ความคิดเห็นที่ 1 15.ทัณฑธรแห่งตะวันตก (ครึ่งแรก) นิ้วที่งอกยาวออกมาจากร่างสีดำห่างใบหน้าและลำคอของรามิตไปเพียงคืบเศษเท่านั้นเมื่อโอวาลตัดสินใจร่ายเวทลงบนใบดาบของตนเองแล้วตวัดฉับลงมาที่กลางร่างของเงาสีดำ แต่แม้ร่างจะขาดเป็นสองท่อน ราหุกาฬก็ยังเคลื่อนไหวได้เพียงแต่ช้าลงเท่านั้น เจ้าครึ่งท่อนแรกยังสามารถพุ่งร่างพร้อมยืดส่วนที่น่าจะเรียกว่าเป็นแขนและนิ้วหงิกงอผิดส่วนเข้าหารามิตได้อยู่ดี เด็กหนุ่มรู้สึกถึงปลายนิ้วเย็นเฉียบจิกเข้าที่ลำคอ เขาผงะถอยหลังโดยสัญชาตญาณ ราหุกาฬครึ่งท่อนยิ่งโถมกำลังใส่จนหลังของรามิตกระแทกกับผนังอุโมงค์โดยแรง โอวาลร้องเสียงหลง เงื้อดาบจะวิ่งเข้าไปช่วย ในฉับพลันนั้นราหุกาฬอีกสี่ห้าตนก็กรูกันเข้ามาราวกับสัมภเวสีหนีจากประตูโลกันตร์ เงาสีดำพุ่งผ่านร่างหนึ่งในเทวรักษ์ที่มีพละเวทต้อยที่สุด ร่างที่ถูกสิง ล้มฟาด ตาค้าง ดิ้นพราดๆ สั่นกระตุกอย่างรุนแรง เมื่อเหยื่อสิ้นใจ มันจึงออกจากร่างเดิมเพื่อเข้าหาเป้าหมายใหม่ ทัณฑธรแห่งตะวันตก..จงยอมแพ้ซะ...ตามข้ามา แล้วข้าจะไว้ชีวิตเทพในที่นี้ทั้งหมด รามิตได้ยินเสียงของราหุกาฬกล่าว หรือไม่เขากลับได้ยินสิ่งที่มันคิด แม้จะเหลือเพียงครึ่งร่าง กรงเล็บหรือนิ้วมือของมันก็ยังแข็งแรง รามิตเหลือบมองไปทางประตูทางออก ยังมีเงาร่างสีดำที่ดาหน้ากันเข้ามา เทวรักษ์ที่ล้มลงไปกับพื้นเมื่อครู่หยุดดิ้นรนแล้วพร้อมกับวิญญาณที่ถูกกระชากออกจากร่าง รามิตเห็นร่างเงาสีขาวพุ่งหายลับขึ้นไปเหนืออุโมงค์ โอวาลกำลังวิ่งเข้ามาช่วยหลังจากผ่าเจ้าตัวประหลาดเป็นสองซีกแต่ก็โดนเหล่าราหุกาฬร่างบิดเบี้ยวอีกสองตนขวางทางไว้ เด็กหนุ่มตัดสินใจได้ในทันที ***** เส้นสายฟ้าเคลื่อนมาตามท้องฟ้าแล้วแผดเสียงคำรามลั่น ปลดปล่อยพลังงานลงมาตามผู้ที่เรียกมันมา วิษณุวัติที่ยืนอยู่บนยอดหอคอยของปราสาทหน้าใจหายวาบ เงยหน้ามองลำแสงวิชชุที่พาดผ่านท้องฟ้าตะวันตกไปยังอีกทิศทางหนึ่ง และตำแหน่งของมันคล้ายเป็นทางออกของเส้นทางลับของปราสาทจันทรคราส แสงสว่างที่เกิดจากพละเวททำให้ทุ่งกาลีถึงกับเรืองรองขึ้นมาครู่หนึ่ง รามิต... ***** ทันทีที่รามิตเรียกเวทสายฟ้าเข้ามาในอุโมงค์ แสงสว่างที่เกิดขึ้นโดยกะทันหันขับไล่เหล่าราหุกาฬจนเผ่นหนีหายแทรกกายที่บิดเบี้ยวของมันไปตามรอยแยกของผนัง เพดานและพื้นดิน แม้แต่ตัวที่กำลังกางกรงเล็บตะปบลำคอของเขาอยู่ ร่างเด็กหนุ่มจึงไถลครูดลงมาตามผนัง คล้ายพลังงานที่สะสมมาทั้งหมดในช่วงพักฟื้นจะใช้หมดไปในการเรียกอัศนิเวทเพียงครั้งเดียว