ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ ๒  คุณณัฐวุฒิสุดหล่อ บนทางลูกรังสายเดียวที่จะเข้าหมู่บ้านได้ในยามบ่าย ปรากฏร่างของชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งที่เดี๋ยวก็เดินเดี๋ยวก็หยุดทะเลาะกันไปตลอดทางกลางแดดเปรี้ยงจนเห็นเปลวแดดเต้นยิบๆ ฝ่ายที่เป็นหญิงสาวนั้นลากกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ไว้มือหนึ่ง จากสีหน้าและท่าเดินบอกชัดว่าหล่อนต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนที่จะก้าวขาเดินให้ได้แต่ละก้าว ผิดกันลิบลับกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่เดินเคียงข้าง นอกจากจะมีกระเป๋าพาดไหล่ใบใหญ่คล้องบนบ่า แล้วยังต้องลากกระเป๋าลากอีกใบที่ขนาดไม่ได้เล็กกว่ากันเลยไปด้วย แต่สภาพโดยรวมของเขาก็ยังดูดีกว่าหญิงสาวที่พร้อมจะพับได้ทุกเมื่อข้างๆ อยู่อีกโข “เป็นคนขับรถประสาอะไร สักแต่ว่าขับอย่างเดียวจริงๆ ทีหลังเกน้ำมันน่ะหัดเบิ่งตาดูซะบ้างนะ” ถึงจะหมดแรงเดิน แต่ปากของอารียาก็ยังทำงานได้ดีไม่มีขาดตกบกพร่อง “คอยดูนะ ฉันเจอคุณณัฐวุฒิเมื่อไหร่ฉันจะบอกให้เขาไล่นายออก” แม้จะเหนื่อยแทบขาดใจจนต้องอ้าปากหายใจตลอดเวลา แต่หญิงสาวที่ไม่เคยนึกฝันว่าตัวเองจะต้องมาเดินฝ่าเปลวแดดแบบนี้ก็ยังเค้นคำอาฆาตรอบที่ร้อยแปดออกมาจนได้ “แล้วผมจะคอยดูก็แล้วกัน แต่ว่าก่อนที่คุณจะไปฟ้องน่ะ คุณเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ อย่าเพิ่งเป็นลมล้มพับไปเสียก่อนก็แล้วกัน แต่เอ๊...” เขาพยักหน้าหงึกหงักคล้ายเห็นด้วยกับสิ่งที่จะพูดต่อมาอย่างมาก “ถ้าคุณเป็นลมจริงๆ ก็ดีนะ หูผมจะได้โล่งๆ หน่อย ตอนนี้มีแต่คำบ่นของคุณเต็มเพียบไปหมดแล้ว” หญิงสาวผิวแก้มใสเพราะอยู่เมืองนอกมานานปี ที่ตอนนี้กลายเป็นสีแดงจัดเพราะความเหนื่อยและความร้อนของแดดสะบัดค้อนใส่เขาวงโต อยากจะหาอะไรก็ได้ประเคนใส่ใบหน้าทะเล้นๆ นั้นเป็นกำลัง แต่เมื่อจนปัญญาที่จะประทุษร้ายเขาได้อย่างที่ใจนึก ก็ได้แต่กระชากเสียงถามออกมารอบที่ร้อยเก้าว่า “นายไม่ต้องกลัว ฉันฟ้องแน่ๆ แล้วเมื่อไหร่จะถึงเสียทีล่ะบ้านคุณณัฐวุฒิของนายเนี่ย ฉันเดินมาเป็นชาติแล้วไม่เห็นถึงเสียที” หญิงสาวบ่นทั้งที่เพิ่งจะเดินมาได้ไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตรเลย “แล้วนั่นนายจะหยุดเดินทำไมล่ะ ทำไมไม่เดินให้มันถึงๆ เสียที ฉันเหนื่อย อยากพักจะแย่อยู่แล้ว” “ก็นี่ไง ถึงแล้วพอดี” เพราะมัวแต่หน้ามืดตาลายคล้ายจะเป็นลมโมโหเขาอยู่ อารียาจึงไม่ทันได้สังเกตว่าบัดนี้ตัวเองมาหยุดยืนอยู่หน้าทางเข้าบ้านไม้หลังหนึ่ง แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรออกมาก็ต้องรีบกระโดดโหยงไปแอบหลังชายหนุ่ม เมื่อเห็นสิ่งมีชีวิตสี่ขาดาหน้าตรงมาหาพร้อมเสียงเห่าดังขรมไปหมดแบบนั้น “ไอ้กุด นังเขียว หยุดๆ เขามากับข้าเองเว้ย” เจ้าถิ่นร้องบอกหมาแข่งกับเสียงเห่า เมื่อเห็นพวกมันวิ่งเข้ามาใกล้เกือบจะถึงตัวแล้ว เพียงเท่านั้น ‘ไอ้กุด นังเขียว’ และสมาชิกแก๊งค์สี่ขาอีกสองสามตัวก็พากันหยุดเห่าแต่ส่งเสียงร้องงี๊ดๆ เข้ามาเลียแข้งเลียขาคนปรามมันแทนอย่างจดจำกันได้ เล่นเอาคนกลัวหมาข้างหลังเขาแอบนินทาในใจเพลินไปเลย ‘อีตานี่นอกจากจะขับรถไม่ดูเกน้ำมันได้แล้ว ยังคุยกับหมารู้เรื่องด้วยแฮะ สงสัยจะเป็นพวกเดียวกัน’ แต่แล้วเจ้ากุด หมาไทยพันธุ์แท้แต่ไร้หางก็ทำท่าจะมาผูกสมัครรักใคร่เป็นพวกเดียวกับหล่อนเข้าบ้างแล้ว เมื่อมันเงยหน้าจากขายาวๆ ของชายหนุ่มขึ้นมามองตาแป๋วแล้วกระดิกหางทักทาย หญิงสาวใช้ปลายเล็บจิ้มลงไปบนไหล่เขาไม่เบานัก