ความคิดเห็นที่ 1 ดานีย์ หนึ่งในหญิงในศาลาศักดิ์ ซึ่งแต่งงานกับเทพเจ้า ศาสดาสูงสุดแห่งลัทธิ เป็นหญิงสาวผู้ได้รับการประมูลพรมจรรย์ได้สูงที่สุดในบรรดาเหล่าหญิงสาวซึ่งถูกเรียกว่า  เดวาห์ทายฺ แห่งศาลาศักดิ์สิทธิ์อาร์ซีด้า พวกเดวาห์ทายฺนั้น จะเป็นเด็กสาวซึ่งถูกเศรษฐีซื้อมาและถวายตัวพวกนางแก่เทพเจ้าในศาลาศักดิ์สิทธิ์ ทันทีที่ทำพิธีแต่งงานไปแล้วพวกนางคือคนของเทพเจ้า ถือเป็นคนของส่วนรวม ทุกสิ่งไม่มีอะไรที่เป็นของตัวเองแม้กระทั่งร่างกาย อุทิศตนเองเพื่อความสุขขอบผู้บูชาเทพเจ้าแห่งลัทธิ รวมถึงพลีพรมจรรย์แลกกับการประมูลสูงสุดเพื่อให้ได้มาซึ่งเงินบริจาค ดานีย์เป็นหญิงสาวหนึ่งเดียวที่ทำเงินจาการประมูลพรมจรรย์ตนเองได้มากที่สุด และผู้ชายที่ประมูลไปหาใช่ใครอื่นแต่เป็น บาราส ผู้ซึ่งซื้อเธอมาในวัยสิบปี เพื่อถวายเป็นหญิงแห่งเดวาห์ทายฺ และในอีกแปดปีต่อมาเขาก็เป็นผู้พร่าพรมจรรย์เธอด้วยตัวเขาเอง เงินในการประมูลพรมจรรย์ของเธอถูกส่งเข้าเป็นค่าใช้จ่ายในลัทธิเช่นเดียวกับเดาวาห์ทายฺคนอื่นๆ เดวาห์ทายฺ แห่งศาลาศักดิ์สิทธิ์อาซีด้า จะเรียกว่าพวกนางเป็นโสเภณีของลัทธิก็ได้ เพราะพวกนางจะต้องนอนกับชายทุกคนที่ต้องการนาง เงื่อนไขมีเพียงข้อเดียวคือ ชายผู้นั้นต้องเป็นผู้อุทิศตนให้กับลัทธิ และจะไม่มีการอ้างสิทธิ์เหนือตัว เดวาห์ทายฺ คนใดได้เลย เพราะพวกนางไม่สามารถแต่งงานออกเรือนไปกับใครได้ เนื่องจากได้แต่งงานกับเทพเจ้าไปแล้ว ชีวิตโดยส่วนใหญ่จึงอาศัยอยู่ชั้นบนของศาลาศักดิ์สิทธิ์ ทำหน้าที่รับใช้นักบวชแล้วแต่จะถูกเรียกให้ทำอะไร ทำกับข้าว ปัดกวาดเช็ดถูก ฟ้อนรำ บางครั้งก็เข้าร่วมในงานพิธี แต่ทันทีที่กลางคืนมาถึงพวกนางก็ต้องพลีเรือนร่างอุทิศกายให้กับความเชื่อทันทีที่มีผู้ซึ่งต้องการ “นางอายุเท่าไหร่แล้ว” บาราสเอ่ยถาม ดวงตาเข้าจดจ้องไปยังรูปปั้นเทพเจ้าเบื้องหน้า พร้อมกับเอ่ยปากสวดคำสรรเสริญบางบทอย่างเงียบงัน “ปีนี้ก็สิบเจ็ดแล้ว” นักบวชเฒ่าตารีย์เอ่ยตอบ ไม่ต้องอ้าปากเขาก็รู้แล้วว่า บาราสต้องการอะไร แววตาของนักบวชเฒ่าผ่านโลกมามาก บอกตนเองว่า บาราส ต้องการเด็กคนนั้น โดยไม่สนใจหรอกว่า เด็กนั่นเป็นลูกดานีย์ ซึ่งอาจมีเขาติดเป็นหนึ่งในรายชื่อพ่อของเด็กด้วยซ้ำ คนอย่างบาราสหากต้องการคือต้องได้เท่านั้น ดาริยา...