ความคิดเห็นที่ 1 จู่ๆ เสียงดนตรีไพเราะซึ่งบรรเลงขับกล่อมในงานเลี้ยงมาตลอดก็พลันเงียบลง ผู้คนในห้องโถงที่จับกลุ่มสนทนากันอยู่ตรงนั้นบ้างตรงนี้บ้าง ต่างก็ขยับเข้ามายืนเรียงเป็นแถวอยู่สองฟากตามความยาวของห้อง เจ้าหญิงกาอิยาห์ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงได้แต่ยืนละล้าละลังทำอะไรไม่ถูกจนถูกชนเซถลาไปปะทะกับแผงอกกว้างของใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง ยังไม่ทันที่พระองค์จะได้กล่าวคำขอโทษ ใครคนนั้นก็คว้าพระพาหากึ่งลากกึ่งพยุงดึงพระองค์ให้เข้าไปยืนหลบอยู่ในแถวรวมกับคนอื่นๆ  ทุกคนพากันเงียบเสียงแล้วมองไปยังร่างของชายในเสื้อสีน้ำเงินที่ยืนเด่นอยู่บนยกพื้นเป็นตาเดียวกัน        “ขอบคุณทุกท่านที่มาร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของข้า”        พระสุรเสียงของราชาแห่งกรีนแลนด์ฟังดูหนุ่มกว่าที่คิด และคุ้นหูอย่างประหลาด เจ้าหญิงกาอิยาห์ทรงพยายามจะยืดพระวรกายขึ้นเพื่อทอดพระเนตรเจ้าของเสียงให้ถนัด หากไม่สามารถมองข้ามไหล่ของผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างหน้าไปได้ จึงได้ยินเพียงเสียงก้องกังวานที่ตรัสต่อไปว่า        “เสียใจที่ต้องทำให้พวกท่านผิดหวังอีกปีสำหรับเรื่องคู่หมั้นของข้า พวกท่านก็รู้ว่าดอกไม้ในสวนนั้นมีมากมายจนลานตาไปหมด ยากที่จะตัดสินใจได้ง่ายๆ ว่าควรจะเลือกเด็ดดอกไหนมาประดับแจกัน แต่ถึงแม้พวกท่านจะไม่ได้ดื่มสุราฉลองพิธีหมั้นในคืนนี้ ข้าก็หวังว่าดนตรีไพเราะและอาหารเลิศรสคงจะพอสร้างความสำราญทดแทนให้กับพวกท่านได้ ขอเชิญแขกของข้าดื่มกินและเต้นรำกันให้สนุกสนาน ราตรีนี้เป็นของพวกท่านทุกคน...”        พอองค์ราชาตรัสจบเสียงทอดถอนใจด้วยความเสียดายและเสียงพูดคุยซุบซิบก็ดังกระหึ่มไปทั้งห้อง  นักดนตรีบรรเลงบทเพลงไพเราะขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นจังหวะนุ่มนวลอ่อนหวานเหมาะแก่การเต้นรำ        เจ้าหญิงกาอิยาห์ยังคงพยายามชะเง้อพระศอยืดพระศอยาวผ่านร่างสูงๆ ของคนที่ยืนบังอยู่ข้างหน้า ด้วยความมุ่งมั่นจะทอดพระเนตรให้เห็นพระองค์ของราชาแห่งกรีนแลนด์ให้จงได้ จึงไม่ทันได้สังเกตว่าผู้คนที่ยืนอยู่รอบข้างต่างพร้อมใจกันขยับหลีกทางให้บุรุษผู้หนึ่ง จนกระทั่งเขาก้าวเข้ามาใกล้และคนอื่นๆ พากันค้อมกายลงถวายคำนับอย่างต่ำแล้วนั่นแหละ พระองค์จึงเบือนพระพักตร์กลับมามอง แล้วก็ต้องนิ่งขึงไปทันทีเมื่อพบว่าพี่ชายเจ้าของ ‘รอยยิ้มกระชากใจสาว’ มายืนแจกยิ้มอยู่ตรงหน้า        “ขอต้อนรับสู่ปราสาทลินเด็น ข้าชื่อเอลเบอเรธ เป็นอันว่าเราได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการเสียทีนะเจ้าหญิงกาอิยาห์”        “พะ...