ความคิดเห็นที่ 1 15. ทัณฑธรแห่งตะวันตก (ครึ่งหลัง) เสียงหัวเราะชอบใจของชายคนแรกก้องนำมาก่อน พลางเอามือปัดเสื้อแขนกุดที่กลางอกปรากฏตราสัญลักษณ์ของพญาเสือดำซึ่งรามิตคิดว่าน่าจะเป็นดวงตราประจำตระกูล ผมสีดำยาวถูกรั้งไปทางด้านหลังถูกรวบเป็นหางม้า “ไหนวะ? เมธิน...ไหนว่าเจ้าเจอทัณฑธรแล้วเช่นไร? มันอยู่ไหนล่ะ?” ว่าจบคนพูดก็ยกมือตนขึ้นตั้งเป็นแนวนอนเหนือดวงตาทำท่าเหมือนมองหาคนในอาการน่าหัวเราะ มองผ่านร่างรามิตโดยไม่สนใจ จากนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นเท้าเอว ขยับหัวแม่โป้งชี้ไปทางโอวาลที่นอนคว่ำอยู่กลางทุ่งหญ้า “อย่าบอกนะว่าเป็นไอ้ตัวโตที่หงายเก๋งเพราะเวทของเจ้าน่ะ? เฮ้อ...ตระกูลจันทรคราสท่าทางจะเก่งแต่จ้าวตระกูลเพียงผู้เดียวกระมัง” เมื่อเห็นว่าทางหนีถูกปิดกั้น และห่วงในความปลอดภัยของโอวาลกับเวณิช อีกทั้งในสภาพร่างกายที่ไม่สมบูรณ์เต็มร้อยนี้ย่อมไม่มีทางต่อกรกับเทพรัตติกาลระดับสูงและเทวกาฬฝีมือร้ายกาจอย่างเมธินพร้อมกันได้ รามิตจึงประกาศนามของตนเอง “ข้าเองคือ รามิตแห่งปราสาทจันทรคราส” จากนั้นรามิตทำท่าจะขยับกายไปหาโอวาล หากทันใดนั้นเมธินที่ยืนเยื้องไปอยู่ด้านหลังห่างออกไปหกเจ็ดก้าว พลันใช้เวทเคลื่อนกายมาปรากฏตัว การเคลื่อนไหวของเมธินรวดเร็วสมเป็นยอดเทวกาฬแห่งตะวันตก “ขออภัยนายน้อย แต่ข้าว่าท่านน่าจะอยู่เฉยๆ เสียดีกว่า” เมธินกล่าว “ไอ้หน้าอ่อนนี่หรือ? รามิตแห่งปราสาทจันทรคราส ศิษย์เอกของจ้าวแดนรัตติกาล?” เจ้าผมหางห้าเอียงคอถาม แล้วเดินส่ายอาดๆ เข้ามาใกล้ “ข้าไม่เห็นว่า...” เสียงของไอ้หนุ่มผมยาวขาดหายเพราะจู่ๆ คนที่ดูเหมือนจะยอมจำนนแต่โดยดีพลันขยับนิดเดียวกระทุ้งศอกเข้าใส่เมธินที่ยืนคุมอยู่ด้านหลังจนเสียหลัก ในขณะเดียวกันรามิตใช้จังหวะที่อีกฝ่ายไม่ทันระวังตัวยกเท้าขึ้นเตะยันเข้าที่กลางอกจนไอ้ผมหางม้ากระเด็นไปอัดกับต้นไม้ด้านหลังจนใบร่วงกราว จากนั้นรามิตไม่รอช้ากระโดดคว้าร่างของโอวาล เป่าปากเรียกเวหาจากท้องฟ้า ทันใดนั้นพญาแร้งตัวมหึมาพลันโฉบลงจากราตรีที่มืดมิดคล้ายกับรีรออยู่นานแล้ว ศิษย์เอกแห่งจอมเทพไม่ปล่อยให้เวหาถึงพื้นด้วยเกรงอันตราย ในวาระนั้นแม้แต่เมธินที่ผงกศีรษะขึ้นมา ยังมองด้วยความพิศวงเมื่อเห็นคนตัวเล็กแบกร่างที่ใหญ่หนากว่าตนไว้บนบ่าข้างหนึ่งและยังมีแรงวิ่งกระโดดคว้าจับสายรัดที่อยู่ห้อยอยู่ข้างตัวพญาแร้ง ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดเหวี่ยงร่างที่อยู่บนบ่าคล่อมทับอานนก ส่วนตัวเองใช้มือข้างเดียวโหนอยู่ข้างบันไดเชือกอย่างน่าหวาดเสียว แม้ศิษย์เอกจอมเทพจะห่วงความปลอดภัยของเวณิช แต่รามิตตระหนักดีว่าลำพังตัวเองไม่มีทางฝ่าด่านราหุกาฬเพื่อชิงร่างพญายักษ์กลับคืนมาโดยไม่สามารถเรียกใช้อัศนิเวท คงมีเพียงนายท่านเท่านั้นที่จะช่วยท่านเวณิชได้ในตอนนี้... เพียงแค่เวหาขยับปีกอีกเพียงครั้งเดียว ทั้งรามิตและโอวาลก็คงพ้นภัยและหายลับไปในความมืดมิดของเมฆดำแห่งตะวันตก หากทว่า...เวทอันรุนแรงสายหนึ่งถูกกล่าวออกมาอย่างดุดัน พละเวทมหาศาลแห่งรัตติกาลตอบรับผู้ที่เรียกมันมาในทันที รามิตรู้สึกถึงพลังฤทธีที่จู่โจมออกมา เขาไม่เอ่ยเวทต่อต้าน ซึ่งหากเป็นรามิตในยามปกติแล้ว เขาสามารถทำได้ดีและคงจะฉวยโอกาสบินหนีไปได้อย่างปลอดภัย จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 22:14:38

