เกรียนเทพ ตอน หูกวาง กับ เกรียนเทพแห่งความสูญเสีย ...

เสียงดนตรีเบาๆ ลอยมาจากร้านอาหารกึ่งผับที่ตั้งอยู่ตรงข้ามหอ
พักที่ผมอาศัยอยู่ เหมือนว่าคืนนี้จะมีลูกค้าน้อยกว่าปกติ

เพราะนี่ก็เลยเวลา เที่ยงคืน มานานแล้ว แต่แสงไฟป้ายร้านยังคงเปิดอยู่ ทั้งที่ใกล้เวลาปิดร้านแล้ว

           
             ผมนั่งเกากีต้าร์ เบาๆ ฮัมเพลงในลำคอ มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นวัยรุ่นกลุ่มสุดท้ายเดินออกมาจากร้าน ส่งเสียงเอะอะ

ชักชวนกันไปเที่ยวต่อ เหมือนยังเมาไม่เต็มที่

           
              รอจนรถแท็กซี่ใจกล้าคันหนึ่ง รับกลุ่มวัยรุ่นไปหมดแล้ว แสงไฟนีออนป้ายร้านและไฟหน้าร้านบางดวงจึงดับลง

ผมมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง เห็น พี่แท็ก ชายหนุ่มใหญ่เจ้าของร้านยืนสองมือล้วงกระเป๋า อยู่ในชุดพนักงานผูกผ้ากันเปื้อนสีเข้ม

มองขึ้นมายังห้องของผมแล้วพยักหน้า เป็นเชิงบอกใบ้ให้รู้ว่า เรื่องเดิมๆเหมือนเมื่อคืนวาน และเมื่อคืนก่อนๆ สามคืนมานี้เกิดขึ้นอีกแล้ว  

ผมยกมือเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนวางกีต้าร์ลง เดินไปหยิบเสื้อยีนส์เก่าๆในตู้  แล้วลงบันไดเดินไปยังร้านอาหาร

           
              “ หลับคาแก้ว อยู่บนโซฟาที่โต๊ะมุมร้าน เหมือนเดิมอีกแล้วแน่ะ ขาม พาเธอกลับไปส่งที่ห้องทีน่ะ พี่วานหน่อย

กุญแจรถกับกุญแจห้องเธอที่ฝากไว้ อยู่ในขวดโหลหลังเคาร์เตอร์ ขอบใจน่ะ เดี๋ยวพี่ไปดูน้องๆ เก็บห้องครัวก่อน ”  พี่แท็กมองหน้าผมแบบเหนื่อยๆ

ก่อนจะพูดขึ้นเมื่อผมเดินเข้ามาในร้าน แล้วยิ้มเนือยๆก่อนเดินเข้าครัวไป

           
             “ ครับ ” ผมหยักหน้าและรับคำ ด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ใด แต่ถ้าใครมองเข้ามาใกล้ๆตอนนี้  ก็จะได้เห็นความ

เจ็บปวดลึกๆในดวงตาทั้งคู่ของผม

             
               ผมยืนมองตามหลัง จนพี่แท็กหายเข้าครัวไป ก่อนเดินไปหยิบกุญแจแล้วเดินที่โต๊ะมุมห้อง โอบจับคอและใบหน้าหญิงสาวที่

นอนฟุบอยู่ขึ้นมา สวมเสื้อยีนส์ให้เธอ ก่อนอุ้มเธอเดินออกจากร้านไปขึ้นรถโฟร์คเต่าที่จอดอยู่ข้างร้าน ขับไปตามถนน โดยหวังว่าคืนนี้จะเป็น

คืนสุดท้ายที่เธอจะเมามายเช่นนี้ คืนนี้ผมจะสามารถลบความเจ็บปวดไปจากใจเธอได้

       
            ผมเปิดหน้าต่างครึ่งหนึ่งตั้งใจให้สายลมเย็นๆ ในยามค่ำคืนปลุกเธอจากอาการเมามาย และพัดพาคราบน้ำตาและ

ความเจ็บปวด ไปจากใบหน้าที่สวยงามนั้น

       
            “ ทำไม ทำไม ทำไม กวาง ทำอะไรผิดหนักหนาเหรอ ” เสียงเพ้อด้วยอาการเมามายและความเจ็บปวดของเธอดังก้องในหู

ผมมาสามคืนแล้ว พร้อมกับเรื่องราวความสูญเสียที่ผมไม่อยากรับรู้

             
            เธอกำลังอกหัก จากการต้องสูญเสียคนรักไป โดยไม่อาจย้อนกลับคืน ทำไมนะความตายถึงต้องพรากความสุขไป แต่กลับ

