PANTIP.COM : W10567512 หนุ่มมะพร้าว สาวมะนาว ตอนที่ ๑ ให้มันได้อย่างนี้สิ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ ๑ ให้มันได้อย่างนี้สิ

‘ฮึ่ม... ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!!!’

หิวก็หิว เหนื่อยก็เหนื่อย ร้อนก็ร้อน ทำไมอากาศเมืองไทยมันถึงได้ร้อนชวนบ้าหลุดโลกได้ขนาดนี้เนี่ย คอยดูนะ มาเมื่อไหร่ล่ะก็ แม่จะอาละวาดให้ชนิดที่ต้องจำไปจนวันตายชาตินี้ไม่มีวันลืมลงเลยเชียว

หญิงสาวสวยจัด แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่สีและดีไซน์ดูขัดกับสภาพรอบตัวชัดเจนได้แต่นึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ โกรธจนควันแทบจะพวยพุ่งออกจากหู ผุดลุกขึ้นเดินไปเดินกลับหน้าม้านั่งนับได้ไม่ต่ำกว่ายี่สิบรอบเป็นอย่างน้อย สลับกับผุดนั่งหน้างอคิ้วขมวดมุ่น ก่นเจริญพรใครก็ตามที่มารับช้าอีกไม่ต่ำกว่าสามสิบจบ

อารียาผุดลุกผุดนั่งจนความอดทนของหล่อนติดลบไปแล้ว ตัวการที่ทำให้หล่อนเสียความรู้สึกตั้งแต่วันแรกที่มาเหยียบที่นี่ก็มาถึงในยามที่หล่อนโมโหเดือดหน้ามืดตาลายจนเห็นจักรวาลเล็กกว่าเศษฝุ่นไปเสียแล้ว

รถกระบะตอนเดียวในสภาพที่บอกได้เป็นอย่างดีว่ามันผ่านการใช้งานอย่างสมบุกสมบันมานานเกินกว่าสิบปี วิ่งขโยกเขยกมาจอดสำลักควันดำกลิ่นเหม็นเอียนตรงหน้าหญิงสาว ที่กำลังมองไปทางซ้ายเดี๋ยวก็หันไปทางขวาหารถที่จะมารับทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นคันไหน แต่ไอ้คันที่จอดพรืดอยู่ตรงหน้านี้หล่อนกลับไม่ได้แม้แต่จะชายตามองเอาเสียเลย

ก็ใครจะไปคิดล่ะ ว่าจะมีคนกล้าขุดรถเก่าบุโรทั่งแม้ช่างก็ยังส่ายหน้าไม่กล้ารับซ่อมคันนี้มารับหล่อน

“นี่คู๊น... คุณ คุณครับ”

‘เสียงใคร ใครมาตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่ตรงนี้ น่ารำคาญจริง ช่างไม่มีมารยาทเสียบ้างเลย’

หญิงสาวพาลพาโลไปหมด นึกด่าเอ็ดอึงอยู่ในใจ หงุดหงิดเสียจนใบหน้าที่บรรจงแต่งแต้มไว้ตอนก่อนออกจากบ้านยับยู่หงิกงอ หักเสียจนปลาทูแม่กลองที่ถูกจับหักคอยัดใส่เข่งยังอาย หันขวับมามองหาต้นเสียงที่รบกวนโสตประสาทตรงหน้า

ทันทีที่ตาลายๆ เพราะโมโหเดือดโฟกัสบุรุษในรถที่โน้มตัวจากหลังพวงมาลัยยื่นหน้ามองมาทางหล่อนได้ มือบางก็ท้าวเอวฉับ พร้อมกับปากที่บรรจงทาลิปติกสีแดงแป๊ดไว้อย่างดีก็ตวาดแว๊ดออกมาเสียงเขียวพอกับตาที่เขียวปั๊ดเพราะฤทธิ์ที่หงุดหงิดมานานอย่างไม่เกรงหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งนั้น

“นี่นาย! หัดมีมารยาทเสียบ้างสิ มาตะโกนโหวกเหวกโวยวายอยู่ได้ น่ารำคาญ”

ใบหน้าที่มีรอยยิ้มพราวหมายจะทักทายหล่อนของบุรุษในรถหุบลงทันที เมื่อเจอฤทธิ์โทสะของหญิงสาวตรงหน้าเข้าไปแบบนั้น

