ความคิดเห็นที่ 1 กชกรก้าวเดินช้าๆ เข้ามาในศาลาอันเป็นสถานที่ตั้งศพของพี่สาว และรูปถ่ายที่ตั้งอยู่ด้านหน้าโลงศพซึ่งถูกประดับประดาไปด้วย ดอกไม้สดรายรอบก็ช่วยตอกย้ำให้เธอรับรู้ว่าตอนนี้บุษกรผู้เป็นพี่สาวได้จากไปแล้วจริงๆ หยาดหยดน้ำตาแห่งความเสียใจที่สุดไหลนองออกมาอาบสองแก้มขาวก่อนจะยกมือขึ้นลูบไล้บนรูปถ่ายของคนที่เพิ่งจากไป อย่างกะทันหันและเกินที่คนซึ่งยังอยู่จะตั้งรับได้ ในรูปถ่ายใบนี้บุษกรกำลังฉีกยิ้มกว้างอย่างมีความสุขที่สุด และกชกรเองก็จำ ได้ดีว่ารูปถ่ายใบนี้ได้ถูกถ่ายไว้ตอนที่พี่สาวได้เดินทางไปเชียงใหม่ครั้งล่าสุดซึ่งนานมาแล้วเกือบปี ไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ... กชกรเน้นถ้อยคำนี้อยู่ในใจที่กำลังร้าวรานที่สุดซ้ำไปซ้ำมา “ทำไมคะ ทำไมพี่บุษทำแบบนี้ ทำไมคะ ฮือๆๆ...” ประโยคเบาๆ ถูกเอ่ยทั้งน้ำตาเพราะความอาลัยรักในตัวพี่สาว นายบริบูรณ์ที่ยืนอยู่ด้านหลังต้องรีบก้าวเดินเข้ามาหาและตบเบาๆ ลงที่ไหล่ของบุตรสาวคนเล็ก และแม้จะเจ็บปวดใจ ไม่ต่างกันแต่เขาก็ต้องทนเก็บกักความรู้สึกอ่อนแอนั้นเอาไว้แต่ภายใน เพราะตอนนี้ในฐานะของคนเป็นพ่อ เขาควรมีสติที่สุดและควรเป็นที่พักใจให้กับบุตรสาวอีกคนให้ได้ “หักห้ามใจบ้างเถอะลูก พี่เค้าไปสบายแล้ว” กระนั้นน้ำเสียงก็ยังแหบเบาและยังเจือปนไปด้วยความโศกเศร้าอยู่ไม่น้อย “พ่อขา...ฮือๆๆ...” เอ่ยได้เท่านั้น กชกรก็ซบใบหน้าลงบนแผ่นอกหนาของคนเป็นพ่อทันที เสียงร่ำไห้ของหญิงสาวดังพอ ที่ผู้มาร่วมงานจะได้ยินและพากันเวทนาสงสารในความผูกพันที่ต้องถูกขวางกั้นด้วยความตายนี้ “กราบศพพี่บุษก่อนเถอะลูก บอกให้พี่เค้าไปสบายและอย่าห่วงกังวลอะไรอีก” นายบริบูรณ์บอกเมื่อผละร่างของบุตรสาว ออกจากอกแล้วใช้มือข้างหนึ่งขึ้นปาดเช็ดหยาดน้ำตาบนสองแก้มขาวนั้นออกให้แห้งที่สุด กระนั้นมันก็เป็นไปไม่ได้ เมื่อสองตากลมดำนิลยังคงมีน้ำใสๆ พรั่งพรูออกมาอยู่เนืองๆ “เข้มแข็งไว้นะลูก ทุกชีวิตย่อมมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา” คนบอกจับที่ไหล่ทั้งสองของบุตรสาวจนแน่นที่สุด เพื่อหวังจะกระตุ้นให้ความอ่อนแอของเธอนั้นจางหายไปโดยไว กชกรพยักหน้ารับแล้วเดินมาทรุดตัวลงนั่งยังเบื้องหน้าโลงศพของพี่สาว แม้จะพยายามแข็งใจทำตามที่บิดาบอก ทว่าน้ำตาแห่งความอาลัยก็ยังไม่หยุดไหลไปเสียที พี่บุษขา ไม่ต้องห่วงพวกเรานะคะ บัวจะดูแลพ่อเอง หลับให้สบายเถอะนะคะ... สองมือของกชกรประนมจับธูปที่จุด พร้อมกับภาวนาอธิฐานบอกกับดวงวิญญาณของพี่สาว มาถึงตรงนี้แล้ว เมื่อไม่อาจรั้งบุษกรให้อยู่บนโลกนี้ได้ ก็คงทำได้ เพียงขอให้เธอไปดี ไปในที่ซึ่งจะหมดไปจากความทุกข์ “ถ้าพี่บุษมีอะไรที่ห่วง ก็ดลใจบอกบัวให้รู้นะคะ บัวจะช่วยจัดการให้ พี่บุษหลับให้สบายนะคะ” ธูปถูกปักลงที่กระถางด้านหน้าแล้ว