ความคิดเห็นที่ 1 มีเนาะห์ฟัซ คือกลุ่มค้ายา ค้ามนุษย์รายใหญ่ เป็นผู้คิดค้นผลิต เอฟทรีขึ้นมา และมันก็ทำให้ผู้คนหลุ่มหลงในความหอมหวานราวของมันได้อย่างง่ายดาย หากเอฟทรีเกือบสามหลอด ทะลักเข้าสู่โอเบก้าเลห์ได้ ไม่ต้องใช้สมองคิดก็รู้ได้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉะนั้น อัฟฟาซ จึงเป็นกลไกตัวสำคัญที่จะทำให้เขาได้เข้าสู่กลุ่มค้ายากลุ่มนี้ “ว่าไง คราวนี้สนใจจะทำงานด้วยกันหรือยัง” อัฟฟาซเอ่ยถามด้วยสีหน้าเยาะๆ คล้ายว่าตนเองถือไพ่เหนือกว่า และวากีย์เองก็ต้องการให้มันรู้สึกเช่นนั้น เขาจึงตีสีหน้าม่อยจืดเจื่อนคล้ายคนหมดทางไป “ได้ยินว่าการค้าของเจ้าพักนี้ก็ไม่ดีไม่ใช่หรือ ข้าบอกแล้ว ถ้ามาอยู่ด้วยกันซะตั้งนานป่านนี้เจ้าร่ำรวยไปแล้ว” มันโอ่ให้อีก “ก็ข้ากลัวนี่ ถ้าตำรวจมันจับได้ข้าคงแย่” “เจ้าจะกลัวไปทำไม ถ้าเจ้าเข้ามาอยู่ในกลุ่มเรา นายท่านไม่มีทางให้เจ้าโดนจับได้หรอก เจ้าน่าจะรู้ว่า นายท่านน่ะเส้นใหญ่แค่ไหน” ก็นายท่าน...คนที่มันว่านี่แหละที่วากีย์อยากจะรู้ใจแทบขาดว่าเป็นใคร เพราะไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ข่าวเรื่องเส้นทางค้ายารั่วออกไป พวกมันได้แต่ทิ้งของแล้วก็หาตัวไม่เจอเสียทุกครั้ง เขามั่นใจว่านายท่านที่ว่าต้องเป็นตัวใหญ่ระดับบิ๊ก ในวังของชีคเฒ่าอัมมารอย่างแน่นอน “เจ้าแน่ใจนะ” วากีย์เอ่ยถาม แต่ในใจรู้ว่า การทำตัวลีบเหมือนคนขี้กลัวของเขาจะทำให้อัฟฟาซ ตัวพองและไว้ใจเขามากขึ้นอีก เพราะวากีย์ที่มันรู้จักเป็นคนขี้ขลาดตาขาว ถึงจะรับยาไปแจกจ่ายตามเส้นทางที่เขาไปซื้อเครื่องเทศ ก็ย้ำแล้วย้ำอีกว่าปลอดภัย เขาจึงยอมรับยานั้นไป อัฟฟาซหัวเราะลั่นกับคำถามที่ได้ยิน มันตบบ่าเขาอย่างแรงสองสามครั้ง แล้วเอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวเราะไปด้วย “วากีย์เอ๋ย เจ้ามันโตแต่ตัวจริง ๆ กี่ครั้งกี่หนเจ้าก็ยังย้ำถามแต่เรื่องนี้ ถามจริงเหอะไปทำความผิดอะไรไว้หรือเปล่าถึงไม่อยากเสวนากับตำรวจนัก” “เปล่า ข้าเพียงแต่กลัวไปก่อนเท่านั้น ข้ามีพ่อที่ตายอยู่ในคุก ถ้าไม่จำเป็นข้าก็ไม่อยากซ้ำรอยนั้นก็แค่นั้น” เขาแต่งเรื่องมันสดๆ ตรงนี้เลย เพื่อให้อัฟฟาซมั่นใจในตัวเขา อัฟฟาซมองเขานิ่ง แววตาของมันดูพอใจคำตอบที่ได้ยินยิ่งนัก ก่อนจะเอ่ยให้เขาได้ยินว่า “เอาเถอะข้ารับประกันว่าเจ้าปลอดภัยแน่ๆ ถ้าทำงานให้นายท่าน