ความคิดเห็นที่ 1 (  ต่อจากด้านบนครับ )            ลินจันทร์ทอดถอนใจ  เหม่อไปกับเสียงนก และแมลงยามเย็นที่ขับกล่อมเสียงอยู่ไม่ห่างตัว  พลางย้อนถึงบทสนทนาที่เอ่ยกับหนึ่งฤทัย ‘พี่แหม่มจะไม่ถามลูกจันทร์สักคำเหรอ ว่าเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่’ ‘ไม่ละลูกจันทร์ เอื้อยรู้หมดแล้ว’ คำว่ารู้หมดแล้ว กับท่าทีเหนื่อยอกเหนื่อยใจสร้างความน้อยเนื้อต่ำใจให้ลินจันทร์มากเหลือเกิน   ‘แต่ที่พี่รู้ มันมาจากคนอื่น ลูกจันทร์ยังไม่ได้พูดสักคำ ว่าความมันเป็นยังไง’ ‘ลูกจันทร์ เอื้อยถามจริง ๆ เถอะ มันสำคัญตรงไหน ในเมื่อเรื่องนี้ก็จบแล้ว อย่ารื้อฟื้นให้ผู้ใหญ่ต้องผิดใจอีกเลย’                 ‘แต่...’ ลินจันทร์ขอบตาร้อนผ่าว ความอวดดี ดื้อรั้นในตัว ลดถอยลง หล่อนหลุบตาไม่กล้าสู้หน้าครูสาว ‘ความจริงแล้ว อ้ายทิก ก็แค่เป็นคนแรง เสียงดังโผงผาง แต่อ้ายเขาเป็นคนดีมาก ช่วยเหลือหมู่บ้านหลายอย่าง เอื้อยยังคิดไม่ออกเลยว่า จะมีเหตุผลอะไรที่เขาจะมารังแกลูกจันทร์ เขาเป็นผู้ใหญ่คงไม่เสียเวลามา ตอแยเด็กหรอกนะ  เว้นเสียแต่...ลูกจันทร์ไปหาเรื่องเขาก่อน’ ได้ฟังแค่นั้นลินจันทร์ก็ปล่อยโฮ  ซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้ เพราะอะไรหนอ แม้แต่หนึ่งฤทัยที่เป็นคนมีเหตุผล ยุติธรรม ยังเอนเอียงไปทางเสือร้าย ‘หือ...ว่าไง เงียบแบบนี้ โกรธเอื้อยอยู่ใช่ไหม’ ‘ไม่ใช่นะพี่แหม่ม ลูกจันทร์รู้สึกผิดเหมือนกัน แต่ก็กลัวเสียหน้าด้วย’ ‘ผิดแล้วยอมรับ ทุกคนพร้อมให้อภัย เอื้อยเชื่อว่าทั้งลูกจันทร์และอ้ายทิกคงไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ แล้วอ้ายเขาก็ฝากบอกว่าไม่ได้ถือสาอะไร เพราะฉะนั้นลูกจันทร์อย่าคิดมากเลย’   หนึ่งฤทัยเอ่ยเสียงเรียบ หากน้ำเสียงแบบนี้ละที่ทำให้อีกฝ่าย หายใจแทบไม่ทั่วท้อง หน่อยแน่ะ พ่อเสือร้ายได้ทีฝากข้อความมาหยามใจหล่อนถึงเพียงนี้ ลินจันทร์ไม่ได้ตอบหากพยักหน้ารับน้อย ๆ   แล้วใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวล                  พ่อเสือร้าย  ทองภูมิทำให้หล่อนเสียน้ำตาจนได้ ทั้งที่สั่นสัจจะไว้แล้วว่า ผู้ชายหน้าไหนก็จะไม่มีวันทำให้หล่อนเสียน้ำตาอีก!   ‘อย่าคิดมากเลยลูกจันทร์ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว เก็บเอาไว้ก็ปวดหัวเปล่า พรุ่งนี้เรายังมีงานต้องทำอีกเยอะ เก็บแรงเอาไว้สู้กับงานดีกว่านะ’ หนึ่งฤทัยลูบผมหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง ‘พี่แหม่มยังอยากให้ลูกจันทร์อยู่ที่นี่อีกเหรอ?’ หล่อนถามเสียงสั่น ‘เอ๊ะ ทำไมพูดอย่างนั้นละ ไม่อยู่ที่นี่แล้วจะไปไหน    เอ...หรือว่าอยากไปอยู่บ้านอ้ายทิก...’ ครูสาวเอ่ยติดตลก แกล้งยั่วแหย่ให้หล่อนคลายความโศกเศร้า ‘พี่แหม่ม! ...ลูกจันทร์จะไปอยู่ที่นั่นได้ยังไง’                ‘คืออย่างนี้ อ้ายทิก โทรมาถามพี่ว่าเราสนใจอยากเป็นพี่เลี้ยงขนุนไหม ก็ขนุนชอบเราไม่ใช่เหรอ เจอหน้ากันไม่ทันไร เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว’                  ‘ลูกเสือตัวอ้วน ก็พอรับเมือไหวละ แต่เสือสมิงตัวพ่อนั่น ถ้าอยู่ใกล้กันอีก รับรอง ไม่ใครก็ใครได้ตายกันไปข้างนึง’                ‘เอ๊ะ! ลูกจันทร์นี่  เมื่อกี้บอกแล้วไงว่าจะไม่หาเรื่องใคร  ยังไม่ทันไรเริ่มเหวี่ยงอีกแล้ว’ เอ่ยจบครูสาวก็ทำตาดุใส่ และยกมือสูงตั้งท่าจะฟาดลงตรงต้นแขนลินจันทร์                 ‘สำหรับคนอื่น ยังพอระงับอารมณ์ได้ แต่ได้ยินชื่อตาคนนี้แล้วมันปรี๊ดสุด ๆ ’ ลินจันทร์อารมณ์กรุ่นขึ้นมา  แค่นึกถึงเขาใจก็เต้นแรง หน้าแดงก่ำ ‘นี่ละหนอ  โบราณว่าไม่มีผิด  เกลียดอะไรเจออย่างนั้น   ตัวอ้ายทิกเองได้ยินบ่นให้ลูกจันทร์ในโทรศัพท์ตั้งยืดยาว  แต่ยังไงไม่รู้ บังคับให้เอื้อยมาคุย ขอให้ลูกจันทร์ไปเป็นพี่เลี้ยงเสียอย่างนั้น ส่วนขนุนก็ร้องหาพี่ลูกจันทร์ทำยังกะว่ารู้จักกันมานาน  เฮ้อ...เอื้อยอยากรู้จริ้ง  ลูกจันทร์แอบไปทำเสน่ห์ตั้งแต่เมื่อไหร’   หญิงสาวสะดุดใจทั้งน้ำเสียงและท่าทีของหนึ่งฤทัยไม่น้อย  ด้วยมันเจือความขัดเคืองใจอย่างเปิดเผย                 นี่คงไม่ได้เหมารวมว่า  รุ่นพี่คนนี้หึงหวงพ่อเสือสมิงอีกคนหรอกนะ   ‘บ้าไปแล้วพี่แหม่ม   ลูกจันทร์จะมีอะไร้ แค่ผู้หญิงเจ้าอามรณ์ ไร้สาระไปวัน ๆ บางทีลูกจันทร์ยังอยากเป็นแบบพี่แหม่มเลย สวย อ่อนหวาน เพียบพร้อมทุกอย่าง น่าอิจฉาจะตาย’ ลินจันทร์เข้าไปประจับ ยิ้มทั้งหน้าและดวงตา ‘เอื้อยน่าอิจฉาตรงไหนลูกจันทร์ คนอย่างเอื้อยไม่เคยมีใครรักสักคน! ‘ บทสนทนาจบดื้อ ๆ แค่นั้น  หากมันส่งผลให้ลินจันทร์มองหนึ่งฤทัยเปลี่ยนไป รุ่นพี่คนนี้มีความรู้สึกซ่อนเร้น  เธอน่าสงสารไม่น้อยที่ต้องเก็บหลายสิ่งเอาไว้ในใจ ผิดกับลินจันทร์ซึ่งกรี๊ดได้ทุกเรื่อง   ทว่าสิ่งที่น่ากลัวอีกอย่างที่ลินจันทร์มองเห็นอย่างทะลุปุโปร่ง  ก็คือพ่อเสือสมิงตัวร้ายได้กุมหัวใจหนึ่งฤทัยไว้ในกำมือแล้ว! มีต่อด้านล่างครับ จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 10:06:15

