Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
[ซีรีส์พระจันทร์] นิมิตแสงจันทร์ - บรรพที่ 11 ติดต่อทีมงาน

 

“เอ้อ...” ชายหนุ่มครางออกมา ด้วยอาการตะลึงค้าง 


ไอร้อนจากลมหายใจของหญิงสาวกระทบเข้าที่ผิวหน้า  จมูกหล่อนคลอเคลียอยู่ที่
แก้มเขานี่เอง  ในขณะที่ริมฝีปากของเขาอยู่ห่างจากหูหล่อนไม่ถึงสองเซนติเมตร 
ใกล้จนได้กลิ่นกายหอมกรุ่น  หล่อนเองก็คงตกใจไม่น้อยเช่นกัน  แต่ครู่ต่อมา
ร่างนุ่มนิ่มนั้นค่อยคลายวงแขนที่กอดก่ายเขาเอาไว้ 


ภามินจึงยันร่างของตนขึ้นจากหล่อน  แต่ต้องชะงักค้างไว้แค่นั้นมิได้ลุกออกไปในทันที 
เมื่อมองเห็นใบหน้าสะคราญโฉมนั้นชัดเจน  ดวงตาสีน้ำผึ้งของหล่อนมิได้หลบสายตาเขา 
ต่างก็จ้องมองซึ่งกันและกันนิ่งค้างไปชั่วขณะ  จนหล่อนเป็นฝ่ายรู้สึกตัวก่อน  นวลแก้ม
ที่พราวไปด้วยหยาดน้ำแดงก่ำขึ้นมา  และยิ่งเมื่อหยดน้ำจากใบหน้าและเรือนผมของ
ภามินหยดลงไปสัมผัสผิวหล่อน  มันราวกับรับรู้ความเขินอายนั้นจนแทบระเหยไปทันที


“ฉันหนัก...คุณจะลุกได้หรือยัง?” เสียงหวานๆ ดังอยู่ข้างหู  เป็นเหตุให้เขารีบผุดขึ้นทันที 
แล้วเอื้อมมือดึงหล่อนขึ้นมาด้วยกัน


“ขอโทษนะครับ...ผม..ไม่ได้ตั้งใจ คุณ..เอ้อ บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”


“ฉัน...?” หล่อนทวนคำคล้ายจะทบทวนเหตุการณ์ 


“คิดว่าไม่ค่ะ...อุ๊บ!” แต่แล้วก็นิ่วหน้าลง เมื่อพบว่าตนเองไม่อาจยืนได้อย่างมั่นคง


“เป็นอะไรไป? เจ็บตรงไหนครับ?” น้ำเสียงของหนุ่มรูปทองเป็นห่วงเป็นใยนัก
จนหล่อนรู้สึกอบอุ่น


“คิดว่าขา...เมื่อกี้ตอนคุณโถมตัวมา ฉันเสียหลัก...คงแพลง” ฟังคำตอบแล้วร่างสูงก็ทรุดตัวลง
คุกเข่าเบื้องหน้าหล่อนทันที 


“ข้างนี้ใช่ไหม?” เขาดึงมือหล่อนมาวางไว้ที่ไหล่ของตนให้ใช้เป็นที่ยึดเกาะ  แล้วจึงยกข้อเท้า
บอบบางนั้นขึ้นสำรวจ


“เจ็บมากไหม?”  ดวงตาคมมองหล่อนด้วยแววตาที่ทำให้แทบลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ


“นิดหน่อย” ศิตาภานิ่วหน้าตอบ


“ท่าจะไม่นิดหน่อย   ไปหาหมอกันดีกว่า”


“ฉันไม่ได้เป็นอะไรขนาดนั้นหรอก”


“อย่างน้อยก็ร้านขายยา ซื้อผ้ายืดมาพันแก้ขัดยอกเสียหน่อย”  หญิงสาวนึกภาพตนเอง
ไปยืนโยงโย่เป็นกระต่ายขาเดียวในร้านขายยาแล้วก็ปวดขมับ


“หาหมอก็ได้”


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ภามิน ชลันธีร์  นั่งอยู่เบื้องหน้าหล่อนนี่เอง ใกล้เพียงแค่เอื้อมมือไปก็สัมผัสได้ ดวงหน้าเขา
เกลี้ยงเกลาเนียนสะอาด ทั้งปาก จมูก ดวงตา ทุกสิ่งดูเหมาะเจาะลงตัวไปเสียหมด 
เขาดูดี..ดีจนเหมือนงานศิลปะสวยๆ สักชิ้นมากกว่าจะเป็นมนุษย์จริงๆ  หากว่า
เมื่อครู่ใหญ่ก่อนหน้านี้หล่อนไม่ได้โอบกอดเขาเอาไว้ด้วยแขนของตนเอง  ไม่ยินเสียง
หัวใจอันร้อนผ่าวเต้นผ่านทรวงอกมาให้ได้ยิน  ศิตาภาอาจจะคิดว่าหล่อนกำลังฝัน
อยู่ก็ได้..


แต่ภามินมิได้รับรู้ในสิ่งที่ศิตาภากำลังครุ่นคิด  นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจนใสเหมือนลูกแก้วนั้น
จ้องมองหญิงสาวมาครู่หนึ่งแล้ว  หล่อนสวยแม้ในยามที่เปียกโชกก็ยังคงน่ามอง  แต่เวลานี้
ตัวหล่อนแห้งสนิท เปลี่ยนเสื้อผ้าไดร์ผมใหม่แล้ว  ยิ่งดูดีกว่าเดิมนัก...แต่ถ้าถามใจล่ะ
ก็เขาชอบหล่อนตอนเปียกมากกว่า  นอกจากแลดูสวยตามธรรมชาติแล้ว  น้ำพวกนั้น
ยังช่วยรั้งเสื้อผ้าให้แนบชิดเรือนกาย  จนแนบร่างอรชรอ้อนแอ้นชวนมองเสียนี่กระไร


  ทว่าตอนนี้สาวสวยกำลังจ้องหน้าเขาแบบไม่กระพริบตาเลยก็ว่าได้  แต่มันหาใช่นัยน์ตา
ของสาวน้อยช่างฝันที่มีต่อชายหนุ่ม  ไม่ใช่สายตาที่กำลังทอดสะพานเชื่อมความสัมพันธ์
 แต่นัยน์ตาคู่สวยของหล่อนจ้องมองเขาราวกับจะค้นอะไรบางอย่าง  อย่างกับว่าถ้า
ละสายตาไปแล้วเขาจะละเหยเป็นไอฝุ่นไป  จนเขาเสียอีกที่เป็นฝ่ายเขิน


“เรายังไม่รู้จักกันเลย...แนะนำตัวกันก่อนดีไหมครับ?”

 


 

จากคุณ : แก้วกังไส
เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 54 15:16:22




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com