ความคิดเห็นที่ 1 7 คดีหัวใจ ในคืนที่ดอกไม้บาน นำทัพพ์สาบานได้ว่าเขาไม่ได้ข่มขืนเธอเลยจริงๆ ไม่เคยแม้แต่จะคิด เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เป็นประสบการณ์ที่อ่อนหวานที่สุดในชีวิตที่จะติดตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเขาตลอดไป แต่เธอกลับ... “จำอะไรไม่ได้?!” นายตำรวจได้ยินแล้วเกาหัว สาวสวยผู้เสียหายรายนี้ให้ปากคำว่า หลังจากที่ถูกพรรคพวกของนายนำทัพพ์หลอกให้ดื่มเครื่องดื่มชนิดหนึ่งซึ่งพวกเขาทำขึ้นเอง แล้วพอถึงตอนสำคัญ เธอก็บอกว่าจำอะไรไม่ได้ซะอย่างงั้น?! “ก็ไม่ถึงกับหมดสติหรอกค่ะ แต่ความรู้สึกมัน... เหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น... เหมือนกำลังฝัน...” ฝัน?... นำทัพพ์ได้ยินแล้วหันไปสบตาเธอ หวังหมดใจว่าเธอจะจำมันได้ ถึงจะคิดว่าเป็นความฝันก็ยังดี “ฝันว่าอะไรครับ?” นายตำรวจเงยหน้าจากแป้นพิมพ์ดีดขึ้นมาถาม “ฝันว่า... อ่า...” ข้าวขวัญกัดริมฝีปาก แล้วหันไปทางนายตำรวจเพื่อหลบสายตาเว้าวอนที่นำทัพพ์ใช้มองเธอ “...ฉันก็... ไม่แน่ใจ...” เธอจำได้ แต่เธอไม่ยอมรับใช่มั๊ย? ทำไมล่ะ ข้าวขวัญ... ทำไมเธอต้องปฏิเสธมันด้วย? “นำทัพพ์...” แรกที่ได้ยินเสียงกระซิบเรียกชื่อเขา นำทัพพ์เข้าใจว่าร่างระหงในวงแขนกำลังละเมอ แต่พอวางเธอลงนอนบนเตียงอย่างถนุถนอม ก็พบว่าข้าวขวัญลืมตาขึ้นมาช้าๆ นัยน์ตาคมสวยที่ฉ่ำเยิ้มกว่าเดิมกำลังสานสบตาเขาอย่างมีความหมาย ชายหนุ่มไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองให้ผิดหวัง คงเพราะฤทธิ์เหล้าละมั๊ง ที่ทำให้เธอเรียกชื่อเขาด้วยเสียงกระซิบอ่อนหวานปานนั้น “นำทัพพ์... อย่าเพิ่งไปนะ” มือนุ่มนิ่มดึงขาเขาไว้ โธ่... เขาจะไปไหนได้เล่า ลมปากหอมหวานที่เป่ารดหน้าเขาเจือกลิ่นเหล้าอ่อนๆ ทำเอาเขาถึงกับทรงตัวแทบไม่อยู่ ได้แต่ทรุดลงนั่งข้างเธอบนเตียงนั่นเอง “นำทัพพ์ อืม... ฉัน... มีอะไร... อยากจะบอก...” ข้าวขวัญกระซิบกระท่อนกระแท่นด้วยท่าทางเขินอาย อย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน มันทำให้หัวใจเขาสั่นเหมือนมีพายุพัดกระหน่ำอยู่ข้างใน “ เธอสัญญาได้มั๊ยว่า... จะไม่บอกใคร... อืม... และไม่หัวเราะฉันด้วย” “ได้... เราสัญญา” “นี่เป็นความลับ... ที่ฉันเก็บไว้กับตัวมานาน...” นอกจากพูดกระท่อนกระแท่นแล้ว เสียงของเธอยังแผ่วเบาลงเรื่อยๆ จนเขาต้องเอนตัวลงยื่นหน้าเข้าไปใกล้หมอนที่เธอนอน  “...ฉันไม่เคยบอกใคร... และ... จะไม่บอกใครอื่นอีกเลย... นอกจากเธอ... เพื่อนสนิทที่สุด” มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยายของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังอยู่ร่วมเตียงกับหญิงสาวที่เขาเฝ้ารักมานานตามลำพัง รอฟังเธอกระซิบบอกความลับที่ยอมให้เขารู้แต่เพียงคนเดียว ความลับ? เรื่องอะไร? เธอจะทำหัวใจเขาหยุดเต้นอยู่แล้วรู้หรือเปล่า ข้าวขวัญ “เอา... หู... มานี่สิ” บนเตียงมีเพียงเธอกับเขาสองคน ในห้องนอนก็มีเพียงเธอกับเขาสองคน คอนโดยูนิตนี้ก็มีเพียงเธอกับเขาสองคน ไม่มีทางที่ใครอื่นจะได้ยินความลับ แต่นำทัพพ์กลับไม่รอช้ารีบตะแคงหน้ายื่นหูเข้าไปใกล้จนชนจมูกเธอเบาๆ ราวกับกลัวความลับรั่วไหลได้จริงๆ “ฉัน... ไม่... ใช่... คน!” เสียงกระซิบแหบพร่าช้าๆ ทีละคำ ค่อยๆ ซึมเข้าไปในสมองของนำทัพพ์จนครบ ประโยค ทำให้เขานิ่งงันไป เธอไม่ใช่คน...??? หมายความว่ายังไง? “ฉัน... เป็น... ควาย! ฮู่วววววววว..........ว !!!” ก่อนที่เขาจะเข้าใจความหมายของประโยคนั้น ก็มีลมแรงๆ เป่าพ่นใส่รูหูแบบไม่ทันตั้งตัวจนชาไปหมด แต่ก็ยังได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของเธอลอดเข้ามา หัวเราะแบบนั้น เธอต้องเมาแน่ๆ แย่จริงๆ นี่เขาถูกหลอกให้หัวใจสั่นหวั่นไหวไปกับคนเมาเหรอเนี่ย “คิคิ... ฉันน่ะ ควายจริงๆ น้า... คูนย่าบอกว่าแม่ฉันเป็นฟายนิ คิคิ งี้... ฉันก็ครึ่งคนครึ่งควายอ่ะเด้ คิคิ” นำทัพพ์ส่ายหน้า... เขาเดาว่า คุณย่าคงไม่ค่อยชอบแม่เธอเท่าไหร่ ถึงได้หลอกด่าให้หลานสาวฟังแบบนั้น มันก็แน่ล่ะ ใครจะชอบลูกสะใภ้ที่ทิ้งลูกชายหนีไปเล่า ข้าวขวัญคงเก็บซ่อนความเสียใจเอาไว้ตั้งแต่ยังเด็ก เก็บเป็นตะกอนในหัวใจจนถึงวันนี้ “เฮ่อ... เธอเมาแล้ว... นอนซะ นอนซะ...” นำทัพพ์ห่มผ้าให้ แล้วเก็บมือไม้ของเธอเข้าไปในผ้านวมหนานุ่ม “...ฝันดีนะ ” เขาปัดปอยผมที่ปรกหน้าเธอให้ไปรวมกับผมที่สยายอยู่บนหมอนอย่างเบามือ รู้สึกหัวใจโหวงเหวง เหมือนกำลังผิดหวังอะไรสักอย่าง เขาหวังอะไรกับความลับของเธอ... เขาอยากให้เธอบอกอะไรเขางั้นเหรอ? “ไม่เมา...” คนไม่เมายืนยันเสียงอ้อแอ้ “...ฉันแค่ล้อเธอเล่น คิคิ... ตกใจอ่ะเด้... สมน้ำหน้า แต่ที่จริง... ฉันอยากจะบอก... ‘รักเธอ’ ” พูดจบเธอก็หลับตาลง มือที่กำลังลูบผมเธออยู่ชะงักนิ่ง เขาฟังผิดรึเปล่า? หรือเขาหวังให้เธอพูดคำนั้นจนหูฟั่นเฟือนไปเอง... “อะ... อะไรนะ? ขวัญ เธอช่วยพูดใหม่อีกทีซิ” นำทัพพ์อยากให้เธอบอกเขาซ้ำอีกสักครั้งให้มั่นใจ บอกเขาอีกหลายครั้งก็ยิ่งดี ต่อให้บอกเป็นร้อยเป็นพันครั้ง เขาก็ฟังได้ไม่รู้เบื่อ แต่กลัวเหลือเกินว่าจะได้ยินเสียงเธอหัวเราะแทน แล้วบอกว่าล้อเขาเล่น เช่นเดียวกับที่บอกว่าเธอเป็นควาย เงียบ... ไม่มีเสียงจากริมฝีปากอิ่มของเธออีกเลย ที่เขาได้ยินมีเพียงเสียงลมหายใจเข้าออกช้าๆ... เคล้าเสียงเดินของเข็มนาฬิกาปลุกบนหัวเตียง และเสียงหัวใจเต้นระรัวของตัวเขาเอง อย่าเพิ่งหลับสิ โธ่... ทำให้คนเค้าสับสนวุ่นวายแล้วไม่รับผิดชอบ ใจคอเธอจะแกล้งเขาให้ทรมานจนตายหรือไงนะ นำทัพพ์อยากจับเธอขึ้นจากผ้าห่มแล้วเขย่าเอาคำรักออกมา ดึงขนตางอนยาวเป็นแพให้นัยน์ตาคู่สวยลืมขึ้นมองเขาอีกครั้ง... แต่ว่า... เฮ่อ... ช่างเถอะๆ ถือว่าเขาหูฝาดไปเองก็แล้วกัน จะไปเอาอะไรจากคนเมากันเล่า นำทัพพ์หมุนตัวเตรียมจะก้าวลงจากเตียง แต่ทันใดนั้นเอง ก็มีวงแขนคู่หนึ่งโอบเอวเขาจากทางด้านหลัง แล้วกระชากร่างเขาให้เสียหลักล้มหงายลงนอนแผ่หราบนเตียงโดยไม่ทันได้ตั้งตัว วินาทีต่อมา...ร่างบางระหงของคนที่เขาคิดว่าหลับไปแล้วก็กระโดดขึ้นคร่อม พร้อมกับตรึงแขนขาของเขาไว้ทั้งสี่ข้างในท่าเดียวกับที่เขาเคย ‘สยบเธอ’ บนโซฟา “นี่แน่ะ... ยอมแพ้ซะดีดี... ฮึ...จามาแข็งแรงกว่าฉันด้ายงาย ฉานน่ะแชมป์มวยหญิงเก่านะเว้ย” นำทัพพ์ได้ยินแล้วแอบขำ เธอเมาได้น่ารักจริงๆ เขาว่าคนเมามักพูดเพ้อเจ้อและทำอะไรแปลกๆ แสดงสิ่งที่แอบซ่อนไว้ในจิตใต้สำนึกออกมา นอกจากเรื่องแม่ที่ถือว่าเป็นปมของเธอแล้ว ข้าวขวัญคงเจ็บแค้นฝังใจไม่หายที่วันนั้นเสียท่าเขาสินะ อา...แล้วที่เธอบอกรักเขาเล่า? เป็นสิ่งที่เธอแอบซ่อนไว้ด้วยหรือเปล่า? ชายหนุ่มถามตัวเองอย่างสับสน ขณะที่พยายามอดทนอดกลั้น บังคับตัวเองให้อยู่นิ่งๆ อย่างสุดแสนทรมานภายใต้ร่างบางระหงของเธอ แต่ก่อนที่สัมผัสผิวอ่อนนุ่ม ไออุ่นกรุ่นกลิ่นกายสาวจะทำให้เขาเป็นบ้า นำทัพพ์ก็ต้องสะดุ้งเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ซอกคอตรงส่วนที่เธอแนบใบหน้าอยู่ “งั่ม!” “โอ๊ย! เจ็บนะ...ซื้ด” นักมวยบ้านไหนเค้างับคนอื่นแบบนี้กันเล่าข้าวขวัญ? ผิดกติกานะ กรรมการช่วยด้วย!!! น่าสงสารนำทัพพ์ที่สังเวียนนี้มีเพียงเธอกับเขาสองคนเท่านั้น ต่อให้ร้องจนคอแตกก็ไม่มีใครมาช่วยเขาได้ โอ...ไม่รู้ว่าเขี้ยวเธอ ‘มีพิษ’ หรือยังไง กัดไม่เจ็บเท่าไหร่ แต่ว่า... มันทำให้เขาเกิดอาการร้อนวูบวาบไปทั้งตัว หัวใจเต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมา ความปรารถนาที่กักเก็บอยู่ข้างในมานานแล่นพล่านจนสุดจะทนทาน “กัดให้ตายไปเลย ไอ้บ้า” กัดเสร็จก็เธอก็ซุกหน้าลงส่งเสียงอู้อี้อยู่ที่ซอกคอเขาฟังแทบไม่ได้ศัพท์ แต่นำทัพพ์กลับได้ยินมันอย่างชัดเจน... “ไอ้บ้า ไอ้บ้า... มาทำให้ฉันรักได้ไง” “ไหน... พูดใหม่อีกทีซิ ขวัญ” ได้โปรด พูดชัดๆ ให้เขาแน่ใจ อย่าให้เขาต้องดีใจเก้อเลยนะคนดี “...