ความคิดเห็นที่ 1 ครั้นแน่ใจว่าปลอดภัย ไม่มีใครตามมาอีกแน่ๆ ดุริยะจึงจอดรถเข้าข้างทาง เพื่อคุยกับเพลงพิณตามที่เธอร่ำร้องอยากรู้ว่า กลุ่มคนพวกนั้นเป็นใครและต้องการอะไรกันแน่ “...แล้วเกี่ยวข้องกับกลุ่มเมื่อเช้าหรือเปล่า” ดุริยะพยักหน้าอย่างมั่นใจ เพลงพิณจึงยิงคำถามต่อไปอีกว่า “ตกลงคุณรู้ใช่มั้ยว่า “ท่าน” คนนี้เป็นใคร” “หนึ่งในสามคนที่มาดักรอคุณหน้าสตูดิโอเป็นลูกน้องคุณยรรยง” “กะอยู่แล้วเชียว” หญิงสาวร้องด้วยความอัดอั้นใจ “หึ คงแค้นมากสินะ ที่โดนฉันปฏิเสธน่ะ” “และผมก็เดาว่า เขาไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่ๆ คุณต้องระวังตัวให้มาก เข้าใจมั้ย” พอเขาพูดประโยคนี้ เพลงพิณก็ชะงักไปอย่างนึกอะไรขึ้นได้ หญิงสาวหันขวับมามองหน้าเขา “คุณเลยต้องตกกระไดพลอยโจน ต้องพลอยถูกข่มขู่ไปด้วย ฉันว่า ต่อไปคุณอยู่ห่างๆ ฉันดีกว่า ไม่อยากให้ใครต้องมาเดือดร้อน เพราะฉัน” “ไม่ทันแล้ว” ดุริยะพูดกลั้วหัวเราะ “ยังไงซะ ตอนนี้ เขาก็หมายหัวผมไว้แล้วละ...เอาน่าคุณ คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย มีผมอยู่ด้วย อย่างน้อยผมก็ขับรถหนีพวกมันทันล่ะน่า” เพลงพิณไม่ขำไปกับคำพูดของเขาแม้แต่น้อย สีหน้าหญิงสาวเคร่งเครียดเอามากๆ ขณะเอ่ยว่า “ส่งฉันแค่นี้พอ แล้วคุณก็กลับไปซะ แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก เราจะเจอกันอีกทีก็ตอนวันถ่ายโฆษณาเท่านั้น” “คุณนี่หัวดื้อไม่เบานะ เพลงพิณ ลืมแล้วหรือว่า ในสัญญาระบุไว้ว่ายังไง และผมก็เป็นคนรักษาสัญญาเสียด้วย” “แต่นั่น...” “ไม่มีคำว่าแต่...ทุกอย่างจะต้องเหมือนเดิม” คราวนี้เป็นเขาที่เสียงเคร่งและหันมามองหน้าเธอด้วยแววตาเชิงบังคับ เพลงพิณยอมเงียบ หากแต่ภายในใจกลับอื้ออึงไปด้วยการคิดหาทางยุติการกระทำของชายกลางคนคนนั้นให้ได้ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 01:12:03

ความคิดเห็นที่ 2 ดุริยะไม่ได้พาไปส่งที่คอนโดอย่างที่เธอต้องการ แต่กลับพาเธอไปที่บ้าน ด้วยเหตุผลว่า ไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว เพลงพิณได้แต่เป่าลมออกจากปากแรงๆ ด้วยความหงุดหงิดในความเจ้ากี้เจ้าการของเขา “นี่อยู่ในข้อสัญญาของคุณด้วยหรือเปล่า” “แน่นอนสิ ผมจะไม่ทำอะไรนอกเหนือจากสัญญา ขณะเดียวกันก็จะทำตามสัญญาอย่างเคร่งครัดด้วย” “เฮอะ สัญญาที่มีคนเจ้าเล่ห์เป็นคนกำหนดนะเหรอ จะมีความตรงไปตรงมาซักเท่าไรเชียว ที่สุดแล้ว คนอย่างคุณก็ทำทุกอย่างเพื่อเอื้อผลประโยชน์ให้ตัวเองและพวกพ้องเท่านั้นแหละ” เพลงพิณอดไม่ได้ที่จะแขวะเขาถึงเหตุการณ์ที่เกิดภายในบ้านปั้นฝันอีกครั้ง “ผมก็แค่พยายามทำเพื่อคนที่ผมรัก...ให้ดีที่สุดก็เท่านั้น” เสียงเขาดูจริงจังและหนักแน่น และเพลงพิณก็รู้สึกเหนื่อยที่จะต่อปากต่อคำกับเขาอีก จึงยอมเงียบ จนกระทั่งรถไปจอดในบริเวณบ้าน ก่อนจะลงจากรถ เธอหันมาเอ่ยกับเขาว่า  “เรื่องวันนี้ แม่จะต้องไม่รู้ ฉันไม่อยากให้แม่ไม่สบายใจ” “มันจะเป็นอย่างนั้น” ชายหนุ่มรับคำแข็งขัน ก่อนจะเปิดประตูลงไปก่อน พิณทองกำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัว โดยมีเด็กรับใช้คอยเป็นลูกมือ แต่พอสองหนุ่มสาวไปถึง พิณทองก็ไล่เด็กให้ออกมาดูแลหาน้ำหาท่ามาให้ แต่ดุริยะกลับคิดว่า เขาน่าจะเข้าไปช่วยในครัวมากกว่าจะนั่งรอเวลาอาหาร เห็นดังนั้น เพลงพิณก็รีบก้าวตามไปทันที เพราะไม่อยากให้เขาสนิทกับแม่มากกว่านี้ ไม่อยากให้แม่ชื่นชมเขามากกว่านี้! ผลก็คือ คนที่ไม่ถนัดงานครัวอย่างเธอได้แต่งกๆ เงิ่นๆ และกลายเป็นตัวเกะกะให้ดุริยะทำเสียงรำคาญและไล่ออกไป แต่มีหรือ เพลงพิณจะยอม “อ๊ะ ถ้างั้นเพลงหั่นผักนั่นให้แม่หน่อยลูก” เมื่อเห็นว่าลูกสาวยังยืนกรานจะอยู่ในนั้น พิณทองจึงหันไปใช้พลางพยักพเยิดไปที่ผักสีเขียวสดในตะกร้า เพลงพิณพยักหน้ากระตือรือร้น ก่อนจะหันไปยักคิ้วใส่ดุริยะเป็นเชิงว่า เห็นมั้ยล่ะ ว่าฉันก็ทำตัวมีประโยชน์เหมือนกัน แต่ฝีมือการหั่นผักของคนที่พยายามทำตัวเป็นประโยชน์ทำให้ดุริยะถึงกับหัวเราะขำ หยิบคะน้าที่ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ ยิบย่อยจนเกือบเรียกได้ว่า สับ ขึ้นมาโปรยลงจาน “นี่หั่นให้คนทานหรือหมูกินกันน่ะ คุณ หั่นละเอียดขนาดนี้ ทำไมไม่สับไปเลยเล่า” “แล้วแบบนี้มันกินได้หรือเปล่าล่ะ พอทำสุก มันก็กินได้เหมือนกันนั่นละ”  เพลงพิณไม่ยอมแพ้ เถียงกลับข้างๆ คูๆ “พอโดนความร้อน คะน้ามันจะเหี่ยว คุณหั่นเล็กๆ แบบนี้ มันจะเละ ไม่น่าทาน  รู้ไว้ด้วย...