ความคิดเห็นที่ 1 คำที่เขาออกปากขู่วันนั้นผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ก่อนจะลิ้งค์กับคำว่า “คำสาป” “ใจเต้นแรง” “หน้าแดงร้อนผ่ะผ่าว” รวมถึงไอ้อาการประหลาดจากชูการ์ปกติ     ‘ไม่ เอ่อ...ถามนายตรง ๆ ว่าที่นายบอกจะทำทุกอย่างให้ฉันตอบตกลง นายขู่ไปวันโน้นน่ะ แล้วนายลงมือทำอะไรหรือยัง’     ‘ถามตรงก็ตอบตรงว่า...ยังไม่ทันได้คิด พูดจริงนะเพราะฉันมัวยุ่งกะโครงงานส่งประกวดอยู่’     ‘โกหก...โกหกตกนรกนะ นายสาปคำสาปอะไรใส่ฉันใช่ไหม ไม่...ไม่สิ ฉันต้องบอกว่านายส่งพลังประหลาด ๆ สาปใส่ฉันแหง ๆ’     ‘คำสาป ?  ฉันเรอะจะสาปอะไรใส่เธอ...บ๊อง’     ชูการ์เขียนตอบยิก ๆ  อารมณ์พล่านเหมือนกาน้ำเดือด     ‘นายไม่ต้องมาทำไก๋ ถอนคำสาปให้ฉันเดี๋ยวนี้...เดี๋ยวนี้เลย’     ธามก้มอ่านข้อความแล้วยิ้มปุเลี่ยน งงเสียจนยกมือขึ้นเกาศีรษะแกรก ๆ  จากนั้นก็เลื่อนมือนั้นมาหยิกแก้มแดงเรื่อคนข้าง ๆ เฉย งึมงำว่า     “แก้มคนหรือมาชเมลโลหืม” เจ้าของแก้มแทนที่จะเขิน ใจกลับหล่นวูบ มือรีบดึงกระดาษขาวกลับไปเขียนข้อความถามเอเลี่ยนว่า อาหารประจำดาวของธามคือมาชเมลโลใช่ไหม ถ้าหวังจะโซ้ยแก้มเธอแทนมาชเมลโล งั้นขออัญเชิญไปเซเว่น...ไปซื้อขนมมาชเมลโลกินซะเถอะ เอเลี่ยนอ่านเสร็จทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พูดต่อ     “มาชเมลโลไส้อะไรอ่ะ ไส้ช็อกโกหรือบลูเบอร์รี่”     ชูการ์หัวใจเต้นตึ๊กตั๊กขึ้นมาเลย     ‘เห็นไหม...ตอนนี้ไง ๆ คำสาปร้ายของนายเล่นงานฉันอีกละ ถอนคำสาป...ถอนคำสาปสิยะ’     ‘ฉันไม่ได้สาปอะไรเธอนะ’ ธามยื่นกระดาษให้ด้วยใบหน้าเคร่งขรึม     ‘ไม่เชื่อหรอก’     ‘ฉันสาบานเลยเอ้า เพราะการใช้มนตราสาปใครซักคนไม่ใช่ง่ายนะ ว่าแต่เธอรู้ได้ไงว่าตัวเองถูกสาป ’     ‘รู้สิ...ก็จู่ ๆ ร่างกายกับจิตใจมันก็แปลกขึ้นมาน่ะ’     ‘ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ’     ‘หลังจาก...เอ่อ...’ ชูการ์ชำเลืองเห็นแววตาซึ้งสีน้ำตาลทอดมองอย่างห่วงหวงระคนกังวลใจ ราวกับตรงหน้าคืออัญมณีบอบบางล้ำค่าแสนหวงแหน ชูการ์กระแอมเบา ๆ แก้ขัดเขิน ก้มหน้าร้อนผ่าวลากดินสอเขียนข้อความเพิ่มเติม ‘...หลัง...หรือก่อน...เอ๋ พูดตรง ๆ ว่าจำไม่ได้ แต่น่าจะประมาณที่นายบังคับฉันให้เป็นแฟนแหละ...มั้ง...’     พอเงยหน้าจากกระดาษ มนุษย์ต่างดาวก็จัดการลากสายตาเหมือนแสกน     ‘เธอมีจมูกหมูผุดขึ้นกลางหลัง...บนสะดือ...หรือ...เอ่อ...อวัยวะใต้ร่มผ้าของเธอโดนเปลี่ยนให้กลายเป็นแบบฉัน’  คนถูกเอเลี่ยนแสกนอยากกรี๊ดก็กรี๊ดไม่ได้ เลยต้องอาศัยเขียนแทนตัวโต ๆ ว่า     ‘กรี๊ดดด..ด..ด...ไอ้บ้า...ไอ้เอเลี่ยนจอมลามก !?!? ไม่ใช่ ๆ แบบนั้นย่ะ’     ธามไม่ยักโต้ตอบ กลับทำหน้าเคร่งขรึมแสกนสายตาตรวจเธออีกรอบ เอ่ยจริงจังบนกระดาษว่า     ‘เล่าอาการให้ฉันฟังทีซิ เผื่อฉันจะรู้จักคำสาปที่เธอเจอ...อย่างน้อย ๆ ก็อาจจะรู้วิธีปฐมพยาบาล’     อ่านคำถามแล้วเหมือนมนุษย์ต่างดาวมีแก่ใจอยากช่วยจริง แต่ชูการ์คิดว่าอาการใดใดล้วนเกี่ยวกับนายเอเลี่ยนทั้งหมด ทั้ง...ใจเต้นแรง หน้าร้อนผ่าว ฯลฯ  ให้พูดหรือเขียนบอกไปตรง ๆ ก็เกรงจะถูกกำปั้นต่างดาวเขกกะโหลก ซ้ำร้ายธามอาจสนใจปฏิกิริยาซึ่งเธอมีต่อเขาคนเดียวกระทั่งทำรายงานส่งยานแม่ จากนั้นชูการ์ก็จะพบจุดจบบนนอกดาวนพเคราะห์      ‘เกิดมาจนเดี๋ยวนี้ก็เพิ่งเคยเห็นคนถูกสาปตัวเป็น ๆ คือเธอนี่แหละ เธอมันซุ่มซ่ามแถมชอบไปโผล่ผิดที่ผิดทาง คงไม่แปลกหรอก หากจะเผลอเหยียบตาปลาสิ่งมีชีวิตซึ่งบังเอิญมีมนตราเข้า ไม่รู้ล่ะสิว่าเอเลี่ยนบนโลกนี้ไม่ได้มีแค่ฉันกับวินธัย’ ธามแกล้งหลิ่วตากวนประสาท แต่คำพูดทั้งหมดจริง 100 %     ‘ฉัน...ฉันไม่รู้หรอก’ ธามจิ้มนิ้วชี้ย้ำบนกระดาษให้ยัยเตี้ยที่กำลังเบะปากทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้อ่านข้อความนี้ ประโยคซึ่งเขาเขียนถามว่า       ‘แล้วไหงมาปรักปรำฉัน หืม ยัยเตี้ยบ๊อง’     ชูการ์สูดจมูกฟืด เม้มปากแล้วโพล่งออกมาเสียงเบา “ก็เพราะนาย”     “หา”     คนหลุดปากโพล่งเพิ่งนึกได้ว่าควรสนทนาผ่านหน้ากระดาษ หน้ากระดาษเดิมมีตัวอักษรเต็มไปหมด ดังนั้นจึงพลิกอีกด้าน เขียนว่า ‘เพราะนายแหละขู่ฉันว่า...หึ ๆ คอยดูนะ ฉันน่ะจะทำทุกอย่างให้เธอตอบตกลงเป็นแฟนฉัน...