คือดอกไม้ดอกใหม่ที่สวยสดงดงามไม่แพ้ดานีย์ตอนสาว ๆ ดอกไม้แรกแย้ม ซึ่งใครก็อยากจะได้เด็ดดอมดม เชยชิมรสหวาน ด้วยกันทั้งนั้น ด้วยความสด สาว งดงามแบบนี้ ชายใดก็หวังจะได้นางไปทำให้ที่นอนอุ่นด้วยกันทุกคน แต่ก็อยู่ที่ว่าใครจะให้ราคาประมูลพรมจรรย์ของนางได้สูงที่สุด ชายผู้นั้นก็จะได้นางไป เพียงราตรีที่หวานล้ำ ณ ที่พำนักหลังน้อยด้านหลังศาลาศักดิ์สิทธิ์ คือที่ประมูลพรมจรรย์ และยังเป็นที่เสพสม ย่ำยีความสาวไร้เดียงสา ให้กลายเป็นหญิงสาวกร้านโลกได้เพียงข้ามคืน!!! ทันทีที่นางอายุครบสิบแปดปี หลังเสร็จพิธีแต่งงานกับเทพเจ้า นักบวชจะเป็นผู้กำหนดวันที่เด็กหญิงในศาลาศักดิ์สิทธิ์ จะกลายเป็น เดวาห์ทายฺ เต็มกาย เพื่อรับชายคนหนึ่งเข้าสู่กายตนเอง แม้จะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม พวกนางมีหน้าที่เพียงทำให้ชายผู้บูชาลัทธิมีความสุข “อีกเพียงแค่ปีเดียวนางก็จะมีหน้าที่เติมเต็มความสุขให้ผู้คน” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของบาราส ดึงให้นักบวชเฒ่าอดหมั่นไส้ในความคิดเกี่ยวกับเรื่องทางเพศรสไม่ได้ บาราสยึดติดเรื่องนี้เหมือนกับชีวิตของคนจะขาดน้ำไม่ได้นั่นล่ะ...บาราสก็ขาดเซ็กส์ไม่ได้เช่นกัน  ทำนายไว้เลยว่าในสักวันเขาคงจะตายคาอกของผู้หญิงคนไหนสักคนที่เขาเสพสมด้วยอย่างแน่นอน “รอให้ถึงตอนนั้นเสียก่อนเถอะ” “ข้ารู้เลยว่านางจะทำได้ดียิ่งกว่าแม่ของนางเสียอีก” “ดาริยา เป็นม้าพยศ ต่อให้นางสวยหรือดึงดูดกว่าดานีย์แม่ของนางขนาดไหน ข้าก็เชื่อว่านางคงไม่ยอมท่านง่าย ๆ แน่ ท่านบาราส นางมีความคิดเห็นแตกต่างในเรื่องชนชั้นของตัวเองอย่างชัดเจน นี่ข้าก็เพิ่งได้ยินว่าอาจารย์ของนางเฆี่ยนนางเสียน่องลายเพราะเถียงเกี่ยวกับการเลือกทางเดินในชีวิตตน” นักบวชตารีย์ถอนหายใจคล้ายเอือมระอาเต็มทีกับสิ่งที่ได้ฟังมาจากนักบวชหญิงซึ่งใช้สอนพวก เดวาห์ทายฺ สาว ๆ ทั้งหลาย “ม้าพยศนะสิดี เมื่อไหร่ที่ปราบพยศมันลงได้ การควบขับคงจะสนุกกว่าม้าที่ไม่พยศเลยก็ได้...