ความคิดเห็นที่ 2     บทที่ 2     เหลือเวลาอีกประมาณสี่ห้าวันกว่าที่เราจะได้ไปค่าย ทุกคนกำลังเตรียมข้าวของกัน วุ่นวายทั้งอุปกรณ์ทำครัว และอื่นๆที่จำเป็น  ซึ่งฉันมีหน้าที่ต้องเก็บเงินแล้วตรวจเช็ค สมาชิกที่จะไปเข้าร่วมค่ายของเรา  โดยที่วันนี้เป็นวันที่คัดเอาท์ของชมรมตั้งเด่นสง่า อยู่หน้าโรงอาหารมาเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้วพร้อมเบอร์โทรศัพท์ติดต่อสอบถาม แต่ ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเป็นอย่างไรกันแน่   เวลาฉันเดินผ่านก็ได้แต่มองอยู่อย่างนั้นบ้างว่า ใครจะเกิดความคิดอยากไปอย่างเราบ้าง “ให้ตายเถอะ” ฉันมองแล้วถอนหายใจก่อนจะเดินข้ามถนนไปยังหอพักภายใน เขตมหาวิทยาลัย เพราะฉันตั้งใจว่าวันนี้หนังสือในมือของฉันต้องถึงมือของคนที่อยู่หอ พักแห่งนี้แน่นอน “ขอโทษนะคะ” ฉันยิ้มแล้วถามคนที่อยู่ภายในห้องกระจก “เอาของมาฝากให้เนพี่ชั้นน่ะค่ะ” “เขียนชื่อแล้ววางไว้เลยครับ” ฉันทำตามที่เขาบอกพร้อมกับแนบการ์ดเล็กๆไว้ที่หน้า ปกเพราะหวังว่ายังไงเนก็คงจะได้อ่านหนังสือเหมือนกับฉันบ้าง   ถึงเน… เราไม่ได้ซื้อหนังสือมาฝาก  แต่เราเอาหนังสือมาฝากให้อ่าน  หวังว่าน่าจะโอเคนะ ปล.ไม่ต้องรีบคืน ^-^… นิล     ฉันเขียนข้อความถึงเนอย่างนั้นทั้งที่จริงๆแล้วอยากจะเขียนให้ยาวกว่านี้   เผื่อว่า คนที่อ่านจะได้มีความรู้สึกดีๆมากกว่านี้บ้างแม้สักนิดนึง แม้รู้ว่าเป็นเรื่องยากกว่าเราจะ ได้พบกันอีก แม้รู้ว่าเวลาของแต่ละคนในแต่ละวันมันไม่เคยเท่ากันเลยก็ตาม ชายหนุ่มรีบเร่งเลี้ยวรถมอเตอร์ไซต์ไปบนทางเดินที่คดเคี้ยวเพื่อที่จะเช้าสู่หอพัก เขา จอดรถแล้วรีบสาวเท้าเข้าประตู ในใจก็มัวคิดแต่เพียงว่าเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ก่อนที่ เค้าจะเดินทางออกจากที่นี่ในคืนนี้  แล้วจะต้องทำอะไรบ้าง   เมื่อกลับมาจะต้องทำ อะไรต่ออีก เขาคงไม่มีเวลามากมายเท่าไรแม้แต่จะนอนงีบสักพักก็คงจะทำไม่ได้ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ใกล้จะเดินทางแล้ว  เขาต้องรีบจัดกระเป๋า เค้ายังต้องเตรียม เอกสาร เสื้อผ้า  แล้วยังต้องไปสะสางธุระก่อนออกหอพักอีกทำไมชีวิตช่างวุ่นวาย เหลือเกิน  ถึงแม้ในตอนแรกที่เค้าเข้ามาทำงานเขาอาจมีจุดประสงค์บางอย่าง  แต่ ตอนนี้เขาตัวคนเดียวไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับใคร  ก็มีความสุขดีกับงานที่ทำถึงแม้ว่าจะถอน ตัวไม่ขึ้นแล้วก็ตาม   เขามองนาฬิกาอีกครั้ง อย่าพึ่งเร่งรีบเลย ขอเวลาให้พักผ่อนบ้าง แล้วทิ้งตัวลงนอนบน เตียง เอามือก่ายหน้าผาก ไม่ไอยากไปไหน ไม่อยากทำอะไร เหนื่อยเหลือเกิน  แต่ ทำอย่างไรเล่าก็เรามันคนทำงานหยุดพักไม่ได้ ต้องยอมรับว่ามันเป็นความสุขอย่าง หนึ่งที่กำลังผ่านเข้ามาซึ่งต้องแลกด้วยเวลาส่วนตัวที่ค่อยๆหมดไปโดยสิ้นเชิง   เดิน ทางเวลา  4  ทุ่ม   ตอนนี้พึ่งจะสองทุ่ม  เขาน่าจะเปิดคอมพิวเตอร์สักหน่อยทิ้งข้อความไว้สักเล็กน้อย ก่อนที่จะออกเดินทางและยังไม่กลับมาอีกหลายวัน  อยู่ดีๆเพื่อนๆใหม่จากการไปค่าย ทักเข้ามาพวกเขาว่าพึ่งขี่รถมอเตอร์ไซร์เป็นแก๊งไปเที่ยวกว๊านพะเยา  เสียดายทำไม เราไม่ได้ไป  แล้วตอนนี้กำลังกินข้าวกันอยู่ หลายคน คงจะสนุกสนานกันน่าดูเพราะอยู่ กันเยอะแยะมากมาย  เขาตอบกลับไปว่าโอกาสหน้ามีแน่นอน  แต่ตอนไหนล่ะเขาคิด ในใจ  ยังไงก็ต้องมีบ้าง  เพื่อนๆพวกนี้ลั้ลลากันดีจริงๆไว้ถ้าเราว่างเมื่อไหร่เราจะไปแน่ นอน   เขาละสายตาจากคอมพิวเตอร์เพราะเสียงโทรศัพท์โทรเข้ามา      จริงหรือนี่  เขาคิด ปลายสายบอกว่า เลื่อนเวลาเดินทางเป็น  7 โมงเช้าวันรุ่งขึ้น  แต่เขาก็คงไม่ออกไป ไหนแล้ว อย่างมากก็คงแค่เดินลงไปซื้อข้าวที่หน้าโรงอาหารไม่ต้องถึงกับออกไปข้าง นอกหรอกมั้ง   เขานั่งอยู่สักพัก นี่ดึกมากแล้วเราน่าจะนอนพักผ่อนพรุ่งนี้ต้องรีบเดิน ทางแต่เช้า   เขาตื่นมาในตอนเช้าด้วยเสียงนาฬิกาปลุกเดี๋ยวคงมีคนโทรมาตามถ้าไปสาย   เขาเตรียมของเสร็จเรียบร้อยพร้อมออกเดินทางวิ่งช้าๆลงจากบันไดไม่เร่งรีบเท่าไหร่ เพราะยังไงก็ต้องไปรออยู่ดี   ห้องอำนวยการเปิดแล้วเพราะต้องเปิดประตูแต่เช้า “เน  เน ไปไหนแต่จ๊าว” เสียงคนในห้องกระจกงัวเงียตื่นมาทักทายก่อนออกจากประตู หอพัก “อ่า ….เอ็มลงไปกรุงเทพน่ะ งานที่สโมนั่นแหละ” “เออ ๆ ตะวานเปิ้นเอาของมาฝากฮื้ออ่ะ” เน ทำหน้าสงสัย ใครนะมาฝากของให้ไม่น่าจะมี   “ แม่หญิงเปิ้นเอาหนังสือมาฮื้อ  ประเดวนี้มีสงมีสาวนะบ่าเน” “ก็นั่นน่ะก่ะเอ็ม  ไหนขอดูหน่อยเลาะ”     ชายหนุ่มหยิบหนังสือมา เปิดดูข้างในไม่มีการ์ดไม่มีอะไรเลยนี่ อ้าวกระดาษแผ่น