เหลือทิ้งความเจ็บปวดมากมายไว้ แม้แต่ผมเองก็ไม่อาจให้คำตอบนั้น และคงมีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่ทรงมีคำตอบ        
           
           
             แล้วทำไมนะ พระเจ้าจึงทรงทำให้ผมต้องรับรู้เรื่องราวความเจ็บปวดของคนอื่น ทำไมต้องให้ผมรับความเจ็บปวดเช่นนั้นด้วย

           
             ผมขับรถช้าๆ เพื่อชะลอเวลาไว้ให้นานที่สุดก่อนจะถึงห้องเธอ เหมือนที่เมื่อคืนก่อนที่เธอตื่นขึ้นมาและสั่งไว้  นาฬิกาที่หน้าปัดรถ

บอกเวลาตีสามกับสิบห้าหน้าทีแล้ว  ผมขับรถมาถึงคอนโดเธอเข้าไปแลกบัตรกับ รปภ. ก่อนขับไปจอดหน้าลิฟท์  

ตั้งใจจะออกไปอุ้มเธอขึ้นลิฟท์ไปส่งเธอเข้าห้อง เหมือนคืนก่อนๆ

     
             “ ไปต่อได้ไหม พาเราไปได้ไหม พากวางไปหาเขาที ”  เธอจับแขนเสื้อผมและพูดขึ้นก่อนที่ผมจะเปิดประตูรถ

           
             “ คงได้มั้ง ” ผมมองหน้าเธอ ที่พูดทั้งที่ยังหลับตา และบอกกับตัวเองเบาๆ

             ผมขับรถออกจากคอนโดนั้น ด้วยความเร็วชนเครื่องกั้นทางหน้าทางเข้า จนหักกระเด็นกระดอน เสียงยามร้องโหวกเหวกไล่หลัง  

ผมไม่สนใจ เหยียบคันเร่งจนมิดมุ่งหน้าไปยังโค้งถนนสายหนึ่ง ท่ามกลางความมืดที่เป็นเวลาที่มืดมิดที่สุดของวัน เสาไฟฟ้าต้นนั้น

มองเห็นอยู่ไม่ไกล เสาไฟฟ้าที่พรากเขาไปจากเธอ เสาไฟฟ้าที่เป็นสัญลักษณ์แห่งความเจ็บปวด  

       
              ผมปล่อยมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัย มากุมมือเธอ ตะโกนสั่งให้เธอลืมตา ก่อนที่จะขับรถพุ่งเข้าชนเสาไฟฟ้าด้วยความแรง

เศษกระจกหน้ารถที่แตกละเอียดยิบ ปลิวกระจัดกระจายผ่านสายตา คล้ายภาพเคลื่อนไหวช้าๆ ผมไม่รู้เธอมองเห็นสิ่งใด ผมไม่รู้เธอรู้สึกอย่างไร

ผมไม่รู้เธอยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่ไหม


         แต่ตอนนี้ในใจ ผมว่างเปล่า ไร้สิ่งใด ไร้ความรู้สึกใด แม้แต่ความรู้สึกคงอยู่ ของตัวเองก็ไม่มี



                  ......................................................................


         ผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่รู้ เหมือนพริบตา อันยาวนาน


         บนถนนว่างเปล่าไร้แสงไฟ ในเวลาที่มืดมิดที่สุดของวัน หญิงสาวในร่างเปลือยเปล่า ยืนยิ้มให้ผมอยู่ในความมืด

ใบหน้าเธอกระจ่างใสดั่งจันทรา เสียงกระซิบหนึ่งล่องลอยอยู่ในความว่างเปล่าของอากาศ พร้อมกับเสียงหัวเราะใสๆ



        “ ยินดีต้อนรับสู่ เกรียนเทพค่ะ ๆๆๆๆๆๆๆ ”  



             .....................................................................

           

        ใกล้ ตีหนึ่งแล้ว ผมนั่งเกากีต้าร์เบาๆ ฮัมเพลงในลำคอ มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นพี่แท็ก ยืนอยู่หน้าร้านในชุดพนักงาน

ผูกผ้ากันเปื้อนสีเข้ม มือหนึ่งคีบบุหรี่ อีกมือชูเสื้อยีนส์เก่าคร่ำคร่า โบกไปมา พร้อมรอยยิ้มที่มุมปากอันคุ้นเคย


       ผมยกมือทักทายเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนฮัมเพลงต่อไป


       เป็นบทเพลงแห่งความสูญเสีย ที่ไม่มีวันจบสิ้น




         …………………………..



๐ จบตอนก่อนครับ ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาอ่าน นะครับ

๐ สุขสวัสดิ์ ... ในวันสบายๆๆ ครับ



    ...........................................

จากคุณ	: moonpeace
เขียนเมื่อ	: 13 พ.ค. 54 20:23:19