PANTIP.COM : W10567531 จำหลักไว้ในสายลม (บทที่ 12) [นิยาย]

จำหลักไว้ในสายลม (บทที่ 12)

บทที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10518864/W10518864.html

บทที่ 12

คอนแวนต์ดูเงียบเหงาจนน่าแปลกใจเมื่อเอเดนมาถึง จากที่คิดว่าคงได้เห็นบรรดาแม่ชีซึ่งเกือบทั้งหมดอยู่ในวัยกลางคนแล้วนั้นวิ่งกันให้วุ่นเพื่อค้นหาเด็กหญิงวัยห้าขวบที่หายไป แต่กลับมีคุณแม่อธิการอบิเกลเหลืออยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น ท่านคอยเขาอยู่ภายในโบสถ์ และกำลังสวดมนต์ เขาพอบอกได้ เวลานี้เป็นเวลาสวดมนต์ของแม่ชีซึ่งปกติต้องปฏิบัติกันวันละห้าครั้ง และท่านคงกำลังทำหน้าที่นั้นแทนทุกคน

ท่านได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา แม้จะระมัดระวังแล้วเพราะไม่อยากรบกวนสมาธิ แต่เหตุที่พื้นเป็นหินและหลังคาสูง จึงก่อให้เกิดเสียงก้องทันทีที่ก้าวผ่านประตูเข้ามาภายใน ท่านเหลียวหลังมาดู ใบหน้าสะท้อนความร้อนอกร้อนใจจนเห็นได้ชัด พอรู้ว่าเป็นใครก็หันกลับไปทำเครื่องหมายกางเขนรวดเร็วเป็นการจบบทสวด มือขวายันแท่นสวดมนต์เพื่อพยุงตัวลุกยืน วัยและความอวบท้วมทำให้ดูทุลักทุเลเต็มที เขาจึงเป็นฝ่ายสาวเท้าเข้าไปหา

ท่านคว้าสองมือของเขามากุมไว้ กิริยาอาการปริวิตกจนถึงที่สุดแบบนั้นเอเดนไม่เคยเห็นมาก่อน ปกติแม่อธิการสูงวัยใจดีผู้นี้สงบเยือกเย็นอยู่เสมอ เวลานี้เขารู้สึกได้ไม่ยากว่าแม้แต่มือของท่านก็กำลังสั่นระริก

“ช่วยหน่อยเถอะเอเดน เราหากันจนทั่วแล้ว ซิสเตอร์แอกเนสคงเล่าให้ฟังแล้วใช่ไหม”

“ครับ” เขาตบหลังมือท่านเบาๆ เพื่อปลอบใจ

“ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมาก่อนเลยนะ ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยใช่ไหม”

จะเรียกว่าแม่อธิการสูงวัยเป็นสมาชิกใหม่สำหรับเกาะแห่งนี้ก็คงได้ถ้าเทียบกับคนอื่นๆ แม้ท่านจะมาประจำอยู่ที่คอนแวนต์นี้เจ็ดปีแล้ว แต่ประชากรเกือบทั้งหมดเกิดที่นี่ โตที่นี่ และมีบรรพบุรุษเป็นชาวเมืองเบนบริดจ์นับย้อนหลังไปได้หลายชั่วอายุคนเลยทีเดียว

“ไม่เคยครับ ไม่เคยมีเด็กหายแบบนี้มาก่อน” เขายืนยันได้ในเรื่องนั้น อย่างน้อยก็เท่าที่เห็นมาตลอดชีวิตสามสิบสองปีของตัวเอง

และคงเพราะเหตุนั้นจึงยังไม่ปักใจเชื่อในทันทีว่าเป็นการลักพาตัว ใครจะลักพาเด็กกำพร้าซึ่งมาจากประเทศอื่นไปทำอะไรกัน กอปรกับรู้ด้วยว่าอาหารในครัวหายไป และ ‘คนร้าย’ ที่ว่าก็ไม่ได้พยายามเข้าไปบริเวณอื่นของอาคารที่อยู่อาศัย ถ้าเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมคงไม่ลอบเข้ามาในสำนักแม่ชีซึ่งมีกันก็แต่ผู้หญิงเพียงเพื่อขโมยอาหารอย่างเดียวแบบนี้ ใครๆ ก็รู้ว่าแม่ชีห้าหกคนซึ่งอาศัยอยู่ในคอนแวนต์แห่งนี้มีความเป็นอยู่สมถะเพียงไร แม้อาหารก็มาจากพืชผักซึ่งปลูกกันเอง ไม่มีสมบัติพัสถานใดๆ ให้ลักขโมย อีกทั้งแม่ชีแต่ละคนก็อายุมากแล้ว คงไม่มีใครมีจุดประสงค์ที่ร้ายแรงกว่านั้น

