ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 19 ‘เพล้ง’ เสียงแก้วแตกดังขึ้นเป็นครั้งที่สามแล้ว เศษแก้วกระจายเกลื่อนพื้นใกล้โต๊ะรับประทานอาหารภายในห้องขนาดย่อมของคอนโดมิเนียมกลางกรุง โดยมีเจ้าของผลงานนั่งตัวสั่นระริกอยู่บนเก้าอี้ กวาดตามองหาข้าวของที่จะขว้างปาในลำดับถัดไปอีก คืนนี้เป็นคืนที่สามหลังจากที่ปุณยวีร์ไปหาอาจารย์บุญธรรม หากยังไม่มีความคืบหน้าใดๆ ดนัยยังคงเงียบหาย ไม่ได้เป็นอย่างที่รับปากกันเป็นมั่นเป็นเหมาะ “ภายในสามวันนี้ คุณดนัยจะต้องติดต่อมาหาคุณปิ๋มอย่างแน่นอน” จนจะครบกำหนดแล้ว ทั้งโทรศัพท์บ้าน โทรศัพท์มือถือ ไม่ได้ยินเสียงสักแอะ นี่ถ้าคืนนี้ยังไม่ได้ผล พรุ่งนี้เธอจะไปอาละวาดอาจารย์บุญธรรมให้ถึงที่เลยทีเดียวเชียว หนก่อนก็ว่าเป็นเพราะฝ่ายตรงข้ามมีอาจารย์ฝีมือดี หนนี้เพิ่มเงินไปอีกโข ดูสิจะแก้ตัวว่าอย่างไรอีก ถ้าสู้ฝ่ายโน้นไม่ได้ก็น่าจะยอมรับมาตรงๆ เธอจะได้หาอาจารย์คนใหม่ ไม่ต้องเสียเวล่ำเวลาอย่างนี้ คิดแล้วก็น่าเจ็บใจ ‘เพล้ง’ เสียงของแตกคราวนี้ดังกว่าเดิม เพราะสิ่งที่ปุณยวีร์ขว้างลงพื้นนั้นคือจานกระเบื้องเซรามิค ขณะที่เธอคว้าใบที่สอง เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น หญิงสาววางกระแทกมันบนโต๊ะด้วยความขุ่นเคือง มืดค่ำป่านนี้แล้วยังจะมีใครมาหาอีก คงไม่แคล้วเป็นไอ้เด็กเวรลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอนที่อยู่ชั้นถัดลงไปวิ่งขึ้นมากดกริ่งปั่นป่วนไปทุกห้องเหมือนที่เคยทำอยู่แน่ๆ ปุณยวีร์คว้าขวดพริกไทยขนาดเหมาะมือ วันนี้เป็นอย่างไรก็เป็นกัน ขอขว้างเด็กทโมนให้หัวร้างข้างแตก จะได้เข็ดเลิกมาก่อกวนชาวบ้านชาวช่องเสียที เธอก้าวฉับๆ มาที่ประตู ขณะกำลังจะมองที่ช่อง เสียงกริ่งก็ดังอีกครั้ง จึงไม่รอช้า มือขวาเงื้อง่าขวดพริกไทย มือซ้ายคว้าลูกบิดประตูกระชากออกทันที กะจะขว้างหัวให้ถนัดถนี่ แต่แล้วเธอก็ต้องค้างอยู่ท่านั้น เมื่อเห็นคนยืนหน้าเฉยชาไร้อารมณ์อยู่ที่หน้าประตู “พี่ดนัย” ปุณยวีร์อุทานออกมา แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เป็นดนัยจริงๆ เขาไม่ได้ติดต่อมาทางโทรศัพท์อย่างที่เธอคิด แต่เดินทางมาหาด้วยตัวเองถึงที่ อำนาจมนตราคาถาบทนี้ของอาจารย์บุญธรรมได้ผลเกินคาดจริงๆ “ปิ๋ม... ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน” ดนัยพูดได้เท่านั้นก็โผเข้าหาหญิงสาว ซึ่งฝ่ายนั้นก็อ้าแขนรับและสวมกอดอย่างแนบแน่น ในที่สุด เธอก็เป็นผู้ชนะ และคราวนี้ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถพรากดนัยไปได้อีก พรุ่งนี้เธอจะหนีไปต่างจังหวัด นักเลงเมืองกรุงจะตามไปตอแยที่นั่น ก็ให้มันรู้กันไป “ปิ๋มก็คิดถึงพี่ดนัยค่ะ” ปุณยวีร์ตอบกลับ แล้วพาดนัยเข้ามาในห้อง เธอคว้ารองเท้าแตะมาสวมก่อนเดินไปหยิบไม้กวาดเพื่อมาเก็บกวาดเศษแก้วที่กระจายอยู่เกลื่อนพื้น ในขณะที่ดนัยถอดรองเท้าแล้วมองไปรอบๆ อย่างงงงัน “ทำไมแก้วถึงแตกอย่างนี้ล่ะ ปิ๋ม” ปุณยวีร์ถือไม้กวาดและที่ตักขยะเดินเข้ามา พลันชะงักค้างคา มิใช่ด้วยคำพูดของดนัย หากเป็นเพราะจุดที่เขายืนต่างหาก หญิงสาวมองเท้าของดนัยด้วยความตระหนก ทั้งตกใจและทั้งประหลาดใจที่เห็นเขายืนเท้าเปล่าเหยียบเศษแก้วเต็มทั้งสองเท้าโดยไม่รู้สึกรู้สาใดๆ “พี่ดนัย... ทำไม...” ดนัยมองตามสายตาของปุณยวีร์มาที่เท้าของตนเอง ก่อนเงยหน้ากลับไปมองเธอ “เศษแก้ว...” “ค่ะ... เศษแก้ว... พี่ดนัยไม่เห็นหรือถึงได้เหยียบมันอย่างนั้น หลบมาสิคะ ไม่เจ็บแย่หรือนั่น” “ไม่เจ็บ... เจ็บ” ดนัยพูดราวกับไร้ชีวิตจิตใจ แทนที่เขาจะก้าวหลบมากลับยกเท้าขึ้นดู ใต้ฝ่าเท้านั้นมีเศษแก้วปักติดอยู่เต็ม เลือดสดๆ สีแดงฉานไหลทะลักดูน่ากลัว หากเจ้าตัวกลับมองเฉยเมย ปุณยวีร์เสียอีกที่ตกใจและรู้สึกเจ็บแทน “พี่ดนัย... โอ๊ยตายแล้ว” ปุณยวีร์ทิ้งไม้กวาดและที่ตักขยะแล้วปราดเข้าหาชู้รัก ประคองเขาให้ก้าวพ้นของมีคมอย่างทุลักทุเล เธอต้องทำแผลให้เขา นึกแล้วก็เสียใจที่ตัวเองวู่วามขว้างแก้วขว้างจานจนดนัยต้องมารับเคราะห์กรรม หมดโอกาสพลอดรักไปโดยปริยาย พัสตร์นอนค้างบ้านบิดามารดาด้วยความซึมเศร้า ตื่นเช้ามาก็ไม่ได้มีความสดชื่นเลย ความทุกข์ทับถมอยู่ในจิตใจตลอดเวลา ชีวิตคู่ที่สุขสมมาเกือบสี่ปีพังทลายลง เพราะอวิชาที่มีชื่อว่าเสน่ห์ยาแฝด เธอได้ยินชื่อนี้มานาน แต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะได้พบได้เจอกับตัวเอง โดยเฉพาะมีสามีเป็นผู้ถูกกระทำ หมอนิศาแนะนำว่าหนทางที่ดีที่สุดต้องให้ผู้เป็นภรรยาเยียวยารักษาให้เท่านั้น ผู้อื่นไม่ว่าใคร อาจได้ผลเพียงระยะเวลาสั้นๆ มิได้มั่นคงถาวรเลย แม้จะเชื่อ แต่พัสตร์ก็ยากที่จะทำใจ และเธอก็คิดว่าเป็นเพราะนิศายังโสด จึงพูดเช่นนั้นได้ หากลองมาตกอยู่ในสภาพเดียวกับเธอ ถูกสามีนอกใจ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ก็อยากจะรู้นักว่าคำแนะนำจะเปลี่ยนไปหรือไม่ พอตกสายหลังจากไปส่งลูกที่โรงเรียนแล้ว พัสตร์ก็ขับรถไปเรื่อยเปื่อยไม่มีจุดหมายปลายทางที่แน่นอน จนห้างสรรพสินค้าเปิด เธอก็เข้าไปเดินเล่นสักพัก แต่ยิ่งเดินก็ยิ่งแย่ แทนที่จะได้ผ่อนคลายกลับเครียดหนักที่รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า แม้แต่เดินในห้างสรรพสินค้ายังต้องเดินคนเดียว หญิงสาวจึงตัดสินใจกลับไปบ้านบิดามารดา แล้วเธอก็ได้พบคนที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอ “เป็นอะไรพัสตร์ ถึงได้อพยพพาน้องเพชรมานอนที่นี่ โทรศัพท์ก็ไม่เปิด อย่าบอกนะว่าทะเลาะกับพี่ดนัยอีกแล้ว” พัสตร์ไม่ต้องตอบ อุมาพรก็รู้อยู่แก่ใจ เธอไปหาเพื่อนตอนสาย กะว่ากลับจากส่งลูกชายไปโรงเรียนแล้วจะชวนออกไปหาอะไรกินกัน แต่เธอก็พบแต่บ้านที่ปิดสนิทล็อคกุญแจแน่นหนา ครั้นโทรศัพท์ไปก็ติดต่อไม่ได้ รอคอยอยู่พักใหญ่ๆ ก็ไม่เห็นเพื่อนกลับมา เธอจึงโทรไปถามพลิน จึงได้ความว่าพัสตร์พาลูกมานอนที่บ้านบิดามารดาตั้งแต่เมื่อคืน “แล้วเธอจะให้ฉันบอกว่าอย่างไรล่ะ” พัสตร์พูดเศร้าๆ น้ำตาพาลจะรินไหลออกมาอีก แม้จะพยายามข่มใจเพียงใด แต่เมื่อมีใครพูดถึงก็อดเสียใจไม่ได้ อุมาพรถอนหายใจ ชีวิตของพัสตร์เพียบพร้อมไปทุกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่เกิด แทบจะไม่เจออุปสรรคใดๆ เลย แม้กระทั่งตอนแต่งงาน เจ้าบ่าวก็หล่อเหลาและมีเกียรติในสังคม จนบางครั้งเธอยังเคยนึกอิจฉา แต่พอเจอปัญหาเข้าครั้งเดียว มันก็รุนแรงถึงขนาดเปลี่ยนแปลงชีวิตได้เลยทีเดียว “ใจเย็นๆ พัสตร์ ค่อยๆ คิด ค่อยๆ หาทางแก้ไข” “ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย” พัสตร์บอกเพื่อนตามตรง “มันตื้อไปหมด ไม่รู้ว่าไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ จึงต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้” “เออ... จริงสิ เธอเคยไปหาหมอนิศาไม่ใช่หรือ ว่าอย่างไรบ้างล่ะ” “ก็อย่างที่อุ้มสงสัยนั่นแหละ หมอนิศาเธอว่าเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นใช้อวิชาพวกเสน่ห์ยาแฝดอะไรนั่นแหละ แต่ฉันว่านะ เรื่องแบบนี้ตบมือข้างเดียวมันจะดังได้อย่างไร” “ที่ว่ามาก็มีส่วนถูก พัสตร์ แต่เธอไม่คิดจะทำอะไรบ้างเลยหรือ เธอยังรักพี่ดนัยอยู่หรือเปล่า” พัสตร์อึ้งกับคำพูดของเพื่อน คำถามที่ว่ายังรักสามีอยู่หรือเปล่า เธอตอบได้อย่างไม่ลังเล ถ้าไม่รักจะมาเศร้าเสียใจอย่างนี้ทำไม แต่เธอได้ทำอะไรบ้างหรือยัง รู้ทั้งรู้ว่าเขาถูกคุณไสยมนต์ดำ หากเธอก็ได้แต่คร่ำครวญรอให้เขากลับมา มันจะมีโอกาสเป็นไปได้หรือ “หมอนิศาบอกว่าต้องใช้เวลา และฉันต้องอดทนให้มากกว่านี้” คนฟังถอนหายใจอีกครั้ง หลายคู่ที่เธอเคยพบเห็น เวลาไม่ได้ช่วยอะไร ความอดทนสูญเปล่า ไปแล้วไปลับไม่หวนกลับมาอีกเลย “บางที หมอนิศาอาจไม่เหมาะกับเรื่องอย่างนี้ก็ได้” อุมาพรพูดเปรยๆ หากกระตุ้นความสนใจของคนหมดหวังได้เป็นอย่างดี “เธอหมายความว่ายังไง อุ้ม” “หมอนิศาถึงจะเก่งการนั่งทางใน แต่อย่างไรก็เป็นหมอดู ได้แต่แนะนำวิธีแก้ไข แต่ถ้าจะให้ลงมือเองแล้วละก็ ฉันว่าต้องเป็นหมอ...” “ต้องเป็นหมออะไร” คำพูดค้างคาของเพื่อนชักช้าไม่ทันใจพัสตร์ เธอเร่งเร้าถามด้วยความร้อนใจ “ต้องเป็นหมอไสยศาสตร์น่ะสิ หรือที่เขาเรียกกันว่า หมอผีนั่นแหละ” คำตอบของอุมาพรทำเอาพัสตร์ขนลุกเกรียว แค่ได้ยินชื่อเธอก็หวาดหวั่นแล้ว “หมอผี...” พัสตร์ทวนคำ “ใช่หมอผี” อุมาพรยืนยัน “เธอสนใจไหมล่ะ ฉันพอจะรู้จักอยู่บ้าง” พัสตร์ส่ายหน้าทันที พวกไสยศาสตร์ ผีสางนางไม้เหล่านี้ เธอไม่อยากจะไปเกี่ยวข้องด้วย “ฉันกลัว” พัสตร์บอกตามตรง “ไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้แล้วหรือ” “หนามยอกก็ต้องเอาหนามบ่งสิพัสตร์ ทางโน้นใช้ไสยศาสตร์มา เราก็ใช้ไสยศาสตร์กลับไป ไม่เห็นจะต้องกลัวอะไรเลย” อุมาพรคะยั้นคะยอจนคนฟังลังเล แต่พัสตร์ก็ยังตัดสินใจไม่ได้ คนแนะนำจึงตอกย้ำ “ก็แล้วแต่เธอนะพัสตร์ แต่ถ้าเป็นฉัน คงไม่ยอมงอมืองอเท้า ปล่อยให้สามีถูกคนอื่นคาบเอาไปกินแน่” พัสตร์นิ่งเงียบ จมอยู่ในความคิด ชั่งใจระหว่างคำแนะนำของหมอนิศากับคำแนะนำของเพื่อน แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ตัดสินใจไม่ได้ว่าควรจะทำอย่างไรดี พอคิดไม่ออกเข้าก็พาลเปลี่ยนเรื่องคุย “ที่มาหาฉันเนี่ย มีธุระอะไรหรือเปล่า” อุมาพรก็เพิ่งนึกขึ้นได้ ดูเหมือนเรื่องของพัสตร์กับสามีจะกลบเรื่องที่เธอตั้งใจมาหาเพื่อนจนสิ้น “ไม่ใช่ธุระสำคัญอะไรนักหรอก แค่ฉันเห็นในอินเทอร์เน็ตเขาแนะนำร้านเบเกอรี่อร่อยๆ ก็ว่าจะมาชวนเธอไปกินน่ะ ไปมั้ย” พัสตร์ตอบรับคำชวนโดยง่าย ไม่มีอะไรที่เธอจะต้องทำ เธอว่างจนถึงช่วงบ่ายๆ เย็นๆ ที่ต้องไปรับลูกชายโน่น อย่าว่าแต่ออกไปกินขนมซื้อขนมเลย ต่อให้อุมาพรชวนออกไปนั่งรถเล่นเฉยๆ เธอก็ไป มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 09:57:20