พูดใหม่อีกทีได้มั๊ย? ใครรักใคร?” “ฉันรักเธอไง ฮือๆๆๆ...” พูดจบแล้วข้าวขวัญก็ร้องไห้ออกมาเหมือนเด็ก ความจริงแค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา แต่ข้าวขวัญให้เขามากกว่านั้น เธอบรรจงจูบเขาที่แก้มแล้วประทับเอาไว้อย่างนั้นเนิ่นนาน ราวกับต้องการจะดูดกลืนเอาลักยิ้มของเขาลงท้องไป! เธอจูบเขา! นำทัพพ์ดีใจจนแทบคลั่ง ความอดทนพังทลายลงในบัดนั้น รู้ตัวอีกที เขาก็สลับขึ้นมาเป็นฝ่ายทาบทับอยู่บนร่างที่สั่นระริกของเธอแล้ว “เธอรักเราจริงๆ ใช่มั๊ย?” นำทัพพ์กระซิบถามเสียงพร่า มือใหญ่ปาดไล้น้ำตาที่แก้มนวลอย่างแผ่วเบา “รักสิ... รักจะตาย” ข้าวขวัญกระซิบตอบเสียงสะอื้น “...ไม่รู้เป็นบ้าอะไร ฉัน... อยากให้เธอกอด... อยากให้เธอจูบ... อยากให้เธอ...” เสียงของเธอเบาลง... เบาลง... เรื่อยๆ จนไม่ได้ยิน เหลือเพียงปากเล็กๆ ขมุบขมิบ “อะไรนะขวัญ?” อยากให้เธอ...??? เธออยากให้เขาทำอะไร?! “อยากให้เธอกอด ” นำทัพพ์ไม่รออะไรอีกแล้ว เขากอดเธอ... กอดอย่างที่เธอต้องการ อย่างที่เขาเองก็ต้องการ... ต้องการมานานเหลือเกิน “อา... อุ่นจังเลย” ข้าวขวัญนอนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้วหลับตาลงอมยิ้มอย่างมีความสุข “แบบนี้ใช่มั๊ย?” “อื้ม...” เธอพยักหน้า แล้วกลับลืมตาขึ้นมามองเขาด้วยสายตาออดอ้อน “...อยากให้เธอจูบ...” ไม่ต้องรอให้เธอขอจบ ริมฝีปากอ่อนนุ่มหวานละมุนที่เผยออยู่นั้นก็ถูกเขาประทับปิดด้วยจูบ... จูบแบบที่ไม่ใช่แค่กลีบปากทั้งสองแตะกันแค่เพียงแผ่วเบาเหมือนครั้งก่อนโน้น แต่เป็นจูบที่เขาและเธอต่างปรารถนา เติมเต็มความรู้สึกโหยหาของกันและกันอย่างลึกซึ้ง เนิ่นนาน อ่อนหวานและเร่าร้อน จนแยกไม่ได้ว่าฝ่ายไหนเรียกร้องหรือตอบสนอง ในที่สุด นำทัพพ์ก็เข้าใจแล้วว่า ทำไมในหนังสือการ์ตูนตาโตที่ข้าวขวัญชอบอ่านถึงต้องวาดดอกไม้เบ่งบานและผีเสื้อบินว่อนเป็นฉากหลังตอนที่พระเอกนางเอกจูบกัน “อืม... มันมีจริงๆ ด้วยเหรอเนี่ย ดอกไม้บาน ผีเสื้อกระพือปีก อยู่ข้างในนี้...” ข้าวขวัญกระซิบบอกเขาพร้อมกับชี้ที่หน้าอกด้านซ้ายตรงหัวใจตัวเอง จนนำทัพพ์อดสงสัยไม่ได้ว่าเขากับเธอรู้สึกตรงกันหรือว่ามีดอกไม้กับผีเสื้อปลิวอยู่รอบๆ ตัวให้เขากับเธอเห็นจริงๆ กันแน่ “ขวัญ... เธออยากให้เรากอด... อยากให้เราจูบ... แล้ว... อยากให้เรา...?” นำทัพพ์กลืนน้ำลาย หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ “...อยากให้เราทำอะไรอีก?” ...ขอให้บอกมา เขาพร้อมทำให้เสมอเมื่อเธอต้องการ ไม่มีเสียงตอบจากหญิงสาว แต่สายตาของเธอที่สบตาเขาบอกหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง ‘อยากให้เธอกอด... อยากให้เธอจูบ... และ... อยากให้เธอรัก!’ “รักฉันนะ” เสียงกระซิบตอกย้ำความปรารถนาผสมกับแอลกอฮอลจากลมปากเธอที่เขาสูดหายใจเข้าไป กลายเป็นเชื้อเพลิงทำให้ไฟในร่างกายชายหนุ่มที่ลุกร้อนอยู่ก่อนไหม้ลามไปทั้งตัวอย่างรวดเร็ว! แต่ก่อนที่เขาจะทำอะไรลงไป... “ข้าวขวัญ...” นำทัพพ์กลั้นใจ สู้อุตส่าห์อดทนจนวินาทีสุดท้าย เขารักเธอมากเกินกว่าจะทำให้เธอเสียใจเพราะความมึนเมา หรือ เข้าใจผิดได้ และคนที่จะต้องเสียใจอย่างที่สุดก็คือตัวเขาเอง เขาไม่อยากทนแบกรับคำว่า ‘ฉวยโอกาส’ ไปตลอดชีวิต “นี่เรา ‘นำทัพพ์’ เพื่อนสนิทเธอเองนะ ใช่... ผู้ชายที่เธอรักแน่หรือเปล่า?” เธอหลับตาลงแล้วพยักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ นำทัพพ์รับคำตอบนั้นของเธอด้วยจุมพิตนับร้อยนับพัน จูบจนเธอสะท้านสั่นไหว หอบหายใจแทบไม่ทัน “ที่เธอพูดน่ะ รู้รึเปล่าว่าหมายถึงอะไร? เธอตั้งใจให้เรารักจริงๆ?” หญิงสาวยังคงไม่ลืมตา เธอพยักหน้าช้าๆ ยืนยันคำตอบเดิม และคำตอบนั้นก็ทำให้จุมพิตของเขาเคลื่อนต่ำลงมาตามซอกคอไหลเรื่อยจนลามไปทั่วทั้งร่าง ...