ความคิดเห็นที่ 1 รัชชตะถลาลงไปจนชิดติดผิวน้ำด้วยความเร็วสูง เขาใช้ลำตัวส่วนปลายแหย่ลงไปในน้ำ รอเพียงจังหวะที่จะตวัดกลับเพื่อพาลูกบอลลอยขึ้นกลางอากาศ พลาด! เขาเสียหลักไม่สามารถยกปลายหางตวัดกลับได้อย่างใจคิด ‘ใช่สิ การเคลื่อนไหวในระยะประชิดของเรามีปัญหา คราวก่อนก็ครั้งนึงแล้วที่ตกลงบนสนามหญ้าอย่างแรง’ “ตูม .” คิดได้เพียงเท่านั้นเกล็ดสีเงินร่างใหญ่ก็ตกลงไปในมหาสมุทรเต็มแรง “ฮะ ฮะ ฮ่า ช่างน่าอนาถนัก” เสียงพยัพยนต์เย้ยก้องได้ยินไปทั่ววิมาน “นายหญิง ข้าจะลงไปช่วย” “ไม่! ชัยยันต์ หากเจ้าจะลงน้ำก็เพื่อแย่งบอลเท่านั้น” เมื่อได้รับคำสั่งชัยยันต์จึงได้แต่ร่อนอยู่ใกล้ผิวน้ำ ไม่สามารถเข้าช่วยเหลือร่างที่ตกลงไปในน้ำให้แหวกว่าย แม้จะรู้ดีว่านายตนเองนั้นคือ จอมนาคาผู้มากบารมี ทว่าขณะนี้บารมียังไม่ถึงพร้อมอีกทั้งนี่คือครั้งแรกที่รัชชตะลงน้ำ ก็เกรงว่าจะพลาดท่าเป็นที่อับอายแก่บริวาร เกล็ดเงินภายใต้มหานทีกำลังแหวกว่ายทรงกายขึ้นมาจาก กลางทะเลลึก เพราะทะยานเข้าหาลูกบอลด้วยแรงที่กะประมาณไม่เป็น ทำให้เขาต้องจมดิ่งลึกลงอย่างนี้ ทันทีที่ตกลงไปในน้ำรัชชตะตื่นตระหนกไม่รู้จะทำเช่นไร ทว่าเมื่อแหวกว่ายไปสักระยะหนึ่งเขากลับเริ่มรู้สึกคุ้นเคย และพยายามสะบัดลำตัวแรงและถี่ขึ้น ‘เหมือนว่ายท่าฝีเสื้อ’ จอมนาคาแหวกว่ายขึ้นมาเหนือน้ำจนได้ และไม่ต้องบอกว่าต้องทำอะไรต่อไปในเมื่อลูกบอลอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว รัชชตะ กระเสือกดันกายด้วยพลังมหาศาล ‘ช้ากว่าชัยยันต์’ เขาพลาดอีกจนได้ บัดนี้ร่างดำนั่นได้ม้วนเอาลูกบอลขึ้นมาจากน้ำและประคองพาเหินออกจากกลางมหาสมุทร นี่มันไม่ต่างอะไรกับแพ้แค่ยกแรก แค่ชัยยันต์นำบอลนั่นไปวางกลางสนามทุกอย่างเป็นอันจบ! รัชชตะทะยานขึ้นจากผิวน้ำอย่างรวดเร็ว แหวกอากาศไล่ตามชัยยันต์ไปติด ๆ ‘ขืนไล่ตามแบบนี้มีหวังเป็นรอง’ รัชชตะพยายามเรียกความทรงจำในตอนเป็นเด็กที่ชอบตีลังกา ก็นึกขึ้นมาได้ เพียงเสี้ยววินาที เขาตัดสินใจกระโดดม้วนตีลังกาพร้อมทะยานไปข้างหน้าเต็มแรง และแม่นยิ่งกว่าจับวาง! เมื่อปลายหางสามารถตวัดบอลบนศรีษะชัยยันต์มาครองได้สำเร็จเป็นครั้งแรก “เจ๋งสุด ๆ เตรียมจัดกระเป๋ากลับบ้านได้เลยเรา” รัชชตะดีใจร้องแหวกอากาศมาพร้อมร่างที่กำลังทะยานเพื่อนำบอลไปวางยังจุดหมาย