ความคิดเห็นที่ 1 13 ป้ายรถเมล์ยามเย็นคับคั่งไปด้วยผู้คนต่างเพศต่างวัย ศรัณย์สอดส่ายสายตาหาร่างบางซึ่งน่าจะอยู่ ณ ที่นี้ หลังเขาพบกับกลุ่มเพื่อนของเธอและทราบว่ารุ่งทิพย์ปฏิเสธไปดูภาพยนตร์ด้วยกัน นักศึกษาหนุ่มถอนใจหนักหน่วงเมื่อพบคนที่ตนตามหากำลังนั่งรอรถประจำทาง เขาจัดเสื้อเข้ากางเกงให้เรียบร้อย ลูบผมชื้นเหงื่อซึ่งตกลงมาปรกหน้าผากไม่ให้ระเกะระกะลูกตา “ทิพย์” เจ้าของชื่อสะดุ้งน้อยๆ ศรัณย์นิ่วหน้าประหลาดใจนิดหนึ่งแล้วจึงคลายลง “อ้าว นัท” “นัทบังเอิญเจอเพื่อนทิพย์ เขาบอกว่าทิพย์ไม่ยอมไปดูหนังกับเขา ทำไมเหรอ น้าดาวห้ามหรือเปล่า” “เปล่า แต่ทำไมนัทต้องพูดถึงน้าดาวแบบนั้นด้วย เธอดีและมีพระคุณกับทิพย์มากนะ” เพียงถูกสะกิดปมในใจซึ่งแก้ไม่ออก รุ่งทิพย์เป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที เธอจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายผู้มีพระคุณทั้งทางกาย วาจา ใจ เออหนอ หากเจ้าหล่อนไม่รู้หรอกว่าตนระแวงผิดคนเสียแล้ว “นัทไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย ทิพย์ มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” เขาชักประหลาดใจในท่าทีของเพื่อนสาวครามครัน เปลือกตาไร้สีสันอย่างสมัยนิยมหลุบลงครู่หนึ่ง ครั้นปรับอารมณ์ได้ รุ่งทิพย์จึงมองตอบเพื่อนอย่างลุแก่โทษ “ขอโทษนะนัท ทิพย์มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะจ้ะ” “ทิพย์มีอะไรก็ลองปรึกษาคนที่ทิพย์ไว้ใจดูซี สีหน้าทิพย์ไม่ดีเลย รู้ไหม อย่าเก็บปัญหาไว้กับตัวคนเดียวจนเกินไป” ศรัณย์มิได้เอ่ยตรงๆ ให้เธอบอกเขาด้วยเกรงจะเป็นการบีบคั้นเธอมากไป หากเขาก็มั่นใจว่าคนที่หญิงสาวไว้ใจนั้นย่อมมีตนรวมอยู่ด้วยเช่นกัน รุ่งทิพย์เงียบไปเสมือนกำลังตรองหนัก ก่อนจะโพล่งออกมาอย่างอัดอั้นเต็มที “นัท นัทว่าคนที่เป็น เอ้อ ซาดิสม์... เราจะช่วยให้เขาหายอย่างไรดี” ชายหนุ่มแทบผงะทันทีที่ได้ยิน หากเขาก็เก็บอาการได้ในอึดใจ “ลองไปพบจิตแพทย์ดีไหม นัทว่าน่าจะช่วยได้ไม่มากก็น้อย” เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ ตรงข้ามกับความร้อนรุ่มในอกที่อยากรู้ว่าต้นเหตุคนนั้นคือใคร “แล้วถ้าเขาเป็นคนที่มีอำนาจเหนือคนอื่นล่ะ นัทจะบอกเขาอย่างไร” “ไม่มีใครยิ่งใหญ่เหนือคนอื่นทุกคนหรอก ทิพย์ อย่างน้อยก็ต้องมีคนที่เขารัก เช่นคนในครอบครัว” ราวกับมีใครสาดแสงจากไฟฉายเข้ามากลางห้องมืด รุ่งทิพย์มองเห็นแสงสว่างรำไร เธอนึกได้คลับคล้ายคลับคลาขึ้นมาว่าพลโทกุญชรมีบุตรสาวหนึ่งคน เธอผู้นั้นเป็นสตรีเหมือนกัน ย่อมมีความเข้าใจ เห็นใจเพศเดียวกัน “นัท ขอบใจจ้ะ ขอบใจจริงๆ” มือบางแตะลงบนข้อมือหนา เขย่านิดหนึ่งด้วยความลืมตัว ศรัณย์เก้อกระดากกับอากัปกิริยานั้น