ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ใต้ผืนฟ้าเดียวกัน บุรุษหนึ่งยืนไขว้มือไว้ด้านหลังมองดวงตาสวรรค์อยู่ดุจเดียวกัน คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อเห็นดาวสีแดงอมส้มจรัสรุ่ง เมื่อพินิจตำแหน่งของมันแล้วก็แน่ใจว่าจักเป็นอื่นมิได้เลยนอกจากทิศที่ตั้งของอาณาจักรธาตวากร เขามองกวาดหาดาวอีกดวงหนึ่งที่เคยเรืองรุ่งก็เห็นมันหรี่โรยจนเกือบจักสิ้นแสงอยู่รอมร่อ ก็ประจักษ์แก่ใจ ธาตวากรจวนถึงเพลาผลัดเปลี่ยนรัชกาลแน่แล้ว “เจ้าพี่ ยังไม่นอนฤๅเจ้า” สุรเสียงนั้นยังให้ผู้ที่ได้รับการเรียกขานว่า 'เจ้าพี่' หันกลับไปทอดพระเนตรต้นเสียง ริมพระโอษฐ์สีทับทิมขยับแย้มอ่อนโยนดุจเคยยามรับสั่งตอบพระอนุชาฝาแฝดที่กำลังเสด็จเข้ามาใกล้ “ยังไม่ง่วงเลย เจ้าล่ะเมืองคำ ยังมินอนอีกฤๅไร” “น้องนอนดึกเสียจนเคยแล้วเจ้า น้องยินทอรุ้งว่าเจ้าพี่มิค่อยสบาย ออกมาตากลมตากน้ำค้างเยี่ยงนี้เกรงจักได้ไข้หนาเจ้า” “พี่ไม่เป็นอันใดหรอก ทอรุ้งวิตกไปเองแท้เทียว พี่จักเป็นอันใดไปมิได้จนกว่าหลานสาวพี่จักขึ้นนั่งเมืองแล้ว” “เจ้าพี่ ไยรับสั่งเยี่ยงนี้เจ้า” “ตกใจอันใดนักเมืองคำ พี่พูดอันใดผิดไปฤๅ” เจ้าหลวงเมืองแก้วรับสั่งกลั้วสรวลเมื่อทอดพระเนตรพระอนุชาทรงตกพระทัยจริงๆ           “กาสะลองจักนั่งเมืองโดยที่พี่มิได้สรงน้ำมูรธาให้ มิได้มอบเครื่องยศให้ได้อย่างใด อย่าทำหน้าเยี่ยงนี้เลยเมืองคำ เจ้าทำราวกับว่ามันเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตนัก” เจ้าหลวงเมืองคำยังคงสีพระพักตร์มิสู้ดีดุจเคย จักมิให้ทรงห่วงกังวลอย่างใดได้ พระเชษฐาคงจักทรงหลงลืมไปแล้วกระมังว่าบางเรื่องถึงจักปิดบังงำความสักเพียงใด หากคู่แฝดก็ยังคงรับรู้ได้อยู่ดี สายใยพันผูกที่มากกว่าคู่พี่น้องธรรมดา เพียงแค่เจ็บเล็กน้อยอีกคนก็พลอยเจ็บไปด้วยดั่งนี้ มีฤๅจักมิทรงล่วงรู้ว่าเพลานี้พระเชษฐาประชวรหนักอยู่ใช่น้อย ยิ่งได้สดับความที่รับสั่งว่าจักไม่ทรงยอมเป็นอันใดก่อนที่พระภาติยะจักเสด็จเถลิงราชย์แล้ว จอมคนเวียงฟ้าก็ยิ่งพระทัยหาย     ใช่เจ้าหลวงเมืองแก้วจักมิทรงทราบว่าอนุชาฝาแฝดทรงคิดอย่างใด หากเพลานี้หาใช่เรื่องที่อีกฝ่ายจักต้องห่วงใยในพระองค์ไม่ พระอาการประชวรที่ไม่มีโอสถใดจักรักษาให้หายขาด นอกจากประทังไปทิวาต่อทิวาเท่านั้น อันที่จริงก่อนเสด็จมาเวียงฟ้า พระอาการก็มิสู้ดีอยู่ก่อนแล้ว แลเกือบจักมิได้เสด็จมาเสียด้วยซ้ำไป ทว่าจู่ๆ พระอาการก็กลับดีวันดีคืน สร้างความยินดีให้กับเจ้านางหลวงแลพระราชโอรสพระราชธิดาหาน้อยไม่ หากผู้ใดจักรู้ดีไปกว่าพระองค์เอง พระอาการที่เห็นว่าดีขึ้นนั้น แท้จริงไม่ต่างอันใดกับเทียนที่ให้แสงสว่างโชติช่วงคราสุดท้ายก่อนดับแสงลงตลอดกาล จอมกษัตริย์แห่งอาณาจักรเวียงภูแก้วถอนพระทัยแผ่วเบา