และทั้งที่เห็นสนามหญ้าอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ ๆ ‘เฮ้ย อะไรวะนั่น’ เกล็ดสีเขียวทะยานหวังจะประสานงากับรัชชตะงั้นหรือ ร่างนั้นทะยานเข้าหารัชชตะด้วยความเร็วยิ่งกว่าที่เขาเคยเห็นรถไฟสายด่วนในประเทศญี่ปุ่น “ชานตตี! ยัยบ้า เย้ยยย .” ชายหนุ่มตะโกนก้องเพราะนี่มันเหลืออีกหนึ่งช่วงตัวแล้ว ที่เขาและเธอจะประสานงากันอย่างจัง ตอนนี้ร่างของเขาไม่ต่างอะไรกับรถที่ลื่นไถลไม่สามารถบังคับให้หยุดได้ และเพียงชั่วพริบตาบัดนี้ร่างสีเขียวห่างจากเขาอีกคืบ “โว้ววว ..” เพียงเท่านั้นรัชชตะหลับตาลงรอเพียงร่างของตนที่กำลังจะแหลกสลายเมื่อถูกชน ทันใดนั้นชานตตีม้วนกายเป็นเกลียวหักหลบด้วยความรวดเร็วเหลือประมาณ และตอนนี้เธอได้พาบอลไปแล้ว ‘เฮ้ย ตอนไหนวะเนี่ย’ ไม่ใช่แค่ตกใจเพราะถุกชิงบอลไปตอนไหน แต่ตอนนี้ร่างของรัชชตะกำลังร่วงตกจากฟากฟ้าสู่สนามหญ้าอย่างห้ามไม่อยู่ ‘ทำไมเราประคองร่างบนอากาศไม่ได้แล้ว’ ด้วยความตื่นตระหนก เพราะนี่ถ้าตกไปจากระยะสูงเท่านี้มีหวังตายสถานเดียว “นายท่าน ประคองจิตให้มั่น กำหนดจิตทะยานขึ้นมา ท่านตระหนกจนร่างเสียหลักแล้ว” ชัยยันต์ร้องบอก “เอ้อ เย้ย ” หยุดไม่อยู่ซะแล้ว ร่างของรัชชตะกำลังจะร่วงลงสู่พื้นอีกไม่กี่อึดใจ ‘รัชชตะ เจ้าจงเพ่งมองไปยังเป้าหมายที่กำลังจะเข้าใกล้ และใช้พลังจิตทั้งหมดปฏิเสธต่อมัน’ เสียงของชายชราแว่วมาจากที่ไกล ลอยมาเข้าหูจอมนาคาชัดเจน รัชชตะไม่มีเวลาไตร่ตรองหาเหตุผลของสิ่งที่รับรู้ขณะนอกจากทำตามคำพูดนั้น เขาเหลียวมองลงสู่พื้นหญ้าด้านล่าง แล้วเพ่งสติเสมือนปฏิเสธที่จะเข้าหามัน และแล้วเขากลับรู้สึกว่าร่างใหญ่ของตัวเองถูกดีดกลับขึ้นมาอย่างแรง “เย้ยยยย ” มันแรงเกินไปแล้ว เขาไม่สามารถยั้งมันได้อีกแล้ว ‘รัชชตะ จงกำหนดตำแหน่งของตนเองด้วยสมาธิของเจ้า’เสียงเดิมลอยมาอีกครั้ง บัดนี้รัชชตะเข้าใจแล้วว่า การทรงตัวในอากาศและการเข้าใกล้เป้าหมายนั้นทำเช่นไรเขากลับประคองตัวได้อีกครั้ง และเมื่อเหลือบมองไปโดยรอบยังเห็นร่างสีเขียวนั้นประคองบอลอยู่ห่างออกไป เมื่อเห็นรัชชตะเข้ามาใกล้ ร่างเขียวนั้นกลับทะยานออกห่างไปตามแนวเทือกเขาสลับซับซ้อนด้านหน้า “ชานตตี จะไปไหนน่ะ” ชายหนุ่มร้องตะโกนตามร่างสีเขียวที่ทะยานไปอย่างไม่รั้งรอ พยัพยนต์ผู้ที่ยืนสังเกตเหตุกาณ์ทั้งหมดอยู่นั้น