เพคะ...”        เจ้าหญิงกาอิยาห์พยายามอย่างหนักที่จะเค้นพระสุรเสียงตอบรับออกมา ขณะย่อกายลงถอนสายบัวอย่างต่ำให้ชายหนุ่มผู้เป็นประมุขของกรีนแลนด์ ...ถ้าเป็นไปได้พระองค์ก็ไม่อยากจะเงยพระพักตร์ขึ้นมาอีกเลย  ความรู้สึก ‘อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี’ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง        “เป็นอะไรไปล่ะสาวน้อย เมื่อครู่เจ้ายังพูดออกคล่อง หรือว่าเกิดตกใจจนเป็นใบ้ไปเสียแล้ว” ราชาเอลเบอเรธตรัสแกมสรวล        เจ้าหญิงกาอิยาห์อยากจะอ้าพระโอษฐ์เถียง แต่ก็เถียงไม่ออก ...ก็ใครจะไปนึกล่ะว่า ประมุขของกรีนแลนด์จะยังหนุ่มขนาดนี้ คนที่จะเป็นพระราชาได้ต้องแก่.. เอ๊ย..มีอายุหน่อยไม่ใช่หรือไง ดูแต่ราชาซาเรียของแลมพ์ตันสิ พระชนมายุแทบจะเป็นพระบิดาของราชาเอลเบอเรธองค์นี้ได้เลยด้วยซ้ำ        เสียงหัวเราะหึๆ ของชายผู้หนึ่งดังขึ้นทางเบื้องหลังคนเป็นเจ้าหญิง ทำให้พระองค์นึกได้ว่าเมื่อครู่ทรงเซไปชนเขาแล้วยังไม่ได้กล่าวคำขอโทษ แต่ในเมื่อเขากล้าหัวเราะเยาะพระองค์แบบนี้...แกล้งลืมต่อไปเรื่อยๆ เลยดีกว่า        ราชาเอลเบอเรธทอดพระเนตรสีหน้าบูดบึ้งของเด็กสาวแล้วต้องกลั้นยิ้ม พยักพระพักตร์ส่งสัญญาณให้ผู้ที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลังนางก้าวออกมาข้างหน้า        “กาอิยาห์ ข้ามีใครคนหนึ่งอยากจะแนะนำให้เจ้ารู้จัก เขาเป็นเพื่อนรักของข้าเอง” เจ้าหญิงกาอิยาห์ตวัดสายพระเนตรขุ่นๆ มองตามการเคลื่อนไหวของชายหนุ่มผู้นั้นอย่างไม่สบพระอารมณ์ ...อีตาไร้มารยาทนี่เอง หัวเราะอยู่ได้ ไม่รู้จะขำอะไรกันนักหนา...        ทรงนึกเขม่นอยู่ในพระทัย ทว่าพอทอดพระเนตรเห็นใบหน้าของเขาเต็มตา ก็ต้องตกตะลึงจนแทบจะอ้าพระโอษฐ์ค้างอีกรอบ        “ตกใจอะไรกายย์ หน้าข้าเหมือนสัตว์ประหลาดหรือไง” คนถูกจ้องถามล้อๆ ดวงตาสีม่วงใสทอประกายระยับ        เจ้าหญิงกาอิยาห์ตรัสอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนจ้องมองชายหนุ่มผิวขาวร่างสูง เจ้าของเส้นผมสีเงินเหยียดตรงยาวถึงกลางหลังผู้มีใบหน้าละม้ายพระองค์ยิ่งนัก อย่างไม่เชื่อสายพระเนตร  ภาพของเจ้าชายกันนาร์ในความทรงจำเมื่อสิบปีก่อน คือเด็กชายร่างสูงผิวขาวจัด ผอมเก้งก้าง ที่มักจะยิ้มอย่างอารมณ์ดีอยู่เสมอ แต่ผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงนี้ แม้รูปร่างจะยังคงผอมเพรียวเหมือนเดิม แต่นอกนั้นไม่มีอะไรคล้ายกับเด็กชายคนก่อนเลยแม้แต่น้อย        “พี่กันนาร์ น้องดีใจเหลือเกินที่ได้พบพี่”        