ความคิดเห็นที่ 1 . บทที่  34  ส่วนของความฝัน โตมรชะงักค้างไปอีกครั้ง          ...รูปเขา... อยู่ในนิตยสารผู้หญิงที่พี่แว่นเป็นบรรณาธิการแฟชั่น...          ชะลอเป็นคนเดียวที่มีรูปถ่ายชุดว่ายน้ำของเขาอยู่ แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่มีไฟล์พวกนั้นเลยด้วยซ้ำ          ...ไม่มีทาง... เป็นอย่างอื่นไปได้...          รู้สึกเหมือนร่องรอยร้อนผ่าวไหลลึกจากข้างในจมูกลงคอไปถึงอกถึงท้อง          ...ร้อน...          ...จนแห้งผาก... ไปหมด...          หมุนตัวกลับหลัง เห็นพากเพียรยืนทำหน้าตาตื่นอยู่ไม่ห่าง  ...คงได้ยินแล้วเหมือนกัน...          นายพากรู้หมดทุกอย่าง รวมถึงเรื่องเดิมพัน ฟังพิชานกับคีติพูดแค่นี้ก็คงเข้าใจเหมือนที่เขาเข้าใจ          “ครูขอตัวก่อนนะพาก”          พยายามบังคับเสียงให้นิ่ง บังคับริมฝีปากให้ยิ้ม แต่ไม่อยากนึกเลยว่ามันจะออกมาเป็นยังไง          เดินผ่านศิษย์รักคนล่าสุดไปตามแนวระเบียง  ...เขาคงเรียกหนุ่มน้อยคนนี้ว่าศิษย์รักได้แค่วันนี้เป็นวันสุดท้าย...  โชคดีเหลือเกินที่ชั่วโมงสอนพรุ่งนี้เขามีคนแทนแล้ว แต่เขาคงไปช่วยชะลอเตรียมงานไม่ได้ เพราะต้องมาทำธุระที่โรงเรียนให้เรียบร้อยก่อน          ...ลาออก...          เหมือนตัวตนของเขาหล่นหายไปกว่าครึ่ง ...หรือเกือบทั้งหมด...  แล้วจะไปทำอะไรต่อก็ยังไม่รู้ แต่รีบลาออกเองตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้ผู้ปกครองเห็นรูปแล้วมาร้องเรียน  อย่างน้อยโรงเรียนก็ยังตอบได้เต็มปากเต็มคำว่า ‘ผู้ชายคนนั้น’ ไม่ได้เป็นอาจารย์ที่นี่แล้ว ชื่อเสียงของสถาบันจะได้ไม่ต้องมาพลอยแปดเปื้อนเพราะเขา          โตมรก้าวลงจากอาคาร คิดว่าควรกลับบ้าน แต่นับจากพรุ่งนี้เขาจะไม่สามารถมาดื่มด่ำบรรยากาศตอนเย็นๆ ที่โรงเรียนได้อีกแล้ว  ทางซ้ายของทางเดินใต้หลังคาที่นำไปสู่หน้าโรงเรียนเป็นลานอิฐ มีโต๊ะไม้แบบที่ตอกม้านั่งติดไว้สองตัว กับม้าหินแบบเดียวกับที่หน้าสระว่ายน้ำอีกสองชุด  โตมรเลือกนั่งตรงชุดใกล้ต้นไทร          อยากเดินกลับไปนั่งหน้าสระว่ายน้ำ แต่ตรงนั้นก็มีความทรงจำมากเกินไป          ...ภาพชะลอยืนคอยเขาเมื่อเย็นวันเสาร์ที่ฝ่ายนั้นเพิ่งกลับมาจากหมู่บ้าน...          แต่ก็นั่นแหละ... ไม่ว่าจะมุมไหนของโรงเรียนก็มี ‘ความทรงจำ’ อยู่ทั้งนั้น เพราะ ‘พี่ชาย’ เดินตามเขาไปทุกแห่งเมื่อตอนดึกของวันงานคืนสู่เหย้า หลังจากที่เขาเพิ่ง ‘พบปะ’ กับผู้ให้กำเนิดทั้งสองคน          ...ไม่เป็นไร... เพราะยังไงเสีย เขาก็จะไม่ต้องเจอกับ ‘พี่ชาย’ อีกแล้ว...          ...ภาพวาด... ก็ช่างปะไร... ให้ผู้ชายคนนั้นเก็บเอาไว้เถอะ... ส่วนค่าจ้าง เขาจะฝากภานุไปให้...          ...หมดหนี้หมดสินกันไป...          ...หมดหัวใจ... ไม่ต้องค้างคาอะไรกันอีกต่อไปแล้ว...          ++ คุณครูโตงับ... +++          ยังไม่ทันสิ้นเสียงกระซิบจิ๋วๆ โตมรก็รู้สึกว่ามีลมวูบไหวอยู่ตรงข้อมือที่เขาวางไว้บนโต๊ะหิน          ...หืม?... ป๊องเหรอ?... วันนี้มาถึงนี่เลยนะ...          นี่ก็อีกหนึ่งความทรงจำ  เขา ‘เจอ’ ภูตที่มองไม่เห็นทุกทีก็มีชะลออยู่ใกล้ๆ ทุกครั้ง ไม่ว่าจะที่ห้องดอกไม้ ที่หมู่บ้าน หรือที่วัด  เสียงจิ๋วๆ วันนี้ไม่ค่อยร่าเริง ฟังดูเหมือนลังเล          ++ คุณครูโตไม่ลองถามคุณครูชะลอดูหน่อยเหรองับ ++          โตมรเลิกคิ้ว แล้วส่ายหน้า          ...ไม่เป็นไรหรอกป๊อง... ไม่จำเป็นแล้วล่ะ ถามไปพี่ลอ... คุณครูชะลอ... ก็ลำบากใจเปล่าๆ...          รู้สึกแปลบวูบในอก แม้ตอนนี้เขาก็ยังห่วงผู้ชายคนนั้นอยู่เหมือนเดิม          เสียงภูตจิ๋วเงียบไปชั่วครู่ แล้วกลับดังขึ้นอีกที คราวนี้ฟังดูมั่นอกมั่นใจ          ++ ถ้าไม่ถามก็ไม่ยุติธรรมกับคุณครูชะลอจิงับ  ถ้าคุณครูโตคิดว่าเด็กนักเรียนทำผิด คุณครูโตจะไม่ฟังคำอธิบายก่อนลงโทษเหรองับ ++          ทั้งในอกยังหนึบหน่วง ยังอดหลุดหัวเราะหึเบาๆ ไม่ได้          ...จริงของเรานะ...          ยังไม่รู้จะถามว่าอะไร แต่เขาก็สูดลมหายใจเข้าลึก ยกมือข้างที่ไม่มีสัมผัสวูบไหวแตะต้อง ล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นกดปุ่มโทรออก          ...เบอร์มือถือ... ปิดเครื่อง...            ...เบอร์บ้าน... ไม่รับสาย...          โตมรระบายลมหายใจ ส่ายหน้าน้อยๆ  ...บางทีโชคชะตาอาจไม่ต้องการให้เขาได้ฟังคำอธิบาย...          เสียงจิ๋วดังขึ้นอีกครั้ง          ++ คุณครูชะลอกำลังจะถึงบ้านแล้วงับ ++ กุญแจประตูรั้วโตมรยังไม่ได้คืน  เขาเปิดเข้าไปเห็นรถยนต์ขับเคลื่อนสี่ล้อคันโต กลิ่นเผาไหม้จากเครื่องยนต์ยังค้างคาสอดแทรกอยู่ท่ามกลางกลิ่นดอกไม้ไทยหอมหวาน  พอเดินผ่านข้างรถก็ยังรู้สึกถึงไอผ่าวจากตัวถังปะทะผิวเนื้อ          ฟ้ามืดแล้ว  ในโถงในครัวปิดไฟมืด มีแต่ห้องทำงานที่เห็นแสงสาดลอดออกมา  โตมรถอดรองเท้าวางเก็บอย่างคุ้นเคย ...คุ้นเคยเกินไป...  สูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเลี้ยวขวาก้าวผ่านกรอบประตูเข้าไปในห้องทำงานที่มีเสียงเพลงเปิดอยู่แผ่วเบา ...เพลงช้าที่พี่ชายเลือกเป็นเพลงเต้นรำด้วยกัน...          ...เธอคงรู้... ฉันยิ้มไม่ได้... ถ้าไม่มีเธอ...          พี่ชายยังอยู่ในชุดทำงาน นั่งหันหลังอยู่บนเก้าอี้ล้อเลื่อนที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ทางขวามือ คงได้ยินเสียงเขาถึงได้หมุนเก้าอี้หันกลับมาทำหน้าแปลกใจ แล้วก็ยิ้ม          “โต?... ทำไมมาถึงนี่ได้ มีอะไรรึเปล่า”          เสียงถามนั้นห่วงใย ใบหน้าอิดโรยอย่างที่สุด โตมรรู้สึกหัวใจอ่อนยวบ          ...นิดเดียว... นิดเดียวเท่านั้น... ได้คำตอบแล้วเขาก็จะไป...          สูดหายใจเข้าลึก ยังนึกไม่ออกว่าควรจะยิ้มหรือเปล่า สายตาเหลือบไปเห็นที่บนโต๊ะ          ...นิตยสารเล่มนั้น...          ภาพผิวเนื้อนวลของหญิงสาวที่เกือบเปลือยทำให้โตมรรู้สึกจุกในอก  พี่ชายพูดเสียงกระตือรือร้น          “โตเห็นรูปรึยัง  พี่ส่งไปให้ไอ้แว่นมันช่วย...”          เสียงพูดขาดหายกลางประโยค ...แต่แค่นี้ก็ยิ่งกว่าเกินพอแล้ว...  โตมรหันกลับไปมองพี่ชาย เห็นฝ่ายนั้นลุกยืนขึ้นช้าๆ หน้าตาเปลี่ยนเป็นวิตกกังวล          “โตเห็นแล้ว?”            ผู้ชายคนนั้นก้าวเท้าเข้ามา  โตมรผงะชักเท้าถอย  ร่างสูงนั่นชะงักค้าง ไหล่กว้างดูห่องุ้มไม่คุ้นตา          “พี่ขอโทษ... พี่คิดว่า...”          “ช่างเถอะครับ”  โตมรขัด พยายามบังคับเสียงสุภาพนุ่มนวลไม่ให้สั่น  “รูปเป็นของพี่ลอ...”  ...ทำไมคำเรียกคำนี้มันบาดคอนักนะ...  “...พี่ลอ... จะทำอะไรก็เป็นสิทธิ์ของพี่อยู่แล้วครับ”          “พี่ขอโทษ...”  เสียงที่เคยเข้มขรึมหนักแน่นตอนนี้ฟังดูเบาหวิวแห้งผาก  “พี่น่าจะถามโตก่อน... พี่น่าจะขออนุญาต...”          “ไม่ต้องหรอกครับ”  โตมรส่ายหน้าช้าๆ  “อย่างที่ผมบอก... มันเป็นสิทธิ์ของพี่อยู่แล้ว...  ถ้าพี่ถาม...”            โตมรหยุดนิ่ง...  ถ้าชะลอถาม?... โตมรก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเขาจะตอบว่าอะไร          ...บางทีแบบนี้ก็คงดีที่สุดแล้ว...          ส่ายหน้าช้าๆ อีกครั้ง  อยากจะยิ้ม แต่กล้ามเนื้อทุกชิ้นบนใบหน้าตอนนี้หนักหนึบจนไม่อาจเคลื่อนไหว  โตมรแค่นหัวเราะเบาๆ ให้กับตัวเอง          ...ให้กับความเชื่อมั่นในตัวพี่ชายจนหมดหัวใจ...          ได้คำตอบตามที่ต้องการแล้ว เจ้าภูตตัวจิ๋วคงไม่บอกว่าเขาไม่ยุติธรรมกับคุณครูชะลอแล้ว          ...ถึงเวลากลับออกไปจากชีวิตของพี่ชายแล้ว...          นั่นก็หมายถึงว่าเขาจะไม่ได้มาที่บ้านหลังนี้อีก ...บ้าน... ที่ทำให้เขารู้สึกว่าได้อยู่บ้านจริงๆ เป็นครั้งแรกในรอบสิบกว่าปี...  เขาจะไม่ได้เจอเจ้าเอกหลานชายคนใหม่ ...และจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวใหม่...          ...เขาจะไม่ได้มีพี่ชายคนนี้อีก...          สูดลมหายใจเข้าลึก  ...แต่มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้น...          สายตาที่มองตรงมาดูยิ่งกว่าอ่อนล้า  โตมรตัดสินใจหมุนตัวกลับหลัง          รู้สึกว่าหัวใจของเขาแหลกยุ่ยเป็นผงไปแล้ว . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 15:21:40