ก่อนเสเปลี่ยนเรื่องเสียด้วยการคว้าข้อพระกรอนุชาแลดึงเข้ามายืนเคียงข้าง “เมืองคำ มาดูอันใดนี่แน่ะ ธาตวากรจวนผลัดแผ่นดินใหม่แล้ว” รับสั่งสั้นๆ แต่ดึงความสนใจของพระอนุชาได้สำเร็จ เจ้าหลวงเมืองคำทอดพระเนตรตามปลายดรรชนีของเชษฐา เนตรสีนิลมีแววกังวลขึ้นแวบหนึ่งก่อนเลือนหาย “ผลัดแผ่นดิน ทั้งที่วายุกูลเพิ่งนั่งเมืองได้มิทันถึงขวบปีฤๅเจ้า” “วายุกูลไม่เหมือนวาทิตย์หรอกหนา เจ้าก็เคยเห็นแล้วมิใช่ฤๅเมื่อครั้งที่มาส่งบรรณาการ” เจ้าหลวงเมืองคำพยักพระพักตร์รับ ยังทรงจดจำเจ้าชายหนุ่มที่เสด็จมาถวายบรรณาการเมื่อคราวเสด็จขึ้นเถลิงอาสน์ธาตวากรในฐานะเมืองประเทศราชได้ดี เด็กหนุ่มท่าทางอ่อนแอแลขี้โรคคนนั้น เมื่อแรกที่ทอดพระเนตรยังดำริไปว่าเขาเป็นเพียงขุนนางของธาตวากรเท่านั้น ด้วยไม่มีรัศมีแห่งเจ้าเลยสักน้อย อย่าว่าแต่จักขึ้นเป็นเจ้าหลวงเลย “เจ้าพี่ทรงคิดว่าผู้ใด” “ดาวดวงนั้นบ่งชัดในตัว จักเป็นผู้ใดไปได้อีกฤๅ นอกจากผู้ที่ได้รับสมญาเจ้าชายแห่งไฟ” “แม้นเป็นศิขรินแท้แล้ว เวียงภูแก้วก็เห็นจักต้องเตรียมรับศึกใหญ่” จอมคนเวียงฟ้ารับสั่งขรึมๆ อันที่จริงเจ้าชายศิขรินพระองค์นี้พึงจักได้นั่งเมืองเสียนานแล้ว หากเจ้าหลวงเวทางค์ไม่ด่วนเสด็จสวรรคตเสียก่อน ทำให้เจ้าชายวาทิตย์ผู้เป็นอนุชาทรงใช้โอกาสนี้ตั้งตนเองเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระภาติยะที่ยังเยาว์ชันษาอยู่มาก หนำซ้ำยังทรงเป็นกำพร้าทั้งบิดาแลมารดา ด้วยเหตุนี้จึงไม่เป็นการยากเลยที่จักทรงใช้โอกาสอันงามนี้ค่อยผ่องถ่ายลิดรอนอำนาจที่ควรเป็นของเจ้าชายศิขรินมาทีละน้อย ครั้นแล้วจากผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ก็กลับกลายมาเป็นเจ้าหลวงวาทิตย์ในกาลต่อมา แต่เพราะเจ้าหลวงวาทิตย์ผู้นี้ฤๅมิใช่ ที่ทำให้อาณาจักรเวียงภูแก้วได้เมืองประเทศราชที่ชื่อธาตวากรโดยสะดวกดาย ยิ่งผลัดแผ่นดินเป็นเจ้าหลวงวายุกูลแล้ว ก็แทบมิต้องระแวดระวังเสียด้วยซ้ำ เพราะเจ้าตัวแสดงชัดว่าประสงค์จักขึ้นตรงด้วยเวียงภูแก้ว แต่มิใช่เจ้าชายแห่งไฟพระองค์นั้น ที่ผ่านมาจารบุรุษที่ส่งไปสืบความก็แจ้งกลับมาเป็นระยะว่า เจ้าชายศิขรินทรงเตรียมการใหญ่เอาไว้ เพียงแต่ไม่ประจักษ์ว่าเป็นการใดแน่ ซ้ำเจ้าตัวยังหายไปจากเมืองคราวละนานๆ เสมอ กอปรกับข่าวคราวของเวียงเล็กๆ ตามรอยต่อชายแดนของสองอาณาจักรก็พลอยเงียบไปด้วย การณ์จึงคิดเป็นอื่นไปมิได้เลย “ศึกครานี้คงกินเพลาไม่มากนัก” เจ้าหลวงเมืองแก้วรับสั่งสุรเสียงเบากับองค์เอง เมื่อทอดพระเนตรดาวดวงเล็กสีฟ้าแกมขาวที่สุกใสมิแพ้กันทางเบื้องอุตตรทิศ แต่จักสงบไปได้นานเพียงใดนั้น ขึ้นอยู่กับทั้งสองฝ่ายเป็นสำคัญ จอมกษัตริย์ลอบถอนพระทัยยาวอีกคำรบ จักเป็นด้วยกระแสแห่งบุญฤๅบาปบันดาลให้เป็นไปกันแน่หนอ ที่ดาวคู่บุญของเจ้าชายศิขรินเป็นดาวแห่งน้ำเยี่ยงนี้ “น้ำค้างลงหนาแล้วเจ้า เจ้าพี่กลับเข้าด้านในเถิด วันพรุ่งเรายังต้องเดินทางกันอีก” พระอนุชารับสั่งเตือน “อยู่อีกสักหน่อยจักเป็นอันใด” รับสั่งจบก็กรรสะออกมา เจ้าหลวงเมืองคำส่ายพระพักตร์น้อยๆ ก่อนแสร้งรับสั่งขึงขัง “เข้าด้านในเถิดเจ้า เกิดประชวรไป กาสะลองมิได้นั่งเมืองพอดี” “เอา ก็ได้ พี่เห็นแก่หลานหรอกหนา มิใช่เจ้า” “เจ้า กาสะลองยินเข้าคงดีใจนัก” ไม่ว่าเพลาจักผันผ่านสักเพียงใด เจ้าหลวงเมืองคำก็ยังทรงพระอุปนิสัยขี้เล่นไว้ได้ไม่ขาดตกสักน้อย เนตรสีนิลยังคงมีแววรื่นรมย์มิแปรเปลี่ยน พระเชษฐาทอดพระเนตรแล้วก็สรวลเบาๆ ทรงยอมให้อีกฝ่ายจูงพระกรกลับคืนกระโจมที่ประทับแต่โดยดี ราวกับว่าทรงกลับเป็นละอ่อนน้อยอีกครั้ง วรองค์สูงดำเนินปราดไปตามทางด่านสัตว์อย่างเคยคุ้นแลไม่มีทีท่าว่าจักทรงเหน็ดเหนื่อยสักน้อย ทั้งที่เจ้าตัวเริ่มออกเดินทางตั้งแต่ฟ้ามิทันสางมาจนถึงเพลานี้ที่แสงแดดยามเช้าเริ่มร้อนแรงขึ้นเป็นลำดับ ผิดกับคนติดตามที่ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเป็นระยะพลางเดินแกมวิ่งตามสด็จผู้เป็นนายให้ทัน แต่ยิ่งพยายามเท่าใด ระยะห่างที่ห่างกันเกือบสองช่วงม้าก็มิได้ลดลงแม้แต่น้อย ความที่มิได้ตามเสด็จเยี่ยงนี้มานานหลายเพ็ญทำให้เริ่มติดสบาย เมื่อต้องกลับคืนหน้าที่เดิมของตัวจึงนำมาซึ่งความเหน็ดเหนื่อยหาน้อยไม่ กระนั้นก็มิกล้าปริปากบ่นสักครึ่งคำ เนตรสีน้ำตาลไหม้เหลือบแลมาทางด้านปฤษฎางค์แวบหนึ่ง ก่อนตรัสขึ้นลอยๆ “ร่มไม้เบื้องหน้านั่นเหมาะนัก พักกินข้าวเสียที่นั่นก็แล้วกัน” สุรเสียงห้วนสั้นดุจเคย หากเพลานี้อัคนีรู้สึกราวกับเป็นเสียงสวรรค์แสนไพเราะนัก เจ้าชายศิขรินไม่ตรัสอันใดอีก นอกจากสาวพระบาทยาวๆ ไปทรงยืนรอใต้ร่มหางนกยูงเท่านั้น ปล่อยให้อัคนีเดินแกมวิ่งตามมาสมทบเอาเอง “อยู่เวียงตองเทียนนาน ติดสบายเสียแล้วรึอัคนี” เจ้าชายหนุ่มตรัสถามแทบจักทันทีที่อัคนีตามมาถึง ทำเอาอีกฝ่ายถึงกับสะดุ้งพูดไม่ออกบอกไม่ถูกอยู่เป็นครู่ เพราะเป็นเช่นพระวาจาจริงๆ ดวงตาหลุบมองต่ำด้วยความละอายแกมเกรงๆ หากพระวาจานั้นมิใช่คำถามที่ต้องการคำตอบแต่อย่างใด ตรงข้ามคือการเตือนให้รู้ตัว “ข้าบาทขอประทานอภัย กระหม่อม” “ข้าไม่รับคำขอโทษของเจ้า แต่อย่ามีคำรบสองให้ข้าเห็นอีก” “กระหม่อม” “กินข้าวแล้วพักเสียสักครู่ เราต้องข้ามแดนกลับไปธาตวากรอย่างช้าตอนเที่ยงทิวานี้ วายุจักรอรับพวกเราที่นั่น” อัคนีค้อมศีรษะรับ แล้วเร่งจัดแจงล้วงห่อข้าวสองห่อในย่ามออกมาถวายให้เจ้าชายศิขรินห่อหนึ่ง แลถือเอาไว้เองอีกห่อหนึ่ง เจ้าชายศิขรินเสวยพลางทอดพระเนตรภูมิประเทศโดยรอบไปพลาง ความที่เจ้าหลวงวาทิตย์ทรงเกรงว่าพระภาติยะองค์นี้จักทรงแย่งชิงราชสมบัติกลับคืน