ความคิดเห็นที่ 2 หากสภาพศิษย์เอกจอมเทพในขณะนี้ ไม่สามารถเรียกเวทที่แข็งแกร่งมาเพื่อป้องกันตนเองได้ รามิตตระหนักรู้ถึงข้อเสียเปรียบนี้เป็นอย่างดี เขาจึงพยายามไม่ปะทะด้วย เด็กหนุ่มส่งสัญญาณให้เวหาเปลี่ยนทิศทางการบินโดยฉับไว ทำให้แรงพลังนั้นพุ่งผ่านไปโดยไม่ได้สะกิดเขาหรือเวหาเลย รามิตได้ยินเสียงร้องไม่พอใจดังมาจากเบื้องหลัง หากเขาไม่สนใจ จากนั้นพยายามปีนบันไดเชือกเพื่อขึ้นไปบนหลังนก มือหนึ่งก็เอื้อมคาดสายนิรภัยให้กับโอวาลที่ยังคงหมดสติก่อน ในระหว่างนั้นเด็กหนุ่มจึงไม่ทันได้สังเกตว่ามีวัตถุแปลกประหลาดคาดขวางอยู่ กว่าที่รามิตจะรู้อีกครั้งก็กลายเป็นว่าเขาพาเวหาและตัวเขาเองพุ่งเข้าหาตาข่ายที่พรางเอาไว้ด้วยสีดำอย่างจัง พญาคฤธรตกใจพยายามกระพือปีกเพื่อให้หลุดจากพันธการโดยสัญชาตญาณหากทว่าเมื่อมันขยับปีกแค่สองสามครั้ง ตาข่ายที่คลุมตัวมันอยู่ก็ถูกกระชากลงมาอย่างแรง เวหาหล่นโครมลงบนทุ่งกาลีท่ามกลางเสียงโห่ร้อง มันตกลงห่างจากจุดเดิมไปไม่น้อยแต่ก็ยังหนีไม่พ้น แต่ถึงแม้มันจะตกใจแต่ด้วยความห่วงใยเจ้านายเจ้านกก็ยังอุตส่าห์หันข้างลงเพื่อไม่ให้รามิตได้รับบาดเจ็บ หรือถูกมันทับ จากนั้นผู้ที่อยู่เบื้องล่างก็พันปลายตาข่ายเข้ากับมุดยึดเพื่อไม่ให้พญาแร้งบินหนีไปได้ ในคราแรกรามิตมองไม่เห็นใครเพราะยังจับต้นสายปลายเหตุไม่ถูก แม้จะตกลงมาโดยไม่ถูกพญาคฤธรทับหากทว่าก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลย ในโสตประสาทได้ยินแต่เสียงก้องฟังไม่ได้ศัพท์เขาปัดมือของผู้ที่พยายามดึงร่างเขาและร่างไร้สติของโอวาลออกมาจากตาข่ายมรณะ ไม่ต้องมายุ่ง...ไปให้พ้น หากทว่ามันกลับไม่ได้ผล มือแข็งแรงหลายมือช่วยกันฉุดกระชากร่างของเด็กหนุ่มออกมาจากร่างพญาแร้งสำเร็จโดยไม่ปรานีปราศรัย ท่ามกลางเสียงเอะอะโวยวาย เขาคิดว่าตนคงจะถูกทำร้ายแล้ว ทว่าทันใดนั้นใครคนหนึ่งตวาดขึ้นเสียงดัง “ห้ามทำอะไรรุนแรง!” รามิตถึงกับชะงักงันมองไปที่ร่างของผู้ที่เพิ่งก้าวเข้ามาอย่างไม่เชื่อสายตา ร่างสูงใหญ่เยี่ยงนักรบของนายโจรคราบพ่อค้าผู้นี้ยืนจังก้าท่ามกลางเหล่าเทวะ ดวงตาคมกริบฉายแววเจ้าเล่ห์และฉลาดล้ำ “ท่านคาชา!” ทุกครั้งที่รามิตประจันหน้ากับคนผู้นี้ ล้วนแล้วแต่สร้างความประหลาดใจให้แก่เด็กหนุ่ม เพราะชายชาวมนุษย์ผู้นี้มีความเป็นมาที่ซ่อนเร้น ในทีแรกรามิตคาดว่าเพราะความที่อีกฝ่ายเป็นพ่อค้าใจคด ที่มีเบื้องหลังเป็นโจร ย่อมเป็นเรื่องไม่แปลกหากอีกฝ่ายจะมีที่มาแสนลึกลับและไม่เปิดเผย หากทว่าเมื่อเด็กหนุ่มได้คิดไตร่ตรองอีกครั้งรวมไปถึงความรู้และความสามารถของคาชาที่ปรากฏในบาดาล ทำให้รามิตไม่คิดว่าเขาจะเป็นโจรในคราบพ่อค้าแสนธรรมดา... จริงสิ...ไม่เช่นนั้น นายท่านจะลอบส่งยอดสายลับอย่างเวณิชไปสืบข่าวของเขาหรือ? รามิตพยายามฝืนขยับตัว ในตอนนั้นเขาจึงรู้ว่าผู้ที่ขนาบข้างซ้ายขวาของเขาคือเหล่าเทวกาฬ คาชา ข่านทำเช่นไรถึงสามารถบงการชาวเทพได้มากมายเช่นนี้? นายพ่อค้าโจรเหยียดยิ้มคล้ายเดาได้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดถึงตนในแง่ใด เขาเอียงคอเล็กน้อยขณะเอ่ยทักทายเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น “ดูเหมือนเจ้าจะปลอดภัยจากบาดาลนรกและหุบผาบั่นเศียรสินะ อืม...