นายอำเภอหนุ่มกวาดสายตาไปรอบห้องซึ่งมีเพียงแท่นบูชาเรียบๆ และม้านั่งยาวอีกสามแถว ที่จริงว่าไปแล้วตัวคอนแวนต์เองไม่ได้กว้างขวางอะไรนัก เป็นเพียงอาคารหินสองหลัง คือโบสถ์ซึ่งใช้ประกอบพิธีทางศาสนาและสวดมนต์ อีกหลังเป็นอาคารที่อยู่อาศัยสองชั้น ชั้นล่างเป็นห้องโถงกว้างขวางสำหรับประกอบกิจกรรม มีห้องครัวอยู่ทางด้านหลัง ชั้นล่างของอาคารหลังนั้นเปิดให้คนทั่วไปเข้ามาใช้ได้เสมอ ตามนโยบายของแม่อธิการอบิเกลซึ่งต้องการให้คอนแวนต์แห่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของชุมชน เขาเองก็เข้าๆ ออกๆ จนคุ้นเคย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลาที่เปิดให้ผู้คนเข้าไปใช้เป็นที่หลบภัย ส่วนชั้นบนซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยของแม่ชีนั้นเป็นบริเวณหวงห้าม ไม่เหมาะสมจะให้บุคคลภายนอกโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายขึ้นไปได้ และเขาก็ตั้งใจจะเคารพกฎเกณฑ์นั้นแม้ในเวลาเช่นนี้

“ในนี้หากันทั่วแล้วล่ะเอเดน” ท่านยืนยันอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเขากำลังมองไปทางไหน “ทั้งโบสถ์นี่ ทั้งหอพัก ก็เลยแยกกันออกไปหาข้างนอก”

“ครับ ซิสเตอร์แอกเนสบอกแล้ว ในครัวล่ะครับ มีอะไรหายไปบ้าง”

“มีแต่ขนมปังเหลือจากอาหารเย็นเท่านั้นแหละที่หายไป”

“ขนมปังหรือครับ แค่นั้นหรือ” นั่นยิ่งบอกอะไรได้มากมาย

“ในครัวมีแค่นั้นเอง ที่นี่เราไม่ทำอาหารเกินความจำเป็นในแต่ละครั้ง เธอก็รู้นี่เอเดน”

ยิ่งเมื่อพิจารณาร่วมกับศพซึ่งลอยไปติดคาอยู่กับสะพานที่ท่าเรือเขายิ่งพอมองเห็นได้แทบจะทะลุปรุโปร่ง อะไรบางอย่างบอกว่าเรื่องนั้นต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างแน่นอน ศพนั้นเป็นผู้ชายต่างชาติ ดูเผินๆ คล้ายญี่ปุ่น แต่ก็ไม่แน่ใจเพราะผู้คนบนเกาะนี้คุ้นเคยแต่กับชาวเอเชียรูปร่างหน้าตาแบบญี่ปุ่น พอเห็นใครที่ผมดำตาดำ รูปหน้ากว้าง รูปร่างค่อนไปทางสันทัด ก็สรุปว่าเป็นญี่ปุ่นไปเสียหมด

ร่างนั้นแม้ยับเยิน แต่จากประสบการณ์เขาพอบอกได้ว่าไม่ใช่เกิดจากถูกทำร้าย ข้อสงสัยแรกคือเป็นคนเรือซึ่งโชคร้ายผ่านมาแถวนี้ช่วงเกิดพายุเฮอริเคนพอดี กรณีแบบนี้เคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่งแล้วเมื่อหลายปีก่อน แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมต้องหลบๆ ซ่อนๆ และเด็กเข้าไปเกี่ยวอะไรด้วย

นายอำเภอหนุ่มละสายตากลับไปทางประตูซึ่งเปิดทิ้งไว้กว้าง ซิสเตอร์แอกเนสไม่ได้ตามเข้ามาด้วย

“ซิสเตอร์แอกเนสบอกว่าออกไปหาเด็กกันในไร่ อย่างนั้นหรือครับ”

“ก็อย่างนั้น ซิสเตอร์เทเรซากับซิสเตอร์มารีไปตามหาที่ไร่คุณเบนเนต ซิสเตอร์จูดิธไปที่ไร่คุณวอลเลส” ทั้งสองแห่งนั้นเป็นไร่สตรอเบอรีซึ่งอยู่ใกล้คอนแวนต์ที่สุด

“เซรีไปดูทางด้านหลัง” เป็นที่เข้าใจกันว่าทางด้านหลังคือที่ไหน

ชื่อนั้นทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมองผ่านหน้าต่างแคบๆ ของโบสถ์ออกไปภายนอกในทันที โบสถ์เล็กๆ นี้มีหน้าต่างสองด้านตรงข้ามกัน เป็นหน้าต่างเล็กและแคบ ด้านข้างแท่นบูชานั้นมองออกไปเห็นป่าสนซึ่งอยู่หลังคอนแวนต์พอดี เขาเห็นป่าซึ่งล้อมสามด้านของคอนแวนต์แห่งนี้มานาน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ความรกทึบนั้นทำให้รู้สึกเป็นกังวลได้เท่าครั้งนี้มาก่อน

“ไปคนเดียวหรือครับ” กังวานเสียงสะท้อนความรู้สึกนั้นจนเขาเองก็รู้

แม่ชีสูงวัยจับน้ำเสียงผิดปกตินั้นได้เช่นกัน ท่านเหลียวมองตามสายตาเขา เข้าใจไปว่าคนซึ่งมีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยให้ผู้คนทั้งเมืองคงมองทุกสิ่งทุกอย่างในด้านร้ายไว้ก่อนเสมอ

“อย่าห่วงเลยเอเดน เซรีคุ้นเคยกับทุกซอกทุกมุมในป่านั่นมากกว่าใครๆ หลับตาเดินคงได้แล้วด้วยซ้ำ ถ้าไม่แน่ใจว่าอย่างนั้นก็คงไม่ปล่อยให้ไปคนเดียวหรอก แล้วนี่จะต้องไปดูในครัวด้วยไหม”

“ครับ” แม้ใจจะแล่นเข้าไปในป่านั้นแล้ว แต่ระเบียบการระบุว่าต้องตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุเสียก่อน เรื่องนั้นจึงเลี่ยงไม่ได้

ระหว่างโบสถ์และอาคารที่อยู่อาศัยมีทางเดินเชื่อมต่อถึงกัน ทางเดินนี้มีเสาปูนเรียงราย เห็นเสาเหล่านั้นทีไรเขานึกย้อนไปในอดีตได้ทุกครั้ง ยังจำได้ฝังใจถึงแววตาตื่นๆ ของเด็กหญิงวัยสิบเอ็ดขวบซึ่งเพิ่งมาจากดินแดนไกลแสนไกลพร้อมคุณแม่อธิการอบิเกลและแม่ชีอีกสามคนในครั้งนั้นได้ดี เด็กหญิงคนนั้นยืนแอบอยู่หลังเสาต้นไหนเขาจำได้ไม่ลืม เธอแอบดูแขกของคุณแม่อธิการอบิเกลซึ่งทั้งหมดเป็นเจ้าหน้าที่และผู้นำของเมือง ในบ่ายวันนั้นคุณแม่อธิการเชิญทุกคนมาเลี้ยงน้ำชาเพื่อทำความรู้จักและขอคำแนะนำเกี่ยวกับการดำเนินงานของคอนแวนต์ให้สอดคล้องกับสภาพชีวิตชาวเมือง นั่นเป็นครั้งแรกที่เขามีโอกาสได้เห็นเด็กกำพร้าซึ่งคุณแม่อธิการพามาด้วย จำได้ว่าเขาลุกจากเก้าอี้ตั้งใจจะเข้าไปทักทาย แต่ตากลมโตในกรอบตายาวรีกลับเบิกกว้าง ดูตื่นตระหนกยิ่งขึ้นไปอีก ร่างเล็กๆ ถอยหลังห่างจากเสาต้นนั้นราวดูท่าที พอได้จังหวะก็วิ่งหนีไปเสียเฉยๆ อย่างนั้นเอง

…ไม่น่าเชื่อว่าดวงตาคู่นั้นจะตราตรึงแนบแน่นอยู่ในใจเขามาได้นานถึงขณะนี้

เกือบถึงอาคารที่อยู่อาศัยอยู่แล้วเมื่อซิสเตอร์แอกเนสก้าวสวบๆ ตรงมาหา หล่อนเดินเร็วเสียจนชุดแม่ชีสีขาวยาวกลอมเท้าที่สวมถูกลมตีพันแข้งพันขาพึ่บพั่บจนดูเหมือนจะทำให้เดินได้ช้าลง แต่ก็เปล่าเลย หล่อนกลับเดินได้เร็วยิ่งกว่าผู้ชายรูปร่างขนาดเดียวกันบางคนเสียอีก

“ไปดูที่ไร่อีกฝั่งด้วยดีไหม” หล่อนร้องถามนำมาก่อน

แต่นายอำเภอหนุ่มไม่เห็นด้วย

แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 54 04:15:25

แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 54 22:53:26

แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 54 08:36:55

จากคุณ : kdunagin

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 05:33:30

ความคิดเห็นที่ 1

“อย่าเลยครับ ที่จริงไปรับซิสเตอร์ทั้งสามคนกลับมาดีกว่า ผมไม่คิดว่าเด็กหายไปทางไร่ เพราะถ้าหลงไปแถวนั้นคุณเบนเนตกับคุณวอลเลสต้องเห็น คงพากลับมาแล้วด้วย”

“เธอคิดว่าเด็กหายไปในป่าอย่างนั้นหรือ”

          “น่าจะเป็นอย่างนั้นครับ” ตรึกตรองเพียงอึดใจแล้วเสริมด้วยคำพูดซึ่งหนักแน่นยิ่งกว่า “ผมคิดว่าอย่างนั้น”

          คุณแม่อธิการจึงผงกศีรษะไปทางแม่ชีคนสนิท

“ถ้าอย่างนั้น…แอกเนส ไปรับทั้งสามคนนั่นกลับมาเถอะ”

          ห้องครัวของคอนแวนต์กว้างขวางเพราะใช้เป็นที่รับประทานอาหารด้วย ห้องนี้มีทางเข้าสองด้าน ด้านหลังเป็นประตูไม้ซึ่งแม้จะเก่าพอๆ กับอายุของสถานที่ แต่เนื้อไม้ทั้งหนาและทั้งหนัก จึงดูแน่นหนาดี ประตูบานนั้นเปิดออกไปสู่ภายนอก ใกล้ๆ กันเป็นสวนครัวและร่องผัก แต่เวลานี้ดูเหมือนพืชผลที่ปลูกไว้ถูกพายุทำลายหมดสิ้น

ประตูมีร่องรอยขูดขีดเห็นได้ชัด เอเดนบอกได้ทันทีว่าเป็นรอยใหม่ และคนร้ายคงพยายามงัดประตูก่อน แต่เมื่อไม่ได้ผลจึงย้ายไปที่หน้าต่างแทนเพราะไม่แข็งแรงเท่า