จึงตัดสินพระทัยส่งเจ้าชายศิขรินให้ออกมาประทับอยู่ที่ค่ายด่านไกวัลซึ่งขึ้นชื่อว่าเดินทางลำบากแลกันดารนัก แม้ด่านไกวัลจักอยู่ห่างจากเมืองหลวงชั่วเพลาเดินเท้าสองทิวาก็ตาม หากดงลึกแลเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายนั้น ทำให้ไม่ค่อยมีผู้ใดยอมตนไปอยู่นัก เจ้าชายศิขรินเองก็ทรงล่วงรู้ความคิดแลพระทัยของพระปิตุลาเป็นอย่างดี จึงทรงรับพระราชโองการโดยดุษณี แต่สิ่งที่เจ้าหลวงวาทิตย์มิทรงทราบก็คือ ปวงทหารนับแต่ชั้นขุนพลลงไปถึงทหารเลวทั้งหลายที่ประจำอยู่ด่านไกวัลนั้น รักในน้ำพระทัยของเจ้าชายพระองค์นี้หนักหนา ข้าราชบริพารกินอยู่เยี่ยงไรก็ทรงทำตนดุจเดียวกับเขาเหล่านั้นทั้งสิ้น เมื่อได้ออกเวรกลับคืนเคหสถานของตน ต่างก็มักเล่าขานถึงผู้เป็นนายให้คนในครอบครัวแลเพื่อนฝูงฟังด้วยความชื่นชมแลเทิดทูน ปากต่อปากที่เล่าต่อกันนั้น ทำให้มีผู้ขอย้ายตนเองไปประจำอยู่ที่ด่านไกวัลอยู่เรื่อยๆ  เจ้าหลวงวาทิตย์ทรงมองข้ามไปประการหนึ่งว่า ไฟที่ว่าแรงร้อนนั้น แม้นรู้จักควบคุมแลใช้ให้เป็นก็จักนำมาซึ่งความอบอุ่น แต่เมื่อใดที่ปล่อยปละ ไฟกองเดียวกันนั้นก็พร้อมจักเผาผลาญดุจเดียวกัน ทรงพลาดเสียแล้วที่ปล่อยให้เจ้าชายแห่งไฟอยู่ห่างพระเนตรพระกรรณดั่งนี้ *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 16:09:33

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ เจ้าชายศิขรินทรงฉวยโอกาสอันงามนี้เริ่มการศึกกับเวียงภูแก้ว ด้วยการให้คนจำนวนหนึ่งเข้าไปยุยงให้คนพื้นเมืองในแต่ละเวียงเริ่มคิดถึงการตั้งตนเป็นอิสระ แม้จักใช้เพลานานแต่ก็ให้ผลเป็นที่น่าพอใจยิ่ง แน่นอนว่าความคิดเช่นนี้ย่อมมีทั้งผู้เห็นด้วยแลผู้ไม่เห็นด้วยเป็นธรรมดาอยู่เอง แต่เมื่อความเห็นต่างนั้นเริ่มลุกลามจนแตกสามัคคีกันเองเสียแล้ว ก็ไม่เป็นการยากเลยที่จักทรงตั้งกองทัพย่อยเข้าโจมตีซ้ำ จนเมืองชายขอบของเวียงภูแก้วค่อยๆ ตกเป็นของธาตวากรทีละเวียงสองเวียง การดำเนินการนี้เป็นไปในทางลับ แทบมิมีผู้ใดนึกเฉลียวใจเลยว่าธาตวากรจักเริ่มคิดแข็งเมือง เพราะการถวายบรรณาการยังคงเป็นปกติแลสม่ำเสมอทุกประการ พร้อมๆ กับการที่เจ้าชายอีกพระองค์หนึ่งเสด็จข้ามแดนเข้านอกออกในเสียจนคุ้นชินกับภูมิประเทศแถบนี้เป็นอย่างดี ทรงทราบกระทั่งว่า บริเวณใดที่ทหารปล่อยปละละเลยไม่ตรวจตราคนที่ผ่านเข้าออก อาจเป็นด้วยความไว้ใจ หรือเป็นเพราะคุ้นชินกันดีก็ตาม แต่นั่นคือการอวยประโยชน์ให้โดยไม่รู้ตัว   ตราบจนเจ้าหลวงวาทิตย์สวรรคตแลเจ้าหลวงวายุกูลขึ้นสืบราชสมบัติแทน ครั้งนั้นขุนนางชั้นผู้ใหญ่หลายคนที่รู้เรื่องเก่าๆ ดีก็ทูลแนะให้ทรงช่วงชิงบัลลังก์คืน หากเจ้าชายศิขรินไม่ทรงเห็นด้วย เพราะเพลานั้นยังทรงรบติดพันด้วยเวียงยอนอยู่ แลทรงเห็นว่าเจ้าหลวงวายุกูลนั้นอ่อนแอนัก จักช่วงชิงเมื่อใดก็ย่อมได้ทั้งสิ้น ทั้งยังทรงต้องการให้พระเชษฐาราชสกุลวงศ์พระองค์นี้เป็นเสมือนหุ่นเชิดดำเนินกิจการทางการทูตด้วยเวียงภูแก้วอยู่แล้ว เนตรสีน้ำตาลไหม้วาววับขึ้นทันใด ใช่! เมื่อสิ้นความจำเป็นที่จักต้องใช้ ก็ควรแล้วที่ต้องทำลายทิ้งเสีย   ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผู้หนึ่งนอนทอดอารมณ์อยู่อย่างสำราญใต้ร่มก้ามปูใหญ่ ปล่อยให้ม้าสามม้าที่ผูกเอาไว้แล้วและเล็มหญ้าไปตามประสาของมัน นานครั้งที่เจ้าหนุ่มรูปงามปานเย้ยสตรีจักหันไปมองพวกมันสักครั้งว่ายังอยู่ดีมีสุขฤๅไม่ ดวงหน้าขาวนวล ตาดำขลับมีแววรื่นเริงรับกับคิ้วโก่งดุจคันศร จมูกโด่งรับกับริมฝีปากแดงคล้ายทาชาดที่มองดูราวจักแย้มยิ้มอยู่เป็นนิตย์ นี่ควรเป็นคุณสมบัติของสตรีโดยแท้ แต่เมื่อมารวมเข้ากับร่างสูงโปร่งเยี่ยงบุรุษเข้า กลับส่งให้เจ้าตัวดูน่ามองอย่างประหลาด เงาไม้ที่เริ่มหดสั้นลงเรื่อยๆ นั้นบอกถึงเพลาที่ล่วงผ่าน เขามองไปทางชายป่าแต่ก็ยังไม่เห็นผู้ใดหรือสิ่งใดพ้นดงไม้เบื้องหน้าออกมาสักนิด ออกจักช้าเกินไปสำหรับคนที่ลั่นวาจาไว้ว่าจักมาถึงก่อนตะวันเที่ยงเสียแล้ว แต่เมื่อคิดสะระตะดู เขาก็ไม่เห็นเหตุผลข้อใดที่จักทำให้การเดินทางช้าลงไปได้ นอกจากสิ่งเดียวเท่านั้น ตราบจนตะวันชายคล้อยไปจากจุดกลางฟ้า ผู้ที่ชายหนุ่มรอคอยจึงปรากฏตนขึ้น ร่างสูงดีดตัวผุดลุกขึ้นยืนปัดเอาเศษใบไม้ใบหญ้าออกจากตัว ก่อนสาวเท้ายาวๆ เข้าไปต้อนรับ วายุยิ้มกว้างเมื่อเห็นเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นเต็มหน้าและเสื้อที่เปียกชุ่มด้วยเหงื่อของผู้ได้ชื่อว่าขุนพลแห่งธาตุไฟ ซึงผิดกับผู้เป็นนายที่แทบไม่ปรากฏพระเสโทให้เห็นเลย “เสด็จมาช้าเสียจนข้าบาทจักไปตามแล้วนะ กระหม่อม” วายุทูลด้วยน้ำเสียงร่าเริง เจ้าชายศิขรินมิได้ตรัสอันใดนอกจากเหลือบแลไปทางอัคนีที่ยืนหายใจหอบอยู่แทน เนตรสีน้ำตาลไหม้คล้ายจักทรงบอกว่า 'นั่นอย่างใด ต้นเหตุ' “อ้าว! ทรงแวะสรงน้ำหรอกหรือกระหม่อม ท่านอัคนีจึงเปียกไปทั้งตัวเยี่ยงนี้” “แม้นเจอธารน้ำ ข้าคงไม่ลงเล่นหรอก แต่จักดับไฟกองนี้เสียให้รู้แล้ว” เจ้าชายแห่งไฟตรัสขรึม ทำเอาขุนพลธาตุไฟสะดุ้งโหยง “เอะอะก็ทรงสั่งลงทัณฑ์เสียเรื่อย ข้าบาทเกรงว่าต่อไปจักมิทรงเหลือผู้ใดเลย” “ความผิดเรารึ”  ตรัสพลางเลิกขนงข้างหนึ่งขึ้นสูง “เยี่ยงนี้มันต้อง...” “ตัดปาก” ขุนพลแห่งลมทูลต่อความแทน “ทรงสั่งตัดโน่นตัดนี่ข้าบาทเสียจนแทบไม่เหลืออันใดแล้ว ทิวาใดข้าบาทไม่อยู่ พระองค์จักเหงานะ กระหม่อม” ถึงกระแสสุรเสียงจักห้วนๆ แต่คนสนิทย่อมรู้ เพลาใดควรเล่น เพลาใดคือจริงจัง “รึ แต่ข้าว่าเพลาหกเจ็ดเพ็ญที่ผ่านมานี่ ข้าคิดว่าข้าสงบดีแท้” “สงบแล้วมาตามข้าบาทด้วยเหตุอันใด” วายุทูลย้อนทันควัน “เจ้านี่มันน่า... ฮึ่ย! ขุนพลธาตุทั้งสี่ ขาดธาตุลมไปก็คงมิเป็นอันใด ข้าจักเข้าแทนเอง” “แน่ล่ะ พระองค์ทรงเป็นประธานแห่งธาตุทั้งสี่อยู่แล้วนี่กระหม่อม” เจ้าชายศิขรินถอนพระทัยเฮือกกับวาจายอกย้อนของชายหนุ่ม ไม่มีเสียล่ะที่วายุจักยอมจนมุมยอมแพ้ง่ายๆ “พอที กลับด่านกันเถิด ป่านนี้อนิลกับปาษาณคงชะเง้อคอรอแย่แล้ว” “รับด้วยเกล้า กระหม่อม” วายุว่าแล้วก็ค้อมศีรษะถวายความเคารพแล้วผละไปยังม้าที่ผูกไว้ อัคนีพอได้พักหายเหนื่อยก็ตามไปอีกคน อีกอึดใจถัดมาทั้งสามม้าก็วิ่งตัดป่ามุ่งตรงไปยังเบื้องทิศหรดีทันที       นายด่านไกวัลเขม้นมองฝ่าความขมุกขมัวของอากาศยามพลบออกไป ครั้นเห็นม้าสามม้าวิ่งตรงมายังประตูด่านก็สั่งให้ทหารที่ประจำอยู่บนหอรบเตรียมตัวให้พร้อมทันที ถึงขุนพลวายุจักออกจากด่านไปรอรับเสด็จตั้งแต่ยามสายก็ตาม แต่นั่นก็มิได้เป็นหลักประกันเลยว่า ที่กลับมาเพลานี้จักเป็นบุคคลที่ชาวด่านทั้งปวงรอคอย ครั้นทั้งสามม้าเข้ามาใกล้พอแลเห็นชายผู้ที่น่าจักเป็นหัวหน้าชัดเจน สิริลักษณ์ที่คุ้นตาคุ้นใจก็นำพาให้นายด่านสั่งให้ทหารลดธนูลง แลเตรียมเปิดประตูด่านต้อนรับแทน เรือนพักนั้นทำด้วยไม้ไผ่สานขัดกันไปมาอย่างง่ายๆ กลางเรือนนั้นมีฟูกหนาวางแทนยกพื้นแลคลุมทับด้วยผ้าขนสัตว์สีแดงมีพู่ไหมสีทองแต่งโดยรอบ แล้ววางหมอนขนเสือดาวขนาดใหญ่สี่ห้าใบเรียงไว้ทางด้านหนึ่ง วรองค์สูงเสด็จขึ้นเรือนมาแล้วก็ทรุดองค์ลงประทับเหนือภูษาที่ปูลาดนั้น ก่อนเอนองค์ลงพิงพระเขนยด้วยพระกิริยาผ่อนคลายลง ถัดจากที่ประทับนั้น มีผ้าสีน้ำตาลกว้างยาวพอให้นั่งได้เรียงไว้ทางด้านซ้ายขวาฝั่งละสองผืน อันเป็นที่นั่งของสี่ขุนพลแห่งธาตุ ที่ใกล้กับที่ประทับที่สุดคือทางฝั่งซ้ายคือที่นั่งของอนิล ซึ่งมีอาวุโสที่สุด ดวงหน้าเคร่ง นัยน์ตาดุ ริมฝีปากแทบไม่เคยแย้มยิ้ม เมื่อรวมเข้ากับผิวสีทองแดงก็ทำให้ทหารหลายคนนึกคร้ามอยู่เป็นอันมาก วิธีการพูดจาก็ห้วนแลติดจักกระชากอยู่ในที อันเป็นคุณลักษณะประจำตัวของเขา ถัดมาเป็นที่นั่งของอัคนี ส่วนทางฝั่งขวานั้น เป็นที่นั่งของปาษาณ ชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยกันกับวายุ เค้าหน้าคมคายรับกับผิวสีน้ำผึ้ง ดวงตาคมมีแววสงบอยู่เป็นนิตย์ ถัดมาจึงเป็นที่นั่งของวายุ “ในเมืองเป็นอย่างใดบ้าง” เจ้าชายศิขรินตรัสถามขึ้นโดยมิพักเกริ่นนำแต่อย่างใด อนิลยกมือขึ้นไหว้แล้วกราบทูล “ยินว่าเจ้าหลวงวายุกูลประชวร กระหม่อม หากเราฉวยโอกาสนี้จักเหมาะนัก” “ส่วนข้าราชบริพารอื่นนั้น ข้าบาทให้ปราณเข้าเกลี้ยกล่อมให้เข้าเป็นพวกเราแล้ว กระหม่อม ปราณเพิ่งแจ้งมาเมื่อยามสายนี้เองว่าทุกสิ่งเรียบร้อยด้วยดี เว้นแต่พวกของชิณณะเท่านั้น กระหม่อม” ปาษาณทูลบ้าง เจ้าชายศิขรินพยักพระพักตร์รับ เนตรสีน้ำตาลไหม้มีแววตรึกตรอง สี่ขุนพลไม่มีผู้ใดกราบทูลขึ้นอีก คงปล่อยให้ผู้เป็นนายทรงมีพระดำริอย่างเงียบๆ ในที่สุดจึงตรัสขึ้นว่า “ชิณณะกุมกำลังสามหมื่น คิดว่าคงไม่เหลือบ่ากว่าแรงนัก อย่างน้อยท่านผู้เฒ่าหัสดินทร์ก็อยู่ข้างเรามิใช่ฤๅ วันพรุ่งเราจักกลับเข้าเมืองกัน พอถึง ๙ ค่ำค่อยลงมือ ต่อถึงขึ้น ๑๓ ค่ำเมื่อใด ข้าจักปราบดาขึ้นนั่งเมือง” พระสุรเสียงกังวานก้อง สี่ขุนพลน้อมรับพระบัญชาแลแยกย้ายออกไปสั่งความทหารในบังคับบัญชาของตนอย่างแข็งขัน เจ้าชายศิขรินทรงลุกขึ้นจากที่ประทับ สืบพระบาทไปหยุดอยู่ที่หน้าต่างเรือน แสงเดือนข้างขึ้นสว่างอ่อนๆ ก็จริงแต่ก็ยังไม่อาจกลบข่มแสงดาวที่พ้นจากรัศมีเงินนั้นได้ เจ้าชายหนุ่มทอดพระเนตรไปทางฟากฟ้าเบื้องอุตตรทิศด้วยความเคยชิน ณ ตำแหน่งนั้น ดาวดวงเล็กสีฟ้าแกมขาวกะพริบพราวราวทักทาย พักตร์เคร่งค่อยคลายลงจนกระทั่งแย้มพระโอษฐ์ออกมา “เจ้าดาราดวงน้อย ข้าจักถือว่าเจ้าเป็นดาวแห่งชัยของข้า ช่วยอำนวยพรให้ข้าทำการลุดังประสงค์เถิด” ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ความในพระทัยที่ซุกซ่อนไว้  ดาวดวงนี้ปรากฏขึ้นเมื่อพระองค์มีชันษาได้ ๑๐ ชันษา มันอาจมีอยู่ก่อนนั้นหรือเพิ่งปรากฏก็ตามแต่ สิ่งเดียวที่ทรงรับรู้ได้จากดาวน้อยคือ ยามใดที่ทรงเหงาพระทัยแลรู้สึกว้าเหว่ ยามนั้นจักต้องเสด็จมาทอดพระเนตรแสงสุกใสของมัน แลเมื่อนั้นความอบอุ่นคล้ายส่งผ่านแสงดาวลงสู่กลางหทัย ยามใดที่ทรงท้อ เจ้าดาวน้อยก็คล้ายจักส่งคืนความเข้มแข็งให้ “ดาวเอย เจ้าเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ข้ายอมให้มาสถิตในดวงใจด้านชาดวงนี้ แม้นเจ้าเป็นมนุษย์เฉกข้าก็คงดี”                                                                                                           อริญชย์ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 16:12:07

ความคิดเห็นที่ 3 ภาคแรกกับภาคสองนะคะ สายรุ้ง...เวียงภูแก้ว  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=516875 ดารากลางหทัย  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=550962 ตอนเก่าๆ ค่ะ บทที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10450664/W10450664.html บทที่ ๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10479165/W10479165.html บทที่ ๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10520961/W10520961.html คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ คุณ สายธารแห่งฟากฟ้า-นภสินธิ์ (s.paresu) : น้องแพรจ๋า ขอโทษจ้าที่หายนาน แต่ธุระเยอะจริงอย่างว่า ^^"   ไม่ว่าอะไรจ้า เรื่องที่น้องแพรอ่านเรื่องย่อแล้วคิดไปถึงดั่งดวงหฤทัย เพราะพระเอกเราก็เป็นแบบรังสิมันตุ์จริงๆ บุคลิกที่เขาเล่าว่า