ยินดีด้วยอย่างใจจริง” จากนั้นคาชาก็โค้งคำนับให้แก่เด็กหนุ่ม  ส่วนรามิตจ้องมองไปยังฝ่ายตรงข้าม และถามในสิ่งที่เขาน่าจะถามคาชามานานแล้ว “ท่านเป็นใคร? ท่านทำงานให้ใครกันแน่?” แต่แล้วคาชากลับระเบิดหัวเราะลั่น ขยับไหล่อย่างไม่ยี่หระ “ข้าเคยบอกแล้วไง ว่านายของข้ามีอย่างเดียวก็คือ ทองคำหรือไม่ก็ศิลาอัคคีเท่านั้น” จากนั้นเขาก็หยุด แล้วกล่าวต่อ “เผอิญผู้ที่ข้าทำงานให้ มีอยู่เยอะเสียด้วยซี...หึ...หึ” รามิตเหลือบมองไปยังร่างไร้สติของโอวาลที่ถูกลากออกมาจากสายคาดนิรภัย ปลายอาวุธถูกยกจ่อเหนือคอของเทวรักษ์ของปราสาทจันทรคราส ส่วนเวหาก็ถูกตรึงไว้ใต้ตาข่ายมันร้องเสียงแหลมและพยายามขยับปีก หากไร้ผล จากนั้นเด็กหนุ่มมองไปรอบบริเวณ ร่างของเวณิชในสภาพเงายังคงอยู่ในความควบคุมของเหล่าเทวกาฬโดยที่เขาไม่สามารถช่วยเหลือได้ เด็กหนุ่มหลับตาลงและเพิ่งเข้าใจเรื่องราวทั้งหมด แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 54 22:41:14 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 22:19:34

ความคิดเห็นที่ 3 เหตุการณ์ทั้งหมดล้วนถูกจัดฉากขึ้น... ทั้งเสียงประหลาดที่ทำให้เวณิชจำต้องเผยร่างยักษ์กลับไปหาจอมเทพศิลาลัยก่อนจะย้อนกลับมาช่วยเขาเมื่อรู้ว่าหลงกลซ้อน แล้วนายท่านเล่า? กระทั่งเหล่าราหุกาฬที่รุมทำร้ายในคราแรก เพื่อให้ศิษย์เอกจอมเทพแสดงตนเนื่องจากเมธินไม่สามารถระบุตัวของเขาได้ จึงต้องบังคับให้รามิตเผยตัวโดยใช้อัศนิเวท เพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ใช่ร่างแปลงปลอมตัวมาล่อหลอก กระทั่งวางแผนล่อให้โลกาธิบดีมัวพะวงอยู่กับสิ่งอื่นที่สำคัญกว่า...เพราะพวกเขารู้ว่าจอมเทพจะต้องให้ข้าหนีออกมาก่อนที่มีภัย ทว่า... ใครเล่าจะรู้จักเส้นทางลับของปราสาทจันทรคราส ใครกันที่รู้จักเส้นทางเถื่อนแม้แต่ในบาดาลที่ลึกสุดหยั่ง... รามิตเงยหน้าขึ้นมองฝ่ายตรงข้าม “ข้าน่าจะรู้ว่าผู้ที่คิดแผนการเช่นนี้ได้ มีแต่ท่านเท่านั้น” คาชายิ้มรับอย่างภาคภูมิใจ แต่ก่อนที่คาชาจะเอ่ยอะไรออกมาอีก อีกเสียงหนึ่งก็พลันดังขึ้น “ห้ามเจ้าสนทนากับทัณฑธรแห่งตะวันตก” รามิตเห็นคาชาเบ้ปาก แต่นายพ่อค้ากลับไม่ยอมทำตามคำสั่ง เขายังคงกล่าวกับรามิตโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น มิหนำซ้ำยังสาวเท้าเข้าใกล้ “ยังจำคำที่ข้าเคยพูดกับเจ้าที่บาดาลได้หรือไม่?” เขาย้อนถาม รามิตขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจ อะไรนะ? “ข้ายังหมายความเช่นนั้นอยู่...” จากนั้นคาชาก็ยอมหลีกทางให้กับผู้มาใหม่แต่โดยดี ที่เดินนำหน้ามาคือเมธินหัวหน้าเทวกาฬที่น่าเกรงขาม เขากวาดตามองสภานการณ์เพียงครั้งเดียว จึงเอ่ยออกมา “พวกเจ้าทำได้ดี เตรียมสัมภาระแล้วออกเดินทางเดี๋ยวนี้ ส่วนเจ้า...” เขาหันไปทางคาชา “จงไปรับส่วนแบ่งค่าเหนื่อยของเจ้าเสีย ศิลาอัคคีที่เจ้าร้องขอ จ้าวปราสาทเกตุดาราตกลงให้ตามจำนวนนั้น” ในวาระนั้นรามิตเห็นแววตาของนายพ่อค้าโจรเจิดจ้าขึ้น