ความคิดเห็นที่ 1 ผมร่ำลากับกนกรสที่ร้านอาหารริมฝั่งโขง หลังจากรถยนต์ที่บ้านของเธอ มารับกลับไปบ้านที่ ตัวเมืองเชียงราย ส่วน รถยนต์ของ เธอผมหยิบยืมนำมาใช้ชั่วคราว ภายหลังจากขับรถย้อนกลับไปเช็คเอ้าท์ เก็บสัมภาระออกจากโรงแรม เรียบร้อย จากนั้นขับรถยนต์ มุ่งหน้าเดินทาง ตามเส้นทางที่พี่ โตมร กรุณาช่วยตรวจสอบที่อยู่คุณพริ้ง กระทั่งทราบชื่อ ถนนและบ้านเลขที่อย่างชัดเจน         ขับรถมาเรื่อยๆ ผ่านเนินอันเขาคดเคี้ยว สลับพื้นราบสองข้างทางเป็นป่าต้นไม้สูงใหญ่ นานๆ พบบ้านเรือนผู้คนซัก หลัง เหลือบมองนาฬิกาบอกเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว ดวงอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้า ความมืดมิดแห่งรัตติกาลกำลัง เคลื่อนเข้ามาแทน ดุจ แสงตะวันยามสนธยา                 เมื่อขับรถจากถนนสายหลักเลี้ยวเข้าสู่ถนนสายรองขนาดเล็กมากๆ ถ้ามีรถวิ่งสวนทางมาคงต้องชะลอจอดรถข้างทาง เป็นแน่ ทว่ายิ่งวิ่งไปตามเส้นทางเรื่อยๆกลับไม่มีรถวิ่งสวนทางซักคัน สองข้างทางตอนนี้ มืดสนิท ความเงียบสงัด เริ่ม เข้าปกคลุม ชวนให้จินตนาการถึงเรื่องราวและสิ่งลี้ลับต่างๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ความเย็นเยียบ จากแอร์คอนดิชั่น ภายในรถ แผ่ซ่านทั่วร่าง จิตใจเริ่มรู้สึกเป็นกังวล ไม่แน่ใจเสียแล้วว่ารถวิ่งมาถูกทาง พยายามมองหาบ้านเรือนผู้คนเพื่อ สอบถาม พลันก็พบวัดแห่งหนึ่งเข้าพอดี   หักเลี้ยวพวงมาลัยเข้าไปภายในบริเวณ  น่าแปลก รู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่อย่างบอกไม่ถูก จิตใจเป็นสุข สงบร่มเย็นอย่าง ไม่น่าเชื่อ กวาดสายตามองรอบๆไม่พบผู้คนแม้แต่คนเดียว คงอยู่บน กุฏิวัด นั่นละ เป็นไปได้ว่า สภาพทาง ภูมิศาสตร์ แถบนี้ยังมีความเป็นชนบทอยู่มาก เมื่อ ตะวันตกดิน ผู้คน มักทำกิจกรรม ภายในครอบครัว อยู่บนเรือนบ้าน ครั้นแล้วขับรถมาจอดข้างต้นไม้ขนาดใหญ่กำลังจะ เปิดประตูก้าวลงจากรถ พลัน ปรากฎเงาร่างของคนผู้หนึ่ง ผม ชะงักเล็กน้อย จากนั้น เหลือบสายตามองต้นตอของเงาร่างนั้น ปรากฎ เป็น พระภิกษุ     ท่ามกลาง ความมืดมิดเข้า ปกคลุม ความเย็นเยียบของบรรยากาศ ปลายฝนต้นหนาว ต้นไม้น้อยใหญ่ อันร่มรื่น เสียง ลมพัดใบไม้พริ้วไหว สรรพสำเนียงเจื้อยแจ้วของหรีดหริ่งเรไร ภิกษุ รูปนี้ ยืนอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรกัน เมื่อสักครู่ มองทั่วบริเวณแล้วไม่พบ แม้เงา สิ่งมี ชีวิตใด ความสงสัย ผุด บังเกิดขึ้น ครามครันไม่สามารถหาคำตอบได้ ภิกษุ รูปนี้ห่มจีวร สีกรักแดงใบหน้าท่าน ยามต้องแสงจันทร์ดูอิ่มเอิบเหลืองอร่าม กิริยาท่าทางสำรวม สงบนิ่ง ทว่าท่านดู ชราภาพมากแล้ว ทันใดนั้นเอง มีเสียงหนึ่งแหวกอากาศออกมา ทำให้ผมหลุดจากห้วงความคิดนั้น