เสียงปล่อยโฮเบาๆ ก็ดังขึ้นเล็ดรอดออกมาอีก ก่อนจะก้มลงกราบศพของพี่สาว ทั้งอาการสะอึกสะอื้นอย่างนั้นและเธอก็ฟุบหน้าลงตรงนั้นอยู่นานจนนายบริบูรณ์ต้องเข้ามาประคองร่างของบุตรสาว คนเล็กให้ลุกขึ้นและเดินไปนั่งที่เก้าอี้ ระหว่างพระสวดอภิธรรม กชกรพยายามรวบรวมสติของตนเองอีกครั้ง แต่มันก็ล้มเหลวทุกทีที่มองไปเห็นใบหน้า ของบุษกรบนรูปถ่ายหน้าศพ หลายครั้งเธอต้องเลี่ยงและเลือกที่จะเบือนหน้าไปทางอื่นบ้าง เงยหน้าขึ้นมองเพดานบ้าง หากแต่ใจก็ยังร้อนรนพิกลอยู่ดี กระทั่งพระสวดจบ แขกก็พากันทยอยกลับไปจนหมด สองพ่อลูกพากันมายืนที่หน้าศพของบุษกรอีกครั้ง “พ่อขา ตำรวจว่ายังไงบ้างคะ เค้าว่าพี่บุษฆ่าตัวตายจริงๆ หรือคะ” เมื่อนึกในข้อนี้ได้ กชกรจึงรีบถามออกมา และนั่นบ่งบอกได้ดีว่าเธอยังไม่อยากเชื่อว่าพี่สาวจะฆ่าตัวตายจริงๆ คนเป็นพ่อหันมาพยักหน้ารับ “ยายบุษผูกคอตายในห้องนอน ตำรวจบอกว่าไม่มีร่องรอยการต่อสู้ใดๆ และคิดว่ายายบุษน่าจะฆ่าตัวตายจริงๆ” “แล้วเรื่องอะไรกันล่ะคะที่พี่บุษจะต้องฆ่าตัวตาย บัว... บัวไม่เข้าใจเลยจริงๆ ค่ะพ่อ” น้ำเสียงสั่นเครือนั้นทำให้ คนถูกถามจนปัญญาที่จะตอบได้จริงๆ เพราะสำหรับหัวอกคนเป็นพ่อเองก็อยากรู้ในข้อนั้นเช่นกัน “พ่อคิดว่าแม่สว่างคงจะให้ข้อมูลอะไรๆ กับเราได้บ้าง” นายบริบูรณ์บอกได้แต่เพียงเท่านั้น เพราะคนที่อยู่ใกล้ชิดกับ บุษกรที่สุดในกรุงเทพฯ หลังจากที่มารดาของบุษกรเสียชีวิตไปก็คือแม่บ้านนามว่าสว่างคนนี้นั่นเอง “หักอกหักใจเสียเถอะลูก คิดเสียว่าพี่เขาทำบุญมาเท่านี้” “บัวรู้ค่ะพ่อ แต่บัวว่ามันเร็วเกินไป เร็วไปจนบัวตั้งรับไม่ทันเลยจริงๆ พวกเราสามคนควรได้อยู่ร่วมกันก่อน พี่บุษควรได้มีความสุขมากกว่านี้ บัวเสียใจค่ะที่ทำให้พี่บุษไปอยู่กับเราที่เชียงใหม่ไม่ได้ บัวน่าจะพยายามมากกว่านี้” กชกรยกมือสองข้างขึ้นปาดเช็ดหยาดน้ำตาบนสองแก้มอีกครั้ง “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง คนที่เสียใจที่สุดควรเป็นพ่อ เพราะพ่อเป็นพ่อแต่พ่อก็ยังทำให้ยายบุษไปอยู่กับเราไม่ได้ พ่อแย่ที่สุด” “บัวรู้ค่ะพ่อว่าพ่อพยายามที่สุดแล้ว” กลายเป็นกชกรเองที่ต้องหันมาปลอบโยนคนที่กำลังอ่อนแอลงอีกครั้ง เธอรู้ทันทีว่า ถ้าตนยังอ่อนแอแบบนี้อีก คงไม่ใช่ตนคนเดียวที่เสียใจ แต่จะมีคนเป็นพ่อด้วยอีกคน เข้มแข็งไว้ซิกชกร... หญิงสาวบอกตัวเองพร้อมกับยกมือขึ้นปาดเช็ดน้ำตาบนสองแก้ม แล้วโผเข้าสวมกอดกับบิดาอีกครั้ง เพื่อเป็นการให้กำลังใจซึ่งกันละกัน ******** จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 11:17:36

