ความคิดเห็นที่ 1 Caffè del peccatore ~~匸P ร้านกาแฟ(ของ) คนบาป Caffè : Blend (ภาค1)      เพราะเศษปฏิกูลล้นปรี่ถัง...ส่งกลิ่นเน่าเหม็นโชยสะบัด คนเก็บขยะของรัฐบาลจึงสมควรตายสถานเดียว      อิฐตัวหนอนแตกกระจายเกลื่อนทางเท้า น่ารำคาญ ยามสาวเท้าเดินหลบหลีก...พวกโยธาสมองหมูงี่เง่า จงตายเสียเถอะ ผู้ชายอ้วน บังเอิญเดินสวนผ่าน...ทั้งที่ไม่เคยรู้จัก แต่กลับหันมองตามจนเหลียวหลัง     มนุษย์ปัญญาอ่อน ประเภทนี้ พาลต้องถึงแก่ความตาย...     ทั้งสภาพอากาศหนาวเย็นเยือกเข้ากระดูก หนูตัวเขื่องยิ่งกว่าแมวคราววิ่งข้ามถนน ผ่านล้อรถแล่นฉิว ไปยังท่อระบายน้ำอีกข้าง ผลุบหายลงรูน้ำเสีย ไวแทบมองไม่ทัน...     เสียงร้องเรียกลูกค้าจากคนขายขนมทาร์ตมะนาว ผสมกับเสียงบรรดาเด็กเล่นฟุตบอลตามทางเท้า...ชวนแสบแก้วหูเบื้องลึก     อากร เดดราโก หงุดหงิดไปหมดทุกสิ่ง กระทั่ง ตัวเอง...ก็ไม่ใช่ ข้อยกเว้น ให้พึงพอใจได้      ความคิดวกวน...วอนขอต่อพระเจ้า ให้หลับสนิทแล้วไม่ตื่นขึ้นอีก ในวันพรุ่ง มักคอยหลอกหลอน ราวกับภูติผี อวลอยู่ในมโนสำนึกของเขาเสมอ     ชายหนุ่มลูกครึ่งเอเชียขยับแว่นขมุกขมัว พลางใช้ปลายผ้าพันคอ  เช็ดลบละอายขุ่นพร่าบนกรอบเลนท์...     โทรศัพท์ในกระเป๋าโค้ทยาวเลยข้อเข่า...ดังแค่ครั้งเดียว เมื่ออากรเลือกกดรับสาย “ทิ้งขยะเรียบร้อย” ปลายทางรายงานสั้นห้วน เสียงทุ้มกังวานนี้...ก่อเมฆหมอกหนาในอารมณ์อากรพันเท่าทวี “เร็วเกินความเป็นจริง เปลี่ยนที่ทิ้งใช่ไหม?” หนุ่มร่างสูงถามเร็วรัว เช่นเดียวกับขาคู่ยาวก้าวฉับอย่างมุ่งมั่นไปตามถนนคอนกรีตเล็กแคบสีเทาทึมของย่านกรุงเก่า... “ครับ ผมเจอวังน้ำวนเหมาะทิ้งสัมภาระแห่งใหม่...ใกล้กว่าที่เดิม” เสียงนุ่มนวลละมุนหู...อย่างวายร้าย คงกล่าวรายงานเรียบๆ       อากรระบายลมหายใจละอายควันขาว ขณะเลี้ยวผ่านแผงขายผลไม้สีแสบสันนานาชนิด เฉียดรถยนต์สัญจร จักรยานเสือภูเขาบีบแตรปากเป็ดลั่นตรอก บ่ายหน้าตรงไปยังจตุรัสใจกลางเมืองปาร์เลโม่... “ผมได้ยินเสียงคนขายผลไม้แว่วๆ คุณคงเดินใกล้ถึงร้านเต็มที  Ci vediamo quando il negozio apre. (เจอกันเมื่อร้านเปิด)” เสียงนั้นพูดเนิบ ดั่งโน้ตเพลงจนจบประโยค... “Ci vediamo quando il negozio apre.” หนุ่มลูกครึ่งตะวันออกเอ่ย ก่อนตัดสายสนทนา      หนึ่ง...สอง อากรมักเผลอนับจังหวะก้าวเท้าของตัวเองในใจ      จากมุมตึกตรงนี้ เข้าสู่ถนน Voltumo ตรงกันข้ามกับโรงมหรสพแสนวิจิตร Massimo      เพียงอึดใจเดียว...อีกแค่ 54 ก้าว      นักท่องเที่ยวต่างชาติหญิงชาย หลายต่อหลายคน...ลอบมอง อากร เดดราโก ก้มหน้าก้มตาเดินสวบสาบผ่านแอ่งน้ำขังบนพื้นอิฐ ด้วยนึกสนอกสนใจ ปฏิกิริยาแสดงออก แตกต่าง...ดั่งเหวฟ้า กับชาวเมืองท้องถิ่นเก่าแก่ ต่างคนต่างจูงลูกเด็กเล็กแดง เดินหลีกห่างบุรุษนั้น...      เรือนผมหนาสีดำสนิทหยักศก ปลายล้อมดวงหน้าคมหวานใต้กรอบแว่นสี่เหลี่ยมใสอำพรางนัยน์ตาคมกริบ ร่างสูงโปร่ง ขาแขนยาว ราวกับพ่อพันธุ์ม้าตัวงามวัยฉกรรจ์ ผสมผสานระหว่างตะวันออกควบรวมตะวันตก...กลายเป็นท่วงทำนองเอกลักษณ์ใหม่ คล้องจองอย่างวิเศษ ในทุกย่างก้าวเหยาะเยื้อง     “Costa nostra” หญิงชรา...เอ่ยเสียงแหบสั่นพร่า ก่อนรีบพาหลานตัวน้อยหลบเข้าบ้าน ปิดประตูบานพับไม้...เงียบเชียบ      เขา...ไม่ใช่ Costa nostra และแน่นอน Costa nostra ย่อมไม่มีทางเป็น อากร ไปได้ กลุ่มมาเฟียดึกดำบรรพ์ ผู้มีฐานอิทธิพลกร่างคับเกาะสุดปลายแผ่นดินรองเท้าบู้ท ซิซิลี โยงใยเครือข่ายค้ายาเสพติด ค้าเนื้อสด ค้าศิลปะวัตถุข้ามประเทศ...ล้วนขาดแรงดึงดูด ผลักดันให้เจ้าตัวหันเหความเอาใจใส่ ครบ 56 ก้าว...      ทันทีที่มือเอื้อมเปิดประตูไม้เนื้อแข็งบานเก่า...สลักลายเถาวัลย์ สไตล์บาโรค กระดิ่งทองเหลืองสั่นไหวเสนาะกระทบโสต แสดงสัญญาณผู้มาเยือนเด่นชัด...บนพื้นประดับกระเบื้องเหลี่ยมลายเรขาคณิต ศิลปะร่วมสมัยเดียวกันกับบานประตู ปรากฏร่างสูงใหญ่แข็งแรง ยืนเด่นย้อนแสงแดดยามใกล้เพลาเที่ยงกลางโถงกว้าง “ยินดีต้อนรับสู่  Caffè peccato”      คำทักทายเช่นเคยชินตามกิจวัตร จากชายในชุดบริกร ผู้กำลังบรรจงใช้ไม้ถูพื้นทำความสะอาดพื้นกระเบื้องหินขัดตรงหน้า หนุ่มลูกครึ่งเอเชียค่อยเดินสามขุมเข้าหา...อีกฝ่าย เรือนกายหนาสมบูรณ์แบบพร้อมมัดกล้ามอย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ เรือนผมทองซอยสั้นสุกสว่าง ดวงเนตรสีอิฐแดง รับกับคิ้วเข้ม โครงหน้าเรียวได้รูป เตะตาเหลือร้าย...