ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 17 : คำเตือนจากมารร้าย บัดนี้ประกายแก้วและยมทูตนำทางได้ยืนอยู่ต่อหน้าประตูเหล็กกล้าอันแข็งแกร่ง เด็กสาวไม่อยากคิดสภาพความโหดร้ายทารุณ รวมถึงเสียงคร่ำครวญที่คงเลื่อนลั่นไปทั่วขุมนรกอันเกิดจากการลงทัณฑ์อันโหดร้ายและน่าพรั่นพรึง .. ทว่าเพียงพอสาสมต่อการกระทำของวิญญาณชั่วที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นมนุษย์ ประตูสู่แดนอเวจีเปิดออกกว้าง ยมทูตชุดดำก้าวนำไปก่อนเช่นทุกครั้ง เด็กสาวเดินตามเข้าไปอย่างหวาดๆ ทว่าเมื่อย่างพ้นขอบเขตธรณีประตูเข้าไปแล้ว บรรยากาศกลับผิดแผกแตกต่างจากที่คาดการณ์ไว้มากมายนัก ที่นี่ไม่มีเสียงโหยหวนครวญคร่ำ !? ไม่ปรากฏสัตว์นรกตัวไหนวิ่งหนีการลงโทษทัณฑ์ ไม่มีสัตว์นรกพลัดตกหกล้ม เหยียบย่ำล้มตาย มันคือนรกแห่งความเงียบ ! อเวจีแห่งความทารุณที่ร้ายกาจลึกล้ำ รุนแรงที่สุดในแปดมหานรก ประกายแก้วมองเห็นสัตว์นรกทุกร่างไม่อาจขยับเขยื้อนกายหลบหลีกเพื่อหลุดรอดพ้นจากการทรมานได้ เหตุที่เป็นเช่นนั้นเพราะร่างของสัตว์นรกทุกตนถูกเสียบติดกับเสาเหล็ก ! เสาโลหะสูงยาวที่ยึดแน่นกับพื้นดิน ปลายแหลมของมันเสียบร่างสัตว์นรกตั้งแต่ทวารทะลุออกยังปาก ! ยิ่งกว่านั้นที่ยืนเรียงรายโดยรอบสัตว์นรกแต่ละเสาก็คือนายนิรยบาลผู้คุมอเวจี ผู้ลงทัณฑ์ต่างพากันใช้หอกดาบเข้ารุมฟัน รุมแทง ทำร้ายจนกว่าสัตว์นรกตนนั้นจะตาย ... และแน่นอนว่าเมื่อสิ้นชีพลงคราใด วิญญาณก็จะพลันหวนกลับมาเกิดใหม่ยังขุมนรกเดิม ... วนเวียนไปเช่นนั้นจนกว่าเวรกรรมจะจบสิ้น “ อเวจีมหานรกนี้มีไว้สำหรับผู้ที่ทำบาปหนัก 5 ประการ ซึ่งเรียกว่า อนันตริยกรรม ” “ ได้แก่ ฆ่าพ่อ ฆ่าแม่ ฆ่าพระอรหันต์ ยุแยงให้พระสงฆ์องค์เจ้าแตกแยกกัน และข้อสุดท้ายคือการทำให้พระพุทธเจ้าได้รับบาดเจ็บแม้เพียงเล็กน้อย ... คนชั่วที่ตกอเวจีมหานรกนี้จักต้องชดใช้บาปยาวนานถึงหนึ่งอันตรกัป ” ชุดดำไว้หนวดอธิบาย “ ทำให้พระพุทธเจ้าบาดเจ็บแม้เพียงเล็กน้อย ? หมายถึงอะไรคะ ? ” เด็กสาวถาม “ เช่นเมื่อครั้งอดีตกาล พระเทวทัตคิดวางแผนทำร้ายพระพุทธองค์ แผนการนั้นยังผลให้พุทธองค์ทรงบาดเจ็บห้อพระโลหิต ด้วยกรรมบันดาลนั้นจึงทำให้พระเทวทัตต้องมาเกิดยังนรกอเวจีแห่งนี้ และจะต้องชดใช้หนี้กรรมอย่างไม่มีวันดับสูญ ประกายแก้วพยักหน้าอย่างเข้าใจ เด็กสาวดูรอบๆอีกประเดี๋ยวก่อนที่จะรู้สึกมึนๆที่ศีรษะ “ เอาล่ะ เด็กน้อย บัดนี้ถึงเวลาอันสมควรที่จะกลับยังโลกมนุษย์ อีกทั้งเจ้าได้เยี่ยมชมมหานรกทั้งแปดขุมเรียบร้อย เดี๋ยวเราจะไปส่งเจ้าที่โลกมนุษย์ ” ชุดดำบอก “ ค่ะ ... ว่าแต่ยังไม่เห็นต้นงิ้วเลยนี่คะ ” แก้วก็ยังไม่วายตั้งคำถาม “ สิ่งที่มนุษย์ขนานนามว่า ‘ ต้นงิ้ว ’ นั้นอยู่ใน ‘ สิมพลีนรก ’ อันเป็นนรกขุมเล็กที่อยู่รอบนอกมหานรกทั้งแปด คงต้องเป็นคราวหน้าหากต้องการชม สำหรับคราวนี้คงเยี่ยมชมไม่ทันแล้ว  ” “ ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งค่ะ ” แก้วยกมือไหว้ยมทูตนำทางที่ตอนนี้แม้เธอจะยังกลัวๆอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากเหมือนที่เห็นในครั้งแรกๆ ยมทูตชุดดำยิ้มเล็กน้อย หนวดดำเหนือริมฝีปากที่ขยับขึ้นลงทำให้แก้วลดความหวาดกลัวลงบ้าง ชายชุดดำนำทางล้วงมือไปในกระเป๋าเสื้อก่อนจะหยิบเหรียญตราเล็กๆออกมาเหรียญหนึ่ง มันเรียบและมันปลาบ ทั้งยังมีสีดำสนิท เขามอบมันไว้กับมือของเด็กสาว “ รับไว้ นายท่านสั่งให้เก็บมันไว้ไม่ห่างกาย ” แก้วรับมาพร้อมพิจารณาเหรียญสีดำในฝ่ามือ มันเป็นเหรียญเรียบๆ ไม่มีลวดลาย ไม่มีกระทั่งตราหรือยี่ห้อใดๆทั้งสิ้น “ ขอบคุณค่ะ ” แก้วยกมือไหว้ “ เก็บไว้อย่าให้หาย ขอให้โชคดีและลาก่อน ” เป็นประโยคสุดท้ายที่ได้ยินก่อนที่สติของประกายแก้วจะพร่าเบลอมากขึ้นๆ ... จนกระทั่งสุดท้ายจึงดับวูบสนิท ... ... ประกายแก้ว สกุลสุวรรณลืมตาขึ้นช้าๆ เสียงติ๊กต่อกเบาๆจากนาฬิกาแขวนผนังรวมถึงความนุ่มของเบาะเตียงนอนที่คุ้นเคยทำให้เด็กสาวรับรู้ว่าเธอกลับมาสู่ห้องนอน สู่โลกมนุษย์แล้ว สาวน้อยถอนใจยาว ประสบการณ์ผ่านนรกช่างน่าพรั่นพรึง ทว่าความโหดร้ายน่ากลัวนั้นกลับเตือนสติ ให้คำสอนและข้อคิดเป็นอย่างดี ลึกๆแล้วแก้วรู้สึกเสียดายอยู่ครามครัน ประสบการณ์ที่มีค่าดุจทองคำที่ได้พานพบกลับไม่อาจนำมาเล่าให้ใครฟังได้ เพราะหากพูดไปโดยไม่ดูตาม้าตาเรือแล้วล่ะก็ เธอคงถูกหาว่าเพี้ยนแน่ๆ คนที่พอจะเล่าให้ฟังได้ก็เห็นจะมีแต่ ยายมิ้นท์ – ศศิรัตน์ เพื่อนรักเท่านั้น ... ดีล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าไปถึงโรงเรียนเมื่อไร เธอจะรีบแจ้นไปเล่าให้ฟังทันทีเลย คิดได้เพียงเท่านั้นความง่วงเหงาแห่งนิทรารมณ์จึงค่อยๆก่อตัว มากขึ้น กระทั่งในที่สุดเปลือกตาของแก้วจึงได้ปิดลงสนิท เด็กสาวผู้มีเนตรเห็นวิญญาณหลับไปแล้ว เธอมัวตื่นเต้นกับเหตุการณ์ผ่านนรกมากเกินไป มิฉะนั้นคงไม่พลาดที่จะรับรู้บรรยากาศเงียบงันรอบกายหรอก ... โดยเฉพาะตรงหน้าต่างกระจกด้านผนังปลายเท้าของเตียงนอนนั่น ข้างนอกหน้าต่าง ... บัดนี้ปรากฏอาคันตุกะยามวิกาล ! มันคือเด็กน้อยผมจุกที่แต่งชุดโจงกระเบน !? ใช่ ! มันคือกุมารทองที่ตามติดหมอผีชุดขาวอยู่เสมอ ทั้งที่รถหาเสียงเลือกตั้ง ทั้งที่สนามบิน ทว่าที่แตกต่างก็คือ บัดนี้กุมารทองหาได้มีนวลหน้าน่ารักน่าชังเฉกเช่นเด็กน้อยวัยละอ่อนอีกต่อไป ใบหน้าของมันบิดเบี้ยวและเกรี้ยวกราด ! แววตาคมกริบอันเปี่ยมประสงค์ร้ายจ้องจับเขม็งที่ร่างของเด็กสาวในห้องนอน มันกำลังคิดแผนการบางอย่าง ? ... แน่นอนไม่น่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับแก้ว “ ข้าเข้าบ้านมันไม่ได้ ! แต่พรุ่งนี้มันต้องเจอกับข้า ฮิๆๆๆๆๆ ! ” เสียงหัวเราะกังวานก้องก่อนที่กุมารปิศาจจะเร้นกายเข้าสู่เงามืดของร่มไม้ในสวนข้างหน้าต่าง ... จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 11:37:07

ความคิดเห็นที่ 2 ... เช้าแล้ว ทันที่ประกายแก้วลืมตาตื่น เด็กสาวลุกพรวดจากที่นอน สิ่งที่ทำเป็นอย่างแรกก็คือการควานหาเหรียญสีดำซึ่งได้รับมอบในความฝันยามวิกาล ... ความฝันที่ดวงจิตของเธอได้รับเชิญให้ท่องยังแดนนรก โดยในตอนท้ายของทริปท่องเที่ยวพิภพอเวจี เด็กสาวได้รับเหรียญสีดำมาจากยมทูตผู้ไว้หนวด และแน่นอนว่าประกายแก้วถึงกับขนลุกทั่วสรรพางค์กายเมื่อเธอพบว่าเหรียญนั้นมีอยู่จริง ! ... เช่นนั้นแล้วความฝันเมื่อคืนนี้ มิใช่เป็นเพียงแค่ฝัน ! เหรียญมันปลาบสีดำสนิท มันวางอยู่บนโต๊ะทำการบ้านของแก้ว เด็กสาวหยิบเหรียญลึกลับขึ้นมาพินิจพิเคราะห์แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ แต่อย่างไรก็ตามเด็กสาวก็ยังเชื่อมั่นความฝันยามราตรี ด้วยเหตุนี้แก้วจึงเก็บเหรียญไว้ในถุงผ้าเล็กๆและวางไว้ตรงหัวเตียง และแม้เด็กสาวจะอยากเล่าความฝันอันน่าตื่นเต้นให้คุณแม่ฟัง แต่ด้วยเวลาเช้า ชั่วโมงเร่งด่วนอันมีเวลาจำกัด แก้วจึงจำต้องรีบรับประทานอาหารให้เสร็จ และกล่าวล่ำลาบุพการีที่ออกมาส่งเธอตรงหน้าบ้าน ในนาทีนั้นหัวใจเด็กสาวพลันรู้สึกหวิวๆอย่างไรชอบกล เสมือนกำลังสัมผัสลางร้ายอันน่าพรั่นพรึง ? “ แม่คะ พ่อคะ ไปทำงานระวังตัวด้วย ” พูดพร้อมโผเข้ากอดเข้าผู้เป็นแม่ “ อะไรกันเด็กคนนี้ ? วันนี้มาแปลก ? ” วาสนาลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน เธอนึกสงสัยเล็กน้อย ปกติลูกสาวไม่เคยสั่งความอะไรเช่นนี้ “ ไม่มีอะไรค่ะ แก้วไปก่อนนะคะ ” เด็กสาวรู้สึกว่าตัวเองพูดอะไรแปลกๆออกไปเสียแล้ว เธอจึงรีบผละออกจากมารดา ยกมือไหว้สองบุพการีก่อนจะวิ่งตื๋อไปยังริมถนนเพื่อโบกมือเรียกรถแดงที่กำลังแล่นผ่านมา ที่โรงเรียนลานนาวิทยาลัย ประกายแก้วมัวแต่วุ่นเรื่องโครงงานที่ต้องเตรียมนำเสนอ โดยกลุ่มเธอนั้นนอกจากตัวเองแล้วก็ยังมีส้มเช้ง พยนต์และวิวัฒน์ ตอนนี้ทุกคนและทุกกลุ่มต่างกำลังถกเถียง แก้ไขปัญหากันอย่างเคร่งเครียด ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่มีโอกาสและไม่มีเวลาที่จะเล่าความฝันให้ยายมิ้นท์ฟัง “ ตรงนี้เราควรจะแสดงภาพให้เหมือนจริง จะทำเป็นสไลด์เพาเวอร์พอยต์ หรือเป็นวีดิโอภาพเคลื่อนไหวดี ” วิวัฒน์หัวหน้าห้องถามความเห็นจากเพื่อนในกลุ่ม “ เอ ... ยังไงดีล่ะ ? งั้นเอาอย่างนี้เดี๋ยวพวกเราเว้นจุดนี้ไว้ก่อนดีไหม ถ้ายังไงเดี๋ยวค่อยวกกลับมาคิดปัญหาเรื่องการนำเสนออีกที ตอนนี้เราควรคิดเรื่องเนื้อหาให้ละเอียด ไม่บกพร่องกันก่อน ” ส้มเช้งเสนอซึ่งทุกคนก็เห็นด้วย “ ใครมีปากกาเน้นข้อความบ้าง ขีดปัญหาที่เว้นไว้จะได้เห็นเด่นชัด ไม่ลืม ” พยนต์เสนอความเห็นบ้าง “ แก้วมี เดี๋ยวหยิบมาให้จ้ะ ” พูดจบประกายแก้วจึงรีบเดินตรงไปยังโต๊ะของตัวเอง เมื่อถึงที่โต๊ะประจำตัว เด็กสาวนั่งลงที่เก้าอี้ มือล้วงเข้าไปในลิ้นชักเพื่อหาปากกาเน้นข้อความ เธอควานมือไปมา จุดประสงค์คือเพื่อหาปากกา ... ทว่ากลับคลำเจออะไรบางอย่างที่นิ่มๆ เย็นๆ กำได้พอดีมือ “ เอ๊ะ ! อะไรน่ะ ? ” แก้วเอ่ยด้วยความสงสัย เธอดึงสิ่งนิ่มๆนั้นออกมาด้วยสัญชาตญาณ ... มันคือข้อมือ !? วินาทีนั้น ประกายแก้วรู้สึกจุกแน่นตรงกลางหน้าอก พูดอะไรไม่ออกอย่างกะทันหันเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ในมือ มันคือข้อมือของเด็กทารก !? มือน้อยอันขาวซีดและเย็นเฉียบถูกดึงออกมาจากในลิ้นชักของโต๊ะเรียน และแม้แก้วไม่คิดที่จะดึงต่อ ทว่าบัดนี้นอกจากมือแล้ว แขน ... ไหล่ ... ลำตัว ทั้งหมดค่อยๆคืบปรากฏให้เห็น   แน่นอนว่าส่วนสุดท้ายคือ ‘ ใบหน้า ’ ! ดวงหน้าเขียวคล้ำขึ้นอืดโผล่ให้ประจักษ์แก่สายตานักเรียนสาว ลิ้นสีม่วงบวมคับแน่นอยู่ในปากบ่งบอกว่าร่างทารกในลิ้นชักไร้ซึ่งแววแห่งชีวิต “ ว้าย ! ” ประกายแก้วอุทานลั่น เด็กสาวลุกพรวดพร้อมสะบัดมือจากร่างที่สมควรเรียกว่า ‘ ศพ ’ ร่างทารกที่ไม่รู้ที่มาถูกเหวี่ยงลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก บัดนี้ร่างที่เริ่มขึ้นอืดกลิ้งกองอยู่กับพื้นห้องเรียน ทว่า ! พริบตาเดียวเท่านั้น ทารกหน้าเขียวหมุนกายพลิกตัวให้อยู่ในท่าคว่ำ มันยิ้มแสยะยิงฟันให้เด็กสาว ลิ้นม่วงคับปากทำให้น้ำลายผสมน้ำเหลืองยืดหยดนองเต็มพื้นห้อง “ ฮิๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆ ” เสียงหัวเราะแสบแก้วหูจากทารกปิศาจ บัดนี้มันคืบคลานกระดืบเข้าหาแก้วที่ทำได้แค่เพียงยืนตัวสั่น “ ไม่ ... ไม่นะ ... อย่าเข้ามา ... ” เด็กสาวส่งเสียงอึกอักครางในลำคอ ร่างบวมฉึ่งตรงหน้าคืบใกล้จนเหลือระยะห่างเพียงปลายนิ้ว “ แก้ว ! แก้วเป็นอะไร ? ” เสียงเรียกดังข้างหูพร้อมฝ่ามือที่เขย่าหัวไหล่ พริบตานั้นภาพมายา วิญญาณร้ายพลันหายมลายสิ้น