ความคิดเห็นที่ 1 ดูเหมือนว่าชายหนุ่มเองก็ตกใจเช่นกัน เพราะตอนแรกคงไม่นึกว่าเป็นหล่อน เวลาพูดคุยจึงปรายตามองมาเล็กน้อยอย่างยโสเท่านั้น “คุณอย่าเอาเรื่องฉันเลยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” หล่อนเปิดประตูรถลงไป รีบอ้อนวอนด้วยเสียงหวานกว่าปรกติ เพราะถ้าจะให้ชดใช้ค่าเสียหาย คงไม่มีปัญญาจ่ายเป็นแน่ แค่ราคารถก็ปาเข้าไปตั้งแปดหลัก ไม่อยากนึกว่าค่าซ่อมจะเท่าไหร่ “ผมไม่ได้จะแจ้งตำรวจครับ อย่าเพิ่งโวยวายได้ไหม แค่อยากรู้ว่ารถคุณมีประกันหรือเปล่า จะได้เรียกมาคุยกัน” เหมกรรีบชี้แจง โชคชะตาของเขาและหล่อนคล้องกันหรือยังไงนะ ถึงได้บังเอิญพบกันอยู่ตลอดแบบนี้ แต่ก็ดูคล้ายว่าพบกันแต่ละที จะไม่ค่อยน่าประทับใจนัก “จากสภาพรถของฉัน เอ่อ คุณคิดว่ามีประกันหรือเปล่าคะ” มัญชรีพยักพเยิดไปยังรถของหล่อนแล้วหัวเราะเสียงแห้ง เมื่อก่อนมันก็เคยมีอยู่หรอก แต่ตอนนี้ประกันขาด และไม่ได้ต่อมานานแล้ว “ถ้างั้นคุณก็ต้องจ่ายค่าซ่อมให้ผม!” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ดวงตาวาว หากริมฝีปากมีรอยยิ้มนิดๆ ยิ้มเยาะสิไม่ว่า “ไม่มากใช่ไหมคะ?” มัญชรีทำใจดีสู้เสือถามกลับ ถ้าไม่เกินหนึ่งหมื่น หล่อนก็พอมีเงินจะจ่ายให้เขาอยู่ แต่ถ้าเกินกว่านั้นคงต้องหาวิธีกันต่อไป “สองแสน” เหมกรบอกพร้อมชูสองนิ้วเหมือนลูกเสือสำรอง “หา? สองแสน!” หญิงสาวร้องเสียงสูง แค่ชนบุบนิดเดียว ค่าเสียหายตั้งสองแสนเชียวเหรอ จริงๆ หล่อนก็ไม่รู้หรอกนะว่ารถโก้ๆ พวกนี้ เวลาเข้าอู่เสียค่าซ่อมครั้งละเท่าไหร่ แต่พอได้ยินอีกฝ่ายบอกค่าเสียหายมา หล่อนก็แทบลมจับเลยทีเดียว “ตกใจอะไรครับ รถระดับผม ค่าซ่อมก็ต้องประมาณนี้อยู่แล้ว หรือว่าคุณอยากไปโรงพัก” เขายื่นหน้าเข้ามาถามใกล้ๆ จนปลายจมูกโด่งแทบจะชนแก้มใสของหล่อน มัญชรีรีบถอยกรูดเพื่อรักษาสวัสดิภาพของตัวเอง ผู้ชายบ้า คิดจะฉวยโอกาสกับหล่อนหรือไงนะ “ไม่ต้องเข้ามาใกล้ขนาดนี้ก็ได้ค่ะ” หล่อนบอกพลางมองตาเขียวปั้ด หากดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ใส่ใจ “ว่าไง ที่ผมถามน่ะ” “คุณโกหกฉันหรือเปล่าคะ ค่าซ่อมอะไรจะแพงขนาดนั้น สองแสนมันแพงกว่ารถฉันทั้งคันอีกนะ” หล่อนบอกพลางมองรถกระบะบุโรทั่งสีฟ้าของตัวเอง ที่กันชนหลังจะหลุดอยู่มะรอมมะร่อ “จะยากอะไรครับ โทร.หาเจ้าคุณปู่คุณกริ๊งเดียว เดี๋ยวท่านก็โอนเงินมาให้แล้ว” น้ำเสียงของเขาดูขบขันเป็นอย่างยิ่ง คงจับผิดได้ว่าสารรูปอย่างหล่อนที่เป็นเจ้าของรถกระบะคันเก่าคร่ำคร่าไม่ได้มีเจ้าคุณปู่อะไรอย่างที่เคยโกหกไว้ หากหล่อนก็ไม่ยอมเสียหน้าง่ายๆ เอาสีข้างเข้าถูว่า “ไม่ได้หรอกค่ะ เจ้าคุณปู่ท่านไปอังกฤษ อีกเดือนถึงจะกลับ ส่วนรถนี่ ฉันยืมคนสวนมาใช้” “แล้วรถคุณล่ะครับ อยู่ที่ไหน” เหมกรยักไหล่ สายตาแพรวพราว “เอ่อ ก็ ฉันเบื่อ อยากลองสัมผัสชีวิตชาวบ้านๆ ดูบ้าง เลยสลับรถกับคนสวนมาขับ คุณมีปัญหาอะไรเหรอคะ” แม้จะตะกุกตะกักไปบ้าง หากหล่อนก็พูดจบจนได้ เขาระเบิดหัวเราะดังลั่น ทำหน้าราวกับว่าเจอวัวออกลูกเป็นหมี “คุณอ่านนิยายมากไปหรือเปล่าเนี่ย” “คุณหาว่าฉันโกหกเหรอ” “โอ๊ย คุณ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว อย่าถ่วงเวลาเลยครับ ถ้าคุณไม่จ่าย ผมจะพาคุณไปส่งตำรวจเดี๋ยวนี้ละ” เขาว่าพร้อมคว้าแขนหล่อนฉับ “ปล่อยฉันนะ!” “ไม่ปล่อย! ถ้าปล่อย คุณก็หนีสิ” เหมกรจ้องตาหล่อนเขม็งพร้อมทำหน้ารู้ทัน “คนอย่างฉันมีความรับผิดชอบพอค่ะ ฉันไม่เคยหนีความผิดที่ตัวเองก่อขึ้นหรอกนะ” หล่อนบอกอย่างทะนงตน “คุณพกบัตรประชาชนมาด้วยไหม” เขาถามราวกับเป็นเจ้านาย ก่อนเอ่ยเสียงเข้มกว่าเดิม เมื่อมัญชรีทำเหมือนหูทวนลม “ได้ยินที่ผมถามหรือเปล่า” “คุณจะเอาไปทำอะไร?” “ก็กันคุณหนีไงครับ” คราวนี้เหมกรพูดและยิ้มกรุ้มกริ่ม “ฉันบอกแล้วไงคะว่า ฉัน-ไม่-หนี เพิ่งรู้นะว่าคุณฟังภาษาไทยไม่ออก” หล่อนเน้นทีละคำชัดๆ เผื่อว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจบ้าง “คุณก็เหมือนกัน ฟังภาษาไทยรู้เรื่องหรือเปล่า ผมถามว่า เอาบัตรประชาชนมาด้วยไหม ถ้ายังไม่ตอบ ผมจะ ” เจ้าของจมูกโด่งคมสันหัวเราะในลำคอ ค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ หากคราวนี้ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ใจจริงหล่อนอยากจะงัดวิชาป้องกันตัวออกมาใช้ หากนึกได้ว่าคดีแรกก็ยังไม่สะสาง จึงคลายกำปั้น เพราะไม่อยากจะเพิ่มความผิดอีกหนึ่งกระทง “ค่ะๆ เดี๋ยวฉันหาให้” มัญชรีตอบอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อฝ่ายนั้นได้ยินก็ชะงัก ยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างพอใจ “แค่นี้ก็จบ” “นี่ แล้วคุณจะไม่ลดให้ฉันหน่อยเหรอคะ แค่แสนกว่าๆ ก็ยังดี” หล่อนยังหวังว่าเหมกรจะเมตตาบ้าง “คุณใช้คำว่าแค่เหรอครับ แสนกว่าๆ ไม่ใช่เงินน้อยๆ เลยนะครับคู๊ณ” ชายหนุ่มทำท่าโวยวายอย่างไม่จริงจังมากนัก กรอกตาขึ้นข้างบน ก่อนจะถอนหายใจ “เฮอะ ทำเป็นพูดดี แล้วตอนพาผู้หญิงไปช็อปกระเป๋าใบละหลายแสนนั่นล่ะ เงินน้อยๆ เสียเมื่อไหร่ คุณยังใช้ได้เป็นน้ำเลย กะอีแค่ลดให้ฉันแสนกว่าๆ คงไม่ระคายขนหน้าแข้งคุณหรอกค่ะ” หล่อนแอบเบ้ปากใส่อย่างเหยียดๆ “เอ้า แล้วไหนวันนั้นคุณบอกว่าไม่ได้แอบฟัง แล้วรู้ได้ไงครับ ว่าผมพาผู้หญิงไปซื้อกระเป๋า” เขายิ้มอย่างผู้มีชัย เมื่อจับอีกฝ่ายได้อย่างดิ้นไม่หลุด คนถูกจับได้ไม่ตอบ ยื่นบัตรประชาชนให้ “นี่ค่ะ” พอได้สิ่งที่ต้องการไป เขาก็มองหน้าหล่อน และรูปบนบัตรสลับกันอยู่เกือบสิบครั้ง  ก่อนจะหัวเราะพรืดออกมาในที่สุด “ฮ่าๆๆ นี่คุณจริงเหรอ” เหมกรว่าพลางชี้รูปในบัตรประชาชนของหล่อนที่ถ่ายตั้งแต่สมัยเข้าเรียนมหาวิทยาลัยใหม่ๆ ตอนนั้นหน้าตายังมอมแมมดูไม่จืด “จะหัวเราะอีกนานไหมคะ แล้วรูปในบัตรคุณดูดีนักหรือไง” มัญชรีรู้สึกอายนิดๆ ที่ต้องเอาบัตรประชาชนให้คนอื่นดู เพราะใครๆ ก็รู้ว่ามันต่างจากตัวจริงลิบลับ “ผมขอโทษครับ ผมขอโทษ” แม้จะหยุดส่งเสียง หากเขาก็ยังมองหล่อนอย่างขันๆ “คุณชื่อมัญชรีเหรอ เพราะดีนะ แปลว่าอะไรครับ” “ก้านดอกไม้” คนถูกถามตอบส่งๆ เดาไม่ออกเหมือนกันว่าเหมกรถามเพราะสนใจจริงๆ หรือว่าถามไปอย่างนั้น “อืม ผมชอบชื่อนี้จัง” เขาพยักหน้าเบาๆ และยิ้มพราย คำพูดของชายหนุ่มทำให้มัญชรีร้อนวูบวาบขึ้นมาเฉยๆ หล่อนจึงรีบหาเรื่องพูด “ปู่ฉันท่านตั้งให้ค่ะ” “ท่านอายุเท่าไหร่แล้วครับ?” “ท่านเสียแล้วค่ะ” พอตอบออกไปแล้ว หล่อนก็ตาโต ยกมือขึ้นมาปิดปากแทบไม่ทัน อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ ให้ตาย โดนนายเหมกรหลอกถามจนได้ เขาหัวเราะอย่างสะใจ บอกว่า “ผมก็ว่าแล้วเชียว ดูจากนามสกุล ไม่น่าจะใช่ตระกูลดังอะไร” ในน้ำเสียงมีแววเยาะเย้ย “ถึงไม่ได้เป็นตระกูลดังอะไร แต่ก็ดีกว่าคนรวยหลายๆ ตระกูลก็แล้วกันค่ะ” มาดูถูกครอบครัวหล่อนแบบนี้ หล่อนยอมไม่ได้ “โถๆ อย่าเพิ่งโกรธ ผมไม่ได้ตั้งใจจะดูถูกคุณเลยนะครับ” “ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้วค่ะ เรื่องค่าเสียหาย ตกลงคุณจะเอาไง ฉันจะได้รีบไปสักที” หญิงสาวรีบคุยเรื่องที่ยังค้างคา เหมกรเงยหน้าขึ้นมา ประกายพราวปรากฏในดวงตาสีนิล เขาใช้นิ้วลูบคางที่มีหนวดแข็งๆ ก่อนจะมองหล่อนอย่างพิจารณา แล้วคนถูกมองก็รีบต้องหลบตา เมื่อเห็นสายตาคบกริบนั้น “ผมคิดๆ ดูแล้ว ท่าทางคุณคงจะไม่มีเงินจ่ายแน่ๆ แล้วผมก็ไม่อยากรีดเลือดจากปูด้วย ดังนั้นหนี้ทั้งหมด ผมยกให้แล้วกัน เผื่อคุณจะเห็นคนรวยอย่างผม เป็นคนดีขึ้นมาบ้าง” เขาพูดอย่างง่ายดายราวกับว่าเรื่องทั้งหมดไม่เคยเกิดขึ้น มัญชรีเงยหน้าฉับ มองเขาอย่างอึ้งๆ ก่อนถาม “คุณว่าไงนะคะ” ตอนแรกหล่อนนึกว่าจะต้องไปเป็นทาสรับใช้เขา เพื่อปลดหนี้เหมือนในนิยายสมัยนี้ที่มีเกลื่อนกลาดเสียอีก “อย่าถามมากเลยน่า ถ้าผมเปลี่ยนใจ ไม่รู้ด้วยนะครับ” เหมกรยื่นบัตรประชาชนคืนให้เจ้าของ “ผมไปทำงานละ ถ้าฟ้าเป็นใจ เราคงได้เจอกันอีก” ชายหนุ่มขยิบตาและยิ้มให้มัญชรีหนึ่งที ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ ทิ้งให้หญิงสาวยืนงงอยู่คนเดียว นายเหมกรบ้าหรือเปล่าเนี่ย! จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 00:35:23