ความคิดเห็นที่ 2 . ดนัยนอนซมด้วยพิษไข้ เท้าทั้งสองพันด้วยผ้าพันแผล ถึงแม้จะไม่ต้องถึงกับเย็บ แต่บาดแผลเล็กๆ น้อยๆ มันก็มากที่จะทำให้เดินไม่ถนัดไปหลายวัน ตอนแรกปุณยวีร์จะพาเขาไปหาหมอแล้วเลยไปต่างจังหวัดตามที่ตั้งใจ แต่ด้วยความที่ดนัยเดินไม่ได้นั่นเองเธอจึงเปลี่ยนใจ ออกไปซื้อยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบมาให้เขารับประทานเอง และอยู่เงียบๆ ที่นี่อีกสักวันสองวัน รอจนพอจะเดินไหวแล้วค่อยหนีไป “พี่ดนัยนอนเฉยๆ นะคะ ห้ามลุกไปทำอะไรเป็นอันขาด” เธอบอกดนัยทั้งๆ ที่รู้ว่าสภาพอย่างนี้อย่าว่าแต่เดินเลย แค่ลุกขึ้นนั่งดนัยก็ไม่มีทางทำได้ “ปิ๋มจะออกไปซื้อยา ใครมาหาก็เงียบๆ ไว้นะคะ อย่าให้รู้ว่ามีคนอยู่ในห้อง” ปุณยวีร์ไม่ประมาท ถึงมาตรการรักษาความปลอดภัยที่นี่ค่อนข้างจะเข้มงวด แต่คราวที่แล้วพ่อตาของดนัยก็แสดงให้เห็นแล้วว่า พวกเขาสามารถผ่านขึ้นมาได้อย่างสบายๆ เธอไม่อยากให้มีเหตุการณ์ซ้ำรอยเดิมอีก หลังจากที่ปุณยวีร์ออกไป ภายในห้องก็เงียบกริบ ดนัยได้ยินแต่เสียงหายใจของตนเอง เขาลืมตาขึ้นมาในความสลัว ด้วยปุณยวีร์ปิดม่านหน้าต่างทุกบาน มิหนำซ้ำดวงโคมไฟฟ้าทุกดวงก็ยังไม่เปิด บรรยากาศในตอนสายจึงคลับคล้ายตอนพลบค่ำไม่มีผิด เสียงแกรกกรากดังขึ้นข้างเตียงด้านซ้าย ดนัยเหลียวมองก็ไม่เห็นมีอะไร แต่แล้วมันกลับไปดังอยู่ข้างขวา เขาขมวดคิ้วแล้วค่อยๆ หันไป ก็ยังไม่พบอะไร จึงคิดว่าหูแว่วไปเอง เขาหลับตาก่อนหายใจยาวๆ พักเดียวเท่านั้น เสียงแกรกกรากเหมือนเดิมก็ดังขึ้นอีก คราวนี้ไปดังอยู่ปลายเตียง ดนัยลืมตาแล้วผงกศีรษะขึ้นอย่างยากเย็น เขาเขม้นมองก็เห็นเป็นปลายเชือกเส้นหนึ่งกวัดแกว่งอยู่ ดนัยกะพริบตาถี่ๆ ไม่เชื่อว่าสิ่งที่ตนเห็นนั้นมันจะเป็นความจริง เชือกที่ไร้คนถือจะกวัดแกว่งอย่างนั้นได้อย่างไร เขาพยายามชันกายลุกขึ้นนั่งต่อสู้กับความหนาวเหน็บและปวดร้าวไปทั้งร่างเพื่อมองให้ชัดๆ ว่ามันคืออะไรกันแน่ สิ่งที่เกิดขึ้นในสายตายังคงไม่แปรเปลี่ยน ทว่าเมื่อลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ มุมมองก็กว้างขึ้น และนั่นก็ทำให้เขามองเลยไปถึงกระจกโต๊ะเครื่องแป้งที่ตั้งอยู่ชิดริมห้องด้านปลายเตียง ในความสลัว เขามองเห็นเงาสะท้อนของเชือกเส้นนั้นชัดเจน และที่ชัดไปกว่านั้นก็คือผู้ที่ถือมัน ร่างอันขาวโพลน ผมดำสยายปกคลุมทั้งใบหน้า มือหนึ่งถือเชือกเส้นนั้นกวัดแกว่งไปมา ส่วนอีกมือชี้นิ้วหักๆ งอๆ มาที่เขา ดนัยตกใจสุดขีด มือควานหาสิ่งของ แต่บนเตียงจะมีอะไรนอกจากหมอน เขารวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี จับหมอนด้วยมือทั้งสองข้างแล้วเหวี่ยงมันไปที่กระจกเงาบานนั้น หมอนใบโตกระทบกระจกโต๊ะเครื่องแป้งถนัดถนี่ มันสั่นสะเทือนแต่ไม่แตก หากเมื่อหมอนตกลงมา มันก็กวาดเอาข้าวของที่อยู่บนโต๊ะล้มระเนระนาด บางส่วนก็ตกลงพื้นแตกกระจาย ดนัยไม่สนใจสิ่งอื่นใด เขาถอนหายใจโล่งอกเมื่อภาพหลอนบนกระจกเงานั้นหายไปแล้ว มันเพียงสะท้อนภาพชายหนุ่มหน้าตาซีดเซียว หอบหายใจแรงๆ นั่งอยู่บนเตียงเท่านั้น ร้านเบเกอรี่เล็กๆ ทว่าทำเลเยี่ยมริมแม่น้ำเจ้าพระยามีคนเข้ามาอุดหนุนไม่ขาดสาย นอกจากชั้นวางขนมให้ลูกค้าเลือกหยิบได้ตามใจชอบแล้ว ด้านในสุดซึ่งติดแม่น้ำยังมีโต๊ะอยู่ห้าหกตัว จัดเป็นมุมสำหรับนั่งรับประทานขนมและเครื่องดื่มภายในร้านอีกด้วย อุมาพรใช้ส้อมตัดเค้กมะพร้าวแล้วจิ้มส่งเข้าปาก ตาจ้องเพื่อนที่ใช้นิ้วปัดหลอดกาแฟไปมา สายตาเหม่อมองออกไปยังแม่น้ำสีน้ำตาลแดงซึ่งสะท้อนแดดระยิบระยับ “เดี๋ยวก็ละลายหมดหรอก” อุมาพรหมายถึงกาแฟในแก้วของพัสตร์ ซึ่งเจ้าตัวกำลังปัดหลอดเล่นนั่นเอง “เค้กมะพร้าวนี่อร่อยดีนะ สมกับเป็นที่แนะนำในอินเทอร์เน็ตจริงๆ” พัสตร์อือออไปตามเรื่อง ครั้นพอเพื่อนคะยั้นคะยออีกเธอก็ตักเค้กเข้าปากเคี้ยว ตามด้วยกาแฟเย็นอย่างเสียไม่ได้ อุมาพรเห็นดังนั้นก็ส่ายหน้า “ทำเหมือนไม่มีรสไม่มีชาติเสียอย่างนั้น” คนส่ายหน้าถอนหายใจ “ทำตัวให้มีชีวิตชีวาบ้างสิ พัสตร์ มัวแต่มานั่งโศกเศร้าอย่างนี้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร” “แล้วเธอจะให้ฉันนั่งหัวเราะหรือยังไง” พัสตร์ตอบเนือยๆ หากคนฟังกลับหัวเราะเสียเอง “ถ้าทำได้ก็คงจะดีหรอก” อุมาพรขำ แต่อีกคนไม่ขำด้วย “ไม่เอาน่า พัสตร์ หยุดคิดเรื่องพี่ดนัยสักชั่วโมงสองชั่วโมงเถอะ ถ้าร้านนี้เธอไม่ชอบ เดี๋ยวฉันพาไปอีกร้านก็ได้นะ มีไอศกรีมอิตาเลี่ยนด้วย ในเน็ตแนะนำมาอีกเหมือนกัน” พัสตร์สั่นศีรษะไม่รับข้อเสนอของเพื่อน แต่ก็เปลี่ยนท่าทางให้ดูสดชื่นขึ้น อุมาพรจึงเดินไปสั่งขนมมาเพิ่มอีก “สั่งมาทำไมตั้งเยอะแยะ พอฉันไม่กินก็ว่าอีก” พัสตร์บ่นอุบ ในขณะที่อุมาพรเลื่อนจานขนมมาให้เธอ “ชิมเสียให้หมดทุกชิ้น อันไหนอร่อยจะได้ซื้อไปฝากน้องเพชร ถ้าอร่อยทุกชิ้นฉันก็จะซื้อให้หลานทุกชิ้น เอ้า... ชิม” พัสตร์ถือส้อมอันเล็ก มองเค้กสามสี่ชิ้นที่วางอยู่ตรงหน้า คำพูดของเพื่อนยังก้องอยู่ในหู ทุกวันเธอจะซื้อขนมให้ลูกตอนไปรับหลังเลิกเรียนเป็นประจำอยู่แล้ว แต่คนที่นานๆ จะซื้อสักที หากทุกครั้งลูกชายจะต้องดีใจจนออกนอกหน้านั่นก็คือสามีของเธอ ต่อให้มืดค่ำอย่างไร เด็กชายเพชรจะต้องรับประทานขนมที่พ่อของเขาซื้อมาให้อย่างเอร็ดอร่อย ทั้งปากที่คุยจ้อไม่หยุด อุมาพรตาค้าง เมื่อจู่ๆ เพื่อนสาวก็ทิ้งส้อมโครมลงบนจานเค้ก เสียงดังจนคนหันมามองทั้งร้าน เธอพยายามจะปลอบเพื่อนทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ช้าเกินไป พัสตร์พรวดพราดลุกขึ้นยืน คว้าแขนอุมาพร “ไปอุ้ม... เราไปหาหมอผีที่เธอว่ากัน” ------------- จบบทที่ 19 ------------- ต่อบทที่ 20 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 09:58:29

