ความคิดเห็นที่ 1 3 เพื่อนสนิท แหวะ? เปล่านะ ข้าวขวัญไม่เคยกินเหล้าจนอวกแตก เสียงนั้นดังมาจากในบ้านต่างหาก และมันก็ทำให้หนุ่มสาวทั้งสองหันไปมอง “อ่า... พ่อ!” ข้าวขวัญดีใจที่มีพวกมาเสริมกำลังหนุน รีบหนีไปหลบหลังคุณพ่อหนุ่มใหญ่ตัวโต ส่วนนำทัพพ์ยกมือไหว้พร้อมส่งยิ้มประจบ “หวัดดีครับลุงสิบ”   “ทนฟังไม่ไหววุ้ย อวกจะแตก มุขจีบสาวของหนุ่มสมัยนี้ทำไมมันเชยระเบิดระเบ้ออย่างงั้นวะ เข้าบ้านไปไป๊ ไอ้เป๋นี่ปล่อยให้พ่อจัดการมันเอง!” ดันตัวลูกสาวเข้าบ้านเรียบร้อย ปิดประตูแล้ว ลุงสิบก็หมุนตัวกลับมา “...อยากให้เลี้ยงไปตลอดชีวิตเหรอ ได้ๆๆ ...เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง เอาข้าวสารไปเดือนละกระสอบละกัน” “โธ่ลุงสิบครับ จะให้ผมกินข้าวเปล่าเหรอ? ...คนเค้าอุตส่าห์เอาลูกสาวมาส่งให้” นำทัพพ์รีบเปลี่ยนเรื่องทวงบุญคุณ นึกว่าจะรอด ที่ไหนได้ ลุงสิบได้ยินแล้วเต้นผาง “ว่าไงนะ เอาลูกสาวฉันเร๊อะ?” “เอ้ย... ย้าง...ยังไม่ได้เอ๊า...” แค่ใช้ภาษาไทยไม่ถูกสุขลักษณะหน่อยเดียว ทำเขาเกือบตาย กว่าจะอธิบายให้ลุงสิบเข้าใจว่าเขา ‘มาดี’ ไม่มีสกปรก ไม่มีพิษมีภัยกับลูกสาวสุดที่รักของแกก็ต้องใช้เวลานานทีเดียว เฮ่อ... คนอะไรไม่รู้หวงลูกสาวเป็นบ้า ...แต่ก็นะ ถ้าคำนวนจากอายุลุงสิบกับข้าวขวัญ ก็จะรู้ว่าลุงแกมีลูกตอนอายุยังไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ เมื่อเอามารวมกับข่าวลือที่คนแถวนั้นเค้าเม้ากันแล้ว แสดงว่าลุงสิบตอนหนุ่มๆ ก็ร้ายใช่ย่อย ทำผู้หญิงท้องตั้งแต่อายุน้อยๆ ไม่แปลกใจเลยที่โตขึ้นมากลายเป็นคุณพ่อจอมโหด เคยทำใครเค้าไว้ เลยกลัวคนอื่นมาทำกับลูกตัว มิน่าล่ะ ถึงมาหาว่ามุขจีบสาวของเขาเชยระเบิด แต่...เขาไม่ได้จีบซะหน่อย “ไม่ได้จีบจริงอ่ะ?” “ครับๆ ไม่จีบครับ” “แน่ใจนะ?” นำทัพพ์พยักหน้าหงึกๆ ก็เขาไม่ได้จีบเธอจริงๆ นี่นา... แค่อยากเป็น ‘เพื่อนเธอ’ เท่านั้น... ไม่แต่เฉพาะคนเป็นพ่อ ตัวลูกสาวเองก็สงสัยเหมือนกัน “นี่... เธอไม่ได้จีบฉันจริงๆ ใช่มั๊ย?” ข้าวขวัญถามย้ำกับหนุ่มหน้าใสที่ชอบมานั่งคอยเธอตรงม้านั่งหลังตึกเรียนเป็นประจำ นำทัพพ์ตามดูเธอจนรู้ว่าตรงนั้นมีร้านไอศกรีมโฮมเมดเจ้าอร่อยของโปรด เธอชอบซื้อมานั่งกินใต้ต้นไม้เงียบๆ คนเดียวเสมอ แต่พักหลังๆ นี้ บนม้านั่งไม้ข้างๆ ดาวมหา’ลัยมาดมั่นที่มักฉายเดี่ยวไปทุกที่ กลับมีหนุ่มหน้าตาน่ารักจากเกษตรฯ นั่งด้วยอีกคน จากนั่งห่างๆ กัน ก็ค่อยๆ ใกล้กันขึ้น วันละนิด... วันละนิด... จนน่าสงสัย แต่ไม่รู้ไอศกรีมเย็นไปหรือไง ทำให้คนกินปากแข็ง “เฮ่ย... ใครเค้าจีบเธอ? ไม่มี๊ เราแค่มากินติม ขอชิมของเธอหน่อยสิ...” ไม่รอเจ้าของอนุญาต เขาก็รีบ ‘ตีซี้’ เอาช้อนมาจ้วงไอศกรีมในมือเธอไปเข้าปาก... “อื้ม... อร่อย เปรี้ยวๆ หวานๆ แบบนี้ป้าเราก็ชอบกินเหมือนกัน ...มันรสไรอ่ะ?” “เสาวรส... อย่าบอกนะว่า มานั่งรอตรงนี้ทุกวันเพื่อกินไอติม?” ข้าวขวัญเหล่มองหน้าเขาด้วยความไม่ไว้วางใจ “ไม่ต้องห่วงน่า เราไม่จีบเธออยู่แล้ว อย่าลืมว่าเราเป็นเพื่อนกันนะ ” ข้าวขวัญได้ยินคำว่า ‘เพื่อน’ จากปากเขาอีกครั้ง รู้สึกอกใจไหววูบอย่างประหลาด บอกไม่ถูกว่าทำไมเธอถึงมีอาการแปลกๆ แบบนั้น ได้แต่คิดหาเหตุผลมาบอกตัวเองว่า ถ้าเป็นเพื่อนกับเขา คบกันแบบบริสุทธิ์ใจ ไม่คิดอะไรเกินเลยก็น่าจะดี อย่างน้อยๆ รอยยิ้มของเขาก็ดูจริงใจ ไม่มีพิษมีภัย และเขาก็เป็นคนเดียวที่รู้จักพ่อเธอ รู้ว่าบ้านของเธออยู่ไหน และ...