กับส่วนสูงกว่าสองเมตร เกินมาตรฐานชนปกติ                  ...สวมชุดบริกรร้านกาแฟครบถ้วน แต่กลับใส่ รองเท้าผ้าใบ...กีฬา                   บรอนโด ยาดิซี่ แปลกแยกชัดเจน ตามความตั้งใจส่วนตน “มาสายเกินความเป็นจริง” บริกรชายเอ่ยสุ้มเสียงสมชาติชาตรีที่ อากร อคติจงเกลียดจงชัง  กายมหึมาสาละวนก้มขัดถูเก้าอี้ไม้สัก...โดยไม่ยอมหันมองหน้าแม้สักเสี้ยว “ฝนตก โบยาร์ด” ชายเชื้อสายเอเชียตอบสั้นๆ ก่อนถอดผ้าพันคอและโค้ทตัวยาวออก ผลัดสะบัด...พับเก็บไว้เสียทางหนึ่ง ใต้เคาน์เตอร์บาร์กาแฟหลังเก่า...ตอนนี้ อากร เดรดราโก อยู่ในชุดบริกรชายเช่นเดียวกับผู้มาถึงร้านก่อน เสื้อกั๊กสีดำขรึมบนเสือ้เชิ้ตสีขาวพับแขนรั้งไว้เหนือศอก  ผ้ากันเปื้อนยาวแค่เข่าผูกมัดปมอย่างชำนาญทับกางเกงขาวยาวสีคล้ายคลึง      สิ่งแตกต่าง มีเพียง หนุ่มแว่นลูกครึ่งตะวันออก...เป็นพนักงานเสริฟ์ธรรมดา ส่วน บรอนโด ยาดิซี่ หรือ โบยาร์ด เป็นเจ้าของร้านกาแฟเฉพาะทาง  Caffè peccato ควบตำแหน่ง บาริสต้า (คนชงกาแฟ)  ฝีมือลือเลื่องเทียบระดับตำนานมีชีวิต “คุณรอจนฝนเริ่มลงเม็ด...จนซา แล้วถึงมานี่ต่างหาก”      อากรไม่คิดเสียเวลาปฏิเสธคำกล่าวหา เขาออกแรงช่วย บรอนโด ยาดิซี่ จัดร้านให้ทันเปิดบริการช่วงเที่ยง      ถ้าออกไปทำงานตอนนี้ ต้องเปียกปอน ทุลักทุเลเหมือนหมาตกน้ำ...ฝนตกหนัก รถติด ถนนเฉอะแฉะมีน้ำขังเจิ่งนอง ข้อกังขาน่าเบื่อหน่ายจำนวนมาก ทบทวนแล้ว ทบทวนเล่า ส่งผลให้ คงรีรอ...      แม้...อีกนานกว่าฝนเม็ดแรกพร่างพราวกระทบผิวดินกรุงปาเลโม่ร์     อากรนั่งดื่มชาอัสสัมเฉย คงครุ่นคิดวนเวียน...ไม่ยอมเขยื้อนขาสักก้าวออกจากบ้าน “ของอยู่กับคุณ?” โบยาร์ดถาม หลังใช้มือใหญ่หงายป้ายไม้หน้าร้านจาก Close สลับสับเปลี่ยนเป็น Open ไม่ทัน อากรจะเอ่ยวาจาใด แขนของเขาข้างหนึ่งถูกแรงมหาศาลฉุดรั้ง...ร่างโปร่งปะทะอกหนาอย่างไม่ทันระมัดระวัง     มือใหญ่กว่ามือของอากรมาก ไล้เน้นหนักบนเสื้อกั๊กของเขา ผ่านแนวไหปาร้า แผ่นอก เอว เรื่อยต่ำลงถึง...สะโพก     หนุ่มลูกครึ่งเอเชียขบฟันกรอด...มีเพียงดวงตาวาววามสีนิล...