ว่าแต่เรื่องที่ท่านพูดถึง ข้าเข้าใจว่า เด็กที่เกิดจาก เดวาห์ทายฺ ทุกคนนั้นต้องสืบสถานะนั้นจากมารดาตั้งแต่เกิดมิใช่หรือ นางมิอาจเป็นไท หรือเลือกอะไรให้ตัวเองได้ แต่ทำไมดาริยาถึงเข้าใจแบบนั้นได้ท่านตารีย์” บาราสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคลือบแคลง นักบวชตรงหน้าได้แต่ถอนหายใจ ยกชาหอมกรุ่นขึ้นจิบช้า ๆ “ดาริยา เป็นเด็กฉลาดไม่เหมือนเด็กคนอื่นในศาลาแห่งนี้ นางชอบที่จะหมกตัวอยู่ในห้องหนังสืออยู่เสมอ นั่นอาจเป็นคำตอบได้ว่าทำไมนางถึงมีความคิดที่ไม่เหมือนใคร ที่ร้ายไปกว่านั้นนางแทบไม่ยอมรับสถานะที่มารดส่งต่อถึงนางเลยเสียด้วยซ้ำ” น้ำเสียงของนักบวชเฒ่าเหมือนจะภูมิใจกับการกบฏเล็ก ๆ ของเด็กสาวคนนั้น แต่ความจริงของสถานะก็ทำให้เขาต้องลืมความภูมิใจนั้นไปเสียก่อนที่มันจะทำให้เขารู้สึกเอ็ดดูเด็กสาวมากกว่าที่เป็นอยู่นั้นเป็นเพราะ... หญิงสาวคนใดที่ตกลงใจแต่งงานกับเทพเจ้าแห่งลัทธิแล้ว หญิงสาวคนนั้นเท่ากับยอมรับสถานะ เดวาห์ทายฺ ไปโดยปริยายจนสิ้นชีพ และหากผู้อุทิศตนให้กับกับลัทธิคนใดคนหนึ่งเกิดทำให้นางตั้งท้อง หรือเดวาห์ทายฺตั้งท้องโดยไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อก็ตามแต่ เด็กที่เกิดมา ล้วนมีสถานะ เดวาห์ทายฺ ติดตั้งตั้งแต่แรกเกิด หากเป็นเด็กชายจะต้องกลายเป็นนักบวชชั้นต่ำสุดของลัทธิ ส่วนเด็กผู้หญิง จะถูกเลี้ยงดูให้เจริญเติบโต พร้อมที่จะทำหน้าที่อุทิศร่างกายตน เพื่อความสุขของชายผู้อุทิศตนให้กับลัทธิเพียงเท่านั้น “ยังไงเสียนางก็เป็นเดวาห์ทายฺคนหนึ่ง ข้าไม่สนใจหรอกว่านางจะดื้อดึงเพียงใด แต่เมื่อถึงเวลานางก็ต้องทำหน้าที่ของนาง และข้าบอกท่านไว้เลยท่านตารีย์ว่าข้าจะประมูลพรมจรรย์ของนางแน่นอน กลิ่นหอมของนางยามเฉียดใกล้ตะกี้ ทำให้ข้าร่างกายข้าตื่นเต้นยิ่งนักเหมือนได้ย้อนกลับไปในวัยหนุ่มอีกครั้ง” บาราสทำตาเคลิ้มฝัน พร้อมถอนหายใจยาวเหยียดขยับกายลุกจากที่นั่ง หันมาทำความเคารพนักบวชเฒ่า “ข้าลากลับก่อน แล้วพรุ่งนี้ข้าจะมาสวดแต่เช้า” ตารีย์มองแผ่นหลังของชายวัยห้าสิบกว่าเดินจากไป ความรู้สึกขยะแขยงชายผู้นั้นพุ่งขึ้นมาพร้อมกับน้ำดีขม ๆ ในปากจนต้องบ้วนทิ้ง ถึงเขาจะเป็นนักบวชในลัทธิที่ต้องไม่รู้สึกอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ความเป็นมนุษย์ ก็ยังรู้จักแยกแยะอยู่ คนอย่างเขาจะไม่เสพสมกับเด็กสาวที่ไม่แน่ใจว่าเป็นลูกตัวเองหรือเปล่าอย่างแน่นอน ถึงเด็กคนนั้นจะอยู่ในสถานะของ เดวาห์ทายฺ ก็ตาม จากคุณ : เปียร์รุส เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 10:55:44

