ความคิดเห็นที่ 1 ^3^   หุหุ ... แล้วก็มาถึงตอนที่สาวๆ รอคอยยยยย IVORY เห็นคนอื่นเค้าใส่ NC 18++ กันแล้วคนเข้าไปดูเยอะดี เดี๋ยวนี้มีหนักกว่าเดิม NC 25++ ด้วย  โห...  อะไรจะขนาดนั้น ยอมไม่ได้  ใส่ NC 81+++ ซะเลย  55555 จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 10:04:41

ความคิดเห็นที่ 2 8 จำต้องจูบ จูบต้องจำ “ทำอะไรอยู่ ยัยรูชา?” ท่านประธานเปิดประตูเข้าบ้านมา เห็นลูกสาวกำมะลอนอนคว่ำอยู่บนโซฟา แกว่งขาไปมาก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรงุดๆ เพลินอยู่ ก็เดินเข้าไปหา จนกระทั่งประชิดตัวแล้ว เธอยังไม่รู้ตัวเลยจึงร้องทัก แบ๋วแบ๊วได้ยินเสียงนุ่มเนิบกระซิบข้างหูก็สะดุ้งตกใจ รีบลุกขึ้นนั่ง แล้วซุกกระดาษแผ่นนั้นไว้ใต้ก้นทันที “อ๊ะๆ... ซ่อนอะไร? มีพิรุธ” ชายหนุ่มหรี่ตาพร้อมแบมือออกมาข้างหน้า “...ไหนเอามาดูซิ” “ไม่มีอะไรนี่” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ “ไหนๆ มาขอดูหน่อย ...อย่างกน่า ดูหน่อยเดียวเอง” มือใหญ่พยายามแทรกเข้าไประหว่างก้นของเธอกับโซฟา “อร๊ายยย... อีตาบ้า อย่าเสียมารยาทนะ เอามือออกไป๊ นี่ฉันแต่งกลอนให้พ่อฉั... อุ๊บส์!!!” จารุชาเผลอหลุดปากออกมาโดยลืมเธอเป็นกำพร้า เมื่อรู้ตัวก็รีบแก้ “...อ่า คือว่า คุณครูที่โรงเรียนเค้าสั่งให้แต่งกลอนวันพ่อส่งเป็นการบ้านน่ะค่ะ” พ่อเก๊ได้ยินแล้วก็เข้าใจ ว่าที่เธอทำอยู่นั้นไม่ใช่สำหรับเขา แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแกล้งหยอกเธอ... “อ๋อ... ที่แท้กำลังเขียนกลอนสารภาพรักฉันอยู่นั่นเอง ไม่เห็นต้องอายเลย ไหนๆ... เอามาอ่านสิ” “บ้า! ใครรักคุณมิทราบ ฉันรักพ่อ... เอ้ย... ฉันเขียนส่งครูเอาคะแนนต่างหาก” “ไม่รู้ล่ะ กลอนวันพ่อ ก็ต้องให้พ่ออ่าน ตอนนี้ฉันเป็นพ่ออยู่นะ เอามาอ่านเร็วๆ เข้า” กวีหนุ่มเสพความสุนทรีย์จากบทประพันธ์ของปราชญ์กวีชื่อก้องโลกมานับไม่ถ้วน กลอนเพี้ยนๆ ที่ลูกสาวกำมะลอของเขาเขียนขึ้นมานี้ ไม่นับว่าเป็นผลงานทรงคุณค่าอันใด ไม่อ่านก็ไม่เห็นเป็นไร แต่ทำไมเขาถึงอยากอ่านขนาดนี้ก็ไม่รู้ แบ๋วแบ๊วหรือจะสู้แรงเขาได้ ในที่สุดก็พ่ายแพ้ไม่เป็นท่า ถูกเขาจับพลิกร่างคะมำแล้วฉกเอากระดาษยับย่นที่เธอนั่งทับไว้ไปหน้าตาเฉย “เอาคืนมาน้า...” เธอพยายามแย่งคืน ...ปลุกปล้ำนัวเนียกันไปมาอยู่บนโซฟาพักใหญ่ สุดท้าย กระดาษแผ่นน้อยก็กระจุยกระจายเป็นผุยผง เป็นตายร้ายดีก็ไม่ยอมให้เขาอ่าน เพราะเดี๋ยวเขาเข้าใจผิด คิดว่าเธอเขียนให้เขาล่ะแย่เลย โชคดีที่เธอจำกลอนบทนั้นได้ขึ้นใจ จึงสามารถส่งให้พ่อได้ และในที่สุด เขาก็ได้อ่านจนได้! สุข.............สบายมาหลายปีมีพ่อรัก สัน(ต์)........ดานหนูไม่ดีนักพ่อไม่ถือ วัน.............นี้ขอกราบเท้าพ่อด้วยสองมือ พ่อ............นั้นคือผู้ให้แต่ไรมา ขอ............บ้าบออะไรพ่อก็หาให้ ให้............ไปไหนสั่งพ่อได้ซ้ายหรือขวา พ่อ............เห็นหนูสวยเริดกว่าเทพธิดา ลั้นลา.........พ่อขา... หนูรักพ่อที่สุดในโลกเล้ย คุณชานนท์น้ำตาไหลพรากด้วยความตื้นตันเมื่อได้อ่านกลอนบทแรกที่ลูกสาว ‘ประพันธ์’ ส่งให้ในรูปแบบ อี-การ์ด เขาปลื้มมากถึงกับเซฟไว้เป็นวอล์เปเปอร์บนหน้าจอโน๊ตบุ๊คคู่ชีพ แล้วหิ้วมันมาอวด ‘กวีไทย’ คนเดียวในโลกที่เขารู้จักบนยอดตึกอธิการบดี โชคดีที่แม้วันนี้จะเป็นวันหยุดยาว แต่จารุชาไม่อยู่บ้าน ออกไปปฏิบัติหน้าที่ ในโครงการ ‘เพื่อนม.6 พบเพื่อนบัณฑิต’ ของเธอ เขาจึงเชิญพี่นนท์เข้ามาเป็นแขกพิเศษคนแรกของบ้าน เพราะเขาถือว่า ยังไงก็เป็นพ่อของเธอ ไม่รู้ว่าจารุชาพัฒนาฝีมือขึ้นหรืออย่างไร กวีหนุ่มอ่านกลอนวันพ่อของเธอ แล้วรู้สึกว่า แม้มันไม่ลึกซึ้งสวยงาม ละเมียดละไมอะไร แต่มันช่างกินใจเหลือเกิน โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย ‘พ่อขา... หนูรักพ่อที่สุดในโลกเล้ย’ เหมือนเสียงใสตะโกนก้องแล้วกระโดดออกมาจากตัวอักษรกอดคนอ่านแน่น จนเขาแอบอิจฉา... พี่นนท์มีวันพิเศษที่เธอให้ความสำคัญ เขาก็อยากมีวันพิเศษและสำคัญสำหรับเธอบ้างจัง “แล้วลูกสาวเก๊ของแกล่ะ?” พ่อจริงถาม พ่อปลอมสะดุ้ง “เค้าไม่อยู่ครับ ไปกับเพื่อน” “อ้าว อย่างงี้ก็อดเจออีกแล้วสิ โธ่ คลาดกันไป คลาดกันมา” พี่นนท์บ่นด้วยความเสียดาย “แล้ววันพ่อ เค้าทำอะไรให้พ่อเก๊อย่างแกมั่งล่ะ?” ฮึ!... ทำอะไรน่ะเหรอ... ก็แต่งกลอนให้เขาเหมือนกันแหละ แต่ต่างกันฟ้ากับเหว สุข............