ดำขลับเท่านั้น ที่แสดงอาการแข็งข้อต่อรอยสัมผัสหยาบคาย ระหว่างคนทั้งสอง ยังสบประสานสายตา...มือกร้านล้วงลึกเข้าภายในกระเป๋าผ้ากันเปื้อนของอากร “ได้อย่างมาก สักห้าสิบแก้ว” โบยาร์ดคะเนจากน้ำหนักถุงบรรจุเมล็ดกาแฟใบจิ๋ว ซึ่งตนถือวิสาสะหยิบจากใต้ร่มผ้าคู่กรณี    อากรไม่ตอบโต้ เขาเลือกเดินหลีกไป หยิบลังใส่แก้วกาแฟใบเขื่องออกมาจากสิ้นชัก...ชั้นไม้ยาวหลังบาร์ นั่งลงในมุมสงบติดข้างฝา เริ่มต้นใช้ผ้าขาวเช็ดจนเอี่ยม...ทีละใบ ทีละใบ      ตาสีแดงอิฐคู่คม ปรายตาม...มุ่งมองทุกกิริยาบท      บรอนโด ยาดิซี่ ทราบดีว่า ฝ่ายนั้น ไม่มีวันสบอารมณ์ที่ถูกหยามเกียรติซึ่งหน้า แต่หนุ่มร่างสูงคงปฏิบัติ...เพื่อยืนยันสถานภาพ ตามสัตย์สาบานโลหิตที่มีต่อกันเนิ่นนาน โดยไม่เกี่ยงว่าอีกฝ่ายจะอายุมากกว่าตนเกือบสามปี “คุณอาร์โก้” โบยาร์ดเรียกชื่ออากร พร้อมเก็บถุงกาแฟซ่อนไว้กับตัว...มิดชิด      อีกครั้ง ที่หนุ่มลูกครึ่งตะวันออกรู้สึกถูกรบกวนด้วยเสียงทุ้ม...สุขุมเกินวัย “ฉันขาย” อากรบอกห้วน สยบความพลุ่งพล่านคุกรุ่นเจียนระเบิดไว้ในอก          ไม่ใช่...ไม่ใช่เวลาเอาคืน อีกไม่นานเกินรอหรอก... เขาตอกย้ำให้ตนมีสติสำนึกแน่น...ก่อนจัดแจงยกลังใส่แก้วที่เช็ดจนมันวาวเก็บคืนจุดเดิม      เจ้าของร้านร่างใหญ่ผลักประตูบานพับเล็กๆ...เข้ามายืนเคียงข้างพนักงานลูกครึ่งตะวันออกหลังเคาน์เตอร์บาร์สีขรึม เสียงกระดิ่งทองเหลืองกังวาน พร้อมประตูหน้าร้านเปิดออก ชายหญิงวัยทำงาน ลูกค้าประจำเข้ามานั่งในโต๊ะเดิมอย่างเคย “แบบไหน?” โบยาร์ดซัก ขณะเติมน้ำแร่สูตรลับลงในกระเปาะแก้วเครื่องต้มกาแฟเอสเพรสโซ่โบราณ “เบรนด์” หนุ่มลูกครึ่งตอบแผ่วเบา ก่อนเดินผละไปรับรายการจากลูกค้าสองท่านแรกของวัน โบยาร์ดพยักหน้ารับทราบ แต่คิ้วหนากลับมุ่นหยัก แฝงความคลางแคลง     การ เบรนด์ (blend) ผสมเมล็ดกาแฟสารพัดชนิด...กระทั่งกลายเป็นเนื้อเดียวอย่างถูกที่ถูกเวลา นับเป็นความคิดยอดเยี่ยม สำหรับการเพิ่มปริมาณสินค้าให้ได้กำไรมากกว่าขายวัตถุดิบตรงๆ     เมล็ดกาแฟในถุงใบย่อมที่โบยาร์ดถืออภิสิทธิ์ฉกชิงจากหนุ่มลูกครึ่งตะวันออก...คือ เมล็ดกาแฟคั่วพันธุ์อาหรับแท้ สมบัติวัตถุประเมินค่ามิได้...