สติที่กำลังจะหลุดลอยกลับคืนสู่เด็กสาวอย่างทันท่วงที “ ม .. มิ้นท์ ” ศศิรัตน์นั่นเอง ประกายแก้วหันไปมองโดยรอบก็พบว่าตอนนี้เธอเป็นจุดสนใจของทุกคนในห้อง ทุกคู่สายตากำลังจับจ้องที่ตัวเธอ “ ไม่มีอะไรจ้ะ ทุกคน พอดีแก้วหาปากกาแล้วจับไปโดนจิ้งจกที่แอบอยู่ในลิ้นชักน่ะ ” ประกายแก้วรีบอธิบาย เธอเฉไฉไม่ได้บอกเหตุผลที่แท้จริงอันจะทำให้ทุกคนหาว่าเธอเพี้ยน เด็กสาวหยิบปากกาเน้นข้อความที่อยู่แค่ริมลิ้นชักก่อนจะรีบกลับไปร่วมกลุ่มโครงงานของต “ สงสัยเพื่อนเราโดนอีกแล้ว ” ศศิรัตน์รำพึง แม้จะสงสารแต่เธอก็ทำได้เพียงให้กำลังใจเพื่อนรักเท่านั้น จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 11:38:19

ความคิดเห็นที่ 3 ตลอดเวลาที่ประกายแก้วนั่งรวมกลุ่มทำงาน เด็กสาวแทบไม่มีสมาธิเอาเสียเลย ด้วยเพราะเวลาที่เธอมองออกไปทางหน้าต่างหรือประตู ทุกครั้งจะต้องเห็นภาพวิญญาณทารกขึ้นอืดอยู่เสมอ ซ้ำร้ายยิ่งกว่านั้น ... เมื่อเข้าสู่คาบเรียนปกติ แทนที่จะได้ตั้งใจเรียนกลับต้องมาหวาดระแวงและเผชิญหน้ากับเรื่องสยองอยู่ตลอดเวลา ครั้งหนึ่งขณะที่กำลังมองกระดานดำตามที่ครูสอน เด็กสาวรู้สึกเหมือนมีอะไรมาดุนๆที่ท้อง และเมื่อก้มลงไปดูจึงได้เห็น ... ใบหน้าเขียวขึ้นอืดของทารกปิศาจยื่นโผล่ออกจากลิ้นชักโต๊ะอีกครั้ง หัวของมันพยายามดันเข้าที่หน้าท้องของเธอ “ ฮิๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ ” มันหัวเราะเสียงดังลั่น ดวงตาขาวโพลนเกลือกกลอกไปมา ประกายแก้ว สกุลสุวรรณพยายามตั้งจิต ตั้งสมาธิแผ่เมตตา ท่องประมวลทุกบทคาถาเท่าที่จำได้ในใจ ทีแรกเมื่อลืมตาแล้วไม่เห็นศีรษะผีก็นึกไปว่าปลอดภัยแล้ว ... แต่ที่ไหนได้ ! ปิศาจร้ายยังคงวนเวียนอยู่รอบกาย บางทีก็โผล่หน้าอยู่ข้างๆโต๊ะ บางคราวไปยืนอยู่ที่หน้ากระดานดำ ไม่ก็หน้าประตูห้องเรียน “ อย่ามารบกวนกันเลย ” ประกายแก้วแข็งใจฝืนสบตาผีร้ายทั้งๆที่กลัวจนแทบบ้า เด็กสาวกระซิบเบาๆโดยตั้งใจสื่อข้อความไปยังผีร้ายที่บัดนี้กำลังยืนอยู่ชิดขอบโต๊ะเรียน “ ฮิๆๆๆๆๆๆๆ ” เสียงหัวเราะลั่นแทนคำตอบ ร่างทารกที่ขึ้นอืดพลันแปรเปลี่ยนเป็นร่างผีกุมารทอง ... มันคือกุมารปิศาจที่เด็กสาวเคยพบเห็นพร้อมหมอผีชุดขาว และเมื่ออยู่ใกล้ขนาดนี้แก้วจึงสามารถมองเห็นมองอักขระโบราณที่หน้าผากได้อย่างชัดเจน มันเป็นตัวอักษรที่เธอไม่รู้จัก ทว่าที่แปลกกว่าทุกครั้งก็คืออักขระที่หน้าผากกำลังพร่าเลือน ร่ำๆจะหายไปมะรอมมะร่อ “ มืงยุ่งไม่เข้าเรื่องนังหนู ! ถ้าไม่อยากตาย ... อย่าเสือก ! ” ปิศาจร้ายตวาดลั่น แน่นอนว่ามีเพียงเด็กสาวเท่านั้นที่สามารถได้ยินเสียงของวิญญาณที่อยู่คนละภพภูมิ “ ฉันแค่อยากช่วยคนอื่น ” ประกายแก้วกระซิบตอบกลับ โดยเฉพาะเรื่องในการก่อการร้ายที่สนามบิน หากเธอเพิกเฉย ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว ... มั่นใจได้เลยว่าจะต้องเกิดการสูญเสียครั้งใหญ่อย่างแน่นอน “ ฮ่าๆๆๆๆๆ ” กุมารผีหัวเราะลั่นอีกครั้ง แก้วนึกสงสัยและกังวลใจว่าด้วยเหตุใดลุงทหาร เจ้าที่ผู้ปกป้องโรงเรียนถึงไม่เข้าจัดการผีร้ายตัวนี้ “ อย่าคิดขอความช่วยเหลือ ! เจ้าที่แก่ๆนั่น พ่อข้าสะกดมันไว้แล้วด้วยอาคม ทุกครั้งเวลาที่พวกข้าเข้ามาในโรงเรียน ตัวมันแทบไม่เหลืออำนาจที่สามารถปกปักรักษาพื้นที่ได้ ” “ ต้องการอะไร ? ” แก้วถาม “ พ่อข้าต้องทำงานให้สำเร็จ ที่สนามบินวันนั้นถ้าไม่มีแก .. นังเด็กน้อย ” ผีร้ายกล่าวด้วยน้ำเสียงอาฆาตแค้น “ ฉัน ... ฉันไม่รู้ ฉันก็แค่อยากช่วยคนอื่น ” แก้วพูดด้วยความหวาดกลัว บัดนี้ใบหน้าเด็กผีผมจุกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำอืดเน่าอีกครั้ง “ งั้นก็ระวังตัวไว้ ฮิๆๆๆๆๆ ” วิญญาณพยาบาทขู่อาฆาตก่อนที่จะสลายตัวไปกับอากาศธาตุ แม้ผีร้ายจะจากไปแล้ว ทว่าประกายแก้วกลับรู้สึกหวั่นใจเป็นอย่างยิ่ง เธอคงต้องเฝ้าระวังการทำร้าย ความพยาบาทอาฆาตจากศัตรูที่มองไม่เห็น ... ทำไมต้องเป็นเช่นนี้ ? ทั้งที่เธอเพียงแค่อยากจะช่วยคนเท่านั้น หลังเลิกเรียน ประกายแก้วยังคงนั่งใจลอยที่โต๊ะเรียน แม้เพื่อนคนอื่นๆจะลงไปข้างล่างหมดแล้ว แต่เด็กสาวยังคงนั่งรอ ... แม้จะกลัวแต่แก้วก็กำลังรอ เธอรอให้ผีกุมารทองปรากฏกายอีกครั้ง ทว่าคราวนี้มันหาได้โผล่มาให้เห็นไม่ บางคราวเด็กสาวถึงกับต้องกลั้นใจก้มลงดูในลิ้นชักโต๊ะเผื่อจะเจอร่างปิศาจทารกขึ้นอืด นักเรียนสาวตั้งสติฝืนความกลัว เธอตั้งใจจะขอร้องผีร้ายไม่ให้ยุ่งหรือคิดพยาบาทอาฆาตอีก ยิ่งช่วงนี้เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิต ตัวเธอเองต้องพยายามอ่านหนังสือให้มากเพื่อเตรียมตัวสอบเข้าคณะแพทย์ฯ ฉะนั้นหากต้องเจอผีบ่อยๆแล้วล่ะก็ คงต้องประสาทกินอย่างแน่นอน ทว่า พิลึกยิ่งนัก คราวที่ต้องการอยากจะเจอสิ่งเร้นลับ ... กลับไม่เจอ ! “ แก้ว ... แก้วลงไปข้างล่างกันเถอะ ” ศศิรัตน์ที่นั่งรอเป็นเพื่อนตรงมุมห้องริมประตูชักชวน เด็กสาวหันไปมองเพื่อนรักแล้วพยักหน้า เธอไม่อยากรบกวนให้มิ้นท์ต้องรอเธอนานมากไปกว่านี้ ความจริงแก้วพยายามบอกให้ยายมิ้นท์กลับไปก่อน แต่เพื่อนเกลอก็เป็นห่วงไม่ยอมห่างไปไหน “ จ้ะ ไปเดี๋ยวนี้แหละ ” ประกายแก้วเก็บกระเป๋าลุกจากที่นั่ง ก่อนจะไป เธอยังไม่วายเหลือบชำเลืองใต้โต๊ะเป็นการส่งท้าย ... แต่ก็เหมือนเดิม ไม่มีวี่แววของกุมารปิศาจ สองสาวพากันเดินออกจากตึกเรียน เวลานั้นตะวันยามเย็นทอแสงอ่อนลงมากแล้ว กระนั้นในสนามฟุตบอลก็ยังมีนักเรียนที่ซ้อมกีฬาอยู่ประปราย บรรยากาศโดยรวมจึงไม่เปลี่ยวเหงาน่ากลัว “ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงแก้วต้องระวังตัว ” ศศิรัตน์ออกความเห็นหลังจากที่แก้วเล่าเหตุการณ์ที่สนามบินและเรื่องที่เจอวิญญาณกุมารผีในห้องเรียน “ แก้วก็ว่าอย่างนั้น ดูสิขนยังลุกอยู่เลย ” ประกายแก้วพูดพร้อมยกแขนขึ้นดู ขนอ่อนของเธอลุกชันทั่วร่างจากความประหวั่นพรั่นพรึง ทั้งกลัว ทั้งรับรู้ถึงภยันตรายที่กล้ำกราย และในพริบตานั้น ... ภาพทางเดินที่ปรากฏในคลองจักษุอยู่พลันแปรเปลี่ยนอย่างฉับพลัน !? ประกายแก้วอ้าปากค้าง จากทางเดินในโรงเรียน บัดนี้เธอกำลังเห็นภาพริมถนนแห่งหนึ่ง เด็กสาวจำได้ว่าเป็นถนนในตัวเมืองเชียงใหม่นี่แหละ ... และอะไรบางอย่างที่ดลใจเธอให้มองไปยังถนนอันมีรถราวิ่งขวักไขว่ รถยนต์สีบรอนซ์เงินคุ้นตาคันหนึ่งกำลังขับส่ายไปมา ... รถของครอบครัวเธอ !? ประกายแก้วสามารถมองเห็นภาพในรถได้อย่างชัดเจน คุณพ่อกำลังพยายามบังคับพวงมาลัยอย่างเต็มที่ ขณะที่คุณแม่นั่งหน้าซีด ปากคอสั่นตรงที่นั่งข้างคนขับ   รถส่ายหวุดหวิด จวนเจียนจะชนหลายครั้ง เด็กสาวเห็นได้ชัดว่าสาเหตุคืออะไร ผีร้ายผมจุกในชุดกระโจงเบน ... กุมารผีตนนั้น ! บัดนี้มันเกาะอยู่ตรงฝากระโปรงหน้า !? ปากของมันแสยะยิ้มหัวเราะร่า ท่าทางมันกำลังสะใจ !? ส่วนด้านในตัวรถ นอกจากบุพการีทั้งสอง เด็กสาวยังเห็นใครอีกคน ... ใช่ ! เธอคนที่เด็กสาวเห็นนั้นไม่ใช่ดวงวิญญาณที่อยู่ในภพภูมิมนุษย์ ที่ช่องว่างระหว่างเบาะนั่งคู่หน้า ตรงเกียร์และเบรกมือปรากฏร่างหญิงสาวผมยาว ใบหน้าสวยคม เธออยู่ในชุดไทยสีบรอนซ์เงิน ชุดไทยสีเดียวกับตัวถังรถ ! หญิงสาวสวมสไบกำลังร้องห้ามผีร้ายที่ฝากระโปรง ... บางทีเธออาจเป็นแม่ย่านางรถ ? ประกายแก้ววิเคราะห์ด้วยสองเหตุผล นั่นคือชุดสไบที่มีสีเดียวกับตัวถัง และที่มั่นใจก็คือเธอมองเห็น ‘ สายใยสีเงิน ’ ที่โผล่ออกจากศีรษะหญิงชุดไทย ด้ายสายสัมพันธ์นั้นเชื่อมต่อกับคอนโซลหน้ารถ เครื่องยนต์ห้อตะบึงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พ่อของแก้วพยายามเหยียบเบรกเพื่อห้ามล้อ แต่ดูเหมือนจะไม่เกิดประโยชน์ ความเร็วไม่ลดลงเลยแม้สักนิด รถยนต์พุ่งข้ามสี่แยกทั้งที่ไฟแดง และที่ด้านข้างรถกระบะกำลังวิ่งตรงมาด้วยความเร็วสูง ! “ เฮ้ยยยยย ! ว้ายยยย ! ” “ อย่าทำร้ายพ่อแม่นะ ” แก้วได้ยินเสียงร้องของบุพการีชัดเจน เธอตะโกนออกไปด้วยสัญชาตญาณเสียงดังลั่น อนุสติหวั่นไหวหวาดวิตกด้วยเป็นห่วง