ฉับพลัน       “โยม มาช่วยแม่หนูคนนั้นหรือ”     คำกล่าวของท่านทำให้ ผมตกตะลึงท่านล่วงรู้ได้อย่างไรกัน  ห้วงสมองเกิดความสับสน ระคนสงสัย ทว่า ยังมิอาจหา ความกระจ่างได้ พอ ตั้งสติได้ ผมปิดประตูรถ คุกเข่าลงพนมมือไหว้ ยังไม่ทัน จะกล่าวตอบท่านพูดแทรกขึ้นมา เสียก่อนว่า “ ค่ำมืดแล้ว มันอันตราย หลับนอนซะที่นี่ก่อน พรุ่งนี้เช้า ค่อยเดินทางต่อ ขึ้นมาคุยกับอาตมาบนกุฏิก่อนโยม ”   ภิกษุ รูปนี้ กล่าวด้วย น้ำเสียง ราบเรียบ แผ่วเบา พลาง เหลือบมอง มายังชายหนุ่มด้วยสายตาของผู้มีเมตตากรุณา พยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นค่อยๆก้าวเดินไป ทันที สายตาผมมองตาม ท่านเดินไปอย่างเชื่องช้า แต่จังหวะก้าวนั้นสม่ำเสมอ สัมผัสได้ถึงความสงบนิ่งของจิตใจ และ บารมี แห่งธรรมะ  ขณะเดียวกันก็ยังงุนงงสงสัย สายตาของท่าน รู้สึกคุ้นเคย ราวกับว่ารู้จักมักคุ้น มานานแสนนาน แต่ นึก เท่าไรก็นึกไม่ออก ----- ผมเยื้องกายขึ้นกุฏิของหลวงตา ซึ่งขนาดไม่ใหญ่นัก กว้างประมาณ 6 เมตร ยาว 9 เมตร ปลูกสร้างด้วยโครงสร้าง คอนกรีต แต่ใช้ไม้ก่อขึ้นรูปเป็นทรงไทย ยกพื้นชั้นเดียว มีปลูกสร้างอีกหลายหลังไม่ห่างกันนัก เหลือบมองรอบๆ ภายในไม่มีเครื่องอำนวยความสะดวกมากนัก มีเครื่องอัฏฐะบริขาร ที่ญาติโยมนำมาถวาย และที่นอนหมอนมุ้งเพียง เท่านั้น  “หลวงตา ทราบได้อย่างไรขอรับเรื่องช่วยเหลือสตรีคนนั้น”   ผมตัดสินใจถามเพื่อคลายความสงสัยภายในจิตใจที่กำลังร้อนรุ่มดั่งไฟสุม มีสิ่งต่างๆมากมายเหลือเกินที่ปรากฎแก่ สายตาผ่านเข้ามาในชีวิต ทว่า ยังไม่สามารถหาความกระจ่างได้เลย  ภิกษุ รูปนี้ นิ่งเงียบอย่างสำรวมไม่กล่าวตอบอะไร จ้องมองมายังชายหนุ่ม ด้วย แววตาอ่อนโยน เมตตากรุณา           มือทั้งสองข้างประสานสัมผัสกันดั่งกำลังนั่งสมาธิ ผมเหลือบสายตา มองท่านเพื่อค้นหาคำตอบ จิตใจเตลิดเปิดเปิงไปถึงเรื่องราวที่ผ่านเข้ามา ทั้งเรื่องความฝัน สตรีที่อยู่ ในวัด บุรุษวัยกลางคนที่ร้านอาหาร . ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ภิกษุ รูปนี้ จึงกล่าวขึ้นว่า “โยม ทำใจให้สบายไม่ต้องวิตกกังวลมากนัก เรื่องราวบางอย่างอีกไม่นานก็ได้รับความกระจ่าง เรื่องของกรรมเก่า และ ความอาฆาตพยาบาทไม่ยอมหลุดพ้นตามกฎของไตรลักษณ์ เป็น วัฏสงสาร อันไม่มีที่สิ้นสุดโดยแท้  ” ภิกษุ รูปนี้ กล่าวด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทว่า แววตาหดหูและเศร้าหมองลงไปเป็นอันมาก สิ่งที่หลวงตากล่าวมานั้น ยิ่งสร้างความงุนงงสงสัย ยากเกินกว่าจะเข้าใจได้ เรื่องของกรรมเก่าอะไร? ใครอาฆาต พยาบาทใคร? ก่อนที่ ผมจะกล่าวถาม เพื่อให้สิ้นความสงสัยทั้งหลายทั้งปวง   ท่านจึงกล่าวขึ้นมาอีกว่า “โยมหนูคนนั้นกับเจ้ามี จิต ที่ผูกพันกันมานานแสนนาน พรุ่งนี้เช้า