ความคิดเห็นที่ 1 ฟอรัมและจอมเวทอาวุโสสามสี่คนยืนจับกลุ่มพูดคุยกันอยู่ภายในอุทยานหลวงของพระราชวัง พวกเขาหยุดการเจรจาลงอย่างฉับพลันเมื่อเห็นร่างของเอลฟ์น้อยในชุดสีขาวสะอาดตากำลังเดินผ่านเข้ามา ฟอรัมเบ้หน้าของเขาพร้อมกับเอ่ยขึ้น “นับวันอาณาจักรจอมเวทจะเสื่อมถอยความน่ายำเกรงลง” จอมเวทซึ่งมีผมสีขาวทั้งหมดเพราะมากด้วยวัยขมวดคิ้วด้วยความรู้สึกฉงน “เหตุใดท่านจึงคิดเช่นนั้น ท่านฟอรัม” “ท่านลองคิดดูให้ดีสิ ท่านไครน์ เมื่อก่อนสำนักราชวังของพวกเราเหล่าจอมเวท มีแต่ชนชั้นสูงผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังอาคม มาบัดนี้นอกจากเจ้าลูกชาวไร่ชั้นต่ำแล้วยังมีพวกเอลฟ์ป่าไร้ศักดิ์เข้ามาร่ำเรียนมนตราร่วมกับพวกเราอีก หนำซ้ำยังได้รับสิทธิขึ้นไปเดินเล่นบนราชวังขององค์ราชินี อีกหน่อยพวกเรามิต้องก้มหัวเพื่อทำความเคารพพวกมันหรือ” สายตาของไครน์และจอมเวทอีกสามคนตวัดมองไปทางฟอร์เซ็ตติที่กำลังหยุดยืนฟังคำพูดของฟอรัมนิ่ง สีหน้าของเอลฟ์น้อยเต็มไปด้วยความขุ่นใจแต่มิได้เอ่ยคำใดตอบโต้ออกมา ฟอรัมเห็นดังนั้นจึงหัวเราะ “พวกหูแหลมริอ่านสวมชุดจอมเวทสีขาว ฮึ! ข้าว่าน่าจะหาสีเขียวหรือสีอะไรก็ได้ที่ดูเป็นชาวป่ามาใส่ เพราะมันจะเหมาะกว่ามาก” “เสื้อผ้าชุดนี้องค์มีย์อาร์ทรงมีเมตตาประทานให้กับข้า” ฟอร์เซ็ตติกล่าวเสียงเข้ม ดวงตาสีฟ้าใสจ้องหน้าฟอรัมแน่วนิ่งด้วยความโกรธ “พระนางกล่าวว่าสีขาวเหมาะกับหัวใจและพลังวิญญาณของข้ามากกว่าสีอื่น” “ความหมายของพระนางน่าจะเป็นความขลาดเขลาเบาปัญญาของเจ้ามากกว่า” ฟอรัมแยกเขี้ยวเยาะ “สมองของเจ้าคงว่างเปล่าไร้สิ่งใดจึงได้รับชุดสีขาวมาเป็นสัญลักษณ์แทน” “ถ้าเช่นนั้นชุดสีเทาดำด่างของเจ้าคงหมายถึงความริษยาอาฆาตที่บรรจุอยู่จนเต็มหัวใจคล้ายหมอกควันในเตา” ฟอร์เซ็ตติโต้กลับทันที ฟอรัมขยับไม้เท้าในมือของเขาด้วยความพิโรธ “เจ้าเอลฟ์โอหัง!” เขาตะโกนเสียงก้อง “เจ้ากล้ามากที่บังอาจต่อปากต่อคำกับจอมเวทอาวุโสเช่นข้า” “ก็แค่หน้าตาที่ดูแก่กว่าจอมเวททั่วไปเท่านั้น แต่ความคิดนั้นมิได้แตกต่างไปจากเด็กวัยสองขวบเลยสักนิด” จอมเวทตัวน้อยยิ้มเยาะขณะที่พูด ฟอรัมยกไม้เท้าของเขาขึ้นและชี้ตรงไปที่ฟอร์เซ็ตติทันที “หากที่นี่เป็นป่าแห่งมนตรา ข้าจะระเบิดทั้งเจ้าและป่าชั่วช้านั่นให้พินาศ รวมทั้งพวกเอลฟ์โสโครกเหล่านั้นด้วย” “หากที่นี่เป็นป่าแห่งมนตรา ข้าจะฉีกปากของเจ้าและลากลิ้นสกปรกในปากเหม็นเน่านั่นออกมาสับให้ละเอียดและเผาให้เป็นเถ้าธุลีต่อหน้าชนเอลฟ์” ฟอร์เซ็ตติคำรามลั่นด้วยความโกรธ ร่างน้อยสั่นระริกเพราะแรงโทสะ ฟอรัมยิ้มแสยะ “เป็นความคิดชั่วช้าสมกับเลือดสามานย์ในกายของเจ้า เลือดผสมที่มาจากพวกชั้นต่ำสารเลวไร้แม้กระทั่งแผ่นดินจะอาศัยต้องไปซุกหัวหมกตัวอยู่ในเงามืดของป่า เจ้าน่าจะรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของเจ้าเสีย เจ้าเอลฟ์ไพร สีขาวเช่นนี้ไม่เหมาะกับเลือดโสโครกเช่นเจ้า และเมื่อเปลี่ยนแล้วก็จงเร่งไสหัวซีดของแกออกไปให้พ้นเสียจากที่นี่โดยเร็ว!” “มีเพียงองค์มีย์อาร์เท่านั้นที่มีสิทธิ์ทรงรับสั่งให้ฟอร์เซ็ตติอยู่หรือไป” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ร่างสูงกำยำของนูเอดาก้าวเข้ามายืนข้างกายของฟอร์เซ็ตติ เสื้อคลุมสีดำสนิทของเขาสะบัดตามการเคลื่อนไหว ดวงตาสีแดงก่ำเปล่งประกายวาววับแลดูน่ากลัว ฟอรัมลดไม้เท้าในมือของเขาลงและจ้องจอมเวทแห่งไฟด้วยสายตาไม่เป็นมิตร “อ้อ ท่านนูเอดา อาจารย์ผู้เก่งกาจของเอลฟ์” น้ำเสียงของเขาแสดงความดูถูกออกมาอย่างไม่ปิดบัง นูเอดากระตุกยิ้ม “น่ายินดีจริงที่จอมเวทชั้นสูงเช่นท่านจดจำนามอันต่ำต้อยของข้าได้” ฟอรัมพ่นลมหายใจออกมาโดยแรงพลางกระแทกไม้เท้าลงไปบนพื้น “ใช่ว่าข้าอยากจะจำนามอันน่ารังเกียจของเจ้านัก หากแต่ต้องทนเรียกไปตามมารยาทเท่านั้นอย่าได้หลงลำพองใจไป เจ้าเลือดไพร่” ฟอร์เซ็ตติกำมือของตนแน่นและทำท่าจะโต้ตอบคำของฟอรัม แต่นูเอดากลับกดไหล่ของเขาเอาไว้ จอมเวทแห่งไฟยิ้มอย่างใจเย็น “ข้าเป็นเพียงแค่เลือดไพร่ คงไม่กล้าเผยอหน้าพูดคุยเจรจากับชนชั้นสูงเช่นพวกท่าน ดังนั้นจึงต้องขอกล่าวคำอำลาไปทำหน้าที่อาจารย์ตามรับสั่งขององค์ราชินี” ร่างสูงก้มตัวลงเล็กน้อยก่อนดึงฟอร์เซ็ตติให้เดินตามท่ามกลางสายตาเคียดแค้นของฟอรัมและเหล่าจอมเวทที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้น “ข้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อขับไล่พวกชั้นต่ำเลือดผสมออกไปให้พ้นจากมาร์วัลลัส” ฟอรัมคำราม */*/*/*/*/* ฟอร์เซ็ตติกระแทกลมหายใจออกมาโดยแรงเมื่อเดินพ้นจากกลุ่มเหล่าจอมเวทแห่งมาร์วัลลัส เอลฟ์น้อยยกมือขึ้นปัดกิ่งไม้ที่ยื่นมาระหน้าของตนด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจก่อนหันไปทางนูเอดาซึ่งกำลังยืนกอดอกมองศิษย์ของตนด้วยสีหน้าขบขัน “ดูเหมือนเจ้าจะอารมณ์ไม่ดี” “แน่นอนว่าข้าอารมณ์ไม่ดี” จอมเวทน้อยตอบเสียงห้วน “ข้าไม่อยากหันหลังหนีจอมเวทพวกนั้น” “เจ้าไม่ได้หนีพวกเขา” จอมเวทแห่งไฟกล่าวเสียงเนิบ “เพียงแต่เลี่ยงการปะทะคารมกันเท่านั้น” “ท่านอาจารย์ทนฟังคำพูดหยามเหยียดเช่นนั้นได้อย่างไร” “หยามเหยียด” นูเอดาพูดทวนแล้วยิ้ม “พวกเขาหยามเหยียดข้าตรงไหน” “คำพูดทั้งหมดนั่น” เอลฟ์น้อยกระแทกเสียงตอบ ผู้เป็นอาจารย์หัวเราะ “ทุกอย่างที่เขากล่าวล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องจริง ข้ามีชาติกำเนิดเพียงลูกชาวไร่รอบนอกพระนครที่บังเอิญมีพลังเวทสูงเท่านั้น ฟอรัมพูดถูกทุกอย่าง” “ท่านทนฟังคำเช่นนี้อยู่ได้อย่างไรกัน” ฟอร์เซ็ตติบ่นด้วยใบหน้างอง้ำ นูเอดายิ้ม “เพราะข้าไม่อยากเสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระเช่นนี้ พวกเขาลำพองตนว่ามีเวทเหนือกว่าผู้ใดแต่กลับร่ายอาคมแห่งไฟไม่ได้สักบท ซ้ำยังไร้เวทแห่งเทพอารักษ์เพราะหัวใจอันแสนมืดดำบดบังความสามารถทั้งหลายไปจนสิ้น เจ้าอยากเป็นอย่างพวกเขาหรือฟอร์เซ็ตติ” เอลฟ์น้อยนิ่งอึ้งไปเล็กน้อยก่อนก้มหน้าลงและตอบเสียงแผ่ว “ข้าไม่อยากเป็นอย่างนั้น ข้าอยากจะเก่ง อยากเรียนรู้เวททุกบทและใช้มันอย่างเชี่ยวชาญให้สมกับความเมตตาขององค์มีย์อาร์ที่มีต่อข้า และที่สำคัญ ข้าไม่อยากให้ท่านแม่ต้องเสียใจ” นูเอดายิ้มและขยี้เรือนผมสีเงินของศิษย์ตัวน้อยด้วยความรักและเอ็นดูก่อนก้าวถอยหลังออกไปสองสามก้าว “ถ้าเช่นนั้นจงรวบรวมสมาธิและแสดงให้ข้าเห็นว่าเจ้ามีพลังเหนือจอมเวทเหล่านั้น” ฟอร์เซ็ตติสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดและผ่อนออกมาทีละน้อยจากนั้นจึงหลับตาลงเพื่อรวบรวมสมาธิ เขายกมือทั้งสองข้างขึนเสมออกและเริ่มร่ายเวทด้วยน้ำเสียงรัวเร็ว นูเอดากุมไม้เท้าในมือของเขาแน่นเมื่อเห็นเปลวไฟสีแดงสดปะทุขึ้นกลางฝ่ามือของศิษย์ตัวน้อย พริบตามันระเบิดขึ้นกลายเป็นลูกไฟขนาดเท่ากับศีรษะของผู้ใหญ่และเต้นระริกหมุนวนอยู่บนมือของฟอร์เซ็ตติ จอมเวทน้อยลืมตาขึ้นและยิ้ม “ข้าร่ายเวทเบรนเนนได้แล้ว” น้ำเสียงของฟอร์เซ็ตติเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจขณะจ้องมองดวงไฟในมือ เขารวมมือทั้งสองข้างเข้าหากัน เปลวไฟที่กำลังลุกโชนดับวูบลงและหายไป “เก่งมาก” นูเอดากล่าวชม เขารู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นประกายตาประหลาดกำลังเต้นไหวอยู่ในดวงตาสีฟ้าใสของฟอร์เซ็ตติ ใบหน้าไร้เดียงสาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาดุดันวูบหนึ่งก่อนจะสลายไปอย่างรวดเร็ว จอมเวทแห่งเพลิงเรียกนามศิษย์ของเขาด้วยความตกใจ “ฟอร์เซ็ตติ” ร่างน้อยไหวเฮือกราวหลุดออกจากภวังค์ เอลฟ์น้อยหันมาส่งยิ้มให้กับผู้เป็นอาจารย์พร้อมกับกล่าว “ข้าอยากจะเรียนเวทเฮลเบรนเนน” “ต้องรอให้ร่างกายเจ้าเติบโตและแข็งแรงมากกว่านี้” นูเอดาตอบด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ฟอร์เซ็ตติขมวดคิ้วคล้ายไม่พอใจแต่มิได้เอ่ยคำใดออกมา ดวงตาของเอลฟ์น้อยมองผ่านยอดไม้ตรงไปที่วังขององค์มีย์อาร์และพูดขึ้น “ข้าจะต้องไปเรียนการเรียกพลังจากเทพอารักษ์แล้ว” เขาหันมาทางนูเอดา “ท่านอาจารย์จะกลับไปพร้อมกับข้าหรือไม่” “ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเดินผ่านฝูงจิ้งจอกเฒ่าไปตามลำพังแน่” จอมเวทผมสีแดงเพลิงตอบพร้อมกับยิ้มและเดินเคียงคู่ไปกับฟอร์เซ็ตติ ในใจของนูเอดาบังเกิดความหวั่นวิตกในอาการแปลกประหลาดของศิษย์ตัวน้อยแต่เขามิได้แสดงกิริยาหรือคำพูดใดออกมา “ฟอร์เซ็ตติ” เอลฟ์น้อยขานรับในลำคอและเงยหน้าขึ้นมองอาจารย์ของเขา “อย่าให้หัวใจของเจ้าจมลงไปในความมืดเป็นอันขาด” แม้จะไม่เข้าใจในคำพูดของนูเอดา แต่ฟอร์เซ็ตติก็รับคำอาจารย์ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังมั่นคง “ข้าจะไม่มีวันเป็นเช่นนั้นแน่” “เพื่อแม่และพวกพ้องของเจ้า” นูเอดาย้ำ เอลฟ์น้อยผงกศีรษะรับ “ทุกอย่างเพื่อท่านแม่ และพวกพ้องของข้าในป่าแห่งมนตรา” “ดีมาก” จอมเวทแห่งเพลิงพูด “ข้าจะเชื่อมั่นในคำพูดทุกคำของเจ้า ฟอร์เซ็ตติ” ราชินีมีย์อาร์ทรงทอดพระเนตรดูฟอร์เซ็ตติยืนหลับตาเพื่อรวบรวมสมาธิและพยายามร่ายเวทแห่งแสงและอัญเชิญนามแห่งเทพอารักษ์ เอลฟ์น้อยถอนหายใจและลืมตาขึ้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด “ข้าจะลองดูอีกครั้ง” ฟอร์เซ็ตติโพล่งขึ้นแต่องค์ราชินีแห่งมาร์วัลลัสกลับโบกหัตถ์ห้าม “วันนี้เจ้าได้พยายามมาเกือบทั้งวัน สมควรกลับไปพักผ่อนได้แล้วฟอร์เซ็ตติ” “แต่ข้ายังไม่เหนื่อย” “กายของเจ้าอาจไม่เหนื่อย แต่ดวงจิตของเจ้าล้าจนแทบสิ้นพลังแล้ว อย่าฝืนกำลังตนเองเพราะแทนที่จะเป็นการดีมันอาจกลับกลายเป็นผลร้ายจนสร้างหายนะให้บังเกิดขึ้นกับตัวของเจ้า” “จิตของข้ายังกล้าแข็งอยู่” เอลฟ์น้อยกล่าวด้วยสีหน้าดื้อดึง ราชินียิ้ม “แต่จิตทิพย์ของเรากลับสัมผัสถึงความอ่อนล้าแผ่ออกมาจากกายของเจ้า” พระนางยกหัตถ์งดงามขึ้นลูบเรือนผมของฟอร์เซ็ตติ “ไปพักผ่อนให้สบายเถิดลูกรัก อย่าเคร่งขืนฝืนกายนักเจ้าจักอ่อนแอและล้มป่วยลงได้” เอลฟ์น้อยเงยหน้าขึ้นมององค์มีย์อาร์ด้วยสายตาแสดงความรักและเคารพ ความลังเลเต้นไหวอยู่ในดวงตาสีฟ้าสวยก่อนตัดสินใจถาม “เทพอารักษ์ของข้าคือใครกัน” “องค์ซอนเนสซาร์ เทพแห่งแสงทั้งปวง” ราชินีแห่งมาร์วัลลัสตอบ ฟอร์เซ็ตติขมวดคิ้ว “แล้ว.....พระองค์เป็นเทพที่เก่งที่สุดหรือไม่” “ไม่มีสิ่งใดเป็นที่สุด” พระนางมีย์อาร์กล่าวด้วยน้ำเสียงแห่งความปราณี “แต่พลังของเทพซอนเนสซาร์สามารถทำลายล้างทุกสิ่งให้พินาศเป็นเถ้าธุลีหรือชำระล้างจิตวิญญาณให้สะอาดเพื่อส่งไปยังดินแดนแห่งสันตินิรันดร์ของเหล่าเทพ ขึ้นอยู่กับตัวของเจ้าว่าจะเลือกใช้แบบใด” “ข้าอยากทำได้ทั้งสองอย่าง” เอลฟ์น้อยตอบ ราชินีแห่งมาร์วัลลัสยิ้ม “เจ้าทำได้แน่ฟอร์เซ็ตติ” “มีอีกเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากจะถามท่านมานานแล้ว” เอลฟ์น้อยเอ่ยขึ้น “เหตุใดท่านจึงเรียกข้าว่าฟอร์เซ็ตติ” “เจ้าจะรู้เหตุผลนั้นในไม่ช้า” องค์มีย์อาร์ตรัสตอบ “ตอนนี้จงไปพักผ่อนให้สบายเพื่อการฝึกฝนอันหนักหน่วงในวันรุ่งขึ้น” “ถ้าอย่างนั้นข้าขออำลา” ฟอร์เซ็ตติโค้งตัวให้กับพระนางก่อนเดินออกจากห้อง ร่างน้อยลอยเลื่อนลงมาจากท้องพระโรงด้านบนและเมื่อเท้าของเขาสัมผัสพื้นเสียงเยาะหยันดังขึ้น “น่าแปลกที่ยังเห็นเจ้าอยู่ในวังแห่งนี้” ฟอร์เซ็ตติหันขวับไปทางต้นเสียงทันที คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเข้าหากันเมื่อพบฟอรัมกับไครน์กำลังยืนอยู่ด้วยกัน ทั้งคู่มองมายังเอลฟ์น้อยด้วยสายตามุ่งร้าย “คำพูดนั้นน่าจะเป็นของข้ามากกว่า” ฟอร์เซ็ตติกล่าวเสียงห้วน เขาเงยหน้าขึ้นมองประตูท้องพระโรงของวังก่อนตัดสินใจก้าวออกไปด้านนอก เสียงฟอรัมดังไล่หลัง “สัญชาติพวกเอลฟ์ หันหลังหนีผู้อื่นราวกับคนขลาด” ฟอร์เซ็ตติขบกรามของตนเองแน่นขณะพยายามเร่งฝีเท้าก้าวให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะได้พ้นไปจากจอมเวททั้งสอง แสงเพลิงสีเขียวพุ่งวาบเฉียดใบหน้าของเอลฟ์น้อยและระเบิดพื้นดินตรงฝ่าเท้าของเขาจนแตกกระจาย ฟอร์เช็ตติชะงักและหันไปมองผู้ปองร้ายทั้งสองทันที “พวกเจ้าต้องการอะไร” “ไล่เจ้าออกไปจากมาร์วัลลัส” ฟอรัมกล่าวเสียงเข้ม