ความคิดเห็นที่ 2 ลินจันทร์ทอดถอนใจ  หล่อนนั่งเหงา ๆ เพียงคนเดียวอยู่ค่อนชั่วโมง  กระทั้งสายตากวาดไปเห็นร่างหนึ่งก้าวชิดก้าวมาหยุดอยู่ตรงหัวบันไดบ้าน                  “ขนุน!” หล่อนร้องเรียกเด็กชาย แล้วต้องประหลาดใจไม่น้อย ที่เขามาป้วนเปี้ยนแถวนี้  เด็กชายยิ้มจนตาหยี  ก่อนจะเลียนแบบโจรทำท่าย่องเบาเข้ามาหยุดข้างหญิงสาว ดวงหน้ากลมใสสายตามีประกายสดใสอ้อนหล่อน    ดูเขาทำสิถึงลินจันทร์เป็นแม่มดร้ายปานใด ก็คงใจแข็งไม่ได้แล้ว “ไม่ต้องเลยขนุน แอบหนีพ่อมาอีกใช่ไหม มุกนี้ไม่ได้ผลหรอก พี่ลูกจันทร์เจ็บแล้วจำคะ และก็จำจนตายเลยล่ะ รู้ไว้ด้วย!”   หญิงสาวรักษาระยะห่างจากเด็กชาย แกล้งกลัวเขา  เมื่อขนุนโผเข้าไปหาหล่อน แต่อยู่ ๆ ขนุนก็หน้าเสีย  ก่อนจะนั่งจุมปุ๊กลงบนพื้นไม้กระดานอย่างแรง                  “พี่ลูกจันทร์ หนูเอาขนมมาให้กินละ” เขายิ้มพราย น่ารักน่าเอนดูอยู่เหมือนกัน แต่พอนึกย้อนถึงภาพตอนบ่าย หล่อนขยาดประหวั่นใจกลัวทองภูมิ มาแอบซุ่มดูอยู่แถวนี้! “ขนม ขนม กินด้วยกันเร็ว” ไม่ว่าเปล่า เขายังเขยิบมาจับมือหญิงสาว แล้วยื้อให้หล่อนนั่งลงเป็นเพื่อน “เก็บไว้เถอะ พี่อิ่มแล้ว” หญิงสาวปฏิเสธ พลางปัดมือเขาออกเบา ๆ “’งั้นพี่ลูกจันทร์ ไปดูหนัง ไปดูหนังกับขนุนไหม ที่บ้านมีทอมกับเจอร์รี่ด้วย วิ่งไล่จับกัน นะ ๆ ” พอหมดหนทางเรื่องของฝาก เด็กชายก็ใช้แผนสองรุกต่อชวนไปบ้านนี่แหละง่ายที่สุด “ไม่ละ พี่เหนื่อยเดี๋ยวเข้านอนแล้ว ขนุนไปดูกับพ่อสิ ทอมกับเจอร์รี่น่ะ คงสนุกพิลึก” หล่อนพูดเหมือนผลักไสเขา                 ครั้นเห็นดวงหน้ากลมซึ่งเศร้าสร้อยลงถนัดตาก็ใจหาย   ขนุนทำคิ้วตก ไหล่ตกลู่  แถมขนมที่ถือมากองตรงหน้าหล่อน ก็เหมือนจะเน่าบูดตามไปด้วย  ลินจันทร์รู้ตัวว่าใจร้ายเกินไปสำหรับเด็กเล็ก ๆ  หล่อนจึงเปลี่ยนท่าทีใหม่   “ ขนุน  พี่ลูกจันทร์ขอโทษ” เสียงหล่อนเครือ ดวงตาร้อนผ่าวนึกสงสารทั้งตัวเองและเด็กชาย  ลินจันทร์นั่งลงและตั้งใจจะอยู่เป็นเพื่อนเขาด้วยความบริสุทธิ์ใจ   “เราจะเริ่มกินอะไรก่อนดีน้า”น้ำเสียงเจือความเอ็นดูมากล้น                 “อันนี้ไง อร่อยที่สุดเลย” เขาลิงโลด แล้วลุกขึ้นเร็ว ๆ ก่อนจะพุ่งเข้าไปหาหล่อน                   “ โอ๊ย น้องขนุนพี่ลูกจันทร์ตัวเล็กนิดเดียวไม่ใช่  ตายักษ์ทิกเกอร์นั่นนะ จะได้วิ่งชนกันแบบนี้” หญิงสาวลูบต้นแขนป้อย ๆ “ก็หนูคิดถึงพี่” เขาพูดซื่อ ๆ หากฟังแล้วหล่อนเป็นสุข อิ่มหัวใจเหลือเกิน                “นี่อย่ามาทำปากหวานกับพี่ลูกจันทร์นะ แล้วไหนละ ขนุนจะแบ่งอะไรให้พี่กิน” เด็กชายพึมพำ จับนั่นจับนี้วุ่นวายไปหมด  ดูเหมือนขนมที่ขนมานั้นเป็นของหวง จนเด็กชายไม่อยากเผื่อใคร                “ เอ้า หมี ช็อกโกแลตก็ได้”  เขาชั่งใจอยู่นาน กว่าจะยื่นกล่องขนมสีเขียวให้ลินจันทร์               “หนูไปซื้อกับครูแหม่ม  อร้อย อร่อย แกะเอาสิ แบ่งขนุนด้วยนะ ” เด็กชายเอ่ยจบก็แบมือขอส่วนแบ่งทันทีทันใด “.ให้พี่แล้วยังหวงกินอีกแน่ะ   เอ..แล้วนั่นขนมในถุงมีอีกตั้งเยอะ เรามาจัดปาร์ตี้ขนมหวานกันไหม” หญิงสาวนึกสนุกขึ้นมา เพราะหากนั่งกินกันอย่างนี้ ทั้งเธอและเด็กชายคงได้มีหุ่นไม่ต่างกันนัก   “ปาร์ตี้!?” ดวงหน้ากลมใส ยุ่งนิด ๆ เด็กขายไม่เข้าใจความหมายนั้น                 “ปาร์ตี้ก็เหมือนจัดวันเกิดไง เดี๋ยวขนุนไปหาเทียนกับพี่ลูกจันทร์นะ แล้วมาเป่าฉลองกันสองคน ดีไหม”                เอ่ยจบหล่อนก็จูงมืออวบนิ่ม  ก้าวฉิวตามกันไปที่ห้องครัว จากนั้นก็พากันวุ่นวาย ทั้งหาแก้วน้ำจานใส่ขนมหลายใบ  กระทั่งเวลาผ่านไปหลายสิบนาที ก็ได้เสื่อติดมือมาปูตรงระเบียงกว้าง                 ลินจันทร์กับขนุนนั่งล้อมเทียนไข ซึ่งเปลวสีทอง ไหววูบวาบไปตามแรงลมในยามค่ำคืน “เป่าเค้กกันสองคนเองเหรอ” เด็กชายถามเสียงหงอย ๆ   (เค้ก ขนุนหมายถึง จานซึ่งประดับด้วยขนมหลากหลายชนิด ซึ่งเขากับลินจันทร์ช่วยกันสร้างสรรค์ขึ้น)             “ทำไมหรือ ขนุนอยากให้ใครมากันกับเราอีกล่ะ” หล่อนถามพร้อมกับเหลียวหา กลัวเหลือเกินว่าใครคนนั้นจะเป็น พ่อทิกเกอร์ของเด็กชาย “ก็...” เขาอ้ำอึ้ง ดวงหน้าแต้มสีชมพู่ระเรื่อ ก่อนจะยิ้มอาย ๆ แล้วอ้อมแอ้มตอบ “ครูแหม่ม...” คำตอบเขาพลอยให้ลินจันทร์โล่งใจนิด ๆ   “ทำไมละ กินแค่สองคนไม่ได้เหรอขนุน” หล่อนแกล้งแหย่   เด็กชายจึงทำคิ้วยุ่ง ริมฝีปากสีสวยเบะเล็กน้อย คล้ายลำบากใจที่จะเอ่ยความรู้สึกออกมา “ เอ้าก็ได้  พี่ลูกจันทร์ยอมให้ครูแหม่มมากินอีกแค่คนเดียวนะ โอเคไหม ”  ลินจันทร์มองดวงหน้ากลมที่คลี่ยิ้มกว้าง  เขาดีใจที่จะมีครูสาวมาร่วมงานเลี้ยงเล็ก ๆ คืนนี้ จากนั้นลินจันทร์ก็ออกไปตามหนึ่งฤทัย  