แม่

วันหนึ่งเด็กชายคนหนึ่งลืมตาดูโลกในบ้านซอมซ่อ โดยไม่มีผู้เป็นบิดายืนเคียงข้าง แม่ค่อยๆประคองดูลูกที่ตนตั้งใจว่าจะเลี้ยงดูให้ดีที่สุด แม้วันสุดท้ายของชีวิต



ทุกเช้าที่แม่ตื่น ทุกคืนที่แม่ฝัน ทุกวันที่แม่ทำเพื่อให้ลูกได้มีความสุข และสบาย เมื่อลูกยังไม่อาจจะลุกเดินได้ด้วยตัวเองแม่จะโอบอุ้มให้ลูกได้เห็นโลก ก้าวแรกของลูกกลับเป็นดังก้าวที่ยิ่งใหญ่ยิ่งกว่าก้าวแรกของ นีล อาร์มสตรอง บนดวงจันทร์



ครั้งแรกที่ลูกต้องจากอกแม่เพื่อไปโรงเรียน ประหนึ่งจะขาดใจเพราะต้องห่างกันนานขนาดนี้เป็นครั้งแรก เสียงร่ำไห้จากลูกแทบจะกระฉากเอาดวงใจของแม่ให้หลุดจากอกไปกองอยู่แทบเท้า



ทุกคืนวันแม่เฝ้าพยายามทุกทุกวิถีทางให้ลูกได้เล่าเรียนสูงๆ เพื่ออนาคตไม่ต้องลำบากเหมือนแม่

ทุกคำถามที่ลูกถาม แม่เฝ้าค้นคว้าหาคำตอบมาจนได้แม้จะยากเย็นแสนเข็น



จากเด็กชายสู่วัยรุ่น แม่ยังคงเฝ้าพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกได้เหมือนเช่นคนอื่น ไม่อยากให้ลูกรู้สึกว่าด้อยกว่าคนอื่นแม้แต่น้อย



ครั้นจบการศึกษา ลูกออกหางาน หาอาชีพเพื่อให้ชีวิตมีความหวัง แม่เป็นกำลังใจให้ทุกวินาที



อยู่มาวันหนึ่ง ผู้ชายต้องการความรักและมีแฟนเป็นสาวสวยรวยเสน่ห์ ชายหนุ่มหลงรักปักใจทุ่มทุกแรงกายแรงใจเพื่อให้ได้เธอมา



หญิงสาวบอกชายหนุ่มอยากให้ตัวไว้ต้องหารถหาราคอยรับส่ง ชายหนุ่มทุ่มเทกำลังกายจนได้เงินและมีรถเป็นของตัว

หญิงสาวบอกหากอยากได้ตัวเป็นคู่ขวัญต้องหาบ้านหลังงามให้เธอได้อยู่ ชายหนุ่มตรากตรำทำงานหนัก จนมีบ้านเป็นของตน

ชายหนุ่มพาแม่จากสลัมมาอยู่ในบ้านหลังงาม แต่หญิงสาวบอกหากให้แม่อยู่เธอจะไปไกลจากเขา แม่บอกว่าไม่เป็นไรลูกเอ๋ย แม่ชินแล้วกับการอยู่สลัมไม่อยากอยู่บ้านหลังงามไม่สบายใจ



ทุกเช้าเย็นชายหนุ่มไปหาแม่ทุกวันเพื่อถามไถ่ หาอาหารให้แม่ทุกคืนวัน หญิงสาวรู้ไม่พอใจสั่งชายหนุ่มห้ามยุ่งเกี่ยวกับยายแก่ เป็นภาระไม่ใช่หน้าที่ที่ต้องเจียดเงินไปดูแล



แม่บอกลูกไม่เป็นไรแม่อยู่ได้ไม่เดือดร้อน แม่ยังมีแรงทำงานหาเงินใช้ได้ไม่อยากเป็นภาระให้ลูก



ลูกดีใจแม่เข้าใจไม่ขัดขวางความสุขตน



วันหนึ่งหญิงสาวบอกไปดูดวงมาหากอยากสวยตลอดกาลต้องได้กินหัวใจแม่ของสามี ชายหนุ่มไม่รอรี คว้ามีดเล่มโต วิ่งทะยานถึงบ้านแม่ แม่ยังหลับเฝ้าฝันถึงลูกชายสุดที่รัก ชายหนุ่มเงื้อมีดฟันลงกลางอกควักเอาดวงใจของแม่แล้ววิ่งรี่คิดกลับบ้าน ยังไม่ทันได้ครึ่งทางสะดุดล้มดวงใจหลุดมือ เข่าถลอกแขนปอกเปิก เสียงดวงใจแม่ดังก้องด้วยห่วงใย "เจ็บมากไมลูก"



ชายหนุ่มคืนสติคว้าดวงใจแม่มากอดน้ำตาไหลนองหน้า แม้คำขอโทษคงไม่พอจะเอ่ยบอกให้แม่อภัยให้ ดวงใจแม่ปลอบลูกด้วยห่วงใจ ไม่เป็นไรแม่ยังไหว ขอแค่ลูกมีความสุขเพียงเท่านี้แม่พอใจ



"แม่จ๋า" เสียงชายหนุ่มร้องครวญคราง

จากคุณ	: genoruth
เขียนเมื่อ	: 20 พ.ค. 54 21:42:32