|
เรื่องของความอดทน
เมื่อ ๑๙ มี.ค.ปีก่อนเป็นวันเกิดครบรอบ ๗๙ ปี และเริ่มวันแรกของปีที่ ๘๐
เมื่อเปิดกระทู้ขึ้นในห้องไร้สังกัด วันนั้น ก็มีเพื่อนเข้ามาอวยชัยให้พรมากมาย
รุ่งขึ้นจึงได้เขียนกลอนตอบขอบคุณจนครบทุกคน อีกกี่ปีก็ยังจำความเมตตา ถึงร้อยกว่ายังอยู่ได้ไม่เหี่ยวเอย.
คำอวยพรส่วนใหญ่ก็มักจะขอให้อายุยืนยาว ซึ่งไม่แน่ว่าจะมีความสุขในการที่มีอายุยืนหรือไม่
ผมเคยมีอดีตผู้บังคับบัญชา คนหนึ่งท่านถึงแก่กรรมเมื่ออายุ ๙๗ ปี ท่านผู้นี้นับว่าเป็นผู้ที่มีอายุยืนยาวที่สุด ในเหล่าทหารสื่อสาร
เมื่อผมเกษียณอายุราชการใน พ.ศ.๒๕๓๕ นั้น มีผู้บังคับบัญชาระดับเจ้ากรมและรองเจ้ากรม ที่ท่านรู้จักผมเป็นจำนวน ๑๐ ท่าน ซึ่งได้ส่ง ส.ค.ส.และหนังสือรวมเล่มไปให้ท่านทุกปีใหม่ และวันเกิดของท่าน
จนมาถึง พ.ศ.๒๕๕๑ ๒๕๕๒ เจ้ากรมได้ถึงแก่กรรมไปสามท่าน และรองเจ้ากรมสองท่าน เมื่ออายุ ๙๔, ๙๐, และ ๘๐ ปี ยังเหลือเจ้ากรมอีก ๕ ท่าน ซึ่งอายุสูงสุดประมาณ ๘๗ ปี แต่ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อไปแล้ว
มีเจ้ากรมท่านหนึ่ง พูดเมื่อปีใหม่หลายปีมาแล้วว่า เห็นเราเขียนหนังสือ อิงธรรมะบ่อย ๆ ลองอธิบายซิว่านิพพานคืออะไร ฟังดูเหมือนกับจะทดสอบ เราอยากจะตอบไปว่า ผมไม่ทะเยอทะยานถึงกับจะไปนิพพานหรอก
แต่ได้ตอบไปว่า ผมนั้นศีลห้าข้อยังรับได้ไม่หมดเลย จะไปคิดถึงเรื่องนิพพานได้อย่างไร เพียงแต่ฝึกความไม่โลภ กับความไม่โกรธ ให้สำเร็จก็นับว่าดีมากแล้ว
แต่ไม่กล้าบอกว่า ความจริงได้ฝึกความไม่หลงอีกอย่างหนึ่ง คือ ไม่หลงว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น ที่ได้รับ ทั้งทุกข์ทั้งสุข ว่าเป็นของแน่นอน ไม่หลงว่าความสุขที่ได้รับจากผัสสะทั้งหกจะไม่เปลี่ยนแปลง ไม่หลงว่าจะไม่เจ็บป่วย จะอายุยืน ไม่หลงว่าเราทำดีพอแล้ว ไม่หลงว่าเรารู้พอที่จะคุยได้แล้ว
เพิ่มเติมเรื่องความหลง ท่านสอนไว้ว่าให้เข้าใจถูกต้องตามความความจริง คือเข้าใจว่า สิ่งทั้งหลายทั้งปวง ทั้งที่เป็นสังขารแลมิใช่สังขาร ทั้งหมดทั้งสิ้น ไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน ไม่ควรถือว่าเราว่าของเรา จะแก้ความหลงได้
เพราะเมื่อตนไม่ใช่เราแล้ว ทรัพย์สมบัติ ยศถาบรรดาศักดิ์ ครอบครัวลูกเมีย ก็ไม่ใช่ของเรา เหมือนกับการเล่นละครชาตรี หรือลิเก เขาให้ยืมเครื่องแต่งตัว แล้วก็ออกมาโลดเต้นอยู่หน้าฉาก เป็นตัวอะไรก็ได้ มีเรื่องราวดำเนินไปตามบทที่นายโรงกำหนดให้ จบแล้วก็เข้าไปหลังฉาก ถอดเครื่องแต่งตัวออก ก็ไม่มีอะไรเหลือเป็นของเราเลย เขาเอาคืนไปหมด
ชีวิตหน้าฉากของเรา ก็แสดงอยู่ไม่เกินร้อยปี เขาก็เอาคืนไปหมด ไม่ว่าทรัพย์สมบัติ ยศถาบรรดาศักดิ์ ครอบครัวลูกเมีย ถ้าเขายังไม่เอาไป เราก็ต้องทิ้งไปเอง
ถ้าคิดได้ดังนี้แล้ว ก็เป็นอันว่าไม่หลงแน่
เราเพียงแต่จะอยู่ให้พอดีกับการดำรงชีวิต และใช้กรรมที่เคยได้ทำไว้ ไม่ว่าจะต้องการหรือไม่ก็ตาม จะทุกข์หรือสุขเพียงใดก็ตาม ด้วยความอดทนและสงบเสงี่ยม เท่านั้น
มีความคิดเกิดแว่บขึ้นมาอีกอย่างหนึ่ง ต่อจากวันก่อนว่า ชีวิตของเรานี้อยู่มาได้ และอยู่ค่อนข้างดี จนถึงบัดนี้ ก็ด้วยธรรมะข้อ ขันติและโสรัจจะนั่นเอง
เมื่อเด็กอดทนต่อความลำบาก ในการครองชีพ อดทนต่อการเล่าเรียนหาความรู้ เมื่อหนุ่มอดทนต่ออบายมุข สิ่งที่จะพาไปสู่ความชั่ว ตอนนั้นแพ้อยู่อย่างเดียวคือสุรา ไม่ขอแก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น
เมื่อเป็นผู้ใหญ่ก็อดทนต่อการทำการงาน ที่หนักหนาทั้งกาย และใจ อดทนทำในสิ่งที่ไม่ชอบ ไม่อยากทำ ขัดกับความรู้สึก จึงได้มีความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน มีเจ้านายรักใคร่ เชื่อถือ
เมื่อแก่ก็อดทนต่อความผิดพลาด หลงลืม เลินเล่อ ที่มาพร้อมกับความชรา อดทนต่อความเจ็บป่วย แต่กาลเวลาที่ผ่านมา ช่วยให้สามารถอดทนได้มากขึ้น
และจะต้องอดทนต่อไป เพราะสิ่งที่จะมาถึงในกาลข้างหน้านั้น จะต้องใช้ความอดทนที่สูงยิ่ง อดทนต่อมรณะที่ย่างเข้ามาคุกคามชีวิต.
###########
| จากคุณ |
:
เจียวต้าย  
|
| เขียนเมื่อ |
:
9 พ.ค. 54 13:46:08
|
|
|
|
เรื่องของความอดทน