ร่างบางระหงที่ถูกเขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกไปจนเหลือเพียงชุดชั้นในบางๆ ท่ามกลางแสงอบอุ่นจากโคมไฟบนโต๊ะข้างเตียง เจ้าหมีพูห์น้อยยิ้มแป้นให้เขาอย่างไร้เดียงสา ช่างไม่รู้เลยว่ามีคนมันเขี้ยวอยากงับมันสักหลายคำ ขยำขยี้เล่นให้สมอยากนัก “เธอรู้ใช่ไหม ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป? หลังจากนี้ เราคงกลับมาเป็นเพื่อนสนิทกันอย่างเดิมไม่ได้อีกแล้วนะขวัญ เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังพอทัน” ด้วยศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย นำทัพพ์กลั้นใจทดสอบดูว่า เธอเมาไม่รู้เรื่อง เขาพูดอะไรก็พยักหน้าหรือเปล่า “...เธอจะให้เราหยุดมั๊ย?” ได้โปรดเถอะ อย่าพยักหน้านะ ถ้าเธอไม่อยากฆ่าเราให้ทรมานจนตายภายในคืนนี้ ข้าวขวัญไม่ได้พยักหน้า เธอกอดเขา จูบเขา... แล้วค่ำคืนนั้น เจ้าหมีพูห์น้อยที่น่าสงสารก็ถูกนำทัพพ์จัดการ หลังจากที่โดนเขารังแกจนพอใจ มันก็ถูกไล่ลงมานอนเค้เก้ที่พื้นข้างเตียงฟังเสียงนายหญิงร้องไม่หยุดทั้งคืน เพราะตำแหน่งที่มันเคยอยู่ดีๆ ก็ถูกเจ้าปีศาจที่แข็งแรงกว่าแย่งไปครอบครองเสียแล้ว น่าสงสารนายหญิงจริงๆ เจ้านั่นน่ะ ร้ายกาจที่สุด ไม่ยอมอยู่เฉยๆ เลย ซนยิ่งกว่าเพื่อนหมีพูห์พันธุ์จีสติงที่ชอบเข้าวินให้เจ้าของต้องคอยดึงออกมาซะอีก เฮ่อ... หลังจากนายตำรวจสอบปากคำไปได้พักใหญ่ ตำรวจอีกนายเห็นท่าไม่ดี (แต่ก็น่าสนุกดี) จึงมาช่วยเสริมกำลัง (ด้วยความอยากรู้อยากเห็น) “คุณผู้หญิงครับ คุณทั้งไม่แน่ใจว่าฝันไปรึเปล่า ไม่รู้ว่าฝันอะไร ฝันดีหรือร้ายก็ไม่รู้อีก แล้วคุณจะให้ร้อยเวรเขียนสำนวนยังไงล่ะนี่?” “ก็เขียนว่า ‘ฝันมิดีมิร้าย’ ละกันค่ะ” ข้าวขวัญสรุปง่ายๆ...คุณตำรวจพากันส่ายหน้าทำไมค้า ก็มันมิดีมิร้ายจริงๆ นิ “แล้วไงต่อครับ คุณรู้ได้ยังไงว่าถูกเขาข่มขืน?” “ก็ฉัน... อ่า... เจ็บนี่นา” พูดไปแล้วเธอก็แอบเขิน “ไม่ทราบเจ็บตรงไหนครับ” นายตำรวจสองนายพร้อมใจกันทำหน้าแบ๊ว ทำเอาหญิงสาวโมโหปรี๊ดๆ “สะดือมั๊งคะ” “หา เขาข่มขืนสะดือคุณ?” “จะบ้าเหรอ มันเข้าไปได้ที่ไหนกันล่ะ?” “อ้าวก็คุณบอกว่าเจ็บสะดือ” “ก็คุณถามอะไรโง่ๆ ฉันก็ประชดตอบกลับไปแบบโง่ๆ สิ” เป็นซะแบบนี้ ไม่แปลกเลยเจ้าหน้าที่สอบปากคำสองนายเพิ่มเป็นสี่นายอย่างรวดเร็ว “สรุปว่า คุณผู้หญิงขัดขืน แต่คุณผู้ชายไม่หยุดกระทำชำเรา กลับใช้มือและปากทำอนาจารเพิ่มขึ้นอีกด้วย อืม...ช่วยเล่ารายละเอียดมากกว่านี้ได้มั๊ยครับว่าเค้าทำอะไรบ้าง” “ทำ... หลายอย่างค่ะ... อ่า... มันชั่วช้าลามกสกปรกมาก ฉันเล่าออกจากปากไม่ไหวหรอก คุณตำรวจเขียนสรุปง่ายๆ ว่ามันผสมระหว่างข่มขืน เขาก็ทำอนาจารไปพร้อมๆ กันก็แล้วกันนะคะ” นำทัพพ์รู้สึกปวดหนึบไปทั้งใจ ความรักที่เขาแสดงต่อเธอ อยากให้เธอมีความสุขไปกับเขา สิ่งที่ชาวโลกเรียกว่าเล้าโลม ถูกเธอบอกว่าชั่วช้าลามกสกปรกเหรอเนี่ย จริงอยู่ คำให้การของข้าวขวัญก็ไม่ผิดไปจากความจริงนัก ตอนที่เธอรู้สึกตัวตื่นเต็มที่ ลืมตาขึ้นมาก็ผวาสั่งให้เขาหยุด เขาก็อยากหยุดตามสั่งหรอกนะ แต่ว่า...คนนะครับ ไม่ใช่ก๊อก บิดขวาบิดซ้ายสั่งเปิดปิดได้ดั่งใจ ที่เขาทำได้ ก็คือพยายามเอาใจเธอ ปรนเปรอจนเธอตอบสนองต้องการเขา... ถึงตรงนี้ ถ้าน้องหมีพูห์ซึ่งนอนอยู่ใต้เตียงเป็นพยานปากเอกได้ นายตำรวจคงไม่ต้องเหนื่อยกับคดีนี้เลย... ตอนที่นายหญิงเจอไอ้ปีศาจร้ายตัวนั้น แรกๆ เธอกรีดร้องอย่างตกใจ และสั่งให้มันหยุดการเคลื่อนไหวที่ทำให้เธอเจ็บ แต่ไม่นาน เสียงร้องนั้นก็เปลี่ยนเป็นครวญคราง อืออา... คล้ายๆ จะเจ็บเรื้อรัง แต่ฟังไปๆ ก็เหมือนนายหญิงกำลังมีความสุขยังไงไม่รู้ น้องหมีพูห์ไม่เคยได้ยินเธอร้องแบบนี้มาก่อนเลยไม่ค่อยแน่ใจ แล้วพอเวลาผ่านไป คนที่ร้องดังกว่ากลายเป็นเจ้านายของไอ้ปีศาจ เขาหอบหายใจรุนแรงเหมือนขาดอากาศ ครวญครางเหมือนเจ็บปวดรวดร้าวเจียนตาย เนื้อตัวที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อสั่นระริกก่อนจะฟุบตัวลงบนร่างบางๆ ของนายหญิงอย่างหมดสภาพ ถ้าให้น้องหมีพูห์ทายนะ นายหญิงชนะ! ...เพราะสุดท้าย ไอ้ปีศาจนั่นน่ะ ตัวหดเล็กลงกว่าตอนแรกตั้งเยอะ คิคิ ...ถึงมันจะลุกขึ้นสู้อีกหลายครั้ง แต่สุดท้ายก็โดนนายหญิงจัดการ จนต้องคลานออกมาสภาพคอพับคออ่อนนอนร้องไห้กาซิกๆ น้ำตาชุ่มทุกครั้งไป... โฉมน้ามหน้า กาลาหัวเจาะ จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 11:41:40

