ความคิดเห็นที่ 1 ดุริยะนำรถมาจอดหน้าคอนโดหญิงสาวด้วยความปลอดภัย แต่ปรากฏว่าไม่มีใครยอมขยับตัว ต่างก็นั่งนิ่งกันต่ออีกสักพัก เพราะต่างก็กำลังสับสนและจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เป็นครู่นั่นละ เพลงพิณถึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่างเหินว่า “ขอบคุณมากที่มาส่ง แต่ต่อไปนี้ คุณไม่ต้องมารับมาส่งฉันอีก ฉันว่าเราควรห่างๆ กันไว้จะดีกว่า เพื่อความสบายใจของทั้งสองฝ่าย” “เพราะคุณกำลังจะมีคนรับส่งที่เป็นตัวจริงแล้วล่ะสิ” ดุริยะกระแทกเสียงกลับ “ก็ดีเหมือนกัน บางทีคุณอาอาจจะดูแลคุณได้ดีกว่าผม ผมเชื่อว่าบารมีของคุณอาจะปกป้องคุณจากนายยรรยงได้ แต่ผมขออะไรคุณอย่างหนึ่งนะ เพลง...” เขาเว้นช่วงคล้ายพยายามข่มใจ แล้วจึงหันมาสบตาเธอ “คุณอาท่านเคยเจ็บปวดเพราะความรักมาหนักมาก เพราะฉะนั้น กรุณาอย่าทำให้ท่านต้องเจ็บอีก” “ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนั่นแหละ ว่าคุณกำลังพูดหรือกำลังพยายามให้ฉันเป็นอะไรกันแน่ แล้วอาบารมีมาเกี่ยวอะไรกับฉัน แล้วเขาจะมาปกป้องฉันทำไม แต่ก็ช่างเถอะ ต่อให้ฉันถามจนคอแตก คุณก็ไม่ยอมพูดความจริงอยู่ดี แต่มีอย่างหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกคุณเหมือนกันก็คือ อย่าพยายามยัดเยียดให้ฉันเป็นใครที่ฉันไม่ได้เป็น” “คุณกำลังจะบอกผมว่าคุณไม่ได้รักคุณอาบารมีอย่างนั้นหรือ” ดุริยะถามเหมือนคำราม “จะบ้าหรือไง ฉันเพิ่งเจอคุณอาแค่สองครั้ง คุยกันไม่เกินสิบคำ ฉันจะไปรักท่านได้ยังไง” “อ้อ แต่ปล่อยให้ท่านกอดจูบได้อย่างนั้นสินะ...ในที่สุด ผมก็รู้แล้วว่าคุณเป็นคนยังไง เพลงพิณ...ไป ลงไปจากรถผมได้แล้ว และคุณจะได้อย่างที่คุณต้องการ ผมจะไม่มายุ่งกับคุณอีก” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความชิงชังรังเกียจที่เพลงพิณสัมผัสได้ชัดเจน และทั้งๆ ที่เป็นความต้องการของเธอแต่ต้น แต่เมื่อได้ยินเขาพูดอย่างนั้น เพลงพิณกลับรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเจ็บแปลบ หญิงสาวพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้จนสุดความสามารถขณะเอื้อมมืออันสั่นระริกไปแตะประตูรถ “ผมขอให้คุณโชคดีกับเส้นทางที่คุณเลือกก็แล้วกัน” เขาเอ่ยทิ้งท้าย และพอประตูปิด รถคันนั้นก็ทะยานออกไปอย่างรวดเร็ว ดูก็รู้ว่า เขารีบจากไปเพราะไม่อาจทนอยู่ใกล้ผู้หญิงที่เขาแสดงท่ารังเกียจได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว เป็นครู่ใหญ่ เพลงพิณจึงขยับตัวจากจุดที่ยืนอยู่ แบกหัวใจและสมองอันหนักอึ้งขึ้นไปนอนร้องไห้เงียบๆ คนเดียว ตลอดเวลาที่ขับรถออกจากคอนโดของเพลงพิณ มือของดุริยะกำพวงมาลัยแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวังและขมขื่นที่สุดในชีวิต บัดนี้ ภาพความงดงามบางอย่างที่ซุกซ่อนไว้ในหัวใจมาเนิ่นนาน...พังทลายลงแล้ว ดุริยะไม่เคยลืมหญิงสาวหนึ่งในพนักงานของเขาที่ได้พบกันครั้งแรก เพราะเขาดันเปิดประตูไปชนเธอที่นั่งหมดแรงอยู่อีกด้าน ไม่เคยลืมผู้หญิงที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดตัว จนเขาต้องเรียกเธอว่า เมรีขี้เมาคนนั้น...ไม่เคยลืมว่าตัวเองต้องเข้าออฟฟิศทุกวันจากที่เข้ามาแค่อาทิตย์ละครั้งก็เพราะต้องการเห็นเจ้าของดวงหน้าสวยที่มีแววตากระตือรือร้นและเปี่ยมด้วยชีวิตชีวาคนนั้น... ไม่เคยลืมที่ตัวเองเคยไปแอบดูเธอวาดลีลาและโชว์พลังเสียงในผับ ทั้งที่ไม่ค่อยได้ไปในสถานที่แบบนั้นบ่อยนัก ยิ่งรู้ว่าเธอมีความฝันที่ชัดเจนและพยายามพัฒนาตนเองเพื่อก้าวสู่ฝันนั้น เขาก็ยิ่งประทับใจ ด้วยรู้สึกว่าเธอเหมือนเขา มีความฝันแล้วก็พยายามทำมัน ทั้งที่มีทางลัดให้เลือกเดิน ทว่าแบบนั้นอาจนำความสำเร็จงดงามมาให้ แต่หาความภูมิใจในตัวเองไม่มี ชายหนุ่มเบนหัวรถเข้าจอดข้างทาง แล้วเอนกายพิงพนักอย่างคนผิดหวัง อย่างคนเจ็บช้ำเต็มหัวใจ ภาพระหว่างเพลงพิณกับบิดาบุญธรรมในสวนสวยผ่านเข้ามาในความคิดอีกครั้งให้ใจยิ่งเจ็บ จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 00:17:30

ความคิดเห็นที่ 2 กลับมาถึงบ้านตัวเอง ดุริยะไม่แปลกใจสักนิดที่พบว่าพาทิศไม่ได้ออกไปต่อข้างนอกกับเพื่อนๆ และยังไม่ยอมเข้านอน   “ฉันรอนายอยู่” เพลย์บอยหนุ่มซึ่งนั่งอยู่ในส่วนของห้องนั่งเล่นของบ้านเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นเขา ดุริยะพยักหน้าเนือยๆ เป็นเชิงบอกให้อีกฝ่ายพูดในสิ่งที่อยากพูด ส่วนตัวเขาเองเดินเลยไปยังห้องแพนทรีเล็กๆ ที่อยู่ถัดไป เพื่อหยิบน้ำเปล่าจากตู้เย็นขึ้นมา “นายคิดยังไงกับคุณเพลงพิณ” คำถามตรงๆ นั้น ทำให้มือใหญ่ที่ถือขวดน้ำชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะจัดการเปิดฝาออก แล้วยกขึ้นเทลงลำคอพรวดเดียวหมดไปครึ่งขวด ราวกับต้องการให้น้ำเย็นๆ ไหลลงไปดับความร้อนรุ่มในใจ แต่ดุริยะรู้ดีว่า มันช่วยไม่ได้แม้แต่นิด   “ว่าไง เล็ก นายชอบเธอหรือเปล่า” พาทิศตามมายืนอยู่ข้างหลัง น้ำเสียงเขาก็ร้อนรุ่มไม่แพ้กัน “ฉันว่าคำตอบของฉันไม่สำคัญนะ” กลืนน้ำที่กลายเป็นของแข็งกลืนยากลงไปจนหมดแล้วนั่นละ ดุริยะจึงเอ่ยขึ้น “สำคัญสิ...