ความคิดเห็นที่ 2 . “อ๊ากกกก!!!... / ง้ากกกก!!!...”          เสียงจิ๋วๆ สองเสียงประสานกันอยู่ในสายลม          “ทำไงดีงับเจ้านาย ทำไงดีง้าบบบบ... คุณครูโตจะไปแล้วง้าบบบบ...”          “จารย์โตคร้าบ อย่าเพิ่งไปจิคร้าบ อยู่คุยกับพี่หนวดให้รู้เรื่องก่อนคร้าบ ยกโทษให้พี่หนวดเถอะคร้าบ  พี่หนวดอย่าเอาแต่เงียบสิคร้าบ พูดอะไรก็ได้คร้าบ คุกเข่าขอร้องจารย์โตก็ได้คร้าบ”          ไม่ประสานเสียงเปล่า ร่างจิ๋วสองร่างบนโต๊ะทำงานวิ่งวุ่นไปทางนู้นทีทางนี้ทีทั้งที่มือยังจับกันไว้แน่น สะดุดนิตยสารเล่มหนาที่วางขวางอยู่จนร่างจิ๋วล้มพากันคะมำ แล้วตะเกียกตะกายจะลุกวิ่งต่อแต่แข้งขาก็พันกันยุ่งจนลุกไม่ขึ้น  เจ้าป๊องร้องโหวกเหวกอยู่บนตัวเจ้านายที่หงายแผ่เป็นรูปดาวห้าแฉกอยู่ตรงภาพเนินอกของหญิงสาวบนปกนิตยสาร          “แย่แล้วง้าบ แย่แล้วง้าบบบบ... คุณภูตลมใจดีช่วยป๋มด้วยง้าบบบบ...”          แล้วก็มีลมกรรโชกมาหอบสองจิ๋วปลิวหวือขึ้นจากหนังสือบนโต๊ะ โตมรชะงัก          หน้าต่างห้องดอกไม้เปิดไว้ ข้างนอกมืดสงบไม่มีความเคลื่อนไหว แต่ในห้องกลับมีลมพัดวูบบนโต๊ะจนนิตยสารเล่มหนักถูกเปิดพลิกเข้าไปในเล่มตั้งหลายหน้า ระหว่างที่เสียงเพลงแผ่วพร่ำถ้อยคำคุ้นเคย          ...แล้ววันหนึ่งเธอก็เข้ามา... ราวกับว่าเป็นเสียงเพลง... เธอทำให้วันคืนของฉันสดใส...          พอสิ้นลมที่กรรโชกวูบเมื่อครู่ กลิ่นดอกไม้หอมหวานจากความมืดภายนอกก็แผ่อวลกลับเข้ามาในห้อง  สายตาของโตมรระค้างอยู่ที่เล่มนิตยสาร ด้วยความบังเอิญมากกว่าที่จะตั้งใจดู แต่แล้วเขาก็สะดุดกับภาพที่ครึ่งล่างของหน้ากระดาษอาบมันฝั่งขวามือ          ...เหมือนฝัน...          ภาพวาดสีนุ่มนวลอ่อนหวาน  ซีกซ้ายที่ย้อนแสงเป็นเงานวลสลัวคือแผ่นหลังเปลือยเปล่า ท่อนบนของผู้ชายร่างกำยำสง่าที่ไม่เห็นหน้า ซีกขวาที่ผู้ชายคนนั้นทอดสายตามองออกไปเป็นภาพไร่นาป่าเขาไกลลิบ พระอาทิตย์สีทองอร่ามกำลังปรากฏขึ้นตรงขอบฟ้า          ...เหมือนอยู่ในนิทาน... เหมือนอยู่ในความฝัน...          โตมรก้าวเข้าไปที่โต๊ะ ก้มมองนิ่ง          ภาพไร่นาป่าเขานั้นเหมือนกับที่เขามองเห็นจากบนลานผาที่พี่ชายเคยขอให้เขายืนเป็นแบบตอนเช้าตรู่          ...งั้นผู้ชายในภาพคนนี้?...          รู้สึกลมหายใจสะดุดหายเป็นห้วงช่วง  หันไปทางซ้าย เห็นพี่ชายมองตามสายตาเขาไปที่หน้านิตยสาร  เสียงเพลงแผ่วเบายังเคล้าคลออยู่ในแสงไฟสีขาวสว่างจากเพดาน  โตมรบังคับเสียงไม่ให้แตกพร่า          “รูปนี้?...”          ฝ่ายนั้นพยักหน้าน้อยๆ สายตายังหลุบต่ำ  โตมรสูดลมหายใจเข้าลึก สะกดเสียงให้นิ่ง          “พี่ลอส่งรูปให้พี่แว่นกี่รูปครับ”          ฝ่ายนั้นเงยหน้าขึ้นกะพริบตาเหมือนตามไม่ทัน          “รูปเดียว... รูปนี้รูปเดียว”          โตมรรู้สึกเหมือนมีคลื่นลมปั่นป่วนอยู่ในช่องอก รู้สึกเหมือนจะสำลักอากาศที่หายใจ ไม่รู้จะหัวเราะหรือจะร้องไห้  หันกลับไปหยิบนิตยสารขึ้นมาพลิกเปิดหาหน้าแฟชั่นชุดว่ายน้ำ          นางแบบนายแบบมากมายร่วมสิบคนจนแยกแยะไม่ถูกจำหน้าไม่ได้          แต่ไม่มีรูปเขา          ไม่มีรูปเขาในกางเกงว่ายน้ำสีฟ้ากับสีขาวที่ถ่ายไว้ในห้องนี้          ปิดนิตยสารเล่มหนาหนัก ค่อยๆ วางกลับลงบนโต๊ะ  ความโล่งใจถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกเสียใจอย่างที่สุด  หันกลับไปหาพี่ชาย          “ผมขอโทษครับพี่ลอ ผมนึกว่า... ผม...”  ละอายจนไม่อยากจะปริปาก แต่เขาก็จำเป็นต้องบอกให้พี่ชายรู้  “ผมขอโทษที่ไม่เชื่อใจพี่...”          หัวคิ้วของพี่ชายขมวดมุ่นอยู่ครู่เดียว แล้วก็กลับเลิกสูงขึ้นน้อยๆ  โตมรรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นมาจับใจ ทั้งที่พี่ชายรักเขาห่วงใยเขาตลอดมา แต่เขากลับเชื่อมั่นในตัวพี่ชายไม่พอ          ...ไม่คู่ควร...          ...เขาไม่คู่ควรกับความรักของพี่ชายเลย...          แค่นยิ้มออกมา ไม่จำเป็นต้องรอคำตอบก็รู้ว่าพี่ชายยินดีอภัยให้เขา แต่เขาเองต่างหาก ที่ไม่อาจอภัยให้ตัวเองได้          สุดท้ายเขาก็ควรต้องออกไปจากชีวิตของพี่ชายอยู่ดี          เหลือบมองพี่ชายอีกทีเป็นครั้งสุดท้าย แล้วหมุนตัวออกเดิน “เดี๋ยว”          เสียงพี่ชายเรียบนิ่ง  โตมรยังคงเดินต่อ แต่พี่ชายก้าวแซงขึ้นมาขวางหน้าไว้จนเขาต้องหยุดก่อนที่จะชน          “โตไม่ผิดหรอกที่ไม่เชื่อใจพี่”  ใบหน้าของพี่ชายดูเครียดขรึม ร่างสูงยังห่องุ้มอยู่เหมือนเดิม  “มีอีกเรื่องที่พี่ไม่ได้บอกโต”          โตมรแค่พยักหน้า  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ตอนนี้เขามั่นใจอย่างที่สุดแล้ว ว่าพี่ชายไม่ทำร้ายเขาแน่นอน          เสียงเพลงเดิมยังคงคลออยู่แผ่วเบา เหมือนถูกเปิดให้เล่นวนซ้ำอยู่อย่างนั้น          ...แล้ววันหนึ่งเธอก็เข้ามา... ราวกับว่าเป็นเสียงเพลง... เธอทำให้วันคืนของฉันสดใส...          พี่ชายเบือนหน้ากลับไปที่โต๊ะทำงาน          “รูปนั้น... เป็นไฮไลท์ของงานประมูล  พี่ตั้งชื่อว่า ‘ส่วนของความฝัน’  พี่หมายถึง... โต...”          ...ใครจะคิด... เพราะเธอเป็นส่วนของความฝัน... ที่ดูราวกับจะห่างไกลนับปีแสง...          พี่ชายยืดตัวขึ้นตรง ...ตระหง่าน... สายตาเข้มลึกคู่นั้นมองตรงมานิ่ง          “พี่รักโต”          โตมรกะพริบตา ...เขารู้อยู่แล้ว...  แสงในตาของพี่ชายทอดอ่อนแบบที่เขาไม่เคยสังเกตเห็น          “พี่ขอโทษ  พี่รู้ว่าโตเชื่อใจพี่ แต่พี่ก็ทำลายความเชื่อใจของโตจริงๆ...  พี่รักโต... ไม่ใช่อย่างน้องชาย”          โตมรกะพริบตาอีกครั้ง รู้สึกเหมือนลมหายใจขาดหายไป แล้วกลับผุดพรูขึ้นมาใหม่จากส่วนลึกที่สุดในร่างกาย          ...ส่วนลึกที่สุดในหัวใจ...          อยากหัวเราะ อยากร้องไห้  ภาพใบหน้าของพี่ชายตอนนี้พร่าพรายระยิบระยับ โตมรแทบสำลักคำพูด          “พี่ลอ... พี่ลอ...”  พยายามบังคับลมหายใจที่เปียกชื้นไม่ให้ระส่ำระสายไปกว่านี้  “พี่ลอพูดจริงนะครับ”          อยากบอกว่ารัก... อยากบอกว่ารักพี่ชายมากมาย... ไม่ใช่อย่างพี่ชาย... แต่ใบหน้าจมูกปากของเขาดูจะปั่นป่วนจนไม่สามารถบังคับได้โดยสิ้นเชิง  โตมรก้าวเท้าเข้าหาพี่ชาย แต่ยังไม่ทันถึง เขาก็รู้สึกว่าถูกกอดรวบไว้แนบแน่น          โตมรไม่ได้หัวเราะ ไม่ได้ร้องไห้ แค่ยกสองแขนขึ้นกอดตอบ และซบหน้าซุกลงบนซอกคอพี่ชายตรงที่เดิม ปล่อยให้กลิ่นของพี่ชายห่อหุ้มเขาไว้จนหมดสิ้นทั้งเนื้อทั้งตัว          ...ทั้งหัวใจ... “เยสสสส!!!”          พากจิ๋วกำมือขวาหงายดึงเข้าหาข้างตัวร้องลั่น          “สำเร็จแล้ว ไอ้ป๊อง สำเร็จแล้วววว...”          “เย้ๆๆ สำเร็จแล้วงับเจ้านาย  ดีใจจังเยยงับ  คุณครูโตกับคุณครูชะลอรู้ใจกันแล้วงับ  เย้ๆๆ”          “มานี่เลยมา”            พากจิ๋วกระชับมือของเจ้าลูกน้องในมือซ้ายของตัวเอง แล้วพาพุ่งตัวไปในอากาศจนถึงหน้าต่างกระจกเหนืออ่างล้างมือ  ในห้องสว่างแต่ข้างนอกมืด บานกระจกใสก็เลยสะท้อนเงาข้างในได้รางๆ  นายพากหยุดแล้วชี้ให้เจ้าป๊องดูภาพสะท้อนของแสงสีเงินระยิบระยับบนคอตัวเอง          เจ้าตัวดีอ้าปากหวอ พอประกายแสงหมดไปก็หันมายิ้มเผล่กับเจ้านาย          “จ๋วยจังเยยงับเจ้านาย  ขอบคุณเจ้านายมากนะงับ”          นายพากพยักหน้า รู้สึกอุ่นขึ้นมาในอก  ปลดห่วงภาระสำเร็จไปอีกเส้น ความหวังที่เจ้าป๊องจะได้ความทรงจำกลับคืนมาก็คงอีกไม่ไกลแล้ว          ...เหลืออีกแค่สี่เส้นเท่านั้น...          เจ้าลูกน้องตัวดีหันไปมองผู้ใหญ่ตัวโตสองคนในห้อง แล้วหันกลับมายิ้มให้เขาอีกครั้ง          “ป๋มรักเจ้านายที่สุดเลยงับ”          นายพากพยักหน้าอีกครั้ง  มือซ้ายของเขายังจับกุมมือขวาของเจ้าป๊องไว้แน่นหนา  นายพากใช้มือขวาที่ว่างจับไหล่เจ้าลูกน้องรั้งเข้าหาตัว แล้วประคองหัวเจ้าลูกน้องให้ซบลงตรงบ่าข้างขวาของตัวเอง ก่อนที่จะเอื้อมแขนไปโอบหลังของเจ้าลูกน้องไว้ทั้งตัว          ความรู้สึกอุ่นแปลกอัดแน่นอยู่เต็มอก          ...ฉันก็รักนายเว้ยไอ้ป๊อง... . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 15:22:27