หัวใจหนุ่มหกคะเมนเอาง่ายๆ กับสัมผัสแผ่วเบา “นัทถามได้ไหมว่าคนคนนั้นไม่ได้ทำร้ายทิพย์” “จ้ะ นัทไม่ต้องห่วง ทิพย์ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลย” รุ่งทิพย์ยิ้มหวานให้ความมั่นใจ เธอเอ่ยคำล่ำลารวดเร็วเมื่อรถโดยสารประจำทางสายประจำจอดเทียบป้าย ชายหนุ่มทำได้เพียงโบกมือส่ง คงอีกนานกว่าจะถึงวันที่เขาได้ร่วมเดินทางไปกับเธอ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 11:14:00

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงกดแตรรถยนต์เรียกดังมาถึงครัวหลังบ้าน เฉลาทำหูทวนลมรีๆ รอๆ พักหลังมานี้นายสาวคร้านจะเคี่ยวเข็ญ หญิงชราจึงเลือกหยิบจับแต่งานสบาย ครั้งนี้อีกเช่นกันที่รุ่งทิพย์ต้องออกปากอาสาไปเปิดรั้วให้แทน ภายในห้องโดยสารของรถยนต์ญี่ปุ่นปรากฏภาพชายหญิงนั่งมาด้วยกัน ร่างบางชาวูบราวถูกน้ำแข็งเย็นจัดรดลงตลอดร่าง เมื่อเห็นบุรุษสูงวัยกับคุณน้าของตนมากันลำพัง ซ้ำท่าทีของคนทั้งคู่ยังแลดูจี๋จ๋ากว่าเดิม “น้ากลับมาเปลี่ยนชุด เดี๋ยวจะออกไปทานมื้อเย็นกับเสธ. ท่านจ้ะ” ดารินทร์ทิ้งคำอธิบายสั้นๆ ก่อนถูกวงแขนล่ำสันโอบรอบเอวพาเข้าบ้าน รุ่งทิพย์นิ่งจังงังไปครู่ ครั้นได้สติแล้วจึงรีบสาวเท้าตามไป นายทหารใหญ่นั่งกดรีโมตคอนโทรลไล่ช่องโทรทัศน์ไปเรื่อย บนโต๊ะรับแขกเบื้องหน้ามีแก้วน้ำรับรองแล้วเรียบร้อย เฉลาคงยกมาเอาหน้ากับบุรุษผู้ทรงอำนาจตามเคย หญิงสาวค้อมตัวเล็กน้อยระหว่างเดินผ่านมุมรับแขก ทว่าพลโทกุญชรเรียกไว้เสียก่อน “เดี๋ยวซี มานั่งคุยกันก่อน คุณดาวเธอไม่ได้สอนมารยาทรับแขกหรือไงนะ แขกมากลับเดินหนีเสีย” “สอนค่ะ” “แต่เธอไม่เชื่อฟังอย่างนั้นซี” เขาเย้ามากกว่าต้องการตำหนิจริงจัง “จำได้ว่าฝีมือนวดเธอใช้ได้ มานวดบ่าให้ฉันหน่อย” ดวงหน้าสวยหวานเผือดลง หากยังพยายามสงบสติอารมณ์ข่มเสียงไม่ให้สั่นขณะเอ่ยสวนออกไป “ทิพย์ขอตัวไปช่วยน้าดาวแต่งตัวนะคะ คุณลุงจะได้ไม่ต้องรอนาน” รุ่งทิพย์หมุนตัวกลับขึ้นช้างบนทันทีโดยไม่ฟังคำทัดทาน เธอหวังเพียงจะเปลี่ยนใจผู้มีพระคุณของตนได้ มือบางเคาะประตูห้องนอนใหญ่ก่อนถือวิสาสะเปิดเข้าไป ร่างอวบอิ่มมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบกาย ร่องรอยเขียวช้ำจากการถูกทำร้ายคราก่อนบนเนินเนื้อซึ่งโผล่พ้นผ้าเช็ดตัวซีดจางลง ดารินทร์หันมองผู้บุกรุกโดยไม่ได้รับอนุญาตแวบหนึ่ง แล้วจึงให้ความสนใจกับการแต่งกายต่อ “เป็นอะไรฮึ หน้าตาตื่นมาเชียว” เจ้าของห้องถามขึ้น หลังกลับออกจากห้องน้ำอีกครั้งพร้อมกับแต่งกายเรียบร้อย “น้าดาวอยากให้ทิพย์ไปด้วยไหมคะ” เออหนอ คำถามสั้นๆ นั้นบ่งบอกความห่วงใยเต็มเปี่ยม หัวตาผู้เป็นแม่ผะผ่าวขึ้นมา หากต้องฝืนหัวเราะออกไปราวขำขันเสียเต็มประดา “ดูทำสีหน้าสีตาเข้า