ความคิดเห็นที่ 2 พิธีฌาปนกิจศพของบุษกรผ่านพ้นไปหลังจากตั้งศพบำเพ็ญกุศลไว้สี่คืนท่ามกลางความอาลัยรักของคนเป็นบิดาและ น้องสาวที่ยังไม่สามารถทำใจได้กับการจากไปอย่างกะทันหัน แม้ว่าคนทั้งสองจะพยายามหักห้ามใจแล้วก็ตาม อะไรหรือใครกันที่ทำให้บุษกรต้องตัดสินใจลาจากโลกนี้ไป... นั่นคือคำถามซึ่งคนเป็นน้องสาวยังคาใจและยังอยากรู้ คำตอบของมันอยู่ไม่คลาย ค่ำวันเดียวกัน ประตูห้องนอนของบุษกรและเป็นสถานที่ซึ่งเจ้าของห้องใช้ปลิดชีพตนเองลงถูกเปิดออก ก่อนที่กชกร จะย่างก้าวเข้ามาเพราะหวังว่าจะได้พบร่องรอยอันใดบ้างที่อาจจะเป็นสาเหตุให้ผู้เป็นพี่สาวต้องฆ่าตัวตาย เมื่อสวิทช์ที่อยู่ ใกล้กับประตูถูกกดเพื่อเปิดไฟให้ความสว่างแล้ว หญิงสาวจึงเห็นสภาพภายในห้องที่ยังคงเป็นระเบียบเรียบร้อยเช่นเดิม เธออดใจไม่ได้ที่จะเหลือบสายตาไปยังจุดเกิดเหตุบริเวณเหล็กดัดของหน้าต่าง ความกลัวไม่ได้อยู่ในสมองของหญิงสาว เลยสักนิด เป็นเพียงความอาลัยอาวรณ์ต่างหากซึ่งมีอยู่อย่างเต็มเปี่ยม และยิ่งได้มองได้เห็นทุกสิ่งอย่างในห้องนี้แล้ว ความเจ็บปวดในใจก็ยิ่งประเดประดังเข้ามาทำร้ายเธอได้อีก ความหวังที่พวกเราจะได้อยู่ร่วมกันมันพังทลายไปแล้วใช่ไหม... กชกรถามตัวเองในใจอีกครั้งเพื่อเป็นการเตือนตัวเอง ให้อยู่กับความจริง เตียงนอนนุ่มถูกเรียวมือลูบไล้เบาๆ ราวกับว่าเธอกำลังสัมผัสกับกายของพี่สาวอยู่อย่างนั้น หากไม่มีเหตุการณ์ร้ายๆ นั้นเกิดขึ้น ในค่ำคืนนี้เธอคงได้นอนคุยกับบุษกรในเรื่องต่างๆ บนเตียงนี้อย่างออกรสออกชาติซินะ หยาดน้ำตาแห่ง ความโศกเศร้าเริ่มไหลซึมออกมารื้นที่สองตาพร้อมๆ กับที่จู่ๆ สายลมปริศนาวูบหนึ่งก็ได้พัดเข้ามาปะทะหน้าจน หญิงสาวถึงต้องตกใจน้อยๆ ขึ้นมาได้ หากเมื่อมองไปรอบๆ ห้องก็ไม่ปรากฏช่องทางใดเลยที่สายลมปริศนานี้จะ สามารถพัดรอดผ่านเข้ามาได้ คิดมากไปน่าบัว... หรือบางทีเธอคงต้องมีสติให้มากขึ้นตามที่คนเป็นพ่อแนะนำมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง หญิงสาวค่อยๆ หยัดกายลุกขึ้นจากเตียง ทว่าด้วยแรงของการเคลื่อนตัวหรืออะไรก็แล้วแต่ จู่ๆ หมอนที่หัวเตียงก็เกิด พลัดตกลงมาอยู่ที่พื้น คนที่คิดว่าตนคือสาเหตุรีบก้มเก็บหวังจะนำมันขึ้นไปวางไว้ยังจุดเดิม ทว่าสิ่งที่ผิดสังเกตก็เกิดขึ้น เมื่อรอยสัมผัสของเธอรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งอยู่ภายในหมอนนุ่มอันนี้ และเมื่อหมุนสำรวจไปรอบๆ กชกรก็ได้พบกับ ช่องซิปความยาวราวสิบเซนติเมตรได้ ความแปลกประหลาดใจทำให้หญิงสาวไม่รอช้าที่จะรูดซิปนั้นออกก่อนจะสอดมือเข้าไปคว้านหาสิ่งของปริศนานั้น เพียงชั่วอึดใจสมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ก็ถูกหยิบออกมาเพ่งพิจารณา ก่อนที่กชกรจะถือวิสาสะเปิดมันออกดู และพบว่า มันคือไดอารี่บอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่ถูกถ่ายทอดจากปลายปากกาของพี่สาวนั่นเอง หน้าแรกของไดอารี่สีดำทะมึนเล่มนี้ถูกระบุวันที่ เดือนและปีของเมื่อหกปีที่แล้ว นั่นแสดงว่าผู้เป็นพี่สาวเริ่มเขียน