หากมันไม่ใช่ประกายของความละโมบกระสันอยากได้ทรัพย์สมบัติ แต่เพียงครู่เดียวก็หายวับ แล้วคาชาก็โค้งคำนับด้วยท่าทีประจบประเจงแล้วถอยหลังหายลับไปในความมืดอย่างรวดเร็ว เมธินรีบเดินมาหารามิต เทวกาฬที่กระหนาบข้างเด็กหนุ่มจึงถอยหลังออกไปในทันใด เขากล่าวเบาๆ คล้ายผู้ใหญ่กำลังอบรมผู้น้อย แต่ก็แฝงไว้ด้วยความสุภาพผิดกับท่าทีที่แข็งกร้าว “ข้าบอกนายน้อยแล้วว่า ให้อยู่เฉยๆ ไงขอรับ” จากนั้นเขาหันไปสั่งเทวกาฬในอาณัติ “ไปบอกทางหน่วยเสนาพลว่าให้ถ่วงเวลาโลกาธิบดีไว้สักครู่ ปล่อยพญาคฤธรที่เหลือออกไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ให้นึกว่าเราเอาตัวศิษย์เอกจอมเทพไปยังวิหารดำ ไม่ต้องกลัว ทำตามแผนก็พอ” เมื่อคิดถึงความปลอดภัยของวิษณุวัติ รามิตขยับกายคล้ายจะต่อสู้อีก จนเมธินต้องกล่าวปรามเอาไว้ “นายน้อย...ทัพเทวกาฬและเหล่าเทพอาวุโสต่างก็เห็นพ้องว่าท่านไม่คู่ควรต่อตำแหน่งทัณฑธร แต่ข้าคิดว่าบางทีพวกเขาคงเข้าใจผิดก็เป็นได้” แม้ปากจะเอ่ยชมหากเมธินก็หันไปส่งสัญญาณให้ผู้ติดตามของเขาเองอีกสองคนตรงเข้ามากดร่างของเด็กหนุ่มลงกับกองหญ้าและคว้าสายโซ่ที่ลงเวทอย่างแน่นหนาพันรอบข้อมือของเด็กหนุ่ม ในขณะที่เขาถูกดึงตัวขึ้นมาจากเป็นเวลาเดียวกับที่คนไว้ผมหางม้าตะลุยตรงมาหาอย่างขัดเคืองที่โดนคนผอมกว่า เตี้ยกว่า ยันจนกระเด็น เทวกาฬที่มีระดับรองลงมาต่างหลบออกเป็นทิวแถว “แก...ไอ้...!” อีกฝ่ายชี้หน้าด่า บนเสื้อกั๊กตัวโปรดยังคงเห็นลายพื้นรองเท้าของรามิตประทับหรากลางอก เขาเดินหอบหายใจขึ้นลงอย่างโกรธแค้นที่ทำให้เสียหน้า รามิตเหลือบมองคนสูงกว่าพลางหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง ความจริงการรับมือฝ่ายตรงข้ามไม่หนักหนาเท่าไร...เมื่อเทียบกับวาฬาแล้วเขายังต้องออกแรงมากกว่านี้เลย “เอาน้ำประคบเดี๋ยวก็หายขอรับ” ศิษย์เอกแห่งจอมเทพเอ่ยลอยๆ ทำเอาเมธินที่ยังยืนอยู่ด้านหลังเกือบลืมตัวหัวเราะต้องแกล้งกระแอมไอออกมา “แก!” เจ้าผมหางม้าตะคอกใส่ ใบหน้าบูดเบี้ยว จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 22:22:37

ความคิดเห็นที่ 4 มันเงื้อมมือขึ้นสูงหมายจะทำร้ายให้สมแค้น เมธินเตรียมขยับตัวเพื่อป้องกันเหตุร้ายใดๆ ทว่าทันใดนั้นเอง “อย่าเพิ่งมากความ...กษมะ” คราวนี้คนร้องห้ามเป็นเสียงผู้หญิง ทุกคนหันไปมองเธอเป็นตาเดียว แม้ดูจากภายนอกจะไม่สามารถคาดเดาอายุจริงของเธอได้ หากทว่าดวงตาสงบนิ่งราวน้ำลึกนั้นบ่งบอกว่าเธอคงมีพละเวทที่แข็งแกร่ง มากกว่ากษมะและเทวะในที่นี้ทั้งหมดอยู่หลายขุม และเธอผู้นี้นี่เองเป็นคนกล่าวเวทโจมตีจนรามิตเกือบตกลงมาจากหลังเวหา “ท่านอารญา...” เมธินกล่าวพลางเหลือบมองฝ่ายตรงข้ามนิดหนึ่ง แล้วล่าถอยออกมาให้พ้นระยะ รามิตสังเกตว่ามันมีความเจ็บปวดแฝงอยู่ในดวงตานั้น หากครู่เดียวก็วับหายไปจากดวงตาของเทวกาฬ รามิตไม่เคยเห็นเทพีชั้นสูงของแดนตะวันตกมาก่อน หากทว่าแม้ไม่เคยเห็นเขาก็เดาได้ไม่ยากเลย ด้วยหญิงผู้นี้มีรูปร่างสูงผอม ผิวกายขาวราววิญญาณยามราตรี หากทว่าเครื่องหน้าคมเข้มแบบเดียวกับจ้าวปราสาทจันทรคราส ล้อมกรอบด้วยเรือนผมสีดำยาว...ยาวเกินไปจนดูน่ากลัว อารญามองไปยังฝั่งปราสาทตะวันตกด้วยแววตาวิตกกังวล “เวทจตุรบรรพ์ของข้าขวางกั้นจ้าวตระกูลจันทรคราสได้อีกไม่นาน” ผู้ใดที่สามารถกักขังจอมเทพได้ระยะหนึ่ง ย่อมมีพละมนตราไม่น้อย จากนั้นอารญาจึงหันมาทางรามิต  เด็กหนุ่มสัมผัสได้ถึงไอเย็นเฉียบที่อยู่รายล้อมรอบตัวเธอ ผู้ครองปราสาทอนีกัฐเอียงศีรษะนิดหนึ่ง พลางใช้นิ้วที่ไว้เล็บยาวจนเกินความจำเป็นจับใบหน้าของรามิตให้เงยขึ้น “เจ้าดูไม่เหมือนเทวะแห่งรัตติกาลสักนิดเลย” ในขณะที่เธอพูด รามิตสังเกตว่ามันมีความเกลียดชังในถ้อยคำนั้น เมื่อไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะตอบว่าอะไร อารญาจึงเยื่อนยิ้มออกมานิดหนึ่ง พลางหันหลังกลับ  ขณะที่ออกคำสั่งอีกครั้ง “จงใช้พญาแร้งตัวนี้ พร้อมกับเอาร่างเงาของยักษ์โสโครกนั่นไปด้วยกัน เพื่อล่อให้จ้าวปราสาทจันทรคราส คิดว่าพวกเราเดินทางไปยังวิหารดำ ตามมติของสภาอาวุโส” ขณะที่พูดแววตาเยือกเย็นก็ปรายมาทางเด็กหนุ่ม “เพียงแค่ทิ้งระยะไว้สักหน่อยเดี๋ยวจอมเทพของพวกเราจะตามเรื่องไม่ทัน” รามิตเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการทำสิ่งใด คำสั่งสั้นห้วนแต่เด็ดขาดและฉลาดล้ำเช่นนี้เหมือนกับนายท่านไม่มีผิด... “รามิตแห่งปราสาทจันทรคราส” ในครั้งแรกเธอเอ่ยชื่อเด็กหนุ่มเต็มยศ หากประโยคต่อมากลับทำให้เส้นสติของเขาแทบขาดวิ่น “บุตรของวิชชยุทธ์ เทพตะวันตกที่แสนอัปยศของเรางั้นหรือ?” เมื่อนั้นรามิตไม่ทนอีกต่อไป เขาโต้ตอบกลับในทันที “บิดาข้าไม่ได้เป็นผู้ทรยศ” น้ำเสียงของเขาแข็งกระด้างและเย็นชา ฟังไม่คล้ายรามิตคนเดิมแต่อย่างใด ส่วนอารญาจ้องมองฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตาของผู้ที่ผ่านร้อนหนาวมามากกว่า จากนั้นเธอยิ้ม...แต่รามิตกลับเห็นดวงหน้าเทพีนั้นกลายเป็นนางปิศาจยามราตรี ตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยรู้สึกโกรธหรือเกลียดใครขนาดนี้มาก่อน กระทั่งหัสรังสีหรือจอมวายร้ายอย่างอสุภะ แม้บางครั้งรามิตจะไม่พอใจการกระทำของพวกเขาแต่ไม่เคยเก็บเอามาเป็นอารมณ์ แต่เหตุใดเขากลับไม่สามารถทำเช่นนั้นกับสตรีตรงหน้าได้ “เจ้าคงได้ฟังแต่เสี้ยวหนึ่งของเรื่องวิชชยุทธ์ผู้แสนดีที่ถูกกลั่นแกล้งจากคำของจ้าวปราสาทจันทรคราสของเจ้าสินะ หึ! เอาเถิด...แล้วข้าจะเล่าให้ฟังเองกว่าบิดาถ่อยของเจ้าแท้จริงเป็นอย่างไรกันแน่! ดีนักที่มันตายไปเสียได้ เพราะมันกับพี่ชายที่แสนจองหอง...ทำให้ตระกูลเกตุดาราเกือบสิ้นสลาย” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 22:24:56

ความคิดเห็นที่ 5 แม้รามิตเคยพบหน้าบิดาของเขาเพียงครั้งเดียว..และยังอยู่ร่างวิญญาณที่ไม่เคยผูกพันหรือสร้างความสัมพันธ์ใดๆ ฉันพ่อลูกมาก่อน แต่อะไรบางอย่างที่ถูกซุกซ่อนไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของเขา กลับดิ้นรนออกมาอย่างง่ายดายเมื่อผจญกับการสะกิดเพียงนิดเดียวจากอารญา “บิดาข้าไม่เคยทำเรื่องน่าอับอาย” เขากัดฟันโต้ตอบ “อ้อ...งั้นหรือ? เช่นนั้นเจ้าหรือรู้หรือไม่ว่า มันหันหน้าไปสวามิภักดิ์วังสุริยัน แล้วเปลี่ยนข้างหันมาทำร้ายพวกเดียวกันเองอย่างเลือดเย็น” “ทะ...ท่านโกหก เป็นไปไม่ได้!” เขาแทบตะโกน “น่าเสียดายนะที่ไม่ได้เป็นเช่นนั้น” อารญายิ้มอย่างเย็นชา “ข้ามีผู้คนมากมายทีเดียวละที่ยืนยันสิ่งที่ข้าที่กล่าว...