สบายอยู่ดีๆ ต้องมีทุกข์ สัน(ต์)........ติสุขหดหายไปหนไหน วัน.............ๆ เฝ้าตั้งตารอว่าเมื่อไหร่ พ่อ............จะเซ็นให้ผ่านปี 1 สักที ฮึ... ประโยคสุดท้ายเหมือนเธอกำลังกระโดดออกมาจากตัวอักษรแล้วเท้าเอวทำท่าทวงหนี้ยังไงยังงั้น! จะเซ็นให้ผ่านปี 1 งั้นเหรอ ...ฝันไปเหอะ! “ว่าแต่ว่า... ไหนรายงานความคืบหน้ามาซิ ที่ฉันแนะนำให้ไปทำน่ะ ได้เรื่องมั๊ย? จัดการเรียบร้อยรึยัง?” คุณชานนท์ถาม ท่านประธานยาวทำหน้าจ๋อยแทนคำตอบ “อย่าบอกนะว่า ยังไม่ได้ลงมือเลย?” “โธ่ พี่นนท์ จะให้ผมลงมือได้ยังไงเล่า เจ้าตัวยังเรียนม.6 อยู่เลย ผมทำไม่ลงหรอก” “อะโด่ ...ม.6 เก๊! อายุจริงปาเข้าไปตั้งยี่สิบสองแล้ว แกดันโกงอายุส่งไปเรียนมัธยมเพื่อต้มแม่ตัวเอง หนียัยหนูดือ อย่าเอามาอ้างเลย” เพื่อนรุ่นพี่ส่ายหน้า “ไม่ใช่แค่แม่กับหนูดือเท่านั้นนะ ใครๆ ทั้งโลกก็คิดว่าเราเป็นพ่อลูกกันแท้ๆ แล้วจู่ๆ พ่อจะเขมือบลูกสาวได้ไง วิตถารตายเลย ...นี่ก็อีกปัญหา คือตอนนี้ เรามีศักดิ์เป็นพ่อลูก แต่งงานกันก็ไม่ได้ ตกนรกหมกไหม้พอดี” “ช่วยไม่ได้นิ แกอยากเล่นอะไรบ้าๆ ทำไม สมน้ำหน้า!” คุณชานนท์แอบขำเพื่อนรุ่นน้อง “ก็ทีแรก ผมคิดว่า เป็นแค่พ่อชั่วคราว ให้ปัญหาต่างๆ มันผ่านไปก่อน ค่อยส่งเธอกลับ พอนานๆ ไป เดี๋ยวคนก็ลืมเอง ...หรือไม่ ผมก็อาจจะรับเธอเป็นลูกบุญธรรม ...แต่ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะหลงรักเธอแบบนี้นี่นา” “จาก ‘พ่อชั่วคราว’ ก็เลยกลายเป็น ‘พ่อชั่วคาว’ เลยทีนี้” ...พ่อจริงแซว “ทำไงดีล่ะพี่นนท์?” “นั่นสิ ทำไงถึงจะเลื่อนขั้นให้ลูกเก๊ๆ มาเป็นแม่ของลูกจริงๆ ได้? ...พ่อชั่วคาวจะได้กลายเป็นผัวชั่วชีวิตแทน” โห... ‘แม่ของลูกจริงๆ’ ‘ผัวชั่วชีวิต’ พี่นนท์พูดซะ เขาเขินเลย “งานนี้คงต้องวางแผน มีการสับขาหลอกกันหน่อย” พ่อจริงช่วยคิด “เอางี้ดีมั๊ย... ให้ลูกสาวเก๊แกล้งทำเป็นตาย หายไปสักพัก แล้วค่อยโผล่มา จับแปลงโฉมใหม่ กลายเป็นอีกคนซึ่งแกตกหลุมรักเขาทันที เพราะหน้าเหมือนเมียเก่า ...แม่ของลูกสาวเก๊ที่ตายไปไง แกเห็นปุ๊บติดใจ เลยรีบจับมาปั๊มลูกใหม่ แฮปปี้เอนดิ้ง จบบริบูรณ์พุนสุข!” “โอ๊ย แค่ฟังก็ปวดหัวแล้ว ทำไมมันวุ่นวายซับซ้อนอย่างงั้น พี่นนท์ดูหนังมากไปเปล่า?” ท่านประธานส่ายหน้ากับแผนการบ้าๆ ของเพื่อนรุ่นพี่ที่พยายามหาทางเปลี่ยนตัวเองมาเป็นพ่อตาเขาโดยไม่รู้ตัว “งั้นเอาแบบเบสิคๆ ก็... จับได้ว่าเธอไม่ใช่สายเลือดแก แต่เป็นเด็กกำพร้ามาหลอกเป็นทายาทหวังฮุบสมบัติ แกเลยแค้น ลงโทษด้วยการจับขังแล้วปล้ำซะให้เข็ด ลั้นลา... ชั่วคาวแบบคลาสิคอมตะนิรันด์กาล รับรองว่าเป็นนิยายก็ขายดี เป็นละครทีวีก็เรตติ้งกระฉูดแน่” อา... พี่นนท์ช่าง ‘ใจปล้ำ’ นัก! ... แค่คิดตามแผนการนั้นก็รู้สึกวาบหวิวเหมือนหัวใจหล่นตุ๊บลงไปใส่หัวลุงอธิการบดีห้องข้างล่างแล้ว แต่เขาจะอะไรบ้าๆ แบบนั้นกับเธอได้ยังไง ...ไม่มีทาง! “มันจะข้ามขั้นตอนไปไหมครับ” เขาท้วง “ ผมควรต้องบอกรักก่อน... รอให้เธอรักตอบ... แล้วค่อยๆ พัฒนาความสัมพันธ์... มีความสุขที่ได้เห็นความรักของเราเติบโตขึ้นทุกวัน... ทุกวัน... แต่นี่เจ้าตัวยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยซ้ำว่าผมคิดยังไงกับเธอ” “อ้าว ก็แล้วทำไมไม่สารภาพรักไปเล่า อยู่ด้วยกันทุกวี่ทุกวัน มีโอกาสตั้งเยอะแยะ” พ่อจริงตำหนิ “ผม...” พ่อปลอมพูดไม่ออก ไม่รู้จะอธิบายให้ใครเข้าใจยังไงดี ความรักของเขาสวยงามกว่านั้น สิ่งที่อยู่ในหัวใจเขาตอนนี้ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ... ตั้งแต่เกิดมา ก็เพิ่งเคยมีโอกาสได้สัมผัส ความรู้สึกนั้น... มันช่างมหัศจรรย์ยิ่งกว่าที่เขาเคยอ่านจากบทกวีใดๆ ...