ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 39 วิษุวัตจ้องมองโทรศัพท์มือถือในมืออย่างร้อนใจ เมื่ออยู่ๆสัญญานก็ขาดหายไปเฉยๆหลังจากเขาได้พูดความในใจออกไป เขาพยายามกดโทรซ้ำอีกหลายครั้ง แต่ก็ได้ยินเพียงเสียงตอบรับอัตโนมัติที่ตอบกลับมาว่า ‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’  ก็นึกอยากจะไปดักรอถึงที่หน้าคอนโดมิเนียมซะเดี๋ยวนี้เลย  ทว่า มันก็คงเป็นได้เพียงแค่คิด เพราะถ้าทำอย่างนั้นจริงๆ อาจจะทำให้เธอยิ่งโกรธมากกว่าเดิมจนระยะห่างมันเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆก็ได้  แต่คอยดูเถอะ ถึงอย่างไรเขาก็จะไม่ยอมเลิกล้มความตั้งใจง่ายๆ เพียงเพราะอุปสรรคเพียงแค่นี้หรอก ขณะที่ในรถยนต์ของมิ่งกมล อันธิกาเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าแล้วก็ถอนใจยาวพร้อมกับเอนตัวพิงพนักเบาะอย่างเหนื่อยๆ “เฮ้ย นี่ อย่าบอกนะว่าแกกดตัดสายพี่ปาล์มแล้วก็ปิดเครื่องน่ะ  มีอะไรน่าจะพูดกันดีๆนะ” มิ่งกมลบอกอย่างไม่สบายใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาหลังรับโทรศัพท์ของเพื่อน “เปล่า  ไม่ได้ตัดสาย  ฉันเคยตัดสายใครทิ้งที่ไหนล่ะ ถึงจะไม่ใช่พี่ปาล์มก็เถอะ  แต่แบตมันหมดพอดี ก็ดีเหมือนกัน” อันธิกาตอบน้ำเสียงเนือยๆ  คำพูดสุดท้ายที่ได้ยินจากวิษุวัตคล้ายยังดังก้องอยู่ในหู   “อ้าวเหรอ  แล้วมีเรื่องอะไรด่วนมากรึเปล่า ใช้โทรศัพท์ฉันโทรกลับไปก็ได้นะ  แกน่าจะจำเบอร์พี่เค้าได้นี่” “ฉันจำไม่ได้หรอก   ช่างมันเถอะ  อย่าพูดเรื่องนี้อีกเลย ฉันง่วงแล้ว ขอนอนแป๊บนึงนะ ถึงแล้วปลุกด้วย” ถึงแม้จะรู้ว่าเพื่อนพูดโกหกคำโต แต่เห็นท่าทางเหมือนไม่อยากพูดเรื่องนี้จริงๆ มิ่งกมลก็ไม่อยากเซ้าซี้อะไรอีก เพราะเท่าที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนปี 1 จนถึงทุกวันนี้ ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร อันธิกาก็จะจัดการได้ด้วยตัวเองเสมอ ไม่ค่อยเล่าหรือปรึกษาอะไรใครมากนัก  ตรงกันข้าม เธอมักจะเป็นที่ปรึกษาของเพื่อนๆและคอยพูดแนะนำเวลาใครมีปัญหาอะไรมาเล่าให้ฟังอีกด้วย  แต่นี่เป็นครั้งแรกที่อันธิกามีปัญหาเรื่องความรัก และเท่าที่เห็นตั้งแต่เกิดเรื่อง จนถึงวันนี้ แม้ภายนอกเธอจะดูเข้มแข็ง ดูเหมือนไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย แต่มิ่งกมลที่เป็นเพื่อนใกล้ชิดที่สุดก็รับรู้ได้ว่ามันไม่ใช่อย่างที่เพื่อนๆทุกคนเห็นเลย การที่เพื่อนรักของเธอรีบลุกหนีจากเสียงเพลงของวิษุวัต ก็เป็นสิ่งที่บ่งบอกได้ชัดเจนว่า อันธิกายังแคร์เขามาก  ไม่เช่นนั้นก็คงนั่งอยู่ที่นั่นต่อไปได้โดยไม่สนใจอะไรใดๆรอบตัวทั้งนั้น   ชีวิตการทำงานเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยในช่วงเทอมแรกของวริษากำลังจะผ่านพ้นไปแล้ว  เมื่อลองมานั่งคิดทบทวนดูตั้งแต่วันแรกที่เริ่มทำงานจนถึงวันนี้  เธอค่อนข้างพอใจกับชีวิตที่เป็นอยู่พอสมควร  การได้ใช้ความรู้ที่ร่ำเรียนมา มาถ่ายทอดให้กับบรรดาลูกศิษย์ได้อย่างเต็มที่ ทั้งในแง่วิชาการหรือประสบการณ์การร่ำเรียนจนจบการศึกษาระดับสูงสุด  มันทำให้เธอรู้สึกว่าเธอมีความสุขกับการทำงานตรงนี้  ใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้  แต่ในมุมมองของผู้อาวุโสและมีความเชี่ยวชาญที่อยากให้เธอได้เติบโต  ก็มีความปรารถนาดี และอยากเห็นหญิงสาวได้ก้าวหน้าในสาขาอาชีพมากกว่านี้ ทำให้มีข้อเสนอที่วริษาต้องตัดสินใจ และแน่นอนว่า ผู้ที่เธอนึกถึงและต้องขอคำปรึกษาก่อนใครก็คือ คุณตากับคุณยายผู้เป็นที่เคารพรักที่สุดในช่วงชีวิตที่ผ่านมา “ว่านก็ไม่รู้ว่าจะเร็วเกินไปรึเปล่านะคะ  ที่จะรับตำแหน่งฝ่ายบริหาร แถมยังต้องไปอยู่ไกลถึงระยอง คุณตากับคุณยายคิดว่าเป็นไงบ้างคะ” หญิงสาวเล่าเรื่องการประชุมภายในของอาจารย์ในคณะสถาปัตย์ฯ เกี่ยวกับการขยายสาขาของคณะไปที่วิทยาเขตระยองเพิ่มอีกแห่งในปีการศึกษาหน้า และจะมีรองคณบดีที่ได้รับเลือกท่านหนึ่งไปรับตำแหน่งคณะบดีของวิทยาเขต ในขณะที่ ตัวเธอเองก็ได้รับการทาบทามจากคณบดีโดยตรงให้ไปเป็นอาจารย์ประจำที่นั่นควบคู่กับตำแหน่งรองคณบดีฝ่ายวิชาการด้วยเช่นกัน “เอ  ตอนนี้ว่านก็เริ่มเขียนหนังสือเพื่อขอเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์อยู่ไม่ใช่เหรอลูก  ตาว่ามันก็ไม่ได้เร็วไปหรอกมั้ง ถึงเราจะมีประสบการณ์สอนยังไม่มาก  แต่ความรู้ความสามารถอื่นๆมันก็ทดแทนกันได้อยู่นะ” “ว่านก็ทำตามคำแนะนของคุณตากับคุณยายไงคะ เรื่องตำแหน่งทางวิชาการ แต่ก็ต้องมีประสบการณ์อย่างน้อยสองปี ตามหลักเกณฑ์  