แบบเนี้ย แล้วจะไม่ให้คิดว่าเป็นนายได้ไง ทีนี้พอไม่เกี่ยว ฉันก็ไม่คิดดันทุรังให้นายรับผิดชอบหรอกเดี๋ยวซวยถูกส่งไปยานแม่..เอ๊ย..ไม่ใช่ เหอะ ๆ ยังไงคำสาปก็อยู่ในตัวฉัน ฉันคงต้องลองไปปรึกษาหมอคลีนิคใกล้บ้านดูก่อน’     “บ้าแล้ว...ใครเค้าไปรักษาคำสาปที่คลีนิคหมอกันฮึ” ธามพูดลอดไรฟันอย่างมีสติระวังไม่ให้เสียงดังเกินไป หากเขาก็อดไม่ได้ที่จะจับแขนผู้หญิงบื้อ (ที่สุดของที่สุดเท่าที่เคยเจอะเจอ) เขย่าแรง ๆ ซ้ำหลายรอบอย่างหงุดหงิด เรื่องร้ายขนาดนี้คนตรงหน้ายังมีหน้าหาทางรักษาประสาท ๆ เขาล่ะอยากโวยให้เธอกลัวหัวหด แต่เกรงเจ้าฝึกสอนพาทีจะพารานอยส์โสภาจนช็อกตาย     “เออ ๆ ไม่ไปหาหมอคลินิกแถวบ้านก็ได้ย่ะ โอ๊ย ๆ ปล่อย เจ็บนะ เอางั้นฉันจะลองใช้วิธีโทร.ไปปรึกษาอาจารย์คอนเฟิร์มกับฟันธงแทนที่เบอร์19...โอ๊ย !”     “เรื่องคำสาปมันอันตรายจริงนะ นี่ยังมีหน้ามาพูดเล่นเหรอ” ธามเคี้ยวฟันกรอด รู้หรอกว่าเธอเจ็บ แต่ให้ยัยนี่เจ็บนิดเจ็บหน่อยเพราะเขาเป็นไร...จะได้จำ !     “แล้วควรให้ฉันทำไงเล่า” ชูการ์เอ่ยเสียงสิ้นหวัง น้ำตาคลอด้วยความเศร้าและเจ็บแขน  ระหว่างนั้นกริ่งสัญญาณหมดคาบเรียนดังขึ้น ตามด้วยเสียงไชโยโห่ร้องของอาจารย์ฝึกสอนคนเดียวล้วน ๆ ราวเก็บกดมาตลอด     “เย้ !  ฮะฮ่า...สติ้วเด้นท์ทั้งหลาย วันนี้อาจารย์ขอตัวกลับไปเขียนแผนการสอนล่วงหน้าก่อนน้า พบกันใหม่ชาติหน้า..เอ๊ยชั่วโมงหน้า ส่วนคนไหนงานไม่เสร็จ อาจารย์อนุญาตให้ส่งพรุ่งนี้ได้ ....A เป็นเรื่องธรรมชาติ ! ” ประโยคท้ายสุดอาจารย์พาทีตะโกนก่อนก้าวออกจากชั้น     ชูการ์ปลดมือธามจากต้นแขนสำเร็จก็กระถดเก้าอี้ให้ห่าง ธามมุ่นคิ้วอย่างไม่พอใจ รุกเข้ามาใกล้ตอนสมาชิกในชมรมทยอยออกจากห้องไปหมด     “ให้ฉันช่วยเธอเรื่องคำสาปไหม แม้ฉันจะยังไม่รู้ว่าเธอซวยเจอคำสาปอะไรเข้า ไม่รู้ว่าควรช่วยเธอแบบไหนยังไง แต่เทียบแล้ว ฉันรู้จักมนตรามากกว่าเธอ รู้จักคนมากมายที่เก่งมนตรา สำคัญที่สุดคือ...ฉันว่าดีกว่าปล่อยเธอโทร.ปรึกษาสำนักโหร 1900 อะไรนั่น ดีไม่ดีเธอจะโดนเค้าด่าเอา”     “ฉัน...” ยัยซวยกลอกตา คิดอย่างเป็นกลางเธอก็ควรทำตามคำแนะนำของเอเลี่ยนตรงหน้า จริงตามเขาพูด หมุนโทรศัพท์ไปเบอร์สำนักโหรก็อาจจะเจอหมอดูด่า หาหมอที่คลินิกคำสาปคงไม่หาย ซ้ำร้ายหมออาจส่งต่อเธอไปยังจิตแพทย์ “...ถามหน่อยว่าฉันมีทางเลือกดีกว่านี้ด้วยเหรอ สะ...สุดท้ายนี่คงไม่ใช่นายวางแผนจะโซ้ยเนื้อฉันผัดพริกขิงหรอกนะ”     ยัยนี่พูดถึงผัดพริกขิงอีกละ...เขาเคยบอกแล้วไงว่าไม่กินเผ็ด !     “บ้า....บ๊อง” ธามยื่นหน้าเข้าไปมองคนบื้อเต็มตา ปลายจมูกกับปลายจมูกแทบสัมผัสกัน “ฉันอุตส่าห์ห่วงเธอ มันร้ายแรงนะยัยบื้อ”     “ห่วงเหรอ...อี๋...อย่าเอาคำดี ๆ แบบนั้นมาเปื้อนปากสิ ฉันว่านายต้องทำเพื่อหวังอะไรตอบแทนแหง ๆ” ชูการ์อุบอิบ ปากค้านทั้งที่ใจแทบโลดออกมาตอนได้ยินคำว่า ‘ห่วงเธอ’  ธามยิ้มแสยะ ใบหน้าเทพบุตรกลายร่างเป็นยักษ์ขมูขีถลึงตาโหด เหนือริมฝีปากบนเหมือนมีเขี้ยวโง้งงอกออกมา     “ปากคอเราะร้ายนักยัยเตี้ย..เดี๋ยะ...เอ๊ะ...เดี๋ยวก่อน ! เธอว่าฉันหวังอะไรตอบแทน นั่นสิ ช่วยเธอในเรื่องลำบากตั้งขนาดนี้ก็น่าจะมีค่าจ้างเป็นการตอบแทน เอ อะไรดีน้า” เขี้ยวโง้งเลือนหายไปกับรอยยิ้มเจิดจ้า “ย้ำอีกทีว่าฉันไม่กินไอ้ผัดพริกขิงอะไรนั่นหรอก สตอก็ไม่ชอบ ของเผ็ดก็ไม่กิน เนื้อมนุษย์ยิ่งไม่คิดลอง”     “หะ...หวา...” แปลว่าทีแรกเขาคิดช่วยอย่างบริสุทธิ์ใจหรอกหรือ ชูการ์เองต่างหากที่กวักมือเรียกความซวยเข้าหาตัว ใช่...การอยู่บนโลกต้องใช้เงิน ยัดเงินเป็นของตอบแทนให้ละกัน “สงสัยนายจะอยากได้เงินใช่ไหมล่ะ ว่าไง...จะเอาเท่าไหร่ ฉันมีงบส่วนตัวไม่มาก เกินสี่หลักฉันไม่มีให้นะ”     “หึ ๆ...ปู๊ดดด..ด..” ธามพยายามกลั้นยิ้มเก็บหัวเราะเต็มที่แต่ไม่สำเร็จ ชูการ์เต้นผาง ร้องโวยวายด้วยถ้อยคำที่ยิ่งฟังยิ่งตลกเข้าไปใหญ่สำหรับเจ้าชายอย่างเขา     “ตลกตรงไหน บ้า...ก็นายพูดเองเรื่องค่าตอบแทน ฉันเลยตกลงราคาอยู่นี่ไง เออเฮอะ ตลกว่างบฉันมันน้อยไปเหรอ สี่หลักนี้ไม่น้อยนะ ทุ่มสุดบัญชีออมทรัพย์เชียว...ชวนหัวเราะตรงไหนไม่ทราบ!”     “ตลกสิ...หึ...เธอไม่รู้หรือไงว่า ฉันน่ะเป็นรัชทายาทคนหนึ่งแห่งดวงดาวมารีน บ้านเจ้าชายธามน่ะกำแพงยังเป็นทองคำ ส้วมฝังเพชร แล้วคิดเหรอว่าจะสนเศษธุลีที่เธอมีในบัญชีออมทรัพย์ วะฮ่ะฮ่า”     ผู้หญิงแทบทุกคนบนโลกที่ได้เจอและหลงติดใจธามเพราะใบหน้าหล่อเหลา รูปลักษณ์ดูดีราวเทพบุตร เรื่องของกำแพงทองคำ..ส้วมฝังเพชรหรือฐานะรัชทายาทลำดับสามแห่งมารีนจึงเป็นเรื่องซึ่งเขาไม่เคยโอ่หรืออวดอ้างให้ตัวเองต้องเหนื่อยอธิบาย หากไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมถึงอยากเอ่ยอยากพูดเหลือเกิน เพียงแต่ยัยบื้อนี้จะฟังรู้เรื่องไหม...เท่านั้นแหละ ?!?! จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 22:12:47