ความคิดเห็นที่ 2 “ตารีย์ ซาบี” เสียงเล็กแผ่วเบาเอ่ยเรียกมาจากหน้าประตู คำว่า “ซาบี” ในภาษาถิ่นคือ นักบวชชั้นสูง ซึ่งจะมีแต่คนในศาลาศักดิ์สิทธิ์เท่านั้นที่จะใช้เรียกขานกัน นักบวชเฒ่ายังคงนิ่งเงียบ ละเลยกับเสียงที่ได้ยิน เสียงกระพรวนที่ข้อเท้าดังกรุ๊งกิ๊ก มาพร้อมกับอาการขยับตัวอย่างคนที่ถูกขัดใจ ท้ายสุดเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ขยับไม่ตอบรับ คนที่มาหาถึงกับเดินลงส้นเท้าหนัก ๆ มานั่งขัดสมาธิเบื้องหน้าเลยทีเดียว ตารีย์ เหลือบมองเด็กสาวในชุดแพรต่วนสีเหลืองสดใสผ่านขอบถ้วยชา วงหน้ารูปหัวใจประกอบด้วยปากนิดจมูกหน่อย แต่สิ่งที่ดึงดูดสายตาใครต่อใครมากที่สุดเห็นจะเป็นดวงตากลมโตคู่นั้น ภายใต้คิ้วเรียวสวยได้รูปซึ่งขมวดมุ่นด้วยความขัดอดขัดใจ “ตารีย์ซาบี” เจ้าตัวเอ่ยเรียกเสียงดังขึ้นอีกนิด น้ำเสียงซึ่งเจือความหงุดหงิดอยู่ด้วย “ข้าฟังอยู่” “ข้าสงสัย” น้ำเสียงชักดีขึ้น “เจ้าสงสัยตลอดเวลานั่นล่ะ ดาเลห์” นักบวชเฒ่ายกมุมปากนิด ๆ เมื่อเรียกนางว่า ‘ดาเลห์’ ซึ่งเป็นภาษาถิ่นที่แปลว่าเด็กน้อย เพราะนางเป็นเด็กน้อยคนโปรดของเขาตั้งแต่เริ่มพูดได้ นางเป็นเด็กฉลาดที่เกิดผิดที่ผิดเวลา และผิดสถานที่อย่างร้ายแรง หากจะโทษใครสักคนในเรื่องนี้คงเป็นด้วยชะตากรรมที่ถูกกำหนดไว้แล้ว “แต่ครั้งนี้สงสัยจริงๆ นะซาบี” “ทุกครั้งที่เจ้าเริ่มเปิดปากถาม เจ้าก็จะถามแต่สิ่งที่เจ้าสงสัยจริง ๆ ร่ำไป ครั้งนี้อะไรอีกล่ะหือ..” “ทำไมข้าถึงไม่มีสิทธิ์เลือกศาสนาเอง ทั้งที่ศาสนาอื่นก็มีอีกมากมาย” ตารีย์ นักบวชเฒ่าถึงกับอึ้งไปกับคำถามนั้น เขาวางแก้วชาใบน้อยลงบนจานรอง คำถามของเด็กน้อยคนโปรดในวันนี้ถือเป็นคำถามที่ตอบได้ยากยิ่ง ทำไมนะหรือคำตอบก็มีเพียงแค่คำเดียวเท่านั้น ชะตากรรม อย่างไรเล่า หากนางไม่มีชะตากรรมที่ต้องถือกำเนิดจาก เดวาห์ทายฺ ในศาลาศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้แล้วล่ะก็ ต่อให้เป็นเรื่องอื่นใด จะเล็กน้อยหรือใหญ่โตเพียงไหนนางก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกทั้งนั้น แต่สิทธิ์นั้นถูกจำกัดไว้แล้วตั้งแต่วันที่นางเกิดมาในฐานะบุตรสาวของเดวาห์ทายฺ นางจึงไม่เหลือสิทธิ์อันใดที่ควรจะมีจะเป็น!!! “อะไรที่จุดประกายคำถามนี้แก่เจ้า” ตารีย์ไม่ตอบคำถามนั้น