ปะ ไปนั่งรอข้างนอกโน่นเลย” เขาพยักพเยิดไปทางประตู เพลงพิณหันไปทางแม่ก็เห็นว่ายิ้มๆ เหมือนเห็นด้วยกับเขา จึงสะบัดหน้าเดินกระแทกเท้าจากไป พิณทองส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู แล้วบอกว่า “ตามปกติ งานในครัวของแกมีแค่ล้างจานกับช่วยแม่จัดโต๊ะน่ะค่ะ แล้วก็เป็นคนไม่ค่อยสังเกต ไม่ค่อยจำว่าแม่ทำอะไรยังไง ก็เลยออกมาอย่างที่เห็นนี่ล่ะค่ะ” ดุริยะพยักหน้ารับทราบ แล้วก็อดยิ้มขำคนที่เพิ่งตุปัดตุป่องออกจากห้องครัวไปไม่ได้ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 01:12:41

ความคิดเห็นที่ 3 “แม่ เพลงขออะไรแม่อย่างหนึ่งได้มั้ย นี่เพลงซีเรียสนะ” เพลงพิณซึ่งอยู่ในชุดนอน ใบหน้าผ่องใสสะอาดและกำลังนอนหนุนตักแม่เอ่ยขึ้น หลังจากมื้อเย็นผ่านพ้นและดุริยะก็ลากลับไปแล้ว หญิงสาวควานหามือแม่มากุมเอาไว้และเงยหน้าสบตาขอร้อง คนเป็นแม่พยักหน้าน้อยๆ หญิงสาวจึงกล่าวต่อไปว่า “ต่อไปนี้ ถ้าไม่จำเป็น แม่อย่าพบคุณดุริยะบ่อยๆ เลยนะ เพลงไม่อยากให้แม่สนิทกับเขามากไปกว่านี้อ่ะ”   พิณทองชะงักไปด้วยท่าทีครุ่นคิด สักพักก็หัวเราะขำๆ เอื้อมมือไปยีเรือนผมนุ่มสลวยนั้นเบามือ “เด็กขี้อิจฉา กลัวแม่จะรักเขามากกว่าตัวเองใช่มั้ย” เพลงพิณทำหน้ามุ่ยส่งวงค้อนให้ทำนองว่าเบื่อคนรู้ทัน แต่ปากก็เอ่ยแย้งว่า “ไม่ใช่ซะหน่อย แต่ที่เพลงห้ามก็เพราะเพลงไม่อยากให้แม่ไปรบกวนเขามากก็เท่านั้นเอง...อีกอย่าง เพลงก็ยังไม่ลืมสิ่งที่เขาทำกับเพลงนะ แม่ เพลงไม่เชื่อเด็ดขาดว่าเขาไม่ได้ทำ” หญิงสาวยังยืนยันความคิดตน “แม่ว่าเพลงอคติกับเขามากจนเกินไปแล้วนะ พออคติ เขาทำอะไรก็ผิดในสายตาเราไปหมด จากที่ผิดน้อย ก็เป็นผิดมาก ทำไมเพลงไม่ลองเปิดใจให้กว้าง แล้วลองมองเขาด้วยมุมใหม่ๆ ดูล่ะ บางทีลูกอาจได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นก็ได้นะ” เพลงพิณส่ายหน้าไปมาบนตักแม่อย่างไม่เห็นด้วย แล้วตัดบทว่า “ช่างเถอะ เพลงพูดอะไรไป แม่ก็ไม่เชื่อหรอก แม่กำลังศรัทธา กำลังบูชาเขานี่ เขาทำอะไรก็ดูดีไปหมดนั่นละ เออ...จริงสิ เพลงจะบอกแม่ว่า เมื่อคืนวาน เพลงฝันเห็นผู้หญิงคนนั้นอีกแล้วนะ แม่ ผู้หญิงที่เพลงเคยบอกว่า มาขออยู่ด้วยน่ะ แม่จำได้มั้ย” “จำได้สิลูก” ขณะที่พูด ใจของพิณทองเต้นเร็วด้วยความตื่นเต้น เมื่อความคิดบางอย่างแล่นผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว “เอ้อ...ผู้หญิงที่ลูกฝันเห็น...เขาแต่งตัวยังไง แล้วก็หน้าตาประมาณไหนจ๊ะ” “ก็เป็นคนสวยมากคนหนึ่ง แต่งชุดราตี สีออกชมพูๆ อมม่วง เหมือนชุดออกงานน่ะ” ใบหน้าพิณทองซีดเผือด มือไม้เย็นเฉียบ เลือดในร่างกายหยุดไหลเวียนชั่วขณะ ผู้หญิงในฝันของลูกเป็นคนเดียวกันกับที่เธอเห็นว่าตามลูกอยู่! เป็นใครและต้องการอะไรจากเพลงพิณกันแน่! “แม่เป็นอะไรไปอ่ะ ทำไมมือเย็นอย่างนี้” เพลงพิณอุทานเสียงตระหนกพลางจับมือแม่บีบไปมาเพื่อเรียกความอบอุ่นกลับคืนให้ “แม่นอนพักก่อนนะ” “แม่ไม่เป็นไร ลูก แม่แค่...แปลกใจนิดหน่อยที่เพลงยังฝันเห็นเธอคนนั้น...แล้วคราวนี้ เธอว่ายังไง ยังขอมาอยู่กับลูกอีกหรือเปล่า” “ไม่แล้วแหละ เจอกันรอบนี้ ดูพี่เขาสวยขึ้น มีความสุขขึ้น และไม่ได้พูดเรื่องขอมาอยู่ด้วยอีกเลย แต่เพลงรู้สึกแปลกๆ นะแม่ เพราะพี่เขาเข้ามาลูบตามแผลของเพลงแล้วก็ยิ้มแปลกๆ ยังไงไม่รู้” ได้ยินอย่างนั้น ใจของคนเป็นแม่ก็ยิ่งกังวลและตระหนกไปสารพัด เธอจะนิ่งนอนใจไม่ได้แล้ว ต้องทำอะไรสักอย่าง! “อืม อย่างนั้นเพลงยิ่งต้องทำบุญเลยนะ ก่อนนอนก็สวดมนต์ แผ่เมตตาให้เขา เขาจะได้ไม่มารบกวนเรา” เพลงพิณรับคำพลางปิดปากหาว ก่อนจะค่อยๆ คลานขึ้นเตียงของแม่ วันนี้เธอขอมานอนกอดแม่เพื่อเป็นการชาร์จแบตเตอรี่ให้ตัวเอง แม้เมื่อเย็นจะรู้สึกไม่พอใจกับการมัดมือชกของดุริยะ แต่มาตอนนี้เธออดขอบคุณเขาเล็กๆ ไม่ได้ “แน่ะ สวดมนต์สิลูก” พิณทองเอ็ดเสียงจริงจังเมื่อเห็นลูกทำท่าจะล้มตัวลงนอน เพลงพิณหันมายิ้มแห้งๆ ก่อนจะยอมนั่งพับเพียบตัวตรงและพนมมือขึ้น พิณทองรีบก้าวขึ้นไปนั่งเคียงและพนมมือขึ้นหว่างอกเช่นกัน เสียงสวดมนต์สองเสียงที่เต็มไปด้วยศรัทธาอันมุ่งมั่นและจิตใจที่บริสุทธิ์ประสานกันเบาๆ ทว่าอานุภาพกลับทะลุทะลวงทุกกำแพงกั้นไปจนถึงร่างโปร่งแสงของหญิงสาวในชุดราตรีสีกลีบบัวที่ยืนอยู่หน้าบ้าน สักพักใบหน้างามก็ส่ายไปมาคล้ายพยายามปฏิเสธอะไรบางอย่าง ก่อนจะหายวับไป! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 01:13:58

