|
อากาศยามบ่ายแม้จะร้อนอบอ้าวสักเพียงใด หากแต่ภายในใจของหญิงวัยห้าสิบปีเศษที่กำลังเยื้องย่างฝีเท้า
เข้ามาหาบุตรชายคนเล็กที่ห้องทำงานของเขานั้นดูจะร้อนรุ่มกว่าหลายร้อยเท่าตัว
บุคลากรทุกคนในบริษัทต่างพากันประนมมือไหว้ทักทายนางปานหยาดในระหว่างทางที่นางกำลังย่างฝีเท้า
ผ่านแผนกเข้ามา หากแต่หญิงชราผู้เย่อหยิ่งในฐานันดรของตนก็มิได้ใส่ใจต่อการทักทายของคนเหล่านั้น
เท่าใดหรอก
ก๊อกๆๆ...
เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนที่คนเคาะจะเปิดเข้ามา และการเข้ามาแบบฉับพลันของมารดาก็ทำให้ชวาลถึงกับ
ตกใจไม่น้อยจนต้องรีบดีดตัวลุกขึ้นยืนในทันที ครั้งพอได้เห็นสีหน้าบึ้งตึงที่นางแสดงอยู่แล้ว ความหวั่นใจ
แปลกๆ ก็แทรกเข้ามาอย่างฉับพลัน
มีอะไรหรือครับคุณแม่ ชวาลรีบเอ่ยถามก่อน
หนูพายโทรไปบอกแม่ว่าวันก่อนแกโวยวายและทำกริยาไม่ดีใส่เธอ ผู้มาเยือนบอกตรงประเด็นทีเดียว
และเหตุผลของมารดาก็ทำให้ชวาลนึกอ่อนอกอ่อนใจขึ้นมา เพราะเหตุผลเพียงเท่านี้เองน่ะหรือที่ทำให้
คนเป็นแม่อุตส่าห์ดั้นด้นมาหาถึงที่นี่พร้อมกับท่าทีราวกับว่ามันเป็นเรื่องใหญ่โตเสียเต็มประดา
อีกแล้วหรือนี่... ชวาลรู้สึกเบื่อหน่ายในตัวพีรพาเหลือเกินที่นำเรื่องไม่เป็นเรื่องเช่นนี้ไปฟ้องมารดาของเขา
อีกอย่างนี่ก็มิใช่ครั้งแรกที่เธอทำเยี่ยงนี้ เธอได้ใจที่มีมารดาของเขาหนุนหลังอยู่
เธอบอกคุณแม่อย่างนั้นหรือครับ ถ้าอย่างนั้นก็คงใช่
ชายหนุ่มหย่อนกายลงนั่งที่เก้าอี้เช่นเดิมเมื่อรู้ว่า
เรื่องราวที่ทำให้มารดาร้อนใจมันช่างแลดูไร้สาระเหลือเกิน
นี่แกจะกวนประสาท:-)ั้นหรือตาวา นางปานหยาดแผดเสียงแหลมเข้าใส่เพราะสำหรับนางแล้วมันคือ
เรื่องใหญ่ นางรักและโปรดปรานว่าที่ลูกสะใภ้คนนี้มากเหลือเกิน ในเมื่อพีรพาออกจะเพียบพร้อมไปด้วย
รูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ ซึ่งอย่างหลังดูจะมีน้ำหนักเสียมากกว่า และมันมากกว่าจนนางลืมมองเรื่อง
อุปนิสัยของหญิงสาวจอมเอาแต่ใจคนนี้ไปเสียสนิท
เปล่านะครับคุณแม่ ผมแค่รู้สึกว่าอะไรที่คุณพายบอก คุณแม่ก็จะเชื่อไปทุกเรื่องอยู่แล้วนี่นา ไม่ว่าผมจะพูด
หรืออธิบายยังไง ชายหนุ่มทำเสียงน้อยใจ เพราะรู้สึกเบื่อหน่ายและชินชากับเหตุการณ์เหล่านี้ไปแล้ว
ก็มันแน่นอนอยู่แล้วว่าแม่ต้องเชื่อหนูพายเพราะที่ผ่านมาแกทำให้แม่รู้สึกผิดหวังอยู่บ่อยๆ
ผิดหวังงั้นหรือ
คนเป็นลูกทวนคำนั้นในใจ เพราะที่ผ่านมาเขาได้ทำตามในสิ่งที่นางต้องการมาโดยตลอด
แล้วอะไรหรือที่คนเป็นแม่ยังผิดหวังอยู่ แม้กระทั่งเรื่องของพีรพาที่เขาต้องใช้ความอดทนอย่างมากในการ
ทำงานหรืออยู่ใกล้ชิดด้วย ซึ่งมันไม่ง่ายเลย
แม่ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนรอบตัวแม่ถึงต้องพากันทำให้แม่เสียใจอยู่ตลอด ทั้งพ่อของแก พี่ชายของแก
แล้วยัง...
