ความคิดเห็นที่ 1 +++ข้าอยากจะฟังคำรัก+++ “เรื่องพวกนี้เจ้าปล่อยไปเสียเถอะ พรุ่งนี้เช้าย่อมจะมีคนจัดการเก็บไปเรียบร้อยอยู่แล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยตรงริมหูนางด้วยเหตุผลเดิมกับเมื่อก่อนหน้า มือใหญค่อย ๆ ดึงเสื้อผ้าที่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของนางออกไปแล้วปล่อยทิ้งลงบนพื้นอย่างไม่ใส่ใจนัก “แต่ว่านี่เป็นเสื้อผ้า หากถอดกองไว้เรี่ยราด คนที่เข้ามาเก็บจะคิดอย่างไร” นางเอ่ยคล้ายจะวิงวอนให้เขาปล่อยตัวนาง เพื่อไปจัดการกับเสื้อผ้าพวกนั้นให้เรียบร้อย อย่างน้อยก็ควรนำมันพับเก็บและวางที่ไหนสักแห่ง ไม่ใช่ว่าโยนทิ้งเกลื่อนไว้บนพื้นเช่นนี้ “แค่เปลี่ยนห้องนอนไปเท่านั้นเหตุใดจึงทำให้เจ้ากลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยไปได้ถึงเพียงนี้" หยางเฟยเยี่ยกระเซ้าขณะกระชับร่างทั้งสองให้แนบชิดยิ่งขึ้น "มาเถอะ ในเมื่อเจ้าช่วยข้าถอดเสื้อผ้า ข้าก็จะช่วยเจ้าบ้าง” ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงแผ่วเบานุ่มนวลเป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง ทว่าถ้อยความที่เอ่ยออกมากลับชวนให้บรรยากาศในห้องราวกับจะอุ่นร้อนขึ้นมาอีกหลายส่วน มือใหญ่ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่นิ่ง เปะป่ายไปบนตัวเสื้อของนางอย่างมีจุดมุ่งหมาย เจิ้งเยี่ยอิงอยากเอ่ยออกไปเหลือเกินว่าเสื้อผ้าที่นางสวมใส่อยู่นี้ก็บางมากแล้วควรจะเป็นชุดที่เอาไว้ใส่นอนได้อย่างไม่ติดขัด แล้วเขายังจะถอดออกไปอีกทำไมเล่า วันนี้เขาเดินทางเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน อีกทั้งยังไม่ได้พักผ่อนแม้แต่น้อย อันที่จริงเรื่องการปลดปล่อยความปรารถนาของเขานั้นควรจะเว้นไปซักคืนถึงจะเป็นเรื่องที่เหมาะสม ทว่านางก็ไม่ได้เอ่ยออกมาเพราะไม่มีความกล้ามากพอที่จะขัดใจผู้เป็นสามีแม้แต่น้อย อารมณ์ความต้องการของเขานั้นมักจะเปลี่ยนแปลงรวดเร็วรุนแรงและคาดเดาได้ยากราวกับคลื่นใต้น้ำอยู่เสมอ แม้จะแต่งงานกันมาหลายเดือนทว่าวันเวลาที่ใช้ร่วมกันนั้นกลับน้อยเกินไปที่นางจะศึกษาความคิดของเขาให้ลึกซึ้งจนพอจะคาดเดาจุดมุ่งหมายของเขาได้ รอยยิ้มที่มักประดับอยู่บนใบหน้างดงามไม่เคยทำให้ผู้คนวางใจพอที่จะปล่อยกายหรือใจให้ถลำลึกไปกับความงามนั้นได้เลย เพราะสัญชาตญาณที่ไม่ค่อยจะมีมากนัก เตือนนางอย่างใจกว้างว่าหากก้าวพลาดเกรงว่าคงจะต้องถูกเขาบดขยี้จนแหลกลาญไม่เหลือแม้เพียงเศษผง แม้จะตระหนักเช่นนั้น มือเล็ก ๆ ของหญิงสาวก็ยังคงรีบจับยึดมือที่ซุกซนไม่อยู่นิ่งของเขาเอาไว้มั่น เพื่อหยุดการกระทำของเขาก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิด “เจ้าจะขัดใจข้าหรือ” ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเครียด “เอ่อ ไม่ใช่ ย่อมจะไม่ใช่อยู่แล้ว เพียงแต่ข้าขอไปดับไฟก่อนเท่านั้น” นางเอ่ยปฏิเสธอย่างลนลานจนปิดไม่มิดพร้อมรีบอธิบายเหตุผล เจิ้งเยี่ยอิงไม่มีทางคิดจะขัดความต้องการของเขาอยู่แล้ว เพราะไม่เคยสามารถปฏิเสธได้เลยแม้เพียงครั้ง ขอเพียงเขาต้องการไม่ว่านางจะปฏิเสธอย่างไรบุรุษผู้นี้ก็จะมีวิธีในการทำให้ความปรารถนาของตนบรรลุเป้าหมาย และตลอดระยะเวลาที่อยู่ร่วมกันยังทำให้นางรู้ดียิ่งไปกว่านั้น ว่ายิ่งปฏิเสธเขาเท่าใด จุดจบในตอนท้ายยิ่งไม่ง่ายดายและอเนจอนาถมากขึ้นเท่านั้น รอยยิ้มผุดพรายบนริมฝีปากบางของหยางเฟยเยี่ยยามเห็นท่าทีกระวนกวะวายใจของภรรยา หากเป็นคนปกติคงจะรู้สึกสำนึกผิดไม่มากก็น้อยบ้างแล้ว กับการที่เคี่ยวกรำสตรีนางหนึ่งให้ระแวดระวังราวกับกวางน้อยตื่นไพรเช่นนี้ แต่ชายหนุ่มกลับพึงพอใจในท่าทีเช่นนี้ของนางยิ่งนัก ยิ่งนางระมัดระวังตัวเพียงใดเขาก็ยิ่งอยากกลั่นแกล้งนางมากขึ้นเท่านั้น ปฏิกิริยาของนางแทบจะปัดเป่าเอาความกังวลใจตลอดค่ำนี้ของเขาออกไปจนหมดจนเขาเกือบจะลืมจุดมุ่งหมายของตนไปแล้ว “ไม่จำเป็นหรอก คืนนี้ข้าอยากจะเห็นเจ้า...ทั้งหมด” ชายหนุ่มเอ่ยชี้แจงความต้องการของตนด้วยน้ำเสียงออดอ้อนอย่างเหนือความคาดหมายใด ๆ ทอดเสียงเย้ายวนในคำพูดแฝงนัยของคำสุดท้ายอย่างชัดเจน จนทำเอาหญิงสาวในอ้อมแขนถึงกับตะลึงงันอย่างไม่ทราบจะหัวเราะหรือร้องไห้ออกมาดีที่อารมณ์ของเขากลับแปรเปลี่ยนเป็นเย้าหยอกด้วยความปรารถนาขึ้นมา ไม่ทราบเป็นเพราะนางมัวแต่ตกตะลึงหรือเขาเคลื่อนไหวได้ว่องไวเกินไปกันแน่ เพราะบัดนี้เสื้อกระโปรงตัวนอกของนางได้หลุดลงไปกองรวมอยู่กับเสื้อผ้าของเขาบนพื้นเป็นที่เรียบร้อยไปเสียแล้ว ยามนี้ร่างบางระหงหลงเหลือเพียงเสื้อผ้าชั้นในที่แทบจะไม่ช่วยในการปกปิดผิวกายของผู้สวมใส่มันมากนัก อีกทั้งเมื่อผ้าเนื้อบางถูกแสงไฟสาดส่องยังส่งผลให้นัยน์ตาคมของบุรุษตรงหน้ามองเห็นทะลุไปถึงผิวกายที่ถูกห่อหุ้มเอาไว้ได้อย่างชัดเจน ประหนึ่งเสื้อผ้าเหล่านั้นเป็นเพียงผิวกายชั้นที่สองที่ช่วยขับเน้นให้ผิวกายขาวผ่องของนางดูน่าค้นหายิ่งขึ้น นัยน์ตาดำขลับเป็นประกายลุกเรืองวาววามด้วยความเร่าร้อน โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่คิดจะปิดบังแม้แต่น้อย หญิงสาวขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีเมื่อสานสบเข้ากับนัยน์ตาวาวหวานด้วยความปรารถนาของเขา รู้สึกราวกับในช่องท้องเหนือเชิงกรานของตนจู่ ๆ ก็เกิดอาการไหววูบราวกับมีมือล่องหนไม่ทราบที่มาก่อกวนจนเกิดความปั่นป่วนอย่างที่เจ้าตัวไม่อาจสะกดกลั้นเอาไว้ได้ “ไม่คิดเลยว่าแม้จะผ่านคืนเข้าหอมาเนิ่นนานป่านนี้ ในเวลาเช่นนี้เจ้าก็ยังคงหน้าแดงได้ถึงขนาดนี้” หยางเฟยเยี่ยเอ่ยชื่นชมปฏิกิริยาที่ทำให้เขาประหลาดใจได้เสมอของนางอย่างพึงพอใจ แม้จะรู้เป็นอย่างดีว่าคำพูดเช่นนั้นจะยิ่งทำให้นางเขินอายยิ่งกว่าเดิม แต่เขายังคงก้มลงกระซิบกระซาบตรงริมหูนางราวกับต้องการจะเห็นว่าหากกระตุ้นอีกสักเล็กน้อยจะสามารถเห็นดวงหน้าเล็กของสตรีตรงหน้าแดงยิ่งกว่านี้ได้อีกหรือไม่ นางอยากจะตอบกลับไปเหลือเกิน ว่าคนสติดีที่ไหนหากได้มาเห็นสายตาของเขาในยามนี้เข้าก็ต้องหน้าแดงด้วยกันทั้งนั้น หากไม่เป็นเพราะความสว่างจากแสงตะเกียงทำให้สามารถมองเห็นความปรารถนาของเขาได้อย่างชัดเจนมีหรือที่จนป่านนี้จะทำให้นางเกิดความขัดเขินได้ถึงเพียงนี้ และนั่นยิ่งทำให้สัมผัสได้ถึงความปรารถนาที่มักถูกซ่อนไว้ในความมืดของยามราตรี ผุดพรายขึ้นมาภายในช่องท้องตอบสนองต่อความมุ่งหมายของนัยน์ตาวาววามทั้งคู่จนน่ากระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด ในตอนที่ก้มลงไปกระซิบนั้น เมื่อสังเกตเห็นใบหูเล็ก ๆ ของนางที่ขาวผุดผ่องดุจไข่มุกก็เริ่มที่จะแดงก่ำเช่นกัน ปลายลิ้นเรียวก็อดไม่ได้ที่จะแลบออกมาลูบไล้สัมผัสเบา ๆ ในจุดที่เขารู้เป็นอย่างดีว่าอ่อนไหวแค่ไหน สำหรับภรรยาสาวของตนเอง ในระหว่างที่เรียวฟันขาวและลิ้นอ่อนนุ่มทว่าเปียกชื้นยังคงหยอกเย้ากับติ่งหูไวสัมผัสของนาง มือแกร่งที่โอบรั้งนางไว้ก็ไม่ได้หยุดนิ่งกลับเคลื่อนขึ้นมาเพื่อปลดเสื้อตัวบางของนางออกไปอย่างอาจหาญ แล้วค่อย ๆ เลื่อนลงไปจัดการกับอาภรณ์ชิ้นล่างต่อโดยไม่ปล่อยให้เวลาสูญเปล่าไปแม้เพียงชั่วเสี้ยววินาที มือหยาบกร้านเป็นไตเนื่องจากผ่านการจับอาวุธมาเป็นเวลานาน ยามลากผ่านผิวกายเย็น ๆ เนียนนุ่มของนางก็ยิ่งเป็นการปลุกเร้าเร่งกระตุ้นให้สติของเจิ้งเยี่ยอิงหนีหายไปอย่างรวดเร็ว กว่าที่มือของเขาจะปลดเปลื้องผ้าชิ้นสุดท้ายออกจากกายนางไปได้นั้น ร่างของนางก็อ่อนปวกเปียกจนยากจะทรงกายยืนอยู่ได้หากไม่ถูกเขาโอบพยุงเอาไว้ เมื่อปลดเปลื้องอาภรณ์ทุกชิ้นของหญิงสาวออกไปจนหมด ชายหนุ่มไม่รอช้า อุ้มนางขึ้นไปวางลงบนเตียงทันที แสงสีทองเรื่อเรืองของตะเกียงช่วยขับเน้นให้ผิวกายของนางยิ่งดูน่าเคลิบเคลิ้มหลงใหลยิ่งขึ้น แม้ว่าทันทีที่ลงไปอยู่บนเตียง ร่างของนางจะขดเล็กราวกับลูกนกที่หวาดกลัวพายุก็ตาม หยางเฟยเยี่ยไม่ได้ปล่อยให้ความรู้สึกเขินอายครอบงำหญิงสาวอยู่นานมากนัก เมื่อกายแกร่งเลื่อนขึ้นทาบทับและคลี่ร่างของนางให้แหงนหงายเพื่อที่ตนจะได้ดื่มด่ำกับภาพอันเย้ายวนใจได้อย่างเต็มที่ ความปรารถนาที่ฉายชัดบนดวงหน้างดงามของสามีเป็นผลให้ร่างบอบบางของนางสั่นสะท้านน้อย ๆ นัยน์ตาสีเข้มดำสนิทยิ่งกว่าความมืดมิดยามราตรีของเขาที่สานสบกับดวงตาของนาง ราวกับแอบแฝงไว้ด้วยเวทมนตร์ที่มีไว้สะกดให้ผู้คนทำตามความปรารถนา และตอบสนองเขาอย่างกระตือรือร้นกระนั้น สายตาที่มองดูเรือนกายเปล่าเปลือยของนางด้วยความหลงใหล ชื่นชมราวกับว่าในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่จะงดงามเท่ากับภาพที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเขาในยามนี้อีกแล้ว ทำให้ร่างของนางหยัดขึ้นน้อย ๆ อย่างไม่อาจควบคุมราวกับเป็นการตอบสนองต่อความปรารถนาส่วนลึกของสตรีนับแต่บรรพกาล ยามที่ถูกชายคนรักจับจ้องด้วยแววตาชื่นชมบูชากระนั้น ความมีเหตุมีผลใด ๆ ของเจิ้งเยี่ยอิงที่เคยมีเมื่อก่อนหน้า ดูเหมือนจะถูกโยนทิ้งไปในเวลาอันรวดเร็ว เพราะไม่ทราบว่าตั้งแต่เมื่อใดที่มือของนางยื่นขึ้นไปโอบรั้งลำคอแกร่งของบุรุษที่โน้มกายอยู่เหนือร่างนางให้โน้มลงมาหานางให้รวดเร็วยิ่งขึ้น เสียงหัวเราะต่ำ ๆ ดังออกมาจากลำคอของชายหนุ่มด้วยความพึงพอใจ ริมฝีปากบางประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงกันเป็นระเบียบ ขับเน้นให้นัยน์ตาสีเข้มพราวระยับยิ่งกว่าเดิม เสียงหัวเราะของเขาช่วยปลุกนางให้ฟื้นตื่นจากภวังค์ที่เต็มไปด้วยความหลงใหล จากมนต์สะกดที่เขาได้ร่ายเอาไว้ด้วยการจับจ้องผ่านนัยน์ตาคู่งามนั้น มือที่รั้งลำคอแกร่งไว้ในตอนแรกจึงตั้งท่าจะชักกลับราวกับมือบางเกิดรับรู้ได้อย่างกะทันหันว่าไปต้องของร้อนเข้ากระนั้น แต่ราวกับว่าเขาสามารถคาดเดาท่าทีที่เปลี่ยนไปของนางได้ เพราะในเวลาเพียงชั่วเสี้ยวก่อนที่ปลายนิ้วของนางจะผละจากผิวสัมผัสของเขา มือแกร่งก็เอื้อมขึ้นกอบกุมกระชับมือเล็กนั้นให้เลื่อนขึ้นไปยังตำแหน่งเดิม ก่อนที่ร่างแกร่งจะโน้มตัวอย่างเชื่องช้าเย้ายวนใจลงมาหาหญิงสาว “เจ้าไม่เคยเริ่มก่อนเลย” เขากระซิบเบา ๆ ชิดใบหน้านาง ลมหายใจร้อน ๆ ของเขาเป่ารดลงมาจนนางรู้สึกจักจี้ “นั่นทำให้ข้าไม่แน่ใจนัก” เขาพึมพำเบา ๆ หยางเฟยเยี่ยมองปากอิ่มที่เผยอออกจากกันน้อย ๆ ของนางในอาการหักห้ามใจ เจิ้งเยี่ยอิงไม่เข้าใจสิ่งสามีพูดสักนิด สายตาของนางจดจ่ออยู่กับปากบางได้รูปของเขาในอาการเหม่อลอย แทนที่เขาจะมอบจุมพิตลงไปบนริมฝีปากอิ่มนุ่มของนางดังคาด ริมฝีปากบางกลับเคลื่อนลงไปสัมผัสกับซอกคอนางอย่างแผ่วเบา ในอาการหยอกเย้า ทั้งลมหายใจที่อุ่นร้อนและปลายฟันที่ขบย้ำลงไปบนผิวกายบอบบางที่ถูกเขาค่อย ๆ เคี่ยวกรำอย่างใจเย็นและเชื่องช้า คล้ายกับมีเวลาทั้งชีวิตที่จะทรมานผิวละลื่นเนียนนุ่มของนางให้ไวสัมผัส จนกว่าเขาจะพึงพอใจ ยิ่งเพิ่มความทรมานจากการรอคอยคาดหวังของนางให้ลุกแรงยิ่งขึ้น “เยี่ยอิง... เจ้าสังเกตบ้างไหมว่าร่างกายของเจ้าเปลี่ยนไปจากเมื่อหลายเดือนก่อน” เขาพึมพำเสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน แต่ครั้งนี้นางกลับเข้าใจคำพูดของเขาได้อย่างง่ายดาย และยังถึงกับเกิดอาการสะดุ้งเล็กน้อยอีกด้วย แต่ไหนแต่ไรนางไม่เคยสนใจเรื่องรูปร่างหน้าตานัก ทว่านับแต่นางเริ่มมีใจให้กับสามีของตัวเอง เรื่องเช่นนี้ก็ดูเหมือนจะกลายเป็นเรื่องละเอียดอ่อนสำหรับนางอีกเรื่องหนึ่งไปเสียแล้ว นึกไปถึงเช้าวันนี้ที่เขาอุ้มนางเดินเข้ามาในบ้านยิ่งทำให้นางรู้สึกกระสับกระส่ายในเรื่องนี้มากยิ่งขึ้น “ท่านหมายถึงข้าอ้วนขึ้นหรือ” นางนึกหวาดกลัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน ขณะรอคอยคำตอบของเขาด้วยความใจจดใจจ่อ เขาผงกศีรษะขึ้นมามองนางนิ่ง ๆ ไปชั่วอึดใจจนนางรู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นมา นึกหวาดกลัวคำตอบของเขาขึ้นมากะทันหัน ทว่าก็เพียงแค่นั้น เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงมองนางแล้วส่งยิ้มหวานออกมาเท่านั้นเอง จากนั้นศีรษะของเขาก็หายไปจากสายตาของนางอีกครั้ง เพราะเขากลับไปตั้งหน้าตั้งตาทรมานนางต่อไป อันที่จริงเขาเริ่มมันใหม่ทั้งหมดเลย! เจิ้งเยี่ยอิงคิดพลางสะอึกสะอื้นด้วยความทรมาน ปลายลิ้นของเขาทำให้ศีรษะของนางแหงนเงยไปข้างหลังเผยลำคอขาวผ่องราวกับแมวน้อยที่ถูกเจ้าของหยอกเย้าจนจำต้องยอมจำนนในที่สุด ยามที่ปลายนิ้วของเขาปัดผ่านยอดทรวงของนางอย่างแผ่วเบาโดยไม่ได้ตั้งใจ หญิงสาวถึงกับหลุดเสียงครางวะหวิวออกมาอย่างไม่อาจสะกดกลั้น ร่างบางสะท้านเฮือกขึ้นมาตามสัมผัสของปลายนิ้วราวกับปลายนิ้วผ่าวร้อนของเขาได้มีกระแสดึงดูดบางอย่างส่งผ่านออกมา ชายหนุ่มหยุดชะงักการโลมเล้าลาดไหล่ขาวผ่องไปเล็กน้อยเพราะเสียงครางของนาง ก่อนที่ใบหน้างดงามจะยกขึ้นมามองดูใบหน้าของนางอีกครั้ง ยามนี้มันเต็มไปด้วยหยดเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ที่ผุดพรายไปทั่ว เขายังคงส่งยิ้มแบบเดิมมาให้นาง "ที่ข้าหมายถึงคือฏิกิริยาตอบสนองของเจ้าต่างหากเล่า" เมื่อสบกับดวงตางดงามพราวระยับด้วยเพลิงปรารถนาอันร้อนแรงของเขา นางก็ถึงกับเบือนหน้าหนีไปด้วยความอับอายกับปฏิกิริยาที่ตนตอบสนองออกมา เสียงแปลก ๆ ที่หลุดออกมาเมื่อครู่จะทำเป็นไม่ได้ยินก็ไม่ได้เสียแล้ว หากเป็นในความมืดนางอาจจะไม่ต้องทนมองสายตาแบบนั้นของเขาก็เป็นได้ สายตาที่ทำให้นางรู้สึกวางตัวไม่ถูก เหมือนกับกำลังจะถูกขย้ำอย่างไรอย่างนั้น “รู้สึกขึ้นมาหรือไม่ว่าร่างกายของเจ้าอ่อนไหวมากกว่าหลายเดือนก่อน” เขาพึมพำออกมาอีกครั้ง เจิ้งเยี่ยอิงนึกอยากปฏิเสธ แต่กลับช้าไปกว่าเขาก้าวหนึ่ง จากคุณ : Black Chip (siMiSma) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 13:26:48

ความคิดเห็นที่ 2 ตาของทั้งคู่สานสบท่ามกลางประกายส่องสว่างจากตะเกียงดวงน้อย และเงาวูบไหวยามที่ร่างกายของทั้งคู่เคลื่อนไหวตอบสนองต่อกันและกันอย่างปราศจากการเหนี่ยวรั้งใด ๆ แม้ปราศจากคำพูด ทว่าชั่วขณะนั้นราวกับหัวใจทั้งคู่ได้เป็นหนึ่งเดียวกันกระนั้น ต่างก็พร่ำกระซิบคำหวานด้วยจังหวะและท่วงทำนองที่สอดประสานเป็นหนึ่ง ต่อให้ปราศจากคำพูด ทว่านางก็รู้สึกได้อย่างกระจ่างชัดกว่าคำพูดใด ๆ รับรู้ถึงหัวใจของเขา ราวกับว่ามันก็เป็นหัวใจอีกดวงของนางด้วยเช่นกัน ไม่ว่าจังหวะการหอบหายใจที่สอดประสานด้วยจังหวะท่วงทำนองเดียวกัน ยามหนึ่งร่างบอบบางดังอิสตรีที่ถูกขับเน้นด้วยแสงอ่อนนวลของดวงไฟจนดูนุ่มนวลอ่อนหวานราวกับน้ำผึ้ง หรือยามหนึ่งร่างแกร่งกร้าวที่เมื่อถูกแสงเงาไหววูบในยามนี้ขับเน้น ก็ยิ่งทำให้ดูดุดันคุกคามกร้าวกระด้างกว่าในยามปกติราวกับคนละคน คนสองคนที่แตกต่างจากกันจนไม่อาจหาจุดเชื่อมโยงได้ภายใต้สิ่งแวดล้อมเดียว ทว่าต่างตอบรับสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันได้อย่างสมบูรณ์เหมาะเจาะกันดั่งหยินและหยาง อาทิตย์และจันทรา ดาราและท้องนภา หากขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งอีกสิ่งก็ไม่อาจโดดเด่นและถูกเติมเต็มอย่างสมบูรณ์ได้อย่างไม่ต้องสงสัย ยามที่ความสุขสมพร่างพรายแตกกระจายราวกับพลุไฟดวงใหญ่ที่ลอยขึ้นสู่คืนเดือนมืด ก่อนจะแตกกระจายให้แสงสว่างกระจ่างฟ้า นั้นก็เป็นเวลาเดียวกับที่ร่างสองร่างแนบประสาน ราวกับเป็นหนึ่งเดียวจนไม่ว่าสิ่งใด ต่อแต่นี้ก็ไม่สามารถที่จะแยกทั้งคู่ออกจากกันได้ชั่วนิรันดร์ ความสุขสมที่เขาได้กล่าวมาด้วยสัญญา ว่าจะมอบให้แก่นางมากกว่าครั้งใด ๆ ที่เคยผ่านมานั้น นับว่าเป็นคำสัญญาที่ไม่เกินจริงแม้แต่น้อย ทว่าเพียงสุขกายก็ไม่สามารถซาบซ่านซึมซับเข้าสู่หัวใจได้ แต่เพียงนัยน์ตาวาวหวานของเขาที่จ้องสานสบมากับดวงตาของนางนั้น กลับบรรจงถ่ายทอดความหวานซึ้งที่เติมเต็มความสุขในหัวใจของนางจนเต็มล้น ปราศจากความสับสนเต็มไปด้วยความกระจ่างชัด เจิ้งเยี่ยอิงเองก็ไม่ได้หลบตาอีกต่อไป นางดื่มด่ำชื่นชมกับความงดงามนั้นราวกับต้องมนตร์ ความหวานล้ำหอมละมุนแห่งความสุขสมพลิ้วลอยละล่องดั่งขนนกที่ลอยขึ้นไปบนฟากฟ้า ที่ต้องกระแสลมเพียงเบา ๆ ทว่าไม่สิ้นสุด จนไม่ว่าอย่างไรก็ยังคงไม่สามารถที่จะทิ้งตัวกลับลงสู้พื้นพสุธาได้ และโบยบินลอยละลิ่วสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ จนไม่อาจทราบได้อีกแล้วว่าจุดสิ้นสุดนั้นอยู่ที่ใดกัน หลังจากที่พายุแห่งอารมณ์และความสุขสมคลายตัวคลี่แผ่วจางลง วงแขนแกร่งก็โอบกอดนางเอาไว้แนบแน่น หญิงสาวรู้สึกราวกับความสุขนั้นจะเอ่อล้นออกมา ความคิดคำนึงระแวงสงสัยต่างมลายหายไปจนสิ้น ปากอิ่มเต็มขยับเอื้อนเอ่ยคำพูดที่ปราศจากการเหนี่ยวรั้งใด ๆ อีกต่อไป “ข้ารักท่าน” ยามนี้หญิงสาวราวกับถูกห่อหุ้มอยู่ในเปลือกไข่แห่งความสุขสมและอิ่มเต็ม ความหวาดกลัวใด ๆ ความไม่มั่นคงใด ๆ ที่นางเคยรู้สึกอยู่ตลอดเวลานั้น ราวกับถูกชะล้างออกไปจากสายตาของเขาที่มองนาง แม้จะเอ่ยคำที่ตนเองหวาดกลัวมาโดยตลอดออกมา แต่ไม่ทราบว่าความมั่นใจนั้นมาจากที่ใดกันกลับทำให้นางมั่นใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนในการกล่าวคำนั้นออกมา ความเงียบทอดยาวออกไปราวกับจะไร้ที่สิ้นสุด ทว่าสำหรับชายหนุ่มแล้วคำรักของนาง ราวกับมันยังคงก้องสะท้องอยู่ในโสตประสาทของเขา ก่อนจะค่อยถูกกลั่นกรองแล้วหยาดหยดลงไปในหัวใจที่อยู่ตรงตำแหน่งกลางอกของตน เขาพรูลมหายใจที่สะกดกลั้นโดยไม่รู้ตัวออกมายาวเหยียด กระชับร่างสตรีในอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกเล็กน้อย ใบหน้างดงามหล่อเหลาร้อนผ่าวราวจับไข้อย่างไรอย่างนั้น กระนั้นรอยยิ้มกลับกระจ่างชัดแสดงออกถึงความสุขสมทั้งกายใจอย่างที่สุด “ข้ารู้แล้ว...” เสียงเอื้อนเอ่ยแผ่วจางดังออกมาจากปากบางที่ยิ้มน้อย ๆ หลังจากคำพูดสุดท้ายที่เอ่ยออกมาจากปากของหญิงสาวเบื้องใต้ร่างเขาเป็นเวลานานมากแล้ว แม้ว่าตอนนี้เปลือกตาของนางจะพริ้มหลับสนิท ด้วยความอ่อนเพลียจากการโลมเล้าและบทรักอันหวานล้ำที่เขาเป็นผู้มอบให้ คาดว่านางคงไม่หลงเหลือเรี่ยวแรงที่จะฟังคำพูดใด ๆ จากเขาอีกแล้วในค่ำคืนนี้ เขาก้มลงจุมพิตหน้าผากมนก่อนจะเลยไปยังเปลือกตาที่พริ้มหลับอย่างแผ่วเบา ราวกับเป็นสัมผัสของแมลงปอยามโผนลงเกาะผิวน้ำ ด้วยไม่ปรารถนาจะรบกวนให้คนที่หลับไปแล้วต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้ง มือแกร่งจัดการหยิบผ้าขึ้นมาห่มคลุมร่างทั้งสองเอาไว้ แล้วมือข้างหนึ่งก็ยกขึ้นสะบัดเพียงเบา ๆ ดวงไฟที่ไหววูบอยู่ก็ดับไป จนห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืดของยามราตรีอีกครั้งหนึ่ง หยางเฟยเยี่ยรั้งร่างบางให้เข้ามาแนบชิดอยู่ในวงแขนของเขา และโอบกอดนางเข้าสู่ห้วงนิทรารมณ์ตลอดทั้งราตรีที่เหลืออยู่ไม่มากนักอย่างมีความสุข จากคุณ : Black Chip (siMiSma) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 13:33:31

ความคิดเห็นที่ 3 +++แขกที่ไม่คาดคิด+++ แสงแดดยามเช้าสาดส่องไปทั่วแคว้นเฟิง สร้างความอบอุ่นและขับไล่ความหนาวเย็นในยามราตรีไปจนหมดสิ้น ภายในห้องนอนของเจ้าบ้านตระกูลหยางก็เช่นเดียวกัน แสงเรื่อเรืองแห่งอรุณรุ่งได้ปลุกผู้ที่หลับใหลอยู่ในนิทราอันแสนสุขได้ตื่นขึ้นมาต้อนรับยามเช้าอันสดใส เปลือกตาบางของเจิ้งเยี่ยอิงค่อย ๆ ขยับไหวทีละน้อย ก่อนที่แพขนตาหนาจะกระพือน้อย ๆ ขับไล่ความง่วงงุนออกไป โดยมิได้นึกสงสัยแม้แต่น้อย ว่าอากัปกิริยาทุกอย่างของตน กำลังตกอยู่ภายใต้นัยน์ตาดำขลับที่จับจ้องมองนางอย่างไม่คลาดสายตาอยู่เนิ่นนานแล้ว เมื่อตื่นขึ้นมาเต็มตาแล้ว ภาพที่เห็นภาพแรกก็คือนัยน์ตาคู่คมที่กำลังมองนางอยู่ก่อนแล้วนั่นเอง ไม่ทราบเพราะสัญชาตญาณเตือนภัยที่มีอยู่น้อยนิดของตน หรือเป็นเพราะว่านางรู้ด้วยจิตใต้สำนึกว่าชายตรงหน้าปลอดภัยสำหรับตนกันแน่ นางจึงมิได้แสดงอาการแตกตื่นไปกับภาพที่ปรากฏและดวงตาคมวาววับอันเคยคุ้นของเขา รอยยิ้มน้อย ๆ ฉายชัดอยู่บนใบหน้าของชายที่ตอนนี้ก็ยังคงโอบกอดนางเอาไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา ในตอนแรกนางยังคงมิได้ระแคะระคายหรือสำนึกได้ว่ามีเหตุการณ์ใดบ้างเกิดขึ้นเมื่อราตรีที่ผ่านมา แต่แล้วเมื่อดวงตางุนงงของนางสานสบกับนัยน์ตาเรียวคู่คมที่จ้องมองมานั้น สิ่งที่หลงลืมไปก็ค่อย ๆ ไหลทวนกลับเข้ามาในความทรงจำของนางซ้ำอีกครั้ง หากเป็นไปได้เจิ้งเยี่ยอิงทั้งนึกอยากร่ำไห้ออกมา พร้อมกับเอาศีรษะและหัวใจอันไม่ยั้งคิดโขกเข้ากับเสาต้นที่อยู่ใกล้ที่สุด ทว่าเมื่อมีวงแขนของเขาพันธนาการเอาไว้เช่นนี้ ความคาดหวังของนางจึงไม่สามารถเป็นจริงขึ้นมาได้เลย หญิงสาวถึงกับหน้าแดงเรื่อขึ้นมาทันทีที่สติแจ่มชัด ขณะที่ภาพฉากต่าง ๆ ที่เพิ่งจะผ่านไปในราตรีก่อนก็ประดังประเดเข้ามาในความคิดของนาง ฉากแล้วฉากเล่ายามที่สานสบกับนัยน์ตาวาวหวานของเขา ยิ่งเมื่อนึกถึงคำรักที่นางหลุดปากก่อนที่จะหลับไปนั้น ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วก็ยิ่งก่ำแดงมากยิ่งขึ้นจนดูราวกับผลท้อ แต่ในเวลาเดียวกันนั้น นางก็กลับรู้สึกปลอดโปร่งยิ่งนักที่ต่อจากนี้จะไม่ต้องเก็บงำความรู้สึกของตนอีกต่อไป และปฏิกิริยาที่หยางเฟยเยี่ยมีต่อนางในเช้าวันนี้ ก็ไม่ได้ทำลายความสุขเหล่านั้นให้ลดลงไปแม้แต่น้อย กลับยิ่งสร้างความมั่นใจให้แก่หญิงสาวอย่างไม่รู้ตัว แม้นางจะไม่ได้สังเกตถึงสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป โดยการที่หยางเฟยเยี่ยมิได้พูดจากระแนะกระแหนถึงสิ่งที่เอ่ยออกไปยามค่ำคืน ดังเมื่อแรกที่พวกเขาทั้งสองทำข้อตกลงกันนั้น แต่เป็นความสุขอันเปี่ยมล้นที่สัมผัสได้ และไม่รู้สึกอีกต่อไปว่ามันจะหายไปในสักวันหนึ่งราวกับไอหมอกในหน้าหนาว เป็นความรู้สึกนั้นเองที่ทำให้หัวใจของนางอุ่นซ่านจนรู้สึกได้อย่างชัดเจน เมื่อเห็นว่าเขายังคงมองนางนิ่งเงียบไม่เอ่ยคำ นางก็เสเหลือบมองออกไปในทิศทางที่ไม่มีภาพอันชวนให้หัวใจของตนสั่นไหวเสียแทน แสงสว่างอันเจิดจ้าทำให้นางหาเรื่องที่จะมาพูดทำลายความเงียบลงได้ในที่สุด เจิ้งเยี่ยอิงเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกักเพื่อทำลายความเงียบในบรรยากาศ ที่ดูราวกับอบอวลไปด้วยความหวานละมุนก่อนที่นางจะหมดความกล้าออกไป “ท่านพี่ นี่ก็สายมากแล้ว เอ่อ...