ความคิดเห็นที่ 1 รัชชตะนาคราชขดกายเก็บลำตัวม้วนปลายหางเข้าเป็นวงกลม ดังเช่นการนั่งขัดสมาธิ เขาหลับตาลงเพื่อตั้งสติสำรวมกายใจ จากนั้นกำหนดให้จิตอยู่กับปัจจุบันอารมณ์ เคลื่อนนำพาดวงแก้วสุกใสทรงพลังนั้นสำรวจไปทั่วทุกตำแหน่งแห่งที่ในร่างกายที่เป็นจุดกำหนด เมื่อนั้นเองความระลึกจำได้ถึงวิธีการเข้าสมาธิในครั้งที่เคยบวช ได้ย้อนกลับมาในมโนสำนึก เป็นผลให้สามารถลำเลียงกระแสจิตผ่านด่านตรวจสอบเข้าสู่สมาธิอย่างง่ายดาย เขาจึงไม่รั้งรอโอกาสที่จะเคลื่อนกระแสอันทรงพลังนั้นไปสู่ร่างๆหนึ่งในนิมิตและทาบทับลงบนร่างนั้นได้สนิทแน่น จากร่างของนาคราชงูใหญ่เกล็ดสีเงินบัดนี้ไม่มีอีกแล้ว คงมีแต่ชายหนุ่มผู้หนึ่งนั่งหลับตาขัดสมาธิอยู่บนพื้นหญ้า เขาค่อยๆเปิดเปลือกตาออกทีละน้อย จนในที่สุดสามารถมองสำรวจแขนขาเลยไปจนทั่วร่าง พลันยิ้มออกมาด้วยความดีใจเป็นที่สุด “สำเร็จแล้ว ผมทำสำเร็จแล้ว หนิง ผมจะไปหาคุณ”เจ้าตัวดีใจจนเก็บคำอุทานไว้ในใจไม่ไหว ที่แท่นศิลาหญิงสาวร่างบางยังคงนั่งขัดสมาธิอยู่ ณ ที่นั้น ทว่ากระแสแห่งความยินดีอันมากล้นของรัชชตะสามารถแทรกผ่านแผ่นศิลาของวิมานมรกตเข้ามาทำลายสมาธิของชานตตีจนได้ ‘หญิงผู้นั้น สามารถเหนี่ยวนำจิตของท่านให้แน่วแน่ได้เพียงนี้เชียวหรือ’หญิงสาวคิดในใจขณะที่ยังคงนั่งสมาธิอยู่เช่นเดิม ‘นพมาศ หญิงที่อยู่ในใจท่าน’ชานตตีเผลอปล่อยความคิดเมื่อเห็นภาพของนพมาศในสมาธินั้น ยังไม่ทันที่ชานตตีจะออกไปหารัชชตะที่สนามหญ้าอย่างที่ตั้งใจ พลันได้ยินเสียงฝีเท้าหนักคู่หนึ่งเดินแกมวิ่งเข้ามาตามทางเดินหินสีเขียว “คุณชานตตี คุณช่อนาคี อยู่ที่ไหนกัน ออกมาหาหน่อยสิ” กระแสเสียงนั้นดังก้องทั่ววิมานด้วยความร้อนใจเห็นไม่มีใครออกมารัชชตะจะเรียกซ้ำอีกครั้ง ทว่าเจ้าของสถานที่ก็เดินออกมาพอดี “ผมจะขออนุญาตกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่ คุณจะว่าไง”เขาถามทันทีโดยไม่ใส่ใจจะคุยเรื่องอื่น “เห็นทีจะไม่ได้ ท่านเพิ่งแปลงกายได้ แต่ยังไม่มีวิธีในการเอาตัวรอด ออกไปมีแต่จะเป็นเหยื่อของเหล่าครุฑทั้งหลาย” “ชานตตี ผมถามจริง คุณเคยพูดอะไรให้มันเข้าใจง่ายๆบ้างมั้ย ประหลาดชะมัด”ชายหนุ่มพูดพลางสะบัดกายพิงต้นเสาสีหยกโดยไม่สนใจมองหน้าคู่สนทนา “อะไรล่ะวิชาเอาตัวรอด บอกมาสิจะได้ฝึกหัดกันซะที”เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังรั้งรอจะให้ความกระจ่าง “การอำพรางกลิ่นกายของนาคา หาไม่พวกครุฑจะได้กลิ่นกายท่าน อาจโดนรังควาน”ชานตตีตอบน้ำเสียงเรียบไม่ได้มีอารมณ์กระเพื่อมตามชายหนุ่มไปด้วย ‘โอ้โห ต้องใช้โรลออนดับกลิ่นกายยี่ห้ออะไรเนี่ย’ชายหนุ่มคิดประชดเหมือนครั้งที่เป็นมนุษย์ “ให้ท่านนั่งทำสมาธิอีกชั่วครู่ แล้วระหว่างนั้นข้าจะให้ช่อนาคีพอกทาว่านนาคาลงบนกาย เมื่อว่านนี้ซึมสู่ผิว มันจะคงอยู่ในกายท่าน และทุกครั้งก่อนออกเดินทางไปที่ใด ให้ท่านเรียกเนื้อว่านนี้ออกมาปกคลุมผิวภายนอก ก็จะไม่มีครุฑหรือผู้ใดรู้ว่าท่านคือนาคา” หญิงสาวไขข้อข้องใจให้แก่รัชชตะ “ทำไมต้องทำให้ยากล่ะครับ คุณชานตตี เราก็ทำให้กายเราไม่มีกลิ่นแบบถาวรไปเลยสิ มันยุ่งยาก เดี๋ยวก็ต้องเรียกออกมาใช้ รู้มั้ยผมกำลังคิดถึงโดเรมอน ที่ในกระเป๋าเค้าจะเต็มไปด้วยของวิเศษ และจะเรียกออกมาเมื่ออยากใช้งาน” ชายหนุ่มเปลี่ยนจากขุ่นเคืองมาเป็นหัวเราะร่วน “ถาวรไม่ได้ เพราะกลิ่นกายของนาคาก็มีประโยชน์ในการใช้เรียกบริวารของตนเอง” “อืม ก็จริงนะ ไหนล่ะห้องที่จะให้ผมไปนั่งอาบว่านนาคา แต่ว่า ผมขอสัญญาจากคุณก่อนได้มั้ย ถ้าผมอำพรางกลิ่นกายสำเร็จแล้วคุณจะให้ผมกลับไปเยี่ยมบ้าน” คราวนี้ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้อ้อนวอนเป็นเด็ก ๆ “แค่เพียงเรื่องนี้ สำคัญถึงต้องให้สัจจะวาจาเชียวหรือ ไปเถิดจงตามช่อนาคีไปทำหน้าที่ของท่านให้สำเร็จเสียก่อนจะเรียกหาสัญญาใดๆ” หญิงสาวนึกขัน กับการขอสัญญาเช่นเด็กน้อย ทว่าเพียงแค่นั้นชานตตีก็เดินจากไปเหมือนปิดโอกาสในการต่อรองของอีกฝ่าย ‘ไม่มีประโยชน์ที่จะเรียกร้องสิ่งใดจากผู้หญิงเช่นชานตตี’ อารมณ์โมโหเริ่มปะทุอย่างฉับพลัน “ผู้หญิงเจ้าระเบียบ วันๆ ยิ้มเป็นรึเปล่าวะเนี่ย.... โถ่โว้ย ทำไมที่นี่ไม่มีอีเมล เฟซบุ๊คใช้มั่งรึไง!” รัชชตะพูดเสียงดังไล่หลังหญิงสาวไปอย่างไม่สนใจว่าเธอจะได้ยินหรือไม่ เขารู้แต่เพียงว่าอยากติดต่อกับทางบ้านเพื่อบอกกล่าวความเป็นอยู่ของตนบ้าง อย่างน้อยก็เพื่อให้พ่อแม่สบายใจ เขาว่าจะตั้งใจฝึกอะไรต่อมิอะไรให้ผ่าน ๆไปโดยเร็ว แต่ผู้เป็นอาจารย์กลับไม่ให้สัญญาว่าจะให้เขากลับไปเยี่ยมบ้านเมื่อไร รัชชตะคิดพลางรุ่มร้อนในใจอย่างแสนสาหัส! เขายังคงมองเหม่อออกไปที่แนวเทือกเขาสีเขียวขจีใหญ่น้อยด้านหน้า สายตาดั่งจะกล่าวโทษที่ภูเขาตระหง่านเหล่านั้นขัดขวางการพบเจอกันระหว่างเขากับนพมาศ มันเป็นการขีดเส้นกั้นเขาไว้จากสิ่งที่เคยเป็นให้ไกลแสนไกล เวลาผ่านไปเช่นนั้นพักใหญ่ รัชชตะทำได้เพียงถอนหายใจและยอมจำนน เขาเดินตามช่อนาคีที่อยู่ ๆก็แสดงตัวออกมาตอนไหนก็ไม่รู้ไปตามทางที่เลี้ยววนจากจุดที่พบกับชานตตีไม่ไกลนัก เมื่อเข้ามาภายในห้องสังเกตว่ามันดูใหญ่โตกว้างขวางยิ่งกว่า ห้องสระมรกตที่เคยเห็นเมื่อครั้งแรกที่มา ในห้องนั้นประกอบไปด้วยแท่นสีหยกกว้างใหญ่สองแท่น อีกแท่นหนึ่งดูเรียบและว่างเปล่า ส่วนอีกแท่นหนึ่งคล้ายจะเป็นเตียงนอนโดยมีระบายชั้นม่านกั้นไว้ เมื่อมองเลยไปด้านใน เขาสังเกตว่ามีสระน้ำเขียวขนาดกลางที่ใสเย็นจนน่าลงเล่น อากาศภายในห้องแม้ไม่ได้ติดแอร์เช่นเมืองมนุษย์ ทว่ามันช่างเย็นฉ่ำสบายกว่ามากนัก “เอ่อ คุณช่อนาคี นี่ห้องผมเหรอ มีแต่แท่น แท่น แล้วก็สระ ไม่มีอะไรให้ดูเลย ทีวี อินเตอร์เน็ต” ชายหนุ่มกวาดตามองแม้ว่าจะพึงพอใจในภาพรวม แต่ก็รู้สึกเหมือนขาดสิ่งบันเทิงที่คุ้นเคย “เจ้าค่ะ นี่คือที่พำนักของนายท่าน แต่ช่อนาคีว่ามีแค่แท่นวิเศษนี่นายท่านก็เหมือนมีทุกอย่างแล้วเจ้าค่ะ” ช่อนาคีอธิบายไปยิ้มไปอย่างเขินอาย “ยังไง ไม่เข้าใจ”ผู้เป็นนายออกอาการสงสัย “ก็แท่นที่ว่างเปล่านี่เอาไว้ฝึกสมาธิสร้างบารมีเจ้าค่ะ นายท่านจะรับรู้ทุกสิ่งได้ตามต้องการ เมื่อบารมีของท่านถึงพร้อม ช่อนาคีว่าอาจจะดีกว่าสิ่งที่นายท่านพูดมาเจ้าค่ะ” “คุณรู้ได้ไงช่อนาคี ในเฟซบุ๊คเราสามารถติดต่อเพื่อนได้มากมายในเวลาเดียวกัน ไม่ใช่การนั่งรับรู้ไปทีละเรื่องที่เราอยากรู้เท่านั้น” “เช่นนั้นเชียวหรือเจ้าคะ ดังนี้เมืองมนุษย์ควรมีสิ่งน่าสนุกหลายอย่าง ช่อนาคีอยากไปเที่ยว”สาวน้อยพูดอย่างนึกสนุก “ฮึ ได้สิเมื่อไหร่ผมได้กลับบ้าน ผมจะพาช่อนาคีไปเที่ยวด้วย แต่ช่อนาคีต้องยอมรับการเป็นเพื่อนจากผมก่อน” พูดจบชายหนุ่มก็ชูนิ้วก้อยยื่นไปตรงหน้าบริวารของตน “อะไรเจ้าคะ” “นี่เป็นการเกี่ยวก้อยสัญญาเป็นเพื่อนกัน ช่อนาคีต้องเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวไว้กับนิ้วก้อยของผมแล้วจับเขย่าเบาๆไงล่ะ อะไรกันแค่นี้ก็ไม่รู้” “เป็นสหายน่ะหรือเจ้าคะ ช่อนาคีไม่อาจเอื้อม ท่านคือเจ้าชีวิตของช่อนาคี” สาวน้อยพูดพลางขยับตัวห่างออกไปอย่างเกรงใจ “อาจอ้งอาจเอื้อมอะไรกัน เร็วเข้านี่คือคำสั่ง”ชายหนุ่มแสร้งทำเสียงดุ “ถ้าเกี่ยวก้อยแล้ว ช่อนาคีต้องทำสิ่งใดบ้างเจ้าคะ”บริวารถามอย่างหวาดเกรง “ก็ไม่มีอะไรมาก คนที่เป็นเพื่อนกัน ต้องช่วยเหลือกัน ให้ความจริงใจต่อกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันเท่าที่ทำได้ไงล่ะ และที่สำคัญช่อนาคีต้องเข้าข้างผมเสมอ” รัชชตะรู้สึกขำกับท้ายประโยคที่ดูจะลำเอียงเข้าข้างตัวเองไปนิดหนึ่ง “ได้เจ้าค่ะ ช่อนาคีเป็นทาสรับใช้นายท่านตราบเท่าชีวิตเจ้าค่ะ” “ไม่ใช่ทาสรับใช้ เพื่อนกัน เข้าใจมั้ย”รัชชตะเน้นเสียงดุ “เจ้าค่ะ” ท้ายที่สุดช่อนาคี จึงยื่นนิ้วก้อยเล็ก ๆของตนไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยแข็งแรงของผู้เป็นนาย ด้วยสีหน้าเจื่อนๆ จนทำให้รัชชตะอมยิ้มขำท่าทางเปิ่นๆของช่อนาคี “เออ ช่อนาคีผมวางโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าตังค์ไว้ข้างสระมรกต คุณเก็บไว้ให้รึเปล่า” “นายหญิง เก็บไว้ให้แล้วเจ้าค่ะ นายบอกว่าจะยังไม่คืนให้นายท่านจนกว่านายท่านจะฝึกสำเร็จเจ้าค่ะ เพราะเกรงว่านายท่านจะเกิดความกังวลใจจนฝึกสำเร็จได้ช้าเจ้าค่ะ” เมื่อได้รับฟังเช่นนั้นก็ยิ่งทำให้รัชชตะรู้สึกถึงความเผด็จการของชานตตีมากขึ้นเป็นทวีคูณจนไม่อยากนึกถึงเธออีกต่อไป เขานั่งขัดสมาธิหลับตาลงบนแท่นว่างเปล่าสีหยกนั้น พร้อมกับเปลือยกายท่อนบนเพื่อให้ช่อนาคีอาบว่านนาคาให้ทั่ว เมื่อแรกสัมผัสกับเนื้อว่าน รัชชตะรู้สึกว่าเย็นจนเกือบสะดุ้ง มันเหมือนเนื้อวุ้นเย็น ๆที่เพิ่งนำออกมาจากตู้เย็น สักพักเดียวเท่านั้นเมื่อทาทิ้งไว้กลับรู้สึกร้อนจนเหมือนกับนำถ่านติดไฟร้อนๆมาราดลงบนผิว “โอ้ย ร้อน”ผู้เป็นนายร้องเสียงดัง “นายท่าน อดทนหน่อยเจ้าค่ะ เนื้อว่านกำลังซึมลงไปแล้วเจ้าค่ะ” ช่อนาคีพูดให้กำลังใจพลางหัวเราะอยู่ในลำคอคิกคัก ด้วยเธอรู้สึกเขินอายต่อการสัมผัส ร่างกายแข็งแรงของเขา เธอสังเกตว่านายท่านต่างจากตอนที่มาลิบลับ บัดนี้เขากลับกลายเป็นชายหนุ่มรูปงามสูงใหญ่ จนช่อนาคีอดนิยมชมชอบไม่ได้ “เป็นอะไร ช่อนาคี หัวเราะคิกๆคักๆอยู่ได้ ทำเป็นไม่เคยเห็นผู้ชายแก้ผ้า” ผู้เป็นนายพูดโดนใจช่อนาคีจนตอนนี้ได้แต่ยืนหัวเราะ มือที่เคยทำหน้าที่อาบว่านขณะนี้ได้หยุดชะงักลงไม่ทำงานเสียแล้ว “ช่อนาคี! ส่งเนื้อว่านมาให้ข้า หากให้เจ้าอาบ เนื้อว่านคงไม่ซึมเป็นแน่” ชานตตีพูดขึ้นด้านหลังบริวารสาว ช่อนาคีถึงกับสะดุ้ง ได้แต่ส่งพานรองเนื้อว่านนั้นให้แก่นายหญิงแล้วเดินออกจากห้องนั้นไป ชานตตีละเลงเนื้อว่านลงบนร่างของชายหนุ่มอย่างรวดเร็วเป็นเวลานาน นั่นมันยิ่งทำให้รัชชตะร้อนต่อเนื่องมากขึ้นจนทนไม่ไหว เขาออกจากสมาธิเอื้อมมือคว้ามือนุ่มบางของหญิงสาวให้หยุดลง จากนั้นลืมตาขึ้นจ้องใบหน้าสวยคมตรงหน้า ทว่ามองเห็นหน้าเธอเพียงลาง ๆรัชชตะรู้สึกว่าสิ่งที่ตนเองเป็นอยู่นั้น คืออาการของคนที่กำลังจะเป็นลม “พอแล้วครับ ได้โปรด