แอนเนตนั่งอยู่บนม้านั่งที่โต๊ะอาหาร มีลูกน้อยอยู่ในอ้อมแขน หล่อนกำลังให้นมลูกซึ่งเพิ่งคลอดได้เพียงไม่กี่วัน พอเห็นแม่อธิการอบิเกลเปิดประตูนำชายหนุ่มเข้ามา หล่อนรีบดึงเสื้อลง สีหน้าพิพักพิพ่วนจนเขาต้องพึมพำบอกขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะ แต่ไม่มีแก่ใจจะไต่ถามทุกข์สุข กลับตรงลิ่วไปพิจารณาดูหน้าต่างซึ่งถูกงัดจนปิดได้ไม่สนิทก่อนอื่นใด ไล่นิ้วไปตามรอยบากเป็นทางยาวที่กรอบก็พอบอกได้ว่าเกิดจากมีดขนาดไม่ใหญ่นัก และทั้งยังเป็นมีดที่ไม่คมเอาเสียเลย

“รู้ว่าเด็กหายไปตอนไหนครับ” หันกลับมาถามคนซึ่งมีอำนาจสูงสุดของที่นี่

“เมื่อเช้า ปกติเซรีต้องเข้าไปดูเด็กทุกเช้า พอเข้าไปในห้องก็เห็นว่าแอลลี่หายไป”

“เด็กนอนกันที่ไหนครับ” เขามองสำรวจไปรอบห้องก็ไม่เห็นความผิดปกติอย่างอื่น

“เด็กนอนรวมกันที่ห้องริมสุดชั้นบน”

“เป็นไปได้ไหมครับที่กลางคืนมีเด็กลงมาชั้นล่างโดยไม่มีใครรู้”

แม่ชีสูงวัยแทบไม่ต้องคิดหาคำตอบ

“ข้างบนไม่มีห้องน้ำ เด็กต้องลงมาข้างล่าง เราไม่เคยคิดไปถึงเรื่องแบบนั้นมาก่อนเลย เด็กๆ คุ้นเคยกับที่นี่จนเดินลงมาข้างล่างทั้งมืดๆ ได้แล้ว”

นายอำเภอหนุ่มมองผ่านประตูอีกด้านออกไปทางห้องโถง เห็นเพียงส่วนหนึ่งของโต๊ะยาวและเตียงซึ่งคงจัดไว้ให้หญิงสาวผู้มาอาศัยอยู่ชั่วคราวใช้เป็นที่หลับนอน

          “ห้องอื่นล่ะครับ มีร่องรอยใครเข้าไปหรือเปล่า”

          “ไม่เลย แอนเนตนอนอยู่ชั้นล่างก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ” ท่านคงตั้งใจจะถามคนซึ่ง ‘นอนอยู่ชั้นล่าง’ เพื่อขอคำยืนยัน แต่ฝ่ายนั้นพาลูกเลี่ยงออกไปเสียแล้ว

          “แสดงว่าคนที่แอบเข้ามาไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายใคร คงต้องการแต่อาหาร” ชายหนุ่มสะท้อนความคิดของตัวเองออกมาเป็นคำพูดให้คนอื่นได้ยินด้วย

          “จะขึ้นไปดูข้างบนด้วยไหม” คุณแม่อธิการเสนอ

          “ไม่จำเป็นหรอกครับ ถ้าไม่มีใครแอบขึ้นไปบนนั้น ผมจะไปตามเซรี เรายังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ถึงแม้เซรีจะคุ้นเคยกับป่าแถบนี้ดี แต่เวลาแบบนี้ผู้หญิงสาวๆ อย่างเซรีไม่ควรเข้าไปในที่เปลี่ยวขนาดนั้นตามลำพัง”

          ป่าสนซึ่งโอบล้อมคอนแวนต์อยู่สามด้านรกและทึบ ยากที่ใครจะบุกเข้าไปได้ ยิ่งเด็กด้วยแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้ แต่ก็มีบางตอนซึ่งโปร่งกว่า และเขาก็รู้จักทางนั้นดี ในฐานะผู้รักษากฎหมายคนเดียวของเมืองซึ่งไม่มีตำรวจ เขาจำเป็นต้องรู้พื้นที่ทุกตารางนิ้วของของเกาะขนาดใหญ่แต่มีประชากรบางตา ทั้งยังอาศัยอยู่กันอย่างกระจัดกระจายแห่งนี้

ขับรถตะลุยเข้าไปจนสุดทาง จนไปต่ออีกไม่ได้แล้ว ก็จำต้องดับเครื่องยนต์แล้วลงเดินเท้าต่อ ป่าบริเวณนี้แม้จะโปร่ง หากก็มองไปข้างหน้าได้ไม่ไกลนัก รอบตัวเงียบ มีก็เพียงเสียงฝีเท้าที่ย่ำลงบนกิ่งไม้และใบไม้แห้งๆ มีเสียงนกร้องมาให้ได้ยินบ้างเป็นครั้งคราว ป่าบริเวณนี้ไม่ทึบขนาดแสงแดดส่องลงมาไม่ถึง พื้นดินจึงไม่ชื้นและเฉอะแฉะจนเดินฝ่าเข้าไปแทบไม่ได้เหมือนบางแห่ง