ฉันอยากแน่ใจว่า ฉันไม่ได้จะทำร้ายหัวใจนายไง” “อ้อ แต่นายจะทำร้ายหัวใจคุณอาล่ะสิ” ดุริยะหันมาสบตาอีกฝ่ายตรงๆ “ฉันว่านายล้มเลิกความคิดดีกว่านะ อั๊ต นายทำแบบนี้เท่ากับอกตัญญู” “เปล่าเลย ฉันกำลังจะช่วยต่างหาก” พาทิศแย้งกลับทันควัน “นายก็เห็นเหมือนที่ฉันเห็น ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรจากคุณอา ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายท่านได้อีกแล้ว อาบัวคนเดียวก็เกินพอ” ตอนท้ายๆ มีร่องรอยความโกรธต่อบุณฑริกแสดงอยู่ในน้ำเสียงและสีหน้า “นายเคยคิดว่าเราอาจจะตัดสินเพลงพิณเร็วเกินไปบ้างหรือเปล่า” ดูเหมือนเขาจะรำพึงกับตัวเองมากกว่าจะถามพาทิศ   “เรื่องอื่นฉันไม่รู้หรอกนะ เล็ก ต้องให้นายเป็นคนตอบ เพราะนายรู้จักเขามากกว่าพวกเรา แต่เท่าที่เห็นวันนี้ ฉันฟันธงได้เลยว่า เพลงพิณไม่ใช่คนรักศักดิ์ศรี หยิ่งในตัวเองอย่างที่เขาพยายามนำเสนอให้นายเห็น” ความผิดหวังและความเจ็บปวดกรูกันเข้ามาจากทุกทิศทุกทางให้หัวใจดุริยะได้ปวดหนึบอีกครั้ง “นายยังไม่ได้ตอบฉันเลย” พาทิศวกกลับมาที่เรื่องเดิมเมื่อเห็นเขาเงียบไป “ตกลงนายชอบเพลงพิณหรือเปล่า” “ถ้าฉันชอบ นายจะทำยังไงกับเธอ อั๊ต แล้วถ้าฉันไม่ชอบ ผู้หญิงคนนั้นจะต้องเจอชะตากรรมแบบไหนหรือ” นั่นเป็นคำย้อนถามที่ทำให้พาทิศไม่จำเป็นต้องคาดคั้นเอาคำตอบอีกต่อไปแล้ว ในเมื่อมีความเป็นห่วงหญิงสาวคนนั้นเปี่ยมอยู่ในกระแสเสียงนั่น ความจริง เขาเองก็สงสัยตั้งแต่เห็นเขาลากเพลงพิณออกไปให้พ้นถ้อยคำเสียดสีของวิลาสินีแล้วละ เพียงแต่อยากแน่ใจมากขึ้นเท่านั้น   “ก็ถ้านายชอบเธอ ฉันก็จะให้นายเป็นคนดึงเธอออกจากชีวิตของคุณอา แต่ถ้าไม่...หน้าที่นี้ก็จะเป็นของฉัน...” “ฉันขอเป็นคนจัดการเรื่องนี้เอง อั๊ต” ดุริยะเอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พาทิศพยักหน้ายอมรับคำตอบนั้นง่ายดาย และดุริยะก็รู้ว่า การยอมรับจะมีความหมายตามนั้น จะไม่มีการแอบหรือลอบทำอะไรลับหลัง เขากับพาทิศก็เป็นอย่างนี้เอง ต่างคนต่างเป็น “คนชั้นเดียว” ต่อกัน กล่าวคือ ไม่ทำตัวซับซ้อน ไม่ปากอย่างใจอย่าง จริงใจ ง่ายๆ ตรงไปตรงมา จึงทำให้ไม่เคยมีปัญหาทะเลาะหรือผิดใจกันในเรื่องใหญ่ๆ สักครั้ง ไม่เพียงกับพาทิศเท่านั้น กับหัทยาเองก็เช่นกัน ส่วนหนึ่งก็มาจากการสั่งสอนของบารมีนั่นเอง ที่มักจะย้ำให้พวกเขาทั้งสามรักและคอยดูแลกัน ซึ่งต่างก็ยึดถือปฏิบัติกันอย่างเคร่งครัด เพราะนอกจากไม่อยากกลับไปเป็นคนไร้บ้าน ไร้ครอบครัวเหมือนในอดีตแล้ว ก็ยังไม่อยากให้พ่อที่อุตส่าห์เก็บพวกเขาขึ้นมาจากดินต้องเสียใจหรือไม่สบายใจด้วย   พาทิศเอื้อมมือไปตบบ่าหนากว้างของน้องชายตามกฎหมายครั้งหนึ่ง เพื่อต้องการเน้นย้ำและฝากความหวังลงไป “ฉันหวังว่านายจะมีวิธีจัดการที่เด็ดขาดและทรงประสิทธิภาพพอนะ เล็ก...และฉันก็จำเป็นต้องขู่นายไว้ตรงนี้ว่า ถ้าหากนายทำไม่สำเร็จ นายก็ต้องถอยออกมา” จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 00:18:37

ความคิดเห็นที่ 3 แม้จะแน่ใจว่าเขาก็คงทำอย่างที่พูด แต่เมื่อขับรถออกมาหน้าคอนโด เพลงพิณก็อดไม่ได้ที่จะหยุดรถเพื่อกวาดตามองหาเขาในเช้าวันต่อมา ครั้นไม่เห็นร่างสูงที่เริ่มชินตาเธอในระยะหลัง ก็รู้สึกโหวงๆ ในอก ก่อนจะถอนหายใจยาวอย่างตัดใจ บอกตัวเองว่า ดีแล้วละ ที่เธอไม่ต้องพบเจอผู้ชายร้ายๆ คนนั้น ไม่ต้องทนฟังคำพูดทำร้ายและบั่นทอนกำลังใจเธอตลอดเวลาอีก งานของเพลงพิณในวันนี้คือ การคุยเรื่องอัลบั้มเพลงรวมทั้งแผนโปรโมททั้งหมด ซึ่งเธอก็ต้องรีบปัดเรื่องส่วนตัวออกแล้วหันมาจดจ่อกับเรื่องงาน ไม่นาน เธอก็ลืมความขุ่นมัวในจิตใจได้เกือบทั้งหมด   ระหว่างพักเบรก เมื่อเพลงพิณเดินออกมาเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ประชาสัมพันธ์สาวที่คล้ายรออยู่แล้วก็รีบเรียกเธอไว้ “น้องเพลงคะ...” แล้วก็หันไปหยิบช่อดอกลิลลี่สีขาวจากบนโต๊ะมายื่นให้ “ดอกไม้ค่ะ ส่งมาถึงสักพักแล้ว แต่พี่เห็นว่ายังคุยงานไม่เสร็จ เลยเก็บเอาไว้ก่อน” “ของเพลงหรือคะ จากใครอ่ะ พี่ส้ม” “ของเพลงจ้ะ แต่จากใคร พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ส้มเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะวางดอกไม้ลงบนมือนักร้องสาว แล้วก็กลับไปนั่งทำงานของตนต่อ เพลงพิณจึงรีบมองหานามบัตรของผู้ส่ง ครั้นแล้ว คิ้วเรียวก็ต้องมุ่นเข้าหากันด้วยความแปลกใจเป็นล้นพ้น “คุณอาบารมี”   บุณฑริกมองช่อดอกไม้ในมือเพลงพิณด้วยความพึงพอใจ แม้ตอนแรก เธอจะรู้สึกตะขิดตะขวงใจอยู่บ้างว่า คนที่บารมีสนใจคือเพลงพิณ หากแต่ความจริงแล้ว เป็นเพราะตอนนั้นเธออยู่ในร่างนั้นต่างหาก เขาจึงเหมือนตกอยู่ในมนต์สะกดแบบนั้น ลำพังเด็กสาวห้าวๆ ทะเยอะทะยานเช่นเพลงพิณคงไม่อาจจับใจสามีของเธอได้ ดังนั้นเอง บุณฑริกจึงเห็นเป็นโอกาสดีที่จะได้อยู่ใกล้คนที่เธอรักอีกครั้ง พอคุยเรื่องงานเสร็จในตอนบ่ายแก่ๆ ลัลนาขอตัวกลับบ้านก่อน และให้เพลงพิณไปงานเปิดตัวโลชั่นกลิ่นใหม่ค่ำนี้เพียงคนเดียว ส่วนเธอต้องพาดาราคนอื่นไปพบผู้จัดละคร ซึ่งก็เข้าทางบุณฑริกยิ่งนัก ดังนั้นเอง พอรถตู้ของทางบริษัทแล่นออกจากหน้าตึกไปไม่เท่าไร