ควรได้เวลาเตรียมตัวออกไปทำงานได้แล้วกระมัง” ทันทีที่คำพูดหลุดจากปากหญิงสาวก็แทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตายเสียตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด นางไม่มีอะไรจะพูดให้ดีกว่านี้แล้วหรือไร แต่ว่าหากไม่ทำเช่นนี้ก็เกรงว่าตนคงจะต้องตกอยู่ในสภาพที่เป็นอยู่นี้ทั้งวันเป็นแน่ หรือมิใช่? เมื่อฟังคำแรกที่เอ่ยออกมาของนางในเช้าวันนี้ ชายหนุ่มก็ต้องสะกดกลั้นความขบขันเอาไว้จนสุดความสามารถ ยิ่งเมื่อเห็นหน้าหวานของหญิงสาวในอ้อมอกที่ทำหน้าราวกับจะร้องไห้ก็ยิ่งทำให้เขาอยากจะส่งเสียงหัวเราะออกดัง ๆ ยิ่งนัก นี่ภรรยาของเขาเร่งให้เขารีบไปทำงานตั้งแต่ยังมิได้ลุกจากเตียงเชียวหรือ เกรงว่าสมองน้อย ๆ ของนางคงจะถูกเขาก่อกวนจนทำอะไรไม่ถูกไปแล้วกระมัง ช่างน่ารักนัก! “อืม ข้าก็แค่อยากนอนมองเจ้าอีกหน่อยเท่านั้นเอง พวกเราลุกไปอาบน้ำแล้วทานข้าวเช้าด้วยกันเถอะ” คำพูดตรงไปตรงมาของเขานั้น ทำให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกเขินอายจนได้แต่ก้มหน้าซุกกับอกแกร่ง ไม่กล้าที่จะแหงนเงยขึ้นมองหน้าผู้เป็นสามีตรง ๆ อีกเลย ในใจนึกหวั่นเกรงว่าการอาบน้ำที่ว่า คงจะต้องมีอะไรที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าแค่การอาบน้ำอย่างแน่นอน ชายหนุ่มหัวเราะเสียงกระหึ่มด้วยความพึงพอใจจนอกแกร่งสั่นไหว ร่างปราดเปรียวลุกขึ้นมาจากเตียงนอนก่อนจะคว้าร่างบางของหญิงสาวพาไปอาบน้ำด้วยกันกับเขา หยางเฟยเยี่ยไม่ได้รอให้นางเอ่ยตอบรับคำชวนของเขาแม้แต่น้อย แม้จะรู้ว่าเป็นการกระทำที่เผด็จการและเอาแต่ใจตนอย่างที่สุด แต่แน่นอนว่าจอมบงการหาได้สนใจไม่ และสตรีในอ้อมแขนก็ไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะขัดขืนเขาได้มากไปกว่าการโอนอ่อนตาม อีกครู่ใหญ่ต่อมาพวกเขาถึงได้อาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปรับประทานอาหารในห้องด้านนอก บนโต๊ะไม้สีดำขัดจนขึ้นเงายามนี้มีอาหารวางอยู่หลายชนิดส่งกลิ่นหอมฉุยออกมา ดูเหมือนอาหารชุดเก่าที่วางทิ้งไว้เมื่อคืนวาน จะถูกจัดเก็บไปเรียบร้อยแล้ว จะว่าไปเสื้อผ้าของพวกเขาที่เกลื่อนกระจายบนพื้นเมื่อคืนนั้น ตอนที่หญิงสาวตื่นขึ้นมามันก็หายไปหมดแล้วเช่นกัน ดูเหมือนคนในบ้านสกุลหยางนั้นจะจัดการกับเรื่องราวต่าง ๆ ได้อย่างว่องไวและเงียบเชียบ พวกเขาช่างมีประสิทธิภาพจริง ๆ และคงจะนึกคาดเดาถึงค่ำคืนอันผ่าวร้อนที่เพิ่งจะผ่านไปของนางกับเขาได้โดยไม่ต้องอาศัยความพยายามด้วยกระมัง คิดมาถึงตรงนี้ใบหน้านางก็แต้มสีระเรื่อเล็กน้อย “คิดอะไรอยู่หรือ” ชายหนุ่มถามยิ้ม ๆ พลางมือก็คีบอาหารใส่ในชามให้นางไปด้วย “เจ้ากินเยอะ ๆ นะจะได้บำรุงร่างกายให้แข็งแรง” เขาพูดต่อไม่ได้เว้นช่วงให้นางตอบคำถามแรก ราวกับว่าสามารถคาดเอาความคิดของนางได้อยู่แล้ว สายตาวาววามจับจ้องปากอิ่มของนางด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ ดูเหมือนการที่ได้ฟังคำบอกรักจากนางนั้นจะทำให้เขาอารมณ์ดีไม่น้อย จนทำให้ในเช้าวันนี้ไม่นึกอยากกลั่นแกล้งนางมากดังเคย “เอ่อ เจ้าค่ะ” หญิงสาวรับคำด้วยเสียงแผ่วเบา มือบางคีบอาหารที่เขาตักใส่ชามของนางเข้าปากเคี้ยวไปเงียบ ๆ ในใจได้แต่คร่ำครวญว่านางไม่ได้ถูกบำรุงจนแข็งแรงจนเกินพอแล้วหรอกหรือ ไม่ว่าจะเป็นโสมตุ๋นที่เสี่ยวปี้นำมาให้นางกินเป็นระยะ หรือยาบำรุงที่ยังคงต้มมาให้ไม่ได้ขาดจนกระทั่งตอนนี้ รสชาติขมฝาดนั้นไม่ได้มีอะไรที่น่าพิสมัยเพิ่มขึ้นเพราะความเคยชินแม้แต่น้อย กระนั้นนางก็ยังคงต้องทนฝืนกลืนมันลงท้องทุกครั้งที่เสี่ยวปี้นำมาให้อยู่ดี แค่เสี่ยวปี้บอกว่ามันเป็นคำกำชับของเขาก็ทำให้นางลืมความขมของยาไปได้กว่าครึ่งแล้ว ทั้งที่ตัวนางเองมองว่าร่างกายของตนนั้นแข็งแรงอย่างยิ่ง แต่ก็นั่นแหละ ทุกครั้งที่เสี่ยวปี้ยกยาขม ๆ เหล่านั้นมาให้ เมื่อนางบอกว่าเป็นคำสั่งของท่านแม่ทัพ เจิ้งเยี่ยอิงก็ได้แต่ยอมกลืนลงท้องไปเสียแต่โดยดี นี่คือความเป็นจริงที่โหดร้ายยิ่งกว่า ไม่มีทางให้เลี่ยงหลบ ไม่มีวิธีให้ปฏิเสธแม้เพียงครึ่งคำ “วันนี้เจ้าคิดจะออกไปไหนหรือเปล่า ถ้าจะออกไปก็ให้เสี่ยวปี้ไปเป็นเพื่อนก็แล้วกัน” ชายหนุ่มกล่าวเสนอขึ้นมาอย่างใจกว้างและอารมณ์ดี การที่ได้รู้ว่าหัวใจทั้งดวงของสตรีตรงหน้าเป็นของเขาจนหมด ทำให้เขาใจกว้างพอจะสามารถเอ่ยอนุญาตให้นางออกจากบ้านได้ง่ายดายยิ่งขึ้น “จะ จริงหรือ!” เมื่อเห็นเรียวคิ้วของเขาเลิกขึ้นกับคำอุทานของตน หญิงสาวก็รีบเอ่ยรับคำกลบเกลื่อนทันที “เอ่อ เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านมาก” ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเขาบอกให้นางอย่าเพิ่งออกไปไหนหรอกหรือ เอ่อ... อันที่จริงคงจะเป็นเมื่อวานตอนที่นางกำลังจะหลับไปก่อนที่เขาจะเข้าวังหลวงกระมัง หญิงสาวคิดอย่างมึนงง แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความสงสัยแต่นางก็ได้แต่เก็บไว้และทานข้าวในชามต่อไป เพียงไม่นานทั้งสองก็ทานข้าวเสร็จเรียบร้อย วันนี้ดูเหมือนชายหนุ่มจะอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก ใบหน้างดงามคมคายประดับไปด้วยรอยยิ้มไม่เสื่อมคลาย ราวกับว่าไม่ว่าเรื่องอะไรก็คงไม่สามารถลบเลือนรอยยิ้มนี้ออกไปจากใบหน้าของเขาได้ เจิ้งเยี่ยอิงเดินออกไปส่งเขาก่อนจะออกไปทำงาน ใบหน้างามฉายแววกังวลใจ “มีอะไรหรือเปล่า?” ชายหนุ่มเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีของภรรยา “เอ่อ คือวันนี้ข้าขออนุญาตกลับไปเยี่ยมชิงจื่อและคนที่บ้านสกุลเจิ้งได้หรือไม่” หญิงสาวเอ่ยขออนุญาตด้วยเสียงตะกุกตะกัก แม้ว่าเขาจะได้อนุญาตไปเมื่อก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม แต่นางก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นคำอนุญาตที่ครอบคลุมไปถึงบ้านสกุลเจิ้งด้วยหรือเปล่า ก่อนหน้านี้แม้เขาไม่เคยกำหนดกฎเกณฑ์สำหรับออกไปนอกบ้าน เพราะนางไม่เคยย่างกรายออกไปโดยไม่มีเขา แต่เพราะเห็นว่าระยะนี้อารมณ์ของเขาคาดเดายาก เจิ้งเยี่ยอิงจึงไม่นึกที่จะตัดสินใจทำอะไรโดยพลกาลด้วยเกรงว่ามันอาจทำให้เขาเกิดโทสะขึ้นมาได้ ชื่อที่เขาไม่เคยสนใจเมื่อหลายเดือนก่อนกระทบเข้าหูของหยางเฟยเยี่ยอีกครั้ง ชายหนุ่มหยุดคิดใคร่ครวญชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยตอบนาง “เอาไว้อีกสองสามวันก็แล้วกัน ข้าจะได้ถือโอกาสไปคารวะผู้อาวุโสของเจ้าเสียหน่อย” หลังจากที่เขาตัดสินใจที่จะเก็บเจิ้งเยี่ยอิงเอาไว้เมื่อหลายเดือนก่อน ชื่อเจิ้งชิงจื่อก็กลายเป็นชื่อบุคคลอันตรายที่เขาไม่อยากให้ภรรยาเฉียดกรายเข้าใกล้นางแม้แต่น้อย “ถ้าท่านพี่เห็นควรเช่นนั้น อีกสองวันพวกเราจะไปที่บ้านสกุลเจิ้ง” นางกล่าวออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างยินดี ในเมื่อเขาบอกมาเช่นนั้นนางก็ไม่คิดที่จะขัดคำสั่งของเขาหรอก จะอย่างไรรอไปอีกสองสามวันก็จะได้กลับไปเยี่ยมทุกคนในบ้านสกุลเจิ้งพร้อมกับเขาแล้ว เช่นนั้นวันนี้นางก็อยู่ที่บ้านเฉย ๆ ก็แล้วกัน เพราะหญิงสาวไม่เคยมีความคิดที่จะออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกแต่อย่างใด บางทีอาจจะใช้เวลายามว่างในวันนี้หาอะไรทำ หรือทำความรู้จักกับคนในบ้านก็เป็นเรื่องที่นับว่าไม่เลวเช่นกัน เมื่อผู้เป็นสามีจากไปทำงานแล้ว เจิ้งเยี่ยอิงก็ตัดสินใจเดินสำรวจและทำความรู้จักกับผู้คนภายในบ้านตระกูลหยางจนแทบจะถ้วนทั่วโดยมีเสี่ยวปี้เดินไปเป็นเพื่อน ก่อนหน้านี้เมื่อหลายเดือนก่อนที่นางแต่งงานกับเขาใหม่ ๆ นางไม่เคยมีโอกาสเช่นนี้เลย ด้วยร่างกายที่เจ็บป่วยและความคิดที่ว่าอาจจะไม่ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นนานนักจึงทำให้นางพลาดโอกาสเหล่านี้ไป แต่ในครั้งนี้เมื่อมีโอกาสก็ใช่ว่าสิ่งที่ตั้งใจทำด้วยความตั้งใจดีนั้นจะราบรื่นอย่างที่คาดไว้ สาเหตุนั้นมาจากสาวใช้นามเสี่ยวปี้ที่ตามติดอยู่ข้างกายและปฏิบัติตามคำสั่งของผู้เป็นนายอย่างเคร่งครัดนั่นเอง แม้เจิ้งเยี่ยอิงจะบอกให้เด็กสาวกลับไปทำงานของตัวเองก็ตาม เพราะหญิงสาวไม่อยากรบกวนเวลางานของนาง แต่เสี่ยวปี้กลับตอบมาว่างานของตนก็คือดูแลนางเสียนี่ และยังบอกว่านี่เป็นคำสั่งกำชับของหยางเฟยเยี่ยอีกด้วย ว่าให้คอยปรนนิบัติรับใช้นายหญิงของบ้านตลอดเวลา หากต้องการสิ่งใดก็ให้บอกนางทันที เมื่อเด็กสาวตอบมาเช่นนั้น เจิ้งเยี่ยอิงก็ได้แต่ทำหน้าจนด้วยคำพูด ปล่อยให้นางปฏิบัติหน้าที่ของตนอย่างเคร่งครัดต่อไปเท่านั้นเอง การสำรวจคฤหาสน์ด้วยความตั้งใจดีในครั้งนี้เริ่มตั้งแต่ตอนเช้าหลังจากที่หยางเฟยเยี่ยจากไปได้ไม่นานนัก แต่กว่าที่พวกนางทั้งสองจะเดินจนทั่วคฤหาสน์หลังนี้ก็เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว เพราะเมื่อเดินกันไปได้ไม่ถึงหนึ่งเค่อ* เสี่ยวปี้ก็จะบอกว่านางควรนั่งพักเอาแรงสักครู่แล้วค่อยเดินต่อ โดยในระหว่างที่นั่งพักนั้นก็จะมีขนมและของว่างมาให้ทานไม่ได้ขาด เมื่อถึงเวลาอาหารเที่ยงเด็กสาวก็นำอาหารมาตั้งโต๊ะในบริเวณศาลาที่ประดับไปด้วยต้นไม้และดอกไม้ ซึ่งตั้งอยู่ในส่วนกลางของคฤหาสน์ที่ถูกจัดไว้เป็นสวนกลางบ้าน สระน้ำที่มีปลาสีสันสดใสว่ายวนไปมาไม่อยู่นิ่ง เมื่อรวมเข้ากับใบไม้สีเขียวร่มรื่นเปี่ยมชีวิตชีวานั้น ก็ทำให้นางรู้สึกปลอดโปร่งผ่อนคลายเป็นอย่างมาก ทานอาหารเสร็จหญิงสาวก็ตัดสินใจจะเดินไปสำรวจบ้านหลังใหม่ที่ตนจะต้องอาศัยอยู่อีกนานอย่างกระตือรือร้น แต่กลับถูกเสี่ยวปี้รั้งไว้และบอกอีกว่า “นายท่านสั่งไว้ว่าถึงยามเที่ยงวัน ฮูหยินจะต้องนอนกลางวันพักผ่อนเอาแรงไว้เจ้าค่ะ ไม่เช่นนั้นก็ห้ามท่านทำอะไรที่ต้องออกแรง” ดูเหมือนจะเป็นคำสั่งของหยางเฟยเยี่ยอีกแล้ว เขาเอาเวลาที่ไหนไปสั่งเสี่ยวปี้ได้มากมายขนาดนี้กันนะ หญิงสาวคิดอย่างสงสัย แต่ก็ยังกลับไปพักผ่อนนอนกลางวันตามที่เด็กสาวบอกด้วยท่าทีไม่ยินยอมพร้อมใจเล็กน้อย แต่แน่นอนว่าปฏิเสธไม่ได้ดังเคย ได้แต่คิดด้วยความหดหู่ใจหลังจากนั้นว่า เขาให้นางกินแล้วนอนแบบนี้ อีกไม่นานนางคงจะต้องกลายเป็นแม่หมูอ้วนพีอย่างแน่นอน และนางก็เพิ่งทราบเช่นกันว่าปัจจุบันการเดินก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ต้องออกแรงด้วย กว่าที่นางจะตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เป็นเวลาหนึ่งชั่วยามต่อมา และเมื่อเดินสำรวจบริเวณบ้านอีกเล็กน้อยเจิ้งเยี่ยอิงก็ได้รู้ว่าคนภายในคฤหาสน์หลังนี้นั้นมีทั้งสิ้นเกือบร้อยชีวิต ทุกคนต่างยิ้มแย้มทักทายนางอย่างนอบน้อม แม้ว่านางจะยังจดจำชื่อของพวกเขาไม่ได้ทั้งหมด แต่อาศัยเวลาไม่นานคาดว่าก็คงจะสามารถจำได้ น่ายินดีที่ทุกคนต่างมีท่าทีเป็นมิตรจนทำให้นางรู้สึกสบายใจ ไม่ต่างกับความรู้สึกเป็นสุขตอนที่อาศัยอยู่ในบ้านสกุลเจิ้งแม้แต่น้อย ในบ้านหลังนี้นั้นไม่มีผู้อาวุโสคนใดให้นางเข้าไปเคารพทำความรู้จัก เรื่องนี้นางรู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว มีเพียงห้องที่เต็มไปด้วยป้ายวิญญาณของบรรพบุรุษตระกูลหยางเท่านั้นที่หญิงสาวได้เข้าไปสักการะ ฟังว่าบิดามารดาของหยางเฟยเยี่ยเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว และเขาก็เป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลหยาง ในเมื่อชายหนุ่มไม่อยากจะเอ่ยถึงบรรพบุรุษและบิดามารดาของเขา หญิงสาวก็ไม่ได้ถามเพราะนางเองก็ไม่เคยเล่าเกี่ยวกับบิดามารดาของนางเช่นกัน ในขณะที่หญิงสาวยังคงตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำอะไรต่อไปดีอยู่นั่นเอง เด็กสาวคนหนึ่งก็เข้ามารายงานนางด้วยท่าทีรีบร้อนตื่นเต้นจนปิดไม่มิด “มีแขกมาขอพบเจ้าค่ะฮูหยิน” เป็นเด็กสาวที่นำอาหารว่างมาให้นางในระหว่างการเดินสำรวจคฤหาสน์อันยาวนานนั่นเอง เจิ้งเยี่ยอิงจำได้ว่านางชื่อจื่อหง เด็กสาวนามจื่อหงเดินเข้ามาอย่างนอบน้อม “เจ้าไม่ได้บอกไปหรือว่าท่านพี่ไม่อยู่” แม้นางจะอยู่เมืองหลวงมาเป็นเวลาหลายปี แต่ก็ไม่ใคร่จะรู้จักผู้คนมากนัก และนางก็ไม่เคยรับแขกด้วย จึงไม่คิดว่าผู้มาจะมาเพื่อขอพบนาง สิ่งที่พอจะคาดเดาได้คือแขกผู้นั้นคงจะต้องการพบสามีของนางเสียมากกว่า “เอ่อ...