ความคิดเห็นที่ 1 7 จดหมาย จดหมายหนึ่งฉบับ... กับร่างไร้วิญญาณของเด็กชายสองคนบนเครื่องบิน A330 ณ สนามบินบรัสเซลส์ ประเทศเบลเยี่ยม ในเช้าวันที่ 2 สิงหาคม ปีค.ศ.1999 เจ้าหน้าที่สนามบินพบศพเด็กชายผิวดำร่างผอมบางสองคนใต้ท้องเครื่องบิน สายการบินซาบีนา เที่ยวบินที่ 520 จากประเทศกินี ...เส้นทางเชื่อมระหว่างทวีปยุโรปอันมั่งคั่งกับประเทศที่ยากจนที่สุดในโลกประเทศหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ทางตะวันตกของทวีปแอฟริกา มีประชากรที่อ่านออกเขียนได้เพียง 36% และรายได้เฉลี่ยเพียง 2 เหรียญต่อคนต่อวันเท่านั้น จากเอกสารในถุงพลาสติกข้างตัวของทั้งสอง มีทั้งใบเกิด หนังสือรายงานผลการเรียน รูปถ่าย และ...จดหมาย ทำให้เจ้าหน้าที่ทราบว่าเด็กชายวัย 14 ปี ทั้งสองมีชื่อว่า Yaguine Koita ยากอีน โคอิต้า และ Fode Tounkara โฟเด ทวนคารา พ่อของยากอีกเป็นช่างซ่อมเครื่องไฟฟ้า ในบ้านของเขา... เพิงเล็กๆ ขนาดสองห้องจึงมีโทรทัศน์เชื่อมต่อกับจานดาวเทียมเถื่อนรับสัญญาณจากสถานีโทรทัศน์อเมริกันและยุโรปนับร้อยช่อง บนหน้าจอนั้น เด็กชายผู้เงียบขรึมสามารถรู้ข่าวซีเอ็นเอ็น เห็นเจมส์ บอนกู้โลก และดูรายการอื่นๆ จากโลกตะวันตกมากมาย ความฝันของเด็กชายค่อยๆ ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง เมื่อเห็นเครื่องบินบินผ่านไปมาบนฟ้าเหนือลานดินที่พวกเขามักจะไปเล่นกันหลังเลิกเรียน... เย็นวันที่ 28 กรกฎาคม ยากอีน และ โฟเด ตัดสินใจก้าวเดินตามฝัน หนีออกจากบ้านในสลัมกรุงคอนนากรี เมืองหลวงประเทศกินี แอบลักลอบขึ้นเครื่องบินโดยซ่อนตัวในช่องว่างที่ล้อหลังด้านขวา ด้วยความฝันอยากมีโอกาสได้เรียนหนังสือในยุโรป เด็กชายทั้งสองซึ่งไร้เข็มขัดนิรภัยเหมือนอย่างผู้โดยสารอื่นๆ ต้องผจญกับความเจ็บปวดจากแรงเหวี่ยงและความร้อนกว่า 200 ฟาเรนไฮต์เมื่อล้อเครื่องบินเสียดสีกับรันเวย์ ก่อนทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าซึ่งมีอุณหภูมิลดต่ำลงมาจนเย็นจัดกว่าขั้วโลกซึ่งทำให้ร่างกายเจ็บปวดและชา สมองขาดออกซิเจนจนหมดสติและเสียชีวิตในที่สุด ในแต่ละปี... มีชาวแอฟริกันพยายามหนีจากความทุกข์ยาก ลักลอบเข้าสู่ยุโรปเพื่อแสวงโชคมากมาย บ้างก็ตาย บ้างก็รอดชีวิต บ้างถูกจับส่งกลับประเทศ เรื่องราวของเด็กชายสองคนคงจบลงเพียงแค่ความตายไม่ต่างกับรายอื่นที่แล้วมา โดยไม่มีใครให้ความสนใจใดๆ แต่ร่างผอมบางไร้วิญญาณของเด็กชายผิวดำทั้งสองถูกส่งขึ้นเครื่องบินอีกครั้งเพื่อกลับคืนสู่บ้านเกิด การเดินทางครั้งนี้ พวกเขาไม่ต้องหลบซ่อนอยู่ใต้เครื่องบินอีกแล้ว หากได้อยู่ในเครื่องบินอย่างสมเกียรติ รายล้อมด้วยคณะบุคคลในเครื่องแบบมากมาย พร้อมคณะฑูตกินีประจำเบลเยี่ยม ตัวแทนจากรัฐบาลเบลเยี่ยม ในฐานะ ‘วีรบุรุษ’ เพียงเพราะจดหมายฉบับหนึ่ง ซึ่งเขียนด้วยลายมือของเด็กชายเป็นภาษาฝรั่งเศส จ่ายหน้าซองว่า... ในกรณีที่เราตาย โปรดส่งจดหมายฉบับนี้ถึง ท่านสมาชิก และเจ้าหน้าที่แห่งสหภาพยุโรป เนื้อความในจดหมาย กราบเรียน ท่านสมาชิก และเจ้าหน้าที่แห่งสหภาพยุโรป ถือเป็นเกียรติยศและความภาคภูมิใจอันสูงสุดของพวกเราที่ได้เขียนจดหมายฉบับนี้ถึงท่าน เพื่อกราบเรียนให้ท่านทราบถึงวัตถุประสงค์ในการเดินทาง และความทุกข์ยากของพวกเรา เด็กและเยาวชนแห่งแอฟริกา... ที่นี่มีสงคราม โรคร้าย และโรคขาดสารอาหาร ในกินี เรามีโรงเรียนจำนวนมาก แต่ขาดระบบการศึกษาและการฝึกอบรมที่ดี มีเพียงโรงเรียนเอกชนเท่านั้นที่มีคุณภาพ ซึ่งต้องเสียค่าใช้จ่ายสูงมาก ผู้ปกครองของพวกเรายากจนและต้องเลี้ยงดูพวกเรา อีกทั้ง เรายังขาดโรงเรียนที่มีส่วนสันทนาการ สนามฟุตบอล บาสเก็ตบอล หรือ เทนนิส นั่นคือสาเหตุที่เรา เยาวชนแอฟริกันขอให้พวกท่านสร้างองค์กรที่มีประสิทธิภาพมาช่วยเหลือ สนับสนุนความเจริญก้าวหน้าของเรา และหากคุณเห็นแก่ความเสียสละและการเสี่ยงชีวิตของพวกเรา เพราะความทุกข์ยากในแอฟริกามีมากเกินไป เราขอร้องให้พวกท่านช่วยพวกเราต่อสู้กับความยากจนและยุติสงครามในแอฟริกาด้วย สุดท้ายนี้ ขอท่านโปรดให้อภัยแก่พวกเรา ที่อาจหาญเขียนจดหมายฉบับนี้ถึงท่านผู้ทรงเกียรติอันยิ่งใหญ่ที่เคารพอย่างสูง เขียนโดยเด็กกินีสองคน... ยากอีน โคอิต้า และ โฟเด ทวนคารา อ่านจบ จารุชาถึงกับน้ำตาไหลพราก... “ฉันตัดหนังสือพิมพ์นี่เก็บไว้ เตือนใจตัวเอง แม้ว่าอาชีพผู้บริหารมหา’ลัยไม่ใช่ความฝันของฉันเลย แต่คนเราเกิดมาพร้อมหน้าที่ ฉันมีภาระหน้าที่ที่ชัดเจนขนาดนี้แล้ว ฉันต้องทำให้ดีที่สุด เพราะเป็นส่วนหนึ่งของระบบการศึกษาไทย” ท่านประธานหนุ่มเล่าเสียงนุ่มเนิบด้วยท่าทางจริงจัง “ฉันถ่ายเอกสารแจกให้อาจารย์ทั้งหลายเอาไปใช้สอนใจนักเรียนไทยที่ไม่ตั้งใจเรียน มีโอกาสแล้วเรียนทิ้งเรียนขว้าง...” นักเรียนไทยวัย 22 สะดุ้งเฮือก “ไอ้การที่เธอเข้าๆ ออกๆ คณะโน้น ออกมหา’ลัยนี้สี่ห้าครั้งเนี่ย มันเปลืองเงินพ่อแม่... อ้อ... ลืมไป เธออ้างว่าเป็นเด็กกำพร้าด้อยโอกาส ทำงานส่งเสียตัวเองนี่นะ” จารุชาสะดุ้งอีกเฮือกโตๆ เหงื่อหยดติ๋งๆ เมื่อสบสายตาคมเฉียบของเขาที่กำลังมองตรงมา อ่า... คุณพ่อขา...ย๊าวยาวรู้อะไรแค่ไหนนะ? “ ต่อให้ไม่สะดุ้งสะเทือนต่อเงินในกระเป๋าส่วนตัวหรือครอบครัวยังไง แต่นักศึกษารีไทร์ ก็ถือว่าสิ้นเปลืองงบประมาณประเทศชาติอยู่ดี โดยเฉพาะมหาวิทยาลัยรัฐ ที่ยังต้องพึ่งพางบหลวง... ยิ่งเป็นคณะแพทย์และพยาบาลที่ต้องใช้เงินในการบริหารคณะฯ มาก แต่เก็บค่าหน่วยกิตนักศึกษาต่ำด้วยแล้ว การที่นักศึกษารีไทร์ ไม่ได้เรียนจบมาเป็นบุคคลากรที่ทำประโยชน?ให้แก่สังคม ก็เหมือนเอางบประมาณไปปาทิ้งนั่นแหละ” นักศึกษารีไทร์สี่สมัยซ้อนคอตก “ดังนั้น... ยัยเด็กด้อยโอกาสเอ๋ย ในเมื่อฉันให้โอกาสเธอ ถึงขนาดยอมลงทุนให้กลับลงไปเริ่มต้นใหม่ ณ จุดที่เป็นรอยต่อสำคัญที่สุดของชีวิตการศึกษาแล้ว ก็จงอย่าบ่น แล้วรีบตั้งใจเรียนซะ จะเรียนม.6 ต่อหรือจะกลับไปเรียนม.4 ก็เลือกเอา แต่ห้ามเรียนทิ้งเรียนขว้างอีก! เข้าใจ๋?” “เข้าใจแล้วค่า” จ๋อยไปเลยจารุชา! ในเมื่อเป็นแบบนี้ นักเรียนส.ว. ...สูงวัยจึงจำต้องหันกลับไปเรียนม.6 ตามเดิมก่อน ...ไม่รู้จะทำอย่างไรกับปัญหาโลก (ส่วนตัว) แตก ...เธอไม่ใช่เด็กกำพร้า ไม่มีผู้ปกครอง วันเวลาผ่านไปเร็วจริงๆ เผลอเดี๋ยวเดียว นี่ก็ใกล้จะหมดเทอมแล้ว จึงต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อนด้วยการ ‘โทรทางไกลระหว่างประเทศ’ มาส่งเสียงดีใจสุดชีวิต... “คุณพ่อคุณแม่ขา ไชโย้... แบ๋วแบ๊วได้ต่อทุน (จากคุณพ่อขา...ย๊าวยาว) เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน (หัวใจ) อีกเทอมค่า” “โอ๊ย... อาหารที่นี่อร่อยม๊ากกกกกกค่า หนูน้ำหนักขึ้นเลย...” “ไม่ต้องห่วงหนูนะคะ ที่นี่ปลอดภัย ผู้คนใจดี ...แถวนี้ไม่ค่อยจะมีหนุ่มหล่อให้ติดใจ (ไม่หล่อเท่าไหร่หรอก ชิชิ) ยังไงต้องกลับบ้านแน่นอนค่า” กดปุ่มวางสายแล้วก็นั่งหารูปประเทศอิเควทอเรียลกินีมาโฟโต้ชอปใส่รูปตัวเองลงไป เพื่อส่งให้พ่อแม่ดูทางอินเตอร์เน็ต ‘ดีนะคะ ที่นี่เค้าเคยเป็นเมืองอณานิคมของฝรั่งเศส รูปถ่ายบางมุมเหมือนอยู่ยุโรปเลย พ่อกับแม่จะได้เอารูป ‘ลูกสาวเรียนนอก’ ไปอวดเพื่อนๆ ได้ไงคะ’ เฮ่อ... ไม่รู้จะหลอกพ่อแม่ไปได้ถึงเมื่อไหร่ เด็กกำพร้า(แฟน) ได้แต่ถอนใจ ทว่า จารุชามัวแต่ห่วงเรื่องพ่อแม่และเพื่อนๆ ของเธอ จนลืมปัญหาน่าสงสัยไปเลยว่า ใครกันที่เป็นคนถ่ายรูป ‘ลูกสาวท่านประธานพลอดรักกับนายแฮปปี้’ ไปโพสลงในหน้าข่าวเวบไซด์โรงเรียน และเขาคนนั้นได้ยินเรื่องราวของเธอหรือไม่อย่างไร เธอจึงไม่มีโอกาสรู้เลยว่า มันคือจุดเริ่มต้น เสมือนรูโหว่เล็กๆ ของความลับ ‘พ่อลูกกำมะลอ’ ที่จะขยายลุกลามบานปลายจนหมดทางแก้ไขในที่สุด นายแก๊กถือคติ... ความลับไม่มีในโลก เขากัดไม่ปล่อยแน่ ลูกสาวจอมปลอมของท่านประธานฯ เป็นใคร มาจากไหน ทำไมต้องมาแอ๊บเด็กเรียนม.6 ด้วย? ถ้าเขารู้ความจริงสะท้านปฐพีอีแบคนี้ล่ะก็... ซื้ดดดดด... น้ำลายไหล คงมันพิลึก! เขาต้องจับตาดูความเคลื่อนไหวเธอไม่ให้คลาดสายตา! จารุชารู้สึกดีที่นายแฮปปี้ช่วยแก้ภาพพจน์ไม่งามของเธอให้ ว่าลูกสาวท่านประธานคนเก่งไม่ได้พลอดรักกับเขา โดยสารภาพความจริงเฉพาะเรื่องที่ว่า เขาคิดฆ่าตัวตาย แต่ได้เธอช่วยไว้ ให้กำลังใจจนลุกขึ้นสู้ใหม่อีกครั้ง ทำให้นักเรียนในห้องหลายคนแห่กันเข้ามาขอคำปรึกษาจากเธอ “อยากเรียนเภสัชฯ เหรอ? ลองคุยกับเพื่อน เอ้ย... รุ่นพี่เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนที่กำลังเรียนอยู่ไหมว่า เค้าเรียนอะไรยังไง จะได้เห็นภาพจริงๆ” จารุชาโทรหาเพื่อนของคิตตี้ที่กำลังเรียนอยู่คณะเภสัชกรรมศาสตร์ให้ช่วยคำแนะนำกับเพื่อนม.6 ของเธอที่สนใจ “อืม... ยังมีเพื่อนพ่อฉันเป็นผู้บริหารบริษัทยาด้วยนะ” เธอหมายถึงเพื่อนของพ่อบังเกิดเกล้าแท้ๆ แต่ถ้าคนฟังจะคิดว่าเธอหมายถึงพ่อกำมะลอก็ไม่ว่ากัน คงไม่มีใครกล้าโทรเช็คหรอกมั๊ง... อืม... เพื่อนความไม่ประมาท ขอแก้เป็น... “ฉันมีเพื่อนของพ่อของเพื่อนของพ่อเพื่อน...เป็นผู้บริหารบริษัทยาด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะนัดพบให้ เผื่อว่าจะได้รับคำปรึกษาดีๆ จากคนในวงการ” “อยากเรียนนิติฯ เหรอ? ลองคุยกับรุ่นพี่เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนที่กำลังเรียนอยู่ดีไหม จะได้รู้ว่าเขาเรียนอะไรยังไง” จารุชาโทรหาเพื่อนของชีพองที่กำลังเรียนอยู่คณะนิติศาสตร์ให้คุยกับเพื่อนม.6 ของเธอที่สนใจ “อืม... ยังมีเพื่อนพ่อฉัน... เอ้ย... พ่อของเพื่อนของเพื่อนของพ่อของเพื่อน... เป็นผู้พิพากษาด้วยนะ เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จัก เผื่อเธอจะได้คำชี้แนะอะไรดีๆ” ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย จารุชา ‘เรียนมามาก’ ทำให้มีเพื่อนฝูงมากมายหลายรุ่น ซึ่งกระจายกันเรียนอยู่คณะต่างๆ ในหลายมหา’ลัย พ่อแท้ๆ ก็มีนิสัยคล้ายๆ ลูกสาว เป็นคนอัธยาศัยดี ชอบคบหามิตรสหายในแวดวงต่างๆ มากมาย ทำให้เป็นคนรอบรู้ มีสังคมที่กว้างขวาง เป็นตัวเชื่อมสัมพันธ์ที่ดีในหมู่เพื่อนฝูง ญาติพี่น้อง พ่อของจารุชาเป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัวใหญ่ แม้ว่าชาตินี้จะไม่เคยมีผลงานให้เห็นเป็นชิ้นเป็นอัน สร้างชื่อเสียงเกียรติยศใดๆ ให้กับครอบครัว หาเลี้ยงชีพด้วยการรับปันผลจากกงสี แต่สุดท้าย ไม่ว่าจะเป็นพี่น้องญาติสนิทมิตรสหายทั้งหลายซึ่งทำธุรกิจใหญ่โต หรือรับราชการในตำแหน่งสูงส่งแค่ไหน เวลาใครมีปัญหาแก้ไม่ตกหรือขาดเหลืออะไร เป็นต้องวิ่งมาขอคำปรึกษา ต่อให้เขาตอบเองไม่ได้ ก็หาคนที่ให้คำตอบได้ ประสานให้เพื่อนได้เจอเพื่อน แถมยังให้กำลังใจคนได้เป็นอย่างดี นับว่ามีประโยชน์แก่สัตว์สังคมอย่างมนุษย์ ที่ต้องพึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันเป็นอย่างยิ่ง ด้วยบุคลิคสบายๆ ไม่มีพิษมีภัย ทั้งไม่ทะเยอทยาน คิดแก่งแย่งแข่งขันกับใคร จึงเป็นที่รักของทุกคน ขอเพียงเขาเอ่ยปาก ก็ไม่มีใครปฏิเสธ ‘หวังสิ่งใดสารพัดปฐพี เอาไมตรีแลกได้ดั่งใจจง’ พ่อสอนแบ๋วแบ๊วเสมอ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า วันหนึ่ง จะได้ใช้ประโยชน์จากการเป็น ‘ฮานามิ’ อีกทั้งเธอยังผ่านการสอบแอ๊ดมิชชั่นและสอบตรงมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง ทำให้มีประสบการณ์ และด้วยความที่ไม่มีความฝันแน่นอนเป็นของตัวเอง เธอยังต้องศึกษาข้อมูลการสอบเข้าคณะต่างๆ มาอย่างโชกโชน สามารถให้ข้อมูลต่างๆ กับเพื่อนม.6 ได้ แถมยังเป็นที่ปรึกษาปัญหาหัวใจมาโดยตลอด มีประสบการณ์ด้านจิตวิทยา เห็นจะเข้าใจสถานะและปัญหาต่างๆ ที่เกิดจากครอบครัวและบุคคลรอบข้างของใครต่อใคร... และแล้ว เธอก็ได้เลื่อนขั้นเป็นที่ปรึกษาปัญหาการศึกษาและอาชีพไปด้วยประการฉะนี้ “ยิ้มอะไร?” ท่านประธานหนุ่มถามลูกสาวกำมะลอของเขา “ทำความดีแล้วสุขใจ” ใช่... แบ๋วแบ๊วมีความสุขจริงๆ นะ ได้ช่วยเด็กคนนั้นคนนี้ที่กำลังมีปัญหา ทั้งที่ยังไม่แน่ใจ แต่ต้องถูกระบบการศึกษาผลักดันให้ต้องเลือกเส้นทางชีวิตของตัวเองในวัยเพียงแค่สิบแปดเท่านั้น เธอไม่อยากให้ใครต้องเจอปัญหาเหมือนอย่างเธอ ‘เรียนทิ้งเรียนขว้าง’ โดยไม่ได้ตั้งใจ ...เสียเงินเสียทอง เสียเวลา เสียความรู้สึก... “ช่วยคนอื่นเค้าก็ดีนะ แต่อย่าลืมตัวเธอเองด้วยล่ะ” คำเตือนเนิบๆ ของคุณพ่อขา...ย๊าวยาว ทำให้ลูกสาวกำมะลอได้คิด จริงสินะ... ทุกวันนี้เธอวุ่นวายอยู่กับความฝันของเด็กม.6 แต่ตัวเธอเองกลับยังหาคำตอบไม่ได้สักทีว่า ความฝันของเธอคือ อยากทำอะไร เรียนคณะไหนจริงๆ กันแน่ แม้ว่าจะช่วยชาวบ้านจนรู้ข้อมูลครอบคลุมเกือบจะทุกคณะทุกมหา’ลัยแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เห็นอยากเรียนคณะไหนจริงๆ เลยสักอย่าง รู้แค่ว่า ชอบสิ่งที่ทำอยู่นี่จัง ในขณะเดียวกัน การที่จารุชาเปิดเผยสายสัมพันธ์ที่เธอมีอยู่มากเท่าไหร ก็ยิ่งทำให้นายแก๊กมีเส้นทางที่จะโยงใยถึงเรื่องราวของเธอได้มากขึ้นเท่านั้น เขาแกล้งทำเป็นอยากเรียนโน่นเรียนนี่ หาหนทางให้ได้คุยกับคนที่จารุชารู้จักทั้งหลาย เพื่อสืบค้นข้อมูลอย่างเมามัน นายแก๊กรู้ว่า ลูกสาวท่านประธานเรียนปี 1 ซ้ำๆ ทำให้มี ‘เพื่อนรุ่นพี่’ มากจนน่าอัศจรรรย์ แต่ที่เขาสงสัย คือทำไมเธอมี ‘เพื่อนรุ่นพ่อ’ เยอะขนาดนี้? อา... หรือว่า เธอไม่ได้อายุ 22 ปี เรียนปี 1 ซ้ำ 5 ปีซ้อนอย่างที่แอบบอกเจ้าแฮปปี้ แต่อายุจริงเธอมากกว่านั้น เรียนปี 1 ซ้ำๆ มานับไม่ถ้วน?!! นักศึกษาสาวพันปี! ที่จริงแล้ว ลูกสาวท่านประธาน คือแวมไพร์หญิง!!! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 19:55:30

ความคิดเห็นที่ 2 “หวัดดี ไอ้ประธานยาว ...เข้ามาก่อนสิ” คุณชานนท์เปิดประตูบ้านออกมาต้อนรับเพื่อนรุ่นน้องคนสนิทที่เขาเชิญมารับประทานข้าวเย็นด้วยกัน แต่เมื่อแขกรับเชิญเดินเข้าบ้านแล้ว เจ้าของบ้านกลับไม่ยอมปิดประตู เหลียวซ้ายแลขวาถามหา “...ไหนวะ ไหนๆ... ลูกสาวเก๊ของแกล่ะ อยู่ไหน?” “ไม่ได้พาเธอมาด้วยครับ” “อ้าว... ทำไมล่ะ? ฉันอุตส่าห์ใช้เมียทำกับข้าวเลี้ยงเชียวนะ” คุณชานนท์โวยวายราวกับโดนใครโกงเป็นร้อยล้าน “...แกคิดจะซุกซ่อนเค้าไปถึงเมื่อไหร่กันวะ รีบๆ พามาเปิดตัวเร็วๆ ซี่” พี่นนท์อยากเห็นใจจะขาดแล้ว “เดี๋ยวได้เห็นแน่ครับ ไม่ต้องห่วง” ตอนนี้เขาเริ่มจะทำใจยอมรับความรู้สึกที่มีต่อเธอได้แล้ว แต่ขอเวลาทำใจยอมรับสารภาพก่อนนะ แล้วเขาสัญญาว่าจะบอกพี่นนท์เป็นคนแรกอย่างแน่นอน ไม่สิ... ต้องสารภาพกับเจ้าตัวก่อน เอ... หรือ ต้องสารภาพกับพี่นนท์ก่อนนะ? อืม... คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็กวาดตามองหาสิ่งที่อยากเห็น เป็นภาพถ่ายมากมายใส่กรอบประดับเต็มฝาห้องนั่งเล่น ถึงแม้ว่าเขาจะมาบ้านหลังนี้นับครั้งได้ เพราะส่วนมากพี่นนท์มักจะนัดเขากินข้าวกลางวัน ไม่ก็เจอกันตามงานเลี้ยงหรือบ้านลุงชาคริต แต่เขาก็จำได้ว่า ที่ผนังด้านนี้มีรูปครอบครัวของพี่นนท์ติดอยู่ ที่ผ่านมา เขาไม่เคยตั้งใจดูรูปเหล่านี้เลย เพิ่งจะมาวันนี้แหละที่ตั้งใจมาดูจริงๆ อยากเห็น ‘ดาวมหา’ลัย’ ที่คุณพ่อรุ่นพี่ชื่นชมนักหนา อยากรู้นักว่าจะ ‘สวยอย่างที่เขาคิดไว้’ หรือเปล่า ...