ความคิดเห็นที่ 3 . บทส่งท้าย แล้ววันศุกร์ก่อนปีใหม่ก็มาถึงครับ  อะฮ่อย... อะฮ่อย...  (มาบ่อยนะภารกิจนี้)          ช่วงกลางวันโรงเรียนจัดงานปีใหม่ พอตกค่ำก็มีงานเลี้ยงค็อกเทลและประมูลภาพเขียนที่ร้านอาหารไม่ไกลจากโรงเรียน ซึ่งเจ้าของร้านเป็นเพื่อนสนิทของศิลาหรือพี่แพนของทุกคน          งานนี้มีสปอนเซอร์สนับสนุนหลายราย เพราะถึงจะไม่ได้ประกาศว่ารายได้จากการประมูลจะนำเข้ากองทุนสำหรับส่งเด็กเรียนต่อวิชาศิลปะในระดับมหาวิทยาลัย และกองทุนเองก็ไม่ได้จัดตั้งในรูปแบบมูลนิธิอย่างเป็นทางการ แต่ก็เป็นที่รู้กันทั่วไปในหมู่คนใกล้ชิด ทั้งของชะลอศิลปินเจ้าของผลงานซึ่งเป็นผู้ดูแลกองทุน และของศิลาผู้รับหน้าที่ชักชวนสปอนเซอร์มาร่วมสนับสนุนการจัดงาน          การแสดงภาพเริ่มล่วงหน้าตั้งแต่วันพุธแล้ว แต่งานเลี้ยงค็อกเทลเพิ่งเริ่มวันนี้ตอนหนึ่งทุ่ม ช่วงนี้เป็นเวลาเสิร์ฟเครื่องดื่มให้แขกผู้มีเกียรติ (และมีสตางค์) เดินชมงานให้ทั่วๆ ดูภาพเขียนที่จัดแสดง จะได้ขบคิดตัดสินใจว่าจะประมูลซื้อภาพไหนบ้าง          ห้องจัดแสดงเป็นโถงกว้างมีผนังเป็นเหลี่ยมมุมหลายด้าน เปิดไฟสว่าง เปิดเครื่องปรับอากาศเบาๆ พอสบาย  ในงานมีเครื่องคอมพิวเตอร์จัดเตรียมไว้หลายสิบชุด ทั้งที่ประจำอยู่บนแท่นข้างภาพแต่ละภาพและวางเรียงแยกไว้ต่างหากที่บริเวณนั่งพักผ่อน สำหรับให้ผู้เข้าร่วมประมูลสามารถสแกนบาร์โค้ดประจำตัวที่ได้รับตอนลงทะเบียนและป้อนราคาที่ต้องการเสนอซื้อได้          แน่นนอนว่าเครื่องคอมพิวเตอร์และโปรแกรมประมูลทั้งหมด ได้รับการสนับสนุนจากสปอนเซอร์โดยไม่คิดค่าใช้จ่าย ด้วยฝีมือการติดต่อประสานงานของศิลาเช่นเดียวกัน โตมรติดรถคีติกับพิชานมาถึงหลังงานเริ่มเล็กน้อย เพราะเมื่อตอนเย็นต้องอยู่ช่วยกันดูแลที่โรงเรียนให้เรียบร้อยก่อน และถึงแม้ร้านอาหารจะอยู่ไม่ไกล แต่เย็นวันศุกร์ย่านใจกลางเมืองแบบนี้ปกติการจราจรก็แน่นขนัดอยู่แล้ว ยิ่งเป็นศุกร์สุดท้ายของเดือนช่วงก่อนปีใหม่ก็ยิ่งทรหดหนักเข้าไปอีก          สามหนุ่มผลักประตูกระจกเข้าไปในห้องแสดงภาพ ไม่ได้แวะลงทะเบียนร่วมประมูล แต่ตรงลึกเข้าไปด้านในโดยทันที          แขกกำลังเริ่มทยอยกันเข้างานเหมือนกัน  ข้างในยังไม่แน่นแต่ที่โต๊ะลงทะเบียนก็ดูอุ่นหนาฝาคั่งชวนให้ใจชื้น  โตมรกวาดสายตาอยู่ครู่เดียวก็เห็นร่างสูงสง่ายืนหันหลังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาวกับกางเกงทำงานขายาวสีดำ ผมยาวรวบไว้เรียบร้อยเลยบ่าลงมาเกือบถึงกลางหลัง คงยังไม่มีเวลาตัดเล็ม          โตมรเดินตรงเข้าไปหาพี่ชาย เห็นอีกฝ่ายยืนเอามือไขว้หลังอยู่ตรงช่องทางเดินที่กว้างเท่ากับประตูสองบานเคียงกัน  พอสายตามองผ่านไปยังช่องที่ไม่ได้เปิดไฟสว่างอย่างด้านนอก สองเท้าโตมรก็หยุดชะงัก          เชือกเกลียวเส้นโตสีทองขึงกั้นไว้ แต่ช่องทางเดินนั้นก็ไม่ได้ทะลุต่อไปที่อื่น ทอดลึกเข้าไปเพียงไม่กี่เมตรก็ตัน ...เหมือนเป็นห้องเล็กๆ เสียมากกว่า... และด้านในสุดนั้นเหมือนมีหน้าต่างกว้างเต็มผนัง สูงจากระดับประมาณสะโพกจนเลยหัวขึ้นไป          ในหน้าต่างนั้นคือสีละมุนอ่อนหวานของไร่นาป่าเขาไกลลิบ กับท้องฟ้าที่กำลังเริ่มเรื่อสว่างด้วยแสงจากพระอาทิตย์ที่กำลังปรากฏขึ้นตรงขอบโลก          และฝั่งซ้ายของกรอบหน้าต่างมีผู้ชายยืนหันหลังอยู่ในเงาสลัวของห้อง แผ่นหลังสีนวลนั้นเปลือยเปล่าเหมือนกับรูปท่อนบนที่โตมรเห็นในหน้านิตยสาร  ดีที่กรอบล่างของหน้าต่างอยู่สูงขึ้นมาถึงระดับสะโพก ทำให้ช่วงล่างทั้งหมดถูกซ่อนไว้ในเงาที่มืดสนิท เห็นต่ำลงไปเพียงแค่บั้นเอวกับเนินโค้งส่วนบนสุดของสะโพกเท่านั้น          ...ซึ่งก็ไม่มีร่องรอยผืนผ้าโผล่พ้นเงาขึ้นมาให้เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว...          โตมรก้าวช้าๆ เข้าไปหยุดยืนเคียงพี่ชาย  ฝ่ายนั้นหันมายิ้ม ...เหมือนไม่ต้องหันมาดูก็รู้ว่าใคร...  สองเสียงเอ่ยปากออกมาเกือบจะพร้อมกัน          “ส่วนของความฝัน...”          พี่ชายหัวเราะเบาๆ ตาคมลึกสะท้อนแสงไฟเป็นประกายพราว  โตมรยิ้มตอบ          “ยังกับเป็นหน้าต่างจริงๆ แล้วก็มีคนยืนอยู่จริงๆ เลยครับ  มิน่า... เมื่อวันขนของ พี่ไม่ยอมให้ผมมาเห็นรูปนี้  จะให้ผมแปลกใจนี่เอง”          เสียงฝีเท้าดังขึ้นข้างหลัง  สองพี่น้องหันไปเห็นพิชานกับคีติเดินยิ้มตรงเข้ามาแล้วยกมือไหว้          “ยินดีด้วยนะครับพี่ลอ”  พิชานพูดเสียงอ่อนโยน  “อนุโมทนาบุญกับพี่ด้วยนะครับ แล้วก็ขอให้ประมูลได้ค่ารูปมากกว่าที่ตั้งใจไว้ทุกรูปเลยนะครับ”          ชะลอยิ้มบางขอบคุณเบาๆ  โตมรชี้ชวนให้พิชานกับคีติดูรูปในห้องสลัวแล้วก็นึกได้ หันกลับไปขมวดคิ้ว          “พี่ฟ่อนครับ ผมลืมถามไปเลย... เมื่อวันก่อนตอนพี่ฟ่อนกับนายคีเห็นรูปนี้ลงหนังสือ ทำไมถึง... เอ่อ...”          พิชานกับคีติมองหน้ากันงงๆ แล้วอาจารย์หนุ่มรุ่นพี่ก็หันกลับมาถาม          “วันก่อนไหน? เมื่อวันจันทร์ที่พี่ฝนฝากคีซื้อหนังสือน่ะเหรอ  ทำไมโตรู้ล่ะว่าพี่กับคีเห็นรูปนี้แล้ว”          โตมรหัวเราะแหะ            “พอดีผมผ่านไปทางหน้าห้องพักพี่ฟ่อนน่ะครับ”            รู้อยู่หรอกว่าไม่เนียน  ตอนนั้นสองพี่น้องในห้องกระซิบกันซะเบา ถ้าเขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงบังตาก็ไม่มีทางได้ยินแน่ แต่ถ้าขืนบอกไปก็คงต้องมาอธิบายอีกว่าแล้วทำไมเขาถึงหนีไปซะเฉยๆ อย่างงั้น          พิชานสบตากับคีตินิดนึง แล้วคีติก็เป็นฝ่ายหันมาบอกเบาๆ ยิ้มๆ          “ก็พี่โตเคยให้ผมดูไฝให้ไงครับ”          โตมรพยักหน้าหงึก  เมื่อวันงานคืนสู่เหย้า พี่ฟ่อนเตือนเขาให้คอยตรวจดูไฝบนหลังเป็นระยะๆ ว่ามันโตขึ้นรึเปล่า แต่พอดีว่ามันอยู่ในตำแหน่งที่เขามองไม่เห็น เอื้อมก็ไม่ถึง ให้พี่ฟ่อนช่วยดูฝ่ายนั้นก็บอกว่าดูไม่ออก เลยตกลงให้นายคีช่วยดูให้เดือนละครั้ง  ครั้งแรกเมื่อวันงานนั่นเลย แล้วอีกทีก็เมื่อช่วงสัปดาห์สอบนี่เอง          “คีก็เลยจำได้ไง”  พิชานเสริมขึ้นมา  “ตาดีชะมัด... รูปเล็กนิดเดียวก็ยังอุตส่าห์เห็นอีก  นี่ถ้าคีไม่ชี้ให้ดูพี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าเป็น... เอ่อ...”  อาจารย์หนุ่มรุ่นพี่สะดุดไป แล้วรีบพูดต่อ  “โตไม่ต้องห่วงนะ พี่กับคีไม่ได้บอกใคร  พี่ฝนก็ไม่รู้”          โตมรยิ้มกว้าง ยกมือไหว้อาจารย์หนุ่มรุ่นพี่ แล้วหันไปบีบไหล่นิสิตหนุ่มรุ่นน้องเบาๆ  รูปแผ่นหลังเปลือยเปล่าของผู้ชาย เห็นแค่นี้จะเป็นหลังใครก็ได้ทั้งนั้น  ถึงรูปรอยกล้ามเนื้อทุกมัดบนภาพจะเหมือนกับกล้ามเนื้อบนหลังเขาก็ไม่เป็นไร  คนที่เคยเห็นเขาถอดเสื้อก็มีแค่คนที่สนิทกันจริงๆ ไม่กี่คนเท่านั้นเอง          หันไปหาพี่ชายก็เห็นฝ่ายนั้นทำหน้านิ่งสนิท แต่เห็นปลายหนวดที่ยกขึ้นนิดเดียวกับประกายตาวิบวับนั่นโตมรก็รู้แล้ว          พี่ชายกำลังอมยิ้ม งานนี้ไม่ใช่งานของเด็ก แต่นายพากและคณะก็ได้รับอนุญาตทั้งจากอาจารย์และผู้ปกครองให้มาโต๋เต๋ได้ครับ          ข้อแม้เพียงอย่างเดียวคือห้ามแตะต้องเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์เป็นอันขาด ไม่ว่าจะด้วยปาก ด้วยลิ้น ด้วยมือ หรือด้วยนิ้ว          หนุ่มน้อยหัวตั้งก็เลยพุ่งความสนใจไปที่ของว่างที่พนักงานถือถาดเดินเสิร์ฟในงาน (แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมพนักงานร้านนี้มีแต่หนุ่มๆ หน้าตาจัดว่าไม่เลว) ปล่อยให้นายกตกับนายแดนควงคู่ เอ๊ย เคียงคู่กันไปดูภาพเขียนที่มุมนั้นมุมนี้กันตามลำพัง          และนอกจากสมาชิกชุมนุมศิลปะชั้นโตๆ บางคนที่ได้รับอนุญาตให้มาร่วมงานด้วยแล้ว ก็ยังมีพี่จีพี่ถั่วกับพี่ติ๊กพี่เป้ที่จารย์โตชวนมาเป็นพิเศษด้วย  นายพากหันไปทางไหนก็เห็นใครๆ เดินกันเป็นคู่  ...รู้งี้ชวนสาวมาด้วยซักคนก็ดี เฮ้อ...          ...แต่ก็ช่างเหอะ... ไอ้นั่นก็แปลกดี ไอ้นี่ก็อร่อย... ปะ... ไอ้ป๊อง... ไปหาของกินกันต่อดีกว่า...          (++ ง้าบบบบ ++) . จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 15:23:25