ความคิดเห็นที่ 4 ร่างนั้นมาปรากฏตัวที่ริมสระบัวหน้าบ้านหลังสีขาว เสียงแผ่เมตตาของสองแม่ลูกยังแว่วแผ่วในความมืด หญิงสาวสูดลมหายใจยาวๆ ลึกๆ ก่อนจะทรุดกายลงนั่งพับเพียบ พนมมือขึ้นแล้วหลับตาลงเพื่อรับเมตตาจิตที่ส่งมา เรียวปากแย้มออกน้อยๆ สีหน้าอิ่มเอิบใจ ครั้นเสียงเหล่านั้นสิ้นสุดลง เธอก็ลืมตาขึ้น พึมพำด้วยเสียงอ่อนใจว่า “เธอทำให้พี่ลำบากใจ เพลงพิณ” สักพัก ร่างนั้นก็ลุกขึ้นและเหม่อมองไปยังสระน้ำเบื้องหน้า ทะลุดอกบัวที่บานสล้าง ผ่านบรรดาพืชน้ำที่ลอยอ้อยอิ่งท่ามกลางสายน้ำที่ขุ่นคลั่ก และต่ำลงไป...ต่ำลงไป จนเห็นร่างแบบบางในชุดราตรีสีกลีบบัวที่กำลังตะเกียกตะกายทะยานขึ้นสู่ผิวน้ำด้วยใบหน้าที่ทรมานและหวาดกลัวสุดชีวิต มือไม้ป่ายเปะเปะเพื่อคว้าหาหลักยึด ทว่าพบเพียงความว่างเปล่า ถึงกระนั้นก็ยังไม่ยอมแพ้ เธอยังคงดิ้นรนจนสุดความสามารถ แต่มันไร้ผลอย่างสิ้นเชิง ด้วยข้อเท้าเรียวข้างหนึ่งถูกล่ามไว้ด้วยโซ่ซึ่งผูกติดกับหินก้อนใหญ่ที่นอนนิ่งอยู่ก้นสระ! ในที่สุด เธอก็รู้ว่าการพยายามดิ้น รังแต่จะทำให้ลมหายใจสิ้นสุดลงโดยเร็ว แล้วเธอก็จะไม่มีโอกาสได้หวนระลึกและจารจำความเจ็บปวดอันเกิดจากน้ำมือของคนใจร้าย...คนอันเป็นที่รัก ‘ผมขอโทษ ผมไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่คุณก็รู้ไม่ใช่หรือ ว่าความรักมันมีพลังมากแค่ไหน มันสั่งให้เราทำอะไรก็ได้ แม้แต่ในสิ่งที่เราไม่เคยคิดมาก่อนว่าเราจะทำได้’ และอาจไร้สติที่จะตั้งสัตยาธิษฐานเพื่อรอวันหวนคืนมาใหม่! ‘วันนี้...ฉันเจ็บปวดเพราะความรัก เพราะความไว้ใจ แต่วันที่ฉันกลับมา จะต้องมีคนเจ็บกว่าฉัน!’ สิ้นความคิดนั้น ดวงตาคู่เหลือกลานเมื่อครู่ก็ปิดสนิท มือไม้และร่างกายถูกปล่อยให้ลอยคว้างตามแรงกระเพื่อมของน้ำ ไม่นาน น้ำก็นิ่งสนิท สรรพสิ่งรอบตัวพร้อมใจกันหยุดเคลื่อนไหวราวกับร่วมไว้อาลัยต่อการจากไปของหญิงสาวที่น่าสงสาร... บุณฑริกน้ำตาไหลพราก ส่งเสียงสะอื้นให้ล่องลอยไปกับสายลมยามค่ำ ที่ไม่ว่าใครได้ยินต่างก็เย็นเยือกในอก เพลงพิณสะดุ้งตื่นและลุกขึ้นนั่งด้วยหัวใจที่เต้นรัว ภาพหญิงสาวถูกจับถ่วงน้ำอย่างโหดเหี้ยมยังติดตา ภาพการดิ้นรนเพื่อต่อลมหายใจยังชัดเจน “ฮือๆ” ความสงสารเข้าจู่โจมจนเต็มห้องหัวใจ และกลั่นออกมาเป็นเสียงสะอื้น ทำให้พิณทองที่นอนอยู่ข้างๆ รู้สึกตัวตื่น “เพลง เป็นอะไรไป ลูก” เธอลุกขึ้นเปิดไฟหัวเตียงแล้วก็หันมามอง “นี่ลูกร้องไห้นี่ ทำไม เกิดอะไรขึ้น” เพลงพิณหยุดร้องไม่ได้ คนเป็นแม่ต้องกอดปลอบอยู่ครู่หนึ่ง นั่นละ ถึงถอนสะอื้นได้ ถึงกระนั้นการเล่าเรื่องก็ยังกระท่อนกระแท่น “เพลงเห็นพี่คนนั้นค่ะ แม่ เขา...ถูกฆ่าอยู่ใต้น้ำ เอาหินถ่วงเท้าด้วยนะแม่ พี่เขาดิ้นใหญ่เลย ทรมาน คงทรมานมาก” “โธ่เอ๊ย นี่เพลงเก็บเอาเรื่องของเขามาคิดอีกแล้วล่ะสิ ถึงได้ฝันเป็นตุเป็นตะแบบนี้” พิณทองลูบหลังลูบไหล่ให้คลายตื่นตก “ไม่มีอะไรหรอกลูก ก็แค่ความฝันน่ะ” “แต่ภาพนั้นชัดจังเลย แม่ เขาเป็นใครกัน ทำไมถึงโหดร้ายกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่มีทางสู้ได้ขนาดนี้ พี่เขาไปทำอะไรให้ ทำไมต้องทำกันถึงเพียงนี้” “เพลง เพลง...ฟังแม่นะลูก หนูก็แค่ฝันไปเท่านั้น ซึ่งเกิดจากการที่ลูกคิดถึงเรื่องของผู้หญิงคนนั้นมากเกินไป มันไม่ใช่เรื่องจริง หนูไม่ต้องไปคิดถึงมันอีก เข้าใจมั้ย นอนต่อเถอะ ลูก” เพลงพิณไม่ได้แย้งอะไรออกไปอีกและยอมทำตามที่แม่บอกแต่โดยดี แต่ในใจไม่สามารถลบภาพนั้นออกได้ พอหลับตา เหตุการณ์นั้นก็แจ่มชัด ชัดเสียจนเธอต้องปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอีกครั้งอย่างเงียบๆ ด้วยความสงสารหญิงสาวคนนั้น (จบบทที่ ๙) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 01:14:50