มีแค่เรื่องเดียวเท่านั้นแหละที่เจ้าจะต้องกลัว” ท้ายประโยคดวงตาของอัฟฟาซเป็นประกายกล้า “คนทรยศมีโทษอย่างเดียวคือตาย” ท้ายทอยของวากีย์เย็นเฉียบขึ้นมาอย่างฉับพลัน รู้ดีกว่าเขาไม่ใช่คนทรยศแน่ ๆ เพราะเขาทรยศอัฟฟาซมาตั้งแต่สี่ปีก่อนแล้ว ความตายสำหรับเขาเหมือนเดินไปเฉียดหน้ากับไชยตอนนั่นล่ะ กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่เฉียดใกล้กัน แต่ก็ไม่เคยได้เสวนากันสักครั้ง ชีวิตและความตายถูกกั้นด้วยหน้าที่ ซึ่งต้องปฏิบัติ และหากต้องปลิดปลงก็คงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ การเข้ามาทำงานแบบนี้ก็เหมือนขาข้างหนึ่งเหยียบกับระเบิดไว้อยู่แล้วทันทีที่ยกขึ้นก็คือตายสถานเดียว “อย่างข้าจะมีปัญญาอะไร ขอแค่ให้เจ้าแน่ใจเถอะว่าตำรวจจะไม่มาวอแวกับข้า แล้วข้าจะทำงานให้เจ้าแบบถวายหัวเชียว” “จำคำของเจ้าไว้เถอะ วากีย์” อัฟฟาซขยับลุก “เย็นนี้เจ้าไปพบข้าที่บ่อน บอกเด็กที่นั่นว่ามาหาข้า มันจะพาเจ้าไปเอง” อัฟฟาซเปิดประตู แล้วเดินออกไป ทิ้งให้วากีย์ยืนมองด้วยความพึงใจกับความสำเร็จที่ได้รับ ถึงจะรู้ว่าสักวันหนึ่งเขาอาจจะไม่แค่เดินเฉีดยกับไชยตอนอย่างทุกครั้ง แต่ในชีวิตเราทุกคนก็ต้องมีครั้งหนึ่งต้องเผชิญหน้ากับมัน อยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็วก็เท่านั้น เพียงแต่การเสี่ยงในครั้งนี้อาจทำให้เขาได้พบกับไชยตอนเร็วขึ้นก็เท่านั้น มีการเคลื่อนไหวแผ่วเบา ที่หน้าประตูห้องพัก แล้วกระดาษแผ่นบางก็ถูกสอดเข้ามาใต้ประตูห้อง วากีย์เดินไปหยิบกระดาษแผ่นขึ้นมาอ่าน แจ้งข่าวที่เขาต้องการรู้ เกี่ยวกับเด็กสาวของวาปีนาฮีนซึ่งถูกลักพา เป็นอันว่าเด็กคนนั้นถูกกลุ่มมีเนาะห์ฟัซ จับตัวไปดังที่คาดไว้ แต่การจะเข้าถึงตัวเด็กได้เป็นเรื่องยาก แต่เรื่องยากที่ว่าเขากำลังจะทำให้มันง่ายขึ้น เพราะเขากำลังจะเข้าไปอยู่ในกลุ่มค้ายาที่ใหญ่ที่สุดในอาร์ด้า กระดาษแผ่นถูกยื่นเข้าหาเปลวไฟ มันมอดไหม้เหลือเพียงเถ้าสีเทาปลิวคละคลุ้งและหายไปพร้อมกับลมหอบใหญ่จากหน้าต่างที่ถูกเปิดออก จากคุณ : เปียร์รุส เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 20:27:50