เจ้าหญิงกาอิยาห์โผเขาหาพี่ชายที่อ้าแขนโอบกอดร่างบางของพระองค์เอาไว้อย่างรักใคร่                       ราชาหนุ่มทอดพระเนตรภาพตรงหน้าอย่างพอพระทัย          “ข้าดีใจด้วยที่เจ้าสองคนพี่น้องได้มาพบกันอีกครั้ง กันนาร์เล่าเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังบ่อยๆ จนข้าอดอิจฉาไม่ได้ที่เขามีน้องสาวน่ารักอย่างเจ้า กาอิยาห์..ไม่สิ..กายย์ ถ้าเจ้าไม่รังเกียจขอให้ถือว่าข้าเป็นพี่ชายของเจ้าอีกคนจะได้มั้ย”        “มะ..ไม่รังเกียจหรอกเพคะ เป็นพระกรุณา” เจ้าหญิงตรัสตอบอย่างขัดเขิน        “เอาล่ะ ข้าคงต้องไปทำหน้าที่ของข้าเสียที ส่วนเจ้าสองคนคงมีเรื่องที่จะต้องคุยกันอีกมาก อ้อ..เกือบลืม กายย์ที่พักของเจ้าข้าให้นอร์ม่าจัดไว้ที่ตำหนักแสงจันทร์  ขอให้สนุกกับงานเลี้ยงนะทั้งสองคน” องค์ราชาขยิบพระเนตรให้สหายและน้องสาวอีกครั้งก่อนจะเสด็จจากไป        เพียงไม่นานห้องโถงกว้างแห่งนั้นก็แน่นขนัดไปด้วยคู่เต้นรำหลายสิบคู่ เสียงดนตรีบรรเลงบทเพลงไพเราะต่อเนื่องกันไม่หยุด ประมุขของปราสาทพาสตรีสาวหน้าตาสะสวยในชุดราตรีสีชมพูอ่อนเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลงด้วยลีลาอันงดงาม เจ้าหญิงกาอิยาห์ทอดพระเนตรภาพนั้นแล้วก็ได้แต่ถอนพระทัยเฮือก ระยะห่างจากประตูบานเดิมที่พระองค์แอบเข้ามากับจุดที่ประทับยืนอยู่ในขณะนี้ไม่ได้ไกลกันสักนิด แต่การจะฝ่าด่านคู่หนุ่มสาวหลายสิบคู่ที่กำลังเต้นรำอย่างเพลิดเพลินตรงไปยังประตูซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องโถง คงไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายๆ ที่แย่ยิ่งกว่านั้นคือ พระองค์ไม่รู้จักตำหนักแสงจันทร์ ถึงออกไปแล้วก็คงหาทางกลับตำหนักไม่ถูกอยู่ดี เจ้าหญิงกาอิยาห์จึงได้แต่ยืนทอดพระเนตรประตูไม้ฝั่งตรงข้ามพระพักตร์ละห้อย ขยับแล้วขยับอีกโดยที่ไม่ได้เสด็จไปไหนไกลกว่าจุดที่ประทับยืนอยู่เลย        “เป็นอะไรไปกายย์ อยากจะเต้นรำมั่งหรือไง”        เจ้าชายกันนาร์ทอดพระเนตรเห็นท่าทางกระสับกระส่ายของน้องสาวแล้วอดแหย่ไม่ได้        “เปล่าค่ะ น้องแค่...อยากจะออกไปจากที่นี่เร็วๆ เท่านั้น”        “ทำไมล่ะ งานเลี้ยงไม่สนุกหรือ”        เจ้าหญิงกาอิยาห์ตวัดสายพระเนตรผ่านหน้าพี่ชายอย่างขวางๆ ไม่ยอมตอบ เรียกเสียงหัวเราะขบขันให้ดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่มือใหญ่แข็งแรงของเขาจะยื่นออกมาตรงหน้า “อะไรคะ?” พระองค์ก้มลงทอดพระเนตรมือข้างนั้นสลับกับใบหน้าของพี่ชายอย่างงงงัน        “เต้นรำไงล่ะ”        “โอ๊ย...