ความคิดเห็นที่ 1 สิ่งแรกที่ขณะดีทำหลังจากกลับจากการไปส่งปิยมนคือการเข้าไปค้นสมุดเฟรนด์ชิฟสมัยมัธยมปลายในห้องเก็บของเพื่อ ‘ทำความรู้จัก’ กลางเมษา หญิงสาวนิสัยแปลก ชายหนุ่มไล่อ่านข้อความจากเพื่อนๆ จนครบทุกหน้า หากแต่ไม่พบข้อความที่เป็นของเธอ “อ้าว เฮ้ย หายไปไหนวะ ทำไมไม่มีของยายนั่น เฟรนด์ชิฟก็ไม่เขียนให้เราด้วย” ขณะดีขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ก่อนจะใช้สมองส่วนความทรงจำอีกครั้งอย่างหนักหน่วง เขาค่อยๆ ไล่เรียงเหตุการณ์สมัยเรียนมัธยมปลายที่พอจำได้ แต่เหตุการณ์ทั้งหมดที่นึกได้ ไม่มีกลางเมษาอยู่ด้วยเลย “สงสัยจะเคยคุยกันไม่ถึงห้าสิบคำอย่างที่ยายนั่นว่าจริงๆ นั่นแหละ” รำพึงเสร็จ ขณะดีก็รื้อๆ ลงไปในลังอีกครั้งและหยิบหนังสือรุ่นออกมา เมื่อเปิดไปที่หน้าซึ่งเป็นห้องของเขา ไล่สายตาตามรูปและชื่อครู่หนึ่งเขาก็เจอชื่อที่ต้องการ “กลางเมษา เนาวพร ชื่อเล่น เก้ เกิดวันที่ ๑๐ เมษา ฉายา เก้เพี้ยน...อ้อ เพี้ยนมาตั้งแต่ตอนนั้นเลยเหรอ” เขาทำเสียงคล้ายเยาะ ก่อนจะก้มลงอ่านประวัติของเธอต่อ “นิสัย จริงใจ ตรงไปตรงมา...เออ อันนี้เห็นด้วย จริงใจซะน่าเกลียด คติประจำใจ ถ้าคิดว่าสิ่งไหนดีก็ทำไป...เฮอะ ดีกับใครกันล่ะ แม่คุณ ดีต่อตัวเองแต่แย่สำหรับคนอื่นล่ะสิ” ขณะดีได้แต่เบะปากมองเด็กสาวผมหยิกฟูที่กำลังยิ้มน้อยๆ ให้กล้องด้วยความหมั่นไส้ ชายหนุ่มกวาดตามองบรรดาเพื่อนสนิทในกลุ่มของเธอ ซึ่งมีแต่ผู้หญิง ครั้นแล้วเขาก็ยิ้มพอใจเมื่อพบว่าหนึ่งในนั้นเป็นคนที่เขาได้คุยด้วยบ่อย เพราะเป็นทีมงานในบริษัทพีอาร์ที่เข้ามาทำงานให้พ่อของเขาเรื่อยๆ ออกจากห้องเก็บของในสภาพผมเผ้าค่อนข้างยุ่งเหยิงให้คนรับใช้มองแปลกๆ แล้ว ขณะดีก็รีบเดินขึ้นห้องเพื่อใช้โทรศัพท์มือถือ และหลังจากถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับปลายสายอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็วกเข้าประเด็นทันที “แป๋ว แป๋วจำเก้ได้หรือเปล่า” ทางนั้นเงียบไปครู่หนึ่งคล้ายไม่แน่ใจในคำถาม ครั้นแล้วก็รีบกรอกเสียงลงมาว่า “ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ก็เก้เป็นเพื่อนในกลุ่มเรา เราก็ยังคุยกับเก้อยู่นะ ว่าแต่ มีอะไรหรือเปล่า ดี” น้ำเสียงของแป๋วหรือศุภรดาดูกังวลขึ้นมาทันที “เก้เป็นอะไร ดีเจอเก้เหรอ” “ใช่ แต่เขาดูแปลกๆ นะ เหมือนไม่ค่อยอยากคุยกับเราเท่าไร เขาเป็นอะไรหรือเปล่าน่ะ” “เก้มันก็แปลกๆ อย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่อย่างนั้นพวกเราจะเรียกมันว่าเก้เพี้ยนเหรอ” ศุภรดาหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะกลับมาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนเดิมว่า “ว่าแต่ที่ดีบอกว่า เหมือนเก้ไม่อยากคุยกับดีน่ะ มันเป็นยังไงเหรอ” “ก็เราขอเบอร์เขา เอาไว้เผื่อนัดเจอนัดทานข้าวกันบ้าง แต่เขาไม่ยักให้แฮะ กลับบอกว่า เราก็แค่ขอเขาไปอย่างนั้นเอง ยังไงก็คงไม่โทรฯ หาเขาหรอก นี่คือเมื่ออาทิตย์ก่อนนะ แล้ววันนี้ ก็เจอกันอีก เขามาจัดดิสเพลย์ที่ห้างแฟนเราน่ะ เขาก็ยังปฏิเสธเหมือนเดิม แถมยังบอกอีกว่า หลายคนก็คิดเหมือนเขานี่แหละ แต่ไม่กล้าทำ คือ เราไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนแบบนี้อยู่น่ะ เฮ้ย แบบ...ถ้าไม่อยากติดต่อ ไม่อยากคุยกัน ก็ไม่ควรจะมาทักเราแต่ต้น ถูกป่ะ” “อืม...” ศุภรดาเว้นช่วงคล้ายกำลังคิดหาคำพูดอยู่ “คือ เก้เขาเป็นคนค่อนข้างมีตรรกะอะไรแปลกๆ ในแบบของเขานะ อย่างกรณีที่ดีเจอ ก็มีเพื่อนคนอื่นเคยเจอนะ” “เฮ้ย แล้วแบบนี้ชีวิตจะมีเพื่อนเหรอ ถือว่ามนุษยสัมพันธ์แย่และมารยาทเสียเอามากๆ นะ” อารมณ์ของชายหนุ่มยังไม่หายกรุ่น “นี่ไม่มีมนุษยสัมพันธ์มาตั้งแต่เด็กเลยป่ะ ในสมุดเฟรนด์ชิฟเรา เขาก็ไม่ยอมเขียน” “ฮะๆ ท่าทางดีจะซีเรียสมากนะเนี่ย คืองี้ เก้น่ะ พอสอบเสร็จเขาก็ต้องย้ายตามพ่อแม่ไปอยู่ต่างจังหวัดกะทันหัน ไม่ใช่แค่เฉพาะของดีหรอก ของเพื่อนอีกหลายๆ คน เขาก็ไม่ได้เขียน” “อ้อ...” ขณะดีพยักหน้าหงึกหงักกับโทรศัพท์ ก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า “แต่ยังไง เราก็ว่าเขาดูแปลกๆ อยู่ดีแหละ” “เราไม่อยากให้ดีถือสาเก้นะ ถึงเขาจะดูแปลกๆ สักหน่อย แต่จริงๆ แล้วมันเป็นคนดีมาก จิตใจดีมาก มากเสียจนเราไม่คิดว่าเขาจะทำได้” น้ำเสียงศุภรดากลับมาจริงจังอีกครั้ง “อือ เราก็ไม่ได้อะไรหรอก แค่แปลกใจแล้วก็แอบเคืองๆ เล็กน้อย แต่ตอนนี้ไม่แล้วละ...” ขณะดีพูดให้ฝ่ายนั้นคลายใจ ก่อนจะขอตัววางสายเมื่อปิยมนเรียกสายซ้อนขึ้นมา “ขอบใจมาก แป๋ว ไว้เดี๋ยวนัดเจอกันนะ แล้วชวนเก้มาด้วย ดูซิว่า เห็นหน้าเราแล้วเขาจะว่ายังไง” ชายหนุ่มทิ้งท้ายไว้ด้วยเสียงหัวเราะ...เจือหมายมาดบางอย่าง! จากคุณ : รุ่งดี เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 00:24:46 A:1.47.209.29 X: TicketID:316368