เหมือนจะรู้จักเธอดีกว่าใคร “งั้นก็โอเค เป็นเพื่อนกันก็ได้ แต่บอกไว้ก่อน... ห้ามจีบฉันนะ ไม่งั้น จะฟ้องพ่อด้วย” “ไปฟ้องเล้ย... เราก็มีเรื่องเธอจะฟ้องลุงสิบเยอะแยะ” อา... จริงด้วย เขาเป็นคนที่รู้เรื่องที่บ้านเธออย่างที่เพื่อนคนอื่นไม่มีใครรู้ ในขณะเดียวกันก็เป็นคนที่เห็นเธอตอนอยู่นอกบ้านอย่างที่พ่อเธอไม่เห็น! “นอกจากฟ้องลุงสิบแล้ว เรายังมีเรื่องอยากป่าวประกาศเกี่ยวกับน้องข้าวดาวมหา’ลัยด้วย” “งั้นไปให้พ้นเลย ไอ้บ้า” คนอะไร ไม่น่าคบที่สุด “นี่ ภาษิตฝรั่งเค้าว่า ให้คบศัตรูสนิทชิดใกล้กว่ามิตรนะ ฮ่าๆ...” นำทัพพ์หัวเราะชอบใจที่ได้เห็นเธอทำหน้างอง้ำ ผู้หญิงอะไรหน้าตาออกจะเซ็กซี่ แต่เวลาทำปากยื่นเหมือนป้าจี้ของเขาเลย “โอ๋ๆ ...ล้อเล่นน่า เราไม่ใช่คนปากมากสักหน่อย” ถึงเขาไม่ปากมาก แต่... มันน่าหงุดหงิดนี่นา ที่มีใครบางคนมามีส่วนร่วมกับความลับส่วนตัว อย่าให้เธอจับจุดอ่อนของเขาได้บ้างก็แล้วกัน ฮึ่ม “...บอกว่าเป็นเพื่อนก็เพื่อนจริงๆ ซี่ อย่าคิดมาก เอ้า... ชิมของเรามั๊ย เอสเปรสโซ่คาราเมล หอมดี ” เขายื่นถ้วยไอศกรีมในมือตัวเองให้เธอ พร้อมกับตักป้อนถึงปาก ข้าวขวัญนั่งนิ่งมองเนื้อครีมสีน้ำตาลอ่อนที่เริ่มละลายตรงหน้าด้วยความรู้สึกแสนแปลกเหมือนเห็นหัวใจตัวเองค่อยๆ ละลายอยู่ในมือเขาช้าๆ เธอเป็นคนเก็บตัวและรักสันโดษมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยมีเพื่อนที่คบจนสนิทสนมรู้จักเธอดีเลยสักคน แบบที่แบ่งกันกินขนมถ้วยเดียวกันก็ไม่มี เพื่อนผู้ชายที่สนิทถึงขั้นนั้นยิ่งไม่มีเข้าไปใหญ่ เธอจึงไม่รู้ว่า เพื่อน เค้าทำอะไรกันบ้าง มีขอบเขตขนาดไหน เพื่อนผู้ชายเค้าตักไอศกรีมป้อนเพื่อนผู้หญิงแบบนี้ด้วยเหรอ? สัญชาตญาณบอกว่า ไม่น่าจะใช่ แต่... ก็เขายืนยันว่าเป็นเพื่อนกันนี่นา “กินเข้าไปเหอะน่า... เราไม่ได้เป็นโรคอะไร นอกจากขาเป๋ ไม่ติดต่อกันทางน้ำลาย ต่อให้เธอกินเข้าไปเป็นลิตรก็ไม่ติดโรคเป๋” ในที่สุด เธอก็กินของเขาจนได้ ...ไม่รู้ทำไมเอสเปรสโซ่คาราเมลที่กำลังละลายอยู่ในปากเธอถึงได้หอมหวานกว่าปกติ “เออ... จริงสิ... ขาเธอเป็นแบบนั้นได้ไง” ข้าวขวัญพยายามไม่เขิน หาเรื่องชวนคุยกับเขาด้วยคำถามที่ติดใจสงสัย “...ตกลง ไม่ใช่ฉันทำใช่มั๊ย?” “ตอนเก้าขวบ รถที่เรานั่งชนกับรถบรรทุก” นำทัพพ์เฉลยยิ้มๆ “ไอ้บ้า แล้วมาหลอกให้ฉันรับผิดชอบ ทุเรศจริงๆ เดี๋ยวอัดให้เป๋สองข้างซะเลย!” “เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งโมโหซี่... เราแค่ล้อเธอเล่นขำๆ เท่านั้นเอง ใครจะไปรู้ว่าเธอเชื่อล่ะ น่า... ฟังเราเล่าให้จบก่อน แล้วเธอจะต้องโกรธไม่ลง” ข้าวขวัญไม่อยากยอมรับว่า แค่เธอเห็นบุ๋มที่แก้มเขาก็โกรธไม่ค่อยลงแล้ว “ตอนนั้น เราเกือบตายแน่ะ ต้องอยู่ในห้องไอซียูเป็นเดือนๆ คิดดูดิ เด็กตัวเล็กๆ ต้องผ่าตัดซ้ำๆ ตั้งหลายรอบ เจ็บปวดทรมานแทบขาดใจ กายภาพบำบัดอีกหลายปีกว่าจะเดินได้แบบนี้ ที่แย่กว่านั้น พ่อแม่เรา น้องสาวน้องชายตายหมดบ้านเลย เหลือเราคนเดียว” ฟังเขาเล่ามาถึงตรงนี้ ข้าวขวัญไม่ใช่แค่โกรธเขาไม่ลง แต่เธอสงสารเขาถึงกับพูดไม่ออก หยดน้ำใสๆ ร่วงหล่นจากตาคมสวยที่พยายามกระพริบไล่น้ำตากลับเข้าไปข้างใน นำทัพพ์ค่อยๆ เรียนรู้ในภายหลังว่า อดีตแชมป์มวยเยาวชนหญิง ดาวมหา’ลัยสวยเริดเชิดหยิ่งคนนี้ความจริงเป็นเด็กขี้แย เจ้าน้ำตาและใจอ่อนที่สุด ไม่ต้องถึงกับดูหนังดราม่า แค่อ่านการ์ตูนเจอตอนพระเอกอกหักนั่งเหม่อมองหิมะตกก็ร้องไห้ได้ หรือแค่ฟังเพลงเศร้าตาคมสวยของเธอก็เปียกแล้ว แต่ถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นล่ะก็ เธอจะรีบปิดมันทันทีแล้วบ่นว่า ‘ไร้รสนิยม...น้ำเน่า แหวะ!’ อย่างเรื่องของเขาก็เหมือนกัน เขาสังเกตเห็นเธอกลั้นน้ำตาสูดจมูกเสร็จแล้วหันมาทำหน้าล้อเลียน “สมควรพิจารณาตัวเองนะนั่น โดนเข้าไปขนาดนั้นแล้วไม่ตาย ...