ขยับกลายร่างเป็นงูใหญ่เกล็ดสีน้ำเงิน ทำท่าม้วนตัวทะยานขึ้นสู่ฟากฟ้าเพื่อร่อนตามจอมนาคาและชานตตีไป “ข้าเห็นทีจะต้องร่วมเล่นสนุกด้วยสักหน่อยแล้ว” พยนต์ตรามองตามร่างของผู้เป็นพี่ชาย พลางยิ้มเยาะอย่างสนุกสนาน เ พราะรู้ดีว่าจากนี้จอมนาคาคงเดือนร้อนเป็นแน่แท้! แม้ว่าชานตตีจะแกล้งร่อนกายลงต่ำเรี่ยแมกไม้ตามเนินเขา ทว่ามันไม่ได้เป็นอุปสรรคในการติดตามของรัชชตะอย่างเช่นเมื่อครู่ ตอนนี้เขาสามารถปรับการเคลื่อนที่ให้สมดุลได้แล้ว เขาทะยานร่างเข้าใกล้ชานตตีเข้ามาทุกที ในที่สุดตัดสินใจว่าจะตีลังกาเข้าตะครุบเกล็ดเขียวนั้นไว้เหมือนเล่นรักบี้ ทว่าร่างนั้นกลับอันตรธานหายไปแล้ว รัชชตะเก้ออีกตามเคย เขารั้งร่างให้อยู่นิ่งในอากาศเพื่อมองหาร่างที่หายลับไป ทันใดนั้นที่เนินเขาทางด้านซ้ายกลับปรากฏร่างเกล็ดเขียวร่อนล้อหลอกอยู่ เขาจึงไม่รอช้ารีบทะยานตามไป “นายท่าน นั่นหาใช่ท่านชานตตีไม่ นั่นพยัพยนต์” กว่าชัยยันต์จะตามมาถึงและเรียกไว้นั่นก็ดูจะช้าไป เมื่อตอนนี้จอมนาคาออกติดตามพยัพยนต์ที่แฝงร่างเป็นชานตตีเพื่อหลอกล่อ “ปลั่ก .” ไม่ทันได้แก้ไขสิ่งใด บัดนี้ร่างของจอมนาคาได้ตกลงไปสู่กองโคลนสีดำ ภายใต้ช่องเขาไม่ไกลนั่น “โอ้ย ชานตตี นี่คุณเป็นบ้ารึเปล่า” ชายหนุ่มร้องตะโกนต่อว่าร่างสีเขียวที่หลอกให้เขาร่อนผิดทิศทางจนมาตกบ่อโคลน “ฮะ ฮะ ฮ่า รัชชตะผู้โง่เขลา เจ้ายังไม่ทิ้งความโง่เขลาของมนุษย์ นี่รึเทวะนาคา” เสียงผู้ชายอย่างนี้ ไม่ต้องคิดนานรัชชตะก็รู้ว่าคือพยัพยนต์ “พยัพยนต์ นี่เจ้าทำสิ่งใดลงไป เจ้าก็รู้ว่านี่คือโคลนพิฆาต” ร่างสีเขียวที่แท้จริงของชานตตีถามขึ้นเสียงเน้นหนัก “แล้วอย่างไร หากเป็นจอมนาคา ไยต้องกลัวโคลนพิฆาต” น้ำเสียงนั้นดูไม่เดือดร้อนใด ๆ “เจ้าต้องโดนลงทัณฑ์” ชานตตีกล่าวคาดโทษเสียงหนัก <ต่อ> จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 18 พ.ค. 54 21:24:32

ความคิดเห็นที่ 2 “เอาสิ หากเจ้าอยากให้ผู้อื่นรู้ให้ทั่วกับเรื่องในวันที่เจ้าอาบว่านให้มัน ชานตตีเอ๋ย ทุกสิ่งเกี่ยวกับเจ้าหาได้รอดพ้นสายตาข้าไม่” ทิ้งเสียงเยาะหยันนั้นไว้อย่างไม่อาทรร้อนใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะร่อนจากไป ชานตตีขุ่นเคืองใจกับพฤติกรรมเจ้าเล่ห์ของพยัพยนต์ตลอดที่ผ่านมา ทว่าครั้งนี้กลับมากล้นทวีคูณจนไม่อาจให้อภัย