ลึกซึ้ง ...ละเมียดละไมจนต่อให้กวีเอกของโลกคนไหนๆ ก็ไม่สามารถร้อยเรียงภาษาออกมาพรรณนาได้ แล้วจะให้เขาบอกรักยัยตัวแสบน่ะเหรอ... เหอๆ แค่เห็นหน้าตาติงต๊องของเธอ เขาก็พูดไม่ออกแล้ว หน้าตามันไม่เห็นจะเข้ากับ ‘ความรักลึกซึ้ง’ ของกวีหนุ่มผู้มีหัวใจละเอียดอ่อนเลยสักนิด เอ... หรือว่าเขาควรจับเธอคว่ำหน้า ในท่าตีก้น แล้วสารภาพรักกับก้นเธอดีนะ? ขณะที่คุณพ่อขา...ย๊าวยาวกำลังสับสนชีวิต ไม่รู้จะจัดการกับ ‘มหัศจรรย์แห่งรัก’ ของตัวเองยังไง เขาไม่รู้เลยว่า คุณลูกสาวกำมะลอก็กลับบ้านมาพอดี! วันนี้เพื่อนเธอเบี้ยว ยกเลิกนัดกระทันหัน หลังจากเลี้ยงไอศกรีมปลอบใจเพื่อนม.6 ไปแล้ว เกิดรู้สึกเบื่อๆ ไม่รู้จะไปไหนต่อ จึงกลับบ้านก่อนเวลา เมื่อจารุชาเปิดประตูเข้ามาได้ยินเสียงผู้ชายสองคนคุยกันดังมาจากทางนั่งเล่น ก็รู้ทันทีว่าคุณพ่อขา...ย๊าวยาวกำลังมีแขก แปลกจริง... ปกติเขาไม่เคยต้อนรับใครถึง ‘ในบ้าน’ เลยนะ มีแต่ให้อยู่แค่ด้านนอก ที่ห้องทำงานเรียบหรู สร้างภาพท่านประธานหนุ่มมาดนิ่งสุดเนี๊ยบ ใครหนอสนิทพอที่เขาจะพาเข้ามานั่งบนโซฟาที่เจ้าของบ้านชอบนอนหัวยุ่ง กอดหมอนอิง กระดิกขาชิวๆ สลัดมาดขรึมกระเด็นไปไหนๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น หญิงสาวตัดสินใจไม่ปรากฎตัว แต่แอบหลังตู้หนังสือซึ่งคั่นระหว่างห้องนั่งเล่นกับห้องอาหาร ไม่ไกลจากที่นอนประจำของเจ้ายืดนัก... มันหันมาหรี่ตามองหน้าเธอแบบรู้ทัน หึหึ... หนูแบ๋วแบ๊วอยากรู้ล่ะซี่ ว่าสองหนุ่มคุยอะไรกัน... “...เจ้าตัวยังไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วยซ้ำว่าผมคิดยังไงกับเธอ” เสียงนุ่มเนิบแบบนี้ คนที่พูดต้องเป็นพ่อกำมะลอของเธอแน่นอน เอ... เขาหมายความว่ายังไง? ใครไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่า เขาคิดยังไงกับใคร??? “อ้าว ก็แล้วทำไมไม่สารภาพรักไปเล่า อยู่ด้วยกันทุกวี่ทุกวัน มีโอกาสตั้งเยอะแยะ” เสียงนั้นไม่ใช่คุณพ่อกำมะลอของเธอ แต่ทำไมถึงได้คุ้นหูนักนะ? ทว่า... ด้วย ‘เนื้อหาสาระ’ ของประโยคที่ ‘แขกนิรนาม’ พูดออกมานั้น ทำให้จารุชาเลิกสนใจคนพูด แต่กลับตั้งใจฟังว่า เขากำลังพูดถึงอะไรอยู่มากกว่า สารภาพรัก’ ??? กรี๊ดดด!!! คุณพ่อขา...ย๊าวยาแอบรักใครอยู่เหรอค้า? อ่า... ‘อยู่ด้วยกันทุกวี่ทุกวัน’ ? ...อย่าบอกนะว่า เขาหมายถึง... ตึกตัก... ตึกตัก... ตึกตัก... หัวใจของเธอเต้นระรัวขึ้นมาทันที “ผม...” เสียงนุ่มเนิบ ตะกุกตะกักอยู่นาน ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก “...ก็ผมอายนี่นา ไม่รู้จะบอกรักเธอยังไง ได้แต่บอกใบ้ ให้เธอรู้ว่ามีใครคนหนึ่งคอยเอาใจใส่ดูแล...” “ด้วยการจับเค้ามาตีก้น ฮ่าๆๆ” อีกฝ่ายต่อประโยคให้แล้วระเบิดเสียงหัวเราะลั่นบ้าน ทำเอาจารุชาหัวใจเกือบหยุดเต้น อา... เสียงหัวเราะนั้นมัน... ช่างเหมือนกับ... ไม่นะ... คงไม่ใช่มั๊ง อะไรจะบังเอิญปานนั้น แต่ว่าเรื่องที่สำคัญกว่าใครหัวเราะ อา... ‘ตีก้น’?! นอกจากเธอแล้ว คุณพ่อขา...ย๊าวยาวยังไปเที่ยวตีก้นสาวที่ไหนอีก? หรือว่าคนที่เขากำลังหลงรักก็คือ เธอ? “โธ่ พี่อย่าล้อผมซี่ รู้งี้ไม่เล่าให้ฟังดีกว่า” แค่ได้ยินเสียง ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ว่าคุณพ่อขา...ย๊าวยาวกำลังเขิน “ทีแอบจับก้นเค้าล่ะ...ไม่อาย แต่กลับอาย ไม่กล้าบอกรักเค้า” “ผมกลัวนิ... เกิดเค้าปฏิเสธ ไม่รักผม แล้วหนีจากผมไปล่ะ ...