หล่อนบอกให้ขนุนรออยู่ก่อน และยังให้เขาสัญญาว่าห้ามแอบกินขนมก่อนที่จะเป่าเทียนกัน   เด็กชายวางสีหน้าจริงจังแบบผู้ใหญ่ ทั้งรับอย่างแข็งขัน ว่าจะเล่นแปะแข็งรออยู่ตรงนี้  ลินจันทร์จึงหอมเขาฟอดใหญ่ด้วยความเอ็นดู  และขนุนก็เขินหน้าแดง บิดตัวไปมาอยู่นานสองนาน ในขณะที่หล่อนเดินไปตามส่วนต่าง ๆ ของเรือนไม้หลังใหญ่  ลินจันทร์นึกประหลาดใจ เพราะไร้วี่แววครูสาว กระทั่งเดินลงไปที่ด้านล่าง หล่อนจึงสาวเท้ายาว ๆ ตรงไปจนถึงลานต้นราชฟฤกษ์  ครั้นก้าวเข้าไปใกล้จนเห็นร่างของหนุ่มสาวซึ่งยืนเคียงข้างกัน    ลินจันทร์ก็ใจเต้นตึก ๆ   ภาพเบื้องหน้าคือทองภูมิกับหนึ่งฤทัยซึ่งยืนชิดกัน  สิ่งที่เห็นคู่บาดลึกเฉือนใจหล่อนยิ่งนักแปลกเหลือเกินที่หญิงสาวเกิดความรู้สึกหึงหวงรุนแรง บ้าจริง!  หล่อนแทบไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ                   ลินจันทร์นึกโกรธตัวเอง คิดได้ดั้งนั้นก็หมุนตัวกลับ แล้ววิ่งตึงตังออกไป ความคิดสับสนแล่นอยู่ในหัว   เกือบจะก้าวผ่านระเบียงไปอยู่แล้วเชียว หากไม่มีมืออุ่น ๆ ของขนุนรั้งไว้ “พี่ลูกจันทร์” เสียงเล็ก ๆ กับดวงหน้ากลมฉุดให้หล่อนคืนกลับสูอารมณ์ปกติ   ถึงใจยังกรุ่น ๆ หากหญิงสาวไม่อาจทำร้ายจิตใจเด็กที่ไม่รู้เรื่องได้ ลินจันทร์ฝืนยิ้มให้เขา  ก่อนจะยอมให้ขนุนจูงไปที่เสื่อและนั่งลงล้อมวงเทียนไขที่จุดสว่างนวลตา “ครูแหม่มเค้าไม่ว่างมาเป่าเทียนกับเราหรอกขนุน คนกำลังอินเลิฟ! เราอย่าไปง้อเลยนะ” หล่อนเอ่ยเสียงเขียว แล้วจับมือเด็กชายเขย่าไปมา ขนุนนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้ารับ               “ดี ไม่ต้องมีใครแย่ง” เขาว่าง่ายตามหล่อนบอก  เพราะน้ำลายสอเต็มทนกับขนมหลากชนิดที่ยั่วล่อสายตา               “ งั้นเราเริ่มร้องเพลงได้ยังเอ่ย”                     ขนุนแก้มแดง  ดวงตาเขามีประกายสดใส  ก่อนที่จะทำท่าขวยอายนิด ๆ “เริ่มเลยนะ...แฮปปี้...” ลินจันทร์เป็นต้นเสียงให้  และเด็กชายก็เจื้อยแจ้วตามด้วยเสียงใส ๆ   “ แฮปปี้ เบิร์ด เดย์ ทู ยู ๆ ”   เด็กชายหัวเราะร่วน เต้นประกอบจังหวะ  ส่วนลินจันทร์นั้นตบมือให้จังหวะตาม    พวกเขาร้องซ้ำ ๆ ไปมาหลายรอบจนเริ่มครึ้มใจในท่วงทำนองที่สนุกขึ้น                ลินจันทร์ลุกขึ้นโยกย้ายส่ายสะโพกเข้ากับเพลงวันเกิด  เสียงหัวเราะคนสองรุ่น ประสานรับกันจนคนที่แอบดูอยู่ ต้องอมยิ้ม  