จะว่าไปแล้ว ถึงเวลานั้น ว่านน่าจะพร้อมทำงานอื่นๆที่นอกเหนือจากงานสอนมากกว่าตอนนี้นะคะ” “ยายว่า ก็น่าสนใจดีนะลูก ยายกับตาก็เคยไปมหาวิทยาลัยที่นั่น  บรรยากาศดีมาก อากาศก็ดี  ถ้าเกิดว่านอยากไปจริงๆ  เราน่าจะซื้อบ้านใกล้ๆทะเลสักหลัง  จะได้เอาไว้เป็นบ้านพักตากอากาศด้วยดีมั้ยลูก บางทีตากับยายเบื่อๆ จะได้ไปเที่ยวพักผ่อนบ้าง” ฟังที่ผู้เป็นยายออกความเห็นแล้ว วริษาก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย   “คุณยายคิดเหมือนที่ว่านคิดไว้เลยค่ะว่า ถ้าต้องไปอยู่จริงๆ  ก็อยากจะไปซื้อบ้านใกล้ๆทะเล บรรยากาศสบายๆ อยู่ที่นั่น คงเป็นชีวิตที่สงบและก็เรียบง่ายดีนะคะ” ระหว่างกำลังพูดคุยกัน สาวใช้ในบ้านก็เดินตรงเข้ามาใกล้และบอก “คุณว่านคะ  คุณเมฆกับคุณผึ้งมาหาค่ะ นั่งรออยู่ที่ศาลากลางสวน” “ขอบใจจ้ะ   เอ้อ คุณตาคุณยายคะ ถ้างั้นว่านขอตัวออกไปหาเพื่อนๆก่อนนะคะ “ วริษาบอกก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นตรงไปยังศาลากลางสวน และก็พบเพื่อนทั้งสองมานั่งรออยู่แล้ว “คุณตากับคุณยายพักผ่อนอยู่รึเปล่าว่าน  ตอนแรกว่าจะเข้าไปทักทายท่าน แต่มันจะสี่ทุ่มแล้ว เลยไม่แน่ใจว่าควรจะเข้าไปดีมั้ย แบบว่าเกรงใจน่ะ” สายน้ำผึ้งเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรกเมื่อวริษาเดินมานั่งลงข้างๆ “ความจริง คุณตากับคุณยายก็ยังไม่นอนหรอก  แต่ก็ใกล้ได้เวลาแล้วเหมือนกันแหละ  ไม่เป็นไรหรอก ไว้วันหลังมาเร็วๆกว่านี้หน่อยสิ จะได้ทานมื้อเย็นด้วยกัน ว่าแต่ มากันดึกป่านนี้มีอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าเนี่ย” วริษามองหน้าเพื่อนทั้งสองคนสลับกันไปมาเหมือนจะหาคำตอบ “ก็ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก  พอดีว่า วันนี้เรากับผึ้งต้องทำงานล่วงเวลาเลิกดึกมากทั้งสองคนเลย ทำถึงสามทุ่มได้มั้ง พอลงมาจากตึกก็เลยนึกอยากมาหาว่านเฉยๆน่ะ  อยากแวะมาคุยด้วย  แล้ววันนี้ปาล์มอยู่บ้านรึเปล่า” “อยู่ข้างบนห้องน่ะ  อ่านหนังสือสอบ  ทำไม เมฆอยากเจอเหรอ เดี๋ยวให้เด็กไปเรียกมาให้ก็ได้” “เปล่าหรอก  ไม่ได้อยากเจอตอนนี้ ปล่อยให้อ่านหนังสือไปเถอะ  ก็แค่นึกเป็นห่วง เพราะตั้งแต่กลับจากชุมพร ยังไม่ได้เจอกันอีกเลย” ได้ยินภูเมฆาพูดถึงชุมพรแล้ว สายน้ำผึ้งก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “แล้วเรื่อง พินัยกรรมของคุณพ่อว่านเป็นไงบ้าง  ว่านต้องลงไปชุมพรอีกมั้ย” วริษาส่ายหน้าปฏิเสธ “จะไปทำไมอีก   เรามีทนายความประจำตัวอยู่นี่  เอ๊ะ เหมือนยังไม่ได้เล่าให้ฟังใช่มั้ย  เราให้คุณโชติดำเนินการเรื่องทุกอย่างแทนทั้งหมด ตั้งแต่ไปรับฟัง ก็ โรงแรมกับรีสอร์ทรวม 4 แห่งของคุณพ่อ ท่านยกให้เราสองแห่ง แล้วก็ยกให้ภรรยาคนปัจจุบันอีกสองแห่ง แต่ในกรณีนี้ เค้าเสียชีวิตไปพร้อมกันก็คงตกเป็นของทายาท  แล้วเราก็คุยกับคุณตาคุณยาย คุยกับปาล์ม ว่าจะเอายังไง  สรุปได้ว่า ทุกคนเห็นตรงกันว่าจะขายหุ้นกับกรรมสิทธิ์ทั้งหมดที่ได้รับให้กับหุ้นส่วนหรือคนอื่นที่สนใจไปดูแลต่อแล้วกัน” “โห แล้ว ว่านไม่เสียดายเหรอ   ” สายน้ำผึ้งหยุดพูดเพียงแค่นั้น  เมื่อมองสบตากับภูเมฆาที่ใช้สายตาสั่งให้เธอหยุด  เพราะเขาเห็นสีหน้าและแววตาอีดอัดของวริษาอย่างชัดเจน ตั้งแต่ถูกถามเรื่องนี้  และชายหนุ่มก็เข้าใจดีถึงเหตุผลในการตัดสินใจของเธอกับครอบครัวด้วย   “ความจริงวันนี้เราน่าจะชวนคุณโชติมาด้วยเนอะเมฆ  เห็นวันก่อนที่ไปทานข้าวกันบอก อยากเห็นสวนป่าในบ้านว่านบ้างสักครั้ง” สายน้ำผึ้งชวนเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย  ซึ่งก็ทำให้วริษามีรอยยิ้มได้อีกครั้ง “สวนป่าเลยเหรอ  จะดีใจดีมั้ยเนี่ย   ฟังดูเหมือนบ้านเราเป็นป่ารกมาก” “นี่ว่าน   ว่านพอจะรู้มั้ย ว่าคุณโชติเค้า  เอ่อ เค้ามีแฟนรึยัง” คำถามนี้ทำเอาวริษาต้องหันไปมองสบตากับภูเมฆาทันที ต่างฝ่ายต่างมีอาการแปลกใจไม่ต่างกัน   “ถามแบบนี้หมายความว่าไงผึ้ง คิดอะไรกับคุณโชติรึเปล่า” “โอ๊ย ว่าน ตอบไม่ตรงคำถามนี่นา   แหม เราก็เห็นว่าเค้าเป็นคนอัธยาศัยน่ารักดี  แถมยังขี้อายอีก  ผู้ชายขี้อายน่ารักออก” “เท่าที่รู้มา  เหมือนว่าตอนนี้ยังโสดนะ เค้าเพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันสมัยเรียนเมื่อปีก่อน  แล้วก็ยังไม่มีใครใหม่เลย แต่ผึ้งชอบผู้ชายขี้อายเหรอเนี่ย เพิ่งรู้  เราว่า เมฆก็ขี้อายเหมือนกันนะ” คนถูกพาดพิงปั้นหน้าไม่ถูก และไม่ทันจะได้อ้าปากโต้ตอบอะไร  สายน้ำผึ้งก็พูดสวนขึ้นก่อน จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 02:03:17