เจ้าจะได้รับความกระจ่าง แต่ยังมีวิบาก กรรมที่เจ้าสองคนต้องพบเจอ มิอาจหนีพ้น แล้วเจ้าจะได้รู้ เอง   ”     “พรุ่งนี้เช้าหรือขอรับหลวงตา” ผมกล่าวอย่างสงสัย คิ้วขมวดชนกัน   หลวงตาจ้องมองชายหนุ่มสักครู่ จึงกล่าวขึ้นอีกว่า  “เขยิบ เข้ามามาหา อาตมา หน่อย โยม ”  ผมคลานเข้าไปอยู่เบื้อง หน้าหลวงตาอย่างงุนงง . จากนั้น หลวงตา เอื้อมมือคว้าถุงย่าม หยิบสร้อยพระ คล้องคอ แล้ว ยื่น มีดแหก ให้กับชายหนุ่ม พร้อม กล่าว ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ว่า  “สร้อยพระกับ มีดโบราณแหกด้ามนี้เป็นของเจ้ารับคืนไป เก็บรักษาไว้ให้ดี สิ่งนี้จะช่วยเจ้า ให้พ้นจากอุปัทวันตรายทั้งหลายได้ไม่มากก็น้อย ไม่ต้องถาม อีกไม่นานเจ้าจะเข้าใจเอง ” ผม ก้มลงกราบหลวงตา ด้วยความสงสัย คำกล่าวของท่าน ยากเกินกว่าที่จะเข้าใจ ทว่า ผมไม่กล้ารบกวนถามท่านเสีย แล้ว แม้ว่าความสงสัยหลายสิ่งหลายอย่างยังผุดบังเกิดในห้วงสมองมากมายก็ตาม     จากนั้น หลวงตาได้เล่าเรื่อง เจ้าของปั๊มน้ำมันสองสามีภรรยาที่เสียชีวิต เมื่อเกือบ20ปีก่อน จากการลงทุนที่ ผิดพลาดนำเงินเก็บออมมาทั้งชีวิตไปซื้อที่ดิน เพื่อเปิดปั๊มน้ำมัน เพราะคิดว่ารัฐบาลจะสร้างถนนแถบนั้น ทว่า ภายหลัง รัฐบาลเกิดเปลี่ยนใจไปขยายถนนเส้นอื่นแทน กิจการเลยไปไม่รอด..สองสามีภรรยาต่างโทษกันไปมา สุดท้าย ฝ่ายสามีซึ่งเป็นญาติของหลวงตา ฆาตกรรม ภรรยา แล้วต่อมาก็ทำอัตวิบัติกรรมตนเอง .หลวงตาเล่าด้วย ความเศร้าสลดไม่น้อย ทันทีที่หลวงตากล่าวจบ ภาพเหตุการณ์ความฝัน ผุดขึ้นมาจากความทรงจำ ฉับพลัน รูขุมขน ที่แขนลุกชันขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ                       ---- ผมนอนครุ่น คิดทบทวน ถึง ปริศนาที่หลวงตากล่าว ไม่สามารถเข้าใจได้เลย แม้แต่น้อย สร้อยพระ กับ มีดแหกโบราณ เป็นของเราตั้งแต่เมื่อไรกัน? ใครอาฆาตพยาบาท? กรรมเก่าและวิบากกรรมของใคร? พรุ่งนี้เช้าจะได้รับความกระจ่าง เรื่องอะไร? ปรากฏการณ์แปลกๆที่วัดนั่นเป็นคุณพริ้งแน่ๆ รูปร่างหน้าตา บุคลิก กระทั่งน้ำเสียง เหมือนกันทุกประการ เพียงแต่ว่า เธอสวมใส่ ชุดโบราณเท่านั้น ทว่า ทำไมถึงมองไม่เห็นเรา ราวกับว่าอยู่คนละมิติของเวลา พ่อเลี้ยงคำอินทร์ ที่ ร้านอาหารคนนั้นอีก ทำไมเราต้องรู้สึกหวาดกลัวมากมายขนาดนั้นด้วย                   แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 54 13:38:07 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 54 18:00:08 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 54 17:28:19 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 54 16:35:46 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 54 16:34:37 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 16:32:34