ความคิดเห็นที่ 2 ความหมายมาดบางอย่างของขณะดีสัมฤทธิ์ผลในอีกหนึ่งเดือนกว่าๆ ต่อมา แม้จะเป็นช่วงที่ความรักของเขากับปิยมนกำลังเบ่งบานเต็มที่ แต่เขาก็ยังเจียดเวลามานึกถึงเรื่องของกลางเมษาได้และตอบตกลงทันทีที่ศุภรดาเอ่ยปากชวนไปเที่ยวทะเลใกล้กรุงเทพสุดสัปดาห์นี้ “ดีมาเที่ยวด้วยกันสิ เผื่อว่าจะรู้จักเก้เขามากขึ้นไงล่ะ” “เอ้อ เราก็ไม่ได้อยากรู้จักอะไรมากมายขนาดนั้นหรอกนะ แค่อยากรู้ระบบความคิดของเขาน่ะ” ขณะดีหัวเราะร่วนไปตามสาย “ว่าแต่มีใครไปบ้างล่ะ” “มีเรา มีเก้ มีแพท แล้วก็แฟนแพท ดีมาก็ดีนะ จะได้เป็นเพื่อนคุยกับแฟนยายแพท พี่เขาเป็นผู้ชายคนเดียว อาจจะอึดอัดหรือทำตัวไม่ถูก...” ขณะดีตอบตกลง โดยไม่ลืมที่จะขออนุญาตเพื่อนชวนคนรักไปด้วย โดยตั้งใจว่าจะไปถึงตอนบ่ายๆ อยู่ทานข้าวกับเพื่อนๆ เสร็จแล้วก็ขับรถกลับกรุงเทพตอนค่ำนั้นเลย แต่ครั้นถึงเวลา ปิยมนกลับโทรฯ มายกเลิกในนาทีสุดท้าย ด้วยมีเรื่องด่วนที่ต้องเข้าไปเคลียร์ที่ห้าง ขณะดีจึงโทรฯ ชวนยศพลให้ไปเป็นเพื่อนแทน ตอนที่สองหนุ่มไปถึงเป็นช่วงแดดร่มลมตก อากาศกำลังดี บริเวณชายหาดจึงคลาคล่ำไปด้วยนักท่องเที่ยวที่ลงมาทำกิจกรรมเป็นกลุ่ม บ้างเล่นฟุตบอล บ้างโยนห่วง และบ้างก็ลงเล่นน้ำ พอหันมาเห็นทั้งคู่ ศุภรดาที่นั่งเฝ้าโต๊ะอยู่คนเดียวก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อ เธอจำได้ว่า ขณะดีบอกว่าจะพาแฟนมาด้วย! โอ้...เพื่อนของเธอเป็นพวกรักร่วมเพศหรอกหรือนี่? มิน่าล่ะ ถึงได้คิดเล็กคิดน้อยกับแค่เรื่องที่กลางเมษาปฏิเสธการให้เบอร์ หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะหันไปยิ้มรับการทักทายจาก “คนรัก” ของเพื่อน “เพื่อนๆ ไปไหนกันหมด ทำไมแป๋วอยู่คนเดียว” ขณะดีถามหลังจากทั้งคู่ทักทายกันเสร็จแล้ว พลางเหลียวหาเพื่อนคนอื่น “แพทกับพี่แอ้มไปเดินเล่น ส่วนเก้ลงเล่นน้ำ” ศุภรดาว่าพลางพยักพเยิดไปที่ทะเล ก่อนจะหันมาทางยศพล “เชิญนั่งก่อนค่ะ คุณหยวน ตามสบายนะคะ...ดี ในถังนั่นมีเครื่องดื่มอยู่นะ...