ความคิดเห็นที่ 1             รุ่งเช้าท้องนภาถูกย้อมด้วยสีส้มแดงเป็นริ้ว ฉายแสงส่องผ่านลงมาอาบกายผู้คน เห็นเงาสองร่างทอดยาวเคียงข้างกันอยู่บนพื้นถนนเปล่าเปลี่ยว สะท้อนความแตกต่างระหว่างเงาทั้งสองอย่างชัดเจนโดยไม่ต้องแหงนมองเจ้าของร่าง             ตัวตลกกับเด็กหญิงเดินเคียงข้างกัน หากสายตาทอดตรงไปข้างหน้าเหมือนดั่งมีเพียงตัวคนเดียว ไร้ซึ่งวาจาเอื้อยเอ่ยต่อกันในบทสนทนาใดๆ นอกเสียจากความเงียบงันของรุ่งเช้าที่เพิ่งจะมาเยือน             ครั้นเมื่อความคิดอันถี่ถ้วนสิ้นสุดลง ชายผู้มากวัยกว่าจึงกล่าวขึ้นทำลายความเงียบ             “เหตุใดจึงต้องปลอมศีรษะให้ล้านด้วย”             “ข้าเคยมีน้าหญิง นางสั่งให้ข้าทำเช่นนี้”             เด็กหญิงกล่าวตอบหลังจากนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง บนใบหน้าเรียบเฉยที่ควรจะไร้เดียงสาปรากฏร่องรอยของความเจ็บปวดขึ้นมา เป็นใบหน้าของคนที่อดแน่นไปด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจเปิดเผยแก่ใครได้มาเนิ่นนาน             “ทำเช่นนี้แม้ยามที่จากเจ้าไปแล้วน่ะหรือ”             เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายจิตใจของนาง หากแต่นึกวิธีถามที่เบากว่านี้ไม่ออกอีกแล้ว             “ตั้งแต่จำความมาได้ข้าก็ต้องทำเช่นนี้เสมอมา ต้นคอซ้ายปกปิดจุดแดงไว้ ต้องเป็นคนศีรษะล้านด้วยเหตุผลบางอย่างซึ่งข้าไม่เข้าใจ น้าหญิงเพียงสั่งเสียให้ข้ายังทำเช่นนี้ต่อแม้ว่านางจะไม่อาจคอยอยู่ดูแลข้าได้อีกแล้ว นางเพียงบอกว่านี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับข้า”             การที่เด็กหรือสตรีนั้นมีศีรษะล้านในยุคสมัยนี้เป็นที่รังเกียจโดยทั่วไป เนื่องจากถือกันว่ากลุ่มคนเหล่านี้เป็นพวกพิการ หรืออาจผิดปกติยิ่งกว่าคนพิการแขนขาด้วยซ้ำไป ดังนั้นกลุ่มคนเหล่านี้นอกจากคนในครอบครัวแล้วจึงไม่เป็นที่ยอมรับโดยสิ้นเชิง             เหตุใดน้าหญิงของนางจึงต้องการให้เด็กตัวน้อยเพียงเท่านี้โดดเดี่ยวไร้ญาติมิตร ไม่ใช่ว่าโหดร้ายเกินไปหรือ ทว่าสิ่งหนึ่งซึ่งเขาไม่อาจปฏิเสธได้คือความจริงว่าอดีตก่อนหน้าทั้งหมดของนางนั้น ได้หล่อหลอมให้เด็กหญิงตัวน้อยคนหนึ่งเติบโตและเข้มแข็งถึงเพียงนี้             “แล้วเจ้ารู้จักกับคนไหว้วานข้าหรือไม่”             “คิดว่าคงเป็นน้าชายข้า น้าหญิงเคยเล่าให้ฟังว่าพวกเขาทั้งคู่เคยทำความผิดจึงต้องพาข้าหลบหนีมาจากทางการ ทว่าสุดท้ายแล้วก็มีแค่ข้ากับน้าหญิงที่หนีมาได้ ส่วนน้าชายคาดว่ายังถูกกุมขังอยู่เมืองคนใบ้” เด็กหญิงนิ่งไป ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “ถึงกระนั้นท้ายที่สุดก็เหลือแต่เพียงข้าคนเดียว”             ตัวตลกปรายตามองมองนาง เห็นเพียงเด็กน้อยที่พยายามทำตนให้เข้มแข็งเหมือนดั่งผู้ใหญ่คนหนึ่ง ทว่าไหล่ของนางบอบบางถึงเพียงนี้ แขนขาของนางเล็กถึงเพียงนี้...