ความคิดเห็นที่ 1 14/1 “แม่! พี่โต้งมาแล้ว แม่...” “รู้แล้วโว้ย เอ็งอย่าทำตัวมีพิรุธซีวะ พี่แกโง่เสียที่ไหน เดี๋ยวก็อดได้เงินกันพอดี” มารดาเอ็ดก่อนล้มตัวนอนบนฟูก การล้มหมอนนอนเสื่อครั้งนี้เป็นแผนการของนางที่ต้องการเรียกร้องความสนใจจากบุตรชายคนโต ไอ้ลูกบังเกิดเกล้ามันไม่ยอมส่งเสียแม่และน้องของมันจริงๆ ตามที่เคยลั่นวาจาไว้เมื่อครั้งมีปากเสียงกันล่าสุด และเธอก็โกรธเคืองมันเสียจนประชดด้วยการนำบ้านไปจำนองมาเป็นค่าใช้จ่ายในบ้าน แล้วนำไปต่อทุนจากวงไพ่ด้วยเช่นกัน หากหนี้กลับยิ่งบานเบอะ กระทั่งธนาคารเตรียมยึดบ้านหลังนี้แล้ว นางจึงได้ข่มความโกรธเกรี้ยวที่แปรเปลี่ยนไปเป็นเกลียดชังลูกชายคนโต โทรศัพท์ไปอ้อนวอนขอความเห็นใจว่าตนไม่สบาย พิรุณมองเลยน้องชายวัยหัวเลี้ยวหัวต่อซึ่งออกมาต้อนรับผ่านเข้าไปในบ้าน ภายในบ้านเดี่ยวชั้นเดียวคลุ้งด้วยฝุ่นผง ข้าวของวางระเกะระกะเต็มบ้าน บ่งบอกถึงการดูแลเอาใจใส่อันขาดตกบกพร่อง เขาลอบถอนใจเหนื่อยหน่าย แม่ไม่เคยให้ความรู้สึกถึงความเป็น ‘แม่’ เลยตั้งแต่เขาจำความได้ “หายไปไหนกันหมด” เขาถามเข้มงวดเอากับน้องชายคนเล็ก “แม่ไม่สบาย นอนอยู่ในห้องฮะ พี่ตามกับพี่ต่อไปทำงาน นานๆ จะกลับมาสักที” “พี่แกมันทำงานอะไร” “พี่คนไหนฮะ” “บ๊ะ! ก็ทั้งสองคนซีวะ” พี่ชายชักรำคาญเต็มแก่ เออนะ หมอนี่คงได้เชื้อกวนประสาทจากนายต่อมามากทีเดียว “พี่ตามทำงานกับบริษัทของเพื่อนฮะ แต่ไม่ค่อยกลับบ้านหรอก เห็นว่าเช่าหอพักใกล้ๆ ที่ทำงาน ส่วนพี่ต่อไปทำงานอยู่กับอู่รถที่ต่างจังหวัด” พี่ชายคนโตสะท้อนใจ รู้สึกเหมือนน้องทั้งสองจงใจหลบหน้า หลีกทางให้เขา ทว่าพันตรีพิรุณรีบปัดความคิดทำร้ายจิตใจตัวเองออกเสีย บอกตัวเองว่าสมควรแล้วที่เขาควรได้รับความสะดวกสบายทั้งทางกายและใจจากคนในบ้าน ในเมื่อเขาเป็นผู้หาเลี้ยงทุกคนมาแต่ไหนแต่ไร เสียงไอโขลกดังออกมาจากห้องหนึ่งขัดจังหวะบทสนทนาระหว่างบุตรชาย นางระแวงว่าลูกชายคนเล็กจะเผยความลับออกไปประสาคนช่างเจรจา สักพักร่างสูงสง่าในเครื่องแบบทหารก็ก้าวเข้ามา พิรุณทรุดนั่งข้างเตียงมารดา พิศมองใบหน้าซีดเซียวอย่างจับผิด “ไอ้เต๋ามันบอกว่าแม่ไม่สบาย เป็นอะไรล่ะ” “ปวดท้อง” สตรีสูงวัยแสร้งบีบเสียงแหบโหย “แล้วไปหาหมอหรือยัง” “ไปแล้ว หมอบอกว่าเป็นโรคกระเพาะ” “แม่ไม่ค่อยได้กินข้าวน่ะฮะ แม่ต้องเก็บเงินส่งเต๋าเรียน ไหนจะต้องผ่อนบ้านอีก” เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นตามคิว “ผ่อนบ้าน... บ้านอะไร” พิรุณหันขวับมองน้องชาย “โอย...” หญิงชราแสร้งครวญครางเรียกความเห็นใจ เออหนอ ทำไมเธอจะต้องเกรงกลัวไอ้ลูกคนนี้ด้วยก็สุดรู้ และนับวันก็แปรเปลี่ยนไปเป็นความเกลียดชังจับใจ แต่เดิมมันเคยยื่นคำขาดห้ามนางมีสามีใหม่หลังพ่อไอ้ต่อไอ้เต๋าสิ้นลม แลกกับการส่งเงินให้ใช้ทุกเดือนยังพอรับได้ ทว่าเมื่อเธอหันไปหาความสุขใส่ตัวด้วยการไปพบปะเพื่อนฝูงตามบ่อนบ้างบางครั้งบางคราวกลับถูกสั่งห้ามอีก ผู้เป็นมารดาคิดว่ามันก้าวก่ายสิทธิ์กันเกินไป เธอเป็นแม่นะ ไม่ใช่นางรับใช้ที่ต้องอยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน รอปรนนิบัติเมื่อมันกลับมา ดังนั้น นางจึงเลือกเวลาหาความสุขในช่วงที่บุตรชายออกไปทำงาน แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 54 12:09:22 จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 12:08:23

