|
ผมจ้องมองสองมือของผม
เมื่อครั้งเยาว์วัย ผมเต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่น
ด้วยสองมือของผมนี่แหล่ะ
สามารถไขว่คว้าทุกสิ่งทุกอย่างได้ตามต้องการ
และด้วยความเชื่อนั้น ผมจึงเริ่มไขว่คว้าทุกสิ่งที่ผมต้องการ
เอื้อมมือไปเพื่อคว้าสิ่งเหล่านั้น
จับกุมสิ่งเหล่านั้นไว้ ให้มาเป็นของผม
ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง เอื้อมไม่ถึงบ้าง
แม้จะเริ่มรู้ความจริงว่า ผมไม่สามารถคว้าเอาทุกสิ่งมาเป็นของตัวได้
แต่ผมก็ยังไม่ยอมหยุดไข่วคว้า
ผมไข่วคว้ามานานมาก
นานจนวันนี้ เริ่มรู้สึกตัวเองขึ้นมาว่า
ผมไม่สามารถคว้าความเยาว์วัยมาได้อีกแล้ว
ผมจึงหยุดครุ่นคิด มองพินิจตัวเอง
ทำไมล่ะ ทำไม
ทั้ง ๆ ที่ผมไข่วคว้าหลายสิ่งหลายอย่างมาได้ตั้งมากมาย
แต่ ณ ตอนนี้ สองมือผมกลับว่างเปล่า
แต่วินาทีต่อมาความขลาดเขลาก็ได้เฉลยคำตอบ
เพราะผมเอาแต่ไข่วคว้าสิ่งใหม่ ผมจึงไม่มีเกาะกุมสิ่งใดไว้ในมือ
ผมรู้สึกหวาดหวั่น พรั่นพรึงกับความจริงที่ปรากฎ
และผมจึงได้รู้สึกตัวว่า ที่ผ่านมา ผมไม่สามารถไข่วคว้าอะไรได้เลย
ผมจึงไข่วคว้าด้วยความปรารถอย่างกล้าอีกครั้ง
คว้าสิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด
ต้องการให้อยู่ติดมือของผม อยู่ในอุ้งมือของผมตลอดไป
แล้วผมก็สามารถคว้าสิ่งนั้นมาได้
ทันทีที่คว้าสิ่งนั้นมาได้ ผมก็รีบโอบกอดเกาะกุมเอาไว้
รัดรึงเอาไว้ในอ้อมแขน ในสองมือของผม
ผมกอดสิ่งนั้นไว้
และทันทีที่ผมกอดสิ่งนั้น ผมก็ไม่มีมือที่จะใช้ไขว่คว้าสิ่งใดได้อีก
แต่ไม่เป็นไร ผมไม่ต้องการไขว่คว้าอะไรอีกแล้ว
เพราะผมเลือกที่จะเกาะกุมสิ่งที่อยู่ในอ้อมกอดของผมแทน
และผมจะกอดสิ่งนี้ไว้ให้แน่นที่สุดโดยไม่ยอมไขว่คว้าสิ่งใดอีกต่อไป
| จากคุณ |
:
Hotch-Kiss 
|
| เขียนเมื่อ |
:
18 พ.ค. 54 22:50:33
|
|
|
|
ไม่มาก ไม่บ่อยและไม่ตลอดไป : ไขว่คว้า
