ความคิดเห็นที่ 1 นายบริบูรณ์ยอมรับแต่โดยดีว่ารู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อได้ยินความต้องการของบุตรสาว พร้อมทั้งเกิดความสงสัย อยู่ไม่น้อยเลยเช่นกันกับสาเหตุที่ทำให้กชกรต้องยอมทิ้งไร่องุ่นที่เธอรักหนักหนาเพื่อหน้าที่การงานในเมืองหลวง อะไรกันแน่หนอที่ทำให้บุตรสาวคนเล็กตัดสินใจอย่างนั้น กลัว... นายบริบูรณ์กำลังรู้สึกอย่างนั้น เขาหวั่นกลัวอยู่ไม่น้อยที่จะปล่อยให้บุตรสาวคนเล็กต้องอยู่ลำพังเพียง คนเดียวที่กรุงเทพฯ เธอโตแล้วก็จริง แต่เพราะเคยเกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นกับบุตรสาวคนโตมาแล้วครั้งหนึ่งนั่นเอง จึงทำให้ความกลัวของคนเป็นพ่อมันถาโถมเข้ามาได้ง่ายและมากกว่าปกติ แล้วจะตัดสินใจอย่าไรดีหนอกับความต้องการของกชกร คนเป็นพ่อกำลังหนักใจอยู่ไม่น้อย “คือบัว... บัวเพิ่งคิดได้ว่าบางทีบัวน่าจะลองทำงานตามได้เรียนมาก่อน บัวจะได้แน่ใจว่าที่จริงแล้วอะไรกันแน่ ที่บัวชอบ” คนกล่าวรู้ดีว่ามันยากที่จะทำให้คนเป็นพ่อเชื่ออย่างนั้น ทว่าเธอก็จนใจกับเหตุผลที่จะหามากล่าวอ้างได้ ในขณะเดียวกันก็ยังรอลุ้นอยู่ว่าเขาจะว่าอย่างไรต่อไป “บัวคิดว่า...” “พอเถอะบัว” ดูเหมือนว่าคนที่กล่าวขัดจังหวะขึ้นมาคงจะหาบทสรุปให้กับตัวเองได้แล้ว และเสียงห้ามนั้น ก็ทำให้หัวใจของกชกรสั่นรัวไม่เป็นจังหวะเพราะยังเดาไม่ออกจริงๆ ว่าคนเป็นพ่อกำลังคิดอะไรอยู่ภายใต้ น้ำเสียงเข้มนั้น “ในเมื่อบัวตัดสินใจแล้ว ก็จงทำตามที่ตัดสินใจเถอะนะลูก” บทสรุปถูกเฉลยออกมา “พ่อโกรธบัวรึเปล่าคะ” “พ่อจะโกรธบัวทำไมล่ะฮึ คนเราย่อมอยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง ย่อมอยากมีทางเดินของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น เราจะไม่มีทางรู้เลยว่าอะไรกันแน่ที่เราชอบ เรารัก จนกว่าเราจะได้ลองศึกษาค้นคว้าหรือลองทำมันกับมือ ของเราเอง” คนกล่าวมีน้ำเสียงราบเรียบยากแก่การคาดเดาความรู้สึกเช่นเดิม แต่มันก็เป็นความจริงในใจ ของนายบริบูรณ์ที่ควรจะบอกออกมา “อีกอย่างก็คือพ่อไว้ใจบัว พ่อคิดว่าบัวคงไม่ไปทำอะไรที่มันเสียหายหรอกใช่ไหม...” !!! คำถามทำให้กชกรสะดุ้งในใจจนอึ้งไป เพราะเธอเริ่มไม่แน่ใจว่าเหตุผลที่แท้จริงของตัวเองนั้นถือเป็นการ ทำอะไรเสียหายอย่างที่คนเป็นพ่อกำลังกล่าวถึงอยู่หรือไม่ “ค่ะพ่อ บัวสัญญาค่ะว่าบัวจะไม่ทำอะไรเสียหาย หรือทำให้พ่อต้องผิดหวัง บัวจะทำเพื่อครอบครัวของเราค่ะ” ท้ายประโยคน้ำเสียงของหญิงสาวมีท่าทีหนักแน่น และนั่นก็คือบทสรุปที่แท้จริงกับภารกิจในครั้งนี้ บัวกำลังทำเพื่อพี่บุษค่ะพ่อ... หญิงสาวเอ่ยบอกได้แต่เพียงในใจ “แล้วว่าแต่ว่าบัวได้งานทำแล้วเหรอลูก” “ค่ะพ่อ บัวได้งานเลขานุการค่ะ” “งั้นก็ดีแล้วล่ะลูก ยังไงก็ตั้งใจทำงานก็แล้วกัน สิ่งที่ยากที่สุดก็คือระยะแรกของการปรับตัวนี่ล่ะ แต่พอผ่าน ไปได้ สักพัก