โอย แค่คิด ผมก็ทนไม่ไหวแล้ว ไม่เอาล่ะ สู้อยู่เป็นพ่อลูกหลอกๆ แบบนี้ตลอดไปดีกว่า ผมจะส่งเสียให้เธอเรียนจนตายกันไปข้าง เอาให้ถึงโพส... โพส... โพส... ดอกเตอร์เล้ย ตอกคานให้อยู่ในบ้านนี่แหละ ไม่ต้องไปไหน” ฟังมาถึงตรงนี้ จารุชารีบยกมือขึ้นทั้งสองข้างตะปบปิดปากตัวเองไว้แทบไม่ทัน เธออยากจะกรี๊ดๆๆๆๆ ให้สนั่น แล้วเต้นระบำไปรอบๆ โลกเล้ย... ในที่สุดก็รู้ความจริง คนที่คุณพ่อขา...ย๊าวยาวรัก เป็นเธอจริงๆ ด้วย!!! เขารักเธอ! ความรู้สึกของแบ๋วแบ๊วตอนนี้ บรรยายไม่ถูกเลยค่า หัวใจพองโตมีปีกกระพือๆ เหมือนจะพาตัวเธอบินขึ้นไปบนฟ้าได้ สูดหายใจเข้าปอดก็ได้กลิ่นหอมหวานซาบซ่าน มองไปทางไหนก็เห็นดาวระยิบระยับสีชมพู ยู้ฮู... ‘เขารักเธอ’ ดีใจจังเลย เดี๋ยวก่อน! ทำไมเธอต้องดีใจขนาดนี้ด้วยนะ? หรือว่าเธอก็... อา... เธอก็รัก... อ่า... แบ๋วแบ๊วยังไม่ทันได้ตอบใจตัวเอง เสียงแขกผู้มาเยือนก็ดังแทรกขึ้นทำลายบรรยากาศแสนหวาน ราวกับเป็นเข็มเล่มใหญ่จิ้มหัวใจพองโตของเธอให้แตกดังโพล๊ะปีกหลุดร่วงลงมาโหม่งโลก “เฮ่ยยย!!! โพสดุ๊ก โพสด๊อกอะไร เสียเวลา... ฉันว่าแผนฉันดีกว่า เลือกเอา แผนหนึ่งปล้ำ หรือแผนสอง ป๊ำลูก” กรี๊ดดด ...สลบ! อีตาบ้าเสียงคุ้นนี่มันใครวะเนี่ย??? บังอาจเชียร์ให้เขาทำอะไรอย่างง้านนน... “ไหนๆ ก้นเค้าก็โดนมือแกไปแล้ว ถือว่าเสียตัวให้แกแล้ว มิสู้รีบๆ รวบหัวรวบหาง จับกดมิดเตียงแล้วโดดทับซะเลย ให้หมดเรื่องหมดราว ยังไงแกก็เป็นพ่อชั่วคาวอยู่แล้วนี่หว่า...” จารุชาฟังแล้วปรี๊ดขึ้นทันที เธอรีบพับแขนเสื้อด้วยมาดนักเลง ‘ขอซัดอีตานี่หน่อยเหอะ คอยดูนะ เธอจะโยนมันกระเด็นออกจากตึกไปไกลๆ เล้ย อยากยุแยงแต่ดันอยู่เป็นก้างขวางคอดีนักนะ’ (ไม่รู้โมโหที่เขายุหรืออยู่เป็นก้าง?) อีกนี๊ดเดียว นิดเดียวเท่านั้น... เธอเกือบจะโผล่พรวดออกไปแล้ว ถ้าไม่ได้ยินประโยคต่อไปของคุณพ่อกำมะลอเสียก่อน “พี่นนท์ก็... คำก็ปล้ำ สองคำก็ป๊ำลูก ใจคอพี่จะไม่ให้ผมลุกจากเตียงเลยเหรอครับ?” จะปล้ำหรือป๊ำลูกยังไง ก็ไม่สำคัญเท่ากับคำเรียกหาที่เจ้าของบ้านเรียกแขกคนพิเศษ... คำว่า ‘พี่นนท์’ สะกิดใจแบ๋วแบ๊วอย่างแรงจนเท้าที่จะก้าวออกไปชะงักค้าง! เสียงก็ใช่... ชื่อก็ใช่... แล้วมันจะใช่อย่างที่เธอกลัวหรือเปล่า? เร็วเท่าใจคิด จารุชารีบย่องปลายเท้าราวกับนักบัลเลต์ เพื่อย้ายที่แอบไปอยู่หลังผนังตรงมุมที่สามารถยื่นหน้าโผล่ออกไปแอบดูภาพในห้องนั่งเล่นได้ชัดๆ แต่เมื่อได้เห็น ‘แขกพิเศษ’ คนนั้น หัวใจเธอถึงกับหยุดเต้นฉับพลัน! พ่อ!!!!! พ่อจริงๆ ของเธอตัวเป็นๆ นั่งอยู่ตรงนั้น... บนโซฟาข้างๆ พ่อกำมะลอ! จารุชาขยี้ตาจนจะหลุด พ่อก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม... เธอไม่ได้ตาฝาด! มิน่าเล่า ถึงว่าทำไมเสียงถึงได้คุ้นนัก พ่อจริงๆ จริงๆ ด้วย... เกิดอะไรขึ้น? ทำไม่พ่อจริงกับพ่อปลอมถึงมาอยู่ด้วยกันที่นี่ได้ล่ะ? หรือว่า ความลับแตกซะแล้ว?!! ตายแล้ว! ตาย ตาย ตายแน่ๆ เธอต้องตายแน่ๆ คราวนี้! ไม่สิ... ไม่ ไม่ ไม่... ไม่จริง แบ๋วแบ๊วไม่เชื่อ พ่อต้องไม่สั่งใครมารังแกลูกสาวสิ ต่อให้เขาคนนั้นสารภาพกับพ่อว่ารักแบ๋วแบ๊วแค่ไหน พ่อก็ต้องปกป้องแบ๋วแบ๊ว มีแต่จะกันท่าสิไม่ว่า หรือพ่อไม่รู้ว่าเป็นแบ๋วแบ๊ว? แล้วประโยคต่อไปที่คุณพ่อตัวจริงพูดกับคุณพ่อกำมะลอ ช่วยทำให้จารุชามั่นใจในข้อสันนิฐานมากขึ้น “เออดิ ฉันอยากเห็นลูกแกเร็วๆ จะช่วยตั้งชื่อให้ด้วย พ่อชื่อยาว แม่ชื่อ... เออ... จริงสิ ลูกสาวเก๊ของแกชื่ออะไรเหรอ ฉันยังไม่รู้เลย” อา... พ่อไม่รู้ ว่าเป็นเธอจริงๆ ด้วย! ต้องใช่แน่ๆ แบ๋วแบ๊วมั่นใจ ถ้าพ่อรู้ อย่าว่าแต่ยุให้ปล้ำเลย พ่อเธอไม่มีทางยอมให้ลูกสาวมานอนอยู่บ้านเขาเป็นเดือนๆ หรอก คงลากคอเธอกลับไปนานแล้ว นี่คงเป็นแค่เหตุบังเอิญที่พ่อเธอกับเขารู้จักกันมาก่อน แต่ทั้งสองน่าจะยังไม่รู้ตัวว่า ‘มีลูกสาวร่วมกัน’ อยู่! ...พ่อเธอไม่รู้ว่าลูกสาวเก๊ของเขาคือใคร ในขณะที่เขาก็คงไม่รู้ว่าพี่นนท์คือพ่อแบ๋วแบ๊ว เด็กสาวกำพร้าแฟน ด้อยโอกาสแอ้มหนุ่มหล่อ... ถ้างั้นก็แปลว่า ความลับยังไม่แตก ไชโย้! เธอมีทางรอดแล้ว! ทางที่ดี รีบเผ่นก่อนดีกว่า ...จารุชาย่องปลายเท้าถอยหลังกลับไปตั้งหลักที่เดิมก่อนจะหมุนตัวหนีออกทางประตู แต่ไม่รู้เวรกรรมอะไร ดันเหยียบใส่ไอ้ยืดที่นอนอยู่เข้าไปเต็มๆ ทีน! แอ๊ก... เอ๋ง! ...ซวยของยืด จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 10:10:57