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 20 สถานที่ซึ่งอุมาพรพาพัสตร์มานั้นอยู่นอกกรุงเทพมหานคร เลยเข้าเขตปทุมธานีจนเกือบถึงอยุธยา แต่ด้วยทางด่วน จึงทำให้การเดินทางไม่ใช้เวลามากนัก เรือนไทยประยุกต์ชั้นบนยังคงเป็นเรือนไม้สีน้ำตาลเข้มแบบโบร่ำโบราณ ชั้นล่างซึ่งเดิมเป็นใต้ถุนก่ออิฐกั้นเป็นห้องเป็นบางส่วน แต่กระนั้นความขลึมขลังในบรรยากาศรกครึ้มก็มิได้ลดน้อยลงเลย พัสตร์เดินตามอุมาพรลอดซุ้มประตูซึ่งปกคลุมด้วยการเวกด้วยความหวาดหวั่น ที่นี่ให้ความรู้สึกแตกต่างจากบ้านของนิศาโดยสิ้นเชิง แค่ลมกระโชกมาทำให้กิ่งก้านมะยมต้นใหญ่หน้าบ้านสั่นไหวก็พาให้คนขวัญอ่อนขวัญกระเจิงได้ง่ายๆ ป้ายไม้มะค่าซึ่งติดอยู่ระหว่างชั้นบนกับชั้นล่าง กึ่งกลางตรงรอยต่อของไม้กับปูนพอดีนั้นลวดลายสวยงาม มีทองคำเปลวปิดอยู่สามแผ่น ทว่านั่นไม่ได้เป็นที่สะดุดตาของผู้ที่พบเห็นมากไปกว่าตัวอักษรสีดำบนแผ่นไม้นั้นเลย ‘อาจารย์วิรุณ’ พัสตร์เงยหน้าขึ้นอ่าน ไม่มีอะไรไปมากกว่านั้น อุมาพรมองสายตาเพื่อนก็พอเดาออกว่าพัสตร์กำลังคิดอะไรอยู่ “ที่นี่ไม่มีโทรศัพท์ ไม่รับนัดล่วงหน้า ใครอยากจะมาเมื่อไหร่ก็มา แต่พ่อหมอจะรับงานหรือเปล่า ต้องว่ากันอีกเรื่องนึง” ยังไม่ทันที่พัสตร์จะพูดอะไร ประตูห้องชั้นล่างใต้ป้ายไม้แผ่นนั้นก็เปิด หญิงวัยกลางคนสีหน้าไม่สู้ดีนักเดินออกมาบ่นพึมพำ อุมาพรจึงส่งเสียงถาม “อาจารย์วิรุณอยู่ไหมคะ” “อยู่” หญิงคนนั้นตอบห้วนๆ แล้วบ่นต่อ “ถ้ารู้ว่าจะไม่ทำให้ก็ไม่มาหรอก เฮ้อ... เสียเวลาชะมัด” พัสตร์กับอุมาพรมองหน้ากัน นึกภาวนาว่าตนเองอย่าได้เป็นอย่างนั้นเลย เสียเวลาคงไม่เท่าไร แต่เสียความตั้งใจนี่สิที่ประเมินค่าไม่ได้ “เอ้า... แม่สองคนนั้นน่ะ เข้ามาสิ จะมัวลังเลกันอยู่ทำไม” เสียงเรียกดังออกมาจากในห้อง จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าของสถานที่ อุมาพรพยักหน้าให้พัสตร์แล้วพากันเดินเข้าไป วินาทีที่ก้าวผ่านประตู พัสตร์ก็เหมือนหลุดเข้ามาอยู่อีกโลกหนึ่ง ภายในห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดไม่กว้างใหญ่นัก แต่ดูเหมือนเครื่องรางของขลังหมดทั้งประเทศจะมารวมกันอยู่ที่นี่ กลิ่นธูปค่อนข้างฉุน ผสมกับกลิ่นหอมของดอกมะลิ ปนกับกลิ่นสาบสางที่หญิงสาวเดาไม่ถูกว่ากลิ่นอะไรนั้น พาลให้เธอจับมือเพื่อนไว้แน่น ยิ่งพอเห็นชายชราซึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนเสื่อเก่าๆ ขาดรุ่งริ่งด้วยแล้ว แข้งขาของเธอแทบจะหมดแรงทรุดลงไปกองกับพื้น ด้วยใบหน้าของชายชราผู้นั้นน่ากลัวเหลือประมาณ ใบหน้าดำคล้ำซูบผอมจนโหนกแก้มปูดโปน เหนือริมฝีปากหนาคือหนวดดกสีดอกเลาเช่นเดียวกับเส้นผม แต่อะไรก็ไม่เท่ากับดวงตาพองโตที่ดูเหมือนจะเขม้นมองอยู่ตลอดเวลา ถ้าไม่ได้มากับเพื่อน เธอคงเดินหนีออกไปแล้ว อุมาพรก็ใช่ว่าจะกล้า เธอก็มีท่าทางหวาดหวั่นเช่นกัน สังเกตได้จากการหยุดเดินแล้วหันมามองเพื่อนคลับคล้ายจะถามความเห็น หรือไม่ก็ให้พัสตร์เดินนำหน้าไปแทน “ไม่ต้องกลัว ถ้าคิดจะมาพึ่งพากันแล้วต้องใจกล้า” อาจารย์วิรุณส่งเสียง พร้อมกับพยักหน้าเรียก สองสาวจึงเดินเกาะกันแจไปนั่งพับเพียบอยู่ตรงหน้า ความน่าครั่นคร้ามของเจ้าของสถานที่ทำให้พัสตร์กับอุมาพรพนมมือแต้ “ท่านอาจารย์คะ เพื่อนของดิฉัน...” อุมาพรพูด แต่ถูกอาจารย์วิรุณโบกมือห้าม “ให้เจ้าตัวเขาพูดเอง ฉันบอกแล้วว่าถ้าคิดจะพึ่งพากัน ก็ต้องกล้า” พัสตร์ก้มหน้านิ่งพูดไม่ออก ไม่คิดมาก่อนเลยว่าการมาหาหมอไสยศาสตร์จะทำให้ตัวเองรู้สึกหวาดกลัวเช่นนี้ เธออดนึกถึงตอนไปหาหมอนิศาไม่ได้ว่าตอนนั้นรู้สึกสบายๆ เป็นกันเอง ต่างจากตอนนี้ราวฟ้ากับดิน “ถ้าไม่กล้าก็กลับไปเสีย” ไม่พูดเปล่า อาจารย์วิรุณยังยกมือชี้นิ้วไปที่ประตู “พูดแค่นี้ยังไม่กล้า สำมะหาอะไรจะมาทำพิธีเรียกผัวกลับคืน” พัสตร์ตกตะลึง ทั้งเธอและอุมาพรยังไม่มีใครพูดสักคำว่ามาที่นี่ด้วยธุระอะไร แต่หมอผู้เฒ่ากลับพูดออกมาได้เหมือนกับรู้อยู่แล้ว “ท่านทราบ...” หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก ยังไม่ทันจบประโยคอาจารย์วิรุณก็พูดสวนขึ้นมา “รู้สิ ทำไมจะไม่รู้ ผัวของเจ้าน่ะมันไปหลงเสน่ห์เมียน้อย อยากให้มันกลับมาหาใช่ไหมล่ะ ไม่ยาก แต่อยู่ที่ตัวเจ้าเองว่าจะกล้าหรือเปล่า” “กล้าอะไรคะ” พัสตร์ถามอย่างหวาดระแวง เธอนึกไปถึงข่าวที่เคยได้ยินได้ฟัง หญิงสาวที่มาทำพิธีกรรมเหล่านี้ สุดท้ายมักลงเอยด้วยการเสียตัวให้เจ้าพิธี อาจารย์วิรุณจ้องหน้าพัสตร์เขม็ง กว่าจะตอบได้ทำเอาหญิงสาวทั้งสองหายใจไม่ทั่วท้อง “ฆ่าคน” พัสตร์สะดุ้งสุดตัว ต่อให้ถามใหม่อีกร้อยหน เธอก็ไม่คิดว่าจะได้ยินคำตอบเช่นนี้ อุมาพรก็แทบผงะหงาย นึกไม่ถึงว่าการแก้มนต์เสน่ห์นั้นต้องทำกันถึงเพียงนี้ “ถึงกับต้องฆ่าต้องแกงกันเลยหรือคะ” พัสตร์ถามปากคอสั่น ใจยังเต้นไม่หายเมื่อได้ยินคำว่าฆ่าคน “อาจไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แม่หนู” อาจารย์วิรุณหัวเราะ ราวกับเรื่องแบบนี้น่าขันเสียเต็มประดา “สุดแท้แต่ของที่ฝ่ายโน้นส่งมาน่ะแรงขนาดไหน ถ้าแรงมา เวลาส่งกลับมันก็ย่อมแรงไปเท่ากันเป็นธรรมดา” “หมายความว่าอาจไม่ถึงตายก็ได้ใช่ไหมคะ” “ใช่ ส่วนใหญ่ไม่ถึง แค่บาดเจ็บเป็นบ้าเป็นบอเท่านั้น แต่ฉันต้องบอกเอาไว้ก่อน จะได้ไม่มาต่อว่ากันภายหลัง” พัสตร์คิดหนัก เธอไม่ต้องการทำร้ายใคร แต่ก็อยากได้สามีคืน เธอเหลียวหน้าไปมองเพื่อนเพื่อถามความเห็น อุมาพรไม่รู้จะแนะนำเพื่อนอย่างไร ได้แต่ถามอาจารย์วิรุณเพิ่มเติม “ไม่มีหนทางอื่นแล้วหรือคะ” “มี” คำตอบสั้นๆ ทำให้สองสาวมีความหวังขึ้น แต่แล้วความหวังนั้นก็พังทลายลงเมื่อหมอวิรุณพูดต่อ “แต่ตัวเจ้าต้องรับของนั้นไว้เอง” ทั้งพัสตร์และอุมาพรก็เลยอ้ำอึ้งยิ่งกว่าเดิม “นี่แม่หนู...” อาจารย์วิรุณอธิบายขยายความ “ของที่หมอผีหมอเสน่ห์เขาส่งกันมาน่ะ มันเป็นสิ่งชั่วร้าย เมื่ออีกฝ่ายหนึ่งแก้แล้วก็ต้องส่งคืนกลับไป ปล่อยให้มันเคว้งคว้างไม่ได้หรอก ประเดี๋ยวมันจะเข้าตัว พอจะเข้าใจหรือยัง” พัสตร์พยักหน้ารับทราบ หากเธอก็ไม่สบายใจอยู่ดี ส่วนอาจารย์วิรุณไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้หญิงสาวเป็นผู้ตัดสินใจเอง “เธอว่าอย่างไร อุ้ม ช่วยฉันคิดหน่อย” สุดท้ายก็มาลงที่เพื่อน อุมาพรก็ไม่กล้าฟันธง ได้แต่แนะนำกลายๆ “ถ้าฝ่ายโน้นเป็นคนดี คงไม่มาแย่งสามีเธอหรอก” พัสตร์เห็นด้วยเป็นที่สุด ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนจะมาแย่งสามีชาวบ้าน ซ้ำยังใช้วิธีสกปรกโสมม ทำอย่างนี้ก็เท่ากับเป็นศัตรูกัน พัสตร์คิดต่อไปว่า การโต้ตอบศัตรูที่ชั่วร้ายไม่น่าจะเป็นบาป หรือถ้าบาปก็บาปไม่มาก ดังนั้นเธอจึงตอบตกลง “ดิฉันอยากได้สามีคืน เรื่องอื่นๆ สุดแท้แต่พ่อหมอค่ะ” “มันต้องอย่างนั้น” อาจารย์วิรุณหัวเราะก้องกังวานพออกพอใจกับคำตอบนี้ เขาเอี้ยวตัวหยิบพานทองเหลืองเก่าคร่ำคร่ามาจากทางด้านหลัง มาวางตรงหน้าพัสตร์ ก่อนหยิบดอกไม้ธูปเทียนส่งให้เธอแล้วบอก “กราบไหว้เจ้าที่เจ้าทางครูบาอาจารย์เสียก่อน โน่น... ตรงโน้น” หมอผีเฒ่าผายมือไปทางซ้ายของตนเอง “เอาพานนี่ไปด้วย เสร็จแล้วก็วางไว้ตรงนั้นเลยไม่ต้องนำกลับมา” พัสตร์รับดอกไม้ธูปเทียนมาอย่างงงๆ มองไปทางมุมห้องที่อาจารย์วิรุณชี้ เห็นเป็นโต๊ะหมู่บูชาขนาดย่อมเก่าคร่ำคร่าเช่นเดียวกับของอื่นๆ ในบ้านหลังนี้ บนโต๊ะนั้นมีเครื่องรางของขลังต่างๆ วางอยู่เต็ม และเธอก็เพิ่งสังเกตว่า ภายในห้องนี้ ไม่มีพระพุทธรูปตั้งอยู่เลย หญิงสาวหยิบพานคลานเงอะๆ งะๆ ไปยังที่นั่น ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง อุมาพรพอจะรู้งานบ้าง คลานตามเพื่อนไปก่อนหันหน้ามาถามอาจารย์วิรุณ “เอ่อ... ค่ายกครู...” “เก้าสิบเก้าบาท” ได้ยินดังนั้นพัสตร์ถึงกับเหลียวหน้ามา มันน้อยเสียจนไม่เชื่อหูตัวเอง เธอพร้อมจะจ่ายมากกว่านี้เป็นร้อยเท่า เก้าสิบเก้าบาท แค่ค่าดอกไม้ธูปเทียน น้ำอบน้ำปรุงก็แทบจะไม่พอแล้ว “เก้าสิบเก้าบาทเท่านั้นหรืออุ้ม” เธอกระซิบถามเพื่อน และก็ได้คำตอบกลับมาอย่างไม่แน่ใจนัก “คงแค่ค่ายกครูน่ะ ค่าอื่นๆ อาจจะต้องจ่ายต่างหาก” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 09:59:49