ความคิดเห็นที่ 2 พระจันทร์เด่นกระจ่างกลางเวหา หมู่มวลดารา สาดแสงทอประกาย ประดุจ แสงตะวันยามรุ่งอรุณ ให้ความสว่างกับ เส้นทางที่ ผมกำลังก้าวเดิน ตามเสียงร้องเรียกของใครบางคนที่ คุ้นเคยยิ่งนัก ท่ามกลางมวลหมู่ดอกไม้นานาพันธุ์   อากาศรอบกาย แม้จะเย็นเยียบทว่าไม่ทำให้รู้สึกสั่นสะท้านแม้แต่น้อย จากเสื้อกันหนาวที่สวมใส่อยู่ หมอกหนา ขาวนวล บนพื้นดินและผืนหญ้า ผุดขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ ราวกับว่า กำลังเดินอยู่บนก้อนเมฆ ก็มิปาน         เดินไปเรื่อยๆ ตามทางเดินเล็กๆ สักครู่ ปรากฎ สตรี นางหนึ่ง เดินเก็บดอกไม้แสนสวยนานาพันธุ์ ใส่ ตะกร้า กำลังรื่นรมย์ หัวร่อต่อกระซิก กับ ธรรมชาติอันสดใส เธอเป็นใครกันมาชื่นชมธรรมชาติ ยามทิวาราตรี เยี่ยงนี้  ผม เคลื่อนกายเข้ามาใกล้ พลันบังเกิดความตื่นตะลึงกับภาพที่ ปรากฎอยู่เบื้องหน้า ยืนนิ่งมิอาจขยับเขยื้อนกายได้ ดั่งต้องคำสาป ร่างบางสะโอดสะอง สวมใส่ ชุดราตรีสีขาวนวล ยามแสงสุริยันจันทราสาดส่อง สัมผัส ใบหน้า ผิวพรรณ เปล่งปลั่ง ผุดผ่องเป็นยองใยยิ่งนัก  ผมดำยาวสลวย และ ผิวกาย ยามสายลมพัด ส่งกลิ่นหอมกรุ่นรันจวนใจ หญิงสาว เมื่อเห็นชายหนุ่มปรากฎกาย อยู่เบื้องหน้าจ้องมองเธอ อย่างตื่นตะลึงไม่วางตา ราวกับว่า เธอเป็นสิ่งแปลก ประหลาดไม่เคยพบเจอมาก่อน ค่อยๆเอื้อมมือวางตะกร้าดอกไม้ลงกับพื้นดิน เอ่ยทัก ชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ส่งสายเนตรอ่อนโยน   “พี่ชายมาแล้วเหรอคะ  ” เสียงเอ่ยทักของหญิงสาวทำให้ คมกริช หลุดพ้นจากห้วงแห่งภวังค์โดยพลัน เอื้อมมือสัมผัสจับมือหญิงสาว จ้องมอง ใบหน้าขาวนวลของเธอ พยักหน้าน้อยๆเป็นคำตอบ  แต่เหมือนกับว่า ชายหนุ่มนึกอะไรได้บาง อย่างจูงมือสาวน้อยพา เคลื่อนกายไปทรุดนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนไม่ห่างจากจุดที่ยืนอยู่มากนัก พลางเอ่ยวาจาไปว่า “เดี๋ยวก่อนพี่งงไปหมดแล้ว คุณหนูรู้ได้อย่างไงพี่จะมา  เล่ามาให้หมด เรื่องคุณท่านก้องเกียรติด้วย ” สาวน้อยฟังคำกล่าวจากชายหนุ่ม ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นเศร้าหมองลงทันใด เอ่ย ตอบชายหนุ่ม ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาค่อยๆหลั่งรินอาบสองแก้ม                 “คุณพ่อ คุณพ่อเสียแล้วค่ะ ฮือๆ  .” คมกริช เอื้อมมือจับศีรษะสาวน้อย ซบไหล่เพื่อปลอบใจ แล้ว เอ่ยขึ้นว่า “แล้วใครทำคุณท่าน” “พริ้งไม่รู้ค่ะ .รู้แต่ว่าคนที่ทำร้ายคุณพ่อมีอำนาจทางไสยศาสตร์มาก..