ภายใต้เปลือกนอกที่แกร่งกล้านั้น แท้จริงแล้วเปราะบางเพียงใด             “ข้าคอยดูแลเจ้าไม่ได้หรอกเด็กน้อย”             ชายหนุ่มหยุดเท้าลง กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่สุด นิ่มนวลอย่างที่สุด แม้ว่าสุดท้ายแล้วมันจะเป็นเพียงคมมีดเล็กๆ ที่กรีดหัวใจ             “ไม่ต้องดูแลข้าก็ได้...”             เด็กหญิงเพียงยืนนิ่งแล้วกล่าวเสียงเบาด้วยสีหน้าเหมือนดั่งถูกพรากความหวังไป ชายหนุ่มทำได้เพียงจ้องมองนางไม่ละสายตาแม้ว่าอยากจะเบือนหน้าหนีไปเพียงใด และแม้ว่าอยากจะเอื้อมมือไปโอบกายนางแทนคำปลอบโยนเพียงใด             ตัวตลกเพียงเลือกที่จะแสดงตนเป็นคนสุภาพอ่อนโยน...ทว่าใจดำและเลือดเย็นยิ่ง             “แม้ว่าเจ้าจะต้องจากลาคินโรอย่างนั้นหรือ”             เขามองเห็นความสับสนสะท้อนอยู่บนดวงตาของนาง ก่อนที่ความมุ่งมั่นจะถูกเรียกกลับคืนมา             “ได้โปรดพาข้าไปจากที่นี่เถิด เจ้าเพียงสอนข้าให้เข้มแข็งมากพอที่จะพเนจรเพียงตัวคนเดียวเหมือนดั่งเจ้าก็ได้” นางกล่าวพลางเดินอ้อมมาขวางตรงหน้าเขาไว้ แหงนมองเขา อ้อนวอนเขา “ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องวุ่นวายเป็นอันขาด เจ้าใช้งานข้าก็ได้ แค่สอนให้ข้าเป็นตัวตลกเหมือนดังเจ้า มีหัวใจเข้มแข้งและกล้าแกร่งไม่ต้องพึ่งพาใคร”             จากเด็กหญิงผู้หยิ่งยะโสเมื่อพบหน้ากันในทีแรก...ยามนี้กลับเว้าวอนอย่างเอาเป็นเอาตาย             เหมือนดั่งเงาในอดีตของเขาได้หวนคืนมาซ้อนทับกับตัวนางอีกครั้ง ทั้งถ้อยคำวิงวอนและหยาดน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ในดวงตา การกระทำของนางกำลังจะทำให้เขาต้องตัดสินใจอย่างโง่เขลา             ‘ได้โปรดพาข้าไปด้วยเถิด...’           แว่วเสียงสะท้อนจากอดีตอันแสนไกล และภาพของเด็กหญิงคนหนึ่งที่ทรุดตัวลงคุกเข่าอ้อนวอนเขาอีกครา             “ธุระมีเพียงการสอนเจ้า” ตัวตลกเปรยเสียงเรียบ จ้องมองนางด้วยสีหน้าไม่บ่งบอกความรู้สึก “เท่านี้ใช่หรือไม่”             คล้ายว่าเด็กหญิงชะงักงันไปครู่หนึ่ง เหมือนดั่งแปลกใจในท่าทีอันแปลกไปของตัวตลก หากแต่นางได้ตัดสินใจอย่างดีที่สุดแล้ว และจะไม่มีวันเปลี่ยนใจหรือโทษใครทั้งนั้นนอกจากตนเอง             