สวรรค์ยังไม่รับเลยนะเธอ!” “ใจร้าย!” นำทัพพ์โวยวาย แต่แล้วก็กลับเงียบไป ข้าวขวัญกลัวว่าเขาจะโกรธ เลยรีบขอโทษ “ฉันพูดเล่นนะ แค่ไม่อยากให้เธอเศร้า” “เปล่า เราไม่ได้โกรธเธอ แต่เรายังเล่าไม่หมด เรื่องที่ครอบครัวเรารถคว่ำ ทุกคนรู้ แต่ไม่มีใครรู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้น เราไม่เคยบอกใครเลย...” เขาไม่แม้แต่อยากจะนึกถึงมันด้วยซ้ำ มันเหมือนฝันร้ายที่ไม่น่าจดจำ แต่ไม่รู้ทำไม เวลานี้ เขากลับอยากเล่าให้ข้าวขวัญฟัง เขาไม่ได้ต้องการจะเอาชนะ อยากเห็นน้ำตาของแชมป์มวยเยาวชนหญิง หรือใช้มันตีสนิทกับเธอ...เขาก็ไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมถึงอยากเล่า ‘เรื่องที่คิดว่าถ้าชาตินี้ลืมมันไม่ได้ก็คงเก็บเป็นความลับฝังไปกับตัวจนวันตาย’ ให้ ‘เพื่อน’ คนนี้รู้ “...ตอนนั้นเรายังเด็ก แต่ก็จำเหตุการณ์ในรถก่อนหน้าจะเกิดอุบัติเหตุได้ไม่มีวันลืม พ่อกับแม่เราทะเลาะกันอย่างหนัก เราฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่รู้อยู่อย่างหนึ่ง...” นำทัพพ์สูดหายใจเข้าลึกเหมือนกำลังข่มกลั้นความเจ็บปวดก่อนจะกัดฟันดึงเสี้ยนที่ค้างคาแผลลึกในหัวใจออกมา “...แม่เรามีชู้!” เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ ข้าวขวัญอยากรู้จุดอ่อนของนำทัพพ์เหลือเกิน จะได้ใช้มันข่มขู่เขากลับคืนบ้าง ตอนนี้ เธอก็ได้รู้จุดที่อ่อนที่สุดของเขาแล้ว แต่กลับไม่รู้สึกยินดีเลยสักนิด “เพราะพ่อจับได้ว่าแม่มีชู้ ทั้งคู่ก็ทะเลาะกันระหว่างขับรถ ไม่ระวัง สุดท้ายก็พุ่งชนรถบรรทุกที่วิ่งสวนมา” ข้าวขวัญฟังเรื่องของเขาแล้วไม่กล้าแม้แต่จะร้องไห้ เธอรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่สาหัสยิ่งกว่า ขาพิการ ทรมานยิ่งกว่า ผ่าตัดซ้ำๆ... “ทำไมเลือกฉัน? ...ทำไมเธอถึงเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง?” แล้วข้าวขวัญก็ต้องตะลึงไปเมื่อได้เห็นยิ้มแก้มบุ๋มของเขา “ไม่รู้สิ ...เรารู้แต่ว่า รู้สึกดีที่ได้เล่า และคนที่รับฟังคือเธอ” นำทัพพ์รู้สึกอย่างที่บอกเธอจริงๆ ...ถึงรอยด่างสีดำมืดสนิทนี้จะไม่มีวันลบเลือนกลายเป็นสีขาวบริสุทธิ์ไปได้ แต่มันก็ซีดจางลงจนเขาไม่รู้สึกว่ามันน่าเกลียดน่ากลัวอีกต่อไปแล้ว “ไม่รู้ว่าทำไมพ่อเราถึงต้องโมโหขนาดนั้นเน๊อะ ความจริงมันก็แค่... มีคนอื่นบนโลกนี้มารักแม่เราเพิ่มอีกคน” “คิดอย่างงั้นได้ก็ดีสิ งี้ฉันกับพ่อก็ไม่ต้องเศร้าที่แม่ทิ้งพวกเราไปแล้ว” “อ้าว... แม่เธอก็มีชู้เหมือนกันเหรอ?” “ฉันก็ไม่แน่ใจ ได้แต่ฟังชาวบ้านเค้าเม้าอีกทีนะ...” ข้าวขวัญเองก็แปลกใจตัวเองที่สามารถเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟังได้หน้าตาเฉย “...ไม่รู้หนีตามชู้ไป หรือหายไปไหน แม่ฉันเค้าลึกลับ ไม่แน่อาจจะไปทำงานเป็นซีไอเออยู่ก็ได้” “ไม่แน่ว่าแม่เธออาจจะเป็นเอเลี่ยนรึเปล่า?” “ไอ้บ้า แม่เธอดิ” จากวันนั้นมา เธอก็รู้สึกว่า กำแพงที่มองไม่เห็นระหว่างเขากับเธอค่อยๆ บางลงเรื่อยๆ อย่างรวดเร็ว “:-)... มืงไม่ได้คิดอะไรกับเค้า นอกจากเป็นเพื่อนกันจริงๆ เหรอวะ?” พี่:-)เหล่มองรุ่นน้องด้วยสายตาไม่เชื่อสุดๆ “จริงพี่ แค่เพื่อน” นำทัพพ์ยังยืนยัน “ใครเชื่อก็บ้าแล้ว! ยัยข้าวขวัญนี่ดูเหมือนจะร้าย แต่:-)...เจออะไรงี่เง่าๆ กลับตามไม่ทัน เค้าเรียกว่าฉลาดจนโง่ กว่าจะรู้ตัว คงเสร็จไอ้เสือเป๋” “นี่พี่เห็นผมเป็นอะไร?” “ไอ้บ้า อย่ามาทำหน้าขาวใสอมชมพูใส่กู เก็บไปทำหลอกยัยข้าวขวัญเหอะว่ะ!” “บ้า... ไม่ใช่แฟนฉันซักหน่อย” ข้าวขวัญรีบปฏิเสธทันทีที่โดนแก๊งขาเม้าเรียกตัวไปซัก “ฉันก็ว่า ระดับอย่างข้าว มีเหรอจะสนนายเป๋โนเนมแบบนั้น” “นั่นสิ ถึงจะหน้าตาน่ารักก็เหอะ แต่ดู ‘ละอ่อน’ ไม่เหมาะกับข้าว... อย่างข้าวน่ะ ต้องหุ่นแมนสุดเท่ห์แบบพี่เอ๊ดดี้ “ไม่พอๆ ต้องหล่อระดับเทพเหมือนนายตันด้วย” “แค่หล่อก็ไม่พอ ต้องไฮโซโปไฟล์เริดอย่างคุณชายไมค์ด้วย” “ไฮโซแต่โง่ก็ยังใช้ไม่ได้ ต้องเสริมด้วยพลังสมองไอคิวสองร้อยแปดสิบ แบบอิ๊กคิวซังตัวพ่ออย่างไอ้ก้องด้วย ถึงจะเฟอร์เฟ็คพอจะเดินคู่กับข้าว” ชื่อที่พวกเพื่อนเธอพูดถึงคือ เดือนมหา’ลัย ที่เข้ามากระทบไหล่ข้าวขวัญกินเที่ยวด้วยกันเป็นกลุ่มหนุ่มสาวแถวหน้าของมหา’ลัย ยกเว้นคนสุดท้าย เป็นเด็กอัจฉริยะผู้โด่งดังจากคณะวิศวะฯ ที่มีขนาดเส้นรอบหัวยาวกว่ามนุษย์ธรรมดาเกือบสองเท่า ที่ข้าวขวัญยังไม่สนหนุ่มคนไหน ไม่ใช่เพราะเธอมองหาชายหนุ่มสมบูรณ์แบบขนาดนั้นหรอก แต่เธอยังไม่เคยชอบใครจริงๆ เลยสักคน ถ้าถามว่าเธอชอบผู้ชายแบบไหน อืม... ไม่รู้สิ แต่ไม่ใช่แบบนายเป๋แน่ๆ ...อย่างน้อย ผู้ชายของเธอต้องตัวโตสูงใหญ่ ถ้าได้ผิวคล้ำ หน้าเข้มๆ เหมือนพ่อได้ยิ่งดี ไม่ใช่ตัวผอม ผิวขาว หน้าตี๋เหมือน ‘เขา’ ไม่เห็นดูเข้ากับเธอเลย แถมยังตัวเล็กกว่าเธอด้วย ไม่นะ!... เขาไม่ได้ตัวเล็กกว่าเธอหรอกเหรอ!? ข้าวขวัญมองเงาสะท้อนกระจกหน้าร้านค้าที่นำทัพพ์กับเธอเดินผ่าน พอมายืนเทียบกันจริงๆ เธอสูงแค่ระดับหูของเขา แต่ว่า ไม่รู้ทำไม ถ้าไม่ยืนเทียบกันอย่างงี้ ข้าวขวัญจะรู้สึกว่าตัวเองสูงกว่า ...คงเป็นเพราะเธอดูเป็นหญิงสาวร่างสูงระหง หุ่นนางแบบ ส่วนนำทัพพ์ดูเป็นหนุ่มน้อยรูปร่างสูงโปร่ง ด้วยผิวที่ขาวจัด รอยยิ้มสดใส ทำให้เขาหน้าอ่อนกว่าวัย ดูรูปร่างเล็กกว่าความเป็นจริง ยิ่งมีท่าเดินที่ไม่ปกติแบบนั้น ยิ่งทำให้เขาดู... ‘เด็ก’ และ ‘อ่อน’! “ไม่รู้ล่ะ ไม่ใช่แฟนฉันแน่” ข้าวขวัญย้ำเสียงเข้ม “...เป็นได้อย่างมากก็แค่เพื่อน” ไม่ใช่แค่ย้ำกับคนอื่น แต่เธอพยายามย้ำกับตัวเอง แค่เพื่อนเท่านั้น! “คุณทัพพ์จะซื้อคอนโดฯ แถวมหา’ลัยไปทำไมนะครับ?” ทนายที่ช่วยดูแลทรัพย์สินถามด้วยความสงสัย เขาเดาว่าคำตอบของคุณนำทัพพ์คงประมาณ ‘ผมอยากอยู่ใกล้มหา’ลัย’ ซึ่งเป็นเรื่องปกติของเด็กวัยนี้ที่อยากออกจากบ้าน มีโลกส่วนตัว ห่างสายตาผู้ปกครอง โดยเฉพาะผู้ปกครองที่ไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ แต่กลับผิดคาด “อ่า... ผมว่าจะลงทุนซื้อไว้ปล่อยเช่า” นำทัพพ์ตอบ และนึกต่อในใจ ...‘แต่เจาะจงผู้เช่าเท่านั้น’ “งั้น... ทำไมคุณทัพพ์ไม่ดูย่านสุขุมวิทล่ะครับ หาชาวต่างชาติมาเช่าได้ง่ายกว่า” “ไม่ล่ะ... ผมจะเอาที่นี่แหละ ไว้ให้นิสิตเช่า” ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาตระเวนหาคอนโดฯ จนทั่วแล้ว ถูกใจโครงการนี้ที่สุดเพราะใกล้มหา’ลัย เดินทางสะดวก ดูปลอดภัย เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ๆ โอนเข้าอยู่ได้เลย เขาเลือกยูนิตแบบสองห้องนอนซึ่งอยู่มุมอาคารชั้นสิบเจ็ด มีหน้าต่างสองด้านรับวิว “สองห้องนอนใหญ่ไปมั๊ยครับ ให้นิสิตเช่าน่าจะซื้อเป็นสตูดิโอหรือหนึ่งห้องนอน น่าจะหาคนเช่าได้ง่ายกว่า” “ผมตัดสินใจและวางเงินจองไปแล้ว รบกวนคุณอาจัดการเอกสารให้เสร็จภายในศุกร์นี้เลยนะครับ เผื่อสัปดาห์หน้าผมหาผู้เช่าได้ เค้าจะย้ายเข้าอยู่” เขาสั่งเชิงตัดบท ...ต้องรีบหน่อยล่ะ เพราะกลัวข้าวขวัญได้ที่อยู่ซะก่อน ข้าวขวัญมองประกาศที่เพื่อนส่งต่อๆ กันมาให้ด้วยความสนใจ เธอกำลังกลุ้มเรื่องที่พักอยู่พอดี นี่ก็เรียนจนจะจบปีหนึ่งแล้ว ยังหาหอพักถูกใจพ่อไม่ได้สักที บางที่พ่อก็ว่าเก่าไป บางที่คับแคบไป บางที่แพงไป บางที่ไม่ปลอดภัย และเหตุผลต่างๆ นานาอีกล้านแปดที่พ่อจะยกมาอ้างไม่ให้เธอออกมาอยู่ในเมืองคนเดียว จนเธอแทบจะถอดใจแล้ว แต่... ลองไปดูที่นี่เป็นที่สุดท้าย ก็ไม่เสียหายอะไรนี่นา “สองห้องนอนเหรอคะ?” ห้องนี้ถูกใจเธอทุกอย่าง ตกแต่งอย่างหรู วิวเลิศ มันดีเกินไปด้วยซ้ำสำหรับนิสิตปีหนึ่งเช่าอยู่ โดยเฉพาะขนาดห้องเกือบเจ็ดสิบตารางเมตร แบ่งเป็นสองห้องนอน มีครัว ห้องนั่งเล่นและโต๊ะกินข้าวคั่นอยู่ตรงกลาง “ถ้าคุณมีเพื่อนมาแชร์ค่าเช่าด้วยก็จะคุ้มมากเลยค่ะ” นั่นแหละปัญหาล่ะ ข้าวขวัญไม่อยากอยู่กับเพื่อนนี่นา นึกไปนึกมา... ไม่มีเพื่อนคนไหนที่เธอจะอยู่ด้วยได้อย่างสนิทใจเลย หรือพูดให้ถูกคือ ในบรรดาเพื่อนเป็นฝูงๆ ที่กินเที่ยวด้วยกันทุกวันนี้ เธอไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักครึ่งคน นอกจาก... ปัดๆๆ ปัดหน้าขาวตี๋ของใครคนหนึ่งที่โผล่ขึ้นมาพร้อมคำว่า ‘เพื่อนสนิท’ ออกไปให้พ้น “คุ้มนะคะ คิดดูดีๆ ค่าเช่าห้องชุดตกแต่งพร้อมอยู่สองห้องนอนกลางเมืองแบบนี้หาได้ที่ไหน” จริงสินะ ค่าเช่าห้องนี้ถูกจนไม่น่าเชื่อ ราคาแพงกว่าค่าเช่าอพาร์ตเม้นขนาดเท่ารูหนูอยู่ในซอยที่เธอเคยไปดูแค่พันห้า ถ้ามีเพื่อนหารครึ่งแบ่งค่าเช่ากันก็จะถูกกว่าอยู่หอซะอีก ทำไมหนอ? “เอ่อ... หวังว่าจะไม่มีอะไรแถมมาด้วยนะคะ” “เราแถมทีวีกับตู้เย็นแถมค่ะ” นายหน้ารับฝากเช่าคอนโดหันมาบอก “ไม่ใช่ค่ะ อ่า... ฉันหมายถึง ห้องนี้ไม่เคยมีคนตาย ไม่เคยเป็นฉากฆาตกรรมสยองอะไรแบบนี้มาก่อนใช่มั๊ยคะ?” “อู๊ย... ไม่มีหรอกค่ะ คุณน้อง คอนโดฯ นี้เพิ่งสร้างเสร็จหมาดๆ เจ้าของห้องเพิ่งโอนมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วเอง” “แล้วทำไมค่าเช่าถึงได้ถูกแบบนี้ล่ะคะ?” “เพราะว่าคุณชื่อข้าวขวัญ อุ๊บ...” นายหน้าสาวแก่อุดปากตัวเองแทบไม่ทัน ลืมไปว่านี่เป็นความลับสุดยอด... เจ้าของห้องตั้งค่าเช่าไว้สองราคา เฉพาะ ‘นิสิตชื่อข้าวขวัญ สีลม’ มา ก็ให้ราคาสุดพิเศษ ส่วนคนอื่นๆ ตั้งราคาไว้สูงลิบเหมือนไล่ลูกค้ากันเลย “เอ่อ...คือว่า ดิฉันก็เป็นแค่นายหน้า ไม่ทราบเหตุผลหรอกค่ะ อาจจะเป็นไปได้ว่า เจ้าของห้องกลัวหาคนเช่าไม่ได้ หรือไม่ก็คงไม่รู้ราคาตลาด แต่ยังไงก็ตาม งานนี้คนเช่าได้เปรียบ คุณน้องคงต้องรีบตัดสินใจด่วนหน่อยนะคะ มีคนอื่นสนใจเยอะมาก เย็นนี้ก็มีมาอีกสามคน ถ้าไม่รีบๆ เซ็นสัญญาคงโดนคนอื่นแย่งไปแน่เลย” ข้าวขวัญก็ยังงงงงตอนเดินออกมาจากคอนโดฯ ทำไมเธอตัดสินใจง่ายจัง คงเป็นเพราะเหนื่อยกับการหาที่พักแล้วมาเจอที่ดีอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่ว่าจะคำนวนยังไงก็คุ้ม เอาไว้ก่อน สองห้องนอนก็ได้ เผื่อไว้ในอนาคต เธอคงหาเพื่อนสนิทพอที่จะมาอยู่ด้วยช่วยหารค่าเช่าห้องได้ล่ะน่า ตอนแรกที่รู้ ลุงสิบโกรธมาก แน่ล่ะ ตัดสินใจเองโดยไม่ผ่านอนุมัติ แต่พอคุณพ่อได้ไปเห็นที่อยู่ใหม่ของลูกสาวแล้ว ก็เหลือแต่งอนนิดหน่อยกับเสียงบ่น... “รู้สึกไม่น่าไว้ใจ มันถูกเกินไป และ ดีเกินไป...” “ไม่เอาน่า...พ่อ... อย่าคิดมาก” คนเป็นพ่อห่วงลูกสาวถึงขนาดมานอนเป็นเพื่อนอยู่เกือบเดือน ช่วยสอนเธอหุงหาอาหารกินเองจนเป็นไม่อดตาย ฝึกทำงานบ้านจนพอใช้ได้ และเห็นว่าไม่มีอะไรอันตรายจริงๆ ก็กลับบ้าน ก่อนจะกลับ ยังอุตส่าห์กำชับข้าวขวัญซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “ล๊อคประตูดีๆ นะลูก” แต่ถ้าลุงสิบได้เห็น ‘รอยยิ้มเปี่ยมสุขสมหวัง’ ของ ‘เจ้าของห้องชุดให้เช่า’ ตอนมองกุญแจสำรองในมือแล้วมีหวังรีบลากลูกสาวกลับบ้านแทบไม่ทันแน่นอน! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 22:41:06

ความคิดเห็นที่ 2 ดอกนี้เปิดประตูหน้า... ส่วนดอกนี้เปิดประตูห้องน้ำ... และสองดอกนี้เปิดประตูห้องนอน... นำทัพพ์นอนมองพวงกุญแจรูปหมีพูห์ร้อยกุญแจสี่ดอกในมือด้วยความรู้สึกอุ่นใจ เหมือนเขาได้ทำอะไรบางอย่างเพื่อเธอ สบายใจที่ได้รู้ว่าเธออยู่ในที่ที่ปลอดภัย ‘ปลอดภัยจริงเร้อ...” จู่ๆ ก็มีเสียงค้านจากสมองส่วนไหนไม่รู้ “...กุญแจห้องเธออยู่ในมือนายแบบนี้ วันดีคืนดี เกิดนายเล่นไม่ซื่อขึ้นมา...’ ‘เฮ่ย... เราไม่เคยคิดจะใช้มันเปิดประตูห้องเธอสักหน่อย’ นำทัพพ์รีบค้านตัวเองกลับแล้วรีบซุกกุญแจหมีพูห์ไว้ใต้หมอนเหมือนจับถูกของร้อน ...