ความคิดเห็นที่ 2 น่าเสียดาย น้องหมีพูห์ไม่ได้มาโรงพัก หรือต่อให้มา มันก็ให้การกับตำรวจไม่ได้ หรือต่อให้มันให้การได้ ก็ไม่มีใครเชื่อตัวการ์ตูนบนกกน. หรอก นำทัพพ์จึงไม่มีพยานเลยสักคน เจ้าหน้าที่ทำคดีนี้ก็เลยต้องกรอกยาแก้ปวดหัวกันถ้วนหน้า “สรุปว่า เขากระทำการข่มขืนคนเดียว ...แล้วมีการใช้อาวุธมั๊ยครับ? ถ้าใช้อาวุธหรือข่มขืนหลายคน ก็จะเข้าข่ายมาตรา 276 วรรคสอง มีหรือใช้อาวุธปืนหรือวัตถุระเบิดโดยร่วมกระทำความผิดด้วยกันอันมีลักษณะเป็นการโทรมหญิง ต้องระวางโทษจำคุกตั้งแต่สิบห้าปีถึงยี่สิบปี และปรับตั้งแต่สามหมื่นบาทถึงสี่หมื่นบาท หรือจำคุกตลอดชีวิต” “อาวุธ? อ่า... มีสิคะ” คุณตำรวจเห็นหญิงสาวบิดไปบิดมาด้วยความอับอายก็ส่ายหน้า “ปืนที่พกติดตัวมาแต่กำเนิดนั่นไม่นับนะครับ” จากตำรวจสี่นายจึงกลายเป็นแปด รุมล้อมช่วยกันทำสำนวนคดีนี้อย่างเอาเป็นเอาตายถวายชีวิต จนนำทัพพ์อยากรู้นักว่า ลุงสิบจ่ายภาษีมากกว่าคนอื่นหรือไง ทำไมลูกสาวลุงสิบถึงได้ใช้เจ้าหน้าที่เปลืองนัก “ ’หลายครั้ง’ นี่มันกี่ครั้งกันแน่ละครับ?” “เอ๊ะ คุณตำรวจนี่ พูดจาไม่รู้เรื่อง ฉันก็บอกแล้วไงคะว่า ไม่ได้นับ คุณเขียนลงไปว่านับครั้งไม่ถ้วนละกัน” “ถ้าเขียนแบบนั้น มันเว่อร์ไปมั๊ย ใครจะเชื่อ ผู้ชายที่ไหนทำแบบนั้นนับครั้งไม่ถ้วนภายในคืนเดียว” ตำรวจอีกนายช่วยให้ความเห็น “ทำไมต้องบอกด้วยว่ากี่ครั้ง มันสำคัญมากเลยเหรอคะ” ข้าวขวัญงง เธอเคยสงสัยเหมือนกันตอนอ่านหนังสือพิมพ์ที่ชอบเขียนว่าไอ้บ้ากามข่มขืนเหยื่อสาวจนสำเร็จความใคร่กี่ครั้ง “...โทษมันหนักเบาไม่เหมือนกันเหรอคะ?” “ถ้าข่มขืนคนเดียวหลายครั้งในวันเดียวกัน ถือว่าไม่ต่างกรรมต่างวาระ ส่วนโทษจะหนักจะเบาอยู่ที่ศาลท่านพิจารณา” ฟังดูงงๆ เหมือนจะไม่ต่างกัน อย่างงั้นมารุมถามเธอทำไมกัน ข้าวขวัญเห็นแววตาอยากรู้อยากเห็นที่รุมล้อมเธอแล้วชักโมโห “คุณผู้หญิงโดนเข้าไปกี่ครั้งล่ะครับ ตอบเป็นตัวเลขแค่ประมาณคร่าวๆ ก็ได้นะครับ สอง สาม สี่...?” ตำรวจอีกนายช่วยให้คำแนะนำ “ไม่อ่ะค่ะ มากกว่านั้น... มันเร็วจนฉันไม่ทันได้นับ อืม...เป็นร้อยๆ พันๆ ครั้งเลยมั๊ง” “เฮ่ย... หุ่นยนต์รึไง?” นายตำรวจพากันตกกะใจหันไปมองหน้าขาวๆ ของผู้ต้องหาเป็นตาเดียว แล้วซุบซิบกันว่า ไอ้ตี๋นี่มันกินโสมอะไรหว่า เดี๋ยวต้องหลอกถามตอนสอบปากคำซะแล้ว “ถ้าอยากได้เป็นตัวเลขประมาณคร่าวๆ ...งั้นขอยืมเครื่องคิดเลขหน่อยค่ะ” ข้าวขวัญแบมือเรียกหาอุปกรณ์คำนวน ทำเอาตำรวจงงแต่ก็ส่งให้โดยดี ...หลังจากก้มหน้าก้มตาจิ้มเครื่องคิดเลขเพียงอึดใจ บัณฑิตสาวเกียรตินิยมเหรียญทองอันดับหนึ่ง อดีตแชมป์คณิตศาสตร์ระดับมัธยมก็เงยหน้าขึ้นมาตอบ “ประมาณคร่าวๆ นะคะ... สองหมื่นหนึ่งพันหกร้อยครั้งค่ะ!” ชัดมั๊ยยะ “เฮ่ยยยยยยยยย!!!” เจ้าหน้าที่แปดนายร้องขึ้นอย่างตกใจพร้อมๆ กัน ทำให้ตำรวจทั้งโรงพัก ตั้งแต่ผู้กำกับ สารวัตร ยันจ่าตำรวจน้องใหม่ ต่างก็แห่มาชุมนุมกันโดยมิได้นัดหมายภายในชั่วพริบตา “เป็นไปได้ยังไงกัน โดนเข้าไปตั้งสองหมื่นกว่าครั้ง” ...ไปเรียกกินเนสบุ๊คมาเร็ว “คิดง่ายๆ ที่อัตราเร่งคงที่นะคะ ...ฉันโดนข่มขืนไม่หยุดร่วมชั่วโมง แรกๆ ก็ประมาณวินาทีละครั้ง แต่พอหลังๆ ก็วินาทีละสองสามครั้งได้ 1 ชั่วโมงมี 3600 วินาที... 1200 วินาทีแรกคูณหนึ่งครั้ง... 1200 วินาทีต่อมาคูณสองครั้ง... 1200 วินาทีสุดท้ายคูณสามครั้ง... จับมาบวกกัน เสร็จแล้ว ก็อ่า...” หญิงสาวหน้าร้อนผ่าวตอนอ้อมแอ้มเอาผลลัพธ์มา... “คูณสาม...” โดยไม่ยอมบอกเหตุผลว่าทำไมต้องคูณ “...