ความคิดเห็นที่ 4 . การประมูลเริ่มต้นขึ้นตอนสองทุ่ม  เด็กๆ เดินดูตัวเลขราคาบนจอคอมพิวเตอร์ประจำแต่ละภาพอย่างสนุกสนาน ในขณะที่ผู้ใหญ่หลายคนตั้งหน้าตั้งตาสแกนบาร์โค้ดป้อนตัวเลขกันอย่างเอาจริงเอาจัง          พอสามทุ่มปิดประมูล ตัวเลขราคาก็ขึ้นไปเป็นหกหลักหมดทุกรูป ...ยกเว้นเพียงรูปเดียว...          ‘ส่วนของความฝัน’ ...พระเอกของงาน... ตัวเลขราคาเจ็ดหลัก          ชะลอกลับมายืนมองนิ่งอยู่ตรงที่เดิม ตรงหน้าเชือกเกลียวสีทองเส้นโตที่กั้นไม่ให้แขกเดินเข้าไปในห้องเล็กที่ตั้งภาพไฮไลท์ของงานไว้          ...ใจหาย...          ยินดีกับตัวเลขจำนวนเงินที่ภาพนี้เติมเต็มเข้ามาในกองทุน ...ตอนนี้ทีมงานของศิลาคงกำลังดำเนินการรับบัตรเครดิตจากผู้ประมูลแล้ว... แต่ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า...          ...เสียดาย...          ตลอดชีวิตการเป็นนักวาดภาพอาชีพ ชะลอไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย  เขารักงานของตัวเองทุกชิ้นก็จริง แต่ไม่เคยรู้สึกว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต          ...อย่างชิ้นนี้...          เสียงแขกเหรื่อพูดคุยกันจอแจ เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาหาจากข้างหลัง ไม่ต้องหันไปดูเขาก็รู้ว่าใคร          “พี่ลอครับพี่ลอ!”  เสียงน้องชายตื่นเต้น พอหันกลับไปก็เห็นฝ่ายนั้นยิ้มกว้างยิ่งกว่าปกติ สองตาเป็นประกายวาววับ  “พี่ลอทราบรึยังครับว่าใครประมูลได้รูปนี้”          ศิลปินหนุ่มยิ้มน้อยๆ ส่ายหน้า  ทั้งงานมีรูปนี้รูปเดียวที่มีคน นอกนั้นเป็นรูปวิวล้วนๆ แถมคนในรูปนี้ก็เป็นผู้ชายเปลือยหลังอวดกล้ามเนื้อสวยงามสมบูรณ์แบบอีกต่างหาก  คงเป็นลูกค้าเศรษฐีคนใดคนหนึ่งของเขานั่นแหละที่ยอมทุ่มประมูลด้วยราคาสูงขนาดนี้          “พี่ว่านครับ!”  น้องชายก้าวเข้ามาใกล้  “เพื่อนพี่แพนที่เป็นเจ้าของร้านลานหญ้าเนี่ยครับ  พี่เขาบอกว่าจะตั้งภาพไว้ตรงนี้แบบถาวร ให้เป็นส่วนหนึ่งของการตกแต่งห้องนี้เลยครับ”          ชะลอพยักหน้าน้อยๆ  เจ้าน้องชายขยับเข้ามาจนเกือบชิด ท่าทางดีอกดีใจทำเสียงกระซิบ          “ดีจังเลยนะครับ”  ดวงตาคู่นั้นดูซุกซนวิบวับ  “เราจะได้มาดูได้บ่อยๆ ไว้เรามากินข้าวที่นี่กันนะครับ”          ชะลอยิ้ม โตมรรู้สึกอุ่นฟูอยู่ในอก          เห็นพี่ชายยิ้มทีไรก็รู้สึกว่าโลกสว่างไสวมากมายยิ่งขึ้นกว่าเดิมทุกที          ...อยากเห็นพี่ชายยิ้มแบบนี้ทุกวัน...          “ยินดีด้วยนะครับ”  โตมรสบตาพี่ชายนิ่ง  “ผมเห็นตัวเลขยอดรวมแล้ว  เด็กๆ ของพี่ลอต้องได้เรียนต่อกันทุกคนแน่ครับ  ได้ยินแขกกับสปอนเซอร์หลายคนบอกพี่แพนด้วยว่า ปีใหม่ปีหน้าอยากให้จัดอีก เขาจะมาร่วมงานกันแน่นอนครับ"          พี่ชายพยักหน้าน้อยๆ แต่สายตาเข้มขรึมคู่นั้นเหมือนมีประกายไหวริกลึกล้ำ          “ขอบคุณมากนะโต”          น้ำเสียงนั้นเรียบนิ่งอย่างที่คุ้นเคย  โตมรยิ้มอ่อน          “ด้วยความยินดีครับพี่ชาย  ที่จริงผมไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย พี่ลอกับพี่แพนก็รู้จักกันอยู่แล้วด้วยซ้ำ”          คราวนี้พี่ชายส่ายหน้า          “ไม่ใช่แค่นั้นหรอก”            พี่ชายเอื้อมมือแตะศอกเขาเบาๆ โตมรก้าวเข้าไปยืนเคียง หันมองตามสายตาพี่ชายไปยังภาพเอกในงาน  พี่ชายพูดต่อเสียงอุ่น          “ขอบคุณที่โตเข้ามาในชีวิตพี่  โตก็รู้ว่าพี่พูดไม่เก่ง แต่พี่ก็อยากบอกว่าพี่ดีใจ  ไม่คิดว่าจะมีวันนี้จริงๆ”          ...ใครจะคิด... เพราะเธอเป็นส่วนของความฝัน... ที่ดูราวกับจะห่างไกลนับปีแสง...          เนื้อเพลงที่พี่ชายเลือก... บอกไว้ว่าอย่างนั้น  โตมรยิ้มส่ายหน้าน้อยๆ ...เขาเองก็ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้เหมือนกัน...  แล้วก็ขมวดคิ้ว หันไปหาพี่ชาย          “พี่ลอครับ... พี่ลอ... เอ่อ... อืม... พี่ลอรักผมตั้งแต่ตอนไหนอะครับ  หมายถึง... เอ่อ... หมายถึงแบบที่ไม่ใช่น้องชายอะครับ”          หางเสียงเบาจนเกือบเหมือนกระซิบ  สงสัยก็สงสัย แต่เขินก็เขิน  ถามไปแล้วก็หวังว่าตัวเองคงไม่หน้าแดงหรอกนะ  ...วันนี้เด็กๆ อยู่กันตั้งหลายคน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าล่ะแย่เลย...          พี่ชายหันมายิ้มอ่อน          “ไม่รู้เหมือนกัน... มาสงสัยก็ตอนที่พี่ไปหมู่บ้านแล้วโตไม่ได้ไปด้วยนั่นแหละ หันไปทางไหนก็รู้สึกมันเงียบๆ เหงาๆ ไปหมด  ขากลับพี่ก็เลยรอไม่ไหว ต้องแวะไปหาโตที่สระก่อน  แล้วพอเห็นโตอีกที พี่ก็รู้...”          เสียงพี่ชายขาดหายไป แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะโตมรมองเห็นความหมายทั้งหมดในสายตาคมลึกคู่นั้นแล้ว          “แต่พี่ก็ไม่คิดจะบอกผมใช่มั้ยครับ”          พี่ชายพยักหน้า แล้วก็ขมวดคิ้วยุ่ง  “แต่พี่ก็บอกโตไปแล้วนะ โตซะอีก ยังไม่เห็นบอกพี่ซักคำ...”          เห็นพี่ชายทำหน้าคล้ายจะงอนแล้วโตมรก็หัวเราะเบาๆ          “ก็พี่ลอเก่งอะ ขนาดไม่บอกยังรู้เลย ทำได้ไงเนี่ย”  เปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วมั่ง  “เอ... นั่นดิครับ ผมยังไม่ได้บอกซะหน่อย แล้วพี่ลอรู้ได้ไงอะ”          “น้องพี่ทั้งคน แค่นี้ไม่รู้ได้ไง”            พี่ชายยักคิ้วหัวเราะเสียงต่ำในลำคอ  พอเห็นโตมรหรี่ตาใส่ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้พูดต่อ          “จริง... ไม่ได้พูดเล่น  ที่พี่ไม่คิดจะบอกเพราะกลัวโตเสียใจว่าพี่ชายคนนี้ก็ไม่ต่างจากผู้ชายพวกนั้นที่มาชอบโตไง  แต่พี่ก็ไม่อยากหลอกโต...”  เสียงเปลี่ยนเป็นจริงจัง  “เพราะถ้าโตจะเชื่อมั่นในตัวพี่จริงๆ พี่ก็คิดว่าโตควรต้องรู้...  ตอนนั้นกะว่าโตคงเกลียดพี่แน่แล้ว...”          พี่ชายไม่ได้พูดต่อ แต่สายตาคู่นั้น...          โตมรเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมวันนั้นพี่ชายถึงได้ดูออก          ท่าทาง... สีหน้า... แววตา... ทุกอย่างที่เป็นตัวเขามันคงฟ้องไปหมดแล้ว          “พี่ลอครับ”  ส่งเสียงเรียกเบาๆ          “หืม”  พี่ชายมองตอบกลับมานิ่ง          โตมรกลืนน้ำลาย  วันนั้นเขายังไม่ได้บอก แต่วันนี้...          “ผมรักพี่ลอครับ... แล้วก็... ไม่ใช่อย่างพี่ชายด้วยครับ”          พี่ชายยิ้ม สายตาคมลึกคู่นั้นอุ่นหวานจนเหมือนจะโอบกอดเขาไว้หมดสิ้นทั้งเนื้อทั้งตัว          ...อยากเห็นพี่ชายยิ้มแบบนี้ทุกวัน... แสงไฟในห้องจัดแสดงหรี่สลัวหมดแล้ว เหลือเพียงบริเวณหน้างานที่ยังมีคนชุมนุมกันอยู่          พากเพียรยืนกอดอกอยู่ใกล้แท่นสูงที่เครื่องคอมพิวเตอร์ถูกเก็บไปเรียบร้อย มองอาจารย์พละหนุ่มกับศิลปินรุ่นพี่ผมยาวที่ยืนเคียงกันหันหลังมาทางนี้          ไม่เห็นหน้า แต่กลิ่นอายของความสุขสงบบางอย่างกรุ่นอวลอยู่ตรงนั้นจนหนุ่มน้อยรู้สึกได้          หลุบตาลงมองท่อนแขนตัวเองที่กอดอกไว้ เห็นเจ้าลูกน้องตัวจิ๋วนั่งนิ่ง หัวพิงลงมาบนอกซีกซ้ายของเขา          ...เสียดายที่ตัวไม่เท่ากัน... ไม่งั้นเขาคงกอดคอเจ้าป๊องอย่างที่กอดคอนายกตนายแดนเพื่อนรัก...          ...อย่างที่เคยกอดไอ้ป้อง... ปกป้อง...          ...เพื่อนรักอีกคน...          เงาคนวูบไหวอยู่ตรงหางตา... ทางขวา... แล้วก็ทางซ้าย...          หันขวาไปเห็นพี่ติ๊ก ถัดไปเป็นพี่เป้... หันซ้ายไปเห็นพี่จี ถัดไปเป็นพี่ถั่ว          พี่ติ๊กกับพี่ถั่วสนิทกับอาจารย์โตมรมาก ...รักอาจารย์โตมรมาก... เห็นแบบนี้ก็คงจะมีความสุขไปด้วย          และพากเพียรรู้ว่าเจ้าป๊องก็กำลังมีความสุขไปกับภาพตรงหน้าด้วยเหมือนกัน          เผลอก้มหน้าเอาจมูกไล้ปลายผมของเจ้าลูกน้องตัวจิ๋วเบาๆ          บางที... คนบางคนอาจต้องใช้เวลานานเหลือเกิน กว่าจะได้พบเจอคนที่ใช่          และเมื่อถึงวันนั้น... ขอเพียงรู้ค่าของกันและกัน... ตั้งใจทำทุกวันให้ดีที่สุด... แค่นี้...          ก็พอแล้ว จบภารกิจที่ 6  อย่าให้รู้นะว่ารัก จากคุณ : พิธันดร เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 15:24:36