บันทึกเล่มนี้ตั้งแต่ครั้งเริ่มเรียนอยู่ในระดับปริญญาตรี ไดอารี่หน้าแล้วหน้าเล่าถูกเปิดออกอ่านด้วยความรู้สึกเศร้าเสียใจไปพร้อมกัน น้อยนักที่เรื่องราวในนี้จะเป็นความสุข ของคนเขียนและนั่นก็ยิ่งสร้างความสลดใจหดหู่ใจให้กับคนอ่านอยู่ไม่น้อย หากไม่มีไดอารี่เล่มนี้เธอคงไม่มีทาง รู้เลยว่าพี่สาวต้องเก็บงำความทุกข์ใจไว้กับตัวเองมากมายภายใต้ความเรียบร้อยอ่อนหวานจากการที่ได้ถูกเลี้ยงดู จากมารดา บุษคงไม่ได้ทานอาหารฝีมือแม่อีกแล้ว บุษคงไม่ได้กอดแม่ และบุษคงไม่ได้บอกรักแม่อีกแล้ว และชีวิตบุษคง ไม่เหลือใคร ประโยคนี้นี่เองที่ทำให้ความรันทดอดสูใจถาโถมเข้ามาสู่หัวใจของกชกรจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ “ตอนนั้นพี่บุษคงจะว้าเหว่เคว้งคว้างมากซินะ” กชกรรำพึงเบาๆ ทั้งน้ำตา ไดอารี่เล่มนี้จะต้องถูกเก็บเป็นความลับ... กชกรตั้งใจตัวเองอย่างนั้นเพราะเธอเกรงว่าหากผู้เป็นพ่อได้อ่านมัน เขาคงจะรู้สึกผิดมากที่ปล่อยให้บุตรสาวคนโตต้องรู้สึกเปล่าเปลี่ยว เดียวดายอยู่เพียงลำพังเช่นนี้ ทั้งที่กชกรก็รู้ดี ว่าเขาได้พยายามแล้วที่จะพาบุษกรไปอยู่ด้วยที่เชียงใหม่ แต่ผู้เป็นพี่สาวก็ไม่ยอมท่าเดียว เวลาแห่งราตรีกาลล่วงเลยมาจวนเจียนจะตีหนึ่งแล้ว บันทึกหน้าสุดท้ายถูกเปิดออกอ่านและมันก็ทำให้เรื่องราว ที่เป็นปริศนาของการฆ่าตัวตายของบุษกรเริ่มกระจ่างขึ้น บุษไม่ให้คุณแต่งงานนะคะ อย่าทิ้งบุษไป บุษไม่มีใครแล้ว บุษไม่เหลือใครแล้ว บุษรู้ว่าคุณรักบุษ แต่คุณคงขัด แม่คุณไม่ได้ บุษรู้... ...!!! คนอ่านยอมรับแต่โดยดีว่าตกใจมากที่ได้รับรู้เรื่องนี้ “นายคนนี้ต้องเป็นแฟนพี่บุษแน่ๆ และเขาต้องคิดนอกใจพี่บุษ เลยทำให้พี่บุษต้องมาตายแบบนี้ เลวที่สุด!” กชกรมั่นใจได้ว่าคนที่บุษกรกำลังกล่าวถึงในไดอารี่หน้านี้น่าจะคือคนที่เป็นสาเหตุที่ทำให้บุษกรคิดสั้น ความคับแค้นใจต่อชายหนุ่มคนนี้ถาโถมเข้ามาในใจของกชกรโดยอัตโนมัติ เมื่ออีกประโยคหนึ่งถูกอ่านจบลง การมีชีวิตอยู่โดยปราศจากคุณซึ่งเป็นคนที่บุษรักมากที่สุดมันคงไม่มีความหมายอะไร คุณรู้ไว้นะคะว่าคุณคือคน ที่ฆ่าบุษทั้งเป็น ลาก่อน...   เขาฆ่าพี่บุษ! ผู้ชายคนนี้ฆ่าพี่บุษ! แม้เขาจะไม่ได้เป็นคนลงมือด้วยตัวเอง แต่เขาก็เป็นคนกดดันให้บุษกรต้อง ทำแบบนั้น และนั่นถือเป็นความร้ายกาจและเลือดเย็นที่สุดเช่นกัน เขาเป็นใคร เขามีสิทธิ์อะไรที่ทำให้คนที่อ่อนหวานเรียบร้อยอย่างบุษกรต้องหมดอนาคต ใช่ เขาไม่มีสิทธิ์! ฉะนั้นผู้ชายคนนี้ก็ควรจะได้รับรู้รสชาติของความความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสที่เคยทำให้หญิงสาวคนหนึ่ง ต้องทานทนไม่ไหวและต้องตัดสินใจหนีปัญหาด้วยการปลิดชีวิตตนเองลง... สมุดบันทึกถูกปิดงับลงพร้อมกับความประหลาดใจที่แทรกเข้ามา เมื่อสิ่งหนึ่งที่แนบอยู่ในสมุดบันทึกได้ร่วงหล่น ลงมาวางอยู่บนเตียง