หากแต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะติดตามเอาผิดวายร้ายผู้นี้ เพราะรัชชตะที่กำลังรอการช่วยเหลือจากเธอกลับเป็นสิ่งที่สำคัญกว่ามากนัก “ชานตตี นี่มันโคลนดูดใช่มั้ย ผมพยายามจะทะยานตัวขึ้นมันกลับยิ่งดูด” รัชชตะตะโกนก้องมาจากด้านล่างสุดของช่องเขา “รัชชตะ ท่านอย่าขยับเขยื้อนกายอีก มีทางเดียวที่จะขึ้นมาได้นั่นคือเนรมิตกาย ให้หายไป ซึ่งนั่นท่านยังไม่สามารถทำได้ตอนนี้” “ผมรู้แล้ว แล้วทำไงดีล่ะ” ชานตตีคิดว่าวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คือพันส่วนหางของตนไว้ที่ปากช่องเขาแล้วหย่อนร่างลงไป ดึงร่างเขาขึ้นมา “นายหญิงข้าจะเป็นผู้พันกายไว้กับหินเอง ส่วนนายหญิงพันกายไว้กับข้าแล้วหย่อนกายไปช่วยนายท่าน” ชัยยันต์รีบอาสาพันกายไว้กับหินแทนเอง เนื่องจากการพันกายไว้กับหินแล้วรับน้ำหนักมาก ๆ เช่นนี้จะทำให้เกล็ดนั้นถลอกและเจ็บไปนาน “ขอบใจนะ ชัยยันต์” “คุณปรึกษาอะไรกันอยู่น่ะ จะให้ทำไงก็บอกสิ โคลนมันดูดจนถึงคอแล้ว” ไม่ได้เกินความจริงที่รัชชตะพูดเพราะตอนนี้โคลนสีดำ คอยกระเพื่อมดูดร่างใหญ่ของรัชชตะให้จำลงเรื่อย ๆ ดั่งปีศาจสีดำที่อ้าปากเขมือบร่างของเขาด้วยพลังมหาศาล สักครู่นั้นเองร่างยาวของชานตตีก็โรยลงมาใกล้ เธอม้วนกายพันรอบต้นคอของเขาที่โผล่พ้นโคลนนั้นขึ้นมาเพียงเล็กน้อย แล้วออกแรงกระชากร่างใหญ่ของรัชชตะเต็มแรงเพื่อให้พ้นจากโคลนมรณะนั่น ทว่าโคลนนั้นกลับเอาชนะพลังของชานตตี และกลับกระชากร่างของเธอให้ตกลงมาในบ่อโคลนอีกร่างหนึ่ง “ปลั่ก ..” “นายหญิง!” ชัยยันต์ร้องตะโกนสุดเสียงเมื่อเห็นชานตตีพลาดจากการเกาะกุมร่างของเขาตกลงไปในบ่อโคลนนั้น “รัชชตะ ท่านจงพันร่างของท่านเป็นเกลียวไว้กับกายข้า แล้วค่อยๆเขยิบขึ้นไปที่ริมบ่อโคลนเถิด”ชานตตีมองหน้าเขา “แต่นั่น มันจะทำให้คุณยิ่งจมนะ”ชายหนุ่มไม่คิดจะเอาเปรียบ “ไม่เป็นไรเมื่อท่านขึ้นได้แล้ว ข้าจะเนรมิตกายหายไปเอง” “คุณขึ้นได้แน่นะ ชานตตี” ชายหนุ่มถามเพื่อความแน่ใจ เพราะดูจากสภาพโคลนที่หนืดเหนียวแล้วมันช่างยากนักที่จะทำอะไรได้ “เร็วเถิด ถ้ากายข้าจมมากกว่านี้ ท่านจะไปไม่ถึงริมบ่อ” ชานตตีเสียงจริงจังรัชชตะไม่มีทางเลือกนอกจากทำตามสิ่งที่เธอบอก เขาพันกายเข้ากับร่างของเธอทั้งร่าง แล้วใช้ร่างนั้นเป็นแกนเพื่อเลื้อยขึ้นฝั่งอย่างทุลักทุเล “ชานตตี ชานตตี” รัชชตะร้องเรียกสุดเสียงพลางมองหา เพราะไม่เห็นร่างของชานตตีในบ่อโคลนนั้นแล้ว “นายท่าน รีบทะยานขึ้นมาเถิด” ชัยยันต์ร้องเรียกเมื่อเห็นนายของตนสามารถขึ้นจากบ่อนั้นได้แล้ว “แต่ ชานตตีล่ะ”รัชชตะยังคงมองหาเธอ “นายหญิงขึ้นมาอยู่บนปากช่องเขานานแล้ว”บริวารตะโกนตอบก้อง ชานตตีได้แต่ยืนซ่อนรอยยิ้มอยู่ด้านหลังชัยยันต์ที่ปากช่องเขา เธอรับรู้ได้ถึงกระแสจิตของรัชชตะที่เป็นห่วงเธอเหลือล้น ในตอนที่มองไม่เห็นเธอในบ่อโคลน จะว่าไปแล้วด้วยสภาวะจิตที่ซ่อนเร้นสิ่งใดไม่ได้ ของรัชชตะเช่นนี้อาจจะเป็นการดีสำหรับเธอที่จะสามารถรับรู้สิ่งต่าง ๆที่เขาเป็นอยู่ แต่ถ้าหากวันใดเขามีบารมีแห่งจอมนาคาเต็มขั้นโอกาสเช่นนี้จะไม่มีอีกแล้ว! “ชานตตี ถึงผมจะเอาบอลไปวางที่กลางสนามไม่ได้ แต่นี่ก็เพราะว่าคนของคุณกลั่นแกล้งนะ คุณต้องชดเชยค่าเสียหายให้ผมโดยการอนุญาตให้กลับบ้าน” รัชชตะกลายร่างเป็นคนและเริ่มต่อรองทันทีที่ขึ้นมาจากบ่อโคลนได้สำเร็จ “อืม”หญิงสาวตอบสีหน้าเรียบ “คุณหมายความว่าให้ผมกลับบ้านได้เหรอ สุดยอดไปเลย” รัชชตะยิ้มร่าอย่างดีใจ กระโดดเข้าไปอุ้มชานตตีที่บัดนี้ได้กลายเป็นหญิงสาวร่างเพรียวบาง เขายกเธอขึ้นลอยจากพื้นแล้วหมุนไปรอบ ๆ อย่างดีใจสุดบรรยาย นั่นมันทำให้ผู้ที่เงียบขรึมและเก็บความรู้สึกอย่างดียิ่งเช่นชานตตี ยังไม่อาจห้ามเสียงหัวเราะเบา ๆ แม้กระทั่งชัยยันต์บริวารหน้าดุก็ยังแอบซ่อนรอยยิ้มจางไว้ไม่ได้ ชั่วขณะหนึ่งรัชชตะลืมความเผด็จการของเธอเสียสิ้น เท่าที่รู้ตอนนี้เธอเป็นผู้ช่วยชีวิตเขาไว้และยังใจดีอนุญาตให้กลับบ้านได้แล้ว “แต่ท่านต้องให้สัจจะวาจาว่าจะกลับมาโดยมิต้องให้บังคับเช่นคราก่อน” เธอยังไม่ลืมกำชับเรื่องสำคัญแม้ว่ายังถูกยกลอยอยู่เหนือพื้นเช่นนั้น “ครับ ผมสัญญา จะกลับมาเข้าโรงเรียนให้ทัน” ชายหนุ่มหัวเราะเมื่อคิดถึงว่าตนเองตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับอยู่โรงเรียนประจำ พลางคลายมือปล่อยหญิงสาวลงสู่พื้น “ในครั้งนี้ท่านได้ฝึกนาคะลีลาขั้นต้น แต่เมื่อกลับมาท่านจะต้องไปฝึกนาคะลีลาอันถือเป็นศาสตร์ชั้นสูงแห่งเทวะนาคากับท่านอินทนาคราช” รัชชตะเริ่มคิดถึงเสียงผู้ชายแก่ ๆที่ลอยมาเข้าหูเพื่อสอนให้เขาทรงตัวอยู่ในอากาศให้ได้ “เอ๊ะ ชานตตี