ความคิดเห็นที่ 2 “ก็แกไม่ส่งเงินมา แม่ไม่มีจ่ายค่าเรียนน้องเลยต้องเอาบ้านไปจำนอง ส่วนที่เหลือก็เอาไปลงทุน แต่เศรษฐกิจมันไม่ดี ทำอะไรมันก็เจ๊ง” “แม่...” ชายหนุ่มคิดว่าตนตะโกนไปสุดเสียง หากมันกลับผ่านลำคอออกมาแผ่วเบา เขาไม่เชื่อเด็ดขาดว่าแม่จะหมดเงินก้อนใหญ่นั้นไปกับค่าเล่าเรียนบุตรชายคนเล็กเพียงอย่างเดียว และการลงทุนที่ว่าคงไม่พ้นในบ่อนไหนสักแห่ง ดวงตาคมกริบกราดมองมารดาอย่างโกรธเกรี้ยว ชิงชัง เขาอยากตัดขาด ทำเสมือนไม่รู้เห็นความเป็นไปของคนในบ้านนี้ยิ่งนัก แต่เพียงมองร่างผอมแห้งและใบหน้าก้มต่ำของน้องชายในชุดนักเรียนก็แข็งใจทิ้งไปไม่ลง นายเต๋ามีท่าทางรู้สึกผิดจริงๆ ต่างจากคนบนเตียงซึ่งเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของลูกชาย ถึงจะโตแค่ไหน ไม่ว่าจะเป็นลูกสาวหรือลูกชาย มารดาก็ยังเปรียบเสมือนพระในบ้านที่หวังจะให้ความร่มเย็นแก่จิตใจ หลังต้องออกไปเผชิญโลกภายนอกอันแก่งแย่งแข่งขัน ทว่าคุณสมบัตินั้นพิรุณไม่เคยได้รับจากผู้เป็นแม่เลย เขากลืนก้อนแข็งลงคอด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวใจ “แล้วลูกรักของแม่มันไม่ส่งเงินมาให้แม่บ้างหรือไง” “ส่ง แต่จะแค่ไหนกันเชียว ไหนจะค่าใช้จ่ายส่วนตัวของพวกมันอีก เหลือถึงฉันไม่เท่าไรหรอก” นางชักหงุดหงิดเมื่อบุตรชายคนโตไม่มีทีท่าจะออกปากให้ความช่วยเหลือสักที “ฉันป่วยอยู่นะ ถ้าแกจะมาคาดคั้นเอาความผิดฉันก็กลับไปเสียเถอะ สุดยื้อจริงๆ ฉันก็จะปล่อยบ้านหลังนี้ไป แล้วค่อยไปตายดาบหน้าเอา” พิรุณขบกรามแน่น แม่จงใจใช้บ้านหลังนี้ซึ่งเป็นมรดกตกทอดจากปู่และพ่อของเขามาต่อรองกับความรู้สึกเขา แล้วมันก็สำเร็จจริงๆ เขาย่อมไม่มีทางปล่อยมือจากสมบัติชิ้นเดียวของบิดาได้ “ผมจะแบ่งห้องว่างให้คนอื่นเช่า บ้านหลังนี้มีตั้งสามห้องนอน ให้เขาเช่าอยู่สองห้องคงมีรายได้เข้ามาเพิ่มขึ้น ส่วนค่าใช้จ่ายในบ้านผมจะส่งให้เหมือนเคย ผมจะเอาไอ้เต๋าไปอยู่ด้วย แม่ก็อยู่ดูแลทางนี้แล้วกัน” “จะบ้าเรอะ!” คนป่วยขึ้นเสียงอย่างลืมตัว ชายหนุ่มหรี่ตามองจับผิด “ผมไม่เห็นทางไหนดีกว่านี้ หรือแม่คิดว่าผมจะยอมทุ่มทุกอย่างเพื่อรักษาบ้านของพ่อ มันไม่มีความหมายกับผมอีกแล้วตั้งแต่แม่เอาคนอื่นเข้ามาอยู่ ถ้าแม่ไม่เห็นด้วยก็จัดการกันเองแล้วกัน ผมช่วยได้เท่านี้” “ถูกของพี่โต้งนะแม่ ให้คนมาเช่าก็ดี แม่จะได้มีเงินมาผ่อนบ้านคืนไงล่ะ” นายเต๋ารีบเออออตาม รู้ว่านั่นเป็นคำขาดของพี่ชาย “แล้วฉันจะอยู่อย่างไร ฉันป่วยอย่างนี้จะให้ฉันทำงานงกๆ คนเดียวเรอะ โธ่เอ๋ย ชีวิตหนอ เขาถึงบอกว่าคนเป็นแม่เลี้ยงลูกสิบคนได้ แต่ลูกสิบคนเลี้ยงแม่คนเดียวไม่ได้” มารดาปิดหน้าคร่ำครวญ “โธ่ ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย แม่” บุตรคนเล็กซึ่งผูกพันกับแม่ที่สุดเอ่ยปลอบใจ พิรุณปรายตามองสองแม่ลูกกอดปลอบโยนกัน มุมปากบางกระตุกยิ้มหยันอย่างรู้เท่าทันผู้ให้กำเนิด “ให้เต๋าอยู่กับแม่ได้ไหม พี่โต้ง เต๋านอนห้องเดียวกับแม่ก็ได้ จะได้ช่วยดูแลแม่ ดูแลบ้านนี้ด้วยไงฮะ” “แล้วแกจะเสียใจ ไอ้เต๋า” “ไม่เป็นไรหรอกฮะ” ดวงตาดำขลับของผู้พูดฉายแววเด็ดเดี่ยว เชื่อมั่นในการตัดสินใจของตน น้องเล็กของเขาซึ่งห่างกันราวพ่อกับลูกก็ว่าได้ ยังไม่เคยประสบปัญหาครอบครัวเช่นครั้งเขายังเด็ก ทั้งยังได้มารดาเลี้ยงดูเอาใจมาตลอดประสาลูกคนเล็ก นายเต๋าจึงเติบโตขึ้นมาอย่างคนมองโลกในแง่ดี พิรุณมองเมินแววเอื้ออาทรระหว่างสองแม่ลูกเสีย เขาเป็นส่วนเกินของอ้อมกอดนั้นมาแต่ไหนแต่ไร ความน้อยอกน้อยใจในตัวมารดาตั้งแต่เด็กหวนกลับมาเดือดปุดภายในใจ จนไม่อาจทนอยู่ร่วมชายคาได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 12:10:00