ไม่นะคะ ก็น้องบอกอยู่แหม็บๆ ว่าอยากจะกลับ”        “แล้วอยู่ดีๆ เจ้าจะเดินฝ่าคนพวกนั้นไปได้ยังไงเล่า หัดคิดซะบ้างสิ ยื่นมือมาเงียบๆ แล้วทำตามที่ข้าบอกเถอะน่า”        เจ้าหญิงกาอิยาห์ทอดพระเนตรรอยแย้มสรวลเจ้าเล่ห์ของคนเป็นพี่ ก่อนจะหันไปทอดพระเนตรประตูบานน้อยที่อยู่ด้านหลังคู่เต้นรำนับสิบอีกครั้ง คราวนี้พระองค์เริ่มจะเข้าพระทัยได้ลางๆ ว่าพี่ชายทรงคิดอะไรอยู่ หัตถ์เล็กๆ ขาวนวลจึงวางลงในอุ้งหัตถ์ใหญ่ของเขาแต่โดยดี        เจ้าชายกันนาร์พาน้องสาวก้าวเข้าไปในฟลอร์เต้นรำ จากนั้นอุ้งหัตถ์อบอุ่นของพระองค์ก็โอบรอบเอวเล็กคอดของนางพาเคลื่อนที่ไปอย่างแช่มช้านุ่มนวลตามจังหวะดนตรี ผ่านคู่เต้นรำคู่อื่นๆ หลายต่อหลายคู่จนกระทั่งพระองค์และน้องสาวมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูไม้บานเล็กข้างห้องโถงอย่างแนบเนียน แขกคนอื่นๆ ในงานยังคงเต้นรำและสนทนากันอย่างเพลิดเพลิน ไม่มีใครรู้สึกผิดสังเกตแม้สักคน        เจ้าชายทรงเปิดประตูอย่างเบาพระหัตถ์ พยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุด แล้วเบี่ยงพระวรกายให้เจ้าหญิงกาอิยาห์เดินผ่านออกไปก่อน จากนั้นพระองค์จึงเสด็จตามออกไปบ้าง เมื่อประตูปิดลง พระองค์ก็หันมาทอดพระเนตรน้องสาวอย่างเป็นต่อ        “เห็นมะ แค่นี้เอง ง่ายๆ”        “ก็ได้ค่ะ น้องยอมรับว่าพี่กันนาร์เก่ง” เจ้าหญิงกาอิยาห์ย่นพระนาสิกใส่พี่ชายด้วยความหมั่นไส้ “แล้วทีนี้ล่ะคะ พี่นำไปสิ น้องไม่รู้หรอกนะว่าตำหนักแสงจันทร์ที่องค์ราชาตรัสน่ะอยู่ตรงไหน”         “เจ้าไปรอข้าอยู่ที่สวนกุหลาบข้างหน้านั่นก่อนก็แล้วกัน ข้าจะไปเอารถม้ามารับ ตำหนักแสงจันทร์ถึงจะอยู่ใกล้กับตำหนักหลวง แต่ก็ไกลพอดูถ้าจะเดินไป” แก้ไขเมื่อ 17 พ.ค. 54 21:01:35 จากคุณ : akihiro เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 20:57:47

ความคิดเห็นที่ 2 สวนกุหลาบหน้าห้องโถงกลางที่เจ้าชายกันนาร์สั่งให้น้องสาวมายืนรอ กินอาณาเขตกว้างขวางไปจนจดตัวอาคารสี่เหลี่ยมแบบโบราณซึ่งตั้งอยู่อีกฟากหนึ่ง ในสวนปลูกกุหลาบนานาพันธุ์แซมกับไม้ดอกอื่นๆ หลากชนิด กึ่งกลางสวนคือบ่อน้ำพุทรงเหลี่ยมขนาดใหญ่ มีเทพธิดาหินอ่อนในร่างเกือบเปลือยยืนถือคนโทประดับอยู่ที่มุมทั้งสี่ เหนือบ่อขึ้นไปคืออ่างหินอ่อนทรงกลมเรียงซ้อนเป็นชั้นลดหลั่นกันตามลำดับ มีตุ๊กตากามเทพองค์น้อยในอิริยาบถต่างๆ นั่งบ้างนอนบ้างอยู่ตามขอบอ่างอย่างน่าเอ็นดู แม้ในสวนจะค่อนข้างมืดจนมองไม่เห็นสายน้ำที่คงจะพุพุ่งขึ้นมาจากอ่างหินอ่อนชั้นบนสุดแล้วไหลระเรื่อยลงไปยังอ่างชั้นล่าง แต่ก็ยังมีเสียงกระเซ็นซ่าและเสียงไหลล้นของสายน้ำให้ได้ยินอยู่ผะแผ่ว          เจ้าหญิงกาอิยาห์สูดกลิ่นหอมหวานของดอกไม้ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในอากาศด้วยความรู้สึกสบายพระทัยอย่างบอกไม่ถูก ในสวนค่อนข้างเงียบ มีเพียงเสียงกิ่งไม้เสียดสีกันตามแรงลมและเสียงกระซิบแผ่วเบาของสายน้ำพุเท่านั้น พระองค์หลับพระเนตรพริ้ม หวังจะซึมซับเสียงดนตรีจากธรรมชาติให้เต็มอิ่ม ทว่า...