เขาล้มคว่ำลงบนพื้นอุโมงค์ ต่อจากนั้นโอวาลก็มาถึงตัวยกแขนข้างหนึ่งของรามิตพาดข้ามศีรษะตนเอง แล้วใช้ไหล่ข้างหนึ่งพยุงร่างของศิษย์เอกจอมเทพขึ้นมาจากพื้น “นายน้อย เป็นอะไรหรือเปล่าขอรับ” แม้จะแทบหมดแรงแต่ประสาทตาและหูของเขายังคงคมกริบ รามิตส่ายศีรษะ ชี้นิ้วไปยังด้านหน้าของประตู โอวาลและเทวรักษ์ที่เหลือมองตาม เมื่อนั้นต่างก็ผงะค้าง ค่อยๆ ขยับถอยหลังออกมาจากปลายทาง บัดนี้ทางออกที่เคยปรากฏแสงสว่าง กลับไหววูบด้วยราหุกาฬที่เคลื่อนไหวไปมาราวภูตผี และมีจำนวนมากกว่าเมื่อครู่ราวเท่าตัว โอวาลตัวเย็นเฉียบ “...ข้าอาจจะเรียกอัศนิเวทได้อีกหนเดียว” รามิตกัดฟันกรอด บาดแผลที่กลางอกดูเหมือนจะเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง “เมื่อนั้นพวกท่านต้องรีบไป...ให้เร็วที่สุด” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 22:18:39

ความคิดเห็นที่ 2 “นายน้อยข้าจะไม่ทิ้งท่านไปนะขอรับ” “ไม่มีทางใดแล้ว” รามิตโต้กลับ “พวกมันยังไม่ต้องการชีวิตข้าในตอนนี้ แต่พวกมันจะปลิดชีพพวกท่านอย่างแน่นอน” “ไม่ได้นะขอรับ!” ในขณะนั้นเองเหล่าราหุกาฬบ้างพุ่งร่างบ้างเลื้อยเข้ามาในอุโมงค์ โอวาลจงใจใช้กำลังลากศิษย์เอกจอมเทพถอยร่น ในขณะที่สั่งเทวรักษ์ที่เหลืออยู่สกัดเวทป้องกันเอาไว้ แต่ดูเหมือนกำแพงเวทที่แข็งแกร่งก็ยังมีช่องโหว่ ราหุกาฬบางตนใช้ช่องว่างเพียงนิดเดียวสลายร่างแล้วเลื้อยแทรกเข้ามา แขนยืดยาวของมันพุ่งใส่กลางร่างของเทวรักษ์ที่ยืนอยู่หน้าสุด กำแพงเวทแตกสลายลงในทันใด ทว่าทันใดนั้นเหล่าราหุกาฬที่กำลังกรูเข้ามาต่างชะงักเมื่อภายนอกบังเกิดเสียงโครมดังสนั่น พวกที่อยู่บริเวณที่เกิดเสียงประหลาดนั้นเกิดระส่ำระสาย หากทว่าราหุกาฬที่อยู่ด้านหน้าหันร่างสีดำของมันกลับมาและพร้อมทะยานเข้าใส่กลุ่มของรามิต ฉับพลันบังเกิดเงาสีดำอีกแบบหนึ่งพุ่งแหวกเหล่าราหุกาฬขวางด้านหน้าของโอวาล พร้อมกับคืนร่างกลางอากาศ ตวัดคมง้าวที่อยู่ในมืออย่างรวดเร็วราวกับเส้นไฟตวัดควับ ราหุกาฬนับสิบตนที่ถูกคมง้าวมัจจุราชกรีดร้องต่างพากันดิ้นพราด หลีกลี้หนีหายไปในพริบตา จากนั้นเจ้าของอาวุธเล่มยักษ์หันกลับมา พักด้ามง้าวลงกับพื้นอุโมงค์ดังตึบ จึงคุกเข่าตนข้างหนึ่งลงกับพื้น “ขออภัยที่ข้ามาล่าช้านัก เชิญพวกท่านและทัณฑธรแห่งตะวันตกมากับข้าเสียบัดนี้เถิด” จากนั้นผู้มาใหม่จึงเงยหน้าขึ้น โอวาลจึงอุทานออกมาเพราะจำใบหน้านั้นได้ จะว่าไปแล้วเทวรักษ์ในอาณัติของตะวันตกต้องรู้จักเทวกาฬที่เคยได้ขึ้นชื่อว่าเก่งฉกาจที่สุด “ท่านเมธิน!” จากนั้นอดีตเทวกาฬยืดกายขึ้น จ้องมองไปยังศิษย์เอกจอมเทพ เขาหรี่ตาลงแล้วบอกสั้นๆ “ตามข้ามา” โอวาลผงกศีรษะแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนของรามิต คล้ายยังไม่วางใจฝ่ายตรงข้าม เมธินเห็นดังนั้นแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่กลับหันหลังและเดินนำออกจากอุโมงค์เร็วๆ ภายนอกอุโมงค์ทางออก ไม่ปรากฏร่างของราหุกาฬสักตน แต่ถึงอย่างนั้นเมธินก็ยังย้ำ “รีบออกไปจากที่นี่ เหล่าเทวกาฬที่กลายร่างเป็นราหุกาฬจะไม่มีวันฆ่าตายแม้ร่างจะขาดเป็นสองท่อน อัสนิเวททำได้แค่รั้งเวลาเท่านั้น โดยเฉพาะเทวกาฬจากปราสาทเกตุดารา” จากนั้นเมธินจึงเป่าปากเรียกวิหคเทพ ไม่นานนักก็ปรากฏร่างของพญาคฤธรแห่งทุ่งกาลีจำนวนหนึ่งบินตามกันลงมา หนึ่งในนั้นคือเวหาของรามิต เมื่อเหล่าพญาปักษีแห่งทุ่งกาลีถึงพื้นดินทั้งหมด เมธินเดินไปที่เวหาราวกับรู้ว่าเป็นพญาคฤธรของศิษย์เอกจอมเทพ เขาตรงเข้าคว้าสายบังเหียน เวหาสะบัดหัวอย่างไม่คุ้นเคย แต่พอเขากล่าวกับมันเพียงสองสามคำ พญาแร้งก็สิ้นฤทธิ์ อดีตเทวกาฬจึงหันมาเร่งว่าให้ออกเดินทางไปโดยเร็ว เขาได้เตรียมเส้นทางไปสู่วิหารดำอย่างปลอดภัยรอไว้แล้ว รามิตผงกศีรษะเขาประคองตัวเองจนเดินเองได้ หากโอวาลก็ยังเดินมาติดๆ ไม่ยอมปล่อยและบอกว่าไม่ควรขัดคำสั่งโลกาธิบดี เพราะพวกเขาต้องไปที่ประตูดำไม่ใช่ไปที่สภารัตติกาลแต่เมธินส่ายศีรษะ ไม่เห็นด้วย “ที่นั่นยิ่งไม่ปลอดภัย เพราะนายด่านประตูดำต่างเคยเป็นเทวกาฬมาก่อน” “นี่เป็นคำสั่งของโลกาธิบดี” โอวาลยังคงยึดถือคำสั่งเดิม เมธินเหลือบมองมาที่รามิตก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงและแววตาที่แฝงการท้าทายอย่างไม่ปิดบัง “ทัณฑธรแห่งตะวันตก ในสถานการณ์เช่นนี้ ท่านเห็นว่าควรทำอย่างไรกันดี?” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 22:21:26

ความคิดเห็นที่ 3 รามิตตระหนักดีว่าตนกำลังถูก ‘ลองดี’ จากนิลบาลผู้ถือง้าวมัจจุราชผู้นี้ แม้เด็กหนุ่มไม่อยากจะทำการหักหน้าหรือตั้งตนเป็นศัตรูกับผู้ใด แต่เขารู้ดีว่าการกระทำทุกอย่างบนโลกา ไม่ว่าจะเกิดโดยตนเองหรือคนอื่นก็ตามย่อมก่อให้เกิดผลกระทบติดตามมา ถึงแม้จะหลีกเลี่ยงแค่ไหนก็หนีไม่พ้น “ข้าจะไปตามคำสั่งของจ้าวปราสาทจันทรคราส” เด็กหนุ่มตัดสินใจ และหันไปทางเมธิน “ข้ารู้ว่าท่านหวังดีต่อข้า ด่านประตูดำอาจไม่ปลอดภัยจริง แต่พวกเรายินดีเสี่ยง หากท่านไม่อยากจะเดินทางไปพร้อมกับข้า ข้าก็จะไม่บังคับอันใด” เมื่อได้ยินถ้อยคำหนักแน่นของฝ่ายตรงข้าม เมธินพ่นลมหายใจออกมาคล้ายจงใจเยาะเย้ยการตัดสินใจของเด็กหนุ่ม “...