นางหลับตาลงครู่หนึ่ง ช้อนตาขึ้นมองตัวตลกด้วยความมุ่งมั่นยิ่งกว่าครั้งใด             “ใช่”             “แล้วให้ข้าอยู่ในฐานะอะไรของเจ้า”             สายตาของตัวตลกทอดมองนางคล้ายจะคาดคั้นอยู่ในที             “ให้เจ้า....” นางเปลี่ยนคำพูดใหม่ ”ให้ท่านเป็นอาจารย์ของข้า”             เด็กหญิงเพียงเลือกตอบคำถามด้วยคำตอบที่ดีที่สุดเท่าที่จะนึกออกมาได้  ภายในใจของนางยามนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกคาดหวังอันรุนแรง ก่อนจะค้อมศีรษะลงอีกครั้ง             “ลุกขึ้นเถิด แล้วไปเก็บข้าวของมา”             ความรู้สึกยินดียิ่งกว่าครั้งใดในชีวิตวาบเข้ามาจนเปี่ยมล้นอยู่ภายในใจของเด็กหญิง เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มได้มองเห็นความสดใสเหมือนดังเด็กทั่วไปจากแววตานาง               “ข้าไม่มีสิ่งของเหล่านั้นหรอก” เด็กหญิงตอบเสียงเบาพลางส่ายหน้าช้าๆ “ข้าเพียงอยากลาคินโร”             ตัวตลกจ้องมองเด็กหญิงด้วยแววตาไม่บ่งบอกความรู้สึก ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ด้วยอาการอันคล้ายจะใช้แทนคำพูดว่า ‘ให้เจ้ารีบไป ส่วนข้าจะนั่งรออยู่ตรงนี้’             เป็นเวลาพอดีกันกับที่ก้าวพ้นออกมาจากป่าหลังจากก้าวเดินอย่างเอื่อยเชื่อยมานาน ชายหนุ่มได้แต่ทอดมองร่างเล็กของเด็กหญิงตัวน้อยที่วิ่งไกลออกไปจนสุดสายตา ก่อนจะเอนหลังพิงต้นไม้อย่างนิ่งสงบ ปิดเปลือกตาลง พยายามไม่ครุ่นคิดอะไรให้ฟุ่งซ่านอีก             และเมื่อลืมตาขึ้นมาการเดินทางจึงจะเริ่มต้นอีกครั้ง รวมไปถึงความเปลี่ยนแปลงที่อาจจะแปรผันอนาคตของบุคคลทั้งสองไปตลอดกาล...   จากคุณ : w.ra เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 22:59:01

ความคิดเห็นที่ 2 จองไว้ตอบ comment ค่ะ ตอนนี้เอามาลงช้าสักเล็กน้อยต้องขออภัยค่ะ มีการเเก้ไขบท 4 ในตัวต้นฉบับเเล้วค่ะ ไม่เเน่ใจว่าต้องเเก้ไขที่ลงไปเเล้วด้วยหรือเปล่า ถ้ายังไงสงสัยอะไรถามได้นะคะ มีจุดที่ยังไงก็ต้องกั๊กไว้เเน่ๆ ยันท้ายเรื่องคือความเป็นมาของตัวตลก เเต่จุดประสงค์ของตัวตลกจะมีเปิดเผยในช่วงที่สองค่ะ(อันนี้ช่วงเเรกบทเมืองคนใบ้ ช่วงสองบทเมืองปิดตาหนึ่งข้าง มีทั้งหมดห้าช่วง ปัจจุบันเพิ่งเริ่มช่วงสามค่ะ) scottie : อ่านตามสบายเลยค่า ^^   แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 54 21:33:47 จากคุณ : w.ra เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 54 23:07:19

ความคิดเห็นที่ 3 มาตามเก็บค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 23:20:39