ความคิดเห็นที่ 2 ๖ เมื่อขึ้นรถมาได้ เหมกรก็หัวเราะจนตัวโยน พลางหันกลับไปมองฝ่ายนั้นที่ยืนคิ้วขมวดจนแทบจะเป็นโบ จริงๆ ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงจะเรียกร้องค่าเสียหายไปแล้ว แต่พอเห็นหน้าผู้หญิงอวดเก่งก็คิดอยากจะแกล้งขึ้นมา จึงเรียกเงินเกินจริงให้อีกฝ่ายตกใจเล่นๆ คราวนี้คนอวดเก่งไม่กล้าต่อปากต่อคำมาก เพราะตัวเองผิดเต็มประตู จึงได้แต่เถียงข้างๆ คูๆ หรือไม่ก็ทำหน้าดุใส่เขา เพื่อกลบเกลื่อน ทั้งที่หล่อนกำลังหวาดหวั่น แถมยังถูกเขาต้อนจนจนมุม เรื่องที่อุปโลกว่าตัวเองมีเจ้าคุณปู่ คงนึกว่าเขาจะดูไม่ออกกระมัง “ผู้หญิงอวดเก่ง ต้องเจออย่างงี้แหละ” เหมกรเอ่ยยิ้มๆ ก่อนออกรถมุ่งหน้าไปยังบริษัทของเขา ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ถ้ามองจากตรงนี้สามารถเห็นตัวตึกสูง ออกแบบอย่างโดดเด่น ตั้งตระหง่านอยู่ไกลลิบๆ แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมภาพหญิงสาวผู้ดื้อรั้น ถึงติดอยู่ในหัวเขามาตลอดทาง เจ้าของใบหน้าคมคร้ามเผยยิ้มที่มุมปาก ส่ายหน้าเบาๆ อย่างไม่เข้าใจตัวเอง ทั้งๆ ที่หล่อนห่างไกลจากสเป็คของเขาลิบลับ แต่ทำไมถึงรู้สึกสนใจขึ้นมาติดหมัด อาจจะเป็นเพราะหญิงสาวเป็นคนโผงผาง ไม่มีจริต ไม่อ่อนหวาน ต่างจากผู้หญิงทั่วไปที่เขาเคยเจอด้วยกระมัง และที่สำคัญ ถ้าเป็นคนอื่น คงไม่เถียงเขาหน้าดำหน้าแดงแบบนี้แน่ ทันทีที่ก้าวเข้ามาถึงภายในอาคารของพิตรพิบูลจิวเวลรี่ พนักงานทุกคนในแผนกต้อนรับส่วนหน้าก็ยกมือไหว้ชายหนุ่มอย่างเคารพ เมื่ออยู่ในเวลาทำงานแบบนี้ เหมกรก็วางมาดเคร่งขรึมขึ้นได้อย่างไม่น่าเชื่อ เรียกว่าแทบไม่เหลือมาดผู้ชายกะล่อน ปากจัดเวลาเจอมัญชรีเลยสักนิด หลังจากที่ทักทายและไถ่ถามความเรียบร้อยกับพนักงานแล้ว ห้านาทีต่อมา เหมกรก็ขึ้นมาถึงชั้นสิบสี่  ซึ่งเป็นห้องทำงานของเขาและผู้บริหารคนอื่นๆ   “สวัสดีค่ะคุณแดน” โมรี เลขานุการของเหมกรลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน และยกมือไหว้อย่างสุภาพ ก่อนจะกระพริบขนตางอนยาว ส่งสายตาหวานๆ ให้เจ้านายหนุ่มหล่อ “วันนี้มีอะไรเพิ่มเติมไหมครับ” เหมกรหยุดถามหญิงสาวเช่นเคย เมื่อโมรีแจ้งว่าไม่มีอะไร จึงเดินเข้าไปยังห้องส่วนกลางของผู้บริหาร ที่จัดเป็นมุมรับแขก ดื่มกาแฟ และนั่งพูดคุยกันเวลากลางวัน มีฉากไม้ลายเรียบหรูกั้นเป็นสัดส่วน สามารถเดินทะลุไปยังห้องทำงานส่วนตัวได้ พิตรพิบูลจิวเวลรี่ดำเนินกิจการมากว่าห้าสิบปี ก่อนหน้านั้นคุณประมุข คุณแขไข ปู่และย่าของเหมกรทำธุรกิจค้าขายข้าว และประสบความสำเร็จพอตัว เมื่อมีเงินเก็บก้อนหนึ่ง พวกท่านก็มองหาลู่ทางใหม่ๆ ในการทำการค้า และตัดสินใจจะลงทุนในธุรกิจอัญมณี เพราะเล็งเห็นว่าประเทศไทยเป็นหนึ่งในฐานการผลิตและส่งออกเครื่องประดับอัญมณีรายใหญ่ของโลก นอกจากนั้นก็ยังมีช่างเจียระไนฝีมือดีๆ อยู่มากมาย ทำให้ธุรกิจนี้สามารถต่อยอดไปได้อีกไกล ตอนแรกท่านทั้งสองก็เปิดร้านขายจิวเวลรี่เล็กๆ เพื่อดูตลาดก่อน และเมื่อเห็นว่ามีแนวโน้มจะทำกำไรดี คุณประมุขและคุณแขไขจึงขยายสาขาเพิ่มอีกหลายแห่ง สิบปีให้หลังก็สามารถเปิดบริษัทที่มีทั้งการผลิต และจัดจำหน่ายเองได้สำเร็จ และหันมาทำธุรกิจนี้อย่างเต็มตัว หากในขณะที่กิจการของพิตรพิบูลจิวเวลรี่กำลังไปได้ดีนั้น ท่านทั้งสองก็มาด่วนจากไปด้วยโรคประจำตัว ทำให้ยุทธนา บุตรชายคนเดียวต้องเข้ามาสานต่อกิจการ หากการขาดหัวเรือใหญ่อย่างคุณประมุข และคุณแขไขไปก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยากมากทีเดียว เพราะช่วงแรกที่ยุทธนาเข้ามาบริหารนั้น ผลกำไรและหุ้นของบริษัทก็ตกลงทุกเดือน จนลูกค้าและผู้ซื้อหุ้นขาดความเชื่อถือ ถอนหุ้นไปเกือบหมด เรียกได้ว่าเป็นช่วงวิกฤติที่สุดของบริษัทเลยก็ว่าได้ ซ้ำร้ายขณะกำลังตกที่นั่งลำบาก ทิพสุภา ผู้เป็นภรรยายังตัดช่องน้อยแต่พอตัว ทิ้งลูกน้อยอย่างเหมกรไว้ให้ยุทธนาเลี้ยงเพียงลำพัง โดยที่หล่อนไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย หากชายหนุ่มก็ไม่เคยบอกสาเหตุที่ภรรยาหนีไปให้ลูกรู้ เพราะเหมกรยังเด็กมาก และยากที่จะเข้าใจอะไรแบบนี้ ตอนนั้นยุทธนาเครียดทั้งเรื่องบริษัท และครอบครัว หากเขาก็พยายามฮึดสู้ และใช้วิชาความรู้ด้านบริหารธุรกิจที่เรียนมาแก้ปัญหาต่างๆ ไปทีละเปลาะอย่างรอบคอบและมีแผนการ ที่สุดในความมืดมิดก็เริ่มมีแสงสว่าง เมื่อไตรมาสต่อมา รายได้ของบริษัทเริ่มกระเตื้อง และยิ่งมีที่ปรึกษาคู่ใจอย่างดาริกามาช่วยคิด ช่วยวางแผน ยิ่งทำให้ยุทธนาทำงานได้อย่างรวดเร็ว ตรงจุดมากขึ้น และด้วยความรู้ใจกันนั้นเอง ทำให้ดาริกาได้กลายมาเป็นคู่ร่วมชีวิตของชายหนุ่มในเวลาต่อมา ทั้งสองมีลูกชายกับลูกสาวด้วยกันสองคนคือภาณิน และทัศยา หากยุทธนาก็มาด่วนจากไป เพราะเส้นเลือดในสมองแตก ขณะกลับจากต่างประเทศ ทำให้ดาริกาต้องดึงดนุ ผู้เป็นพี่ชาย ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญในแวดวงธุรกิจมาช่วยกิจการของบริษัท เพราะเหมกร ภาณิน และทัศยาต่างก็ยังเรียนหนังสือกันอยู่ จึงไม่มีความรู้ที่จะมาทำงานบริหารที่ซับซ้อนแบบนี้ ทว่าหลังจากเรียนจบชายหนุ่มทั้งสองก็เข้ามาช่วยงานในบริษัททันที เหมกรและภาณินเริ่มเรียนรู้งานตั้งแต่พื้นฐาน เช่นการทำเอกสาร การติดต่อประสานงานต่างๆ ก่อนที่จะก้าวขึ้นมาเรื่อยๆ จนตอนนี้อยู่ในตำแหน่งรองประธานบริหารทั้งคู่ ปัจจุบันพิตรพิบูลจิวเวลรี่มีโรงงานผลิตสามแห่งในประเทศไทย และยังมีร้านจำหน่ายเครื่องประดับอัญมณีของตัวเองในห้างต่างๆ ทั่วกรุงเทพฯ และต่างจังหวัด นอกจากนั้นยังมีแผนจะขยายตลาดไปเปิดโรงงานที่อีกหลายประเทศในแถบเอเชียด้วย  “ไปทานข้าวเที่ยงที่ไหนมาคะคุณแดน ทำไมเพิ่งกลับเอาป่านนี้” เสียงของหญิงวัยกลางคนที่ทักขึ้นทำให้เหมกรที่กำลังจะเปิดประตูห้องทำงานต้องหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้น “เรื่องของผม น้าดาวไม่เกี่ยว” เขาตอบกลับเสียงเย็น “ไม่เกี่ยวได้ยังไง ในเมื่อน้าเป็นหนึ่งในคณะกรรมการบริหาร เห็นท่านรองประธานทำตัวเหลวไหลแบบนี้ น้าก็ต้องตักเตือนเป็นธรรมดา” ดาริกากอดอกหลวมๆ “ผมทำงานเสร็จตั้งแต่เช้าแล้วครับ เห็นว่าไม่มีอะไรเพิ่มเติม เลยไม่รู้จะนั่งอุดอู้อยู่ในห้องทำไม สู้พาสาวๆ ออกไปช็อปไม่ได้” เหมกรยักไหล่อย่างไม่เห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่ “คราวนี้ไปกับใครอีกล่ะคะ คุณแดนรู้ตัวไหมว่าผลาญเงินไปกับผู้หญิงกี่ล้านแล้ว เงินพวกนั้นกว่าจะหามาได้ไม่ใช่ง่ายๆ เลยนะคะ ทำไมไม่คิดถึงคุณพ่อบ้าง” การที่เหมกรออกไปทานอาหารกลางวันกับสาวๆ ไม่เว้นวัน และพาพวกหล่อนไปซื้อของหรูๆ ราคาแพงระยับนั้น ทำให้ดาริกาไม่พอใจอยู่มากทีเดียว ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ เมื่อก่อนคุณประมุขและคุณแขไขตามใจเขากว่าเด็กๆ คนอื่นในบ้าน ไม่ว่าเหมกรอยากได้อะไรหรืออยากทำอะไร ท่านทั้งสองก็ไม่เคยขัด และก็ดูเหมือนนิสัยเหล่านั้นจะสะสมในตัวเขามาจนถึงปัจจุบัน “ผมก็คิดถึงคุณพ่อตลอดนี่ครับ สิ่งที่ผมทำอยู่ ผมก็ดูมาจากคุณพ่อทุกอย่าง รวมทั้งเรื่องผู้หญิงด้วย” เหมกรมองดาริกาอย่างรังเกียจ เพราะผู้หญิงคนนี้คนเดียว ทำให้แม่ของเขาต้องหนีออกจากบ้านไป “คุณแดน ที่น้าพูดก็เพราะหวังดีนะคะ” สายตาเกลียดชังของเหมกรทำให้ดาริการู้สึกจุก ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในบ้านพิตรพิบูล เหมกรก็ไม่เคยมองหล่อนในแง่ดีเลยสักครั้ง ทั้งๆ ที่หล่อนก็พยายามทำดีกับเขาทุกอย่าง นับวันเหมกรยิ่งแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารังเกียจหล่อนแค่ไหน ไม่ว่าดาริกาจะตักเตือนหรือสอนอะไร เหมกรก็จะขัดตลอด เมื่อใช้ไม้อ่อนแล้วไม่ได้ผล ตอนนี้ดาริกาจึงต้องใช้ไม้แข็งบ้างด้วยการว่ากล่าวตักเตือนกันตรงๆ หากก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะแปรเจตนาของหล่อนผิดไปหรือเปล่า ทุกครั้งที่คุยกันบรรยากาศจึงคุกรุ่นแบบนี้ หากก็ยังโชคดีอยู่บ้างที่ลูกๆ ของดาริกาเข้ากันกับเหมกรได้ดี เพราะมีอายุไล่เลี่ยกัน และทั้งสามคนยังกิน นอน และเล่นด้วยกันมาตลอด ถึงแม้ตอนแรกๆ เหมกรจะไม่ค่อยยอมรับภาณิน และทัศยานักก็ตาม คนที่ชายหนุ่มไม่ชอบหน้า ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เห็นจะมีเพียงหล่อนคนเดียวนี่ละ “น้าดาวไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ ผมโตแล้ว รู้ว่าอะไรควร อะไรไม่ควร ไม่เหมือนผู้ใหญ่บางคน อะไรดี ไม่ดียังแยกแยะไม่ได้” นักธุรกิจหนุ่มตั้งใจเอ่ยถึงตอนที่ดาริกาแต่งงานกับพ่อของเขา วันนั้นเหมกรไม่ยอมแม้แต่ลงมาจากห้องนอน เพราะไม่อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงใหม่ของพ่อ ซึ่งมาแทนที่แม่ของตัวเอง “มันจะมากไปแล้วนะคะคุณแดน!” ดาริกาเริ่มจะโมโหขึ้นมานิดๆ เมื่อโดนเด็กรุ่นลูกเอ่ยเสียดสีอย่างไม่เกรงใจแบบนี้ “ไม่มากไปหรอกครับ สิ่งที่ผมพูด มันคือความจริงทุกอย่าง ถ้าน้าดาวไม่เข้ามา พ่อกับแม่ของผมคงไม่ต้องแยกทางกัน” เหมกรพูดเสียงเย็น ไม่ว่าวันนี้หรือเมื่อไหร่ เขาก็ไม่อาจทำใจให้เคารพดาริกาได้เลยจริงๆ “ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ” “แล้วเพราะอะไรล่ะครับ น้าดาวบอกผมสิ” ชายหนุ่มถามกลับเสียงกระชากนิดๆ ดาริกาเองก็ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร เพราะตั้งแต่ใช้ชีวิตคู่ร่วมกับยุทธนามา เขาและหล่อนก็ไม่เคยเอ่ยถึงมารดาของเหมกรอีกเลย “ตอบไม่ได้ใช่ไหมครับ” เหมกรยิ้มที่มุมปากและหัวเราะหึ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง ทิ้งให้ดาริกามองตามอย่างอ่อนใจ จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 00:35:58