นอกจากเสียงกระเซ็นซ่าของน้ำพุแล้ว สายลมเย็นฉ่ำที่พัดต้องพระวรกายยังหอบเอาเสียงพึมพำเหมือนคนคุยกันแถมมาให้ด้วย        ...เหวออออ.อ.อ..น้ำพุในกรีนแลนด์พูดได้!?...        เจ้าหญิงกาอิยาห์รีบลืมพระเนตรขึ้นทันที พยายามเงี่ยหูฟังอีกครั้ง คราวนี้อย่างตั้งพระทัยมากกว่าเดิม มีเสียงคนพูดจากันแว่วๆ ดังมาจากอีกฟากของน้ำพุไม่ผิดแน่        พระองค์ทรงเหลียวซ้ายแลขวา...ยังไม่มีวี่แววของรถม้าให้เห็นสักคัน        รอยแย้มสรวลซุกซนผุดขึ้นบนเรียวโอษฐ์ เจ้าหญิงกาอิยาห์ค่อยๆ จรดปลายพระบาทตรงไปยังทิศที่มาของเสียงอย่างไม่รอช้า พระองค์ไม่ได้นึกอยากจะสอดรู้สอดเห็นเรื่องของชาวบ้านแม้แต่นิดเดียว แค่เดินเล่นเรื่อยเปื่อยในสวนรอพี่ชายเท่านั้น ...เท่านั้นเองจริงๆ        แม้แสงจากกระถางไฟที่ตั้งอยู่รอบนอกสวนจะสาดเข้ามาไม่ถึงบริเวณอ่างน้ำพุ แต่แสงนวลกระจ่างของดวงจันทร์ก็สว่างพอที่จะทำให้เจ้าหญิงกาอิยาห์ทอดพระเนตรเห็นเงาร่างของคนสองคน ผ่านทางช่องว่างระหว่างเทพธิดาหินอ่อนกับกามเทพองค์อ้วนบนอ่างทรงกลมได้ลางๆ ฝ่ายหญิงคือสาวสวยในชุดสีชมพูที่เต้นรำอยู่กับองค์ราชาเมื่อครู่ก่อน ไม่รู้ว่านางแอบหลบออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่...ถ้าอย่างนั้นฝ่ายชายก็คงจะเป็นคนอื่นไปไม่ได้นอกจากราชาหนุ่มรูปงามของกรีนแลนด์ เจ้าหญิงกาอิยาห์ขยับพระองค์ไปด้านข้างอีกนิดเพื่อทอดพระเนตรฝ่ายชายให้ชัดยิ่งขึ้น        ผิดคาด!        ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าหาใช่องค์ราชาอย่างที่พระองค์ทรงเข้าพระทัยไม่ หากแต่เป็นผู้ชายที่พระองค์ไม่รู้จัก ร่างสูงสะโอดสะองของเขาอยู่ในชุดสีดำทั้งชุด แม้แต่เส้นผมยาวสลวยเหยียดตรงก็ยังเป็นสีดำสนิท เนื่องจากชายหนุ่มผู้นั้นยืนหันข้างให้อ่างน้ำพุซ่อนหน้าไว้ในเงามืด เจ้าหญิงจึงทอดพระเนตรเห็นใบหน้าของเขาไม่ถนัด เห็นแต่เพียงกิริยาอ่อนโยนของฝ่ายชายที่เอื้อมมือไปติดเครื่องประดับทองคำชิ้นเล็กให้ที่เส้นผมของฝ่ายหญิง ขณะเดียวกันก็โน้มตัวลงกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของนางด้วย        ...แอบบอกรักกันซะแล้วก็ไม่รู้...        