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่  39 ต่อ) “อย่างเมฆน่ะเหรอ ขี้อาย ตลกแล้วว่าน  ตรงข้ามกับคำว่าขี้อายล่ะสิ ไม่ว่า” วริษาถึงกับหัวเราะลั่น กับคำพูดของเพื่อน ในขณะที่ภูเมฆาก็มองไปทางสายน้ำผึ้งอย่างเอาเรื่อง “โห แบบนี้แถวบ้านเรียกหลอกด่ากันชัดๆเลยนะ  ใช่สิ เรามันไม่ใช่คุณทนายความผู้น่ารักนี่นะ  ถ้าแน่ใจแล้ว ก็ขอ อวยพรให้สมหวังแล้วกันนะ  จะได้ห่างๆจากคานออกมาหน่อย” “ว่าน  ฟังสิ  ได้ยินมั้ย  ปากเหรอนั่นน่ะ  ที่พูดน่ะมันกระทบถึงว่านด้วยชัดๆเลย  จัดการเลยว่าน” วริษาเพียงแค่ยิ้มและไม่พูดอะไร  ภูเมฆาแทบอยากจะตบปากเสียๆของตัวเองซะเดี๋ยวนั้นเลย ที่พูดแบบไม่คิดหน้า คิดหลัง ดูเหมือนสายน้ำผึ้งเองก็จะรับรู้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปในฉับพลันเช่นกัน   “เป็นอะไร  ทำไมเงียบกันไปหมด เราไม่ได้เป็นไรซะหน่อย  นี่ ผึ้ง ถ้าผึ้งสนใจคุณโชติจริงๆ เราก็จะเป็นฝ่ายสนับสนุน เต็มที่เลยนะ  มีอะไรให้ช่วย บอกได้เลย” “ตายแล้วว่าน  ว่านจะจริงจังกว่าเราอีกนะ   เราก็แค่คิดเล่นๆน่ะ” “แต่ถ้าได้ก็ดี” ภูเมฆาพูดแทรกด้วยน้ำเสียงกวนๆ  ทำเอาสายน้ำผึ้งต้องหันไปค้อนขวับ “ก็ใช่ ยอมรับตรงๆเลยก็ได้ คนอย่างสายน้ำผึ้ง ตรงไปตรงมากับความรู้สึกตัวเองอยู่แล้ว ไม่เหมือนคนบางคนหรอก” คนบางคนที่สายน้ำผึ้งว่าหุบยิ้มแทบไม่ทัน  ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาคู่เรียวสวยของอีกคนคล้ายจะหลบซ่อน ความรู้สึกอะไรบางอย่าง “สองคนนี้นี่  เลิกเถียงกันสักห้านาทีได้รึเปล่า  คุยกันไปเถียงกันไปแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่มีอะไรคืบหน้ากันพอดี  มาคุยเรื่อง คุณโชติกันต่อดีกว่านะผึ้ง  เราว่า เค้าน่าจะเข้ากับผึ้งได้ดีนะ  อีกคนคอยเป็นคนพูดอีกคนคอยเป็นคนรับฟังไง” สายน้ำผึ้งขมวดคิ้วมองคนพูด “ฟังๆดู เหมือนจะดูดีนะว่าน  แต่ก็แปลกๆไงไม่รู้แฮะ” “ไม่แปลกหรอก  เราพูดจริงๆ ไม่ได้มีอะไรแอบแฝงเลย” วริษาบอกยิ้มๆ  ภูเมฆาที่แอบมองเธออยู่ ก็พลอยยิ้มตามไปด้วย เขารู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เห็นรอยยิ้มที่คุ้นเคย ของเธออีกครั้ง   ค่ำคืนนี้ ทั้งสามคนพูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ทั้งมีสาระและไม่มีสาระ  มีรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะสอดแทรกมาเป็น ระยะ จนเกือบเที่ยงคืน กว่าภูเมฆากับสายน้ำผึ้งจะขอตัวกลับไป พร้อมกับคำยืนยันว่า เย็นวันพรุ่งนี้ จะมาร่วมทานอาหารมื้อค่ำ กับครอบครัวของวริษาตามคำชวนให้ได้ เสียงเฮและเสียงไชโยโห่ร้องด้วยความดีใจดังลั่นไปทั่วระเบียงด้านนอกห้องสอบ เมื่อการสอบวิชาสุดท้ายสิ้นสุดลง ถึงแม้จะยังเหลือชิ้นงานโปรเจคของบางวิชาที่ยังไม่เรียบร้อยและต้องตามส่งหลังจากนี้อยู่บ้างก็ตาม  อันธิกาก็เป็นอีกคนที่ดูมี สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสไม่ต่างจากเพื่อนๆคนอื่นๆ  เมื่อเดินออกมาจากห้องสอบ   “สอบเสร็จแล้ว ไปไหนกันดี  ไปดูหนังมั้ย เมื่อกี้เต้ยชวน ฝากบอกให้มาชวนเอินด้วย” มิ่งกมลเอ่ยชวนอย่างร่าเริง “ไว้ก่อนมด  ตอนนี้ฉันง่วงมาก เมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืน  เดี๋ยวเอาหนังสือไปคืนอาจารย์ว่านก่อน ยืมมาตั้งแต่ต้นเทอม แล้วก็จะกลับไปนอนให้หายง่วงเลย  พอตื่นแล้วค่อยมาคิดว่าจะทำอะไรดี” “เอางั้นเหรอ  ตามใจแกแล้วกัน ถ้าเปลี่ยนใจก็โทรมาได้ตลอดนะ” อันธิกาพยักหน้ารับแล้วหอบหนังสือเล่มหนาหลายเล่ม ที่เคยขอยืมวริษามาอ่านตั้งแต่ช่วงต้นเทอมเพื่อไปคืนให้ที่ ห้องพักในวันสุดท้ายก่อนปิดเทอม   ประตูห้องพักส่วนตัวของ ดร.วริษา เปิดออกกว้าง อันธิกาหยุดยืนตรงหน้าประตูและมองเข้าไปข้างใน เห็นเหมือนมีใคร นั่งหันหลังพิงพนักเก้าอี้อยู่ แต่ก็ไม่ใจว่าใช่เจ้าของห้องรึเปล่า “อาจารย์คะ  หนูเอาหนังสือที่ยืมอาจารย์ไปมาคืนค่ะ” หญิงสาวบอกพร้อมกับก้าวเข้าไปใกล้ๆโต๊ะทำงานพร้อมกับวางหนังสือลง และเมื่อคนนั่งเก้าอี้หมุนตัวหันมาเผชิญหน้า ก็ทำให้อันธิกาถึงกับนิ่งไปครู่หนึ่ง   “ขอโทษค่ะ คิดว่าเป็นอาจารย์ที่นั่งอยู่  ฝากบอกอาจารย์ด้วยนะคะ ว่าเอาหนังสือมาคืนให้แล้ว  ขอบคุณมากค่ะ” อันธิกาพูดทั้งหมดนี้อย่างรวดเร็วและทำท่าจะหันหลังเดินหนีไป แต่คนที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ในตอนแรกก็รีบลุกยืนและก้าว ออกมาคว้าแขนเธอไว้อย่างรวดเร็วไม่แพ้กัน “เดี๋ยวก่อนสิ เอิน  จะรีบหนีพี่ไปไหนอีก พี่อยากคุยกับเอินมาหลายวันแล้วนะ  จะให้โอกาสพี่บ้างไม่ได้เลยเหรอ” วิษุวัตบอกด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน  เขานึกดีใจไม่น้อยที่เธอยังยืนนิ่งและไม่พยายามจะหนีหรือหลบหน้าเขาอย่างที่กลัวใน ตอนแรก “พี่ขอโทษ สำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา  ที่ทำให้เอินต้องเสียใจ พี่มันงี่เง่าเองแหละ   พอไม่มีเอินอยู่ใกล้ๆเหมือนเมื่อก่อนพี่ ถึงได้รู้ใจตัวเอง ว่าพี่รู้สึกกับเอินมากมายขนาดไหน” อันธิกาค่อยๆหันมามองสบตากับเขาด้วยแววตามีความหมายลึกซึ้ง อย่างที่วิษุวัตเองก็ไม่เคยเห็นเธอมองเขาแบบนี้มา ก่อน  ถึงแม้เธอจะไม่พูดอะไร แต่เขาก็เข้าใจและรับรู้ได้ว่าเธอก็รู้สึกไม่ต่างจากเขา “พี่ปาล์ม  เอินกำลังทำใจ และก็กำลังจะตัดใจจากพี่ได้อยู่แล้ว  แต่พอวันนั้นที่พี่โทรมา  พี่ก็ทำให้เอินต้องคิดถึงพี่อีก ” เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เมื่อพูดมาถึงประโยคนี้  วิษุวัตได้แต่มองและหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ามาเช็ดน้ำตา ให้เธออย่างอ่อนโยน อยากจะคว้าเธอมากอดปลอบแทบขาดใจ แต่ก็ไม่กล้า  ทั้งๆที่ เมื่อก่อนนี้ ผู้หญิงคนอื่นๆ เขาใกล้ชิดแบบถึง เนื้อถึงตัวได้โดยไม่คิดอะไรด้วยซ้ำ  แต่กับอันธิกา เธอเป็นผู้หญิงคนเดียว ที่ทำให้เขารู้สึกมีความสุข และอบอุ่นหัวใจได้เสมอเพียง ได้อยู่ใกล้ๆ โดยไม่เคยคิดฉวยโอกาสกับเธอเลย   “ให้โอกาสพี่ได้แก้ตัวอีกสักครั้งได้รึเปล่า  แล้วพี่จะไม่ทำให้เอินต้องมีน้ำตาอีกเลย  นะครับ คนดี” “ถ้าเอินไม่คิดจะให้โอกาสพี่ตั้งแต่แรก เอินก็คงไม่ยืนอยู่ตรงนี้หรอกค่ะ” ทั้งคำตอบที่ได้รับกับสายตาที่มองมา  ทำให้วิษุวัตต้องคว้ามือนุ่มของเธอมากุมไว้แน่นและมองตอบอย่างขอบคุณ ดวงตาคมที่เคยหมองหม่นของชายหนุ่มกลับมามีประกายระยิบระยับอีกครั้ง “แล้วก็  วันนั้น ที่พี่ปาล์มโทรหาเอิน   เอินไม่ได้ตัดสายหรือไม่อยากคุยกับพี่นะคะ แต่ว่าโทรศัพท์มันแบตหมดพอดี” วิษุวัตยิ้มกว้างอย่างนึกขำ ไม่ว่ามันจะเป็นเพราะสาเหตุอะไร ตอนนี้ก็ไม่มีความหมายอีกแล้วล่ะ “แล้ว น้องเอินอยากฟังอีกครั้งรึเปล่า ว่าวันนั้นพี่พูดว่าอะไร” อันธิกาหลบสายตาคมของชายหนุ่มมองไปทางอื่นด้วยท่าทางเขินๆ  ความจริงก็อยากได้ยินจากปากเขาชัดๆอยู่ เหมือนกัน  แต่ก็ไม่กล้ายอมรับออกไปตรงๆ   “พี่รักเอิน” วิษุวัตรู้สึกมีความสุขเหลือเกินเมื่อได้พูดคำๆนี้ออกไป   “แต่คำพูดมันคงไม่สำคัญเท่ากับการกระทำหรอกใช่มั้ย  ต่อไปนี้พี่จะพิสูจน์ตัวเองให้เอินได้รับรู้ ว่าเอินมีความหมายกับ ชีวิตพี่แค่ไหน” คนที่บังเอิญผ่านมาได้ยินประโยคนี้ตรงหน้าประตูห้อง หยุดมองภาพของสองหนุ่มสาวแล้วก็ยิ้มกับตัวเองอย่างสบายใจ ที่สุด  ความรู้สึกเป็นห่วงทั้งน้องชายและลูกศิษย์ที่วริษาเอ็นดูเหมือนเป็นน้องสาวอีกคน ตลอดช่วงเวลาที่ผ่านมา ในที่สุดทั้งสองก็ ก้าวข้ามผ่านมันไปได้ด้วยดีแล้วสินะ   และเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น ที่ได้เผชิญกับมัน ก็คงทำให้ทั้งสองได้เติบโตเคียงข้างกันไป ไม่ต้องรู้สึกเหมือนเดินตามลำพังเพียงคนเดียว อย่างที่เธอต้องรู้สึกอยู่ในตอนนี้   . จบตอนที่   39 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 54 02:14:32 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 02:12:47

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 40 เกือบสองทุ่มแล้ว ตอนที่อันธิกากลับมาถึงคอนโด หลังจากไปทานอาหารมื้อค่ำกับวิษุวัต พอเปิดประตูเข้าไปข้างในเธอ ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นโคมไฟสีส้มตรงระเบียงด้านนอกเปิดอยู่   เมื่อคืนก็ไม่ได้ลืมปิดนี่นา   หรือว่า แล้วเงาร่างผอมสูงคุ้นตาที่ เปิดประตูกระจกบานเลื่อนจากระเบียงกลับเข้ามาข้างใน  ก็ทำให้อันธิกาต้องวิ่งเข้าไปหาและกอดเข้าไว้แน่นด้วยความดีใจ “เอินคิดถึงพี่จังเลยค่ะ  พี่จะกลับมาอยู่กับเอินเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ยคะ” พูดจบเธอก็ผละออกจากอ้อมกอดของพี่ชายเพื่อมองเขาให้ชัดๆเต็มตา รู้สึกแปลกตาไม่น้อยกับ ทรงผมของเขาซึ่ง กลายเป็นทรงสกินเฮด หลังจากเพิ่งลาสิกขาบท  บวกกับแว่นตากรอบหนาที่ใส่แทนคอนแทคเลนส์นั่นอีก “เอินสบายดีนะ  เป็นไงสอบเสร็จแล้วใช่รึเปล่า” กนต์รพีถามพลางเอื้อมมือไปลูบศีรษะน้องสาวเบาๆด้วยความเอ็นดู “ค่ะ สอบเสร็จแล้ว วันนี้เอง  พี่เลิฟดูผอมลงนะคะ  ผิวก็ดูคล้ำขึ้นด้วย” “แต่พี่ก็สบายดี  ไม่ได้มีปัญหาอะไร  เอิน พรุ่งนี้พี่ต้องกลับแล้วนะ” คนเป็นน้องทำหน้างง กับสิ่งที่ได้ยิน “อะไรนะคะ  กลับไปไหน  แล้วทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วย  เพิ่งเจอกันแป๊บเดียวเอง” “ที่พี่มา เพราะต้องมาจัดการเรื่องลาออก ตอนนี้ทุกอย่างก็เรียบร้อยลงแล้ว   พี่อยากไปพักผ่อน ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ในที่ๆเงียบสงบ เพื่อทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาสักพักนึง  เอินก็โตแล้ว ดูแลตัวเองได้  พี่สัญญาว่าพี่ไปไม่นานหรอก แล้วจะ กลับมาหาแน่ๆ” ชายหนุ่มบอกอย่างลำบากใจ  แต่ถึงอย่างไรเขาก็คงไม่เปลี่ยนใจแล้ว “พี่  แล้วเรื่องของพี่กับอาจารย์ว่านล่ะคะ  ที่พี่ให้เอินเอาของไปให้อาจารย์  เอินเอาไปให้ตั้งแต่วันแรกๆที่กลับมาจาก ชุมพรแล้วค่ะ   เอินอยากให้พี่กับอาจารย์ได้มีโอกาสปรับความเข้าใจกัน  ไม่ใช่ต่างคนต่างไปแบบนี้” ไม่มีคำตอบใดๆจากกนต์รพี  สายตาของเขาก็มองแล้วว่างเปล่า จนอันธิกามองแล้วก็ได้แต่ถอนใจออกมา “เอินไม่พูดเรื่องนี้แล้วก็ได้ค่ะ  ไม่ควรยุ่งเรื่องของพี่ตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ  รู้อย่างงี้ไม่รับฝากของไปให้ก็ดี  แล้วก็เชียร์ให้ อาจารย์คบกับผู้ชายคนอื่นไปซะเลย” อันธิกาอดไม่ได้ที่จะพูดประชดพี่ชาย  แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย “ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย  พี่ขอไปเก็บของในห้องก่อนนะ พรุ่งนี้ต้องรีบเดินทางแต่เช้า  เอ้อ เกือบลืมบอก พี่คงไม่เอารถไป   กุญแจรถอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือในห้องนอนเอินแล้ว  ยังไงก็ใช้อย่างระมัดระวังด้วยล่ะ  อย่าประมาท” พอพูดทุกอย่างจบ เขาก็หันหลังเดินเข้าห้องไป  ปล่อยให้น้องสาวยืนมองตามอย่างไม่เข้าใจในความคิดของเขา   ขณะที่ ในห้องนอนที่มืดสนิทของกนต์รพี เขาปิดประตูห้องแล้วก็ค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงกับพื้น อย่างหมดเรี่ยวแรง และ ซบหน้าลงกับเข่าตัวเองอยู่ในความเงียบงัน     ลาก่อน  แล้วสักวันหนึ่ง  คงจะได้พบกันอีกนะว่าน         6 เดือนผ่านไป “โห  บ้านน่าอยู่มากเลยว่าน ขอมาเที่ยวบ่อยๆได้รึเปล่า” สายน้ำผึ้งมองไปรอบๆบริเวณบ้านเดี่ยวสองชั้นสไตล์โมเดิร์นซึ่งมีจุดเด่นตรงที่เป็นกระจกแทบทั้งหลังในรั้วไม้สีขาว ซึ่งวริษาออกแบบและตกแต่งเองทั้งภายนอกและภายในก่อนจะย้ายมาพักอาศัยอยู่จริงๆ ตั้งแต่สัปดาห์ก่อน   “ถือว่าโชคดีมากๆเลย ตอนมาเซอร์เวย์หาซื้อบ้าน  มาเจอบ้านหลังนี้ปักป้ายประกาศขายพอดี เจ้าของเป็นวิศวกรชาว เยอรมัน ที่มาทำงานมีครอบครัวอยู่ที่นี่ แต่กำลังจะย้ายกลับไปอยู่เยอรมันแบบถาวร  เนี่ย  คอยดูนะ เดี๋ยวข้างนอกบ้าน เราจะทำ ให้กลายเป็นสวนเหมือนบ้านที่กรุงเทพเลย” “เดินไปนิดเดียวก็ถึงชายหาดแล้ว   คุณว่านได้ไปเล่นน้ำบางรึเปล่าครับ” ธรรมโชติถามเป็นเชิงทักทาย ขณะเดินตามหลังสายน้ำผึ้งมาพร้อมกับภูเมฆาตามทางเท้าที่โรยด้วยก้อนกรวดสีขาว “ไม่ได้เล่นหรอกค่ะ  แต่ได้ไปเดินเล่นบ้างตอนเย็นๆ   ถ้าทุกคนชอบก็มากันบ่อยๆนะคะ บ้านนี้ยินดีต้อนรับทุกคนเสมอค่ะ” “แล้ว อยู่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากรึเปล่าว่าน   เดินทางนานมั้ย” “ขับรถแค่ 15 นาทีเองเมฆ  ว่านได้มีเวลานอนมากกว่าตอนอยู่กรุงเทพฯเยอะเลย  ความจริงช่วงนี้ยังปิดเทอมอยู่ แต่ก็ ต้องไปช่วยงานที่คณะฯบ้าง  ช่วงนี้เป็นช่วงรับนักศึกษาแบบสอบตรง  ก็ยุ่งๆพอสมควร  จนถึงเปิดเทอมเลยมั้ง” วริษาพาเพื่อนๆเดินชมทั้งในตัวบ้าน และรอบๆบ้าน จนทุกคนพอใจแล้ว  ก็พากันออกไปรับประทานอาหารที่ร้านอาหารทะเล ขึ้นชื่อ ทั้งเรื่องบรรยากาศและความอร่อย ซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักระหว่างทางไปมหาวิทยาลัย ทั้งที่ตอนแรกพวกเขาตั้งใจว่า จะทำอาหารและรับประทานร่วมกันที่บ้านใหม่ของวริษา แต่ด้วยความไม่ค่อยพร้อมในเรื่องของครัวและอุปกรณ์ ที่ยังตกแต่งไม่ เรียบร้อยดี วริษาก็เลยต้องพาเพื่อนๆมาร้านข้างนอกแทน  และทุกคนก็ให้สัญญาว่า  ยังไงก็จะกลับมาเพื่อสังสรรค์กันที่บ้าน ของเธออีกแน่ๆ   “เสาร์หน้านะว่าน  เตรียมทุกอย่างไว้ให้พร้อมล่ะ  จะได้ฉลองบ้านใหม่กันจริงๆซะที” สายน้ำผึ้งบอก เมื่อมาจอดรถส่งเพื่อนที่หน้ารั้วบ้าน   “ขอบคุณทุกคนมากนะ ที่วันนี้มาหา  ขับรถกลับกันดีๆล่ะ  เสาร์หน้าเจอกัน” วริษาโบกมือลาเพื่อนๆ และมองตามจนรถยนต์ลับสายตาไป ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไปอย่างเหงาๆ  แม้จะเคยชินกับ การใช้ชีวิตคนเดียว  แต่ลึกแล้วเธอก็ปฏิเสธความรู้สึกตัวเองไม่ได้เลยว่า มันทั้งเหงาแล้วก็อ้างว้างจับใจ   สายฝนโปรยปรายลงมาแต่เช้า ท้องฟ้าและท้องทะเลกลายเป็นสีเทาอีกครั้ง  ในขณะที่หลายคนต่างก็วิ่งหาที่หลบฝน ทว่ายังมีชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินช้าๆอยู่บนหาดทราย ราวกับไม่เดือดร้อนอะไรกับเนื้อตัวที่เริ่มเปียกปอนของตัวเอง  คำพูดของ ใครคนหนึ่งในความทรงจำ ย้อนคืนมาในห้วงความคิดคำนึงอีกครั้ง   “ที่เลิฟบอกว่าชอบฤดูฝน  เพราะมันเย็นดีแค่นั้นเองน่ะเหรอ” “ก็  ไม่รู้สิ ถ้าได้อยู่ใต้ร่มคันเดียวกันกับคนที่เรารัก   คงไม่ใช่แค่ชอบหรอก ถึงขั้นหลงรักเลยแหละ “เข้าใจว่าชอบฝน  แต่มาเดินตากฝน จนเปียกโชกทั้งตัวแบบเนี้ย  ไม่กลัวเป็นปวดบวมตายรึไง” ชายหนุ่มถึงกับชะงักกับเสียงที่ได้ยินจนต้องหยุดเดิน  ทำไม เสียงของคนในความรู้สึก มันถึงได้ชัดเจนเหมือนอยู่ใกล้ ขนาดนี้นะ  ยิ่งไปกว่านั้น ยังรู้สึกว่ามีใครมากางร่มให้อยู่ใกล้ๆอีกด้วย  กนต์รพีหันไปมองข้างตัวอย่างไม่อยากเชื่อ สายตา “ว่าน ” “ก็ว่านน่ะสิ   ไม่ได้เจอกันนานเลย  ไม่น่าเชื่อนะ  ว่าจะได้มาเจอกันอีก   ตลกดีนะ มาคิดๆดู  เราสองคนเนี่ย ชอบบังเอิญ เจอกันตอนฝนตกทุกครั้งเลย” จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 02:15:59

