ความคิดเห็นที่ 2 อาจเพราะวันนี้เป็นวันเสาร์นักท่องเที่ยวบนถนนดาลิสจึงมีมากกว่าปกติ  กว่าครึ่ง เป็นคนในประเทศเองที่ออกมาพักผ่อนหย่อนใจ  หลังอาหารกลางวันมื้อนั้นเพื่อนๆ แยกย้ายกันไป บ้างก็บ่นว่านัดกันเร็วไปน่าจะนัดเป็นมื้อเย็น จะได้ไปเที่ยวกลางคืน กันต่อเลย  ภามินได้แต่ยิ้มรับแล้วปลีกตัวไป  เขายังไม่อยากสังสรรค์ต่อเนื่องในภาวะ ที่อารมณ์ไม่พร้อมเช่นนี้   “ไปส่งไหม?” เมื่อเหลือกันแค่สองคน เชวาแห่งตระกูลชาลากันต์ก็ถามเขา “ไม่ต้องหรอกชานน  ฉันอยากเดินเล่นแถวนี้คนเดียวอีกสักพัก” ชายหนุ่มตอบ ด้วยอารมณ์เหม่อลอย “ภามิน...นาย...” “ไม่มีอะไรหรอก  ไม่ได้กลับมานานแล้ว ก็อยากดูว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปแค่ไหนน่ะ” “อยากให้อยู่เป็นเพื่อนไหม?” นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำจ้องมองนิ่ง คล้ายกำลังค้นหา ความจริง เขามองเห็นความกังวลใจบางอย่างจากตัวเพื่อนรัก “ชานน...ถ้าแกเป็นผู้หญิงล่ะก็ฉันโอเค...แต่แกเป็นผู้ชาย เพราะงั้น...ไสหัวไปเถอะนะเพื่อน” เสียงนั้นนุ่มนวลนัก  ทว่าชานนคงไม่ชอบใจเป็นแน่ แม้ไม่ต้องมองคนพูดก็รู้ว่าหน้าของเพื่อนที่ว่ายิ้มยากแล้วตอนนี้คงบึ้งตึงยิ่งกว่าเก่าเป็นแน่   แล้วก็เป็นดังคาด  ใบหน้าหล่อเหลาของเพื่อนรักนอกจากบูดบึ้ง  แล้วยังมองเขาแบบถะmungทึง เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกันทีเดียว “ไอ้...เปรต!” ชานนสบถกลับมาด้วยเสียงเย็นชาตรงข้ามกับนัยน์ตาที่ไฟลุกไปเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็สะบัดหน้าหันหลังเดินไปอีกทางโดยไม่ล่ำลา ไม่สนเสียด้วยซ้ำว่าภามินจะเอ่ย อะไรตามหลังมา “บ๊าย..บาย ไว้จะโทรหานะ” ร่างสูงของชานนเดินห่างออกไปไกลลิบแล้ว ภามินได้แต่ถอนหายใจให้กับความกังวล ที่มองไม่เห็น แล้วหันหลังเดินตรงไปในทิศตรงกันข้ามกับเพื่อนรัก  ร้านรวงสองข้างทาง เพิ่มจำนวนมากขึ้นกว่าที่ภามินเคยเห็นครั้งล่าสุด  แต่นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาด จนต้องใส่ใจ  เท่ากับอากาศรอบตัวเย็นลงจนคล้ายเวลาใกล้ค่ำ  ทั้งที่เพิ่งจะบ่ายกว่า เท่านั้น แสงแดดอ่อนๆ ยังส่องลงมา  แต่ชายหนุ่มกลับรู้สึกพร่าเลือนคล้ายหมอกจะลง ทำให้ต้องเร่งฝีเท้าขึ้นเรื่อยๆ แล้วเดินไป..