บุณฑริกก็เข้าร่างเพลงพิณในทันใด แล้วก็จัดการโทรฯ ไปยกเลิกงานทันที โดยอ้างว่าแม่ไม่สบายมาก แต่ไม่วายให้ความหวังว่า เธอจะรีบตามไปถ้าหากว่าแม่อาการดีขึ้นแล้ว ซึ่งทางผู้จัดงานก็เข้าใจและได้แต่รอลุ้นว่าเธอจะมาทันหรือเปล่า   พอวางสาย บุณฑริกก็บอกคนขับรถให้เปลี่ยนเส้นทางจากบ้านของเพลงพิณ “ฉันจะไปเยี่ยมเพื่อนหน่อย เขาไม่ค่อยสบาย” และไม่นาน รถตู้คันนั้นก็มาจอดหน้าบ้านบารมีอนันต์ บุณฑริกเกิดอาการตื่นเต้นอีกครั้งที่จะได้พบหน้าสามีสุดที่รัก แต่ก็พยายามเก็บอาการไว้เป็นสามารถ ก่อนลงจากรถ หญิงสาวสั่งให้คนขับรถกลับไปได้เลย ไม่ต้องรอ เพราะเธอจะกลับเอง คนขับได้แต่มองเธอผ่านกระจกมองหลังด้วยความแปลกใจ เพราะเขาแน่ใจว่า ตัวเองหูไม่ฝาด ที่ได้ยินว่าเธอบอกว่าแม่ไม่สบาย แล้วเหตุไฉนถึงมาที่นี่ ไม่ไปโรงพยาบาลหรือที่บ้าน บุณฑริกในร่างเพลงพิณกดออดหน้าบ้านและรออยู่ครู่หนึ่ง รั้วก็เลื่อนเปิดออก บ้านบารมีอนันต์ในยามบ่ายแก่ๆ ที่มีแสงอาทิตย์สีทองฉาบไล้ดูงดงามและสง่างามอย่างที่เธอเคยรู้สึกมาตลอด “คุณนั่นเอง มาพบใครคะ” สาวใช้ที่มาเปิดประตูจำเพลงพิณได้เอ่ยทักด้วยความตื่นเต้นตามประสาคนได้เจอดาราหรือนักร้อง “ฉันมาเยี่ยมหวันยิหวา” “ถ้าอย่างนั้นเชิญเลยค่ะ หนูได้ยินว่า คุณยิหวาไม่ยอมออกจากห้องตั้งแต่เช้าแล้ว” สาวใช้ว่าพลางเดินนำเธอไปยังบ้านของหัทยา “ตายจริง แล้วได้กินข้าวกินปลาบ้างหรือเปล่า” “บอกแต่ว่าไม่หิวค่ะ” บุณฑริกพยักหน้ารับแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น และเมื่อไปถึงภายในบ้านหลังนั้น เธอก็ทราบเหตุผลจากหัทยาว่า เมื่อคืนเด็กสาวถูกอำนาจตบหน้า คงจะน้อยใจและเสียใจมากเลยไม่ยอมออกมาพบอำนาจ ที่วันนี้เพียรเฝ้าง้อลูกสาวอยู่ทั้งวัน   “หนูเพลงมาก็ดีแล้วค่ะ จะได้ช่วยปลอบช่วยคุยกับยิหวาหน่อย เผื่อแกจะยอมฟังน่ะค่ะ”   บุณฑริกพยักหน้ารับ ก่อนจะเหลียวหาใครบางคน “แล้วนี่อำนาจ...เอ่อ คุณอำนาจล่ะคะ อยู่ที่ไหน” “เมื่อกี้ยังขึ้นไปเรียกยิหวาอยู่เลย น่าจะ...อยู่ในห้องนอนน่ะจ้ะ หนูเพลง” วิญญาณสาวทำเสียงรับรู้ ก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นบันไดไปด้วยท่าทีคุ้นเคยให้หัทยาได้มองตามด้วยความประหลาดใจ ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกคุ้นกับท่าทางกับบางจังหวะการพูดเมื่อครู่นี้นัก ไหนจะท่าเดินแบบทิ้งสะโพกนั่นอีก แล้วหัทยาก็นึกออกว่า เมื่อครู่นี้ เธอยังไม่ได้บอกเลยว่า หวันยิหวาอยู่ห้องไหน จึงรีบตามขึ้นไป แต่เมื่อเธอมาถึงบันไดขั้นบนสุดก็พบว่า เพลงพิณไปหยุดยืนหน้าห้องนอนของเธอกับอำนาจ หญิงสาวอ้าปากจะร้องบอกว่านั่นไม่ใช่ แต่ไม่ทัน เพลงพิณเคาะประตูห้องเสียแล้ว และไม่นาน ประตูก็เปิดออก “เธอ เธอมาที่นี่ทำไม” เสียงตวาดด้วยความโกรธและเกลียดชังของอำนาจดังขึ้นให้หัทยาได้ส่ายหน้าด้วยความระอา “ฉันมาเยี่ยมลูกสาวคุณ” เสียงติดจะเย้ยนิดๆ ของเพลงพิณตอบโต้กลับไป “ได้ข่าวว่าเมื่อคืนแกโดนพ่อใจร้ายทำร้ายร่างกายไม่ใช่หรือคะ” “นั่นมันเรื่องในครอบครัวของฉัน เธอเป็นคนอื่น ไม่ต้องมายุ่ง กลับไปซะ” อำนาจไล่อย่างไร้มารยาทให้หัทยาได้ตาเหลือก เธอรีบสาวเท้าไปเพื่อห้ามทัพ แต่ไม่ทันเพลงพิณที่พูดขึ้นได้ก่อนว่า “แหม...บางทีคนอื่นก็มีอิทธิพลกว่าคนในครอบครัวไม่ใช่หรือ...ดูแต่คุณเองปะไร แคร์คนนอกบ้านกลัวเขาจะมองว่าตัวเองไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ กี่ครั้งแล้วล่ะ ที่ไอ้ความหน้าบ้างของคุณมันทำร้ายใครต่อใคร” “เพลงพิณ!” อำนาจตะคอกเสียงกร้าวด้วยความตกใจ อย่าว่าแต่เขาเลย หัทยาเองก็ตกใจไม่แพ้กัน นี่หญิงสาวคนนั้นรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง “เธอออกจากบ้านฉันไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจจับข้อหาบุกรุก” “คุณอำนาจ ใจเย็นก่อนเถอะค่ะ” หัทยาปราดเข้าไปห้ามสามีที่ยืนหน้าดำหน้าแดงเอาไว้ พอเห็นหัทยา บุณฑริกก็รู้สึกตัวว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในร่างของเพลงพิณ “ผมใจเย็นไม่ไหวกับเด็กก้าวร้าวแบบนี้ คุณก็ได้ยินที่อยู่ๆ เขาก็มายืนด่าผมปาวๆ หึ นี่นายเล็กคงเล่าอะไรให้ฟังล่ะสิ” โชคดีที่เขาเข้าใจไปทางนั้น ไม่อย่างนั้น บุณฑริกคงหาข้อแก้ตัวไม่ทันว่า เธอรู้เรื่องความหน้าบางแบบไร้สติของเขามาจากไหน “คุณหัทยา ฉันต้องขอโทษด้วยที่ทำอะไรไม่เหมาะสม แต่ฉันห่วงยิหวามากไปหน่อยน่ะ...ฉันไม่น่าเคาะห้องผิดเลย...ตกลงห้องยิหวาอยู่ไหนคะ” ไม่ต้องรอให้หัทยาตอบ เพราะประตูห้องข้างๆ เปิดออกพอดี แล้วใบหน้าซีดเซียว ดวงตาบวมช้ำกับท่าทางอ่อนระโหยแรงของหวันยิหวาก็โผล่ออกมา ทั้งนี้เพราะเธอได้ยินเสียงโต้ตอบกันระหว่างบิดกากับพี่เพลงของเธอนั่นเอง “พี่เพลง” เด็กสาวร้องอย่างดีใจพลางผวาเข้ามาหา บุณฑริกอ้าแขนรับร่างนั้นไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะหันไปยิ้มเย้ยส่งให้อำนาจ ที่เธอเป็นคนอื่นแท้ๆ แต่เด็กสาวกลับเลือกที่จะเข้ามาหา อำนาจเลยได้แต่กำมือกำไม้แน่นด้วยความไม่พอใจ “ไง เรา ได้ข่าวว่าไม่ออกมากินข้าวกินปลาเลยรึ” บุณฑริกหันไปตำหนิคนในอ้อมกอด ก่อนจะผลักออกอย่างนุ่มนวลแล้วบอกว่า “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ แล้วลงไปทานข้าวกับยาย...