น้าจะออกไปทานข้าวนะ ไม่ได้ไปรบพุ่งกับใคร” “ทิพย์ทราบว่าน้าดาวต้องเจออะไรบ้าง น้าดาวไม่มีความสุข ทิพย์จะหาทางช่วยน้าดาวเอง” “เหลวไหลใหญ่แล้ว ยัยทิพย์ ออกไปไป๊ น้ายังต้องแต่งหน้าอีก” “น้าดาว...” ดารินทร์ผลักร่างบางพ้นประตู สาวใหญ่ถอนใจเฮือก หยาดน้ำตาร่วงพรูลงมาด้วยความตื้นตันกับความเป็นห่วงเป็นใยที่ไม่เคยมีใครมอบให้มาก่อน ฤๅรักจริงแท้ที่เธอใฝ่หาจะอยู่ที่ลูกนั่นเอง รุ่งทิพย์... ลูกแม่... จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 11:14:49

ความคิดเห็นที่ 3 การหลบหนีขึ้นข้างบนอย่างเสียมารยาทของเด็กสาวสร้างความขุ่นเคืองให้แก่ผู้ซึ่งคุ้นชินกับการมีคนเคารพยำเกรงเป็นนิตย์ ภาระหนักจึงตกอยู่ที่ดารินทร์ต้องคอยพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจนายทหารใหญ่ให้หายขุ่นข้องหมองใจ เธอไม่ต้องการทำเช่นนี้เลย เธอรู้ว่าจุดจบของค่ำคืนนี้จะสิ้นสุดลงอย่างไร หากเธอยังไม่พร้อมสูญเสียหลักประกันอนาคตธุรกิจของตนตอนนี้ เม็ดเงินลงทุนจากเขายังมีค่าเหนืออื่นใดอยู่นั่นเอง ดารินทร์จ้องมองร่องรอยเขียวช้ำบนหน้าอกซึ่งซีดจางลงตามกาลเวลา ก่อนดึงสาบเสื้อคลุมอาบน้ำปกปิด ดวงตาคู่งามระริกไหวด้วยความหวาดกลัวขณะกลับเข้าไปในห้องซึ่งพลโทกุญชรผลัดเสื้อผ้ารออยู่แล้ว เสียงหัวเราะก้องกังวานคับห้องเล็กบนชั้นสามของตึกแถวซึ่งเปิดเป็นร้านดอกไม้ ร่างสูงใหญ่ลงพุงหัวเราะชอบใจเมื่อจับได้ถึงกระแสความหวาดกลัวนั้น อารมณ์เบื้องต่ำถูกกระตุ้นขึ้นมา เขาก้าวยาวไปรวบเอวบางจากด้านหลัง จมูกระดมซุกไซ้ซอกคอแล้วจึงออกแรงขบเม้มติ่งหูแรงจนอีกฝ่ายหวีดร้อง สาวใหญ่ตัวสั่นงันงกหลังถูกจับโยนลงบนเตียง ร่างที่กำลังทาบทับขึ้นมาส่งประกายตาวาวราวกับปีศาจ เขาฉีกเสื้อคลุมจนขาดมามัดข้อมือเธอกับหัวเตียง ดารินทร์กรีดร้องขอชีวิตเมื่อปีศาจตนนั้นใช้เศษผ้าชิ้นใหญ่มัดรอบลำคอเธอ ร่างกายราวจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อเข็ดขัดหนังฟาดลงมาบนต้นขาและลำตัว เสียงร้องโหยหวนผสานกับเสียงคำรามกึกก้องอย่างพึงใจของผู้นิยมความรุนแรง ฉับพลันนั้น ปีศาจในคราบมนุษย์ก็ยัดเยียดสิ่งแปลกปลอมเข้าสู่กายสตรี มือสากตะปบจิกลงบนเนื้อตัวสาว สลับกับปากทำหน้าที่กัดฉีกเนื้อราวกับกำลังสวาปามอาหารอันโอชะ เสียงสบถด่าทอและเสียงกรีดร้องของเหยื่อเร่งเร้าความกระสันให้ไปถึงเส้นชัย ร่างหนาสั่นเทิ้มอย่างซาบซ่านในอารมณ์ เขาบรรจงจูบตามร่องรอยแดงช้ำจากฝีมือตน ดารินทร์ปวดร้าวเกินกว่าจะพลิกกายหนีอย่างขยะแขยงเต็มทน “สวยเหลือเกิน ดาว” “ไอ้บ้า... แกมันบ้าไปแล้ว” เสียงด่าเบาเท่ากระซิบ “ไม่เอาน่า อย่าให้ฉันมีอารมณ์อีกครั้งดีกว่า” เขาหัวเราะกังวานเมื่อเห็นดวงตาอีกฝ่ายฉายแววปริวิตกขึ้นมา “แก้มัดฉันเดี๋ยวนี้นะ” “ทูนหัว