รูปถ่ายใบนั้นถูกหยิบขึ้นมามองใกล้ๆ และความตกใจสุดขีดก็พุ่งเข้ามาทักทายหัวใจของกชกรอย่างทันพลัน เพราะชายหนุ่มที่ยืนคู่กับคนเป็นพี่สาวในรูปใบนี้ เขาก็คือคนที่เธอได้พบเจอโดยบังเอิญที่สนามบินนั่นเอง และเมื่อพลิกดูด้านหลังภาพแล้วกชกรก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น เมื่อสิ่งที่ได้เห็นก็คือชื่อของคนทั้งสองที่ถูกขั้นด้วย รูปหัวใจประหนึ่งการ์ดแต่งงานก็ไม่มีผิด ต่างกันตรงที่ข้อความนี้ถูกเขียนจากลายมือที่เธอมั่นใจว่ามันคือ ลายมือของคนเป็นพี่สาว ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมชวาล ชวารัตน์ครับ ประโยคแนะนำตัวของเจ้าของชื่อในรูปถูกระลึกทวนขึ้นอีกครั้ง ไม่น่าเชื่อว่าแท้ที่จริงแล้ว เขาก็คือคนรักของบุษกร และที่สำคัญไปกว่านั้นเขาคือคนที่ทำให้พี่สาวของเธอต้องตาย กชกรนำรูปถ่ายใบนั้นสอดเข้าไปในไดอารี่เช่นเดิม แต่ความตกใจก็มาเยือนเธออีกครั้งเมื่อจู่ๆ สายลมปริศนา ก็พัดเข้ามาอีก และครั้งนี้มันแรงกว่าในครั้งแรกมากนัก และแรงพอที่จะทำให้ไดอารี่พัดปลิวเปิดออกอีกครั้ง ข่มขืน! คุณทำลายชีวิตฉันทำไม! สาแก่ใจแล้วใช่ไหม! ประโยคที่ถูกเขียนด้วยปากกาสีแดงและเน้นย้ำข้อความจนเส้นหนาเข้มในหน้าที่ไดอารี่เปิดอยู่สร้างความตกใจ อย่างสุดขีดให้กับคนที่เห็น และแน่นอนมันทำให้หัวใจของผู้เป็นน้องสาวต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเช่นกัน จริงหรือนี่! “เลวที่สุด! นายทำกับพี่สาวฉันได้ยังไงกัน” เสียงกร่นด่าดังเล็ดรอดฟันขาวออกมา ทั้งที่อีกใจหนึ่ง เธอก็ไม่อยากเชื่อ ว่าชายหนุ่มที่หน้าตาและท่าทางสุภาพอย่างเขาจะเป็นคนที่พรากเอาชีวิตพี่สาวอันเป็นดวงใจอีกดวงของเธอไปอย่าง เลือดเย็นที่สุด รูปถ่ายที่ร่วงหล่นอยู่ที่พื้นจากแรงลมปริศนาถูกหยิบขึ้นมาตัดออกเป็นสองส่วนอย่างไม่ต้องลังเล ส่วนหนึ่งเป็นภาพ ของบุษกรที่ถูกวางลงบนโต๊ะหัวเตียง ทว่าอีกภาพหนึ่งของชายหนุ่มผู้ร้ายกาจกลับถูกตัดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย อย่างย่อยยับๆ ตามความคับแค้นใจที่มี พี่บุษขา พี่บุษจะต้องไม่ตายฟรีค่ะ บัวสัญญา ******** จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 11:18:00

ความคิดเห็นที่ 3 “อะไรนะครับ! คุณมารยาทคุณว่าอะไรนะครับ!” เสียงดังลั่นของชายหนุ่มดังขึ้นภายในห้องทำงานส่วนตัวภายหลังจากที่ได้รับรู้ข่าวร้ายบางอย่างจากปากของเลขานุการ ประจำตัว เพราะข่าวนั้นมันได้สร้างทั้งความตกใจและความสะเทือนใจให้กับเขาไปพร้อมกัน แน่นอนว่าเหตุการณ์ มันช่างรวดเร็วเหลือเกิน เร็วจนแทบตั้งตัวไม่ทัน “มารยาทบอกว่าน้องบุษกรเสียแล้วค่ะ” เลขาสาวบอกทวนข่าวร้ายนั้นซ้ำอีกครั้งด้วยสีหน้าสลดหดหู่ และเสมือนเป็น การตอกย้ำว่าสิ่งที่ชวาลได้ยินทั้งหมดตั้งแต่ต้นมันคือความจริงทั้งสิ้น