ทุกอย่างมันก็จะลงตัวและเป็นไปตามขั้นตอนของกระบวนการเอง พ่อคิดว่าลูกของพ่อเก่งอยู่แล้ว คงไม่ยากเกินความสามารถแน่ๆ” คำสอนของบิดาทำให้ปลายสายถึงกับหยาดน้ำตารื้นขึ้นมาได้ หากไม่ใช่เพียงเพราะตื้นตันกับคำสอนเหล่านั้น แต่เพียงอย่างเดียวหรอก ความรู้สึกผิดที่มีอยู่ก็มีน้ำหนักอยู่ไม่น้อย “ค่ะพ่อ ขอบคุณค่ะ” กชกรพยายามข่มน้ำเสียงให้ปกติที่สุด “พ่อขา แล้วตอนนี้ไร่องุ่นเป็นยังไงบ้างคะ จะเริ่มเก็บองุ่นที่แปลงริมเขาเมื่อไหร่คะ แล้วคุณธงชัยให้ราคา ดีไหมคะ” ก่อนที่ความตื้นตันใจจะสร้างพิรุธให้กับตัวเอง กชกรจึงต้องรีบเปลี่ยนเรื่องไปก่อน และคำถาม ของบุตรสาวก็ทำให้นายบริบูรณ์รู้ว่าเธอยังรักและยังไม่ลืมไร่องุ่นของตัวเอง “มะรืนนี้ล่ะลูก เรื่องราคาก็ถือว่าไม่เลวนะ คุณธงชัยเขาให้เราอยู่ที่กิโลล่ะ 45 บาท” “ดีใจจังเลยค่ะ ตรงจังหวะราคาขึ้นพอดี” “ตอนแรกพ่อก็ห่วงเรื่องราคาอยู่ แต่คุณธงชัยเค้าก็รับประกันอย่างมั่นเหมาะว่าราคาจะไม่ต่ำกว่านี้แน่ๆ พ่อก็เลยสบายใจ” “ค่ะพ่อ บัวฝากไร่องุ่นด้วยนะคะพ่อ รับรองว่าบัวไม่ทิ้งมันแน่ๆ ขอเวลาให้บัวได้ทำในสิ่งที่ต้องทำก่อนนะคะ” เสียงราบเรียบบอกออกมา ทว่าอย่างน้อยก็โล่งอกและหมดห่วงกับเรื่องของไร่องุ่นไปได้เปราะหนึ่ง “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก พ่อจะดูแลให้ ตั้งใจทำงานให้ดีนะลูก แล้วถ้าเมื่อไหร่รู้แล้วว่ามันไม่ใช่ก็รีบ กลับมาบ้านเรา” “ค่ะพ่อ” หัวใจของกชกรอ่อนแอลงอีกครั้งกับประโยคของปลายสาย “พ่อขา ถ้าอย่างนั้นบัวขอวางสายก่อนนะคะ” หญิงสาวรีบหยุดความอ่อนแอเอาไว้ก่อนที่จะเก็บกลั้น หยาดน้ำตาเอาไว้ไม่ได้ “งั้นดูแลตัวเองด้วยนะยายบัว” “ค่ะพ่อ พ่อก็เหมือนนะคะ สวัสดีค่ะ” การสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างสองพ่อลูกจบสิ้นลงแล้ว กชกรค่อยๆ เอนกลายพิงกับพนักของ โซฟานุ่มอีกครั้ง ยิ่งได้สนทนากับผู้เป็นพ่อมากเพียงใด ความรู้สึกคิดถึงพ่อ คิดถึงบ้าน คิดถึงไร่องุ่น รวมถึงทุกๆ อย่างที่เชียงใหม่มันก็ยิ่งเพิ่มทวีมากขึ้นจนต้องบอกตัวเองให้เร่งทำภารกิจสำคัญให้ เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุด บัวขอเวลาไม่นานหรอกค่ะพ่อ บัวขอทำเพื่อพี่บุษก่อนนะคะแล้วบัวจะรีบกลับไปเป็นบัวคนเดิม... ******** และแล้วการทำงานวันแรกของอดีตสาวชาวไร่องุ่นก็มาถึงจนได้ ก๊อกๆๆ...  เสียงเคาะประตูห้องทำงานของชวาลดังขึ้นก่อนที่พนักงานสาวฝ่ายบุคคลนามว่าราตรีจะก้าวเข้ามา พร้อมกับรอยยิ้ม ชวาลยิ้มตอบกลับไปให้เพราะรู้ดีว่าเธอมาเพราะจุดประสงค์ใด “คุณชวาลคะ ดิฉันพาเลขาคนใหม่มารายงานตัวค่ะ” คำบอกเล่าทำให้รอยยิ้มของชวาลเผยกว้างขึ้นมากกว่าเดิม พร้อมๆ กับคนสำคัญที่เขากำลังรอคอยอยู่ได้ก้าวตาม เข้ามาและนั่นทำให้อากัปกิริยาของเจ้าของห้องต้องเปลี่ยนไปเป็นการอ้าปากค้างเพราะความตะลึงงัน อึ้ง... ชวาลบอกตัวเองถึงความรู้สึกที่กำลังเผชิญอยู่ “คุณบัว...” ชวาลดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีทั้งที่ยังอ้าปากค้างอยู่ หญิงสาวในชุดแซคสีน้ำเงินเข้มยิ้มให้ก่อนจะประนมมือไหว้ทักทายเจ้านายคนใหม่ เธอรู้ดีว่าอาการ ที่ชายหนุ่มกำลังแสดงอยู่คงเกิดจากความประหลาดที่ได้เห็นภาพลักษณ์ใหม่ของตน กชกรตัดสินใจให้ช่างผมตัดผมอันยาวสลวยของตนให้สั้นแค่ท้ายทอยและซอยไล่ให้ด้านหลังโค้งทุยเป็นทรง ส่วนด้านหน้าตัดเป็นหน้าม้ายาวเสมอคิ้วให้รับกับใบหน้ารูปไข่ที่วันนี้ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางที่เข้มหนา ที่สุดในชีวิตก็ว่าได้ ตอนแรกหญิงสาวไม่มีความมั่นใจกับภาพลักษณ์ใหม่นี้เลย ทว่าเมื่อได้ยินคำชมจากสว่างตั้งแต่เมื่อวาน รวมถึงในเช้าวันนี้ เธอก็เริ่มมีความมั่นใจมากขึ้นกับรูปลักษณ์ที่เปรี้ยวบาดใจนี้ คนเป็นเจ้านายยังไม่หายตะลึงกับการเปลี่ยนแปลงของกชกร และยังคงจดจ้องเธอจนตาแทบไม่กระพริบ “เอ่อ... ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ” ราตรีบอกลา ทว่ากลับไม่ได้รับความสนใจจาก ชวาลเลยสักนิด เธอจึงหันไปสนใจที่พนักงานคนใหม่แทน “ตอนเย็นไปหาพี่ที่แผนกบุคคลด้วยนะ พี่ต้องแนะนำหนูในเรื่องกฎระเบียบอื่นๆ เพิ่มเติมด้วย” “ค่ะพี่ราตรี” จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 54 16:37:20

ความคิดเห็นที่ 2 และแล้วภายในห้องก็เหลือเพียงเจ้านายและเลขาสาวคนใหม่ ทว่าอาการของชวาลก็ยังไม่ดีขึ้น เขายังไม่หาย ตะลึงในความสวยงามตรงหน้าเลยสักนิด และแม้ว่าความสวยงามนั้นจะได้เปลี่ยนแปลงไปเยี่ยงสาวทำงาน สมัยใหม่ที่แลดูคล่องแคล่ว มั่นใจ แต่รอยยิ้มพิมพ์ใจที่ส่งมาให้นั้นก็บ่งบอกได้ดีว่าเธอคือกชกรคนเดิม “มองอะไรคะเจ้านาย หรือว่าลุคใหม่ของบัวดูไม่ดีหรือไงคะ” เอ่ยแล้วก็ทำท่าก้มมองสำรวจตัวเองอีกครั้ง และนั่นทำให้ชายหนุ่มเริ่มได้สติคืนมา “ป่ะ... เปล่าครับ คุณบัวยังสวยและดูดีมากครับ” คำชมทำให้หญิงสาวเกิดอาการเขินอายน้อยๆ ขึ้นมา “แล้วคุณชวาลชอบไหมคะ” คนถามจ้องตาเขาอย่างไม่กลัว ทั้งที่ในใจไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลย นี่เธอต้องทำขนาดนี้เลยเหรอกชกร... ความไม่มั่นใจยังคอยส่งคำถามย้ำเตือนอยู่ตลอดเวลา และด้านของชวาลเอง ก็มีความไม่มั่นใจเข้ามาทักทายเช่นเดียวกันกับสายตาหวานหยาดเยิ้มปานน้ำผึ้งนั้น ให้ตายซิ... ผมไม่ชอบให้คุณส่งสายตาแบบนี้ให้ผมเลยกชกร แม้มันจะมีเสน่ห์จนปฏิเสธไม่ได้ แต่ผมก็ไม่อยาก ให้คุณทำแบบนี้อยู่ดี ผมอยากจะบอกคุณเหลือเกินว่านอกจากผมแล้ว คุณอย่าไปส่งสายตาแบบนี้ให้กับใครอีก แต่จะห้ามได้อย่างไรเล่า จะใช่สิทธิ์อะไรห้าม สิทธิ์ของความเป็นเจ้านายงั้นหรือ “ว่าไงคะ” หญิงสาวทวงถามคำตอบอีกครั้ง ทำให้คนถูกถามถึงกับสะดุ้งในใจ “ชอบ ชอบซิครับ” “ค่อยยังชั่วหน่อยค่ะ ถ้าคนอื่นไม่ชอบ บัวคงไม่ว่าอะไร แต่ถ้าเจ้านายของตัวเองไม่ชอบล่ะก็ บัวคงรู้สึกไม่ดี เอามากๆ ฮึฮึฮึ” กชกรใส่เสียงหัวเราะสร้างจริตเข้าไปด้วย “ว่าแต่ เจ้านายพร้อมจะสั่งงานและสอนงานเลขาใหม่คนนี้หรือยังคะ” “พร้อมแล้วครับ เชิญคุณบัวมานั่งที่ตรงนี้ก่อนดีกว่าครับ” ชวาลผายมือเชื้อเชิญไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามตัวเอง “อ้อ บอกไว้ก่อนนะครับว่าทำงานกับผมห้ามบ่นว่างานหนักนะครับ ไม่งั้น มีการหักเงินเดือนเกิดขึ้นแน่ๆ ฮึฮึฮึ” ชายหนุ่ม เอ่ยเย้าเมื่อกชกรนั่งลงแล้ว “แหม... แค่วันแรกก็จะหักเงินเดือนแล้วหรือคะเจ้านาย แต่รับรองว่าเลขาคนนี้ไม่มีทางถูกหักเงิน เดือนแน่ๆ ค่ะ” “งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่าครับ เดี๋ยวผมจะบีฟให้ฟังนะครับว่าเลขาของผมต้องทำอะไรบ้าง” การเรียนรู้งานของกชกรเริ่มต้นขึ้นพร้อมๆ กับการเริ่มต้นของความใกล้ชิดสนิทสนมระหว่างเจ้านายและ เลขาสาวที่ค่อยๆ มากขึ้นอย่างที่ต่างฝ่ายต่างต้องการ เพียงแต่ต่างจุดประสงค์กันเท่านั้น การตอบรับกับคำอธิบายที่ดีของหญิงสาวก็ทำให้ชวาลรู้สึกทึ้งในตัวเธอมากขึ้น เธอไม่ได้สวยแต่เพียงภายนอก ทว่าเธอก็มีความเก่งและฉลาดในการเรียนรู้มากด้วยเช่นกัน และนั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกได้ว่าคิดไม่ผิดจริงๆ ที่ใช้เส้นสายนำกชกรเข้ามาเป็นเลขาของตน “และงานอย่างสุดท้ายที่คุณบัวต้องทำก็คือ...” เขาค้างประโยคไว้ จนกชกรอยากรู้จนต้องทวงถามออกมา “อะไรหรือคะ” “คือคุณบัวต้องไปทานอาหารกลางวันเป็นเพื่อนผมไงครับ” คนกล่าวยิ้มกว้างและทำท่าทะเล้นยียวน ไปอย่างนั้นเอง “จำเป็นด้วยหรือคะ” กชกรทำท่ายียวนตอบโต้ “จำเป็นซิครับ เพราะเราจะได้ปรึกษาเรื่องงานไปด้วยยังไงล่ะครับ” ชวาลอ้างไปเอง กชกรรับรู้ได้ดีว่ามันไม่เกี่ยวกันสักเท่าไหร่นัก ทว่ามันก็ดีไม่ใช่หรือเพราะยิ่งความใกล้ชิดสนิทสนมระหว่างตน และเขามากขึ้นเพียงใด ความรักในใจของเขาก็จะเกิดขึ้นได้ง่ายขึ้น แม้จะเริ่มมั่นใจแล้วว่าตอนนี้เขาชอบเธอ แต่แค่ชอบคงยังไม่พอ เขาต้องรักเธอเท่านั้น เพราะความรักครั้งนี้จะทำให้เขาได้รับทรมานอย่างแสนสาหัส “แล้วจะเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะคะ” “ก็... เที่ยงนี้เลยเป็นไงครับ” “ถ้าอย่างนั้น บัวจะคิดว่าเป็นคำสั่งของเจ้านายก็แล้วกันนะคะ” “งั้นเจ้านายขอสั่งให้เลขาเชื่อฟังเจ้านายทุกอย่างแบบนี้ตลอดไปนะครับ” “ได้ค่ะ ตลอดไป” ไม่เอ่ยแต่เพียงเท่านั้น ทว่าเธอยังส่งสายตาแสนเสน่ห์มาให้เขาด้วย เล่นเอาชายหนุ่มต้อง เกิดอาการประหม่าขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้นเที่ยงนี้เจอกันครับ” ชวาลต้องรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อหยุดมนต์เสน่ห์ทางแววตานั้นไว้ “ค่ะ ถ้าอย่างนั้นบัวขอตัวไปออกไปทำงานที่เจ้านายสั่งก่อนนะคะ” กชกรเดินออกไปแล้ว ชวาลต้องถามตัวเองอีกครั้งว่านี่คือกชกรคนใหม่ใช่ไหม ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์ภายนอก ที่เปลี่ยนไป รวมถึงกริยาท่าท่าที่แปลกไปนั้นด้วย แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็แล้วแต่การเปลี่ยนแปลงเหล่านั้นก็ไม่ ทำให้ความประทับใจที่มีต่อเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันมันน้อยลงไปจากใจของเขาเลยสักนิด เพราะอย่างไรเสีย กชกรคนนี้ก็ยังมีแววตาและรอยยิ้มพิมพ์ใจรวมถึงเธอยังทำให้เขาสบายใจทุกครั้งที่ได้สนทนาด้วย ******** แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 54 16:39:09 จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 54 16:37:50

ความคิดเห็นที่ 3 ณ ร้านอาหารสุดหรูภายในห้างสรรพสินค้าใหญ่ซึ่งไม่ไกลจากออฟฟิศนัก ชวาลและกชกรเข้ามานั่งภายในร้าน ได้พักใหญ่แล้ว “เจ้านายมาทานอาหารที่นี่บ่อยหรือคะ” กชกรเอ่ยถามเมื่อเขาตักอาหารให้เธอแล้ว ชวาลตอบปฏิเสธโดยการส่ายหน้า กระนั้นก็ยังส่งรอยยิ้มเล็กๆ แนบมาด้วย “แล้ววันนี้นึกยังไงถึงมาทานที่นี่ล่ะคะ” “ก็... เฉพาะโอกาสพิเศษเท่านั้นล่ะครับ” คำตอบทำให้คนฟังนิ่งไป และรู้สึกว่านั่นคงแค่ไม้ตายที่เขาเอาไว้พิชิต ใจสาวๆ เท่านั้นล่ะ น่าแปลกที่บางทีเธอก็รู้สึกว่าเขาเหมือนเป็นคนซื่อและไร้พิษสงคนหนึ่งเท่านั้น แต่ในบางครั้ง เธอก็รู้สึกว่าเขาแลดูร้ายกาจเกินกว่าจะไว้ใจได้ ทว่ากชกรก็เลือกที่จะเชื่อในข้อหลังมากกว่า เพราะไม่เช่นนั้น บุษกรคงไม่ต้องด่วนจากไปเพระเขา “แล้ววันนี้พิเศษยังไงล่ะคะ” คนถามเพียงต้องการหยั่งเชิง “พิเศษตรงที่มีคุณบัวมาทานด้วยนี่ล่ะครับ” เขาตอบตรงๆ “โอ้โห บัวไม่อยากจะเชื่อเลยค่ะ ปกติเจ้านายของบัวปากหวานแบบนี้กับสาวๆ คนไหนรึเปล่าคะ” “ไม่เลยครับ” โกหก! เสียงในใจของกชกรดังแย้งขึ้นทันทีอย่างไม่ลังเล หากเมื่อหันไปมองเขาก็กลับพบกับแววตา ที่เสมือนเป็นการย้ำให้เธอมั่นใจอย่างนั้นและทำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวตามไปด้วยได้อย่างประหลาด จนต้องรีบหลบสายตาของซาตานร้ายที่อยู่ตรงหน้าไปเสีย “เจ้านาย...” หญิงสาวพยายามจะเปลี่ยนเรื่องไป ทว่าก็ต้องหยุดค้างประโยคเอาไว้เพราะการทัดทานด้วยฝามือ ที่ยกขึ้นห้ามปรามเอาไว้ “นึกว่าผมขอร้องเถอะนะครับ ผมอยากให้คุณบัวเรียกผมว่าวาเหมือนเดิมจะดีกว่านะครับ” “ทำไมล่ะคะเจ้า... เอ้ย คุณวา บัวว่ามันก็เป็นสิ่งที่ถูกที่ควรดีนี่คะ” “ก็ ผมไม่อยากให้สถานะทางมิตรภาพของเราเปลี่ยนแปลงไปเพราะหัวโขนที่ครอบเราไว้น่ะซิครับ” น้ำเสียงและแววตาของเขาแลดูจริงจังจนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกแปลกใจ “หัวโขน... คุณวาพูดเหมือนกับไม่ชอบกับสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้เลยนะคะ” คนถามเลิกคิ้วรอคำตอบ “ก็ประมาณนั้นล่ะครับ” “คุณวาล้อเล่นหรือเปล่าคะ บัวว่าตอนนี้ใครๆ ก็พากันอิจฉาคุณวากันทั้งนั้นนะคะ คุณวาออกจะมีพร้อม