“อ้าว... เจ๊ ไหงพูดอย่างนี้ล่ะ”

ถ้อยที่ชายหนุ่มแปลกหน้าย้อนกลับมาแม้ไม่ใช่คำด่าที่ร้อนแรง แต่สรรพนามที่เขาจงใจเลือกใช้ก็กวนประสาทพอที่จะทำให้สติสตังอันเหลืออยู่น้อยนิดของคนฟังที่โมโหถึงขีดสุดอยู่แล้วขาดผึงไปทันที

เจ้าหล่อนกระทืบเท้าเต้นเร่าๆ อย่างกับยืนอยู่บนรังมดคันไฟแล้วถูกมดทั้งรังรุมกัด มือบางละจากเอวแล้วนิ้วชี้ที่มีแหวนอะไรสักวงประดับอยู่ก็ทิ่มพรวดมาตรงหน้าเขาพอดิบพอดี

“กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าเจ๊... ห๊า”

“อ้าว... เจ๊” คนกล้าดียังไม่ยอมเปลี่ยนสรรพนาม มือใหญ่รีบคว้าหมับไปที่นิ้วชี้อันสั่นระริกด้วยแรงโทสะของหญิงสาวก่อนที่ปลายเล็บยาวสีอะไรเขาก็ยังไม่ทันได้มองจะทิ่มเข้าไปในลูกตาของเขาเข้าเสียก่อน

“ไหงพูดไม่สวยอย่างนี้ล่ะ”

“แล้วตัวเองล่ะ พูดหล่อนักนี่ มาเรียกฉันว่า... ว่า”

หล่อนตะกุกตะกักไปนิดกว่าจะหลุดออกมาได้ว่า “เจ๊” ราวกับมันเป็นคำที่บาดหูบาดใจเหลือกำลัง

“แล้วก็ขอโทษทีนะ ฉันเป็นลูกคนเดียว แล้วชาตินี้ฉันก็ไม่คิดจะมีน้องปากเสียๆ อย่างนายหรอก... ลุง”

“นี่ อย่ามาเรียกผมว่าลุงนะ เพราะผมคงจะไม่ปล่อยให้หลานของผมปากดีอย่างนี้เหมือนกัน ผู้หญิงอะไรปากยังกับ...”

ผู้ไม่อยากเป็นลุงนั่งลอยหน้าลอยตาเถียงหล่อนยังไม่ทันจะจบ อารียาก็พูดแทรกเสียงสูงขึ้นมาเสียก่อน มือก็สะบัดเร่าๆ จะให้นิ้วชี้หลุดออกมาจากมือหนาใหญ่ของเขาให้ได้

“ยังกับอะไร... ห๊า พูดให้สวยๆ นะ แล้วก็ปล่อยมือสกปรกๆ ของนายเสียทีสิ ไอ้บ้า”

เพียงเท่านั้น ไอ้บ้าก็ออกแรงใช้มือที่ถูกปรามาสว่าสกปรกกระชากเจ้าของมือเล็กบางกว่าเข้ามาหาตัว พาให้อารียาที่กำลังมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อไม่ทันได้ระวังว่าเขาจะเล่นไม้นี้กับหล่อน ตั้งหลักไม่ทันเซถลาไปตามแรงรั้งจนไปประทะเข้ากับประตูรถ

ใบหน้าที่ก้มลงหมายจะต่อล้อต่อเถียงของหล่อนแทบจะชนเข้ากับใบหน้าคร้ามคมของคนในรถ ที่กำลังเน้นเสียงบอกหล่อนชัดถ้อยชัดคำออกมาพอดี

“ถ้าอยากรู้ว่ายังกับอะไร ก็ขึ้นมาฟังในรถ คุณอารียา ภักดีปรีติกุล”

ความโกรธที่สะสมมานานเกินชั่วโมงของหญิงสาวเจ้าของชื่อกับนามสกุลที่เขาเอ่ยลดระดับลงมานิด เมื่อความตกใจที่เขาดึงหล่อนเข้าไปหาจนจมูกแทบจะชนกันแล้วยังเรียกชื่อได้ถูกต้องเข้ามาแทนที่

“นี่นายรู้จักชื่อฉันได้ยังไง”

คิ้วหนาเข้มพาดตรงเลิกขึ้น ย้อนมาไม่ตรงคำถามว่า “ก็แล้วใช่ชื่อคุณมั้ยล่ะ ถ้าใช่ก็ขึ้นมา”

“นายเองเหรอที่คุณปู่ให้มารับฉัน”

“ถ้าปู่คุณชื่อสุเทพล่ะก็ใช่”

ฮึ่ม!