แค่เอาไว้ใต้หมอนให้รู้สึกว่าได้ใกล้ชิดเธอ เขาก็หลับฝันดีแล้ว ฝันร้ายต่างหาก! คืนนั้นเขาฝันว่าเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนเธอเจอลุงสิบกระโดดออกมาเอามีดพร้าไล่แทงเขา น่ากลัวเป็นบ้าเลย! แต่ความจริง เขาไม่น่าจะฝันแบบนั้นเลย ที่ผ่านมา ลุงสิบทำเป็นดุเขาไปอย่างงั้นเอง จริงๆ แกเป็นคนน่ารักและใจดีกับเขามาก ไอ้ที่น่ากลัวกว่าน่ะ คือตัวลูกสาวต่างหาก ไม่รู้ลุงแกจะหวงลูกสาวทำไม ควรเป็นห่วงหนุ่มๆ จะโดนลูกสาวแกทำร้ายร่างกายดีกว่า เธอเคยตะบันหน้านักเลงในร้านอาหารมาแล้ว โทษฐานกินข้าวไม่หมด เหลือทิ้งเกือบทั้งจาน เตือนดีๆ ให้กินให้หมดแล้วมันหันมาทำกรุ่มกริ่มกับเธอเลยต้องเจอกำปั้นลูกสาวคนปลูกข้าว! “ขอบใจนะ ที่ช่วยฉันไว้” ข้าวขวัญกระซิบบอกเขา หลังจากฟาดแข้งกระแทกปากนักเรียนแลกเปลี่ยนซึ่งเป็นฝรั่งร่างยักษ์ชาวอเมริกันจนฟันหัก โดนกรรมการบริหารมหาวิทยาลัยเรียกตัวเข้าพบ “ไม่เป็นไร เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันสิ” นำทัพพ์ไม่ได้ช่วยเธอต่อยตีกับไอ้บ้านั่น ตอนเขามาถึง ก็เห็นฟันหน้าของมันกระเด็นอยู่ที่พื้นแล้ว แต่เขามาทันเวลาพอดีได้เป็น ‘แพะน้อย’ รับผิดแทนเธอ ...ยังขำไม่หาย ท่านอธิการบดีเกาหัวแกรกๆ จนผมหลุดติดนิ้วออกมาเป็นกระจุก แกคงงงจนลืมถนอมผมที่มีอยู่น้อยนิดบนศีรษะ ตอนที่รู้ว่า นิสิตหน้าละอ่อนเดินขากระเพลกๆ เป็นคนเตะไอ้หมอนั่นฟันหัก และ ข้าวขวัญเป็นเพียงแค่พยานผู้อยู่ในเหตุการณ์ สุดท้าย... รายการนี้ไม่มีคนผิด “เด็กพิการหน้าเจี๋ยมเจี้ยมย่อมได้รับความเห็นใจจากทุกฝ่าย” “ชิ... ไม่เห็นยุติธรรมเลย ถ้าเป็นฉันล่ะก็ คงโดนทัณฑ์บนอีกแน่เลย” ตามหลักการแล้ว คดีระหว่างนิสิตหญิงแสนสวยกับนักเรียนแลกเปลี่ยนเป็นฝรั่งผู้ชายตัวล่ำบึ๊ก ฝ่ายหญิงสมควรได้เปรียบ สำหรับกรณีทั่วๆ ไป นำทัพพ์คงไม่ถึงกับต้องยอมเป็นแพะหรอก แต่กรณีของ ‘อดีตแชมป์มวยเยาวชนหญิง’ ที่มีคดีต่อยปากใครต่อใครมาแล้วหลายคดีซ้อน คงไม่พ้นโดนโทษอย่างใดอย่างหนึ่งแน่ๆ “แล้วคราวนี้ ไอ้ยักษ์หัวแดงมันทำอะไรผิดล่ะ ถึงต้องรับโทษหนักขนาดนั้น” “มันจับก้นฉัน” กรอด! งั้นมันก็สมควรตายแล้ว! บังอาจมาแต๊ะอั๋งหมูพูห์น้อยของเขา... แค่นึกภาพตาม นำทัพพ์แทบอยากจะอัดมันให้ฟันหลุดหมดปากเลย (แต่ก่อนจะไปทำคนอื่นฟันหลุด สงสัยเฮียแกจะขบกรามจนฟันหักหมดปากซะก่อน) “ไอ้บ้านี่ฉันไม่ชอบมันตั้งแต่แรกแล้ว มันไปดูปิงปองโชว์ที่ซอยพัฒน์พงศ์มา แล้วถามฉันว่าทำได้รึเปล่า? มันนึกว่าผู้หญิงไทยทำได้ทุกคน” “เฮ่ย... มันคิดได้ไงเนี่ย?” “นั่นเด้... แล้วพักหลังๆ นี้ มันมาจีบฉัน แต่ฉันไม่สนมัน ก็เลยด่าว่าฉันหยิ่ง ผู้หญิงไทยหาได้ไม่ยาก ตามซ่องมีเยอะแยะ แล้วที่ฉันโมโหสุดๆ คือ มันดูถูกคนไทย เรียกเราว่า Rice Nigger (นิโกรกินข้าว) ฉันเลยทนไม่ไหวโชว์แม่ไม้มวยไทยให้มันสำนึกซะมั่ง!” “แล้วมันจับก้นเธอตอนไหน?” เรื่องอื่นๆ มันก็น่าแค้นอยู่หรอกนะ แต่อะไรก็ไม่เท่าเรื่องนี้ “จำไม่ได้แล้วล่ะ” ข้าวขวัญตอบแบบไม่ใส่ใจ แล้วหันมาทำหน้างงใส่เขา “ ถามทำไมเหรอ?” “อ่า...คือว่า...” เขาหวงน่ะสิ ถามได้ “...เจ็บใจแทนไง มันหยามกันนี่หว่า” “ไม่ต้องเจ็บใจหรอก ฉันตดใส่มือมันไปเรียบร้อยแล้ว เหอๆ” นำทัพพ์ย่องเข้ามาในชีวิตประจำวันของข้าวขวัญเงียบๆ รู้ตัวอีกที เขาก็อยู่ข้างตัวเสมอเมื่อเธอหันมา... จากเป็น ‘แค่เพื่อน’ ไปๆ มาๆ นำทัพพ์ก็ได้เลื่อนขั้น กลายเป็นถึง ‘เพื่อนสนิท’ ภายในเวลาไม่นาน ...มาได้ยังไง ข้าวขวัญยังไม่เข้าใจเลย ...