หึหึ บนผนัง มีทั้งรูปสมาชิกพ่อแม่ลูกครบสี่คน รูปคู่พ่อแม่ พ่อลูก แม่ลูก และลูกสองคน ถ่ายจากที่ต่างๆ ยามไปเที่ยวด้วยกันทั้งในและต่างประเทศ... จนสุดท้าย สายตาของเขามาหยุดนิ่งอยู่ที่รูปเดี่ยว ...‘ดาวมหา’ลัยของพี่นนท์’ ในชุดราตรีสีฟ้าใส ยืนยิ้มแป้นไม่เก็บอาการใดๆ ชายหนุ่มแอบหัวเราะในใจ... เนี่ยอ่ะนะ ดาวมหา’ลัย? ไอ้พ่อขี้โม้เอ้ย หลงลูกสาวตัวเองชัดๆ! “ตะลึงค้างเลยเชียวนะ” คุณชานนท์เห็นเพื่อนรุ่นน้องยืนเหม่อมองรูปถ่ายเดี่ยวของลูกสาวราวกับตกตะลึงในความพิไลก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เดินเข้าไปตบไหล่กว้างดังป้าบ “ เป็นไง ลูกสาวฉันสวยกว่าลูกสาวเก๊ของแกเยอะเลยล่ะสิ อิอิ” “ไม่ครับ ผมยืนยัน ลูกสาวผมสวยไม่แพ้แน่นอน! ฮ่าๆๆๆๆๆ” คุณพ่อกำมะลอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี จะแพ้ได้ไงกันเล่า... ในเมื่อยัยจารุชาลูกสาวกำมะลอของเขา ก็คือลูกสาวพี่ชานนท์ คนเดียวกันนั่นแหละ!!! พี่ชานนท์เคยเล่าให้ฟังว่า ชอบคอนเซปท์ชื่อของเขามาก ‘ยาว’ มาจาก ชื่อพ่อ ใหญ่ ผสมกับแม่...เจ้า เลยเลียนแบบบ้าง ตั้งชื่อลูกสาวว่า จารุชา มาจากชื่อพ่อ...ชานนท์ ผสมกับแม่...จารุวรรณ ความจริงเขาเคยเห็นเธอแล้วครั้งสองครั้งเมื่อตอนยังเด็ก หน้าเหมือนพ่ออย่างกับแกะ แต่พอโตเป็นสาวเขาก็ไม่มีโอกาสได้เห็นเธออีกเลย นอกจากได้ยินข่าวคราวจากพี่นนท์ ซึ่งชอบคุยโม้อวดลูกสาวเป็นประจำ ว่าเจ๋ง เก่ง สวยอย่างงั้นอย่างงี้ สอบติดโน่นนี่ ซึ่งเขาก็ฟังผ่านๆ แบบไม่ตั้งใจ... จนกระทั่งวันที่เห็นเธอเขย่ากระป๋องเซียมซีในวัด แล้วไม่นานต่อมา เธอก็โผล่เข้ามาจ๊ะเอ๋เขาในบ้านวันนั้น... ตอนแรก เขาจำเธอไม่ได้เลย แต่พอรู้ชื่อ นามสกุลแล้ว ก็เกิดสังหรณ์ใจแปลกๆ จึงตัดสินใจโทรนัดพี่นนท์ออกมาคุยเรื่องของจารุชา... ปรากฎว่า ‘อู๊ย... นั่นเค้าดาวมหา’ลัย เด่นดังไปทั่วทุกมหา’ลัย ใครๆ ก็รู้จัก แถมจบเกียรตินิยมเหรียญทองอันดับหนึ่ง ชิงทุนได้ไปเรียนต่อนอกแล้ว’ ทำไม ‘ดาวมหา’ลัย’ ผู้ได้ทุนเรียน ‘ต่อนอก’ ถึงได้กลายเป็นเด็กปี 1 อีแบคที่กำลังจะรีไทร์ถึงขนาดต้องวิ่งโร่มาหาเขาได้? สิ่งที่พี่นนท์เล่าก็ช่างแตกต่างกับลูกสาวกำมะลอของเขาราวกับคนละพันธุ์กันเลย แต่เมื่อสืบหาดูจากเอกสารต่างๆ แล้ว ก็ปรากฎว่า เป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงๆ ยัย ‘ดาว(ค้างฟ้า)มหา’ลัย’ เอ๋ย กล้ามากนะเธอ มาหลอกเขาว่าเป็น ‘เด็กกำพร้า’ น่าตีที่สุด!!! ไอ้ที่คนเป็นพ่อแท้ๆ โม้ว่า ‘เด่นดังไปทั่วทุกมหา’ลัย ใครๆ ก็รู้จัก’ ก็เพราะแม่คุณย้ายที่เรียนปี 1 ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วน่ะสิ และที่ว่า ‘โชคดีนะ ที่ลูกสาวพี่เค้ารักเรียน ถึงจะสวยแต่ก็ไม่เคยมีปัญหาเรื่องผู้ชายเลย’ ก็แน่ล่ะ หน้าอย่างงั้น มันตลกจะตาย จะไปมีหนุ่มที่ไหนมาก่อปัญหาล่ะ นอกจากเขา... เอ๊ะ! เขาก็ไม่ได้ก่อปัญหาอะไรนี่ ไม่มี๊ ไม่มีปัญหาอะไรจริงๆ เขาช่วยแก้ปัญหาให้เธอต่างหาก พี่นนท์ช่วยเขามาเยอะแล้ว ในเมื่อลูกสาวพี่นนท์วิ่งเข้ามาหาเขาถึงในบ้านเอง ก็ขอถือโอกาสนี้เก็บเธอไว้ไม่ปล่อย เอ้ย แอบตอบแทนพี่นนท์หน่อย เขาจะช่วยสั่งสอนยัยเด็กบ้านี่ให้เอง! เท่าที่เขาอ่านดูจากประวัติการศึกษาอันโชกโชนของเธอ น่าจะสรุปได้ว่า เธอไม่ใช่ไม่เก่ง แต่ปัญหาหลักของการเรียนไม่จบเป็นเพราะ เธอไม่มีจุดหมาย วิ่งวุ่นเหมือนแมลงสาปน้อยโดนตัดหนวดไม่รู้ทิศทาง การที่เขาส่งเธอกลับลงไปเรียนม.6 ใหม่ ก็เท่ากับให้โอกาสเธอเลือกทางเดินชีวิตอีกครั้ง ณ จุดเปลี่ยนสำคัญที่สุดทางการศึกษา เผื่อว่า ด้วยสายตาของสาววัยยี่สิบสอง จะได้เห็นโอกาสอะไรดีๆ อย่างที่สมัยเมื่ออายุสิบเจ็ดปีมองไม่เห็น ซึ่งเขาเชื่อว่า เขาคิดไม่ผิดเลย เท่าที่ฟังเธอเล่า ดูเหมือนว่า เธอได้เห็นอะไรบางอย่างเข้าแล้ว เพียงแต่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างชัดเจนเท่านั้น... เขาก็พยายามจะเล่าเรื่องของจารุชาให้พี่นนท์ฟังอยู่หลายต่อหลายครั้ง... แต่ว่า เห็นหน้าพี่แกปลื้มลูกสาวทีไร เขาก็พูดไม่ออกทุกที ให้ตายสิ! “นี่นี่... ฉันมีรูปใหม่ ที่ยัยแบ๋วแบ๊วถ่ายส่งมาจากนอกให้ดูด้วยนะ สดๆ ร้อนๆ เพิ่งมาเมื่อวันก่อนเอง” คุณชานนท์รีบเปิดคอมพิวเตอร์อวดภาพ ‘ดาวมหา’ลัย ณ ต่างแดน’ ทำเอาพ่อเก๊ถึงกับอึ้ง... ทึ่ง... เสียว... ทำไปได้นะเออ “เฮ่อ... ฉันล่ะกลุ้มใจจัง กลัวแบ๋วแบ๊วติดใจ ไม่ยอมกลับบ้าน” คนเป็นพ่อบ่น “...