ตัวการที่ทำให้หล่อนต้องมายืนเต้นแร้งเต้นการอมาเกินชั่วโมงหน้าตาเป็นแบบนี้นี่เอง ทีนี้หญิงสาวก็ได้ประเด็นใหม่ที่จะวีนแตกใส่เขาต่อจากประเด็นที่เขาเรียกหล่อนว่า ‘เจ๊’

อารียาเบิกตามองเขาตาโต แล้วริมฝีปากปากเคลือบลิปสติกสีแดงเฉดที่ไม่มีใครในละแวกบ้านเขากล้าทาก็รัวออกมาเป็นชุดแม้แต่เอ็มสิบหกยังอาย

“แล้วทำไมป่านนี้เพิ่งจะโผล่หัวมา รู้มั่งมั้ยว่าฉันรอนานขนาดไหน ร้อนแค่ไหน แล้วก็หิวจน...”

แล้วคำบ่นกึ่งด่าที่หล่อนตั้งใจจะพ่นออกมาให้ยาวเหยียดปานทางรถไฟเส้นกรุงเทพฯ – สุไหงโกลก ก็มีอันต้องสะดุดเมื่อเขาขัดขึ้นอย่างไม่อนาทรร้อนใจใดๆ เสียก่อนว่า

“พอๆ จะยืนอยู่ตรงนี้อีกนานมั้ย ไหนว่าร้อนว่าหิวไง เมื่อไหร่จะขึ้นรถเสียทีผมจะได้กลับ ผมก็มีงานมีการต้องทำเหมือนกันนะ ไม่มีเวลามาดูคุณเล่นงิ้วทั้งวันหรอก”

อ้าว แล้วทำไมกลายมาเป็นความผิดของหล่อนไปได้ ความโกรธความโมโหที่ยังไม่ทันได้ระบายออกก็ถูกเบรกเสียก่อนทำให้มันอัดอั้นอยู่ข้างในจนอกแทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ

อารียาจ้องเขาเขม็งกัดฟันกรอดพูดเน้นไรฟันออกมาว่า “งั้นนายก็ลงไปยกกระเป๋าของฉันมาขึ้นรถด้วย”

นิ้วชี้ที่เจ้าของก็ไม่ทันรู้ตัวว่าเขาปล่อยตั้งแต่เมื่อไหร่ชี้ตรงไปที่กระเป๋าเดินทางใบเขื่องสามใบที่เด็กประจำรถทัวร์ลากลงมาวางไว้ให้บนม้านั่งรอรถ

ขณะที่อีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกรู้สาเลยว่าโทมาฮอร์คอานุภาพการทำลายล้างสูงตรงหน้ากำลังจะทำงานอยู่รอมร่อแล้ว ตวัดหางตามองตามปลายนิ้วชี้ไปยังกระเป๋าใบเขื่องแล้วนึกค่อนว่านี่เจ้าหล่อนจะย้ายบ้านหรือยังไง ลอยหน้าลอยตาบอกออกมาอย่างไม่ยี่หระว่า

“เสียใจ ผมไม่ใช่คนรับใช้กินเงินเดือนของคุณ กระเป๋าคุณ คุณก็ไปยกมาเองสิ เร็วๆ ด้วย ถ้ายังขืนเรื่องมากผมทิ้งไว้ตรงนี้จริงๆ นะ นี่ก็เสียเวลาทำงานทำการของผมไปโขแล้ว”

“ห๊ะ... นี่นายว่ายังไงนะ ให้ฉันไปยกเอง” อารียาจ้องเขาตาวาวโรจน์

“นายนี่นอกจะบ้านนอกแล้วยังจะไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลยนะ ไป – ยก – มา – ให้ – ฉัน – เดี๋ยว – นี้” ท้ายประโยคหญิงสาวเน้นเสียงรอดไรฟันออกมาทีละคำเลยทีเดียว

แต่เห็นทีว่ามันคงจะไม่ได้ผล เพราะคนที่หาความเป็นสุภาพบุรุษไม่เจอหลังพวงมาลัยหาได้ขยับเขยื้อนลงไปตามคำสั่งของหล่อนสักนิด มิหนำซ้ำเขายังไหวไหล่หนาๆ แล้วบอกกับหล่อนด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ เอื่อยๆ เหมือนพูดเรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไปทั้งที่สีหน้าเอาจริงว่า

“ผมจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าถึงสามแล้วคุณยังไม่ยอมไปยกกระเป๋าเองล่ะก้อ คุณเตรียมเดินไปเองได้เลย หนึ่ง – สอง – สาม”

อารียายกแขนขึ้นกอดอกตั้งแต่ตอนที่เขานับหนึ่ง หน้าเชิดขึ้นอย่างมั่นใจว่าอีตาบ้านนอกตรงหน้าไม่กล้าทิ้งหล่อนไปตามที่พูดแน่ๆ

ก็ให้มันรู้ไปซี๊... ว่าจะกล้าทิ้งหลานสาวคุณปู่สุเทพที่เขาจะต้องมารับไว้ตรงนี้จริงๆ จ้างให้ก็ไม่กล้าหรอก

แต่... หล่อนคิดผิด!

ทันทีที่นับสามจบ เขาก็เลิกคิ้วมองหล่อนประมาณสองวินาทีแล้วหันไปเข้าเกียร์ เหยียบคันเร่งแล้วหมุน พวงมาลัยขับออกไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้คนถูกทิ้งยืนเหวออ้าปากค้างกลางเปลวแดดยามบ่ายอยู่ตรงนั้นเอง

<<< มีต่อค่ะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 05:06:32

ความคิดเห็นที่ 2

<<< ต่อค่ะ >>>

“กรี๊ด!”

เพียงเท่านั้น ไฮโซสาวที่ถูกทิ้งไว้หน้าตลาดก็กรี๊ดลั่นทุ่งออกมาอย่างที่ไม่เคยโกรธใครหรืออะไรได้เท่านี้มาก่อน กระทืบเท้าเต้นเร่าๆ อย่างกับวัยรุ่นที่แดนซ์กระจายในคอนเสิร์ตศิลปินเกาหลี เหลืออยู่อย่างเดียวที่หล่อนยังไม่ได้ทำคือลงไปนอนชักดิ้นชักงอกับพื้นเท่านั้นเอง

ท้ายสุด หล่อนก็ส่งเสียงตะโกนก่นด่าผู้ชายคนนั้นสาดเสียเทเสียชนิดที่ไม่เคยด่าใครมาก่อนให้หายคั่งแค้น

“ไอ้บ้านนอก ไอ้ผู้ชายซังกะบ๊วย ไอ้... ไอ้”

ไอ้อะไรอีกดี เพราะกำลังโมโหสมองเลยขุดคำขึ้นมาด่าไม่ถูก ไม่ได้สนใจมองไปรอบตัวเลยว่าบัดนี้ชาวบ้านร้านตลาดแถวๆ นั้นพากันหันมามองหล่อนเป็นตาเดียวไปหมดแล้ว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะได้ยินคำด่าของหล่อนหรือผีป่าที่ไหนดลใจ รถคันนั้นถึงได้ถอยหลังมาอย่างรวดเร็วแล้วคนขับก็เหยียบเบรกพรืดจนได้ยินเสียงล้อบดถนนดัง ‘เอี๊ยด’ ตรงหน้าหล่อนอีกครั้ง หลังจากที่มันออกตัวไปแล้วเกือบสี่สิบเมตร

“คราวนี้ผมจะไม่นับ แต่ผมจะถามคุณอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้นว่า คุณจะไปยกกระเป๋าแล้วมาขึ้นรถเสียดีๆ มั้ยคุณอารียา”

หญิงสาวเจ้าของชื่ออารียาหยุดกรี๊ดหยุดเต้น ดวงตาวาวโรจน์มองเขาอย่างชนิดที่ว่าถ้ากินเลือดกินเนื้อเขาได้ป่านนี้เขาคงไม่เหลือซากไปแล้ว ก่อนจะสะบัดหน้ากระแทกฝ่าเท้าในรองเท้าบูทหนังหุ้มมาเกือบถึงหัวเข่าเดินฉับๆ ไปลากกระเป๋าใบเขื่องของตนอย่างกระแทกกระทั้นมาวางไว้ข้างรถทีละเที่ยวจนครบสามใบ