นายน้อย ทัณฑธรแห่งตะวันตก ท่านช่างสมเป็นบุตรของผู้โง่เขลาจริงๆ” สิ้นคำเมธินขยับกายนิดเดียว ร่างของเขาก็กลายเป็นเหมือนราหุกาฬผู้อหังการเมื่อครู่ เทพรัตติกาลในภาคจำแลงร้ายแห่งแดนตะวันตกปรากฏกายในฉับพลันขวางทางเด็กหนุ่มทันที แววตาในร่างสีดำสนิทเปล่งประกายวับ บัดนี้เมธินไม่เหมือนทั้งเทวกาฬที่น่าเกรงขาม ไม่เหมือนทั้งราหุกาฬไร้ร่างที่น่าสะอิดสะเอียน หากเป็นเงากาฬที่น่าหวั่นเกรง... “ขออภัยนะขอรับนายน้อย” แม้จะกล่าววาจานอบน้อม หากดวงตาที่เหลือบมองมายังเด็กหนุ่มกลับแปรเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์ “ข้าเกรงว่าท่านไม่อาจมีทางเลือก ท่านต้องไปสภารัตติกาลกับข้า!” “เมธิน! แก! ไอ้ทรยศ!” โอวาลตะคอกใส่ด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด เขาเอ่ยมนตรารัตติกาลจู่โจมใส่ หากทว่าเมธินกลับรับเวททั้งหมดของเทวรักษ์ไว้ได้ด้วยมือเปล่า และเพียงแค่เขาสะบัดกลับบังเกิดแรงมากขึ้นเป็นทวีคูณกระแทกใส่ร่างใหญ่โตของโอวาลจนลอยปลิวไปปะทะต้นไม้ และร่วงลงมานอนแบบคว่ำหน้า เทวรักษ์ที่เหลือเอ่ยเวทจู่โจมเงากาฬ หากทว่าเมธินสลายร่างตนกลายเป็นเงาอย่างฉับไว จากนั้นสะบัดด้ามง้าวของตนฟาดใส่กลางลำตัวของเหล่าเทวรักษ์ ทั้งหมดสะดุ้งไปตามแรง ล้มคว่ำลงบนทุ่งกาลีแทบจะในเวลาเดียวกัน หากเทพระดับเทวรักษ์อย่างโอวาลหรือจะยอมแพ้ง่ายๆ เขาผุดลุกขึ้นมากำหมัดกระแทกใส่พื้นดิน บังเกิดเป็นวงคลื่นสะท้อนกลับไปหาฝ่ายตรงข้ามจนเมธินหงายหลังตึง ทว่าพริบตาเดียวเมธินก็ยืดกายขึ้นคล้ายกับไม่ได้เจ็บปวดสักนิด “ทัณฑธรอยู่ที่นี่!” เมธินตะโกนลั่น จนสะเทือนไปทั่วบริเวณนั้น เมื่อนั้นรามิตจึงรู้ว่าเป้าหมายที่แท้จริงของฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่เพื่อจู่โจมหรือทำร้ายจอมเทพแห่งศิลาลัย...หากเป็นตัวเขาเอง แต่ทำไมกัน เหตุใดจึงออกตามล่าเขา? เขาไปทำอะไรให้หรือว่าเคยไปทำร้ายญาติพี่น้องของเขาหรือ? “นายน้อย หนีไปขอรับ!” โอวาลตะโกนลั่น พลางกระโจนเข้ามาขวางทางการจู่โจมของเมธิน ทันใดนั้นร่างใหญ่โตของเทวรักษ์แห่งปราสาทจันทรคราสใช้มือหนึ่งรับพลังการโจมตีของเงากาฬ อีกมือหนึ่งก็ผลักร่างเด็กหนุ่มให้ออกห่างเท่าที่ตนจะทำได้มากที่สุด “ข้าจะ...” โอวาลพูดอยู่ได้แค่นั้นร่างของเขาก็ถูกกระชากจนปลิวถลาด้วยเวทอันรุนแรงของเมธินจนสิ้นสติ จากนั้นเมธินเปลี่ยนร่างเป็นเงากาฬอีกครั้ง