ความคิดเห็นที่ 4 (ตอนที่ 40 ต่อ) วริษาพูดกับเขา เหมือนทุกอย่างยังคงเดิม  ราวกับว่า แค่เมื่อวานนี้เอง ที่เขาไม่ได้พบกับเธอ  ไม่ใช่เป็นเวลายาวนานกว่า ครึ่งปี  กนต์รพีพูดอะไรไม่ออก เขาเอาแต่มองเธอนิ่งเหมือนถูกสาป  สายฝนเริ่มซาลง จนมองทุกอย่างรอบตัวได้ชัดเจน ขึ้น โดยเฉพาะ ในแววตาที่ไม่อาจซ่อนความรู้สึกไว้ได้ของเขา   “ไม่ได้เจอกันนาน  เลิฟกลายเป็นใบ้ไปแล้วเหรอเนี่ย” คราวนี้กนต์รพี ไม่อาจทนนิ่งเงียบได้อีกต่อไป “ว่าน  เลิฟไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย  เลิฟคิดถึงว่านที่สุดเลย  เลิฟขอโทษที่หายไป  ขอโทษที่เป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่สนใจความรู้สึก ของว่านเลย” วริษายิ้มตอบพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะแขนเขาเบาๆ “ว่านยังเหมือนเดิมนะเลิฟ   ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง   แต่ก็กำลังคิดอยู่ว่า ถ้าต้องรอต่อไปเรื่อยๆ  อีกนานแค่ไหนไม่รู้   ถึงวันหนึ่ง ว่านก็คงทำใจไปได้เอง   แล้ว ใจคอเราจะยืนคุยกันอยู่ตรงนี้เหรอ  ท่าทางเลิฟน่าจะมีเรื่องเล่าในช่วงที่เรา ไม่ได้เจอกันให้ว่านฟังอีกเยอะแยะเลยใช่มั้ย” เก้าอี้ไม้ตรงสนามหญ้าหน้าบ้านของวริษาในเวลาต่อมา   “ว่านออกไปเจอเลิฟได้ไง  อย่าบอกว่า ถือร่มออกไปเดินเล่นตอนฝนจะตกนะ” กนต์รพีถามอย่างจริงจังพลางกวาดสายตามองรอบๆบริเวณบ้านไปด้วย “ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย  พอดีเมื่อเช้าว่านออกไปตักบาตรพระที่เดินบิณฑบาตรทุกเช้าตามปกติ เห็นฝนทำท่าจะตกก็ เลยถือร่มไปด้วย พอใส่บาตรเสร็จแล้ว ฝนตกพอดี แต่พอจะเดินกลับ นึกไงไม่รู้มองไปทางทะเล เห็นใครไม่รู้เดินตากฝน อยู่  เลยต้องเข้าไปหาไง  ตอนแรกก็ไม่แน่ใจว่าใช่รึเปล่า  แต่ว่านว่า ว่านไม่น่าจำคนผิด   แล้วเลิฟล่ะ มาทำอะไรที่นี่” หญิงสาวเล่าเรื่องของตัวเองแล้วก็ย้อนถามเขาบ้าง   “เลิฟ มาสมัครงานเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยอีกครั้งน่ะ   ตั้งใจว่าอยากมาสอนที่นี่   คือ เลิฟก็พอรู้แหละว่าว่านย้ายมา อยู่นี่แล้ว   บอกตรงๆว่า ตั้งใจตามมา” “น้องเอินบอกใช่มั้ย” กนต์รพีพยักหน้าแทนคำตอบ   “ช่วงที่เลิฟหายไป  เลิฟก็อยู่รีสอร์ทที่ชุมพรนั่นแหละ  แต่ไม่ได้อยู่ในฐานะ หุ้นส่วนหรืออะไรทั้งนั้นนะ  เพราะเลิฟก็ ขายหุ้นไปหมดแล้วเหมือนกัน  แค่อยากจะลองดูว่า  จะใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวโดยไม่มีว่านได้รึเปล่า  งี่เง่าดีเนอะ” เขาพูดประโยคสุดท้ายน้ำเสียงเยาะๆ กับความคิดของตัวเอง “ถ้าอย่างนั้น  เลิฟก็ไม่ได้งี่เง่าอยู่คนเดียวหรอก  ตลอดเวลาที่ผ่านมา ว่านก็จะพยายามใช้ชีวิตตามลำพังคนเดียว ชีวิตที่ ไม่มีเลิฟให้ได้เหมือนกัน” “แล้วเป็นไงบ้าง” “เหงา   มากๆ” คำตอบสั้นๆ กับสายตาเศร้าๆที่มองมา ทำเอาคนถามรู้สึกผิดจนทนแทบไม่ไหว   “เลิฟขอโทษนะว่าน” เขาเอื้อมมือไปเข็ดน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มของเธออย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนที่สุด   “ไม่  ว่านไม่ให้อภัยเลิฟ” กนต์รพีใจหายวาบ และมองเธอด้วยสายตาสำนึกผิด  มันก็สมควรแล้ว ที่เธอจะรู้สึกแบบนี้  ทว่า ดูเหมือนวริษาจะยังพูด ไม่จบทั้งหมด “ว่านจะไม่ให้อภัยเลิฟ  ถ้าเลิฟยังไม่ให้อภัยตัวเอง กับทุกเรื่องที่ผ่านมา  ว่านรู้ว่าเลิฟรู้สึกผิด และก็คงต้องทนทุกข์ใจมาก ที่ต้องเก็บความลับทุกอย่างไว้กับตัวเองมาตลอด  ว่านยอมรับว่าว่านก็อึ้งๆ และเสียใจเมื่อได้รับรู้ความจริงเรื่องคุณพ่อ ของว่านกับคุณแม่ของเลิฟเหมือนกัน แต่เลิฟไม่ได้ทำอะไรผิดร้ายแรงถึงขนาดที่ว่านจะยกโทษให้ไม่ได้   เลิกคิดว่า เลิฟไม่ควรรักว่านเพราะเรื่องนี้ได้แล้วนะ ถ้าเลิฟยังรักว่านอยู่จริงๆ” “รักสิ  รักมาตลอด  รักมากที่สุดเลย  ขอบคุณนะว่าน  ที่ว่านยังรอ ยังรักคนที่ไม่เอาไหนอย่างเลิฟ” “ไม่รู้สิ  ว่านก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ว่านถึงยังรอ มันคล้ายๆกับว่า มีอะไรบางอย่างทำให้ว่านรู้สึกว่าเลิฟจะต้องกลับมา แล้วเลิฟก็กลับมาจริงๆ” วริษาบอกและยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ  ราวกับว่า โลกที่มืดหม่นของเธอได้กลับมามีแสงสว่างสดใสอีกครั้ง เพียงแค่ เข้าก้าวเข้ามา   ท้องฟ้าในยามนี้ดูเหมือนจะสว่างเจิดจ้า เมื่อเมฆฝนผ่านพ้นไป  เหมือนกับหัวใจของทั้งสองคนที่ในที่สุด ก็ผ่านพ้นเงาของเมฆฝนซึ่งพัดกระหน่ำจนแทบไม่มองไม่เห็นทางออกได้สักที “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม  เลิฟจะไม่มีวันปล่อยมือจากว่านอีกแล้ว  คงไม่เร็วเกินไปนะ  ถ้าเลิฟจะบอกว่า แต่งงานกันนะว่าน” น้ำเสียงแน่วแน่  ที่ฟังยังไง ก็ไม่เหมือนแค่ล้อเล่น  ทำเอาหญิงสาวต้องมองสบตาเขาอย่างอึ้งๆ “ถ้าว่านคิดว่า ว่านยังไม่มั่นใจ หรือมันเร็วเกินไป  ก็ยังไม่ต้องรีบให้คำตอบก็ได้  เลิฟรอว่านได้อยู่แล้ว  ว่านยังรอเลิฟมา ได้ตั้งนานไม่ใช่เหรอ” ขณะที่พูด ปลายนิ้วอุ่นจัดก็สัมผัสระเรื่อยทั้งใบหน้าของเธอ ตั้งแต่หน้าผาก คิ้ว เปลือกตา จมูก และริมฝีปากนุ่ม ด้วย ความรักและคิดถึงหมดหัวใจ  และเมื่อเห็นว่าใบหน้าเนียนใสกลายเป็นสีระเรื่อขึ้นมา กนต์รพีก็อดใจไม่ไหวที่จะโน้ม ใบหน้าเข้าไปแตะริมฝีปากของเขาที่ข้างแก้มของเธอเบาๆ   “ขอบคุณสำหรับทุกความรู้สึกที่ว่านมีให้กับเลิฟเสมอมานะ  ชีวิตที่เหลือของเลิฟ  เลิฟจะทำทุกอย่างให้ว่านเป็นผู้หญิงที่ มีความสุขที่สุดในโลกเลย  เชื่อใจเลิฟนะว่าน” “เคยมีครั้งไหนบ้าง ที่ว่านไม่เชื่อเลิฟน่ะ  ก็คนมันรักไปแล้วนี่” วริษาตอบไปตามที่รู้สึก  คำตอบและแววตาที่เปิดเผยความรู้สึกอย่างชัดเจนของเธอ ทำให้คนมองต้องรั้งร่างของเธอเข้า มาในอ้อมแขนและกอดเอาไว้แนบแน่น   รู้สึกมีความสุขเหลือเกิน ที่ความรักระหว่างเธอกับเขา จะไม่เป็นเพียงความฝัน หรือจินตนาการอีกต่อไป  นับแต่วินาทีนี้ ทุกอย่างคือความจริงและจะยังคงเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ว่าวันข้างหน้าจะต้องพบ เจอกับเรื่องราวอะไรก็ตาม ก็จะจับมือกันเดินไปจนสุดทาง จบตอนที่ 40 แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 54 02:17:49 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 02:17:38