ความคิดเห็นที่ 2 ยัยบื้อสุดทึ่มของเขาหรี่ตาแคบ ทำหน้าตาปลงสังเวช “ท่าทางนายจะภูมิใจกับฉายาลิเก๊ลิเกอย่างเจ้าชายกุหลาบฟ้าอะไรนั่นมากเลยเนอะ”     “หา” ธามตาเบิกกว้าง นึกฉุนขึ้นมา...นี่เรื่องจริงนะเว้ย !     “ใครมันจะคิดตั้งตัวเองเป็นเจ้าชายเพราะฉายาที่ยังกะหลุดออกมาจากการ์ตูนตาหวานนั่นเล่า ยัยบ้า ! จริง ๆ เล้ย” ส่ายหน้าอย่างระอา หากไม่วายออกปาก“เถอะ...ซักวันนึงฉันสัญญาว่าจะพาเธอไปปิคนิคในสวนหลังกำแพงทองคำนั้น ชิมผลไม้ที่งดงามราวกับไข่มุก...”     “ไม่เอาอะ” ชูการ์ส่ายหน้าเป็นพัดลมปฏิเสธเด็ดขาด เพราะท่าทางไอ้สวนหลังกำแพงทองคำที่ว่า...คงเป็นหน้าฉากเวทีแสดงลิเกใช่ไหม ดูท่าเจ้าชายธามจะเป็นพี่เอไชยาพี่กุ้งสุทธิราชในคณะลิเกอวกาศแหง เหอ ๆ  “ฉันไม่มีทางไปเที่ยวดาวเลี่ยน ๆ ของนายเด็ดขาด เพราะฉันกลัวเอเลี่ยน”     “ไม่รู้อะ...ไม่รู้ไม่สนใจด้วยว่าตัวเธออยากหรือไม่อยาก ยังไงซะซักวันเธอต้องไปเดนโดรเรียน” คนพูดหลิ่วตาน้อย ๆ  ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมอง ประกาศเสียงดังว่า “คุยกันจนปาเข้าไปสี่โมงกว่า อืม เดี๋ยวพวกเราแวะร้านหนังสือหน่อย เอ๊ะ เราเริ่มต้นกันด้วยร้านหนังสือนี้ประทับใจเธอรึเปล่า หรือฉันจะส่งเมลถามเพื่อน ๆ ดีว่าเราควรเริ่มต้นจากตรงไหนแล้วถึงจะส่งเธอกลับบ้าน แต่...อา...ฉันอยากไปร้านหนังสือน่ะ มีเล่มที่เล็งว่าอยากซื้อ”     “ทำไมฉันต้องไป...กับนาย”     “ค่าจ้างล่วงหน้าในการรักษาคำสาปไง”     “เข้าใจละ แปลว่าค่าจ้างของนายคือกะให้ฉันไปร้านหนังสือเป็นเพื่อน...โอเค๊ ! ”     เขาพยักหน้าหงึกหงักก่อนส่ายหน้าดิก ผู้ว่าจ้างงงหนักรีบซักต่อ     “หมายความว่าไง ตกลงค่าจ้างเท่านี้ไม่พอใช่ไหม ทั้งหมดเท่าไหร่ก็ว่ามาสิ อย่าบอกนะว่า....”     “หยุดเดาว่าหมูผัดขิงซะที ทั้งหมดของราคาว่าจ้างคือเธอต้องตกลงเป็นแฟนฉัน และเรากำลังจะเริ่มต้นเดตครั้งแรก” เขาพูดเหมือนออกคำสั่ง และก่อนชูการ์จะแปลความหมายพร้อมทำความเข้าใจราคาว่าจ้างทั้งหมด ธามก็จัดการบังคับเซ็นต์สัญญาด้วยวิธีฉุดมือเธอเดินออกจากห้องชมรม     “ห๊า!” รสชาติหวาน ๆ คล้ายรสชาติลูกอมผลไม้ที่เคยรู้สึกว่าเป็นแค่จุดเล็กในใจ ขยายใหญ่...ครอบคลุมเนื้อใจชูการ์ทั้งหมด นี่เขายังมาแกล้งทำหน้าทะเล้น แววตาซุกซน     “ทำไมเงียบล่ะ หรือว่าถูกไปใช่ป่าว...เอ๊ะ...แต่มีฉันเป็นแฟนเนี่ยสุดโชคดียิ่งกว่าได้เลขล็อคของกองสลากเสียอีก งี้ต้องอัพราคาเพิ่ม นอกจากแฟนก็...”     “พอ...พอเลยนะ ! ” ชูการ์ยกมือข้างที่ว่างห้ามเอเลี่ยนหน้าเลือดไม่ให้อัพค่าจ้างเพิ่ม     “เธอก็โอเคดิ” ธามชะงักเท้า ยิ้มพราย และแล้วคำตอบซึ่งเขารอคอยก็ดังขึ้นแหบพร่า ชูการ์หน้าแดงจัด     “อะ...อะ...โอเค ๆ ฉันกับนายเรามาเป็นแฟนกันก็ได้”     “เยี่ยมเลย ข้อตกลงถูกลงนามเรียบร้อยที่เหลือคือปฏิบัติตามอย่างบิดพลิ้วไม่ได้...เข้าใจไหมชูการ์”     ใบหน้าแดงจัดค้อมน้อย ๆ  “ค่ะ” หัวใจเธอเต้นแรงขึ้น...แรงเสียจนอกแทบระเบิด ฤทธิ์คำสาปส่งผลตรงให้ใจเต้นแรงกับเอเลี่ยนธามบ้าง บางคราวหน้าก็ซับสีเลือดจัด แก้มร้อนตัวอุ่นเหมือนคนมีไข้ บ้างมีขนลุกซู่เมื่อบังเอิญมนุษย์ต่างดาวตัวแสบเขยิบร่างกายเข้ามาชิดเกินไป หนึ่งในอาการเป็น ๆ หาย ๆ ที่ติดตามมานับจากธามบังคับชูการ์เป็นแฟน คืออาการเคลิ้มลอยคล้ายตกอยู่ในห้วงฝัน และตอนนี้อาการก็กำเริบหนักเสียจนเธอกระแทกหน้ากับแผ่นหลังกว้างของธามนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว     “ทีหน้าทีหลังจะหยุดเดินก็บอกกันมั่งสิ” ชูการ์โอดพลางยกมือคลำจมูกกับหน้าผากป้อย นายเอเลี่ยนที่แขนหนีบหนังสือชื่อประหลาด ๆ เกี่ยวกับทฤษฎีไอสไตน์สองเล่มหันมาส่งยิ้มแฉ่ง ก่อนชะโงกหน้ามาเป่าลมบาง ๆ รดหน้าผากกับจมูกมนุษย์โลกซึ่งเขาเพิ่งให้ฉายาใหม่สองนาทีก่อนว่า “แฟนผมซุ่มซ่าม”     “ซุ่มซ่ามอีกแล้ว เมื่อครู่บ่นเมื่อยขาใช่ม้า...