ฉันคิดถึงลูกจัง ตั้งแต่เล็กจนโต ยังไม่เคยห่างลูกไปไหนเลย ครอบครัวเราไปไหนก็ไปด้วยกันเสมอ” พ่อเก๊พูดไม่ออก บอกไม่ถูก ไม่รู้จะปลอบใจพี่นนท์ยังไงดี แอบรู้สึกผิดขึ้นมานิดๆ ที่แอบงุบงิบซ่อนลูกสาวเขาไว้ จากที่เคยตั้งใจว่า จะหยุดความสัมพันธ์พ่อ-ลูกจอมปลอมแล้วปล่อยเธอไป เมื่อเธอจะค้นหาตัวเองจนพบ แต่แล้วความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นในหัวใจเขาชัดเจนขึ้นทุกทีๆ ...มันทำให้เขารู้สึกเสียดาย ไม่ค่อยอยากจะคืนเธอให้พ่อตัวจริงเลย ไม่อยากให้พี่นนท์รู้ด้วยซ้ำว่าลูกสาวอยู่กับเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ... “เฮ่อ... เลิกพูดถึงลูกฉันดีกว่า ยิ่งพูดก็ยิ่งคิดถึง มาเรื่องลูกสาวเก๊ของแกเหอะ ว่าไงล่ะ... คิคิ... ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว? ท้องรึยัง?” “เจ้ย... ยังค๊าบบบบ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย จะท้องได้ยังไง” “อุ๊ย! มัวแต่ชักช้าอะไรอยู่ ป่านนี้ยังไม่ได้ทำอะไรอีกเร๊อะ? รีบๆ ทำเข้าเซ่” พี่นนท์เชียร์ด้วยความคะนองปาก เพราะคิดว่าตัวเองถือหางข้างฝ่ายชาย ลูกสาวกำพร้าไม่มีพ่อแม่ถูกเอาเปรียบ ‘แค่นิดหน่อย’ ไม่เป็นไรหรอกน่า เจ้ายาวใช่ว่าจะหลงรักใครง่ายๆ คงไม่ทิ้งขว้างแน่ ถ้าโดนมันทำป่องจริงๆ ก็ยิ่งดี พ่อสื่ออย่างเขาจะได้มีผลงาน เหอๆ... ยังไงอาจารย์แม่เจ้าก็รออุ้มหลานอยู่ตั้งนานแล้ว ฮ่าๆๆ ...สนุกจังเลย “เอ่อ... คือว่า... อ่า... จะดีเหรอครับพี่?” นี่พี่นนท์รู้ตัวบ้างไหมว่า กำลังสั่งเขาทำอะไรลูกสาวตัวเองอยู่? “ดีเซ่ มันจะไม่ดีตรงไหนล่ะ?” “ผมเกรงว่าพี่นนท์จะโกรธแล้วมาทำโทษผมทีหลังได้ ” “ใครจะไปโทษอะไรแก๊ เราผู้ชายด้วยกัน ก็ต้องเข้าอกเข้าใจกันสิ ...ลุยเล้ย! เต็มที่!!” โอเค... งั้น เขาก็จะถือว่า พ่อแท้ๆ ของเธอเปิดไฟเขียวให้เขาแล้วนะ “ขอบคุณคร๊าบบบพี่นนท์” ยิ้มแป้นเชียวนะ ...คุณชานนท์แอบขำแกมเอ็นดูเพื่อนรุ่นน้องที่มีตำแหน่งเป็นถึงประธานบริหารมหา’ลัยแต่เพิ่งเคยมีความรัก โดยไม่ทันสงสัยว่า มันบอกขอบคุณพี่นนท์ด้วยเรื่องอะไรแน่ แต่กระนั้นก็ดี ถึงพ่อแท้ๆ ของเธอจะสั่ง ‘ลุยเต็มที่’ แล้วก็ตาม พอกลับบ้านมาเจอเธอวิ่งหน้าบานยิ้มร่ามาหาเขาถึงที่ประตู... “นี่นี่... คุณพ่อขา...ย๊าวยาว ฉันมีอะไรจะอวด” ทว่า ชายหนุ่มไม่ได้สนใจหรอกว่า เธอมีอะไรจะอวด ที่ทำเขาผงะไปนั่นคือคำเรียกหา... ‘คุณพ่อขา’! อา... จริงด้วยสินะ นอกจากจะไม่ได้รู้ถึงความในใจเขาเลยแม้แต่น้อย เธอยังเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ อยู่เลย ด้วยฐานะของเขากับเธอตอนนี้ จะให้ ‘ลุยเต็มที่’ ตามสั่งของพี่นนท์ได้ยังไงเล่า? แล้วยังชุดนักเรียนมัธยมปักตราโรงเรียนสาธิตแห่งอีแบคนั่นอีก มันศักดิ์สิทธิ์ยิ่งกว่าผ้ายันต์มาตัดเป็นเสื้อผ้าใส่ป้องกันตัวเสียอีก! ยัยบ้า! โตเป็นสาว อายุตั้งยี่สิบสองแล้ว ทำไมต้องซิ่วตั้ง 5 ครั้งด้วยนะ ไม่งั้นป่านนี้เรียนจบปริญญาตรี ใส่ชุดทำงาน เขาก็จะได้จีบได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องรู้สึกผิด ตะขิดตะขวงแบบนี้ ...น่าโมโหตัวเองจริงๆ ที่บ้าส่งเธอลงไปเรียนม.6 อีก ...หรือว่า เขาควรจะใช้อำนาจ (ในทางมิชอบ) รีบๆ เร่งกระบวนการให้เธอเรียนจบไวๆ ดีนะ? อ่า...