ความคิดเห็นที่ 5 บทส่งท้าย เสียงเพลงฤดูที่แตกต่าง[1]  ที่เดี๋ยวก็ดังบ้าง หยุดบ้าง สลับกันเป็นพักๆ   ตามมาด้วยเสียงคล้ายๆจะทะเลาะถกเถียงกันแว่วมาให้ ได้ยิน ของคนสองคน โดยมีโน้ตบุ๊คเปิดอยู่ตรงหน้า   ทำให้ภูเมฆาต้องวางกล้องถ่ายรูปของเขาลงบนโต๊ะ แล้วเดินเข้าไปหา สองหนุ่มสาวที่ยังคงเถียงกันไม่เลิก   “น้องปาล์มกับน้องเอินครับ  อีกตั้งสามเดือนนะ  กว่าจะถึงวันแต่งงาน  ค่อยๆเลือกกันไปก็ได้ รูปน่ะ  ไม่ต้องเถียงกัน นี่ถ้าไม่รู้ พี่คงคิดว่า เป็นงานแต่งของเราสองคนมากกว่านะเนี่ย จริงจังเหลือเกิน” ได้ผล เมื่อคำพูดของภูเมฆาทำเอาทั้งสองหันมามองหน้ากันแบบทำหน้าไม่ถูก  กับประโยคสุดท้ายที่ได้ยิน   คนพูด มองแล้วก็ส่ายหน้าอย่างขำๆ ปนเอ็นดู   “ถ้างั้น เอินไม่ช่วยพี่ปาล์มแล้ว  อยากเลือกรูปไหนก่อนหลังก็ตามสบายเลยแล้วกันนะคะ  ไปช่วยพี่ผึ้งกับพี่โชติ ทำการ์ดดีกว่า” “อ้าว หนีกันไปเฉยๆอย่างนี้เลยเหรอ  โห ดูสิ เพราะพี่เมฆนั่นแหละ มาแซวน้อง  เลยเขินจนไม่กล้าอยู่ใกล้ปาล์มเลย เห็นป่ะ” วิษุวัตหันมาโวยวายกับภูเมฆาแบบไม่จริงจังนัก   “หึหึ สมน้ำหน้า  ก็คนมันหมั่นไส้นี่หว่า  มองไปทางไหน ก็มีแต่คนอยู่กันเป็นคู่ๆ  ว่าจะหาเรื่องจับแยกกันซะให้หมดเลย แล้ว ตกลงว่า ทำสไลด์ไปถึงไหนแล้วเราน่ะ” “ทำเสร็จไปรอบนึงแล้วครับ  แต่พี่ว่านบอกว่า อยากให้มีรูปตอนช่วงที่อยู่ ม ต้น เยอะกว่านี้หน่อย  อย่างงี้แหละ ความทรงจำตอนนั้น มันคงฝังใจ” “แล้ว ใครเป็นคนเลือกเพลงฤดูที่แตกต่าง  มันดูไม่ค่อยเหมือนเพลงงานแต่งงานเลย  นึกว่าเลิฟจะเลือกเพลงหวานกว่านี้ ซะอีก” “โธ่ พี่ เป็นเพื่อนสนิทกับว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวภาษาอะไรเนี่ย  ถึงไม่รู้ว่าเพลงนี้มีความหมายกับพวกเค้ามากแค่ไหน กว่าจะมีวันนี้  ผ่านอะไรกันมาตั้งเยอะแยะ  แต่จะว่าไป ตอนแรกผมก็สงสัยเหมือนพี่นั่นแหละ  แล้วน้องเอินก็อธิบายให้ฟัง ถึงเข้าใจ” ภูเมฆาคิดตามคำพูดของวิษุวัตแล้วก็พยักหน้าเห็นด้วย   “นั่นสินะ  เพลงนี้ มันเหมือนเป็นเพลงของเลิฟกับว่านจริงๆ ”   ขณะเดียวกัน ในห้องนอนของวริษา หญิงสาวเปิดประตูเข้ามาพร้อมๆกับกนต์รพี ที่หิ้วของพะรุงพะรังเต็มสองมือตาม เข้ามาเก็บไว้  ซึ่งของในถุงนั้น ก็คือของชำร่วยงานแต่งงานที่ทั้งสองช่วยกันคิดและออกแบบ ก่อนจะไปสั่งทำเมื่อเดือนก่อน และ กนต์รพีเป็นคนไปรับของตามที่นัดไว้ เพิ่งกลับมาถึงบ้าน   “แกะออกมาให้ดูหน่อยสิเลิฟ  ว่านอยากเห็น” “ได้  จะเอาออกมาให้ดูเดี๋ยวนี้แหละ  ว่านเห็นแล้วต้องชอบแน่ๆ” กนต์รพีบอกอย่างอารมณ์ดีพลางเปิดถุงแกะเอาของที่อยู่ข้างในออกมาชิ้นหนึ่งส่งให้กับวริษา  ของชำร่วยงานที่ทั้งสองคนช่วยกัน คิดและออกแบบนั้นคือ ตุ๊กตาปูนปั้นขนาดเท่าฝ่ามือของเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงที่ยืนจับมืออยู่ใต้ร่มคันเดียวกัน ตรงลายเสื้อ เด็กผู้ชายมีตัวอักษร L  ในขณะที่ของเด็กผู้หญิง ก็เป็นตัวอักษร W   “น่ารักจังเลย  ยิ่งมีแว่นตา ยิ่งทำให้คิดถึงตอนเลิฟเป็นเด็กๆนะ” วริษาพูดยิ้มๆโดยที่สายตาก็ยังจ้องมองตุ๊กตาปูนปั้นในมืออย่างชื่นชม  กนต์รพีอมยิ้มเดินเขามาใกล้คนรักและกอดเอว เธอไว้หลวมๆ “แต่งงานแล้ว ไปฮันนีมูนที่ไหนกันดี  ว่านคิดรึยัง เลิฟอยากไปนานๆซักเดือนนึงเลย ดีมั้ย” “บ้าเหรอเลิฟ งานการไม่มีทำรึไง งานแต่งงานของเรา ตรงกับช่วงเปิดเทอมภาคเรียนที่สองพอดีเลยนะ คงจะมีเวลาว่างหรอก” หญิงสาวตอบพร้อมกับตีที่แขนเขาเบาๆแก้เขิน “แค่พูดเล่นเฉยๆน่ะ แต่ ถ้าได้อยู่กับว่านทั้งวันทั้งคืน แบบไม่ต้องทำงานซักเดือนได้จริงๆ ก็ดีน่ะสิ” ยิ่งฟังเขาพูด วริษาก็ยิ่งรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้ามากขึ้นทุกที “ถามแต่ว่าน  แล้วเลิฟอยากไปไหนล่ะ  ไม่เห็นเคยบอกเลย” “ความจริง ก็มีที่ๆเลิฟ คิดว่าอยากไปอยู่ในใจมานานแล้วเหมือนกันนะ   ตอนช่วงสิบปีที่ว่านอยู่อเมริกา  บางครั้ง เวลาเหงาๆ เลิฟเคยคิดว่า ถ้ามีตังค์เก็บเยอะๆ  จะบินไปตามหาว่านที่นู่นให้เจอให้ได้เลย  แต่มันก็เป็นได้แค่ความฝันลมๆแล้งๆ เท่านั้นแหละ” “ก็ไปสิ  ว่านก็อยากกลับไปที่นั่นอีกครั้งเหมือนกัน  เดี๋ยวจะพาไปเที่ยวโรงเรียน กับ มหาวิทยาลัยที่เคยเรียน แล้วก็พาไปทุกที่ ที่ว่านเคยใช้ชีวิตอยู่ตอนนั้น  ดีมั้ย” “ดีมากที่สุดในโลกเลย” กนต์รพีตอบด้วยน้ำเสียงดีใจ และถือโอกาสจูบแก้มเธอด้วยความรัก คลอเคลียอ้อยอิ่งอยู่เนิ่นนานไม่อยากออกห่าง ไปไหนไกลแม้แต่นิดเดียว   “เลิฟ  ว่านว่า เราลงไปข้างล่างกันดีกว่านะ  เดี๋ยวต้องเตรียมแต่งหน้าแต่งตัวถ่ายภาพพรีเวดดิ้งอีก  ป่านนี้เมฆรอ แย่แล้วมั้ง” วริษาบอกเสียงเบา เมื่อเริ่มรู้สึกว่า ยิ่งอยู่แบบนี้ก็มีแต่จะถูกเขาเอาเปรียบมากขึ้นเรื่อยๆ “ก็เรื่องของเมฆ ปล่อยให้รอไปก่อน” เขาบอกอย่างเอาแต่ใจ และยิ่งกอดเธอไว้แน่นกว่าเดิม แล้วอยู่ๆ  ในความเงียบชั่วขณะที่ทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันนั้น เสียงเพลงฤดูที่แตกต่าง  ก็ดังแว่วมาให้ได้ยิน ซึ่งทั้งคู่ก็ พอจะเดาได้ว่า วิษุวัตคงเปิดเพลง เพื่อทำสไลด์สำหรับงานแต่งงานให้อยู่ข้างล่างนั่นเอง หากเปรียบกับชีวิตของคนเมื่อยามสุขล้นจนใจมันยั้งไม่อยู่ ก็คงเปรียบได้กับฤดู คงเป็นฤดูที่แสนสดใส แต่ถ้าวันหนึ่งวันไหน ที่ใจเจ็บทนทุกข์ ดังพายุที่โถมเข้าใส่ บอกกับตัวเองเอาไว้ ความเจ็บต้องมีวันหาย ไม่ต่างอะไรที่เราต้องเจอทุกฤดู แล้วเสียงเพลงที่เงียบลงไปดื้อๆ แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ก็ทำให้วริษากับกนต์รพีต้องหันมามองหน้ากันพร้อมยิ้มๆ “สงสัย คนทำสไลด์ให้เรา จะตีกันอีกแล้วนะ  เด็กสองคนนี้นี่ จริงๆเลย” วริษาบอกอย่างนึกขำ “นั่นน่ะสิ   หรือว่า เราจะต้องลงมือทำกันเองจริงๆ” “จริงจังไปได้น่า เลิฟ  ว่านแค่พูดเล่น  สองคนนั้นก็ไม่ได้ทะเลาะอะไรกันแบบเอาเป็นเอาตายซะหน่อย  แล้วน้องก็ตั้งใจ อยากทำให้เราสองคนมากด้วย มันเป็นสไลด์ผสมการ์ตูนแอนิเมชั่นที่น่ารักมากเลยนะ  ว่านเห็นครั้งแรกก็ชอบมากเลย มีความคิด สร้างสรรค์กันมากๆ  รับรู้ได้เลยว่าทำด้วยใจจริงๆ” กนต์รพีฟังอย่างตั้งใจ แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไรออกไป  เสียงเพลงก็ดังขึ้นอีก อดทนเวลาที่ฝนพรำ อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง  เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ  อย่าไปกลัวเวลาที่ฟ้าไม่เป็นใจ อย่าไปคิดว่ามันเป็นวันสุดท้ายน้ำตาที่ไหลย่อมมีวันจางหาย หากไม่รู้จักเจ็บปวดก็คงไม่ซึ้งถึงความสุขใจ         แล้วเสียงเพลงก็เงียบไปเฉยๆเหมือนในตอนแรก  กนต์รพีส่ายหน้าด้วยความรู้สึกที่ทั้งขำทั้งระอา จนนึกอยากชวนวริษา ลงไปช่วยกันห้ามทัพระหว่างน้องสาวกับน้องชาย  แต่พอคิดไปคิดมา ได้ยิ้มและหัวเราะอยู่กับเธอตรงนี้อย่างมีความสุขน่าจะ ดีกว่า  เพราะสองคนนั้นก็คงอยากจะทะเลาะกันแค่สองคนต่อไป ไม่อยากให้มีใครไปยุ่งด้วยนักหรอก   “ว่านได้ยินเพลงมั้ย ท่อนที่ร้องว่า ‘เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ’ มันเหมือนความรู้สึกของเราสองคนเวลานี้เลย” วริษายิ้มรับแทนคำตอบว่าเธอก็รู้สึกไม่ต่างจากเขาเช่นกัน อดทนเวลาที่ฝนพรำ อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง   เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ                            จบบริบูรณ์ [1] เพลง ฤดูที่แตกต่าง ศิลปิน บอยด์ โกสิยพงษ์ จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 02:23:10

