ความคิดเห็นที่ 1 งะ....จัดหน้าเอียงง่า... จากคุณ : พลเมืองตัวน้อย เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 14:30:31

ความคิดเห็นที่ 2 เพิ่งมาอ่านห้องนี้เป็นครั้งแรกเช่นกันค่ะ  กระทู้คุณทู้แรกด้วย เอียงแต่อ่านง่าย ก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จากคุณ : netima-nene เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 17:10:34

ความคิดเห็นที่ 3                ขอบคุณมากค่ะ...ที่อุตส่าห์แวะเข้ามาอ่าน...                              ๕๕๕๕+                 อย่าลืมติดตามด้วยนะคะ... จากคุณ : พลเมืองตัวน้อย เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 21:27:31

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านได้สบายดีครับ ไม่รู้สึกว่าเอียง กระทู้นึงถ้าลงยาวกว่านี้ก็ดีครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 18:21:09

ความคิดเห็นที่ 5       มันเป็นหนึี่่งในเรื่องเศร้าอีกหลายร้อยหลายพันเรื่องของสถานที่แห่งนี้ ศูนย์รวมทุกสถานแห่งวัฏฏะเวียนว่ายตายเกิด แต่มันอาจไม่ใช่เรื่องที่แย่ที่สุด เธอไร้ความรู้สึก ไร้การตอบสนองใดๆทั้งสิ้น แปรเปลี่ยนเป็นเจ้าหญิงนิทราชั่วนิรันดร์ บางทีมันอาจดีกว่าการสัมมาสำนึกก็เป็นได้ ความเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน มนุษย์ต้องทนลิ้มรสความขมขื่นที่โลกมักหยิบยื่นมาให้เป็นนิจดั่งยาพิษค่อยแทรกซึมเข้าปลิดชีพอย่างเลือดเย็น                  แผนกประชาสัมพันธ์ยังคงว่างเปล่า ไม่มีใครออกมาแสดงตัวเป็นญาติของหญิงสาวผู้นิทราเลยแม้แต่คนเดียวตามที่ผมรู้ความคืบหน้ามา มีคนมากมายสงสัยว่าทำไมผมจึงอยากรู้เรื่องของเธอนักทั้งที่ตัวเองก็ไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไร ผมก็ยังตอบคำถามนั้นอย่างตรงประเด็นไม่ได้เสียที อาจเป็นเพราะผมสงสารเธอ ไม่-ไม่ใช่ความเวทนาแบบนั้น หรืออาจเป็นความปรารถนาที่อยากให้เธอเป็นสุข                        ภาพริมฝีปากซีดคล้ำค่อยฉีกยิ้มอย่างเชื่องช้าฉายซ้ำไปซ้ำมาในมโนคติ                   อากาศหนาวเหน็บยามค่ำคืนคงปั่นกระบวนการคิดของผมแล้วกระมัง ถึงได้ฟุ้งซ่านไปไกลแสนไกลแบบนั้น ผมดึงจิตอันล่องลอยให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน โต๊ะในแผนกฉุกเฉิน                 ให้ตายเถอะ.....ผมเกลียดการเข้าเวรดึกเป็นที่สุด แต่กลับต้องพบกับมันถึงสี่วันต่ออาทิตย์ พี่สุนันบอกว่ามันเป็นการใช้เด็กทุนให้คุ้มค่า คงมองในแง่ร้ายเกินไปกระมัง       หลังจากเย็บแผลให้ลุงขี้เมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว ก็ยังไม่มีคนไข้เข้ามาเพิ่มเติมอีก สองแขนเหยียดไปด้านหลังจนสุดราวกับคนเกียจคร้าน เมื่อยขบไปทั้งตัว พรุ่งนี้ผมก็คงนอนหมดสภาพอยู่บนหอตัดขาดจากโลกภายนอก              สายตาไล้ประตูกระจก ไม่มีร่างมนุษย์ปรากฎให้เห็น ออกไปยืดเส้นยืดสายสักหน่อยคงไม่เป็นไร ผลักขอบโต๊ะก่อนยันกายขึ้นยืน เสียงกระดูกลั่นดังจนน่ากลัว นี่อายุร่างกายล่วงหน้าตัวเลขจริงไปแล้วอย่างไร สองเท้าก้าวพ้นขอบโลหะมุ่งสู่โถงใหญ่ ความเงียบร้ายกาจแผ่เจือในบรรยากาศ มีเพียงเสียงส้นรองเท้ากระทบพื้นเป็นจังหวะคลอเคียงข้าง แสงซีดโปรยตัวไล่ความมืดไม่ให้เข้ามาย่ำกราย                 ลมวูบหนึ่งพัดเฉือนกายหนักหน่วง...