สามารถควบคุมวิญญาณของคุณพ่อได้ พริ้งก็ยัง ถูกกักขังอยู่ภายในห้องด้วย” หญิงสาวสะอึกสะอื้นเศร้าสะเทือนใจอย่างหนักดึงสายตา  ชายหนุ่มหันจ้องมองพลางเอื้อมมือโอบไหล่ กล่าวด้วย น้ำเสียงสั่นเครือนิดๆ   “ไม่เป็นไร พี่พอจะเข้าใจแล้ว พรุ่งนี้เช้าพี่จะไปช่วยคุณหนูออกจากที่นั่นเอง  ”           หญิงสาวปาดน้ำตาออกจากแก้มขาวนวล เอ่ยว่า  “จริงๆนะคะ ”                                                       คมกริช จ้องมองหญิงสาว แววตาอ่อนโยน พยักหน้าน้อยๆเป็นคำสัญญา พลาง เอ่ยวาจาถามเรื่องที่ยังงุนงงสงสัยอยู่ .”คุณหนูรู้ได้ยังไงว่าพี่จะมาหา” “ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นไปได้ยังไง  อาจเป็นเพราะว่าพริ้งมีจิตที่ผูกพันกับพี่ชายก็เป็นได้ หลังจาก ถูกกักขังสิ่งแรกที่ พริ้ง คิดถึงคือพี่ชายอาจจะช่วยพริ้งได้ .จากนั้นก็เขียนจดหมายเล่าเรื่องราวต่างๆ ครั้งแรกเรื่องผีที่พริ้งเคยเห็นที่ ปั๊มน้ำมัน ต่อมาก็ เรื่องคุณพ่อกับพิมผกา” ทันที่ คมกริช ได้ฟังหญิงสาว กล่าว พลันนึกถึงคำกล่าวของหลวงตาเรื่องจิตที่ผูกพันกันทำให้ชายหนุ่มพอเข้าใจได้ จากนั้นจึงเอ่ยขึ้นว่า  “แล้วความฝันคืนนี้ละ” หญิงสาว เริ่มยิ้มสดใส แววตาเป็นประกาย เอ่ยขึ้นว่า “พริ้งเขียนจดหมายสร้างบรรยากาศ ธรรมชาติสวยๆ ท่ามกลาง สวนดอกไม้นานาพรรณ แล้วคิดถึงพี่ชาย แต่มันได้ผลจริงๆนะคะ ”   มือขวา คมกริช โอบไหล่หญิงสาวกระชับแน่น เอื้อมมือซ้ายเชยคางพลางจ้องมองเธอ เพื่อค้นหาคำตอบ แล้วเอ่ยด้วย น้ำเสียงแผ่วเบาอ่อนโยนขึ้นว่า  “ชุดนางฟ้าสวยๆนี่ก็จินตนาการ” หญิงสาวเหลือกตาขึ้นสบตาชายหนุ่มใบหน้าและแก้มขาวนวลแดงระเรื่ออย่างฉับพลัน พลางเอ่ยวาจาแผ่วเบาราวกับ กระซิบ ว่า “สร้างบรรยากาศสวยๆก็ต้องแต่งตัวสวยๆด้วยซิคะพี่ชาย” “เออ.ดีๆ พี่ก็ชอบบรรยากาศยามราตรีท่ามกลางดอกไม้สวยๆสดชื่นจริงๆ ”  คมกริช เอ่ยพลางสูดลมหายใจเข้าเต็ม ปอด  “ดีกว่า ฝันครั้งก่อนๆบรรยากาศน่าสะพรึงกลัวมีแต่ผี”  คมกริช เอ่ยต่อ หญิงสาวได้ยินชายหนุ่มพูดดังนั้น พลันหัวเราะร่วนส่งยิ้มละมุนทำจมูกย่นหยอกล้อ แล้วจึงเอ่ยขึ้นว่า “พี่ชาย ยังไม่หายกลัวผีอีกเหรอตั้งแต่เด็กแล้วนะคะ” -------   ณ.บ้านหลังหนึ่ง           โต๊ะหมู่บูชากุมารทองซ้ายขวา รูปวัวควายปั้น ควันธูปเทียนลอยคละคลุ้ง พ่อหมอทองมี กำลังนั่งสวดบริกรรมคาถา พลัน พ่อหมอทองมี  นัยน์ตาเบิดโพลงขึ้นมาอย่างกระทันหัน ขบกรามแน่น กล่าวด้วยน้ำเสียงดังลั่น “ไอ้คมกริช เอ็ง มาแล้วเหรอเดี๋ยวเป็นเห็นดีกัน” จากนั้นหลับตาสวดบริกรรมคาถาสักครู่ใหญ่   ทันใดนั้น บังเกิด กระแสลมพัดวูบหนึ่ง พลัน ปรากฎ หมอกควันออกมาเป็นสาย  จากนั้น ปรากฎ เงาร่างบุรุษสองคนฉับพลัน บุรุษทั้งสอง ใบหน้าและ มือซีดเผือดราวกับว่าไม่มีเลือดหล่อเลี้ยง เบ้าตาคล้ำถลนโปนออกมา ดวงตาสะท้อนแสงสีแดงฉาน ปรากฎอยู่เบื้องหน้า พ่อหมอทองมี พ่อหมอทองมี เปิดเปลือกตาขึ้นมาฉับพลัน หัวเราะอย่างผู้ทรงอำนาจ กล่าวขึ้นว่า “ฮ่าฮ่าฮ่า