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีตอนดึกมากค่ะ ทุกๆคน  ในที่สุดก็ถึงตอนจบแล้ว  ><  ไม่รู้ว่าจะถูกใจกันรึเปล่านะคะ แสดงความคิดเห็นกันได้เต็มที่เลยค่ะ   แล้วก็ขอขอบคุณทุกๆคนมากนะคะ ที่เข้ามาอ่าน  คอยติดตามตั้งแต่ เริ่มต้นจนจบ รู้สึกดีใจและซาบซึ้งใจมากจริงๆค่ะ   ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้วนะคะ จบตอนแบบนี้กันเลยหรอค่ะ อยากอ่านต่อแล้ววว จากคุณ : =FriEnDiY= <<<  มาต่อตอนจบแล้วนะคะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาตลอดค่ะ  :) หวังว่าจะไม่มีหักมุมเรื่องพ่อปาล์มจากผู้แต่งนะ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก  <<< เหมือนว่า จะไม่มีอะไรให้หักมุมเลยค่ะ >< ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาจนจบนะคะ :) แล้วความคิดถึง....ก็ถึงสักที จากคุณ : :::อาราเร่::: <<<  ^_________^  ตอนจบก็มาถึงแล้วเหมือนกันค่ะ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาตลอดนะคะ  :) แอบหมั่นไส้นายปาล์มเหมือนกันนะเนี่ย กว่าจะตัดสินใจ กว่าจะทำอะไร ก็เกือบสายไป ซะแล้ว อย่างนี้ต้องให้น้องเอินเอาคืนหนักๆ อย่ายกโทษให้ง่ายๆ นะคะ จากคุณ : makokchor <<<  ลงเอยแบบนี้แล้ว ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่า  ><  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ  :) อ้าว คนเขียนไม่ให้ฝากความหวังซะแล้ว งั้นหนีไปฝากกับนายเลิฟแทน (จะได้ไหมเนี่ย) จากคุณ : นารีจำศีล <<< คงได้คำตอบแล้วนะคะ ว่าเลิฟฝากความหวังได้มั้ย ^^  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ  :) ขอบคุณกิฟท์จาก คุณนิชนันท์ คุณลูนาติก คุณสามปอยหลวง คุณchajee คุณmakokchor คุณอาราเร่ คุณนารีจำศีล ด้วยค่ะ  ^______^ พบกันใหม่ เรื่องต่อไป เร็วๆนี้นะคะ   (เรื่องนี้เมฆเป็นพระเอกค่ะ ^^) ขอบคุณทุกๆคนอีกครั้งนะคะ ... จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 02:33:28