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ ๑๐ ดุริยะ “มาทำหน้าที่ตามสัญญาข้อ ๗” ตั้งแต่เช้า ไม่วายที่เพลงพิณจะไล่เขากลับ แต่เขาก็ไม่ยอม บังคับให้เธอแต่งตัวออกจากบ้านพร้อมเขา แล้วก็ทำในสิ่งที่เธอเองก็คิดไม่ถึง นั่นคือพาเธอไปที่วัดเล็กๆ ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากบ้านของเธอนัก เพลงพิณเปิดประตูก้าวลงไปทั้งที่ยังงงกับการกระทำของเขาอยู่ หญิงสาวกวาดตามองวัดขนาดเล็ก ที่ร่มครึ้มด้วยต้นไม้ใหญ่และเงียบจนสัมผัสได้ถึงความสงบ เธอสูดลมหายใจยาวๆ เพื่อเก็บเอาความสดชื่นเข้าไป ครั้นแล้วจึงหันไปทางดุริยะที่เพิ่งก้าวตามลงมา เธอเห็นเขาเดินอ้อมไปทางกระโปรงท้ายรถ ไม่นานก็เดินมาหาเธอพร้อมหลอดไฟสองหลอดและถังสังฆทาน...ใบเดียว “ฉันอยากได้คำอธิบาย” “จะทำบุญต้องอธิบายด้วยเหรอคุณ” เขาส่ายหน้าน้อยๆ อย่างไม่เห็นด้วย แต่ครั้นหญิงสาวยังคงมองมาที่เขาอย่างคาดคั้น ก็เอ่ยว่า “น้าพิณอยากให้คุณทำบุญทำทานบ่อยๆ ผมก็เลยพาคุณมานี่ไง...” “แล้วทำไมต้องเป็นคุณด้วยล่ะ” เพลงพิณยังไม่ยอมแพ้ พร้อมกันนั้นก็ไม่เข้าใจแม่จริงๆ ว่าพยายามจะทำอะไรกันแน่ “แล้วนี่ สังฆทานเนี่ย ซื้อมาหรือเปล่า ดูดีๆ หรือยัง มีของหมดอายุหรือเปล่า แทนที่จะได้บุญ จะได้บาปเสียเปล่าๆ” “ไม่มีหรอกน่า เพิ่งจัดใหม่ๆ ไม่ใช่ของเก่าเก็บหรอก” “รู้ได้ไงอ่ะ อย่าไปเชื่อคนขายง่ายๆ สิ ไหนมาดูซิ” ไม่พูดเปล่า เธอฉวยถังสังฆทานจากมือเขาขึ้นมาพิจารณาด้วย “เมื่อคืน ผมเช็คหมดก่อนห่อแล้วน่า ไปได้แล้ว” พูดจบเขาก็ฉวยกลับแล้วเดินนำเธอตัดสนามหญ้าเขียวขจีนั้นไป เพลงพิณได้แต่มองตามพลางทำความเข้าใจกับประโยคนั่น นี่หมายความว่า...เขานั่งห่อสังฆทานนั่นเองหรือ...ตายละ ไม่อยากจะเชื่อเลย ผู้ชายปากเสีย ชอบกระแนะกระแหนเธอคนนี้เนี่ยนะ ทำอะไรแบบนี้เป็นด้วยหรือ หญิงสาวขยับตัววิ่งตามเขา พอตามทันก็เอ่ยว่า   “ทำบุญก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้อุทิศส่วนกุศลไปให้เจ้ากรรมนายเวรที่ตามรังควานฉันอยู่ ขอให้ไปผุดไปเกิดเสียที อ้อ แล้วอย่าลืมหารค่าใช้จ่ายทั้งหมดนี่ด้วยนะ ไม่อย่างนั้นฉันอาจไม่ได้บุญ แผ่ส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวรไม่ได้” “ดีมาก แล้วก็ตั้งจิตให้มั่นด้วยล่ะ บุญกุศลจะได้ถึงเจ้ากรรมนายเวรเยอะๆ” เพลงพิณได้แต่เก็บความหมั่นไส้คนที่ทำเป็นไม่รู้ว่าเธอพูดจากระทบกระแทกเขาเอาไว้ในใจ แล้วรีบก้าวตามเขาไป จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 01:15:50

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนออกจากวัด เพลงพิณรู้สึกสงบและรู้สึกดีขึ้นมาก เธอเผลอมองใบหน้าหล่อเหลาขาวสะอ้านนั้นนิ่ง “ต่อไป เห็นทีจะต้องคิดค่ามองซะหน่อยแล้วมั้ง ท่าทางผมจะรวยไม่รู้เรื่อง เพราะคุณแอบมองผมบ่อย” จู่ๆ เขาก็หันมาแซว เพลงพิณสะดุ้ง รีบดึงสายตากลับ   “หึ อย่าแม้แต่จะคิดว่าฉันจะพิศวาสคุณนะ ฉันก็แค่นึกอะไรออกเท่านั้นเอง” เขาหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม “ฉันแค่...นึกได้ว่า วันที่ฉันได้รู้จักคุณ ก็เป็นวันที่ฉันฝันเห็นพี่สาวคนนั้น...มันดูเป็นเรื่องบังเอิญดีนะ” “พี่สาวคนนั้น? คนไหนกัน...ผมอยากรู้เรื่อง” ตอนท้ายเขาทำเสียงเชิงบังคับ “ช่างเถอะ ไม่เกี่ยวกับคุณหรอก” เพราะไม่อยากให้เขามองว่าเธอเป็นพวกคิดมากเพ้อเจ้อ เพลงพิณจึงรีบตัดบท “รีบไปกันดีกว่า เดี๋ยวฉันสาย ไม่อยากผิดนัด” หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก เพราะดูเหมือนต่างก็มีเรื่องคิดในใจ จนกระทั่งมาถึงสี่แยกไฟแดงแห่งหนึ่งนั่นละ ที่จู่ๆ ดุริยะก็เอ่ยขึ้นเสียงเคร่งว่า “มีคนตามเรามา” เท่านั้นเอง เพลงพิณก็ทำท่าจะหันไปมอง แต่ดุริยะรีบสั่งเสียงเข้ม “อย่าหันไป มันจะรู้ว่าเรารู้ตัว” หญิงสาวตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก “คุณแน่ใจหรือว่าเขาตามเรา แล้วเป็นพวกเดิมหรือเปล่า” “เป็นรถคันเดียวกับเมื่อวาน และคนซ้อน ผมก็แน่ใจว่าเป็นนายสันธิ” “แล้วพวกเขาจะทำอะไร จะฉุดฉันเอาไปให้เจ้านายของเขาให้ได้งั้นหรือ” “ผมคิดว่าเป้าหมายอยู่ที่ผมมากกว่า ส่วนคุณ เขาคงหาทางบีบด้วยวิธีอื่น...