          การคาดคะเนของเขาถูกต้อง บุกป่าฝ่าดงหนามเข้ามาได้ครึ่งค่อนทางก็เห็นสีซึ่งแตกต่างออกไปจากสีเขียวของใบไม้วูบไปวาบมาตามแนวไม้ พอเขม้นมองก็เห็นรางๆ ว่าเป็นสีขาวและน้ำเงิน คราวนี้เขาเร่งฝีเท้าจนกลายเป็นวิ่งเมื่อแน่ใจว่าที่เห็นนั้นคืออะไร

          “เซรี” ส่งเสียงนำไปก่อน “ทางนี้”

สีขาวและน้ำเงินนั้นสะดุดหยุดนิ่งอยู่กับที่ เขาเห็นเธอแล้ว ร่างบอบบางนั้นมีเด็กหญิงตัวน้อยกระเตงอยู่กับเอว และแม้เห็นจากระยะไกลก็รู้ว่ากำลังหอบ เธอเหลียวมองรอบตัว สีหน้าท่าทีตื่นๆ คงเพื่อหาที่มาของเสียง แล้วถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเขาพ้นแนวไม้ออกมาให้เห็น นัยน์ตาใสแจ๋วจ้องเขาเขม็ง รอยยิ้มยินดีผุดขึ้นที่มุมปากเห็นได้แต่ไกล เธอกระชับร่างเด็กน้อยแล้วเอนพิงโคนต้นไม้เหมือนหมดแรงเพียงแค่นั้น ‘แอลลี่’ แม้มีอายุเพียงห้าขวบ แต่ตัวใหญ่ไม่ใช่เล่น หญิงสาววัยสิบแปดซึ่งมีเรือนร่างบอบบางแบกรับน้ำหนักไว้ได้นานขนาดนี้เรียกว่าเก่งมากแล้ว ไม่เพียงแต่เธออุ้มเด็กไว้เท่านั้น ยังต้องเดินขึ้นเนินและบุกป่ามาไกลแค่ไหนกว่าจะมาถึงตรงนี้เขาพอเดาได้

          เขาก้าวยาวๆ เพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวแล้วรับเด็กมาเสีย

“ไปเจอแกที่ไหนหรือเซรี แล้วนี่ต้องเดินมาไกลแค่ไหน” เขาถามอย่างห่วงใย กวาดสายตาระแวดระไวจนทั่วใบหน้านวลละมุนซึ่งแทบไม่มีสีเลือดหลงเหลือ แม้อากาศจะเย็น หากก็เห็นเหงื่อซึมอยู่บริเวณไรผม ให้โล่งใจที่เห็นทั้งเธอและเด็กปลอดภัย

“ไม่เป็นไรใช่ไหม” เขาก้มลงถามจนใกล้ เสียงที่ถามคราวนี้อ่อนโยน แฝงร่องรอยอาทรลึกซึ้ง

สีเลือดเรื่อขึ้นใต้ผิวบางของหญิงสาวเมื่อมือข้างที่ว่างของเขาแตะปลายคางเพื่อให้แหงนเงยกลับขึ้นหา ก่อนถามซ้ำ

“ไม่เป็นไรใช่ไหม”�

ตาสองคู่ที่ประสานกันแม้เพียงเสี้ยวนาที หากก็บอกความนัยมากมาย เขาห่วงเธอมากแค่ไหนเธอคงรู้แล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะ” เซรีตื่นจากภวังค์รวดเร็วเมื่อคิดได้ว่ามีเรื่องเร่งด่วนอีกเรื่อง

“…ข้างล่างนั่น…” ชี้นิ้วไปทางด้านหลัง “มีคนเจ็บด้วยค่ะ”

“ใคร”

“ใครก็ไม่ทราบค่ะ พูดกันไม่รู้เรื่อง มีสองสามคน ไปช่วยเขาหน่อยเถอะค่ะ”

เธอสอดมือเข้าคว้าแขนล่ำสันข้างที่ว่างของเขาโดยไม่ทันได้คิด แล้วออกแรงดึง

เอเดนเดินตามไปโดยไม่ลังเล ทั้งๆ ที่แรกๆ คิดว่าจะพาเด็กไปส่งไว้ที่คอนแวนต์เสียก่อน แต่เมื่อพิจารณาเด็กน้อยในอ้อมแขนแล้วไม่เห็นว่าบาดเจ็บที่ไหน อาจมีก็เพียงรอยขีดข่วนตามใบหน้าและหลังมือ พอบอกได้ว่าเกิดจากหนามและกิ่งไม้เกี่ยว ชุดนอนที่สวมเปรอะเปื้อนโคลน มีเสื้อถักสีน้ำเงินซึ่งดูก็รู้ว่าเป็นของใครสวมทับอีกชั้น

แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 54 11:37:05
แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 54 08:47:05

จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 05:34:18

ความคิดเห็นที่ 2

          เจนนิราแอบถอนใจยาวเมื่อเสียงฝีเท้าเคลื่อนห่างออกไป โต๊ะทำงานตัวนี้ของเธอหันหน้าชนกับโต๊ะของเดนนิส ขนาบอีกสองด้านด้วยตู้เก็บเอกสาร เมื่อแทรกตัวเข้ามาแอบอยู่ใต้โต๊ะ จึงดูมิดชิดดี แน่ใจว่าจะไม่มีใครมองเห็นถ้าไม่ก้มลงดู