งั้นสนขี่หลังฉันรึเปล่า”     ชูการ์รีบสะบัดหน้าพรืดไล่ลมหายใจอุ่นให้หลุดออกจากหน้าพร้อมปฏิเสธจะขี่หลังเขาในคราวเดียว     “ไม่...ขอบใจ แต่จะขอบใจนายมากกว่านี้ถ้ากรุณาพาฉันกลับบ้านซักที”     “ร้านหนังสือเป็นที่สุดท้ายแล้วน่า” เขายิ้มหวานสนิท วิสาสะจับมือชูการ์โดยไม่ขออนุญาตเหมือนทุก ๆ ครั้ง ก่อนพาเดินวกวนรอบร้านเหมือนหาอะไรสักอย่าง “ฉันชอบมาที่นี่ แต่ปั้นว่า...มันกับพราวเดตครั้งแรกที่ร้านไอติม ฉันก็เลยพาเธอไป โจ้พาแฟนไปถ่ายรูปสติ๊กเกอร์จากนั้นค่อยต่อด้วยพายเรือเล่นที่สวนสาธารณะ เฮ้อ แต่เมื่อครู่ไม่ทันพาเธอลงเรือ หน้าเธอก็บึ้งจนฉัน ‘รมณ์เสีย เลยพาไปต่อร้านเค้กตามอาร์มแนะ แล้วต่อด้วยเดตแรกแบบม่อน....”     ชูการ์กระพริบตาปริบ อ้าปากกว้างค้างอย่างตะลึงก่อนขัดจังหวะธามว่า     “ทั้งหมด...ทั้งหมด...บ้า ๆ ๆ นายบ้าหรือเปล่าที่คิดพาฉันไปโน่นมานี่ภายในวันเดียวทั้งหมด แบบนั้นมีหวังฉันเหนื่อยจนป่นเป็นปุ๋ยพอดีสิ บ้าที่สุด ดีนะที่วันนี้พ่อแม่ฉันมีธุระต้องไปต่างจังหวัดเรื่องงานทั้งคู่ ไม่งั้นกลับบ้านดึกดื่นขนาดนี้ซวยแน่ นายไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันฮึว่าแฟนส่วนใหญ่เค้าเดตกันวันหยุด แล้วไม่มีใครมาเดตมาราธอนแบบนี้ ในเวลาหลังเลิกเรียนแบบนี้ซักคนหรอก ถามเพื่อนนายเล้ย ! ”     “กะ...ก็ไม่รู้นี่หว่า” ธามหุบยิ้มหวาน บ่นขวาง ๆ ตรงข้ามน้ำเสียงขัดเขินระหว่างหยิบการ์ตูนตาหวานเป็นตั้งขึ้นมาจากชั้นวาง “ทีหลังก็บอกเด้ ไม่เคยนี่”     “นายคงไม่ได้จะมาหาวิธีแก้คำสาปจากการ์ตูนตาหวานใช่ไหม ? ” ชูการ์ยกนิ้วชี้จ่อหนังสือการ์ตูน คนถูกถามมุ่นคิ้ว ค้านงง ๆ ว่า     “ถ้าหนังสือแก้คำสาปมีขายอยู่ตามร้านหนังสือ งั้นแคตตาลอคเซเว่นก็คงมีไม้กายสิทธิ์กับรถฟักทองให้สั่งซื้อแล้ว บ๊อง...”     “นี่...นายไม่ได้คิดจะรีบแก้คำสาปให้ฉันไวไวหรอกหรือ ฉันคิดว่าพอรับปากก็หมายความว่าจะรีบแก้ให้เสร็จ ๆ ”     “เสียใจครับ เพราะเจ้าชายธามเป็นคนสุดยอดนิสัยไม่ดี รอหน่อย...รีบอะไรนักหนา” คนนิสัยไม่ดียักไหล่ ก่อนยกนิ้วดีดหน้าผากชูการ์ “แป๊ะ” โทษฐานมองเขาสายตาประหลาด ราวกับปรักปรำว่าธามเป็นชายรักชายเพราะจับหนังสือการ์ตูนตาหวานของเด็กผู้หญิง !        “เลิกใช้จินตนาการบ๊องเธอซะ ผู้ชายแท้ ๆ อ่านการ์ตูนผู้หญิงก็มีอย่างเจ้าปั้นไง ปั้นมัน บอกว่าฉันควรศึกษาวิธีการมีความรัก..อ่า..หรือว่ามีแฟนจากหนังสือประเภทนี้...อย่าใช้สายตาประหลาดมองฉันได้ไหม” แววตาหลุกหลิกระคนอายรีบเสไปทิศอื่น     “เป็นไปได้เหรอว่าคนอย่างเจ้าชายกุหลาบจะ...” ชูการ์บ่นตะกุกตะกัก เขินขึ้นบ้าง “...จะไร้ประสบการณ์คะ...ความรัก”     “ประหลาดนักเรอะ” เขาพูดทั้งที่สายตายังมองทิศอื่น ทว่าแค่นั้นก็เพียงพอให้คำสาปในตัวชูการ์ยิ่งกำเริบหนัก เธอเป็นเจ้าของอวัยวะสูบฉีดเลือดอันนั้นแท้ ๆ ตอนนี้กลับควบคุมไม่ได้     “ถ้าไม่เคยมีรักแล้ว...มันผิดกฎดาวเคราะห์นี้หรือไงฮึ วะ...วันนี้แอร์ไม่เย็นเลย...ปะ...ไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์เลยเหอะ” ธามรีบยกหนังสือกองโตที่จะซื้อไปยังเคาน์เตอร์ชำระเงิน     “ระ...รอด้วยสิ” ชูการ์ซึ่งตะลึงค้างครู่หนึ่งรีบสาวเท้าตามต้อย ๆ  โดยไม่ทันสังเกตว่ามีตาคู่หนึ่งลอบสังเกตการณ์คู่ของตัวเองมาตั้งแต่ย่าวเท้าเข้าในร้าน     “ขาสั้นเธอเลยก้าวไม่ทันฉันเหรอ”     “ปากแบบเนี้ย...มันชวนให้ยกเลิกข้อตกลงจริง ๆ  ฮึ่ย ! ” คนพูดขู่ด้วยกำปั้น     “เอาสิ คราวนี้จะได้ไม่มีใครช่วยเธอ บอกให้เธอรู้นะว่านิสัยอย่างวินธัยไหว้วานยาก บ้าหน้าที่ขนาดหนักแต่น้ำใจแห้งขอด” ธามรับหนังสือสามถุงโตจากพนักงานร้าน พร้อมออกคำสั่ง “เอามือเธอวางบนแขนฉันนี่ ไม่จับไว้หลงกันไม่รู้นะ”     “ฉันไม่ได้สามขวบย่ะ” ร่างเล็กเลี่ยงจับแขนเสื้อแทนจับแขนคนออกคำสั่ง บึ้งหน้าซับสีเลือด ก่อนเดินออกไปด้วยกันกับเจ้าชายคนดัง ทิ้งคนลอบสังเกตมุ่นคิ้ว กระพริบตาปริบ ๆ เหมือนไม่อยากเชื่อสายตาเลย     “อย่าบอกนะว่า เธอชวนฉันมาร้านหนังสือเพราะอยากจะได้หนังสือเล่มที่ถือในมืออยู่เนี่ย” น้ำเสียงเรียบ ๆ เรียกสายตาจินนี่ตั้งใจมองนิตยสารที่ถือในมือ ซึ่งตนรีบยกขึ้นมาใช้กำบังหน้าแต่ไหงไม่ยักมีตัวหนังสือสักตัวเดียว เห็นแต่เลขยั้วเยี้ยไปหมด     “เราเข้าใจ ว่าการคลั่งไอดอลย่อมมีค่าใช้จ่าย วิธีหาเงินของเธอเสี่ยงดี ซื้อแล้วระวังตำรวจด้วยล่ะ”     จินนี่พลิกปกนิตยสารขึ้น อ่านออกเสียง “เลขเด็ดเกร็ดเศรษฐี...นิตยสารสำหรับนักแสวงโชคและคนรักตัวเลข อี๊ !  ไม่ช่ายสักหน่อยตาบ้า ไม่ได้จะซื้อย่ะ ฉันบังเอิญแค่หยิบติดมือมาบังไว้เท่านั้น แต่ว่าตะกี้วีเห็นชูการ์ไหม คนที่อยู่กับชูการ์คือพี่ธามใช่ป่าว ? ” จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 22:16:47