ความคิดเห็นที่ 3 ซวยของแบ๋วแบ๊วด้วย! เมื่อไอ้ยืดแหกปากร้อง เสียงพิกลของมันทำให้ชายหนุ่มสองคนหันมาสนใจทันที “นั่นเสียงตัวอะไรวะ?” ไม่แปลกที่แขกจะสงสัย เพราะมันเป็นเสียงร้องประหลาด ไม่คล้ายสิ่งมีชีวิตที่มนุษย์ปกติเอามาทำเป็นสัตว์เลี้ยง แต่แปลกที่เจ้าของบ้านตอบงงงง... “ไม่รู้สิครับ ไม่เคยได้ยินเหมือนกัน” เพราะปกติไอ้ยืดมันนอนเฉยๆ แทบไม่เคยส่งเสียง อย่าว่าแต่ นี่เป็นเสียงตอนมันโดดเหยียบไขมันทะลักขึ้นมากระแทกหลอดลม ด้วยความสงสัย ทั้งสองก็พากันวิ่งไปหาคำตอบที่ต้นเสียง แว๊กกก! ทำไงดี พวกเขากำลังมาทางนี้!!! ... จารุชาสติแตกกระเจิง เธออยากหนี ก็หนีไม่ทันเสียแล้ว บัดนั้น ระบบประสาทอัตโนมัติก็สั่งให้เธอแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ด้วยการหาอะไรก็ได้ปิดเฉพาะหน้าอย่าให้พ่อทั้งสองเห็น และสิ่งที่เธอหยิบฉวยได้ในวินาทีสุดระทึกนั้น นั่นก็คือ ไอ้ยืด! แง้ว... ทำไมตูต้องซวยซ้ำซวยซ้อนด้วย? นอกจากโดนเหยียบมันปลิ้นแล้วยังถูกใช้เป็นอุปกรณ์บังหน้าอีกต่างหาก แบ๋วแบ๊วอยากจะอกแตกตาย เธอไม่น่าโกนขนไอ้ยืดทิ้งหมดเลย ฮือๆ... ยังโชคดีที่มันเป็นปอมแก่จอมขี้เกียจตัวอ้วนเผละนะ หวังว่าเธอจะซ่อนหน้าไว้หลังก้อนเนื้อเหลวเป๋วของมันจากสายตาพ่อเธอได้มิดพอดี จารุชาหัวใจจะวายเมื่อเธอมองต่ำลงไปลอดใต้ซอกขาย้วยระย้าของไอ้ยืด ก็เห็นเท้าเรียวยาวคู่หนึ่งก้าวเข้ามาใกล้ แม้ไม่เห็นหน้า แต่เธอจำท่าเดินเนิบๆ ได้ดี ต้องเป็นคุณพ่อกำมะลอแน่นอน ห่างออกไปเบื้องหลังไม่กี่ก้าว ใครอีกคนเดินตามหลังมาพร้อมส่งเสียงถามขึ้น “นั่นใครเหรอ หรือว่าลูกสาวแก?” อา... พ่อมายืนอยู่ใกล้แค่นี้เอง! ...ทำไงดี ...ทำไงดี? หัวใจแบ๋วแบ๊วเต้นระรัวจนแทบจะกระดอนออกมาข้างนอกแล้ว! “ครับ เป็นเธอเอง” “เหรอ ดีใจจัง จะได้เจอกันสักที ฉันอยากเห็นหน้าลูกสาวเก๊ของท่านประธานยาวมานานแล้ว ไหนๆ สวยแค่ไหนจ๊ะ... อ๊ากกก! สัตว์ประหลาด!!!” เวรกรรม! พ่อแบ๋วแบ๊วเห็น ‘เธอกับไอ้ยืด’ ก็นึกเหมาเอาว่า เป็นสิ่งมีชีวิตตัวเดียวกันพันธุ์ใหม่ ตัวเป็นหญิงสาวร่างบาง แต่หน้ากลับเป็นก้อนเนื้อยานย้วยพิลึกกึกกือ เกิดความหวาดกลัวกระทันหันรีบถอยกรูดห่างไปอีกหลายก้าว จารุชาเป่าปากโล่งใจชั่วคราว ท่านประธานแอบขำ บางครั้งพี่นนท์ก็ต๊องๆ ไม่เบา ลูกสาวถึงได้เพี้ยนขนาดนั้นไง กลัวเจอพ่อตัวเองเลยต้องเอาหน้าซุกไอ้ยืด สมน้ำหน้า! “ใจเย็นๆ ครับพี่นนท์ เธอแค่อุ้มน้องหมาน้อยน่ารักเท่านั้นเอง” คุณชานนท์ตั้งใจมอง ‘สัตว์ประหลาด’ อีกที ก็เห็นจริงตามที่เพื่อนรุ่นน้องบอก แต่เดี๋ยวก่อนนะ... จริงซะที่ไหนล่ะ “อ่า... แกแน่ใจนะว่าไอ้นั่นมันหมา... หมาน้อยน่ารัก? ว่าแต่ว่า ...ทำไมเธอต้องปิดหน้าปิดตาด้วยล่ะ?” คุณพ่อกำมะลอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ทำใจว่า ถึงเวลาแล้วสินะ ที่ทุกอย่างจะต้องถูกเปิดเผย แม้ว่าใจหนึ่งจะกลัวพ่อตัวจริงพรากเธอไปจากเขา แต่อีกใจ เขาก็อยากให้พี่นนท์รู้ความจริงเสียที จะได้ยกลูกสาวให้เขาอย่างเป็นทางการ ถ้าขืนทำหวงนะ เขาจะตามทวงสัญญาให้ถึงที่สุด! ช่วยไม่ได้... อยากมาสั่งให้เขารีบๆ ปล้ำเธอป๊ำลูกดีนัก เขาก็จะถือว่า ในทางพฤตินัย พี่นนท์ยอมยกเธอให้เขาแล้วด้วย “นี่เธอ วางไอ้ยืดลงซะดีๆ แล้วมาทำความรู้จักกับเพื่อนฉันเร็ว” เขาพูดไปแล้วแอบสะใจที่ได้เห็นสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของยัยเด็กบ้า! สมน้ำหน้า มาหลอกเขาว่ากำพร้าดีนัก “...