ความคิดเห็นที่ 2 เสียงม้าหลายสิบตัวควบเข้ามาอย่างรีบร้อน สร้างความสั่นสะเทือนไปทั่วพื้นทราบของเผ่าโซไร เด็กน้อยหลายคนโผล่หน้าออกมาเมียงมอง เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดก็ออกจากบ้านพร้อมเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม พวกค้าเกลือกลับมาแล้ว “ทาคุ” เจ้าของเสียงใสผละจากงานในมือชะโงกหน้าผ่านหน้าต่างมองไปยังกลุ่มม้าที่ควบเข้ามาใกล้จนฝุ่นทรายฟุ้งตลบ ผู้ควบขี่ม้าสีดำตัวใหญ่กว่าใครในกลุ่ม ดึงมันให้หยุดลงที่คอกม้ารวมเบื้องหน้ากระท่อมรวมซึ่งใช้เป็นที่พักของแรงงานซึ่งทำงานในนาเกลือ บุรุษร่างสูงใหญ่ตวัดตัวลงจากหลังม้า ส่งบังเหียนให้กับเด็กเลี้ยงมาซึ่งเข้ามารอรับ พร้อมกับม้าสีน้ำตาลมีแต้มแปลกตาที่หน้าผากก็เข้ามาหยุดเคียงกัน เจ้าของผมสีดำราวกับราตรีกระโดดลงจากม้าอย่างคล่องแคล่วยื่นบังเหียนให้เด็กหนุ่ม คนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มเดินดุ่ม ๆ ไปยังบ่อน้ำ เขากระชากผ้าโพกศีรษะซึ่งใช้กันฝุ่นทรายออก โยนถังน้ำลงไปในบ่อแล้วสาวมันขึ้นมาก่อนจะก้มหัวลงแล้วลาดน้ำทั้งถังลงไปหัวตัวเองจนพอใจ จึงเงยหัวขึ้นสะบัดน้ำอย่างลวก ๆ และอีกคนที่ตามมาก็ทำเช่นเดียวกัน เด็กสาวเดินไปหยิบผ้าฝ้ายสองผืนจากชั้นวางของ เดินดิ่งไปยังบ่อน้ำอย่างรวดเร็ว “เจ้าตัวยุ่ง” คำทักทายแรกมาพร้อมกับการใช้มือหนึ่งรับผ้าฝ้ายไปเช็ดผม ส่วนอีกมือก็ยื่นมาขยี้ศีรษะทุยอย่างเอ็นดู ผิดกับผู้ชายอีกคนอย่างลิบลับ เขาทำเพียงแค่หยิบผ้าฝ้ายผืนหนาไปซับผมยาวตัวเองเงียบ ๆ “มาทำอะไรที่นี่ญีลาน” ชายหนุ่มร่างสูงหนาเอ่ยทัก ยื่นผ้าฝ้ายชื้นน้ำคืนให้ “ก็มาดูอะไรต่อมิอะไรนะสิ” “ไม่ใช่มารอใครหรือไง” อีกฝ่ายเท้าสะเอวมองตาพร้อมรอยยิ้มรู้ทันเอ่ยถามดักคอ เพียงเท่านั้นเจ้าของร่างบางก็ทำปากยื่นเหมือนไม่พอใจตวาดแหว๋วใส่คนตัวหนาทันที “พี่ญาซิม พี่ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเป็นใบ้หรอกนะ ข้าจะมารอใครได้ล่ะ ข้าก็มารอพี่นะสิ” หัวหน้าเผ่าโซไรหัวเราะลั่นอย่างถูกใจกับอาการร้อนตัวของน้องสาวอย่างไม่ยี่ระกับสายตาใครๆ ที่ต่างมองมาที่เขาเป็นจุดเดียว ก่อนจะคว้าร่างบางของนางมากอดโยกไปโยกมาราวกับนางเป็นเด็กน้อยในวันก่อน แม้ญีลานจะเขินที่พี่ชายทำอย่างนั้น แต่ก็คงไม่เขินเท่ากับคำพูดประชดดักคอที่ได้ยิน ญาซิมไม่มีทางไม่รู้ใจญีลาน เขาเป็นพี่ชายที่เปรียเสมือนพ่อของนาง และการที่นางชอบใครญาซิมก็ชอบด้วย และหากคนนั้นคือทาคุเพื่อนเก่าแก่ของเขาแล้วละก็ เขาไม่ขัดข้องเลย อย่างน้อยทาคุแข็งแรงพอที่จะดูแลญีลานได้ดี ติดอยู่เพียงอย่างเดียวคือ เขาดูทีท่าของทาคุที่มีต่อญีลานไม่ออกเลยสักนิด ครั้นพอจะลุ้นน้องสาวตนก็ทำไม่ถนัดใจ ได้แต่มองดูอยู่ห่างๆ ได้แต่หวังว่าสักวัน ทาคุอาจลืมความหลังในใจ หันมามองดูดอกไม้งามที่กำลังเบ่งบานข้างตัวเขาบ้างก็ได้ ทาคุยืนมองภาพนั้นด้วยหัวใจยอกแสยง ภาพความสนิทสนมของพี่น้องทำให้ชื่อใครบางคนที่เขาฝังไว้ลึกสุดใจโผล่ขึ้นมา พีน...