ทองภูมิคาดไม่ถึงในสิ่งที่เขาได้เห็น  มาดเข้มขรึมผ่อนคลายลงมาก  เขายิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของลูกชายและเห็นเขามีความสุขมากมาย   จริงอยู่ขนุนนั้นมีหนึ่งฤทัยคอยดูแลอย่างใกล้ชิด  หากเขานั้นมองเห็นช่องว่างที่หญิงสาวยังเข้าไม่ถึงจิตใจของเด็กชาย ผิดกับแม่สาวชาวเมืองจอมเหวี่ยง  หล่อนเก่งเกินตัวเสียจริง เขาเองก็ไม่รู้อาจล่วงรู้ความหมายลึก ๆ  หากใจสัมผัสได้ถึงความรักอันบริสุทธิ์ของขนุนและลินจันทร์           ในระยะเวลาสั้น ๆ ที่เห็นภาพของหล่อนและลูกชาย ทองภูมิยอมรับว่าหัวใจกระตุกไหวไม่น้อย  และมันไม่ใช่แค่เสน่ห์จากเรือนร่างงดงามนั้นหรอกที่เขาหลงใหลหล่อน            พ่อหม้ายหนุ่มเชื่ออยู่ลึก ๆ หล่อนต้องมีสิ่งพิเศษซ่อนอยู่ในตัว  และเขาต้องรู้ให้ได้ว่ามันคือสิ่งใด...ที่ลินจันทร์ใช้มัดใจเขาตั้งแต่แรกเห็น! ********   ขอบคุณ  กิฟท์ จาก นิชนันท์, นารีจำศีล, manowjowchu  ขอบคุณ ผู้อ่านใจดี คุณ scottie  ครับ   ข้อความนั้น ทำให้ผม ซึ้งใจ และ มีพลังเขียนอย่างมหัศจรรย์ครับ   ขอบคุณด้วยใจจริง แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 54 10:55:29 จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 10:54:39

ความคิดเห็นที่ 3 เกือบลืมหนูลินจันทร์ไปแล้วนะค่ะเน่ย จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 17:45:19

ความคิดเห็นที่ 4 ลูกจันทร์จะพาขนุนเสียไปกว่านี้นะเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 พ.ค. 54 18:47:10

ความคิดเห็นที่ 5 คุณเขมปัณณ์ เขียนสองเรื่องควบเลยเหรอคะเนี่ย  โห... เก่งจัง เราคงยังไม่ได้อ่านน๊า เพราะกำลังรีไรท์นิยายของตัวเองเรื่องแรกอยู่น่ะ(คุ้มจันทราฯ) แวะมาทักทาย ให้กำลังใจ แล้วจะตามเก็บทีหลัง ตอนนี้เข้าพันทิพแบบนินจาเลย จากคุณ : กัตตาเปอร์ชา (amlee) เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 54 20:08:52

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ กัตตาเปอร์ชา (amlee)           ขอบคุณครับ กระผม ก็เป็น นินจา ครับ เดี๋ยวผลุบ เดี๋ยวโผล่           อยากอ่าน คุ้มจันทรา เอ... ไหง ผมคุ้น ๆ จังเลย หรือเรา รู้จักกันมาก่อนหน้านี้  เอ๊ะ ๆ            แวบ........................ ครับ   พรุ่งนี้ไปทำบุญนะครับ จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 16 พ.ค. 54 22:20:15