          มีเสียงคลิกเบาๆ เหมือนเสียงหมุนลูกบิดประตู แน่ใจว่าถ้าคนๆ นั้นกำลังเปิดประตูก็คงหันหลังให้ สองจิตสองใจอยู่ว่าแอบโผล่หน้าออกไปดูสักนิดจะดีไหม จะได้รู้ว่าเป็นใคร พอดีกับโทรศัพท์เคลื่อนที่เจ้ากรรมแผดเสียงเรียกขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เจนนิราสะดุ้งสุดตัว เสียงจังหวะเพลงคึกคักนี้เธอเคยคิดว่าเพราะ แต่เวลานี้มีความรู้สึกเหมือนเป็นเสียงร้องกรีดอย่างตื่นตระหนกของใครสักคน แถมยังดังคับโลกกว่าปกติเสียอีก

เธอซุกตัวแนบชิดซอกโต๊ะเข้าไปอีกด้วยสัญชาตญาณ ก่นด่าคนที่โทรเข้ามาอยู่ในใจ เวลาอื่นทำไมไม่รู้จักโทร

          เครื่องโทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะ และเธอก็รู้ว่ารับไม่ได้แน่ บางทีถ้าไม่รับใครก็ตามซึ่งเวลานี้ไปถึงบริเวณห้องทำงานของหัวหน้าเธอแล้วคงคิดว่าโทรศัพท์เครื่องนี้ถูกลืมทิ้งไว้ และเจ้าของคงกลับไปแล้ว คิดได้อย่างนั้นค่อยโล่งใจขึ้นนิดหนึ่ง

          เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง และคราวนี้ตามด้วยเสียงรองเท้ากระทบพื้นห้องย้อนกลับมา เจนนิราปิดตาแน่น มือขวาที่กำรองเท้าส้นสูงไว้เพื่อเป็นอาวุธป้องกันตัวเริ่มชื้นจนรู้สึกได้

          “ลงไปทำอะไรอยู่ตรงนั้นน่ะเจนนี่” เสียงทุ้มนุ่มนวลนั้นคุ้นหู

          ทนายความสาวลืมตาทันควัน เห็นใบหน้าคมคายของหัวหน้าตัวเองกำลังยิ้มขบขัน ร่างใหญ่ๆ ลงนั่งคุกเข่าข้างเดียวอยู่ข้างโต๊ะทำงานของเธอ

เธอหัวเราะแหะๆ เมื่อหาคำอธิบายไม่ได้ และเขาก็คงเข้าใจ คว้าโทรศัพท์จากโต๊ะมายื่นให้

          “จะไม่รับหรอกหรือ อาจเป็นเรื่องสำคัญ”

          เจนนิรารู้ว่าเขามองออกว่าเธอกำลังอับอายเพียงไรเมื่อขยับลุกยืนแล้วถอยห่างออกไป

          เสียงเรียกดังขึ้นอีกเป็นครั้งที่สามเมื่อกดรับสาย ทักทายนำไปก่อนเลื่อนตัวออกมาจากใต้โต๊ะ สุ้มเสียงนั้นคงห้วนเต็มที่จนคนเป็นหัวหน้าขมวดคิ้ว

          “ฮัลโหล”

พอได้ยินเสียงจากอีกด้านของสายตอบกลับมาและจำได้ว่าเป็นใครก็แทบจะร้องด่าออกไปในฐานที่เป็นสาเหตุให้ตัวเองต้องอายจนแทบแทรกซอกโต๊ะหนีอย่างนี้

          “อยู่ที่ไหนน่ะเจนนี่ เห็นรถยังจอดอยู่ ก็เลยคิดว่าคงยังไม่กลับบ้าน”

          “ยังมีงานต้องทำ” เธอลดดีกรีความกร้าวของน้ำเสียงลง ตาเหลือบมองตามหลังร่างสูงที่กำลังเดินไปทางห้องตอนใน “มีอะไรหรือทรอย”

          “มีอะไรจะให้ดู มีใครอยู่แถวนั้นหรือเปล่า”

          เจนนิรามองกลับไปที่ห้องนั้นอีกครั้ง เห็นผู้เป็นหัวหน้าก้มๆ เงยๆ อยู่ที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ไม่มีทีท่าว่าสนใจเธออีก

          “มี”

          “ใคร”

          “มีแล้วกันน่ะ” เธอชักรำคาญ

          “ถ้างั้นลงมาข้างล่าง ผมคอยอยู่ข้างล่างนี่”

          “เรื่องสำคัญงั้นหรือ”

          “มาดูเองก็แล้วกัน เกี่ยวกับยายของคุณ”

          “ยาย?” เธอกระตือรือร้นขึ้นมาทันที “ยาย…แม่ของแม่เนี่ยนะ”

แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 54 08:52:15
แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 54 08:50:36
แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 54 06:09:09
แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 54 06:07:15
แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 54 06:04:06

จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 05:35:13

ความคิดเห็นที่ 3

ดาว คุณ Psycho man : ตึกนี้มี 2 ชั้นค่ะ คราวหน้าถ้าลืมเซฟไฟล์อีกกะว่าจะลองขึ้นไปดูชั้นสองค่ะว่าจะมีสิทธิหรือเปล่า
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