เจ้าหญิงกาอิยาห์พยายามเงี่ยพระกรรณฟังจนสุดความสามารถ ดวงเนตรสีม่วงเป็นประกายสุกใสอย่างถูกพระทัย แต่ทั้งๆ ที่อยู่ในระยะใกล้ขนาดนี้ เสียงที่พระองค์ได้ยินกลับมีเพียงเสียงซ่าๆ จ้อกๆ ของน้ำพุในอ่างเท่านั้น ...มันน่าเจ็บใจจริงๆ        เพียงครู่เดียวฝ่ายชายก็ขยับถอยห่าง ล้วงมือลงไปในถุงเงินข้างเอว หยิบตลับทองคำอันเล็กขนาดพอกำมิดขึ้นมายื่นส่งให้ฝ่ายหญิง ซึ่งเอื้อมมือมารับของกำนัลชิ้นสำคัญไปเก็บซ่อนไว้อย่างดีในอกเสื้อ หลังจากนั้นทั้งสองก็พากันเดินออกจากสวนไปเงียบๆ ทิ้งให้คนแอบมองได้แต่ถอนหายใจด้วยความรู้สึกเสียดาย ปนอิจฉา        “กายย์ มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้”        เสียงที่ดังขึ้นทางเบื้องหลังทำเอาเจ้าหญิงกาอิยาห์ทรงสะดุ้ง แทบจะพระพักตร์ทิ่มตกลงไปในอ่างน้ำพุ พอตั้งสติได้พระองค์ก็เงยขึ้นมองเจ้าของเสียงด้วยสายพระเนตรค้อนๆ        “ข้าถามว่าเจ้ามานั่งทำอะไรตรงนี้ มืดจะตาย ทำไมไม่ยืนรอตรงที่ไฟสว่างๆ” เจ้าชายกันนาร์ตรัสถามซ้ำ        “ก็รอนานๆ มันเบื่อนี่นา น้องเลยเดินมานั่งฟังเสียงน้ำพุเล่น”         แม้พระโอษฐ์จะเถียง หากเจ้าหญิงกาอิยาห์ก็ยอมส่งพระหัตถ์ให้พี่ชายฉุดพระองค์ลุกขึ้นยืนแต่โดยดี        เจ้าชายกันนาร์เสด็จนำไปที่รถม้า หากยังไม่วายบ่น        “รอนานอะไรกัน ข้าสิเดินหาเจ้าจนจะรอบสวนอยู่แล้ว รู้อย่างนี้ปล่อยให้เจ้านั่งฟังเสียงน้ำพุไปทั้งคืนก็ดีหรอก”        “น่า น้องขอโทษก็ได้เอ้า พี่กันนาร์อย่าโกรธน้องเลยนะคะ” เจ้าหญิงกาอิยาห์เอื้อมพระหัตถ์ไปกอดแขนพี่ชายเอาไว้อย่างประจบ        คนเป็นพี่ทอดพระเนตรดวงหน้านวลใสของน้องสาวที่ยิ้มกว้างจนตาหยีแล้วก็โกรธไม่ลง พระองค์ได้แต่ส่ายพระพักตร์ เวลาสิบปีในแลมพ์ตันไม่ได้ทำให้นิสัยซุกซนเจ้าหญิงกาอิยาห์เปลี่ยนไปจากเมื่อครั้งยังเป็นเด็กเลยแม้แต่น้อย...ไม่เปลี่ยนเลยก็ยังดี พระองค์กลัวแต่ว่าความซุกซนของนางจะหนักข้อขึ้นจนกลายเป็นความแก่นแก้วแบบม้าดีดกะโหลกไปน่ะสิ        วันรุ่งขึ้น...        เจ้าชายกันนาร์เสด็จมาเยี่ยมน้องสาวถึงตำหนักแต่เช้าตรู่ หากเจ้าหญิงกาอิยาห์ยังไม่ตื่นบรรทม พระองค์จึงถือโอกาสที่พี่เลี้ยงของนางมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการสั่งให้แม่ข้าหลวงสาวๆ จัดข้าวจัดของอยู่ด้านหลังตำหนัก เสด็จขึ้นไปหาคนเป็นน้องจนถึงห้องนอน        เมื่อเปิดประตูเข้าไปภายใน ปรากฏว่าเตียงนอนสี่เสายังคงมีม่านกำมะหยี่คลี่คลุมเอาไว้มิดชิด เช่นเดียวกับบานหน้าต่างโดยรอบ  พระองค์เสด็จไปทรงรูดม่าน เปิดหน้าต่างออกจนครบทุกบาน ปล่อยให้อากาศสดชื่นเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของพรรณไม้จากสวนด้านนอกโชยเข้ามาได้เต็มที่ แล้วเสด็จตรงไปยังเตียงนอนของน้องสาว