ความคิดเห็นที่ 4 . แล้วก็เป็นจริงตามที่อุมาพรกล่าว พอพัสตร์จุดเทียนธูป วางดอกไม้พร้อมเงินลงบนพาน กราบไหว้เจ้าที่เจ้าทางครูบาอาจารย์เสร็จแล้วพากันคลานกลับมา อาจารย์วิรุณก็พูดเสียงเรียบ คลายความสงสัยของหญิงสาวทั้งสอง “กราบไหว้เจ้าที่เจ้าทางครูบาอาจารย์เสร็จก็ดีแล้ว ค่าพิธีการต่างๆ ฉันไม่คิด แต่เมื่อเจ้าได้สามีกลับคืน อยากจะจ่ายค่าพิธีเท่าไรก็เชิญ ให้พอสมน้ำสมเนื้อกับตัวสามีเจ้าเท่านั้น” คำของอาจารย์วิรุณเหมือนง่ายๆ สบายๆ แต่พัสตร์ฟังแล้วก็รู้ว่างานนี้เธอต้องจ่ายไม่ใช่น้อยเลย หากเธอก็ยินยอม เพราะคิดแล้วว่าสามีของเธอนั้น ไม่สามารถประเมินค่าได้เลย “ดิฉันยินดีค่ะ” พัสตร์ตอบหนักแน่น อาจารย์วิรุณจึงพยักหน้าช้าๆ ด้วยความพออกพอใจก่อนลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง พัสตร์เห็นเป็นโอกาสจึงรีบถามอุมาพร “เธอว่ามันจะรุนแรงถึงขั้นตายหรือเปล่า” “ไม่หรอกมั้ง” อุมาพรตอบ “ถ้าถึงขนาดนั้น อาจารย์วิรุณคงไม่รับงานเธอหรอก” “แล้วที่ผ่านๆ มาล่ะ เคยถึงตายมั้ย” “ไม่รู้สิ” อุมาพรส่ายหน้า “ฉันก็เพิ่งเจออาจารย์วันนี้พร้อมๆ กับเธอนั่นแหละ” “อ้าว...” “ไม่ต้องอ้าว ฉันเคยมาที่นี่เพียงครั้งเดียวกับน้าเท่านั้น และก็รออยู่ข้างนอกโน่น ไม่ได้เข้ามาข้างในนี่หรอก” ถึงว่า... ทำไมจึงดูหวาดๆ เช่นเดียวกับเธอ พัสตร์คิด คงถามข้อมูลอะไรจากอุมาพรไม่ได้อีก เท่าที่เธอพามาถูกที่ก็นับว่าดีถมไปแล้ว อาจารย์วิรุณเดินกลับเข้ามาพร้อมกับขันเงินลงยาใส่ดินเหนียวก้อนเบ้อเริ่ม พอวางลงตรงหน้า หญิงสาวทั้งสองก็ชะโงกดู ไม่มีใครรู้ว่าอาจารย์วิรุณเอามาทำอะไร “ดินกลางป่าช้า” อาจารย์ผู้เฒ่าบอก เป็นผลให้ทั้งสองคนเขยิบตัวออกห่างทันที คนบอกหัวเราะหึหึ หยิบเทียนสีผึ้งขนาดโตเท่าหัวแม่มือมาปักตรงขอบขันเงินลงยาแล้วจุดไฟ ก่อนบอกให้พัสตร์พนมมือ ทำจิตใจให้สงบ อย่าวอกแวกไปกับสิ่งใด บรรยากาศในห้องราวกับมืดลงฉับพลันเมื่ออาจารย์วิรุณพนมมือเริ่มบริกรรมคาถา เปลวไฟปลายเทียนเรียวสูงนิ่งสงบเช่นเดียวกับหญิงสาวผู้จ้องมองมัน ครู่ใหญ่ๆ อาจารย์วิรุณก็ลดมือที่พนมลงมาหยิบดินในขันเงินแบ่งขึ้นมาหนึ่งปั้นเท่ากำมือ แล้วถามพัสตร์เบาๆ “ผัวของเจ้าชื่ออะไร” พอพัสตร์ตอบ อาจารย์วิรุณก็ท่องคาถาต่อโดยปั้นดินก้อนนั้นไปด้วย มีคำเดียวในคาถานั้นที่พัสตร์ฟังออกก็คือชื่อสามีของเธอนั่นเอง อาจารย์วิรุณหยุดท่องคาถาเมื่อปั้นดินก้อนนั้นเสร็จ ไม่ว่าใครก็ดูออกว่านั่นคือรูปปั้นมนุษย์คนหนึ่ง มีศีรษะแขนขาครบ แล้วเขาก็เริ่มต้นใหม่ซ้ำรอยเดิม หากคราวนี้ถามถึงชื่อชู้รักของดนัย “ปุณยวีร์ค่ะ” พัสตร์จำได้ไม่ลืม แม้จะเคยเห็นชื่อนี้จากนามบัตรเพียงครั้งเดียว ตุ๊กตาดินปั้นรูปมนุษย์อีกตัวหนึ่งเสร็จแล้ว คราวนี้อาจารย์วิรุณไม่หยุดบริกรรมคาถา เขาเอาตุ๊กตาตัวแรกมาประกบติดโดยหันหลังให้กัน แล้วเอาด้ายสายสิญจน์ต่างตราสังมัดเป็นสามเปลาะ ที่คอ เอว และขา จากนั้นก็ห่อด้วยผ้าด้ายดิบ ผูกมัดอีกครั้งเป็นอันเสร็จพิธี “เอาไปฝังที่ทางสามแพร่ง” อาจารย์วิรุณส่งห่อผ้าให้พัสตร์พร้อมกับสั่ง หญิงสาวรับมา ถึงแม้จะมีผ้าห่อ แต่เธอก็ยังตะขิดตะขวงใจ เพราะรู้ว่าดินปั้นตุ๊กตานั้นคือดินจากป่าช้า “ที่ไหนหรือคะ” “ที่ไหนก็ได้ ขอให้เป็นทางสามแพร่งเท่านั้น” อาจารย์วิรุณตอบก่อนย้อนถาม “รู้จักหรือเปล่า ทางสามแพร่งน่ะ” พัสตร์พยักหน้า อาจารย์วิรุณจึงสำทับ “ฝังก่อนพระอาทิตย์ตกนะ มันจึงจะได้ผล” “พอฝังดินเรียบร้อยแล้ว ดิฉันต้องทำอะไรต่อหรือเปล่าค่ะ” “ไม่ต้อง” คนตอบยิ้มพราย “แม่หนูไปรอที่บ้านได้เลย รับรองอย่างช้าพรุ่งนี้ ผัวเจ้าต้องกลับมา” “เร็วขนาดนั้นเลยหรือคะ” คราวนี้อาจารย์วิรุณหัวเราะก้องกังวาน “ฉันเห็นแล้ว ฝ่ายโน้นมันไม่เท่าไหร่หรอก แค่หมอผีรุ่นลูกรุ่นหลาน ไม่พอมือฉันหรอก” พัสตร์ได้ยินดังนั้นก็ดีใจ ถ้าสามีกลับมาหาเธอภายในวันพรุ่งนี้จริงๆ จะตอบแทนอาจารย์วิรุณด้วยเงินก้อนโต รู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก คงไม่เสียเวลาไปกับหมอนิศาเนิ่นนานหรอก เวลาผ่านไปแต่ละนาที ดนัยรู้สึกนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ ปุณยวีร์ออกไปซื้อยายังไม่กลับมา เขานอนคลุมโปงมิดชิด อึดอัดหายใจไม่สะดวกก็ช่าง ขอเพียงอย่างเดียวว่า อย่าได้เห็นได้ยินเสียงอะไรแบบนั้นอีกเลย เสียงแกรกที่ประตูทำเอาด็อกเตอร์หนุ่มสะดุ้งสุดตัว ขาที่หดงออยู่แล้วก็ยิ่งคุดคู้กว่าเดิม อาการจับไข้ลืมเลือนไปแล้ว เหลือแต่เพียงความหวาดกลัว “พี่ดนัย หนาวหรือคะ” เสียงปุณยวีร์ในยามนี้เปรียบเสมือนเสียงจากสวรรค์ ดนัยไม่เคยรู้สึกโล่งใจเท่านี้มาก่อนเลย เขาเปิดผ้าห่มออกมาถอนหายใจแรงๆ “ปิ๋ม...” แม้จะเห็นดนัยยิ้มให้ แต่เหงื่อโทรมกายของเขาทำให้เธอตกใจ กุลีกุจอรีบหาผ้ามาเช็ดให้ ทว่ายังไม่ทันสัมผัสตัว ดนัยก็โผเข้าหาแล้วกอดอย่างแนบแน่น “คราวหน้าคราวหลัง อย่าทิ้งผมไปนานๆ อย่างนี้อีกนะ” ปุณยวีร์เลิกคิ้วขึ้นสูง มองนาฬิกาที่ข้อมือตนเอง แค่ชั่วโมงเศษๆ ในการออกไปข้างนอกเพื่อซื้อยารวมทั้งอาหารสำเร็จรูปสำหรับมื้อกลางวันและมื้อเย็น ดนัยถึงกับคร่ำครวญขนาดนี้ แล้วเธอก็ยิ้มออกมาพร้อมกับกอดตอบ ความแปลกใจไม่ได้มีมากไปกว่าความสุขสมปรารถนาเลย ก่อนจะหลบหนีไปต่างจังหวัด เห็นทีจะต้องไปสมนาคุณอาจารย์บุญธรรมกันยกใหญ่ ในฐานะเป็นผู้ทำให้เธอคล้องใจด็อกเตอร์หนุ่มคนนี้เสียอยู่มือ ปุณยวีร์ไม่รู้ล่วงหน้าเลยว่า วันรุ่งขึ้นเธอต้องรีบไปหาอาจารย์บุญธรรม ทว่าไปด้วยความรู้สึกแตกต่างจากขณะนี้โดยสิ้นเชิง หญิงสาวนอนหลับอย่างมีความสุขอยู่ในไออุ่นอ้อมอกของดนัย เธอฝันดีตลอดทั้งคืน เพื่อตื่นขึ้นมาพบว่าความจริงนั้นแสนโหดร้าย แสงแดดสาดส่องมาถึงเตียงนอน ปุณยวีร์งัวเงียทำตายิบหยี นึกขุ่นใจ เธอว่าเธอปิดม่านมิดชิดแล้ว ทำไมแสงแดดยังส่องเข้ามาได้ พอพลิกตัวไปอีกด้านก็ต้องส่ายหน้า เมื่อดนัยไม่ได้นอนอยู่ตรงนั้นแล้ว ปุณยวีร์ถอนหายใจ อุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนาแล้วว่าห้ามเปิดม่าน แต่ดนัยก็ยังเผลอไผลไปเปิด น่าตีนักเชียว เธอคิดว่าเขาเข้าห้องน้ำจึงนอนรอ ทว่าผ่านไปหลายนาทียังไม่มีวี่แววว่าเขาจะออกมา จึงลุกขึ้นจากเตียงเดินไปยังห้องน้ำ แล้วยกมือตบประตูเรียก มือที่ตบประตูกลายเป็นผลักเมื่อประตูนั้นไม่ได้ล็อค ห้องน้ำเล็กนิดเดียว ปุณยวีร์มองปราดเดียวก็รู้ว่าดนัยไม่ได้อยู่ในนั้น เธอหมุนคว้างรอบตัว ดูทั่วทุกที่ก็ไม่เจอ เดินออกไปดูที่ระเบียงก็ไม่เห็น ดนัยหายไปไหน ปุณยวีร์ใจหายวาบ นึกสังหรณ์ขึ้นมาตงิดๆ จ้ำพรวดๆ ไปดูที่ตู้เสื้อผ้า ชุดของดนัยที่สวมใส่มาเมื่อวานซืนซึ่งเธออุตส่าห์ซักรีดให้อันตรธานไปแล้ว ขาเร็วเท่าความคิด เธอปราดไปยังตู้รองเท้าซึ่งเป็นความหวังสุดท้าย ไม่มีรองเท้าของดนัยอีกเช่นกัน ดนัยจากเธอไปทั้งๆ ที่เดินกะเผลกๆ อย่างนั้นนะหรือ แล้วที่กอดเธออย่างแนบแน่นเมื่อวันวาน หมายความว่าอย่างไร อาจารย์บุญธรรมต้องให้คำตอบเธอได้ ------------- จบบทที่ 20 ------------- ต่อบทที่ 21 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 10:01:23