ดุ ป่าเถื่อน โหดร้ายนั่นล่ะ ตัวตนจริงๆ ของพระเอกมิ่งแก้วเป็นอย่างนั้น มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือยังไงไม่รู้สิน้องแพร ทีแรกพี่ว่าจะฉีกจากประวัติศาสตร์ ไม่อิงมันแล้ว แต่พอวางโครงจบ เขียนเรื่องย่อละเอียดจบ มันใช่อ่ะ ตรงประวัติศาสตร์ไปอีกแล้ว ทั้งที่ตอนวางไม่ได้อ่านตรงจุดนี้เลย ช่วงเวลาก็ลงล็อคกันอีกต่างหาก พระเอกเราดันมีตัวตนจริงซะงั้น 555+ เรื่องคำแปงหนีได้ เป็นเจตนาของคนเขียนโดยแท้ เดี๋ยวค่อยไล่จับเสือกันทีหลัง หุหุ เรื่องนี้มีตัวแปรของเรื่องเยอะ ********* คุณ Psycho man : เจ้ยยย แค่ทัณฑ์บนสำหรับทหาร (สมัยนั้น)นี่ก็แรงแล้วนะคะ ขัดอาญาทัพกับขัดคำสั่งนายเนี่ย ถ้าล้างทัณฑ์บนไม่ได้ก็อาจถึงขั้นหัวหลุดเหมือนกันนะคะ เบาสุดก็ลงตะพุ่นหญ้าช้างกับปรับไหมอ่ะค่ะ T^T ********* คุณ แพรวดาว : ว้ายๆๆๆๆๆ นอกจากดอกไม้สวยแล้วยังมีตุ๊กตาน่ารักอีก ขอบคุณค่า ป.ลิง บทนี้ไม่มีซับไตเติ้ลให้นะคะ ถ้าเข้าเรื่องทางฝ่ายธาตวากรเมื่อไหร่ จะไม่มีภาษาเหนือปนค่ะ ^^ ********* คุณ Regenbogen ^_^ : ดีค่า พี่สาว มาส่งจูบให้ด้วย หายไปนานเลยนะคะพี่ คิดถึงจังเลย แฮ่ อินจำชื่อเล่นพี่ไม่ได้ง่า ความจำเป็นแบบปลาทองไปหน่อยช่วงนี้ ขออภัยค่ะ แหะๆ แต่อินจำชื่อน้องกิ่งไผ่ได้น้า ^^ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 16:22:04

ความคิดเห็นที่ 4 อ้าว ท่านเจ้าชาย หลงรีกดาวไปซะแล้ว^^ อืมม์ ตอนนี้มีหนุ่มสวยซะด้วย^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 10 พ.ค. 54 19:32:08

ความคิดเห็นที่ 5 พี่อิน เมืองแก้วเป็นโรคอะไรอะ รักษาไม่หายด้วย แงแง อายุอานามก็ประมาณ ห้าสิบสี่ปีเองอะ ทำไมไปไวจังเยย ... ศิขริน หมายถึงภูผาหินแกร่ง ชิมิ แล้ว กาสะลองจะยอมลงรากฝังบนภูนั้นรึเปล่า พระเอกเราอายุห่างจากนางเอก สิบขวบเลย อะไร อะไรก็สั่งตัดมือตัดหัว โหดแต่แอบมีมุมหวานกะเค้าด้วย ถ้าเจอนางเอกเราเข้าไป บุพเพอาละวาดก่อนแล้วสันนิวาสภายหลัง กว่าจะเจอคงอีกไม่นาน งุงิ จากคุณ : สายธารแห่งฟากฟ้า (s.paresu) เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 22:41:15

ความคิดเห็นที่ 6 ขอหนุ่มสวยบ้างจิ พี่ชาย ^^ กะว่าไม่เกินบทที่ ๑๕ ก็จะให้เจอกันแล้วล่ะ น้องแพร ส่วนเมืองแก้ว เก๊าะ กำลังคิดชื่อโรคอยู่ว่า ไอ้มะเร็งเนี่ย สมัยก่อนเรียกว่าอะไร จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 11:26:38

ความคิดเห็นที่ 7 ^________^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 22:36:34

ความคิดเห็นที่ 8 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 54 17:12:04 แก้ไขเมื่อ 24 พ.ค. 54 17:10:56 จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 17:10:38