เดินไป  เดินไปยังที่ที่เขายังไม่รู้จุดหมาย... สายหมอกไม่ได้ปกคลุมลงมาอย่างที่คาด แต่บรรยากาศรอบข้างซึมเซานัก หรือเป็นเพราะ ความวิตกกังวลส่งอิทธิพลมาสู่การรับรู้ภายนอกด้วยนะ  ระหว่างที่กำลังครุ่นคิด พลันได้ยินเสียงเพลงท่วงทำนองประหลาดแทรกขึ้นมา  จากแผ่วเบากลายเป็น ค่อยกลบเสียงของสรรพสิ่งรอบข้างลงจนสนิท เพลงนั้น..ไพเราะนัก ไพเราะจนเคลิบเคลิ้ม...ชวนให้หลับใหล ‘เหนื่อยเหลือเกิน...’ เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในจิตของภามิน ราวกับเป็นเสียงของตนเอง ‘จะต้องเดินทางไปถึงเมื่อไรจึงจะสิ้นสุด...’ เสียงนั้นยังกระซิบต่อไป จนเชวาหนุ่มต้อง ชะงักฝีเท้าแล้วเหลียวมองไปรอบตัวด้วยความตระหนก ถนนดาลิสทั้งสายหายไปจากคลองจักษุ  สิ่งที่มองเห็นเบื้องหน้าคือ ดวงตะวันยามเย็น สาดแสงสีแดงเรื่อเรือง  สะท้อนไปบนผืนน้ำไพศาลซึ่งถูกโอบล้อมไว้ด้วยหินผา มีสายหมอกบางปกคลุมดั่งม่านธรรมชาติ  ทิวทัศน์เบื้องหน้างดงามเกินกว่าจะเอ่ย “สิละวา...” ชายหนุ่มครางออกมา ไม่ผิดแน่ที่แห่งนี้คือทะเลสาบสิละวา  หากแตกต่างจาก ภาพอันเจนตานัก  ที่นี่งดงามยิ่งกว่า ธรรมชาติเบื้องหน้างามพิสุทธิ์ราวหญิงพรหมจรรย์ ที่มิเคยต้องมือชาย แล้วเพียงแค่อึดใจต่อมาแสงอัศดงถูกดูดกลืนหายไป ราวเวลาล่วงผ่านไปรวดเร็วกว่า ธรรมดาหลายเท่านัก   ไม่ช้าราตรีกาลก็ก้าวมาถึงและสยายปีกอันมืดมิดไปทั่วผืนฟ้า   ขับให้จันทรานวลกระจ่างส่องสว่างยิ่งขึ้น   “นิมิต...” ห้วงเวลาในภาพมายาดังกล่าวหาได้มีทางเป็นจริงไปได้  ทว่าชายหนุ่มยังงุนงงนัก   เขาไม่ได้ฝันเขาแน่ใจว่าตนเองมิได้หลับไป เขายังตื่นอยู่แน่นอนแล้วทำไมเล่า นิมิตจึงปรากฏชัดเจนถึงเพียงนี้  ‘ใคร’ หรือ ‘บางสิ่ง’ ต้องการบอกกล่าวสิ่งใด กับเขากันนะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 19:02:15