ดวงตาคู่สวยใสแจ๋วจ้องมองด้วยสายตาที่บ่งบอกความฉลาดของผู้ถามโดยไม่ต้องกล่าวอะไรออกมา แม้จะรู้ว่านักบวชเฒ่าพยายามหาที่มาที่ไปของคำถาม เจ้าตัวก็ทำเฉยไม่ตอบเสีย “ข้าก็เพียงนึกไปนึกมาแล้วอยากรู้ก็เท่านั้น” “ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าเจ้าเป็นอะไร และจะต้องทำหน้าที่อะไรที่นี่ สิ่งนี้ติดตัวเจ้ามาตั้งแต่เจ้ายังไม่เกิดเสียด้วยซ้ำ” “สถานะที่ข้าไม่ต้องการนะหรือ” นางย้อนด้วยเสียงเข้มทันควัน “ดาเลห์ เจ้ายังเล็กนักไม่เข้าใจสิ่งข้าเข้าใจหรอก ชะตากรรมของใครก็เป็นของคนนั้นไม่มีใครฝืนมันได้ ในเมื่อเจ้าเกิดมาในสถานะแห่งเดวาห์ทายฺ เจ้าก็คือคนของศาลาศักดิ์สิทธิ์มีหน้าที่เสนอสนองความสุขแด่ผู้อุทิศตนแด่ลัทธิเพียงเท่านั้น” “ข้าโตแล้วซาบี และข้ารู้ว่าสิ่งที่ต้องทำนั้นไม่ต่างจากอะไร” ท้ายประโยคแผ่วเบาราวกับความละอายได้แทรกผ่านผิวหนังขึ้นมาจนนางไม่กล้าเอ่ยสิ่งที่ได้ยินพวกแม่ครัวคุยกันออกมาตรงๆ “ไม่ต่างจากอะไรงั้นหรือ” ตารีย์เอ่ยถาม “ข้าไม่ใช่คนโง่นะ ตารีย์ ซาบี” “ก็เพราะเจ้าไม่ใช่คนโง่นะสิ เจ้าถึงได้สิทธิ์พิเศษในการเข้าออกห้องของข้าจนกระทั่งเดี๋ยวนี้ ไม่เห็นหรือว่าเด็กคนอื่นไม่มีใครกล้าเข้ามาอย่างเจ้าสักคน” ริมฝีปากแดงราวกับผลเชอรี่สุขถูกขบเอาไว้จนไร้สีเลือด ความดื้อดึงฉายชัดบนใบหน้าอิ่มสวยซึ่งถ่ายทอดมาจากแม่ได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน หากสิ่งที่บอกความแตกต่างกันก็คือ สมองอันปราญเปรื่อง และความกล้าหาญที่ดานีย์ไม่เคยมี “ท่านยังไม่ได้ตอบคำถามข้าเลยซาบี” “ข้าได้ตอบคำถามเจ้าไปหมดแล้ว ดาเลห์” น้ำเสียงปราณีเอ่ยตอบรวดเร็วพร้อมกับเทชาหอมรุ่นลงถ้วยอย่างไม่เร่งรีบ “มีอีกหนึ่งคำถาม” ตารีย์ นักบวชเฒ่าเงยหน้ามองดวงหน้าอิ่มสวยด้วยสายตานิ่งเฉย เขาคาดอยู่แล้วว่าเด็กน้อยตรงหน้าคงไม่ได้มาหาด้วยคำถามเพียงข้อเดียว “ถ้าข้าไม่ต้องการเป็นดาวาห์ทายฺ ข้าต้องเผชิญกับสิ่งใดบ้างซาบี” แม้มือที่จับถ้วยชานั้นจะมั่นคงเพียงใด แต่คำถามที่ได้ยินนั้นกลับทำให้มือที่เคยมั่นคงไม่ว่าจะโดนถามด้วยปัญหาอันใดไม่เคยสั่นไหว แต่คำถามนี้กลับทำให้ดวงตาที่เคยนิ่งสนิทไหววูบ มือที่จับถ้วยชาอย่างมั่นคงสั่นเบา ๆ ราวกับคำถามได้เข้าไปรบกวนสมาธิทั่งหมดของนักบวชเฒ่า “เจ้าต้องการฟังคำตอบจริง ๆ งั้นหรือ ดาเลห์” “ใช่” “จาบา