เร็วๆ สิ อย่าเสียมารยาท” เวรแล้วไง! ถ้าเป็นไปได้ จารุชาอยากเอาหน้ามุดหายเข้าไปในตัวไอ้ยืดเดี๋ยวนั้นเลย! เมื่อเห็นลูกสาวพี่นนท์ยังซุกหน้าแปะติดกับก้อนเนื้อเหลวเป๋วไม่ปล่อย เขาก็ลงมือ... เอานิ้วจิ้มพุงไอ้ยืด จึ๊กๆๆ... อร๊ายยย!!! ใจร้ายที่สุด พ่อยาวทำกับยืดอย่างงี้ได้ไง อุตส่าห์นอนเฝ้าบ้านให้ตั้งสิบกว่าปี พอโดนนิ้วยาวๆ จิ้ม ไอ้ยืดก็จั๊กกะจี้ ดิ้นกระแด่วๆ ไม่หยุด ทำเอาจารุชามือไม้แทบจะพันกัน อยู่เฉยๆ ซี่ ปัดโธ่! เดี๋ยวหน้าเธอก็โผล่ให้พ่อเห็นหมดกันพอดี และแล้วในเสี้ยววินาทีที่ก้อนเนื้อเผละๆ ของไอ้ยืดจะหลุดจากมือเธอร่วงลงสู่พื้นนั่นเอง โดยที่สมองไม่ได้คิด ประสาทไม่ได้สั่ง จารุชาก็ทำบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เคยนึกฝันเลยว่าชาตินี้ เธอจะกล้าทำ แต่เธอก็ทำ! เหตุการณ์นั้น มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เร็วเสียจนต้องสโลว์โมชั่นบรรยายภาพในแบบเมตริก... ดังนี้... ยืดโดนพ่อยาวจิ้มพุง จึ๊ก... จึ๊ก... จึ๊ก... ยืดจึงดิ้น... ดิ้น... ดิ้น... ยืดจึงร่วง... ร่วง... ร่วง... หลุดจากหน้าจารุชา... อ๊า... อ๊า... อ๊า... เธอตะปบ... ปบ... ปบ... คว้าขาไอ้ยืดที่กำลังจะร่วงสู่พื้นหมับ... หมับ... หมับ... แล้วจับมันโยน... โยน... โยน... ลอย... ลอย... ลอย... โค้ง... โค้ง... โค้ง แบบโปเจ๊กตาย เฉี่ยว... เฉี่ยว... เฉี่ยว... หัวพ่อกำมะลอ ข้าม... ข้าม...ข้าม... ไป... ไป... ไป... หล่น... หล่น... หล่น... ใส่... ใส่... ใส่... หน้าพ่อบังเกิดเกล้าพอดิบพอดี! แหมะ!!! สุขสันต์วันพ่อค่า! เมื่อไอ้ยืดถูกโยนไปปิดตาพ่อจนมืดมิดสนิท ไม่ทันได้เห็นหน้าลูกสาวสุดที่รักแล้ว แบ๋วแบ๊วก็จำต้องหาที่ซ่อนหน้าใหม่โดยอัตโนมัติ ราวกับว่าไหนๆ ก็ตกนรกแล้ว เพิ่มบาปอีกขั้นให้มันลงไปลึกๆ เลยละกัน... กลับมาสโลว์โมชั่นบรรยายภาพในแบบเมตริกต่อ... ทันทีที่ไอ้ยืดหลุดมือไป เธอก็ โผ... โผ... โผ... เข้าใส่... ใส่... ใส่... ร่างสูงใหญ่ที่ยืนอ้าปากค้าง... ค้าง... ค้าง... อยู่ข้างๆ ยก... ยก... ยก... แขนสองข้างขึ้นโอบ... โอบ... โอบ... รอบคอเขา แล้วดึง... ดึง... ดึง... หัวเขาให้ก้มต่ำลงมา... มา... มา... พร้อมๆ กันนั้นก็เขย่ง... เขย่ง... เขย่ง... ปลายเท้าขึ้น... ขึ้น... ขึ้น... เพื่อยื่น... ยื่น... ยื่น... หน้าเข้าไป... ไป... ไป... หลับตาปี๋... ปี๋... ปี๋... ก่อนที่ริมฝีปากเธอจะประทับ... ทับ... ทับ... บนริมฝีปากเขา จนสนิทแนบ... แนบ... แนบ... แน่น... แน่น... แน่น... พอดี... ดี... ดี... จ๊วบบบบบ...!!! ตายแล้ว! แบ๋วแบ๊ว... นี่เธอทำอะไรลงไป ทำอะไรลงไป๊?!!! โยนหมาอ้วนเผละใส่หน้าพ่อ ...บาป 2 ชั้น ทั้งรังแกสัตว์และอกตัญญู แล้วยังสิ้นคิด โดดจ๊วบ... ความละอายแก่ใจสั่งให้เธอรีบผละออกจากริมฝีปากของเขาโดยด่วน แต่ทว่า... สายเสียแล้ว แบ๋วแบ๊วเอ๋ย ริมฝีปากเธอโดน ‘ดูดติด’ เอาไว้แน่นไม่ปล่อย! ที่ซ่อนหน้ายามคับขันที่เธอได้มาใหม่โดยไม่ตั้งใจ ไม่ใช่ ‘ไอ้ยืดตัวขี้เกียจ’ ที่นิ่งสนิท ทำได้อย่างมาก็แค่กระพริบตาปริบๆ เท่านั้น แต่นี่คือ ‘ท่านประธานยาว ตัวร้ายกาจในมาดเนิบนิ่ง’ ทันที ที่ริมฝีปากของเธอแตะต้องสัมผัส ระบบอัตโนมัติของเขาก็รู้งานทันที! นอกจากช่วยซ่อนหน้าให้เธอได้อย่างมีประสิทธิภาพแล้ว ยังจัดการหุ้มห่อซ่อนตัวเธอไว้ซะมิดชิดอีกด้วย! กว่าจะรู้สึกตัว จารุชาก็พบว่าร่างทั้งร่างตกอยู่ในวงแขนแข็งแรงที่โอบรัดเธอไว้แนบแน่นจนดิ้นไม่หลุด! เธอรู้สึกถึงสัมผัสของเขาไปทุกส่วนสัด ขยับอะไรไม่ได้เลยแม้สักนิด แต่ที่เคลื่อนไหวไม่หยุดกลับเป็นริมฝีปากอุ่นระอุของเขา! อา... นึกไม่ถึงว่าเธอจะมาไม้นี้ จูบซ่อนหน้าไม่ให้พ่อเห็นเธองั้นเหรอ? ชายหนุ่มแอบหัวเราะ หึหึ... ทำเป็น ‘จำต้องจูบ’ ...