ความคิดเห็นที่ 3   ‘ไทวาวัต...’ เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหู ชายรูปงามรีบหันไปตามเสียงเพรียกแต่ไม่พบสิ่งใด “แค่นิมิต...อย่ากลัว”  ภามินบอกตนเองแล้วจึงยืนนิ่งพยายามสงบดวงจิต ให้แนบชิดไปกับ สรรพสิ่งรอบกาย ทำราวเป็นเพียงแค่องค์ประกอบหนึ่งในนิมิตนี้เท่านั้น  แล้วไม่นานนัก เสียงนั้นก็ดังแว่วมาปะทะโสตอีกครา ‘ไทวาวัต...’  เป็นเสียงผู้หญิงแน่นอนเขามั่นใจ น้ำเสียงนั้นแว่วหวานฟังดูคล้ายเสียงลม กระซิบซาบแผ่วพลิ้วมาจากที่ไกลๆ หญิงนางนั้นไม่ได้เรียกหาเขาแต่เอ่ยนามหนึ่งออกมา ‘ไทวาวัต’ ภามินค่อยตระหนัก ได้ว่าเป็นนามของผู้ใด พลันค่อยรู้สึกตนว่ามีร่างสูงสง่าในชุดนักรบ แม้จะมีร่องรอย แห่งความอ่อนล้าปรากฏอยู่บ้างแต่ยังสง่างามนัก มายืนอยู่ข้างกายตั้งแต่เมื่อใด ไม่ทันทราบ “ไทวาวัต..” ชายหนุ่มครางออกมาเบาๆ เมื่อแน่ใจว่า นักรบผู้นั้นเป็นใคร ยิ่งสำทับซ้ำ ด้วยเสียงปริศนานั่นอีกครั้ง  ชายในชุดเกราะคงไม่อาจเป็นผู้ใดไปได้นอกเสียจาก... ‘ไทวาวัต..’ สองเสียงเอ่ยนามนั้นขึ้นมาพร้อมเพรียงกัน จนน้ำเสียงซ้อนทับคล้ายดังเสียงประสาน ภามินตื่นตะลึง  หากแต่บรรพกษัตริย์ไทวาวัตตื่นตะลึงเสียยิ่งกว่า “ใคร...ใครเรียกข้า!” “องค์ราชินทร์...ไทวาวัต” ชายหนุ่มไม่รู้พระนามจริงของบรรพกษัตริย์ในตำนาน จึงได้แต่เรียก พระนามซึ่งต่อมากลายเป็นนามราชตระกูล ‘ราชินทร์...ไทวาวัต’ เสียงสตรีดังแว่วมาหลังเสียงชายหนุ่ม ฟังดูคล้ายเสียงสะท้อนของ นางไม้เอคโค่ที่เอ่ยตามนาซิสซัส ในตำนานเทพกรีก**[1] ---------------------------------------- ** [1] นางไม้เอคโค่ผู้เอ่ยคำได้เพียงเสียงสะท้อนเท่านั้น หลงรักหนุ่มรูปงามนามนาซิสซัส หากนาซิสซัสหลงรักเพียงเงาในน้ำของตนเอง   ไทวาวัตตกพระทัย รีบเหลียวหาที่มาของเสียง แล้วพระองค์ก็ทอดพระเนตรเห็นสตรีเลอโฉม พิลาสล้ำเหนือนางใดในหล้า  กำลังเหยียบย่างอยู่บนผืนน้ำของทะเลสาบ  ร่างงามนั้นสวม อาภรณ์สีขาวนวลดูเรืองรองราวไข่มุกล้อแสง  ยามขยับเคลื่อนชายผ้าพลิ้วปลิวไปล่ ตามจังหวะก้าวเดิน  เช่นเดียวกับเรือนผมสีเงินยวงราวแสงจันทร์ที่ยาวละผืนน้ำ ก็พลอยปลิวสยายตาม  “เจ้า... หาใช่มนุษย์ไม่  เจ้าเป็นผู้ใด ?” พระองค์แน่พระทัย สตรีที่เลิศลักษณ์ถึงเพียงนี้ นางมิใช่มนุษย์แน่นอน หามีคำตอบใดกลับมา  หากแต่ภูตพรายแสนงามหยุดนิ่งแล้วจ้องมองมายังพระองค์ ราชันผู้นิราศมิอาจถอนพระเนตรไปจากนางได้  ราวตกอยู่ในบ่วงมนตรา  แต่แล้วจู่ ๆ นางพรายก็ขยับริมฝีปากแย้มยิ้มหวานละมุน พลางชี้นิ้วเรียวไปยังด้านหลังทะเลสาบ หากเมื่อไทวาวัตเหลียวทอดพระเนตรตาม กลับไม่พบสิ่งใด นอกจากความมืดมิด และเงาดำทะมึนของภูผาสูงตระหง่าน “นี่มัน...