ตวัดม่านหนาหนักสีเลือดหมูให้เปิดออก        แสงแดดอ่อนยามเช้าสาดเข้ามากระทบใบหน้าของคนนอนขี้เซาอย่างเหมาะเหม็ง ไม่นานนักหัวคิ้วเรียวโค้งก็ขยับย่นเข้าหากัน มือเล็กๆ พยายามไขว่คว้าหาผ้าห่มทั้งที่ดวงตายังปิดสนิท พอพบก็ดึงขึ้นหวังจะใช้คลุมศีรษะเพื่อบดบังแสงสว่างน่ารำคาญ หากดึงเท่าไหร่ก็ไม่สำเร็จ ด้วยมือใหญ่แข็งแรงของใครบางคนยึดชายอีกด้านเอาไว้เหนียวแน่น ในที่สุดคนบนเตียงก็จำต้องยอมแพ้ ปรือตาขึ้นมองอย่างเสียไม่ได้        “พี่กันนาร์หรือ”        เจ้าหญิงกาอิยาห์ขมวดพระขนงจ้องมองชายหนุ่มที่ยืนยิ้มหน้าเป็นอยู่ข้างเตียง        ”เสด็จมาแกล้งน้องทำไมแต่เช้า”        “เช้าที่ไหนกันจ๊ะแม่คุณ จนแดดออกสว่างโร่ขนาดนี้แล้ว คนอื่นๆ เค้ากินอาหารกันเสร็จจนเริ่มลงมือทำงานแล้วด้วยซ้ำ”        “ก็ช่างเค้าสิ น้องง่วงนี่นา”        เจ้าหญิงตรัสแล้วก็พลิกตะแคงข้างหันหลังให้ผู้เป็นพี่ ตั้งท่าจะหลับต่อ หากเจ้าชายกันนาร์ยังคงเซ้าซี้ไม่เลิก        “ลุกเถอะน่ากายย์ พี่ชายคนเดียวของเจ้าอุตสาห์มาหาทั้งทีนะ”        “โธ่... น้องเพิ่งเดินทางมาถึงเมื่อคืน ทั้งเหนื่อยทั้งเพลีย ขอนอนให้เต็มอิ่มหน่อยไม่ได้หรือคะ”        “งั้นก็ตามใจ ข้าว่าจะมาชวนเจ้าไปขี่ม้าเล่นรอบปราสาทสักหน่อย แต่ถ้าเจ้าอยากจะนอน ข้าก็ไม่กวนละ” ตรัสแล้วพระองค์ก็แสร้งทำเป็นหันหลังเสด็จออกไปนอกห้อง        คำว่า ‘ขี่ม้าเล่นรอบปราสาท’ ดูเหมือนจะมีอิทธิพลพอที่จะทำให้เจ้าหญิงกาอิยาห์ตาสว่างขึ้นมาทันที ท่าทางง่วงเหงางัวเงียเมื่อครู่หายวับไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้น เจ้าหญิงทรงรีบร้อนผุดลุกจากพระแท่น วิ่งถลาตามหลังพี่ชายออกไปจนถึงระเบียงด้านนอก พร้อมกับร้องทวงสิทธิ์เสียงแจ๋ว         “เดี๋ยวซี่พี่กันนาร์ รอก่อน น้องไปด้วย”        “ไหนเจ้าว่าจะนอนต่อไงล่ะ”        เสียงถามแกมหัวเราะดังมาจากเงามืดหลังประตูห้องนอน คนที่รีบร้อนวิ่งหัวซุนจนเกือบจะถลาลงบันไดเบรกจนตัวโก่ง หันหลังกลับมามองเจ้าของเสียงด้วยรอยยิ้มเขิน        “ก็แหม น้องเปลี่ยนใจบ้างไม่ได้หรือไงคะ”        เจ้าชายกันนาร์ส่ายพระพักตร์ด้วยความระอาแกมเอ็นดู เสด็จตรงไปหาน้องสาวพลางกระซิบสั่ง        “งั้นข้าจะไปรอข้างล่าง เจ้าก็รีบเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวซะ...อ้อ แล้วอย่าเผลอพูดให้นอร่ารู้ว่าข้าแอบขึ้นมาบนนี้เชียว ไม่งั้นทั้งเจ้าและ...” พระองค์ทรงบุ้ยใบ้ไปทางนางกำนัลที่ยืนหน้าซีดอยู่มุมระเบียง “จะเดือดร้อน”        “รับรองเลยค่ะ” เจ้าหญิงกาอิยาห์รับคำเสียงใส        ไม่นานหลังจากนั้นพระองค์ก็ได้ประทับอยู่บนหลังเจ้าม้าสีเทาตัวใหญ่พร้อมกับผู้เป็นพี่สมพระทัย เจ้าชายกันนาร์ทรงบังคับม้าพาน้องสาวลัดเลาะไปตามถนนศิลา ผ่านสวนดอกไม้อันมีอยู่มากมายสลับกับอาคารใหญ่น้อยที่ตั้งกระจัดกระจายอยู่ภายในอาณาเขตอันกว้างขวางของปราสาทลินเด็น พระองค์ทรงอธิบายให้นางฟังไปด้วยว่าสถานที่เหล่านั้นคืออะไรหรือเป็นที่อยู่ของใคร หากสิ่งที่ดึงดูดความสนพระทัยของเจ้าหญิงกาอิยาห์มากที่สุด กลับเป็นอาคารเก่าแก่ขนาดใหญ่สร้างด้วยก้อนศิลาสีเทาอ่อนทั้งหลังที่ตั้งอยู่อีกฟากของสวนดอกไม้หน้าตำหนักหลวง        “นั่นอะไรคะ ใช่วิหารหรือเปล่า” เจ้าหญิงตรัสถามพี่ชาย        “ไหน...อ๋อ นั่นวิหารจันทรา“        “วิหารจันทรา...ชื่อเพราะจัง น้องอยากเข้าไปดูข้างใน ได้มั้ยคะ”        “หือ? เจ้าจะเข้าไปทำไม ในนั้นไม่มีอะไรหรอก มืดๆ ทึมๆ น่ากลัวจะตาย”        “อ้าว ทำไมล่ะคะ ในนั้นไม่ได้มีนักบวชอยู่หรอกหรือ ที่วิหารหลวงในแลมพ์ตันยังมีนักบวชอยู่กันเต็มไปหมด น้องเคยตามเมลเข้าไปเที่ยวสองสามครั้ง”           เจ้าชายกันนาร์ส่ายพระพักตร์ แล้วชักม้าไปในทิศทางตรงกันข้าม อ้อมสวนกุหลาบตัดเข้าถนนเล็กๆระหว่างโถงจัดเลี้ยงและตำหนักหลวง        “วิหารจันทราไม่มีนักบวชหรอกกายย์ ที่นี่ไม่เหมือนแลมพ์ตัน ท่านปราชญ์คนสุดท้ายของวิหารเสียชีวิตไปก่อนที่พวกเราจะเกิดนานนับร้อยปี พวกนักบวชในกรีนแลนด์เท่าที่ยังหลงเหลืออยู่ ก็เลยมีหน้าที่แค่ปลูกและดูแลสวนสมุนไพรกับปรุงยาอีกนิดหน่อย บ้านพักของพวกเขาตั้งอยู่ด้านหลังวิหารนั่นแหละ”        “ถ้าอย่างนั้นวิหารจันทราก็เป็นแค่วิหารร้างสินะคะ” เจ้าหญิงยังคงเบือนพระพักตร์กลับไปทอดพระเนตรตัวอาคารสีอ่อนที่สะท้อนแสงแดดเป็นประกายเหลือบรุ้งอย่างต้องพระทัย        “ก็ไม่เชิง... พวกนักบวชยังผลัดเวรกันเข้าไปทำความสะอาด ดูแลจุดไฟที่แท่นบูชาอยู่ทุกวัน เพียงแต่ไม่ได้ใช้ประกอบพิธีกรรมเหมือนเมื่อสมัยก่อนเท่านั้น ฝ่าบาทเองก็มักจะใช้วิหารจันทราเป็นที่ทรงพระอักษรหรือพักผ่อนพระอิริยาบถบ่อยๆ ตรัสว่าเงียบดี เอาไว้ว่างๆ ข้าจะขออนุญาตพระองค์พาเจ้าเข้าไปดูข้างใน แต่วันนี้...”        เจ้าชายก้มลงยิ้มให้น้องสาวอย่างอ่อนโยน เมื่อบังคับม้าให้มาหยุดอยู่หน้าอาคารทรงวิกตอเรียขนาดกะทัดรัด สีน้ำตาลแดงขลิบขาว        “เจ้าต้องไปเข้าเฝ้าพระนางแอนน์...พระมารดาขององค์ราชาเสียก่อน” จากคุณ : akihiro เขียนเมื่อ : วันวิสาขบูชา 54 21:07:52

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 54 21:31:53

ความคิดเห็นที่ 4 ดีใจที่คุณ scottie แวะมาอ่านค่ะ ^_^ จากคุณ : akihiro เขียนเมื่อ : 27 พ.ค. 54 06:02:41