โผนขึ้นกลางเวหา ในเงามืดนั้นรามิตเห็นเพียงแสงสะท้อนจากอาวุธคมกริบเคลื่อนไหวไปมาอย่างคล่องแคล่ว การกวัดแกว่งง้าวยาวของเงากาฬช่างไม่ต่างจากการใช้เคียวภูตดำสาวกของพญามัจจุมารเลย บัดนี้รามิตจึงตระหนักดีแล้วว่าเหตุใดที่ผ่านมาจ้าวแดนตะวันตกจึงถูกใส่ความว่าร้ายเป็นฝ่ายมารด้วยเพราะมีเงากาฬที่มีความร้ายกาจอยู่ในแดนตัวเองเช่นนี้เอง ขณะที่เงากาฬพุ่งร่างลงมาจากกลางเวหาด้วยความคะนอง พลันเกิดธุลีเวทพุ่งเข้าขวางทางดุจกำแพงไฟ เมธินกลายร่างกลับเป็นเทวกาฬยอมเก็บอาวุธ พุ่งร่างหนีกำแพงเวทเหล่านั้น ชั่วครู่หนึ่งเขามองมาที่ศิษย์เอกจอมเทพผู้ร่ายเวทได้อย่างรวดเร็วด้วยความอัศจรรย์ใจ ทว่าร่างกายที่ยังคงอ่อนล้าของรามิตไม่อาจรักษามนตราที่แข็งแกร่งไว้ได้นานนัก เมื่อร่างเด็กหนุ่มทรุดลงกำแพงเวทจึงสลายลงไปด้วย จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 22:24:19

ความคิดเห็นที่ 4 ทว่าก่อนที่เมธินจะจู่โจมลงมาอีกคำรบสอง บัดนั้นบังเกิดเสียงพสุธาเลื่อนลั่น เพียงครู่เดียวหลังจากนั้นพลันเกิดพละเวทจากเรี่ยวแรงมหาศาล คล้ายเมธินจับความเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามได้จึงหันคมอาวุธเข้าขวางแต่กระนั้นร่างของเขาก็ต้องถอยออกมาหลายก้าวเมื่อโดนแรงปะทะ เมื่อพละมนตราสลายลง เมธินจึงเงยหน้าขึ้นมองผู้ขวางทาง “เวณิช...” เขาเอ่ย “เป็นเกียรตินักที่ได้มีโอกาสเห็นเจ้าในร่างราชันแห่งยักษ์เช่นนี้” พญายักษ์ผู้มีผิวกายเข้ม และเปี่ยมฤทธากล่าวด้วยน้ำเสียงก้องกังวาน ชี้หน้าด่า “บัดซบนัก! ไอ้เมธิน! ไม่นึกเลยว่าแกหันไปเข้าข้างปราสาทเกตุดารา ทรยศต่อจ้าวแดนตนเอง นับว่าข้าดูเจ้าผิดไปแล้วจริงๆ” “ทรยศจ้าวแดนตัวเองงั้นหรือ?” เมธินย้อนคำ พลางเหลือบมาที่รามิต “น่าขำนัก! ข้าสิน่าจะเป็นฝ่ายถามพวกเจ้ามากกว่าว่าใครกันแน่ที่ทรยศต่อจ้าวแดนตนเอง!” จากนั้นเพียงพริบตาเดียวร่างเทวกาฬที่น่าเกรงขามของเมธิน  แปรเปลี่ยนกลายเป็นพญาเสือโคร่งตัวมหึมากระโจนเข้าหาร่างพญายักษ์อย่างไม่เกรงกลัว ร่างใหญ่โตของยักษ์เวณิชล้มลงบนพื้นส่งเสียงสนั่นหวั่นไหว ใช้สองมือจับช่วงคอหนาตันของพญาเสือในขณะเดียวกันก็ใช้เท้ายันไปที่ท้องของฝ่ายตรงข้าม ส่งผลให้ร่างแปลงเดรัจฉานของเมธินลอยข้ามหัวของเวณิช แต่เมธินก็ไม่ได้รู้สึกประหวั่นใจเมื่อจู่โจมพลาด ครั้นเมื่อขาทั้งสี่ในร่างพญาเสือสัมผัสพื้นและทรงตัวได้ก็หันกลับดีดตัวพุ่งเข้าใส่เวณิชอีกครา เสียงคำรามของยักษ์ดังลั่นเมื่อเสือโคร่งฝังคมเขี้ยวเข้าใส่ข้อแขนที่ยกขึ้นมาขวางทาง