ตำนานไทวาวัต” ภามินบอกตนเองเบาๆ  “เจ้าจะบอกอะไรข้ารึ ?” พระองค์ตรัสถาม “ท่านจะบอกอะไรผมรึ?” ภามินเอ่ยถามไปพร้อมๆ กับบรรพกษัตริย์ไทวาวัต นางพรายแห่งสิละวามิได้เอ่ยอันใดออกมา  นางเพียงแต่เยื้อนยิ้มลึกลับยากแต่การคาดใด ครั้นจะถามนางอีกครั้งก็หาได้ปรากฏร่างนางอยู่บนผืนน้ำอีกต่อไป  มีเพียงทะเลสาบ อันเวิ้งว้างดูดซับแสงเดือนอันอ่อนหวาน และแสงสุกสกาวของดวงดาวมาฉาบจนผืนน้ำ เปล่งประกายเป็นสีเงินยวงดังนามของมัน...สิละวา ภามินกระพริบตาถี่ๆ สองสามครั้ง  ภาพทะเลสาบสิละวา บรรพกษัตริย์ไทวาวัต  หายลับลี้ไป อย่างน่าอัศจรรย์ใจ  ถนนดาลิสกลับมาคึกคักไปด้วยผู้คน มีทั้งเสียงสนทนาและเสียงเราะ ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติอย่างที่เคยเป็นเสมอมา  ท่ามกลางความงุนงงของภามิน  ชายหนุ่มเสยผมขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ  แล้วรีบก้าวเดินจากจุดที่ชะงักค้างไป  เมื่อเห็นสายตา หลายคู่จับจ้องมายังเขา หนุ่มรูปงามเม้มริมฝีปากแน่นนึกอับอายสายตาผู้คน  เพราะนิมิตนั้นทำให้เขาหยุดยืนนิ่งค้างไป  นิมิตที่ยาวนานและชัดเจนกว่าทุกครั้งที่ประสบมา  แต่ใครเลยจะเข้าใจมิแคล้วคงคิดว่า เขาเพี้ยนไปเสียแล้ว อย่างดีก็คงเข้าใจว่าเขาเป็นอะไรไปเท่านั้น  ขายาวจึงรีบจ้ำพาตนเอง ออกจากบริเวณนั้นให้เร็วที่สุด  โดยหารู้ไม่ว่าดวงตาทุกคู่ที่จ้องมองมานั้นล้วนชื่นชม ในรูปโฉมปานเทวาบรรจงปั้นแต่งของเขาเท่านั้นเอง   อ่านต่อตอนหน้าค่ะ +++++++++++++++++++++++++++++++++++++ ย้อนอ่านตอนก่อนๆ ได้ตามลิ๊งค์นี้เลยค่ะ   บทนำ+ บรรพที่ 1   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10315410/W10315410.html บรรพที่ 2  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10338519/W10338519.html บรรพที่ 3  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10365816/W10365816.html บรรพที่ 4  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10392622/W10392622.html บรรพที่ 5  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10421348/W10421348.html บรรพที่ 6  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10465503/W10465503.html บรรพที่ 7  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10491763/W10491763.html บรรพที่ 8  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10518251/W10518251.html   ถ้าอยากอ่านล่วงหน้าก็เชิญในบล็อกนะคะ จะลงไว้ล่วงหน้าหนึ่งตอน...         แก้ไขเมื่อ 11 พ.ค. 54 19:16:00 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 19:14:13