ความคิดเห็นที่ 3 เมื่อมาถึงสถานีตำรวจ วรัทก็พามัญชรีออกมานั่งที่ร้านน้ำปั่นใกล้ๆ ที่ทำงาน ก่อนที่หญิงสาวจะเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังอย่างละเอียด โชคดีที่รถของหล่อนมันเป็นรุ่นเหล็กแข็ง จึงไม่บุบยวบง่ายๆ เหมือนรถสมัยนี้ ดังนั้นพอแยกจากเหมกรก็ขับมาได้สบายปร๋อ “ตั้งแต่เกิดมา กีวี่ไม่เคยเจอใครกวนประสาทแบบนายเหมกรอะไรนี่มาก่อนเลย” มัญชรีบ่นอย่างหงุดหงิดพร้อมพ่นลมหายใจพรืดๆ จนคนแถวนั้นหันมามองอย่างหวาดๆ “ฉันว่าแกโดนหลอกแล้วละ ค่าซ่อมรถอะไรจะแพงขนาดนั้นวะ ตั้งสองแสน” นายตำรวจหนุ่มแสดงความคิดเห็น “พี่เป้ หน้ากีวี่มันดูโง่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ” มัญชรีชี้ใบหน้ารูปไข่ของตัวเอง และถามรุ่นพี่เสียงจริงจัง นึกถึงดวงตาวับๆ แล้วก็ยิ่งโมโห วรัทขมวดคิ้ว กอดอกหลวมๆ มองหน้ารุ่นน้องคนสนิทอย่างพิจารณา “ไม่นี่ แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ที่เขาไม่เอาเรื่องแก คราวหน้าก็ระวังมากกว่านี้หน่อยแล้วกัน ขับรถไม่ใช่แค่ขับเป็นนะ คนขับต้องมีสติตลอดเวลาด้วย” นายตำรวจหนุ่มถือโอกาสสั่งสอนเรื่องวินัยจราจร “รู้แล้วน่า” มัญชรีทำหน้าง้ำๆ “แล้วนี่จะเอาไงต่อ” วรัทถามอย่างเป็นห่วง เพราะมัญชรีด่วนออกจากงาน ทั้งๆ ที่ยังไม่มีงานอื่นรองรับ “ก็จะรีบหางานใหม่ให้เร็วที่สุดค่ะ” หญิงสาวละที่จะบอกรุ่นพี่เกี่ยวกับสาเหตุที่ทำให้ต้องออกจากงาน เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมอยู่เฉย วรัทพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่ทั้งสองคนจะคุยเรื่องสัพเพเหระกันต่อตามประสาคนสนิท แล้วอยู่ๆ เขาก็ถามขึ้นว่า “มะปรางสบายดีหรือเปล่า” วรัทพูดแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาดื้อๆ “ถามทำไม คิดถึงพี่มะปรางเหรอ” มัญชรียิ้มแซว พอจะเดาออกว่านายตำรวจหนุ่มคิดกับพี่สาวหล่อนอย่างไร เพราะเวลาที่เจอกันทีไร วรัทก็จะชอบถามถึงแต่พี่มะปรางเสมอ “ก็ถามเฉยๆ ไม่ได้คิดถึงอะไร” นายตำรวจหนุ่มพูดแล้วก็เสมองไปทางอื่น หากก็ไม่สามารถกลบเกลื่อนความรู้สึกในแววตาได้ “งั้นก็ไม่บอก เพราะแค่ถามเฉยๆ ไม่ได้อยากรู้คำตอบจริงๆ” หล่อนแกล้งรุ่นพี่ด้วยการทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ยกแก้วนมสดปั่นขึ้นมาดื่มอย่างเอร็ดอร่อย พลางดูปฏิกิริยาของอีกฝ่าย เมื่อวรัทเห็นว่าอย่างไรรุ่นน้องคนสนิทสนิทก็คงไม่ยอมบอกเป็นแน่ จึงเอ่ยออกไปอย่างเขินๆ ว่า “อยากรู้จริงๆ ก็ได้” มัญชรีตวัดสายตากลับมามองผู้หมวดหนุ่ม ก่อนจะจุดยิ้มที่มุมปาก “ในที่สุดก็ยอมรับ ถ้าอยากรู้ว่าสบายดีหรือเปล่า ทำไมไม่ไปหาพี่มะปรางที่บ้านล่ะคะ เผลอๆ พี่เป้อาจจะได้รู้มากกว่านั้นด้วยนะ” หล่อนพูดชักจูงอีกฝ่าย เพราะจะว่าไป วรัทก็เป็นคนดี หากเขาจะรักจะชอบพี่สาวหล่อน หล่อนก็ไม่เห็นว่าจะเป็นเรื่องเสียหายอะไร เพราะต่างคนต่างก็ยังไม่มีแฟน “ก็ไม่ว่างสักทีนี่นา” เขาทำหน้าปั้นยาก “อะไร จะยุ่งตลอดเลยเหรอคะ ว่างๆ ไปสองสามชั่วโมงก็ได้ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่ได้เจอกันเลย เพราะถ้าเกิดพี่มะปรางไปเจอหนุ่มๆ คนอื่น กีวี่ไม่รู้ด้วยนะ ถือว่าบอกแล้ว ตอนนี้เห็นมีคนมาจีบๆ อยู่เหมือนกัน” มัญชรีกระตุ้นอีกฝ่าย เพราะพี่สาวมาบ่นให้ฟังอยู่บ่อยๆ ว่าโดนผู้ปกครองชีกอของเด็กนักเรียนตามขายขนมจีบอยู่เนืองๆ และคำเตือนของหล่อนก็ทำให้วรัทตื่นตัวขึ้นมาทันที “จริงเหรอ!” “จริงสิ กีวี่จะโกหกทำไมล่ะคะ” เชฟสาวยืนยันหนักแน่น “รีบๆ เลยนะพี่เป้ สมัยนี้ถ้ามัวลีลา เดี๋ยวหมาคาบไปกินหมด” แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 54 01:27:48 จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 00:36:18