เล็กๆร่วงลงพื้น เขาเก็บขึ้นมาสงสัยว่าคนเอามาฝากจะติดกาวไม่ดี  เขาอ่านข้อความ แล้วยิ้มน้อยๆด้วยความประหลาดใจ  แปลกจริงๆหนังสือนี่ไม่ค่อยมีใครเคยเอามาฝาก เท่าไหร่  ว่าแต่เขาจะมีเวลาอ่านไหมนี่ งานก็เยอะฝากไว้ก่อนก็ได้กลับมาค่อยมาอ่าน   แต่ชื่อเรื่องก็น่าสนใจดีเอาไปอ่านรอตอนนี้เลยก็ได้  แต่ถ้าอ่านจบเร็วก็ต้องรีบคืน   ปล.ไม่ต้องรีบคืน  งั้นเอาไว้ก่อนแล้วกันเอาไปก็อาจจะหนักเปล่าๆแล้วจะเสียดายรู้สึก ผิดด้วยสิ  ทำไงดี  เดี๋ยวจะหายลืมเสียสนิท “ขอบใจนะเอ็ม” “เออ  เดินทางดีๆนะโชคดี” “แล้วจะปิ๊กแหมเมื่อใด เน” “ไปจั๊ด 2-3 วันก็ปิ๊กแล้ว เออไปก่อนเน้อฝากดูทางนี้โตย” เค้ารีบเก็บหนังสือใส่กระเป๋ายังไม่ได้กินข้าวเลยรีบไปดีกว่า เค้าวิ่งไปที่รถแล้วขี่ ออกไป อย่างน้อยมีอะไรรองท้องสักหน่อยก็ยังดี  เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยง่วงมากยัง ไงขึ้นรถแล้วขอหลับยาวเลยก็แล้วกัน   ง่วงมากนนอนดึก ไม่ว่างไม่มีเวลา ไปถึงก็เหนื่อย ไปถึงก็ต้องทำงาน งานรอยู่ๆ ไปถึงก็ต้องอ่าน………เฮ้อออออ แล้วเค้าก็หลับไปพร้อมๆกับความคิดเหล่านี้ทันทีที่ขึ้นรถ   แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 54 16:06:20 จากคุณ : ยัยกบเขียว เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 18:55:25

ความคิดเห็นที่ 4 ความคิดเห็นที่ 3 ก็หายไปครับ แสดงว่าคงจะติดคำต้องห้ามของพันทิปเข้า ลองค่อยๆ หั่นเป็นท่อนสั้นๆ เอามาลงใหม่ทีละท่อน ดูว่าคำต้องห้ามอยู่ใน ท่อนไหนนะครับ พอลงเสร็จแล้ว ค่อยมาลงเนื้อเรื่องในความคิดเห็นที่ 2 ตามหลังก็ได้ คนอ่านจะได้ไม่งงครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 10:18:03

ความคิดเห็นที่ 5 ถ้าอย่างนั้นลงที ละน้อย ก่อนก้อแล้วกันนะคะแล้วจะมาทยอยลงเรื่อยๆๆค่ะ จากคุณ : ยัยกบเขียว เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 16:07:57

ความคิดเห็นที่ 6 ทยอยลงในกระทู้นี้ได้เลยนะครับ ไม่ต้องขึ้นกระทู้ใหม่ จะได้ไม่โหลดระบบของพันทิปครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 22:55:37

