PANTIP.COM : W10532235 คีตโลกา ตอนที่2 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 3

สถานที่ทำงานใหม่ของร้อยตำรวจเอกภควัตเป็นสถานีตำรวจใหญ่ซึ่งอยู่ใกล้ย่านธุรกิจซึ่งมีมากมายพอๆกับชุมชนหนาแน่นริมน้ำเป็นเขตรอยต่อไปยังสถานที่เที่ยวกลางคืนซึ่งได้ชื่อว่าเป็นแหล่งมั่วสุมชั้นเลิศ งานส่วนใหญ่ที่ได้รับมอบหมายคือตระเวนไปทั่วตรอกซอกซอยเช่นเคยแต่คราวนี้มีจุดหมายเด่นชัดคือพฤติกรรมการซื้อขายยาเสพติดรวมไปถึงซุ่มดูแหล่งที่ได้รับการแจ้งจากสายตำรวจที่เข้าไปแทรกซึมว่าน่าจะเป็นผู้ค้ารายใหญ่รายใหม่ล่าสุดที่ใช้ตลาดนัดเปิดท้ายใกล้ห้างสรรพสินค้าเป็นธุรกิจบังหน้า

ผลการประชุมสรุปและแนะนำนายตำรวจใหม่ที่จะเข้ามาช่วยงานบ่งบอกว่าแม้จะเคยมีการเข้าจับกุมแต่ก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้มากนักเนื่องจากคนในชุมชนดังกล่าวคล้ายจะเกรงกลัวอิทธิพลผู้ค้าจนทำให้การเข้าจับกุมกลายเป็นการเข้าไปทักทายอย่างเสียหน้า มิหนำซ้ำสายตำรวจที่เคยทำงานให้ก็กลับมาหายสาบสูญไปเสียอีก

พันตำรวจโทกฤษณ์เริ่มคลายใจขึ้น เมื่อเห็นท่าทีเอางานเอาการของภควัตที่ฟังด้วยอาการปกติ สายตาที่มองมายังเขาก็มิได้มีวี่แววของอาการโกรธขึงแต่อย่างใด เมื่อการประชุมนั้นจบลงเขาก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อภควัตส่งยิ้มให้เขาพร้อมยื่นมือมา
“ดีใจที่ได้พบสารวัตรอีก สารวัตรก้าวหน้าเป็นถึงพันตำรวจโทอย่างนี้คุณรสคงดีใจ”

กฤษณ์ยื่นมือให้เพื่อนเก่าอย่างยินดีที่เพื่อนแสดงความใจกว้างไม่ถือโกรธในเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนจะหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเพราะแม้จะคิดว่าตนไม่ผิดแต่ในใจลึกๆเขากลับรู้สึกละอายใจอย่างบอกไม่ถูก
“ขอบใจมากภควัต” ภควัตได้แต่พยักหน้าก่อนจะหันไปมองคู่หูกึ่งลูกน้องคนใหม่ที่ส่งยิ้มงงมาให้คนทั้งสองด้วยไม่รู้เรื่องรู้ราวตื้นลึกมาก่อน

“จ่าสิบตำรวจเดช จะต้องจับคู่ไปตรวจท้องที่กับนายตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จ่า ผมฝากเพื่อนผมด้วยนะ”
“ครับสารวัตร” จ่าสิบตำรวจเดชเดชาตะเบ๊รับคำพร้อมกับยิ้มเผล่ให้ผู้ที่จะต้องฝากชีวิตให้ในตอนทำงาน เขาเคยได้ยินคำล่ำลือถึงความบ้าบิ่นของนายตำรวจผู้นี้มาพอสมควร และรู้สึกว่าตัวเองน่าจะโชคดีเพราะในบรรดาคำลือนั้นคือนายตำรวจผู้นี้ใช้ตัวเองเป็นเกราะกันกระสุนให้ลูกน้องที่เป็นคู่หูอย่างไม่กลัวตาย

เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปจ่าสิบตำรวจเดชเดชาจึงเอ่ยถาม
“ไปกันเลยไหมครับผู้กอง”
“ก็ดี เพราะว่าผมเองก็อยากทำความคุ้นเคยกับท้องที่นี้อยู่เหมือนกัน” ร้อยตำรวจเอกภควัตพยักหน้าพร้อมเดินนำไปยังด้านข้างของสถานีตำรวจซึ่งจัดเป็นลานจอดรถขนาดย่อม จ่าสิบตำรวจเดชเดชากุลีกุจอวิ่งไปยังหนึ่งในรถกระบะตำรวจที่จอดอยู่ ก่อนจะขึ้นไปประจำเป็นคนขับ

“วันนี้แค่วนๆดูรอบพื้นที่เอารถกระบะไปดีกว่าครับ ไว้เข้าเวรตรวจท้องที่ค่อยจัดมอเตอร์ไซค์ไป”จ่าเดชอธิบายยิ้มๆ ก่อนจะพาผู้ร่วมงานคนใหม่ออกจากสถานี

อัญมาขับรถออกมาเรื่อยๆตามสัญชาติญาณกว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าดวงอาทิตย์ได้ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว และตัวเองก็ขับมาถึงถนนที่ไม่คุ้นตาใกล้สะพานข้ามคลองขนาดย่อมแห่งหนึ่ง รถคันหรูปราดเข้าจอดใกล้สวนสาธารณะใกล้คลองก่อนที่คนขับจะซบนิ่งกับพวงมาลัยรถอย่างหมดแรง

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองไปด้านนอกที่มีเพียงแสงไฟสลัวยามค่ำคืนแล้วจึงเปิดประตูรถเดินออกไปยังสวนสาธารณะนั้น แม้จะเป็นช่วงหน้าร้อนแต่น้ำในลำคลองก็ยังไม่แห้งขอดไม้ที่ปักบอกระดับเกือบถึงริมคลองนั้นบ่งบอกว่าลำคลองแห่งนี้ลึกเอาการ คลื่นบนผิวน้ำที่เป็นระรอกกระทบแสงไฟและอากาศเริ่มเย็นลงแต่ก็มิอาจจะดับความรุ่มร้อนในใจของเธอได้เลย

หญิงสาวเดินทอดน่องขึ้นไปบนสะพานปูนนั้นก่อนจะไปหยุดอยู่ตรงกลางสะพาน อะไรบางอย่างทำให้เธอรู้สึกว่าการดำดิ่งลงไปเบื้องล่างอาจจะเป็นคำตอบของการคลี่คลายปัญหาที่มี ร่างบอบบางเหนี่ยวตัวขึ้นไปบนราวสะพานโดยเกาะเสาไฟกลางสะพานไว้เป็นที่มั่น ช่วงเวลาที่รถน้อยคันที่ผ่านไปมาเริ่มชะลอมองแต่ไม่มีสักคนเดียวที่จอดถามไถ่

“เราจะอยู่ไปทำไม” ความยิ่งใหญ่ของความรู้สึกที่อับอายนั้นมีมากมาย ยามออกงานสังคมเธอคงไม่อาจจะเผยอหน้าชูคอในวงสังคม และหากเรื่องนี้รู้ไปถึงผู้อื่นเธอจะเอาหน้าไปมองใครๆได้อีก

ตั้งแต่จำความได้เธอถูกประคบประหงมอย่างดี ไม่เคยสักครั้งที่จะไม่สมหวังหรือโดนขัดใจเมื่อต้องมาพบเจอเหตุการณ์ที่สร้างความผิดหวังให้จึงยิ่งจ่อจมกับความคิดที่วกไปวนมา ชั่ววูบหนึ่งเธอก็รู้สึกอยากตายขึ้นมาจับใจ ดวงตาที่มองลงไปยังผืนน้ำด้านล่างมีแววครุ่นคิด หากเสี้ยวนาทีถัดมาก็ให้รู้สึกว่าความคิดฆ่าตัวตายนี้ช่างไม่สมกับความเป็นเธอเอาเสียเลย