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 21 ปุณยวีร์ผลุนผลันออกจากคอนโดมิเนียมด้วยความคับแค้นใจ สองครั้งสองคราแล้วที่เหมือนกับดนัยจะมาอยู่กับเธอ แต่แล้วก็จากไป ครั้งแรกยังพอทำเนาด้วยพ่อตาของเขาและสมุนนักเลงมาตามตัวแกมบังคับ ทว่าครั้งนี้ดนัยกลับไปด้วยตนเอง ทั้งๆ ที่เมื่อวานเขายังอ้อนว่าขาดเธอไม่ได้อยู่เลย ลักษณะเช่นนี้จะเป็นอะไรไปได้อีกนอกจากอำนาจมนตราที่พันผูกไว้เสื่อมคลายลง... อาจารย์บุญธรรมต้องรับผิดชอบ เธอเสียเงินค่าจ้างไปแล้วไม่ใช่น้อย คราวแรกที่ผิดพลาดก็อ้างถึงเวทย์มนต์ของอีกฝ่าย ดูสิว่าคราวนี้จะแก้ตัวอย่างไรอีก ถ้าเหตุผลไม่พียงพอเห็นทีจะต้องเรียกเงินคืนแล้วเปลี่ยนไปหาอาจารย์คนอื่น ดีกว่าต้องเสียทั้งเงิน เสียทั้งเวลา รวมทั้งเสียความรู้สึกอย่างนี้ ปุณยวีร์ขับรถเร็วราวกับพายุ การจราจรที่ว่าคับคั่งเธอแซงซ้ายป่ายขวาเปลี่ยนช่องจราจรอุตลุด จนบรรดาคนขับรถยนต์ที่ถูกปาดหน้ากดแตรไล่หลังดังลั่น แต่คนอารมณ์ร้อนก็ไม่ใส่ใจด้วยต้องการจะไปถึงที่หมายให้เร็วไวที่สุด พอออกมาสู่ชานเมือง ถนนเลียบคลองค่อนข้างโล่ง หญิงสาวจึงยิ่งเหยียบคันเร่งลงไปอีก รถเก๋งคันเล็กก็พุ่งไปราวกับลูกธนูน่าหวาดเสียว ครั้นถึงบ้านไม้เก่าคร่ำคร่าชำรุดทรุดโทรม ปุณยวีร์ก็หักพวงมาลัยชิดเข้าข้างทางก่อนเหยียบเบรกอย่างรุนแรง จนคนขี่มอเตอร์ไซค์สวนไปถึงกับเหลียวหน้ากลับมาดู ด้วยใจที่ร้อนกว่าร่างกาย ปุณยวีร์เปิดประตูพร้อมกับก้าวลงจากรถแทบจะในเวลาเดียวกัน เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาที่ประตูรั้ว เอื้อมมือกดกริ่งติดๆ กันหลายครั้ง ฝูงสุนัขเห่าขรมวิ่งกรูออกมาตามเคย พอเห็นว่าเป็นเธอพวกมันก็หยุดชะงัก แต่แทนที่จะกระดิกหางประจบประแจงเหมือนเก่ากลับพากันวิ่งหนีหูลู่หางจุกตูดไปตามๆ กัน ปุณยวีร์กดกริ่งย้ำ ชะเง้อมองเข้าไปข้างใน ไม่มีใครออกมาต้อนรับ ขัดใจขึ้นมาจึงถือวิสาสะเอื้อมมือลอดลูกกรงประตูเปิดจากด้านในด้วยตนเอง “อาจารย์... อาจารย์บุญธรรมคะ” หญิงสาวส่งเสียงเรียก พยายามมองแต่ก็ไม่เห็นใคร ตัวบ้านปิดสนิททั้งประตู หน้าต่าง จะว่าไม่มีคนอยู่ก็ไม่น่าจะใช่ เพราะประตูรั้วไม่ได้ล็อคกุญแจ หรือว่าอาจารย์บุญธรรมจะรู้ตัวล่วงหน้าว่าเธอมาเล่นงานถึงที่ ป่านนี้ถ้าไม่อุบแอบอยู่ข้างในก็คงจะปีนรั้วหลังบ้านหนีไปแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งขุ่นเคือง ปุณยวีร์ก้าวฉับๆ มาเคาะประตู หลายครั้งเข้าก็เปลี่ยนมาเป็นตบแทน ไม่มีเสียงตอบรับอีกเช่นเคย โมโหเข้าหญิงสาวจึงจับประตูกระชาก ปุณยวีร์เสียหลักเกือบหงายหลังด้วยไม่คิดว่าประตูนั้นจะไม่ได้ล็อคหรือใส่กลอนจากด้านใน พอทรงตัวได้ก็เตรียมพร้อมจะต่อว่าเจ้าของบ้านและทวงเงินคืน เธอหายใจออกแรงๆ ก่อนก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปภายในซึ่งมืดราวกับกลางคืน กลิ่นธูปผสมกับกลิ่นดอกไม้แห้งฉุนจมูกเหมือนทุกครั้งที่เธอเข้ามายังที่นี่ ทว่าคราวนี้มีกลิ่นบางอย่างคละคลุ้งปะปน ซึ่งปุณยวีร์ยังนึกไม่ออกว่ามันคือกลิ่นอะไร พอสายตาชินกับความมืด เธอก็เห็นข้าวของระเนระนาด เครื่องรางของขลังบนโต๊ะหมู่บูชาตกลงมาเกลื่อนพื้น โต๊ะบางตัวก็ล้มตะแคง เศษธูปเทียนและดอกไม้เกลื่อนกระจาย สภาพในห้องนี้ราวกับมีคนต่อสู้กัน ปุณยวีร์รู้สึกชักจะไม่ชอบมาพากล สองเท้าก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แล้วเธอก็สะดุดอะไรบางอย่าง ร่างเซแซดๆ ดีที่คว้าวงกบประตูไว้ทัน เธอเอื้อมมือควานหาสวิตช์ไฟ พอเจอก็ลนลานเปิด ทันทีที่แสงสว่างจากดวงโคมสาดส่องไปทั่วห้อง ปุณยวีร์ก็ตาเหลือกลานไปกับภาพที่ปรากฏ ตรงเกือบกึ่งกลางห้องเยื้องไปทางซ้าย มีร่างผู้ชายคนหนึ่งนอนแน่นิ่ง หญิงสาวมองปราดเดียวก็จำได้ว่านั่นคือร่างของอาจารย์บุญธรรม เธอบอกตัวเองได้ทันทีว่านั่นคือศพไร้วิญญาณ เพราะไม่มีใครนอนคว่ำโดยใบหน้าพลิกกลับมาหงายนัยน์ตาเบิกโพลงอย่างนั้นได้แน่ ปุณยวีร์นึกออกแล้วว่ากลิ่นคาวคลุ้งที่ปนมากับกลิ่นธูปและดอกไม้แห้งนั้นคือกลิ่นอะไร ด้วยจมูกบิดเบี้ยว และปากอ้ากว้างลิ้นจุกบวมของอาจารย์บุญธรรมนั้น มีเลือดไหลทะลักนองพื้นห้อง หญิงสาวพยายามอย่างสุดฤทธิ์ที่จะไม่ให้ตัวเองกรีดร้องออกมา มือขวาปิดปากแน่น มือซ้ายยึดวงกบไว้ไม่ให้ร่างกายซวนเซ เธอถอยหลังแล้วหมุนตัววิ่งออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่เหลียวมามองภาพอันสยดสยองนั้นอีกเลย ขาไปว่าเร็วแล้วขากลับยิ่งเร็วกว่า ปุณยวีร์จอดรถได้ก็วิ่งพรวดพราดไปยังลิฟต์ การเสียชีวิตอย่างกะทันหันของอาจารย์บุญธรรมไม่ใช่เรื่องธรรมชาติ หากเกิดจากการฆาตกรรมอย่างแน่นอน สาเหตุจะมาจากอะไรเธอไม่รู้ แต่จากการคาดเดา น่าจะมาจากการทำเสน่ห์ยาแฝดนั่นเอง และคนที่น่าสงสัยว่าจะเป็นฆาตกรมากที่สุด เห็นจะมีอยู่พวกเดียว พล.ท.พฤกษ์ พ่อตาของดนัยกับสมุนนักเลงเหล่านั้นนั่นเอง ลิฟต์เลื่อนลงมาจากชั้นบนเชื่องช้าไม่ทันใจคนรอ ปุณยวีร์ยืนกระสับกระส่ายเงยหน้ามองไฟแสดงสถานะของลิฟต์อย่างร้อนรน พอประตูเปิดเธอก็พรวดสวนเข้าไปเบียดแทรกผู้คนที่กำลังทยอยกันเดินออกมา เสียงก่นด่าลอยลม ทว่าปุณยวีร์ไม่สนใจ มือกดปุ่มหมายเลขชั้นที่เธออยู่เป็นระวิง เธอจะต้องเก็บผ้าผ่อนข้าวของหนีไปโดยเร็วที่สุด ขนาดอาจารย์บุญธรรมพวกนั้นยังสืบหาจนเจอและฆ่าอย่างเหี้ยมโหด แล้วเธอผู้เป็นตัวการจะเหลืออะไร หากไม่หนีคงไม่แคล้วกลายเป็นศพอย่างอาจารย์บุญธรรมแน่ หญิงสาวยังไม่อยากตาย ขณะที่มองตัวเลขแสดงชั้นบนแผงควบคุมลิฟต์ หางตาเธอก็เห็นบางสิ่งบางอย่างเป็นเงาสะท้อนที่ประตูลิฟต์ นอกจากเธอแล้วยังมีเงาของใครอีกคนยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง ปุณยวีร์หันขวับไปทันที หากด้านหลังของเธอมีแต่ความว่างเปล่า ในลิฟต์แคบๆ นี้มีเธออยู่เพียงผู้เดียว เธอหันกลับมามองเงาสะท้อนที่ประตูลิฟต์อีกครั้ง แล้วก็ต้องถอนหายใจโล่งอก ตาฝาดเพราะความหวาดระแวงว่าจะมีคนตามมาทำร้ายนั่นเอง ด้วยเหตุที่ปุณยวีร์เคยเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นบ้างแล้ว เมื่อตอนที่คิดจะหนีไปกับดนัย เธอจึงไม่เสียเวลามากนัก แต่พอหิ้วกระเป๋ามาถึงหน้าห้อง ใจเธอก็ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อได้ยินเสียงกุกกักอยู่ภายนอก ปุณยวีร์กลั้นใจมองผ่านช่องมองเล็กๆ ที่ประตู นึกภาวนาอย่าให้เห็นเหล่าชายฉกรรจ์ลูกน้องพล.ท.พฤกษ์เลย คำภาวนาของเธอเป็นผล ด้านนอกไม่มีใคร หากหญิงสาวก็ยังไม่วางใจ ยืนรออีกพักใหญ่ๆ เมื่อไม่ได้ยินเสียงกุกกักอีก เธอมองผ่านช่องมองอีกครั้ง พอมั่นใจว่าปลอดภัยแน่ๆ แล้วจึงเปิดประตูก้าวเดินออกไป ‘เพล้ง’ ยุพินแม่บ้านประจำคอนโดมิเนียมปล่อยถาดตกลงพื้น จานใส่ข้าวผัดกระเพราแตกกระจาย ถ้วยใบเล็กๆ ตะแคงกลิ้ง น้ำปลาหกเรี่ยราดส่งกลิ่นคาวคลุ้ง ตาของเธอเบิกโพลงตกใจสุดขีด รีบหมุนตัวจ้ำอ้าวไม่เหลียวหลัง ปุณยวีร์จะเรียกก็เรียกไม่ทัน ไม่เข้าใจว่าทำไมยุพินถึงมีอาการอย่างนั้น จะว่ามือไม้อ่อนก็ไม่น่าใช่ เพราะข้าวของตกหล่นยังไม่สนใจ ปล่อยให้สกปรกเลอะเทอะอยู่อย่างนี้ หรือจะรีบไปเอาไม้กวาด ไม้ถูพื้นมาทำความสะอาด ปุณยวีร์ยักไหล่ แล้วหิ้วกระเป๋าเดินต่อ เรื่องของเธอสำคัญกว่าเรื่องไร้สาระอย่างนี้มากนัก ลิฟต์มาอย่างรวดเร็วทันใจ เธอก้าวเข้าไปยังไม่ทันจะกดปุ่มปิดประตูหรือเลือกชั้น เสียงกระหอบกระหืดก็ดังไล่หลัง “เดี๋ยวค่ะ เดี๋ยวค่ะ รอด้วยคน” ปุณยวีร์วางกระเป๋าหมุนตัวกลับหันหน้ามาทางประตู ทันเห็นหลังไวๆ ของหญิงสาววัยเดียวกันคนเดิมที่เคยเรียกเธอในลักษณะนี้เมื่อวันก่อน “ท่าทางจะประสาทจริงๆ” เธอพูดกับตัวเอง หญิงสาวคนนั้นนอกจากจะไม่เข้ามาในลิฟต์ทั้งๆ ที่ร้องเรียกให้รอ ยังกึ่งเดินกึ่งวิ่งหนีไปอีกต่างหาก ลิฟต์เลื่อนลงมาอีกชั้นแล้วหยุด ประตูค่อยๆ เลื่อนเปิดออก ปุณยวีร์จำเด็กหนุ่มเด็กสาวสองคนที่ยืนรอลิฟต์ได้ ทั้งสองคุยกันกระหนุงกระหนิงเหมือนเดิม แล้วพอมองเข้ามาเห็นเธอ เด็กหนุ่มก็ตาเหลือกเหมือนเก่า “เฮ้ย...” ทว่าคราวนี้เด็กสาวไม่ได้ยกมือปิดปากฝ่ายชาย กลับร้องอุทานออกมาไม่เป็นภาษา แล้วฉุดมือเด็กหนุ่มวิ่งหนีไปทันที ปุณยวีร์ชักจะหงุดหงิด คนแถวนี้เป็นอะไรกันไปหมด หรือว่าเธอโทรมเหมือนวันนั้น หญิงสาวหันไปส่องกระจกเงาบานใหญ่ที่ติดอยู่ด้านหลังภายในลิฟต์ หน้าตาของเธอก็ไม่มีอะไรผิดปกติ แล้วพวกนั้นกลัวอะไร กลัวอะไร... ปุณยวีร์ถามตัวเอง แล้วก็ใจหายวาบ นึกถึงตอนขึ้นไปที่ห้อง สายตาตัวเองที่คิดว่าฝาดนั้น มองเห็นเงาของใครบางคนยืนอยู่ข้างหลัง บางทีพวกนั้นอาจจะมองเห็น ขนแขนของปุณยวีร์ลุกเกรียว นึกเลยไปถึงสภาพศพอาจารย์บุญธรรม หน้าที่บิดกลับคนละด้านกับลำตัวนั้นบ่งบอกได้ว่าคอหักหมุนได้โดยรอบ ถ้าไม่ได้ถูกกระทำโดยนักฆ่ามืออาชีพ ก็ต้องเป็น... ลิฟต์ที่เลื่อนลงอยู่ดีๆ พลันกระตุกวูบแล้วหยุดค้าง ปุณยวีร์ใจเสีย ขวัญกระเจิง ไม่เคยอยู่ในสถานการณ์ลิฟต์ค้างมาก่อน ซ้ำยังมีเธอเพียงคนเดียว หญิงสาวพยายามตั้งสติ หายใจลึกๆ แต่ก็ยังไม่หายหวาดหวั่น ลิฟต์แคบๆ ชวนให้อึดอัด เธอกดปุ่มสัญญาณฉุกเฉิน โดยหวังว่ายามรักษาการณ์หรือใครก็ได้จะมาช่วยอย่างเร็วไว ทั้งกดปุ่มไมโครโฟนตะโกนร้องเรียกผู้ที่อยู่ข้างนอก เวลาผ่านไปนานจนปุณยวีร์รู้สึกเหมือนมีเธออยู่เพียงคนเดียวในอาคารหลังนี้ พอกลัวมากๆ เข้าก็ไม่พ้นนึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เธอบนบานศาลกล่าวเทพเจ้าทุกองค์ ขอให้มาช่วย วินาทีถัดมาก็รู้ว่าไร้ผล ซ้ำสถานการณ์ยังทรุดหนักลงกว่าเดิม เมื่อไฟบนเพดานซึ่งสว่างจ้าดับพรึบลง รวมทั้งแผงไฟฟ้าปุ่มกดต่างๆ ด้วย ทุกอณูแห่งบรรยากาศรอบด้านตกอยู่ในความมืดสนิท ปุณยวีร์แทบจะร้องไห้ พยายามนึกถึงความเป็นไปได้ บางทีช่างซ่อมอาจจะตัดไฟเพื่อความปลอดภัยก่อนซ่อม หรือไม่ก็อาจจะเกิดความผิดพลาดอะไรเล็กๆ น้อยๆ สักอย่าง ระหว่างนี้เธอต้องพึ่งตัวเองก่อน หญิงสาวทรุดตัวลงนั่ง เปิดกระเป๋าเสื้อผ้าควานหาไฟฉายกระบอกเล็กๆ ที่พกติดกระเป๋าไว้เสมอๆ ความเคยชินทำให้หาเจอในเวลาไม่นาน ทั้งๆ ที่มองไม่เห็น มันจะฉายแสงสว่างให้เธออุ่นใจก่อนมีใครมาช่วยออกไปจากลิฟต์บ้าๆ ตัวนี้ ทว่าไฟฉายเจ้ากรรมกลับไม่ติด เธอกดปิดเปิดอีกสองสามครั้งก็ยังใช้ไม่ได้ จึงเขย่าแรงๆ แล้วตบ พักเดียวมันก็ฉายแสงส่องขึ้นเพดาน ปุณยวีร์ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นจากกระบอกไฟฉายแล้วมองไปตรงๆ เธอก็ต้องช็อกสุดขีด กรีดร้องสุดเสียง เมื่อเห็นใบหน้าอันขาวโพลนของอมนุษย์มาแสยะยิ้มอยู่ใกล้เพียงแค่คืบ หญิงสาวรู้ได้ในทันทีว่าอาจารย์บุญธรรมตายด้วยน้ำมือใคร มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 10:02:42