มาแล้วเหรอะไอ้ก้องเกียรติ ไอ้อิน ข้ายังไม่ได้ชำระความ พวกเอ็งที่ปล่อยให้นังหนูพริ้งถอดจิตออกจากร่างได้ข้าสั่งแล้วใช่ไหม ” จากนั้นพ่อ หมอ คว้าไม้เรียวลงอาคมสวดบริกรรมคาถา ฟาดไม้เรียวลงบนร่างของบุรุษทั้งสองเต็มแรง บุรุษทั้งสองร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน.... “ข้ากลัวแล้ว” “ข้าก็กลัวแล้ว” “ฮ่าฮ่าฮ่า กลัวใช่ไหม  ข้าสั่งให้พวกเอ็งทั้งสองคนไปฆ่าไอ้ ผู้ชายคนนั้นเดี๋ยวนี้ อย่าพลาดไม่งั้นพวกเอ็งเจ็บตัวไป” พ่อ หมอออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเข้มขึง ใบหน้านิ่วคิ้วขมวด .ฉับพลันนั้นเอง บุรุษทั้งสองเงาร่างหายวับไปใน พริบตาเดียว               ---------- บรรยากาศยามดึกสงัด  แสงจันทรายังส่งยิ้ม สว่างสดใส ดวงดารายังพร่างพราวระยิบระยับ ท่ามกลาง หมู่มวล ดอกไม้ นานาพรรณ ส่งกลิ่นหอมกรุ่นตลบอบอวลทั่วบริเวณ                       “คุณหนูพริ้ง ลำบากมากไหม ตอนถูกขังอยู่ภายในห้อง”   คมกริช ชำเลืองมองหญิงสาวเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็น ใย   “พริ้งไม่ได้ทานข้าวมาสองวันแล้วไม่รู้ว่ายายบัวคำภรรยา ตาอิน หายไปไหน ปรกติต้องส่งข้าวให้ทุกวัน” หญิงสาวเอ่ย ตอบ นัยน์ตา เศร้าๆ   “อีกอย่างช่วงนี้พริ้งปวดท้องบ่อยๆเหมือนกับว่ามีวัตถุอะไรอยู่ในท้อง” คมกริช ได้ฟังดังนั้นจึง ตกใจ สมองคิดไปถึงเรื่องคุณไสยมนต์ดำ จากบุคคลที่ทำร้ายคุณท่าน ทว่าชายหนุ่มไม่อยากให้ หญิงสาวรู้สึกเป็นกังวลมากเกินไปนัก จึงกล่าวปลอบใจขึ้นว่า “คงไม่เป็นไรมากหรอกมั้งครับคุณหนู คงปวดท้องจากโรคกระเพาะ นั่นล่ะ เดี๋ยวก็หาย พี่ ตุนเสบียงไว้เยอะพรุ่งนี้เอามาให้ทาน” หญิงสาวซบใบหน้ากับ อกอุ่นหลับตาพริ้ม พลางกอดเอวชายหนุ่มแน่นทว่ามิได้ เอ่ยวาจาอันใดออกมา ชายหนุ่ม กระชับอ้อมแขน เหม่อมองดูดวงดาวพร่างพราวบนฟากฟ้า ท่ามกลางความเงียบสงบยามรัตติกาล   ขณะที่ชายหนุ่มและหญิงสาวกำลังเพลิดเพลิน ดื่มด่ำกับธรรมชาติแสนสวยยามราตรีอยู่นั้น.. ฉับพลันนั้นเอง ชายหนุ่มได้กลิ่นเหม็นสาบ ชวน คลื่นเหียน บางอย่างโชยมาปะทะกับจมูก กลิ่นสาบ นั้นทำให้หญิง สาวที่ กำลังหลับตาพริ้มเปิดเปลือกตาขึ้น ชำเลืองมองชายหนุ่มทันควัน หนุ่มสาวทั้งสอง มิได้ สื่อสารกันเป็นคำพูด ทว่า คนทั้งสองต่างสื่อสารกันทางสายตารับรู้ถึงความผิดปรกติบางอย่าง   ทันใดนั้นเอง คมกริช มองซ้ายแลขวา ชั่วครู่  จากนั้น เหลียวมองด้านหลังของตน เพื่อค้นหาต้นตอของกลิ่นสาบนั้น พลัน ปรากฎ เงาร่างของก้องเกียรติและลุงอิน ยืนอยู่ทางด้านหลัง มาอย่างเงียบเชียบไม่รู้เนื้อรู้ตัว “หา คุณท่านก้องเกียรติ ลุงอิน”   คมกริช สะดุ้ง หัวใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ ส่งเสียงร้องเรียก ชื่อ บุรุษที่ ยืนอยู่ข้างหลังตน อย่างตื่นตระหนก  