ไม่น่าเชื่อ เป็นไปได้ยังไง... “น้องบุษกรฆ่าตัวตายค่ะ” “ฆ่าตัวตายงั้นเหรอครับ!” ข่าวการเสียชีวิตของบุษกรก็ไม่น่าเชื่ออยู่แล้ว หากคนฟังยังต้องมาแปลกประหลาดใจ กับสาเหตุของการเสียชีวิตอีกซึ่งมันก็ยิ่งไม่เชื่อมากขึ้นด้วย “ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” “ก็ตั้งแต่คืนก่อนที่คุณชวาลจะเดินทางไปอเมริกาน่ะค่ะ” “แล้วนี่ทางญาติเผาศพไปแล้วหรือยังครับ” ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะไปร่วมงานศพของบุษกรบ้าง ซึ่งนั่นอาจจะเป็น สิ่งสุดท้ายที่เขาจะพอทำให้เธอได้บ้าง เพราะอย่างไรก็แล้วแต่เขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่ไม่คลายที่มีส่วนทำให้บุษกรต้อง ลาออกไป ใช่ เขาผิด... ผิดที่ปกป้องคนน่าสงสารอย่างบุษกรไม่ได้จากหลายๆ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยเฉพาะเหตุการณ์ในวันนั้น “เพิ่งเผาไปเมื่อวานเองค่ะ” คำตอบของมารยาททำให้ชวาลหลุดออกจากภวังค์ของอดีตที่เพิ่งผ่านพ้นไป “เผาไปแล้ว...” น้ำเสียงผิดหวังดังขึ้นเบาๆ “แล้วทำไมก่อนหน้านี้ ไม่เคยมีใครคิดจะโทรไปบอกข่าวนี้กับผมบ้างเลย” ประโยคนี้เสมือนเป็นการติติงเลขาของตน พร้อมกันไปด้วย เล่นเอามารยาทต้องรีบก้มหน้าก้มตาหลบแววตาคมกริบนั้นแทบไม่ทัน “เอ่อ คือว่า ” มารยาททำเสียงอึกอักและยังไม่ยอมเงยหน้าสู้สายตาเขา แน่นอน เพราะสิ่งที่อยู่ข้างในมันทำให้ เธอแสนอึดอัดลำบากใจเหลือเกิน “คือ คือ ” “คืออะไรครับ” น้ำเสียงเข้มนั้นทำเอามารยาทถึงกับสะดุ้ง “คือตอนแรกมารยาทก็ว่าจะโทรไปบอกคุณชวาลนะคะ แต่ว่า ” เลขาสาวหยุดประโยคไป และกลับยิ่งทำให้คนที่รออยู่ เพิ่มความอยากรู้ในเหตุผลนั้นมากขึ้นไปอีก “แต่อะไรครับ” คราวนี้น้ำเสียงของชายหนุ่มหนักแน่นกว่าเดิม เสมือนเป็นการคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้ “คือคุณพีรพา เธอห้ามมารยาทไม่ให้ใครโทรไปบอกคุณน่ะค่ะ เธอบอกว่ากลัวอาจจะรบกวนเวลาดูงานของคุณ” น้ำเสียงอ่อยๆ บอกออกมาอย่างกังวลใจ เพราะหากคนที่กำลังอ้างถึงอยู่นี้รู้ว่าตนได้นำเรื่องนี้มาบอกกับชวาลแล้วล่ะก้อ มีหวังเธอคงถูกเล่นงานอย่างหนักแน่ๆ เพราะคนอย่างพีรพา ลองได้เกลียดใครเข้าไส้แล้ว รับรองว่ากัดไม่ปล่อยแน่ “คุณก็รู้ว่าที่ผมไปอเมริกา ผมไปแค่ดูงาน และจะกลับไปดูอีกเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เรื่องของคุณบุษ สำหรับผมมันสำคัญกว่ามากๆ ผมไม่เข้าใจว่าทุกคนกำลังคิดอะไรกันอยู่ เฮ้อ...” ท้ายประโยคชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เสมือนกำลังพยายามควบคุม อารมณ์ขุ่นเคืองใจในเหตุผลที่ได้ฟังจากเลขาสาว เพราะมันบ้าบอสิ้นดี บ้าบอพอๆ กับคนที่มารยาทอ้างถึงนั่นล่ะ นับวันฝ่ายนั้นยิ่งเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเขามากขึ้นทุกที “มารยาทรู้ค่ะ แต่ ” “เอาล่ะๆ คุณออกไปทำงานได้แล้ว ผมอยากอยู่คนเดียว อ้อ แล้วถ้าผมไม่อนุญาต ก็อย่าให้ใครเข้ามารบกวนผมล่ะ รู้ไหม” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มอึดอัดใจมากขึ้นเรื่อยๆ ชวาลจึงรีบตัดบทไปเสีย เพราะเขารู้ดีว่าคนที่ผิดไม่ใช่มารยาท แต่เป็นคนอื่น ที่ชอบเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตของเขามากกว่า เลขาสาวออกไปจากห้องแล้ว ชายหนุ่มเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้ทำงานอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆ เอนหลังไปพิงพนักเก้าอี้อย่าง ผ่อนคลายที่สุด “โธ่ บุษ ทำไมถึงคิดสั้นแบบนี้” คำถามถูกเอ่ยขึ้นเบาๆ ด้วยความค้างคาใจก่อนที่สองตาของชายหนุ่มจะพริ้มหลับ ลงช้าๆ พร้อมกับความทรงจำในอดีตที่ถูกระลึกขึ้นมาอีกครั้ง ภาพของหญิงสาวในชุดนักศึกษาที่กำลังยืนยิ้มพรายปรากฏขึ้นในห้วงความคิดของชวาล เขารู้จักกับบุษกรเพราะเธอ เคยมาฝึกงานที่บริษัทนี้ตอนที่กำลังเรียนอยู่ปีสุดท้ายของมหาวิทยาลัย วันนั้นเธอเกือบจะถูกรถชน แต่ยังโชคดี ที่เขาถลาเข้าไปคว้าตัวเธอเอาไว้ได้ก่อนและนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของการรู้จักกัน และภายหลังเมื่อบุษกรเรียนจบ เธอก็ได้กลับมาทำงานที่บริษัทนี้อีกครั้ง และก็เป็นเวลาเพียงไม่นานก่อนที่เรื่องราววุ่นวายต่างๆ จะเกิดขึ้น พีรพา... เพราะความหึงหวงแบบไร้เหตุผลของเธอแท้ๆ จึงทำให้ผู้หญิงน่าสงสารคนหนึ่งต้องเกิดความอับอายต่อสายตา ของคนแทบทั้งบริษัท และสุดท้ายเธอก็ทนต่อแรงกดดันเหล่านั้นไม่ได้จนต้องลาออกไป “ผมขอโทษนะครับบุษ เพราะผมด้วยส่วนหนึ่งถึงทำให้คุณต้องเป็นแบบนี้... ผมขอโทษ...” เสียงรำพึงรำพันดังขึ้น จากปากของชายหนุ่มที่ยังคงรู้สึกผิดและอาลัยอาวรณ์ต่อการจากไปของหญิงสาวที่น่าสงสารคนนี้ ในเวลาเดียวกัน ณ ด้านนอกห้อง หญิงสาวนางหนึ่งกำลังก้าวเดินอย่างปราดเปรียวคล่องแคล่วมุ่งตรงมายังห้องทำงานของชวาล ดวงตากลมโตที่ถูกตกแต่งด้วยขนตาปลอมแผงหนาแทบไม่ได้เหลียวมองหรือสนใจต่อสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย เพราะจิตใจ ของเธอนั้นมัวจดจ่ออยู่กับชายหนุ่มเจ้าของห้องเท่านั้น ทว่าไม่ทันได้เอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู เสียงห้ามจากใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน “เอ่อ คุณพีรพาคะ เดี๋ยวก่อนค่ะ เดี๋ยวก่อน” มารยาทรีบวิ่งถลาเข้ามาพร้อมส่งเสียงร้องห้ามดังมาก่อนตัว ก็นับว่ายังโชคดี อยู่บ้างที่อีกฝ่ายยอมหยุดความตั้งใจในตอนแรกลงได้ “อะไรของเธอน่ะมารยาท” กระนั้นก็สร้างความหงุดหงิดรำคาญใจให้กับพีรพาอยู่ไม่น้อย และสีหน้าบึ้งตึงที่หันมองมา ก็ทำให้เลขาสาวต้องหยุดชะงักการเคลื่อนไหวลงอย่างทันควัน