เมื่อเขาหันมาหล่อนก็ถามว่า “ตัวสีน้ำตาลไม่มีหางตัวนี้ชื่ออะไรเหรอ ใช่กุดหรือเปล่า” เมื่อมองตามนิ้วชี้เรียวปลายเล็บยาวมน ที่ตอนนี้เขามองทันแล้วว่าถูกตกแต่งไว้อย่างดีด้วยสีแดงเฉดเดียวกับสีลิปติกบนริมฝีปากเจ้าหล่อน ร้องอ๋อแล้วเล่าให้ฟัง “อ๋อ... ตัวนี้แหละเจ้ากุด ตอนนังเขียวแม่มันคลอดออกมามันก็ไม่มีหางอย่างนี้แล้ว แถมยังตัวเล็กผิดพี่ผิดน้อง  ผมก็เลยตั้งชื่อให้มันว่าเจ้ากุดไง ดูท่าว่ามันจะชอบคุณนะ” อารียาฟังเขาบอกแล้วก็ก้มหน้าประสานสายตาสีน้ำตาลแจ่มแจ๋วตัวเล็กกว่าใครเพื่อนของเจ้ากุดอยู่อึดใจ ก่อนจะค่อยๆ ทำเป็นใจกล้าก้าวออกไปหามันใกล้ๆ คิดอย่างหลงตัวเองในใจว่า ‘เจ้ากุดนี่ตาถึงไม่ใช่เล่น รู้จักมองคนสวยเสียด้วย’ เจ้ากุดที่สนใจคนสวยดมฟุดฟิดๆ ไปตามขาเรียวในรองเท้าบูทสีดำของหล่อน และเมื่อหญิงสาวทำใจกล้าขึ้นอีกนิดยื่นมือออกไปใกล้ๆ มันก็ตวัดลิ้นเลียปลายนิ้วหล่อนแผล็บหนึ่ง พาให้หมาตัวอื่นๆ ละจากขาของชายหนุ่มมาหาคนสวยแบบเจ้ากุดกันบ้าง “กลับมาแล้วเหรอทิดพร้าว” สตรีอวบท้วมวัยกลางคนที่เพิ่งเดินตามหมาออกมา ส่งเสียงทักมาก่อนตัว “ครับแม่” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อทิดพร้าวที่ไปรับอารียามาจากท่ารถและต้องทนฟังเสียงแว๊ดๆ ของหล่อนมาตลอดทางตะโกนตอบ อารียาเงยหน้าขึ้นมองเขาเต็มตา เพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าคนที่หล่อนทั้งเหวี่ยงทั้งวีนทั้งแว๊ดใส่เขามาร่วมสองชั่วโมงชื่อ ‘ทิดพร้าว’ ‘คนอาไร๊ ชื่อเชยระเบิด!!!’ แต่ว่าบ้านนอกก็อย่างนี้แหละ จะให้ชื่อหรูดูไฮโซเหมือนอย่างเราได้อย่างไร หญิงสาวนึกปรามาสเขาพร้อมกับหลงตัวเองเสียเสร็จสรรพ อารมณ์ของอารียาค่อยลดดีกรีความร้อนลง เมื่อเห็นบ้านที่เป็นจุดหมายปลายทางอยู่ห่างออกไปอีกไม่เกินสี่สิบเมตร และที่สำคัญหล่อนมัวนึกขำ (และเยาะเย้ย) ชื่อของเขาอยู่จนลืมความโมโหไปชั่วขณะ เมื่อแม่ของคนขับรถในชุดอยู่บ้านง่ายๆ คือเสื้อคอกระเช้าลายดอกกับผ้าถุงลวดลายชวนเวียนหัวไม่แพ้เสื้อ ผิวหน้าและต้นแขนหนาปะไว้ด้วยแป้งขาวพร้อยเหมือนเด็กอนุบาลเพื่อคลายร้อนเดินเข้ามาใกล้ อารียาก็พนมมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าอย่างเสียไม่ได้ ‘เฮอะ... ก็แค่แม่คนขับรถ’ แต่ถึงอย่างนั้นแม่คนขับรถก็ยังมองหล่อนอย่างอ่อนโยน ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ก่อนจะหันไปถามลูกชายว่า “นี่คงเป็นคุณหนูล่ะสิ” เมื่อทิดพร้าวของนางพยักหน้ายืนยัน นางก็หันมาชักชวนหญิงสาวเข้าบ้าน พลางบ่นเจ้าลูกชายตัวดีไปด้วย “มาๆ เข้าบ้านกันก่อนสิจ๊ะคุณหนู เอ็งก็เหมือนกันทิดพร้าว ปล่อยให้คุณหนูยืนตากแดดอยู่ทำไม ทำไมไม่รีบพาเข้าบ้าน เออ... ว่าแต่น้องเจนนี่ของเอ็งไปไหนเสียล่ะ” “น้ำมันหมดอยู่ตรงสวนตาเปี๊ยกน่ะครับ เดี๋ยวต้องเอาน้ำมันที่บ้านออกไปเติมกลับมา” อารียาที่ฟังอยู่ด้วยเบ้หน้าเหยียดปาก เชอะ... น้องเจนนี่ เก่าโกโรโกโสผุจนเห็นรอยสนิมรอบคันแม้แต่ร้านรับซ่อมปะผุยังส่ายหน้าหนีนั่นน่ะนะชื่อน้องเจนนี่ “สวนตาเปี๊ยกรึ ก็ไกลเป็นกิโลฯ เหมือนกันนะ มิน่าแม่ถึงไม่ได้ยินเสียงรถ ได้ยินแต่เสียงพวกลูกสมุนของเอ็งมันเห่ากันขรมถึงได้รู้ว่าเอ็งกลับมาถึงแล้ว แล้วนี่มากันยังไง เดินกันมารึ คุณหนูคงเหนื่อยแย่” ท้ายสุดสตรีสูงวัยก็หันไปทำเสียงเห็นอกเห็นใจหญิงสาวที่เดินตามนางเข้าบ้านมาด้วยกัน “ก็คงไม่เหนื่อยเท่าไหร่หรอกมั้งครับแม่ เห็นมีแรงบ่นผมมาได้ตลอดทาง” ชายหนุ่มแย้งมารดาพลางหันมามองหญิงสาวที่โดนเขาเผาซึ่งๆ หน้า ทันได้เห็นหล่อนทำตาเขียวขว้างค้อนใส่พอดี ‘ก็มันน่าให้บ่นมั้ยล่ะ ขับรถยังไงไม่ดูน้ำมันว่ามันจะหมดหรือยัง’ อารียานึกโต้เขาในใจ เพราะถึงอย่างไรหญิงสาวก็ยังพอจะมีความเกรงใจสตรีสูงวัยอยู่บ้าง ไม่กล้าวีนแตกต่อหน้าแม่ของเขา “เออ... ก็สมควรโดนบ่นอยู่หรอกไอ้ทิด ขับรถยังไงจนน้ำมันหมดคามือ ถ้าเป็นแม่ แม่คงไม่บ่นอย่างเดียวหรอกแต่จะแถมมะเหงกให้เอ็งด้วย” คราวนี้อารียาได้ทีที่ได้กำลังเสริม เชิดหน้าขึ้นปรายตามองเขาแล้วเปิดยิ้มเยาะหยันออกมาเต็มที่ “แหม... แม่ล่ะก้อ ก็ผมลืมดูจริงๆ นี่ครับ ส่งของเสร็จแล้วก็รีบบึ่งไปรับเขาเลย พอมองอีกทีเข็มมันก็ไปอยู่ใต้ขีดแดงแล้ว นั่งลุ้นเหมือนกันครับว่าให้น้ำมันเหลือพอถึงบ้าน ที่ไหนได้น้องเจนนี่ดันมาหมดลมอยู่แค่สวนตาเปี๊ยก” อารียาฟังเหตุผลเขาแล้วก็นึกค่อน อีตานี่ก็พูดดีๆ เหมือนมนุษย์มนากับเขาก็เป็น แต่ทำไม๊ทำไมทีกับเธอ ถึงได้ชอบกวนโมโหอยู่ร่ำไป ตั้งแต่เจอหน้ากันยังไม่ได้พูดด้วยกันดีๆ สักประโยค หญิงสาวคิดพลางหยุดยืนแหงนหน้าขึ้นมองบ้านไม้สองชั้นทรงเรือนไทยกึ่งสมัยใหม่ตรงหน้า เพราะไม่ค่อยคุ้นกับบ้านไม้เท่าไหร่หล่อนจึงบอกไม่ได้ว่ามันเป็นสไตล์ไหน รู้แต่ว่าหลังใหญ่ไม่ใช่เล่น ไม้ที่ใช้ก็คงเป็นไม้เนื้อดีสีน้ำตาลอมทองแดงมันวับ แล้วก็ปรี๊ดแตกขึ้นมาอีกคำรบ เมื่อสายตาปะทะเข้ากับรถทรงแอดเวนเจอร์ขับเคลื่อนสี่ล้อสภาพเยี่ยมสมรรถนะสูง ที่จอดสงบนิ่งอยู่ในโรงรถข้างตัวบ้านเรียงรายอยู่ใกล้กับรถแทรกเตอร์อีกสองคัน หญิงสาวสะบัดหน้าส่งสายตาเขียวปั๊ดไปด่าเขาแทนปาก ว่าทำไมถึงต้องขุดแม่น้องเจนนี่อะไรนั่นไปรับให้หล่อนต้องตกระกำลำบากขนาดนี้ด้วย เพราะถ้าจะใช้ปากด่าไปตรงๆ ก็ยังเกรงใจแม่ของเขาที่ยืนอยู่ด้วยกัน แต่ชายหนุ่มที่เห็นหล่อนเบิกตากว้างมองน้องอั้มแล้วหันขวับมาจ้องหน้าเขาเข้าใจได้ทันที จึงเลิกคิ้วหนาทำตาพราวตีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ตอบกลับมาให้อีกฝ่ายเจ็บใจเล่นเสียอย่างนั้น <<< มีต่อค่ะ >>> จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 05:18:19

ความคิดเห็นที่ 2 <<< ต่อค่ะ >>> แต่ก่อนที่สงครามสายตาจะเลยเถิดไปมากกว่านั้น เสียงของ ‘แม่ของคนขับรถ’ ก็ดังห้ามทัพขึ้นเสียก่อน “คุณหนูมานั่งพักพอให้หายเหนื่อยหายร้อนตรงนี้ก่อนมั้ยจ๊ะ แล้วเดี๋ยวค่อยขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าผลัดเสื้อผลัดผ้าใหม่” พูดพลางนางก็มองชุดเดินทางของผู้อ่อนวัยกว่าในชุดเสื้อกล้ามพอดีตัวสีสดที่มีเสื้อแขนยาวสำหรับสวมทำงานในสวนของลูกชายสวมทับอยู่ กับกระโปรงประหยัดเนื้อผ้าสีจัดไม่แพ้เสื้อ เมื่อได้ยินสตรีสูงวัยกว่าพูดถึงเสื้อผ้า อารียาก็นึกถึงเสื้อเหม็นสาบชาวสวนที่เขาบังคับให้หล่อนสวมกันแดดขึ้นมาได้ รีบถอดออกแล้วส่งคืนเจ้าของทันทีราวกับว่าถ้าช้ากว่านี้อีกนิดกลิ่นสาบชาวไร่ชาวสวนจะมาติดผิวหล่อนอย่างนั้นแหละ ลืมไปว่าตอนนี้ตัวหล่อนเองก็อยู่ในสถานะ ‘ว่าที่ชาวสวน’ ไปอีกหนึ่งปีเหมือนกัน “ขอบคุณค่ะคุณป้า” อารียาเอ่ยขึ้นเบาๆ ขณะทิ้งตัวลงนั่นบนเก้าอี้ไม้ตัวหนาขัดเป็นมันเลื่อม ปล่อยให้ชายหนุ่มร่างสูงหนาที่เพิ่งรับเสื้อคืนยืนประหลาดใจที่คนปากดีมาตลอดทางพูดดีๆ ก็เป็น “มาเหนื่อยๆ กินน้ำกันก่อนนะหนู” ชายสูงวัยในชุดกางเกงขาก๊วยเคียนผ้าขาวม้าที่พุง ประคองขันน้ำสแตนเลสใบใหญ่เดินลงบันไดมาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าที่อารียานั่งอยู่ แล้วยิ้มกว้างให้หล่อน “พ่อผมเอง” คนชื่อเชยระเบิดเอ่ยบอกสั้นๆ เมื่อเห็นอารียาหันมาทางเขาพร้อมเครื่องหมายคำถามตัวเบ้อเริ่มบนหน้าผาก “สวัสดีค่ะ” อารียาพนมมือไหว้อีกฝ่ายแบบเดียวกับที่ไหว้แม่ของเขาเมื่อสักครู่ แล้วก้มหน้าลงมองน้ำในขันใบใหญ่ มีดอกมะลิเล็กๆ สองสามดอกลอยอยู่กับจอกสแตนเลสใบเล็กตรงหน้า พ่อคนขับรถรับไหว้แล้วเอ่ยโฆษณาสรรพคุณเมื่อเห็นหญิงสาวก้มลงมอง แต่ยังไม่ยอมตักขึ้นมาดื่มเสียที “น้ำฝนเย็นๆ ลอยดอกมะลิหอมชื่นใจครับคุณหนู ไม่ต้องกลัวสารเคมีนะครับ ทิดพร้าวเขาปลูกเองกับมือ รับรองไม่มียาฆ่าแมลงแน่” “ขอบคุณค่ะ หนูกำลังหิวน้ำอยู่พอดี” เมื่อใช้จอกใบเล็กตักน้ำขึ้นจิบ รสหวานนิดๆ ของน้ำฝนธรรมชาติหอมกลิ่นดอกมะลิอ่อนๆ ก็บรรเทาความร้อนอ้าวทั้งในอากาศและในใจหล่อนไปได้โขทีเดียว ตักขึ้นดื่มซ้ำอยู่สองรอบจนผู้โฆษณายิ้มกว้างออกมา “อืม... น้ำฝนธรรมชาตินี่หวานๆ เย็นๆ ดื่มแล้วชื่นใจอย่างที่คุณลุงว่าจริงๆ ค่ะ” อารียาเงยหน้าขึ้นบอก และเมื่อเห็นสมาชิกครอบครัวของคนขับรถอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ก็อดนึกชมผู้เป็นเจ้าของบ้านไม่ได้ คุณณัฐวุฒิศิษย์เอกของคุณปู่นี่ท่าทางจะใจดีมากๆ แฮะ ขนาดครอบครัวของคนขับรถก็ยังให้มาอาศัยอยู่ในบ้านด้วย พอใจคอเริ่มเย็นลง อารียาก็เริ่มมีแก่ใจพูดคุยเสียงเย็นตามอารมณ์ว่า “แล้วคุณณัฐวุฒิไม่อยู่หรือคะ หนูมาตั้งนานแล้วยังไม่เห็นเลย” คำถามของหล่อน เรียกสีหน้าสองแบบจากทั้งสามคนขึ้นพร้อมกัน ชายหนุ่มเจ้าของชื่อทิดพร้าวที่ยืนพิงเสาบ้านใต้ถุนเรือนยิ้มพราวเต็มใบหน้า ขบขันจนแทบกลายเป็นหัวเราะ ในขณะที่ผู้สองวัยทั้งสองมองหน้ากันแบบงงๆ  แล้วเอ่ยออกมาแทบจะพร้อมกันว่า “ก็นี่ไง เจ้าณัฐวุฒิสุดหล่อลูกชายของลุงล่ะ” “นี่เอ็งยังไม่ได้บอกคุณหนูเขาหรือวะทิดพร้าว ว่าเอ็งชื่ออะไร” แม่คนขับรถหันไปไล่เบี้ยเอากับ ‘เจ้าณัฐวุฒิสุดหล่อ’ ในขณะที่อารียาลุกพรวดเบิกตามองชายหนุ่มค้างอย่างกับเห็นเขาแปลงร่างเป็นอุลตร้าแมนออกพิทักษ์โลกต่อหน้าต่อตา หลังจากลดขนาดตาของตัวเองลงได้ อารียาก็หันไปถามสตรีสูงวัยอย่างจะให้แน่ใจอีกที “นี่หรือคะ คุณณัฐวุฒิของคุณปู่” เมื่ออีกฝ่ายพยักหน้ายืนยัน อารียาก็อยากจะเป็นลมล้มซบหลังไอ้กุดให้รู้แล้วรู้รอดไปเสียตรงนั้น รู้สึกเหมือนแผ่นดินใต้ฝ่าเท้าไหวแปดริกเตอร์ไปชั่วขณะ เพราะความหวังที่ตั้งไว้ตอนรับคำท้าของคุณปู่ถูกสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง หญิงสาวกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะกระพือขนตางอนหนาเป็นแพพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้าให้ถ้วนถี่เต็มตาเป็นครั้งแรก   ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ หน้าตาที่หล่อนต้องยอมรับอย่างเสียไม่ได้ว่าคมสัน ผิวสีน้ำตาลอย่างคนทำงานกลางแจ้ง บ่ากว้างดูแข็งแรงซ่อนอยู่ใต้เสื้อยืดแขนสั้นสีน้ำตาลซีดมอซอ กับกางเกงยีนส์สีจางจนเกือบขาวมีรอยขาดรอยเลอะหลายแห่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าหล่อนขณะนี้น่ะหรือ คือผู้ที่หล่อนฝากความหวังไว้สูงลิบก่อนมาถึงว่าเขาจะเป็นผู้ช่วยคนสำคัญที่จะช่วยพิชิตภารกิจทะลุล้านของหล่อนได้ หญิงสาวกวาดตาขึ้นๆ ลงๆ มองศิษย์รักของคุณปู่จากศีรษะจรดปลายเท้า แล้วก็จากปลายเท้าจรดศีรษะ ก่อนจะพึมพำอย่างปลงอนิจจังกับตัวเองออกมาได้แค่ว่า “หมดกัน ความหวังของฉัน” อารียายกมือขึ้นทาบอก รู้สึกว่าความหวังความฝันทั้งหมดสลายกลายเป็นอากาศไปต่อหน้าต่อตา นั่งแปะลงบนเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวหมดแรงเสียยิ่งกว่าตอนเดินขาลากฝ่าเปลวแดดมาเสียอีก นึกต่อว่าต่อขานไปถึงคุณปู่ที่กรุงเทพฯ อึงอลอยู่ในใจ ‘คุณปู่นะคุณปู่ จะเลือกที่ดีๆ กว่านี้หน่อยก็ไม่ได้ ทำอย่างนี้ก็เท่ากับจะตัดกำลังหนูล่ะสิ’ “คุณหนูจ๊ะ” เมื่อเห็นคุณหนูพยายามเงยหน้าที่เปี่ยมไปความแห้งแล้งหมดหวังเพราะยังทำใจไม่ได้ขึ้นมา สตรีมากวัยกว่าก็ยิ้มให้อย่างเอ็นดูแล้วแจกแจงชื่อเสียงเรียงนามแต่ละคนว่า “ป้าว่าป้าแนะนำให้หนูรู้จักครอบครัวป้าเสียใหม่ก็น่าจะดีนะ นี่ลุงบุญจ้ะ สามีของป้าพ่อทิดพร้าวเขานั่นแหละ ส่วนป้าชื่อพิกุล แล้วนั่นก็ลูกชายคนเดียวของป้า ทิดพร้าวหรือไอ้ณัฐวุฒิสุดหล่อของลุงเขาล่ะจ้ะ” เมื่อมองไปตามมือของป้าพิกุลที่ชี้ไปยังลูกชายตัวดี อารียาก็เห็นเขาโค้งให้หล่อนเสียดิบดีอย่างล้อเลียน หน้าทะเล้นตาพราว แถมยังยักคิ้วข้างหนึ่งให้หล่อนเสียอีก แวบหนึ่งที่หญิงสาวอยากจะยกเลิกข้อตกลงพิลึกพิลั่นของคุณปู่เสียเดี๋ยวนั้น แต่... ยังก่อน คนอย่างอารียาท้าไม่ได้ และเมื่อหลวมตัวรับคำท้าแล้วก็แพ้ไม่ได้อีกเหมือนกัน คิดได้อย่างนั้นหล่อนก็ปรับสีหน้าให้ดีขึ้นมานิด ฝืนแนะนำตัวเองให้ป้าพิกุลรู้จักหล่อนบ้างว่า “หนูชื่ออารียา ภักดีปรีติกุลค่ะ เป็นหลานคนเดียวของคุณปู่สุเทพ ป้าพิกุลจะเรียกหนูว่าหยาก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณหนูหรอกค่ะ” เมื่อนางไม่ใช่แม่ของคนขับรถ น้ำเสียงของหล่อนก็เลยคลายความไว้ตัวลงมาหน่อย <<< มีต่อค่ะ >>> จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 05:20:32

ความคิดเห็นที่ 3 <<< ต่อค่ะ >>> “อ้อ คุณหนูชื่อเล่นชื่อหยาเหรอจ๊ะ งั้นป้าจะเรียกว่าหนูหยานะ ดีมั้ย” ป้าพิกุลที่ยังไม่เคยเจอฤทธิ์เดชของ ‘หนูหยา’ ยิ้มแย้มนึกพอใจในอัธยาศัยของหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มรุ่นลูกตรงหน้า แต่ชายหนุ่มที่เคยผจญกับทั้งฤทธิ์ทั้งเดชและอารมณ์ร้ายๆ ของหล่อนมาแล้วลอบเบ้ปากทั้งที่ตายังพราวอยู่ไม่จาง ‘เฮอะ... หนูหยา ยัยสังขยาบูดล่ะสิไม่ว่า’ “เออ... แล้วนี่น้องเจนนี่ของเอ็งไปไหนเสียล่ะทิดพร้าว” ลุงบุญถามประโยคเดียวกับป้าพิกุลออกมาเมื่อมองหาน้องเจนนี่ไม่เจอ “น้ำมันหมดอยู่ที่สวนตาเปี๊ยกน่ะครับ ว่าจะชวนพ่อขับมอเตอร์ไซค์ไปเอาอยู่พอดี” ว่าแล้วเขาก็ยืดตัวขึ้นจากเสาเรือนที่เอนหลังพิงอยู่ คว้าเสื้อตัวที่อารียาส่งคืนให้เมื่อสักครู่จากบ่าข้างหนึ่งมาสวม แล้วยกกระเป๋าใบใหญ่ๆ ของคนที่เขาค่อนว่าจะย้ายบ้านหรือไงขึ้นบันไดหายลับขึ้นไปชั้นบนทีละใบด้วยท่าทีที่ดีขึ้นกว่าตอนเหวี่ยงมันขึ้นท้ายกระบะนิดหน่อย “ขอบใจ” หญิงสาวเจ้าของกระเป๋ายื่นปากบอกออกมาอย่างเสียไม่ได้เมื่อเขายกกระเป๋าใบสุดท้ายขึ้นไปไว้บนเรือนเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มชะงักเท้าหันมองมาที่หญิงสาว เลิกคิ้วข้างหนึ่งอย่างแปลกใจที่ได้ยินคำขอบใจจากปากของหล่อนถึงน้ำเสียงจะสั้นๆ ห้วนๆ ไปหน่อยก็เถอะ ก่อนจะเดินดุ่มไปที่โรงรถ ในนั้น นอกจากจะมีรถสารพัดชนิดจอดอยู่แล้ว ยังมีเครื่องมือซ่อมบำรุงรักษารถและแกลอนน้ำมันหลายใบเก็บไว้ด้วย เขาหยิบแกลอนขนาดบรรจุห้าลิตรขึ้นมาใบหนึ่ง แล้วไปสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์สีแดงริ้วดำออกมาจากมุมด้านในสุดของโรงรถ มาชะลอรับลุงบุญซ้อนท้ายออกไปด้วยกัน ปล่อยให้เจ้ากุดและบรรดาลูกสมุนสมาชิกแก๊งค์สี่ขาวิ่งตามไปเป็นพรวน “ไปเอารถคันเดียว ทำไมต้องไปสองคนล่ะคะคุณป้า” คนช่างสงสัยซักออกมาเมื่อเสียงรถของเด็กแว๊นกับสกอยต์วัยดึกเบาลงแล้ว “ก็ตอนกลับ ทิดพร้าวเขาจะได้ขับน้องเจนนี่มา ลุงบุญก็แว๊นน้องพิงค์กี้กลับไงจ้ะ” ป้าบอกยิ้มๆ พาให้คนขี้สงสัยพลอยยิ้มไปด้วยกับศัพท์วัยรุ่นที่นางใช้ “มอเตอร์ไซค์คันเมื่อกี้ชื่อน้องพิงค์กี้เหรอคะ” หญิงสาวถามออกมาอย่างนึกขันกับความขี้เล่นของคนบ้านนี้ ที่แม้แต่รถก็ยังตั้งชื่อให้ “ใช่จ้ะ แล้วรถของบ้านนี้นะก็มีชื่อทุกคันนั่นแหละ ทิดพร้าวเขาตั้งของเขาทุกคัน อย่างน้องเจนนี่นั่นเขาก็ตั้งเอง แล้วคันนั้นนั่นน้องอั้ม” ผู้สูงวัยชี้แจงพลางชี้มือไปที่รถแอดเวนเจอร์โฟร์วีลส์สภาพเอี่ยมให้หญิงสาวมองตาม “ส่วนรถแทร็กเตอร์สองคันนั่น คันทางซ้ายชื่อเจ้าป๋อ อีกคันหนึ่งชื่อเจ้าเวียร์” อารียาฟังแล้วหัวเราะความช่างคิดของคนตั้งออกมาตามประสาคนโกรธง่ายหายเร็ว อารมณ์เปลี่ยนแปลงบ่อยยิ่งกว่าอากาศเมืองไทยของหล่อน เพราะพอมาจุดหมายปลายทาง (ถึงแม้ไม่ค่อยจะโดยสวัสดิภาพเท่าที่ควร) แล้วได้นั่งพักให้หายเหนื่อย จิบน้ำเย็นๆ ให้หายร้อน แถมตาบ้านนอกคนนั้นก็ไม่อยู่กวนโทสะแล้ว อารมณ์หงุดหงิดปรี๊ดแตกของหล่อนก็ลดระดับลงจนจางหายไปเกือบหมด อีกฝ่ายหัวเราะตามหญิงสาวอย่างนึกขันลูกชายไปด้วย ครึ้มอกครึ้มใจพอที่จะเผาลูกชายต่อว่า “อย่าว่าแต่รถกับหมาเลยที่เขาตั้งชื่อให้ แม้แต่ต้นไม้ที่เขาปลูกรอบๆ บ้านนี่ ทิดพร้าวก็ตั้งชื่อให้ทุกต้น แต่ต้นไหนชื่ออะไรป้าก็จำไม่ค่อยจะได้ เอาไว้ว่างๆ หนูลองถามเขาดูสิ” อารียายิ่งฟังยิ่งขันคนที่ขยันตั้งชื่อเก๋ๆ แต่ชื่อตัวเองกลับเชยระเบิด เมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้หญิงสาวก็เอ่ยถามออกมาอย่างไม่กลัวเสียมารยาท “เอ้อ... ป้าคะ แล้ว ‘ทิดพร้าว’ นี่แปลว่าอะไรหรือคะ หนูเคยได้ยินแต่มะพร้าว แต่ทิดพร้าวนี่ไม่เคยได้ยินเลย” หญิงสาวถามออกมาประสาซื่อ ไม่รู้ว่าตัวเองปล่อยไก่ตัวอ้วนออกจากเล้าไปแล้ว ป้าพิกุลยิ้มออกมาอย่างพอจะเข้าใจหญิงสาวตรงหน้า เล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนตามแบบผู้ใหญ่คุยกับเด็กว่า “คืออย่างนี้จ้ะ ป้าคลอดทิดพร้าวตอนที่มะพร้าวในสวนของบ้านเราเริ่มมีลูกเก็บขายได้พอดี ลุงบุญก็เลยตั้งชื่อให้ลูกชายว่า ‘มะพร้าว’ แต่หลังๆ ลุงกับป้าก็เรียกสั้นๆ ว่า ‘พร้าว’ แล้วเมื่อปีกลายหลังเรียนจบโทกลับมา เขาก็บวชให้พ่อกับแม่พรรษาหนึ่ง ทีนี้คนสมัยก่อนจะนิยมเรียกคนที่บวชครบพรรษาว่า ‘ทิด’ พอเขาสึกออกมาช่วยลุงกับป้าทำงานก็เลยเรียกกันติดปากว่าทิดพร้าวนี่แหละจ้ะ” คนปล่อยไก่หัวเราะกับความเข้าใจผิดของตัวเอง ทั้งที่ยังงงๆ อยู่ว่ารอบบ้านเห็นมีแต่ต้นตาลแล้วทำไมตั้งชื่อลูกว่ามะพร้าว พูดแก้เก้อออกมาว่า “อ้อ... หรือคะ หนูเข้าใจว่าเขาชื่อ ‘ทิดพร้าว’ เสียอีก ที่แท้คำว่า ‘ทิด’ นี่เป็นคำเรียกคนที่บวชครบพรรษานี่เอง จริงๆ แล้วเขาชื่อมะพร้าว ถ้าจะเรียกกันจริงๆ ก็ต้องเป็นทิดมะพร้าวใช่มั้ยคะ” ผู้สูงวัยกว่าอดยิ้มกับท่าทางพยักหน้าหงึกๆ หงักๆ เป็นเชิงว่าเข้าใจแล้วของหญิงสาวที่ลูกชายไปรับมาไม่ได้ นึกถูกชะตาด้วยอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่การแต่งกายของหล่อนจะดูขัดตาไปบ้างก็ตาม “จ้ะ... หนูหยาจะขึ้นไปอาบน้ำผลัดเสื้อผ้าใหม่เสียหน่อยมั้ยจ๊ะ ฝุ่นถนนจับเต็มตัวเลยคงเหนียวตัวแย่” “ค่ะ หนูก็ร้อนเต็มที ได้อาบน้ำน่าจะสบายตัวขึ้น” “ถ้างั้นตามป้าขึ้นมาเลยจ้ะ เดี๋ยวป้าจะพาไปดูห้องของหนูแล้วก็ห้องน้ำด้วย” ว่าพลางผู้อาวุโสกว่าก็เดินนำหล่อนขึ้นบันไดที่ทำจากไม้แผ่นใหญ่มันวับ “ห้องหนูจ้ะ ทิดพร้าวเขาเข้ามาทำความสะอาดไว้ให้แล้วตอนก่อนออกไปรับหนู อาจจะคับแคบไปสักหน่อยนะจ๊ะ” อารียากวาดสายตาไปทั่วทั้งห้องที่ไม่ได้คับแคบอย่างที่เจ้าของบ้านออกตัวสักนิด เฟอร์นิเจอร์ไม้ทุกชิ้นวางอยู่ในตำแหน่งที่ใช้งานได้สะดวก ผ้าม่านหน้าต่างสีชมพูอ่อนใสจนเกือบขาวเข้าชุดกับผ้าคลุมเตียงอันเป็นสีโปรดของหล่อน