ความคิดเห็นที่ 5 . คุยกันท้ายเรื่อง ในที่สุดก็ลากยาวมาถึงตรงนี้นะครับ อย่าว่าแต่คนอ่านเลย คนเขียนก็เสียวๆ อยู่ว่ามันจะจบมั้ยเนี่ยภารกิจนี้ เป็นภารกิจที่เขียนยากมากมาย เขียนข้ามปี ลงข้ามปี โอ้ ยาวเหยียดมหาศาล ปีนี้มีความเปลี่ยนแปลงของชีวิต จะต้องย้ายถิ่นฐานเป็นการใหญ่ คงอีกหลายเดือนกว่าจะได้เริ่มโม่ภารกิจที่ 7 นะครับ กะไม่ถูกจริงๆ ว่าจะเสร็จเมื่อไหร่ หวังว่าปีหน้าคงจะได้ลง เว้นนานๆ นี่ไม่ดีแฮะ คนอ่านลืม ส่วนคนเขียนเครียด ฮ่าๆๆ สำหรับภารกิจนี้ คงจะมีหลายจุดที่คนอ่านรู้สึกสะดุดหรือติดค้างข้องใจ ถ้าพอมีเวลาก็อยากจะขอรบกวนให้ช่วยบอกกล่าวสักนิดนะครับ ผมจะได้เก็บข้อมูลไว้ใช้ปรับปรุงต่อไป ความคิดความรู้สึกของอ่านมีค่ามากมายเสมอสำหรับผมครับ ใครที่นั่งอ่านมาเงียบๆ ไม่ได้ลงชื่อ ไหนๆ ก็จบแล้ว มาลงชื่อแสดงตัวทักทายกันนิดก็ดีน้า จะได้อุ่นๆ อิๆ ขอบคุณเพื่อนๆ ที่ติดตามและเป็นกำลังใจตลอดมาคร้าบ 17 พ.ค. 54 . จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 15:25:16