ของเจ้าไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเจ้างั้นหรือ”   จาบา คือ ครูของเดวาห์ทายฺ เด็กสาวทุกคนในศาลาศักดิ์สิทธิ์จะมี จาบาคอยสั่งสอนเรื่องราวต่าง ๆ ที่ต้องกระทำในฐานะเดวาห์ทายฺ และมีหน้าที่ขัดเกลาฝึกฝนให้พวกนางยอมรับกับชะตาชีวิตที่เปลี่ยนไปตั้งแต่วันแรกที่พวกนางเข้าสู่ศาลาศักดิ์สิทธิ์ รวมถึงโทษทัณฑ์ที่ต้องรับหากฝ่าฝืน “เฆี่ยน และการทรมานในห้องลงทัณฑ์ คือโทษสูงสุดหากพวกเราหนีออกไปแล้วถูกจับกลับมาได้” “เจ้าก็รู้แล้วจะถามไปทำไมอีก” “เพราะข้าอยากแน่ใจนะสิ ซาบี” “ไม่มีใครหนีสถานะแห่งตนพ้นหรอก เหมือนที่พวกเจ้าต่างมีตราประทับ ที่จะติดตัวเจ้าไปจนวันตาย” แม้ไม่ต้องมองเห็นแต่ตารีย์ ก็รู้ว่าตราประทับรูปดอกบัวสีน้ำเงินที่ข้อเท้าพวกนางนั้น จะถูกประทับตั้งแต่วันที่พวกนางเข้ามาอยู่ในความดูแลของศาลาศักดิ์สิทธิ์ และมันจะอยู่ตรงนั้นไปจนวันที่พวกนางตายเลยทีเดียว สัญลักษณ์ที่บ่งบอกความเป็นเดวาห์ทายฺ แห่งศาลาศักดิ์สิทธิ์อาร์ซีด้า ดวงตากลมโตฉายแววฉลาดเฉลียว สลดวูบลงนางลดสายตาลงมองควันกรุ่นจากกาน้ำร้อนบนเตาไฟข้างโต๊ะเล็ก ซึ่งใช้ตั้งชุดกาน้ำชาของนักบวชเฒ่า ควันสีขุ่นขาวลอยม้วนขึ้นสู่เบื้องบนแล้วก็หายลับไป เหมือนชีวิตของพวกเดวาห์ทายฺ สิ่งที่เกิดขึ้นในยามค่ำคืน จะกลายเป็นเพียงหมอกควันจางหายไปเมื่อยามเช้ามาถึง วัฏจักรแห่งชีวิตมีหน้าที่เพียงรองรับ รับรองผู้อุทิศตนให้กับลัทธิ โดยไม่สามารถคำนึงถึงความต้องการของตัวเอง มีชีวิตที่ถูกกำหนดกฏเกณฑ์ขึ้นใหม่เพื่อผู้อื่น ไม่มีสิทธิคิด ตัดสินใจ หรือเลือกในสิ่งที่ต้องการ แม้บางครั้งการหายใจ หรือหยุดหายใจยังต้องมีคนตัดสินใจให้ และหากคนหนึ่งคนเกิดมาโดยไร้สิทธิ์เหล่านั้น นั่นยังเรียกว่าเป็นคนอีกหรือเปล่า.... ดาริยาห์เริ่มถามตัวเองด้วยคำถามนั้นเมื่อเดินออกจากห้องของนักบวชสูงสุดแห่งลัทธิฮุดาห์ไปด้วยความเงียบงัน (โปรดติดตามบทที่ 3 ในวันศุกร์หน้า) จากคุณ : เปียร์รุส เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 10:57:04