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่รู้ว่าป่านนี้เนจะอ่านหนังสือของเราแล้วหรือยังฉันได้แต่คิดในใจว่าเค้าคงจะชอบเรื่องแนว อย่างนี้  ตายจริงแล้วฉันไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเน เนก็ไม่มีของเนแล้วจะทำอย่างไรเล่าทีนี้ แต่ไม่เป็นไรยังไงให้หาทางมาคืนเองก้แล้วกัน อิอิ    ที่สิงสถิตของฉันนอกจากหอพักตัวเองแล้วก็คือ หอพักพี่เนยซึ่งอยู่คนละมุมกับหอของ ฉัน เวลาขี่รถไปยังไงก็รู้สึกว่าไกลแต่ฉันก็ชอบไปรบกวนพี่แกอยู่เสมอๆไม่เคยขาด ถึงฉันจะ เกรงใจบ้างบางครั้งแต่ด้วยความที่สนิทกันมากจึงเอ่ยปากตักเตือนกันได้ง่ายๆ “พี่เนย ตอนนี้คนมาสมัครไปค่ายกับเราเยอะหรือยัง”   ฉันเอ่ยถามพี่เนยเพราะคิดว่าคงเป็นการเก็บเกี่ยวประสบการณ์อีกครั้งหนึ่งที่ต้องสะสมไป เรื่อยๆ “ก็พอประมาณนะแต่ก็ไม่เยอะ ที่พี่มีแคสี่ห้าคนต้องรอดูที่คนอื่นด้วย แล้วก็ต้องเผื่อพวกไป ประจำด้วยยังไงแจ้งชื่อไว้ก่อนนะเผื่อคนเต็มเพราะค่ายนี้คนไปเยอะพี่คิดว่านะ” “เหรอ งั้นพี่เนย  อืม” ฉันก็มัวแต่คิดว่าจะต้องไปถามเพื่อนๆให้แน่นอนว่าตกลงจะมีใครไป บ้างไม่ไปบ้างทริปนี้ของเราจะได้ไม่ขาดอะไรไป “แล้วแกกับเนเป็นยังๆไงบ้าง” อยู่ดีๆพี่เนยก็เอ่ยปากถามฉันขึ้นมาทำไมก็ไม่รู้สิ “ก็ไม่มีอะไรนี่พี่เฉยๆน่ะ ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่ลงจากค่ายคราวที่แล้วมาสงสัยจะยุ่งมั้ง” “อืม   น้องเนอ่ะเป็นคนดีนะนิสัยก็ดี  เรียนก็เก่งอะไรก็ดีไม่หมดเลยแก” “อืม ก็ว่างั้นแหละใครจะมาเป็นแฟนคงจะยากน่าดู” ฉันออกจากหอพี่เนยเพราะ จิ๊ปและ เหมียวโทรศัพท์มาตามให้รีบไปหาเพราะมีเรื่อง ด่วนซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรกันแน่   เรานัดกันที่ห้องของจิ๊ป ซึ่งเป็นที่สุมหัวของพวกเราอีกที่ นึง ปรากฏว่าพวกนี้ไม่ได้มีเรื่องด่วนอย่างที่บอกฉันเลย “เดี๋ยวนะไอ้เรื่องที่บอกว่าด่วนคือพวกแกมานั่งดูละครตอนบ่ายกันเนี่ยนะด่วน  ไอ้จิ๊ปก็เล่น คอม”  ฉันส่ายหน้า “อย่าบ่นไอนิลถ้าแกได้ยินเรื่องที่พวกฉันบอกนะแก เต้นเป็นเจ้าเข้าแน่รับรอง”  เหมียวบอก ด้วยความมั่นใจ “มานี่ๆ มาดูอะไรนี่”  จิ๊ปดึงฉันไปที่หน้าคอมพิวเตอร์แล้วเปิดดูข้อความที่ใครคนนึงมาทิ้งไว้ให้ก่อนจะออกไป จิ๊ป เราไม่แน่ใจว่าเราจะได้ไปค่ายมั้ยเพราะเราต้องไปกรุงเทพตอนเช้า มันกินเวลาหลาย วันกลัวว่าจะกลับไปไม่ทันแต่ถ้าเราไปทันเราไปแน่ๆ ฝากบอกพี่เนยด้วยและทุกๆคนด้วย “เป็นยังไงแกพ่อคนดีของแกส่งข้อความมาให้ฉันย่ะ ฮ่าๆๆ”  จิ๊ปหัวเราะด้วยความสะใจ “ไปก็ไม่บอก  เนอาจจะลืมก็ได้มั้งเค้าก็ไม่จำเป็นต้องบอกคนทั้งโลกหรอกนะ เห็นมั้ย ฝากบอกทุกๆคนด้วยหนึ่งในมันก็ต้องมีฉันล่ะย่ะ เชอะ”       และแล้ววันเดินทางไปค่ายก็เข้ามาถึง พวกเราวุ่นวายกันมาก ส่วนนึงต้องตื่นไปซื้อของ แต่เช้ามืด   ส่วนฉันขออาสาไปรอรถเพื่อต้อนรับน้องๆที่เข้ามาใหม่ที่จะเดินทางร่วมไปกับเรา ฉันไปถึงเวลา   7.15  ซึ่งมีคนมารอแค่สามสี่คน ทั้งที่เวลาจริงๆที่แจ้งไว้คือ   7.00 ก็ตาม “ยังไม่มีใครมาเหรอ พี่นิล” บุ้งน้องคนหนึ่งถามฉันระหว่างที่เรากำลังนั่งรอว่าจะมีใครมาอีก บ้าง “ฉันไม่รู้” “แล้ว พี่พลอยล่ะ  พี่จิ๊ป พี่เหมียว” “เหมียวกับจิ๊ปไปซื้อของกับพี่เนยตั้งแต่เช้าแล้วเดี๋ยวสักพักก็คงมา” “ส่วนพลอย สงสัยจะยังไม่ตื่น” พลอย  แก๊งอีกคนของเราที่เรียบร้อยและน่ารักกว่าใครๆเพื่อน พลอยเหมือนเด็ก น้อยๆที่ใครๆก็ให้ความเอ็นดู ขนาดตัวพ่อของค่ายอย่างไอ้ตามยังบอกว่า ถ้าพลอยอายุน้อย กว่านี้สัก 15 ปีจะให้เป็นลูกสาว     ฉันยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนี่ขนาดรีบแล้วแต่ก็ยังไม่มีใครมาเป็นเริ่องปกติ แล้วฉันก็ยังรู้สึกง่วงอยู่นิดหน่อย ไม่อยากจะคิดเล้ยยยว่าไปค่ายคราวนี้จะต้องเจออะไรบ้าง คราวแล้วก็โดนมัดปิดถุงนอนแล้ว โดนลากไปมากลางวงคนทั้งค่าย  สนุกสนานกันมาก ฉันได้ภาวนาว่าอย่าให้ฉันออกจากถุง นอนได้นะรับรองวงแตกแน่ เราชอบแกล้งกันแรงๆอย่างนี้เสมอแต่จะแรงแค่ไหนก็แล้วแต่ บุคคล   ทีเด็ดสำหรับคนมาใหม่ก็คือน้ำแดงเฮลบลูบอย ที่ใส่เกลือจนเค็มปิ๊ด แต่ไม่มีกลิ่นให้ สงสัยเลยแม้แต่น้อย กลิ่นใช้ได้สีใช้ได้ แต่จะรู้ก็เมื่อชิมเข้าไป บางคนเจอวัดไปหลายอึก แต่บางคนรู้ทัน   มีอยู่ครั้งหนึ่ง แม้ครัวของค่ายในอาหารมื้อนั้นคะยั้นให้ฉันหิน ผัดเผ็ดเผ็ดหมู ป่าน้อย ที่เค้าบอกกันว่าเป็นลูกหมูที่ตายแล้วชาวบ้านให้มา  ฉันกินเข้าไปก็อดแปลกใจทำไม หมูถึงได้เหนียวขนาดนี้  จนเพื่อนคนนึงของฉันกำลังดูดอะไรสักอย่างที่คล้ายๆเท้าแล้วพูด ขึ้นมาว่า “หมูมีเท้ากี่กีบวะ” “สอง” ใช่ทุกคนตอบว่าสองกีบ  แต่มันทำหน้างง  แล้วบอกว่า “อันนี้ มีห้ากีบ บ้าเอ้ย!! นี่มันหนูนี่หว่า” วงข้าวแตกทันที คนที่รู้เรื่องก็หัวเราะด้วยความสะใจที่บางคนโดนหลอกให้กินหนู