ความคิดเห็นที่ 6 บางที... คนบางคนอาจต้องใช้เวลานานเหลือเกิน กว่าจะได้พบเจอคนที่ใช่ .. .. บางคนหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ .. .. กว่าจะจบเนอะ รออ่านเม้นต์ จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย (สิงห์อมบ๊วย) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 16:01:58

ความคิดเห็นที่ 7 ในที่สุด จารย์โตขึ้นแท่นเป็นนายแบบนู้ดจนได้ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 16:07:31

ความคิดเห็นที่ 8 ง่า...คุณพีท จบแบบไม่ให้สุ้มให้เสียง แปะไว้อ่านที่บ้านคืนนี้เนอะ โม่งานก่อน ... รายงานเพียบ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 16:12:21

ความคิดเห็นที่ 9 การี๊ด... เฮียพีทเขียนภารกิจที่ 6 จบแล้ว ลงชื่อเป็นที่ระลึกดีกว่า อิอิ เกดตามอ่านไม่ทันอ่ะค่ะ ลืมอันเก่าไปแล้ว จะไปตามก่อนก็ไม่มีเวลาเลยช่วงนี้ เป็นกำลังใจให้เฮียแล้วกันเนอะๆ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 17:25:54

ความคิดเห็นที่ 10 ไม่ได้ลงชื่อทุกตอน แต่ก็ตามอ่านอย่างเหนียวแน่นนะคะ คู่นี้ โตๆกันแล้ว เลยรู้ใจกันดี นายพากกับเจ้าป๊องก็เลยไม่ได้ทำอะไรตามเคย นอกจากคอยลุ้นกับขอของกิน (ฮา) สงสัยค่ะพี่พีท คู่สุดท้าย จะใช่คู่นายพากเองรึเปล่าเนี่ย? และสงสัยยิ่งกว่า... คือเหลืออีกสี่คู่ กว่าหนมจีนจะรู้ว่าใช่นายพากหรือไม่ใช่ ต้องรออีกสี่ปีเลยรึเปล่าคะ (แง..Y^Y) จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 18:12:18 A:58.8.61.207 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 11 อ๊ากกกก ตอนเห็นหัวกระทู้ที่เป็นเลขบท + บทส่งท้าย เล่นเอาเกือบกรี๊ดลั่นบ้านเลย ไม่ใช่เพราะดีใจนะคะ แต่ใจหายอ้ะ แบบว่า...จบแล้วเหรอ ทำไมอ้ะ เขาทำอะไรผิดถึงได้จบเร็วงี้ ต่อไปแพนด้าจะเป็นเด็กดีก็ได้ มาเขียนต่อเถอะนะ ฮือๆๆ (บ้า) สรุป บ่นเพราะไม่อยากให้พี่หนวดกับจานโตรีบจบนั่นเอง อยากอ่านไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ และ เรื่อยๆ เพราะไม่รู้กว่าจะได้อ่านภารกิจต่อไปนี่มันอีกนานแค่ไหน อีกอย่างการได้อ่านตอนใหม่ทุกวันอังคารนี่มันคือไฮไลท์ของวีคนั้นสำหรับเขาเลยนะ อะฮึก *แพนด้ากัดผ้าเช็ดหน้า น้ำตาหยดเหมาะแหมะ* แต่ไหนๆ ข้าวสารก็กลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว(?) พออ่านจนถึงบทส่งท้ายก็อดดีใจกับคู่นี้ไม่ได้ ตอนแรกก็แอบเสียวเหมือนกันว่าพี่แว่นแกใช้กลอุบายไหนมาแอบขโมยไฟล์รูปไปจากพี่หนวดหรือเปล่า โชคดีไปที่เป็นรูปที่ไม่เห็นหน้า แล้วก็ทำให้สองคนนี้เขาได้ยอมรับความในใจให้อีกฝ่ายรู้เสียที ไม่งั้นสงสัยมีแววได้ติดตามอ่านกันไปเรื่อยๆ เกินบทที่สี่สิบแหงๆ เอิ้กๆๆ ห่วงคอไอ้ป๊องยังเหลืออีกสี่ห่วง เท่ากับเหลืออีกสี่ภารกิจให้ติดตาม ตอนนี้ได้เห็นชื่อพี่ว่านก็ไม่รู้จะได้ออกมาเป็นตัวเด่นในภารกิจต่อๆ ไปหรือเปล่า ยังไงจะรอภารกิจต่อไปด้วยใจจดจ่อนะคะ ระหว่างนี้ก็เอารักสามเส้าของตาพิถกับคุณฉัตรและคุณคันธัพออกมาให้อ่านไปก่อนก็ได้นะ หุหุ   จากคุณ : แพนด้าไม่อยากให้จบง่ะ (Applebee) เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 19:31:44