ระวังตัวด้วยล่ะกัน” “คนที่ควรระวังตัวคือคุณมากกว่านะ ส่วนฉัน ฉันคิดว่าฉันจัดการได้” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ “คุณจะทำอะไร อย่าบอกนะว่าจะไปคุยกับคุณยรรยงน่ะ” ดุริยะเอะอะขึ้น “อย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะ เพลง ผู้ชายคนนั้นทำทุกอย่างได้มากกว่าที่คุณคิด ผมขอสั่งห้ามเด็ดขาด” “แต่ฉันจะปล่อยให้เขาคุกคามคุณหรือทำให้ฉันประสาทเสียแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องจบ” จบคำพูดของเธอ สัญญาณไฟก็เปลี่ยนสี ดุริยะซึ่งเป็นคันแรก รีบออกรถด้วยความเร็ว มอเตอร์ไซค์คันนั้นก็ตามติดทันทีเช่นกัน เพื่อทำในสิ่งที่เขาเองก็คิดไว้แล้ว นั่นคือ การล้วงหยิบปืนจากซอกเอวขึ้นมา แล้วเล็งมาที่เขา เพลงพิณร้องกรี๊ดด้วยความตกใจกลัว ในขณะที่ดุริยะยังมีสติเต็มเปี่ยม เขากดแตรเสียงดังลั่นเพื่อเรียกให้คนบริเวณนั้นหันมามอง ซึ่งก็ได้ผล เจ้าคนพกปืนชะงักไปเล็กน้อย ดุริยะใช้โอกาสนั้นเบียดเข้าหามันให้เสียหลักแล้วเร่งความเร็วจากมา หากก็รู้ว่า ขืนขับรถต่อไป ก็ต้องติดไฟแดงในแยกหน้า คราวนี้เขาและเพลงพิณอาจไม่โชคดีอีก ชายหนุ่มจึงหันไปสั่งเธอว่า “พอผมจอดรถ คุณรีบลงไปเลยนะ” “จะไปไหน” เพลงพิณถามหน้าตาตื่น “หนีไปให้เร็วที่สุด” พูดจบเขาก็เลี้ยวรถขวับเข้าไปจอดริมฟุตบาธ แล้วหันมาพยักหน้าให้สัญญาณ เพลงพิณไม่รอช้า ทำตามคำสั่งนั้นทันที ดุริยะเองก็รีบก้าวลงเช่นกัน เพื่อก้าวไปจูงมือเธอให้ออกวิ่งไปด้วยกัน ปากก็ว่า “เราจะเข้าไปในซอยข้างหน้านั่น คนพลุกพล่านพอสมควร ผมเชื่อว่าเราจะปลอดภัย” หญิงสาวพยักหน้ารับ แม้จะรู้สึกตื่นกลัวอยู่มาก แต่เธอก็มั่นใจว่า ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าจะไม่มีวันปล่อยให้เธอได้รับอันตรายอย่างแน่นอน เพลงพิณมองมือใหญ่ที่เกาะกุมมือเธออยู่ นาทีนั้นความอบอุ่นก็แผ่ซ่านเข้ามาหา และเธอก็เผลอกระชับมือตอบเขาแน่นเพื่อให้เขาจับจูงนำทางต่อไป จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 01:16:56

ความคิดเห็นที่ 7 “ฉันจะไปคุยกับนายยรรยงให้รู้เรื่อง” เพลงพิณประกาศเสียงดังฟังชัดขณะทั้งคู่เดินออกจากซอกตึกที่ใช้เร้นกายเมื่อครู่นี้ หลายคนเริ่มหันมามองหญิงสาวอย่างสนใจ เนื่องจากจำเธอได้ มีเสียงซุบซิบและสะกิดสะเกากันให้มองเธอเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แม้จะเหนื่อยและอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ได้อยากยิ้มแม้แต่น้อย แต่เพลงพิณก็จำต้องฝืน หันไปกราดยิ้มส่งไปรอบๆ   “เรามีวิธีที่ดีกว่าการเดินเข้าไปให้เขาขย้ำถึงที่” ดุริยะเอ่ยเสียงเข้ม “เรา? มันไม่ใช่เรา มันเรื่องของฉันคนเดียว” หญิงสาวหันมาร้องเสียงสูง “จนป่านนี้แล้ว คุณยังไม่คิดจะเลิกยุ่งกับฉันอีกเหรอ พอได้แล้ว คุณดุริยะ” “ยังไม่ครบระยะเวลาตามสัญญา” “คุณก็อ้างแต่ไอ้สัญญาบ้าบออยู่นั่นละ เอาเป็นว่า ถ้าเกิดมีการตรวจสอบกันขึ้นว่าทางฝั่งคุณทำหน้าที่บกพร่อง ฉันรับปากว่าจะไม่เอาผิดคุณก็แล้วกัน” “อย่าพยายามหาเหตุผลมาไล่ผมออกจากชีวิตคุณหน่อยเลย ยังไง ผมก็ต้องห้ามไม่ให้คุณทำในสิ่งที่คุณคิดจะทำให้ได้” “คุณไม่มีสิทธิ์ห้าม เพราะนี่เป็นเรื่องของฉัน...แล้วฉันก็ไม่ได้จะเข้าไปคนเดียว ฉันจะพาพี่เปิ้ลไปด้วย” “หึ...จะยิ่งทำให้คุณถูกเสือเฒ่าขย้ำเร็วขึ้นน่ะสิ” ชายหนุ่มพึมพำเสียงเยาะๆ “คุณหมายความว่ายังไง” เพลงพิณหันขวับมาจ้องหน้าเขาคาดคั้น แต่ดุริยะไม่ได้ตอบคำถามนั้นออกมาอีก นอกจากพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดว่า “ถ้าคุณจะไปหานายยรรยงจริงๆ ล่ะก็ ผมจะไปด้วย” “จะเข้าไปให้เขาฆ่าคุณหมกบ้านหรือไง สติดีหรือเปล่า คุณเนี่ย” หญิงสาวหันมาต่อว่า “คุณต่างหากล่ะ ที่ฟั่นเฟือน ทิ้งคนที่ร่วมทุกข์ร่วมหนีมากับคุณได้ลงคอ ใจร้ายไม่มีใครเกิน” ตอนท้ายเขาทำเสียงงอนๆ ให้เพลงพิณหน้าเหวอไปชั่วขณะ...เออ...