ความคิดเห็นที่ 4 คุยกับคนอ่าน อมราวตี : ดินแดนแถบนั้น ค่อนไปทางเดียวกัน คือนับถือพุทธเป็นหลัก ดังนั้นเลยจะโบราณนิดๆ การพลอดรัก ในที่สาธารณะไม่ใช่เรื่องที่ชาวบ้านจะชินตากัน FriEnDiY : ไม่รู้ว่าภามินจะน่ารักได้ตลอดรอดฝั่ง หรือเปล่าน่ะสิคะ Tyra : เจอในเน็ตเมื่อนานมาแล้ว เซฟทิ้งไว้ในเครื่องนานโข จำไม่ได้ว่าของประเทศไหนค่ะ kaburapat : ในฝันเคยดูเวอร์ชันเก่าค่ะ เวอร์ชันใหม่ ยังไม่เคยดูเลยค่ะ จำได้ว่ากรุยกรายแบบเจ้าหญิงเจ้าชายในเทพนิยาย ลูนาติก : ตอนที่แล้วเป็นเหตุการณ์ย้อนอดีตก่อนนางเอก จะไปดูตัวค่ะ เดี๋ยวยังไงจะแก้ไขเพิ่มเติมกันงงในต้นฉบับอีกทีนะคะ สายลมที่พริ้วไหว: สนใจใช้บริการสมาคมแม่สื่อ ของวิปุลาบ้างไหมคะ? scottie : makokchor : ฝันหวานเนอะ mimny : นีราจัดให้ค่ะ ขอเม้าท์หน่อย เรื่องการเมืองในนิยายนี่มีแรงบันดาลใจมาจากประเทศสารขันฐ์ และเพื่อนชาวสารขันฐ์ ซึ่งทำให้เจ้าแก้วรู้สึกว่าเต้นเลือดเต้นรำ ได้ทุกครั้งที่ฟังเรื่องทำนองนี้ บางทีก็รู้สึกว่าการเมืองแย่งเพื่อนเราไป เพื่อนก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องการเมือง ประหนึ่งว่า โดนสะกดจิต จนกระทั่งไม่มีเหตุผลอะไรอีกแล้ว...มีแต่ความเกลียดชัง ให้ฝ่ายตรงกันข้าม จนเจ้าแก้วฟังแล้วจิตตกอย่างรุนแรง รู้สึกเหมือนมันเป็นลัทธิอะไรไปแล้วไม่รู้ ไอ้นี่ไม่ใช่วิถีประชาธิปไตยแน่ๆ แล้วถ้าคุณมีคนรู้จักอยู่ทั้งสองฝ่าย จะเกิดการ ปสด.มากขึ้นเป็นสองเท่า และพยายามหลีกเลี่ยงไม่ฟัง ด้วยการอ้างว่าไม่สนใจการเมือง (จริงๆ แล้ว ก็ไม่ค่อยติดตามแบบแฟนคลับ แต่อยู่แบบประชาชนทั่วไป สนใจเรื่อง หาเช้ากินค่ำของตัวเองมากกว่าค่ะ) รู้สึกว่ามนุษย์เราเปลาะบางจริงๆบางครั้ง บางคราว เราเชื่อเพราะมันถูกจริตเราเท่านั้น เลยออกจะเศร้า   อยากบอกชาวสารขันฐ์ว่า...อย่ารักการเมืองมากกว่า เพื่อน พ่อ แม่ พี่น้อง ครอบครัว คนรอบๆ ตัวเลย การเมืองอาจจะสำคัญสำหรับประเทศ แต่มันคง ไม่มีค่าอะไร...ถ้าทำให้คนดีๆ คนเดิมๆ เปลี่ยนไปจนกลายเป็นคนแปลกหน้า คุยเครียดไปหน่อยนะคะ...ก็แค่เรื่องเล่าในประเทศสารขันฐ์เท่านั้นแหละค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 19:21:52