พอเถอะครับคุณแม่ ชวาลรีบหยุดประโยคที่เคยได้ฟังบ่อยๆ เอาไว้ หลายๆ ครั้งที่ผ่านมาที่เขายอมทำ
ทุกอย่างตามความต้องการของนางก็เพราะความรัก ความสงสาร และความเห็นใจต่ออดีตอันน่ารันทดของนาง
แต่วันนี้ทุกอย่างได้กลายเป็นความรู้สึกเบื่อหน่ายเต็มทนแล้ว
ความผิดหวังครั้งใหญ่ของนางปานหยาดเกิดจากผู้เป็นสามีที่ทนความเอาแต่ใจของนางไม่ไหวจนต้องหนี
ไปใช้ชีวิตใหม่กับคนอื่น กระนั้นนางปานหยาดก็มิเคยคิดที่จะโทษตัวเองเลยสักนิด ตรงกันข้ามนางกลับรู้สึก
เกลียดชังในความนอกลู่นอกทางของทุกคนและสิ่งที่นางทำได้ก็คือการควบคุมบุตรชายทั้งสองให้เดินไป
ตามทางที่นางกำหนดให้ จนเป็นที่มาของความผิดหวังอีกครั้งจากบุตรชายคนโตที่ต้องกลายเป็นคนติดยา
เสียอนาคตไป และที่สุดเขาก็ตัดสินใจจบชีวิตตนเองด้วยการฆ่าตัวตาย ทว่าก็ยังไม่ทำให้คนเป็นแม่สำนึก
รู้ขึ้นมาได้ และกลายมาเป็นบุตรชายคนเล็กอย่างชวาลเองที่ต้องแบกรับความหนักอึ้งเหล่านั้นเอาไว้
เพราะความรักที่มีต่อแม่และไม่อยากจะเห็นนางต้องเสียใจอีกนั่นเอง
บางครั้งความกดดันที่มีก็ทำให้เขาเคยถามตัวเองเล่นๆ ด้วยซ้ำว่าตนคือลูกหรือหุ่นยนต์ที่นางต้องการจะ
เขียนโปรแกรมให้ทำอะไรตามใจก็ได้กันแน่
แล้วคุณแม่จะให้ผมทำยังไงครับ และครั้งนี้ก็เช่นกันที่ชวาลต้องเป็นฝ่ายยอมอีกจนได้ เพราะไม่อย่างนั้น
มีหวังเขาคงได้ฟังเสียงบ่นน้อยอกน้อยใจในชะตาชีวิตจากคนเป็นแม่อีกยาวยืดแน่ๆ ซึ่งเขาเบื่อและระอา
ที่จะฟังมันอีกต่อไปจนต้องรีบจบเรื่องบ้าๆ นี้ไปเสีย
หญิงชราฉีกริมฝีปากสีแดงสดยิ้มออกมาอย่างพอใจเมื่อสามารถเอาชนะบุตรชายคนนี้ได้อีกครั้ง
ไปขอโทษหนูพายซะ แล้วพาหนูพายไปทานข้าว แค่นั้นทุกอย่างก็จะจบ
ครับ คงไม่มีประโยชน์อะไรที่ชวาลจะต่อรองใดๆ อีก
อ้อ แล้วอีกอย่างนะตาวา แม่ขอให้แกหยุดตีโพยตีพายเรื่องของแม่บุษกรนั่นเสียที ยังไงแม่นั้นก็ตายไปแล้ว
ไม่มีประโยชน์ที่แกจะเอาเรื่องนี้มาทำให้หนูพายต้องหงุดหงิดรำคาญใจอีก มันเปล่าประโยชน์ ธุรกิจและ
ผลประโยชน์ของบริษัทต่างหากที่แกและหนูพายต้องร่วมกันคิดและทำให้ดีที่สุด
แต่
ไม่มีตงมีแต่อะไรทั้งนั้นหละ ที่ผ่านมาแม่ยอมให้มันทำงานที่นี่ได้ก็เพราะว่าแม่ไม่รู้มาก่อนว่ามันคิด
ไม่ซื่อกับแกเท่านั้นเอง ขืนแม่รู้ซิ แม่จะจัดการเฉดหัวมันออกไปด้วยมือของแม่เองตั้งนานแล้ว
ดีแล้วหละที่ชิงฆ่าตัวตายไปได้ ไม่งั้นแม่คงมีเรื่องวุ่นวายใจเข้ามารบกวนอยู่บ่อยๆ แน่
คุณแม่! ชวาลไม่อยากเชื่อเลยสักนิดว่าจะได้ยินประโยคเหล่านี้จากคนเป็นแม่ อันที่จริงคนที่สมควรเป็นลูก
ของนางน่าจะเป็นพีรพาเสียเองมากกว่า กระนั้นชวาลก็ต้องรีบพาตัวเองออกจากความคิดบ้าๆ นี้เสีย
อย่ามาทำน้ำเสียงอย่างนี้ใส่แม่นะตาวา แม่เป็นแม่ของแกนะ นางปานหยาดหันขวับมาปรามจนชวาล
ต้องลดสีหน้าลงทันควัน เพราะอย่างไรความจริงก็คือความจริง... ความจริงที่ว่านางคือคนให้กำเนิดชีวิตตน
จึงไม่ควรทำกริยาไม่ดีเข้าใส่ ไม่ว่าจะเป็นกรณีใดๆ และไม่ว่าจะรู้สึกกดดันมากเพียงใด
ขอโทษนะครับคุณแม่ แต่ผมบอกคุณแม่หลายครั้งแล้วไงครับว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับบุษกรมากไปกว่า
คำว่าน้องสาว อีกอย่างบุษกรก็เป็นคนน่าสงสาร เธออยู่คนเดียวเพราะคุณแม่ของเธอเพิ่งเสียไปไม่นาน
น้องสาวงั้นรึ แม่น่ะเห็นมาหลายรายแล้วตาวาเอ้ย เรื่องผิดศีลธรรมต่างๆ มันก็เริ่มมาจากความสนิทสนม
แบบนี้นี่ล่ะ ดูอย่างพ่อของแกซิ ทำงานมืดค่ำอยู่กับเลขาสองต่อสองบ่อยๆ สุดท้ายก็ทำเรื่องบัดซบขึ้นมา
จนได้ เฮ้อ
นึกแล้วยังแค้นไม่หาย หญิงก็ร้ายชายก็เลวพอกัน
แต่ผมกับคุณพ่อ เราไม่เหมือนกันกันนะครับ ผม...
ไม่เหมือนตรงไหน นางปานหยาดสวนประโยคของตนออกมาก่อนที่ชวาลจะกล่าวเหตุผลของตน
จบด้วยซ้ำ
พ่อแกและแก รวมถึงพี่ชายของแกเป็นผู้ชายเหมือนกัน และทุกคนก็พร้อมที่จะทำให้แม่เสียใจ
ท้ายประโยคมีร่องรอยความสั่นเครือจนทำให้อีกฝ่ายเริ่มใจอ่อน
เอาล่ะครับคุณแม่ เอาเป็นว่าเย็นนี้ผมจะพาคุณพายไปทานข้าวตามที่แม่สั่งและต้องการ
ชวาลยอมจบเรื่องนี้ไปเสียพร้อมกับคำประชดประชันแบบกรายๆ ทว่าอีกฝ่ายก็มิได้รู้สึกรู้สาอันใด
เพราะนางจะสนใจแค่ผลลัพธ์ที่ออกมาเพียงเท่านั้น
ดีมากตาวา เชื่อแม่เถอะ แล้วชีวิตของแกจะดีแน่ๆ
เมื่อหมดธุระและคนเป็นแม่ได้ออกไปจากห้องแล้ว ชวาลทรุดตัวลงนั่งและเอนหลังพิงพนักเก้าอี้
อย่างอ่อนแรงที่สุด หากนั่นคือแรงใจหาใช่แรงกายไม่ เพราะนับวันเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองอยู่ห่างไกล
จากความเป็นคนมากไปเสียทุกทีแล้ว มันไกลเสียจนชายหนุ่มจะลืมเลือนความหมายของคำว่าอิสระ
ไปทุกทีแล้วเช่นกัน
นี่ชีวิตของแกเอง หรือของใครกันแน่นะชวาล... ชายหนุ่มประชดตัวเองอยู่ในใจ
********
| จากคุณ |
:
ยาชมภู  
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 พ.ค. 54 13:03:23
|
|
|
|
บ่วงจิต ลิขิตปรารถนา ตอนที่ ๔