ความคิดเห็นที่ 12 คุณพีท ตัดจบงี้เลยเหรอ นึกว่าจะลากยาวถึง 40 ตอนซะแล้ว กว่าจะบอกกันได้ ลุ้นแทบตาย ว่าแต่ ภารกิจหน้า ขอเป็นพี่แพนนะ อยากอ่านนนนนนนนนนน จากคุณ : beemanufan เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 19:52:50

ความคิดเห็นที่ 13 จบเร็วจังเลย..... ตั้งตารอภาคต่อไปนะจ๊ะ..... เจ้าป๊อง จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 21:29:41

ความคิดเห็นที่ 14 รอภารกิจต่อไปค่ะ สู้ๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 21:53:16

ความคิดเห็นที่ 15 จากคุณ : หยกสีน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 23:23:28

ความคิดเห็นที่ 16 อ่ะ   ต้องรออีกหลายเดือนเลย ต้องคิดถึงเจ้าป๊องแน่ๆ อย่านานเกินไปนะคะ ....... จากคุณ : Hey VEE เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 14:36:11

ความคิดเห็นที่ 17 ว้า จบซะแล้ว ใจหายเหมือนกันนะคะคุณผู้กำกับ ปกติอ่านช้ามาก (แบบว่าสายตาไม่ค่อยดี...อ๊ะๆ สั้นบวกเอียง ไม่ใช่ยาวนะคะ) แต่สำหรับนายพากกับเจ้าป๊องแล้วทำไมอ่านไว๊ไวก้ไม่รู้ และแน่นอน สายตาพัฒนาไปอีกหลายลำดับเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ อีกนานกว่าจะกลับมา ทุกคนต้องคิดถึงเจ้าป๊องกับคุณพีทแน่ๆค่ะ หมายเหตุ...ชะนีก็ไม่เลวนะคะ น่ารักดีซะอีกเอ้า จากคุณ : schneesturm เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 19:13:39

ความคิดเห็นที่ 18 เนื่องจากกระทู้นี้เป็นกระทู้สุดท้าย จะอู้ไปตอบอังคารหน้าก็กระไร แวะมาตอบเป็น ระยะๆ เลยแล้วกันเนอะครับ คุณสิงห์ (6) บางที... บางคนหาเท่าไหร่ก็ยังไม่เจอ (ห้ามตกคำสำคัญ) บางที ไม่สำคัญว่าเจอเร็วหรือช้า ถ้าได้เจอคนที่ใช่นะตัวเอง เพราะฉะนั้น... รอต่อไป อิๆๆ กว่าจะจบ... ผู้กำกับแทบตาย เฮือก... พี่โก้ (7) เห็นแค่หลังกับเอวนี่ ก็ถือว่าเป็นนายแบบนู้ดได้แล้วเหรอครับ ฮ่าๆๆ (ใช้เกณฑ์นี้ เมืองไทยมีนายแบบนู้ดเพิ่มขึ้นจมเลยนะเนี่ย กรึ๊ย...) คุณดาว (8) ไม่ให้เสียงจริงเหยอ แบบว่าแอบๆ ใบ้มาตั้งหลายบทแล้วน้า (ใบ้ด้วยเลขบท กร๊าก) ขอให้รายงานเสร็จไวๆ นะครับ มะเกดช่อ (9) จริงๆ โม่จบตั้งแต่ก่อนลงแล้วล่ะ แต่เพิ่งลงจบ ฮ่าๆๆ (เดี๋ยวนี้โม่ไปลงไปไม่ไหว ทำไม่ทันอะ แก่แร้ว)  ยังไม่ต้องอ่านก็ได้จ้า เพราะเรื่องชุดนี้... ยังอีกนานนนน หนมจีน (10) จ๊ะเอ๋ ขนาดรู้ใจกันนะเนี่ย ยังอืดดดด อาดดดด ลากมาป่านนี้ เฮ้อ เฮือก ผู้กำกับ ทำอะไรผิดไปน้า ปวดหัวเจงๆ  (ไอ้สองจิ๋วนั่นเคยทำอะไรมั่งรึเปล่านะ จำไม่ได้ ฮ่าๆ เห็นแต่ขอส่วนบุญตั้งกะภารกิจสองนู่นแล้ว) ไอ้สงสัยทั้งสองสงสัยนี่ ข้อแรกตอบไม่ได้ (เพราะยังไม่ได้คิด กร๊าก) ส่วนข้อ สองนี่... เอ่อ... ถ้าไ่ม่หลุดเกินสี่ปีก็ถือว่าโชคดีแร้ว ฮือๆ คุณด้า (11) อ๋าย อย่ากรี๊ดจิ เดี๋ยวที่บ้านตกใจ ไม่ให้เล่นเน็ตนะ (เป็นอันตรายต่อสุขภาพจิต?) เอ่อ สองพี่น้องคู่นี้ เขาหวานกันมานานมากแล้วนะ ปล่อยให้เขาจบๆ กันไปดีกว่า (เอ๊ะ ฟังดูแปลก?) ไม่งั้นมันคงเป็นมหากราบแน่เลย เฮือก...  เอางี้ ขอแนะนำ ไฮไลท์ใหม่ประจำวันอังคาร พี่เชษฐ์กับน้องภัทร เย้... ตาพี่แว่น (เอ๊ะ หรือยายพี่แว่นนะ งงๆ) ยังไม่ได้ลงไม้ลงมือถึงขนาดนั้น อาจจะ กลัวตาย เพราะพี่ลอคงขบหัวแน่ๆ นี่ถ้าไม่ได้รูปวาดรูปนั้น ก็คงไม่ได้คุยกันจริงๆ (แล้วตกลงห่วงมันหลุดไปได้ไงเนี่ย? น่าจะเป็นห่วงพี่ลอเนอะที่หลุด ป.ล. พี่ลอ มีห่วงตั้งแต่เมื่อไหร่?) เรื่องพี่ว่าน เฉลยเลยได้มั้ยอะ หรือไม่ควรเฉลย อะไม่เฉลยละกัน อิๆๆ ส่วนตาพิถ ขอเข็นอีกแปร๊บครับ แฮกๆ คุณบี (12) ตัดจบกันต่อหน้าต่อตา ฮือๆ มันด้วนไปรึเปล่าคุณบี ช่วยบอกหน่อย จะได้ไปตัด อีก เอ๊ย ไปจัดการขัดถูให้ดีขึ้นครับ  ส่วนภารกิจหน้า ขอพี่แพนเหรอ ได้ครับ จะ หาโอกาสให้พี่แพนมาปรากฏตัวซักบทสองบทนะ แบบนี้ใช่ปะ อิๆๆ คุณปอม (13) กร๊าก คุณปอม! แกล้งแซวผมชิมิ ลากมาตั้งสี่เดือนกว่าๆ นี่ ไม่เร็วมั้งคร้าบ ฮ่าๆๆ มามะ ไอ้ป๊อง มากินแพนเค้กกันดีกว่า ซ้วบๆ คุณเร่ (14) ขอบคุณคร้าบ สำหรับกำลังใจสม่ำเสมอ ชอบไม่ชอบตรงไหน บอกได้นะครับ ยินดีและอยากรับฟังเป็นอย่างยิ่ง คุณหยก (15) ฮั่นแน่ มากลิ้งไปกลิ้งมา ขอบคุณที่ลงชื่อทักทายครับ (นี่มาทักเฉยๆ หรือมาอ่าน ด้วยเนี่ย?) คุณวี (16) จ๊าก อย่านับเป็นเดือนสิครับ ผมใจแป้วเลย คือ... เอ่อ... เนื่องด้วยภารกิจย้าย บ้าน สามเดือนนับจากนี้ยังไม่ได้ลงมือโม่แน่ๆ (ส่วนเกินสามเดือนไปแล้วจะได้ โม่ตอนไหนก็ยังไม่มั่นใจ) ขอนับเป็นปีแทนได้มั้ย แหะๆๆ คุณชะนี (อ่า... ตกลงเอาแบบนี้นะครับ ^^) (17) ใจหายมากๆ ครับ คือผู้กำกับอะใจหาย อยู่กับน้องโตพี่ลอมาก็น้านนาน (ข้ามปี) อยู่ดีๆ ต้องจากกันไปซะแล้ว ฮือๆ (ชั่วคราว เพราะเรื่องชุดนี้มีดารารับเชิญโผล่ ข้ามภารกิจมาอยู่เรื่อย อิๆ)  คุณชะนีอ่านได้ไวเหรอครับ เก่งชะมัด ขนาดผม เป็นคนเขียนเอง ยังอ่านช้าเลย แบบว่า ประโยคมันยาวย้วย อ่านแล้วงงเอง กร๊าก ว่าแต่ชอบไม่ชอบตรงไหน บอกกล่าวกันมั่งนะคร้าบ ขอบคุณครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 19:34:38