“บ้าจริง คิดบ้าอะไรนี่” หากเธอกระโดดลงไปศพของเธออาจจะจมสู่ท้องน้ำแล้วเมื่อลอยขึ้นสู่ผิวน้ำอีกครั้งก็คงจะอืดเต็มที่ ถึงเวลานั้นแล้วศพคงไม่สวยนัก ความงามที่เป็นของเธออย่างแท้จริงมิใช่ชาติกำเนิดที่คลุมเครือก็คงแทบจะมองไม่ออก ยิ่งหากออกข่าวหน้าหนึ่งแล้วภาพข่าวคงทุเรศนัยน์ตาเป็นที่สุด ต่อให้ตายไปวิญญาณก็คงต้องอับอายเพิ่มขึ้นทวีคูณ แค่คิดเธอก็แทบทนตัวเองไม่ได้

อัญมาทอดถอนหายใจซบศีรษะกับเสาไฟอย่างเหนื่อยอ่อน ผิดกับมือที่กุมกุญแจรถแน่นคล้ายจะให้ความเจ็บปวดทางกายนั้นผ่อนคลายความทุกข์ในใจจนฝ่ามือช้ำเป็นรอยแดง ทิวทัศน์ยามค่ำคืนและลมเย็นที่พัดเอื่อยๆคล้ายจะปลอบประโลมเธออยู่ในทีจนผู้ที่จมอยู่กับความทุกข์มาแทบทั้งวันเริ่มสบายใจขึ้น หากเสียงเครื่องยนต์ที่มาจ่อจอดใกล้ตัวกลับทำลายบรรยากาศนั้น

“อย่า! จะทำอะไรน่ะ” เสียงห้าวตวาดดังร้องห้ามพร้อมร่างที่โผออกมาจากรถกระบะสายตรวจทำให้เธอที่หันขวับไปมองอย่างตกใจเริ่มเสียหลัก ก้นที่นั่งอยู่หมิ่นเหม่ไถลพลาด แม้จะพยายามไขว่คว้าหาหลักยึดแต่ก็หาทันไม่ ร่างเล็กบางตะกายลงสู่พื้นน้ำด้านล่างก่อนเสี้ยวนาทีที่มือข้างหนึ่งจะจับไว้ได้ทัน

เสียงกรีดร้องด้วยความตกใจดังไปทั่วคุ้งน้ำพร้อมเสียงร่างกระทบผืนน้ำทำให้ฝ่ายที่ถลาเข้ามาต้องรีบถอดรองเท้าบูทตำรวจของตัวเองพร้อมดึงเสื้อแขนยาวเข้ารูปออกจากตัวแล้วกระโดดตามลงไปในทันที

แรงกระทบจากการตกลงมาอย่างไม่ได้ตั้งใจทำให้อัญมาจุกจนจมลงสู่เบื้องล่าง แม้ว่าจะว่ายน้ำเป็นแต่ความมืดและคลื่นใต้น้ำกลับคล้ายจะดึงเธอมิให้โผล่ขึ้นจากน้ำได้ ปอดที่เริ่มขาดอากาศเริ่มร้อนชวนให้ทุรนทุรายวินาทีนั้นเธอกลับนึกถึงแต่คุณพ่อและคุณแม่บุญธรรมของเธอสุดหัวใจ เธอจะตายไม่ได้ เธอไม่ยอม! มือเท้าที่กวาดเต็มที่กลับไม่ช่วยอะไรเลยเมื่อเริ่มหลงทิศไม่รับรู้ว่าทางใดคือผิวน้ำและทางใดคือก้นแม่น้ำ

สายน้ำที่ควรจะเย็นหากยามไหลเข้าปากและจมูกกลับร้อนแสบแสนทรมานเงาวูบใกล้ตัวยิ่งทำให้ตระหนกก่อนที่ความดำมืดจะมาเยือนเธออย่างฉับพลัน
แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 54 00:51:15

จากคุณ : จอมนาง

เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 16:52:26

ความคิดเห็นที่ 4

ร้อยตำรวจเอกภควัตตวัดแขนตอบคอเล็กนั้นก่อนจะค่อยๆพาตัวขึ้นสู่ผิวน้ำ จ่าสิบตำรวจเดชเดชาคอยรับร่างผอมเกร็งนั้นอยู่ริมฝั่ง หลังจากมองผู้กองของตนปฐมพยาบาลเบื้องต้นจนร่างนั้นกระอักกระไอออกมาลืมตามอง จ่าเดชก็ต้องอุทานเสียงดัง

“อ้าว นึกว่าใคร นังนี่เอง” เสียงที่กล่าววาจาบาดหูนั้นทำให้อัญมาต้องหลับตาลงอีกครั้งอย่างเหนื่อยอ่อน แม้กระอักกระไอเอาน้ำออกมาแล้วแต่ความรู้สึกระคายทางเดินหายใจก็ยังอัดแน่นอยู่ในอกก่อนจะสิ้นสติลงไปอีกรอบ

“จ่ารู้จักด้วยหรือ” ภควัตอุ้มร่างผอมเกร็งขึ้นมาพร้อมกับที่จ่าเดชรีบวิ่งไปเลื่อนรถลงมารับ
“ไอ้อัญนี่เหรอ ทำไมผมจะไม่รู้จักมันพวกเราก็กำลังจับตามองมันกันอยู่ครับ คิดว่ามันน่าจะเป็นเด็กวิ่งยอดท่าทางจะติดยาด้วยมั้งครับผู้กอง จับไม่มั่นคั้นไม่ตายสักที แต่คงไม่พ้นวันนี้พรุ่งนี้ล่ะครับมันยั่วส้นเหลือเกิน ปากดีอีกต่างหาก บ้านมันก็อยู่ในชุมชนนั่นแหละครับแม่มันขายไก่ทอดจนจะตายห่ะ ลูกมันไถไปซื้อยาซะหมด”

“เป็นผู้หญิงหน้าตาเข้าทีกลับเป็นอย่างนี้ คงจะเละไม่เป็นท่า” ภควัตขมวดคิ้วกล่าวอย่างระคายใจเพราะรู้ดีว่าผู้หญิงสาวๆหากติดยาที่มีฐานะยากจนก็คงไม่พ้นขายเรือนร่าง ทั้งที่มีเพียงไฟสลัวแต่ผู้ที่นอนแน่นิ่งอยู่ในกระบะหลังก็มีเค้าของความงามอยู่มิใช่น้อย
“โทรมอย่างกับผีตายซากคงไม้พ้นอย่างที่ผู้กองว่านั่นแหละครับ นี่ถ้ารู้ก่อนว่าเป็นมันผมจะไม่ให้ผู้กองกระโดดน้ำลงไปช่วยแน่ๆ ไม่มีมันสักคนแผ่นดินคงสูงขึ้นอีกนิด”

“เฮ้ย ทำไมพูดอย่างนั้น จ่า ต่อให้ผมรู้ว่าเขาเป็นยังไงผมก็ต้องช่วยอยู่ดีจะให้มองคนตายต่อหน้าได้ยังไง” ภควัตกล่าวเสียงเรียบ จนจ่าเดชต้องเงียบปาก
“ถ้าเขาคิดฆ่าตัวตายจริงๆคงเพราะหมดหนทางแล้ว ถ้าเขาทำชั่วอย่างที่จ่าว่าจริงๆ วันนี้อาจจะเป็นวันที่เขาสำนึกตัวก็เลยทนตัวเองไม่ได้จนต้องฆ่าตัวตายก็ได้”
“ก็ขอให้เป็นอย่างที่ผู้กองว่าเถอะครับ ผมเห็นมานักต่อนักแล้ว ต่อให้อยากเลิกแค่ไหนก็ไม่มีใครทำได้ ลองได้ก้าวมาในหนทางนี้แล้วยากครับ”

เมื่อถึงโรงพยาบาลในเครือบัตรทองสองตำรวจจึงจัดแจงธุระให้ร่างที่ไร้สตินั้น โชคยังดีที่กระเป๋าเงินเก่าๆที่อยู่ในกระเป๋าหลังกางเกงของ ‘ไอ้อัญ’ ไม่ได้หล่นหายไปกับกระแสน้ำ จึงสามารถนำเอาหลักฐานต่างๆมาตรวจดูได้ ภควัตก้มมองบัตรประชาชนแล้วอ่านออกเสียงเบาๆ

“อัญมา ชื่อแปลกดี ” ตำรวจหนุ่มยื่นหลักฐานให้กับเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาล
“กลับกันเถอะครับให้เขาจัดการกันไป พรุ่งนี้พวกเราต้องอยู่ดึกด้วยเพราะมีตลาดนัดกลางคืน” จ่าเดชบอกผู้กองของตนถึงนัดหมายในวันพรุ่งนี้ที่จะต้องวนเวียนซุ่มดูการเคลื่อนไหวของผู้ค้ายารายใหญ่
“อ้าวแล้วจะไม่สอบถามอัญมานี่ก่อนหรือจ่า” ความเป็นคนใหม่ในสถานีตำรวจแห่งนี้ทำให้จ่าเดชหัวเราะเบาๆ

“ไอ้อัญนี่ไม่ต้องสอบอะไรมันหรอกครับ ไม่มีประโยชน์”
“อย่างน้อยก็ได้ว่ากล่าวตักเตือนสักหน่อยก็ยังดี เผื่อว่าเขาจะได้ไม่คิดฆ่าตัวตายอีก แล้วถ้าเกิดว่าเขามีปัญหาอะไรอย่างอื่นเราอาจจะพอช่วยเขาได้นะจ่าเดช” จ่าเดชอึ้งมองคู่หูคนใหม่ของตนด้วยความไม่เชื่อหู ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความชื่นชมในที่สุด มิน่าเล่าผู้การจักรภพถึงได้พอใจชายหนุ่มผู้นี้นัก คงเพราะมีความเถรตรงเป็นตำรวจน้ำดีเหมือนๆกันนี่เอง

ห้องรวมของโรงพยาบาลมีผู้จับจองไว้เกือบทุกเตียง แต่ละเตียงมีราวอลูมิเนียมขึงม่านหนาไว้เพื่อกั้นสายตายามได้รับการตรวจรักษา อัญมาค่อยๆฟื้นคืนสติขึ้นมาทีละน้อย วินาทีแรกที่ลืมตามองเพดานสีขาวก็ให้รู้สึกโล่งอกที่ตนน่าจะยังไม่ตายอาการหนักเนื้อตัวและหายใจติดขัดยังพอมีอยู่บ้าง เมื่อก้มมองชุดของตัวเองก็พบว่าเป็นชุดของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ไม่ไกลจากบ้านของเธอนักก่อนจะมองคนเตียงข้างๆพลางขมวดคิ้ว
“ทำไม...”เสียงที่เปล่งออกมาแหบระคายจนต้องไอออกมาก่อนจะยันกายเป็นลุกนั่งมองรอบตัวอีกครั้ง

“หมอ พยาบาล อยู่ไหนหมดเนี่ย ทำไมให้ฉันมาอยู่อย่างนี้” คนอย่างอัญมา พิบูลย์สุวรรณ ห้องวีไอพีเท่านั้นที่เหมาะสมและคู่ควร
“อ้าว ไอ้อัญ ฟื้นมาก็แหกปากเลยนะเอ็ง” เสียงทักนั้นดังมาจากผู้ที่แต่งกายในชุดตำรวจ ส่วนอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆนั้นผมเผ้ายังคงเปียกชื้นอยู่ แม้ชุดจะหมาดไปแล้วเพราะได้รับการอนุเคราะห์จากเครื่องปั่นแห้งในโรงพยาบาลแห่งนี้ พยาบาลเดินเข้ามาพร้อมส่งยิ้มให้

“ลองโวยวายได้อย่างนี้คงกลับบ้านได้แล้วล่ะค่ะ” ในมือมีชุดเก่าๆยื่นมาให้
“เสื้อผ้าของใคร”
“ก็ของคุณไงคะ”
“ไอ้นี่ เห็นไหมครับผู้กองไอ้อัญมันกวน”

“ฉันรู้จักคุณด้วยหรือ ทำไมเรียกฉันว่าไอ้อัญ” หน้าซูบเรียวเชิดถามอย่างไม่พอใจ
“เออ ไอ้เวร เคยไล่จับมาสอบตั้งหลายรอบทำเป็นจำไม่ได้ แล้วดูมันเชิดหน้าเป็นคุณหญิงเชียวนะเมิง เมื่อก่อนไม่เห็นจะกล้าสู้ตา” คำกล่าวที่ระคายหูนั่นทำให้อัญมาอารมณ์ขึ้นจนแทบจะอาละวาด หากมือที่กำลังจะชี้หน้าตำรวจถ่อยกลับต้องชะงัก เธอจ้องมองมือของตนอย่างตื่นตะลึง จากมือเรียวสวยขาวผ่องที่เจียนไว้อย่างดีพร้อมกับขัดเงาแบบฝรั่งเศสอย่างคนสุขภาพดีกลับกลายเป็นกระดำกระด่าง บางนิ้วคล้ายถูกไฟเผาเป็นรอยด้านจนดูไม่ได้

“นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้น” ร่างผอมเกร็งผุดลุกขึ้นร้องถามพยาบาลที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก
“ห้องน้ำอยู่ตรงไหน” พยาบาลสาวชี้ทางให้ด้วยความตกใจ ร่างนั้นเดินเร็วจนแทบเป็นวิ่งถลาเข้าไปในห้องน้ำรวมของโรงพยาบาลก่อนจะยืนมองเงาในกระจกด้วยความตกใจอีกรอบ

ใบหน้านั้นไม่ว่าจะดูอย่างไรก็เป็นใบหน้าของเธอ ทว่ากลับโทรมจนเธอแทบจะทนดูตัวเองไม่ได้ ขอบตาคล้ำลึกคล้ายคนป่วยหรืออดนอนมานานปี ปากที่เคยเปล่งปลั่งได้รูปกลับซีดขอบปากดำจนเขียวทำให้หน้าเรียวที่ซูบอยู่แล้วกลับดูซีดเซียวเหมือนคนใกล้ตายเข้าไปอีก รูปร่างที่เคยสมส่วนงดงามจนเป็นที่ภูมิใจของเจ้าของบัดนี้กลายเป็นผอมเกร็งเหมือนคนขี้โรค ดูเหมือนจะเตี้ยกว่าเดิมเล็กน้อยอีกด้วย ผมที่เคยเป็นมันขลับสลวยสวยเก๋นั้นกระด้างแห้ง และสั้นกว่าเดิมเกือบเท่าตัว

เสียงกรีดร้องดังโหยหวนทำให้คนทั้งห้องพยาบาลรวมสะดุ้งโหยง เมื่ออัญมารับรู้ว่าเธอเปลี่ยนไปชนิดที่ว่าชาตินี้คงไม่มีวันรับตัวเองได้

โปรดติดตามตอนต่อไป
แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 54 17:00:11
แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 54 16:58:19

จากคุณ : จอมนาง

เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 16:56:45