ความคิดเห็นที่ 4 มัญชรีกลับมาถึงบ้านเกือบหนึ่งทุ่ม ตอนนี้สริตากำลังเข้าครัวเตรียมอาหารค่ำอยู่ เมื่อเอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องนอนแล้ว หล่อนก็รีบเข้าไปช่วยพี่สาวทำอาหาร ก่อนจะยกออกมารับประทานที่ชานเรือน พลางพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงานของแต่ละคน “พี่ว่าดีแล้วละ ที่กีวี่ออกมา ไม่งั้นพี่คงไม่สบายใจ ที่เห็นน้องต้องไปเสี่ยงทำงานกับคนแบบนั้น” สริตาบอกอย่างโล่งอก “ผมก็ว่างั้น พี่กีวี่เก่งแบบนี้ หางานใหม่ไม่ยากหรอกครับ อย่าไปทำงานกับคนเลวๆ เลย” วาทการที่นั่งฟังพี่สาวทั้งสองอยู่พยักหน้าหงึกๆ ตาม “พี่มะปราง กีวี่ได้ยินเสียงแปลกๆ อีกแล้ว!” มัญชรีโพล่งขึ้นมา “เสียงอะไร?” “เหมือนมีใครมาพูดอยู่ใกล้ๆ” พยายามมองหาต้นตอของเสียง “ช่วงนี้รู้สึกว่าจะหูแว่วบ่อยจังนะ พี่ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย แล้วที่นี่ก็ไม่เห็นมีใครนอกจากเราสองคน” ผู้เป็นพี่สาวส่ายศีรษะเบาๆ “คงไม่มีใครมองเห็นผมหรอกครับ” วาทการเอ่ยเสียงเศร้าพลางถอนหายใจ “สงสัยคราวนี้จะหิวจนหูแว่ว รีบกินกันดีกว่าจ้ะ” สริตาว่า ก่อนจะชวนคุยต่อ “แล้วนี่จะหางานใหม่หรือว่าพักก่อน” มัญชรีสลัดหัวเบาๆ บางทีหล่อนอาจจะมีเรื่องกังวลมากจนฟุ้งซ่านไปเองอย่างที่พี่สาวบอก “พี่มะปรางว่าไงนะคะ” “พี่ถามว่า เราจะหางานใหม่เลยหรือว่าพักก่อน” “หางานใหม่ค่ะ กีวี่ไม่อยากอยู่ว่างๆ” หญิงสาวตอบโดยไม่ต้องคิด “งั้นระหว่างหางาน ช่วยอะไรพี่ได้ไหม พอดีสิ้นเดือนนี้จะมีคนมาบริจาคเงินสร้างสนามเด็กเล่นให้โรงเรียน พี่เป็นคนรับผิดชอบเรื่องอาหารกับขนมหวานต้อนรับ เรื่องขนมหาคนทำได้แล้ว ส่วนอาหาร พี่ขอฝากกีวี่ช่วยแล้วกัน” คุณครูอนุบาลสาวพอมีฝีมือการทำอาหารอยู่บ้าง และคิดว่าจะลงมือทำเอง หากเมื่อเห็นว่าน้องสาวพอมีเวลา การใช้บริการมืออาชีพก็น่าจะดีกว่า “ได้ค่ะ อาหารอะไรก็ได้ใช่ไหม” พอพูดถึงเรื่องนี้ มัญชรีก็ดูจะกระตือรือร้นขึ้นมาทันทีทันใด ในหัวของหญิงสาวคิดถึงเมนูอาหารมากมายที่จะเลือกมาทำวันนั้น “เดี๋ยวต้องรอดูงบประมาณก่อนด้วยนะ แต่พี่ว่าอาหารฝีมือกีวี่อร่อยอยู่แล้วละ” สริตาชื่นชมน้องสาวอย่างจริงใจจนอีกฝ่ายยิ้มแป้น “พี่มะปรางก็ ชมกันเกินไปแล้ว” หญิงสาวยิ้มเขินๆ วาทการอดหัวเราะไม่ได้ เพราะปรกติจะไม่ค่อยเห็นพี่สาวทำท่าขวยเขิน เวลาที่หล่อนรู้สึกอายทีไร มักจะทำหน้านิ่ง เพื่อกลบเกลื่อนเสียมากกว่า “แล้วที่โรงเรียนเป็นไงบ้างคะช่วงนี้” มัญชรีถามถึงงานของอีกฝ่ายบ้าง ครูอนุบาลสาวถอนหายใจอย่างปลดปลง ก่อนตอบ “ก็เรื่อยๆ จ้ะ” “แล้วนายมะขวิดผู้ปกครองเด็กที่โรงเรียนยังมาก้อร่อก้อติกพี่มะปรางอยู่หรือเปล่าคะ” เชฟสาวรู้เรื่องนี้ดี เพราะพี่สาวมักจะมาบ่นให้ฟังบ่อยๆ “เขาชื่อคุณประกิตจ้ะ ไม่ใช่มะขวิด” สริตาหัวเราะเสียงใส “นั่นแหละ กีวี่เกลียดชะมัด ผู้ชายชีกอ ลามกจกเปรต พูดอะไรไม่ให้เกียรติผู้หญิงเนี่ย” “เฮ้อ พี่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน เขาถึงจะเลิกยุ่งกับพี่ จริงๆ พี่ก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ เพราะเขาไม่ได้มาล่วงเกินทางกาย แค่รำคาญนิดหน่อย” “พี่มะปรางใจเย็นจริงๆ ถ้าเป็นกีวี่คงทนไม่ไหวแล้ว โดนพูดจาแทะโลมขนาดนี้ เดี๋ยวถ้าว่างๆ นะ กีวี่จะไปช่วยพี่มะปรางยืนรับเด็ก ถ้านายประกิตมาเมื่อไหร่ แม่จะด่าให้หัวหลุด” หญิงสาวเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน “เอาเลยพี่กีวี่ ผมสนับสนุน คนแบบนายประกิตต้องโดนสั่งสอน ไม่งั้นก็จะได้ใจไปเรื่อยๆ” ผู้เป็นน้องชายทำท่าสนับสนุน ตบเข่าฉาด “ช่างเขาเถอะกีวี่ แค่คำพูดมันทำอะไรเราไม่ได้หรอก เขาอยากพูดก็ปล่อยให้พูดไป เราไม่สนใจเสียอย่าง” “พี่มะปรางนี่เป็นคนดีจริงๆ เลย” มัญชรีชมพี่สาวอย่างจริงใจ แล้วจู่ๆ หล่อนก็นึกอะไรบางอย่างออก โพล่งขึ้นมาจนวาทการตกใจไปด้วย “รู้แล้วค่ะ!” “รู้อะไร?” สริตาขมวดคิ้วเรียวเข้าหากัน “รู้ว่าทำยังไง นายประกิตถึงจะเลิกยุ่งกับพี่มะปราง” เชฟสาวยิ้มอย่างมีแผนการ “คิดอะไรแผลงๆ หรือเปล่าเนี่ย?” หรี่ตามองอย่างไม่ไว้ใจ “โธ่ กีวี่ไม่ใช่ไอ้ข้าวนะ ที่ชอบคิดอะไรแผลงๆ” “อ้าว โทษผมซะงั้น” วาทการนิ่วหน้า ที่จริงพี่กีวี่ก็ไม่ต่างจากเขาเท่าไหร่นักหรอก เมื่อตอนสมัยเรียนมัธยมยังวางแผนแกล้งคนที่ไม่ชอบด้วยการเอากบไปใส่ในรองเท้านักเรียนอยู่เลย จนคุณครูต้องเชิญผู้ปกครองไปพบ “งั้นจะทำยังไง” สริตายิ้มและรอฟังคำตอบจากน้องสาว ประกายแพรวพราวปรากฏขึ้นในดวงตากลมโตสดใส บอกอย่างมั่นใจว่า “พี่มะปรางต้องมีแฟนค่ะ ถ้าพี่มะปรางมีแฟน รับรองว่านายประกิตไม่กล้ามายุ่งแน่นอน” “หา? ว่าไงนะ?” อึ้งนิดๆ นี่หรือที่น้องสาวบอกว่าไม่ใช่ความคิดแผลงๆ “ที่นายประกิตมาตามเทียวไล้เทียวชื่ออยู่อย่างนี้ ก็เพราะเห็นว่าพี่มะปรางยังโสด เลยหวังจะจีบ เพราะฉะนั้นพี่มะปรางต้องหาคนมาดูแล เขาจะได้ไม่มาวุ่นวายอีก” “แล้วพี่จะหาจากที่ไหน พูดยังกับมันหาได้ง่ายๆ งั้นแหละ” “เออ ขนาดคนคิดแผนยังหาแฟนไม่ได้เล้ย” วาทการหัวเราะอย่างเห็นขัน พี่กีวี่นี่ยังมีความคิดแปลกๆ อยู่ไม่เปลี่ยน “ไม่ยากหรอกค่ะ เรื่องนี้กีวี่ช่วยได้” เชฟสาวยิ้มมุมปากอย่างหมายมาด ขณะที่สริตามองน้องสาวอย่างไม่ไว้ใจนัก! เจอกันตอนหน้าครับ... แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 54 01:32:21 จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 00:37:45