จากสมัยศตวรรษที่ 15 ซึ่งถูกค้นพบซุกซ่อนอยู่หลังภาพเขียนประดับหอจดหมายเหตุกรุงวาติกัน                 คิด...ขาย สำหรับการค้า คุ้มราคา...พอ สำหรับ อาร์โก้ เสี่ยงชีวิตนำมาจากเงื้อมมือกลุ่มมาเฟีย มอนซา พ่อค้าศิลปะวัตถุอิทธิพลคับโลกล่ะหรือ? “ปล่อยข่าววงกว้างว่าเรามีของ”  อากรบอก เมื่อกลับมายังหน้าบาร์ เขาเอื้อมมือรับ จานขนม Cannoli  และถ้วยกาแฟคาปูชิโน ออเดอร์ของลูกค้าคู่หนุ่มสาว จากเจ้าของร้านหนุ่ม ควันขาวลอยกลบดวงตาเย็นชาใต้กรอบแว่นใส... “เราขายเบรนด์ของปลอมก่อน ส่วนของจริง ฉันขายให้พวกเจ้าครองแคว้นทีหลัง ตัดปัญหาสืบค้น”   มือเรียวข้างเก่า...ที่เคยลั่นไกปืนประหารประหัตถ์ชีวิต  นับครั้งไม่ถ้วน  ประคองทะนุถนอม  ถ้วยกาแฟร้อนละอองฉุย วางลงถาดเงินทรงแบน สร้างสรรจินตภาพสวนทาง     แก่โบยาร์ดเสมอ... “...ผู้ลากมากดีชั้นสูง คอคงกระพันสูงส่ง ฉันเห็นจะทนยกซด กระเดือกไม่ไหว กาแฟค้างเติ่งเป็นร้อยๆ ปี” หนุ่มลูกครึ่งเอเชียแค่นหัวเราะค้างลำคอ ตรงข้าม เจ้าของร้านหนุ่ม มีดวงหน้าสงบเรียบเฉยดุจรูปปั้น        คิด...ขาย สำหรับมาเฟีย ค่อยสมเป็น อาร์โก้...ผู้ดำรงตำแหน่งนักฆ่ามือหนึ่ง แสนลี้ลับ           จังหวะเดียวกับ...หนุ่มร่างโปร่งคล้อยหลัง  นำกาแฟเสริ์ฟถึงโต๊ะลูกค้า กระดิ่งทองเหลืองลั่นกระทบโสตหวานแว่ว เสียงสนทนาจอแจ รองเท้าส้นสูงแตะพื้น กึกกัก... เสียงโทรศัพท์ติดตามตัว...ดังขัดบรรยากาศจำเจของช่วงเวลาพักเที่ยง      ส่งผลให้ชายหนุ่มทั้งสอง...ชะงักนิ่ง     เงี่ยหูฟัง...ริงโทนเพลงพิเศษ อันมีความหมายลึกซึ้งต่อพวกเขา... ...............................................................                                      Caffè del peccatore ~~匸P ร้านกาแฟ(ของ) คนบาป แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 54 23:19:33 แก้ไขเมื่อ 23 พ.ค. 54 23:18:27 จากคุณ : รมยกร (รมยกร) เขียนเมื่อ : 23 พ.ค. 54 23:14:28

ความคิดเห็นที่ 2 ^^ อ่านแล้วแอบงงๆอยู่หลายตอน จะรอตอนต่อไปนะคะ อยากรู้ว่า กาแฟโบ๊โบอย่างงั้นจะทำให้เกิดอะไรขึ้นบ้าง จากคุณ : ทะเลหวาน เขียนเมื่อ : 4 มิ.ย. 54 06:55:01