ไปเสียทุกอย่าง ทั้งหน้าที่การงาน ฐานะ แม้แต่รูปร่างหน้าตา” กชกรลองหยั่งเชิงของเขาดูอีกครั้ง “ไม่หรอกครับ ผมว่าความสุขที่แท้จริงมันไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้หรอกครับ บางทีถ้าหลายๆ คนได้มาเป็นในสิ่งที่ผม เป็นอยู่ อาจจะไม่ชอบเลยก็ได้” ยิ่งได้สนทนากับเขาคนนี้มากขึ้นเพียงใด กชกรก็ยิ่งรู้สึกถึงปริศนาบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายในหัวใจของ ชายหนุ่มคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ และน่าแปลกที่ว่าปริศนานั้นท้าทายให้กชกรอยากที่ค้นหามันเสียด้วย หรือว่านั่นอาจเป็นแค่เกมส์ร้ายที่เสือผู้หญิงอย่างเขาต้องการจะหลอกล่อให้เธอเข้าไปติดกับกันแน่ “งั้นแลกกันไหมคะ คุณวาไปทำไร่องุ่น ส่วนบัวมาเป็นผู้จัดการแทนคุณวา ฮึฮึฮึ” หญิงสาวกล่าวติดตลกไป อย่างนั้นเอง และแม้ว่าเขาจะเผยยิ้มออกมานิดๆ กับมุขฝืดๆ นั้น ทว่าเธอก็ดูออกว่าเขาไม่ได้รู้สึกตลกไป ด้วยหรอก แววตาหม่นนั่นไงที่บอก... “ผมเคยคิดเล่นๆ ไว้เหมือนกันนะครับว่าอยากจะไปใช้ชีวิตแบบเรียบง่ายอยู่ที่ไหนสักที่ แต่พอมาคิดอีกที ก็คงเป็นไปไม่ได้” ท้ายประโยคคนกล่าวลดระดับเสียงลงเสมือนกำลังสะเทือนใจกับชีวิตจริงของตัวเอง “ทำไมล่ะคะ ระดับคุณชวาล ชวารัตน์ เนี่ยมีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ด้วยหรือคะ” หญิงสาวมองหน้าเขาและ สังเกตได้ดีว่าเขาไม่ได้ภูมิใจกับคำเยินยอที่ส่งไปให้เลย ตรงกันข้ามเขากลับมีสีหน้าที่เศร้าสลดลงอย่างที่ ไม่น่าจะเป็นไปได้ นายจะแสดงละครอะไรอีกล่ะ นายชวาล... “ผมเป็นลูกชายคนเล็กครับ เพราะอย่างนี้คุณแม่ก็เลยต้องการให้ผมสืบทอดดูแลธุรกิจของครอบครัวต่อไป” ชวาลมั่นใจว่ากชกรคงเป็นคนที่เขาจะสามารถเล่าความอัดอั้นตันใจที่มีให้ฟังได้ และมันคงไม่เร็วไป หากเขาจะเล่าเรื่องส่วนตัวให้กับหญิงสาวที่ตนคิดจะสานสัมพันธ์หัวใจด้วย อย่างน้อยเธอก็ควรรู้ว่า ชวาล ชวารัตน์ไม่ได้ต้องการมีชีวิตอย่างที่เป็นอยู่นี้เลย “บางทีคนเราก็ต้องแยกความฝันกับความจริงออกจากกันให้ได้นะคะ” เหมือนเป็นแค่ความเห็นง่ายๆ แต่หากมันก็ทำให้คนฟังรู้สึกคล้อยตามไปด้วยได้อย่างไม่ยาก “หน้าที่สำคัญของคนเราอีกอย่างก็คือการไล่ตามความฝัน เพื่อที่จะทำให้ความฝันเป็นความจริงนี่ล่ะคะ” ประโยคของกชกรทำให้ชวาลสามารถยิ้มกว้างออกมาได้ และรู้สึกถึงความเป็นคนเข้าใจในสัจธรรมของโลก จากเธอมากขึ้น และนั่นทำให้เขาเชื่อว่า หากในวันข้างหน้าถ้าเขาจะต้องตัดสินใจอะไรบางอย่างขึ้นมา เพื่อทำตามใจตนเองบ้าง เธอน่าจะเข้าใจความรู้สึกของเขาได้ดีกว่าใคร “แล้วคุณบัวล่ะครับเคยมีความฝันแบบผมบ้างไหม” ชวาลถามและมองดวงหน้าสวยนั้นอย่างสนใจ และอยากรู้มากเหลือเกินว่าความฝันของหญิงสาวผู้มีบุคลิกมาดมั่นและแฝงไว้ด้วยความสดใสเสมือน