รถกระบะรุ่นพระเจ้าเหาที่เขาขับมารับเป็นรถกระบะตอนเดียว ฉะนั้นที่ๆ หล่อนจะวางกระเป๋าไว้ได้ก็คือที่ท้ายกระบะที่เดียว แต่ขอบกระบะที่สูงถึงเอวก็ทำให้อารียาหมดปัญญายกกระเป๋าที่หนักไม่ใช่น้อยของหล่อนขึ้นมาวางท้ายรถได้

“นี่ใจคอจะไม่ลงมาช่วยฉันยกเลยหรือไง”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเห็นหล่อนหมดปัญญาจริงๆ หรือเขาหมดอารมณ์แกล้งแล้วก็ไม่รู้ ที่ทำให้ผู้ชายซังกะบ๊วยของอารียายอมเปิดประตูรถลงมา แล้วก้าวยาวๆ ก้าวเดียวมาถึงกระเป๋าของหล่อน แขนแข็งแรงอย่างคนทำงานหนักคว้ากระเป๋าอย่างกับคว้าหมอนนุ่นเหวี่ยงใส่ท้ายรถอย่างไม่สนใจว่ามันจะไปกองแอ้งแม้งอยู่ในท่าไหนหรือว่าข้าวของอะไรในกระเป๋าของหล่อนจะแตกหักบ้างหรือเปล่า

อารียายืนมองคนตัวสูงเหวี่ยงกระเป๋าราคาแพงหูดับของตัวเองแล้วได้แต่กัดริมฝีปากจนเจ็บ ความรู้สึกต่างๆ ประดังขึ้นมาจุกอกจนพูดไม่ออก ตัดใจว่าอะไรมันจะแตกจะพังก็ช่างมัน ก้าวฉับๆ ไปเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งแล้วเหวี่ยงมันปิดแรงๆ พอกับที่เขาทำกับกระเป๋าของหล่อนนั่นแหละ

“เบาๆ หน่อยสิคุณ มันยิ่งเก่าๆ อยู่ด้วยเดี๋ยวมันก็พังร่วงลงไปหรอก” เจ้าของรถรุ่นปลูกสะระแหน่ได้เสียงชักเข้มเมื่อก้าวขึ้นมานั่งในรถทันที่จะเห็นหล่อนปิดประตูเสียแรงขนาดนั้นพอดี

“แล้วทีกระเป๋าของฉันล่ะ นายไม่กลัวมันพังบ้างหรือไงถึงได้เหวี่ยงเอาๆ แบบนั้นน่ะ” หล่อนตะคอกกลับ

“ก็แล้วถ้ากลัวมันพังนัก ทำไมคุณไม่ยกขึ้นไปเองเล่า คนอื่นเขายกให้จะขอบคุณสักคำก็ไม่มีแถมยังมาบ่นมากอีก”

นั่นก็เท่ากับเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้สติสัมปชัญญะทั้งหมดที่มีของอารียาก็ขาดผึง

‘เพี๊ยะ!’

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นทันทีที่เขาพูดจบ ใบหน้าหันไปตามแรงตบที่อีกฝ่ายทุ่มเทเรี่ยวแรงทั้งหมดที่ยังเหลืออยู่เพื่อการณ์นี้โดยเฉพาะ แก้มซีกซ้ายรับความรู้สึกไม่ได้ไปทั้งแถบจนเจ้าของรู้สึกเหมือนได้นับดาวกลางแดดเปรี้ยงๆ ยามบ่ายไปสามวินาที เห็นตัวเล็กมือเล็กอย่างนี้เถอะแต่แม่คุณตบเขาได้แรงสะใจอย่าบอกใคร

คราวนี้คนโดนตบเป็นฝ่ายฉุนขาดบ้าง หลังสะบัดศีรษะไล่ความมึนงงออกไปได้และใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอยู่อึดใจ เขาก็ถลันเข้าไปหาหล่อนจนชิด หมายจะสั่งสอนหล่อนให้หลาบจำเสียบ้างว่าผู้ชายอย่างเขาฆ่าได้ ตบไม่ได้

แต่!