เอลฟ์น้อยกัดฟันตนเองแน่นเพื่อข่มความโกรธ “ข้าไม่เคยทำสิ่งใดให้เจ้าต้องขุ่นข้องหมองใจ ทำไมจึงตั้งข้อรังเกียจข้านัก” “เพราะเจ้าคือเอลฟ์” ฟอรัมคำราม “หนำซ้ำยังเป็นเอลฟ์เลือดผสมโสโครก แค่เห็นหน้าเจ้าข้าก็รู้สึกคลื่นเหียนจนแทบทนไม่ได้แล้ว” “ในเมื่อทนไม่ได้แล้วทำไมจึงมาวุ่นวายกับข้า เจ้าเกลียดชังข้าก็จงอย่าเข้ามาในวังนี้” “โอหัง!” เสียงไครน์ตวาดดังลั่น “พวกข้าอยู่ในมาร์วัลลัสแห่งนี้มาตั้งแต่เจ้ายังไม่เกิด กล้าดียังไงถึงได้สั่งห้ามพวกข้ามิให้มาในวังนี่” “ข้าไม่ได้สั่งห้าม เพียงแค่เสนอข้อหลีกเลี่ยงที่ดีให้เท่านั้น” ฟอร์เซ็ตติกล่าวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่พยายามสะกดอารมณ์อย่างเต็มที่ ฟอรัมยกไม้เท้าของเขาขึ้น “ความคิดชั่ว!” เขาชี้ไม้ของเขาไปทางเอลฟ์ตัวน้อย “ทำไมข้าต้องหลบหน้าเจ้าด้วย เจ้าเอลฟ์เลือดผสมชั้นต่ำ ชั่วช้าเหมือนกันทั้งเผ่าพันธุ์ ต่ำทรามทั้งพ่อแม่ลูก” “อย่าได้บังอาจกล่าววาจาดูแคลนพ่อแม่ของข้า!” ฟอร์เซ็ตติตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ ฟอรัมกลับหัวเราะ “พ่อแม่ของเจ้ามีสิ่งใดน่ายกย่องกัน แม่ของเจ้าเป็นเอลฟ์ใจทรามในขณะที่พ่อของเจ้ามีหัวใจและความคิดที่ไม่ต่างไปจากสัตว์ป่า อ้อ! แล้วยังอาจารย์เลือดไพร่ของเจ้าอีกคน” “หุบปาก!” เอลฟ์น้อยตวาดเสียงกร้าว ดวงตาของฟอรัมวาวโรจน์จนแทบจะลุกเป็นไฟ เขาก้าวเท้าย่างสามขุมเข้าไปหาฟอร์เซ็ตติและยกมือขึ้นฟาดลงไปบนใบหน้าของเอลฟ์น้อยเต็มแรง ร่างเล็กกระเด็นไปกระแทกกับต้นไม้และไหลรูดลงไปนอนกองกับพื้น “เจ้ากล้าสั่งให้ข้าหุบปากรึ!” จอมเวทคำรามลั่นด้วยความโกรธจัดอย่างที่สุด “เจ้ากล้าสั่งข้า ฟอรัม จอมเวทผู้เรืองอาคมเชียวหรือเจ้าเอลฟ์เลือดชั่ว! ช่างต่ำช้าสามานย์เหมือนพ่อแม่ของเจ้าไม่มีผิด!”   “อย่าบังอาจกล่าวคำล่วงเกินแม่และพ่อของข้า” ฟอร์เซ็ตติปาดเลือดที่ไหลย้อยออกมาจากมุมปาก “ไอ้จอมเวทหัวใจสกปรก!” จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 09:31:46

ความคิดเห็นที่ 2 ฟอรัมเบิกตากว้างด้วยแรงโทสะ เขายกไม้เท้าขึ้นและชี้ไปยังร่างของเอลฟ์วัยเยาว์ซึ่งกำลังพยายามดันกายให้ลุกขึ้น “จงแหลกละเอียดไปเถอะเจ้าเอลฟ์ชั่ว!” แสงสีเขียวเจิดจ้าบาดตาพุ่งวาบออกจากปลายไม้กระแทกเข้าใส่ร่างของฟอร์เซ็ตติเต็มแรง เอลฟ์น้อยกรีดร้องเสียงดังก่อนคลื่นพลังจะระเบิดกระจาย ต้นไม้ที่อยู่รอบข้างถูกอำนาจของฟอรัมฉีกกระชากจนแหลกกระจุย จอมเวทผู้แสนเย่อหยิ่งลดไม้เท้าลงขณะที่ไครน์ซึ่งมีสีหน้าซีดเผือดเดินเข้าไปหา “เจ้าสังหารเจ้าเอลฟ์นั่น” เขามองหน้าฟอรัม “เรื่องร้ายแรงขนาดนี้เราจะไปบอกองค์ราชินีว่าอย่างไร” “ก็บอกว่าเจ้านั่นลอบทดลองพลังเวทแต่พลาด” ฟอรัมตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเย็นชาก่อนหมุนตัวเพื่อเดินกลับเข้าไปในราชวัง เขาต้องชะงักเมื่อกระแสลมปั่นป่วนรุนแรงพัดกรรโชกผ่านร่างของเขามาจากทางด้านหลัง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันก่อนร่างในชุดสีเทาจะหันกลับไปมอง ดวงตาสีดำเบิกกว้างอย่างตระหนกเมื่อเห็นร่างของฟอร์เซ็ตติที่เขาคิดว่าแหลกละเอียดไปแล้วกำลังลุกขึ้น ฟอรัมขบกรามของตนเองด้วยความแค้นก่อนยกไม้เท้าและร่ายมนตร์เพื่อทำร้ายเอลฟ์น้อยอีกครั้ง แสงสีเขียวพุ่งเข้าใส่ร่างของฟอร์เซ็ตติ เขาเพียงยกมือขึ้นปัดกลุ่มพลังเวทจนหันเหออกไปด้านข้างและระเบิดต้นไม้จนขาดเป็นสองท่อน ดวงตาของฟอรัมเบิกกว้างด้วยความตกใจ “นี่มันอะไรกัน” จอมเวทในชุดเทาขยับกายหมายจะก้าวถอยหนีแต่ต้องพบกับความตระหนกสุดขีดเมื่อพบว่ากายของเขาแข็งขืนไปตลอดทั้งร่างราวกับต้องอาคม หัวใจของฟอรัมกระตุกวาบด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นฟอร์เซ็ตติฉีกยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มสยองที่สุดเท่าที่เขาเคยพบ เพราะดวงหน้าของเอลฟ์น้อยยามนี้แปรเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ความน่ารักไร้เดียงสาถูกแทนที่ด้วยใบหน้าบิดเบี้ยวเหยเก ดวงตาสีน้ำเงินเข้มทอประกายดุดันเบิกกว้าง