แล้วยิ้มพอใจออกมา “ขอบคุณคุณป้ามากค่ะ” หญิงสาวกระพุ่มมือไหว้เจ้าของบ้านอย่างเต็มอกเต็มใจกว่าตอนที่ได้พบกันใหม่ๆ “ไม่ต้องเกรงใจนะจ๊ะหนู พักให้สบาย คิดเสียว่าเป็นบ้านของหนูเองก็แล้วกัน อ้อ... เกือบลืม ห้องน้ำอยู่ตรงนั้นนะจ๊ะ หนูใช้ห้องน้ำข้างบนนี่ได้เลย ไม่ต้องลงไปใช้ข้างล่างหรอก” หญิงสาวมองตามมือเจ้าของบ้านที่ชี้ห้องน้ำให้ แล้วรับคำว่า “ค่ะ” “ถ้างั้นเชิญหนูตามสบายเลยนะ เดี๋ยวป้าไปเตรียมขนมไว้ให้หนูกินรองท้องดีกว่า ป้าเพิ่งทำกล้วยไข่เชื่อมราดน้ำกะทิเสร็จก่อนหน้าหนูจะมาถึงนี่เอง” “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับคำ เมื่อเห็นป้าพิกุลผละจากไปแล้ว หล่อนก็มองสำรวจห้องที่จะต้องอาศัยไปอีกหนึ่งปีเต็มๆ อย่างพอใจ เดินไปทรุดตัวลงนั่งตรงปลายเตียง รำพึงออกมาว่า “อย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย” และเมื่อก้มลงมองที่พื้นไม้สะอาดสะอ้านเป็นมันวับ กระเป๋าสามใบของหล่อนถูกวางไว้ให้เรียบร้อยอยู่ตรงนั้น ไม่ได้แอ้งแม้งระเนระนาดเหมือนตอนโดนเหวี่ยงขึ้นท้ายรถ ดวงตาใหญ่พราวจัดเปี่ยมด้วยแววทะเล้นช่างแหย่ก็ผุดขึ้นในความทรงจำ ก่อนที่หญิงสาวจะสะบัดศีรษะคล้ายไล่ดวงหน้านั้นไปให้พ้น เชอะ... เรื่องอะไรจะต้องมานั่งนึกถึงอีตาบ้านั่น ‘อาบน้ำแล้วไปหาอะไรกินให้หายหิวก่อนดีกว่า เดี๋ยวค่ำๆ ค่อยมาจัดเสื้อผ้าเข้าตู้’ หญิงสาวคิดพลางเปิดกระเป๋าใบหนึ่งหาเสื้อผ้าชุดใหม่และผ้าเช็ดตัวพร้อมผลิตภัณฑ์สารพัดชนิดไปอาบน้ำ ‘อืม ห้องน้ำสะอาดแบบนี้ค่อยน่าเข้าหน่อย คิดว่าจะโกโรโกโสเหมือนน้องเจนนี่นั่นเสียอีก’ ทันทีที่น้ำสัมผัสผิว หล่อนก็แทบจะสะดุ้งโหยง ทั้งที่น้ำก็ไม่ได้เย็นจัดเสียหน่อยออกจะอุ่นน่าสบายเสียด้วยซ้ำ สงสัยว่าร่างกายยังปรับตัวไม่ทันเพราะเดินตากแดดมาเสียไกล อารียาคิดพลางอาบน้ำต่อไปอีกพักใหญ่อย่างไม่ทันได้ฉุกใจอะไร เสียงมอเตอร์ไซค์ที่แล่นเข้าไปจอดในโรงรถแล้วต่อด้วยเสียงของน้องเจนนี่ที่ตามมาติดๆ บอกให้หญิงสาวรู้ว่าพ่อลูกคู่นั้นคงกลับมาถึงแล้วในช่วงที่หล่อนกำลังจะอาบน้ำเสร็จพอดี มือเรียวคว้าเสื้อคลุมหลังอาบน้ำมาสวมก่อนจะคว้าผ้าขนหนูผืนโตสีสะอาดมาคลุมไหล่ไว้อีกที ทำท่าจะยกชายผ้าขึ้นเช็ดหน้า ถ้าไม่เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างในระยะกระชั้นชิดเข้าเสียก่อน หญิงสาวชะงักกึก ตาค้างตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ทั้งตกใจทั้งกลัว หวีดร้องออกมาเสียงดังลั่น “กรี๊ด!!!” <<< จบตอนค่ะ >>> จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 05:23:25

ความคิดเห็นที่ 4 พูดคุยจ้า  น้องแพรว thezircon ==>> จ้า หอบมาลงที่นี่ด้วย ดีใจที่น้องแพรวแวะมานะจ้ะ  คุณเซโก้4 ==>> 555 งานนี้อารียาเจอของจริงค่ะ หมดจริง เดินจริงกันไป (เหมือนคนเขียนใจร้ายยังไงก็ไม่รู้เนอะ)  พี่scottie ==>> แห่ะๆ หนูเปิดตัวให้อารียาแรงไปหน่อย อาจจะดูไม่ค่อยดีไปนิด แต่ว่าก็เพราะนิสัยแบบนี้ของเธอล่ะค่ะ ถึงโดนคุณปู่อัปเปหิให้ต้องมาตกระกำลำบากอยู่ในสวนมะพร้าว แล้วก็มีที่มาที่ไปที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ พี่scottie ทนรำคาญอารียาง๊องแง๊งไปอีกสักพักนะคะ สิ่งที่ได้พบเจอหลังจากนี้ไปคงช่วยให้เธอดีขึ้นบ้างน่ะค่ะ ปล.