เดี๋ยวนี้ริอ่านสั่งผัวหรือจ๊ะ” “ถ้าหน้าหรือคอฉันมีรอย ฉันจะมีหน้าออกไปพบใคร แล้วเงินที่คุณลงทุนไปในธุรกิจก็จะเปล่าประโยชน์” คำขู่นั้นมีผลต่อพลโทกุญชร ดวงตาคมดุไร้วิญญาณปีศาจสิงอยู่อีกต่อไป นอกเสียจากแววเจ้าเล่ห์รู้ทัน หากก็ยอมแก้มัดโดยดี ร่างเปลือยเปล่าลุกเดินตัวงอเข้าห้องน้ำไปทันที่ที่ได้รับอิสรภาพ บุรุษสูงวัยค่อยสวมใส่เสื้อผ้าคืนเดิม รู้แน่ชัดจากคราวก่อนว่าสาวเจ้าจะไม่โผล่หัวออกมาจากห้องน้ำก่อนเขาจากไปแน่นอน นายทหารใหญ่พึงพอใจกับความสุขสมซึ่งตนไม่ได้พานพบมานาน เขาเพิ่งค้นพบว่าตนนิยมความรุนแรงครั้งเห็นดารินทร์สูดปากหลังเลือดไหลเพราะถูกเศษแก้วบาด โลหิตสีแดงสดตัดกับใบหน้าซีดเซียวสร้างความร้อนรุ่มรัญจวนแก่เขาอย่างประหลาด ครั้นได้ร่วมรักกับเจ้าหล่อน ความกระสันนั้นจึงส่งผลให้เขาพลั้งมือทำร้ายร่างกายคู่นอน เถอะน่า ใช่ว่าจะถึงแก่ชีวิตเสียหน่อย หากเธอรับไม่ได้คงไม่ยอมรับการง้องอนของเขาด้วยตัวเลขที่เพิ่มขึ้นในบัญชีเป็นแน่ พลโทกุญชรกระหยิ่มใจ ไว้เขาค่อยให้คนโอนเงินเพิ่มให้เธอก็หมดปัญหา แก้ไขเมื่อ 10 พ.ค. 54 11:15:50 จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 11:15:33

ความคิดเห็นที่ 4 ร้านกาแฟเล็กน่ารักห้อมล้อมด้วยพันธุ์ไม้นานาชนิดให้ร่มเงาแก่ร้านซึ่งล้อมรอบด้วยกระจกใส ภายในร้านมีโต๊ะกลมเล็กและเก้าอี้เข้าชุดไม่กี่ตัวจัดไว้ห่างกันเพิ่มความเป็นส่วนตัว มุมหนึ่งของร้าน หญิงสาวในชุดนักศึกษาจากสถาบันค่อนข้างไกลจากร้านกาแฟแห่งนี้ กำลังพลิกนาฬิกาข้อมือดูเวลาราวรอคอยใครสักคน หลังดารินทร์กลับมาพร้อมด้วยรอยฟกช้ำดำเขียวตามร่างกาย รุ่งทิพย์บอกตัวเองว่าเธอไม่อาจปล่อยให้เหตุการณ์เช่นนี้ผ่านเลยไปได้อีกต่อไป เธอเคยได้ยินคุณน้าเอ่ยถึงบุตรสาวของพลโทกุญชร บางทีสตรีผู้นั้นอาจเข้าใจและเห็นใจเพื่อนร่วมเพศเดียวกันมากพอยินยอมให้ความช่วยเหลือก็เป็นได้ ดังนั้น เมื่อวันนี้ตนมีเรียนเพียงครึ่งวัน หญิงสาวจึงไม่รอช้านัดพบกับพันตรีพิรุณ ผู้ซึ่งน่าจะมีวิธีติดต่อกับบุตรสาวผู้บังคับบัญชา ร่างสูงสง่าในเครื่องแบบทหารพอดีตัวผลักประตูกระจกร้านกาแฟที่อยู่ตรงข้ามกับกรมกองของเขา ยังแปลกใจไม่หายที่ครั้งนี้สาวน้อยหัวอ่อนเป็นฝ่ายขอนัดพบเขาเสียเอง แล้วสายตาก็แลพบร่างแบบบางในชุดนักศึกษา ผมยาวเหยียดตรงของเจ้าหล่อนถูกรวบรัดเรียบร้อย เผยวงหน้าผุดผ่องฝาดสีเลือดของวัยสาว เขารับไหว้ด้วยหัวใจซึ่งเต็มตื้นไปกับความงามตามธรรมชาตินั้น พลันคำว่า ‘คิดถึง’ ก็แจ่มชัดขึ้นในความรู้สึกตน “กินอะไรมาหรือยัง สั่งแต่กาแฟหรือ” “ยังค่ะ ทิพย์ไม่หิว ขอโทษที่ต้องรบกวนคุณโต้งนะคะ” “ไม่เป็นไรซี ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน” รุ่งทิพย์หลบประกายตาพราวระยับวูบ หาใช่เพราะความเขินอายเพียงอย่างเดียว หากแต่มีความละอายใจปะปนอยู่เช่นกัน เธอมัวแต่ห่วงกังวลเรื่องคุณน้าเสียจนไม่มีแก่ใจดื่มด่ำความหวานชื่นในถ้อยคำอ่อนหวานของเขาเหมือนเคย พันตรีพิรุณสั่งกาแฟร้อนสำหรับตนและเค้กส้มสำหรับหญิงสาวชิ้นหนึ่ง รุ่งทิพย์เพียงตักชิมหนึ่งคำแล้ววางช้อนลง ท่าทางคับข้องของเจ้าหล่อนพลอยทำให้เขาอึดอัดขึ้นมา “มีอะไรก็พูดมาเถอะ ฉันรู้ว่าคนอย่างเธอคงไม่โทรนัดใครก่อน ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ” เอ่ยพลางลอบถอนใจ “เรื่องคุณดาวล่ะซี” หลานสาวคนดีสั่นศีรษะปฏิเสธอัตโนมัติ ไม่อยากให้เขาตำหนิน้าตน “ทิพย์ทราบว่าเสธ. มีลูกสาวคนหนึ่ง คุณโต้งรู้จักเธอไหมคะ” ดวงหน้าคมคร้ามฉายแววตระหนกอย่างคนมีชนักติดหลัง เสียงถามแข็งขึ้นทันที “ทำไม” “ทิพย์มีธุระอยากติดต่อเธอน่ะค่ะ ทราบว่าชื่อคุณโรส คุณโต้งรู้จักไหมคะ” “ธุระอะไร” รุ่งทิพย์นิ่งงันไป สุ้มเสียงแข็งขืนนั้นผิดปกติวิสัยของนายทหารหนุ่ม หากเธอก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าบางสิ่งซึ่งกำลังสะกิดใจตนนั้นคืออะไร ร่องรอยฉงนสงสัยบนใบหน้าสวยหวานของคนตรงข้ามค่อยทำให้พิรุณสงบลง ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายทราบถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับคนที่เธอถามถึงแต่อย่างใด เขาเสยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ ลบรอยพิรุธในแววตา ก่อนเอ่ยสืบไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามเดิม “ฉันเคยเจอคุณโรสอยู่บ้าง เธอมีธุระอะไรก็ฝากฉันได้” รุ่งทิพย์คลายความเคลือบแคลงในบัดดลเมื่อได้รับคำตอบอันพอใจ เธอเล่าแผนการของตนให้เขาฟัง การมองโลกในแง่ดีทำให้เชื่อว่าเขาย่อมเห็นใจน้าของเธอเช่นกัน ตามวิสัยของสุภาพบุรุษซึ่งย่อมไม่อาจทนเห็นสตรีถูกรังแก “ทิพย์เชื่อว่าคุณโรสอาจพูดให้เสธ. ยอมไปพบแพทย์ก็ได้ค่ะ เสธ. อาจไม่รักน้าดาวมากพอ แต่อย่างน้อยก็คงรักลูกของท่านพอที่จะยอมรับฟัง” คนฟังโคลงศีรษะไม่เห็นด้วย นึกรำคาญว่าสาวน้อยช่างเป็นเดือดเป็นร้อนและวุ่นวายกับเรื่องนี้เสียจริง แล้วก็พาลหงุดหงิดดารินทร์ที่ไม่ยอมอธิบายให้หลานของเจ้าหล่อนเข้าใจว่ามันเป็นความพึงพอใจของคนสองคน หากเขากักเก็บความฉุนเฉียวนั้นไว้ เขายังต้องการความเคารพนับถือจากหญิงสาวอยู่ ถ้อยความที่เอ่ยออกไปจึงปะเหลาะในที “ฉันรู้จักผู้บังคับบัญชาของฉันดีพอ ทิพย์ ท่านไม่ใช่คนที่จะรับฟังใครง่ายๆ โดยเฉพาะเรื่องส่วนตัว” “แต่คุณโรสเป็นลูกนะคะ ทิพย์เคยได้ยินว่าเสธ. รักลูกมาก” “แล้วคิดว่าคนเป็นลูกเขาไม่รักพ่อหรือ ความถูกต้องยุติธรรมที่เธอคาดหวังน่ะ มันมีอยู่แต่ในโลกจินตนาการเท่านั้นล่ะ” ไม่จริง... รุ่งทิพย์เถียงในใจพร้อมๆ กับน้ำตาเจียนจะหยาดหยดลงมาเมื่อมองไม่เห็นหนทางใดอีก พิรุณประคองมือบางซึ่งวางแน่นิ่งบนโต๊ะแผ่วเบา เอ็นดูเจ้าหล่อนพอๆ กับรำคาญนั่นแหละ “เธอยังเด็กนัก ยังไม่เข้าใจว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นความพอใจของคนสองคน หรือเธอเคยเห็นว่าท่านบังคับคุณดาว” “เปล่าค่ะ” “นั่นซี ฉันถึงอยากให้เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่เท่านั้น ฉันพูดกับคุณดาวเมื่อคืนนั้นแล้วว่าฉันยินดีพาเสธ. ไปพบคนอื่น ถ้าเธอออกปากว่าทนไม่ได้ล่ะก็ รู้แบบนี้สบายใจขึ้นไหมฮึ” รุ่งทิพย์จำต้องผงกศีรษะรับ ไม่มีใครสามารถบังคับใครให้ทำตามใจเราหวังได้ทุกอย่าง โดยเฉพาะผู้ซึ่งมีความคิดเห็นไม่ตรงกันเช่นนี้ มนุษย์เราต่างกันตรงนี้เอง สภาพครอบครัวและสภาพแวดล้อมหล่อหลอมให้นิสัยใจคอและการมองโลกของคนเราต่างกัน ทว่าเพียงจุดเล็กๆ นี้ก็อาจเป็นอุปสรรคต่อการคบหาสมาคมกันให้แน่นแฟ้นต่อไป หญิงสาวรีบยุติความคิดของตนเดี๋ยวนั้น ให้เหตุผลกับตัวเองว่าความช่วยเหลือที่เขาเอ่ยมาเหมาะสมกับกรอบและหน้าที่ของเขาที่สุดแล้ว เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องและหาเรื่องให้เขาเดือดร้อนไปด้วยเลย “น้ำแข็งละลายหมดแล้ว กินเค้กเสียสิ ฉันซื้อให้เธอ” รุ่งทิพย์ตัดสินใจปล่อยวางปัญหาคาใจลงครู่หนึ่ง ขณะฝืนยิ้มให้อีกฝ่าย “ของคุณโต้งล่ะคะ” “ฉันกินมาแล้ว เธอโทรหาจึงได้รีบอิ่มแล้วมานี่” “ขอโทษค่ะ ทิพย์ไม่น่าเอาปัญหามาเพิ่มให้คุณโต้งเลย” “ได้เห็นเธอฉันอิ่มยิ่งกว่ากินอาหารใดๆ อิ่มใจอย่างไรล่ะ” ดวงตาผู้พูดแพรวพราวราวกับประกายแดดบนผืนน้ำทีเดียว หญิงสาวเสหลบตา ยากนักที่เธอจะฝืนทำใจให้ชินและไม่เก้อเขินไปกับคำหวานของเขา ดังเช่นเพื่อนสาวรุ่นราวคราวเดียวกันสามารถยอกย้อนคนรักของพวกเธอ ทว่ารุ่งทิพย์หารู้ไม่ว่าท่าทีอ่อนเดียงสาของเจ้าหล่อนสร้างความฮึกเหิมมั่นใจแก่ผู้เกี้ยวพาเพียงใด เมื่ออยู่กับเธอ พิรุณรู้สึกเหมือนได้กุมโลกอีกใบไว้ในอุ้งมือตัวเอง ท่าทางพร้อมโอนอ่อนผ่อนตามทุกเมื่อเสริมสร้างความเป็นผู้นำให้อีกฝ่าย บุรุษหัวเก่าซึ่งยึดถือการเป็น ‘ช้างเท้าหน้า’ เช่นเขาจึงพอใจในบุคลิกข้อนี้ของเธอ นอกเหนือจากหน้าตาสะสวยหมดจดเพียงอย่างเดียว จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 11:16:31

ความคิดเห็นที่ 5 “โต้ง เสธ. เรียกหาว่ะ” พันตรีพิรุณรับคำก่อนเดินลึกเข้าไปยังห้องทำงานผู้บังคับบัญชา เมื่อได้รับอนุญาตจึงเปิดประตูเข้าไป พลโทกุญชรนั่งพิงพนักเก้าอี้เอนไปข้างหลังนิดหนึ่งอย่างสบายอารมณ์ บ่งบอกให้รู้ในทีว่าท่านเรียกหาด้วยเรื่องส่วนตัวมากกว่าเรื่องงาน “ไปกินข้าวถึงไหนมาวะ หายไปนานฉิบ ไปกินกับยัยโรสเรอะ” นายทหารคนสนิทไม่ทันตอบ ผู้บังคับบัญชาก็เอ่ยสืบไป “ไอ้นี่ชักเอาใหญ่ เห็นข้าไว้ใจก็ใช่ว่าจะควงกันเล่นๆ ได้นะเว้ย” “ผมไม่เคยคิดจะทำให้คุณโรสเสียหายเลยครับ” “หมายความว่าจริงจังงั้นเรอะ” บุรุษสูงวัยเข้าใจไปอีกทาง พิรุณไม่ปฏิเสธให้เข้าเนื้อ รวมถึงจะให้เขาย้อนท่านได้อย่างไรว่าใครเป็นคนฝากให้เขารั้งตัวบุตรสาวไว้ ยามท่านออกไปหาความสุขให้ตัวเอง “ฉันไม่ได้รังเกียจนายหรอกนะ นายโต้ง พอใจด้วยซ้ำที่ยัยโรสดูจะพับความคิดกลับไปทำงานที่อเมริกาเสียแล้ว ที่เรียกมานี่ก็เพราะจะบอกให้นายรักษาหน้าลูกสาวฉันด้วย อย่าให้ใครครหาได้อย่างเหตุการณ์เมื่อคืนอีกว่าพวกนายไป ‘สโลว์ซบ’ กันกลางฟลอร์” พลันภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ฉายชัดในความทรงจำ เขาพารสรินออกไปรับประทานอาหารตามได้รับมอบหมายเช่นทุกครั้งที่พลโทกุญชรมีนัดกับดารินทร์ หากหญิงสาวผู้นั้นคงวางใจและให้ความสนิทสนมกับเขามากพอชักชวนกันไปฟังเพลงต่อ ก่อนจบลงด้วยการเต้นรำอ่อนหวานตามอารมณ์เพลง...อารมณ์คน... ทว่าช่วงหนึ่งของค่ำคืนที่ผ่านมา พิรุณรู้สึกเหมือนตนกำลังถูกสะกดรอย หากเขาก็ย่ามใจเกินกว่าจะติดใจสงสัย ครั้นผู้บังคับบัญชาเอ่ยออกมาเช่นนี้ ความเคลือบแคลงนั้นจึงได้รับคำตอบโดยปริยาย นายทหารหนุ่มหน้าตึง รู้สึกเหมือนถูกหลู่เกียรติอย่างไรอย่างนั้น “ฉันไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องที่ผ่านไปแล้วมาพูดหรอกนะ แต่เห็นเมื่อกี้ก็ออกไปพบกันอีกไม่ใช่เรอะ มันออกจะมากเกินไป” “ต่อไปผมจะระวังครับ” “ไฮ้ ฉันไม่ต้องการฟังคำแก้ตัว ตอบมาคำเดียว นายชอบพอกับลูกสาวฉันใช่ไหม” “เราเป็นเพื่อนกันครับ” “บ๊ะ! แล้วมันไงต่อล่ะวะ อนาคตจะเป็นไง” พลโทกุญชรถามสวนทันควัน ประสานายทหารที่คุ้นชินกับความตรงไปตรงมา “ครับ คิดว่าดี” เออนะ ใครเล่าจะโง่ปฏิเสธเพื่อตัดอนาคตตัวเอง ในเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะยกลูกสาวใส่พานให้เขาเสียขนาดนั้น “ถ้าอย่างนั้นก็หมั้นกันไว้ โต้ง นายยังไม่มีใครไม่ใช่เรอะ ถ้าได้เป็นเขยฉัน อนาคตผู้บังคับการกองกรมนี้จะไปไหนเสีย คิดดูเถอะ เสธ. รอด เสธ. ปุ๊ พวกนี้มันก็เติบโตมาทางสายฉันทั้งนั้นแหละ” “เสธ. ให้เกียรติผมเกินไป” เขาค้อมศีรษะซ่อนประกายตาวาววับเพียงแค่ได้ฟังอนาคตอันงดงามของตน “ฉันรู้ว่านายมีความสามารถและเป็นคนทะเยอทะยาน ฉันเองก็ต้องการรักษาอำนาจในกองทัพสืบไป งานนี้เราต่างก็ ‘วิน-วิน’ กันทั้งคู่ กลับไปคิดดูดีๆ แล้วมาให้คำตอบฉัน อย่าลืมว่าฉันให้เกียรตินายเป็น ‘ตัวเลือกแรก’ นะ” พันตรีพิรุณกลับมาประจำยังโต๊ะตัวเองในที่สุด มือหนากำเกร็งแน่นเมื่อทราบดีถึงความนัยที่ผู้บังคับบัญชาส่งมาในประโยคสุดท้าย เขาไม่ใช่ ‘ตัวเลือก’ เดียวของท่าน! เขามาไกลถึงเพียงนี้แล้ว เรื่องอะไรจะกลับไปเสี่ยงกับชีวิตไม่แน่นอนอีก อนาคตอันสดใสลอยอยู่ตรงหน้า หากเขากำลังลังเลสิ่งใดจึงไม่ไขว่คว้ามัน ภาพดวงหน้าสวยหวานกระจ่างชัดในมโนสำนึก เขาหวนนึกถึงวันที่รวบร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด ไล้จมูกสูดหาความหอมหวานทั่วดวงหน้านวล รุ่งทิพย์ตัวสั่นราวลูกนกในอ้อมอกเขา วันนั้นเองเป็นวันเดียวกับที่เขาเอ่ยถึงอนาคตระหว่างเธอกับเขาทางอ้อมตามอารมณ์หวานชื่นในยามนั้น พิรุณเชื่อว่าหลังจากนั้นเธอยังมั่นคงกับเขาเรื่อยมา ประหลาดใจแต่เพียงว่าลึกลงไปในใจตนแล้ว เขาก็ยึดถือคำมั่นนั้นราวคำสัตย์ทีเดียว หากมันคุ้มหรือกับอนาคตอันก้าวหน้าในหน้าที่การงานที่เขาต้องสูญเสียไป นายทหารหนุ่มบอกตัวเองว่าตนเพียงแค่เสียดายเท่านั้นแล เสียดายความสาว...ความสวยซึ่งเขายังไม่เคยได้เชยชมสมใจ แต่กลับต้องปล่อยให้หลุดมือไปจนได้ เขาขบกรามแน่นด้วยความขุ่นเคืองใจในโชคชะตาของตนเอง จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 11:17:23

ความคิดเห็นที่ 6 พี่มาลัย - ดาวน่ะไม่เท่าไรหรอกค่ะ แต่ถ้ารสรินรู้ความจริงนี่สิ เรื่องใหญ่แน่ค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยนะคะ คุณ=FriEnDiY= - อิอิ ขอบคุณค่ะ อ่านไปเรื่อยๆอาจเห็นใจพิรุณก็ได้นะคะ พี่ไก่ - ขอยกคำตอบเดิมมาตอบอีกครั้งนะคะ "ใช่ค่ะ เสธ.เพิ่งซาดิสม์ครั้งแรก จากที่มีบทนึงแพรวบอกไปว่าเขาไม่ค่อยแข็งแรงแล้ว เขาเลยต้องอาศัยความตื่นเต้นมาเป็นแรงผลักดันด้วยน่ะค่ะ แหะๆ" ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 11:23:13

ความคิดเห็นที่ 7 พอถึงตอนนี้ พี่ก็เริ่มไม่ชอบตาพิรุณด้วยคน เห็นแก่ตัวไปหน่อยอ่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 13:10:48

ความคิดเห็นที่ 8 ตามอ่านอยู่ครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 21:39:11

ความคิดเห็นที่ 9 บทนี้เสธ. น่ากลัวจังค่ะ มาเรียกคะแนนกลับได้ก็ตอนท้ายบทที่รวบรัดพิรุณแบบม้วนเดียวจบเลย พิรุณจะได้ห่างๆ รุ่งทิพย์ออกมาบ้าง แล้วนี่ดารินทร์จะบอกความจริงกับรุ่งทิพย์ไหมคะว่าตัวเองเป็นแม่ ในเมื่อหลังๆ นี่รุ่งทิพย์ก็ยอมรับดารินทร์ขึ้นเยอะแล้วอย่างนี้น่ะค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 00:48:53

ความคิดเห็นที่ 10 ยังไม่ชอบพิรุณเหมือนเดิมค่ะ ไม่ไหวๆๆ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 04:02:34

ความคิดเห็นที่ 11 มาตามเก็บค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 23:56:09

ความคิดเห็นที่ 12 พิรุณนี่สะสมความน่าชังไว้ในตัวเยอะขึ้นเรื่อยๆ เลยนะคะ ตอนนี้ทิพย์น่าสงสารที่สุดเลย ไม่รู้ว่าบุรุษที่ตนพึงใจ เห็นแก่ตัวขนาดหนักแบบนี้ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 18:21:08