ความคิดเห็นที่ 3 ปฐวียักไหล่ พลิกคู่มือแกรมม่าภาษาอังกฤษเปิดหน้าที่ว่าด้วยการนับ จิ้มนิ้วลงบนอักษรคำว่า sugar  “นี่ไง... s….u….g….a….r….อืม เค้าเพื่อนซี้เธอไม่ใช่หรือ ส่วนพี่คนที่ฉายากุหลาบ ๆ นั่นก็ไม่ได้วิเศษเลอเลิศกว่าเราขนาดกินข้าวแล้วอึเป็นเงินเป็นทอง ดังนั้นเขาเกิดจะรักจะชอบหรือควงใครมาร้านหนังสือก็เป็นเรื่องปกติ เธอกะถามให้ฉันยืนยัน เผื่อกะเอาไปเม้งเพื่อนตัวเองเพราะบังอาจควงมนุษย์ผู้ชายคนนั้นหรือไง”     “ฉันไม่ใช่นางร้ายละครหลังข่าวนะ บ้าจริงไอ้โรโบวี...แกล้งเนียนพูดอ้อมโลก งัดศัพท์ภาษาอังกฤษมาอ้าง ลงท้ายก็ด่าฉันอยู่ดี” จินนี่ปรี๊ดดดใส่หัวหน้าห้องฝ่ายชายปฐวี หมอนี่กำลังแอบคิดสิว่าเธอเตรียมเม้งชูการ์ด้วยแรงริษยา มองแง่ร้ายซะจริง...ร้ายได้อีก     “เธอคงไม่เอาเรื่องนี้ไปรายงานกลุ่มแฟนคลับเจ้าชายให้พากันแอนตี้ฉันทิสาใช่ไหม” ฟังเขาพูดสิ....จินนี่เบะปาก ตอบด้วยความน้อยอกน้อยใจ     “นายห่วงชูการ์จังเลยนะ แหม ลืมไปเหรอว่านายอยู่ห้องเดียวกับฉันกับชูการ์ตลอด ก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าฉันกับชูการ์ไม่เคยทะเลาะกันตั้งแต่ป.1แล้ว นายคิดว่าฉันมันงี่เง่าล่ะสิ แบบว่า...ดูสมองน้อยบ้าแต่คนหล่อ หนำซ้ำยังอุตส่าห์ยุ่งไม่เข้าเรื่องที่บ้าชวนนายมาร้านหนังสือหลังเรียนพิเศษ เพราะได้ยินนายพูดคำเดียวว่า อยากได้คู่มือภาษาอังกฤษ”     “เฮ้อออ..อ...” ปฐวีถอนใจด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย เดินไปเคาน์เตอร์โดยทิ้งคนเม้มปากแน่นหน้าตาบึ้งงอนสุดขีดไว้เบื้องหลัง กระทั่งเจ้าของฉายาโรโบวีจ่ายเงินเสร็จ จึงพยักหน้า พูดเบา ๆ  “ไปกันเถอะ” แค่นี้คนหน้าบึ้งหน้างอนก็อดไม่ได้ที่จะก้าวตามคำสั่ง ตามหลังปฐวีออกจากร้านไปที่ป้ายรถประจำทาง ตอนที่รถเมล์สายที่ผ่านบ้านคนงอนกำลังจะเทียบท่า เขาก็หันรีหันขวาง รวบมืออีกฝ่ายแล้วกล่าวขอบคุณไม่เต็มเสียงนัก     “ขอบคุณที่...ที่มาร้านหนังสือเป็นเพื่อนฉันนะ”     “นายกำลังขอบคุณฉันเหรอ ? ” อุณหภูมิร้อนเมื่อสองมือสัมผัสกัน ทำคนถามน้ำเสียงแตกพร่า ตาจดจ้องอยู่ที่มือ “เอ่อ...ไม่เป็นไร...ตะ...แต่ฉันกำลังจะขึ้นรถอ่า คือว่ามือนาย”     “โทษที เผลอนึกว่ากำด้ามไม้กวาดนะเนี่ย” ปฐวีขยับรอยยิ้มมุมปาก จินนี่แหวทันที     “ไม้กวาดบ้านนายเหรอยะมีห้านิ้ว..บ้า...เจ้าหุ่นยนต์บ้า ! ”     ปฐวีปล่อยมืออย่างเงอะงะ ยอมรับผิดหน้าตาย “เอ่อจริงด้วย กลับได้แล้วแฟนคลับเจ้าชาย ขอบคุณอีกหนนึงนะ”     “อื่อ”     “ขอบคุณคับ” ปฐวีผลักไหล่จินนี่ให้เร่งก้าวขึ้นบันไดรถ     เมื่อจินนี่นั่งลงบนเบาะนั่งว่าง คำขอบคุณเฉยชาก็ยังดังสะท้อนอยู่ในหู บ้า...เจ้าหุ่นยนต์บ้าที่สุดเลย !  แต่...จริง ๆ คนบ้าที่สุดอาจเป็นเธอ     คนลงความเห็นว่าตนบ้าที่สุดมองตามหลังไวไวปฐวีแล้วส่ายหน้าดิก ๆ  บ่นงึมงำว่าสเปคเธอต้องหล่อ เท่ เรียนดี เล่นกีฬาเก่ง เป็นมนุษย์สุดแสนเพอร์เฟ็คแบบเจ้าชายสองกุหลาบไม่ใช่เหรอ อา...นี่แปลกที่เธอกลับสนุก ตื่นเต้น ไม่เสียอกเสียใจสักนิดที่เห็นพี่ธามควงผู้หญิงกระหนุงกระหนิงในร้านหนังสือ ประหลาดใจมากก็ตรงผู้หญิงนั่นเป็นชูการ์เพื่อนเธอ คอยดูเถอะ...พรุ่งนี้ต้องซักให้ขาวโอโม่ แต่...เอ...แทนที่จะเศร้ากลับ...     หรือเธอจะไม่ได้ชอบพี่ธาม...งั้นชอบใครล่ะ....!?!? เอ๋ยว่ามีงานชมรมต้องพิมพ์ให้เสร็จจึงขอปลีกตัวจากโต๊ะอาหาร สาวแว่นโบกมือหยอย ๆ ก่อนกระชับแฟ้มงานฝึกพิมพ์ดีดในอ้อมแขน     “เจอกันหลังพักเที่ยงน้า” เพื่อนซี้ทิ้งท้าย จากนั้นเธอจึงได้แต่นั่งกระพริบตาปริบ ๆ หวาดกลัวอย่างเดียวดาย เมื่อคนเปรียบเป็นฉนวนกันไฟเดินออกไป เท่ากับเหลือแค่เธอกับจินนี่ที่กำลังผุดรอยยิ้มเลศนัยแบบตอนเช้าอีกแล้ว คนเผลอมองรีบกลืนน้ำลายเอื๊อกสยดสยอง พลางหวนนึกถึงประโยคทักทายประหลาด ๆ ตอนเช้า     ‘เมื่อคืนหลังเรียนพิเศษ...