เขาก็ทำได้เพียงตะปบไหล่ของหล่อนไว้ทั้งสองข้าง แล้วชะงักอยู่แค่นั้นเมื่อได้สบตาเจ้าของมือตบสะท้านโลกันต์เต็มๆ ตาเข้าเสียก่อน

น้ำใสๆ ออกมาคลอเต็มเบ้าตาทั้งสองข้างของหญิงสาว ชั่วแต่ว่ามันยังไม่ได้ไหลลงอาบแก้มแค่นั้น สีหน้าของหล่อนบอกได้ดีกว่าหล่อนทั้งโกรธทั้งเจ็บใจจนเลยขีดสุดไปไกลแล้ว

เขาถอนใจเฮือก หมดอารมณ์รุนแรงที่จะสั่งสอนหล่อนตามวิธีของเขาลงไปกว่าครึ่งเพราะโรคแพ้น้ำตาผู้หญิงกำเริบ ละมือจากไหล่บางของหญิงสาวที่รอดพ้นการโดนลงทัณฑ์ได้อย่างหวุดหวิดมาจับพวงมาลัยรถไว้มั่น ก่อนที่จะบอกหล่อนด้วยน้ำเสียงที่แม้จะยังเข้มแต่ก็คลายความห้วนลงไปเยอะ

“ทีหลังอย่าได้มาตบผมแบบนี้อีก”

ผิดกันอย่างสิ้นเชิงกับน้ำเสียงของอีกฝ่ายที่แหวเลียนแบบเขาโต้กลับมา

“ทีหลังอย่าได้มาทำกับฉันแบบนี้อีก ปล่อยให้ฉันรอเป็นชั่วโมงๆ ทั้งๆ ที่ฉันทั้งร้อนทั้งหิวจะแย่อยู่แล้ว อย่าปากเสียใส่ฉัน แล้วก็อย่าได้กล้าทิ้งฉันไว้แบบนี้อีก”

อารียาโพล่งออกมา เจ็บใจผู้ชายตรงหน้าจนน้ำตามันกลั่นออกมาเต็มเบ้าตา ตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวเป็นตนยังไม่เคยมีใครกล้าทำกับคุณหนูผู้บอบบางแบบนี้เลย

“แล้วก็กระเป๋าของฉันที่นายเหวี่ยงโครมๆ นั่นน่ะ รู้บ้างมั้ยว่าข้างในมันมีอะไร มันมีของหลายชิ้นที่แฟนฉันเขาให้มานะ แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาเหวี่ยงของฉันแบบนี้ ป่านนี้แตกหมดแล้วก็ไม่รู้” ทันทีที่พูดจบก็สะบัดหน้าพรืดมาทางหน้าต่างรถ ยกมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างไม่มีวันให้มันไหลรินลงอาบแก้มอวดผู้ชายห่วยแตกคนนี้เด็ดขาด

ดูเหมือนว่าความผิดกระทงสุดท้ายที่หล่อนจาระไนออกมาจะทำให้เขานิ่งไปได้ ทั้งที่ในใจหาได้สงบไปด้วยไม่

‘หึ... แคร์มันนักนะ ไอ้ผู้ชายฝรั่งตาน้ำข้าวคนนั้นน่ะ’

เสียดายที่อารียาไม่มีหูทิพย์ ไม่อย่างนั้นคงต้องแปลกใจอักโขว่าเขารู้ได้อย่างไรว่าแฟนที่หล่อนพูดถึง เป็นฝรั่งตาน้ำข้าว!

เมื่อต่างฝ่ายต่างเงียบจมกับความรู้สึกตัวเอง ในรถจึงเงียบจากเสียงพูดคุย แต่เสียงที่ดังขึ้นแทนที่กลับเป็นเสียงคำรามกระหึ่มของรถรุ่นพระเจ้าเหาของเขา

ชายหนุ่มเจ้าของรถโยกคันเกียร์อย่างไม่กลัวว่ามันจะหัก ออกรถอย่างแรงเสียจนได้ยินเสียงเครื่องยนต์รุ่นที่ไม่น่าเชื่อว่ามันยังวิ่งได้จนถึงวันนี้คำรามลั่น เสียงล้อบดถนนดังเอี๊ยด ผลก็คือศีรษะของหญิงสาวที่นั่งข้างๆ คะมำไปโขกเอากับคอนโซลหน้ารถเข้าอย่างจัง

“โอ๊ย!”