ความคิดเห็นที่ 3 เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือร้องเป็นจังหวะดนตรีไพเราะอยู่บนหัวเตียง ร่างแบบบางในชุดกระโปรงนอนพลิ้วไหวเร่งร้อนออกมาจากห้องน้ำ เธอกุมมือถือไว้กับอกอย่างระงับจิตระงับใจเมื่อเห็นชื่อผู้โทรเข้ามา “ทำไมรับช้านัก” เสียงห้าวห้วนตำหนิมาตามสาย “ทิพย์เพิ่งอาบน้ำเสร็จค่ะ คุณโต้งมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” “ทำไมต้องมีธุระ ฉันจะโทรหาเธอไม่ได้หรือไง” รุ่งทิพย์รับคำแผ่วเบา สัมผัสได้ถึงความร้อนรุ่มในน้ำเสียงนั้นอันเกินกว่าความคิดถึงดังที่เขาพร่ำบอกเธอเสมอยามติดต่อมา “ทิพย์ ฉันคิดถึงเธอ ออกมาเจอกันหน่อยเถอะ” “แต่พรุ่งนี้ทิพย์มีเรียน...” “ไม่ใช่ ฉันหมายถึงเดี๋ยวนี้ ตอนนี้ฉันอยู่หน้าบ้านเธอ ฉันเห็นไฟห้องนอนคุณดาวดับไปแล้ว ทิพย์ ออกมาสักเดี๋ยวเถอะ ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ” หญิงสาวรีบก้าวยาวไปยังหน้าต่าง แสงไฟบนถนนภายในซอยส่องให้มองเห็นรถยนต์คันคุ้นตาซึ่งจอดเยื้องบ้านของเธอไป “ถ้าเธอไม่ออกมาฉันจะบุกเข้าไปเอง” “อย่านะคะ” รุ่งทิพย์ละล่ำละลักห้ามเมื่อเห็นเงาเลือนรางของร่างสูงใหญ่ลงจากรถมา “ทิพย์ขอเปลี่ยนชุดแล้วจะลงไป คุณโต้งรออยู่ในรถนะคะ” เธอรอกระทั่งเห็นเขากลับไปประจำที่นั่งคนขับ จึงได้ผละจากกรอบหน้าต่างไปเปลี่ยนชุดนอนรวดเร็ว รุ่งทิพย์ค่อยโหย่งฝีเท้าลงบันไดแผ่วเบา ความห่วงใยในท่าทีผิดปกติของเขาเข้าครอบคลุมจิตใจและมีอิทธิพลเหนือความรู้สึกใดๆ ครั้นพันตรีพิรุณไขกระจกลงและบอกให้ขึ้นรถ หญิงสาวจึงจำต้องปฏิบัติตาม ความเคารพศรัทธาซึ่งมีต่อชายหนุ่มมาเนิ่นนานมีค่าเท่ากับความไว้เนื้อเชื่อใจ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 12:11:05