ก็จะได้ 21,600 ...ชัดเจนอย่างงี้ พอใช้ได้มั๊ยคะ?” พอข้าวขวัญอธิบายที่มาที่ไปของหลักการคำนวน คุณตำรวจก็เข้าใจแล้วว่าเธอนับครั้งยังไงของเธอ ต่างพากันฮาจนหยุดไม่ได้ ...ปริญญาเกียรตินิยมเหรียญทองไม่ช่วยอะไรเลยจริงๆ!!! “อ้าว ทำไมทำหน้าอย่างงั้นกันหมด ก็ไหนว่าเข้าไปลึกแค่หนึ่งองคุลีก็นับเป็นข่มขืนแล้วไงคะ” เถรตรงได้อีก ลุงสิบเลี้ยงลูกสาวมาดีจริงๆ ...ฮู่ว์! “พอเถอะ!” นำทัพพ์หมดความอดทนแล้ว เขาอยากจะลากคอลูกสาวลุงสิบกลับบ้านไปทำโทษอีกสักหลายหมื่นครั้งซะให้เข็ด “อ้าว ได้ไง ผมยังไม่ได้สอบปากคำผู้ต้องหาเลยนะ” ร้อยเวรเจ้าของเรื่องโวยเมื่อเห็นผู้ต้องหาดึงผู้เสียหายให้ลุกขึ้นทำท่าเหมือนจะเดินจากไป “ไม่ต้องสอบอะไรอีกแล้ว! เอาอย่างนี้ละกัน คุณตำรวจช่วยแต่งสำนวนให้หน่อย...” ชายหนุ่มที่นั่งนิ่งมาตลอด หน้าตาอ่อนใสเหมือนนายแบบวัยรุ่นเกาหลี ดูเผินๆ เหมือนจะ ‘อ่อน’ แต่พออ้าปากกลับไม่มีใครกล้าเถียง ด้วยน้ำเสียงและอะไรบางอย่างบอกว่า เขาคุ้นกับการเป็นนาย เคยชินกับการออกคำสั่งมาตลอดชีวิต จนร้อยเวรแทบจะยืนขึ้นมาทำวันทยาหัตถ์แล้วร้องดังๆ ว่า “ครับโพ๊ม!” “คุณตำรวจอยากเขียนอะไรก็เขียนไปเลยนะ เขียนให้หมดทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่งทำกับผู้หญิงที่ตัวเองรักได้ในที่ลับตาคน ผมทำกับเธอจนครบหมดแล้ว! ...ถ้ามันถือว่าผิด ผมก็ยอมรับผิด เดี๋ยวปั๊มนิ้วให้... แล้วจะลงโทษยังไงก็ว่ามา ผมต้องเข้าคุกวันนี้เลยรึเปล่าล่ะ จะได้ให้เด็กที่บ้านเอาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ...พอใจรึยัง?” ประโยคหลังเขาหันไปถามหญิงสาวข้างตัว “...เธออยากเห็นเราติดคุกมากใช่มั๊ย? ต้องใส่เสื้อผ้าลายทางขาวดำด้วยหรือเปล่า เราจะได้บอกให้เค้าหามาให้” ตำรวจอ้าปากค้างกันไปตามๆ ผู้ชายคนนี้ แต่เวลาเอาจริงขึ้นมา... อืม... ร้ายว่ะ! ระหว่างที่รอตำรวจร่างสำนวน นำทัพพ์ก็ขับรถพาข้าวขวัญไปตรวจร่างกายเก็บหลักฐานที่โรงพยาบาลตามความต้องการของเธอ “ขายขี้หน้าตำรวจไม่พอ ยังจะไปขายขี้หน้าหมอด้วยใช่มั๊ย? ไม่รู้จะไปตรวจทำไม เราก็ยอมรับผิดหมดแล้ว” นำทัพพ์บ่นไม่หยุดไปตลอดทางจนถึงจุดหมาย ข้าวขวัญไม่เคยเห็นเขาโมโหขนาดนี้มาก่อนเลย ชักจ๋อย หันไปยิ้มให้เขา “...เอาน่า ชาตินี้ฉันยังไม่เคยตรวจภายในเลย นี่ก็ถือว่าได้ตรวจฟรี ดีออก” สรุปว่า แม่คุณกะจะใช้บริการของรัฐให้คุ้มค่าภาษีนี่เอง เมื่อถึงเวลาเข้าห้องตรวจ นำทัพพ์รู้สึกเป็นห่วงเลยขอเข้าไปด้วย ปรากฎว่า... “อ้าว ผมแจ้งไว้แล้วว่าขอให้แพทย์หญิงตรวจภายในไง?” นำทัพพ์หันไปถามเชิงต่อว่านางพยาบาล เมื่อเปิดประตูเข้าไปเห็นนายแพทย์หนุ่มใหญ่นั่งเช็ดแว่นรอคนไข้อยู่ข้างเตียงขาหยั่ง “พอดีแพทย์หญิงไปดูคนไข้บนวอร์ดน่ะค่ะ” พยาบาลสาวตอบยิ้มๆ รู้สึกเอ็นดูชายหนุ่มหวงแฟนสาว “หมอผู้ชายหรือผู้หญิงก็เหมือนกันแหละ” ข้าวขวัญหันไปกระซิบ “เธอไม่อายหรือไง?” นำทัพพ์กระซิบตอบ “บ้า จะอายทำไมเล่า... วันๆ หมอเค้าเห็นเป็นร้อย จำไม่ได้หรอกว่าใครเป็นใคร” นายแพทย์ได้ยินที่คนไข้สาวกับชายหนุ่มที่มาด้วยกระซิบกระซาบกันแล้วนึกในใจ หมอคงจำคนอื่นไม่ได้ แต่ถ้ามาประหลาดๆ ขำๆ แบบนี้ล่ะก็ หมอจำแม่นเลยล่ะ “เอ่อ... คุณหมอ ไม่ต้องตรวจได้มั๊ยครับ ผมยอมรับว่าเป็นคนข่มขืนเธอเองคนเดียว” ทั้งหมอและพยาบาลต่างก็อ้าปากค้าง อ้าว...เขาไม่ใช่เป็นแฟนของผู้เสียหายหรอกเหรอ ผู้ต้องหาอะไรพาเหยื่อสาวมาตรวจร่างกาย แถมยังเสนอหน้าเข้ามาหวงคนไข้ในห้องตรวจอีกต่างหาก “ถึงยังไง ก็ต้องเก็บหลักฐานครับ” นายแพทย์ถอนใจตอบ “...ตรวจเทียบดีเอ็นเอ และหาร่องรอยฉีกขาดของเนื้อเยื่อ” “งั้นคุณหมอเขียนไปเลยครับ ข้างในตัวเธอเต็มไปด้วยสเปริม์ผม ส่วนเยื่ออะไรๆ ขาด หรือส่วนไหนบุบสลายเสียหาย เป็นฝีมือผมทำทั้งหมด” นำทัพพ์ตบอกปุ๊บๆ แล้วอ้าปากกว้าง “...