เธอยอมรับว่าดวงตากลมโตบนใบหน้าที่ถูกฉาบแต่งด้วย เครื่องสำอางจนหนาเตอะคู่นี้ช่างดุและน่าเกรงขามมากจริงๆ   “คือ คือ... คุณชวาลบอกไว้ว่าไม่ให้ใครเข้าไปรบกวนก่อนได้รับอนุญาตค่ะ ดิฉันว่าถ้าคุณพีรพาจะเข้าไป ให้ดิฉันโทร เข้าไปขออนุญาตคุณชวาลก่อนดีไหมคะ” มารยาทบอกตามจริง ทว่าก็ยังไม่กล้าสบตากับฝ่ายตรงข้ามอยู่ดี “วาบอกเธออย่างนั้นเหรอ” แค่คำถามเน้นถ้อยเน้นคำสั้นๆ ก็ทำเอาคนฟังถึงกับสะดุ้งในใจ “เอ่อ ค่ะ” มารยาทยังก้มหน้าตอบ “ไม่เว้นแม้แต่ฉันด้วยงั้นเหรอ” คำถามนี้มีน้ำหนักของเสียงเข้มขึ้น และมันก็ทำให้คนฟังสะดุ้งเฮือกหนักกว่าทีแรก จนเห็นได้ชัด “ค่ะ” มารยาทรู้สึกว่าตัวเองกำลังคอแห้งฝาดเหลือเกิน “เธอโกหก!” เสียงตะคอกใส่หน้าทำเอาอีกฝ่ายถึงกับสะดุ้งจนผงะไปเลย “วาเขาต้องยกเว้นฉันคนหนึ่ง เพราะฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นของเขา” คนกล่าวเชิดหน้าบอก ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่าอาจไม่ได้ เป็นเช่นนั้นเลย เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น แม้ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะเป็นใจให้ทั้งคู่ได้คบหาดูใจกัน ทว่าชวาลกลับทำเป็นนิ่งเฉยราวกับว่าเขาไม่ได้มีใจกับเธอย่างที่เธอรู้สึกกับเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ถูกแนะนำให้รู้จักกันเลย กระนั้นพีรพาก็หาได้สนใจไม่ เพราะไม่ว่าชวาลจะรู้สึกอย่างไรก็ตาม แต่มารดาของเขาก็อยากได้เธอเป็นสะใภ้ จนออกหน้าออกตา ซึ่งนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับการแต่งงานที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันไม่ช้า ด้านมารยาท เธอรับรู้ดีว่าตนเองคงไม่สามารถห้ามพายุใต้ฝุ่นลูกนี้ได้แน่ๆ แล้วจะทำอย่างไรดีล่ะ เพราะหากปล่อยให้ หญิงสาวผู้เอาแต่ใจคนนี้เข้าไปข้างใน ก็มีหวังคงต้องถูกคนเป็นนายต่อว่าเอาได้แน่ๆ แต่ถ้าหากไม่ยอมให้พีรพาเข้าไป ตนก็คงต้องถูกพีรพาอาละวาดเอาอีกจนได้ อึดอัด ลำบากใจที่สุด... เลขาสาวกำลังรู้สึกอย่างนั้น ทว่าเมื่อคิดทบทวนโดยใช้เวลาอย่างรวดเร็วที่สุดแล้วก็พบว่าประเด็นหลังดูจะหนักหนาสาหัสกว่ามาก เพราะได้ขึ้นชื่อว่า เป็นลูกสาวเจ้าของหุ้นใหญ่ของบริษัทอย่างพีรพาแล้ว เธอไม่เคยฟังเหตุผลจากใครอยู่แล้ว ที่สำคัญเธอสามารถเล่นงาน ทุกคนในบริษัทที่คิดว่าเป็นศัตรูของตนเองได้อย่างง่ายดายด้วยอำนาจที่มีอยู่ ฉันไม่อยากรับชะตากรรมเดียวกับเธอหรอกนะบุษกร... มารยาทนึกถึงตัวอย่างที่เคยได้รู้ได้เห็นมาก่อนพร้อมกับเกิดความ หดหู่ใจต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นด้วย ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 11:18:37

ความคิดเห็นที่ 4 คิดไปเองคนเดียวหรือเปล่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 23:08:05