ถูกไหม? เมธิน” เมธินขยับด้วยอย่างยากลำบาก จำใจผงกศีรษะยอมรับ จากนั้นอารญาก็ออกคำสั่งต่อไม่ต่อปากว่าความกับเด็กหนุ่มอีก  หากทว่าเมื่อเธอหันกลับมามองหน้าของเด็กหนุ่มอีกครั้ง แววตาของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง รามิตรู้จักแววตาเช่นนี้...มันเต็มไปด้วยความโกรธแค้นแบบเดียวกับที่หัสรังสีจ้องมองเขา “เมธิน กษมะ ออกเดินทาง” เธอสั่งเสียงแข็ง แล้วหันไปเรียกพญาคฤธรของเธอลงมาจากท้องฟ้า “พวกเจ้าดำเนินการไปตามแผนเดิม ข้าจะล่อจ้าวปราสาทจันทรคราสไปทางวิหารดำ แล้วจะตามไปสมทบกับพวกเจ้าในวันพรุ่งนี้” “ขอรับ ท่านหญิง” เมธินค้อมกายลงคำนับอีกครั้ง กษมะเพียงแค่พยักหน้ารับแล้วกระโจนขึ้นหลังพญาคฤธร เมธินคุมอยู่ข้างกายรามิตตลอดเวลา แม้แต่เด็กหนุ่มเองไม่แน่ใจอีกฝ่ายกระทำเช่นนี้เพื่อควบคุมไม่ให้เขาหนีออกไปได้ หรือมาเพื่อกันเขาไม่ให้โดนเทพเทวกาฬแอบลงมือทำร้ายตนกันแน่ ถึงแม้ฐานะของเมธินจะไม่ได้เป็นขุนศึกเทวกาฬแห่งปราสาทเกตุดาราแล้วเพราะเขาเลือกที่จะเป็นนิลบาลแทน ทว่าเหล่าเทวกาฬทั้งหมดในตะวันตกต่างประจักษ์ดีว่าไม่ควรหาญต่อกรกับผู้ครองง้าวมัจจุราช ผู้เคยเป็นถึงเทวกาฬระดับขุนศึกเทพมาก่อน ศิษย์เอกจอมเทพถูกนำตัวขึ้นไปพาดขวางบนอานของวิหคยักษ์อีกสายพันธุ์หนึ่งซึ่งมองแล้วคล้ายพญากาสีดำสนิทยิ่งกว่าผืนราตรี ศิษย์เอกจอมเทพรู้ได้ในทันใดว่ามันคือพญากาที่สามารถเดินทางไปได้ในทุกที่แม้แต่ในภูตโลกแต่กล่าวกันว่าพวกมันสูญพันธุ์ไปนานแล้วตั้งแต่สงครามพันปีในยุคบรรพกาล เมื่อพญากาเริ่มสะบัดปีก รามิตได้ยินเสียงเอะอะด้านนอก แสงสายฟ้าวาบ และอัสนีคำราม นายท่านคงสลายมนตราได้แล้ว...รามิตคิด หากทว่าเพียงแค่เขาขยับตัว เมธินที่นั่งอยู่ด้านหลังจึงกล่าวปรามอีกครั้ง “นายน้อย...หากแผนล่อหลอกโลกาธิบดีไม่สำเร็จ ท่านอารญาอาจลงมือปลิดชีพเวณิช โอวาลกับเวหาของท่านเพื่อลุแก่โทสะก็ได้ เพราะว่าข้ารู้จักนิสัยของนางดี ควรตรองสักครู่เถิดขอรับ” เขาปรามเบาๆ คล้ายไม่อยากทำให้มีพิรุธ รามิตเงยหน้าขึ้นจ้องมองกลับไปที่ฝ่ายตรงข้าม เทวกาฬผู้นี้รู้จักข้าอย่างดีทีเดียว...หรืออย่างน้อยๆ ก็ต้องสืบเรื่องราวของข้ามาไม่น้อย...รามิตคิด แต่ก็ไม่ได้กล่าว เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มรับฟังด้วยดี ไม่ได้คิดดึงดันอีกต่อไป เมธินจึงเบาใจหันไปสั่งการให้เตรียมออกเดินทางในทันที ครานั้นเมธินกลับมีความคิดแตกแยกออกไปหลายแขนง ทางหนึ่งพอใจ...ที่แผนการสำเร็จลุล่วง การลักตัวศิษย์เอกจอมเทพไปจากใต้จมูกของผู้ที่มีอำนาจเป็นหนึ่งในแผ่นดินไม่ใช่เรื่องใครทุกคนจะทำได้ แม้แต่จะคิด... ทางหนึ่งเขาผิดหวัง...เขาคิดว่าทัณฑธร ‘น่าจะ’ แข็งแกร่งกว่านี้ องอาจกว่านี้ ถูกละ เขาเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าเด็กหนุ่มอายุน้อยจะสามารถต้านทานเวทรัตติกาลระดับอภิเวทได้ และการเรียกสายฟ้าในระหว่างที่ร่างกายยังไม่สมดุล และการโต้ตอบในอุโมงค์ลับและกลางทุ่งกาลีเมื่อครู่ก็เหนือระดับของศิษย์แห่งจ้าวเทวาทิศทั่วไปแล้ว หากเขาไม่ได้ออกปากขู่ว่าร่างเวณิชจะสลายหากอีกฝ่ายเรียกอัศนิเวทเข้ามาล่ะก็...