เป็น หนูที่หมากัดตายเมื่อเช้าที่นา ตอนที่ออกไปทำนากัน  ฉันก็กินเพราะว่าไม่อยากจะเสียน้ำใจ ตอนที่ความจริงยังไม่เปิดเผย แต่พลอยกินไปเยอะกว่าใครๆกระดูกกองเต็มจานข้าว เอาเป็นว่าโดนไปอีกดอก     เวลาผ่านไปประมาณ ครึ่งชั่วโมง เริ่มมีคนมาบ้างแล้ว ทั้ง พลอย เหมียว  และจิ๊ป   รวม ทั้งมีน้องมาใหม่อีกสี่ห้าคน คราวนี้เป็นน้องผู้หญิงที่มา เพราะเดี๋ยวนี้กว่าผู้หญิงจะมาได้ก็ยากมากเหลือเกิน  สาวๆคงจะ รักสวยรักงามกันขนาด “สวัสดีค่ะพี่”  เด็กสาวยิ้มหวานลากเสียงแล้วมองต่ำมาที่ฉันเพราะฉันเตี้ยฉันไม่สูงเหมือนเธอ นี่ “นี่ที่ไปค่ายใช่มั้ยคะ หนูชื่อ น้ำแกง ค่ะพี่ อยู่ปีหนึ่ง” ต้ายยรู้สึกไม่ถูกชะตาอย่างแรง สวยเหรอยะคิดว่าสวยเหรอไง “นี่เพื่อนหนูค่ะพี่ ชื่อ แมงมุม  ค่ะ” แมงมุมมองหน้าพวกเราแบบเร็วๆแล้วยกมื้อไหว้ แนรู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับเด็กสองคนนี้เมื่อ ไหร่ แต่เราจะมองคนที่ภายนอกก็ไม่ได้นี่ เสียงสวรรค์เรียกเข้ามาแล้วพี่เนยโทรศัพท์มาให้รถไปขนของที่หอ ก่อนที่จะปรี๊ดแตก ใส่ฉันนิดนึง เรื่องที่ฉันมาไม่ตรงเวลา “ไอ้นิลพอรถมาบอกให้เค้าไปที่หอพี่นะไปเอาของที่จะต้องใช้   อ้อแล้วก็ไอ้นิล ไหนแกบอก ฉันสิแกมากี่โมง” “เอ้า ก็เจ้ดโมงไงพี่เนย ทำไมเหรอ”  แหมสายนิดเดียวก็ปัดลงเลยล่ะกันจะได้ถ้วนน อิอิ “ เจ็ดโมงอะไรไอ้นิล น้องวินนี่ของฉันมาตั้งแต่เจ็ดโมงโทรมาบอกว่ายังไม่เจอใครเลยแกจะ แก้ตัวยังไงฮะ” ซวยแล้วไง!! “ก็ เจ็ดโมงสิบห้าเองเจ้  ช้าไปนิดเดียว แล้วนี่น้องไปไหนล่ะยังไม่เห็นเลย” “เออเดี๋ยวก็คงมาแหละ แหมๆๆๆแกนะ เออแค่นี้แหละ” เอาเป็นว่าฉันโดนวีนแตกเรื่องที่น้องวินนี่มาเช้าจนเกินไปจนไม่ทันเห็นว่าอีกสิบห้านาที จะมีพี่ สาวแสนสวยมารอรับอยู่ที่หน้าประตู “แล้วใครบอกให้มาเช้าวะไอ้นี่” ฉันบ่นพร้อมกับยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋าออกจะฮะ ฮะ ฮา ฮ่า มากกว่าที่มีคนหลงจนจนมาเช้า จริงๆ อิอิ “ใช่น้องคนนั้นมั้ยวะเดินมานู่นอ่ะ” เต้ยซึ่งตอนนี้มาถึงแล้วมองไปไกลๆ ก็ยืนยันว่านั่นเป็นเพื่อนของมันเอง ภาพที่เราเห็นก็คือ   น้องวินนี่เป็นเด็กผู้ชายปีหนึ่งรูปร่างสูงผอม หน้าตาธรรมดาปกติ แต่เสียอย่างเดียว หน้าแก่ อิ อิ  ซึ่งสงสัยจะเป็นธรรมชาติของน้องปีนี้ที่หน้าแก่เกือบทุกคนเลย