จินนี่ไปร้านหนังสือเจอพี่ธามควงสาวด้วยแหละ สาวคนนั้นน่าคุ้นนะ ชูการ์อยากรู้ใช่ป่ะว่าสาวของพี่ธามน่ะใคร ? ’     แค่ฉนวนจากไปไม่ถึงสิบวิ ชูการ์ก็เริ่มได้กลิ่นควันคลุ้ง จินนี่กระเดาะลิ้น เอ่ยว่า...     “ชมรมพิมพ์ดีดงานเยอะ แล้วที่ชมรมศิลปะของชูการ์ล่ะ ? ”     “ปกะ...ปกติดีจ้า เรื่อย ๆ แหละ เหอ ๆ ๆ ” ชูการ์รวบช้อนส้อมทำอิ่ม แล้วขยับเตรียมลุกหนีจากปัญหา “คือว่าอิ่ม...”     เพื่อนซี้ไม่ปล่อยชูการ์ล่องหนหายตัวหลบหนีสบายด้วยการยื่นมือล็อกจานข้าวเธอกดไว้กับโต๊ะ ต่อด้วยคำพูดยาวเหยียด “ทีตอนก่อนสมัคร ชูการ์เอาแต่พูดถึงชมรมศิลปะทุกวัน...วันละหลายรอบ เอ พอหลังไปเรียนกลับรูดซิปปากเงียบเชียบ....หรือกำลังปิดบังอะไรน้อ”     ชูการ์สะดุ้งโหยง “ไม่เค้ยไม่เคย ๆ คิดมากไปป่ะ”     “เล่ามาซิจ้ะชูการ์ เรื่องที่ตัวเองไปเดินหนุงหนิงกะพี่ธามของเค้า” จินนี่ซัดตรงประเด็น     “เอ๊ะ”     สมองสั่งทันทีว่าห้ามพูด...ห้ามปริปากอะไรออกมาทั้งนั้น ก่อนเจ้าตัวจะนึกแผนการณ์ได้แผนหนึ่ง ที่ต้องอาศัยยาลดกรดอีโนมะนาวที่พกติดเป้     “จินนี่ดูสิ โน่น....ยูเอฟโอ” ชูการ์เริ่มแผนโดยชี้มือใส่เพดานโรงอาหาร แผนการณ์สุดงั่ง....แต่น่าจะเป็นแผนดีที่สุดวินาทีนี้นะ แถมยัยจินนี่ก็หลงกลมองตามอีกต่างหาก อาศัยจังหวะนี้แหละเปิดซิป หยิบซองอีโนฉีกกรอกปากแล้วฟุบหน้าแทบโต๊ะทำสลบเหมือด หูก็ได้ยินเสียงจินนี่งึม ๆ งำ ๆ เรียกชื่อเหมือนกันแต่ไม่ใส่ใจ...เสียงที่ได้ยินค่อย ๆ ไกลห่างออกไป...     “...ยังไม่ตายใช่ไหม ? ” ทันทีที่ปรือตาขึ้น สีหน้าวิตกกังวลของเพื่อนก็จ่อตรงปลายจมูก พร้อมด้วยกลิ่นเมนทอลจากขวดพิมเสนน้ำ คนแกล้งสลบจนเผลอหลับทึ่งตัวเองนิด ๆ ที่หลับได้ทั้งมีฟองอีโนฟูมปาก     “ยังไม่ตายจริงแหละเพื่อนเลิฟ คะ...เค้านึกว่าตัวเองน้ำลายฟูมปากตายจริง ดีที่เห็นมือกำซองอีโน เผลอหลับจริงอ้ะ”     “...หลับ...เหรอ...สงสัยเมื่อคืนนอนดึกมากไปเลยเบลอ ๆ ๆ ” รับทิชชู่จากเพื่อนมาเช็ดรอบปาก แต่ว่าการหลับเพื่อหลบหนีปัญญานั้นไม่ได้ผล...พอฟื้นก็ถูกคนสงสัยเซ้าซี้เหมือนเก่า     “ตกลงเป็นอะไรกับพี่ธามแน่ ๆ ใช่ไหม”     ชูการ์รีบฟุบหลับหนีปัญญาอีกรอบ คราวนี้เลยถูกจินนี่เขย่าตัวแรง ๆ พร้อมกับขู่ “ถ้ายังหลับไม่ตื่น ทีนี้จินนี่ไม่เขย่าละนะ แต่จะวิ่งไปหาเจ้าชายมาแบกไปส่งห้องพยาบาลแทน”     “อยู่แถวนี้ด้วยเหรอ...เจ้าหมอนั่น !” ชูการ์ลุกเหมือนติดสปริง โวยวายลั่น “ไม่น้า...ไม่เอาอย่าเรียก”     คนเซ้าซี้ตบมือดีใจที่ได้เห็นปฏิกิริยา     “ว้าว..เลิศ นี่ชูการ์เรียกพี่ธามว่าหมอนั่น กรี๊ด แล้วพี่เค้าเรียกตัวเองว่าไรอ่ะ”     “เรียกยัยตะ..เฮ๊ย...เรื่องไม่ใช่อย่างที่แกคิดหรอกจินนี่” ชูการ์สะบัดหน้ามองซ้ายขวาอย่างหวาด ๆ  ก่อนพ่นลมหายใจยาวเมื่อแลไม่เห็นเจ้าต่างดาวแม้แต่เงา จึงหันไปเล่นงานคนกุเรื่อง     “ตกลงเรื่องธามนี้ขู่ใช่ไหม โอ๊ย ขืนโผล่...เดี๋ยวเดียวแฟนคลับหมอนั่นได้ตามมาถล่มแน่ ฮือ เค้าไม่เต็มใจเดินด้วยสักนิด เพราะต้นไม้มนตรานั่นแหละ ฮือ ๆ จินนี่อย่าบอกใครเลยนะว่าเฟรมนั่น..เอ๋...อุ๊บ..!”      “งายนะเพื่อนเลิฟฟฟ..ฟ..” จินนี่ตาวาว ชูการ์ยิ้มปุเลี่ยน พลางทบทวนตัวเองว่าเผลอหลุดปากคำไหนออกไปบ้างที่เกี่ยวกับเฟรมกับต้นไม้มนตรา      “อ๋อออ..อ..เดี๋ยวนะ ๆ พอจะประติดประต่อเรื่องได้ละ ตัวเองหลอกเพื่อนอยู่ใช่ม้า ที่บอกว่าไปขอพรต้นไม้มนตราเพราะอยากเข้าชมรมศิลปะ แต่ที่จริง...แอบขอพรเรื่องความรักเพราะแอบรักพี่ธาม แหม ปากบอกไม่เต็มใจไหงแก้มแดงอย่างนั้น ฮิฮิ เจ้าชายกุหลาบสีฟ้าเชียวนะเพื่อนเลิฟฟฟ..ฟ”     “เหอะ ๆ...เหรอ....คงใช่มั้ง” หรือไม่ก็ดีกว่าปะติดปะต่อแบบอื่น     “งั้นเค้าไปขอพรบ้างดีกว่า อิอิ ไหน ๆ...คายออกมาให้หมดซิชูการ์ นิยายรักผ่านต้นไม้นั่นน่ะ”     เธอรู้ว่าโกหกไม่ดี แต่นาทีนี้ชีวิตไม่มีหนทางให้เลือกมากนัก เลยจำใจแต่งเรื่องปลอม ๆ จากเค้าโครงจริงว่า จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 22:21:09