เมื่อไม่มีเขาแล้วการอยู่ในทะเลดูว่างเปล่า เดียวดาย มิตรแท้เพียงหนึ่งเดียว พี่น้องเพียงคนเดียวของเขาได้จากไปแล้วอย่างไม่มีทางได้หวนกลับ  และเขายังต้องทิ้งหัวใจไปอย่างไร้ความหวังอีกด้วย ซาริยะฮฺ น้องสาวบุญธรรมของพีน นางได้หัวใจเขาไปแล้ว ถึงนางจะไม่เคยรู้แต่ก็ได้ไปแล้ว ทั้งที่เขารู้ดีว่านางพึงในใจตัวพี่ชายบุญธรรมอย่างพีนมากแค่ไหน พีนที่เป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งพี่น้อง และหากพีนปรารถนาเขาก็ยินดีหลีกทาง แต่พีนมองซาริยะฮฺเพียงน้องสาวเท่านัน และนางก็ไม่เคยมองเห็นใครมากความต้องการของตัวเอง มันทำให้เขาเจ็บปวด ทางออกขอทางเลือกในวันเก่าคือ การมีผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า และทิ้งหัวใจตัวเองไป ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่รอดจากพิษร้ายของรักในหัวใจตัวเองได้ และเรื่องราวมันก็เริ่มขึ้นตั้งแต่เกาะรอนีย์ปรากฏขึ้นใต้แสงจันทร์ ชะตาชีวิตไม่เคยเล่นตลกกับใคร เพราะมันเป็นเส้นตรงที่ถูกขีดไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว  พีนตาย โดยน้ำมือคนที่รักเขาอย่างสุดหัวใจ ซาริยะฮฺพลั้งมือฆ่าคนที่นางรักแต่ไม่เคยรักนาง จนกลายเป็นคนบ้าตราบจนทุกวันนี้ เขาตามไปพบนางบนเกาะรอนีย์ ซึ่งปรากฏอย่างถาวรหลังเรื่องราวมากมายนั้นจบลง นางได้พบญาติแท้จริง ได้รับการดูแลอย่างดี แต่นางก็ยังคงอยู่ในโลกที่ตนเองสร้างขึ้น ไม่มีใครในนั้นนอกจากนางและคนที่นางรัก แม้กระทั่งความรักของเขาก็ยังส่งไปไม่ถึงใจนาง นับแต่วันนั้นเขาจึงตัดสินใจ ซ่อนเรือปีศาจ และสาวเท้าขึ้นสู่ฝั่ง ฝังอดีตไว้ในห้วงมรรณพแห่งทะเลโฮล่า เดินทางสู่ดินแดนที่ไม่เคยคิดว่าจะมา ญาซิม คือคนที่เขาเรียกว่าเพื่อนที่เหลือเพียงคนเดียวในตอนนี้ หลายปีก่อนเขาเก็บญาซิมขึ้นมาจากทะเล ถูกทำร้ายจากน้องต่างมารดาอาการสาหัส เขาจำเป็นต้องถูกกำจัด เพียงเพราะตำแหน่งหัวหน้าเผ่าซึ่งเขาต้องรับมันโดยชอบธรรม แต่น้องชายไม่ได้คิดเช่นนั้น สิ่งที่ทาคุทำในตอนนั้น