อิอิ “สวัสดีครับ ผม” วินนี่ยกมือไหว้พวกฉัน “น้องใช่มั้ยที่มาเช้าๆอ่ะรู้มั้ย ว่าน้องมาเช้าจนเกินไป พี่โดนด่าเลย  อิอิ”  ฉันใส่น้องเป็นชุด แต่ก็สอดแทรกไปด้วยอารมณ์ขัน “นี่จะไม่แนะนำตัวหน่อยเหรอ”  จิ๊ปมองไปที่น้องแล้วหยอดเสียงแหบๆใส่เข้าไป “ อ่อ ผมชื่อ วินคร้าบบบ” น้องวินนี่พูดได้เรียบร้อยมากเก็บปากเก็บคำสุดไปเล้ยยย “อ่อ ถ้าไม่ถามก็ไม่บอกหรอกนะ ทำแสบมากน้องนี่บังอาจมาแต่เช้า” ฉันยังบ่นไม่หยุด “อ่าๆ พี่ชื่อ นิล อันนั้น จิ๊ป เหมียว แล้วก็พลอยนะ รุ่นพี่นะรุ่นพี่ อันนั้น น้องน้ำแกงกับน้อง    แมงมุมแล้วก็ไอ้เต้ยรุ่นเดียวกับเราใช่มั้ย”   เต้ยพยักหน้าแล้วส่งตาหวานไปที่น้องน้ำแกง ฉัน ทำหน้าเบ้แล้วหันไปมองที่ไอ้เหมียววึ่งก็คงเห็นพ้องต้องกันกับฉัน  มาอีกแล้วประเภทสาว สวยรวยหว่านเสน่ห์   ฉันคาดการณ์อนาคตไว้เลยว่าน้องน้ำแกงจะต้องมาแรงแน่ๆแต่ฉันก็ยัง เดาจากภายนอกไม่ได้ เพราะคนสวยนิสัยดีก็มีเยอะซะด้วย “เอ้อ  นิล แล้วเนล่ะ ไปไหน ไม่เห็นเลย” อยู่ดีๆพลอยก็พูดถึงเนขึ้นมาซึ่งฉันก็ลืมไปเสีย สนิท “อืม  ไม่รู้สิเค้าก็รู้นี่ว่าเราจะเดินทางวันนี้ป่านนี้ยังไม่มาสงสัยจะไม่ไปแล้วมั้ง”  ฉันแอบงอน นิดนึงแต่ก็ไม่อยากโทรไปรบกวน เพราะอะไรๆก็ไม่แน่นอน ฉันลืมนึกถึงเนไปด้วยซ้ำทั้งๆที่ ควรจะนึกถึงเป็นคนแรก ฉันทำอย่างอื่นต่อไปโดยที่ในใจยังสงสัยนิดๆว่าเนหายไปไหน ทำไมถึงยังไม่มา  สิบ นาทีผ่านไปทุกคนก็เรียกฉันให้ตื่นจากภวังค์แห่งความสงสัย เมื่อรถสองแถวขนของมาถึง พร้อมที่พวกเราจะออกเดินทาง   “น้องๆขนของขึ้นรถเลยค่า เราจะได้รีบออกเดินทาง” เสียงพี่เนยตะโกนบอกน้องๆ แต่ เหมือนทุกคนก็ยังห่วงเล่นกันอยู่  ทุกคนช่วยกันขนของขึ้นรถแล้วแกล้งกันไปด้วย “น้องๆคะ อย่าเล่นกัน  ขนของเร็วๆ” พี่เนยบอกเป็นรอบที่สอง แต่ก็ไม่มีใครฟังเลย ยังมีคน แกล้งกันและเล่นกันอยู่แสนจะวุ่นวายมากเพราะคุยกันไม่รู้เรื่องบางคนก็วิ่งไล่ตะโกนใส่กัน เหมือนเด็กอนุบาล  ฉันได้แต่ยืนหัวเราะเมื่อมองไปอีกครั้ง เห็นพี่เนยตะโกนเป็นครั้งที่สาม “น้องๆๆๆ  พี่บอกให้ขึ้นรถ ถ้าใครไม่ขึ้นรถนะฉันไม่ให้ไป”  ก็ไม่ได้ผลซะทั้งหมดแต่ทุกคนก็ ทำตาม  ซึ่งฉันนั่งรถคันสุดท้ายปิดขบวน จากคุณ : ยัยกบเขียว เขียนเมื่อ : 6 มิ.ย. 54 20:09:45