ความคิดเห็นที่ 7 อื้มจบแย้ววว เย้ๆๆในที่สุดว่านกับเลิฟก็ได้คู่กัน ^^ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 03:54:08

ความคิดเห็นที่ 8 รออ่านเรื่องของเมฆค่ะ ^^ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 04:39:45

ความคิดเห็นที่ 9 ติดตามมาจนจบเรื่องที่ 2 รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ จากคุณ : MilK BuTTer เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 08:48:33

ความคิดเห็นที่ 10 คู่่กันแล้วไม่แคล้วกัน เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 10:18:29

ความคิดเห็นที่ 11 ยินดีด้วยค่ะ จบแล้ว เย้ แอบลุ้นมาตลอด ในที่สุดก็ลงเอยด้วยดี แอบดีใจกะนายเลิฟด้วยค่า ^^ รอเรื่องใหม่นะคะ แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 54 14:28:16 จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 14:27:51

ความคิดเห็นที่ 12 ดีใจด้วยครับ มาถึงตอนจบแล้ว เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อไปครับ ^^ จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 17:19:39

ความคิดเห็นที่ 13 ลงชื่อแปะไว้ก่อนนะคะ ช่วงนี้เหนื่อยค่ะ งานเยอะ กลับดึก กลับมาถึงก็เหนื่อยแล้วค่า เดี๋ยววันหยุดมาตามเก็บนะคะ เป็นกำลังใจให้ก่อน ดีใจที่แต่งจบแล้วค่า จุดพลุฉลอง เย้ๆ ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 23:50:08

ความคิดเห็นที่ 14 เย๊ๆๆๆ แล้วก็สมใจ อิอิ ขอบคุณมากค่ะ สำหรับเรื่องสนุกๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 00:18:56

ความคิดเห็นที่ 15 มาขอบคุณ คนอ่านที่น่ารักทุกคนเลยนะคะ ที่ติดตามอ่านมาจนถึงตอนจบ ขอบคุณ คุณ=FriEnDiY=  คุณรพิชา   คุณMilK BuTTer คุณลูนาติก คุณนารีจำศีล คุณนิชนันท์  คุณmakokchor  คุณอาราเร่ และก็ขอบคุณกิฟท์จาก คุณเขมปัณณ์ คุณลูนาติก คุณนิชนันท์ คุณสามปอยหลวง  คุณmakokchor  คุณอาราเร่   ด้วยค่ะ ^________________^ ช่วงนี้ก็กำลังปั่นเรื่องใหม่อย่างขมักเขม้น(รึเปล่า ><) อยู่ค่ะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ  พยายามจะให้เป็นแนวโรแมนติกคอมเมดี้  แต่ไม่รู้จะทำได้รึเปล่า - -''  ปกติเป็นคนไม่ค่อยตลกซะด้วยสิ   พบกันใหม่เร็วๆนี้นะคะ:) จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 21:01:00

ความคิดเห็นที่ 16 นึกว่าจะเห็นคู่ระหว่างสายน้ำผึ้งกับเมฆซะอีก หรือจะเขียนเรื่องหน้านะคะ แต่ถึงไม่ใช่ ก็จะรออ่านน้า เป็นกำลังใจค่า ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 22:45:57