ดาว คุณ Hermosa : เด็กหายไม่เศร้าเลยค่ะ เป็นสาเหตุให้เอเดนกับเซรีใกล้ชิดกันยิ่งขึ้นไปอีกค่ะ แถมเพราะมีเรื่องนี้เกิดขึ้น ทำให้เอเดนได้รู้ว่าเซรีชอบเข้าไปในป่าตามลำพังด้วยค่ะ ป่านี้แหละค่ะที่กลายเป็นสถานที่สร้างความหลังสำคัญของคนคู่นี้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

ดาว คุณ kaburapat : เซรียังมีความเป็นเด็กหลงเหลืออยู่บ้างค่ะ เหตุก็เพราะไม่เคยมีโอกาสได้รับรู้ว่าสาวๆ เขาใช้ชีวิตกันยังไง ในเมื่ออยู่แต่ในโลกแคบๆ ของคอนแวนต์ซึ่งมีแต่ผู้หญิงแก่ๆ กับกฎระเบียบเคร่งครัดค่ะ
เรื่องไฟล์หายนี่เป็นบทเรียนได้ทุกครั้งเลยค่ะ ทั้งๆ ที่คิดว่าระวังแล้วเชียวนา แต่ก็ยังพลาดจนได้

ดาว น้องแพรว : ที่เขียนไว้ก่อนหน้ายาวกว่านี้นิดหน่อยค่ะ พอกลับมาเขียนใหม่อีกรอบจากความทรงจำ ความยาวก็เลยหดค่ะ smile
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

ดาว คุณ ravio : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

คุณสามปอยหลวง : โห ปลวกกินต้นฉบับหรือคะ ถ้าเจอกับตัวเองแบบนั้นมีหวังอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้แล้วกับปลวกนี่
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

ดาว น้องนุ้ย : ใช่เลยค่ะ กรณีเด็กหายกับที่เซรีไปพบคนซึ่งหลบซ่อนตัวอยู่อีก 2-3 คนทำให้เซรีกับเอเดนใกล้ชิดกันยิ่งขึ้นค่ะ เพราะต้องช่วยเหลือคนเหล่านั้น และเอเดนได้รู้ด้วยค่ะว่าเซรีชอบเข้าไปอยู่ในป่าตามลำพัง เหมาะเลยที่จะได้พบกัน
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

ดาว คุณ scottie : บทนี้ทรอยโผล่มาผิดจังหวะไปนิดค่ะ แต่ก็แก้ตัวได้เมื่อเอาเรื่องยายของเจนนิรามาบอก

คุณนิชนันท์ : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

ดาว คุณบุหงาบาหยัน : ลอกที่ตอบไปมาลงอีกครั้งนะคะ
ที่เห็นเหมือนกระโดดนั่นเพื่อแสดงให้เห็นว่าเซรียังมีความเป็นเด็กหลงเหลืออยู่บ้างน่ะค่ะ คือกระโดดไล่ตามฝุ่นที่ถูกลมพัดหมุนเป็นวง รู้สึกของไทยจะเรียกลมบ้าหมูหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ คือเซรีแม้จะโตเป็นสาวแล้ว แต่อีกทีก็ยังเหมือนอยู่ในวัยก้ำกึ่งระหว่างเด็กและรุ่นสาว ประกอบกับอยู่แต่ในโลกแคบๆ ในคอนแวนต์ ก็เลยโตเป็นสาวช้ากว่าคนอื่นค่ะ
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

ดาว คุณ littlevalvie : ฉากนั้นลืมแทรกตอนร้องไห้คร่ำครวญด้วยค่ะ wink ไฟล์หายแต่ละทีนี่แทบขาดใจเลยค่ะ
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

ดาว คุณปิยะรักษ์ : ครั้งต่อไปจะเอาโปรแกรม file recover มาใช้ดูค่ะ คราวนี้พอเขียนใหม่ได้ก็ทำใจได้แล้วค่ะ

น้องเกด : อ๊ากกก เคยค่ะ พิมพ์งานอยู่ดีๆ แล้วเครื่องโดนไวรัส ทั้งเครื่องค้างแล้วตายสนิทเลยค่ะ คราวนั้นเป็นไวรัสที่ร้ายประเภททำอะไรไม่ได้เลยค่ะ แม้แต่ desk top มันก็เข้ายึดครอง คลิก start เพื่อจะไป control panel ก็ไม่ได้ด้วย ตอนนั้นโมโหจนแทบเหวี่ยง laptop เครื่องนั้นทิ้ง แต่ก็คิดได้ว่าถ้าเหวี่ยงไปโดนผนังห้อง กลายเป็นอีกปัญหาขึ้นมา ก็เลยได้แต่ทำใจค่ะ เครื่องนั้นไม่ได้ซ่อมด้วยเพราะ recovery CD ก็หาย ต้องซื้อเครื่องใหม่มาใช้ที่บ้านแทนค่ะ
ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

ดาว คุณ Mnemosyne : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

คุณ Mnemosyne : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

คุณ just a lil star : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ

น้องมิ้ว : ตอนที่กลายเป็นผู้ต้องหา เซรีไม่ได้ติดคุกอย่างเดียวค่ะ มีเรื่องร้ายกว่านั้นอีกค่ะ ถึงต้องเอาเรื่องของรุ่นหลานมาเบรกไว้เป็นระยะๆ น่ะค่ะ เพราะรุ่นหลานไม่เศร้า
ขอบคุณน้องมิ้วที่ดูคำผิดให้นะคะ ไปแก้ที่ต้นฉบับแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ

จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 05:58:02

ความคิดเห็นที่ 4

ฉากตามเด็กหายอ่านในอารมณ์ที่เหมือนอยู่ในฉากในเหตุการณ์นั้นเลยครับ
เห็นภาพตามไปด้วยเหมือนเป็นกล้อง
หนูเจนก็มาเบรคอารมณ์(อีกแล้ว)^^

จากคุณ : GTW

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 10:35:12

ความคิดเห็นที่ 5

กำลังลุ้นคู่คุณยาย..ชีวิตแม่ชีเรียบง่ายดีจังนะค่ะ

จากคุณ : Hermosa

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 11:23:23

ความคิดเห็นที่ 6

กำลังน่าลุ้นทั้ง 2 คู่เลยค่ะ

จากคุณ : thezircon (thezircon)

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 11:47:13

ความคิดเห็นที่ 7

555+ อ่านตรงที่อยู่ ๆ มือถือเจนนิราก็ดังขึ้นในจังหวะนั้นพอดีนี่ เข้าใจอารมณ์เลยค่ะ

เห็นด้วยว่าเวลาอยู่ในที่เงียบ ๆ เช่นห้องประชุมอะไรแบบนี้ เวลาลืมปิดเสียงแล้วมือถือดังนี่ รู้สึกว่าริงโทนที่เราเลือกเองกับมือกลายเป็นเพลงที่น่าเกลียดน่าชังไปทันที แถมยังแผดเสียงดังกว่าปกติสัก 100000% ได้ ทั้งที่เวลาปกติแทบจะไม่ได้ยินเสียงจนรับสายไม่ทันอยู่บ่อย ๆ แท้ ๆ ฮ่วย...

อยากรู้จังเลยค่ะว่าทรอยเอาเรื่องอะไรเกี่ยวกับยายมาบอก แล้วหัวหน้าเจนนิราสรุปจะเป็นคนร้าย หรือคนที่เกี่ยวข้องกับคนร้ายไหมนะ?

จากคุณ : littlevalvie

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 13:43:11

ความคิดเห็นที่ 8

มาทำหน้าที่แฟนคลับของทรอยค่า กรี๊ดๆ
โอ เจอเอกสารหรอ หรืออะไร

จากคุณ : scottie

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 19:30:18

ความคิดเห็นที่ 9

เข้าป่าแล้วก็ยังอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้แอบหวานกันได้
ชอบคู่นี้ค่ะ ทั้งหวานทั้งลุ้น
(อย่าให้เศร้ามากนะคะ เอาแค่หอมปากหอมคอ T-T)
แก้ไขเมื่อ 28 พ.ค. 54 20:31:06

จากคุณ : Friday Story

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 22:05:30

ความคิดเห็นที่ 10

อ่านแล้ว ไม่ค่อยกล้า comment
เพราะชอบเขียนเรื่องแบบเป็นความเรียง
ตามประสาคนชอบไปทุกเรื่อง
แต่ทำอะไรได้เรื่องไม่กี่เรือง
ส่วนมากไม่ได้เรื่องครับ

จากคุณ : ravio

เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 22:46:30

ความคิดเห็นที่ 11

ผมชอบแนวเขียนแบบนี้ครับ เก็บรายละเอียดทุกเม็ด ฉากเด็กหายนี่ผมรู้สึกเหมือนตอนอ่านเซรีนวิ่งตามดอกไม้ใบหญ้าครับ ละเอียดสมจริงครับ

จากคุณ : kaburapat

เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 09:42:41

ความคิดเห็นที่ 12

ยังมีเรื่องที่ร้ายกว่าที่ต้องติดคุกกลายเป็นผู้ต้องสงสัยเป็นฆาตกรอีกเหรอคะพี่ไก่

-กลอมเท้า===>กรอมเท้า

จากคุณ : mimny

เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 16:46:18

ความคิดเห็นที่ 13

ทรอยเจออะไรเกี่ยวกับยายของเจนนี่กันนะ..

เรื่องของเอเดนกับเซรีกำลังลุ้นเลยค่ะ
เข้าป่าก็ใกล้ชิดกันมากขึ้นไปอีกระดับหนึ่ง
ใช่ไหมคะ แม้จะพอรู้ว่าต้องจบด้วยความเศร้า
แต่ก็ยังลุ้นกับเรื่องรักของทั้งคู่ค่ะ ^ ^

จากคุณ : makokchor

เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 18:15:09

ความคิดเห็นที่ 14

เลยไม่ได้รู้กันว่าคนที่บาดเจ็บอยู่เป็นใคร
ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้เอเดนจะหักห้ามใจได้แค่ไหนหนอ
อยากรู้ข้อมูลเด็ดของทรอยด้วยค่ะ (หายไปนานเลย)

จากคุณ : นุ้ย (นารีจำศีล)

เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 14:51:57

ความคิดเห็นที่ 15

เอกสารของยายจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับคดีนี้รึเปล่าน้า
โล่งใจไปที่เดกไม่เป็นอะไรมาก อ่านตอนแรกนึกว่าเอาแล้ว

จากคุณ : nasa nasa

เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 18:16:15

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป