ความคิดเห็นที่ 1 ส่วนใหญ่แล้วถ้าเราแปลหนังสือต่างประเทศ เล่มเดียว เราจะไม่แปลภาคผนวก เพราะเราไม่ได้อ่านหนังสือเล่มนั้นๆที่กล่าวถึงในภาคผนวกค่ะ เราอ่าเพียงเล่มเดียวคือเล่มที่เราแปล จากคุณ : พยัคฆ์น้อย เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 54 06:32:53

ความคิดเห็นที่ 2 รู้สึกเหมือนเป็นคำบ่นด้วยความหงุดหงิดใจใช่มั้ยครับ  ^^ ถ้าพูดถึงการแปลงานจาก "ตำรา" ต่างประเทศ ผมว่าคนแปลส่วนใหญ่ไม่ใช่ "นักแปล มืออาชีพ" หรอกมั้งครับ มักจะเป็นอาจารย์หรือนักวิชาการในสาขาที่เกี่ยวข้องมากกว่า หรือเปล่า (อาจต้องลองสำรวจดู) จะเอาเรื่องนี้ไปโยงกับจรรยาบรรณของนักแปลอาชีพ ก็อาจจะไม่ค่อยตรงประเด็นนัก แต่ถ้าจะพูดถึงจรรยาบรรณของนักแปลจริงๆ ผมก็ยังรู้สึกว่าการแปลอะไร ไม่แปลอะไร ไม่เกี่ยวกับจรรยาบรรณของนักแปลโดยตรงอยู่ดีครับ จรรยาบรรณของนักแปลน่าจะอยู่ ตรงที่ว่า ไม่บิดเบือนเจตนาของต้นฉบับให้ผิดไปจากเดิม (โดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ และ โดยโจ่งแจ้งหรือซ่อนเร้น) คือการเคารพต่อเนื้อหาและเจตนาของต้นฉบับเดิม รวมถึง แสดงเครดิตของต้นฉบับเดิมโดยถูกต้องครบถ้วน ส่วนเรื่องจะเลือกแปลอะไรบ้าง ไม่แปลอะไรบ้าง มันเป็นเรื่องของการขายหนังสือครับ ซึ่งมีประเด็นที่เกี่ยวข้องคือ (1) การแปลงานชิ้นนั้นได้รับการอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์ (ต่างประเทศ) ถูกต้อง หรือไม่  ในปัจจุบันนี้ถ้าแปลขายโดยไม่ได้รับอนุญาต ก็ผิดกฎหมายลิขสิทธิ์ (2) ในสัญญาการอนุญาตให้แปลงานเป็นภาษาไทยนั้น ระบุเงื่อนไขในการแปลไว้ อย่างไร เช่น ต้องแปลครบทุกบททุกตอน รวมคำนำ ภาคผนวกหรือไม่  ถ้าสัญญา ระบุไว้ยังไงก็ต้องทำตามนั้น ไม่งั้นก็จะผิดสัญญา ถูกฟ้องคดีได้ครับ (3) การโฆษณาขายแก่ผู้ซื้อหนังสือ แสดงข้อมูลไว้ตามจริงหรือไม่ ว่าเป็นการแปล ครบถ้วนตามต้นฉบับหรือไม่ครบ ถ้าเขียนหรือบอกในทำนองว่าเป็นฉบับแปลครบถ้วน แต่พิมพ์ออกมาไม่ครบ ภาคผนวกหาย อันนี้ก็ผิดในแง่ของการพิมพ์ขาย ไม่ใช่ในแง่ ของจรรยาบรรณผู้แปลครับ มันคนละขอบข่ายกัน  (แต่การแปลไม่ครบโดยตัวมันเอง ไม่มีอะไรผิดหรอกครับ งานจำพวก collection ที่แปลเฉพาะบางส่วนบางบท จาก หนังสือต้นฉบับหลายเล่มก็ยังมีเลยครับ) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 15:42:58