อยู่ดีๆ ผู้ชายตัวโตๆ ก็มาทำงอนใส่เธอเนี่ยนะ นอกจากไม่ได้เป็นแฟนกันแล้ว ท่าทางแบบนั้นก็ไม่ได้เข้ากับเขาสักนิดเดียว   ระหว่างนั้นเอง วัยรุ่นชายคนหนึ่งที่เพิ่งเดินสวนทั้งคู่ไป ได้ตัดสินใจเดินย้อนกลับมา มือผอมที่ค่อนข้างสกปรกล้วงหยิบมีดโกนคมกริบออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วเร่งฝีเท้าจนเข้าไปใกล้เพลงพิณ ตาจ้องที่กระเป๋าถือในมือข้างหนึ่งของเธอตาเป็นมัน ครั้นแล้วก็ค่อยๆ ยกมีดขึ้นระดับเอว ...ห่างออกไปไม่ถึงสิบเมตร ร่างโปร่งแสงของบุณฑริกยืนจ้องมือของมันเขม็งเพื่อสะกดให้ทำตามที่เธอต้องการ...ดังนั้นเอง แทนที่คมมีดจะกรีดลงบนเนื้อกระเป๋า มันกลับถูกตวัดใส่เนื้อนวลช่วงต้นแขนของเพลงพิณ “โอ๊ย!” เพลงพิณกรีดร้องด้วยความตกใจ ส่วนคนร้ายเมื่อเห็นว่าตัวเองทำพลาดก็รีบหลบหนีไป โดยอาศัยคนพลุกพล่านช่วยเร้นกาย มันจากไปพร้อมความงุนงงสงสัยว่า ตัวเองทำงานพลาดขนาดนั้นได้อย่างไร ในเมื่อกระเป๋ากับต้นแขนของเหยื่อห่างกันตั้งเยอะ ทำไมมันรู้สึกว่า เหมือนมีมือใครซักคนมาจับมือมันให้เปลี่ยนเป้าหมายก็ไม่รู้ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 01:18:00

ความคิดเห็นที่ 8 โชคดีที่ทั้งหมอและพยาบาลประจำคลินิกที่ดุริยะพาเพลงพิณไปทำแผลไม่รู้จักเธอ เรื่องที่เธอโดนทำร้ายจึงไม่ถูกแพร่ออกไป เพียงแต่เมื่อลัลนาทราบเรื่องเข้าก็โมโหมาก ถึงขั้นสั่งห้ามเธอไปไหนมาไหนกับดุริยะอีก “เขาทำให้เพลงต้องได้รับบาดเจ็บ นำแต่เรื่องเดือดร้อนมาให้ พอ พอ ไม่ต้องเจอ ไม่ต้องคุยกันแล้ว” “พี่เปิ้ล...คนที่ทำให้เรื่องยุ่งอยู่เนี่ยคือนายยรรยงหัวงูนั่นนะคะ คุณดุริยะเขาเป็นคนช่วยเพลงเอาไว้ แล้วที่เพลงโดนทำร้ายนี่ก็เป็นอุบัติเหตุ” เพลงพิณแก้แทนชายหนุ่มและมองหน้าผู้จัดการส่วนตัวด้วยความไม่เข้าใจว่าฝ่ายนั้นโทษดุริยะได้ยังไง “คุณยรรยงมาเกี่ยวอะไรด้วย โยนขรี้ให้ท่านหรือเปล่า” ลัลนารีบหันหน้าไปทางอื่นตอนที่พูดประโยคนี้ “คุณดุริยะยืนยันว่า คนที่ตามทำร้ายเขากับเพลง เป็นคนของคุณยรรยง ตาแก่คนนั้นต้องการตัวเพลงไปเป็นอีหนูของเขา พี่เปิ้ลก็รู้นี่คะ เพลงเคยบอกพี่แล้วไง” “แน่ใจหรือว่าคุณดุริยะไม่ได้โกหก” “แล้วเขาจะโกหกเพลงทำไมล่ะ” “โอ๊ย อย่าทำตัวโง่ไปหน่อยเลย เพลง เราน่ะ ยังอ่อนต่อวงการนี้ เรียกว่าอ่อนต่อโลกเลยดีกว่า เราไม่รู้หรอกว่ามันสกปรกแค่ไหน และโดยเฉพาะคำว่าผลประโยชน์ มันทำให้คนเรายอมทำอะไรได้ทุกอย่าง...อย่าบอกนะว่า เราไม่รู้ว่าคุณดุริยะเขาต้องการอะไรจากเราน่ะ”   “เขาเกลียดเพลง เขาก็คงแค่ต้องการแกล้งเพลงเท่านั้นล่ะมังคะ” หญิงสาวตอบแบบไม่ต้องคิด   “เวรกรรม เพลงเอ๊ย” ลัลนาร้องพลางมองสาวสวยตรงหน้าด้วยแววตาสมเพช “ถ้าเกลียด เขาจะมาอยู่ใกล้เรา พยายามเข้ามาในชีวิตเราทำไม หรือเราชอบอยู่ใกล้คนที่เราไม่ชอบหน้าล่ะ” “เอ้อ...” ถึงคราวที่เพลงพิณจะนิ่งอึ้งไปเพราะหาคำตอบมาให้ลัลนาไม่ได้ ฝ่ายนั้นจึงกล่าวต่อไปว่า “ถ้าให้พี่เดานะ พวกนั้นเป็นคนของเขา ที่เขาจ้างมาให้เล่นละครเพื่อซื้อใจเรา” “อุ๊ย ไม่หรอก พี่เปิ้ล เขาคงไม่ลงทุนขนาดนั้นมั้ง” “น้อยไปสิ ไม่ว่า ถามหน่อยสิ เรารู้จักเขาดีแค่ไหนกันเชียว...เอางี้ เพลงไม่ต้องเชื่อพี่ก็ได้ แต่ลองคิดดูให้ดีก็แล้วกันว่าที่พี่พูดมาน่ะ เข้าเค้าบ้างหรือเปล่า” เพลงพิณเงียบไปด้วยท่าทีครุ่นคิด ขณะที่ลัลนาลอบยิ้มพึงใจ แล้วพูดขึ้นอีกว่า “เท่าที่พี่รู้มาก็คือ คุณยรรยงน่ะ ถึงจะชอบยุ่งกับเด็กสาวๆ ก็จริง แต่ท่านไม่เคยฝืนใจใคร เพราะท่านเลือกได้อยู่แล้ว ท่านจะเอาคนที่สวยกว่าเรา ดังกว่าเราก็ยังได้ เพราะฉะนั้นไม่มีทางที่ท่านจะมาเสียเวลาทำเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้” เพลงพิณยังคงนิ่งเงียบ ในใจนั้นคิดค้านกับสิ่งที่ลัลนาพูดอย่างสิ้นเชิง ดุริยะไม่ได้ชอบเธอ เขาไม่ได้ทำในสิ่งที่ลัลนาว่ามาทั้งหมด ที่เขาปกป้องเธอก็เพราะบังเอิญอยู่ในสถานการณ์เลวร้ายด้วยกันเท่านั้น และที่ได้มาอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ก็เพราะสัญญาบ้าบอนั่น ใจเธอยังเชื่อว่า ทั้งหมดนั่นเป็นฝีมือของคุณยรรยง ผู้ชายคนนั้นต่างหากที่น่ากลัว อย่างไรก็ตาม หญิงสาวไม่ได้เอ่ยค้านออกไปอย่างใจคิด และก้มมองแผลใหม่ของตนด้วยสีหน้าไม่สบายใจนัก...