แม้แต่เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถโต้ตอบพละเวทของศิษย์เอกจอมเทพได้ แต่ทว่า...การขึ้นเป็นทัณฑธรตะวันตก ไม่ได้ต้องการเพียงแค่เทวะที่มีแต่พละแห่งมนตราเท่านั้น และผู้ที่เขาคิดว่าควรจะมีสิทธ์เหนือตำแหน่งนี้ตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาเขาเห็นแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้นที่สมควร...แต่ใครผู้นั้นก็ได้สิ้นชีพไปนานแล้วด้วยความโง่เขลาสิ้นดี บางที...ข้าอาจจะคาดหวังกับทายาทของท่านวิชชยุทธ์มากเกินไปก็ได้ ***** คุยกันท้ายบท: เรื่องราวของศิษย์เอกจอมเทพจะผันไปทางใดเมื่อตนอยู่ตกภายใต้เงื้อมมือของศัตรูที่ไม่ต้องการให้เขามีชีวิตอยู่อีกต่อไป (เรื่องนี้มีแต่วายร้ายยยยย....จริงๆ นะ) ต้องอ่านต่อในตอนหน้าค่ะ ตอนที่ 16: แดนทวิกาฬ ค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 22:29:28

ความคิดเห็นที่ 6 มุดยึด? หมุด? ต้องบอกว่า ทุกครั้งที่เจอคาชา ไม่ใช่สร้างความประหลาดใจอย่างเดียว แต่มักพาดวงตกด้วย แล้วยินดีด้วยอย่างใจจริง อ่านแล้วสะดุดอะ จริงใจ ใจจริง ในขณะที่เขาถูกดึงตัวขึ้นมาจาก...(ตกไปไหนเอ่ย) เขาเดินหอบหายใจขึ้นลงอย่างโกรธแค้นที่....ทำให้เสียหน้า (อันนี้ก็น่าจะตกหล่น) คราวนี้คนร้องห้ามเป็นเสียงผู้หญิง (คนร้องห้ามเป็นเสียง ประโยคแบบนี้อ่านสะดุดค่ะ) เฮ้อ อารญา ท่าทางก็แก่แล้ว ยังจะมาเกลียดเด็ก อีคิวบกพร่อง ส่งไปคุยกับเทพที่เชียวชาญด้านจิตเวชเถอะ (ชิ มารังแกรามิตทางคำพูด) ฉันพ่อลูก ฉันท์?“ข้ามีผู้คนมากมายทีเดียวละที่ยืนยันสิ่งที่ข้าที่กล่าว... (ที่ซ้ำ ละ ล่ะ?) แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 54 23:15:25 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 54 22:59:25 แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 54 22:57:46 จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 22:55:47

ความคิดเห็นที่ 7 เย้ยยย...ขอบคุณมากค่ะ สงสัยก่อนส่งฉบับร่างนี้ให้บก.คงต้องสังคายนากันหลายรอบแน่ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 23:11:51

ความคิดเห็นที่ 8 ขอรอบ 2 เพราะเจอตกหล่นอีกรอบนะจ๊ะ เมธินขยับ...ด้วยอย่างยากลำบาก (ตก) แม้แต่เด็กหนุ่มเองไม่แน่ใจ (แต่ มันไม่จำเป็นนะคะ) ไม่ใช่เรื่อง...ใครทุกคนจะทำได้ (ตก) และผู้ที่เขาคิดว่าควรจะมีสิทธ์ (สิทธิ์) บทนี้เจอหลุมเยอะอะ รีบทำถนนเกินไปล่ะสิคะ (อ่านไปตกไป) แก้ไขเมื่อ 14 พ.ค. 54 23:14:36 จากคุณ : ซาลาสซา เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 23:12:09

ความคิดเห็นที่ 9 เอ๊ะ...ขอบคุณมากขอรับ, รีบทำถนนก็ส่วนหนึ่ง (^ ^)  แต่เหตุผลหลักใหญ่ๆ คือ ไม่มีเวลาได้อ่านทวน เง้ออออ...ใครมีเวลาให้เราไปถอนมายืมใช้ได้มั่งอะ? จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 14 พ.ค. 54 23:31:12

ความคิดเห็นที่ 10 เกือบจะลืมคาซาไปแล้วครับ โผล่มาทำให้ได้บรรยากาศเก่าๆ กลับมาอีกครั้ง นี่เป็นตัวละครที่เดาใจยากอีกคนหนึ่ง อารญา มาพร้อมกับอีกด้านของความเป็นมาของรามิต (คงทำให้รามิตเครียดมิใช่น้อย) ราหุกาฬ พฤติกรรมคล้ายๆ The thing เข้าร่างโน้นออกร่างนี้ ที่เด็ดคือเข้าแล้วไม่รู้ว่าอยู่ร่างไหน ทำให้คนอยู่ไกล้หวาดผวากับไปหมด เป็นหนังเก่าของจอห์น คาร์เพนเตอร์ (ถ้าจำไม่ผิดนะครับ) ^__^.. จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 08:34:38