ความคิดเห็นที่ 4 “ชูการ์...ชอบพี่เค้า พอดีจินนี่บอกวิธีขอพรให้สมปรารถนา ระหว่างศิลปะกับพี่ธามแล้วรักศิล...เอ๊ย พี่ธามมากกว่า เลยพุ่งตรงขอพี่ธามจากต้นไม้ ขอเสร็จก็เจอเฟรมเลย เฟรมสีน้ำมันนั่นน่ะของพี่ธามนะ พี่เค้ามาตามคืนทีนี้เลยรู้จักกัน (ตามคืนโดยการด่าและขู่จะบึ้มชูการ์จากในเฟรม) ไม่นานพี่เค้าก็ขอคบ ฟังดู..เอ่อ...เหมือนปาฏิหาริย์แต่ของจริงจ้า (ปาฏิหาริย์จากนรก) จะ...จินนี่พูดว่าจะขอพรบ้าง อืม (ไม่)ขอพรให้สมหวังกับพี่วินธัยใช่ไหม (อย่าเชียวนะแก๊...เพราะมันเป็นเอเลี่ยนดาวเลี่ยน ๆ) ”     “ขออุบ เรื่องนี้เค้าขออุบทำโทษคนใจร้ายแบบชูการ์บ้างดีกว่า” จินนี่แกล้งคว่ำมุมปากโกรธ ๆ พอเหล่ตาเห็นเพื่อนหน้าจ๋อยค่อยยิ้มโชว์ลวดดัดฟัน เอ่ยร่าเริง “ล้อเล่น...เค้าขอสมหวังค่อยสารภาพอย่างชูการ์เท่านั้นแหละ”     “ชูการ์ขอโทษที่ไม่ได้บอก”     “ไม่เป็นไร ๆ” เพื่อนซี้คนสนิทส่ายหน้า อธิบายเหตุและผลว่า “...แค่เรื่องรักธรรมดา ๆ ยังพูดลำบาก นี่ฝ่ายตรงข้ามชูการ์เป็นพี่ธามเชียว หนุ่มคนเดียวกับที่เพื่อนเกือบทุกคนกรี๊ด ประกาศตัวเป็นแฟนคลับเดนตายทั้งนั้น ต่อให้จินนี่เป็นชูการ์ก็ไม่กล้าพูด กลัวถูกด่า ง่า... ไม่ต้องห่วงทางหมิงและแฟนคลับทั้งหลายหรอกนะ เค้ารับประกันจะเก็บเป็นความลับสุดยอดกระทั่งชูการ์หรือพี่ธามคิดเปิดเผยเอง เออนี่...เก็บจานข้าวเสร็จแวะสุขากันหน่อยได้ป่ะ” จินนี่ยกมือตีพุงปุ ๆ บอกเป็นนัย ชูการ์ผงกหัวรู้ ลุกตามเพื่อนอย่างว่าง่าย     เพื่อนซี้พาชูการ์เดินเรื่อยไปจนถึงสุขาฝั่งตะวันออก ที่นี่คนจะค่อนข้างบางตาเพราะเลยเดินเลยไปก็มีแค่แปลงเกษตร มาถึงจินนี่ก็แล่นปรู๊ดเข้าส้วมปิดกระตูดังปัง ปล่อยเธอยืนฆ่าเวลาด้วยการสังเกตท้องฟ้ามองเมฆรูปทรงแปลกประหลาด ฝั่งโน้นมีเมฆก้อนปุยทรงแหลมคล้ายยอดเขา เมฆอีกก้อนตรงโน้นหน้าตาเหมือนข้าวปั้น ไม่สิ...เหมือนรูปหัวใจคว่ำมากกว่า นึกคำว่าหัวใจขึ้นมาได้ คำนั้นก็ลิ้งค์ใบหน้ามนุษย์ต่างดาวแว่บเข้ามาในห้วงคิด ได้ยินเขาเอ่ยเสียงทุ้มว่า     “ยืนทำอะไรตรงนี้หืม...ยัยเตี้ยชูการ์”     น่าแปลกที่เอเลี่ยนในภาพจินตนาการขยับริมฝีปากไม่ตรงคำพูด ชูการ์ขมวดคิ้ว ยกมือตบแก้มสองข้างเรียกสติสตัง พร้อมกำจัดหน้านายธามตัวร้ายนั่นออกจากหัวด้วย     “ใครว้า...น่ารักใช่ย่อยไอ้ธาม” ใครสักคนแถวนี้พูดกับ... ธาม     “ใครเสือกจีบเจอศอก คนนี้แฟนข้าเว้ย”     เอ่ยคำว่าแฟนจบปุ๊บก็ได้ยินเสียงเฮสนั่น ชูการ์ลดมือลงจากสองแก้ม เหลือบตามองรอบ ๆ ก่อนหันไปเจอตาคู่ซึ้งที่ไม่ใช่ภาพฝัน เขา...เอเลี่ยนรูปงามราวเทพบุตรมองตรงมายังเธอท่ามกลางเสียงล้อเลียนของกลุ่มเพื่อน เสียงกรีดร้องของกลุ่มสาว ๆ     “อ้าว...เอ๊ะ...นาย ? ”     “อย่าบอกนะว่า....เธอเอ๋อซะจนเพิ่งสังเกตเห็นฉัน” เขาเก๊กหน้าบึ้งชวนหมั่นไส้ “หน้าซีด ๆ...เธอ...ไม่สบายรึเปล่า ? ”     “ฉันเหรอป่วย...” ชูการ์หันนิ้วใส่ตัวเอง เอเลี่ยนตรงหน้าคือเขาตัวจริงไม่ใช่ฝัน แน่ล่ะ เพราะธามในความทรงจำไม่เคยพกเพื่อนมาเยอะขนาดนี้ ธามรี่เข้ามาดักหน้า ก่อนยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาวนเวียนใกล้ ๆ  ชูการ์ร้อนวูบ มึนศีรษะ เอเลี่ยนธามยกมือไล้แก้มเธอบาง ๆ  ได้ยินเสียงแซวจากเพื่อนเขา ตามด้วยเสียงกรี๊ดวี๊ดว๊ายของสาว ๆ สามสี่คนแถวนั้น เสียงค่อนข้างดังก็จริง แต่หูเธอกลับอื้ออึงไปด้วยเสียงเต้นหัวใจ     “คนพวกนั้นเป็นมนุษย์ต่างดาวทั้งหมดหรือ ? ” หลุดปากถามคำถามอย่างนั้น มีหวังถูกปากเสีย ๆ ด่ากลับมาแน่ แล้วก็จริงดังคาด     “ไม่สบายแล้วยังมีปากถามเรื่องพรรค์นี้อีกนะ ที่ยืนอยู่ชาวโลกหมดนั่นแหละ ฉันคบเป็นเพื่อน ไม่ได้คบเอาไว้ผัดพริกขิงหรอกน่า...วางใจได้” เขาเลื่อนมือจากไล้แก้มไปแตะหน้าผากวัดไข้ บ่นงึมงำ “ฉันไม่ถนัดมือ ขอวัดจากหน้าผากหน่อยเถอะ”     “วัด ? ” ไม่ทันทำความเข้าใจหรือปฏิเสธ มือธามก็ปัดผมปรกหน้าผากเธอออก เลื่อนใบหน้าหล่อเข้าใกล้ 7 เซ็น...4....3...  เมื่อหน้าผากมนุษย์ต่างดาวแตะหน้าผากชูการ์ ปฏิกิริยาร้อนวูบวาบก็แผ่ไปทั่วหน้าทันที     “ตัวเธอร้อนนิดนึงหนิ”     “ธามโว๊ย...ระวัง ‘จารย์โสภาสอยคู่เอ็งไปปั้มลายนิ้วมือที่ฝ่ายปกครองนะเว้ย โทษฐานเล่นเลิฟซีนกันหน้าส้วม” เพื่อนอีกคนตะโกนมา เสียงอื้ออึงของใจชูการ์กลบบรรยากาศรอบตัวหมดจริง ๆ  ว่ากันตามตรงคือ...ในความรู้สึกกางกั้นทุกคนออกหมด โลกทั้งโลกเวลานี้เหลือเพียงเธอกับธาม     นะ...น่ากลัว !     เธออุทานดังลั่นใจ ก่อนตัดสินใจผลักอกคน..