ได้เลย เดี๋ยวจัดให้! เอา ‘จูบต้องจำ’ ไปเต็มๆ เลยก็แล้วกัน!!! ใช่... แบ๋วแบ๊วคงจำจูบนี้ไปจนถึงชาติหน้า! สัมผัสของเขาทำเธอแขนขาอ่อนระทวยจนยืนแทบไม่อยู่ รู้สึกสมองว่างเปล่าขาวโพลน จากตอนแรกที่โดดเข้าไปจูบปากเขาแบบสิ้นคิด กลับถูกเขาจูบจนจะสิ้นใจ แต่ทำไมหนอ เธอมีความสุขจังเลย จูบของเขาก็เหมือนตัวเจ้าของ... แม้ดูภายนอกจะนุ่มเนิบงามสง่า แต่แท้จริง ‘ภายใน’ ร้ายกาจ เอาแต่ใจ... ตรงไปตรงมา แต่ลดเลี้ยวในบางจังหวะ จนสุดจะคาดเดา ลึกลับ น่าค้นหา... ชอบกลั่นแกล้ง ล้อเลียน แต่เธอก็รู้สึกถึงความอ่อนหวานที่แอบซ่อนไว้... รุกราน วางอำนาจบาตรใหญ่ แต่ก็ปกป้องดูแล ให้ความสุขกับเธอ... และจูบนี้ จะเป็นของใครอื่นไปไม่ได้เลย เพราะมันเป็นจูบที่ ‘ยาว’ นานนนน... สมชื่อคนจูบจริงๆ! ...แล้วเธอก็จูบตอบเขาราวกับต้องมนต์! โอว... หัวใจท่านประธานสะท้านสั่นทันทีที่ปากเล็กๆ ที่เขาครอบครองอยู่เริ่มตอบสนอง จูบของเธอเงอะๆ งะๆ ไร้ชั้นเชิงจนน่าขำ เหมือนเจ้าตัวเปี๊ยบเลย ไม่เป็นแล้วยังจะดันทุรังอีก เฮ่อ... แต่... ไม่รู้เพราะอะไร เขาไม่อาจตัดใจปล่อยเธอไปได้ อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป ...ไม่อยากจะเชื่อ เธอกับเขากำลังจูบกัน มีความสุขที่สุดในโลกเลย! คุณชานนท์อ้าปากค้างเมื่อดึงไอ้ยืดที่ปิดตาเขาออกมาเห็นภาพตรงหน้า แม่เจ้าโว้ย อะไรจะดูดดื่มปานนั้น! ไหนไอ้ยาวมันว่า อายอย่างงั้นอย่างงี้ ยังไปไม่ถึงขั้นไหน ไอ้บ้า! เนี่ยอ่ะนะ ไม่กล้าเอ่ยปากบอกรักของมัน แทบจะสูบเค้าเข้าไปทั้งตัวแล้ว “อิจฉาโว้ย ทนดูไม่ไหวแล้ว จะจ๊วบกันอีกนานมั๊ย?” เงียบสนิท เจ้าของบ้านและผู้อาศัยลืมไปเลยว่ามีแขกยืนทนโท่อยู่ตรงนั้น ทำราวกับเขาเป็นมนุษย์ล่องหน “นี่นี่ เห็นรุ่นพี่อย่างเขาเป็นหัวหลักหัวตอรึไงวะ” ไร้เสียงตอบจากคนทั้งสอง เพราะปากของพวกเขาไม่ว่าง “อ้าวๆ เอาเข้าไป... ระวังลิ้นทะลุออกหูหรือรูจมูกนะ” ในฐานะเพื่อนรุ่นพี่ เขาได้แต่ยืนเป็นพยานรักจำเป็นอยู่ตรงนั้นสักพักจนชักเมื่อย... “งั้นฉันไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนล่ะ เสร็จแล้วค่อยมาแนะนำตัวละกัน” คุณชานนท์อุ้มไอ้ยืดติดมือไปกอดเล่นแทนหมอนอิงดูทีวีรอทำความรู้จักกับ ‘ลูกสาวเก๊’ ที่เพิ่งเลื่อนขั้นกลายเป็น ‘(ว่าที่) เมียจริง’ ของเพื่อนรุ่นน้อง แต่หลังจากนั่งๆ นอนๆ กดรีโมตเปลี่ยนช่องไปมาอยู่พักใหญ่  จนไอ้ยืดหลับพับไปนานแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววว่าทั้งสองจะออกมาพบเขาอย่างที่คิด เลยตัดสินใจย้อนกลับไปดู ณ จุดเกิดเหตุ ปรากฏว่า... “หา... ยังไม่เสร็จอีกเร๊อะ?” แอบเกาหัวสองแกรก “...ทำไมดูดนานงี้วะ? งั้นฉันกลับล่ะ” แต่ก่อนไปยังอดสั่งเสียไม่ได้... “ไหนๆ ก็นัวเนียกันถึงขั้นนั้นแล้ว จัดการตามแผนซะให้เรียบร้อยเลยละกันนะ ไปละ บ๋ายบาย” ว่าแล้วคุณชานนท์ก็หิ้วกระเป๋าโน๊ตบุ๊คคู่ชีพซึ่งมีกลอนวันพ่อที่ลูกสาวสุดที่รักแต่งให้กลับบ้านไปด้วยหัวใจกระชุ่มกระชวย ...เห็นแล้วเปรี้ยวปาก อยากรีบกลับบ้าน ไปรำลึกความหลังครั้งที่เขาจุ๊บุ๊กับแม่ยัยแบ๋วแบ๊วใหม่ๆ ดีกว่า อุอิ “เธอทำแล้วต้องรับผิดชอบฉันด้วยนะ” ฝ่ายชายรีบเรียกร้องสิทธิ์ “คนบ้า! ฉวยโอกาสเค้าแล้วยังมีหน้ามาพูดอีก เอาจูบแรกของฉันคืนมานะ” ฝ่ายหญิงโวยวายตอบโต้ เมื่อริมฝีปากทั้งสองแยกออกจากกัน มนต์ตราแห่งรักก็เสื่อมลงพลัน บรรยากาศแสนหวานที่อวลอยู่โดยรอบก็มลายหายวับไป เสียงหอบหายใจที่ผสานกันเป็นหนึ่งก็กลับกลายเป็น... “ก็เธอเริ่ม (จูบฉัน) ก่อนนี่ ฉันแค่ (จูบเธอ) ป้องกันตัว ไม่ถือว่าผิด” ชายหนุ่มเถียงเสียงนุ่มเนิบ ฟังดูเหมือนมีเหตุมีผลจนอีกฝ่ายเริ่มงง ตกลงตะกี๊นี้มันจูบหรือต่อยกันแน่ “แต่... แต่... ฉันไม่ตั้งใจนะ ฉันแค่ต้องการซ่อน...” หญิงสาวพยายามอธิบาย แต่นึกขึ้นมาได้ว่า นั่นคือความลับสุดยอดจึงรีบปิดปากลง “ซ่อนอะไรเหรอ?” เขารู้อยู่แล้ว แต่อยากแกล้งถาม ดูหน้ากระอักกระอ่วนพูดไม่ออกของเธอแล้วรู้สึกสุขใจจริงๆ ก็ซ่อนไม่ให้พ่อเธอเห็นไง ...