ราวกับเสียงเชื้อเชิญจากใครสักคน                เงาดำส่ายทาบบนกำแพงอย่างมีชีวิต หมอกสีเทาเจือจางไล้ทางเดินสีขาวให้หมองหม่น ผมคิดเอาไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ผมเห็นมัน..       ผมเห็นมันมานานแล้ว....ถ้าผมหลุดเล่าให้ใครฟัง เขาคงคิดว่าผมเป็นโรคประสาท บางทีมันอาจเกิดจากกระบวนการภายในจิตใต้สำนึกของผม เรื่องเลวร้ายให้วัยเยาว์ย้อนกลับมาทิ่มแทงจิตใจจนอ่อนแอ ปล่อยให้สิ่งนั้นวิ่งผ่านเข้ามาไม่เว้นแต่ละวัน แต่ก็ไม่นึกอยากจะป่าวประกาศว่าผมทรงเจ้า ผมสัมผัสกับวิญญาณได้อย่างที่คนบางจำพวกวิ่งเต้นทำกัน เพราะมันไม่ใช่....             มันเป็นเพียงแรงปรารถนาสุดท้ายของมนุษย์ซึ่งเปี่ยมด้วยพลังงานให้ผู้อื่นได้สัมผัส           แล้วโครงมนุษย์ไร้ตัวตนเบื้องหน้านี้ต้องการอะไร?              สองเท้าก้าวตามมันไปด้วยจิตอันว่างเปล่า เงาบางเคลื่อนลับหายฟุ้งเป็นอากาศธาตุ ปรากฎเพียงประตูหนึ่งบนฝาผนัง " ห้องผู้ป่วยพิเศษ" ผมเข้ามาถึงตึกผู้ป่วยในตั้งแต่เมื่อไร ความคิดหนึ่งวูบเข้ามาในสมอง ห้องของเจ้าหญิงนิทรา .....               ปลายนิ้วสัมผัสบานประตูแผ่วเบา หัวใจเต้นรัวราวกลองศึก ความรู้สึกประหลาดแบบนั้นย้อนกลับมาอีกครั้ง เหงื่อเย็นเยือกผุดไหลอาบใบหน้า ร่างเคลื่อนผ่านขอบประตู มวลหนาวอวลปะทะกาย หญิงสาวยังคงนอนนิ่งสนิท ผิวขาวดุจหิมะไล้แสงไฟแลดูซีดเซียว                เครื่องวัดความออกซิเจนในเลือดหลุดออกจากปลายนิ้วของเธอ ความกลัวเข้าเกาะกุมดวงใจให้เต้นแรงประดุจจะทะลุออกจากอก เธอคงจะไม่เป็นอะไร ผมค่อยบรรจงใส่มันเข้าไปที่เดิม หยาดน้ำตาพราวไหลอาบแก้มนวล เรียวนิ้วเย็นเชียบปานน้ำแข็งโอบรอบมือของผมอย่างแน่นหนา ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนรางลงทุกที แต่ผมยังเห็น ริมฝีปากซีดคล้ำขยับขึ้นลงราวกับต้องการสื่อสารอะไรบางอย่าง อากาศเย็นเหลือเกิน มันบีบบังคับให้สติใกล้วูบ คล้ายกับโลกหมุนคว้าง เปลือกตาใกล้เลื่อนปิดเต็มทน หนาวสะท้านไปทั้งกาย มีเพียงสัมผัสของเธอที่ยังมีตัวตน          " ในห้องเก็บของ...ขอร้อง...ช่วย....ปลุกฉันที"        เสียงสั่นเครือดังผ่านสติสุดท้าย ปรารถนาของเจ้าหญิงนิทรา... แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 54 12:36:57 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 54 12:32:08 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 54 12:31:38 จากคุณ : พลเมืองตัวน้อย เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 19:35:07

ความคิดเห็นที่ 6 เนื้อเรื่องน่าสนใจ ตามอ่านครับ^^.. จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 07:58:05