ทำไมตามแขนขาคุณมีเลือดออก” ชายหนุ่มตกใจกับบาดแผลที่เห็นตรงหน้า “นายหญิงให้ท่านพันกายเลื้อยไปบนร่างในบ่อโคลนเมื่อครู่ เกล็ดกายของนายท่านจึงมีคมทำอันตรายแก่นายหญิง เพราะเกล็ดของเทวะนาคาที่มีบารมีสูงกว่าจะเฉือนเกล็ดของผู้มีบารมีต่ำกว่า ซึ่งหากนายท่านเลื้อยเร็วๆด้วยพลัง นายหญิงก็อาจสิ้นปราณได้ นี่คืออาวุธอย่างหนึ่งของเทวะนาคา” “ชานตตี ทำไม .” รัชชตะมองหน้าหญิงสาวเหมือนหาคำตอบที่เธอช่วยเหลือเขา โดยการเอาตัวเข้าเสี่ยงถึงเพียงนี้ ไม่มีคำตอบใด ๆจากหญิงสาวนอกจากอาการมองหน้าเขานิ่งคล้ายสื่อความหมายบางอย่างที่เขาไม่สามารถอ่านออกและเข้าใจ ในที่สุดเธอก็ปล่อยให้เลยผ่านไป ทั้งสองยังคงจ้องมองกันเช่นนั้นเหมือนมีบางอย่างสะกดให้เวลาหยุดนิ่ง ภาพแห่งความทรงจำภายใต้วารีมรกตได้ทำให้รัชชตระลึกถึงแววตาของบริวารนางหนึ่งผู้จงรักภักดี ที่เขาเคยให้สัจจะวาจาไว้แก่เธอเมื่อนานมาแล้ว ‘ชานตตี ผมจำคุณได้’ บางสิ่งที่วิ่งเข้ามาจู่โจมสมองทำให้รัชชตะเผลอนึกประโยคนี้ออกมาอย่างเลื่อนลอย “กลับเถิด ยังมีหญิงคนหนึ่งรอท่านอยู่ที่เมืองมนุษย์” เวลาผ่านไปเช่นนั้นครู่หนึ่งท่ามกลางความเงียบงันกับการระลึกรู้ของผู้เป็นนาย ก่อนที่ทั้งสามร่างจะทะยานคืนสู่วิมานมรกต. จบตอนที่5 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 54 19:52:22 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 54 19:48:20 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 54 19:45:34 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 54 19:43:42 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 54 19:40:32 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 54 19:37:40 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 54 19:22:42

ความคิดเห็นที่ 3 ความเดิมตอนที่แล้ว ตอนที่4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10532020/W10532020.html ตอนที่3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10525207/W10525207.html ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10511443/W10511443.html ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10498622/W10498622.html จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 19 พ.ค. 54 19:24:45