หญิงสาว เมื่อได้ ยิน ถ้อยความ ตื่นกลัว ดังกล่าว จึง หันหลังตวัดสายตามองทันควัน พบ บิดาของ เธอ ยืนอยู่ ด้วยท่าทาง น่าหวาดกลัว เธอ ส่งเสียงร้องลั่น ละล่ำละลัก  “คุณพ่ออย่าค่ะ” พลัน คมกริช เริ่ม ตั้งสติสัมปชัญญะได้ สัมผัสจับมือหญิงสาวลุกพรวดจากเก้าอี้หินอ่อน วิ่งหนีสุดชีวิต   “เร็ว คุณหนูวิ่ง”         คมกริช สัมผัสจับมือหญิงสาววิ่งไปอย่างตื่นตกใจ เพียงชั่วครู่  ทันใดนั้นเอง เงาร่างของก้องเกียรติและลุงอิน หายวับ ปรากฎ อยู่เบื้องหน้า ชายหนุ่ม หญิงสาว ฉับพลัน ใบหน้า และมือเหี่ยวย่น ซีดเผือด ราวกับว่าไม่มีเลือดหล่อเลี้ยงเมื่อครู่ บัดนี้ เลอะเปรอะไปด้วยเลือด ดวงตาสะท้อนแสงสีแดงฉาน เล็บมือ งอกยาวแหลมคม ราวกับเหยี่ยว           พลัน ก้องเกียรติ ในเงาร่างของ ผีร้าย เอื้อมสองมือ ขย้ำ คอหอย ชายหนุ่ม รวดเร็วรุนแรง ราวกับกงเล็บเสื้อขย้ำเหยื่ออันโอชะ “คุณท่านปล่อยผม” คมกริช ร้องลั่น ตะกุกตะกัก พยายาม ดิ้นทุรนทุราย ให้หลุดพ้นจาก พันธนาการ ทว่า ยิ่งดิ้นขัดขืน สองมือ ที่ขย้ำ ราวกับ สัตว์ป่า กระหายเลือด นั้น ยิ่งกระชับแน่นขึ้นๆ ด้วย พละกำลังอันมหาศาล กระทั่ง ชายหนุ่ม สัมผัสได้ถึง เล็บมือที่ จิก ลงบน ผิวหนัง รอบลำคอ รู้สึก เจ็บแปลบ เลือดไหลทะลักออกมาเป็นสายธาร หญิงสาว ตื่นตะลึงกับภาพที่ปรากฎอยู่เบื้องหน้า ร่างกายสั่นสะท้าน เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาตะกุกตะกัก   “คุณพ่อขาอย่าทำร้ายที่ชาย ฮือๆ” ทันใดนั้นเอง เกิดลมพายุโหมกระหน่ำ อันบ้าคลั่ง พัดพา เศษฝุ่น และดอกไม้ใบหญ้า ลอยคละคลุ้งปกคลุ่มทั่วบริเวณ จาก สวนดอกไม้แสนสวยงาม บัดนี้ กลายเป็นขุมนรกในบัดดล                         ฉับพลันนั้นเอง เงาร่างอันน่าสะพรึงกลัวของ ลุงอิน เอื้อมมือ มาสัมผัสจับมือ หญิงสาว เหวี่ยงร่างกายของเธอ ลอยหมุ่นเคว้งคว้างกลางอากาศ                                                   “พี่ชายช่วยด้วย” หญิงสาว เมื่อ ถูก พันธนาการด้วยมืออันหยาบหนา พุพองเน่าเฟะของลุงอินจับมือของเธอ เหวี่ยงลอยเคว้งกลางอากาศ เธอกรีดร้อง ด้วยความตื่นกลัวสุดขีด ทว่ามิอาจมีผู้ใดช่วยเหลือเธอได้ กระทั่ง ร่างบางของเธอ ล่องลอยหายลับไปในความมืดมิดแห่งรัตติกาล นั้นเสียแล้ว           “คุณหนู คุณท่านปล่อยผม” เสียงพูดของ คมกริช นั้นแผ่วเบาในลำคอใบหน้า ที่ ซีดเผือด จากการขาดเลือดหล่อเลี้ยง บัดนี้ เริ่ม เขียวคล้ำ จาก การ ขาดอากาศหายใจ   มือและขา ตอนนี้หมดเรี่ยวแรงอย่างสิ้นเชิง กระทั่ง ร่างสูงใหญ่ ทรุด ล้มลงกับพื้นดิน ฉับพลัน ก้องเกียรติในคราบ ปีศาจร้าย ตามเข้าขย้ำลำคอ อย่างไม่ลดละ ราวกับเสือร้ายขย้ำเหยื่อ   ชายหนุ่ม พยายามรวบรวมพลังงานทั้งหมดที่มีอยู่อีกครั้ง ราวกับรู้ว่า วาระสุดท้ายของชีวิตกำลังมาเยื่อมเยือนแล้ว