เอาเซลล์กระพุ้งแก้มผมไปแทนละกัน” สุดท้าย ก่อนจะมีคดีใหม่ ผู้ต้องหาทำร้ายร่างกายนายแพทย์ระหว่างปฏิบิตหน้าที่ นายแพทย์หนุ่มใหญ่ก็ไล่ทั้งคู่ไปนั่งเจาะเลือดตรวจหาเชื้อ HIV แล้วค่อยมารอตรวจภายในกับแพทย์หญิงห้องข้างๆ ...” ไม่รู้มันจะหวงอะไรขนาดนั้น ไม่ดูก็ได้วะ” 3 ชั่วโมงต่อมา... นำทัพพ์พาข้าวขวัญกลับมาที่สถานีตำรวจใกล้จุดเกิดเหตุอีกครั้ง สำนวนจากปลายปากกาตำรวจชิ้นโบว์แดงก็เสร็จออกมาพอดี “นี่เป็นน้ำพักน้ำแรงสมองของพวกเราเกือบทั้งโรงพักเชียวนะครับ รวมพลังจินตนาการระดมประสบการณ์กว่าร้อยชีวิตวัยหนุ่มเขียนมันขึ้นมา กว่าจะได้ครบทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้ชายทำกับผู้หญิงในที่ลับตาคนอย่างที่คุณต้องการ” มันโจ๋งครึ่มซะจนนำทัพพ์ต้องหรี่ตาแทบปิดเวลาอ่าน เขารีบอ่านคร่าวๆ ให้มันจบๆ ไป แล้วรีบพิมพ์ลายนิ้วมือ เสร็จก็รีบยื่นคืนให้เจ้าหน้าที่เหมือนส่งจานข้าวที่ร้อนลวกมือ ข้าวขวัญอ่านแล้วถึงกับกรี๊ดโรงพักแตก “บ้าๆๆๆๆๆ... เขียนให้ฉันย่อยยับแบบนี้ได้ไง ไม่เอานะ เขียนใหม่ๆ” “พอเหอะขวัญ เราเหนื่อยนะ อยากกลับไปพักแล้ว เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย” นำทัพพ์บ่นโดยไม่ทันคิด แต่คุณตำรวจทั้งหลายได้ยินแล้วอมยิ้ม “...ถ้าเธอดื้อจะให้คุณตำรวจแก้สำนวน ฉันจะปล่อยให้เธอรออยู่ที่นี่คนเดียว” นำทัพพ์ขู่จนหญิงสาวยอมลงชื่อเป็นผู้แจ้งความแต่โดยดี และแล้วแฟ้มคดี ‘สะเทือนขวัญ’ ก็กลายเป็นคดีเด็ดฮอตฮิตติดชาร์จด้วยสำนวนยอดเยี่ยมหาใดเทียมไม่ ตำรวจยืมกันอ่านทั้งโรงพัก โด่งดังไปไกลถึงท้องที่อื่นๆ จนมีตำรวจจากสน.ต่างๆ ขอยืมถ่ายสำเนาไปศึกษา นับว่าเป็นประโยชน์ต่อประเทศชาติจริงๆ (ช่วยให้ความบันเทิงแก่เจ้าหน้าที่) พอพี่:-)ได้ข่าวก็วิ่งไปซื้อข้าวมันไก่กับโอเลี้ยงเตรียมมาเยี่ยมเขา (ไม่คิดจะช่วยประกันตัวเลยนะ) แต่นำทัพพ์ยังไม่ต้องนอนในตารางวันนี้ เลยต้องเก็บไว้กินเอง ...ไม่มีตำรวจคนไหนกล้าซี้ซั๊วจับหนุ่มหน้าใสที่ยังไม่แน่ว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใครถึงได้ขับรถสปอร์ตหรูแบบนั้นเข้าคุก ... “คดีข่มขืนที่มีผู้ต้องหาคนเดียวไม่ได้เป็นการโทรมหญิงแบบนี้เป็น ‘คดีที่ยอมความได้’ ถ้าผู้เสียหายตกลงกับผู้ต้องหาได้ เรื่องอาจจะไปไม่ถึงศาลก็ได้ครับ” “คุณผู้หญิงจะเรียกเงินค่าเสียหายเท่าไหร่ก็เรียกเลยครับ หรือจะกลับไปคิดคำนวนให้ดีก่อน แล้วค่อยนัดกันมาตกลงต่อหน้าเจ้าหน้าที่วันหลังก็ได้” “หรือจะกลับไปตกลงกันเองที่บ้านก็ได้นะครับ” นายตำรวจแนะนำยิ้มๆ “ค่อยๆ ปรึกษากันไป บางที เจอครั้งที่แปดหมื่นเข้าไป อาจจะไม่เจ็บแล้วติดใจก็ได้นะครับ” ข้าวขวัญฟังแล้วปรี๊ด อยากเผาโรงพักซะให้วอด บ้าที่สุด! ถ้าเป็นกรณีอื่น เจ้าหน้าที่ที่พูดแบบนี้ถือว่าผิดมหันต์ แต่กรณีของข้าวขวัญ มันช่วยไม่ได้ที่คุณตำรวจจะคิดแบบนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงทั้งสองไม่เหมือนคดีข่มขืนเลย ต่อให้โง่แค่ไหน ก็ดูออกว่าชายหนุ่มไม่ใช่เป็นแค่คนรู้จักขาพิการมาฝึกงานในนาของพ่อเธอแน่ๆ แล้วที่หญิงสาวให้การว่า สงสารเลยให้ที่อยู่อาศัยนั้น ทุกคนเห็นตรงกันว่า น่าจะเป็นคู่รักที่อยู่กินด้วยกันมากกว่า ไม่รู้ทำอีท่าไหน ทะเลาะกันหรือยังไงเลยมาแจ้งความซะงั้น “สงสัยอยากดัง” “ได้เลย เดี๋ยวจัดให้... วันก่อน นักข่าวเพิ่งโทรมาขอคดีข่มขืนไปพาดหัวข่าวเรียกลูกค้าพอดีเลย” “เจ้าไหนวะ?” “บางกอกเดลี่ ที่ให้ ‘ขวดนั้น’ มาตอนปีใหม่ไง” “เออดีๆ บอกด้วยว่าปีหน้าขอสักสามขวดนะโว้ย จะส่งข่าวให้เรื่อยๆ” เช้าวันต่อมา... ลุงสิบนั่งกินข้าวเช้าอยู่บนระเบียงบ้านอ่านหนังสือเจอพาดหัวข่าวหน้าหนึ่ง... ไอ้เป๋หื่นมอมเหล้าดาวมหา’ลัยดัง ขยี้กามยับดับคาห้องเช่า! ลุงสิบอ่านแล้วคิดในใจ... ทำไมต้องใช้คำเฮงซวยอย่างงี้ด้วยวะ ทำไมต้อง ‘ขยี้’ มันเกี่ยวอะไรกับซักผ้ารึไง? ทำไมต้อง ‘ยับ’ มันเกี่ยวอะไรกับรีดผ้าหรือไง? แย่จริงๆ ไม่ได้มีความเห็นใจผู้หญิงที่ถูกข่มขืนเลย เขียนอย่างงี้เหมือนซ้ำเติมกันชัดๆ แต่เดี๋ยวก่อน... ดาวมหา’ลัย กับ ไอ้เป๋เหรอ? เอ...