อารียายกมือขึ้นใช้ปลายนิ้วแตะหน้าผากโดยอัตโนมัติ หันขวับไปมองคนขับยอดแย่แห่งปีอย่างชนิดที่ว่าชาติหน้าตอนเที่ยงคืนหล่อนก็ไม่มีวันญาติดีด้วย ฟันขาวซี่เล็กๆ กัดริมฝีปากล่างอย่างไม่กลัวเจ็บแล้วหันขวับกลับไปมองนอกหน้าต่างอย่างหมดปัญญาที่จะทำอะไรได้มากกว่านั้น

“คาดเข็มขัดเสียด้วย” อีกฝ่ายกำชับมาเสียงห้วนๆ

หญิงสาวจึงมองหาเข็มขัดนิรภัยก่อนที่จะคว้ามันมาคาดอย่างกระแทกกระทั้น ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าไอ้เจ้าพระเจ้าเหาคันนี้มันจะมีเข็มขัดนิรภัยกับเขาด้วย

รถวิ่งผ่านตลาดในตัวอำเภอมาได้สักสิบห้านาทีก็มาถึงถนนเพชรเกษม ความเร็วของรถทำให้ลมที่ตีเข้ามาในรถพัดผมยาวๆ ของหญิงสาวปลิวสยาย เพราะออฟชั่นเสริมในรถไม่มีอะไรใช้ได้สักอย่าง วิทยุเปิดไม่ได้ แอร์ก็เสีย ผลก็คือต้องหมุนกระจกลงจนลมตี ไอแดดยามบ่ายพวยพุ่งเข้ามาลามเลียผิวจนแสบร้อนไปหมด

ทำไมการจะมีแฟนทั้งทีมันถึงได้ลำบากลำบนขนาดนี้นะ เพียงแค่มาถึงที่นี่วันแรกหล่อนก็แทบอยากจะโบกมือบ๊ายบายกลับกรุงเทพฯ เสียแล้ว แต่คาถาที่เธอท่องกำกับตัวเองมาร้อยกว่ารอบตอนนั่งรถทัวร์กว่าหกชั่วโมงก็ยังสัมฤทธิ์ผลอีกครั้ง

‘ไซม่อนขา ญาญ่าต้องทำสำเร็จให้ได้ค่ะ ญาญ่าจะไม่ยอมให้เรื่องแค่นี้มาเป็นอุปสรรครักระหว่างเราไปได้หรอก รอญาญ่าอีกนิดนะคะดาร์ลิง’

หญิงสาวนั่งหน้าบูด ผมปลิว แก้มแดงผิวแดงเพราะแรงแดด คิดอะไรวุ่นวายอยู่อีกพักใหญ่ ผู้ชายห่วยแตกที่สุดเท่าที่หล่อนเคยพบมาก็หักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าถนนสายเล็กๆ ที่แยกออกจากถนนเพชรเกษม

เมื่ออารียามองสองข้างทางที่รถวิ่งผ่าน สิ่งที่เห็นคือต้นไม้อะไรสักอย่างสูงลิบลิ่วจนต้องแหงนหน้าคอตั้งบ่ามองเรียงรายสุดลูกหูลูกตา

“นั่นต้นอะไร ฉันรู้สึกว่าจะเป็น...”

หล่อนลากเสียงยาวตอบเองอย่างไม่แน่ใจนัก “ต้นมะพร้าวหรือเปล่า”

ฮึ... ฉันยังไม่หายโกรธนายหรอกนะ ถ้าฉันไม่อยากรู้จริงๆ ล่ะก็ อย่าคิดว่าฉันจะพูดกับนายให้เสียปากเลย

“คุณหมายถึงต้นไหน” คนขับละสายตาจากถนน เบือนหน้ามามองคนผมปลิวทุกทิศทางแวบหนึ่ง

คนอยากรู้ว่าต้นอะไรก็เลยเริ่มเดือดปุดขึ้นมาอีกรอบทั้งที่พยามยามนั่งสะกดโทสะมาพักใหญ่

“จะต้นไหนล่ะ ก็มันมีอยู่แบบเดียวที่ต้นกลมๆ สูงๆ ใบยาวๆ นั่นไง” เสียงที่บอกก็เลยเริ่มเขียวอีกรอบ คนอะไรฉลาดน้อยชะมัดก็มันมีต้นแบบนี้อยู่แบบเดียวเป็นพรืดไปหมด ดันถามมาได้ว่าหล่อนพูดถึงต้นไหน

“อ้อ...” แทนที่จะเฉลยเขากลับเป็นฝ่ายถามเสียแทน “ไม่รู้จักหรือไงคุณ”

<<< มีต่อค่ะ >>>

จากคุณ : อรุสา (npuiy)

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 05:08:09