ริมฝีปากยิ้มกว้างอวดเขี้ยวคมภายในปาก เรือนผมสีเงินละเอียดราวกับไหมกลายเป็นสีขาวโพลน มันสะบัดกระจายไปมาราวกับมีชีวิตท่ามกลางกระแสลมที่พัดอย่างรุนแรง “เจ้า” เสียงแหบพร่าแผ่วต่ำดังออกมาจากปากปิศาจ “ไอ้จอมเวทผยอง เจ้ากล้ากล่าวคำลบหลู่มารดาของข้าและบังอาจด่าทอบิดาของข้า” มือสีขาวซีดยื่นออกมาข้างหน้า กรงเล็บทั้งห้ากางออก เปลวไฟสีแดงฉานปะทุอยู่ในอุ้งมือ มันหมุนวนราวกับมีชีวิต ฟอรัมพยายามดิ้นและร้องเรียกไครน์เสียงลั่น “มัวยืนตกตะลึงอะไรกัน จัดการกับเจ้าปิศาจนั่นเร็ว!” ไครน์รีบยกไม้เท้าของตนขึ้นและชี้ไปยังฟอร์เซ็ตติ เอลฟ์น้อยหันขวับมาทางเขาและแสยะยิ้มก่อนโบกมืออีกข้างปัดออกไปด้านข้าง ร่างจอมเวทผู้เป็นสหายของฟอรัมลอยไปกระแทกกับแท่นน้ำพุอย่างแรง ไครน์หมดสติไปในทันที “ข้าต้องการจัดการกับเจ้าเท่านั้น” ฟอร์เซ็ตติพูดเสียงต่ำ ดวงตาวาววับขณะที่ยกลูกไฟในมือขึ้น “ตายเสียเถอะไอ้จอมเวททราม!” เปลวเพลิงอันร้อนแรงพุ่งเข้าใส่ฟอรัม เขาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดเมื่อไฟลุกท่วมร่าง เอลฟ์กลายสภาพแสยะยิ้มและสะบัดมือของตน ร่างของฟอรัมลอยกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงวังอย่างแรง ฟอร์เซ็ตติเดินเข้าไปหาเขาพร้อมกับกางกรงเล็บทั้งสองข้างออกหมายจะฉีกกระชากจอมเวทโฉดให้ขาดเป็นสองท่อน   “หยุดเดี๋ยวนี้ฟอร์เซ็ตติ!” เสียงทุ้มอันเฉียบขาดและดุดันดังขึ้น เอลฟ์กลายสภาพชะงักและเอี้ยวตัวหันไปมอง เพลิงในดวงตาแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้เข้ามาขัดจังหวะ “อย่ามาขวางข้า!” ฟอร์เซ็ตติคำรามและหันกลับไปหาร่างของฟอรัม ไฟที่ลุกท่วมร่างของเขาถูกเวทของนูเอดาดับจนสนิท เอลฟ์น้อยส่งเสียงในลำคอด้วยความรู้สึกขัดใจ “ช่วยมันทำไม” เขาหันมาถามจอมเวทแห่งเพลิงด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว นูเอดามองดูศิษย์ของตนด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความปราณี       “ข้าไม่อยากให้เจ้าจมลงไปในความมืด” จอมเวทหนุ่มตอบ “หากเจ้าสังหารเขา หัวใจของเจ้าก็จะพบกับความเจ็บปวดอย่างไม่มีที่สิ้นสุด” “แต่มันบังอาจว่าร้ายมารดาของข้า” ฟอร์เซ็ตติพูดด้วยความโกรธ “มันยังพูดจาดูถูกท่านอีกด้วย” “ก็เพียงแค่ลมที่ออกจากปากเหม็นเน่า เจ้าจะไปสนใจกับมันทำไม” “มันเกลียดข้า!” เอลฟ์กลายร่างส่งเสียงกรีดร้อง “และข้าก็เกลียดมัน!” เปลวเพลิงสีฟ้าสดลุกท่วมร่างของฟอร์เซ็ตติ นูเอดาเบิกตากว้างด้วยความรู้สึกตระหนก เขาขยับจะเข้าไปหาฟอร์เซ็ตติแต่มืออันอ่อนนุ่มขององค์มีย์อาร์รั้งเข้าไว้ “เขากำลังขาดสติ” ราชินีแห่งมาร์วัลลัสตรัส ดวงตาสีทองจ้องมองเอลฟ์น้อยตรงหน้านิ่ง “ท่านไม่มีทางหยุดฟอร์เซ็ตติในตอนนี้ได้ ท่านนูเอดา” “แต่ข้า.....” จอมเวทเพลิงมองราชินีของตน พระนางยิ้ม “เราเองก็เป็นห่วงเขาเช่นเดียวกัน จงถอยไปอย่าได้เข้ามายุ่งเป็นอันขาด” ร่างอันงดงามเดินเข้าไปหาฟอร์เซ็ตติ เขาเหลือบสายตามามองพร้อมกับยิ้ม “องค์ราชินี” “ฟอร์เซ็ตติ” พระสุรเสียงเปี่ยมไปด้วยความการุณย์ “สนุกมากพอแล้วนะ” ไอสีทองอร่ามแผ่ออกจากกายของราชินีแห่งมาร์วัลลัส มันโอบล้อมร่างเพลิงของเอลฟ์น้อยเอาไว้ เขาร้องคำรามด้วยความโกรธและเหวี่ยงมือทั้งสองข้างออกโดยแรง ม่านพลังสีทองถูกฉีกออกจากกัน ฟอร์เซ็ตติเหวี่ยงมันไปอีกด้านอย่างไม่สนใจ เสียงระเบิดดังกึกก้องเมื่อรากฐานของวังถูกพลังของเอลฟ์กลายร่างปะทะอย่างรุนแรงจนแตกกระจาย ราชวังอันงดงามทรุดตัวลงทันที “พรุ่งนี้เช้าเจ้าต้องมาซ่อมวังให้เรานะ” องค์มีย์อาร์ตรัสด้วยสีหน้าเรียบเย็นพร้อมกับยกหัตถ์ขึ้น เส้นเชือกสีทองห้าเส้นพุ่งวาบออกมาจากปลายนิ้วตรงเข้าไปรัดร่างของฟอร์เซ็ตติ เขาออกแรงดิ้นรนจนสุดกำลัง เปลวเพลิงสีฟ้ารอบกายเข้มขึ้นจนกลายเป็นแสงสว่างเจิดจ้าบาดตา เชือกสีทองสี่เส้นถูกพลังของเขาเผาจนสลายหายไป องค์มีย์อาร์สะบัดกรของพระนาง สายสีทองเส้นที่เหลือหมุนเป็นวงลอยตรงหน้าฟอร์เซ็ตติ เขาแยกเขี้ยวพร้อมกับกางกรงเล็บออก “หยุดเถิดลูกรัก” น้ำเสียงแสนอ่อนโยนดังออกมาจากใจกลางวงเชือกสีทอง เอลฟ์น้อยชะงักทันที ดวงตาสีน้ำเงินเพ่งมองเงาร่างที่กำลังปรากฏอยู่ภายใน “ท่านแม่” “เจ้าคือแสงสว่างและความหวังของแม่” เสียงนานนาดังก้อง ร่างอันงดงามของนางก้าวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มแสนอ่อนโยน “อย่ามาใช้ภาพลวงบดบังตาของข้า” ฟอร์เซ็ตติคำรามพร้อมกับเหวี่ยงกลุ่มพลังเพลิงสีฟ้าเข้าใส่ร่างของราชินีแห่งมาร์วัลลัส นูเอดารีบพุ่งตัวเข้ามายืนขวางไว้ทันทีท่ามกลางความตกใจขององค์มีย์อาร์ เมื่อกลุ่มควันอันเกิดจากแรงระเบิดจางลง ร่างสูงของจอมเวทแห่งไฟก็ทรุดฮวบลงแทบพระบาทองค์ราชินี พระนางขมวดคิ้วเข้าหากันและมองไปยังร่างของเอลฟ์น้อยที่ยังคงลุกเป็นไฟ “เจ้าเล่นมากเกินไปแล้ว” ราชินีแห่งมาร์วัลลัสตรัสพร้อมกับยกหัตถ์ทั้งสองขึ้นวาดบนอากาศสร้างเพลิงรูปวงกลมขึ้น มันลอยนิ่งอยู่เช่นนั้นจนกระทั่งองค์มีย์อาร์โบกหัตถ์ “ของแบบนั้นจะทำอะไรข้าได้” ฟอร์เซ็ตติคำรามและยื่นมือออกไปหมายจะฉีกเพลิงสีทองซึ่งลอยมาอยู่เหนือร่าง แสงไฟแลบแปลบปลาบออกมาทันทีที่เขาสัมผัสมัน เอลฟ์น้อยชักมือกลับอย่างเร็ว “อย่าขยับหากเจ้าไม่ต้องการถูกกักขังอยู่ในนั้น” “คิดว่าสามารถจับข้าได้เรอะ” ฟอร์เซ็ตติกางกรงเล็บและตวัดผ่านผิวของพลังเพลิงทรงกลมเต็มแรง ประกายไฟแตกกระจายออกมาพร้อมกับรอยแยกที่แผ่ขยายกว้างออก เอลฟ์น้อยยิ้มอย่างพอใจก่อนแปรเปลี่ยนไปเป็นตระหนกเมื่อกลุ่มเพลิงสีทองเคลื่อนตัวลงไปหาเขาและเริ่มกลืนกินร่างสยองของจอมเวททีละน้อยจนหมดทั้งร่าง เสียงร้องคำรามสลับกับเสียงดิ้นรนดังออกมาจากภายใน นูเอดาซึ่งได้รับบาดเจ็บจากการปะทะกับพลังของฟอร์เซ็ตติมองดูก้อนแสงสีทองด้วยสายตาเป็นห่วง “เขาจะถูกขังอยู่ในนั้นนานเท่าใดกันพระองค์” “ไม่นานนัก” องค์มีย์อาร์ตรัสตอบพร้อมกับยิ้ม “กลุ่มพลังนี้ทำเพียงแค่ดูดซับพลังของเขาให้อ่อนลงเท่านั้น เมื่อฟอร์เซ็ตติหลับ เขาก็จะหลุดออกมาจากที่นั่นเอง” พระเนตรจ้องเพลิงเวทสีทองซึ่งมีร่างของฟอร์เซ็ตติอยู่ภายในแน่วนิ่ง เสียงร้องคำรามเริ่มแผ่วลง การดิ้นรนอาละวาดผ่อนคลายและหยุดนิ่งไปในที่สุด ราชินีแห่งมาร์วัลลัสโบกหัตถ์ของพระองค์อีกครั้ง กลุ่มพลังสีทองจึงสลายตัวและจางหายไปเหลือไว้เพียงร่างของฟอร์เซ็ตติกำลังนอนหลับใหลราวสิ้นแรง นูเอดามองใบหน้าอันน่ารักของเอลฟ์น้อยด้วยความรู้สึกฉงนใจ “เขากลับเป็นเหมือนเดิมแล้ว” จอมเวทแห่งไฟพูดและหันไปทางองค์มีย์อาร์ “เกิดอะไรขึ้นกับฟอร์เซ็ตติกันแน่” “เขาถูกหัวใจแห่งความชิงชังครอบงำ” ราชินีแห่งมาร์วัลลัสทรงตรัสตอบและเดินไปยังร่างสาหัสยับเยินของฟอรัม พระนางยกหัตถ์ขึ้นพร้อมกับร่ายมาตราออกมา บาดแผลอันเกิดจากการถูกไฟลวกเชื่อมตัวประสานกันอย่างเชื่องช้า แต่ยังไม่หายสนิทดีนัก องค์มีย์อาร์เงยหน้าขึ้น เหล่าจอมเวทหลายคนทยอยเดินตรงเข้ามาหาพร้อมใบหน้าแสดงความตื่นตระหนก พวกเขามองฟอรัม ไครน์และฟอร์เซ็ตติสลับไปมา “พวกเขาพยายามสอนเวทเพลิงให้กับฟอร์เซ็ตติแต่เกิดการผิดพลาดขึ้น” ราชินีอธิบายด้วยพระพักตร์นิ่งเรียบ “พาฟอรัมและไครน์ไปทำการรักษาและอย่าให้พวกเขากลับเข้ามาในเขตราชฐานอีกจนกว่าจะได้รับการอนุญาตจากเรา” องค์มีย์อาร์หมุนวรกายหันไปทางนูเอดาซึ่งกำลังช้อนร่างของฟอร์เซ็ตติขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน “นำเขาเข้าไปในวังของเรา” พระนางตรัสและเดินนำจอมเวทแห่งไฟกลับคืนสู่ราชฐานของพระองค์ */*/*/*/*/* เสียงพูดคุยอันแผ่วเบาเรียกสติสัมปชัญญะของฟอร์เซ็ตติให้กลับคืนมาทีละน้อย ดวงตาสีฟ้ากระพริบสองสามครั้งเมื่อถูกแสงสว่างเจิดจ้าส่องมากระทบ เอลฟ์น้อยขยับแขนของตนเพื่อยกขึ้นมาปิดป้องแต่ต้องสะดุ้งเมื่อความเจ็บปวดรวดร้าวพลุ่งขึ้นมาจากแขนข้างนั้น “อย่าขยับ” เสียงทุ้มเบาเอ่ยขึ้น ฟอร์เซ็ตติลืมตามองหน้าของนูเอดาที่กำลังจ้องเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใยและถาม “ที่นี่ที่ไหน” “ห้องพำนักในราชวังขององค์มีย์อาร์” จอมเวทแห่งเพลิงตอบ เอลฟ์น้อยขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความรู้สึกแปลกใจระคนสับสน “ทำไมข้าจึงเข้ามานอนอยู่ในราชวังขององค์มีย์อาร์ได้ ก็เมื่อวานนี้ข้า.....” ฟอร์เซ็ตติร้องครางออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นกุมศีรษะและออกแรงกดบนขมับทั้งสองข้าง นูเอดารีบดึงมือทั้งสองข้างของเขาออกและกล่าวอย่างเร็ว “เจ้าเพียงแค่เกิดการควบคุมพลังของเทพอารักษ์เอาไว้ไม่ได้เท่านั้น” “ไม่ใช่” ฟอร์เซ็ตติเถียง “ข้ามีสติดีทุกประการตอนที่เดินออกจากราชวัง ข้าจำได้ว่าพบกับฟอรัมตรงห้องโถงชั้นล่างและยังเดินเลี่ยงเขาออกไปจนถึงอุทยานด้านนอก จากนั้น....” “จากนั้นเขาได้พูดจาเหยียดหยามดูแคลนเจ้า รวมไปถึงมารดาและบิดาไม่เว้นแม้แต่ นูเอดาผู้เป็นอาจารย์ หนำซ้ำยังใช้เวททำร้ายเจ้าอย่างรุนแรงไร้ความปราณีเพียงเพื่อต้องการบีบบังคับให้เจ้าออกไปจากมาร์วัลลัส” พระสุรเสียงทรงอำนาจอธิบาย ฟอร์เซ็ตติหันไปมองราชินีแห่งมาร์วัลลัสซึ่งยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง “พระองค์ทรงทราบ” “เราไม่รู้จนกระทั่งได้อ่านใจของฟอรัมเมื่อตอนรักษาเขา” องค์มีย์อาร์ตรัสตอบ “เจ้าเกิดบันดาลโทสะจนถึงขนาดระงับเอาไว้ไม่อยู่จึงตอบโต้กลับอย่างรุนแรงจนเขาเกือบเอาชีวิตไม่รอด” “ข้า....ไม่มีพลังมากถึงขนาดนั้น” เอลฟ์น้อยพูดด้วยสีหน้าตระหนก “พลังของข้าในตอนนี้มีไม่ถึงครึ่งของท่านฟอรัมเลยด้วยซ้ำ แล้วข้าจะทำร้ายเขาได้อย่างไรกัน” “แต่เจ้าก็ทำลงไปแล้ว” รชินีแห่งมาร์วัลลัสกล่าว “ข้าไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าทำอะไรลงไป” ฟอร์เซ็ตติกำมือสองข้างแน่น “ข้าจำอะไรไม่ได้เลย” “เจ้าย่อมไม่สามารถจำสิ่งที่เกิดขึ้นได้แน่ ฟอร์เซ็ตติ เพราะผู้ที่ทำร้ายฟอรัมและไครน์นั้นคือตัวตนอีกคนหนึ่งซึ่งแฝงเร้นร่างอยู่ในกายของเจ้าดุจเงาในแสงสว่าง” ทั้งนูเอดาและฟอร์เซ็ตติมองหน้าองค์มีย์อาร์ด้วยความรู้สึกแปลกใจและฉงนฉงายในคำของพระนาง จอมเวทแห่งไฟเปรย “ร่างเงาในกายแสง” “จะเรียกเช่นนั้นก็ได้” ราชินีแห่งมาร์วัลลัสตรัสรับและมองหน้าเอลฟ์น้อยนิ่ง “เจ้าเคยถามเราว่า เหตุใดจึงตั้งฉายาฟอร์เซ็ตติให้แก่เจ้า” “ท่านตอบว่าข้าจะรู้ได้เองในไม่ช้า” ฟอร์เซ็ตติตอบ “แต่ข้ายังไม่เข้าใจอยู่ดี” “ชาติกำเนิดของเจ้ามาจากชนสองเผ่าพันธุ์ที่ชิงชังต่อกันอย่างที่สุด หัวใจของฝ่ายหนึ่งเต็มไปด้วยความมืดดำอันน่ารังเกียจในขณะที่อีกฝ่ายกลับเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งแสงสว่างของธรรมชาติ เลือดของทั้งสองฝ่ายได้ประจุลงไปในกายของเจ้าเมื่อครั้งยังอยู่ในครรถ์ของมารดา ความมืดและแสงสว่างวิ่งวนไหลเวียนต่อสู้กันเองอยู่ภายในใจของเจ้า ฟอร์เซ็ตตินับเป็นโชคดีของเจ้าที่มีมารดาอันประเสริฐเช่นนานนา นางได้เลี้ยงดูอบรมให้เจ้ามีหัวใจที่ดีงามเต็มเปี่ยมไปด้วยแสงสว่าง ด้านมืดจึงถูกกดให้จมอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ มันรอเวลาที่จะออกอาละวาดทำลายทุกสิ่งมาโดยตลอดแต่ไม่อาจทำได้จนกระทั่งฟอรัมได้ปล่อยความริษยาของเขาออกมาปลุกความชิงชังให้ตื่นขึ้น มันครองกายเจ้าและเปลี่ยนสภาพอันงดงามให้กลายเป็นปิศาจร้ายทำลายทุกอย่างจนพินาศ พลังแห่งความชังนั้นรุนแรงเสียจนเราไม่กล้าลงมือกับเจ้าโดยตรงจึงต้องใช้วิธีกดพลังให้สงบและฝังกลับเข้าไปในส่วนลึกของจิตใจเจ้าเช่นเดิม นับแต่นี้ต่อไปเจ้าจะต้องต่อสู้กับหัวใจของตนเองเพื่อรักษาดุลระหว่างความดีและความชั่วเอาไว้ให้เท่ากันดุจนามแห่งเทพฟอร์เซ็ตติผู้ทรงไว้ซึ่งความเที่ยงธรรม” “ฟังดูเหมือนข้าเป็นอสูร” เอลฟ์น้อยกอดไหล่ตนเองแน่น ร่างทั้งร่างสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว เขามองหน้าองค์มีย์อาร์และนูเอดา น้ำตาใสไหลรินอาบแก้ม “เจ้าเป็นศิษย์ที่แสนน่ารักของข้า” จอมเวทแห่งไฟกล่าวพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ฟอร์เซ็ตติ “สิ่งที่เกิดขึ้นกับเจ้าเป็นเพียงฝันร้ายที่เจ้าจะต้องเอาชนะมันให้ได้เท่านั้น” “ข้าจะเอาชนะความชั่วช้าในใจของตนเองได้อย่างไรหากต้องพบกับถ้อยคำเหยียดหยามดูแคลนจากเหล่าจอมเวทแห่งมาร์วัลลัสทุกคืนวันเช่นนี้” “จะไม่มีผู้ใดกล้าว่าร้ายเจ้าอีกต่อไป” ราชินีแห่งมาร์วัลลัสตรัสพร้อมกับยื่นของสิ่งหนึ่งให้กับฟอร์เซ็ตติ เอลฟ์น้อยมองด้วยดวงตาตื่นตระหนก “ไม้เท้าของจอมเวท” “ถูกต้อง” องค์มีย์ทรงยิ้ม “รับไปเสียสิบุตรชายอันเป็นที่รักของเรา” “แต่ข้าไม่ใช่จอมเวท....” ฟอร์เซ็ตติมองหน้านูเอดาและราชินีสลับไปมาด้วยความรู้สึกสับสน “ข้าไม่สมควรรับเครื่องหมายของพวกท่าน” “เจ้าคือจอมเวทแห่งมาร์วัลลัส” องค์มีย์อาร์ตรัส “และเจ้าจะเป็นจอมเวทที่เก่งกาจจนไม่มีผู้ใดเทียบเทียม” “รับไม้เท้าของเจ้าเถิดฟอร์เซ็ตติ องค์มีย์อาร์ทรงสร้างมันขึ้นมาเพื่อเจ้าโดยเฉพาะ” “เพื่อข้าโดยเฉพาะ” เอลฟ์น้อยกล่าวทวนคำพร้อมกับยื่นมือออกไปรับไม้เท้าสีขาวสะอาดมาจากหัตถ์ของราชินี เพียงแค่ปลายนิ้วสัมผัส พลังอันมหาศาลวิ่งออกมาจากไม้เท้าพุ่งเข้าสู่กายของฟอร์เซ็ตติจนเขาสะท้านไปทั้งร่าง มือน้อยกุมกระชับไม้เท้าเอาไว้แน่นขณะที่พิจารณามันอย่างละเอียด” “เป็นไม้เท้าที่แปลกมาก” ฟอร์เซ็ตติพูดเสียงเบา มือข้างหนึ่งลูบเลื่อนไปตามเนื้อไม้สีขาวเรียบลื่นไปจนถึงด้านปลายซึ่งมีก้านขนาดเล็กแยกออกไปสองข้าง ตรงกลางประดับด้วยคริสตัลสีฟ้าสดใสส่องประกายวาววับ “ข้าไม่เคยพบไม้เท้าจอมเวทที่มีคริสตัลประดับบนยอดมาก่อน” จอมเวทน้อยมองพระพักตร์องค์มีย์อาร์ พระนางยิ้ม “ไม้เท้าของเหล่าจอมเวททั่วไปนั้นมีไว้เพื่อเป็นจุดรวมสมาธิและสร้างพลัง แต่ไม้เท้าของเจ้าจะส่งผลตรงกันข้าม” “ส่งผลตรงกันข้าม ข้าไม่เข้าใจ” ฟอร์เซ็ตติถามอย่างสงสัย “เจ้ามีพลังสูงกว่าจอมเวททุกคนในมาร์วัลลัส ไม้เท้าของเจ้าจะสะกดพลังนั้นมิให้พลุ่งพล่านมากเกินไปจนบังคับเอาไว้ไม่ได้ มันจะช่วยให้สติของเจ้าคงอยู่กับตัวไม่จมหายไปในความมืด” “ดีจริง” ฟอร์เซ็ตติยิ้มกว้างพลางกระชับไม้เท้าในมือของตนแน่น “ข้าจะได้เรียนรู้วิธีการร่ายเวทให้เต็มที่โดยไม่ต้องกังวลใจว่าจะทำให้ผู้อื่นต้องเดือดร้อน” “ถ้าเช่นนั้น” นูเอดาขยี้ผมสีเงินละเอียดของศิษย์ตัวน้อย “วันนี้จงนอนพักผ่อนให้เต็มที่ เรพาะพรุ่งนี้ข้าจะสอนวิธีการร่ายเวทเฮลเบรนเนนให้กับเจ้าโดยไม่มีการหยุดพักแม้สักนาที” “รวมถึงการรวมสมาธิอัญเชิญพลังแห่งเทพอารักษ์” องค์มีย์อาร์แย้มสรวล “เจ้าจะต้องฝึกฝนทั้งกายและใจให้แข็งแกร่งเพื่อจะได้มีเรี่ยวแรงกำลังในการร่ายเวทแห่งองค์ซอนเนสซาร์อย่างไม่ติดขัด” “ข้าพร้อมรับการสอนของท่านอาจารย์อยู่เสมอ” จอมเวทน้อยยิ้มและหันไปก้มศีรษะให้กับราชินีแห่งมาร์วัลลัส “และข้าจะตั้งใจศึกษาเวททุกบท มนตราทุกคำที่ท่านสั่งสอนอย่างตั้งใจ” คำพูดของฟอร์เซ็ตติสร้างความปิติยินดีให้กับองค์มีย์อาร์เป็นอันมาก พระนางยิ้มอย่างอ่อนโยนและยื่นหัตถ์อันอบอุ่นลูบศีรษะของเอลฟ์น้อยพร้อมกับมองเขาด้วยสายพระเนตรที่เปี่ยมไปด้วยความปราณี “ดีมากฟอร์เซ็ตติ จงมุ่งมั่นศึกษาเล่าเรียนและตั้งใจกระทำความดีให้มากที่สุด เพราะชะตากรรมอันยิ่งใหญ่กำลังรอเจ้าอยู่ในอนาคต”                                                    */*/*/*/*/*       END ขอลงตอนพิเศษคั่นเนื้อหาหลักสักหน่อยนะคะ เป็นตอนที่มูนนี่อธิบายถึงความเป็นมาของฟอร์เซ็ตติว่าทำไมเขาถึงถูกราชินีมีย์อาร์นำไปเลี้ยงที่มาร์วัลลัส และความหมายของไม้เท้า ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่สุดของเหล่าจอมเวทในศาสตราแห่งเดราเนียร์เพื่อให้ผู้อ่านได้เข้าใจในตัวละครตัวนี้มากขึ้นอีกนิด อีกอย่างก็คือมูนนี่อยากเขียนจอมเวทในแบบเด็กน่ารักๆค่ะ ภาพอาจารย์ของฟอร์เซ็ตติ จอมเวทแห่งไฟนูเอดา จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 09:32:38

ความคิดเห็นที่ 3 อ่า นี่เวอร์ชันเด็กน้อยน่ารักหรือคะ โหดออก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 00:11:20

ความคิดเห็นที่ 4 ช่วยตรวจครับ ปราณี..ปรานี ฟอรัมและไครน์ต่างหากล่ะที่ทำให้ที่นี่ดูแย่ลงไม่ใช่ฟอร์เซ็ตติ สักหน่อย วัยเด็กของฟอร์เซ็ตติ เอาเรื่องทีเดียว^^ ภาพสวยครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 07:15:02