คือว่าเขาบอกว่าต้องการจะพบฮูหยินเจ้าค่ะ” เด็กสาวกล่าวตอบ คำตอบของเด็กสาวทำให้เจิ้งเยี่ยอิงนึกแปลกใจเป็นอย่างมาก เรียวคิ้วงามขมวดเข้าหากันอย่างชัดเจน หญิงสาวถามออกไปด้วยความงุนงงสงสัยจนปิดไม่มิด “เขา? พบข้าหรือ เป็นใครกัน?” เด็กสาวก้มหน้างุดยามเอ่ยตอบคำถามของผู้เป็นนายสาว แก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อเล็กน้อย “ไม่ทราบเช่นกันเจ้าค่ะ เขาไม่ยอมบอกชื่อ แค่บอกว่าไม่ว่าอย่างไรก็จะขอพบกับฮูหยินให้ได้” เจิ้งเยี่ยอิงเดินตรงไปยังห้องโถงใหญ่ภายในบ้านที่เป็นส่วนรับรองแขก แม้ภายในใจจะเต็มไปด้วยความกังขาสงสัย แต่จะให้คาดเดาอย่างไรนางก็ยังคงไม่อาจรู้ได้ว่าแขกผู้มาเยือน ผู้ซึ่งต้องการจะพบนางให้ได้คนนี้จะเป็นใคร เมื่อก้าวเข้าไปในห้องสิ่งที่เห็นก็ทำให้นางถึงกับตกตะลึงตาค้าง เพราะต่อให้คาดคำนวณอย่างไรในเมื่อบอกว่ามีชายหนุ่มต้องการจะพบนาง แล้วนางจะรู้ได้อย่างไรเล่าว่าเป็นใคร ร่างโปร่งสูงระหงที่ยืนนิ่งอยู่กลางโถงมีสายตาเหม่อมองไปราวกับว่าไม่ได้สนใจกับภาพตรงหน้า ท่าทีเครียดเกร็งราวกับว่ากำลังคิดใคร่ครวญถึงเรื่องหนักอกหนักใจบางอย่าง ทำให้ผู้ที่ยืนอยู่ก่อนนั้นไม่ได้รับรู้ถึงการมาเยือนของนาง แต่ราวกับว่าจู่ ๆ ก็สามารถรับรู้ได้ถึงการจับจ้อง ใบหน้าที่เห็นเพียงครึ่งในตอนแรกค่อยหันกลับมามองนางอย่างเชื่องช้า ใบหน้าที่งดงามหมดจดเกลี้ยงเกลาปราศจากรอยตำหนิใด ๆ ให้ระคายตา นัยน์ตาที่จับนิ่งมายังเจิ้งเยี่ยอิงนั้นปั่นป่วนไปด้วยอารมณ์อันหลากหลายนับร้อยพันจากตื่นเต้นยินดี เศร้าสลดเสียใจ แล้วเปลี่ยนเป็นสำนึกผิดที่ดูเหมือนเจ้าตัวจะพยายามรักษาระดับความสำนึกผิดให้กระจ่างชัดมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เพียงกวาดตามองเจิ้งเยี่ยอิงจากบนลงล่างจากล่างขึ้นบนหนึ่งรอบ ในที่สุดแววสำนึกผิดอันกระจ่างชัดนั้นก็ถูกแทนที่กลายเป็นแปลกประหลาดใจจนปิดไม่มิด และคำพูดแรกที่ควรเป็นคำทักทายตามมารยาทก็กลายเป็นคำที่หลุดออกมาเพราะความแปลกใจเสียด้วย “ไม่เจอกันไม่ถึงครึ่งปี ท่านดูอ้วนขึ้นมาเล็กน้อยหรือเปล่า?” คำพูดแรกที่หลุดจากปากนั้นสร้างความแปลกใจให้เจิ้งเยี่ยอิงเพียงเล็กน้อย จะว่าไปนางก็อ้วนขึ้นนิดหน่อยจริง ๆ นั่นแหละ แต่เมื่อดูจากอาหารและยาบำรุงต่าง ๆ ที่รับประทานเข้าไปติดต่อกันในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ความแปลกใจจากคำพูดนั้นก็แปลเปลี่ยนเป็นเศร้าสลดไปเล็กน้อย ไม่เอ่ยถึงก็แล้วไปเพราะตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาแน่นอนนางไม่ค่อยจะได้ออกจากบ้านไปไหนต่อไหนมากนัก อีกทั้งยังโดนบังคับขู่เข็ญให้กินยาบำรุงโดยที่แทบจะไม่ได้ออกกำลังทำอะไรอย่างเป็นจริงเป็นจังเลยแม้แต่น้อย หากนางจะอ้วนขึ้นบ้างก็เป็นเรื่องที่ดูจะสมเหตุสมผลอย่างยิ่ง จะว่าไปตั้งแต่ที่แต่งงานออกเรือนมานางไม่เคยได้ย่างกรายออกนอกบ้านไปไหนตามลำพังเลย และเมื่อคนในบ้านไม่พูด เสี่ยวปี้ไม่พูด ยิ่งหยางเฟยเยี่ยไม่พูดด้วยแล้ว ก็ยิ่งทำให้เรื่องนี้ดูเป็นเรื่องไม่สำคัญและกลายเป็นว่าตัวนางเองก็ไม่ได้สนใจไปในที่สุด ส่วนคำพูดของหยางเฟยเยี่ยที่เข้าใกล้คำพูดทำนองนี้มากที่สุด ก็คงจะเป็นในตอนนั้นกระมัง แค่คิดภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในขณะนั้นก็ฉายวาบเข้ามาในความคิดทันที ทำให้นางอดที่จะหน้าแดงไม่ได้จริง ๆ แต่เมื่อมีคนมาสะกิดโดนเข้าเพียงเบา ๆ แม้จะโดยไม่ตั้งใจก็ตาม เจิ้งเยี่ยอิงก็ยังอดที่จะรู้สึกกังวลใจกับเรื่องนี้ขึ้นมาไม่ได้ เอ่อ... คราวต่อไปหากเขายังบังคับให้นางทานมาก ๆ อีก นางค่อยหาทางปฏิเสธก็แล้วกัน หญิงสาวตั้งคำมั่นไว้ในใจ  “อา... นี่ท่านแต่งงานมาหลายเดือนยังไม่เลิกนิสัยชอบขบคิดเหม่อลอยแบบนี้อีกหรือ อุ๊บ!!” ดูเหมือนเจ้าตัวจะเพิ่งคิดได้ว่าจุดประสงค์ในการมาเยือนในวันนี้ไม่ได้มาเพื่อจะตั้งกัณฑ์เทศน์ฮูหยินแห่งบ้านสกุลหยาง มือเรียวงามยกขึ้นประกบปิดปากของตนไว้แน่นราวกับต้องการจะปิดกั้นถ้อยคำที่กำลังจะตามมา แม้ออกจะช้าไปเสียหน่อยก็ตามที ถ้อยคำเรียกขานและเนื้อความในประโยค อันบ่งบอกถึงความใกล้ชิดสนิทสนมของผู้พูดนั้น อดที่จะทำให้เสี่ยวปี้และจื่อหงที่ติดตามเจิ้งเยี่ยอิงอยู่เบื้องหลังสูดหายใจด้วยความแตกตื่นไปหนึ่งเฮือกไม่ได้ ใบหน้าของคนทั้งสองซีดเผือดและอดที่จะเสียวสันหลังวาบขึ้นมาในทันทีอย่างผู้มีประสบการณ์ ขณะที่ฮูหยินน้อยของพวกนางนั้นอดที่จะหน้าแดงเล็กน้อยไปกับคำกระเซ้าเย้าแหย่นั้นไม่ได้เหมือนกัน หากเจ้านายกลับมาเห็นภาพฉากนี้เข้า พวกนางก็ไม่อยากที่จะจินตนาการคาดเดาว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ หรือหากคิดในแง่ดีก็อาจจะไม่เกิดอะไรขึ้นก็เป็นได้ เพราะปกติเจ้านายของพวกนางจะใจเย็นมาก ๆ และมักจะควบคุมอารมณ์ได้ดีจนน่าขัดใจเสมอมา แต่ว่าหากมันไม่ปกติเล่า เมื่อถึงตอนนั้นพวกนางก็ไม่นึกอยากจินตนาการถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาแล้ว พลันโดยที่ไม่มีใครคาดคิดร่างของผู้มาเยือนนิรนามนั้นก็คุกเข่าลงดังตึง เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งโถงทางเดินก่อนที่ศีรษะจะก้มลงแนบโขกกับพื้นโดยแรงราวกับต้องการแสดงความสำนึกผิดต่อเจิ้งเยี่ยอิงด้วยความจริงใจอย่างที่สุด แม้ว่าในความเป็นจริง ผู้แสดงท่าทีสำนึกตนจะมิได้สำนึกเท่าที่ควร แต่ภายนอกแล้วกลับสามารถแสดงทั้งสีหน้าและท่าทางออกมาได้ชัดเจนอย่างยิ่ง ในขณะที่ภายในศีรษะของคนผู้นี้นั้นกลับกำลังขบคิดเรื่องต่าง ๆ เสียวุ่นวาย อา...ลืมมันเสียเถอะ หากไม่ทำเช่นนี้เกรงว่าคำพูดที่เผลอหลุดปากนั้น จะไม่เป็นผลดีกับตนในอนาคตตามแผนการที่วางไว้อย่างแน่นอน นับว่าอยู่ดีไม่ว่าดีหาเรื่องใส่ตัวโดยแท้ แต่วิธีนี้ก็นับว่าไม่เลวหวังว่าคงได้ผลตรงตัวหรอกนะ เท่าที่ตนรู้จักและจดจำได้เจิ้งเยี่ยอิงมักเป็นคนที่ใจอ่อนอยู่เสมอ ขณะที่ใบหน้าก้มติดพื้นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ไม่จำเป็นต้องซ่อนไว้อีกต่อไป แถมยังไม่ต้องแสร้งทำหน้าเศร้าด้วยความสำนึกผิดอีกต่างหาก เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เจ้าตัวก็ยิ่งก้มศีรษะต่ำลงไปอีก “เจ้า... เจ้าทำอะไรน่ะ!” เสียงเอ่ยถามจากเจิ้งเยี่ยอิงเต็มไปด้วยความแตกตื่นพรั่นพรึง ไม่เข้าใจการกระทำของคนตรงหน้าอย่างแท้จริง ร่างบางรีบรุดตรงไปประคองร่างที่โขกศีรษะคำนับอยู่เบื้องหน้าอย่างไม่ต้องใช้เวลาแม้ชั่วเสี้ยววินาที เพื่อคิดไตร่ตรองให้คนตรงหน้าลุกขึ้นมา “ไม่เอา! ข้าไม่ลุก!! จนกว่าท่านจะสัญญามาก่อนว่าท่านให้อภัยข้าแล้ว...กับเรื่องที่ผ่านมา” เสียงเอ่ยดังคาดคั้นแกมบังคับขู่เข็ญดังออกมา ดูไม่คล้ายเป็นการขอร้องให้ผู้คนอภัยให้สักนิด มือยังคงจับยึดพื้นเอาไว้แน่นราวกับหนวดปลาหมึกไม่ยอมลุกตามแรงดึงของเจิ้งเยี่ยอิง ร่างของผู้พูดผอมบางกว่าเจิ้งเยี่ยอิงก็จริงอยู่แต่กลับแข็งแรงมากกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะไม่ว่าจะพยายามอย่างไรก็ไม่สามารถแกะร่างที่เกาะติดอยู่บนพื้นในตอนนี้ให้หลุดออกมาได้ เจิ้งเยี่ยอิงทอดทอนใจคราหนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าจะให้ข้าอภัยในเรื่องใดเล่า ในเมื่อข้าไม่เคยโกรธเคืองเจ้าเสียหน่อย”  “เจ้าคงรู้เรื่องเกี่ยวกับเบื้องหลังความเป็นมาของการแต่งงานของตัวเองแล้วสินะ แล้วเจ้าไม่โกรธข้าจริง ๆ เหรอ?” เสียงเอ่ยถามเบา ๆ โต้กลับมาราวกับยังคงไม่มั่นใจในคำรับรองของเจิ้งเยี่ยอิงเท่าใดนัก “เรื่องนี้ข้าจะโกรธไปทำไม เจ้าไม่เห็นหรือ อยู่ที่นี่ข้าก็สุขสบายดีเป็นอย่างมาก ทุกคนล้วนดีกับข้าทั้งสิ้น” แม้ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองคาดเดานั้นจะถูกต้องหรือเปล่า แต่เจิ้งเยี่ยอิงก็รีบยืนยันว่าตนไม่เคยนึกโกรธเคืองคนตรงหน้าแม้แต่น้อยด้วยใจจริง ใบหน้าที่ฟุบหมอบลงเงยขึ้นมาอย่างมีความหวัง “ใช่แล้วดูเหมือนเขาเลี้ยงเจ้าได้สมบูรณ์มากกว่าบ้านข้าอีก ดูเจ้าตอนนี้สิเยี่ยอิง ข้านึกอยากให้เจ้ามีเนื้อมีหนังเช่นนี้มานานแล้ว เอ่อ..” ราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนพูดผิดประเด็น ใบหน้าคนพูดจึงแดงเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย แล้วจึงรีบกล่าวออกไปราวกับคำพูดที่ผ่านมามิได้เป็นของตน “ข้าหมายความว่า เจ้าไม่โกรธข้าจริง ๆ นะ” เจ้าตัวแสดงสีหน้าเอาอกเอาใจกึ่งวิงวอนออกมาอย่างรู้สถานการณ์ว่าตนก้าวพลาดไปอีกหนึ่งก้าว ก่อนจะฟุบหมอบลงไปด้วยท่าทีสำนึกผิดอีกครั้ง “อืม ข้าไม่โกรธหรอก” ฟังคำรับรองถึงสามครั้งจบร่างตรงหน้าก็ค่อยมั่นใจ ไหล่ที่ก้มฟุบอยู่สั่นน้อย ๆ พาลให้ผู้พบเห็นคิดว่าร่างนั้นกำลังร้องไห้หลั่งน้ำตาออกมาด้วยความซาบซึ้งใจ แต่แน่นอนว่าในความเป็นจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น เมื่อเสียงที่หลุดออกมากลับเป็นเสียงหัวเราะลั่นอย่างพออกพอใจ “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ข้านึกแล้ว เจ้าไม่โกรธข้าจริง ๆ ด้วย” ร่างโปร่งยืดกายขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมองสตรีตรงหน้าที่ตนต้องการพบจนเต็มตา ก่อนที่จะโผเข้ากอดร่างของเจิ้งเยี่ยอิงอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง แม้ว่าทั้งสองยังคงอยู่ในสภาพคุกเข่าเข้าหากัน คนผู้นั้นก็ไม่สนใจมันสักนิด ส่วนเจิ้งเยี่ยอิงก็ยกแขนทั้งสองข้างของนางขึ้นสวมกอดตอบด้วยความคิดถึงคนตรงหน้าเช่นกัน “ข้าคิดถึงเจ้าจริง ๆ นะ” เสียงที่เอ่ยออกมาสั่นเครือเล็กน้อยราวกับว่าผู้พูดกำลังจะร้องไห้ออกมา อ้อมกอดที่สวมกอดร่างบางตรงหน้ายิ่งกระชับแน่นเข้าไปอีก “ข้าก็เหมือนกัน เจ้าออกมาในสภาพเช่นนี้ แอบหนีออกมาอีกแล้วหรือ?” หลังจากทั้งสองแยกจากกัน เจิ้งเยี่ยอิงก็เอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ เพราะรู้ดีว่าเด็กสาวตรงหน้าที่ปรากฏกายในรูปลักษณ์เช่นนี้นั้น มักจะเป็นเพราะหลบหนีออกมาเที่ยวเล่นเสียมากกว่า “ไม่ใช่สักหน่อย เจ้าคิดผิดแล้วละ คนอย่างข้าเจิ้งชิงจื่อไม่มีหรอกการแอบหนีนะ” คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความมั่นใจราวกับผู้มีปณิธานอันสูงส่ง ที่ไม่ว่าสิ่งใดก็มิอาจสั่นคลอนความเชื่อของผู้พูดลงได้ แววตาใสซื่อราวกับว่าเจ้าตัวเป็นเด็กน้อยที่ไม่เคยรู้จักการพูดโกหกมาก่อน “แล้วทำไมถึงได้แต่งกายเป็นบุรุษเช่นนี้กันเล่า” เจิ้งเยี่ยอิงอดที่จะถามถึงเหตุผลของการที่สตรีตรงหน้ามาปรากฏกายต่อหน้านางในชุดบุรุษไม่ได้ “พอดีว่าช่วงนี้ข้ามีปัญหากับพวกคนบางกลุ่มนิดหน่อยนะ ถ้าแต่งชุดสตรีมาเกรงว่าพรุ่งนี้เช้าก็คงยังไม่ได้พบกับเจ้าหรอก” หญิงสาวเอ่ยด้วยทีท่าไม่พอใจเล็กน้อย ราวกับว่าความยุ่งยากที่เกิดขึ้นในชีวิตนางนั้น ผู้ที่ผิดก็คือคนผู้ที่มาก่อกวนสร้างความไม่สบายใจให้กับตน “เจ้าไปก่อเรื่องอะไรมาอีกละ” “เปล่านะ ไม่มีอะไรหรอก ท่านก็รู้ดีนี่นา ว่าข้ามักถูกผู้คนใส่ร้ายและกลั่นแกล้งจนทำให้ท่านแม่เข้าใจผิด” เจิ้งชิงจื่อตั้งท่าจะสาธยายออกนอกเรื่อง แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะเป็นการเรื่อยเปื่อยเกินไปจึงได้เปลี่ยนเรื่องเข้าสู่เรื่องที่ตนตั้งใจจะมาพูดในวันนี้ “เอ่อ เราอย่าไปพูดถึงเรื่องน่ารำคาญนั่นเลย ตอนนี้พี่ใหญ่ก็กลับมาอยู่ที่บ้านเป็นการชั่วคราวแต่เขาไม่ได้ช่วยอะไรข้าเลยสักนิดทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเจ้ามาถึงเมืองหลวงตั้งแต่เมื่อวาน ท่านพ่อกับท่านแม่ก็พอกันถ้าข้าไม่บังเอิญได้ยินเรื่องที่พวกเขาคุยกันป่านนี้ก็คงยังคิดหาทางจะไปเมืองเฟิงอู่อยู่เลยกระมัง พอข้ารู้ว่าพี่เยี่ยอิงกลับมาเมืองหลวงก็รีบมาหาท่านทันทีเลยนะ ว่าแต่ท่านพี่เขยไม่อยู่หรอกหรือนี่” หลังจากบอกปัดเรื่องน่ารำคาญและบ่นเรื่องของคนที่บ้านไปสองสามประโยค หญิงสาวก็ถามถึงพี่เขย ที่นางดั้นด้นมานี่ แม้เหตุผลแรกนั้นเป็นเพราะอยากเจอเจิ้งเยี่ยอิงก็จริง แต่นางก็ยังอยากจะชมจอมทัพผู้งดงามเป็นบุญตาดูสักครั้งด้วยเช่นกัน “อืม เขาออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วละ ไม่รู้ว่าจะกลับมาตอนไหน เมื่อคืนก็กลับมาค่ำมากแล้ว เจ้าจะอยู่รอไหมละ” เจิ้งเยี่ยอิงเอ่ยถามอย่างรู้ซึ้งดีถึงนิสัยของคนตรงหน้า เพราะว่าหากนางถามมาเช่นนี้ ก็แสดงว่าเจ้าตัวนึกสนใจอยากจะชมโฉมของบุรุษที่เมื่อหลายเดือนก่อนหน้านางยังย้ำนักย้ำหนาว่าเป็นบุรุษผู้มี ‘รูปร่างหน้าตางดงามยิ่ง’ “อ่า...ท่านรู้ใจอะไรข้าอย่างนี้นะเยี่ยอิง เฮ้อ!! ความจริงควรจะรั้งให้อยู่กับข้าไปอีกหลายปีท่าจะดี” ว่าพลางมือบางก็รั้งมือของเจิ้งเยี่ยอิงขึ้นมาถูไถกับใบหน้าของตน ราวกับเจ้าแมวน้อยที่ต้องการออดอ้อนเจ้านายของมันด้วยความรักใคร่ก็มิปาน โดยไม่ทันคิดว่าภาพฉากเช่นนี้นั้นออกจะชวนให้ผู้พบเห็นอดคิดไม่ได้ว่าพวกเขาทั้งสองนั้นคงจะมีสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากกว่าที่กำลังแสดงต่อกันอีกหลายเท่านัก “นั่นพวกเจ้ากำลังทำอะไรกันอยู่นะ!” เสียงเอ่ยถามที่จู่ ๆ ก็ดังขึ้นจากประตูทางเข้าห้องรับแขกเรียกความสนใจจากสตรีทั้งสอง ที่คนหนึ่งอยู่ในคราบของบุรุษหนุ่มรูปงาม ส่วนอีกคนกำลังปล่อยให้สตรีคนเดียวกันนั้นแทะโลมโดยมิได้รู้สึกตะขิดตะขวงใจแต่อย่างใด พวกนางต่างก็หันไปมองที่มาของเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน มือของเจิ้งเยี่ยอิงยังคงอยู่ในการเกาะกุมของเจิ้งชิงจื่อและแนบอยู่กับแก้มของนาง สิ่งแรกที่แวบเข้ามาในความคิดของเจิ้งชิงจื่อก็คือ บุรุษที่ปรากฏกายตรงหน้านี้ ยามปกติคงจะ ‘รูปร่างหน้าตางดงาม’ ยิ่งกว่ายามนี้หลายเท่านักอย่างแน่นอน หากว่าเขามิได้มีท่าทีข่มขวัญผู้คนขนาดนั้น และหากว่าไม่ได้มีสีหน้าราวกับต้องการชีวิตของนางเพื่อระบายโทสะ แน่นอนว่าความงามของเขาคงจะต้องทำให้นางเกิดความสนใจและนับถือไม่น้อย ว่าแต่...เขาคือพี่เขยของนางหรือเปล่า? และนั่นเขากำลังไม่พอใจสิ่งใดกันหนอ... * เค่อ  หน่วยวัดเวลาของจีนสมัยโบราณ 1 เค่อ คือเวลาประมาณ 15 นาที จากคุณ : Black Chip (siMiSma) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 13:37:02

ความคิดเห็นที่ 4 +++อารมณ์หึงหวง+++ โทสะของหยางเฟยเยี่ยลุกเริงแรงยิ่งกว่าครั้งใดที่เคยจดจำได้ เจ้าหน้าอ่อนที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั่นมันเป็นใครกัน ถึงได้มาจับมือถือแขนภรรยาของเขาอย่างสนิทสนมเช่นนั้น แล้วยังคำพูดที่ว่าจะรั้งตัวหญิงสาวให้อยู่ด้วยอีกหลายปีนั่นอีกเล่า มันอะไรกัน! เจ้าหมอนี่มันเป็นใครถึงได้ขวัญกล้า ถึงกับบังอาจมาเกี้ยวภรรยาของผู้อื่นถึงในบ้าน ช่างไม่กลัวตายเสียจริง ขณะที่คิดรอยยิ้มเหี้ยมไร้อารมณ์ความรู้สึกก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างที่น้อยครั้งจะปรากฏ นอกจากเป็นการเผชิญหน้ากับศัตรูเพื่อประหัตประหารฝ่ายตรงข้ามให้สิ้นซากเท่านั้น แม้จะมั่นใจอย่างเต็มที่ว่าเจิ้งเยี่ยอิงนั้นไม่มีทางที่จะนอกใจเขา แต่หากว่านางถูกคนอื่นล่อลวงเข้าก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้เช่นกัน เมื่อดูจากนิสัยหัวอ่อนของนาง และภาพตรงหน้าก็ทำให้เขารู้สึกว่าภายในอกเดือดพล่านอย่างไม่ทราบสาเหตุ ระหว่างที่รอให้คนกลางเปิดฉากแนะนำตัวให้คนแปลกหน้าทั้งสองได้รู้จักกันนั้น เห็นได้ชัดว่า ผู้มาใหม่นั้นได้กลายเป็นพายุร้ายอันเกิดจากอารมณ์ที่มีโอกาสได้ลิ้มรสมันเป็นครั้งแรกเสียแล้ว แม้แต่ตอนที่รู้ข่าวการสมรสของอดีตคนรักครั้งแรก ในตอนนั้น... ตอนนั้นเขาก็ไม่ได้ปั่นป่วนราวกับมีใครมาก่อกองไฟภายในอกตน ดังเช่นที่ภาพตรงหน้าก่อให้เกิดแม้แต่น้อย ความคิดที่จะบดขยี้เจ้าหนูนั่นให้แหลกคามือ แล้วที่เหลือค่อยว่ากันนั้นเอ่อล้นจนแทบจะไม่สามารถสะกดกลั้นเอาไว้ได้ แต่ก่อนที่เขาจะได้ทำดังที่ตั้งใจ สาวใช้ทั้งสองเสี่ยวปี้และจื่อหงก็เอ่ยขัดจังหวะอารมณ์อันพลุ่งพล่านของเขาให้ชะงักขึ้นมาเสียก่อนว่า “เสี่ยวปี้ / จื่อหงคารวะนายท่าน” ทั้งสองย่อกายทำความเคารพพร้อมเพรียงกันด้วยเสียงที่ดูจะดังกว่าปกติ และเป็นจื่อหงที่เอ่ยออกมาอีกว่า “จื่อหงขออนุญาตนายท่านออกไปเตรียมของว่างสักครู่เจ้าคะ” กล่าวจบนางก็รีบออกไปทำตามคำขออนุญาตอย่างรู้หน้าที่ และไม่อยู่รอคำตอบรับจากเจ้านายหนุ่มก่อนแม้แต่แต่น้อย เพราะนางรู้ดีจากสีหน้าและแววตาของผู้เป็นนายดีว่า เวลานี้เจ้านายคงไม่คิดที่จะตอบกลับมาอย่างแน่นอน ในใจอดนึกเสียดายชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ในห้องไม่ได้ ที่อาจจะต้องอายุสั้นอย่างไม่พอที่ให้แก่อารมณ์ของเจ้านายตัวเองในวันนี้เสียแล้ว ถึงขั้นนี้ควรจะเรียกว่าหึงหวงได้แล้วสินะ คิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็เผยยิ้มออกมาอย่างรื่นเริงใจราวกับว่าการสังเวยชีวิตของใครสักคน แลกกับการที่เจ้านายของตนได้มีโอกาสแสดงอารมณ์อย่างปุถุชนคนธรรมดาบ้างนั้น นับเป็นเรื่องที่คู่ควรกระนั้น  ส่วนเสี่ยวปี้นั้นก็ยืนนิ่งรอรับคำสั่งอย่างรู้หน้าที่เช่นกัน ภาพฉากเช่นนี้ใช่ว่าจะหาดูได้ง่าย ๆ เสียหน่อยแล้วนางยังมีหน้าที่ถ่ายถอดเรื่องราวในตอนค่ำนี้แก่คนในบ้านสกุลหยางต่ออีกเล่า คิดแล้วก็น่าเหนื่อยใจเสียจริง แต่ใบหน้าที่ก้มจนคางจรดหน้าอกนั้นกลับฉายรอบยิ้มไม่ต่างจากจื่อหงราวกับพิมพ์เดียว “ท่านกลับมาแล้ว!” เจิ้งเยี่ยอิงหลุดเสียงอุทานด้วยความตื่นเต้นยินดีออกมาโดยไม่รู้ตัว ไม่ได้รับรู้ถึงบรรยากาศอันตึงเครียดรอบกายแม้แต่น้อย ทำท่าจะโผนเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างลืมตัว แต่มือกลับถูกเจิ้งชิงจื่อเหนี่ยวรั้งเอาไว้ เรียกสติของนางกลับคืนมาจนใบหน้าซับสีเรื่ออยู่จาง ๆ ด้วยความรู้สึกผิดไม่ได้ ทันทีที่เห็นเขาปรากฏกายอยู่ตรงหน้านางก็ลืมไปหมดแล้วว่ายังมีใครอยู่ในห้องบ้าง แต่เมื่อคิดได้ว่าสิ่งแรกที่ควรจะทำในยามนี้ก็คือแนะนำพวกเขาให้รู้จักกันสิ อดนึกละอายใจไปกับความตื่นเต้นยินดีเกินกว่าเหตุที่ได้เห็นเขาอีกครั้งไม่ได้ ทั้งที่เพิ่งจะแยกจากกันเมื่อตอนเช้าวันนี้เอง ในใจนึกขอบคุณเจิ้งชิงจื่อไม่น้อยที่ทำให้นางไม่ต้องทำเรื่องที่น่าอายออกไป “นี่อย่างไรเล่า ท่านแม่ทัพหยางเฟยเยี่ย เอ่อ... สามีของข้า” เสียงยิ่งเอ่ยออกมายิ่งแผ่วเบา ทั้งยังเห็นได้ชัดว่าคนพูดเกิดขาดความมั่นใจขึ้นมาอย่างกะทันหัน เพราะในคำพูดสุดท้ายนั้นเสียงแทบจะไม่ออกมาจากปากด้วยซ้ำ จนแม้แต่เจิ้งชิงจื่อที่ยืนอยู่ข้างกายนางยังได้ยินไม่ชัดว่าคนพูด ๆ อะไรกันแน่ เหตุที่เป็นแบบนี้นั้นก็เพราะเจิ้งเยี่ยอิงเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน ว่าตั้งแต่แต่งงานกันมานางยังไม่เคยมีโอกาสได้แนะนำหยางเฟยเยี่ยกับใครที่ไหนมาก่อน ความคิดที่ว่าควรแนะนำออกไปแบบไหนดีนั้นพุ่งเข้ามาในสมอง และเมื่อคำพูดสุดท้ายอันแผ่วแสนแผ่วหลุดออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ ก็ทำให้นางรู้สึกขัดเขินเป็นอย่างยิ่งจนทำให้เสียงที่พูดออกมาหายไปในลำคอโดยไม่รู้ตัว ที่เจิ้งชิงจื่อรั้งแขนของเจิ้งเยี่ยอิงไว้ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล และไม่ใช่เหตุผลอย่างที่เจิ้งเยี่ยอิงเข้าใจด้วย นางเพียงแต่รับรู้ได้ถึงบรรยากาศอันตรายที่แผ่พุ่งออกมาจากบุรุษผู้ที่ปรากฏกายขึ้นมาตรงหน้าเท่านั้น จึงยื่นมืออกไปรั้งแขนของญาติสาวผู้สูงวัยกว่าไว้ด้วยสัญชาตญาณอย่างไม่ต้องใช้เวลาคิด ผู้ที่ทำให้คนที่ปกติมักจะทำตัวเรียบเรื่อยดุจสายน้ำไหล และเหม่อลอยอยู่เป็นนิจอย่างเจิ้งเยี่ยอิงถึงกับหน้าแดงเขินอายได้ขนาดนี้นั้น ต่อให้ไม่ต้องอาศัยคำแนะนำด้วยความยากลำบากของนาง หรือมีญาณหยั่งรู้ก็คงสามารถรู้ได้ทันทีว่าหนุ่มรูปงามที่มีท่าทีราวกับจะฉีกเนื้อคนออกเป็นชิ้น ๆ ได้ทุกเมื่อผู้นี้เป็นสามีของนางอย่างแน่นอน แม้จะยังไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดชายตรงหน้าถึงได้มีปฏิกิริยาเช่นนี้ แต่เพื่อความไม่ประมาทนางจะปล่อยให้เจิ้งเยี่ยอิงเข้าใกล้ผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป็นอันขาด ขณะที่หยางเฟยเยี่ยนั้นยิ่งเดือดพล่านเมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าจับแขนภรรยาของตนเอาไว้แน่น ทั้งที่เห็นอยู่ชัด ๆ ว่านางกำลังจะเดินมาหาเขาอยู่แล้ว แล้วยังทำให้นางหน้าแดงเขินอายเสียด้วย! นี่คือสิ่งที่เขาทำใจรับไม่ได้มากที่สุด ท่าทางเช่นนั้นของนางควรมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น ที่มีสิทธิ์ทำให้นางตกอยู่ในอาการเช่นนั้นได้ และควรมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นเช่นกันที่มีสิทธิ์มองนางหน้าแดงขัดเขิน ชายหนุ่มกัดฟันกรอดพยายามระงับอารมณ์ของตนอย่างเต็มที่ เขาไม่ต้องการทำให้เจิ้งเยี่ยอิงนึกหวาดกลัวและระแวงเขาอีกครั้ง การที่นอนกอดนางโดยไม่อาจแตะต้องได้นั้นนับเป็นทัณฑ์ทรมานที่เขาไม่คิดจะลิ้มลองมันอีกเป็นครั้งที่สองอย่างแน่นอน ชายหนุ่มคิดก่อนจะฝืนยิ้มออกมา แล้วเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามควบคุมให้ดูนุ่มนวลที่สุด “มาหาข้าสิอิงเอ๋อ” ความคิดแรกที่พุ่งเข้าจู่โจมเจิ้งชิงจื่อคือผู้ชายคนนี้น่ากลัว เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาพยายามข่มกลั้นอารมณ์อย่างสุดความสามารถ เกรงว่าหากสมประสงค์เจิ้งเยี่ยอิงเดินไปหาเขาจริง ๆ แล้วสิ่งที่ชายตรงหน้าจะทำต่อจากนั้นจะเป็นอะไรก็เป็นเรื่องยากที่ใครจะคาดเดาได้ แต่นางเริ่มจับเค้าลางบางอย่างได้บ้างแล้ว ดูเหมือนจะมีเรื่องเข้าใจผิดกันอยู่เล็กน้อย เจิ้งชิงจื่อพอจะคาดเดาถึงสาเหตุของปฏิกิริยาที่เขาแสดงออกมาได้แล้วในตอนนี้ เด็กสาวไม่ต้องอาศัยเวลาชั่งใจในการยับยั้งโศกนาฏกรรมใด ๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นอีกต่อไป มือยังกำแขนของเจิ้งเยี่ยอิงไว้แน่น พลางปากก็ขยับเอ่ยอย่างเชื่องช้าชัดถ้อยชัดคำ ราวกับต้องการเน้นย้ำถึงสถานะที่แท้จริงของตนให้คนตรงหน้ารับรู้ และเข้าใจในสิ่งที่นางพูดทุก ๆ คำ “คารวะพี่เขย ข้าน้อยเจิ้งชิงจื่อเป็นลูกพี่ลูกน้องกับพี่เยี่ยอิง” หญิงสาวเอ่ยแนะนำตัวเองออกไปให้ชายหนุ่มตรงหน้าเข้าใจสถานะของตนเองอย่างชัดเจน ไม่คิดจะเอ่ยคำกระเซ้าเย้าแหย่อันเป็นปกตินิสัยของตนที่มักใช้เจรจากับคนอื่นเป็นประจำออกมาแม้แต่น้อย ทุกคำล้วนรวบรัดกระชับ และชัดเจนจนไม่ต้องใช้สมองในการตีความให้เสียเวลาเลยก็ว่าได้ สำหรับนางคนดี ๆ ที่คลุ้มคลั่งก็ไม่ต่างจากคนบ้าเสียสติละนะ ดังนั้นการรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าแบบนี้ เจิ้งชิงจื่อก็เห็นว่าเป็นวิธีที่เหมาะสมที่สุดแล้ว สถานการณ์แบบนี้ไม่น่าเล่นด้วยสักนิด นางคิดในใจขณะใบหน้าประดับรอยยิ้มนอบน้อมเป็นกันเอง ราวกับหวังว่าจะช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดของบรรยากาศในห้องอีกทางหนึ่งไปด้วย “น้องสาว?” น้ำเสียงราบเรียบหลุดออกมาจากริมฝีปากหยางเฟยเยี่ย ราวกับเขาไม่อยากจะเชื่อคำพูดของคนตรงหน้าเท่าใดนัก เรียวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยขณะกวาดตามองการแต่งกายของคนที่บอกว่านามของตนคือเจิ้งชิงจื่อ ได้ยินชื่อของนางนัยน์ตาคมวาวก็สาดประกายเย็นเยียบมากยิ่งขึ้น ทว่ารอยยิ้มที่ประดับเอาไว้มิได้คลี่คลายลงแต่อย่างใด “ใช่แล้วหากนับตามอายุ ก็นับว่าข้าเป็นน้องสาวของพี่เยี่ยอิง เอ่อ... ส่วนเรื่องเสื้อผ้าพอดีว่าพักนี้มีเรื่องวุ่นวายนิดหน่อย ข้าเลยต้องใส่ชุดนี้มา ขออภัยด้วยหากทำให้ท่านพี่เขยเข้าใจผิด” เจิ้งชิงจื่อรีบกล่าวอธิบาย หยางเฟยเยี่ยดูผ่อนคลายและลดระดับของความเดือดพล่านลงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ขณะที่ริมฝีปากบางเผยยิ้มกว้างขึ้นอีกเล็กน้อยจนสังเกตแทบไม่ได้ พลางก็สลายลมปราณที่โคจรมารวมอยู่ในฝ่ามือภายใต้แขนเสื้อของตนในตอนแรกอย่างแนบเนียน ซึ่งในตอนนี้คงจะไม่จำเป็นต้องใช้มัน ทว่านัยน์ตาคมยังคงจ้องมองมือเจิ้งชิงจื่อที่จับเจิ้งเยี่ยอิงเอาไว้ คาดว่าหากรัศมีอันเชือดเฉือนของนัยน์ตาคู่นั้นเป็นคมดาบ ป่านนี้มือของนางคงมีอันต้องแยกทางกับแขนไปแล้ว เจิ้งชิงจื่อคิดในใจด้วยความขยาด หญิงสาวย่อกายคารวะเล็กน้อยเป็นเชิงขออภัย ก่อนจะคลายมือปล่อยให้เจิ้งเยี่ยอิงเดินเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างไม่เต็มใจนัก ประสาททั่วร่างยังคงตึงเครียดและระมัดระวังอย่างเต็มที่ หากเขาแสดงท่าทีที่ส่อเค้าว่าจะทำร้ายเจิ้งเยี่ยอิงละก็ นางจะขัดขวางอย่างถึงที่สุดทันที ต่อให้ที่นี่เป็นถิ่นของเจ้าแม่ทัพอารมณ์ร้ายนี่ก็ตาม ไม่ถูกสินะ ควรเรียกว่าแม่ทัพที่ซ่อนอารมณ์ร้าย ๆ ของตนเอาไว้จนมิดชิด ฮึ หมอนี่เจ้าเล่ห์เสียยิ่งกว่าจิ้งจอกอีกกระมัง เจิ้งชิงจื่ออดนึกสงสัยไม่ได้ว่า เจิ้งเยี่ยอิงที่แสนจะใสซื่อของนางรับมือกับคนเช่นนี้ด้วยวิธีใด แต่อย่าว่าแต่จะจะให้นางรับมือกับบุรุษเช่นนี้เลย เกรงว่าแค่ให้หาวิธีรับมือยังยากเกินไปสำหรับสตรีอย่างเจิ้งเยี่ยอิง หญิงสาวที่มองโลกเป็นสีขาวไปเสียทั้งหมด จะทำได้หรือเปล่ายังคงเป็นข้อกังขาสำหรับเจิ้งชิงจื่อมากนัก เจิ้งเยี่ยอิงเดินเข้าไปหาหยางเฟยเยี่ยที่ยังคงยิ้มน้อย ๆ ส่งมาให้นาง อย่างมิได้แสดงอาการรับรู้ถึงความตึงเครียดระหว่างคนทั้งสองแม้แต่น้อย ชายหนุ่มยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน เพียงรอให้นางเดินมาหาตนอย่างใจเย็น ขณะที่คิดว่าหากเด็กนั้นเป็นบุรุษ เขาคงจะสังหารนางทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาไตร่ตรองถึงผลที่อาจจะตามมาเป็นแน่แท้ คิดแล้วก็อดนึกสะท้านอยู่ภายในมิได้ ที่อารมณ์ของตนสามารถพลุ่งพล่านเดือดดาลได้ถึงขั้นไม่เหลือสติคิดไตร่ตรองสิ่งใด ทั้งที่ปกติเขาไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์เลยสักนิด และไม่ว่าในสถานการณ์ไหนเขาก็สามารถใช้สติตัดสินปัญหามากว่าอารมณ์เสมอมา กระนั้นต่อให้นางมิใช่บุรุษจริง ๆ แต่การที่รู้ว่านางเป็นใคร หยางเฟยเยี่ยก็ยังไม่นึกอยากเห็นสตรีตรงหน้าใกล้ชิดกับภรรยาของตนอยู่ดี ยามที่เจิ้งเยี่ยอิงเดินมาถึงตรงหน้าชายหนุ่ม เขาก็โอบกอดนางอย่างรวดเร็วไปหนึ่งครั้งก่อนจะดึงให้หญิงสาวมายืนข้างกายตน ใบหน้าแย้มยิ้มผ่อนคลายลง แววตาที่จับจ้องหญิงสาวอีกคนก่อนหน้าเปลี่ยนจากเหี้ยมโหดแผ่พุ่งรังสีสังหารเป็นอบอุ่นอ่อนโยนราวกับพลิกหน้ามือเป็นหลังมือเมื่อใช้มันจ้องมองภรรยา ดูไม่คล้ายกับว่าเป็นสายตาของคน ๆ เดียวกันด้วยซ้ำ “ท่านพี่” เจิ้งเยี่ยอิงเอ่ยเบา ๆ ราวกับเป็นคำทักทายต้อนรับเขากลับบ้าน ปล่อยให้มือหนาเกาะกุมมือของนางไว้จนมิด เจิ้งชิงจื่อนึกถึงคำพูดของพี่ชายที่เอ่ยเตือนก่อนหน้าที่ว่า หากคนอย่างหยางเฟยเยี่ยคิดเก็บเจิ้งเยี่ยอิงเอาไว้จนกระทั่งถึงตอนนี้โดยไม่คิดส่งคืน หรือมีทีท่าจะปล่อยนางแล้วละก็ นั่นย่อมแสดงว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยให้ใครมาแย่งนางไปได้เด็ดขาดเช่นกัน หญิงสาวคิดไปถึงใบหน้ายิ้มแย้มของพี่ชายยามเสนอบอกว่าทางที่ดีควรให้นางมาเป็นทัพหน้าเจรจากับเขาให้รู้เรื่องเสียก่อน นางยังสงสัยว่าทางที่ดีที่พี่ชายแท้ ๆ ของตนเสนอมานั้น เป็นทางที่ลอบหวังให้เกิดเรื่องวุ่นวายโดยที่มือของตนไม่ต้องเปื้อนหรือเปล่า เห็นได้ชัดว่าขนาดนางมาแค่คนเดียวยังทำให้แทบจะเกิดเรื่องได้เสียแล้ว แค่บรรยากาศที่ชายผู้นี้สร้างขึ้นก็แทบจะฆ่าคนตายได้แล้ว และที่พิเศษยิ่งกว่าก็คือชายคนนี้ทำได้โดยที่ไม่ทำให้เจิ้งเยี่ยอิงรู้สึกตื่นกลัวไปด้วย แม้อย่างหลังไม่ทราบว่าเป็นความสามารถพิเศษของตัวหยางเฟยเยี่ยเองหรือเป็นความสามารถของเจิ้งเยี่ยอิงเองกันแน่ก็ตาม แต่สองคนนี้ก็ทำให้นางรู้สึกว่าพวกเขาทั้งสองเป็นคู่ที่เหมาะสมกันโดยแท้อย่างไรชอบกล นับว่าพี่ของนางไม่เสียทีที่เป็นสหายร่วมศึกกับแม่ทัพคนนี้มาเสียหลายปี ดีจริงที่แม้เจ้าพี่บ้านั้นจะเป็นหนุ่มเจ้าสำราญแต่ยังคงรู้ตื้นลึกหนาบางและนิสัยที่คนทั่วไปไม่มีทางรู้ได้ของคนตรงหน้า หญิงสาวกำมือแน่นและพบว่าฝ่ามือของตนชุ่มไปด้วยเหงื่อจนรู้สึกเปียกชื้นได้อย่างชัดเจน หญิงสาวนึกจินตนาการว่าหากตนเกิดกลายเป็นชายหนุ่มที่มาแตะเนื้อต้องตัวภรรยาของหยางเฟยเยี่ยจริง แม้เขาจะไม่ลงมือสังหารในทันที แต่เกรงว่าหากลับตาเจิ้งเยี่ยอิงไปแล้ว ก็ไม่แน่ว่าจะสามารถมีชีวิตรอดไปถึงประตูทางออกของบ้านตระกูลหยางได้หรือเปล่า เรื่องนี้เห็นได้ชัดเจนจากแววตาที่จับจ้องนางก่อนหน้านั้น ที่แทบเรียกได้ว่ากำลังจะกินเลือดกินเนื้อของนางชัด ๆ แต่ที่พยายามข่มกลั้นอารมณ์เอาไว้นั้นคงเป็นเพราะเจิ้งเยี่ยอิงยืนอยู่กับนางด้วยกระมัง ยิ่งเมื่อเห็นท่าทีที่ชายหนุ่มแสดงต่อพี่สาวของนาง หญิงสาวก็ยิ่งมั่นใจในการคาดเดาของตนเองมากยิ่งขึ้น ดูเหมือนนอกจากหน้าตาของเขาจะงดงามอย่างที่สุด เขาก็ยังมีนิสัยหึงหวงอย่างที่สุดด้วยเช่นกัน เจิ้งชิงจื่อมองคนทั้งคู่แสดงความรักต่อกันโดยไม่คิดปิดบังซ้อนเร้นอย่างเอือมระอา พวกเขาก็ไม่ผิดหรอกนะ ในเมื่อที่นี่ก็เป็นในบ้านของพวกเขาเอง ไม่ใช่กลางตลาดเสียหน่อย อย่างที่พ่อแม่ของนางเอ่ยเป็นประจำนั่นอย่างไรเล่า ยามที่ผู้สูงวัยทั้งสองพลอดรักกันก็ไม่ได้แตกต่างจากสองหนุ่มสาวตรงหน้านางตอนนี้มากนักหรอก พวกเขาทำให้นางเห็นเสียจนนับว่าภาพตรงหน้าเป็นเรื่องธรรมดา ดังเช่นข้าวสามมื้อในหนึ่งวันไปเสียแล้ว เจิ้งชิงจื่อส่ายหน้าเบา ๆ นึกสงสารคนทั้งสองที่ตกอยู่ในห้วงรักจนไม่เป็นตัวของตัวเอง หยางเฟยเยี่ยที่มีท่าทางโหดเหี้ยมเย็นชาราวกับจะฆ่าคนได้โดยตาไม่กะพริบ ก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนยิ้มแย้มจนใบหน้างดงามดูงามขึ้นอีกหลายส่วน จริงดังที่นางคาดไว้เมื่อแวบแรกที่มองใบหน้านั้น ส่วนเจิ้งเยี่ยอิงนั้นก็ยิ่งเขินอายหนักเข้าไปอีก ทั้งที่เพียงไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้เองพี่สาวของนางยังคงเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาอยู่เลย ความเขินอายเช่นนี้นะหรือ นางไม่รู้จักด้วยซ้ำกระมัง ได้แต่หวังว่านางคงไม่ได้ผลักพี่สาวของตนลงนรกหรอกนะ ขนาดนางที่เพิ่งเจอเขาเป็นครั้งแรกยังเห็นได้อย่างชัดเจนว่า หากเผลอทำให้บุรุษผู้นี้นึกขัดใจขึ้นมา เกรงว่าคงจะไม่ได้มีจุดจบที่น่ารื่นรมย์นักหรอก ชายผู้นี้นับเป็นคนอันตรายอีกประเภทหนึ่งชัด ๆ ขณะที่เจิ้งชิงจื่อยังคงคิดเกี่ยวกับแม่ทัพหนุ่มและพี่สาวของนางอย่างเพลิดเพลิน จนนึกไปว่าพวกเขาพลอดรักอย่างกับบนโลกนี้มีเพียงสายลมแสงแดดและเราสองจนลืมนางไปแล้วนั้นเอง ในที่สุดหยางเฟยเยี่ยก็ได้เอ่ยเชื้อเชิญให้นางนั่งลงบนเก้าอี้รับแขกดังที่เจ้าบ้านพึงปฏิบัติต่อแขกผู้มาเยือนตามมารยาทธรรมเนียมเสียที ทันทีที่นั่งลงเรียบร้อย น้ำชาและของว่างที่สาวใช้จื่อหงไปนำมาก็มาถึงพอดีราวกับนัดเอาไว้เสียอย่างนั้น เจิ้งชิงจื่อเลือกนั่งบนเก้าอี้รับแขกตัวหนึ่ง ส่วนหยางเฟยเยี่ยนั้นลากมือเจิ้งเยี่ยอิงไปนั่งด้วยกันบนม้านั่งตัวยาวที่มีไว้สำหรับนั่งกันได้สองถึงสามคน จนดูคล้ายเตียงนอนไม้แต่มีพนักพิงและขนาดเล็กกว่ามากเท่านั้น นางมองคนทั้งคู่ที่นั่งชิดติดกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ขณะที่ภายในใจอดนึกสะทกสะท้านน้อย ๆ มิได้ เกรงว่าหากเป็นไปได้หยางเฟยเยี่ยคงจะจับเจิ้งเยี่ยอิงไปนั่งบนตักแล้ว เพราะเห็นได้ชัดว่าที่ว่างบนเก้าอี้ยาวยังเหลืออีกมาก แต่มือของหยางเฟยเยี่ยกลับดึงดันโอบกอดเจิ้งเยี่ยอิงเอาไว้จนชิด ไม่ทราบจะนึกชื่นชมท่านพี่เขยหรืออับอายแทนเขากันดี ขณะที่บทสนทนานั้นราวกับเป็นการสอบปากคำมากกว่าการแสดงความรู้จักกันในครั้งแรกของหยางเฟยเยี่ยดำเนินไปได้เพียงไม่นาน เมื่อเขาหยิบขนมชิ้นหนึ่งส่งไปให้เจิ่งเยี่ยอิง นางก็ส่ายหน้าปฏิเสธความเอาอกเอาใจของเขาจนชายหนุ่มเลิกคิ้วด้วยท่าทางสงสัย เจิ้งชิงจื่อมองเจิ้งเยี่ยอิงที่ทำได้แต่อ้อมแอ้มตอบผู้เป็นสามีด้วยใบหน้าแดงเรื่อว่า “เอ่อ ข้าเพิ่งคิดได้ว่าพักนี้ข้าออกจะอ้วนไปซักเล็กน้อย ดังนั้นของว่างพวกนี้งดเว้นไปซักพักดีกว่า” นั่นอย่างไรล่ะ เจิ้งชิงจื่อส่ายหน้าเบา ๆ พี่สาวนางคงไม่รู้ว่าคนที่จะต้องรับผลกรรมในครั้งนี้คือนาง เจิ้งเยี่ยอิงคิดจะลดปริมาณอาหารตั้งแต่ตอนนี้เสียเลย หากนางยังกินเรื่อยเปื่อยอยู่อย่างนี้ เกรงว่าสักวันคงได้กลายเป็นแม่หมูไปแน่ ๆ เลย แค่คิดถึงตรงนี้ก็ทำให้นางมีกำลังใจปฏิเสธกลิ่นหอมยวนใจของขนมที่เขาส่งมาตรงหน้าได้แล้ว น่าตายนัก! ไฟโทสะลุกพรึบขึ้นมาในนัยน์ตาของหยางเฟยเยี่ยหลังฟังภรรยาอธิบายเหตุผล ขณะที่สายตากราดเกรี้ยวนั้นตวัดไปจ้องมองน้องภรรยาตัวดี ไม่ต้องถามเขาก็รู้ว่าใครเป็นคนพูดเรื่องรูปร่างที่เปลี่ยนแปลงไปของนาง คนในบ้านตระกูลหยางนั้นย่อมไม่มีใครคิดเอ่ยปากอยู่แล้ว และคนนอกที่มีโอกาสสนทนากับเจิ้งเยี่ยอิงโดยไม่มีเขาอยู่ด้วยนั่นก็มีเพียงสตรีที่แต่งตัวผิดเพศตรงหน้าเท่านั้น เห็นทีคงจะได้เวลาส่งแขกเสียที คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มก็เอ่ยออกมาทันที “เจิ้งชิงจื่อ นี่ก็เย็นมากแล้ว ควรเป็นเวลาที่เจ้าจะกลับไปได้แล้วกระมัง หากรอจนค่ำมืดบิดามารดาของเจ้าอาจพลอยเป็นกังวลเสียเปล่า ๆ” แม้น้ำเสียงจะดูเป็นห่วงเป็นใยแต่ไม่ทราบว่าอย่างไรเจิ้งชิงจื่อถึงได้รู้สึกเย็นวาบไปทั้งสันหลัง นางเองก็มีธุระที่ต้องไปจัดการต่อจากนี้อีกเล็กน้อยเช่นกัน ในเมื่อเจ้าของบ้านเชิญให้กลับ เช่นนั้นก็ถือโอกาสนี้เอ่ยลาเสียเลยแล้วกัน มิใช่อะไรหรอก นางแค่กลัวว่าภาพตรงหน้าจะทำให้ตนไม่สามารถทำใจกินขนมหวานลงท้องไปได้อีกหลายวันก็เท่านั้น จากคำพูดเมื่อครู่ก่อนทำให้นางพอจะทราบว่า จะอย่างไรอีกไม่กี่วันพวกเขาก็จะไปบ้านนางอยู่แล้ว เมื่อถึงเวลานั้นนางค่อยออดอ้อนสักเล็กน้อยให้เจิ้งเยี่ยอิงอยู่ค้างคืนที่บ้านสักคืนสองคืน เพื่อเป็นการเอาคืนความไร้มารยาทของบุรุษตรงหน้าก็นับว่าไม่เลว