ความคิดเห็นที่ 3 บทนำ - บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10528052/W10528052.html#17 ---------------------------------------------------------------------- สวัสดีสายวันศุกร์ (ข้าราชการหลายคนคนแอบยิ้ม เพราะวันนี้เป็นวันหยุด ^-^) และหวังจะเป็นสุขของใครหลายคนที่ได้หยุดด้วยนะคะ นัทเอาตอนที่สองมาลงต่อให้แล้วนะคะ และขอบคุณมากมายสำหรับ เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่ช่วยกันตรวจคำผิดให้ในบทที่แล้ว ขอบคุณมากมายเลยค่ะ บทต่อไป เจอกันศุกร์หน้านะคะ นัทค่ะ จากคุณ : เปียร์รุส เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 11:02:56

ความคิดเห็นที่ 4 พี่นัทไม่ตอบกระทู้ เอ๊ะ หรือว่าตอบไปแล้วในกระทู้ที่แล้ว อือ พี่นัทจะเอามาลงทุกวันศุกร์ช่ายมะคะ ไม่เอาอีกเรื่องมาลงที่นี่จริงหรอคะ จากคุณ : oreocream เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 11:47:49

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบไปแล้วในกระทู้ที่แล้วววว ฮิ้ววว จากคุณ : เปียร์รุส เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 13:24:26

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังสนุกเลยค่ะ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 19:00:58

ความคิดเห็นที่ 7 ตอบกระทู้เก่าก็ไม่รู้ตอบอะไรไปสิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 พ.ค. 54 21:06:30

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีค่ะนัท.. ช่วยกันๆ เจอคำผิดที่หนึ่งค่ะ "..ซึ่งในสระเพาะเลี้ยงดอกบัวพรรณพิเศษที่เกสรของมัน.."  ย่อหน้าแรกเลยค่ะ "พันธุ์พิเศษ" ... น่าเห็นใจ "เดวาทายุห์"  เกิดมามีกรรม ต้องพลีร่างเพื่อชาย แถมยังได้ชื่อว่าเป็นนักบวชอีกแหนะ ไม่รู้ดาเลห์ของเราจะรอดพ้นไหม เฮ้อ.. จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 12:06:05

ความคิดเห็นที่ 9 สำนักของศาสนาลัทธินี้ดูแล้วไม่ค่างกับซ่องโสเภณีเลย เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 12:12:47

ความคิดเห็นที่ 10 กร๊ากกกกกกกก เพื่อนนัทจะเอานิยายมาลงสม่ำเสมอ  เหอ เหอ เหอ มามะ  มาลงแข่งกัน... ภาษาดีขึ้นมากมาย คำผิดน้อยไปจนน่าใจหาย หรือจะไม่ใช่คุณเปียร์รุส คนเดิม   กร๊ากกกกกกกกกกกก จากคุณ : SONG982 เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 21:56:05

ความคิดเห็นที่ 11 ใครจะมาช่วยนางเอกออกจากซ่องเอ๊ยออกจากลัทธินี้ได้เนี่ย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 23:28:18