เป็นเพราะเขาตีซี้ได้เนียนระดับเทพ? หรือยิ้มแก้มบุ๋มของเขาดูไม่มีพิษมีภัย? หรือเป็นเพราะเขาดื้อเรียกเธอด้วย ‘ชื่อต้องห้าม’ “ขวัญ... ” “นี่ ห้ามเรียกฉันว่า ‘ขวัญ’ เฉยๆ นะ” ข้าวขวัญเคยหันมาทำเสียงดุใส่ตอนคบกันใหม่ๆ “เราได้ยินลุงสิบเรียกเธอว่าขวัญมาตลอดนี่นา หรือเธอไม่ชอบชื่อตัวเอง?” “ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่ไม่ชอบให้คนอื่นเรียก” ต่อมาภายหลัง... เขาก็ซักถามจนเธอยอมเปิดปากเล่าให้ฟังว่า เธอเจ็บใจที่เมื่อตอนเด็ก เคยโดนเพื่อนล้อเป็นไอ้ขวัญของอีเรียม... พระเอกขี่ควายในหนังยุคเก่า เลยเก็บให้พ่อของเธอเรียกคนเดียว “แต่เราอยากเรียกเธอเหมือนลุงสิบเรียก... ขวัญ ขวัญ ขวัญ ขวัญ...” เขาแปลกใจตัวเอง เป็นอะไรไปไม่รู้ ปกติ เขาก็ไม่ใช่คนช่างแกล้งช่างแหย่ใครๆ โดยไร้เหตุผล และมีมารยาทในการคบมิตรสหาย ถ้าถอยได้ เขาจะเป็นฝ่ายถอยให้ก่อน ไม่ว่าเพื่อนหรือใคร เขาเคารพในสิทธิส่วนตัวของคนอื่นเสมอ แต่กับเธอ... โดยเฉพาะในเรื่องนี้ เขากลับทำตรงกันข้ามเหมือนเด็กชายเกเร เธอไม่อยากให้ ‘คนอื่น’ เรียก ‘ขวัญ’ แต่เขาไม่อยากเป็น ‘คนอื่น’ ของเธอนี่นา “ขวัญ ขวัญ ขวัญ ขวัญ... เราจะเรียกมีอะไรมั๊ย? โอ๊ยยยยย!!!” นำทัพพ์ร้องลั่นเมื่อแก้มบุ๋มของเขาโดนมือเรียวจิก ดึง แล้วบิด! “ไม่มีอะไรหรอก แต่ถ้าเรียกอีกที แก้มเธอโดนฉันหยิกหลุดแน่” “ขวัญใจร้าย! โอ๊ย!!!” นำทัพพ์แก้มบวมเขียวไปหลายวัน และอีกหลายต่อหลาย...ต่อหลายยยยย...วัน... กว่าข้าวขวัญจะเริ่มชินกับชื่อของเธอจากปากของเขา จนต้องยอมรับและเลิกหยิกแก้มบุ๋มนั่นไปเอง เพราะไม่รู้จะทำยังไงดี หยิกจนตัวเองมือเจ็บเขาก็ยังดื้อเรียกเธอเหมือนเดิม จะด้วยเหตุผลอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่า เมื่อกำแพงบางๆ ที่ขวางกั้นระหว่างเธอกับเขาเลือนหายไป ข้าวขวัญดาวมหา’ลัยก็กลายเป็นตัวของตัวเองจริงๆ ...ตอนอยู่กับนำทัพพ์ เธอไม่ต้องทำตัวสวยเริดเชิดหยิ่ง สบายใจ... ไปไหนมาไหนกับเขาเกือบทุกที่ ...รวมทั้งกลับบ้านไปหาพ่อ ถึงนำทัพพ์จะสนิทกับลูกสาวแล้ว แต่ก็ยังไม่ทิ้งลุงสิบ วันหยุดสุดสัปดาห์หรือมีเวลาว่างเมื่อไหร่ เขายังมีใจกลับมาเป็นอาสาสมัครช่วยงานลุงแกเหมือนเดิม แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือ รับเอาลูกสาวแกกลับบ้านมาด้วย จนลุงสิบเริ่มชิน ภาพนำทัพพ์เดินคุยหรือไม่ก็หัวเราะร่ามากับลูกสาวกลายเป็นภาพคุ้นตาจนทำใจได้แล้วว่า ‘มันสองคนสนิทกัน’ “แต่ห้ามคิดอะไรสกปรกนะเว้ย ไม่งั้นตาย!” “ครับ ไม่สกปรกแน่นอน” นำทัพพ์กลั้นหัวเราะ ขำคุณพ่อขี้หวง เขาสงสัยว่า ถ้าเจ้าป้าตัวเล็กของเขาโตเป็นสาว เขาจะกลายเป็นหลานชายขี้หวงเหมือนลุงสิบรึเปล่าหนอ “แล้วก็... ฉันต้องอยู่ทางนี้ทำงาน ไม่ได้เห็นยัยขวัญทุกวัน ยังไงก็... อยู่ทางโน้น ช่วยดูแลลูกสาวฉันด้วยละกัน” ลุงสิบพูดจบก็สะบัดหน้าจากไปด้วยท่าทางเหมือนนักกีฬามือหนึ่งพ่ายแพ้เด็กใหม่โนเนมด้วยคะแนนทิ้งห่างอย่างน่าเจ็บใจ ...เขาไม่อยากพูดประโยคนี้เลย แต่เห็นรอยยิ้มสดใสของลูกสาวทีไรก็รู้ว่า คงถึงเวลาแล้ว... ก็ยังดีที่เป็นไอ้หมอนี่ มันก็นับว่า... ไม่เลว! “ครับ ผมสัญญา” นำทัพพ์รับคำลุงสิบแล้วก็ทำตามสัญญาจริงๆ ยิ่งได้รับใบอนุญาตจากคนเป็นพ่อแล้ว เขาก็ยิ่งสนิทกับเธอออกหน้าออกตา จนรู้กันทั่วมหา ‘ลัย... “ข้าว... ตกลงเธอยอมเป็นแฟนนายเป๋แล้วเหรอ ไหนว่าไม่มีอะไรไง?” “ข้าวอย่าเพิ่งใจร้อนซี่ จะมีแฟนทั้งที หาที่มันเจ๋งๆ หน่อยเด้ ทุพพลภาพแบบนั้นได้ไง” ข้าวขวัญรู้สึกโมโหแทนน้ำทัพพ์ ทำไมต้องโดนยัยพวกนี้ดูถูกด้วย นายเป๋เหรอ? มีสิทธิ์อะไรมาเรียกเขาแบบนั้น ทุพพลภาพ? แล้วไงล่ะ ทีเวลาเขามา พวกหล่อนก็กระดี๊กระด๊าเสนอหน้ามาอ่อยเขา แต่พอเขาไม่สนคนอื่น มาสนิทแต่กับเธอ ก็มาพูดแบบนี้ ยัยพวกองุ่นเน่าเอ๊ย (องุ่นเน่าเลวกว่าองุ่นเปรี้ยวสี่เท่า) “เขาเป็นแค่ ‘เพื่อน’ ฉันเท่านั้นจริงๆ” ข้าวขวัญรู้สึกโมโหตัวเองยิ่งกว่า ทำไมต้องทำเสียงดูถูกเขาแบบนั้นด้วย “...