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบกระทู้ คุณ กัตตาเปอร์ชา ขอบคุณสำหรับคำแนะนำด้วยนะครับ มีจุดไหนอีกทักมาได้เลยครับ ^^ คุณ ลูนาติก ธีมเรื่องจะเป็นไม่มีใครเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของใครได้ครับ เลยเขียนให้นายข้าวเป็นวิญญาณธรรมดา ไม่มีพลังอะไร ^^ คุณ pormare ยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย มันคือยิ้มแบบหื่นๆ อยากได้คนนั้นครับ ฮ่า แล้วก็ตรงบรรยายหน้านายอาคมแก้แล้วเน้อ ขอบคุณที่ติงมาครับ ^^ คุณ makokchor ขอบคุณครับคุณเกด ที่ช่วยเตือนฉากเตะผ่าหมากมา พลาดจริงๆ ยังไงอย่าลืมมาช่วยกันเก็บไก่อีกนะครับ คนเขียนปล่อยเยอะเลย ^^ คุณ =FriEnDiY= เขียนไปก็สงสารเหมือนกันครับ พูดกับใครก็ไม่ได้ ได้แต่นั่งฟังแล้วก็พูดกับ ตัวเองไปคนเดียว พี่ๆ ไม่ได้ยิน ส่วนจะได้คู่มัจจุราชสาวรึเปล่าตามลุ้นกันต่อครับ ^^ คุณ Tyra อาจจะไม่มีนะครับคุณ Tyra แต่นายข้าวจะเป็นตัวช่วยสำคัญของกีวี่เลยละ จะช่วยพี่สาวตอนไหน ต้องติดตามกันต่อไปครับ ^^ คุณ แสนดีคนในพื้นที่ พอดีมันมีเนื้อหาเก่ามาด้วยครับ เลยจะทยอยลงให้หมดก่อน จากนั้นก็จะลง ครั้งละตอนแล้วครับ ตอนต่อไปเป็นเนื้อหาใหม่หมดเลย ^^ คุณ นารีจำศีล กำลังเร่งลงเนื้อหาเก่าๆ ก่อนครับพี่นุ้ย เพราะคนที่อ่านแล้ว อาจจะรอนาน ตอนต่อไปลงตอนเดียวแล้วจ้า ^^ คุณ (liz) พี่ลิซ...รู้นะคิดไรอยู่ มามุงแบบมีจุดมุ่งหมายใช่มั้ย ฮ่า ^^ คุณ เขมปัณณ์ ว่างๆ ค่อยมาอ่านก็ได้ครับพี่โอ เป็นกำลังใจให้นะครับ ^^ คุณ manowjowchu โอ๊ะ นักอ่านหน้าใหม่ ยินดีต้อนรับนะครับ หวังว่าจะชอบกลพรายใจครับ ฝากไว้ในอ้อมใจด้วย ^^ คุณ oreocream ฮ่า นายอาคมยังไม่ได้ทำอะไรครับ แล้วกีวี่ก็มีหลักฐานไว้ป้องกันตัว เลยยังไม่ได้ ไปแจ้งตำรวจครับ ^^ ขอบคุณกิ๊ฟจาก คุณ amlee, คุณ ลูนาติก, คุณ Travel to the moon, คุณ Tyra, คุณ เขมปัณณ์, คุณ =FriEnDiY=, คุณ pormare, คุณ นารีจำศีล, คุณ พิมพ์นรา,   คุณmanowjowchu, คุณ แสนดีคนในพื้นที่ แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 54 00:55:49 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 54 00:55:12 แก้ไขเมื่อ 09 พ.ค. 54 00:52:34 จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 00:38:06