ใช้ สองมือ ดิ้นรนจับแขน ปีศาจร้ายให้พ้นจาก รอบคอ ทว่า มิอาจสู้แรงที่มีมหาศาลได้ . ทันใดนั้นเอง ชายหนุ่ม ตาค้างเหม่อลอย หายใจ รวยริน แขนทั้งสองข้างตกลงกับพื้นอย่างเฉียบพลัน แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 54 03:29:21 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 54 03:24:46 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 54 03:02:37 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 54 16:45:10 แก้ไขเมื่อ 08 พ.ค. 54 16:41:07 จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 16:36:46

ความคิดเห็นที่ 3 ตอน1. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10458814/W10458814.html ตอน 2. http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10462970/W10462970.html ตอน 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10476752/W10476752.html ตอน 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10510397/W10510397.html จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 16:52:40

ความคิดเห็นที่ 4 บรรยากาศเยียบเย็นเกือบตลอดเรื่องครับ ท้ายๆบรรยากาศแปลกออกไป จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 19:15:12

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ GTW  ขอบคุณครับ ช่วงท้ายๆจะเป็นแฟนตาซี หน่อยๆอ่ะครับ....แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าผมยังสื่อสาร เขียนออกมาตามจินตนาการไม่ค่อยจะดีสักเท่าไร ซึ่ง ตอนหน้าจะมีเยอะหน่อย....ยังห่วงๆอยู่ว่าจะเขียนสื่อสารออกมาให้คนอ่านเข้าใจตามจินตนาการของผมได้หรือเปล่า ------------------------------------- หญิงสาว กับ สาวน้อย สงสัยเขียนคนวัน ไม่เหมือนกันซะงั้น จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 15:51:21

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ atk ครับ ไม่ต้อง ขอบคุณหลายครั้งหรอกครับ เพราะว่า  คุณ GTW กับคุณ  Psycho man เป็นคนๆเดียวกันครับ เพียงแต่มีสองล็อคอิน ใช้โพสสลับกันเท่านั้นเอง ส่วนงานเขียนน่าติดตามดีครับ ผมจะคอยตามอ่านต่อไป จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 21:33:22

ความคิดเห็นที่ 7 ยังใช้ คะ/ค่ะ สลับกันอยู่เลยค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 23:10:26

ความคิดเห็นที่ 8 คุณ kaburapat แหะๆผมก็เพิ่งรู้นี่แหละครับปล่อยไก่ซะตั้งนาน คุณ scottie ขอบคุณครับแก้ไขแล้วนะครับ ปล "คะ" ใช้ประโยคคำถาม  หรือ บอกเล่า "นะคะ" "ค่ะ" ประโยคคำตอบและประโยคบอกเล่า จากคุณ : atk เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 03:38:05