คุ้นๆ นะ ปกติลุงสิบเกลียดข่าวชนิดนี้ที่สุด อ่านแล้วโมโหแทนผู้หญิง แต่สะดุดใจยังไงไม่รู้เลยพลิกอ่านรายละเอียด... เมื่อเวลาเที่ยงวานนี้ นส.ไข่ (นามสมมติ) นศ.มหา’ลัยดัง เข้าพบตร. ในสภาพโทรม แจ้งว่าถูกชายขาพิการล่อลวงให้ดื่มเครื่องดื่มผสมยาจนรู้สึกมึนงง แล้วหลอกพาเข้าไปกักขังไว้ในห้องเช่า จากนั้นก็ลงมือข่มขืนจนสำเร็จความใคร่นับครั้งไม่ถ้วน นส.ไข่ให้การกับตร.ทั้งน้ำตาว่า รู้จักกับชายพิการนายนี้เพราะความสงสารจึงไว้ใจหลงเชื่อ ให้ความช่วยเหลือมาโดยตลอด แต่กลับต้องตกเป็นเยื่อกาม ถูกขยี้พรหมจารีย์จนยับเยิน............ อ่านมาถึงตรงนี้ลุงสิบก็ได้แต่ปลงกับภัยสังคมยุคนี้ ที่เซ็งยิ่งกว่า คือการใช้ภาษาข่าวที่ใส่สีตีไข่ให้คนอ่านเอามัน โดยไม่สนใจความรู้สึกของหญิงสาวที่เคราะห์ร้ายเลย ...ในเมื่อไม่เกี่ยวอะไรกับคนใกล้ตัว ก็ไม่อยากอ่านต่อให้อารมณ์เสียแต่เช้า (ไม่น่าจะเกี่ยวนะ เพราะหน้าอย่างไอ้ทัพพ์ มันคงไม่หื่นขนาดนับครั้งไม่ถ้วนหรอก อีกอย่าง แค่มองตาลูกสาวเขาตอนอยู่กับไอ้หมอนั่นก็รู้แล้วว่า ไม่เห็นต้องข่มขืนเลย) หนุ่มใหญ่พับหนังสือพิมพ์ลงวางบนโต๊ะโดยไม่รู้ว่านส.ไข่ในหนังสือพิมพ์นั้นคือลูกสาวของเขาเองจริงๆ หลังจากได้รับสำเนาเอกสารต่างๆ สำหรับดำเนินคดีแล้ว ผู้ต้องหาก็จูงมือผู้เสียหายพาขึ้นรถกลับจุดเกิดเหตุ เอ้ย... คอนโด “พอใจรึยัง ฮึ... เธออยากมาโรงพัก เราก็พามาแล้ว ความผิดทุกอย่างตกอยู่ที่เราหมดแล้ว” ข้าวขวัญนั่งเงียบไปตลอดทาง เธอรู้สึกแย่มากๆ กับการสอบสวนคดีที่เพิ่งผ่านไป เป็นผู้หญิงนี่เสียเปรียบเหลือเกิน จะเอาเรื่องเค้าก็ต้องโดนระบบการพิจารณาคดีทำให้อับอาย อย่างที่มีคนเคยบอกไว้เลย เหมือนถูกข่มขืนซ้ำที่โรงพักอีกรอบ นี่ถ้าคนที่ ‘ข่มขืน’ เธอไม่ใช่นำทัพพ์ล่ะก็... อา... ฆ่าเธอตายซะดีกว่า แล้วยังมีการประนีประนอมยอมความอีก อะไรกัน ผู้หญิงโดนรังแกแบบนี้ยังยอมให้คนชั่วลอยนวลได้อีกเหรอ? “เราไม่เข้าใจเลย ข้าวขวัญ... ทำเรื่องวุ่นวายแบบนี้ เธอต้องการอะไรกันแน่?” ไม่ได้ต้องการอะไร แค่... ใบแจ้งความ หลักฐานอะไรก็ได้ที่บอกว่าเธอไม่ได้ยินดีมีความสุขไปกับการกระทำของเขา ...ข้าวขวัญกอดซองเอกสารสำคัญนั้นไว้แน่นราวกับคนตกน้ำกอดขอนไม้เพื่อรอดชีวิต “เรื่องเมื่อคืนนี้ เราสองคนรู้ดีว่ามันไม่ใช่การข่มขืน แล้วทำไม... ทำไมเธออยากให้มันเป็นแค่ฉากข่มขืน?” ทำไมน่ะเหรอ? จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 11:44:14

ความคิดเห็นที่ 3 มีของมาอวดค่า จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 12:38:19

ความคิดเห็นที่ 4 เพิ่งเข้ามาอ่านค่า อ่านรวดเดียวตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ ชอบใจมาก มันสนุก ฮา ลุ้น ได้ใจจริงๆ พรุ่งนี้จะไปซื้อกลับมาอ่าน รอโพสไม่ไหว รบกวนถามหน่อยค่า ว่าในเล่มมีตอนพิเศษไหม? เนื้อหาที่โพสกับหนังสือต่างกันไหมคะ? จากคุณ : echo (echoficy) เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 19:20:12

ความคิดเห็นที่ 5 Mnemosyne ^___________________^ ปั้นเมฆข้ามน้ำข้ามทะเลสำเร็จแล้ว เย้ echo (echoficy) ขอบคุณมากค่ะ เนื้อหาในหนังสือบก.ดูแลขัดเกลา พิสูจน์อักษรแล้ว แต่ในเวบ เป็นต้นฉบับดิบๆ จาก IVORY ค่ะ  ^ ^" จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 21:30:18

ความคิดเห็นที่ 6 ไปสอยมาแล้วค่า ในที่สุดก็ได้มาครอบครอง (^_^) B2Sซีคอนฯ ตอนไปซื้อมีอยู่ 3 ชุดเองอ่ะ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 54 18:46:11 จากคุณ : echo (echoficy) เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 54 18:45:44

ความคิดเห็นที่ 7 ฮี่ฮี่ฮี่  มีลูกสาวไม่ให้ไปอยู่หอพักแระ เป็นการข่มขืนที่บันเทิงที่สุด ทั้งผู้กระทำ ผู้ถูกกระทำ และผู้รับรู้ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 10:41:15