ความคิดเห็นที่ 19 ยิ้มกันไปยิ้มกันมาก็จบซะละ เปิด....เผย.....กันขนาดนั้น กว่าจะมารู้ใจกันได้นะ จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 54 00:48:50

ความคิดเห็นที่ 20 weekly report อ่ะค่ะคุณพีท ไม่เยอะหรอก แต่บ่อย !!!! แล้วนี่จะย้ายบ้านเข้ามาใกล้ๆ เค้าป่ะ? หรือยิ่งหนีไปไกลกว่าเดิม??? อิอิ ตราบลมหายใจไม่สิ้น เค้าจะรอภารกิจของสองเจ้านายกับลูกน้องน่ารักนี้ต่อปายยยยย ^_____^ ปล. ให้เค้าไปช่วยย้ายบ้านมะ? จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 54 08:03:24

ความคิดเห็นที่ 21 เดี๋ยวแพนด้าจาเก็บเงินไปทัวร์ยุโรป รอรับเค้าด้วยน้า อิอิอิ จากคุณ : แพนด้ารอเฉลยพี่ว่าน (Applebee) เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 16:26:17

ความคิดเห็นที่ 22 แปะโป้งเม้นจนสิ้นเดือนนะคับ เหลือสอบอีกตัว แหะๆ จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 19:26:21

ความคิดเห็นที่ 23 คุณริเวอร์ (19) นั่นสิครับ ยิ้มกันอยู่นานมากกกก พี่ยิ้ม น้องยิ้ม กว่าจะมารู้ใจกันได้ คนอ่านเหนื่อย (ผู้กำกับก็เหนื่อย ฮ่าๆๆ มีแต่ไอ้พากกับไอ้ป๊อง ไม่เหนื่อยเพราะอู้ตาหลอด) คุณดาว (20) ไม่เยอะแต่บ่อย? ฟังดูคล้ายๆ ว่าตอนบ่อยเนี่ย มันจะเยอะนะ ฮ่าๆๆ  คราวนี้ย้ายไป ไกล๊ไกลครับ ไกลกว่าเมืองไทยอีกแหละ ไปปู๊นเลยครับ (นึกถึงตอนเก็บของแล้ว สยองมาก เพราะสองตายายสะสมสมบัติเอาไว้มหาศาล เฮือก!)  ภารกิจหน้าก็ขอ เวลาหายใจหายคอ (และอู้) อีกหน่อยนะ อิๆๆ คุณด้า (21) พี่ว่านยังไม่มีอะไรจะให้เฉลยอะจิ อิๆ แต่ตาพิถมาแล้วนะครับ มาแบบไม่ค่อยหวือหวา เท่าไหร่ เพราะต้องเก็บตกเดือนที่หายไปก่อน เดี๋ยวเดือนหน้าอาจจะหวือ (เหย้ย) ระหว่างนี้ก็ค่อยๆ เก็บตังค์เลยนะ ทิพ (22) จ้า แปะๆๆ โป้งๆๆ ทำสอบให้ได้ดีๆ เสร็จแล้วค่อยมาอ่านจ้า จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 54 15:13:28

ความคิดเห็นที่ 24 ในที่สุดก็ตามอ่านจนจบจนได้ เย้ๆๆๆๆๆๆ (แต่ขาดไปประมาณสองสามบทที่ลิงค์เปิดไม่ได้ ToT) คุณพีทตัดจบจนเหวอเลยค่าา เพราะเนตรคิดไปไกลแระ ว่าน่าจะมีอีกซักสี่ห้าบทอ่ะค่ะ แต่ก็ยังสนุกอยู่ค่ะ อยากติดตามอาจารย์โตไปอีกซักพักจังเลยยยย คุณพีทททท ทำแบบนี้ได้ไงค้าาา พี่แพนโผล่มาแว้บเดียวเองงง แวบเล็กๆ ด้วยยยย ยังไม่ทันหายตื่นเต้นที่ได้เจอพี่แพนเลยยย พี่แพนก็หายไปอีกแล้วววววววว คิดถึงพี่แพนๆๆๆ (แอบสงสัยอายุพี่แพนซะแล้ววว นอกจากพี่ว่านแล้วเนี่ย พี่แพนเป็นพี่ทุกคนเลยง่าา) (ถ้าเป็นไปได้ก็อยากรู้ป๊อปปี้เลิฟของพี่แพนบ้างจังเลยค่ะคุณพีท ^^) ภารกิจนี้เจ้าป๊องกับนายพากอู้งานสุดๆๆๆๆ ผู้กำกับน่าจะลงโทษนายพากบ้างน้าาา อิอิ ปล. คุณพีทย้ายบ้านเมื่อไหร่ค่ะเนี่ย ขอให้โชคดีนะค้าาา จากคุณ : น้ำตาค้างฟ้า เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 54 16:37:37

ความคิดเห็นที่ 25 มาทำผลงานเอาตอนหลังนี่เอง อ๊ะโธ่ นึกว่าจะได้อ่านฟรีภาคนึงซะละ อิอิ ข้อคิดที่ดีที่สุดจากภาคนี้คงเป็น การไม่ด่วนตัดสินใจก่อนจะรู้จะเห็นด้วยสองตาของตัวเอง เนอะ ฉากที่ชอบที่สุด อืมมมม ชอบตอนไปวาดรูป+วิ่งเล่นกัน สามคนพ่อลูกคับ เหตุผลไม่มากไม่มาย แค่รู้สึกอบอุ่นใจ รู้สึกถึงความรักที่แต่ละคนมีให้กัน อ่านไม่มีสะดุด หรือถ้ามีก็คงบอกไปหมดแล้ว จำไม่ได้ ฮาาา คราวนี้เม้นน้อยหน่อย กลัวน้องคอมเธอจะงอแงต้องปลุกปล้ำกันต่ออีกอาทิตย์ แหะๆ ปล. แอบคิดถึงโต๊ะ แหะๆ จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 05:07:08

ความคิดเห็นที่ 26 คุณเนตร (24) อุตส่าห์หาเวลามาตามอ่านจนจบ ขอบคุณมากครับ ตัดฉับห้วนไปใช่มั้ยเนี่ย น่าตีจริงๆ ผู้กำกับก็ยังอยากเล่นกับจานโตอยู่เลย เฮ้อ เฮือก ไอ้ป๊องไม่น่าไปทำให้ห่วงหลุดเลย เนอะ อิๆๆ  พี่แพนโผล่มานิดๆ หน่อยๆ พอชื่นใจครับ โผล่มาเยอะๆ เดี๋ยวแย่งซีน พระเอกจิ (ข่าวว่าแย่งประจำ ฮ่าๆ)  คุณเนตรช่างสังเกตมากๆ มีพี่ว่านคนนึงที่ไม่ได้ เรียกพี่แพนว่าพี่ นอกนั้น หมดเลยทุกคนจริงๆ ด้วยแหละ ฮุๆๆ  ป๊อปปี้เลิฟของพี่แพน เหรอครับ อืมๆ สงสัยต้องขอเวลาขุดคุ้ยนานหน่อย รายนี้เขาไม่ค่อยเปิดเผยประวัติ ชีวิตซักเท่าไหร่อะจิ  ส่วนไอ้ป๊องกับไอ้พาก คุ้นๆ ว่าอู้มาตลอดทุกรายการ ลงโทษ ไงดีหว่า เอาไอ้พากไปทิ้งหลังบ้าน แล้วเอาไอ้ป๊องมาฟัดเล่นดีกว่า ง่ำๆๆๆ ป.ล. วันย้ายบ้าน ไว้จะไปอัพไว้ที่บล็อก บ้านสวนฝันพิธันดร นะครับ ทิพ (25) โอ๊ว สอบเสร็จแล้ว ยินดีด้วย เตรียมตัวทำงาน ฮ่าๆๆ คนอ่านอ่านฟรีอะไม่กลัวหรอก กลัวแต่ผู้กำกับจะกำกับฟรี แล้วต้องมีภาคเพิ่มเนี่ย มี หวังตายสนิท แค่นี้สิบภารกิจก็ไม่รู้จะไปเสร็จปีไหนแร้ว (คิดแล้วเครียด)  ข้อคิดเพิ่ม เติมสำหรับภารกิจนี้ อย่าไว้ใจป๊องให้มาก อย่าไว้ใจพากให้เยอะ มันจะเลอะไปทั้ง เรื่อง ฮึ่ม...  ชอบฉากสามพ่อลูกเหรอ เย้ เราก็ว่าน่ารักดีนะ ขำอะ จานโตนะทำไปด๊าย (พี่ลออีก เฮ้อ เครียด พระเอกเราแต่ละคน)  ขอบคุณที่คอยเมนต์จ้า มากน้อยไม่ไร ดีใจแล้ว ป.ล. อ๊าก ไอ้โต๊ะ นอนวันก่อนคิดถึงๆ อยู่เหมือนกัน แต่ท่าทางจะปลุกยาก ต้องฝาก นายเข้มไว้ก่อน แล้วค่อยไปเอาคืน ฮึ่ม จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 5 มิ.ย. 54 09:52:16

ความคิดเห็นที่ 27 ฝากไว้นานๆ กลับมาอีกที สงสัยนายเข้าปาไปสามสิบ 555 จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 23:10:42