ความคิดเห็นที่ 11 คาชา มาแล้ว กว่าจะรู้ว่่าเขาเป็นใครกันแน่คงจะเป็นภาคสุดท้ายสินะ คาชา คนนี้ ที่ครั้งหนึ่งผมเคยคิดว่าเป็น ป๋าวิษปลอมตัวมา แกต้องมีความเกี่ยวข้องกับพี่น้องคู่นี้แน่ (ป๋าวิษ กับ น้องชาย) ล่อให้ป๋าวิษเข้าสภา แล้วจะพารามิตไปไหนกันนะ เมธิน กับ อารญา เองก็ดูเหมือนอยู่ฝ่ายเดียวกันแต่เพียงภายนอก ทั้งสองน่าจะมีเป้าหมายที่แตกต่างกันซ่อนอยู่ อ๊ะ จารย์จี The Thing นี่มันสุดยอดไปเลยนะครับ ฉากเด็ดคือตอนที่กำลังปั๊มหัวใจ พอหมอเอาเครื่องกระตุ้นหัวใจจะวางบนหน้าอก มันก็เปิดแหวะออกเป็นปากแล้วงับมือหมอเข้าไป ตอนดูครั้งแรกสะดุ้งโหยง ช่างกึ๊ยดีแท้ แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 54 08:54:46 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 08:50:14

ความคิดเห็นที่ 12 รู้แล้วว่ามาซ้ำเติม เอ๊ยมาให้รามิตถีบ เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 10:37:49

ความคิดเห็นที่ 13 แล้วไผสิจำได้ว่าคาชาเคยพูดอะรายไว้ อ๊ากกกกกกกก สงสารเวหาอะ ตกลงมาดังอั้ก โอ๋ๆ ไม่เจ็บๆ นะเวหานะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 17:15:53

ความคิดเห็นที่ 14 เย้ยยย...!!!! เพิ่งกลับมาถึงห้องค่ะ (วันนี้เพื่อนมาเยี่ยม เลยพาพวกมันไปทัวร์สักหน่อย) เพิ่งมีเวลาเปิดคอมพ์ เช็คเมล เข้าพันทิป ว่าแล้วก็...เจอ แว้ก!!! ผู้ใดเอาเรื่องเราขึ้นไปอยู่ข้างบน!!! โอย...อายคนเก่งๆ ตั้งหลายคนที่นี่เน้อ (ตอนนี้หลุดกระจาย เง้อออ) เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ พรุ่งนี้นับใหม่ เดี๋ยวก็ตกลงมาละ คุยกันก่อนนะคะ คุณ ซาลาสซา: แวะมาหลายรอบเลย ขอบคุณมากค่ะ, คราวที่แล้วลืมตอบ เทพรัตติกาลส่วนใหญ่ 'เกรียน' ทั้งนั้นค่ะ ตั้งแต่ เด็ก สตรี และ คนชรา... (> <) คุณ GTW: ขอบคุณมากสำหรับคำตอบค่ะ, เราว่าเราเคยดูนะ เรื่อง The Thing หนังดัดแปลงมาจากงานเขียนของเจ้าตำรับนิยายเขย่าขวัญของคิงส์ ใช่ไหมคะ? เรื่องเกิดขึ้นแถบขั่วโลก (คุ้นๆ เนอะ เหมือนซีรีย์ x-file ตอนหนึ่งเลย)  แต่จำไม่ได้แล้วว่าจบหรือจับตัวเอเลี่ยนได้อย่างไรค่ะ รู้แต่ว่าพอเฉลยว่าใครโดนสิง รู้สึกว่าจะทำให้งงและช็อคได้ในระดับหนึ่งทีเดียว อารญามาพร้อมกับ 'ความจริง' อีกด้านหนึ่ง เฮียวิษก็มากับ 'ความจริง' อีกด้านหนึ่งเช่นกัน เป็นเรื่องของตัวเอก (รามิต) ต้องใช้สติปัญญา วิเคราะห์หาทางออกเองค่ะ (งานนี้ตัวช่วยโดนกันออกไปแล้ว) คุณ zoi: คาชา เป็นตัวละครที่เราโปรดมากอีกตัวหนึ่ง, หากทนอ่านไปจนถึงครึ่งเรื่องได้ อาจจะพอเดาได้รางๆ ค่ะ ว่าแกเป็นฝ่ายไหนกันแน่ หลอกให้เฮียฯ ไปผิดทาง เอารามิตไปไหน? << เดี๋ยวก็รู้ค่ะ ความสัมพันธ์ระหว่างเมธิน กับ อารญา จะทยอยข้อมูลให้วิเคราะห์นะคะ คุณ ลูนาติก: มาเป็นมุกตลอด... คุณ scottie: นั่นสิ...คาชาเคยพูดอะไรไว้น้า... ขอบคุณมากๆ ในทุกความเห็นค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 22:03:11