ดีใจที่พี่scottie แวะมานะคะ คือรู้สึกว่าถ้ามาห้องถนนฯ แล้วไม่เจอพี่scottie ก็เหมือนมาไม่ถึงห้องถนนฯ น่ะค่ะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ  พี่ไก่ กุลธิดา (kdunagin) ==>> ใช่แล้วค่ะพี่ไก่ คู่นี้เขาเหมาะสมกัน อีกคนก็ช่างทะเล้นช่างแหย่ อีกคนก็เหวี่ยงได้ใจ ก็เลยกลายเป็นคู่พระนางที่เข้าใกล้กันเมื่อไหร่ได้เรื่องทุกที  คุณkaburapat ==>> ดีใจที่คุณขบูรพัฒน์ (อ่านแบบนี้หรือเปล่าคะ) แวะมานะคะ ขอบคุณมากค่ะ  คุณbear in mind ==>> ขอบคุณค่ะ อ่านแล้วมีอะไรอยากแนะนำทิ้งข้อความไว้พูดคุยกันได้เลยนะคะ  คุณแพรวดาว ==>> ดีใจมากมายที่คุณแพรวดาวแวะมานะคะ ส่วนอารียาเธอยังแร๊งงงงงส์ได้อีกค่ะ (แต่จะไปแรงกับใครอย่าลืมติดตามเรื่อยๆ นะคะ อิอิ) คือ นิสัยส่วนตัวของเธอที่โกรธง่าย (หายง่ายด้วย) ค่อนข้างมีผลกับแกนเรื่องพอสมควรน่ะค่ะ แต่ว่าก็จะมีที่มาที่ไปนะคะว่าทำไมเธอถึงได้แร๊งงงงส์ได้ขนาดนี้ และนี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งในหลายๆ เหตุผลที่คุณปู่ตัดสินใจส่งเธอมาอยู่ในสวนมะพร้าวอ่ะค่ะ อดทนกับอารียาไปอีกสักพักนะคะ ปล.ทวงได้อย่างสบายใจไร้กังวลเลยค่ะคุณแพรวดาว (แอบดีใจค่ะที่จะมีคนคอยทวงให้) คือ ยังเขียนเรื่องนี้ไม่จบน่ะค่ะ เพิ่งได้กลางๆ เรื่องเอง แล้วก็รู้ตัวว่าตัวเองวินัยไม่ค่อยดี ถ้าได้คุณแพรวดาวคอยกระตุ้นก็วิเศษไปเลยค่ะ แต่ไม่ต้องกลัวนะคะ เรื่องนี้เขียนจบโพสต์จบแน่นอนจ้า ขอบคุณมากมายสำหรับเจ้าของกิ๊ฟท์ทุกท่านด้วยนะคะ คุณMnemosyne, คุณเขมปัณณ์, น้องแพรว, คุณเซโก้4, คุณmoonpeace จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 06:10:10

ความคิดเห็นที่ 5 พื้นที่สีเขียวสำหรับพูดคุยค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 06:12:29

ความคิดเห็นที่ 6 อู้งานเข้ามาอ่าน...หนูสังขยาเริ่มน่ารักขึ้นบ้างแล้ว แหม...ก็ใครจะขี้วีน หาเรื่อง เหวี่ยงได้ตลอดเวลาล่ะเนอะ...^_____^ สงสัยเจอตั๊บแก่เข้าให้แล้ว ... อิอิ           จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 11:55:29

ความคิดเห็นที่ 7 ฮี่ๆๆๆๆๆ  น่ารักยังกะคนที่บ้านผมแน่ะแฮะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 16:57:49

ความคิดเห็นที่ 8 นั่นสิเจอตัว.....เข้าแล้ว กบ ตุ๊กแก จิ้งจก? จะกลัวอะไรได้อีก หรือว่าจะเป็นผีบ้านผีเรือน กุมาร   (คิดได้อีก) จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 22:15:09

ความคิดเห็นที่ 9 ว้าว เพิ่งเห็นเรื่องของพี่ปุ้ย มาเป็นกำลังให้ค่ะ เดี๋ยวเคลียร์ตัวเองเรียบร้อยจะมาตามอ่าน ^^ จากคุณ : Nyah เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 22:26:27

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนนี้ค่อยน่ารักหน่อย ถ้าแรงไร้เหตุผลอีก คงไม่ติดตาม แหะๆ ตัวอะไร ตุ๊กแก? จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 54 20:36:16

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่งมาเห็นว่าคุณเพื่อนเธอลงนิยายแล้ว 55+ ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้า หนูหยา ชื่อน่ากินจริงๆ วิ้วววว ขอพี่มะพร้าวหน้าแบบนี้นะจ๊ะ อิอิ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 16:34:20

ความคิดเห็นที่ 12 อะไรกัน มาไม่ทันตอนแรก :) ยังอ่านไม่ทัน เก็บรายละเอียดไม่หมด อารียาหน้าตาแบบไหนนะ ผมยาวผมสั้น แต่ที่แน่ๆ ออกจะเปรี้ยวๆ เซี้ยวๆ ใ่ช่ไหม :) แวะมาให้กำลังใจ ว่างเมื่อไรก็จะมาเยี่ยมอีกจ้า ^__^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 07:05:01

ความคิดเห็นที่ 13 จบบทแบบคาใจสุดขีด อารียาเจออะไรเข้าหรือคะ แล้วน้ำทำไมเย็นกว่าปกติ สงสัยกำลังจะไม่สบาย จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 31 พ.ค. 54 10:01:23