ทว่าด้วยแรงกำลังที่มีอยู่มากล้นของเวณิชถึงแม้จะเหลือแขนเพียงข้างเดียว ก็ยังสามารถจับคอพญาเสือแล้วออกแรงขยุ้มจับจนเมธินต้องยอมถอนเขี้ยวแล้วปุบปับเปลี่ยนร่างกลายเป็นงูพิษ ทำให้เวณิชต้องรีบปล่อยมือแล้วผละถอยออกมา ศัตรูจึงสบโอกาสเลื้อยหายไปในพงพญ้า และซุ่มรอ ถึงการรบกันระหว่างอดีตขุนศึกเทวกาฬและอดีตราชันยักษ์บนทุ่งกาลีนี้จะใช้เวลาไม่นาน หากได้รับการโจษจันในภายหลังว่าเป็นการรบที่หาชมได้อย่างยากยิ่ง เมื่อนั้นพญายักษ์ถึงกับต้องทรุดกายลงและร่างกลับคืนมาเป็นเวณิชคนแคระตามเดิม เขาเอามือหนึ่งจับบาดแผลฉกรรจ์ที่เกิดจากพิษของคมเขี้ยวมรณะ แขนข้างนั้นของเขากลายเป็นสีดำอย่างน่ากลัว เวณิชสบถออกมาเมื่อรู้ว่าเสียทีให้กับเทวกาฬ รามิตกำลังจะลุกขึ้นเพื่อดูอาการหากทว่าเวณิชร้องห้ามเสียงดัง “เจ้าหนุ่มหนีไปซะ! ก่อนที่ทัพเทวกาฬจะรุดมา!” เวณิชตวาดลั่น หากประโยคต่อมากลับกล่าวคล้ายรำพึง “ข้าคงมาได้เพียงเท่านี้...” บัดนั้นทั้งร่างของเขาพลันแปรเปลี่ยนกลายเป็นร่างโปร่งแสงและสูญสลายกลายเป็นกลุ่มธุลีเวทสีดำไร้รูปร่างแลคล้ายราหุกาฬต่อหน้าต่อตาศิษย์เอกจอมเทพ รามิตกำลังจะวิ่งไปหาเวณิชแม้จะไม่รู้ว่าจะช่วยอีกฝ่ายอย่างไร หากทันใดนั้นเขาชะงัก เมื่อเห็นร่างปกติของเมธินโผล่ออกมาจากเงามืดแล้วคว้าจับร่างเงากาฬของเวณิชแล้วมัดไว้ด้วยเชือกมนตร์ อดีตเทวกาฬหันมาทางเด็กหนุ่มแล้วเอ่ยเสียงเย็น เบื้องหลังของเขาค่อยๆ ปรากฏเงาร่างสีดำอีกมากมายที่รามิตบอกไม่ได้ว่าเป็นเทวกาฬหรือราหุกาฬที่น่ากลัวกันแน่? “หากท่านคิดใช้อัศนิเวทในตอนนี้ร่างเงาของเวณิชจะแตกเป็นเสี่ยงๆ และไม่อาจกลับร่างเดิมได้อีกต่อไป ไม่ว่าจะเป็นในร่างยักษ์หรือคนแคระตัวจ้อยก็ตาม” เมธินบอกเรียบๆ จากนั้นจึงปล่อยให้เงากาฬของยักษ์ที่อยู่ในบ่วงบาศพันธการ อยู่ในความควบคุมของเหล่าเทวกาฬจนกลืนหายไปในทัพทมิฬ รามิตสะอึก ต่อจากนั้นเขาได้ยินเสียงของผู้ที่อยู่บนหลังพญาคฤธรกำลังร่ายเวทรัตติกาลอยู่เหนือศีรษะ แบบเดียวกับจ้าวปราสาทจันทรคราสไม่มีผิดเพี้ยน จากนั้นบังเกิดพายุมนตราสีดำลงมากั้นขวางทาง ผู้ที่บังคับนกศึกคนแรกกระโดดลงมาจากอานปักษ์ในระยะสูงแบบคนใจร้อน จนแทบไม่น่าเชื่อว่าสามารถถึงพื้นได้โดยไม่ได้รับอันตราย เด็กหนุ่มตะลึงมองอย่างตระหนก เทวะแห่งรัตติกาลนอกจากนายท่านงั้นหรือ? ฝ่ายแรกที่ถึงพื้นก่อนเป็นผู้ชายดูจากหน้าตาแล้ว ไม่น่าจะมีอายุมากไปกว่ารามิตสักเท่าไหร่นัก แต่กลับมีร่างใหญ่โตเทียมเท่ากับบุรุษทั่วไปแล้ว ส่วนผู้ที่มาถึงทีหลังไม่ได้กระโดดลงมาจากหลังพญาคฤธรเหมือนฝ่ายแรกทว่าบังคับนกยักษ์บินร่อนอยู่บริเวณรอบๆ คล้ายกำลังประเมินสถานการณ์ ผู้ที่อยู่บนภาคพื้นดินจึงไม่สามารถมองเห็นปักษบาลผู้นั้นได้อย่างชัดเจนนัก ทว่ากระนั้นยังพอคาดเดาได้จากการแต่งกายของทั้งคู่ที่เลือกใช้สีดำ และสีดำ...