ญาซิมได้ตอบแทนเขาโดยไม่มีคำถามใดหลุดออกจากปาก “รถบรรทุกเกลือคันที่สองเสียงมันฟังไม่ค่อยดีเท่าไรแล้วนะ เจ้าได้ยินเหมือนที่ข้าได้ยินไหมทาคุ” ญาซิมหันไปถามเพื่อนซึ่งเดินตามมาเงียบ ๆ เบื้องหลัง โดยมีสายตาของน้องสาวเขาคอยหันไปมองอยู่เสมอ รูปร่างสูงเพรียว ผอมลงจากเดิม แต่ดูแข็งแกร่งขึ้นจากวันเวลาในทะเลทรายที่ต้องอาศัยการเดินทางด้วยม้า และการเดินเท้าบ้าง ขจัดเนื้อส่วนเกินให้เกิดเป็นกล้ามเนื้อขึ้นมา ผมยาวสีดำถูกมัดไว้ไว้ด้วยสายหนังอย่างง่ายๆ ห่วงสีเงินส่องประกายแวววาวอยู่บนติ่งหูด้านซ้ายเหมือนวันแรกที่มาถึงที่แดนใต้สุดของอาร์ด้า ทว่าวันนี้ใบหน้าแบบคนเอเชียของทาคุซึ่งเคยหล่อเหลา กลับรกรุงรังไปด้วยหนวดเคราตามแนวกราม ใบหน้าหล่อเหลาจึงดูดุ เถื่อน น่าเกรงกลัวยิ่งขึ้น เพราะขาดการดูแลจากมีดโกนไปเสียหลายวัน ดวงตายาวรีดูเย็นชาทอดมองไปบนพื้นทรายสีน้ำตาล “ได้ยินตั้งแต่เข้าเขตเหมืองเก่าแล้ว” ทั้งหมดพากันเดินเข้ามาในเพิงพักสำหรับแรงงานที่ทำงานในนาเกลือทั้งหมด ทาคุใช้ขาลากเก้าอี้มาแล้วทรุดตัวนั่ง ดึงมีดขนาดเหมาะมือขึ้นมาทำความสะอาด นางเคยเห็นมีดด้ามนี้มาแล้ว เพราะมันไม่เคยห่างตัวชายหนุ่มเลยตั้งแต่เขามาอยู่ที่นี่ “สงสัยต้องส่งซ่อมอีกแล้วมั้ง” ญาซิมเอ่ยขึ้นลอย ๆ ฉวยน้ำขึ้นดื่มจนพอใจแล้วก็ใช้หลังมือเช็ดอย่างลวกๆ “การส่งเกลือครั้งหน้าก็อีกสองอาทิตย์น่าจะทันอยู่” ทาคุเงียบไม่เอ่ยปากตอบว่าอะไร ญีลานเองก็มองพี่ชายตน กับชายหนุ่มสลับกันไปมา บางครั้งนางรู้สึกถึงความเงียบที่น่ากลัวของทาคุ รู้สึกว่าเขาโดดเดี่ยวและกำลังค้นหาอะไรสักอย่างที่นางรู้สึกว่าเขาจะไม่มีวันได้มา จากคุณ : เปียร์รุส เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 20:28:19

ความคิดเห็นที่ 3 “ญีลานวันนี้เจ้ามีอะไรให้พี่กินเนี่ย” ญาซิมเอ่ยถามน้องสาว เมื่อเห็นนางเงียบไปนานจึงหันไปดูแลพบว่านางกำลังยืนมองเพื่อนหนุ่มของเขาซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาลับคมมีดด้ามโปรดอย่างตั้งอกตั้งใจ แล้วก็อดส่ายหัวอย่างระอาใจกับท่าทางของน้องสาวตัวเองไม่ได้ “ญีลาน” ญาซิมกดเสียงเข้มเรียกนางอีกสองครั้ง เจ้าตัวจึงได้สติหันกลับมามองหน้าเขางง ๆ แล้วแก้มนวลสองข้างก็แดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ จากสายตารู้ทันของพี่ชายซึ่งมองมา “พี่ว่าอะไรนะจ๊ะ” “พี่ถามว่าเจ้าทำอะไรให้พวกเรากินเย็นนี้” พี่ชายรู้แล้วว่าเจ้าตัวยุ่งตรงหน้ากำลังอยู่ในอาการเขิน ในขณะที่คนต้นเหตุกลับเงยหน้าขึ้นสบตาเขาและหันกลับไปมองน้องสาวเขาเฉยๆ จนเขาหมั่นไส้ “อาลัฟต้า ต้มกับต้นมาร่า จ้าพี่ญาซิม” “อืมม นั่นมันไม่ใช่ของโปรดของพี่นี่น่าญีลาน” ยังไม่มีใครจะได้ตอบอะไร ร่างสูงเพรียวของคนที่นั่งไม่พูดไม่จากก็ผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว หันมามองญาซิมด้วยสายตาเฉยชา ก่อนเอ่ยขึ้น “ข้าจะไปดูม้าสักหน่อย” เท่านั้นก่อนสาวเท้ายาว ๆ ผ่านหน้าสองพี่น้องออกไปสู่แสงตะวันยามเย็นเบื้องนอก ญีลานหน้าเสีย ในขณะที่ญาซิมส่ายหัวกับนิสัยประหลาดๆ ของเพื่อนหนุ่มซึ่งหากไม่รู้จักกันก็ทาคุคงจะโดนเขาเด้งออกไปนอกเผ่าตั้งนานแล้ว นอกจากหน้าตาดี ฝีมือดีแล้ว แต่มนุษย์สัมพันธ์ติดลบมากมาย และนั่นทำให้ผู้หญิงโสดในเผ่าต่างพากันถอยห่าง ถอดใจกันสิ้น หลังจากได้เป็นฤทธิ์เดชของพ่อสุดหล่อคนนี้ จะเหลือคนที่ยังงมงายอยู่เพียงคนเดียวก็ แม่ตัวยุ่งที่ยืนตาปรอยหงอยเหงาลงในทันทีที่ทาคุเดินออกไป ญีลาน... (โปรดติดตามบทที่ 4 ในวันศุกร์หน้า) จากคุณ : เปียร์รุส เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 20:28:51

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีเย็นย่ำค่ำคืนวันศุกร์ค่ะ... อาิทิตย์นี้เอางานมาลงช้าไปสักหน่อยเพราะเข้าช่วงเลือกตั้ง เจ้านัทเลยยุ่งวุ่นวายตั้งแต่เช้า จรดค่ำ เกือบ ๆ ลืมไปเสียด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นวันศุกร์ 5555 มาตอบ กระทู้เพื่อน ๆ กันดีกว่านะคะ คุณโอรีโอครีม... อ้อม พักนี้พี่ยุ่ง ๆ ขอเลื่อนไปก่อนนะ วันนี้ก็ไม่ได้เอาไปลงที่โน้นด้วยล่ะ เพราะความยุ่งนี่แหละ คุณ=FriEnDiY=  ...ขอบคุณสำหรับร่องรอยกำลังใจค่ะ คุณscottie....พี่รักษ์ เอามาตอบที่นี่ก็ได้จ้า อิอิ คุณสีน้ำฟ้า ...แจม ขอบคุณจ้า คุณลูนาติก...ดีใจจังเห็นล็อกอินคุณหมอฯ จริง ๆ เรื่องเดวาห์ทายฺในเรื่องนี้ นัทประยุกต์มาจากระบบเทวะทาสีของอินเดียตอนใต้ (ระบบนี้ล่มสลายไปแล้ว) เทวะทาสีคนสุดท้าย เเห่ง ชคันนาถ เมืองปูรี ขอกลับไปใช้ชีวิตบั้นปลายยามชราในฐานะคนปกติ เมื่อต้นปี 2000 เองค่ะ คำว่า "โสเภณีแห่งศาสนา" เป็นคำเรียกขานอีกคำหนึ่งของ ระบบนี้ นัทเกิดไปสะดุดใจเข้า เลยส่งเมล์ไปถามน้องที่เรียนโบราณฯที่อินเดียว ได้คำตอบมาแล้วก็เลยมาตัดต่อเสริมแต่งเข้าไป เพราะระบบนี้จริง ๆ แล้วหาตำราอ่านแบบเป็นเรื่องเป็นราวไม่ค่อยมี อาศัยถามน้องค่ะ คุณSONG982 ...