ความคิดเห็นที่ 6 . ยามค่ำย่ำสนธยาในกรุงเทพมหานคร การจราจรคับคั่งเหมือนเช่นเคย จะมีในตรอกซอกซอยซึ่งกลายเป็นทางลัดไปแล้วเท่านั้นที่ยังพอคล่องตัวอยู่บ้าง นิศาลอบสังเกตพลินตั้งแต่เขาไปรับเธอที่บ้าน วันนี้ชายหนุ่มดูเคร่งขรึมผิดปกติ วันวานเขาไม่ได้มาหา แต่ก็โทรศัพท์มาบอกล่วงหน้า อาจจะเป็นเพราะดนัยไม่อยู่กับพัสตร์แล้วจึงไม่มีข้ออ้างใดๆ ที่จะมารับเธออีก ความจริงไม่ต้องอ้างเรื่องนั้นก็มาหาได้ นิศาคิด ปัญหาของพี่เขยและพี่สาวของพลินนั้นใช่ว่าจะจบลงแล้วเสียที่ไหน เธอกับเขายังจะต้องช่วยกันแก้ไขอีก แล้วจู่ๆ ตอนเย็นวันนี้เขาก็โทรหาเธอ บอกมีธุระด่วน ขอคำปรึกษา ทว่าจนแล้วจนรอด ตั้งแต่ไปรับเธอที่บ้านออกมาได้พักใหญ่ๆ แล้ว พลินยังไม่ได้บอกเธอสักคำว่าธุระด่วนที่ว่านั้นคืออะไร “ดูคุณพลินเครียดๆ นะคะ กลุ้มใจเรื่องที่จะปรึกษานิศาหรือเปล่า” เธอตัดสินใจถามตรงๆ เขาควรจะบอกเธอ ไม่ใช่ปล่อยให้คิดให้เดาเอาเองอย่างนี้ พลินถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วนิ่งไปสักพักก่อนตอบ “ผมอยากให้คุณไปเห็นเองที่บ้านพี่พัสตร์มากกว่า” “บ้านพี่พัสตร์...” นิศาทวนคำ “พี่พัสตร์กลับไปอยู่บ้านแล้วหรือคะ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า...” “พี่ดนัยก็กลับมาแล้วครับ เมื่อเช้าวันนี้เอง” พลินกล่าว เขานึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนสาย ขณะที่นั่งทำงานอยู่ พี่สาวก็โทรศัพท์มาหาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นยินดี “พลิน พี่ดนัยเขากลับมาบ้านแล้ว” ก็ควรเป็นเรื่องน่ายินดี เมื่อสามีกลับบ้าน พลินไม่ทันเอะใจเลยว่าพี่สาวของเขารู้ได้อย่างไร ดนัยโทรศัพท์ไปบอกหรือว่าเธอกลับบ้านแล้วไปเจอโดยบังเอิญ ความรู้สึกโล่งใจบดบังอย่างอื่นไปจนสิ้น น้ำเสียงของพัสตร์บ่งบอกชัดว่าไม่ได้ติดใจเรื่องร้ายๆ ของสามีเลย เธอคงให้อภัยเขาแล้ว ทว่าอีกสามชั่วโมงให้หลัง ระหว่างพักกลางวัน เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่สาวอีกครั้ง คราวนี้ไม่หลงเหลือความตื่นเต้นยินดีในน้ำเสียงอีกเลย กลับกลายเป็นความตระหนกเข้ามาแทนที่ “พลิน... ว่างไหม กลับมาหาพี่หน่อย” พัสตร์เริ่มต้นด้วยประโยคนี้ และประโยคต่อมาก็มีแต่ความสับสนจับต้นชนปลายไม่ถูก คลับคล้ายกับว่าคนพูดนั้นครองสติไม่อยู่ เขาพยายามปลอบพี่สาวให้ใจเย็นๆ ค่อยๆ เล่า หากไม่มีอะไรดีขึ้น จึงตัดสินใจลางานครึ่งวัน แล้วรีบขับรถไปหา พอถึงที่หมายก็ทราบสาเหตุแห่งความตระหนก พัสตร์พูดจาสับสน ทว่าดนัยเลอะเลือนยิ่งกว่า เขากล่าวหาภรรยาตัวเองว่าเป็นฆาตกร “พี่ดนัยเอาอะไรมาพูดครับ พี่พัสตร์จะไปทำอะไรใครได้” พลินงงงัน ท่าทางของดนัยบอกว่าไม่ได้พูดเล่นเลย “ฆาตกร...” ดนัยพูดซ้ำใส่หน้าน้องภรรยา “พี่สาวของพลินเป็นฆาตกร” พลินหันไปมองหน้าพี่สาวขอคำอธิบาย พัสตร์พอเจอน้องชายก็ค่อยควบคุมสติได้ และพูดจาไม่วกวนเหมือนตอนโทรศัพท์ไปหา “พี่ก็ไม่เข้าใจนะว่าพี่ดนัยเอาความคิดอย่างนี้มาจากไหน ตอนสายๆ ที่เจอก็ยังพูดกันดีๆ อยู่ ขอโทษอย่างโน้น รับปากอย่างนี้ พอใกล้เที่ยงเท่านั้น เปลี่ยนเป็นคนละคน บอกอย่างไร อธิบายอย่างไรก็ไม่ฟัง เอาแต่พูดซ้ำซากหาว่าพี่ไปฆ่าใครเสียอย่างนั้น” พลินฟังแล้วก็มึนศีรษะ จู่ๆ คนเราจะมากล่าวหากันโดยไร้สาเหตุอย่างนี้ได้อย่างไร เขาเชื่อมั่นร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าพี่สาวไม่มีทางทำอย่างที่พี่เขยพูดแน่ ดังนั้นคนผิดปกติย่อมเป็นผู้ที่กล่าวหานั่นเอง “พี่ดนัย... พี่ฟังผม” เขาเอาน้ำเย็นเข้าลูบ ลอบสังเกตดวงตาของพี่เขย “พี่เอาความคิดนี้มาจากไหน คิดไปเอง หรือว่าใครบอกพี่ครับ” คนที่ชวนเป็นผู้ต้องสงสัยมากที่สุดสำหรับพลินก็คือ ปุณยวีร์ เธออาจเป่าหูจนดนัยหลงเชื่อว่าภรรยาของตนเองเป็นเช่นนั้น “ไม่... ไม่มีใครบอก... พี่รู้ของพี่เอง” ดนัยละล่ำละลักพูด พลินระบายลมหายใจออกมายาว เขาสังเกตเห็นได้ชัดว่าดวงตาของดนัยเลื่อนลอยเหมือนกับคนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ ดนัยก็ตัวอ่อนปวกเปียกทำท่าจะทรุดลงกับพื้น จนพลินต้องเข้าไปประคอง “เป็นอย่างนี้แหละพลิน” พัสตร์บอกขณะที่เข้าไปช่วยน้องชาย “สลับไปสลับมาอย่างนี้หลายหนแล้ว ถ้าไม่หลับก็ตื่นขึ้นมาพูดเพ้อเจ้ออย่างที่พลินได้ยิน” เป็นเรื่องที่แปลกเหลือเชื่อสำหรับพลิน ถ้าย้อนไปก่อนหน้านี้สักหนึ่งเดือน แต่หลังจากพี่เขยนอกใจพี่สาวแล้ว หรือถ้าจะให้ตรงที่สุดก็เมื่อเขาได้พบกับนิศา เหตุการณ์ไม่น่าเชื่อซึ่งอธิบายไม่ได้ก็เกิดขึ้นหลายครั้ง จนเขาเริ่มไม่แน่ใจว่ากระบวนการทางวิทยาศาสตร์จะถูกต้องไปเสียทั้งหมด นิศาจะช่วยเหลือในเรื่องนี้ได้ พอตกตอนเย็น พลินจึงไปรับหลานชายแล้วไปฝากไว้บ้านคุณตาคุณยายก่อนไปรับนิศา หญิงสาวลงจากรถเมื่อมาถึงจุดหมาย เพียงก้าวแรกที่ย่างเข้าไปในบริเวณบ้านของดนัยกับพัสตร์ เธอก็รับรู้ถึงความผิดปกติ รังสีอำมหิตแผ่กระจายไปทั่วบริเวณ มันชัดเจนเสียจนนิศารู้สึกเหมือนจะจับต้องได้ เธอเดินต่อไปอย่างระแวดระวังทุกฝีก้าว “สวัสดีค่ะพี่พัสตร์” นิศาเอ่ยคำทักทายเจ้าของบ้านซึ่งนั่งดูโทรทัศน์อยู่เพียงลำพัง โดยสามีนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา “หมอนิศา...” พอพัสตร์เห็นว่าใครมาก็ดีใจ “ดิฉันกลุ้มจวนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว” นิศาพยักหน้ารับทราบ ทั้งพลินและพัสตร์ไม่ได้บอกเธอว่าทั้งสองกลุ้มเรื่องอะไร แต่ดูจากเหตุการณ์แล้วพอจะเดาได้ไม่ยาก สาเหตุมาจากคนที่นอนหลับเหยียดยาวอยู่บนโซฟานั่นเอง นิศาเดินเข้าไปใกล้ๆ ดนัย ยังไม่ทันจะถึงตัวเขาก็พรวดพราดลุกขึ้นนั่งอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ขนาดนิศาคอยระวังอยู่แล้วยังอดตกใจไม่ได้ เธอก้าวต่อ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อดนัยจ้องหน้าแล้วตะโกนลั่น “อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น กลับไปเสีย” นิศาตั้งหลักได้แล้วจึงไม่กลัว ตอบกลับไปอย่างสุภาพ “ใจเย็นๆ ค่ะ พี่ดนัย นิศามาช่วย มาดีไม่ใช่มาร้าย” “กลับไป” ดนัยจึงตวาดยืนยันคำเดิม พลินเห็นท่าไม่ค่อยจะดีนักจึงเดินเข้ามายืนเคียงข้างนิศา พร้อมพูดกับพี่เขย “พี่ดนัย อย่าเสียมารยาทสิครับ” นิศายกมือห้ามปรามพลิน เกรงว่าเธอจะเป็นชนวนให้พี่เขยน้องภรรยาทะเลาะกัน แต่แล้วเธอก็ต้องหันขวับไปทางโทรทัศน์เมื่อได้ยินผู้ดำเนินรายการประกาศหัวข้อข่าว หนึ่งในนั้นคือการเสียชีวิตของนายบุญธรรม !!! ------------- จบบทที่ 21 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 10:04:04