ว่าทั้งสองคงมาจากถิ่นฐานเดียวกันแน่นอน ***** คุยกันท้ายบท: ขออนุญาตตัดตอนนี้นะคะ, ช่วงนี้แต่ละตอนจะเริ่มยาวอีกแล้ว มันจะไปอัดๆ ตอนใกล้ๆ ไคล์แมกซ์กลางเรื่องอีกครั้งค่ะ ปล. โทนตั้งแต่นี้ไปจะค่อนข้างหม่นและเครียดนิดหนึ่งนะคะ (ตามโทนรัตติกาล ในภาคจัณฑวาตา) หากเทียบกับธีมอีตาอารมันเอาฮาตอนแรกมันแทบจะไปคนละทิศเลย (ก็คนละทิศจริงๆ นี่นา เออ...) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 22:29:11

ความคิดเห็นที่ 5 ฉากแอคชั่นบทนี้ตื่นเต้นดีแท้ ว่าแต่ฉากรบที่หาดูยากจนโจษจันนี่แปลว่ามีชาวมุงและขยายข่าวเยอะสินะ เอ่อ แต่อ่านตอนต้นๆ ถึงตอนเมธินแปลงร่าง เกิดอาการเฉพาะบุคคล ไม่อาจลบภาพบาร์บ้าปาป้าไปจากใจ 555 ยิ่งตอนรามิตโดนกงเล็บของราหุกาฬ แหม ทำไมนะ ซาถึงแวบเห็นภาพบาร์บ้าโบเขย่าคอรามิตแทน (กำลังตื้นเต้น แต่หลุดขำกลางทางนี่ประหลาดดีแท้) จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 23:34:43

ความคิดเห็นที่ 6 อั"ส"นิเวททำได้แค่รั้งเวลาเท่านั้น โอ้ย ตอนนี้มันมาก, รีบมาต่อไวๆ น้า จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 11:19:28

ความคิดเห็นที่ 7 เวณิชก็ยังดูเท่ ตัวละครเก่งๆออกมาหลายคนแม้จะไม่ใช่ตัวเอก ราหูกาฬทำให้นึกถึงเอเลี่ยนบางพันธุ์ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 19:49:09

ความคิดเห็นที่ 8 ราหูขาดครึ่งตัว ยังไม่ตาย นาราย กับ ยักษ์ แปลงร่างเป็นสารพัดสัตว์ตีกัน นึกถึงรามเกียรติ์(สะกดยังไงนะ)ขึ้นมาทันใด (ใจจริงนึกไปถึงตัวประหลาดอีกตัว จากหนังสืออีกเรื่องหนึ่งด้วยครับ) คุณรัน ผมวัยรุ่นใจร้อนไปก่อนนะครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 21:25:43

ความคิดเห็นที่ 9 คุณ ซาลาสซา: ใช่ค่ะ มีขามุงรอดูมวยฟรีเพียบเลยค่ะ (^ ^) ส่วนราหุกาฬเป็นตัวประดิษฐ์พันธุ์ใหม่ ไม่มีใช้อ้างอิง เรายกประโยชน์ให้ถือเป็นอิมเมจเฉพาะคนอ่านจินตนาการค่ะ (เราชอบนะ ไม่ว่าจะคิดตรงกันกับเราหรือไม่ก็ตามค่ะ) แต่เอาเป็นว่า...ช่วยคิดเป็นบาร์บาฯ พันธุ์โหด ประเภทเด็กดูแล้วร้องจ๊าก (- -") ก็แล้วกันนะคะ คุณ POLLUX^.^: เอ๊ะ...