ที่ฉันยอมคบเขาเป็นเพื่อนน่ะ ก็เพราะ... อ่า... เพราะสงสารหรอกนะ” “โอ... ข้าว เธอน้ำใจงามจริงๆ ช่างเป็นยอดหญิงอันประเสริฐเลิศแท้ รักเด็ก และ คนพิการ” “อ้อ... แน่นอน” ข้าวขวัญไม่รู้จะพูดยังไง เลยได้แต่เออออห่อหมกไปอย่างงั้น “...ไม่งั้นฉันจะได้มงกุฎสายสะพายมากมายขนาดนี้เหรอ ...เหอๆ” ‘ขอโทษนะ นำทัพพ์’ ทั้งคู่ต่างยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่มีอะไรมากไปกว่า ‘เพื่อนสนิท’ หลายคนไม่เชื่อ แต่ก็มีบางคนปลงใจเชื่อ... เป็นที่รู้กันว่า ถ้าจะจีบน้องข้าว ต้องผ่านความเห็นชอบจากเพื่อนสนิทของเธอก่อน นำทัพพ์คอยติดตามดูแลเธอไม่ให้มีตัวอะไรมาไต่ตอม ยิ่งกว่าลุงสิบดูเองเสียอีก แต่เขาไม่เคยทำท่าหึงหวง เพราะเขารู้ดีว่า เพื่อนไม่หึงหวงเพื่อน นำทัพพ์มีวิธีที่ดีกว่านั้น... “ไม่ไหวๆ ไอ้นี่หุ่นดีก็จริง แต่หน้ามันเหมือนปลาเก๋าแหลมฉบัง” เขาวิจารณ์หนุ่มคนที่สิบสี่ที่ข้าวขวัญควงมาให้เขาช่วยเลือกแฟนให้ “ไอ้บ้า ไปว่าพี่เค้าซะเสียหายหมด อืม... แต่ดูๆ ไป ก็เหมือนปลาเก๋าจริงๆ ว่าแต่ทำไมต้องแหลมฉบัง?” “ก็หน้ามันแย่กว่าปลาเก๋าทั่วไป เพราะโดนมลพิษไง” “คนนี้ล่ะเป็นไง?” ข้าวขวัญถามหลังจากหนุ่มคนที่ยี่สิบห้ากลับบ้านไป “ไอ้บ้านี่หน้าเหมือนการ์ฟิลโดนบีบไข่” ข้าวขวัญได้ยินแล้วปล่อยก๊ากออกมา “...เห็นด้วยว่า นายคนนี้ตาโตโปนเหมือนการ์ฟิล แต่โดนบีบไข่นี่มันยังไงนะ?” “อ้าว ตามันก็จะถลนปูดออกมากว่าการ์ฟิลปกติน่ะสิ” “ผู้ชายในสเป็กฉันเหรอ? ไม่มีนะ ฉันไม่สนหรอกว่า รูปร่างหน้าตาของเขาจะเป็นยังไง ฉันขอแค่...” ข้าวขวัญไม่รู้เลยว่า ท่าเขินๆ ของเธอในสายตาเพื่อนคนนี้ช่างน่ารักเหลือเกิน น่าเสียดายที่มันไม่หลุดออกมาให้เห็นบ่อยนัก “...ขอแค่มีรักแท้ให้ฉันก็พอ” รักแท้เหรอ? ไม่น่าเชื่อเลยว่าเป็นคำพูดของดาวมหา’ลัยไฮโซสวยเริดเชิดหยิ่งอย่างเธอ “นี่... แล้วเธอล่ะสเป็กหญิงเธอเป็นยังไง เมื่อไหร่เธอจะพาสาวมาให้ฉันช่วยดูมั่ง?” ข้าวขวัญไม่ได้อยากเห็นเขามีแฟนหรอกนะ แต่อยากแก้แค้นแทนหนุ่มๆ ที่มาจีบเธอแล้วโดนเขาดีดกระเด็นมากกว่า เธออยากรู้จริงๆ ว่า ผู้หญิงที่เขาพามาจะหน้าตาเหมือนตัวอะไรบ้าง “ไม่มี ยังหาไม่ได้เลย” “ไม่มีใครสักคนเลยเหรอ นี่... ห้ามขี้โกงนะยะ ถ้ามีต้องเอามาให้ฉันดูด้วย” “รอให้เธอลงจากคานได้ก่อน เดี๋ยวเราค่อยโดดตามลงไป” แต่ไม่ว่าข้าวขวัญพาหนุ่มมาให้ดูกี่คนๆ เขาก็ไม่เคยชมสักคน มีแต่ติคนโน้นคนนี้ โหงวเฮ้งไม่ดี หน้าเหมือนสัตว์หรือไม่ก็ตัวการ์ตูนตัวใดตัวหนึ่ง ...กับอีกล้านเหตุผลที่เขาจะยกมาว่าได้... “ถ้าเธออยาก ‘เลียที่เขี่ยบุหรี่’ เอาคนนี้ก็ได้ ไอ้บ้านี่มันดูดบุหรี่ทั้งวัน จูบกับมันก็คงเหมือนเลียที่เขี่ยบุหรี่น่ะแหละ” แม้แต่ชื่อ ก็ไม่เว้น... “ไอ้ไฮโซบ้านี่ชื่อประหลาด... ‘สงกรานต์’? ตลกน่า” “เทห์ดีออก... ไม่เหมือนใครดี” “เธอชอบเหรอ งี้เราไปเปลี่ยนเป็นชื่อ... ‘เช้งเม้ง’ ดีกว่า รับรองไม่มีใครเหมือน” ข้าวขวัญมองหน้าขาวตี๋ของ ‘นายเชงเม้ง’ แล้วขำกลิ้ง เออ... ‘ชื่อ’ เหมาะกับ ‘หน้า’ มากเลย คิดได้นะ แก้ไขเมื่อ 07 พ.ค. 54 22:43:36 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 7 พ.ค. 54 22:43:19

ความคิดเห็นที่ 3 วันนี้กลับไปอ่านเล่มสามทั้งเล่มจนจบอีกรอบ(ที่ร้อย)แล้วล่ะค่ะ ยังเรียกน้ำตาได้เหมือนเดิม สุดยอดจริงๆ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 11:41:33

ความคิดเห็นที่ 4 คอยคุณป้าอ่ะ ยังไม่เห็นมาเลยค้าบ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 14:13:06

ความคิดเห็นที่ 5 คิดถึงปั้นเมฆ ฮาาาาา ><~ จากคุณ : เป็ดน้อยลอยชาย เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 21:00:56