เดี๋ยวแป๋วไปตามเพื่อนๆ ให้” “ไม่เป็นไรดีกว่า แป๋ว เราอยากเซอร์ไพรส์เก้น่ะ” ขณะดีกล่าวด้วยน้ำเสียงครึ้มอกครึ้มใจก่อนจะเดินไปหยิบเครื่องดื่มสำหรับตนเองและยศพล “แป๋วยังไม่บอกใช่มั้ยว่า เรามาด้วย” “ไม่ได้บอกจ้ะ ก็ดีขอไว้นี่นา” ศุภรดาเสียงกังวลไปเล็กน้อย แต่ก็รีบปรับให้เป็นปกติ ก่อนจะหันมาชวน “คนรัก” ของเพื่อนคุย “คุณหยวนมาเที่ยวทะเลบ่อยมั้ยคะ แล้วชอบที่นี่หรือเปล่า” “ผมมาทะเลจนเกือบเป็นอาชีพครับ” ยศพลตอบยิ้มๆ “ขานั้นเขาเป็นนักเขียนหญ่าย ต้องออกมาหาที่เงียบๆ หาแรงบันดาลใจบ่อยๆ บางวัน โทรฯ ถามว่าอยู่ไหน โน่น ขึ้นเขาโน่น” ศุภรดาตาโตด้วยความตื่นเต้น อืม พวกที่เป็นแบบนี้ก็มักอารมณ์อ่อนไหวอย่างนี้สินะ “คุณหยวนเขียนเรื่องอะไรบ้างคะ แป๋วเองก็ชอบอ่านนิยายนะคะ เรียกว่าชอบมากเลยจะดีกว่า เพราะแต่ละปีนี่หมดไปกับนิยายเยอะมาก” ครั้นยศพลเอ่ยชื่อนิยายเล่มหนึ่งออกมา ศุภรดาก็ยิ่งตาโต หน้าแดงก่ำด้วยความยินดี เผลอตัวยื่นมือไปจับแขนอีกฝ่ายเขย่าแรงๆ ด้วยความตื่นเต้น “จริงเหรอคะ นามปากนี้เป็นผู้ชายหรอกหรือคะ แป๋วเข้าใจว่าเป็นผู้หญิงมาตลอดเลย เขียนเรื่องได้น่ารักมาก และเรื่องที่คุณหยวนว่ามาก็เป็นหนึ่งในเรื่องโปรดของแป๋วเลย...” หลังจากนั้นนักเขียนหญ่ายกับแฟนพันธุ์แท้ก็เอาแต่คุยกันเรื่องนิยายอย่างถูกคอ โดยขณะดีเปิดโอกาสให้เต็มที่ เพราะคุยไม่รู้เรื่องด้วย ชายหนุ่มจึงเลี่ยงออกมาจากโต๊ะ และโทรฯ หาคนรัก “...งานยังไม่เสร็จเลยค่ะ ดี พิงค์เพิ่งจับได้ว่า ฝ่ายบัญชีที่เราไว้ใจมากที่สุด ยักยอกเงินค่ะ นี่ถ้าคุณแม่ไม่บังเอิญไปเห็นบ้านของเขาที่ใหญ่โตหรูหราเกินฐานะ พวกเราก็คงโดนเขาหลอกอย่างนี้เรื่อยๆ...ตอนนี้ดีถึงทะเลแล้วใช่มั้ยคะ พิงค์ได้ยินเสียงคลื่น” ปิยมนรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะนึกได้ว่างเอาแต่พูดเรื่องเครียดๆ ของตัวเอง “ถึงแล้วครับ เจอเพื่อนๆ แล้ว น่าเสียดาย พิงค์ไม่ได้มาด้วย นี่พี่เก้ของพิงค์ก็มาด้วยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเสียดาย “เอ๊ะ พี่เก้หรือคะ...