ความคิดเห็นที่ 4 พี่มาลัย - ตอนนี้พิรุณมีปัญหาทางบ้านอีก หวังว่าจะเรียกคะแนนความเห็นใจได้บ้างนะคะ แหะๆ ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ คุณkaburapat - ขอบคุณค่ะ ดีใจที่ได้รู้ว่ามีคนอ่านเพิ่มอีกคน พี่ไก่ - เรื่องของดาวกับทิพย์นี่ ดาวเขาออกจะเลยตามเลยน่ะค่ะ ตอนนี้ทิพย์ไม่รู้เธอก็ยังรัก ดาวพอใจเท่านี้แล้ว ดีกว่าเสี่ยงถูกเกลียดอีก ความลับเมื่อปิดนานเข้าก็พูดยากนะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณ=FriEnDiY= - แพรวจะพยายามทำให้พิรุณเป็นที่ยอมรับได้มากขึ้นนะคะ แม้ว่าเขาจะเป็นพระเอกหรือไม่ก็ตาม คุณscottie - ขาดคุณscottieสักคนเหมือนมาไม่ถึงถนนนักเขียน อิอิ อันนี้พูดจริงนะคะ คุณmakokchor - ทิพย์พาตัวเองไปเสี่ยงซะแล้วค่ะ ออกไปกับผู้ชายดึกดื่นสองต่อสอง แหะๆ (แพรวก็บิลด์ซะเว่อร์เลย) คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 12:23:02

ความคิดเห็นที่ 5 พี่ก็ยังรักพิรุณไม่ค่อยลงอยู่ดี แต่ดูท้องเรื่องแล้ว พิรุณคงไม่แคล้วเป็นพระเอกเพราะว่านัทบทไม่ส่งเลยอ่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 12:58:56

ความคิดเห็นที่ 6 พิรุณจะพาทิพย์ไปทำมิดีมิร้ายหรือเปล่าก็ไม่รู้ หวาดเสียวแทนค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 02:30:10

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่อยากให้พิรุณเป็นพระเอกเลยค่ะ ตาพิรุณน่ากลัวจังเลยค่ะ >< จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 04:25:46

ความคิดเห็นที่ 8 แฮ่ ยังไม่เห็นใจพิรุณเท่าไหร่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 02:25:51

ความคิดเห็นที่ 9 ตามมาไล่อ่านแล้วจ้า จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 10:50:26