ผมร้อนจนแทบทนไม่ไหว” ชายหนุ่มพูดออกมาได้เพียงแผ่วเบา ไม่มีสติที่จะนึกถึงความเผด็จการร้ายกาจของฝ่ายตรงข้ามอีกแล้ว เขาซบหน้าลงบนไหล่บางของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนแท่นเดียวกันอย่างหมดแรงจนกระทั่งหลับไปในที่สุด ลมหายใจเพียงแผ่วเบาเช่นคนนอนหลับ ยังคงกรุ่นรดต้นคอหญิงสาว ชานตตีเข้าใจถึงความยากลำบากของการอาบว่านเป็นอย่างดีจึงมิได้ผลักไสร่างของเขาให้นอนลงบนแท่น กลับยังคงรั้งกายตนเองเพื่อรองรับการพักพิงนั้นไว้อย่างเต็มใจ เพื่อรอให้เนื้อว่านเหล่านั้นซึมผ่านขุมขนละเอียดอย่างสมบูรณ์ ทว่าแค่อาบว่านเท่านั้นหรือคือเหตุผลที่เธอยอมปล่อยให้เขาใกล้ชิด! แท้จริงแล้วลมหายใจกรุ่นๆที่ระรินรดต้นคออยู่ขณะนี้กลับกระทบต่อเหตุผลส่วนลึก ที่ซ่อนเร้นจนมิดชิดจากการรับรู้ของผู้อื่น เหตุผลแท้จริงที่ชานตตีเฝ้าพร่ำเตือนสติตัวเองเสมอมิให้เผลอไผล ‘ข้าให้คำมั่นสัญญา จะช่วยเหลือบริวารแห่งภุชนาคิน และจะดูแลชานตตีนาคีตราบสิ้นบารมี!’ เธอย้อนนึกถึงสัจจะวาจาของชายหนุ่มเมื่อกาลก่อนว่าจะดูแลเธอตลอดไป แต่นั่นเป็นเพียง สัจจะต่อหน้าที่มิใช่หัวใจ มาบัดนี้ ‘นพมาศ’ คือ หัวใจของรัชชตะ แล้วเธอเล่าจะรับมาซึ่งร่างที่ไร้หัวใจเช่นนั้นหรือ “รัชชตะนาคราช ท่านจงรักษาสัจจะเพียงประการแรกเถิด ส่วนประการหลังข้าขอจดจำแค่เพียงเวลานี้” หญิงสาวพูดเสียงแผ่วเบาพลางยกฝ่ามือนุ่มขึ้นสัมผัสใบหน้าของชายหนุ่มที่ยังคงหมดสติให้แนบไว้กับไหล่บาง ก่อนจะซบใบหน้าขาวนวลนั้นลงบนหน้าผากที่ชุ่มเหงื่อของเขา ช่วงเวลาแห่งความลับภายในใจได้ถูกถ่ายทอดออกมาเนิ่นนานบนแท่นศิลาสีหยก นี่คือครั้งแรกของการแสดงออกทางกาย ทว่ามันกลับเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วนของความในใจ แม้ทั้งหมดนั้นจะไร้ซึ่งสักขีพยานรับรู้. จบตอนที่ 4 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 54 11:21:54 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 54 10:48:18 จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 15:42:43

ความคิดเห็นที่ 2 ความเดิมตอนที่แล้ว ตอนที่3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10525207/W10525207.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10511443/W10511443.html ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10498622/W10498622.html จากคุณ : may_plk เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 15:44:41