ก็ไหนคุณบอกว่า ที่ไปเที่ยวเนี่ยเป็นเพื่อนสมัยมัธยมไงคะ ตกลงว่าคุณกับพี่เก้เคยรู้จักกันมาก่อนใช่มั้ยคะ” ขณะดีหัวเราะเบาๆ ก่อนตอบกลับไปว่า “ใช่ แต่ดูท่าทางเขาไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมซักเท่าไหร่ วันนั้นผมเลยบอกคุณไปอย่างนั้น” คุยกันต่ออีกสองสามคำ ปิยมนก็ขอตัววางสาย เป็นจังหวะเดียวกับมีเสียงเจี๊ยวจ๊าวจากเด็กเล็กๆ ที่เล่นอยู่ใกล้ๆ นั้นดังให้ได้ยิน ขณะดีวางสายตาไปที่นั่นอย่างไม่ใส่ใจนัก คิดเพียงว่า เสียงเด็กก็ให้ความรู้สึกสดชื่นสดใสได้ไม่น้อย วันหนึ่งข้างหน้า เขากับปิยมนก็คงมีเจ้าของเสียงเล็กๆ เจี๊ยวจ๊าวเป็นของตัวเองบ้าง แต่จังหวะที่จะดึงสายตากลับ ขณะดีต้องชะงัก เมื่อสังเกตเห็นว่าในกลุ่มนั้นมีเด็กคนหนึ่งตัวโตกว่าเพื่อน เป็นเด็กหญิง ร่างแบบบาง ผมเปียกลู่แนบศีรษะ กางเกงขาสั้น เสื้อยืดตัวโคร่งเปียกแนบไปกับลำตัวเน้นสัดส่วนให้ชัดเจน และกำลังเป็นหัวโจกพาเด็กๆ เล่น เด็กโข่ง กลางเมษา! ขณะดีส่ายหน้าไปมาด้วยความรู้สึกทั้งขำทั้งหมั่นไส้บอกไม่ถูก ทีกับคนอื่นๆ นี่ร่าเริง สนุกสนานจังเลยนะ ทีกับเขาล่ะก็ หึ และจากที่ตั้งใจว่าจะกลับไปหายศพลกับศุภรดา ชายหนุ่มกลับยังยืนกอดอกมอง การละเล่น ตรงหน้าตาแทบไม่กะพริบ เขาไม่รู้วาเธอชวนเด็กๆ เล่นอะไรกันแน่ เหมือนจะเป็นการวิ่งแข่งกัน แต่เด็กทุกคนกลับตั้งใจเดินให้ช้าที่สุด แล้วเขาก็เผลอหัวเราะออกมาดังๆ ด้วยความสะใจเมื่อเห็นว่า เด็กโข่ง ถูกชนล้มลงบนพื้นทรายก้นจ้ำเบ้า “สมน้ำหน้า แหม อยากจ้างไอ้เด็กนั่นอีกครั้งจริงๆ ชนให้หนักๆ ไปเล้ย” ครู่ต่อมา ขณะดีก็จำต้องหันหน้าหนีและค่อยๆ เดินเลี่ยงไปทางอื่น เมื่อเห็นว่าคนที่ถูกจ้องชักจะรู้ตัว เพราะจู่ๆ เธอก็มองมายังจุดที่เขายืนอยู่ด้วยท่าทีสงสัย จากคุณ : รุ่งดี เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 00:26:19 A:1.47.209.29 X: TicketID:316368

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10480571/W10480571.html ชื่อตัวละครน่าสนใจดีครับ ไม่เหมือนใคร มีบางคนชื่อเหมือนคนเขียนด้วย^^ แก้ไขเมื่อ 13 พ.ค. 54 07:46:10 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 07:33:51

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่เข้าใจว่าขณะดีจะอะไรกับเก้นักหนาค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 20:51:43

ความคิดเห็นที่ 5 พระเอกแอบคิดอะไรกะกลางเมษาอยู่ป่ะเนี่ย ^w^ จากคุณ : แก้วชมพู เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 19:00:35