เอ่อ เอเลี่ยนร่างสูงออกไปห่าง ๆ     “วัดไข้ทำไมยะ ก็ฉันไม่ได้ป่วย”     “โกหก หน้าผากเธอร้อนกว่าปกติจริง ๆ นะ” ใบหน้าหล่อหงุดหงิดเพราะถูกขัดใจ     “นายเอาตรงไหนเทียบว่าปกติ หน้าผากนายน่ะเหรอ บ้า ๆ ๆ  ป่วยจริงฉันต้องรู้ตัวแล้ว นายช่วยกลับ ๆ ไปกับเพื่อนนายซะเหอะ ประเดี๋ยวแฟนคลับนายก็พากันแห่มา ทีเนี้ยฉันจะซวย แล้วเพื่อนฉันคงใกล้ออกมาจากห้องน้ำแล้ว ถ้าฉันป่วยจริงจะให้มันพาไปละกัน”     “เพื่อนผู้หญิงผู้ชาย ? ” ธามถามเสียงขุ่นจัด จนคนฟังอย่างชูการ์คิดว่าเจ้ามนุษย์ต่างดาวตรงหน้าต้องสับสนคำแปล ‘แฟน’ ระหว่างคำว่า ‘คนรักกัน’ กับ ‘นักโทษ’ แน่แท้ เธอจึงได้แต่ถอนใจ อธิบายว่า     “ผู้หญิงสิ...ก็เพื่อนฉันคนที่เป็นแฟนคลับนายชื่อจินนี่คนนั้นไงล่ะ ที่นายเคยเจอ เอ้อ ตอนนี้ไม่รู้เป็นตายร้ายดีไงในส้วม...นานออกเหลือเกิน ตกคอห่านจมส้วมตายรึเปล่าไม่รู้”     คนฟังพยักหน้าพึงพอใจ ไม่มีการซักต่อ เปลี่ยนเป็นบอกแผนการณ์ต่อไป “เข้าใจละ งั้นหมดคาบห้าฉันจะโทรไปถามอาการเธอ”     “อือ ทำไงก็ทำเหอะ...ฉันมีสิทธิ์คัดค้านด้วยหรือ”     “ก็ไม่มีอ่ะดิ” ธามยอมรับเต็มปากเต็มเสียง ตาซึ้งสานสบตาเธออย่างมีความหมาย (ปัญหาคือความหมายอะไรเธอก็คร้านจะเดา สมองสั่งให้เดาทางหมอนี่ร้ายไว้ก่อน) บังคับยัดอะไรบางอย่างใส่มือชูการ์ก่อนผละไป “เอ้า...กินอะไรหวาน ๆ ซะบ้าง เผื่อจะมีแรง”     แววตาเชือดเฉือนราวกับลูกธนูของกลุ่มสาวสาวสาวหน้าสุขายังคงพุ่งตรงเข้าทิ่มแทงชูการ์แม้ธามจะเดินห่างไปนานแล้ว คำสบถต่าง ๆ นานาของกลุ่มสาว ๆ ปลิดปลิวมาตามลม ไม่ว่าจะ...ชูการ์ไม่เหมาะสมด้วยประการใดใดทั้งปวงกับเจ้าชายกุหลาบสีฟ้า เธอเป็นแค่ของเล่นและทำนายว่าไม่นานต้องถูกเขี่ยทิ้ง บอกว่าเธอตาโตเกินไป ปากนิดจมูกหน่อยดูสยองขวัญเหมือนตุ๊กตาบลายธ์     “เฮ้อ...สุขานี่มันสุขีจริงจริ๊ง อัจฉริยะคนไหนน้อช่างคิดช่างประดิษฐ์คอห่านขึ้นมาบนโลก โอ ช่างเป็นนวัตกรรมแห่งมนุษยชาติโดยแท้ ขอโทษน้าที่ปล่อยให้ยืนคอยนานไปหน่อย อ้าว...ทำไมยืนเป็นหมาซึมงั้นล่ะชูการ์ อยากถ่ายหนักบ้างเหรอ ข้างในว่างทุกห้อง...ไปสิ ! ” พอเพื่อนสนิทชูการ์โบยบินออกมาจากห้องน้ำสีหน้าปลอดโปร่งโล่งสบาย เจ้าของแววตามุ่งร้ายทั้งหลายจึงค่อย ๆ ล่าถอย     “เค้ามองอะไรกัน” จินนี่ที่เพิ่งสังเกตเห็นเอ่ยถาม ชูการ์ส่ายหน้าทำไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนแบมือซึ่งกำเอาไว้ออกดูของที่ธามยัดให้ มันคือลูกอมห่อกระดาษสีท้องฟ้าสองเม็ด กระดาษห่อมีข้อความว่า...     “ลูกอมรสชาติความรักกลิ่นครีมโซดา...เหรอ ? ”     “ลูกอมรสชาติความรักกลิ่นครีมโซดา...” จินนี่ฉวยไปเม็ดหนึ่งจากสอง แกะแล้วส่งเข้าปาก “ว้าย น่ารักได้อีก ซื้อจากไหนมาล่ะตัวเอง หวาน....หวานมากเลยชูการ์ลองสิ”     “กะ...กินแล้วไม่รู้สึกเจ็บตรงไหน ปวดตรงไหน ยัง...ยังไม่ตายใช่ป่าวจินนี่” ชูการ์หน้าปุเลี่ยน จ้องลูกอมห่อสวยเจ้าปัญหาแต่หวานมากด้วยความมั่นใจเท่ากับ 0     “บ้า ยัดใส่ปากเสร็จค่อยพูดให้สงสัยในความปลอดภัย ดีเหลือเกิ๊นยัยชูการ์ ไหน ๆ ห่อลูกอมติดฉลากอย.หรือผู้ผลิตไว้รึเปล่า เอ เขียนว่าผลิตที่ดาวมาจอก้า...ที่ไหนหว่า แต่ก็น่าสนุกดีน้า เสียดายที่มีสองเม็ด ไม่งั้นจินนี่อยากลองให้เอ๋ยอมดู อมแล้วยัยนั่นอาจอุทานว่า...จืดชะมัดก็ได้”     “ไหงงั้นล่ะ”     “จ้องอยู่แบบนั้นคงรู้รสชาติหรอกตัวเอง แกะห่อสิแล้วอมดูหน่อย” จินนี่แกะห่อลูกอมเม็ดที่เหลือ จากนั้นคะยั้นคะยอเธอให้ทดลองรสชาติ     “ไม่ตาย...จริง ๆ ใช่ไหม” ชูการ์แหยง ตามองลูกอมสีฟ้าเหลือบมุก     “ตาย...คิดซะว่าตายด้วยกัน เอ้า” จินนี่ไม่พูดเปล่าแต่ดันมือชูการ์ป้อนลูกอมใส่ปากสำเร็จ “หวาน...หวานใช่ไหมตัวเอง ต้องหวานอยู่แล้วเพราะมีความรักอยู่นี่นา...”     “เกี่ยวอะไรกับความรักล่ะ” คนถามคำถามหลับตาปี๋ ลูกอมที่ธามให้มานั้นรสหวานสนิท หวานกว่าน้ำตาลบนโลกเป็นสิบ ๆ เท่า ถึงว่า...นายคนให้ถึงไม่ถูกกับของเผ็ด ไม่ถูกกับผัดพริกขิง !     “อ้าว ก็ในห่อมีคำเตือนระบุไว้ว่า ‘ลูกอมชนิดนี้ปรุงด้วยมนตราสำหรับผู้มีรัก คนปฏิเสธรักและอกหักไม่ควรบริโภคเพราะรสชาติจะกลายเป็นจืดและขมได้ ปล. ระดับความหวานขึ้นกับบริมาณความรักในใจ’ ฟังชัดไหมชูการ์”     รสชาติความรัก...กับผู้มีรักอย่างนั้นหรือ ว่าแต่ว่าความรักมันคือความรู้สึกแบบไหนกัน หวาน ๆ เหรอ ? ::ติดตามต่อบทที่ 8:: จากคุณ : citrus_tree เขียนเมื่อ : 22 พ.ค. 54 22:25:06