ผีเสื้อที่กำลังโบยบินอยู่ในทุ่งดอกไม้อันกว้างใหญ่อย่างกชกรนั้นจะเป็นอย่างไร... “อืม...” หญิงสาวทำเสียงอ้ำอึ้งในลำคอเพราะกำลังเรียบเรียงคำตอบอยู่ “บัวไม่เล่าได้ไหมคะ ฮึฮึฮึ” หญิงสาวทำท่าเขินอายพร้อมเสียงหัวเราะ “ทำไมล่ะครับ อย่างนี้ก็ขี้โกงกันซิครับ” ชวาลทำท่างอนเข้าไปอย่างนั้นเอง จนกชกรอดที่จะเผยยิ้มเอ็นดู ในท่าทีนั้นไปด้วยไม่ได้ นายเป็นอย่างนี้นี่เอง พี่บุษถึงรักและหลงนายได้มากขนาดนั้น... หญิงสาวพยายามปกป้องหัวใจตนเอง จากความหวั่นไหวต่างๆ “ก็ความฝันของบัวมันน่าตลกนี่ค่ะ ขืนเล่าออกไปล่ะก็ มีหวังคุณวาได้หัวเราะท้องแข็งแน่ๆ ไม่เอาดีกว่าค่ะ บัวไม่เล่าดีกว่า” คนกล่าวทำท่าทีอ้อนวอน “เอาเป็นว่าผมสัญญาว่าจะไม่ขำ คุณบัวเล่าเถอะนะครับ นะครับ นะครับ” น้ำเสียงอ้อนที่ได้ยินทำให้หัวใจ ของคนฟัง หวั่นไหวขึ้นมาได้อีกครั้ง ให้ตายซิน่า ตั้งแต่เล็กจนโตยังไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาทำเสียงออดอ้อนเข้าใส่แบบนี้เลยซิ นี่คงเป็น วิธีจีบหญิงของนายซินะ นายซาตาน... “ก็ได้ค่ะ บัวจะเล่า แต่คุณวาต้องรักษาสัญญาว่าจะไม่ขำนะคะ” กชกรย้ำเตือน “ตอนเด็กๆ บัวเคยฝันว่าอยากเป็นเซเลอร์มูนค่ะ” แค่ประโยคแรกเท่านั้นก็ทำให้รอยยิ้มกว้างของคนฟังเผยออกมาทันที และเขาทำท่าว่าจะรักษาสัญญาที่ให้ เอาไว้ไม่ได้เสียแล้ว “คุณวาอ่ะ ไหนคุณวาบอกว่าจะไม่หัวเราะไงคะ” คนที่แสดงท่าทีเขินอายรีบกึ่งยืนกึ่งนั่งแล้วเอื้อมมือไป ปิดปากเขา ก่อนที่เขาจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา และไม่ทันได้ทำอย่างนั้น ชวาลก็จับคว้ามือของเธอ เอาไว้ก่อน กชกรรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากมือใหญ่นั้น และทำให้เกิดความผิดปกติทางใจและกายของหญิงสาวทันที เธออึ้งเสมือนถูกมนต์ตราบางอย่างสะกดเอาไว้ ด้านของชวาลเอง เขาก็มีอาการไม่ต่างกัน เพราะนี่คือสัมผัสแรกระหว่างตนและหญิงสาวที่รู้สึกประทับใจ ตั้งแต่แรกพบ มือขาวที่อยู่ในอุ้งมือนั้นช่างนุ่มนวลเหลือเกิน นุ่มจนเขาไม่อยากจะปล่อยเลยจริงๆ “ขอโทษครับ คือ... ผมไม่ได้ตั้งใจ” ชวาลรีบบอกเมื่อกชกรตั้งสติได้และรีบชักมือตนถอยกลับไป “ไม่เป็นไรค่ะ บัวเข้าใจ” “แล้ว... แล้วว่าแต่ว่าทำไมคุณบัวถึงอยากเป็นเซเลอร์มูนล่ะครับ” ชวาลรีบวกกลับมาเรื่องเดิมและทำท่า จะหลุดหัวเราะออกมาแต่ก็รีบระงับมันเอาไว้ก่อน “ก็จะได้คอยช่วยเหลือคนที่ตกทุกข์ยังไงล่ะคะ บัวอยากให้ทุกคนในโลกนี้มีความเสมอภาคกัน แต่เมื่อเป็นไปไม่ได้ก็คือจะต้องมีใครสักคนที่ทำให้ความทุกข์ของคนที่ด้อยกว่าหมดสิ้นไป” คนตอบยังมีท่าทีเขินอายปะปนอยู่ แต่คนฟังก็รู้สึกได้ว่านั่นคือความต้องการที่แท้จริงของสาวสวยคนนี้ แม้มันจะดูเพ้อเจ้อไปบ้างก็เถอะ แต่มันก็เกิดจากความคิดที่จะทำดีไม่ใช่หรือ... กชกร! เธอเป็นอะไรไปน่ะ เธอจะเขินทำไม เธอต้องโกรธเขาซิที่เขาฉวยโอกาสกับเธอ... หญิงสาวรีบเตือนตัวเอง ทว่าเมื่อเงยหน้าไปมองเขาแล้วกลับพบว่าเขากำลังจ้องมองเธออยู่พร้อมรอยยิ้ม “ไหนบอกจะไม่ขำไงคะ” หญิงสาวทำท่าค้อนให้เขาไปอย่างนั้นเอง “ไม่ขำไงครับ นี่ไง ไม่เห็นขำสักนิด” ชวาลปฏิเสธหน้าตาย หากแต่ก็กำลังจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา อีกจนได้ แต่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังทำท่าขึงขังเหมือนจะโกรธเข้าจริงๆ เขาจึงรีบหยุดและควบคุมอาการขัน ของตัวเองเอาไว้ให้ได้ “คุณบัวโกรธผมเหรอครับ” สีหน้าของคนถามบ่งบอกความกังวลอยู่ไม่น้อย แน่นอน เพราะตอนนี้เขาแคร์ ความรู้สึกเธอมากเหลือเกิน จริงอยู่ที่ชวาลชอบเห็นสีหน้ากระเง้ากระงอดน้อยๆ ของกชกร เพราะแลดูน่ารัก น่าเอ็นดูจนยากแก่การห้ามใจที่จะไม่ให้คิดไปเกินกว่าคำว่าเพื่อน แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอโกรธเขาอยู่ดี สีหน้าเจื่อนๆ ของเขาทำให้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของกชกรเผยออกมาบ้าง และนั่นก็ทำให้ชายหนุ่ม รู้ว่าตนเองกำลังถูกแกล้งอำเข้าให้แล้ว “คุณบัวครับ นี่คุณบัวแกล้งผมใช่ไหมครับ โธ่...” บอกแล้วก็ทำหน้าสลดร้องเรียกความสงสาร “ก็คุณขี้โกงบัวก่อนนี่คะ สัญญาว่าจะไม่ขำ สุดท้ายก็ขำออกมาจนได้ เคยผิดสัญญาแบบนี้บ่อยๆ กับใครรึเปล่าคะ...” คำถามท้ายประโยคมีท่าทีจริงจังจนคนถูกถามแทบตั้งรับไม่ทัน หากแต่ไม่ทันได้ ตอบมันออกมา เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นเสียก่อน คุณพาย... ชื่อเจ้าของเบอร์ที่เรียกเข้ามาถูกเอ่ยขึ้นในใจด้วยความเอือมระอา ก่อนที่จะกดสายทิ้งและ ปิดเครื่องไปเสีย “ใกล้เวลางานแล้วนี่คะ บัวว่าเรากลับไปทำงานกันเถอะค่ะ” กชกรบอกเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายเปลี่ยนไป “คุณบัวอิ่มแล้วหรือครับ” “ค่ะ ทานไปคุยไป อิ่มแปล้ไม่รู้ตัวเลยค่ะ ถ้าน้ำหนักบัวขึ้น คุณวาต้องรับผิดชอบนะคะเนี่ย” คนกล่าวหยอกเย้าจนรอยยิ้มของชายหนุ่มค่อยเผยออกมาได้ รสชาติของอาหารในมื้อนี้ถูกชวาลลืมไปเสียสนิทเพราะเขามัวแต่สนใจในรสชาติของการสนทนากับกชกร มากกว่าจนเกือบจะลืมเวลาทำงานไปด้วย และยิ่งได้อยู่ใกล้กับหญิงสาวคนนี้มากเพียงใด แม้จะเป็นเวลา เพียงไม่นาน หรือแม้กระทั่งว่าหญิงสาวจะเปลี่ยนภาพลักษณ์ภายนอกของตนไปแล้ว ทว่าชวาลเองก็รู้สึก ได้ว่าตนคิดไม่ผิดที่อยากจะเพิ่มเติมมิตรภาพที่ดีนี้ให้เข้าใกล้คำว่ารักมากขึ้น หากกระนั้นเขาก็ยังกังวล อยู่ว่ากชกรจะรู้สึกตรงกันไหม... ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 54 16:38:34

ความคิดเห็นที่ 4 ดูสนิทกันเร็วจังพบเจอพูดคุยกันไม่เกินสามสี่ครั้งเองมั้ง จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 16:30:07

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยกับคุณ mimmy ดูไม่จริงจังเลย brief บรีฟ ถ้าบีฟ ก็คงจะเนื้อวัวละ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 11:52:57