ความคิดเห็นที่ 5 นิมิต  น่าสนุกดีค่ะ ทำให้คิดต่อว่า ใครกลับชาติมาเกิดเป็นใครน้อ ^^ จากคุณ : Myguidingstar เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 19:57:13

ความคิดเห็นที่ 6 จะเป็นงัยต่อไปค่ะเนี่ยยย จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 21:22:17

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่ได้ดูเวอร์ชั่นในฝันใหม่ก็ดีครับ จะได้ไม่ติดตา ตามอ่านเงียบๆเหมือนเดิมครับ จากคุณ : kaburapat เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 22:16:19

ความคิดเห็นที่ 8 จะจบด็อกเตอร์อีกไม่กี่ปีอยู่แล้วนะเว้ย นี่แกยังพูดภาษาคนให้คนรู้เรื่องไม่ได้เรอะ!! >> ประทับใจประโยคนี้มาก สิดารีให้ give ทันที จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 00:13:05

ความคิดเห็นที่ 9 แอบงงอะตอนนี้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 00:19:44

ความคิดเห็นที่ 10 ได้รับแจ้งจากเพื่อนนักอ่านมาว่า คคห.1  หายไป เนื้อหาหายไปเพียบเลยค่ะ คาดว่าจะมีคำต้องห้ามค่ะ  ไม่ก็ตัวเนื้อเรื่องเองอิงการเมือง  เลยทำเป็นไฟล์ภาพ มาซ่อมค่ะ  แต่ถ้าหายอีก รบกวนเข้าไปอ่านในบล็อกแล้วกันนะคะ เนื้อหาต่อจาก...โพสแรกเลยค่ะ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 00:22:46

ความคิดเห็นที่ 11 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 00:23:20

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 00:23:44

ความคิดเห็นที่ 13 ขออภัยในความไม่สะดวกนะคะทุกท่าน แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 54 01:01:46 แก้ไขเมื่อ 12 พ.ค. 54 00:24:49 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 00:24:10

ความคิดเห็นที่ 14 จบตรงนี้แล้วรบกวนย้อนกลับไปอ่านที่ คคห.1 ได้เลยค่ะ จะต่อเนื่องกันที่ตรงนั้น เอิ๊ก...เหนื่อยจัง จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 01:02:19

ความคิดเห็นที่ 15 แล้วเมื่อไหร่จะป่ะกบนางเอกล่ะค่ะะะะะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 01:32:24

ความคิดเห็นที่ 16 โอ คุ้นมากๆ ส่วนที่หายไปเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 11:22:54

ความคิดเห็นที่ 17 ตอนหน้า ท่าจะเจอกันเสียที เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 13:21:39

ความคิดเห็นที่ 18 เข้ามาทึ่งกับระบบเซ็นเซอร์ของพันติ๊บ o_O แล้วตามด้วยปรบมือให้กับวิธียืมตังค์ของอีกคน แหม ใช้ได้ๆ วิธีนี้ เผื่อจะลองเอาไปใช้มั่ง ^^ ว่าแต่.....แสดงว่าเรื่องนี้ แอบมีปมมากกว่าที่คิดแล้วสิคะ แล้วแอบรู้สึกด้วยว่า มันจะมีเอี่ยวอะไรกับตำนาน นางพรายกัน หรือจะมีคำทำนายหรืออะไรไว้หรือเปล่า โอย ตื่นเต้น.....และหันไปมองภามินที่ยืนหล่อแบบ นักท่องเที่ยวคนอื่นๆบ้าง ^O^ จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 18:14:13

ความคิดเห็นที่ 19 ตอนแรกที่อ่าน ส่วนนั้นยังอยู่ค่ะ ทึ่งกับระบบเซ็นเซอร์จริงๆ จากคุณ : Myguidingstar เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 09:50:02

ความคิดเห็นที่ 20 เหอๆ ถึงว่าทำไมเจอระบบกรองผังติ๊ปเล่นงานเอา นิมิตของภามินจะบอกอะไรนะ แล้วเมื่อไหร่ ภามินกับศิตาภาจะเจอกันจังๆ สักที อยากเห็นเวลานางเอกป๊ะหน้ากับชายในฝันค่ะ ^ ^ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 00:57:30

ความคิดเห็นที่ 21 บรรพที่ 10 ค่ะ พระนางพบกันเสียที http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10563491/W10563491.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 54 02:18:53