ความคิดเห็นที่ 1 ต่อ ^ ^ ^ “คีรีจักร หยุดมันสิ! ก่อนที่มันจะฆ่าเรา เจ้าหยุดมันได้!!” โมรากาฬพยายามหลบหลีกกงจักรอย่างจวนเจียนจะเสียท่าถูกบั่นคอเสียหลายครั้ง “หยุดนะ!!” แต่กงจักรก็ยังหมุนวนฉวัดเฉวียนไปมาเช่นเดิม “เจ้าต้องออกคำสั่งด้วยการเพ่งกระแสจิตไปที่มันด้วย ไม่ใช่แค่พูดลอยๆ ต้องรู้สึกว่าเจ้าเป็นหนึ่งเดียวกับมัน” คีรีจักรจึงพยายามรวบรวมสมาธิตั้งมั่นและตะโกนก้อง “หยุด!!!” จากกงจักรที่หมุนวนอย่างบ้าคลั่งหยุดชะงักลอยค้างกลางอากาศทันที “ดีมาก เรารู้ว่าเจ้าทำได้” แววตาของโมรากาฬที่มองมาฉายแววปรีดาอย่างไม่ปิดบัง ถ้าคีรีจักรจะไม่มัวตื่นเต้นกับศาสตราวุธที่เป็นไปอย่างใจต้องการ คงได้เห็นเลศนัยที่ซ่อนอยู่ในดวงตาสีฟ้านั้น! “แล้วต่อจากนี้เจ้าก็สามารถสั่งมันได้ทุกอย่างตามที่เจ้าต้องการ” คีรีจักรพยายามเพ่งสมาธิไปยังกงจักรที่ลอยนิ่งอยู่กลางอากาศ ออกคำสั่งด้วยจิตแทนที่จะเป็นการลั่นทางวาจาเช่นเมื่อครู่ กงจักรหมุนวนกลับมาอยู่บนฝ่ามือที่ยื่นรอรับอย่างง่ายดาย ก่อนจะกลับคืนเป็นปิลันธโมรานอนสงบนิ่ง “กงจักรนี้เป็นของเจ้า ไม่มีผู้ใดที่สามารถสั่งมันได้...นอกจากเจ้าคนเดียว!” คีรีจักรมองกำไลโมราสีดำละเลื่อมด้วยความตื่นเต้น...สิ่งที่เป็นของเขา...ปรารถนาเหลือเกินที่จะทำให้ทุกคนเห็นคุณค่าในตัวตนของเขา! “เจ้าเรียนรู้ได้เร็วสมแล้วที่เป็นเทพแห่งสงคราม” “อะไรนะ” เทพแห่งสงคราม...หมายความว่ายังไง “ผู้ที่มีบุญญาบารมี ย่อมมีมากมายหลายสิ่งที่ต้องกระทำ แล้วต่อไปเจ้าก็จะรู้เอง ยังมีเรื่องราวอีกมากที่เจ้าต้องเรียนรู้” “เจ้ามักจะทำให้เราเกิดข้อสงสัยอยู่เรื่อยเลยนะ โมรากาฬ” “ข้าว่าเจ้ารีบกลับตำหนักดีกว่านะ ก่อนที่จะมีใครมาเห็นว่าเจ้าออกมาทำอะไรกลางอุทยานในเวลาเช่นนี้” จริงสิ ในยามวิกาล การปรากฏตัวในอุทยานคงเป็นเรื่องไม่ดีนัก หนำซ้ำยังมีผู้ที่เหมือนพระเชษฐาอยู่ด้วย ถ้าใครเห็นคงเกิดการเข้าใจผิดได้ ชั่วเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่คีรีจักรได้คิด ทหารยามสองนายก็ตรงเข้ามาหาอย่างไม่ทันตั้งตัว คีรีจักรส่งสายตาให้โมรากาฬหลบไป แต่อีกฝ่ายยังยืนนิ่งไม่ทุกข์ร้อน “พระโอรสคีรีจักรเสด็จมาทำอะไรที่อุทยานค่ำๆมืดๆอย่างนี้พระเจ้าค่ะ” ทหารนายหนึ่งทูลถามด้วยความแปลกใจ และยิ่งพระโอรสมีพระอาการราวกับกำลังปิดบังซ่อนเร้นบางสิ่ง “คือ...เรา” คีรีจักรพูดไม่ออกเหลียวมองไปทางโมรากาฬที่ยืนนิ่ง อดแปลกใจไม่ได้ที่ทหารทั้งสองมองข้ามผ่านบุคคลหนึ่งไปราวกับไม่เห็น “อย่าลืมสิ ข้าคือเงาในมโนจิตของเจ้า มนุษย์ธรรมดาไม่มีใครเห็นหรือได้ยินเสียงข้าหรอก...มีแต่เจ้าเท่านั้น” คีรีจักรฟังแล้วลอบถอนใจ “พระโอรสประชวรหรือเปล่าพระเจ้าค่ะ พระพักตร์ไม่สู้ดีเลย” “เราสบายดี กำลังจะกลับตำหนักละ พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” “แต่...พระโอรสพระเจ้าค่ะ...” คีรีจักรรีบหันหลังวิ่งกลับตำหนักไปอย่างไม่สนใจ แต่ก็ต้องหยุดชะงักด้วยเสียงคำรามสะท้านยะเยือก โอรสน้อยค่อยๆหันกลับไปมองแล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าแทนที่จะเป็นทหารสองนายนั้น กลับกลายเป็นร่างกายใหญ่โตมหึมาถึงสองร่าง กล้ามเนื้อแข็งแรงที่ซ่อนอยู่ภายใต้ปุยขนรุงรัง นัยน์ตาวาวโรจน์มุ่งร้าย เขี้ยวใน ริมฝีปากยาวโค้งคมแยกคำราม เท้าทั้งสี่ที่เกาะยึดพื้นตั้งท่าเตรียมจะพุ่งเข้ามาหา หมาป่า!...ที่สูงใหญ่เกินกว่าปกติ จนเรียกได้ว่าเป็นอสุรกาย!...มาได้ยังไง!! กรรรรรร!!!~ คีรีจักรถอยหนีด้วยความหวาดกลัวเมื่อสัตว์ร้ายสองตนเริ่มย่างสามขุมเข้ามาหา “คีรีจักรระวัง!” สิ้นคำเตือนของโมรากาฬ เจ้าสัตว์ร้ายก็ควบตะกุยตรงเข้ามา เขากระโจนหลบพ้นจากการประสงค์ร้ายนั้น อสุรกายหมาป่าทั้งสองจึงตะปบได้แต่เพียงอากาศว่างเปล่า พวกมันเดินงุ่นง่านที่พลาดเหยื่อ ก่อนที่ตนหนึ่งจะวกกลับมาหาเขาที่กระเสือกกระสนหนีอย่างมาดหมาย และอีกตนเบนทิศทางไปยังโมรากาฬที่ยืนละล้าละลัง “คีรีจักร! รีบฆ่ามันสิ มันจะทำร้ายพวกเรานะ เร็วเข้า ใช้กงจักรของเจ้า” โมรากาฬตะโกนบอกพลางถอยหนี โอรสน้อยเหวี่ยงกำไลขึ้นไปบนฟ้า ปิลันธโมราหมุนวนกลายเป็นกงจักรผันดิ่งลงมาลอยอยู่เหนือฝ่ามือ ขณะที่อสุรกายหมาป่าย่างกรายเข้ามาทุกขณะ แล้วเขาก็เกิดความลังเล แม้จะเป็นสัตว์ร้ายแต่ก็เป็นหนึ่งชีวิต “เร็วเข้าสิ คีรีจักร!” กรรรรรรรร!!!~ มันส่งเสียงคำรามพร้อมกระโจนเข้าหา เขาจึงตัดสินใจเหวี่ยงกงจักรออกไปกรีดผ่านร่างอสุรกาย เสียงร้องครวญครางเจ็บปวดยิ่งทำให้มันเกรี้ยวกราดและกระโจนพุ่งเข้าใส่คีรีจักรอย่างไม่เกรงกลัว โอรสน้อยจึงเขวี้ยงจักรออกไปอีกครั้งในระยะประชิดตัวก่อนที่จะถูกมันตะปบ จักรผันตัดผ่านเนื้อหนังตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนก่อนที่มันจะล้มแน่นิ่งไป คาวเลือดสาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนไปทั้งตัวที่ยืนหอบตื่นตกใจ “ช่วยด้วยเรา คีรีจักร!!” เสียงของโมรากาฬเร่งเร้าขอความช่วยเหลืออย่างหมดเรี่ยวแรงเพราะกำลังของหมาป่าอีกตนที่คร่อมร่างไว้เตรียมขย้ำ เขาเขวี้ยงจักรออกไป แต่อสุรกายตนนี้กลับปัดออกทันจนจักรหมุนกระเด็นไปกระทบเสานางเรียงค้ำตำหนักเกิดเสียงสนั่นเลื่อนลั่น “คีรีจักร...ใช้...ใช้พลัง...อัคคี...” โมรากาฬพูดกระท่อนกระแท่นขณะกำลังพยายามปัดป้องกรงเล็บที่ตะปบลงมา “อะไรนะ อัคคีอะไร” “เตโชธาตุ...ที่เจ้าเคยเรียน...พลังในตัวเจ้าเรียกมันออกมาใช้ผนวกกับกงจักร...นึกถึง...พลังแห่งโลกันตร์...”   ‘มา...เดี๋ยวพี่จะสอนวิธีภาวนาเตโชธาตุ เสกไฟออกมา’ ‘ไม่เอาพระเจ้าค่ะ หม่อมฉันกลัวไฟไหม้มือ!’ ‘ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่จะคอยถือน้ำดับไฟให้เอง’ ความทรงจำเมื่อยามที่พระเชษฐาแอบสอนพระเวทย์ให้ผุดขึ้นมา “เราจะลองดู” คีรีจักรเพ่งจิตไปที่กงจักรที่กำลังหมุนวนราวกับรอคำสั่ง จิตตั้งมั่นภาวนา...เตโชธาตุ...กงจักร....พลังโลกันตร์ กงจักรสีดำหมุนคว้างจนเกิดเป็นไฟไหววูบราวเปลวกนกหมุนเข้าหาอสุรกายหมาป่าที่คำรามก้องกำลังฝังกรงเล็บและคมเขี้ยวเข้าที่ลำคอของโมรากาฬ พลังจากโลกันตร์ซัดปิศาจร้ายกระเด็นไปไกลเกิดเสียงกัมปนาท โฮกกกกกกกกกกก!!!!~~ อสุรกายหมาป่าเซซังสิ้นฤทธิ์ในขณะที่โมรากาฬค่อยพยุงกายลุกขึ้น เขาเห็นโลหิตอาบร่างนั้นเปรอะเปื้อน กงจักรหมุนกลับมาหาผู้เป็นเจ้าของก่อนจะคืนเป็นกำไลโมราธรรมดา “คีรีจักร!!!” สุรเสียงขององค์ศักรินทร์พิโรธโกรธเกรี้ยว ตามมาด้วยเหล่าเสนาอำมาตย์ “เสด็จพ่อ!” ร่างพระโอรสน้อยชโลมไปด้วยโลหิตโทรมกาย เรียกให้พระบิดาตรงเข้าไปหาโดยทันที คราแรกนั้นพระองค์ทรงเป็นห่วงแทบขาดพระทัย หากแต่เมื่อพิจารณาดีๆ โลหิตเหล่านั้นไม่น่าจะเป็นของคีรีจักรเลย “นี่มันเกิดอะไรขึ้น คีรีจักร!” “ปิศาจพระเจ้าค่ะ! ปิศาจหมาป่า มันจะทำร้ายลูก...” คีรีจักรเล่าอย่างตื่นตระหนก หวังยึดพระบิดาเป็นที่พึ่งจากความหวาดกลัว “องค์เหนือหัวพระเจ้าค่ะ มีทหารถูกทำร้าย!” อำมาตย์ศักดากราบทูลเมื่อเห็นสภาพทหารสองนายที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง เลือดสาดกระจายไปทั่วทั้งบริเวณ “ปิศาจหมาป่าอะไรกัน! สิ่งที่พ่อเห็นคือเจ้าทำร้ายทหารสองคนจนเจ็บหนัก...ท่านรามเสน! นี่ท่านสอนอวิชาพวกนี้ให้ลูกเรางั้นหรือ!!” เสียงระเบิดกึกก้องสนั่นหวั่นไหวทำให้องค์ราชานึกสังหรณ์พระทัย และเมื่อได้ทอดพระเนตรเห็นอวิชาอันชั่วร้ายของโอรสก็ยิ่งทำให้ทรงหวาดหวั่น พระโอรสของพระองค์...ประดุจมารโดยแท้! “หามิได้พระเจ้าค่ะ หม่อมฉันทำเช่นที่พระโอรสคีรีจักรทรงทำไม่ได้” ท่านอาจารย์รามเสนปฏิเสธด้วยความกลัว “ลูกไม่ได้ทำนะพระเจ้าค่ะ ” คีรีจักรยิ่งงงหนักเมื่อหันไปเห็นว่ามิใช่อสุรกายหมาป่าที่ถูกอานุภาพของกงจักรทำร้าย หากแต่เป็นนายทหารสองนายที่เข้ามาหาเขาเมื่อครู่ เมื่อเหลียวมองไปรอบบริเวณก็ไร้วี่แววของปิศาจร้ายตนใด รวมทั้ง โมรากาฬก็หายไปด้วย   “เมื่อครู่ลูกเห็นปิศาจหมาป่าจริงๆ!” ความสับสนงงงวยทำให้คีรีจักรไม่อาจอธิบายสิ่งใดได้ องค์ราชาจับพระโอรสมาคาดคั้นอย่างพิโรธ “ตอบพ่อมาเดี๋ยวนี้ คีรีจักร เจ้าไปฝึกอวิชาชั่วร้ายนี่มาจากไหน แล้วยังใช้มันทำร้ายทหารอีก พ่อสั่งห้ามเจ้าฝึกศาสตราวุธแต่เจ้าก็ยังฝึกฝนเวทมนตร์ดำ...เจ้า...เจ้านี่มันเกิดมาเพื่อทำลายล้าง! ไม่น่าจะเกิดมาเลยจริงๆ” องค์ศักรินทร์รับสั่ง อย่างบันดาลโทสะ หากคีรีจักรกลับเจ็บปวดเกินกว่าจะทนรับไหว ภาพพระบิดาที่เงื้อดาบหมายจะฟาดฟัน...เสียงกรีดร้องอ้อนวอนของพระมารดา ไม่จริง...มันไม่เป็นความจริงใช่มั้ย! ...อย่านะ...อย่าฆ่าลูกเรา ....ทหาร เอาดาบมาให้เรา “แล้วทำไมไม่ฆ่าหม่อมฉันเสียตั้งแต่วันที่เกิดมาเลยล่ะพระเจ้าค่ะ ในเมื่อเสด็จพ่อก็ทรงมีพระประสงค์จะทำเช่นนั้นอยู่แล้ว!!” คีรีจักรตะโกนลั่นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ความโศกเศร้าทั้งหมดทั้งมวล ไม่อยากยอมรับว่าทุกสิ่งที่เห็นเป็นเรื่องจริง “คีรีจักร...” องค์ราชาทรงนิ่งงัน “ฆ่าลูกเลย!! ฆ่าลูกตอนนี้เลยสิพระเจ้าค่ะ!” ตะโกนคร่ำครวญพลางกรรแสงไห้ด้วยความปวดร้าว แต่จะรู้หรือไม่ว่าพระบิดาก็ทรงปวดร้าวไม่ต่างกัน ในวันนั้นที่พระองค์ตัดสินพระทัยเลือกชีวิตน้อยๆของโอรสองค์เล็ก มองข้ามคำพยากรณ์ และพยายามหาวิธีแก้ไข “เจ้า...รู้เรื่องนี้ได้ยังไง...ใครบอกเจ้าเรื่องนี้...ใคร!” สุรเสียงที่รับสั่งถามโอรสสั่นสะท้าน “มันเป็นความจริงใช่มั้ยพระเจ้าค่ะ เสด็จพ่อพระทัยร้ายต้องการจะฆ่าลูกจริงๆ...เสด็จพ่อรักแต่เจ้าพี่ธีรวงศ์!” ชั่ววูบที่ทรงเงื้อหัตถ์ฟาดกระทบปรางโอรสน้อยอย่างรุนแรงโดยมิทันได้ยั้ง! องค์ราชาทั้งสงสารและพิโรธกับการกระทำของโอรสน้อยในครั้งนี้ระคนกัน คีรีจักรเจ็บชา...ปวดแสบในฤทัยยิ่งกว่าปรางที่แดงเรื่อ ดวงเนตรของพระบิดาและโอรสประสานกันด้วยความรวดร้าว                                      คีรีจักรปวดร้าวฤทัยนัก            ดั่งมีดปักกลางใจให้เป็นแผล                        พระบิดาชิงชังไม่เหลียวแล                  ด้วยเหตุแค่หลงเชื่อตามคำทำนาย                        ไม่เข้าใจลูกทำสิ่งใดผิด                   จึงทรงคิดสังหารได้แม้เชื้อสาย                        ช่างโหดร้ายเมื่อพระองค์มิเสียดาย        หากลูกตายคงได้สมพระทัยปอง องค์ศักรินทร์ยืนตะลึงเพิ่งรู้สึกองค์กับการกระทำของตนเอง จากหัตถ์ที่ทำร้ายโอรสนั้นชาวาบไล่ไปทั่วทั้งวรกาย พระหทัยแทบจะแตกสลายเมื่อได้สดับสิ่งที่โอรสตะโกนออกมา “ลูกเกลียดเสด็จพ่อ!!” คีรีจักรสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม วิ่งกลับขึ้นไปยังตำหนักโดยไม่เหลียวกลับมามอง ไม่ฟังแม้แต่พระสุรเสียงของพระบิดา “คีรีจักร!! กลับมาก่อน...พ่อ...” เพราะโทสะเพียงชั่ววูบ แต่มันกลับเจ็บราวกับถูกกระชากดวงหทัยออกมา...และก็ไม่ใช่เพราะผู้ใด เป็นหัตถ์ของพระองค์เอง! “ปล่อยให้พระโอรสอยู่ตามลำพังก่อนเถอะพระเจ้าค่ะ พระโอรสกำลังเสียพระทัยตรัสอะไรไปตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์” อำมาตย์ศักดากราบทูลแนะนำ องค์ศักรินทร์พยักพักตร์รับฟังพลางทอดพระเนตรทหารที่บาดเจ็บสาหัส “ให้หมอหลวงรักษาอาการของทหารสองคนนี้อย่างสุดความสามารถ แล้วก็ให้นางกำนัลและทหารคอยติดตามดูแลคีรีจักรอย่างใกล้ชิด” “รับด้วยเกล้าพระเจ้าค่ะ” เกิดอะไรขึ้นกับคีรีจักร...จะทำอย่างไรดี...อย่าให้ลูกของเราต้องกลายเป็นมารเลย อย่าทำลายล้างคีรีรัตน์นคร...อย่ากระทำปิตุฆาต....อย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: คีรีจักรกรรแสงสะอึกสะอื้นอยู่เพียงลำพังด้วยความเศร้าโศกเหลือประมาณ ...สิ้นแล้วทุกสิ่ง...ความรักจากเสด็จพ่อ ซึ่งมันคงไม่มีมาตั้งแต่แรก... ...ความหวังที่รอจากพระเชษฐา... “อย่าร้องไห้อีกเลยคีรีจักร” โมรากาฬปรากฏกายขึ้นในสภาพอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง โลหิตยังเปรอะเปื้อน “โมรากาฬ...เจ้าเป็นยังไงบ้าง” คีรีจักรยังมีจิตใจถามไถ่ “ไม่ต้องห่วงข้าหรอก ร่างกายของข้ามิได้เหมือนมนุษย์ เจ้าต่างหากคงจะเจ็บปวดมาก” โมรากาฬปรายมองคีรีจักรที่จมอยู่ในความเศร้า “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงมีปิศาจหมาป่าโผล่มาได้” “มนตร์มายา...มีผู้ต้องการใส่ร้ายเจ้าอยู่นะ คีรีจักร” โมรากาฬวางหมากต่อไป “ใส่ร้ายเรางั้นหรือ...ใคร?” “ข้าไม่รู้ว่าใคร...เจ้าต้องสืบหาเอาเอง แต่จุดประสงค์มันก็เพื่อให้บิดาของเจ้าเกลียดเจ้ามากยิ่งขึ้น” ยิ่งได้ยินคำว่าเกลียด...ก็ยิ่งเจ็บช้ำ...ช้ำจนคำว่ารักไม่อาจเยียวยาได้อีกแล้ว... “เรื่องที่เจ้าบอกเราเป็นความจริง เสด็จพ่อต้องการจะฆ่าเรา...พระองค์ไม่ได้รักเราเลย” “ในเมื่อบิดาไม่รัก เจ้าก็ต้องยืดหยัดด้วยตนเอง...ในเมื่อความรักทำให้เจ้าเจ็บปวด มันก็คือความชั่วร้ายที่ทำให้จิตใจอ่อนแอ ยิ่งเจ้ามอบความรักให้ผู้อื่นมากเท่าไรเจ้าก็จะอ่อนแอมากเท่านั้น และเมื่อนั้นมันก็จะมีแต่ความเจ็บปวด” “ความรักจะทำให้เจ็บปวดงั้นหรือ” คีรีจักรถามอย่างเลื่อนลอย “เจ้าจะเชื่อใจใครได้อีกล่ะ นอกจากเงาในมโนจิตของเจ้า...ก็คือข้า...ข้าเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่เป็นมิตรแท้และไม่มีวันแปรเปลี่ยน...เพราะข้ามาจากหัวใจของเจ้า” คีรีจักรมองโมรากาฬนิ่ง เพื่อนเพียงหนึ่งเดียวที่เคียงข้างเขา ณ เวลานี้! นับจากนี้ไม่มีอีกแล้ว... ความรัก...ที่ปรารถนาจากพระบิดา ความหวัง...ว่าพระเชษฐาจะเสด็จกลับมาตามคำมั่นสัญญา นับจากนี้...ทุกสิ่งทุกอย่างเขาจะทำเพื่อตนเอง!                                 ภายใต้จิตลึกลึกนึกหวาดหวั่น     ด้วยมุ่งมั่นฟาดฟันประหัตประหาร                      หลงเล่ห์เหลี่ยมกลลวงโมรากาฬ               เปลี่ยนกุมารคีรีจักรองค์ศักรินทร์                     ใช้อาคมมนตราคาถาขลัง                       เข้าแทรกซึมพลังบดบังศีล                     เด็กเยาว์วัยไม่ประสาให้ราคิน                     เปลี่ยนชีวินพลิกผันเป็นรัตติกาล จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 12:06:10

ความคิดเห็นที่ 2 แก้วนพเก้า บทที่ ๓๐ ประลอง                                                                                       นับเวลา           คลาเคลื่อน    เลื่อนลับ                                                                                       ทุกสิ่งสรรพ     หมุนเวียน      เปลี่ยนผัน                                                                                       ผ่านอดีต          ผ่านกาล         ปัจจุบัน                                                                                       ข้ามวัน            ข้ามเดือน        เลือนรางปี                                                                                       ฝากสายลม      ครวญหา          พระน้องรัก                                                                                       นึกตระหนัก      ความเหินห่าง   ลี้หลีกหนี                                                                                       พี่ยังคง             ถวิลหา            ทุกนาที                                                                                       ไยมิมี              สำเนียงเจ้า      แว่วผ่านลม เสียงขลุ่ยแก้วกังวานเป็นท่วงทำนองเศร้าขับกล่อมสรรพสิ่งทั่วบริเวณให้เคลิบเคลิ้ม ร่างบุรุษหนุ่มที่จำเริญวัยเต็มที่ นอนพิงอยู่เหนือคาคบต้นอโศกใหญ่ที่ผลัดใบร่วงโรยตามสายวาโยที่พัดมายามสนธยา มองเหล่าสกุณาโผบินกลับรังอย่างเหม่อลอย กาลเวลาผันผ่านก่อเกิดสิ่งใหม่ๆ มากมาย ในขณะเดียวกันก็นำพาเรื่องราวบางอย่างในอดีตให้ลืมเลือนไปด้วย “ธีรวงศ์! นี่เจ้าจะลงมาได้รึยัง ใกล้พลบค่ำแล้วนะ!” โอรสองค์โตแห่งคีรีรัตน์นครก้มลงมามองผู้ที่ยืนร้องเรียกอยู่เบื้องล่าง เกศาสีดำยาวลุ่ยพลิ้วไหวตามสายลม ปลายที่ตกระลงมาด้านหน้าถูกปัดไปด้านหลังและถักไว้พอไม่ให้รำคาญ ทั้งเนตรทั้งพักตร์คม ยิ่งงดงามมากขึ้นตามกาลเวลา แกร่งกร้าวสมชาติบุรุษหากก็ติดจะหวานราวอิสตรีอันได้รับถ่ายทอดมาจากพระมารดา กอปรกับวรกายสูงโปร่งสง่างาม สุริยากำลังจะลาลับขอบฟ้าหลีกทางให้จันทราส่องสว่างแทนที่ รัศมีแสงที่ก้ำกึ่งระหว่างทิวาราตรีเลื่อมเหลือบเป็นสีแสด หากยังสว่างพอที่จะเห็นเค้าโครงของอีกบุรุษหนึ่ง พักตร์คมสันงดงามไม่แพ้กัน ดวงเนตรจรัสด้วยความร่าเริงอยู่เป็นนิจ เกศายาวประปรายหากไม่เท่าอีกฝ่าย ร่างสูงใกล้เคียงกันหากกำยำกว่าอีกฝ่ายเล็กน้อย มิตรเพียงหนึ่งเดียวที่ร่วมเป็นร่วมตายกับตนมานานกว่าเก้าปี! “เจ้าอู้นานเกินไปแล้วนะธีรวงศ์ พระอาจารย์ให้นำสมุนไพรนี่ไปให้ท่านก่อนพลบค่ำไม่ใช่หรือ” คำเตือนจากมโนพัศทำให้ธีรวงศ์นึกถึงคำสั่งของพระดาบสขึ้นมาได้ เพียงชั่วเวลาสั้นๆที่ได้พักหลังจากการฝึกซ้อมศิลปศาสตร์ต่างๆ มักทำให้เขานึกไปถึงผู้ที่รออยู่เบื้องหลัง...พระบิดา พระมารดา และอนุชา... หากแต่นานเพียงใดแล้วนะ...ที่เขารู้สึกว่าสายลมที่พัดผ่านมา จืดจาง...ไร้ความหมายใดๆส่งมา... “เรามีอะไรให้เจ้าดู มโนพัศ” ธีรวงศ์ไม่ไยดีกับคำกล่าวหาว่าละเลยหน้าที่จากอีกฝ่าย กระโจนลงมาจากคาคบอโศกอย่างคล่องแคล่ว หยิบผอบไม้จันทน์ที่เจาะรูเป็นช่องกลมๆไว้ตรงกลางออกมาจากถุงย่าม “อะไร” มโนพัศถามอย่างไม่แน่ใจว่าเพื่อนรักจะมีอะไรที่พิสดารให้ดูอีก “นี่ไง มันสวยใช่มั้ยล่ะ” เมื่อธีรวงศ์เปิดผอบออก ปีกสีทองอร่ามเหลือบเขียวมรกตของเจ้าแมลงปีกแข็งก็ขยับกระพืออย่างเกียจคร้าน ก่อนจะยอมละจากที่นอนอันแสนสบายบินวนคลอเคลียเจ้าของผอบ “แมลงทับสีทอง...เจ้าไปจับมาจากไหนน่ะ” แมลงทับทองแม้จะมีอยู่ในทุกสถานที่ แต่ ณ เทือกเขาอินทา สีทองจะเข้มกลืนกินสีมรกตจนแทบมองไม่เห็น “มันบินมาเกาะไหล่เรา ตอนกำลังเป่าขลุ่ยน่ะ” เจ้าแมลงทับทองราวกับรู้หน้าที่ เมื่ออวดโฉมให้มโนพัศได้เห็นแล้ว ก็บินกลับเข้าไปนอนในผอบไม้จันทน์ที่ธีรวงศ์วางใบพฤกษาไว้ให้เป็นอาหารต่อ “เราว่ามันคงชอบเจ้าแล้วล่ะ ธีรวงศ์...เจ้านี่มีเสน่ห์แม้แต่กับแมลงตัวน้อยๆจริงๆเลยนะ แต่ก็ดีแล้วล่ะเพราะต่อให้เจ้าโปรยเสน่ห์กับสตรีก็คงสู้เราไม่ได้” “เจ้ามันหลงตัวเอง” ธีรวงศ์ต่อว่าในความมั่นอกมั่นใจของอีกฝ่าย “เจ้าก็เห็นอยู่” มโนพัศยืดอกรับเปลี่ยนคำด่าของเพื่อนรักเป็นคำชมเชยอย่างภาคภูมิ ธีรวงศ์โคลงเศียรอย่างขบขัน...เขาเห็นจริงๆละ...เห็นบรรดาภูตพรายแสนงามที่สถิตอยู่ตามป่าเขาลำเนาไพรหลงคารมโอรสมโนพัศแห่งมัณฑรนครกันหมดทั้งป่า “ตกลงจะอยู่กับเราใช่มั้ยเนี่ย” ธีรวงศ์ก้มลงถามแมลงทับทองที่ทำท่าว่าจะไม่จากไปง่ายๆ แทนคำตอบมันกลับกัดแทะพฤกษาหารอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่มีทีท่าว่าจะจากไปง่ายๆ เรียกเสียงหัวเราะจากมโนพัศ “มันคงถูกชะตากับเจ้ามั้ง” “เราว่ามันคงชอบเสียงขลุ่ยของเรามากกว่า เดี๋ยวพอไม่ได้ยินนานๆเข้าก็คงจะไปเอง...ใช่มั้ยล่ะ” ธีรวงศ์ถามเจ้าแมลงสีทองเหมือนว่ามันจะตอบกลับมาได้ มันจะยอมติดสอยห้อยตามเขาไปตลอดได้อย่างไร “เห็นทีเจ้าคงต้องเลี้ยงมันไปอีกนานแล้วล่ะ...อย่ามัวแต่ชื่นชมกับสัตว์เลี้ยงตัวใหม่เลย เอ้านี่! เราตักน้ำที่พระอาจารย์จะใช้เคี่ยวสมุนไพรคืนนี้มาแล้ว” มโนพัศว่าพลางแบ่งกระบอกไม้ไผ่สีคล้ำบรรจุน้ำเย็นใสสะอาดมาให้สามกระบอก เขา เองก็ถือไว้จำนวนเท่ากัน ธีรวงศ์รับมาแต่ยังไม่ละความสนใจจากสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ แม้ว่ามโนพัศจะเดินล่วงหน้าไปก่อนแล้ว “อ้อ ธีรวงศ์! เราลืมบอกเจ้า...พระอาจารย์บอกว่าใครกลับถึงอาศรมทีหลังต้องคอยเฝ้าเคี่ยวยาทั้งคืน” ขนงเข้มหนาราวแต้มวาดยักทิ้งท้ายก่อนจะเร่งฝีเท้านำไปอย่างรวดเร็ว “เฮ้ย! มโนพัศ...แน่จริงอย่าโกงเราสิ” เมื่อรู้ตัวว่ากำลังเสียเปรียบ ธีรวงศ์ก็กระโจนข้ามสุมทุมพุ่มไม้ที่ขวางทางตามไปอย่างกระชั้นชิด หนทางกลับสู่อาศรมนั้นขรุขระและดาษดาไปด้วยไม้หนาม ยากที่จะข้ามผ่านไปได้โดยรวดเร็วตามที่ต้องการ มโนพัศจึงเบนทิศลงมายังลำธารเบื้องล่าง ถ้าหากเป็นทางน้ำเขาแน่ใจว่าการฝึกฝนควบคุมและดึงพลังงานจากสิ่งรอบกายมาใช้ จะได้ผลดีกับธาตุที่เย็นฉ่ำนี้ ผิวน้ำที่เคยนิ่งสงบปั่นป่วนเป็นระลอกคลื่นในทุกย่างก้าวของมโนพัศที่ย่ำลงไปบนผิวน้ำ   ธีรวงศ์เองก็ไม่มีทางยอมให้อีกฝ่ายล่วงหน้าไปก่อน หากมโนพัศเชี่ยวชาญในการดึงพลังจากสายน้ำ เขาเองก็จะแล่นไปให้รวดเร็วพร้อมกับสายลมเช่นกัน เพียงแค่เตะปลายบาทพุ่งขึ้นไปบนอากาศ เพียงแค่มีสายลมห้อมล้อมรอบกาย ก็ เหมือนร่างทั้งร่างจะโผนถลารุดหน้าไปไกล แม้จะเคร่งเครียดกับการฝึกศิลปวิทยาและคอยรับใช้ปรนนิบัติ แต่ก็ยังมีช่วงเวลาที่พระอาจารย์จะใจดีปล่อยให้ขัตติยราชทั้งสองได้สนุกสนานกัน ธีรวงศ์และมโนพัศสำรวจอาณาบริเวณรอบเทือกเขาอินทามาตั้งแต่เยาว์วัยจนชำนาญเส้นทาง บางครั้งถึงขนาดลงไปดำน้ำในทะเลใกล้ๆ ชายฝั่งเสียด้วยซ้ำ ก็โอรสแห่งมัณฑรนครานั่นแหละที่ลากเขาลงไปแข่งขันกันใต้น้ำหวังจะให้เขาแพ้ ถึงแม้ธีรวงศ์จะไม่ได้ยึดพระเวทย์สายวารีและดำน้ำได้ไม่นานเหมือนเพื่อนรัก แต่ด้วยทิฐิมานะก็ทำให้เขาสู้สุดใจเหมือนกัน ทั้งที่ไม่ว่าผลจะออกมาเป็น อย่างไรก็ตาม ขอแค่สนุกก็พอ! “เจ้าต้องเคี่ยวหม้อยาทั้งคืนแน่ มโนพัศ!” พลางเร่งความเร็วของตนขึ้นขนานกันไป “เจ้าต่างหากล่ะ!” ทั้งสองแข่งขันกันอย่างสนุกสนานเหมือนเป็นสิ่งที่กระทำกันอยู่ทุกวัน โอรสแห่งคีรีรัตน์นครสรวลอย่างไม่ยอมแพ้ เร่งกระโจนไปด้วยความเร็วขึ้นจนสายลมหนักๆ ปะทะผิวกาย ความเร็ว...การแข่งขันเช่นนี้...ราวกับรู้สึกคุ้นเคย...ราวกับเคยแข่งขันกับใครบางคน...ท่ามกลางหมู่เมฆ แสงดาราราย...แต่มันกลับเลือนรางจนเลือนหายไปจากความทรงจำ :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: เบื้องบนฟากฟ้าดาราพราย เทพธิดาผู้ทรงโฉมงดงามยิ่งกว่านางใดๆ ทอดมองขัตติยราชทั้งสองที่ประทับอยู่ในไพรสณฑ์ ความทุรกันดารมิได้ทำให้ราศีของผู้มีเชื้อสายอันสูงส่งลดหมองลง มีแต่จะยิ่งทรงสง่างามมากขึ้นตามวัย “การเฝ้าดูแลพระอังคารคงจะเป็นเรื่องที่น่าหนักใจมิใช่น้อยเลยนะ” สุรเสียงเอื้ออารีเอ่ยขึ้นราวทักทาย นิศาเทวีย่อกายเคารพผู้ทรงศักดิ์แห่งสรวงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ รัศมีสีเขียวเจิดจ้าปนละอองยะยิบสว่างไสว “เป็นหน้าที่ของหม่อมฉันเพคะ องค์อัมรินทร์” “พระอังคารท่านไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ ยังนิยมชมชอบที่จะแข่งขันเหมือนเดิม...เป็นเพราะเราแท้ๆ ที่เป็นต้นเหตุให้ท่านต้องถึงกาลจุติ” องค์อัมรินทร์ตรัสอย่างละอายพระทัย ทอดเนตรบุรุษหนุ่มทั้งสองที่ยังคงแย้มยิ้มสดใสและยังมิได้แบกรับความทุกข์หนักใดๆ ระลึกถึงเมื่อครั้งที่พระอังคารยังดำรงความเป็นเทพประลองฤทธิ์แข่งขันกับพระองค์ว่าใครจะวนรอบจักรวาลได้ ครบสามรอบก่อนกัน “เรื่องนั้นมิใช่ความผิดของพระองค์เลยนี่เพคะ” “แต่ถ้าไม่เราคิดแข่งขันจะเอาแต่ชัยชนะ พระอังคารก็คงไม่ต้องโทษทัณฑ์ให้ไปเผชิญเคราะห์กรรมเช่นนี้” “พระแม่เจ้าอุมาเทวีตรัสว่ามันเป็นชะตาลิขิต ทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกลิขิตเอาไว้แล้ว หม่อมฉันเชื่อว่าพระอังคารจะต้องฝ่าฟันอุปสรรคและทำลายความชั่วร้ายของทาระกะอสูรได้สำเร็จแน่นอนเพคะ” นิศาเทวีกล่าวอย่างเชื่อมั่น “เราคงทำได้เพียงคอยดูท่านอยู่ห่างๆเท่านั้นสินะ” :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ธีรวงศ์และมโนพัศมาถึงอาศรมด้วยความเร็วที่ไม่มีใครยอมแพ้ใคร แต่การแข่งขันก็จบลงด้วยผลเสมอกัน! “เฮ้อ น่าเสียดายจริงๆ อีกนิดเดียวเราก็จะได้เห็นเจ้านั่งเฝ้าหม้อต้มยาจนถึงเช้าแล้ว” ธีรวงศ์แสดงท่าทีเสียดายอย่างไม่จริงจัง พวกเขาไม่ถือว่าจะต้องแพ้หรือชนะเด็ดขาด แต่มันเป็นการฝึกฝนที่ก้าวหน้าไปในตัว “เห็นทีเราคงต้องทำข้อตกลงกันใหม่แล้วล่ะ ว่าคืนนี้ใครจะเฝ้าหม้อยา” มโนพัศช่างเจ้าแผนการเช่นเดียวกับเจ้าปัญหาทุกครั้ง “แล้วคราวนี้เจ้าจะแข่งอะไรกับเราอีกล่ะ” แต่ก่อนจะเริ่มการแข่นขันในรอบสองขึ้น ผู้ทรงศีลห่มกายด้วยผ้าสีน้ำตาลย้อมฝาดก็ก้าวออกมาจากอาศรมพร้อมด้วยน้ำเสียงตำหนิ “เล่นสนุกกันพอรึยัง มหาบพิตรทั้งสอง!” ศิษย์ทั้งสองเปลี่ยนท่าทีจากร่าเริงเมื่อครู่เป็นสงบเสงี่ยมขึ้นทันทีเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้เป็นอาจารย์ พระดาบสยังคงเข้มงวดกวดขันอย่างเสมอต้นเสมอปลาย พอๆ กับรูปลักษณ์ที่ไม่ได้แตกต่างจากเมื่อเก้าปีก่อนเท่าใดนัก “ศิษย์ขออภัยขอรับ พระอาจารย์”   “เป็นความผิดของศิษย์เองขอรับที่ชวนธีรวงศ์เล่นไม่รู้เวลา” “พระโอรสมโนพัศ จงกลับไปฝึกฝนสมาธิของพระองค์เช่นเดิม ถ้าหากผ่านคืนนี้ไปได้การฝึกจิตให้นิ่งเป็นสมาธิของพระองค์ก็จะสำเร็จ และอย่าลืมที่รูปสั่งไว้ ห้ามวอกแวกและห้ามออกมาจากเส้นสีแดงที่กำหนด...ส่วนพระโอรสธีรวงศ์ตาม รูปเข้ามาข้างใน” แล้วท่านก็หายกลับเข้าไปในอาศรม ธีรวงศ์หน้าเผือดสี สงสัยตนคงต้องถูกเทศนาหนักเพียงลำพังเสียแล้ว มโนพัศมองเพื่อนรักอย่างเห็นใจ แต่ตนเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจาก... “ขอให้โชคดีนะ ธีรวงศ์” ...เป็นคำพูดที่ช่วยสร้างกำลังใจได้ดีซะเหลือเกิน โอรสแห่งคีรีรัตน์นครคุกเข่าลงตรงหน้าพระอาจารย์ซึ่งขัดสมาธิเพชรรออยู่อย่างสงบนิ่ง มั่นคง แสงรำไรจากตะเกียงที่หล่อเลี้ยงด้วยน้ำมันส่องสว่างเห็นเค้าโครงรูปร่างที่เติบโตขึ้นตามกาลเวลา จากโอรสน้อยที่มีเพียงความมุ่งมั่นและกล้าหาญ บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นบุรุษหนุ่มเต็มตัว ความองอาจฉายชัดไปทั่ววรกาย ทั้งดวงเนตรดำคมขับให้พักตร์ที่งดงามนั้นเพิ่มพูนด้วยอำนาจและราศี ผู้เป็นศิษย์สบตาพระอาจารย์อย่างไม่หวั่นไหว แม้จะเกรงขามในแววตาจริงจังเป็นนิจของท่านที่ราวกับจะสามารถมองทะลุไปถึงจิตใจของตน “มหาบพิตร พระองค์ยังจำได้หรือไม่ว่าเสด็จมาร่ำเรียนวิชากับรูปด้วยเหตุผลใด” “ศิษย์มาเรียนกับพระอาจารย์เพราะต้องการฝึกฝนวิชาให้เก่งกล้าและไปนำไออุษณะกลับคืนบ้านเมืองขอรับ” ธีรวงศ์ตอบเหตุผลอันเป็นภาระหน้าที่สำคัญ ที่บางครั้ง...ก็เผลอลืมไป “นั่นสินะ รูปนึกว่าพระองค์ลืมภารกิจนี้แล้วเสียอีก” คำกล่าวของพระดาบสกระทบจิตใจธีรวงศ์ยิ่งทำให้รู้สึกผิด เขาเป็นเชื้อสายขัตติยะที่ไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย มัวแต่เล่นสนุกจนลืมภาระหน้าที่ที่สำคัญต่อบ้านเมือง และเวลานี้ก็ใกล้จะถึงกำหนดเวลาแห่งความหายนะของคีรีรัตน์นครแล้ว อีกเพียงหนึ่งปีเท่านั้น! คีรีจักร...คงรอคอยการกลับไปของเขาอย่างเดียวดาย “ศิษย์ขออภัยขอรับ ศิษย์ไม่สมควรเลยที่จะเกิดมาเป็นรัชทายาทแห่งคีรีรัตน์นคร จนกระทั่งป่านนี้ก็ยังไม่สามารถจะฝึกวิชาให้ก้าวหน้า...” “ความเก่งกล้าสามารถมิได้วัดจากการฝึกฝนต่อหน้าครูบาอาจารย์ หากอยู่ที่การเรียนรู้และประสบการณ์ของพระองค์ ไม่ว่าเวลานี้พระองค์จะก้าวหน้าในยุทธศาสตร์ต่างๆหรือไม่ แต่มันก็ถึงเวลาแล้วที่จะต้องกระทำตามภาระหน้าที่ที่มีต่อบ้าน เมืองให้ลุล่วง” “วันพรุ่งนี้ พระองค์จะต้องประลองฝีมือกับพระโอรสมโนพัศเพื่อเป็นการทดสอบครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะต้องเดินทางไปยังเทือกเขาอัศราเพื่อไปนำไออุษณะกลับคืนคีรีรัตน์นคร” “เทือกเขาอัศรา!” ชื่อสถานที่ที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนออกมาจากปากคำของพระอาจารย์ “ตำนานแห่งไออุษณะถูกกล่าวขานและถูกลืมเลือนจนเหลืออยู่เพียงน้อยนิด ดังเช่นครั้งหนึ่งคีรีรัตน์นครเคยเป็นแหล่งแร่ลวนะ และเป็นต้นกำเนิดของไออุษณะแห่งหนึ่ง แต่เมื่อทุกสิ่งเปลี่ยนผัน แหล่งต้นกำเนิดก็เปลี่ยนไป...เทือกเขาอัศ รายังคงเป็นดินแดนลับแลยากแก่การค้นหา มีเพียงจิตที่มั่นคงและไม่ย่อท้อเท่านั้นที่จะฝ่าฟันไปถึงที่นั่นได้ พรุ่งนี้มหาบพิตรต้องพิสูจน์ให้อาตมาเห็นว่าทรงพร้อมที่จะเผชิญกับภยันตรายที่รออยู่ข้างหน้าในการเดินทางไปนำไออุษณะ” “ศิษย์จะไม่ทำให้พระอาจารย์ผิดหวังขอรับ” ความยินดีที่จะได้กลับบ้านกลับเมือง กลับไปหาผู้ที่รอคอยอยู่เบื้องหลังสร้างความมุมานะ ตลอดระยะเวลาเก้าปีที่พากเพียรพยายามฝึกฝนสรรพวิชาก็เพื่อภารกิจนี้เท่านั้น เขาจะต้องทำให้ได้! “รูปจะรอดูในวันพรุ่งนี้” พระดาบสแย้มริมฝีปากเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู “ถ้าเช่นนั้นศิษย์ขอตัวไปปรุงยาสมุนไพรให้พระอาจารย์ก่อนนะขอรับ” ธีรวงศ์ก้มกราบลาก่อนจะค่อยๆถอยออกจากอาศรม “ช้าก่อนพระโอรสธีรวงศ์ ” :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ศศิธรทอรัศมีสีนวลลอยเคว้งอยู่บนผืนฟ้าราตรี รายล้อมด้วยดวงดาราระยิบระยับ เสียงเรไรหรีดระงมคละเคล้าสายวาโยที่พัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ป่าตลบอบอวลรอบร่างที่นั่งทำสมาธินิ่งอยู่บนแท่นหิน ตรงหน้าคือกองไฟลุกโชนกัดกิน ท่อนฟืนแดงฉานภายในขีดวงกลมสีแดงที่ลากผ่านบนพื้นดิน ในคืนนี้จิตของมโนพัศถูกรบกวนอยู่ตลอดเวลา โดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ถึงสาเหตุ บรรยากาศเงียบสงัดเช่นทุกคืน แต่เหมือนมีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่รอบๆ ไม่ใช่เหล่าสัตว์ป่าที่ผ่านมาและก็ผ่านไปทันทีที่ได้สัมผัสรังสีตบะญาณที่กล้าแข็ง มันวน เวียนเหมือนรอเวลาจะล่วงล้ำเข้ามา ท่ามกลางความวิเวก เสียงใบไม้แห้งลั่นกราวเตือนให้มโนพัศรับรู้ถึงผู้มาเยือน เงาตะคุ่มปรากฏอยู่ไกลๆ “ใคร?...ธีรวงศ์ เจ้ารึเปล่า” มโนพัศจำต้องละจากสมาธิ เขม้นมองเงาที่เคลื่อนใกล้เข้ามา รูปร่างโปร่งบางอ้อนแอ้นแปลกตา แตกต่างจากคนที่ตนคิด แสงจันทร์ฉายและแสงจากเปลวเพลิงสาดให้เห็นใบหน้านั้นชัดขึ้น สตรีที่งดงามราวนางอัปสร เส้นผมดำยาวสลวยล้อมกรอบดวงหน้าละไมที่แสดงความหวาดกลัวอย่างไร้เดียงสา เครื่องนุ่งห่มเรียบง่ายเหมือนชาวบ้านทั่วไป แต่จะแตกต่างก็เพราะความงามเด่นเกินกว่าจะเป็นเพียงหญิงชาวบ้านธรรมดา และน้ำเสียงหวานใสเอื้อนเอ่ยชวนให้มโนพัศตะลึงพรึงเพริด “ท่าน...ได้โปรดช่วยข้าด้วย” ร่างอรชรหมดแรงล้มลงตรงหน้ากองเพลิงนอกขีดวงกลมสีแดง มโนพัศแทบจะลืมตัวเข้าไปประคอง แต่ยังดีที่ยั้งไว้ทันเมื่อนึกได้ว่าตนกำลังฝึกฝนสมาธิ แต่ถ้ามีหญิงงามที่กำลังเดือดร้อนอยู่ตรงหน้า จะไม่ให้ วอกแวกได้อย่างไร “นางเป็นใคร มาจากไหนกัน” “ข้า...ข้าเรือแตกกลางทะเลถูกคลื่นซัดขึ้นมาบนหาดแห่งนี้ ข้าพยายามตามหาคนติดตามแต่ก็ไม่พบใครเลย...ป่านนี้ทุกคนคงตายหมดแล้ว” หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร มโนพัศนึกอยากจะเข้าไปปลอบประโลมหากติดที่ว่าตนไม่สามารถออกจากวงกลมที่กำหนดนี้ได้ หญิงสาวแปลกหน้าเงยหน้ามองมโนพัศอย่างอ้อนวอน ยิ่งทำให้โอรสหนุ่มกระสับกระส่าย แม้จะแปลกใจที่มีผู้หญิงตัวเล็กๆ เดินทางรอนแรมมาเพียงลำพังกลางป่าลึกเช่นนี้ ซ้ำยังสวยเสียจนแทบไม่อยากเชื่อว่าเป็นนางมนุษย์ “ข้าหนาวเหลือเกิน...” ในที่สุดมโนพัศก็ต้องพ่ายแพ้ให้แก่เสียงหวานใสที่ออดอ้อน “เอ่อ...นาง...เข้ามาใกล้ๆ กองไฟสิจะได้ไม่หนาว” “แต่ข้ากลัว...รอบๆตัวท่านมีวงกลมสีแดงขวางอยู่” หญิงสาวมองอย่างหวาดระแวง มโนพัศจึงก้าวลงมาจากแท่นหิน เดินเข้าไปเฉียดใกล้เส้นสีแดงที่ขวางระหว่างตนและหญิงงามก่อนจะยื่นมือออกไป “เข้ามาสิ” น้ำเสียงที่ชักชวนนุ่มทุ้มอบอุ่นยากที่ใครจะปฏิเสธได้ พาให้หญิงงามชะงักไปอย่างที่มโนพัศเข้าใจว่าอีกฝ่ายลังเลที่จะไว้ใจ “ถ้าอยู่ใกล้ๆ เรา เจ้าก็จะปลอดภัย” หญิงสาวก้มหลบแววตาหยาดเยิ้มที่ส่งมาให้อย่างเอียงอาย ก่อนจะวางมือเรียวบางลงบนฝ่ามือที่ส่งมา ให้บุรุษรูปงามจูงข้ามผ่านเส้นสีแดงเข้าไป “โอ๊ะ!!” ร่างบอบบางสะดุดรากไม้เซจะล้ม ดีที่มีอ้อมแขนกว้างรับไว้ได้ทัน มโนพัศอดตื่นเต้นไม่ได้ที่ได้ใกล้ชิดหญิงงามในระยะใกล้เช่นนี้ เพราะบรรดานางไม้ทั้งหลายที่เขาเคยเกี้ยวพาราสีด้วยก็มีเพียงรูปเงาที่ไม่อาจแตะต้องได้เท่านั้น หากแต่บางสิ่งทำให้ต้องแปลกใจเมื่อน้ำหนักที่โถมลงมาเมื่อครู่ มันมากเกินกว่าจะเป็นเพียงร่างเล็กบอบบางเช่นนี้ อาการนิ่งชะงักของมโนพัศทำให้หญิงสาวในอ้อมแขนชะงักตาม แก้วตาใสกลอกกลิ้งกังวล ก่อนจะรีบใช้เสียงหวานๆกลบพิรุธ “เอ่อ...ข้าขอโทษด้วยที่ทำให้ท่านต้องลำบาก ข้าเดินทางมาไกล อ่อนเพลียจนไม่มีแรง” “ไม่เป็นไรหรอก มา เจ้ามานั่งพักก่อนเถอะ” การได้ใกล้ชิดหญิงงามเช่นนี้ ไม่ใช่เรื่องลำบากเลยซักนิด...มโนพัศปัดความประหลาดใจนั้นออกไปอย่างง่ายดาย ก่อนจะประคองร่างบอบบางมานั่งบนแท่นหินที่ตนใช้เป็นที่ทำสมาธิ พลาง ถามไถ่พิจารณาอีกฝ่าย “เจ้าบาดเจ็บตรงไหนมั้ย” “ท่านใจดีเหลือเกิน” เสียงใสเอ่ยชื่นชมพร้อมกับมือบางนั้นกระชับฝ่ามือแกร่งที่คอยประคอง ซ้ำยังดวงหน้างดงามราวนางอัปสรที่ชิดใกล้ก็มีเสน่ห์ชวนให้หลงใหล ริมฝีปากจิ้มลิ้มแย้มพราย มโนพัศหน้าแดงซ่าน หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่ออีกฝ่ายทำราวกับยื่นไมตรีตอบกลับมา “เราจะใจร้ายกับเจ้าได้ยังไง” คำตอบชวนให้หลงใหลนั้นเรียกให้ดวงตาคู่งามเปล่งประกายแวววาวติดจะเจ้าเล่ห์แสนกลอย่างที่มโนพัศเห็นแล้วต้องชะงักงันอีกครั้ง “แล้วจะใจดีกับทุกคนเช่นนี้รึเปล่าล่ะ” ดวงตาคมที่เจ้าเล่ห์ดูคุ้นเคยอย่างประหลาด...ไม่สิ...เป็นดวงตาที่เขารู้จักเป็นอย่างดี...แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง! เหมือนอีกฝ่ายปรารถนาจะปั่นป่วนให้มโนพัศเกิดความสับสนงุนงง และเขาก็กำลังเป็นเช่นนั้น ‘เส้นวงกลมสีแดงที่รูปขีดให้พระโอรสมโนพัศนี้ เป็นอาคมป้องกันอันตรายจากความชั่วร้ายทั้งมวลไม่ให้เข้ามากล้ำกรายพระองค์ได้ในขณะปฏิบัติสมาธิ’ ...เรือแตก...เหลือเพียงคนเดียว... “ท่านเป็นอะไรไปรึเปล่า” มือเรียวบางอย่างอิสตรีหมายจะแตะปรางถามไถ่แต่ติดจะยั่วยวนเสียมากกว่า หากมโนพัศได้สติเสียก่อน หลุดจากภวังค์ที่หลงไปในเสน่ห์เล่ห์กลของอีกฝ่าย ใบหน้าของใครบางคนซ้อนทับใบหน้างดงามปานเทพธิดานั้น โดยเฉพาะดวงตา...ที่เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน! “เฮ้ยยย!! ธีรวงศ์!!! เจ้า!!” จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 12:14:12

ความคิดเห็นที่ 3 ^ ^ ^ มโนพัศโพล่งชื่อเพื่อนรักลั่น แรงจากฝ่ามือผลักหญิงงามตรงหน้าออกไปเต็มที่พร้อมกับตนเองที่กระโจนหนีแทบไม่ทัน ร่างอรชรกระเด็นกลิ้งออกไปไกลอย่างไม่ทันตั้งตัว “เฮ้ย!” เสียงร้องอุทานของหญิงงามที่กลิ้งไปกับพื้นกลับกลายเป็นเสียงห้าวที่เขาจำได้แม่นยำ ร่างที่งามไม่แพ้นางอัปสรแปรเปลี่ยนกลับคืนเป็นเพื่อนรักที่คุ้นเคยอย่างไม่น่าให้อภัย “มโนพัศ! เจ้าจะฆ่ากันเลยรึไง ฮ่าๆๆ” ธีรวงศ์ลุกขึ้นมาสรวลขบขัน ยิ่งเมื่อเห็นสีหน้าสยดสยองของอีกฝ่ายก็ยิ่งสาแก่ใจ “ถ้าไม่ติดว่าเมื่อครู่เจ้าอยู่ในร่างผู้หญิง เราถีบเจ้าไปแล้วด้วยซ้ำ!” มโนพัศโวยวายลุกลน พลางถอยหนีเมื่ออีกฝ่ายจะเดินเข้ามาหา “อย่าเข้ามานะ ธีรวงศ์! เราไม่ไว้ใจเจ้าแล้ว...ทำไม...เจ้าต้องแปลงกายเป็นผู้หญิงมาหลอกเราด้วย หรือว่า...ที่แท้เจ้าก็คิดกับเราอย่างนี้มาเกือบสิบปี?...ไม่ๆๆ! เราไม่เคยให้ความหวังอะไรกับเจ้าเลยนะ!” “เลอะเทอะไปใหญ่แล้ว!!...พระอาจารย์สั่งให้เรามาทำลายสมาธิเจ้า เพื่อทดสอบความเข้มแข็งของจิตใจเจ้าต่างหาก!” ธีรวงศ์อธิบายแทรกอีกฝ่ายที่พล่ามไม่หยุด “คำสั่งของพระอาจารย์?...” มโนพัศฟังแล้วค่อยสงบลง แต่ก็ยังไม่ยอมเข้าใกล้ธีรวงศ์อยู่ดี “แล้วเจ้าคิดว่าอยู่ดีๆ เราจะลุกขึ้นมาเล่นอะไรแผลงๆ อย่างนี้รึไง ไม่ได้พิศวาสเจ้าหรอกนะ” ขนาดพูดเองเขายังขนลุกขนพองเสียเองเลย ‘รูปต้องการให้พระโอรสไปทำลายการปฏิบัติสมาธิของพระโอรสมโนพัศ’ คำสั่งที่ทำให้ธีรวงศ์ต้องคิดหนักว่าจะใช้วิธีใดถึงจะทำลายสมาธิของอีกฝ่ายได้ “แล้วทำไมเจ้าจะต้องแปลงเป็นผู้หญิงด้วย วิธีอื่นไม่มีรึไง” แค่คิดว่าเมื่อครู่ตนแสดงท่าทีอย่างไรต่อร่างแปลงของเพื่อนก็สยองพองเกล้าชักรังเกียจตนเองขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ‘พระโอรสทั้งสองทรงสนิทสนมกันมานานปี ย่อมต้องรู้ว่าอีกฝ่ายมีจุดอ่อนใดที่สามารถทำลายได้ จงเลือกวิธีนั้น’ “ก็เจ้าน่ะ มันเจ้าชู้...แค่ร่างแปลงของเราเจ้ายังตกหลุมพรางง่ายๆ นี่ถ้าหากเมื่อครู่ไม่ใช่เรา แต่เป็นปิศาจร้ายที่เจ้าพาข้ามเส้นสีแดงเข้าไป เจ้าตายแน่!” ขนาดเหล่านางไม้พรายน้ำที่สิงสถิตอยู่โดยรอบอาศรม มโนพัศยังหาญกล้าเข้าไปเกี้ยวพาราสีโดยไม่สนใจเผ่าพันธุ์หรือชาติภพ นับประสาอะไรกับการที่มีนางงามเดินเข้ามาหาถึงที่ คราแรกธีรวงศ์ไม่คิดหรอกว่าแผนการของเขาจะได้ผล เพราะมโนพัศไม่ยอมก้าวออกมาจากวงกลมที่วาดไว้ง่ายๆแต่กลับเกินความคาดหมายเมื่ออีกฝ่ายตกหลุมพรางเสน่ห์และเป็นฝ่ายดึงเขาเข้าไปในวงกลมแทน ก็เลยต้องแสร้งทำเป็น เอียงอายเพื่อกลบเกลื่อนอารมณ์ขัน ระยะห่างของทั้งสองเริ่มสั้นลงตามความเคยชิน เมื่อเข้าใจว่าเรื่องทั้งหมดคือคำสั่งของพระอาจารย์ “ท่าทางของเจ้าเมื่อครู่มันตลกชะมัดเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆ” มโนพัศมองเพื่อนที่ยังขำไม่หยุดอย่างแค้นเคือง “ก็เจ้ามันเล่นละครสมบทบาทเกินไปน่ะสิ แล้วอีกอย่าง...ร่างแปลงของเจ้า...ก็สวยงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์ มือเจ้าก็นุ่มนิ่ม ซ้ำกลิ่นกายยังหอมเหมือนดอกไม้...” คราวนี้มโนพัศขยับเข้าใกล้อีกฝ่ายอย่างไม่มีท่าทีกระดากกระเดื่อง จนธีรวงศ์เสียวสันหลังวาบและยิ่งเมื่อสบกับดวงตาหวานหยาดเยิ้มของมโนพัศแบบที่ส่งให้แก่ตนเองในร่างหญิงงาม เขาก็ไม่อาจทนเล่นบทบาทจำเป็นได้อีกต่อไป รีบผลัก อีกฝ่ายกระเด็นไปไกลๆ “พอๆๆ เรากลับคืนร่างเดิมแล้ว เจ้าอย่ามามองเราด้วยสายตาหยาดเยิ้มขนาดนั้นนะ เราอาจจะตกใจจนเผลอทำตาเจ้าบอดก็ได้ แค่ทำตามคำสั่งของพระอาจารย์แล้วก็นึกอยากแกล้งเจ้านิดหน่อยเท่านั้นเอง อย่ามาอาฆาตแค้นกันเลยนะ” ธีรวงศ์ออกตัวอย่างหวาดหวั่นและก้าวถอยหลังไปไกลกว่าเดิม เป็นทีของมโนพัศได้หัวเราะเยาะเย้ย...ทีใครทีมัน! “เจ้าจะได้รู้ไงล่ะว่าเรารู้สึกยังไง ท่าทางของเจ้าน่ะมันน่ากลัวยิ่งกว่าอมนุษย์กินคนที่ศลภะนคราเสียอีก...หมดกัน สติแตกหมด แล้วคืนนี้เราจะปฏิบัติสมาธิต่อได้ยังไง” มโนพัศบ่นพึมพำ ธีรวงศ์ก้มลงเติมฟืนให้กองเพลิงที่เริ่มมอดแล้วสมน้ำหน้า “หึหึ เจ้านี่ไม่เอาไหนซะเลย แค่กำหนดจิตตนเองไม่ให้วอกแวกยังทำไม่ได้” “พูดยังกับว่าเจ้าฝึกวิชาไฟมรกตของเจ้าได้ดีนักนี่” ต่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร หากแต่ละครั้งก็เป็นเพียงการปะทะคารมฉันมิตร มิได้จดจำแข่งขันเอาแพ้ชนะจริงจัง ...ไม่ใช่วันพรุ่ง...ที่แพ้ชนะคือเรื่องสำคัญ... เสียงสนทนาหยุดลง ความเงียบแผ่ปกคลุมบรรยากาศโดยรอบมีเพียงเสียงปะทุจากอัคคีที่ลามเลียเชื้อไฟที่ถูกเติมเข้าไป “มโนพัศ เรามีเรื่องจะบอก” ธีรวงศ์เกริ่นขึ้นมาน้ำเสียงเคร่งขรึม “อะไรอีกล่ะ อย่าบอกนะว่าเจ้าเกิดหลงรักเราขึ้นมาจริงๆ เรารู้ดีว่าตัวเราเองก็รูปงาม หญิงใดเห็นก็ต้องหลงรัก เจ้าเองก็อยู่กับเรามานานคงจะเกิดความหวั่นไหวขึ้นบ้างล่ะสิ เราเสียใจที่ต้องบอกปฏิเสธเจ้า แต่เรา...” มโนพัศพล่ามด้วยความ หวาดระแวงไม่เลิก “ไม่ใช่...” ธีรวงศ์ตัดบทอย่างระอากับความหลงตัวเองของอีกฝ่าย “พรุ่งนี้เราสองคนต้องมาประลองวิชาที่เรียนมา เป็นการทดสอบครั้งสุดท้ายก่อนที่เราจะ...” ธีรวงศ์ลังเลใจ คำว่า...จากกัน...เมื่อถึงเวลาที่ต้องใช้คำนี้ มันกลับพูดไม่ออก “ก่อนที่จะอะไร” มโนพัศถามอย่างแปลกใจ ช่วงเวลานานเกือบสิบปีที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมา การเอ่ยวาจา...ครั้งสุดท้าย...ทำให้ใจหายอย่างบอกไม่ถูก “ก่อนที่เราจะต้องออกเดินทางไปตามหาไออุษณะกลับไปช่วยบ้านเมืองของเรา” “จริงสิ เราเองก็ลืมไป นี่ก็จะครบกำหนดเวลาที่บ้านเมืองของเจ้าจะกลายเป็นน้ำแข็งแล้วสินะ...เอาเถอะ ยังไงก็ได้ เราพร้อมเสมอที่จะออกเดินทางไปกับเจ้า” “เราคนเดียวต่างหาก เจ้าไม่เกี่ยวด้วยเสียหน่อย” ธีรวงศ์ค้านอย่างเย็นชา ภาระหน้าที่นี้เป็นเรื่องของเขาเพียงผู้เดียว แล้วจะให้ดึงใครไปเสี่ยงชีวิตด้วยได้อย่างไรกัน “ทำไมเจ้าพูดเหมือนกับว่าเราไม่ใช่เพื่อนกัน อย่าลืมนะ เราเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายกันมามากแค่ไหน” และเขาน่ะหรือ จะยอมให้เพื่อนเพียงคนเดียวต้องไปผจญภัยเพียงลำพัง “เจ้าเป็นความหวังของมัณฑรนคร เจ้าจะเอาชีวิตไปเสี่ยงกับเราด้วยทำไม” “ถ้าเราทิ้งให้เจ้าไปเสี่ยงอันตรายเพียงลำพัง เราก็ไม่เหมาะที่จะเป็นกษัตริย์แห่งมัณฑรนครเช่นกัน!” ธีรวงศ์ถอนใจ แต่ก็อดจะปิติยินดีกับมิตรภาพที่เขาได้รับไม่ได้ “นี่เจ้าดึงดันจะไปกับเราให้ได้ใช่มั้ย” “แน่นอน!” “งั้นก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าพรุ่งนี้เจ้าต้องเอาชนะเราให้ได้ก่อน ถ้าชนะไม่ได้ เจ้าก็กลับมัณฑรนครไปซะ!” “ตกลงตามนี้ เจ้าก็ห้ามผิดคำพูดล่ะ!” :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ข้ามผ่านนภายามราตรีไกลสุดฟ้ามหาสมุทรออกไป สายลมดึกโบกสะบัดรุนแรงทวีความหนาวยะเยือกยิ่งกว่าทุกคืนที่ผ่านมา อันเป็นสัญญาณเตือนให้รับรู้ถึงเหมันตฤดูที่หมุนเวียนเร็วขึ้น หลายปีมานี้ฤดูกาลต่างๆในคีรีรัตน์นครก็ไม่ต่างจาก เหมันตฤดูสักนิด ละอองไอเย็นจากหิมะโปรยปรายผ่านช่องแกลเข้ามาบางเบา ภายในตำหนักพระโอรสองค์เล็กแห่งคีรีรัตน์นคร มีเพียงแสงประทีปดวงน้อยสาดกระทบวรกายงดงามที่ประทับนิ่ง พักตร์คมเข้มงดงามประพิมพ์คล้ายพระเชษฐาทุกประการซีดเผือด ริมฝีปากบางขบแน่นราวกับกำลังข่มความเจ็บปวด เสโทผุดพราย ไล่ต่ำลงมาจากพักตร์ที่บึ้งตึง อสรพิษสีดำมะเมื่อมขดพันอยู่เหนือบ่ากว้าง และเขี้ยวโง้งยาวต้นเหตุแห่งความเจ็บปวดกำลังกดลึกจมหายลงไปใต้ผิวเนื้อ ไอพิษแล่นริ้วไปทั่วร่างแต่คีรีจักรก็ยังไม่หลุดจากสมาธิที่ตั้งมั่น พิษจากสัตว์เดรัจฉานไหลไปตามกระแสโลหิตจนเกิดเป็นสีคล้ำผ่านผิวกายขึ้นมา เมื่อถึงจุดสิ้นสุด คีรีจักรก็ลืมตาขึ้นราวไม่ยินดียินร้ายต่อความเจ็บปวด อสรพิษตัวยาวเคลื่อนหนีลงมาจากอังสาก่อนจะเลื้อยหลบหายไป ร่างเล็กเท่าเด็กชายตัวน้อยไม่ต่างจากเมื่อเก้าปีก่อนและไม่ผิดกับตนและพระเชษฐาในวัยเยาว์เลย แม้แต่น้อย นอกจากดวงตาสีไพลินเรืองรอง ก้าวออกมาจากกระจกเงา “เจ้าควบคุมพิษได้เร็วกว่าที่เราคิดอีกนะ คีรีจักร” เด็กชายดวงตาสีไพลินกล่าวคล้ายชื่นชม คีรีจักรไม่ยินยลต่อคำกล่าวชม จิตใจของเขามันกร้าวกระด้างมานานแล้ว เปลี่ยนประเด็นเป็นเรื่องอื่นแทน “ที่เจ้าเคยถามถึงความถนัดของเราในการควบคุมธาตุแต่ละธาตุน่ะ...เราเลือกได้แล้วนะ” “ว่ายังไงล่ะ” “เราเลือกวายุ!” เลือก...ด้วยความผูกพันที่เจือจาง โดยมิได้รู้ถึงความเหมือนที่แตกต่าง... ...ธีรวงศ์เปรียบเสมือนสายลมที่อ่อนโยน พัดพาความชุ่มเย็นมาชโลมหัวใจ....ในขณะที่คีรีจักรเสมือนสายลมหนาวที่เย็นยะเยือก บาดลึกเข้าไปในหัวใจ... “เวลานี้ท่านอาจารย์รามเสนเหมือนจ้องจะจับผิดเราตลอดเวลา วิชาต่างๆที่เจ้าสอนเรา มันเหมือน...เขาจะสัมผัสได้” คีรีจักรเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นผิดกับอดีต ปลายหัตถ์ไล้ด้ามศาสตราวุธที่มีอยู่เพียงชิ้นเดียวและเก็บติดตัวไว้เสมอ พลางนึกถึงเจ้าของที่แท้จริง ...กริชสัตตบงกช ดวงตาคมที่มองของแทนองค์พระเชษฐาแข็งกร้าว จนกร้าน... เก้าปีที่ผ่านมา เปลี่ยนแปลงหลายสิ่งหลายอย่างไปมากนัก...แม้กระทั่งจิตวิญญาณ! “เจ้าจะกลัวอะไรกับอาจารย์เฒ่านั่น ข้ามั่นใจว่ามนตราและศาสตราวุธทุกอย่างที่เจ้าฝึกฝนมาเหนือกว่ามันผู้นั้นจนเทียบกันไม่ได้ แม้แต่ตาข่ายแก้วมนตราเวลานี้เจ้าก็สามารถทะลุผ่านมันออกไปอย่างง่ายดาย” “เราไม่ต้องการอิสรภาพหรืออะไรอีกแล้ว ครอบแก้วนั่นจะมีหรือไม่มีมันก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป สิ่งที่เราต้องการ...คือการเป็นที่ยอมรับ!” ทุกคำทุกประโยคที่เอ่ย มิได้กลั่นออกมาจากจิตใจอันท้อแท้อีกต่อไปแล้ว หากมัน...คือความต้องการ...ความต้องการที่จะต้องได้มา ...การยอมรับจากพระบิดา...การยอมศิโรราบจากชาวคีรีรัตน์นคร...ความไว้วางใจที่ทุกคนเอาแต่มอบให้พระเชษฐา... “ก่อนเจ้าจะเป็นที่ยอมรับได้ เจ้าต้องกำจัดคนที่ต่อต้านและคิดร้ายต่อเจ้าเสียก่อนสินะ” โมรากาฬให้คำแนะนำพลางกระโดดขึ้นไปนั่งเล่นบนพระแท่นด้วยกริยาที่ไม่ต่างจากเด็กชายทั่วไป “เจ้ารู้รึยังล่ะ ว่าใครกันแน่ที่ใส่ร้ายเจ้า” คีรีจักรส่ายเศียร มองหยาดหิมะที่โปรยปรายหนักขึ้น คีรีรัตน์นครยิ่งทวีความหนาวเย็นมากเท่าไร ดวงหทัยของคีรีจักรก็เย็นยะเยือกมากเพียงนั้น เก้าปีที่ตนต้องเดียวดาย เก้าปีที่คำมั่นสัญญาถูกลืมเลือน เก้าปีที่ไร้ความหมาย... “แต่อีกไม่นานนักหรอก...ก่อนที่คีรีรัตน์นครจะกลายเป็นน้ำแข็ง!” :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: เคร้ง!! เสียงศาตราวุธกระทบกันอย่างดุเดือดและไม่มีวี่แววว่าจะลดความรุนแรงลงแม้แต่น้อย ทั้งที่การประลองนี้ดำเนินมาตั้งแต่เช้าตรู่ ขณะนี้เจ้าของอาวุธทั้งสองกำลังพยายามทรงตัวอยู่บนขอนไม้ที่ลอยเคว้งคว้างท่ามกลางกลางผืนน้ำตกเชี่ยว กราก ธีรวงศ์ตวัดดาบขึ้นรับมือต่อการจู่โจมจากมโนพัศที่เสือกปลายดาบเข้ามาด้วยความรวดเร็วราวกับพายุ “นี่เจ้าอยากตามเราไปขนาดนี้เลยรึไง” ธีรวงศ์ร้องถามขณะปัดปลายดาบของอีกฝ่ายออกไป โดยเลี่ยงที่จะไม่จู่โจม “คิดว่าเราจะปล่อยให้เจ้าไปสนุกคนเดียวงั้นหรือ” ดูเหมือนว่านอกจากจะต่อกรกันแล้ว ทั้งสองยังต่อปากต่อคำกันเสียด้วย โอรสแห่งมัณฑรนครสลัดอาวุธในมือพุ่งแหวกอากาศและหยาดน้ำที่กระเซ็นเป็นละอองตรงเข้าหาคนตรงหน้า หากธีรวงศ์เอี้ยวกายหลบคมดาบที่เฉียดใบหน้าไปได้อย่างหวุดหวิด ส่งผลให้ขอนไม้ที่ยืนอยู่แทบจะพลิกคว่ำ ดาบของมโนพัศ จึงเลยผ่านหน้าพระดาบสซึ่งยืนชมการประลองอยู่บนฝั่งไปปักตรึงยังลำต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ถัดไป ไม่รอให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว มโนพัศก็ชักคันธนูอันเป็นอาวุธประจำตัวของตนขึ้นมาน้าวสายปล่อยศรออกจากแล่งพุ่งตามไปติดๆ ถึงสามดอก จนธีรวงศ์ต้องอาศัยความรวดเร็วปัดดอกศรที่พุ่งตามกันมาเป็นพัลวัล “นี่เจ้าคิดแต่จะหลบอย่างเดียวหรือไง ธีรวงศ์!!” มโนพัศสบถอย่างฉุนเฉียวที่อีกฝ่ายเอาแต่ปัดป้องออมมือให้ตลอด “ก็รอให้เจ้าหมดแรงอยู่นี่ไง!” ธีรวงศ์ปัดคันศรของมโนพัศที่หวดลงมาออกห่างวาดปลายดาบแฉลบกรีดต้นแขนมโนพัศจนโลหิตไหลซึม “เฮ้ย!!” เขาชะงักเพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะรับมือเขาไม่ทันจนได้รับบาดเจ็บ เป็นโอกาสให้มโนพัศที่ไม่คำนึงถึงบาดแผลของตนวาดขาเตะดาบในมือธีรวงศ์จนกระเด็นหายเข้าไปหลังม่านน้ำตก “ไม่มีดาบ...เจ้าแพ้เราแล้วเราล่ะธีรวงศ์” มโนพัศพูดด้วยจิตใจที่เปี่ยมล้นไปด้วยชัยชนะ “ยังไม่จบหรอกเพื่อน!” ว่าแล้วโอรสแห่งคีรีรัตน์นครก็กระโดดหลบหลีกลูกธนูที่มโนพัศยิงใส่อย่างบ้าคลั่งหายลับเข้าไปหลังม่านน้ำ มโนพัศสะบัดมือควบคุมธาตุวารีแหวกม่านน้ำให้แยกออกจากกัน เปิดทางให้เห็นหินผาที่ถูกสายน้ำกัดเซาะ แต่กลับไร้วี่แววคู่ต่อสู้ที่หายเข้าไปเมื่อครู่ “ธีรวงศ์! หายไปไหนแล้ว” ก็เขาเห็นธีรวงศ์ผ่านม่านน้ำเข้าไปกับตา! “เราอยู่นี่!” สูงขึ้นไปบนยอดน้ำตก ร่างสง่างามยืนผงาดง้ำในมือถือดาบอย่างได้เปรียบพร้อมกับดึงพลังจากกระแสวายุพุ่งซัดใส่อีกฝ่ายที่ตั้งตัวไม่ทันจนคันธนูปลิวว่อนหลุดมือไป   “ทีนี้เจ้าก็ไร้ซึ่งอาวุธแล้ว ยอมแพ้แต่โดยดีเถอะ” ธีรวงศ์ยิ้มเยาะเมื่อคิดว่าตนจะเป็นฝ่ายชนะในการประลองนี้แน่นอน แต่ทว่าคำพูดนั้นกลับเรียกรอยยิ้มที่มุมปากของมโนพัศเช่นกัน “ใครว่าล่ะ คนที่แพ้คือเจ้าต่างหาก!” ว่าแล้วมโนพัศก็เพ่งกระแสจิตรวบรวมพลังของตนเอง ก่อเกิดกำแพงน้ำขนาดใหญ่หมุนวนขึ้นรอบกายธีรวงศ์ที่เหลียวมองรอบๆ อย่างตระหนก แต่ก็มีสติพอที่จะวาดดาบแยกปราการน้ำจนแตกกระจาย ขาดจากกันพร้อมพุ่งตัวไปหาเจ้าของพลังที่รีบกระโดดเตะสายน้ำขึ้นไปรวดเร็วพอๆกัน พร้อมทั้งซัดพลังน้ำใส่ธีรวงศ์อย่างดุเดือด แต่อีกฝ่ายก็ใช้พลังลมพัดออกไปได้ทุกครั้ง “นั่นมันแค่ตัวล่อ นี่ต่างหากของจริง!” มโนพัศยิ้มกริ่มเพียงแค่วาดหัตถ์เป็นวงกว้าง คลื่นน้ำขนาดมหึมาก็ถาโถมเข้าใส่ธีรวงศ์อย่างรวดเร็ว คลื่นยักษ์ซัดสาดจนมองแทบไม่เห็นอะไร ร่างของธีรวงศ์ถูกเกลียวคลื่นกลืนหายเงียบไป จนมโน พัศเอะใจ พยายามมองหาอีกฝ่ายผ่านกระแสน้ำ กว่าจะรู้ตัวก็ถูกพลังบางอย่างซัดสวนออกมาจนตัวเองกระเด็นไปอัดกับโคนต้นไม้ที่มีดาบของตนปักอยู่ก่อนหน้านั้น ธีรวงศ์หยุดพลังพายุหมุนของตนลงมาใกล้คนที่ยังนั่งทรุดอยู่ที่โคนต้นไม้เพราะแรงกระแทก ปลายดาบจ่ออยู่ในระดับนาสิก “เจ้าแพ้แล้วมโนพัศ!” ธีรวงศ์ยิ้มจางๆ เหนื่อยหอบร่างเปียกโชก มโนพัศยิ้มตอบแต่สายตาไม่ได้บ่งบอกถึงความปราชัยแม้แต่น้อย “มันไม่จบง่ายๆ หรอก!” มโนพัศตวัดขาขึ้นเตะข้อมือข้างที่ถืออาวุธของอีกฝ่ายรวดเร็ว ก่อนจะกระโดดขึ้นคว้าดาบของตนที่ตรึงอยู่กับลำต้นไม้มาสู้ต่ออย่างไม่ยอมแพ้ เสียงดาบกระทบกันเสียงดังสนั่นอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่ในเชิงอาวุธแบบประชิดตัวนั้น มโนพัศยังเป็นรองธีรวงศ์อยู่พอควร กระนั้นเขาก็ยังคงกัดฟันสู้ ทั้งๆที่ตอนนี้ทำได้แค่เพียงปัดป้องการจู่โจมจากเพื่อนรักเท่านั้น “ยอมแพ้เสียเถอะมโนพัศ กระบวนดาบเจ้าสู้เราได้อีกไม่นานหรอก!” ธีรวงศ์รุกหนักจนมโนพัศต้องถอยร่นลงไปเรื่อยๆแต่ก็ยังคงสู้ไม่ยอมแพ้ “ไม่มีทาง!...ต่อให้ต้องตาย เราก็จะตามเจ้าไปด้วย!” มโนพัศยืนยันเสียงเหนื่อยหอบ พร้อมกับตวัดปัดดาบของธีรวงศ์ออกไปด้วยแรงที่ใกล้จะสูญสิ้นเต็มที “เจ้าทำอย่างนี้มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยนะ” ธีรวงศ์เริ่มตึงเครียดที่อีกฝ่ายไม่ยอมแพ้เสียที “มีสิ! ก็เจ้าเป็นเพื่อนเราไงล่ะ...เราไม่มีทางนิ่งดูดายปล่อยให้เพื่อนเผชิญชะตากรรมเพียงลำพังได้หรอก!” เคล้ง!! เสียงดาบของธีรวงศ์ถูกมโนพัศปัดตกลงพื้นอย่างง่ายดายเพราะอยู่ๆ ผู้เป็นเจ้าของก็ชะงักค้างกลางคัน มโนพัศมองเพื่อนรักด้วยความแปลกใจ เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายคงไม่มีทางปล่อยให้อาวุธหลุดมือไปได้ง่ายๆ เช่นนี้ “เรายอมแพ้เจ้าแล้วล่ะมโนพัศ เจ้าไปได้!” ธีรวงศ์ทิ้งตัวลงนั่งเอ่ยอย่างยอมแพ้ .ยอมแพ้ให้กับความมุ่งมั่นจนดื้อรั้นของอีกฝ่าย “แต่เจ้าต้องรับปากเราว่าจะไม่เอาชีวิตไปทิ้งที่นั่น” โอรสแห่งมัณฑรนครทิ้งตัวลงนั่งข้างๆอย่างหมดแรง...ถ้าพูดง่ายๆ อย่างนี้เสียตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง “ทั้งมีฝีมือและรูปงามอย่างเรา ไม่มีทางตายง่ายๆหรอก” มโนพัศตบไหล่เพื่อนแทนคำยืนยันมั่นคง เรียกรอยยิ้มแห่งความตื้นตันกับมิตรภาพอันแน่นแฟ้นจากธีรวงศ์ *************************************** จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 12:17:48

ความคิดเห็นที่ 4 แก้วนพเก้า บทที่ ๓๑ คำสาป นานเกือบสิบปีที่นครโรมสุรีย์ยังคงสงบร่มเย็นเรื่อยมา และเกือบห้าปีมาแล้วที่ไฟชวากูณฑ์อมฤทธิ์ที่พระเพลิงทรงประทานให้ ได้ช่วยหล่อเลี้ยงสิ่งสำคัญสิ่งหนึ่งให้คงอยู่จนทุกวันนี้ “ไฟชวากูณฑ์เดือดพล่านอีกแล้วหรือ” องค์กรมันต์ทรงวิตกกังวลเมื่อทหารรักษาเวรยามที่วิหารอัคณินเข้ามากราบทูลถึงเหตุการณ์แปลกประหลาดที่มักเกิดขึ้นบ่อยครั้งจนนิ่งนอนพระทัยไม่ได้ “แล้วนอกจากนั้นมีอะไรอีกมั้ย” “ไม่มีพระเจ้าค่ะ เดือดพล่านอยู่เพียงครู่เดียวก็สงบลง...และพระโอรสกรเวทย์ก็ยังทรงเป็นเช่นเดิมพระเจ้าค่ะ” ทหารยามกราบทูลสงบถ้อยคำยามเอ่ยถึงพระโอรสแห่งโรมสุรีย์ “ถ้าเช่นนั้นก็ไม่เป็นไร เจ้ากลับไปเฝ้าวิหารอัคณินต่อเถอะ ถ้าหากมันเดือดพล่านขึ้นมาอีกค่อยมารายงานเรา” ทหารยามน้อมรับพระกระแสรับสั่งก่อนจะออกไปจากท้องพระโรง เสนาอำมาตย์ต่างปรึกษาหารือกันถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เทพอัคนีทรงประทานมาให้เมื่อเก้าปีก่อน เริ่มแสดงความผิดปกติถี่ขึ้น “หม่อมฉันใจไม่ดีเลย ระยะหลังมานี่ไฟชวากูณฑ์เดือดพล่านหลายครั้งแล้วนะเพคะ” มเหสีศศิกาตรัสกับพระสวามี “ใจเย็นนะ น้องศศิกา...ไฟชวากูณฑ์เป็นของประทานจากพระเพลิงให้เราดูแลรักษา คงไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก” “แต่ลูกกรเวทย์...” พระโอรสคือสิ่งที่นางกังวลมากที่สุด “อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดนะ เราฝืนธรรมชาติไม่ได้ตลอดไปหรอก!” แม้แต่แผ่นดิน ผืนฟ้า แผ่นน้ำยังสะท้านสะเทือน...นับประสาอะไรกับชีวิตมนุษย์! :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ภายใต้ความมืดมิดที่เข้าปกคลุมผืนป่ากว้างใหญ่และเงียบสงัด เสียงฝีเท้าที่กำลังวิ่งอย่างเร่งรีบท่ามกลางความวังเวงหยุดชะงักเมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติ...เหมือนมีบางอย่างกำลังไล่ตามมา จากข้างหลัง...และกระจายรายล้อมอยู่รอบตัว! โอรสแห่งคีรีรัตน์นครกวาดตามองไปทั่วบริเวณ แต่อำนาจแห่งราตรีที่โรยตัวลงอย่างรวดเร็วกอปรกับความหนาแน่นของพฤกษาน้อยใหญ่ทำให้ป่าทั้งผืนมืดมิด ธีรวงศ์แหงนมองขึ้นไปบนผืนฟ้ารัตติกาลที่ถูกบดบังด้วยแมกไม้ยากที่แสงแห่งจันทราจะส่องถึง แต่ท่ามกลางความมืดมิดนั้นดูเหมือนบางสิ่งบางอย่างจะตื่นจากการหลับใหล โอรสหนุ่มชักดาบออกเตรียมพร้อม ในขณะที่เท้าทั้งสองค่อยๆ ย่างก้าวไปอย่างระมัดระวัง ฮิฮี่ๆๆ ฮิฮี่ๆๆ เสียงแหลมประหลาดเย็นยะเยือกดังก้องสะท้อนทั่วพงพนา สร้างความประหวั่นให้กับสิ่งมีชีวิตที่พลัดหลงเข้ามา แต่ไม่ใช่กับธีรวงศ์ที่รู้สึกเหมือนกำลังเล่นสนุกกับบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็น ทันใดนั้นเจ้าของเสียงหัวเราะอันแสนจะน่าเกลียดที่คอยหลบซ่อนก็กระโจนเข้าจู่โจมทันที ไม่ใช่แค่หนึ่ง...แต่มีนับสิบ ทั้งตัวที่ซุ่มรออยู่บนคบไม้และหลังสุมทุมที่รกชัฏ กรูกันเข้ามาราวกับฝูงหมาป่า! ธีรวงศ์ตวัดดาบออกไปอย่างคล่องแคล่วรวดเร็วดุจลมพัด แม้จะมีความมืดเป็นอุปสรรคแต่ก็มิได้ทำให้คมดาบที่ฟาดฟันศัตรูลดความแม่นยำลงแม้แต่น้อย เขารู้สึกได้ถึงคาวเลือดอุ่นที่กระเซ็นมากระทบผิวกายอย่างต่อเนื่อง ศัตรูที่มีปริมาณมากมายหลายสิบตัวยังคงหลั่งไหลเข้ามาไม่ขาด จากสิบหรือจะเป็นร้อยก็ไม่อาจเดาได้ ศัตรูในเงามืดตนหนึ่งกระโจนเข้ารัดคอธีรวงศ์แน่น ทำให้คมดาบหยุดตวัดเพียงเสี้ยววินาที เจ้าพวกที่เหลือทั้งหลายก็เข้ารุมล้อมรัดกายรัดแข้งขาประดุจดั่งเชือกพันธนาการ อ๊ากกกกกกกกกกกก!!! ตูม!!!!!! เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ร่างทั้งร่างหมุนเป็นเกลียวดุจมหาวาตะสะบัดพวกมันกระเด็นออกไปจนหมดสิ้น ก่อนจะเสกเตโชธาตุขึ้นป้องกัน แสงสว่างจากเปลวเพลิงสาดให้เห็นรูปกายปีศาจลักษณะคล้ายวานรทั่วไป หากแต่ไร้ซึ่งขนบนลำตัว ผิวสีขาวซีดเหี่ยวย่นตัดกับ ดวงตาโปนสีอำพันดุจนกเค้าแมวเหลือกลาน บนศีรษะมีเส้นผมสีขาวขึ้นเป็นหย่อมบางๆ แสนอัปลักษณ์นอนดับดิ้นเกลื่อนกลาดประมาณสิบกว่าตัวอย่างน่าสังเวช   เหลือเพียงเจ้าวานรปีศาจตัวเล็กๆตนหนึ่งนอนขดตัวสั่นระริกอยู่ไม่ไกล มันหันมามองธีรวงศ์ด้วยแววตาตื่นกลัว เสียงครางหงิงฟังดูน่าเวทนาไร้พิษสงใดๆเมื่ออยู่ใต้แสงไฟ แม้ปีศาจเหล่านี้จะเป็นศัตรู แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาลงมือทำร้ายโดย การฆ่าสิ่งมีชีวิต ทั้งยังเป็นจำนวนมาก ความจริงเขาไม่นิยมที่จะทำร้ายผู้ใดทั้งสิ้นหากไม่จำเป็น เพราะระลึกถึงคำสอนของพระมารดาได้ดี...ไม่ว่าสัตว์ใดๆในโลกหล้า ก็ย่อมรักชีวิตของตนเอง... ธีรวงศ์เอื้อมมือไปลูบหัวที่ปกคลุมด้วยเส้นผมบางของมันด้วยความเอ็นดู ครั้งแรกมันพยายามถอยหนีสั่นงันงก แต่เมื่อสัมผัสถึงกระแสความปรานี อำพันเม็ดกลมโปนก็หลับพริ้มลงอย่างยินยอม เขาอดยิ้มให้กับปีศาจน้อยตรงหน้าไม่ได้ มัน ทำให้เขาคิดถึงคนๆหนึ่งขึ้นมา แต่ทันใดนั้นวานรน้อยที่ท่าทางเซื่องซึมก็กลับเปลี่ยนรูปร่างเป็นพญาวานรผิวเผือกที่ดุร้าย พุ่งกรงเล็บแหลมราวกับหนามเข้าจิกลึก แสยะเขี้ยวคมหวังดื่มด่ำโลหิตของเหยื่ออย่างรวดเร็ว! แต่ก่อนที่มันจะทันได้ลงมือขยุ้มเหยื่ออันโอชะ ร่างปีศาจอัปลักษณ์ก็ทรุดฮวบล้มคว่ำแน่นิ่งไปต่อหน้า ลูกธนูดอกหนึ่งปักตรึงอยู่กลางหลัง มโนพัศเดินเข้ามามองซากปีศาจวานรก่อนจะบ่นอย่างไม่จริงจังนัก “เจ้าก็เป็นอย่างนี้ทุกที ลืมไปแล้วหรือว่าพระอาจารย์เคยเตือนว่าความใจอ่อนไม่เด็ดขาดในการสังหารของเจ้า จะทำให้เจ้าแพ้ภัยตนเองน่ะ” ธีรวงศ์เป็นคนฉลาดและมีความสามารถมากในหลายๆด้านไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าเขาเลย ดังเช่นที่ประจักษ์แล้วในวันที่ประลองกันครั้งสุดท้ายก่อนจะร่ำลาพระอาจารย์มาตามหาไออุษณะ ซึ่งนั่นเป็นครั้งแรกที่ธีรวงศ์แสดงฝีมือให้เห็นอย่างจริงจัง มโนพัศรู้จักน้ำใจของเพื่อนรักคนนี้ดี ถ้าหากเป็นคนที่รัก ธีรวงศ์จะปกป้องและต่อสู้จนถึงที่สุด แต่ถ้าเป็นภัยที่เกิดขึ้นกับตนเอง เขาก็สู้แค่ป้องกันตัวเท่านั้น! “ก็...เจ้าพวกนี้มันก็ดูน่าสงสารนะ” ธีรวงศ์ว่าพลางมองไปที่ซากวานรปีศาจด้วยความเวทนา น่าเวทนาเพราะพวกมันต้องเกิดมาเป็นอมนุษย์รูปร่างอัปลักษณ์ ต้องคอยเสาะหาเหยื่อมาประทังชีวิตที่โหดร้าย “น่าสงสาร?” มโนพัศทวนคำ ไม่มีน้ำเสียงแสดงความสงสารสักนิด “นี่ถ้าเรามาไม่ทัน เจ้าก็คงจะเต็มใจบริจาคเลือดให้พวกมันไปแล้วล่ะสิ” “ทำบุญทำทานน่า” มโนพัศอยากจะย้อนนัก...พูดมาได้...กับเจ้าปิศาจพวกนี้ทำทั้งชีวิตคงไม่พอหรอก! “นี่ไม่ใช่เวลามาบริจาคทานสรรพสัตว์ผู้ยากไร้นะธีรวงศ์ เจ้าต้องตามหาไออุษณะไม่ใช่หรือ” ธีรวงศ์ลอบยิ้มขำ สังสัยเพื่อนรักคงจะอารมณ์เสียที่เมื่อครู่ถูกเขาหลอกเล่นให้ต้องเสียเวลาหลงออกไปนอกทิศทาง “เรารู้หรอกน่า รีบไปเถอะก่อนที่พวกมันจะแห่มากันอีก ถ้าใช้ไฟนำทางมันคงไม่กล้าจู่โจมเข้ามา” ธีรวงศ์คว้าท่อนไม้แถวนั้นมาจุดไฟเป็นคบเพลิงส่องนำทางออกจากป่ามหาภัยนี้ ผ่านแนวป่าทึบเข้าสู่ป่าที่โปร่งขึ้นเรื่อยๆ แสงจันทร์นวลผ่องแม้เพียงครึ่งดวงก็ช่วยสาดส่องหนทางยามค่ำคืนให้พอมองเห็นพื้นที่โดยรอบได้เป็นบริเวณกว้าง พวกเขาเดินทางจากเทือกเขาอินทามาแต่เช้ามืด มุ่งหน้ามาตามทิศทางที่พระ อาจารย์ชี้บอก จากในวัยเยาว์ที่ต้องใช้เวลาลงจากยอดเขาหนึ่งวันเต็มๆ แต่ ณ เวลานี้แค่ไม่กี่เพลาก็ผ่านเชิงเขาอินทาออกมาไกลแล้ว โดยทั้งสองหาเรื่องแข่งขันความเร็วกันมาตลอด แม้ว่าจะทำภารกิจสำคัญแต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะหาเรื่อง เล่นสนุกระหว่างทาง “พักแถวนี้ก่อนเถอะ น่าจะปลอดภัยจากปิศาจพวกนั้นแล้วล่ะ” มโนพัศออกความเห็นพลางมองสังเกตไปรอบๆ ธีรวงศ์ทิ้งตัวลงบนโขดหินก้อนหนึ่งอย่างอ่อนล้า เช็ดคราบเลือดที่แห้งเหนียวสร้างความรำคาญบางส่วนออกจากผิวเนื้อ ก่อนจะเอ่ยขึ้นลอยๆ จนคนฟังแทบไม่ได้ยิน “ขอบใจนะ มโนพัศ” “อะไรนะ” มโนพัศหันมามองอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจว่าที่ได้ยินครู่เป็นเพราะโสตประสาทแว่วไปเองหรือไม่ แต่ธีรวงศ์แสร้งทำเป็นไม่สนใจ “อ๋อ เมื่อครู่เจ้าขอบใจที่เราช่วยเจ้าจากปีศาจวานรตัวนั้นใช่มั้ยล่ะ นี่ถ้าเราไม่เฉลียวใจวิ่งย้อนกลับมาดูเจ้าอาจจะถูกมันทำร้ายไปแล้วก็ได้” เขาได้โอกาสทวงบุญคุณ “จริงๆ แล้วเราหลอกให้เจ้าย้อนกลับมาต่างหากล่ะ” ธีรวงศ์พูดหน้าตาเฉย ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้าราวกับพูดไม่ออก “ล้อเล่นน่า...ขอบใจที่มากับเรา ทำให้เราไม่รู้สึกเดียวดาย ถึงหนทางข้างหน้าจะเป็นยังไง ถ้าต้องตายเราก็ไม่เสียดายเลยเพราะในชีวิตนี้เราได้รับน้ำใจที่ประเสริฐที่สุดจากเจ้าที่เป็นเพื่อนแท้” ธีรวงศ์เอ่ยด้วยความจริงใจ จนมโนพัศนิ่งอึ้งไป “อะไรกัน อยู่ๆมาพูดให้เราซาบซึ้ง ถ้าเปลี่ยนเจ้าเป็นเราที่ต้องทำภารกิจนี้ เจ้าก็ต้องตามเรามาอยู่ดีไม่ใช่หรือ” โอรสแห่งมัณฑรนครกล่าวอย่างรู้ทันในน้ำใจของมิตรแท้ “เรื่องอะไรจะไป!” ธีรวงศ์ไม่ยอมรับ...แต่ถ้าหากเป็นมโนพัศที่ต้องเดินทางฝ่าฟันภยันตรายเช่นนี้ เขาก็ไม่มีทางปล่อยให้เพื่อนรักไปเพียงลำพังเป็นแน่! ดวงจันทราเคลื่อนคล้อยลอยผ่านหมู่เมฆสีทึม ราตรีกาลผ่านไปอย่างเชื่องช้า แว่วเสียงสัตว์น้อยใหญ่ที่ออกหากินยามดึก วิหคไพรดุจคีตาแห่งป่าเขาที่ขับกล่อมให้น่าภิรมย์ สองขัตติยราชร่วมเป็นร่วมตาย หนึ่งพักตราเค้ารูปงดงามยิ่งกว่าเทวบุตร และอีกหนึ่งทรงสง่าคมคายไม่แพ้กัน ต่างหลับใหลด้วยความเหนื่อยอ่อนหลังจากเดินทางมาทั้งวัน กลิ่นสุคนธ์หอมอ่อนลอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ดั่งช่วยให้ราตรีนี้อบอุ่น ปลอดภัยท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพรอันกว้างใหญ่ :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ภายในมโนจิตอันลึกล้ำที่เพียรบำเพ็ญภาวนา อณูแสงรำไรที่เริ่มสว่างเจิดจ้ามากขึ้นตามทิพยญาณที่แก่กล้า รัศมีเทพจากรูปกายของเพลิงประลัยร้อนแรงขึ้นท่ามกลางความมืดมิดไร้ทิศทางภายในปรางค์ทอง แม้กาลเวลาที่แตกต่างระหว่างพื้นพิภพและสรวงสวรรค์จะทำให้โอรสแห่งพระเพลิงยังคงความเยาว์วัยไม่ต่างจากเด็กชายตัวน้อยเช่นเดิม หากแต่จิตนั้นมุ่งมั่นกล้าแข็ง พร้อมจะเติบโตและฝ่ากำแพงความมืดมนนี้ออกไปให้จงได้ ภาพภายในมโนจิตนั้นสว่างไสวกว่าทุกครั้งที่เขาเพียรพยายาม แสงสว่างประดุจประทีปนำทางนั้นพุ่งผ่านปรางค์ทองที่กักขังออกไปสู่ฟากฟ้าสุราลัยระยิบระยับงดงาม ถ่ายทอดให้กายที่ยังคงถูกกักขังได้เห็นสรรพสิ่งที่แวดล้อมอยู่ภายนอก เพลิงประลัยไม่ใส่ใจต่อภาพสรวงสวรรค์และเทวดานางฟ้าที่ต่างรื่นรมย์ในทิพยะเหล่านั้น สิ่งที่เขามุ่งตามหาคือนิศาเทวีเพียงนางเดียวเท่านั้น ลำแสงสีขาวเปิดทางให้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างผ่านทิพย์วิมานชั้นฟ้าติดตามหานางฟ้าผู้งดงาม...ผู้ที่มีความเมตตาอันบริสุทธิ์ให้เขาอย่างจริงใจเพียงผู้เดียว นิศาเทวี...ถึงแม้ข้าจะยังคงถูกกักขัง แต่ข้าก็จะมุ่งตามหาท่านให้ได้ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ใดก็ตาม จากชั้นฟ้าผ่านเมฆหมอกหยาดฝนลงสู่พื้นพิภพ ผ่านแมกไม้หุบเหวที่บดบัง ก่อนที่จะจับได้ถึงกระแสพลังแห่งเทพ รัศมีสีทองระยิบระยับถูกอำพรางแต่ก็มิอาจรอดพ้นกระแสแห่งเทพด้วยกันได้ นิศาเทวี...ท่านลงมาทำอะไรยังโลกมนุษย์นะ... เทพธิดาผู้งดงามลอยองค์อยู่เหนืออากาศในลักษณะที่มิมีมนุษย์คนใดมองเห็น ทอดมองบุรุษหนุ่มสองคนที่กำลังนิทราอยู่กลางป่า มีโขดหินต่างแท่นบรรทม เถาว์วัลย์ระย้าย้อยต่างม่านไหม เพลิงประลัยแน่ใจ...ตนคิดไม่ผิดว่านิศาเทวีกำลังให้ความสนใจมนุษย์คนใดเป็นพิเศษในระหว่างสองคนนี้... บุรุษที่เพลิงประลัยเชื่อว่างดงามเกินกว่าเหล่าเทวาทั้งหลาย ซ้ำยังมีรัศมีบางประการที่ทรงอำนาจ! มโนจิตแทบจะแตกเป็นเสี่ยงเมื่อเห็นว่าแววตาอ่อนโยนที่เคยมองตนนั้น...กำลังมองบุคคลอื่น สายตาแห่งความเป็นห่วงเป็นใยที่ตนเคยได้รับ...กำลังถ่ายทอดไปสู่ผู้อื่น! มันคือความรู้สึกแบบไหน เพลิงประลัยไม่อาจบรรยายได้ รู้แต่เพียงว่าทนไม่ได้ หากนิศาเทวีจะถูกพรากจากไป! ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง...ทำไมท่านถึงต้องทอดทิ้งข้า นิศาเทวี ให้ข้ารอแล้วรอเล่า...รอว่าเดี๋ยวท่านก็จะมาหาข้าแต่ท่านก็ไม่มา เพราะเอาแต่มาคอยติดตามมนุษย์พวกนี้ แรงริษยาอาฆาตบันดาลให้เกิดเพลิงแห่งโทสะแผดเผา ริษยาในรูปโฉมอันงามสมชาติบุรุษ...ริษยาในความห่วงใยที่นิศาเทวีมอบให้มัน...ในเมื่อมันมี...เขาก็ต้องมีไม่ต่างกัน! ลำแสงสีขาวที่สว่างเจิดจ้าดุจประทีปนำทางดับวูบลงทันที กองเพลิงลุกโชติท่วมกาย พลังแห่งเพลิงไฟที่เผาไหม้ด้วยใจปรารถนาอาฆาตรวมทั้งอำนาจเชื้อสายแห่งพระเพลิงสะท้านสะเทือนไปทั้งสี่ภพ เรียกอานุภาพจากธาตุไฟทุกสารทิศ เข้าสู่พลังเพลิงประลัยอันยิ่งใหญ่ รูปกายที่ยังเยาว์วัยแปรเปลี่ยนเป็นรูปกายสูงสง่า พักตร์เข้มรับกับนาสิกโด่งและเพลิงไฟแดงฉานลุกโชนในแววตางดงามเกินกว่าเทพบุตรอื่นใดบนสรวงสวรรค์ “นิศาเทวี!!...ข้าไม่มีวันที่จะยอมเสียท่านไปเด็ดขาด...ไม่มีวัน!!!!” เสียงแห่งความอาฆาตกึกก้องจนผืนฟ้าสะเทือนเลื่อนลั่น ปรางค์ทองอันเป็นเกราะป้องกันที่แน่นหนาพังครืนลงมาไม่ต่างจากเศษซากอิฐหินอันไร้ค่า เปรี้ยงงงงง!!!!!   บึ้ม!!!! :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: เสียงกัมปนาทกึกก้องราวท้องฟ้าจะถล่มส่งผลถึงพวกมนุษย์ที่ต้องอกสั่นขวัญแขวน ชาวนครโรมสุรีย์ดั่งถูกแผดเผาด้วยเพลิงไฟประลัยกัลป์ร้อนระอุไปทั่วหย่อมหญ้า “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!” เสียงหวีดร้องของเหล่านางกำนัลล้มลุกคลุกคลานหลบหนีดวงอัคคีช่วงโชติที่พุ่งออกมาจากวิหารอัคณิน! ดวงอัคคีผงาดพุ่งขึ้นสูงทะยานสู่ฟากฟ้า ตามด้วยเสียงกรีดก้องดุจปักษาร้าย กางปีกกระพือกว้างสะบัดสะเก็ดไฟทิ้งตกลงมายังแผ่นดินลุกไหม้ไปทั่วบริเวณ แสงแห่งกองเพลิงสว่างโรจน์ราวเปลี่ยนราตรีให้เป็นทิวาไปทั้งแผ่นดิน องค์กรมันต์เสด็จออกมาทันทอดพระเนตรเห็นเพียงวิหคเพลิงที่บินทะยานขึ้นสู่เบื้องบน เหลือทิ้งไว้แต่เพียงกองไฟที่แตกกระจายเผาไหม้บ้านเรือนและตำหนักต่างๆในเขตพระราชวัง “เกิดอะไรขึ้น” “ไฟ!...ไฟพุ่งออกมาจากวิหารอัคณินพระเจ้าค่ะ!” เหล่าเสนาอำมาตย์กราบทูลอย่างเสียขวัญ “เหตุการณ์เช่นนี้ เห็นทีจะเป็นลางวิบัตินะพระเจ้าค่ะ” “แล้วกรเวทย์ล่ะ” “พระโอรสกรเวทย์ยังทรงเป็นปกติพระเจ้าค่ะ” เมื่อได้ฟังคำกราบทูลถึงพระโอรสก็พอจะทรงตั้งพระสติได้ องค์ราชาแห่งโรมสุรีย์จำต้องยับยั้งความตื่นตระหนกของเหล่าข้าราชบริพารและไพร่ฟ้าทั้งหลาย “พวกท่านส่งคนไปดูแลราษฎรและซ่อมแซมบ้านเรือนให้เรียบร้อย แล้วพรุ่งนี้เราจะให้ท่านโหราทำนายดวงชะตาบ้านเมือง” วิหคเพลิงบินทะยานสูงขึ้นไปเรื่อยๆ จนมองเห็นเพียงลูกไฟดวงเล็กหายลับเข้าไปในม่านเมฆาอันมืดมิด :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 12:21:23

ความคิดเห็นที่ 5 ^ ^ ^ สรวงสวรรค์ช่วงชั้นต้นๆ ที่ยังคงเชื่อมต่อกับมนุษยภพในยามรัตติกาลจากที่เคยงดงามเพราะรัศมีนวลจากพระจันทราที่ขับเคลื่อนราชรถพาดผ่านให้ความอบอุ่น ระยิบระยับด้วยดาราประกายกระจายหายไปแทบสิ้น เมื่อเกิดแสงระเบิดโชติช่วงสนั่นหวั่นไหวเจิดจ้าและแผดเผาร้อนแรงยิ่งกว่าแสงพระสุริยา เปรี้ยงงงงง!!!!! บึ้ม!!!! ทุกชั้นฟ้าสั่นสะเทือนปานจะถล่มทลายเมื่อปรางค์ทองแห่งพระอุมาเทวี อันเคยสูงตระหง่านแตกระเบิดด้วยพลังที่หลอมรวมจากทิพยญาณแข็งแกร่งกับธาตุอัคคีของเชื้อสายแห่งพระเพลิง เหลือเพียงเถ้าธุลีสิ้นอิทธิฤทธิ์ และกลับคืนเป็น ระฆังทองดวงเล็กตามลักษณะเดิม                                  พอสิ้นแสงอัสดงทิวงกลด     ความรันทดปกเกศเขตสวรรค์                       ประดุจเพลิงเผาไหม้ประลัยกัลป์         เข้าประจัญฟาดฟันให้บรรลัย                       อสุนิบาตกึกก้องท้องนภา                พสุธากัมปนาทสั่นไหว                       ฤๅจะสิ้นสรวงสวรรค์ครรลัย                บุตรแห่งไฟผลาญพิภพจบโลกันตร์ เหล่าเทวดานางฟ้าที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียง บ้างก็ถูกรัศมีเพลิงเผาผลาญมอดไหม้จนแตกดับเหลือเพียงละอองดาราประดับประดาฟากฟ้า วิมานต่างๆย่อยยับพังทลาย “เจ้า...!!!” เทวดานางฟ้าที่รอดพ้นจากรัศมีเพลิงไฟประลัยกัลป์ต่างตกตะลึง เบื้องหลังหมอกควันพวยพุ่งผสานกับกองอัคคีโชนแสง ปรากฏร่างสูงใหญ่งดงามไม่ต่างจากเทพบุตร ไร้เค้าโครงเดิมใดๆที่จะระบุได้ว่าบุคคลนี้คือผู้ ใด...นอกจากไอรัศมีที่แผ่กระจายรอบกาย “เพลิงประลัย...”  นางฟ้าสร้อยดาราครางด้วยเสียงแผ่วเบาหวาดกลัว แม้รูปกายจะแตกต่างไปจากเดิมสักเพียงไร แต่นัยน์ตาเรืองโรจน์นั้นก็ยังคงเดิมมิเปลี่ยนแปลง เพลิงประลัยหยักมุมปากเยาะหยัน มองเหล่าเทวดาทั้งหลายที่กรูกันเข้ามาราวมดปลวก ช่างไม่สำเหนียกตนเองเสียบ้างว่าเมื่อคราวที่พลังทิพยะของเขายังไม่แก่กล้านั้น เทวดาเหล่านี้ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้ และในเวลานี้ก็เช่นกัน เพียง แค่เพลิงประลัยสะบัดมือวูบเดียว เตโชร้อนแรงก็ลุกไหม้เทวาทุกองค์ที่ขวางหน้า “อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!...” พวกเทวดาต่างกระเสือกกระสนหนีเปลวเพลิงที่พิฆาตฆ่าทุกผู้ที่ขวางทางไม่ลดละ “เพลิงประลัย เจ้าจะเผาสวรรค์ไม่ได้นะ!” เทวดาองค์หนึ่งร้องห้ามด้วยความหวังอันน้อยนิดว่าเชื้อสายแห่งพระเพลิงจะยอมเชื่อฟัง “ทำไมข้าจะต้องรับฟังเทวดาที่มีแต่ความหลอกลวงอย่างพวกเจ้าด้วย ในเมื่อทั้งสวรรค์ก็ไม่เคยมีใครให้ความปรานีกับข้าอยู่แล้วนี่!” ว่าแล้วเปลวเพลิงในมือก็สะบัดลุกโชติท่วมกายเทวดาองค์นั้นจนมอดไหม้ ก่อนจะหันมาหาเป้าหมายใหม่ นางฟ้าสร้อยดาราที่ลุกลนหลบหนีไม่ต่างจากเทวาองค์อื่นๆ! “เพลิงประลัย!...อย่านะ ได้โปรด...” “หึ! จำได้มั้ย ครั้งหนึ่งพวกเจ้ามองข้าด้วยสายตาเหยียดหยาม...แต่มาคราวนี้กลับมาอ้อนวอนขอร้องข้า!...ช่างน่าสมเพช!” “กรี๊ดดดดดด!!” ฝ่ามือแกร่งกร้านลุกโชนด้วยเพลิงกาฬกดลงเหนือเศียรของนางอย่างไร้ความปรานี ผสานกับเสียงกรีดก้องของปักษาเรียกให้เพลิงประลัยต้องเหลียวมอง วิหคเพลิงบินทะยานตรงมายังบุตรแห่งไฟที่ยกแขนอีกข้างขึ้นรอรับ มันชะลอเกาะบนท่อนแขนแกร่งราวรู้ด้วยสัญชาตญาณ “ที่แท้เจ้านี่เองคือขุมพลังที่ข้าเรียกหามานาน!” วิหคเพลิงค่อยๆสยบปีกหมอบคู้ลงก่อนจะแทรกซึมผ่านกายทิพย์หลอมรวมเข้ากับร่างที่งดงามปานเทพบุตร มันถูกหล่อเลี้ยงด้วยธาตุไฟชวากูณฑ์อมฤต ชุบชีวิตจากเถ้าธุลีที่มอดไหม้ ประดุจดั่งผู้ที่หลอมรวมก้ำกึ่งจะเป็นอมตะที่ใครหน้าไหน ก็ไม่อาจจะผลาญชีวินให้สิ้นซากได้ แม้จะงดงามดั่งเทพบุตร หากความพินาศย่อยยับที่เกิดขึ้นทั่วสรวงสวรรค์นั้น ก็มิต่างจากน้ำมือของมารร้าย เปลวไฟประลัยกัลป์ไล่ลามเผาผลาญทุกสรรพสิ่ง ยิ่งด้วยเป็นไฟจากเชื้อสายเทพแห่งอัคคีด้วยแล้ว สรวงสวรรค์ก็มิต่างจากทะเล เพลิง “หยุดนะ! เพลิงประลัย!!” สุรเสียงเกรี้ยวกราดจากพระเพลิงกังวานขึ้น ไฟที่กำลังลุกโชนในมือเพลิงประลัยอ่อนลง “อ้อ นึกว่าใคร...พระเพลิงนี่เอง ตามมาดูความยิ่งใหญ่ของข้าหรือ...หึ! ท่านเห็นแล้วคงจะภูมิใจสินะว่าบุตรของท่าน...ไม่สิ อย่างข้าไม่คู่ควรพอที่จะเป็นบุตรของพระเพลิงผู้ยิ่งใหญ่ได้หรอก...แต่มันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าข้ามีเชื้อสายของ ท่าน!” เจ็บปวดนัก...บุตรของตน...เชื้อสายของตนเอง...หากบัดนี้มิต่างจากอสูรที่โหดเหี้ยม...ทิพย์อาภา เจ้าจะรับรู้หรือไม่นะ ว่าลูกที่เกิดจากความรักของเราทั้งสอง กลายเป็นภัยมหันต์ต่อสรวงสวรรค์และโลกมนุษย์อย่างแสนสาหัสนัก... “เจ้ามัน...!!” “อ๊ะ อย่าเพิ่งเอ่ยชมข้าเลย ข้ายังมีบางอย่างให้ท่านดูอีกนะ” แล้วประกายปีกที่อาบไปด้วยเปลวเพลิงชัชวาลก็สยายกรายจากแผ่นหลังของเพลิงประลัยหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียวกับวิหคแห่งธาตุชวากูณฑ์อมฤต “นี่เจ้าเรียกวิหคเพลิงออกมาจากไฟชวากูณฑ์ได้แล้วหรือนี่!!” พระเพลิงชะงัก ธาตุพลังศักดิ์สิทธิ์ที่พระองค์เก็บงำซ่อนเร้นให้ไกลจากโอรส แต่เพลิงประลัยกลับแกร่งกล้ามากเสียจนสามารถดึงพลังส่วนหนึ่งของมันขึ้นมาหลอมรวมกับร่างกายได้ แต่แม้จะเป็นเพียงน้อยนิดเท่านี้...ก็ไม่มีผู้ใดสามารถทำลายชีวิตอมตะของบุตรแห่งไฟได้แล้ว! :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:   วิมานไกรลาสยังคงสว่างงดงามด้วยกระแสทิพยะอันแข็งกล้าปกคลุม จนพลังเพลิงไฟประลัยกัลป์มิอาจลุกลามขึ้นมาได้ “พระองค์ไม่คิดจะทรงทำอะไรบ้างเลยหรือเพคะ” พระอุมาเทวีตรัสถามองค์พระศิวราชด้วยความร้อนรน ในเมื่อยามนี้สรวงสวรรค์แทบจะพินาศย่อยยับอยู่แล้ว แต่ผู้เป็นจ้าวแห่งจตุรภพยังคงสงบนิ่ง “เจ้าจะกังวลไปไยเล่า อุมาเทวี ในเมื่อเจ้าก็รู้อยู่แล้วว่าเหตุการณ์เช่นนี้จะต้องเกิดขึ้น” “ก็ในเมื่อเวลานั้นมาถึงแล้ว พระองค์ยังจะนิ่งเฉยอยู่อีกหรือเพคะ” พระสุรเสียงเริ่มไม่พอพระทัย “ก็ออกไปจัดการสิ” พระศิวราชตรัสราวยั่วองค์มหาเทวี พระนางเธอสะบัดพักตร์มึนตึง “ไม่เพคะ! ครั้งหนึ่งหม่อมฉันเคยกำราบเพลิงประลัยไว้ในระฆังทอง แต่เวลานี้ระฆังทองก็สิ้นฤทธิ์แล้ว ก็เป็นหน้าที่ของพระองค์ที่ควรจะเสด็จไปจัดการ!” พระอาการกริ้วโกรธของพระอุมาเทวีเป็นความหมายชัดเจนว่าครั้งนี้ หากองค์พระศิวราชมิถอยออกจากญาณสมาธิลงไปจัดการ พระนางเธอจะไม่ทรงทำสิ่งใดทั้งนั้น ต่อให้สวรรค์บรรลัยก็จะไม่ทรงไยดี :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: ::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::: :*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*:*: “เจ้า!!...มันเป็นมารไปแล้วจริงๆ! เราไม่สมควรจะทำให้เจ้าถือกำเนิดขึ้นมาเลย!” เพลิงประลัยไม่สะทกสะท้านต่อโทสะผู้เป็นบิดา และจะไม่มีวันเสียใจเสียความรู้สึกอีกต่อไปแล้ว...ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบลงตั้งแต่ครั้งที่พระเพลิงปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่ลูก... “แต่มันก็สายไปแล้วล่ะ เพราะเวลานี้ข้ามีพลังพอที่จะทำลายสวรรค์ของเหล่าเทพให้พินาศย่อยยับได้ภายในพริบตา!” “แต่มันก็ยังไม่สายเกินไปที่เราจะทำลายเจ้าเสีย ก่อนที่เจ้าจะกลายเป็นมารที่ชั่วร้ายจนทั้งสี่พิภพต้องปั่นป่วนไปมากกว่านี้” “ก็เอาสิ ถ้าท่านคิดว่าจะทำได้!” ผู้เป็นบุตรท้าทาย “ไม่ต้องมาท้า คิดว่าเราไม่กล้ารึยังไง” พระเพลิงพิโรธแทบสั่นระริก โกรธแค้นระคนเจ็บปวด ทิพยรัศมีที่ทรงรักษาระดับให้ปกติพลุ่งพล่านจนเทวาทุกองค์ต้องถอยห่าง เตโชสองดวงถูกซัดเข้าปะทะกันด้วยพลังความสัมพันธ์ที่ขาดสะบั้น นภาแดงฉานเป็นอาเพศส่งอิทธิพลไปถึงโลกมนุษย์ พละกำลังของเพลิงประลัยมีมากเกินกว่าที่พระเพลิงจะคาดหมาย ยิ่งรวมเข้ากับจิตใจที่สุมไปด้วยความแค้นแล้ว แต่ นั่นก็ยังด้อยกว่าพลังของผู้เป็นจ้าวแห่งอัคคี พระเพลิงกอบกุมดวงไฟที่ถูกเพลิงประลัยซัดเข้ามาก่อนจะผลักดันให้มันพุ่งกลับเข้าหาเจ้าของ เพลิงประลัยล้มคว่ำ พระทัยหนึ่งจะรีบตัดไฟเสียแต่ต้นลม ถ้าหากเชื้อสายของพระองค์จะเป็นอันตรายต่อทุกภพ แต่เมื่อได้เห็นโลหิตสีทองที่ หยาดจากมุมปาก หทัยที่แข็งแกร่งก็พลันอ่อนยวบ วาจาที่เอ่ยออกไปในคราแรกไม่มีความหมาย โลหิตสีทองดุจดั่งเทพ หากดวงเนตรลุกโชนไม่ผิดมาร! ...แต่ก็เป็นบุตรของตน... “เอาสิ ข้าดับสลายด้วยน้ำมือของท่านมันก็สาสมดี!...ท่านทำให้ข้าเกิดมาแล้วก็ทำลายข้าด้วยมือตนเอง!!” “ถึงยังไงเจ้าก็เป็นเชื้อสายของเรา ไม่มีพ่อที่ไหนอยากจะทำร้ายลูกของตัวเองหรอก” “แต่ตอนนี้ข้าไม่ต้องการให้ท่านเป็นพ่ออีกต่อไปแล้ว!!” พูดจบเพลิงประลัยก็สะบัดไฟประลัยกัลป์เข้าใส่พระเพลิงที่ยังไม่ทันตั้งองค์จนเสียหลัก แต่นั่นก็ไม่ได้เจ็บเท่าวาจาของบุตร เพลิงประลัยไม่รีรอที่จะซ้ำเติม ไฟประลัยกัลป์อีกดวงเงื้อขึ้นสูง “อย่านะ!! เพลิงประลัย!” เสียงหวานกรีดร้องก้องห้ามปราม “นิศาเทวี!” บุตรแห่งไฟชะงักมือทันที เมื่อนางเดียวที่เขาคร่ำครวญหายืนอยู่ท่ามกลางสวรรค์ชั้นฟ้าที่กำลังลุกไหม้จมอยู่ในกองเพลิง ในขณะที่เทวดานางฟ้าทั้งหลายต่างหวาดผวาหนี เพียงแค่นิศาเทวีนางเดียว...อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรสำคัญอีกต่อไป! เทพธิดาโฉมงามไม่คิดว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจะลุกลามบานปลายถึงเพียงนี้ นางจำต้องละจากภารกิจบนโลกมนุษย์กลับขึ้นมายังสวรรค์เพราะความปั่นป่วนที่สะเทือนไปทั้งสี่โลก และก็ต้องมาเห็นความวุ่นวายที่เกิดขึ้นด้วยน้ำมือของเด็กชาย ตัวน้อยๆที่นางเอ็นดู เด็กชายที่เปลี่ยนแปลงไปมาก แต่นางก็ยังคงจำเพลิงประลัยได้ ภาพเด็กชายตัวน้อยที่น่าสงสารแปรเปลี่ยนเป็นบุรุษหนุ่มรูปงาม ร่างทั้งร่างมีรัศมีเพลิงเปล่งประกายและละอองธุลีดาวระยิบระยับซึ่งเกิดจากดวงจิตที่แตกสลายของเทพเทวีทั้งหลายรายล้อม เป็นความงดงามที่น่าหวาดกลัว “นิศาเทวี!!” เพลิงประลัยทะยานผ่านเปลวเพลิงตรงเข้ามาหานิศาเทวี อีกเพียงแค่เอื้อมเท่านั้น ร่างของเพลิงประลัยก็ถูกพลังที่ทรงอานุภาพกว่าซัดกระเด็นออกไปไกล โลหิตสีทองทะลักออกมาอีกครั้ง รัศมีกายวูบวาบเพราะสูญเสียพลังบางส่วนไป “เพลิงประลัย!...องค์พระศิวราช...” นิศาเทวีอุทานด้วยความตกใจ วรกายงามสูงสง่าอาบด้วยรัศมีขาวจรัสเรืองยิ่งกว่าแสงรัศมีใดในโลกหล้า ทรงทอดพระเนตรเพลิงประลัยราวกับเป็นเพียงดวงไฟริบหรี่ที่จะดับเสียเมื่อไรก็ได้ “องค์พระศิวะ!” การต่อสู้ระหว่างบิดาและบุตรต้องหยุดชะงัก “หยุดได้แล้ว เพลิงประลัย...เพราะความอาฆาตพยาบาทในจิตใจของเจ้า ทำให้เจ้ามองไม่เห็นความรักที่อยู่รอบๆตัว หนำซ้ำเจ้ายังเหิมเกริมใช้พลังอำนาจของเจ้าทำลายเทวดานางฟ้าที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าอีก” “เทวดานางฟ้าทุกองค์ก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ ต่างมองข้าด้วยความเกลียดชัง พระองค์เองก็ไม่ต่างกัน...ทรงขัดขวางและพรากนิศาเทวีไปจากข้า!” “ไม่มีใครต้องการให้เป็นแบบนั้นเลยนะ เพลิงประลัย” นิศาเทวีพยายามร่ำร้อง แต่จิตใจอันมืดมัวนั้นไม่ยอมเปิดรับและเข้าใจอะไรอีกแล้ว “ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมต้องขังข้าไว้ในปรางค์ทองด้วย!!” “ก็เพราะว่าเจ้ามันบังอาจอวดดี! ต่อให้มีใครทำดีกับเจ้ามากแค่ไหน เจ้าก็ไม่มีวันมองเห็น ซ้ำยังคิดสังหารแม้กระทั่งผู้ให้กำเนิดอย่างไม่เกรงกลัวบาปบุญคุณโทษ” “หึ! ชีวิตข้าเกิดมาโดยไม่มีใครต้องการแล้วข้าจะต้องเกรงกลัวอะไรอีก...อย่าว่าแต่ผู้ให้กำเนิดที่ไม่ไยดีในตัวข้าเลย...” เพลิงประลัยปรายตามองพระเพลิงอย่างเหยียดหยาม “แม้แต่พระศิวราชผู้ยิ่งใหญ่เกินกว่าใคร ข้าก็ไม่เกรงกลัว!” “เพลิงประลัยอย่าทำเช่นนั้น!” เสียงห้ามปรามของนิศาเทวีราวสายลมพัดผ่าน เมื่อเพลิงประลัยซัดไฟประลัยกัลป์เข้าใส่วรองค์ที่สูงสง่าอาบด้วยรัศมีพิศุทธิ์อย่างไม่หยุดยั้ง หากแม้แต่ละอองเพลิงเพียงน้อยนิดก็มิทำให้ทรงระคายเคือง เปลว อัคคีที่รุ่มร้อนละลายหายไปในอากาศเมื่อกระทบเข้ากับกรอบแสงทิพยรัศมีจากพระวรกาย “ไม่มีพลังความชั่วร้ายใดๆ แผ้วพานเราได้ เพลิงประลัย...เจ้ามันก็เป็นเพียงสิ่งเล็กๆในจักรวาลอันไพศาล...ที่ไร้ความหมาย” เพลิงประลัยได้แต่คับแค้นใจ หากความอาฆาตพยาบาทก็ไม่ได้หยุดลงง่ายๆ “ในเมื่อข้าทำอะไรพระองค์ไม่ได้ ข้าก็จะทำลายเชื้อสายของพระองค์ให้หมดสิ้น โอรสธิดาของพระศิวราชผู้ยิ่งใหญ่จะต้องสิ้นลงด้วยไฟประลัยกัลป์ของข้า!...และพระองค์จะต้องเจ็บปวดอย่างที่สุด!” “อย่าลำพองไปนักเพลิงประลัย! ถึงแม้เจ้าจะเป็นอมตะแต่ก็ใช่ว่าเราจะไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้...ในเมื่อเจ้าต้องการจะฆ่าบุตรของเรานัก เราก็จะให้เจ้าได้ตายด้วยน้ำมือบุตรของเราเช่นกัน!” กระแสสุรเสียงพิโรธกึกก้องเมื่อตรัสวาจาสิทธิ์ แม้แต่ผู้ให้กำเนิดเพลิงประลัยยังสะท้าน “พระองค์!!” “เราขอสาปให้เจ้าต้องสูญสลายด้วยน้ำมือของกรรติเกยะบุตรแห่งเรา...และไม่ว่าสิ่งใดก็ตาม ที่เจ้าคิดปรารถนาด้วยจิตอันอกุศล สิ่งนั้นก็หวนกลับมาทำลายล้างเจ้าให้ต้องทุกข์ทรมานยิ่งกว่าตายทั้งเป็น!”                                      ทรงประกาศวาจาสิทธิ์อิทธิฤทธิ์    จอมบพิตรแห่งไกวัลชั้นสวรรค์                               ขอเสกสาปเพลิงประลัยให้จาบัลย์           สิ้นชีวันด้วยหัตถาเทพสงคราม ดั่งทั่วทั้งโลกาเป็นพยาน สายอสุนีบาตฟาดเปรี้ยงลงมาผสานกับเสียงฟ้าคำรามครืนคราง นิศาเทวีได้แต่มองผู้ที่ถูกสาปด้วยความสงสาร น้ำตาแห่งความเวทนาหลั่งรินทั้งที่ผู้ที่ถูกสาปนั้นมิได้มีความหวาดกลัวใดๆเลย                                      เพลิงประลัยเจ็บแค้นแสนแสบสันต์    ไม่มีวันยอมแพ้แม้ถูกหยาม                               หากข้าตายบุตรพระองค์ต้องวายตาม            จึงจบความจบสิ้นทุกสิ่งครัน เพลิงประลัยประกาศก้องอย่างไม่ยอมแพ้ “ข้าไม่กลัวคำสาปของพระองค์หรอก กรรติเกยะใช่มั้ย...ได้! งั้นข้าจะสังหารโอรสของพระองค์คนนี้เป็นคนแรก!!” “แล้วเราจะคอยดู!!” สิ้นสุรเสียงพระหัตถ์อันทรงอำนาจก็วาดพลังเข้าใส่เพลิงประลัยทันที แรงพลังใดๆ ก็มิสามารถต้านทานพลังจากองค์ศิวราชได้ ไฟประลัยกัลป์ที่เพลิงประลัยจะใช้โต้ตอบย้อนกลับปะทะเข้าร่างตนเองอย่างรุนแรง เพียงชั่วแวบที่นิศาเทวีและโอรสแห่งไฟสบตากัน เห็นแววความเวทนาและเสียใจติดตรึงให้เขาได้จดจำ ขณะที่เปลวเพลิงลุกไหม้แผดเผากายาจนสลายเหลือเพียงตะกอนเถ้าธุลีล่วงหล่นจากเวหาศน์ลงสู่พื้นพิภพ ทั้งพระเพลิงและนิศาเทวีต่างโศกสลด แม้รู้ว่าเพลิงประลัยต้องได้รับโทษทัณฑ์แต่ก็มิคิดว่าจะได้เห็นรวดเร็วทันตาเช่นนี้ “เพลิงประลัย!!” “เพลิงประลัย...องค์พระศิวราชเพคะ” เทพธิดาผู้มีจิตเมตตายังไม่ลดละที่จะอ้อนวอน “เพลิงประลัยมีชีวิตเป็นอมตะ เศษเถ้าธุลีที่หลงเหลือจะสามารถฟื้นคืนขึ้นใหม่ได้ทุกเมื่อ เพราะเราได้ลั่นวาจาออกไปแล้ว ผู้ที่จะฆ่าเขาได้มีเพียงกรรติเกยะเท่านั้น” “แต่ถ้าพระองค์ทรงปล่อยเพลิงประลัยไปเช่นนี้ กว่าจะถึงเวลาที่พระอังคารจะสังหารเพลิงประลัยได้ โลกมนุษย์มิถูกเผาผลาญไปก่อนหรือพระเจ้าค่ะ” ไม่ว่าในพระทัยจะแสนสงสารสักเพียงใด แต่พระเพลิงก็ต้องทรงคิดถึงผลส่วนรวมก่อน “ผู้ที่มีความผูกพันเกี่ยวข้องกับเพลิงประลัย ย่อมเป็นเพราะกรรมนำมาทั้งสิ้น...คำสาปที่เราให้ไปนั้น ไม่ได้ทำให้เพลิงประลัยหลงระเริงกับการทำลาย แต่จะทำให้เขาได้รับรู้ถึงความทรมานจากความโกรธแค้นที่ไม่สิ้นสุดของตัวเองต่าง หาก” *************************************** ฝากติชม ด้วยนะคะ ^^ จากคุณ : บทเพลงปีศาจ เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 12:23:42