เจิ้งชิงจื่อแอบวางแผนมุ่งร้ายขณะที่กล่าวคำอำลา “เช่นนั้นข้าก็คงต้องขอลาแล้ว ขอให้พี่เยี่ยอิงรักษาสุขภาพด้วย ไว้โอกาสหน้าหากมีเวลาข้าจะพาท่านไปเที่ยวตลาดเสียหน่อยแล้วกัน” “ข้าอยู่ทั้งคน เรื่องเช่นนี้ควรเป็นหน้าที่ของสามีมากกว่ากระมัง หากเจ้าต้องการเพื่อนไปเดินเที่ยวก็ไปหาคนอื่นเถอะ อีกอย่างเยี่ยอิงไม่ใคร่แข็งแรงนักจะออกไปเที่ยวเล่นกับเจ้าได้อย่างไร” หยางเฟยเยี่ยเอ่ยขัดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงของเขาเด็ดขาดจริงจังจนไม่หลงเหลือร่องรอยของความอ่อนข้อให้เห็นแม้แต่น้อย “ท่านพี่ข้าแข็งแรงดีแล้ว” เจิ้งเยี่ยอิงรีบบอกขัดขึ้นมา นางแข็งแรงอย่างยิ่ง เพราะขนาดเดินทางไกลจากเฟิงอู่มาเมืองหลวงในครั้งนี้ แม้จะทำให้เหนื่อยอยู่บ้าง แต่กลับไม่มีอาการอ่อนเพลียหลงเหลือมาถึงตอนนี้เลยด้วยซ้ำ เพียงแค่นอนพักเล็กน้อยก็สดชื่นกระปรี้กระเปร่าแล้ว “ตรงไหนกัน หากเจ้าไม่สบายขึ้นมาอีกนางรับผิดชอบไหวหรือ” เขาหันมาพูดกับภรรยาด้วยน้ำเสียอ่อนโยน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเด็ดขาดอีกครั้งเมื่อหันมาพูดกับน้องภรรยา “เอาละ ในเมื่อเจ้าจะไปแล้ว ข้าจะเดินไปส่งก็แล้วกัน” ชายหนุ่มกล่าวจบก็ลุกขึ้นยืน เป็นการเร่งให้เด็กน่าโมโหตรงหน้ารีบกลับไปเสียที “เจ้าไปรอข้าในห้อง” หยางเฟยเยี่ยหันกลับมาสั่งเจิ้งเยี่ยอิงก่อนที่นางจะได้ลุกขึ้นมาเสียอีก นางคงนึกอยากออกไปส่งเจิ้งชิงจื่อด้วยเช่นกัน เมื่อเขาเอ่ยมาเช่นนี้นางก็ได้แต่ไม่ทำตามไม่ได้ เจิ้งเยี่ยอิงลอบมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน ทว่าหยางเฟยเยี่ยกลับไม่แสดงว่าจะอ่อนข้อให้แก่นางในเรื่องนี้แม้แต่น้อย สุดท้ายจึงได้แต่เดินกลับห้องของตนไปพร้อมกับเสี่ยวปี้ที่ติดตามกลับมาอยู่ข้างกายนางอีกครั้ง ในระหว่างที่หยางเฟยเยี่ยและเจิ้งชิงจื่อเดินออกไปนั้น บรรยากาศโดยรอบระหว่างคนทั้งสองก็กลับมาเต็มไปด้วยความตึงเครียดอีกครั้ง ราวกับเส้นด้ายที่ขึงจนตึง ที่เพียงแตะเบา ๆ ก็อาจทำให้มันขาดได้ทันที “หากท่านคิดจะลงมือกับข้า คนที่จะเสียใจที่สุดก็คือพี่เยี่ยอิง และข้าคิดว่านางคงจะไม่มีวันอภัยให้ท่านในชาตินี้หรอกนะ” นางเอ่ยขึ้นเมื่ออดรนทนกับบรรยากาศกดดันที่แม่ทัพหนุ่มจงใจแผ่ออกมาข่มขวัญนางไม่ไหวอีก ด้วยท่าทางเป็นต่อและไม่หวั่นเกรงแม้แต่น้อย ฮึ! คิดว่าคนอย่างข้าเจิ้งชิงจื่อเป็นใครกัน ที่จะยอมให้ใครมาถูกข่มขวัญเอาง่าย ๆ ไม่มีทางเสียหรอก ต่อให้เป็นพี่เขยนางก็ไม่สนหรอกนะ “เช่นนั้นอย่างไรเล่า ข้าถึงได้ให้เวลาเจ้าอธิบาย แล้วต่อให้ข้าบังเอิญพลั้งมือสังหารเจ้าไปจริง ๆ ข้าก็ย่อมมีวิธีทำให้เจิ้งเยี่ยอิงอภัยให้ข้าอย่างหมดจดได้อยู่นั่นเอง” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงราบเรียบ ไม่สูงไม่ต่ำราวกับเห็นว่าสิ่งที่พูดออกมาเป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ย่อมเกิดขึ้นได้ ในบางครั้งเรื่องในทำนองนี้ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้จริง ๆ เสียด้วย เขาคิดพลางยิ้มออกมา แต่ความตึงเครียดในบรรยากาศยังคงมีอยู่อย่างไม่เสื่อมคลายแม้แต่น้อย เจิ้งชิงจื่อนึกย้อนกลับไป ชายผู้นี้ได้ให้เวลากับนางตอนไหนกัน เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาพร้อมที่จะกระโจนเข้าใส่นางตลอดเวลาหากเป็นไปได้ เงียบไปชั่วครู่นางก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง เนื้อความไม่ได้เกี่ยวข้องกับบทสนทนาก่อนหน้าแม้แต่น้อย “ท่านควรจะสั่งสอนให้นางเติบโตได้แล้วนะ” นางกล่าวด้วยท่าทีจริง ๆ จัง โดยรวมแล้วหลายเดือนมานี้เจิ้งเยี่ยอิงก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงมากนัก “นางอยู่กับพวกเจ้าสกุลเจิ้งมาหลายปีก็ยังคงไร้เดียงสาขนาดนี้ แล้วจะให้ข้าที่เพิ่งจะพบกับนางเพียงสี่เดือนเปลี่ยนแปลงนางได้อย่างไรเล่า” ชายหนุ่มเอ่ยน้ำเสียงนุ่มนวลอ่อนโยน ราวกับมิได้ถือสาหาความกับคำพูดที่เด็กสาวเยาว์วัยกว่าเอ่ยตักเตือนแม้แต่น้อย คำพูดของเขาดึงให้สายตาของเด็กสาวเหลือบขึ้นมามองใบหน้าคนพูดด้วยท่าทีไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง เห็นได้ชัดว่าเวลาเพียงสี่เดือนของเขานั้นได้ทำให้ตัวเขาเองมีอิทธิพลต่อเจิ้งเยี่ยอิงมากมายเพียงใด แล้วมีหรือที่หากเขาจะเปลี่ยนแปลงนิสัยบางอย่างของนางจะเป็นไปไม่ได้หากว่าเขาต้องการ เพียงแต่ว่าดูเหมือนชายตรงหน้าไม่นึกอยากเปลี่ยนมันเสียมากกว่ากระมัง เงียบไปเพียงชั่วครู่ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ยังคงนุ่มนวลดุจเดิม ทว่าแฝงแววอันตรายจนแทบจับเค้าลางไม่ได้ “อ๋อ แล้วจำไว้ด้วยละ ว่านางไม่ได้ท้อง” เพียงเหลือบมองนัยน์ตาไหวระริกของผู้พูด ก็รู้ได้ทันทีว่านี่มิใช่เป็นการบอกกล่าวแต่เป็นคำสั่งเด็ดขาดที่ไม่พึงฝ่าฝืนเลยสักนิด เป็นสิ่งที่นางต้องจำเอาไว้และไม่อาจคิดเป็นอื่นนอกเหนือสิ่งที่เขาพูดเป็นอันขาด การที่คนที่รู้จักเจิ้งเยี่ยอิงดีพอจะสังเกตถึงการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของนางนั้น เป็นเรื่องที่หยางเฟยเยี่ยไม่ได้คาดคิดเอาไว้ก่อน เพราะเขาไม่คิดว่าคนที่รู้จักนางดีจะมาพบนางรวดเร็วขนาดนี้ ยิ่งดูจากสติปัญญาและเล่ห์เหลี่ยมชั้นเชิงในการสนทนาของสตรีตรงหน้า นางคงจะต้องสงสัยบางอย่างแล้วแน่นอน ดังนั้นมาถึงตอนนี้เขาจึงได้แต่กล่าวออกไปตรง ๆ เท่านั้น เจิ้งชิงจื่อได้ฟังแล้วถึงกับสะท้านเฮือก รูปร่างที่อวบอิ่มกว่าเดิมขึ้นมาไม่น้อยเลยของเจิ้งเยี่ยอิงนั้น หากคนที่ไม่ได้รู้จักกับนางมาก่อนอาจจะคิดว่านางเพียงแค่เป็นหญิงสาวที่มีรูปร่างอวบอ้วนอยู่ก่อนแล้วเท่านั้น แต่ถ้าเป็นคนรู้จักจะต้องคิดว่านางท้องแน่ ๆ หลังจากแต่งงานมาสี่เดือน และรูปร่างผอมบางได้เปลี่ยนเป็นอวบอิ่มมีน้ำมีนวลจนแทบจะเปล่งประกายออกมานั้น คงไม่มีคนสติดีที่ไหนคิดว่านางแค่อ้วนไปหรอก เพียงแต่ในตอนแรกที่นางพูดเรื่องรูปร่างที่เปลี่ยนไปของนางนั้นเป็นการหยอกเล่นเท่านั้นเอง หากชายตรงหน้าบอกว่าเจิ้งเยี่ยอิงกำลังท้องอยู่ นางยังจะเชื่อได้ง่ายกว่า แต่แทนที่จะบอกว่านางท้องเขากลับทำในสิ่งตรงกันข้ามแบบนี้ ชายคนนี้มีจุดประสงค์อะไรกันแน่ แม้จะสงสัยในเรื่องนี้นางก็วางใจอยู่หนึ่งเรื่อง นั่นคือไม่ว่าเขาจะมีจุดประสงค์อะไร เมื่อมองจาการกระทำทุกอย่างของเขารวมทั้งสายตาที่ทอดมองเจิ้งเยี่ยอิงนั้น ไม่มีทางที่ผลลัพธ์จะส่งผลร้ายต่อเจิ้งเยี่ยอิงอย่างแน่นอน แน่นอนว่าการตัดสินใจสุดท้ายของนางไม่ได้มาจากท่าทางการแสดงออกของเขา เพียงแต่ถ้าก่อนหน้านี้ ตอนที่เขาเรียกให้เจิ้งเยี่ยอิงไปหา แล้วนางไม่เห็นแววแห่งความสุขและเชื่อใจเต้นระริกอยู่ในดวงตาของพี่สาว ต่อให้ชายตรงหน้าแสดงท่าทีแสนดีเพียงใดนางก็จะพาเจิ้งเยี่ยอิงกลับไปยังบ้านสกุลเจิ้งให้ได้ “ข้าส่งเจ้าแค่นี้นะ ที่เหลือหาทางกลับเองก็แล้วกัน” ชายหนุ่มเอ่ยเมื่อเดินมาส่งนางถึงด้านนอกประตูบ้านของตน ในเมื่อนางมาเองได้ก็ควรหาทางกลับไปเองได้เช่นกัน ระหว่างทางจะเป็นเช่นไรนั้นล้วนไม่เกี่ยวกับเขา นั่นถือเป็นการตอบแทนที่นางเลือกจะปรากฏตัวในรูปลักษณ์ของบุรุษและเกือบสร้างความยุ่งยากให้แก่เขาในวันนี้ เจิ้งชิงจื่อไม่ได้ว่ากล่าวอะไรกับการกระทำที่ออกจะดูไร้น้ำใจของพี่เขย ได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ ออกมาเท่านั้น ดูเหมือนชายผู้นี้จะเป็นคนประเภทแค้นฝังลึกกระมัง แต่เรื่องนิสัยส่วนตัวของเขาก็ไม่เกี่ยวกับนางละนะ เพราะเรื่องที่สำคัญกว่าต่อจากนี้สำหรับนางก็คือ หากกลับถึงบ้านเกรงว่าคงจะต้องมีการประชุมครั้งใหญ่เสียแล้ว ใบหน้าที่ยังคงมีเค้ารางของความเยาว์วัยดูเคร่งขรึมราวกับมีปัญหาที่นางยังคงคิดไม่ตก และไม่สามารถมองข้ามปัญหานั้นไปได้เสียด้วยอย่างที่ไม่ได้เห็นบ่อยนัก คำพูดของแม่ทัพหนุ่มนั้นทำให้นางนึกสงสัยถึงเรื่องราวที่ดูไม่ชอบมาพากลบางอย่าง และนางก็ไม่ใช่คนที่จะปล่อยให้เรื่องพวกนี้หลุดรอดไปได้ง่าย ๆ โดยทำเป็นมองไม่เห็นมันเสียด้วย ยิ่งคิดว่าเรื่องราวเหล่านี้เกิดขึ้นใต้จมูกของตน และยังเกี่ยวข้องกับคนในครอบครัว นางก็ยิ่งไม่มีทางละเลยมันไปได้ ในเมื่อเขาไม่อนุญาตให้นางบอกใคร นางก็จะไม่บอกไม่บอกหรอก แต่กระนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธีสืบหาความลึกลับนี้หรอกนะท่านพี่เขย คิดมาถึงตรงนี้ใบหน้าอ่อนเยาว์ก็กลับมาแช่มชื่นสดใสดังเดิมอีกครั้ง ก่อนจะก้าวเดินมุ่งตรงไปยังทิศทางที่ตรงกันข้ามกับที่ตั้งบ้านของตน ยังคงไปทำธุระของนางให้เสร็จก่อนกลับบ้านก็แล้วกัน จากคุณ : Black Chip (siMiSma) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 13:39:53

ความคิดเห็นที่ 5 +++ต่างก็มีเรื่องที่ต้องขบคิดกันทั้งสิ้น+++ “ข้าไม่มีความเห็น” เสียงเอ่ยเรียบเรื่อยราวกับว่าเรื่องที่สนทนานั้นไม่เกี่ยวข้องกับตน ซึ่งก็ไม่เกี่ยวกับเขาจริง ๆ นั่นแหละ เจิ้งหย่งหนิงคิดในใจ ขณะที่มือแกร่งเพรียวงามไม่ต่างจากมือของสตรีแม้จะผ่านการหยิบจับอาวุธ และสังหารศัตรูในสนามรบมานับไม่ถ้วนนั้น ก็คอยส่งเมล็ดแตงที่ปอกแล้วเข้าปากตนไปอย่างไม่อินังขังขอบต่อสายตาที่จ้องมองมาราวจะฉีกร่างเขาออกเป็นชิ้น ๆ กับท่าทีไม่แยแสสนใจนั้น แทนที่จะมองใบหน้าบึ้งตึงที่จ้องมองมายังตนให้ระคายสายตา สายตาของคนพูดก็จับจ้องไปยังผีเสื้อตัวน้อยที่กำลังแตะสัมผัสเบา ๆ ลงไปบนเกสรเล็กใจกลางดอกไม้สีสด เพื่อดูดความหวานที่อยู่ภายในดอกไม้ของแปลงด้านนอกหน้าต่าง แม้จะเบาแสนเบาแต่ยามที่เจ้าผีเสื้อผละจากดอกไม้ดอกน้อยไป ก็ทำให้ก้านชูดอกอดที่จะไหวเอนเบา ๆ ด้วยความเศร้าเพราะการจากไปนั้นมิได้ มุมปากของชายหนุ่มหยักเป็นรอยยิ้มน้อย ๆ กับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า “หากท่านยังมีอารมณ์สุนทรีย์ที่จะชื่นชมธรรมชาติ เช่นนั้นก็กลับไปนอนเสียเลยไม่ดีกว่าหรือ” น้ำเสียงแดกดันมิได้มีผลใด ๆ ต่อรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของชายผู้นั้น “อ่า เช่นนั้นข้าก็ขอตัวละ” ว่าพลางเขาก็ทำท่าจะลุกจากไปตามที่พูดจริง ๆ “นี่ พี่ใหญ่! ท่านจะจริงจังหน่อยไม่ได้สักครั้งหรือไร นี่เป็นเรื่องสำคัญนะ” เมื่อฟังน้องสาวพูดอย่างขัดใจ เจิ้งหย่งหนิงก็ต้องลอบถอนใจอย่างแสนเสียดาย ที่โอกาสแวบหนีมีอันหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา แต่ก็ยังนั่งลงตามเดิม “หลี่เอ๋อ เมล็ดแตงหมดแล้วไปเอามาเพิ่มหน่อยสิ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นกับสาวใช้ประจำตัวเมื่อเห็นว่าของกินเล่นเบื้องหน้ากำลังจะหมด เด็กสาวรับคำแล้วออกไปนำเมล็ดแตงมาให้ตามคำสั่งทันที เห็นได้ชัดว่ายังคงมิได้ใส่ใจต่อเรื่องตรงหน้าดังเดิม “แบบนี้เรียกว่าฮ่องเต้ไม่เดือดร้อนแต่ขันทีกลับร้อนรนแทนกระมัง เจ้าใจเย็นก่อนดีหรือไม่ ปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินจะดีกว่า อีกอย่างฟังจากที่เจ้าเล่ามาแม่ทัพหยางก็ดีต่อเยี่ยอิงมาก แล้วเจ้าจะมากังวลใจเรื่องอะไรกัน ที่สำคัญพวกเราก็ยกเยี่ยอิงแต่งออกไปให้แก่หยางเฟยเยี่ยแล้ว หากไม่ร้ายแรงจนถึงที่สุด หรือเยี่ยอิงไม่พูดขึ้นมาเอง พวกเราก็ไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายเรื่องระหว่างสามีภรรยาได้หรอก แม้จะหึงหวงไปบ้าง แต่ถ้ามีใครมาจับมือถือแขนแม่เจ้า พ่อก็ไม่ยอมเหมือนกันนะ” แม้คำพูดจะเอ่ยปลอบโยนบุตรสาวให้สงบสติอารมณ์ลงหน่อย แต่ตอนท้ายก็ยังอดที่จะหยอดคำหวานให้ภรรยาสุดรักไปสักประโยคไม่ได้ “ท่านพ่อ นี่ท่านเข้าข้างเขาหรือ ข้าไม่รู้หรอกนะว่าคนทั้งเมืองหลวงกล่าวถึงเขาอย่างไร แต่ที่เห็นก็คือเขานะเป็นชายที่อารมณ์ร้ายเท่าที่ข้าเคยพบมา บางทีพวกเรา...” เจิ้งชิงจื่อเอ่ยขึ้นอย่างน้อยใจ เมื่อเห็นว่าผู้เป็นพ่อพูดเอนเอียงเข้าหาเจ้าแม่ทัพจอมอาฆาตนั่น แต่ก่อนที่จะได้ร่ายความตั้งใจของตนออกมากลับถูกคำพูดของพี่ชายหยุดเอาไว้ “ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปตั้งนานแล้ว และเจ้าเองก็เป็นตัวตั้งตัวตีในเรื่องการแต่งงานที่เกิดขึ้นเช่นกันมิใช่หรือ แล้วตอนนี้จะมาตีโพยตีพายไปเพื่ออะไร” เป็นครั้งแรกที่พี่ชายของนางกล่าวออกมาโดยไม่ได้ร้องขอ แต่ข้อเสนอคือการยอมแพ้นะหรือ ช่างคิดมาได้ หากมิใช่ว่าคนผู้นั้นไม่มีชื่อเสียงเสียหายและทั้งบิดามารดาต่างมาพูดสรรเสริญเยินยอเสียจนทำให้แม่ทัพผู้นั้นแทบจะมีสถานะเป็นเทพเซียนอยู่แล้ว มีหรือที่นางจะยอมร่วมลงมือในครั้งก่อน “เฮอะ! ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุข เชื่อเขาเลย ท่านพ่อ!” นางหันไปหาแนวร่วมทันที  “สนใจแต่เรื่องเยี่ยอิง แล้วเจ้าล่ะ ทำไมกลับมาเอาป่านนี้” มารดาเอ่ยตัดบท เปลี่ยนเรื่องวกกลับมาพูดเกี่ยวกับพฤติกรรมอันทำให้ความอดทนของนางร่อยหรอลงไปทุกวันของบุตรสาวเสียแทน “ก็ข้าไปเยี่ยมพี่เยี่ยอิงมาไงละ ท่านแม่ไม่น่าถาม” เด็กสาวเอ่ยตอบคล่องแคล่วไม่มีชะงักด้วยใบหน้าใสซื่อไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ราวกับไม่ค่อยเข้าใจที่มารดาของตนถามนัก “แค่นั้นรึ” มารดาเอ่ยถามอย่างไม่เชื่อคำพูดของบุตรสาวแม้แต่น้อย ดูเหมือนท่าทีใสซื่อบริสุทธิ์ของนางนั้นไม่อาจตบตาผู้เป็นมารดาได้แม้แต่น้อย “ข้าจะกล้าโกหกท่านแม่ได้อย่างไร” เจิ้งเจิ้งชิงจื่อเอ่ยตอบด้วยท่าทีออดอ้อนอย่างสุดความสามารถ “เอาละ ข้าจะแกล้งเชื่อเจ้าอีกสักครั้งก็แล้วกัน ส่วนเรื่องเยี่ยอิงนั้นเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ หากหยางเฟยเยี่ยบอกมาเช่นนั้น เขาย่อมจะมีเหตุผลอยู่แล้ว เจ้าอย่าคิดให้มากความมาสนใจว่าจะทำอย่างไร จึงจะลดเรื่องวุ่นวายที่เจ้าก่อขึ้นไม่เว้นแต่ละวันจะดีกว่าไหม” “เรื่องวุ่นวายอะไรกัน ไม่มีสักหน่อย” เจิ้งชิงจื่อยังคงยืนกรายในความบริสุทธิ์ของตนอย่างแข็งขัน ไม่แสดงอาการสะทกสะท้านต่อคำเหน็บแนมของมารดาออกมาแม้แต่น้อย “ก็ดี หากมีคนมาร้องเรียนเรื่องไม่เป็นเรื่องที่เจ้าไปก่อมาอีกครั้งเดียว แม่จะสั่งกักบริเวณเจ้าแล้วนะ ตกลงไหม ต่อไปเรื่องของเยี่ยอิงปล่อยให้พี่เขยของเจ้าเขาจัดการเอง  เจ้าเป็นเด็กอย่าได้ไปวุ่นวาย เข้าใจรึเปล่า” “ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ” “ฮึ ๆ ๆ หากเจ้าเห็นว่าตัวเองไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว พรุ่งนี้แม่จะเรียกให้แม่สื่อจางหาชายหนุ่มที่เหมาะสมจัดการหาคู่ครองให้เจ้าเลยดีหรือไม่” “อะไรกัน เรื่องนี้ข้าไม่กล้าตัดหน้าพี่ใหญ่หรอก ควรให้เขาแต่งก่อนสิถึงจะถูก” เจิ้งชิงจื่อเอ่ยขึ้นโยนเรื่องน่าปวดหัวไปให้พี่ชายร่วมสายเลือดเสียอย่างหน้าไม่อาย “เจ้าไม่ต้องหาเหามาใส่หัวข้าเลยนะชิงจื่อ ข้าเพิ่งจะยี่สิบห้ายังไม่คิดจะหาภรรยาหรอก อีกอย่างข้าก็มีหน้าที่ให้ต้องรับผิดชอบไปโน่นมานี้ ด้วยเหตุผลทั้งปวงยังไม่ถึงเวลาต้องหาภรรยา ของแบบนี้พอถึงเวลาก็ได้เองนั่นแหละ” ชายหนุ่มโวยขึ้นมาแม้จะไม่ได้ถือสาใส่ใจต่อความปากมากของน้องสาวมากนักก็ตาม แต่เรื่องที่เขาจะยังไม่แต่งงานในเร็ววันนี้นั้นจริงจังอย่างที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย ทำเป็นเล่นไป เขายังอยากจะลอยชายกับสาวน้อยน่ารัก และบางคนอาจถึงขั้นเร่าร้อนอย่างอิสรเสรีทั้งนอกด่านและในเมืองหลวงอีกซักหลายปีนะ “เจ้าจะรอให้องค์จักรพรรดิหาให้สินะ” “ฮึ ๆ เรื่องนี้ท่านแม่ไม่ต้องห่วง คงไม่ถึงตาข้าในเร็ว ๆ นี้หรอก ข้านะอายุน้อยที่สุดแล้วในบรรดาพวกเราทั้งห้า ฉะนั้นข้าก็ควรเป็นคนสุดท้ายที่จะถูกเลือก” “องค์จักรพรรดิจะมาเกี่ยวอะไรกับการแต่งงานของพี่ใหญ่กัน” เด็กสาวเอ่ยขัดบทสนทนาของมารดาและพี่ชายด้วยความสงสัยที่พวกเขาเอ่ยถึงองค์จักรพรรดิขึ้นมา “ไม่มีอะไรหรอก เรื่องเกี่ยวกับองค์จักรพรรดิควรเป็นเรื่องให้เจ้าเอามาพูดเล่น ๆ ได้หรือ นี่ก็ดึกมากแล้ว เจ้าเองก็ควรจะเตรียมตัวเข้านอนไม่ดีกว่าหรือ” เจิ้งชิงจื่อได้แต่อ้าปากค้างกับการตัดบทอย่างไม่เหลือเยื่อใยของมารดา นางยังไม่ทันได้พูดเรื่องของจักรพรรดิแม้แต่แอะเดียว แล้วอะไรกันที่ว่าเล่น ๆ วันนี้มันอะไรกันนะ ทำไมทุกคนดีแต่ขับใสไล่ส่งนางเสียเหลือเกิน นางก็แค่เป็นห่วงพี่เยี่ยอิงเท่านั้น อ๋อ แล้วหากพวกเขาหวังว่าการพูดแบบนี้จะทำให้นางวางมือจากเรื่องนี้ละก็ เมินเสียเถอะ หญิงสาวคิดอย่างหงุดหงิดพลางลุกเดินออกไปจากห้องด้วยเสียงตึงตัง ปล่อยทิ้งให้บิดาผู้สูงวัยมองภาพท่วงท่ากิริยาการเดินในอาการตื่นตระหนก ราวกับมองเห็นภูตผีปีศาจปรากฏขึ้นมาเบื้องหน้าก็ไม่ปาน ช่างไม่สมกับที่เป็นถึงบุตรสาวของเสนาบดีแม้แต่น้อย จนน่าใจหาย! ผู้เป็นพ่อคิดอย่างเศร้าสลดโดยลืมไปว่าหากเป็นเรื่องเกี่ยวกับภรรยารัก ตัวเขาก็ทำตัวได้ไม่สมกับที่เป็นถึงท่านเสนาบดีจนน่าใจหายเช่นกัน  “ข้าว่าพวกเราควรจะดีใจมากกว่ากังวลใจนะ การที่หยางเฟยเยี่ยแสดงอารมณ์ออกมาขนาดนั้น อย่างน้อยก็ทำให้พวกเรารู้ว่าเขามีเยื่อใยต่อเยี่ยอิงของพวกเราอย่างไรเล่า ถามท่านพ่อดูก็ได้ ปกติน่ะเขาเป็นคนอารมณ์ดีจะตายไป” “แล้วทำไมเมื่อกี้เจ้าไม่พูดออกมาละ” ผู้เป็นแม่เอ่ย “หรืออยากยั่วจนน้องโมโหถึงจะพอใจ” “แหมท่านแม่ นาน ๆ ทีข้าจะได้กลับบ้านก็ต้องหาสิ่งที่รื่นเริงใจทำเป็นธรรมดา อีกอย่างนี้ก็ใกล้หมดช่วงพักร้อนของข้าแล้ว ยังไม่ได้เห็นชิงจื่อวาดลวดลายเท่าไหร่เลย” กล่าวจบร่างสูงใหญ่ประเปรียวก็หยัดกายลุกขึ้น ในท่าทีสง่างามนั้นแฝงไว้ด้วยความน่าเกรงขามสามส่วนและความขี้เล่นอันไร้รูปร่างเจ็ดส่วน ดังเช่นเมฆขาวบนท้องฟ้าที่เปลี่ยนแปลงไร้รูปลักษณ์ลอยละล่องไปอย่างเชื่องช้าในยามจับจ้อง แต่เผลอเพียงพริบตาทั้งรูปลักษณ์และระยะห่างกลับเปลี่ยนแปลงไปได้นับร้อยพันอย่างไม่น่าเชื่อ  “อา... ข้าเองก็รู้สึกว่าง่วงไม่น้อยแล้วเช่นกัน ต้องขอตัวไปนอนแล้วจริง ๆ” “ห้องเจ้าไปทางนั้นรึ” เสียงมารดาเอ่ยขึ้นอย่างเฉียบขาด เมื่อทิศทางที่บุตรชายก้าวเดินไปนั้นตรงกันข้ามกับทิศทางไปห้องนอนของเจ้าตัว “สงสัยข้าจะง่วงมากไปหน่อยเลยเผลอละเมอเดินไปผิดทาง” ใบหน้ายามพูดนั้นดูจริงจัง นัยน์ตาเบิกกว้างราวจะเรียกสติที่เต็มไปด้วยความง่วงงุนให้กลับคืนมา กล่าวจบก็เปลี่ยนไปยังทิศทางที่ถูกต้อง ขณะภายในใจลอบคิดว่าเห็นที่คืนนี้จะต้องออกทางประตูหลังเสียแล้ว เฮ้อ... ชีวิตในฐานะแม่ทัพของเขา เมื่อกลับมาในบ้านของตนช่างดูน่าสงสารยิ่งนัก “ช่างเหมือนกันไม่มีผิด” ท่านเสนาบดีเอ่ยเมื่อเห็นเงาหลังของบุตรชายลับหายไปจากคลองจักสุด้วยความเหนื่อยใจ บุตรชายผู้ที่แม้จะมีตำแหน่งหน้าที่การงานพอที่จะเชิดหน้าชูตาให้แก่ตระกูลของเขาได้ แต่นิสัยนั้นก็ไม่ได้แตกต่างกับบุตรสาวจอมป่วนเท่าไหร่เลย “นั่นนะสิ ช่างเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย” เสียงเอ่ยของภรรยาสำทับขึ้นมา ทว่ากลับให้ความรู้สึกเป็นนัยน์กว้างกว่าเมื่อนัยน์ตางดงามตวัดขึ้นมองหน้าสามีที่มีท่าทีเหนื่อยใจกับลูกรักทั้งสองคน ลูกไม้ย่อมหล่มไม่ไกลต้น และต้นไม่แก่ที่ว่าก็คือบุรุษที่ยืนทำหน้าเศร้าอยู่ข้าง ๆ นางคนนี้นั่นเอง ยามดึกสงัดภายในห้องที่ปราศจากแสงสว่างใด ๆ เรือนกายสูงใหญ่ยืนในท่าสองแขนยกขึ้นกอดอก พลางสองตาก็มองทอดยาวออกไปบนท้องฟ้าที่มืดสนิทผ่านหน้าต่างที่เปิดไว้อย่างไร้จุดหมาย ใบหน้างดงามเกินบุรุษใดถูกซ่อนไว้ในความมืดมิดของราตรีกาลที่แผ่กระจายไปทั่วผืนแผ่นดิน เรียบสนิท และยากจะคาดเดาได้ว่าภายในใจของคนผู้นี้กำลังครุ่นคิดถึงสิ่งใดอยู่ ทว่ายามนัยน์ตาคมราวสามารถเชือดเฉือนแทนอาวุธใด ๆ ในใต้หล้าได้ดังใจปรารถนานั้น ยามกระหวัดกลับไปมองคนที่ยามนี้หลับสนิทด้วยความอ่อนเพลียจากบทรักที่เขาได้มอบให้เมื่อก่อนหน้า แววตานั้นกลับแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนนุ่มละมุมดุจสัมผัสของผ้ากำมะหยี่เนื้อดีได้ภายในชั่วพริบตาจนน่าอัศจรรย์ การป้องกันไว้นั้นย่อมดีกว่าต้องมาเสียเวลาแก้ไขทีหลังอยู่แล้ว ยิ่งสิ่งที่หากว่าเสียไปแล้วไม่อาจเรียกกลับคืน ก็ยิ่งต้องป้องกันด้วยความระมัดระวังเข้าไปอีกหลายเท่า และบางทีการที่ไม่รู้อะไรเลย ก็เป็นการป้องกันที่ดีในสถานการณ์ในยามนี้เช่นกัน นี่เป็นความคิดที่วนเวียนอยู่ตลอดเวลาภายในใจของจอมทัพหนุ่ม นับจากที่กลับมาถึงเมืองหลวง ซึ่งเปลี่ยนจากนิสัยปกติของตนไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งที่โดยพื้นฐานนั้นเขามักจะเชี่ยวชาญการรุกมากกว่าตั้งรับ แต่เมื่อมีสิ่งสำคัญที่จะต้องปกป้องด้วยชีวิต และยังคงไม่รู้แน่ชัดว่าเงามืดที่ยังมองไม่เห็นนั้น แผ่กระจายออกมาจากทิศทางใดบ้าง เขาก็ไม่อาจที่จะบุ่มบ่ามลงมือทันทีทันใดได้ดังใจต้องการ เขาอาจมิใช่ผู้ที่มีความชำนาญในการปกป้องแม้แต่ของชิ้นเล็ก ๆ แต่เมื่อมีของสำคัญที่ไม่ต้องการจะสูญเสียมันไป เขาก็พร้อมที่จะเรียนรู้มันเช่นกัน ก่อนหน้าเขารู้ดีว่านางก็มีความมุ่งมั่นบางอย่างที่ทำให้นางสามารถไม่แยแสต่อรูปลักษณ์อันงดงามของเขา ดังเช่นสตรีอื่น ๆ ที่เขาเคยเจอมา และเขาก็มีความมุ่งมั่นอย่างหนึ่ง ที่ยึดมั่นมานานหลายปีจนเขาคิดว่ามันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งที่แยกไม่ออกของตัวเองไปแล้วเช่นกัน ทว่าพฤติกรรมอันไม่คาดคิดและความสุขใจยามที่ได้ใกล้ชิดหยอกเย้านั่น กลับทำให้เขาได้รู้ว่าสิ่งที่ยึดมั่นนั้นช่างบางเบาเสียเหลือเกิน เบาเสียจนเมื่อนางออกแรงขยับผลักไปเพียงเล็กน้อย มันก็ปลิดปลิวสลาย หายไปราวกับไม่เคยคงอยู่มาก่อนกระนั้น หากว่าสวรรค์ต้องการจะพิสูจน์ถึงความปรารถนาในการปกป้องผู้คนของเขาในยามนี้ ว่าสูงส่งเพียงใด นั้นคาดว่าคงจะได้คำตอบในวันนี้เป็นที่เรียบร้อยไปแล้ว แม้อาจจะมีข้อสงสัยอยู่ว่าความรู้สึกที่มีต่อสตรีที่หลับใหลอย่างไม่รู้เรื่องราวบนเตียงนั้น เพียงพอที่จะเรียกว่ารักหรือยัง ทว่าความปรารถนาอันรุนแรงที่ถูกกระตุ้นขึ้นในวันนี้นั้น เป็นความต้องการที่จะปกป้องนางอย่างที่เขาเองก็ไม่เคยลิ้มรสมาก่อน ความปรารถนาที่จะปกป้องจนถึงที่สุด อย่างแท้จริง ความต้องการอันกระจ่างชัดจนสามารถลิ้มรสได้ การปกป้องที่ไม่ว่าจะใช้วิธีการใด หรือต้องแลกมาด้วยอะไรก็ตามที จากคุณ : Black Chip (siMiSma) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 13:41:53

ความคิดเห็นที่ 6 คิดว่าใครอ่านมาถึงตอนนี้คงจะตาแฉะกันบ้างแล้ว ดังนั้นวันนี้พอก่อนละกัน แล้วค่อยมาต่อครั้งหน้า จากคุณ : Black Chip (siMiSma) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 13:44:05

ความคิดเห็นที่ 7 จริงค่ะ ยาวมาก มีข้าวสุขหลุดมาที่นึง ทำไมต้องยอกย้อนกันไปมา ยังไม่เข้าใจ แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 12:59:05

ความคิดเห็นที่ 8 บ่วงรัก วิวาห์ใจ บทที่ 21~ จากคุณ : siMiSma เขียนเมื่อ : 3 มิ.ย. 54 15:34:45