ทั้งสองต่างก็ตอบเหมือนกันอยู่ในใจแต่ไม่มีใครพูดออกมา  แล้วเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า อา... จริงด้วย พ่อเธอไปไหนแล้ว? มัวแต่ อ่า... ‘ซ่อนหน้า’ เพลิน ลืมพ่อไปเลย! ไอ้ยืดเห็นพ่อยาวกับหนูแบ๋วแบ๊วเหลียวซ้ายแลขวาหาพ่อจริงๆ ของเธอไม่เจอแล้ว แม้ในใจยังแอบรู้สึกเคืองๆ พ่อลูกกำมะลอคู่นี้ คนหนึ่งทั้งเหยียบทั้งโยน อีกคนหนึ่งจิ้มพุงจึ๊กๆ แต่ด้วยความเป็นหมามีน้ำใจ ก็ยังอุตส่าห์ช่วยยกเท้าขวาหน้าชี้ไปทางประตู บอกใบ้ให้ว่า ‘เค้าออกไปถึงไหนแล้ว มัวแต่จ๊วบๆ กันอยู่นั่นแหละ’ สองหนุ่มสาวมองตากันแล้วถอนหายใจออกมาพร้อมกันด้วยความโล่งอก ‘โชคดีที่พ่อไปแล้ว ต่อไปนี้ต้องระวังตัวสุดๆ เชื่อเขาเลย อีตาบ้า เป็นเพื่อนพ่อก็ไม่บอก...’ จารุชาคิดในใจ แอบเหล่ไปทางพ่อเก๊ ‘...เอ เขารู้เรื่องอะไรในครอบครัวเธอมากน้อยแค่ไหนหนอ?’   ‘ก็ดีเหมือนกันที่พี่นนท์ยังไม่รู้ความจริง’  ท่านประธานหนุ่มคิดในใจ แอบเหล่ไปทางลูกสาวเก๊ ‘ ไว้ให้เขาได้มีโอกาสทำตามที่พี่นนท์สั่งไว้เสียก่อนเถอะนะ’ ว่าแต่ว่า... นี่มันกลิ่นอะไร ตุตุ อยู่ในลมหายใจเขา? มันเกิดขึ้นหลังจาก... จูบ... “นี่เธอ... ลวนลามปากฉันเนี่ย แปรงฟันมาก่อนหรือเปล่า?” “บ้า! แปรงแล้วสิยะ” “แล้วนี่มันกลิ่นอะไรติดปากฉันมา?” เขาตั้งคำถาม “หรือเธอไปกินอะไรมาเน่าๆ?” จารุชาเองก็เพิ่งสังเกต รู้สึกเหมือนมีกลิ่นเฉพาะอะไรบางอย่างอวลๆ อยู่แถวๆ หน้าเธอจริงๆ ด้วย อา... คุ้นๆ นะ กลิ่นนี้มัน... “ไอ้ยืด! ใช่แล้ว เมื่อกี๊ฉันซุกหน้า...” อูแหวะ!!! เธอทำไปได้ไงนะนั่น เมื่อถึงยามคับขัน มันไร้สติจริงๆ ไอ้คนที่จูบเธอก็ไร้สติพอกัน พัลวันกันอยู่เป็นนมนาน เพิ่งมาได้กลิ่นเอาตอนนี้ “อ๊ากกกก... เธอเอาหน้าซุกส่วนไหนของมันเนี่ย?” เขาจะได้กะถูกว่าปากเธอไปโดนต่อมอะไรของมันเข้า “ฉันก็ไม่รู้ ไม่ทันดู” ก็คนมันรีบนี่นา “นี่... นี่... แปลว่าฉันจูบกับ...” ยืดรีบหันมายิ้มแฉ่งรับว่าได้ ‘จูบทางอ้อม’ จากพ่อยาวแล้ว แอบ คิคิ... เป็นไงล่ะ สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ “โชคดีที่วันก่อนฉันเพิ่งอาบน้ำให้มันนะ  นี่ขนาดขัดสีฉวีวรรณอยู่เป็นชั่วโมงๆ ยังกลิ่นอย่างงี้เลย เป็นเพราะคุณนั่นแหละ หมักหมมมันเอาไว้ตั้งแต่ปีมะโว้” กรรมสนอง พ่อยาวอยากไม่อาบน้ำให้ยืดมาสิบกว่าปีดีนักนิ ปอมตัวอื่นเค้ามีนายสาวๆ คอยดูแล จูจุ๊บเช้าเย็น แต่พ่อยาวไม่เค๊ยไม่เคยหอมยืดให้ชื่นใจสักกะฟอด มีแต่เอาทีนเขี่ยเล่น พอพ่อยาวจะจูจุ๊บหนูแบ๋วแบ๊ว สวรรค์ก็เลยแถมพ่วงยืดไปให้ไง ...ฮี่ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 10:19:29

ความคิดเห็นที่ 4 เข้ามาอ่าน nc81+++ ค่ะ คริคริ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 19:41:29

ความคิดเห็นที่ 5 ไอ้ยืดซวยจริงๆ ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 21:02:53

ความคิดเห็นที่ 6 มาให้กิ้ฟ NC81+++  เหอๆๆๆ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 21:22:21

ความคิดเห็นที่ 7 Sanook mark ka จากคุณ : mamahuhu (mamahuhu) เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 21:38:08

ความคิดเห็นที่ 8 มาเร็วมากเลยค่ะ แล้วนี่จะฮาไปไหนเนี่ย โอย...หัวเราะจนบ้านโยกเลย...^______^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 22:54:55

ความคิดเห็นที่ 9 กริ๊ดดดดดดด จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 03:28:46

ความคิดเห็นที่ 10 ฮาได้ใจจริงๆค่ะ จากคุณ : bloom&blossom เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 23:52:50

ความคิดเห็นที่ 11 555+ เข้ามาขำ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 20:34:37

ความคิดเห็นที่ 12 ฮ่าๆๆๆ เพิ่งเคยอ่านครั้งแรกค่ะ โอยขำ เด๋วไปอ่านย้อนหลังก่อนนะคะ จากคุณ : schneesturm เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 19:37:31