เอ่อ กับพี่ ตกลงมั้ย” “ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นพี่เพลงรอยิหวาแป๊บนะคะ อ้อ...พี่เพลงมารอยิหวาในห้องเลยดีกว่า จะได้ลงไปพร้อมกัน” พูดจบเด็กสาวก็ลากหญิงสาวกลับเข้าไปในห้องนอนของตน โดยไม่แม้แต่หันมามองบิดาและมารดาเลี้ยงเลย คนที่หันมามองคือบุณฑริกที่มาพร้อมรอยยิ้มแบบเดิม อำนาจกัดฟันกรอดๆ ด้วยความฮึดฮัดขัดใจ ใจนั้นนึกอยากเข้าไปดึงตัวลูกสาวออกมานัก แต่รู้ว่าการทำแบบนั้นจะยิ่งเป็นการผลักลูกสาวออกห่างตัวเองเรื่อยๆ ในขณะที่หัทยาได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยความระอาในคำพูดและท่าทางของสามี เธอจึงทำท่าจะกลับลงไปสั่งเด็กให้เตรียมอาหารสำหรับหวันยิหวาและเพลงพิณ ทว่าอำนาจกลับสั่งว่า “ถ้าผู้หญิงคนนั้นจะกินข้าวก็ให้ไปกินที่อื่น นอกบ้านหรือที่ไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่โต๊ะเดียวกับผม” “คุณจะบ้าไปใหญ่แล้วนะ จะแยกโต๊ะได้ยังไง น่าเกลียดตายเลย ถามจริงๆ นี่คุณเป็นอะไรกับหนูเพลงนักหนา เมื่อคืนคุณก็ว่าเขาเป็นผีปีศาจ แล้ววันนี้จะว่าเขาเป็นอะไรอีกล่ะ” ตำหนิเสร็จ หัทยาไม่ได้อยู่รอฟังคำตอบหรือคำแก้ตัว เธอหมุนตัวผละจากไป ปล่อยให้ผู้เป็นสามีได้แต่ยืนทำหน้ากังวลหนักอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว (จบบทที่ ๑๓ ค่ะ) แก้ไขเมื่อ 21 พ.ค. 54 00:23:48 จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 00:21:40

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ ๑๔ เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อน ดุริยะหอบงานมาทำที่บ้านจนถึงบ่าย ซึ่งก็ยอมรับว่าไม่มีสมาธินัก หลับตาก็เห็นแต่ภาพเพลงพิณกับบิดาบุญธรรม มันทำให้หลายต่อหลายครั้ง เขาต้องวางปากกาในมือ ปิดแฟ้ม และถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด ยิ่งบวกเข้ากับข้อสัญญาระหว่างเขากับพาทิศด้วยแล้ว ดุริยะก็รู้สึกเหมือนกับว่าห้องสี่เหลี่ยมนั้นกำลังบีบตัวเข้าหาเขาช้าๆ ชายหนุ่มตัดสินใจก้าวออกจากห้องเพื่อไปคุยเล่นกับหวันยิหวาและเด็กแฝด บางทีความสดใสไร้เดียงสาของเด็กๆ อาจทำให้อะไรๆ สดชื่นขึ้นก็ได้ แต่เมื่อออกมาถึงห้องรับแขกผนังกระจกที่อยู่ติดสระว่ายน้ำ เขาก็พบกับสาวใช้จากบ้านคุณบารมีพอดี “คุณบารมีเชิญไปทานข้าวร่วมกันที่บ้านใหญ่ค่ะ” “เอ๊ะ มีอะไรพิเศษงั้นหรือ...” “วันนี้คุณเพลงพิณมาเยี่ยมคุณหนูหวันยิหวา แล้วคุณบารมีก็เชิญคุณเพลงไปทานอาหารที่บ้านด้วยค่ะ” “ว่าไงนะ!” ดุริยะอุทานเสียงดัง ก่อนจะปรับสีหน้าและท่าทางให้เป็นปกติ แล้วจึงพยักหน้ากับสาวใช้ว่า เขาจะไปตามคำเชิญนั้น สาวใช้จึงถอยออกไป ดุริยะหอบความสงสัยที่เอ่อล้นเต็มหัวใจเดินเร็วๆ ไปที่บ้านของบิดาบุญธรรม พอไปถึงกลับไม่พบใครอยู่ในบ้านสักคน ถามเด็กในบ้านก็ได้ความว่า ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่สวนหลังบ้าน เขาจึงสาวเท้าไปที่นั่น และภาพที่เห็นก็ทำให้เขาชะงัก กลางสวนสวยแห่งนั้น เด็กชายฝาแฝดกำลังวิ่งเล่นไล่กันอย่างสนุกสนาน มุมหนึ่งหวันยิหวากำลังคุยโทรศัพท์อย่างออกรส ส่วนอีกมุม บารมีกับเพลงพิณยืนเคียงกันและกำลังคุยกันด้วยท่าทีสนิทสนม กรามดุริยะขบเข้าหากันแน่นด้วยความผิดหวังที่ตีตื้นขึ้นมาอีกระลอก...เป็นระลอกใหญ่กว่าเมื่อคืนมากมายนัก...เมื่อคืนนี้เขาแอบมีความหวังว่า สิ่งที่เธอพูดเป็นความจริง เธอเพิ่งเจอบิดาของเขาเพียงสองครั้ง คุยกันไม่ถึงสิบคำ จะรักท่านได้ยังไง...แต่ดูสิ ดูภาพตรงหน้านั่น มองมุมไหนก็เหมือนคู่รักต่างวัยที่แสนจะเหมาะสมลงตัว! “น้าเล็กมา น้าเล็ก” เด็กชายภาวัติหันมาเห็นเขาเข้าก็ร้องบอกแฝดคนน้อง แล้วก็วิ่งแข่งกันมาหาเขา เสียงนั้นเรียกสองหนุ่มสาวต่างวัยที่กำลังคุยกันอย่างออกรสให้หันมามอง บารมีชะงักไปเล็กน้อยคล้ายละอาย คล้ายขัดเขินอย่างไรพิกล ในขณะที่บุณฑริกกลับยังยิ้มแย้ม มองคนร่างสูงใหญ่ที่จูงมือหลานข้างละคนด้วยแววตารักใคร่เอ็นดูให้ดุริยะสะดุดใจเป็นคำรบสอง “อ้าว เล็ก มาแล้วหรือ” บารมีเอ่ยทักขึ้นก่อน “หนูเพลงเขามาเยี่ยมยิหวาน่ะ อาเลยชวนทานข้าวเย็นด้วยเสียเลย" “ครับ” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ ตวัดสายตามองคนที่ยิ้มหน้าระรื่นอยู่ข้างๆ บิดาของเขาแว่บหนึ่งแล้วเมินออก ก่อนจะกระแทกเสียงประชดว่า “ต้องขอบคุณคุณเพลงพิณที่สละเวลาเป็นเงินเป็นทองมาเยี่ยมหลานสาวผม” “แหม น้าเล็ก พอมาถึงก็หาเรื่องพี่เพลงเลยนะ” เสียงทักสดใสของหวันยิหวาดังขึ้น ก่อนที่ร่างเล็กแบบบางจะเดินเข้ามาสมทบ “อย่ามาว่าพี่เพลงของยิหวานะ นี่ถ้าไม่ได้พี่เพลง ยิหวาอาจยังไม่ได้ออกจากห้องก็ได้” ไม่พูดเปล่า เด็กสาวเอื้อมมือไปกอดแขนหญิงสาวด้วยความรักความชื่นชมเต็มหัวใจ ดุริยะจึงจำต้องยอมเงียบ แต่ไม่วายทำท่าเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่เพลงพิณ ในขณะที่หวันยิหวายังพูดต่อไปว่า “ขอบคุณพี่เพลงมากนะคะ ที่ยังมีน้ำใจนึกถึงคนอาภัพอย่างยิหวา เฮ้อ นี่ถ้าคุณพ่อเข้าใจ...”   “อย่าพูดเรื่องที่พูดแล้วไม่สบายใจเลยจ้ะ ยิหวา” บุณฑริกรีบปรามก่อนที่เด็กสาวจะคร่ำครวญเรื่องของตัวเองออกมาอีก   “คุณพ่อไม่ชอบพี่คนนี้ หาว่าพี่คนนี้เป็นปีศาจคับ เลยไม่ให้ทานข้าวที่บ้านด้วย” เด็กชายภาวิตร้องขึ้นอย่างต้องการอวดว่าตัวเองรู้ดี โดยมีภาวัติพยักหน้าสนับสนุน ผู้ใหญ่ในที่นั้นหันสบตากันด้วยความตกใจ “วิตพูดะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า ลูก...พี่เพลงจะเป็นผีได้ยังไง พี่เขาเป็นคนเหมือนๆ วิตกับวัตินี่แหละ” ดุริยะก้มลงดุเด็กชาย “จริงนะคับ วัติก็ได้ยิน...ไม่เชื่อถามคุณแม่ดูก็ได้” ภาวัติรีบช่วยน้องชาย “บ้าไปใหญ่แล้ว อำนาจนี่เพ้อเจ้อใหญ่...หนูเพลง อาต้องขอโทษแทนคนในบ้านของอาด้วยนะ ที่พูดจาไร้สาระแบบนั้น” บารมีรีบขอโทษแทนในฐานะที่ตัวเองเป็นประมุขของบ้าน บุณฑริกหัวเราะน้อยๆ อย่างเห็นขันกับคำกล่าวหา ก่อนจะบอกว่า “ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ คุณอา คุณอำนาจไม่พอใจที่คนอื่นเข้ามาวุ่นวายในครอบครัวของ เขา...เขาก็เป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไร พวกคุณยังไม่ชินกับความหน้าบางของเขาอีกหรือคะ” พอได้ยินอย่างนั้น บารมีกับดุริยะก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้น เพียงแต่แปลกใจเท่านั้นเองว่า เพลงพิณรู้ได้ยังไงว่า อำนาจหน้าบางมานานแล้ว! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 00:26:11

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่เพียงดุริยะเท่านั้น บุณฑริกบอกให้บารมีโทรฯชวนพาทิศมาทานด้วย ซึ่งบารมีก็ทำตามคำขอร้องของเธออย่างไม่มีอิดออด นาทีนี้ไม่ว่าเพลงพิณพูดหรือทำอะไร เขารู้สึกว่าว่าดูดีและถูกต้องไปเสียหมด พาทิศไม่ได้ปฏิเสธ พอรู้ว่าใครมาบ้าน เขาถึงกับรีบแคนเซิ่ลนัดสาวน้อยคู่ควงคนล่าสุดเลยทีเดียว หาใช่เพราะยังติดใจในความงามของเพลงพิณไม่ เขาเพียงแต่อยากรู้ว่า เธอมาในฐานะอะไร...คนของดุริยะหรือมาด้วยจุดมุ่งหมายที่บารมีกันแน่! เมื่อเขาไปถึง มื้อค่ำจึงเริ่มต้นขึ้น โดยงานนี้เด็กแฝดถูกหัทยาเรียกตัวกลับไปทานที่บ้าน เพราะไม่อยากให้รบกวนเวลาของผู้ใหญ่ อีกอย่างเด็กทั้งสองก็ซนเหลือหลาย ก่อนกลับยังวิ่งชนของตกแต่งในบ้านแตกไปชิ้นหนึ่งด้วย บรรยากาศการทานอาหารเป็นไปอย่างอบอุ่นเป็นกันเอง บุณฑริกทำอย่างที่เธอเคยทำสมัยยังมีชีวิตอยู่นั่นคือ ชี้ชวนคนอื่นทานอาหารจานนั้นจานนี้ พร้อมทั้งบรรยายสรรพคุณของเครื่องปรุงเสร็จสรรพ เท่านั้นยังไม่พอ เธอยังตักอาหารบริการคนที่อยู่ใกล้ๆ ด้วย ซึ่งนั่นก็ทำให้บารมีและหวันยิหวารู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด เว้นแต่ดุริยะและพาทิศ ที่เหมือนมีของขมอยู่ในลำคอตลอดเวลา ทั้งสองหนุ่มมองท่าทีออเซาะน้อยๆ แววตาหวานฉ่ำของเพลงพิณยามมองบารมีด้วยความไม่พอใจนัก แม้จะด้วยความรู้สึกที่ต่างกันออกไปก็เถอะ “เห็นพี่เพลงแล้วนึกถึงคุณยายบัวจังเลยนะคะ” จู่ๆ หวันยิหวาก็เอ่ยขึ้น ยังผลให้บนโต๊ะอาหารเงียบลงทันควัน “พี่เพลงเหมือนคุณยายบัวมากๆ เลย” “จะพูดถึงทำไมล่ะ ยิหวา ไม่มีประโยชน์ที่เราจะพูดถึงคนที่ไม่อยู่ที่นี่” พาทิศกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงตำหนิ “เกรงใจคุณเพลง เธอไม่ได้รู้จักคุณยายบัวของเราเสียหน่อย เธอจะรำคาญเปล่าๆ” “อุ๊ย ไม่หรอกจ้ะ ไม่รำคาญเลย อา...เอ่อ...ฉันอยากรู้เรื่องของเธออยู่เหมือนกัน บอกคุณอาบารมีไว้ตั้งแต่เมื่อเย็นแล้วว่าสนใจเรื่องของเธอมาก...” ตอนท้ายเธอหันไปยิ้มหวานให้บารมี “ฉันอิจฉาเธอน่ะค่ะ ที่ได้รับความรักแสนมั่นคงจากผู้ชายคนหนึ่ง ความรักที่ผู้หญิงทุกคนต่างก็ปรารถนา” “แต่เธอก็ทำตัวไม่เหมาะสมพอที่จะได้รับความรักมั่นคงนั่น” พาทิศโต้ตอบกลับ เห็นชัดว่าเขาไม่พอใจคนที่ถูกเอ่ยถึงเป็นอย่างมาก “ถ้าคุณอยากรู้ ผมจะเล่าให้ฟังก็ได้ว่า เธอ...” “เอ้อ... พอเถอะ อั๊ต เดี๋ยวถ้าหนูเพลงอยากรู้จริงๆ อาจะเป็นคนเล่าให้เธอฟังทั้งหมดเอง ตอนนี้ทานข้าวกันดีกว่านะ...เชิญ หนูเพลง...” ตอนท้ายเขาหันมาทางเพลงพิณอย่างเกรงใจ พาทิศจึงได้แต่หันไปสบตากับดุริยะแบบเซ็งๆ พอจบรายการอาหารก็เป็นรายการของหวาน ซึ่งเป็นเต้าทึงเย็น อันเป็นเมนูที่บุณฑริกโปรดปรานที่สุด และตามเคยหญิงสาวบรรยายสรรพคุณเครื่องประกอบของมันได้อย่างละเอียดลออ ทำให้บารมียิ่งคิดถึงอดีตภรรยามากขึ้นทุกที   “หนูเพลงรู้เรื่องอาหารดีจังเลย...แสดงว่าเป็นคนชอบเข้าครัวสิเนี่ย” หนุ่มใหญ่เอ่ยขึ้นอย่างต้องการชวนคุย “ฉันมีความสุขเวลาได้ทำอาหารให้คนที่ตัวเองรักทานน่ะค่ะ” ดุริยะชะงักไปด้วยความแปลกใจ เธอนะหรือ ชอบทำอาหาร เขายังจำภาพที่เธอหั่นผักคะน้าเป็นชิ้นเล็กๆ ละเอียดได้อยู่เลย แต่ครู่ต่อมา เมื่อเห็นว่าเธอยิ้มน้อยๆ ส่งไปให้บิดา เขาก็รู้แล้วว่า เธอพูดอย่างนั้นทำไม...ทำให้บารมีประทับใจสินะ นี่เธอปลื้มท่านมากขนาดลงทุนโกหกโต้งๆ แบบนี้เลยหรือ? ทางด้านบารมี เขาก็ชะงักไปเช่นกัน คำพูดนี้ บุณฑริกเคยพูดกับเขา ตอนที่เขาตามเธอเข้าไปดูเธอสาละวนมือเป็นระวิงอยู่ในครัว! “เอ๊ะ ฉันพูดอะไรผิดหรือคะ” บุณฑริกแสร้งทำตาโตเมื่อเห็นบารมีเอาแต่จ้องหน้าเธอนิ่งอยู่ “เอ้อ...เปล่า เปล่า...