ในเสี้ยวพริบตานั้นเด็กสาวเห็นวิญญาณปิศาจแสยะยิ้มยิงฟัน ... และภาพมายาก็วูบหายไป ... “ แก้ว ... แก้ว ... ” เสียงยายมิ้นท์กระทบโสตสัมผัส จากแว่วยินค่อยๆเพิ่มเป็นเสียงดังฟังชัด ประกายแก้วที่เริ่มตั้งสติหันไปมองก็พบว่าเพื่อนรักกำลังมองด้วยความเป็นห่วง บรรยากาศรอบกายกลับมายังทางเดินในโรงเรียนอีกครั้ง “ แก้วเป็นอะไรไป จู่ๆก็หยุดเดิน ? ” ศศิรัตน์ถาม มือจูงเพื่อนรักให้ไปนั่งพักที่ม้าหินริมสนาม “ แก้วเห็นภาพแปลกๆ ” เด็กสาวบอกเพื่อน หัวใจเต้นสั่นหวิว นึกหวั่นวิตกว่าภาพหลอนที่เห็นเมื่อครู่จะกลายเป็นความจริง “ ผีเหรอแก้ว ? ” เพื่อนรักถาม เด็กสาวมองหน้าเพื่อน เธอไม่รู้จะตอบอย่างไร ... จะเป็นผีจริงๆ หรือจะเป็นภาพหลอนฝันร้ายกันแน่ ? ทว่ายังไม่ทันที่จะตอบอะไร ตรู๊ดดดดด ! ตรู๊ดดดดด ! เสียงโทรศัพท์มือถือดังเป็นจังหวะแทรกบทสนทนา ประกายแก้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าก็พบว่าเป็นเบอร์ของคุณแม่ “ ค่ะ แม่ ” แก้วกรอกเสียงลงไป ใจชื้นว่ามารดาของตนปลอดภัยดี “ ญาติของคุณวาสนาหรือครับ ... ผมหน่วยกู้ภัยครับ ” เสียงทุ้มแว่วจากโทรศัพท์ หัวใจเด็กสาววูบหล่นลงที่ปลายเท้า “ ค่ะ ... ใช่ค่ะ หนูเป็นลูกสาวของคุณแม่ค่ะ ” แก้วรับคำเพื่อยืนยันตนด้วยน้ำเสียงสั่นๆ จากนั้นสมองจึงเริ่มมึนงงจากการรายงานทางโทรศัพท์ของหน่วยกู้ภัย “ ค่ะ ... คะ ? ... ค่ะ ! ค่ะ ! ” เด็กสาวอุทานลั่นก่อนที่จะกดปุ่มวางหู “ เกิดอะไรขึ้นแก้ว ? ” มิ้นท์ถามพร้อมเอื้อมมือไปจับแขนแก้วที่บัดนี้กำลังสั่นเทา “ พ่อแม่แก้วเกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล !? ” ( โปรดติดตามตอนต่อไป ) จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 11:40:16

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะ บทนี้สงสารแก้วมาก.เธอจะสู้กับผีร้ายได้งัยนี่..ลุ้นๆ เหรียญทีได้มาจะมีพลังหรือปล่าว จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 18:34:19

ความคิดเห็นที่ 5 แงๆๆๆๆ  มีเด็กออกมาจากโต๊ะ.. หลอนจังง่ะ... กินขนมแก้..ความน่ากลัวดีกว่า.... คุณหมอมาทานด้วยกันนะคะ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 12 พ.ค. 54 22:37:58

ความคิดเห็นที่ 6 ผีระราน เขาให้เหรียญ ก็เอาไปไว้หัวเตียง มันก็ช่วยรักษาเตียงสิ เอ๊อ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 20:16:28

ความคิดเห็นที่ 7 อัพเดตครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10576424/W10576424.html#3 จากคุณ : Luckard เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 54 11:27:36