หลุดจนได้ ขอบคุณมากค่ะ, ครึ่งหลังมีอีกยาวเลยรอนิดนึงนะคะ คุณ GTW: นักอ่านคนนี้คิดไปถึง เอเลี่ยนฯ นอกโลกนู่นเลย (> <") เวณิช กับ เมธิน ไม่ใช่ตัวประกอบธรรมดาๆ นะคะ อย่างน้อยๆ เวณิช นี่มีบทออกมาทุกภาค และเป็นตัวช็อคคนอ่านในระดับหนึ่งด้วย (จริงมะ?) เอ๊ะ..เราเขียนตอบเวลาใกล้เคียงกับคุณ zoi เลยเพิ่งเห็นค่ะ คุณ zoi: เราอ่านหนังสือเล่มเดียวกันอีกแร้ววววว, ฉากสารพัดสัตว์ตีกัน เราเอาแนวความคิดมาจากเวลายักษ์กับทหารพระรามรบกันแบบตัวต่อตัวจริงๆ ค่ะ (วุ้ย ดีใจ) รวมถึงหนังสืออีกเล่มที่คุณว่านั่นแล อ้าว...ว่าเป็นวัยรุ่นน่าจะดีใจนะเฮอะ...งอนซะละ แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 54 21:34:13 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 21:27:27

ความคิดเห็นที่ 10 สองคนที่มาใหม่นี่ มาช่วยหรือมาซ้ำเติมรามิตกันแน่ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 01:38:04

ความคิดเห็นที่ 11 กลับมาบอกว่าไม่ได้งอนหรอกครับ แต่ผมไม่ใช่วัยรุ่นใจร้อน เป็นคนแก่ขี้น้อยใจต่างหาก 555 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 07:52:11

ความคิดเห็นที่ 12 ตามมาเก็บแล้นนนนน มาใหม่ก็มาช่วยจิ ช่วยเก็บเอาไปสภามืดกับเมธิน ... มั้ง ปล. คิดไว้แต่ภาคต้นว่าเวณิชต้องไม่ทำมะดา ว่าแต่ป๋าออกน้อยนะ ขอเยอะๆ หน่อยจิ รอนานละ แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 54 00:36:31 จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 00:35:22

ความคิดเห็นที่ 13 แวะมาคุยค่ะ, คุณ ลูนาติก: คุณมาเลียบๆ เคียงๆ ทำเนียนๆ แต่เข้าเป้าอีกเช่นเคย (สามนัดซ้อนแล้วนะ ฮึ่ม!) คุณ zoi: (^ ^) คุณ scottie: รออยู่ค่ะว่าเมื่อไรจะมาเสียที ไม่กล้าทวงถาม เพราะใครจะสละเวลานั่งไล่อ่านกันทุกอาทิตย์ แค่ได้คุยกับนักอ่านทุกครั้งไม่เงียบเหงาเช่นนี้ก็รู้สึกดีแล้วค่ะ (เวลาเครียดๆ นี่ต้องเปิดพันทิป ช่วยบรรเทาอาการได้เยอะเลย) สองตัวละครใหม่มาช่วยเก็บรามิต? << มันไม่ยอมให้ 'เก็บ' ได้ง่ายๆ หรอกค่ะ ไม่ใครก็ใครต้องยอมเจ็บตัว ออกแรงกันหน่อยละ เวณิชไม่ทำมะดาถูกแล้วค่ะ ป๋ายังมีบทอีกค่ะ, รอช่วงสปอตไลท์ของเฮียนะคะ << บทน้อยก็จริงแต่หนักแน่น ท้าทายคนเขียนอย่างยิ่ง (บ่น) ถึงฉากป๋าทีไรหมดงบฯ เย้ย...ไม่ใช่ค่ะ ต้องเรียกพลังที่มีอยู่มาใช้แทบทุกหยด ปล. รอต่อครึ่งหลังนะคะ มีอีกตัวละครหนึ่งที่ (แอบ) ดังไม่แพ้ป๋ารอออกโรงอยู่ค่ะ จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 20:53:26