ฉันแค่...ชื่นชมที่หนูเป็นสาวยุคใหม่ที่เก่งทั้งเรื่องงานและเรื่องในครัวน่ะ” “จริงๆ ฝีมืออย่างฉันไม่ถึงขั้นเรียกว่าเก่งหรอกค่ะ แค่พอทำได้เท่านั้น...” “พูดอย่างนี้ สงสัยต้องขอลองฝีมือพี่เพลงซักหน่อยแล้ว...คุณตาสนใจมั้ยคะ” หวันยิหวาที่พาซื่ออ่านเกมของผู้ใหญ่บางคนไม่ทันเอ่ยเปิดทางให้บุณฑริกโดยไม่รู้ตัว “เอ้อ...ก็...สน...สนนะ แต่เราจะรบกวนเวลาของพี่เพลงเขาหรือเปล่า งานเขาเยอะขนาดนั้น” “ ‘เพลง’ ไม่ได้ทำงานจนไม่มีเวลาพักขนาดนั้นหรอกค่ะ ในหนึ่งอาทิตย์ก็ต้องหาเวลาพักผ่อนซักวันอยู่แล้ว...และการพักผ่อนของฉันก็คือการทำอาหารนี่แหละค่ะ” “เยี่ยมไปเลย” หวันยิวาร้องอย่างดีใจ “ถ้าอย่างนั้นอาทิตย์หน้าเราจองตัวพี่เพลงเอาไว้เลยดีมั้ยคะ คุณตา พี่เพลงจะได้ไม่ไปทำกับข้าวให้คนอื่นทาน” บุณฑริกวางสายตาไปทางบารมีอย่างรอคำตอบ พอเขาพยักหน้าเธอก็ยิ้มพอใจ เป็นอีกครั้งที่ดุริยะและพาทิศได้แต่หันสบตากันเซ็งๆ เพราะยามนี้พวกเขากลายเป็นส่วนเกินไปแล้วโดยบริบูรณ์ โดยเฉพาะดุริยะเองถึงกับทนอยู่ตรงนั้นไม่ได้อีกต่อไป ของหวานพร่องชามไปเพียงนิดเดียวเท่านั้น ตอนที่เขากล่าวขอตัวลุกจากโต๊ะ และไม่นานพาทิศก็ลุกตามไปอีกคน จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 00:28:16

ความคิดเห็นที่ 6 เพลย์บอยหนุ่มตามมาทันน้องชายนอกไส้ตรงริมสระน้ำซึ่งเป็นศูนย์กลางของบ้าน “เดี๋ยว นายเล็ก เดี๋ยว” ดุริยะหยุดก้าว หากแต่ไม่ได้หันหน้ามามองคนเรียก ทั้งนี้เพราะต้องการเวลาสำหรับการเก็บกลืนความรู้สึกภายในใจไม่ให้แสดงออกมาจนมากเกินไป “นายมีอะไร” “นายจะเดินหนีแบบนี้ไม่ได้นะ ทำไมไม่ทำหน้าที่ของตัวเองเสียทีเล่า” “แล้วนายจะให้ฉันแทรกไปตรงช่องไหน นายก็เห็นว่าเขาสองคนออกจะ...ออกจะคุยกันถูกคอไปเสียหมด” ดุริยะหันหน้ามาสบตาด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ “ฉันว่าบางทีเราอาจจะต้องคิดเรื่องนี้กันใหม่นะ อั๊ต เท่าที่ฉันดูวันนี้ เพลงพิณเขาจริงใจกับคุณอา ที่สำคัญ ท่าทางคุณอาก็มีความสุขมากด้วย” “ฉันไม่เชื่อว่าผู้หญิงสาวๆ สวยๆ วัยนี้จะจริงใจกับผู้ชายแก่คราวพ่อ” พาทิศสวนกลับทันควันด้วยความมั่นใจ “นายอย่าลืมว่าเพลงพิณเคยเรียนการแสดงมา ทำไมบทง่ายๆ แบบนี้เขาจะตีไม่แตก” ดุริยะเงียบไปด้วยท่าทีครุ่นคิด พาทิศจึงสอนขึ้นว่า “อย่าเพลินไปกับละครที่เขาแสดง แต่นายต้องมองไปที่จุดหมายว่า เขากำลังทำอะไร และเราเองกำลังทำเพื่อใคร” พาทิศตบไหล่หนักๆ สองสามครั้งเป็นการทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปทางบ้านของตน ทิ้งความหนักใจเอาไว้ให้ดุริยะ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วตัดสินใจเดินกลับไปยังบ้านของบิดา ซึ่งตอนนี้ทุกคนย้ายมานั่งที่ห้องนั่งเล่นแล้ว ดุริยะตรงเข้าไปจับแขนเพลงพิณให้ลุกขึ้น ท่ามกลางความตกใจของทุกคน   “ได้ข่าวว่า คุณต้องอ่านนิยายเพื่อเตรียมลงละครไม่ใช่เหรอ กลับไปได้แล้วละ...ยิหวาก็เหมือนกัน พรุ่งนี้ต้องไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษไม่ใช่เหรอ ขอโทษนะครับ คุณอา” ตอนท้ายชายหนุ่มค้อมศีรษะให้บิดาบุญธรรม แล้วก็ลากร่างของเพลงพิณออกไป ตอนแรกบุณฑริกทำท่าจะไม่ยอม แต่ก็นึกได้ว่า ถ้าอยู่นานกว่านี้ พลังอาจจะหดหายต่อหน้าบารมี แล้วเจ้าของร่างตัวจริงก็จะโวยวายให้เกิดเรื่องวุ่นวาย จึงยอมปล่อยตัวตามแรงของชายหนุ่ม พอก้าวขึ้นรถของเขา บุณฑริกก็ดึงตัวเองออกจากร่างเพลงพิณ เจ้าของร่างตัวจริงสะดุ้งไปเล็กน้อยแล้วก็หลับพับไปอย่างไม่รู้อีโหน่อีเหน่ ดุริยะมาทราบว่าเธอหลับก็เมื่อมาถึงคอนโดของเธอแล้ว เพราะระหว่างนั้นเขาเอาแต่นั่งหน้าตึงด้วยความโมโหและไม่ได้เอ่ยอะไร “เอ้า ตื่นได้แล้ว คุณ มีความสุขมากจนต้องเก็บไปนอนฝันเลยหรือ” เขาปลุกเธอเสียงดัง ซึ่งก็ได้ผล เพลงพิณลืมตาตื่นทันที แล้วก็ทำหน้าเหลอหลาเมื่อพบว่าตัวเองอยู่ในรถของเขา “เอ๊ะ...ฉันมาอยู่บนรถคุณตั้งแต่เมื่อไร” “หึ มีความสุขจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างเลยเหรอ” ชายหนุ่มแค่นเสียงเย้ยหยัน “ไหนคุณบอกว่า ไม่ได้รักไม่ได้ชอบคุณอาไง แล้วทำแบบนี้ทำไม เพลง คุณต้องการอะไรจากท่านกันแน่” เพลงพิณขมวดคิ้วอย่างพยายามตีความประโยคนั้น ทว่าจนแล้วจนรอดเธอก็ไม่เข้าใจ จึงได้แต่มองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ “คราวนี้จะยัดเยียดข้อหาอะไรให้ฉันอีกล่ะ” “คนอย่างผมไม่เคยกล่าวหาใคร ผมพูดไปตามที่สองตาผมเห็น...