งานนี้ได้แผลเป็นเพิ่มมาอีกรอยแน่ๆ... “ขอบคุณมาก น้องเพลง ที่ให้พี่เข้าไปอยู่ได้มากขึ้น” “อะไรนะ พี่เปิ้ล” เพลงพิณหันไปถามลัลนาอย่างไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยินนัก “เข้าไปไหนอ่ะ” “อะไร เพลง พี่ยังไม่ได้พูดอะไรเลย” ผู้จัดการสาวส่ายหน้างงๆ “อ้าว เมื่อกี้พี่บอกว่า ขอบคุณที่ให้พี่เข้าไปอยู่ได้ไม่ใช่เหรอ” “ไม่ได้พูด แล้วก็ไม่เข้าใจประโยคที่เพลงพูดมาด้วย มันคืออะไร แล้วพี่จะเข้าไปอยู่ที่ไหน” ได้ยินอย่างนั้น เพลงพิณก็เหลียวมองไปรอบๆ ห้องว่ามีคนอื่นอยู่อีกหรือไม่ ทั้งที่แน่ใจว่านอกจากเธอกับลัลนาแล้ว ไม่มีใครอื่นอีก เพราะนี่คือห้องส่วนตัวของเจ้าของบริษัทที่เธอมานั่งรอเพื่อคุยงาน ถ้าอย่างนั้น เสียงที่ได้ยินเมื่อครู่คือเสียงใคร...แล้วคำพูดนั้นหมายถึงอะไร... “หูฝาดล่ะมั้ง...เออ...เพลงนั่งรอคุณดรีมไปก่อนนะ พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อน” ลัลนาว่าพลางลุกขึ้น “อ้อ แล้วก็เรื่องคุณดุริยะน่ะ คิดให้ดีล่ะ” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 01:19:06

ความคิดเห็นที่ 9 พอออกจากห้องของคุณดรีม ลัลนาก็เดินเร็วๆ ไปเข้าห้องน้ำ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในที่นั้น ก็ล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อกดหาใครบางคน แล้วกรอกเสียงแทบเป็นกระซิบลงไป “ค่ะ ท่าน...ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ เปิ้ลเบี่ยงเบนเรื่องให้แล้วค่ะ ว่าทั้งหมดเป็นแผนของคุณดุริยะ...ไม่ต้องห่วงค่ะ น้องเพลงไม่ใช่คนโง่ก็จริง แต่ก็ไม่ใช่คนฉลาดเป็นกรด เจอเปิ้ลกรอกหูทุกวันก็เชื่อเองล่ะค่ะ” ผู้จัดการสาววางหูด้วยสีหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง เมื่อคิดถึงเงินจำนวนมากที่จะถูกโอนเข้าบัญชีในอาทิตย์หน้า...นี่ไม่ใช่ครั้งแรกสำหรับการทำงานง่ายๆ แต่ผลตอบแทนแสนจะคุ้มค่า ใครจะเรียกการกระทำของเธอว่ายังไงก็ช่าง เธอไม่เคยสน ทางใด วิธีใดที่จะทำให้ได้เงินเยอะๆ ให้เธอได้ใช้ชีวิตสบายๆ เธอทำทั้งนั้นละ และสิบปีในวงการบันเทิงก็ทำให้ลัลนาได้พบหญิงสาวมากหน้าหลายตาที่ต่างตะเกียกตะกายเข้ามาเพื่อแสวงหาชื่อเสียง เงินทอง ไม่ลังเลที่จะแลกทุกสิ่งอย่างเพื่อให้ได้มา และคนลักษณะเหมือนเพลงพิณ ลัลนาก็เคยเจอมาเยอะเช่นกัน ประเภทเล่นตัวเพื่อ “อัพ” ตัวเองให้ดูมีราคาและมีคุณค่าเพิ่มขึ้น แต่ครั้นได้ยินสิ่งที่ “ท่าน” เหล่านั้นเสนอให้ ก็ขี้คร้านรีบตะครุบแทบไม่ทัน ยิ่งเพลงพิณด้วยแล้ว จากการได้ทำงาน ได้คลุกคลีกันมา เห็นชัดว่า หญิงสาวเป็นคนทะเยอทะยานอยู่พอสมควร ฉะนั้น ลัลนาจึงเชื่อว่า ขณะนี้ เพลงพิณก็แค่กำลังเล่นละครนำเสนอตัวเองเท่านั้น   “หึ...” หญิงสาวแค่นเสียงอย่างดูแคลนขณะยื่นมือไปใต้ก๊อกน้ำแบบอัตโนมัติเพื่อล้างมือและฮัมเพลงออกมาอย่างอารมณ์ดี ล้างมือเรียบร้อยแล้ว เธอก็เงยหน้าขึ้นเพื่อสำรวจหน้าตาผมเผ้าผ่านกระจกเงาบานใหญ่ และช่วงที่กำลังลูบผมให้เข้ารูปเข้าทรงนั่นเอง เธอก็พบว่า นิ้วของตัวเองเต็มไปด้วยคราบเลือด! “กรี๊ด!” ลัลนากรีดร้องเสียงหลงพลางดึงมือออกห่างตัวเพื่อพิจารณาว่า เธอแค่ตาฝาดหรือเกิดอะไรแน่ และสิ่งที่เห็นก็ทำให้ผู้จัดการสาวถึงกับต้องร้องออกมายาวๆ อีกรอบ “กรี๊ด-ด-ด” นิ้วที่เมื่อครู่นี้ใช้กดโทร.หา “ท่าน” ปรากฏรอยแผลเหวอะหวะ เลือดสีแดงข้นไหลทะลักราวกับมันคือท่อน้ำขนาดใหญ่และไหลลามลงมาตามท่อนแขน สัญชาตญาณบอกให้เธอรีบยื่นแขนไปใต้ก๊อกน้ำอีกครั้งเพื่อล้างคราบอันน่าสะพรึงนั้น ออก...ทว่า...น้ำที่ไหลออกมาก็เป็นสีแดงเข้ม! “กรี๊ด! ช่วยด้วย!” หญิงสาวกรีดร้องสุดเสียงและตัดสินใจวิ่งออกไปข้างนอก ตาก็จ้องที่มือตัวเองตลอดเวลา ขณะนั้นเองมีเสียงฝีเท้าวิ่งตรงมาทางนี้ ทำให้ลัลนาใจชื้นขึ้นมาก “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย”     “เป็นอะไรไปคะ” คนข้างนอกร้องถาม ก่อนจะผลักประตูเข้ามา ลัลนาไม่ได้เงยหน้ามองว่าเป็นใคร แต่รีบชี้ที่มือตัวเองพลางละล่ำละลักบอก “เลือดค่ะ เลือดจากไหนไม่รู้เยอะแยะไปหมดเลย” “ไหนคะ ไม่เห็นมีอะไรเลย” อีกฝ่ายถามงงๆ และกอดอกมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาขำ “ก็นี่ไงคะ ที่นิ้วของฉันนี่ไง” ผู้จัดการสาวชี้บอกอีกครั้ง พลางเงยหน้ามองคนมีน้ำใจ เมื่อเห็นว่าเป็นหญิงสาวในชุดราตรีสีกลีบบัวก็ชะงักไปเล็กน้อย คิดว่า อาจจะมีงานเลี้ยงหรือกิจกรรมอะไรก็ได้ และผู้หญิงคนนี้ก็คงเป็นพนักงานใหม่ เพราะไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน “ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่คะ” หญิงสาวในชุดสีกลีบบัวเอ่ยยืนยันในสิ่งที่ตนเห็นพลางก้าวเข้ามาใกล้ แล้วคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของเธอ “แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันช่วยดูให้ก็ได้ค่ะ” “ขอบคุณค่ะ” ลัลนามองใบหน้าสวยหวานนั้นอย่างซึ้งใจ “นิ้วคุณเปิ้ลนี่สวยนะคะ...แต่ใครจะรู้ ว่าเบื้องหลังมันได้ทำร้ายทำลายใครไปบ้าง” เสียงเปี่ยมน้ำใจกลับกลายเป็นเย็นยะเยือก ลัลนาเงยหน้ามองคนพูดอย่างงงๆ ก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังแสยะยิ้มด้วยแววตามาดร้าย เท่านั้นเอง เธอก็รีบสะบัดมือออกด้วยความหวาดกลัว แต่ช้าไปเสียแล้ว อีกฝ่ายจับมือเธอเอาไว้แน่น “กรี๊ด ปล่อยนะ แกเป็นใคร แกจะทำอะไรฉัน” หญิงสาวไม่ตอบอะไร แต่กลับใช้มืออีกข้างหักนิ้วโป้งของเธอเสียงดังกร๊อบ! “โอ๊ย! อ๊าก!” หญิงสาวผู้มีอาชีพเสริมบนศักดิ์ศรีและคราบน้ำตาของเพศเดียวกับตนร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด มองกระดูกสีขาวที่โผล่ออกมาจากนิ้วด้วยดวงตาเหลือกลาน “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย โอ๊ย”   “คุณเปิ้ลคะ คุณเปิ้ล เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” มีเสียงร้องเรียกชื่อเธอพร้อมกับประตูที่ผลักเข้ามาอีกครั้ง “ช่วยด้วยค่ะ ผู้หญิงคนนี้จะฆ่าเปิ้ล มันจะฆ่าเปิ้ล” ลัลนาที่จำได้ว่านั่นเป็นเสียงของประชาสัมพันธ์ของคุณดรีมรีบร้องบอกด้วยความดีใจ “ผู้หญิงที่ไหนคะ...แล้วนั่นคุณเปิ้ลทำอะไรคะ พยายามหักนิ้วตัวเองทำไม” ผู้จัดการดาราสาวชะงักเมื่อได้ยินประโยคนั้น รีบก้มมองที่มือก็พบว่า เป็นตัวเธอเองที่พยายามจะหักนิ้วโป้งตัวเอง และไม่มีหญิงสาวในชุดราตรีท่าทางน่ากลัวอยู่ตรงนั้น! “เอ้อ...แต่เมื่อกี้...” ลัลนาทำหน้าเหลอหลาและรีบปล่อยมือจากนิ้วตน ก่อนจะเหลียวมองไปรอบตัวด้วยแววตาที่ยังเต็มไปด้วยความตื่นกลัวระคนไม่เข้าใจ “เอ้อ...คือ...เมื่อกี้ เปิ้ลเห็น...เอ้อ ไม่มีอะไรคะ เปิ้ลคงตาฝาดไป...ขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบเธอก็รีบจ้ำอ้าวจากไป ปล่อยให้หญิงสาวผู้มาใหม่ได้แต่ส่ายหน้างงๆ ก่อนจะก้าวเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวต่อไป พอก้าวพ้นห้องน้ำ ลัลนาก็มองมือและนิ้วของตัวเองด้วยความงุนงงสุดชีวิต เมื่อครู่นี้เธอเห็นว่ามันถูกจับและถูกหักโดยผู้หญิงในชุดราตรีชัดๆ ผู้หญิงซึ่งมีแววตาเกลียดชังและโกรธแค้นเธอคนนั้น “เราตาฝาดได้นานขนาดนั้นเลยหรือ...มันอะไรกันแน่นะ” หญิงสาวพลิกมือตัวเองไปมาหลายๆ ครั้ง ก็พบว่ามันยังอยู่ในสภาพปกติ ไม่มีร่องรอยถูกทำอะไรแม้แต่น้อย ครู่ต่อมา เธอก็เดินกลับเข้าห้องคุณดรีมด้วยความรู้สึกที่ยังงุนงงและจังหวะการเต้นหัวใจที่ยังเต็มไปด้วยความหวาดผวา (จบบทที่ ๑๐ ค่ะ) น้อมรับคำติชมเช่นเคยค่ะ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 54 01:21:36 จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 01:20:34

ความคิดเห็นที่ 10 ผู้หญิงที่เป็นวิญญาณ นี่ เป็นคนรักของ บารมี ใช่มะคะ?? แพทว่า เค้าต้องโดนญาติๆนายบารมีจับไปถ่วงน้ำแน่เลย แง่มๆ ลงตอนต่อไปเร็วๆนะคะ จากคุณ : pat_ok เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 11:49:15

ความคิดเห็นที่ 11 มาลงต่อแล้ว ลงชื่อไว้ก่อนนะ แล้วสายๆ จะอ่าน จากคุณ : กัตตาเปอร์ชา (amlee) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 07:24:37

ความคิดเห็นที่ 12 เนื้อเรื่องเริ่มเข้มข้นขึ้นทุกทีแล้วค่ะ   เวลาเพลงเป็นแผลจะทำให้ผีเข้ามาครอบงำได้มากขึ้นเหรอคะ ทำไมหว่า??? และมีตั้ง 36 ตอน อย่างนี้เวลาพิมพ์จะทำเป็นหนึ่งหรือสองเล่มค่ะเนี่ย เค้าว่าผ่านการพิจารณาอยู่แล้วล่ะค่ะ แต่แม่ของเพลงตกหลุมเสน่ห์ดุริยะแหงๆ ^ ^ จากคุณ : กัตตาเปอร์ชา (amlee) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 12:53:56