ไม่ได้ๆ แบบนั้นมันเข้าทางเธอพอดี เดี๋ยวเธอก็จากเขาไป ไม่ได้ๆ ...แต่ถ้าเธอเรียนไม่จบสักที ติดหนึบอยู่กับเขาไปเรื่อยๆ แบบนี้ เขาจะจัดการกับความรักของเขา ซึ่งขัดแย้งกับความสัมพันธ์จอมปลอมนี่ยังไงเล่า??? ขณะกำลังกลุ้มแกมหงุดหงิด เพราะลุยเต็มที่ไม่ได้อย่างที่คิด ติดโน่นติดนี่ แม่คุณก็วิ่งปรู๊ดหายไป สักพักก็อุ้มสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งออกมา “ท่าแด๊ม... นิวยืด ทรงสกินเฮด!” วันนี้จารุชาอุตส่าห์เสียเวลาทั้งวัน อาบน้ำให้มัน  แต่ไม่รู้จะจัดการยังไงกับขนสังกะตังล้านปี ในที่สุดก็ตัดสินใจไถซะเหี้ยนเตี้ยน เนรมิตหมาพันธุ์ใหม่ ตัวอ้วนๆ ของมันเหมือนถุงหนังเหี่ยวๆ ยับย่น เนื้อเหลวเป๋ว ใส่ไขมันเผละๆ ต่อขาเล็กๆ สี่ข้าง ห้อยหางน้อยหนึ่งอัน ดูไปคล้ายสิ่งมีชีวิตจากนอกโลก ทำกับยืดได้นะหนูรูชา ...กาซิก ยืดเขินจัง รู้สึกเหมือนโป๊ๆ หวิวๆ ยังไงไม่รู้ ไม่อยากให้ใครเห็นสังคังน้องหมาที่สะสมมาหลายปีเลย “น่ารักมั๊ยคะ?” “อ่า... ก็... เอ่อ... น่ารักอยู่หรอกนะ” คุณพ่อกำมะลอพูดไม่ออก “ว่าแต่... เธอโกนขนมันยังไงเหรอ?” เธอตอบคำถามเขาด้วยการชูของสิ่งหนึ่งให้เขาดู ...ที่โกนหนวดไฟฟ้า “คุ้นๆ นะ เหมือนเคยเห็นที่ไหน” “ฉันเห็นมันวางอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำน่ะ” “อ๊ากกก!!! เธอเอาที่โกนหนวดของฉันไปโกนขนไอ้ยืดเร๊อะ!?” สุดท้าย ในเมื่อเขาลุยไม่ได้เต็มที่ ทั้งๆ ที่พ่อแท้ๆ ของเธออุตส่าห์เปิดไฟเขียวให้แล้ว แต่ด้วยฐานะพ่อลูกจอมปลอมค้ำคออยู่ เขาก็ขอใช้สิทธิ์พ่อเก๊ลงโทษเธออย่างที่อยากทำมานานหน่อยเหอะนะ!!! เช้าวันนี้ ลูกสาวท่านประธานมาโรงเรียนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ทั้งยังก้าวขาสั้นๆ ด้วยท่าเดินประหลาดพิกล แถมยังหยุดเดินเป็นพักๆ แอบลูบก้นตัวเอง คนอะไรบ้าที่สุด! จับเธอคว่ำหน้ากับตักเขาแล้วตีเพี๊ยะๆ อย่างกับทำกับเด็กห้าขวบ เธอเป็นสาวอายุยี่สิบสองแล้วนะ อายจะตาย ต่อไปนี้จะมองหน้ากันติดได้ยังไง เขาเห็นกกน.เธอหมดแล้ว แงๆ... แบบนี้ ก้นเธอก็ไม่บริสุทธิ์ผุดผ่อง มีรอยมลทินด้วยน้ำมือเขาแล้วสิ รู้สึกเหมือนฝ่ามือร้อนๆ ของเขายังติดอยู่เลย ล้างเท่าไหร่ก็ไม่ออก ขณะที่เดินเข้ามาในอาคารเรียน เธอก็เริ่มสังเกตว่าตกเป็นเป้าสายตาของนักเรียนหลายคน ก็เกิดความรู้สึกประหม่า หรือว่าทุกคนเห็นก้นเธอมีมือใครแปะอยู่? แต่เรื่องกลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด เมื่อจารุชามาถึงห้องเรียน เธอก็พบว่ามีไม้แกะสลักเป็นเครื่องหมายกากบาทห้อยก้อนอะไรขาวๆ วางอยู่บนโต๊ะของเธอ ...ไม้กางเขนกับกระเทียมเหรอ? แต่แล้ว ทันทีที่เธอเอื้อมมือไปแตะ ก็เกิดเสียงพึมพำดังขึ้นรอบตัว “อา... ไม่กลัวแสงแดด ไม้กางเขน หรือกระเทียมเลย เฮี้ยนมาก!” “น่ากลัวจัง ฉันนั่งข้างๆ จะโดนดูดเลือดไหมเนี่ย?” “ไม่รู้สิ แต่วันก่อน ฉันเห็นเค้านั่งกินต้มเลือดหมูอยู่ในโรงอาหารตอนกลางวันแสกๆ” “จริงนะ ฉันก็เห็น เครื่องในลอยเต็มชามเลย” “ว้ายๆ สยองที่สุด!” อ่า... เธอกินต้มเลือดหมูใส่ตับกับเซี่ยงจี้เป็นอาหารเที่ยงนี่มันสยองตรงไหนไม่ทราบ? แล้วแอ๊บแบ๊วก็ได้คำตอบ พวกเด็กเปรต ลือกันให้สนั่นโรงเรียนว่า เธอเป็นแวมไพร์!!! ในเวบไซด์ข่าวโรงเรียนสาธิตอีแบคเขียนเม้าลูกสาวท่านประธานว่า ‘...เรียนปี 1 ซ้ำๆๆๆๆ มาหลายร้อยปีแล้ว จนเบื่อ เลยลงมาเรียนม.6!’ กรี๊ด...!!! แค่ 5 ปีก็แย่แล้วย่ะ ขืนเรียนปี 1 หลายร้อยปีมีหวัง เธอต้องบ้าตายแน่ๆ ที่ขำที่สุดคือ สาวๆ กรี๊ดกร๊าด อยากโดนท่านประธานแวมไพร์สุดหล่อดูดเลือด! แน่ล่ะ ลูกสาวแวมไพร์ต้องมีพ่อเป็นแวมไพร์ด้วย แต่ที่น่าประหลาดใจ... แม่ของท่านประธานกลับไม่ถูกสงสัยว่าเป็นแวมไพร์ อาจารย์จันทร์เจ้ากลับโดนเม้าเป็นอีกอย่าง... “ฮือๆๆ แม่อยากตายช่างขายหน้า เด็กเขาว่าเป็นมนุษย์จากดาวไหน จรวดตกใส่โลกเจอแวมไพร์ ได้ลูกชายสุดหล่อพ่อรูชา เป็นเพราะมีหลานสาวแปลกประหลาด ย่าโดนเม้าเศร้าอนาจเป็นนักหนา ทั้งที่รูปโฉมงดงามดั่งนางพญา แต่ไรมาคนนิยมชมชื่นใจ” อาจารย์แม่โวยลูกชาย ในขณะที่หลานสาวกำมะลอแอบคิดในใจ นี่แปลว่า ท่านไม่รู้เลยว่า โดนเม้าลับหลังว่าหน้าเหมือนมนุษย์ต่างดาวอยู่นานแล้ว ไม่เกี่ยวกับเธอสักหน่อย แต่ที่ทำให้พ่อลูกสะดุ้งไปตามๆ กัน... “เขาลือว่าจารุชาเรียนซ้ำชั้น อายุมากเป็นพันๆ มันจริงไหม?” “อย่าเชื่อเค้าเม้ากันมันปากไป เอ็ดเวิร์ดทไวไลท์หรือจะสู้ยาว... หึหึ” ท่านประธานรีบแก้ แล้วหักเห พาอาจารย์แม่เปลี่ยนทิศทางความสนใจไปโน่นนนน... “จริงด้วย ลูกแม่ย่อมหล่อกว่า เพราะหน้าตาไอ้หมอนั่นมันซีดขาว ฝรั่งไหงกรามเหลี่ยมยิ่งกว่าลาว พวกสาวๆ สมัยนี้ไม่มีตา ถ้าแม่เจอตัวจริงจะวิ่งใส่ พุ่งเข้าไปโดดจ๊วบๆ ทั้งซ้ายขวา ยืดเหนียงให้ดูดซอกคอไม่รอช้า พี่เอ็ดขาหนูคือเบลล่าไทย... หุหิ” นึกภาพตามที่คุณย่าเบลล่าแห่งสยามประเทศพรรณนาแล้ว จารุชาอยากจะเป็นลมดมโทน๊าฟ! แม้ว่าคุณพ่อกำมะลอจะพาคุณย่าช่วยไปฝันไกลๆ ‘ความลับสำคัญ’ ได้แล้ว แต่ที่สองพ่อลูกจอมปลอมเริ่มติดใจสงสัย... ใครเป็นคนปล่อยข่าว? ใช่คนเดียวกับที่นำภาพ ‘ลูกสาวท่านประธานพลอดรักกับนายแฮปปี้’ หรือไม่? ที่สำคัญ... คนคนนี้รู้อะไรจริงๆ มากน้อยแค่ไหน? “โชคดีที่มันเดามั่วว่า เธอเป็นผีดูดเลือด ซึ่งไม่มีมูลความจริง คาดว่า น่าจะไม่นานนัก ข่าวลือเพี้ยนๆ นี่ก็ค่อยๆ จางหายไปเอง” หวังว่า จะไม่มีอะไรบ้าๆ มาทำให้วัวสันหลังหวะอย่างเธอปวดหัวเพราะกลัวความลับแตกอีกนะ “แต่ถึงจะไม่ใช่แวมไพร์จริงๆ มันก็เดาถูกสองอย่างล่ะ... คือเธออายุมากแล้ว และเรียนซ้ำชั้นมาหลายพันปี” “บ้า แค่ห้าปีเองย่ะ แล้วฉันก็อายุไม่มากสักหน่อย” แบ๋วแบ๊วทำปากยื่น เมินใส่แววตาวิบวับของคุณพ่อกำมะลอที่มองหน้าเธอยิ้มๆ ฮึ... ตีก้นคนเค้าเหมือนทำกับเด็กๆ แล้วยังมีหน้ามาว่าเค้าอายุมากอีกเหรอ “อายุมากสิ ใส่กกน.รุ่นป้านี่นา” “อ๊ายยย!!!... มาว่ากกน.เค้ารุ่นป้า” “ไม่เป็นป้าก็ต้องเป็นเด็กห้าขวบ! ...สาวๆ ที่ไหนเค้าใส่กกน.ตัวโตสูงเกือบถึงสะดือแบบนั้นกันล่ะ?” ...นึกว่าจะได้เห็นจีตริงหรือบิกีนี่ตัวจิ๋วๆ ซะอีก ทำเขาผิดหวังมากเลยนะรู้ตัวรึเปล่า “ก็ฉันชอบแบบนี้นี่นา” แม่ซื้อให้ใส่มาตั้งแต่จำความได้ เธอจึงชินกับกางเกงในผ้าคอตต้อนสีขาวสะอาด ทรงขอบสูงแบบที่ฝรั่งเค้าเรียกว่า Briefs มันสบายดี ไม่วิ่งเข้าวินบ่อยๆ เหมือนพวกขอบเล็กๆ จิ๋วๆ ไม่มีลูกไม้มาทำให้ระคายเคืองต้องแอบเกาแกรกๆ ด้วย แต่ก็ดีแล้วล่ะ เพราะว่าขนาดเจอกางเกงในไร้เดียงสาอย่างงี้ ยังทำเขาเกือบจะช๊อคตาย รู้สึกว่ามันช่างเซ็กซี่ยั่วยวนใจอย่างเหลือร้าย นี่ถ้าเกิดเธอใส่จีสตริงล่ะก็ มือเขาก็ต้องโดนเนื้อขาวๆ ที่แก้มก้นเธอน่ะสิ งั้นมีหวังเขาคงอดใจไม่อยู่ ต่อให้ใส่ชุดนักเรียนสาธิตอีแบค 10 ชั้นก็ป้องกันเธอไว้ไม่ได้แน่ เพราะเขาจะแปลงร่างกลายเป็น ‘แวมไพร์หมาป่า’ แล้วงับเนื้อขาวๆ ให้จบเขี้ยวเล้ย! ... แฮ่ๆ!!! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 11 พ.ค. 54 19:59:59

ความคิดเห็นที่ 3 ทำไมมันจบตอนห้วนๆ อย่างนี้ล่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 00:18:17

ความคิดเห็นที่ 4 คุณพ่อรู้อยู่ก่อนแล้ว ?!? (แล้วยังบังอาจอยากแอ้มลูกสาวเค้าอีก) แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 08:24:23

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาฮาจนครบแล้วนะคะ ^______^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 22:27:36

ความคิดเห็นที่ 6 Thanks ka จากคุณ : Mamahuhu (mamahuhu) เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 07:35:05