กำลังพยายามจะไม่ให้ผิดนัดนะคุณยู อิอิ คุณmimny....ต้องตามกันต่อไปค่ะ หุหุ สุดท้ายขอบคุณร่อยรอยกำลังใจนะคะ พยายามเป็นอย่างยิ่งจะไม่ผิดนัดโดยไม่จำเป็น นัท/เปียรุส/ปรานต์ปัณฑ์ จากคุณ : เปียร์รุส เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 20:39:38

ความคิดเห็นที่ 5 ตัวละครเยอะกลัวจำตัวละครในตอนนี้ได้แล้วลืมตัวละครตอนเก่า จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 20 พ.ค. 54 21:38:52

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกค่าๆ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 06:55:46

ความคิดเห็นที่ 7 มาตามต่อฮับ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 02:58:22

ความคิดเห็นที่ 8 ชื่อตัวละครจำยากจังอ่ะ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 22:43:19

ความคิดเห็นที่ 9 นัท.. แจมหาหนังสือนัทไม่พบ ไปทั้งซีเอ็ด เดอะบุ้ค แต่ไม่ได้ไปเส้งโหงว สงสัยขายหมดเกลี้ยงแหงๆ  แต่ก็ได้หาแป๊ปๆ แจมหา ของนัท ของพี่ปลายแปรง ไม่เห็นมี แต่ว่า จะไปใหม่ 25-26 นี้ ว่าจะหาใหม่ หาไม่เจอค่อยมาสั่งซื้อผ่านเน็ตนะจ้ะ ส่วนตอนนี้ มาลงชื่อแปะ คุยกันเฉยๆ เมาเรือหนะ วันนี้พาเพื่อนที่มาเยี่ยมไปเที่ยวทะเล เมา....ชนิดที่ว่านั่งพิมพ์เนี่ย เหมือนพื้นมันยังโคลงเคลงได้ จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 23:14:26

ความคิดเห็นที่ 10 พี่นัท ขอลงชื่อไว้ก่อนนะคะ ช่วงนี้งานเริ่มเข้า พอกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย -*- //เพิ่มเติมค่ะ อ่านแบบผ่านๆยังไม่ได้เก็บรายละเอียดมากมาย รอตอนต่อไปนะคะ แล้วก็พี่นัทสู้ๆนะจ้ะ แก้ไขเมื่อ 27 พ.ค. 54 09:27:10 จากคุณ : oreocream เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 54 16:51:23

ความคิดเห็นที่ 11 กลับมาเก็บ หลังจากคราวก่อนมาคุยเฉยๆ มีสองจุด.. ฝากให้กลับไปแก้คำผิดนิดหน่อยค่ะ หนึ่ง.. กระดาษแผ่นถูกยื่นเข้าหาเปลวไฟ มันมอดไหม้เหลือเพียงเถ้าสีเทา สอง.. แต่พีนมองซาริยะฮฺเพียงน้องสาวเท่านัน                     จากคุณ : สีน้ำฟ้า เขียนเมื่อ : 12 มิ.ย. 54 16:07:31

ความคิดเห็นที่ 12 มาติดตามค่ะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 13 มิ.ย. 54 13:36:27