ทำไมหรือ เพลงพิณ ชีวิตคุณมันขาด มันแร้นแค้นมากเลยหรือ ถึงต้องทำอะไรที่เป็นการขายศักดิ์ศรีตัวเองแบบนี้ คุณอยากรวยมากนักหรือไง” ตอนท้ายเขาหันมาสบตาเธอตรงๆ มีความผิดหวังฉาบอยู่ในดวงตาคู่นั้น “ฉันไม่รู้นะว่า คุณไปเห็นอะไรหรือรู้อะไรมา ถึงคิดว่าฉันเป็นอะไรอย่างที่คุณว่า แต่คนอย่างฉัน ฉันยอมเหนื่อย ยอมทำงานจนตัวตาย ดีกว่ายอมขายศักดิ์ศรีตัวเอง!” “ตรงนี้ไม่มีคุณอา เลิกเล่นละครเหอะ ผมไม่ชอบดูละครเห่ยๆ” เพลงพิณกัดริมฝีปากข่มไม่ให้ตัวเองปล่อยเสียงกรี๊ดออกมา เธอมองหน้าเขาด้วยความอึดอัดระคนคับแค้นใจ “คุณคงเกลียดฉันมากสินะ ถึงได้กล่าวหาฉันไม่เว้นแต่ละวัน ฉันขอยื่นคำขาดนะว่า ต่อไปคุณไม่ต้องมารับมาส่ง ไม่ต้องฝืนใจทำตามสัญญาบ้าบอนั่นอีกแล้ว ต่างคนต่างอยู่ไปซะ” “หึ เพื่อจะเปิดโอกาสให้คุณได้หลอกให้คุณอาลุ่มหลงคุณง่ายขึ้นเร็วขึ้นนะเหรอ ไม่มีทาง” ดุริยะคำรามกลับ เพลงพิณสะบัดหน้าพรืดลงจากรถ เพราะรู้ดีว่า ขืนอยู่ต่อ ก็คงได้แต่เถียงกันไปมาแบบงงๆ อยู่อย่างนี้นั่นละ ในเมื่อคุยกันไม่เข้าใจเสียที เธอก็ไม่ขอคุยละ ลงจากรถได้หญิงสาวก็ก้าวเร็วๆ จากไป ดุริยะมองตามไปจนร่างของเธอลับหายไปจากสายตาด้วยท่าทีเคร่งเครียดและกลุ้มใจ ทางด้านบารมี เมื่อลูกๆ หลานๆ แยกย้ายกันกลับบ้านของตนหมดแล้ว เขาก็แวะไปคุยกับบิดาของตนอย่างที่ทำเป็นกิจวัตร พาท่านเข้านอน เรียบร้อยแล้วจึงกลับเข้าห้องของตน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวทำงานต่อ เพียงแต่วันนี้หนุ่มใหญ่พบว่าตัวเองไม่มีสมาธิเอาเสียเลย กะพริบตาทีไร ทุกอิริยาบถของหญิงสาวที่อ่อนกว่าเขาเกือบสองรอบคนนั้นก็วนเวียนเข้ามาในห้วงความคิดครั้งแล้วครั้งเล่า เขาไม่อาจลืมรอยยิ้มที่เหมือนเปิดโลกทั้งโลกให้สว่างไสว ไม่อาจลืมน้ำเสียงไพเราะดุจระฆังแก้วยามเอื้อนเอ่ยเรื่องนั้นเรื่องนี้ กลิ่นน้ำหอมชวนหวามไหวตอนที่เธอเอียงหน้ามาใกล้เพื่อขอบคุณเขาเรื่องช่อดอกไม้ก็ยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ   สักพักบารมีก็สลัดศีรษะและกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ภาพนั้นออกไป แล้วเอาความจริงที่สังเกตได้มาตลอดเข้ามาแทนที่ ...ดุริยะพึงพอใจเพลงพิณและพึงพอใจมาก่อนเขา และทั้งคู่ก็ดูเหมาะสมกันดีในทุกๆ ด้าน โดยเฉพาะเรื่องอายุที่ไม่ได้ห่างกันมาก... หนุ่มใหญ่ถอนหายใจยาวออกมาด้วยความกังวลและสับสนในหัวใจ แต่ที่สุด เขาก็บอกตัวเองว่า หน้าที่ประมุขของบ้านก็คือการทำให้คนในบ้านมีความสุข ฉะนั้น แม้บางทีเขาอาจจะเป็นฝ่ายทุกข์ ก็ไม่เป็นไร! จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 00:29:02

ความคิดเห็นที่ 7 วันรุ่งขึ้น เมื่อพบกัน ลัลนาก็โวยวายใส่เพลงพิณใหญ่โตเมื่อรับรู้จากเพื่อนคนที่จัดงานอีเวนต์เมื่อวานนี้ว่า เพลงพิณไม่ได้ไปร่วมงานด้วย โดยอ้างว่าแม่ไม่สบาย “หัดเบี้ยวงาน หัดโกหกตั้งแต่เพิ่งเข้าวงการเลยเหรอ เพลง ชักจะกล้าเกินไปแล้วนะเรา” ลัลนาเท้าสะเอวและจ้องหน้าคนที่นั่งทำหน้างงๆ อยู่บนโซฟารับแขกหน้าห้องคุณดรีม ซึ่งนัดเพลงพิณมาพบกับผู้กำกับละครด้วยแววตาตำหนิไม่ปิดบัง “เอ๊ะ...เพลงโกหกอะไรใครเหรอ พี่เปิ้ล” เพลงพิณย้อนถามงงๆ “ยังจะมีหน้ามาทำแอ๊บแบ๊วอีกนะ ก็เมื่อวานนี้ ใครล่ะที่โทรฯ ไปแคนเซิ่ลงาน อ้างว่าแม่ไม่สบายน่ะ” อาจเพราะเป็นช่วงตอนเที่ยงที่พนักงานหน้าห้องคุณดรีมออกไปทานข้าวกันหมดแล้ว ลัลนาจึงขึ้นเสียงอย่างไม่กลัวว่าใครจะได้ยิน “หา เพลงจะทำอย่างนั้นทำไม เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า เพลงจะแช่งแม่ตัวเองอย่างนั้นทำไม” เพลงพิณเบิกตากว้าง   “บอกมาว่าเมื่อวานเราไปไหนมากันแน่ แล้วไปกับใคร รถตู้ของบริษัทน่ะเอาไว้ให้ใช้เรื่องงานนะ ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว” ลัลนาคาดคั้นเอาคำตอบด้วยสีหน้าจริงจัง พอได้ยินคำถาม เพลงพิณก็นิ่งคิดทบทวน ...เมื่อวานพอออกจากหน้าตึก เธอก็ตั้งใจจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปงาน แต่จู่ๆ ความทรงจำต่อจากนั้นก็หายไป เธอนึกไม่ออกจริงๆ ว่า ตัวเองได้ไปงานหรือไปไหนมาบ้างหรือเปล่า รู้สึกตัวอีกทีเธอก็อยู่ในรถของดุริยะ ให้เขาทำหน้าบึ้งและพูดจากระทบกระเทียบแล้ว... “เพลงจำไม่ได้ พี่เปิ้ล...เพลงรู้แต่ว่า เพลงกลับมากับคุณดุริยะ” “เจริญละ เบี้ยวงานไปเที่ยวกับผู้ชาย ให้มันน้อยๆ หน่อยนะ เพลงพิณ อนาคตของเธอยังอีกไกล อย่าจบความฝันของตัวเองด้วยเรื่องผู้ชายสิ ทุเรศอ่ะ” “พี่เปิ้ลก็พูดเกินไป เพลงไม่ได้ไปเที่ยวเสียหน่อย...อีกอย่างต่อไปนี้ เขาก็คงไม่มายุ่งกับเพลงอีกแล้วละ เมื่อเช้าไม่เห็นเขาจะมารับเลย” เพลงพิณว่าพลางค้อนลมค้อนแล้งไปตามเรื่อง เมื่อเช้านี้ พอลงมาที่หน้าคอนโด เธอก็แอบกวาดสายตามองหารถเขา หากแต่ไม่พบแม้แต่วี่แวว...หึ ก็ไหนว่า จะไม่ปล่อยให้เธอทำบ้าอะไรสักอย่างไงล่ะ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงผิดคำพูดตัวเองเสียล่ะ... “ขอให้จริงเถอะ อย่าให้รู้นะว่า หนีงานแล้วแอบไปหาผู้ชายอีก คราวนี้ อนาคตดับวูบแน่ๆ” ขู่เสร็จลัลนาก็เหลือบไปเห็นช่อดอกลิลลี่ที่เพลงพิณวางทิ้งไว้บนโต๊ะกระจก “เอ๊ะ ดอกไม้ใคร” เพลงพิณทำเฉยไม่รู้ไม่ชี้ ผู้จัดการของเธอจึงก้มลงหยิบขึ้นมาดู ครั้นแล้วก็เบิกตากว้าง “นี่ คุณบารมีส่งให้เรานี่...เขาส่งมาตั้งแต่เมื่อไร นี่อย่าบอกนะว่าเมื่อวานที่หายไปเนี่ย เพราะไปเดทกับคุณบารมีน่ะ” “บ้าไปใหญ่แล้ว พี่เปิ้ล เดทอะไร เพลงก็ยังงงอยู่เลยว่าเขาส่งมาให้เพลงทำไม เพลงยังเห็นหน้าคุณบารมีไม่ชัดเลยด้วยซ้ำ คุยเกินถึงสิบคำก็ยังไม่รู้” “ไม่รู้ละ รู้แต่ว่า งานนี้เขาสนใจเพลงแน่นอน สนุกละ ทีนี้ ทั้งลูกทั้งพ่อแย่งจีบผู้หญิงคนเดียวกัน บ้านแตกแน่ๆ” ลัลนาแค่นเสียงเยาะๆ ในใจนั้นเต็มไปด้วยความริษยาและดูถูก...