ความคิดเห็นที่ 6 มาตามต่อค่ะ วันนี้ไม่มีบทของนายข้าวเท่าไหรเลยเนอะ น่าสงสารจิงๆๆ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 01:05:25

ความคิดเห็นที่ 7 น้อง หมี ครับ  ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ครับ        พี่อัพ ตามน้องนะครับ คืออาศัย มองชาวบ้านอัพ ก็ตามเขา        แหะๆ  สารภพอย่างนี่ละ          ยังไม่ทันได้อ่านเหมือนเดิม แต่เข้ามา เป็นกำลังใจ ให้ สุด ๆ จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 06:17:19

ความคิดเห็นที่ 8 ลงชื่อไว้ก่อนนะ แล้วจะอ่านให้ละเอียดจ้า ชักสะสมหลายเรื่องตีกันวุ่นแน่เลย จากคุณ : กัตตาเปอร์ชา (amlee) เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 07:05:52

ความคิดเห็นที่ 9 อ่ะ นึกว่าจะได้อ่าน 2 ตอนรวดตลอด จากคุณ : แสนดีคนในพื้นที่ เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 08:11:40

ความคิดเห็นที่ 10 อ่อ เป็นอย่างนี้นี่เอง// สองตอนนี้ยังจำได้อยู่ค่ะ มีแต่เจ้าข้าวที่เพิ่มเข้ามานิดหน่อย จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 08:53:22

ความคิดเห็นที่ 11 เอ ทำไมข้าวตามกีวี่ไม่ทัน ตอนกีวี่อยู่กับหมวดเป้ ไม่ได้อยู่ด้วยเหรอ ถึงไม่รู้ว่าหมวดเป้แอบชอบพี่สาวอยู่ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 08:58:42

ความคิดเห็นที่ 12 ^^ มาให้กำลังใจค่ะ จากคุณ : manowjowchu เขียนเมื่อ : 9 พ.ค. 54 22:45:43

ความคิดเห็นที่ 13 แล้วตกลงนางเอกจะได้งานใหม่ปะคะ หรือต้องไปเป็นทาสรับใช้พระเอกเนี่ย จากคุณ : oreocream เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 15:55:07

ความคิดเห็นที่ 14 ติดตามอ่านมาตั้งแต่ก่อนรีไรท์แบบเงียบๆ (เป็นนักอ่านเงาน่ะค่ะ)...ฮุฮุ เอิ่ม ก็ยังสงสัยไม่หายน่ะค่ะ ทำไมนางเอกโดนลวนลามแล้วถึงไม่ยอมไปแจ้งความคะ? หลักฐานก็มีพร้อม แถมมีเพื่อนเป็นตำรวจอีกต่างหาก สามารถแจ้งความเอาผิดดำเนินคดีได้เลยนะคะ นางเอกไม่น่าจะยอมถอดใจลาออกง่ายๆ แล้วปล่อยให้คนผิดลอยนวลนะคะ ^0^ จากคุณ : แก้วชมพู เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 20:36:13

ความคิดเห็นที่ 15 มาตามเก็บค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 23:22:54

ความคิดเห็นที่ 16 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 23:46:08

ความคิดเห็นที่ 17 อ่านแล้วเพลินดีค่ะ พี่ว่าน้องนิชนันท์น่าจะแต่งนิยายแนวโรแมนติกคอมมิดี้ได้ดีแน่ๆ เพราะเรื่องนี้อ่านแล้วอมยิ้มได้ น่ารักดีค่ะ จะรออ่านตอนต่อไปนะ จากคุณ : กัตตาเปอร์ชา (amlee) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 13:06:45