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ บทนำ และบทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10229368/W10229368.html บทที่ 2,3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10250404/W10250404.html บทที่ 4-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10379506/W10379506.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10395387/W10395387.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10428377/W10428377.html บทที่ 13-15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10441409/W10441409.html บทที่ 16-19 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10500989/W10500989.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 10:04:29

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนเริ่มเรื่องเป็นหมอสนิท คราวนี้เป็นหมอบุญธรรม ใครจะเสียชีวิตรายต่อไป เหวอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 11:38:27

ความคิดเห็นที่ 9 ... แล้วคืนนี้หลังเลิกงานจะกล้าลงลิฟต์มั้ยเนี่ย ไม่น่าอ่านตอนนี้เลย เฮ้อ.. จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 20:43:47

ความคิดเห็นที่ 10 โอ้...เรื่องราวจะพลิกผันอย่างไรอีกเนี่ย อวิชชานี่ช่างน่ากลัวจริงๆ จากคุณ : manimontra เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 21:34:21

ความคิดเห็นที่ 11 กรี๊ดดดดดด ... กลัว !!!!! รับทราบค่ะคุณตั๋ม ... ขอบคุณค้าบ ^_____^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 21:59:31

ความคิดเห็นที่ 12 ของไม่ดีย้อนกลับไปที่ตัวคนปล่อย แล้วทำไมดนัยถึงเป็นอย่างนี้ล่ะคะ หรือผีของหมอวิรุณมาเสียบต่อ นิศาจะช่วยได้หรือคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 01:00:13

ความคิดเห็นที่ 13 จะเอาไงต่อล่ะทีนี้ จากคุณ : justforme เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 19:28:24

ความคิดเห็นที่ 14 แย่แล้ว พัสตร์ไม่น่าเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 20:12:05

ความคิดเห็นที่ 15 คุณพัสตร์พลาดไปแล้ว เอากรรมไปต่อกรรมจนได้ จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 21:02:06

ความคิดเห็นที่ 16 จะเสียมารยาทมั้ยค่ะ ถ้าจะถามว่าเหลืออีกกี่ตอน?? เพราะว่า... รอไม่ไหวแล้ววววว เพิ่งสั่ง "ศาสตร์มรณะ" เมื่อวานนี้เอง ^^" วันจันทร์นี้หนังสือคงถึงมือ รอติดตามผลงานลำดับต่อไปนะคะ ^_____________^ จากคุณ : GoOsHa!R (join_Eng) เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 21:08:17

ความคิดเห็นที่ 17 เอ่อ คำตอบยิ่งน่ากลัวกว่าเดิมอีกค่ะ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 09:36:56

ความคิดเห็นที่ 18 โิ้อ้ว,,,นี่มันถึงขั้นกระซวกไส้กันแล้วนะคะแด๊ดดี้ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 15:16:04

ความคิดเห็นที่ 19 พัสตร์กับดนัยจะเป็นยังไงต่อเนี่ย ไม่น่าเลยพี่พัสตร์ โธ่... จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 20:57:46

ความคิดเห็นที่ 20 สงสารคนกลางอย่างดนัยจัง จะรอดมั๊ยเนี่ย... จากคุณ : x'mas เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 22:45:16

ความคิดเห็นที่ 21 น่ากลัว แต่ก็น่าสนุก เดี๋ยวย้อนกลับไปอ่านตั้งแต่แรกก่อนนะ อิอิ จากคุณ : องค์ชายแห่งชิลลา เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 22:06:05

ความคิดเห็นที่ 22 ดนัยน่าสงสารที่สุดเลย ไม่รู้เรื่องอะไรแต่กลับเป็นผู้ถูกกระทำจากทั้งสองฝ่าย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 22:55:30

ความคิดเห็นที่ 23 ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งอยากอ่านให้จบ หนังสือยังไม่มาเลยอ่า T-T จากคุณ : poondiks เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 12:03:48