ไม่ได้ไปงานด้วยแค่วันเดียว ตกได้ปลาชิ้นตัวเชียวนะ หึ ผิดจากที่คิดไว้เมื่อไรล่ะ ก็อีแค่ผู้หญิงทะเยอะทะยานคนหนึ่งเท่านั้นละว้า... “พี่เปิ้ล เพลงแน่ใจว่าไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ” เพลงพิณปรามเสียงไม่ชอบใจนัก “วุ้ย เลิกแอ๊บแบ๊วเป็นนางเอกปัญญาอ่อนแบบนี้เสียทีได้มั้ย เพลงพิณ” คราวนี้เสียงเปิ้ลฟังว่าหมั่นไส้หนักหนา “ถ้าไม่มีอะไร คุณบารมีจะส่งดอกไม้ให้เธอทำไม แล้วคุณดุริยะจะตามรับตามส่งเธอทุกวันไปเพื่ออะไร ถ้าไม่ต้องการเธอไปเป็นเมียเก็บของพวกเขาน่ะ” “พี่เปิ้ล!” เสียงเพลงพิณเข้มขึ้นด้วยความโกรธจริงจัง “พูดจาน่าเกลียดไปหรือเปล่า” “ก็พี่พูดความจริงนี่ นี่เราคงไม่คิดฝันลมๆ แล้งๆ ว่าสองคนนั้นคิดจะคบเราแบบจริงจังหรือเอาเราออกหน้านะ โดยเฉพาะคุณบารมีน่ะ เขาเป็นถึงเศรษฐีติดอันดับของเมืองไทยนะจ๊ะ เรื่องอะไรจะเอาผู้หญิงธรรมดาๆ ที่มีดีแค่เสียงร้องเพลงไปตบไปแต่ง ฮู้ย ฝันไกลแล้วจ้ะ เธอจ๋า” “เพลงไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ ไม่คิดแม้แต่ว่าพวกเขาจะชอบเพลงด้วยซ้ำ” เพลงพิณกรีดเสียงกลับด้วยความหงุดหงิดที่โดนดูถูกว่ามีดีแค่เสียง แต่แล้ว คำพูดของดุริยะเมื่อค่ำก็หวนเข้ามาในความคิด ‘ทำไมหรือ เพลงพิณ ชีวิตคุณมันขาด มันแร้นแค้นมากเลยหรือ ถึงต้องทำอะไรที่เป็นการขายศักดิ์ศรีตัวเองแบบนี้ คุณอยากรวยมากนักหรือไง’ หรือว่า เธอดูเหมือนคนอยากจับแฟนรวยๆ จริงๆ เพราะอะไร...เพราะเธอปล่อยให้คนมีเงินอย่างดุริยะมารับมาส่งทุกวันอย่างนั้นหรือ “โอ เค เพื่อพิสูจน์ตัวเอง เพลงจะโทรฯ บอกให้คุณบารมีเลิกส่งดอกไม้มาให้ ห้ามคุณดุริยะไม่ให้มายุ่งกับเพลงเด็ดขาด พี่เปิ้ลพอใจหรือยัง” พูดจบเพลงพิณก็เบือนหน้าหนีไปอีกทางพลางกอดอก เป็นการยุติการสนทนาที่ร้อนแรงลงแค่นั้น ลัลนาได้แต่เบะปากใส่และนึกด่าในใจอย่างสาดเสียเทเสีย “กระแดะ ทำตัวแอ๊บแบ๊วทั้งที่แร่ดจะตาย เหอะ ไอ้ท่าทางแบบนี้สินะ ที่หลอกล่อผู้ชายให้มาหลงได้ตั้งสามคน หึ ทำวางท่าดีไปเถอะ วันไหนโดนท่านสอยขึ้นมาล่ะก็ ฉันจะหัวเราะให้ฟันโยกเลยคอยดู”   และเย็นนั้นพอแยกกับเพลงพิณ ทันทีที่เข้ามาอยู่ในรถส่วนตัวของตน ลัลนาก็รีบโทรศัพท์หาคุณยรรยงทันที “คุณยรรยงคะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ คุณบารมีเกิดสนใจเด็กนั่นขึ้นมานะสิคะ อุ๊ย เปล่าค่ะ เปิ้ลไม่ได้สนับสนุนแล้วก็จัดการให้เลยนะคะ เพลงพิณจัดการด้วยตัวเอง...คุณดุริยะเหรอคะ เขาก็คงรู้แหละค่ะ แต่ก็ไม่เห็นว่าอะไร หรืออาจจะตกลงแบ่งวันกันได้ล่ะมังคะ” ตอนท้ายเปิ้ลหัวเราะอย่างนึกรังเกียจ แต่ก็ต้องหน้าแห้งไปเมื่อปลายสายดุมาว่า “ผมไม่ขำด้วยนะ คุณเปิ้ล...เพราะผมจะไม่ยอมแบ่งเพลงพิณกับใคร ผมจะต้องเป็นคนเดียวที่ได้ครอบครองเธอ เข้าใจมั้ย” “เอ้อ เข้าใจค่ะ เปิ้ลก็แค่พูดเล่นเท่านั้นเองค่ะ แล้วนี่ท่านจะทำยังไงต่อไปคะ” “เอ่อ ช่วงนี้ ยายเมียผมเป็นบ้าอะไรไม่รู้ อยู่ๆ ก็เกิดจะระแวง ทำตัวเป็นกาวตราช้าง ทำตัวติดกับผมแจเลย ผมขยับตัวลำบาก แต่คุณไม่ต้องห่วงนะ ผมไม่เปลี่ยนความตั้งใจเรื่องเพลงพิณแน่...เอ้อ แค่นี้ก่อนนะ ยายแร้งทึ้งมาแล้ว แล้วผมจะติดต่อกลับไป คุณเตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกัน” ลัลนาเลยได้แต่ทำหน้าเซ็งๆ ที่รายได้ก้อนใหญ่ต้องล่าช้าออกไปอีก แต่ครู่ต่อมา เธอก็นึกอะไรออก หญิงสาวดีดนิ้วเปาะด้วยความลิงโลด “ระหว่างนี้ก็ไปดินเนอร์กับท่านอื่นๆ ไปพลางๆ ก่อนก็ได้นี่นา” พูดจบเธอก็เปิดสมุดโทรศัพท์เพื่อหาเบอร์ของ “ท่าน” คนใดคนหนึ่ง แต่เมื่อเหลือบไปเห็นนิ้วของตัวเอง เธอก็ฉุกคิดถึงภาพที่ตนเห็นว่ามีคนพยายามหักนิ้วตนขึ้นมาได้ จึงเกิดความกลัวและลังเลขึ้นมาวูบหนึ่ง แต่ในที่สุด อำนาจเงินก็ชนะทุกสิ่ง! (จบบทที่ ๑๔ ค่ะ) จากคุณ : บราวนี่รสเสน่หา เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 00:30:00

ความคิดเห็นที่ 8 มาแล้วๆ กำลังสนุกเลยค่ะ รออยู่เลย อิอิ^^ จากคุณ : พิมพ์นรา เขียนเมื่อ : 21 พ.ค. 54 02:34:35

ความคิดเห็นที่ 9 บัวจะทำเกินไปมั้ยเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 03:23:09

ความคิดเห็นที่ 10 หายไปนาน เด้อค่ะ คนรอเกือบท้อ 555+ จากคุณ : pat_ok เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 54 08:54:18

ความคิดเห็นที่ 11 งานนี้คนซวยคือเพลงพิณคนเดียว จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 54 17:04:19

ความคิดเห็นที่ 12 สองตอนนี้สนุกมากค่ะ  แต่บัวทำเกินไปเปล่า  ตอนนี้เริ่มเดาว่าคนถ่วงบัวไว้ใต้น้ำต้องเป็นผู้หญิงแหงๆ แหม...แต่เพลงลืมสนิทขนาดนั้นเลยเหรอคะว่าทำอะไรไปบ้าง จากคุณ : กัตตาเปอร์ชา (amlee) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 11:35:09

ความคิดเห็นที่ 13 บัวจะแก้แค้น แต่ก็ไม่น่าจะถึงขนาดคิดแทนที่ร่างของเพลงนะ ไม่คิดถึงคนอื่นเลยว่าจะเสียหายแค่ไหน จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 18:17:33

ความคิดเห็นที่ 14 อร๊ายยยย เสียจูบแรกให้กับคุณอาบารมีซะแล้น ยังไงต่อละคะคุณนายบัว จากคุณ : Nong Kob เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 15:42:38