ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ร่างสูงผึ่งผายเฉกนักรบนั่งขัดสมาธิสงบนิ่งบนผืนผ้าสีน้ำตาลเปลือกไม้ก็จริง หากแผงอกกำยำเปลือยเปล่าสีทองแดงที่สะท้อนขึ้นลงแรงตามลมหายใจของเจ้าตัวนั้นกลับบ่งชัดถึงแรงโทสะที่มี ดวงตาวาวจ้ามองจับที่นายทหารคนสนิทที่นั่งก้มหน้าห่างออกไปคล้ายจักเอ่ยวาจาอย่างใดอย่างหนึ่งออกมา แต่แล้วก็กลับนิ่งเสีย ชิณณะข่มความโกรธที่มีอยู่อย่างลำบาก ถึงอย่างใดก็มิใช่ความผิดของอีกฝ่ายเลยสักนิด เจ้าชายศิขรินตัดสินพระทัยเร็ว ทำการเร็วมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว หากจักหาคนผิดให้ได้ คนนั้นก็ควรเป็นตนเองต่างหากที่เดินหมากพลาดไปอย่างไม่น่าให้อภัย ยังดีที่ไม่ถูกหมากอีกฝ่ายเข้ารุกฆาต “จักเสด็จมาถึงพระนครเมื่อใด” ระยะทางจากด่านไกวัลมาถึงเมืองหลวงใช้เพลาเดินทางเท่าใดไยจักมิรู้ หากที่ถามไปก็เพียงแก้เก้อแต่เพียงนั้น “แม้นทรงออกจากด่านไกวัลยามรุ่งพรุ่งนี้ อย่างช้าที่สุดคือมะเรื่องขอรับ” นายทหารคนสนิทตอบคำหน้าตาเฉย ชิณณะอดมิได้ที่จักมองหน้าฝ่ายนั้นเหมือนจักค้นหาว่า 'พาซื่อ' จริงๆ หรือว่า 'ประชด' กันแน่ “ข้าปล่อยให้เสด็จเข้ามามิได้ ปราณ เจ้าเร่งนำทหารห้าพันไปตั้งรับที่ทุ่งโกสุม” ทุ่งโกสุมที่ชิณณะบอกนั้น คือสถานที่อันใช้เป็นที่ยุทธนาของธาตวากรมาแต่ดั้งเดิม ตั้งอยู่ห่างพระนครไปทางทิศใต้ราวสองโยชน์เศษเท่านั้น ทันทีที่ยินคำสั่ง นัยน์ตาปราณวาววับขึ้นแวบหนึ่งก่อนนิ่งสนิทดังเดิม ชิณณะระแวงคนรอบข้างทุกคน แต่มิได้เฉลียวใจเลยสักนิดว่าแท้แล้วคนใกล้ตัวต่างหากที่เป็นสายของเจ้าชายศิขริน เขานึกขอบใจความเป็นญาติห่างๆ ของตนเองที่ช่วยได้มากโข อาจรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ต้องทรยศผู้มีสายเลือดเดียวกับตน แต่มันเทียบไม่ได้เลยสักกิ่งก้อยกับความรู้สึกผิดที่ต้องทรยศต่อแผ่นดิน ความเป็นชายชาติทหารทำให้เขารู้ ระหว่างแผ่นดินแลสายโลหิต สิ่งใดต้องยอมเสีย เกือบขวบปีที่ผ่านมา เจ้าหลวงวายุกูลทรงมีท่าทีชัดเจนว่าจักยอมอยู่ใต้ปีกอำนาจของอาณาจักรเวียงภูแก้ว ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่อาจยอมได้ ธาตวากรจักต้องเป็นไทมิจำต้องอยู่ใต้ร่มเงาของผู้ใด “ห้าพันพอหรือขอรับ” “ยกไปรอท่าก่อน ข้าจักวางกำลังป้องกันในเมือง เสร็จแล้วจักรีบออกไปสมทบด้วยเจ้า” วางกำลังป้องกันรึ จุกช่องล้อมวงต่างหากเล่า ปราณแน่ใจจากคำพูดนี้เอง เจ้าหลวงวายุกูลประชวรหนักแน่แล้ว หาไม่ชิณณะคงไม่สั่งความดั่งนี้ ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก ลำพังกำลังห้าพันนั้นหากรบเข้าจริงจักทานได้นานเท่าใด อีกฝ่ายจักรู้หรือไม่ เพลานี้กำลังเกินกึ่งหนึ่งที่มีในมือนั้นเอนเอียงมาเข้าด้วยเจ้าชายศิขรินเสียแล้ว จนบัดนี้ชิณณะก็ยังไม่รู้แจ้ง หมากที่เข้าใจว่ายังใช้เดินได้นั้นแท้แล้วถูกรุกฆาตเกือบทั้งกระดานแล้ว ทหารยามสองนายที่ยืนยามเฝ้าอยู่หน้าบันไดทางขึ้นเรือนค้อมศีรษะลงทำความเคารพผู้มาใหม่นิดหนึ่ง ก่อนเปิดทางให้อีกฝ่ายก้าวขึ้นไปบนเรือนแต่โดยดี ร่างสูงก้าวขึ้นไปแล้วก็หยุดอยู่ที่ชานเรือนเพียงเท่านั้น หาได้ก้าวล่วงเข้าไปด้านในไม่ จวบจนเสียงห้าวๆ ของผู้เป็นเจ้าของเรือนเอ่ยทัก เขาจึงส่งยิ้มให้พร้อมกับค้อมศีรษะเคารพ แสงจากตะเกียงในมือของบ่าวที่ยืนเคียงข้างเจ้าของเรือนนั้นส่องให้เห็นชายวัยกลางคนร่างสูงเฉกนักรบ ดวงหน้าคร้ามมีรอยแผลเป็นยาวที่แก้มด้านขวา เมื่อก้าวจากหน้าประตูเข้ามายืนเคียงข้างผู้มาเยือนยามวิกาลแล้วกลับดูเล็กกว่าอีกฝ่ายมาก หัสดินทร์เป็นมหาอำมาตย์แห่งราชสำนักธาตวากร รับราชการใต้เบื้องยุคลบาทมาแล้วถึงสามรัชกาล เมื่อครั้งศึกธาตวากรกับเวียงภูแก้วคราก่อนก็ได้หัสดินทร์ผู้นี้เป็นแม่ทัพหน้าเข้าต่อตี แลได้รอยแผลแห่งความแค้นฝากเอาไว้ ด้วยเหตุดั่งนี้ เขาจึงไม่เคยเห็นดีด้วยที่จักยอมตนอยู่ใต้ปีกอำนาจของเวียงภูแก้ว แต่ก็จนใจด้วยผู้เป็นนายเหนือหัวทรงดำเนินวิเทโศบายข้างยอมตนเป็นเมืองประเทศราช ซ้ำข้าราชบริพารส่วนใหญ่ก็สนองรับพระราโชบายนี้เสียด้วย คนส่วนน้อยเยี่ยงเขาแลสหายร่วมคิดจึงจำต้องเก็บกลืนความคับข้องใจนี้ไว้เสีย แล้วค่อยปลูกฝังความคิดแห่งตนสู่เด็กหนุ่มที่จักเข้ามารับราชการแทน เมื่อเจ้าชายศิขรินทรงประกาศก้องจักนำเอกราชคืนสู่แผ่นดิน พวกเขาจึงยินดีหนักหนา แลปวารณาตนเข้าร่วมโดยไร้ข้อเกี่ยงงอนใดๆ “ท่านหัสดินทร์” “ราตรีนี้ไยมาดึกนักเล่าหลานชาย” ท่านผู้เฒ่าเอ่ยทักพลางรับเอาตะเกียงจากมือบ่าวมาถือไว้เสียเอง แล้วไล่ให้บ่าวผู้นั้นกลับลงไปเสีย ก่อนเดินนำปราณมานั่งลงที่พาไลเรือน “ขออภัยขอรับ เป็นด้วยข้าต้องออกไปตรวจพลเสียก่อน ชิณณะให้ข้าคุมพลห้าพันไปยันทัพเจ้าชายศิขรินที่ทุ่งโกสุมวันพรุ่งขอรับ” ปราณบอกเสียงเบา แม้เพลานี้ฝ่ายตนเองจักได้เปรียบ แต่ทุกสิ่งยังต้องเก็บเป็นความลับจนกว่าการใหญ่ที่วางแผนไว้จักลุล่วงด้วยดี “ยันทัพหรือเข้าร่วมกันแน่” หัสดินทร์ถามกลั้วหัวเราะ ด้วยเสียงดุจเดียวกับผู้อ่อนวัยกว่า ปราณยิ้มนิดๆ มิได้ตอบว่าอย่างใด คงยกถ้วยชาที่เจ้าของเรือนรินส่งให้ขึ้นจิบเท่านั้น “ชิณณะไม่ไปกับเจ้ารึ” “จุกช่องล้อมวงขอรับ” ชายหนุ่มตอบสั้นแต่ได้ใจความ มหาอำมาตย์เฒ่าเลิกคิ้วสีดอกเลาขึ้นสูงข้างหนึ่งเป็นเชิงถาม “มิได้พูดออกมาตรงๆ ขอรับ แต่การวางกำลังป้องกันในเมืองเพลาที่เจ้าหลวงประชวรนี้ก็ยากจักตีความไปเป็นอื่น หากบอกว่าเสริมกำลังที่ป้อมแลเชิงเทิน ข้าคงไม่สงสัย” “อาจเป็นได้ พักหลังนี้มีข่าวคราวจากเจ้าหลวงน้อยมาก ชิณณะคงสั่งให้คนเก็บเป็นความลับ ที่มาพบลุงเห็นจักเป็นเรื่องนี้กระมัง” “ขอรับ ข้าวานท่านลุงช่วย 'จัดการ' ในเมืองแทนข้า ขออภัยอีกคราที่มิได้อยู่ช่วยท่านลุง” “อย่าห่วงเลยปราณ ทำหน้าที่ของเจ้าให้เต็มความสามารถเถิด แล้วนี่ส่งข่าวไปทูลแล้วรึ” “รุ่งสางวันพรุ่งข้าจักส่งไปขอรับ น่าจักทันเพลา”  หัสดินทร์พยักหน้ารับแล้วยกถ้วยชาขึ้นจิบ แม้นการณ์เป็นดั่งที่ปราณบอกแล้วไซร้ การคุมสถานการณ์เห็นจักมิใช่เรื่องยากอีกสืบไป หน้าที่เขานับแต่วันพรุ่งมีเพียงประการเดียวคือทำให้วังหลวงอยู่ในความสงบราบคาบจนกว่าเจ้าชายศิขรินจักเสด็จมาถึง ส่วนวิถีแห่งการนองเลือดนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจักทำ หากจำเป็นจริงๆ แสงอุษาแรฟ้าเบื้องบูรพาทิศ หยาดน้ำค้างยังเกาะพราวอยู่บนยอดตฤณชาติ ละอองหมอกบางเบายังลอยเรี่ยเหนือผืนดิน ละไอเย็นที่ต้องวรกายช่วยให้เจ้านางกาสะลองทรงรู้สึกสดชื่นขึ้นใช่น้อย เนตรสีนิลทอดพระเนตรหาใครคนหนึ่งด้วยความเคยชิน ครั้นพบเจ้าตัวกำลังสาละวนอยู่กับการช่วยทหารจัดเตรียมสัมภาระข้าวของก็แย้มพระโอษฐ์อย่างซุกซน ก่อนสาวพระบาทยาวๆ เข้าไปหา “มีอันใดให้ข้าช่วยฤๅไม่” “ช่วยยุ่งฤๅเจ้า” คนถามทูลหน้าตาเฉย ทำเอาเจ้านางน้อยถึงกับพักตร์มุ่ย แจ้งหล้าเหลือบเห็นสีพระพักตร์นั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนละมือจากสิ่งที่ทำอยู่ให้ทหารทำแทน “ข้าเจ้าเย้าเล่นเจ้า เสด็จมากับข้าเจ้าทางด้านนี้เถิดเจ้า” ทูลบอกแล้วก็ออกเดินนำเสด็จไปก่อน ไม่จำต้องหันไปมองก็รู้ว่าผู้ที่เดินตามหลังจักทำกิริยาอันใด ท่าที่ย่นนาสิกแล้วเสด็จตามตุปัดตุป่องเขาเห็นมาจนเจนตาเจนใจเสียแล้ว ครั้นออกมาพอที่จักไม่อยู่กีดขวางการทำงานของคนอื่นๆ แล้ว แจ้งหล้าก็เริ่มทูลเข้าเรื่องทันที “สายนี้เราจักออกเดินทางหนาเจ้า ทหารที่ข้าเจ้าให้ตามพวกของคำแปงกลับมาแล้ว ขอประทานอภัยด้วยที่ตามพวกมันไปไม่ทัน” “ข้าก็ไม่คิดว่าจักได้ตัวหรอกพี่ คำแปงคุ้นชินกับชัยภูมิแถบนี้ดี เขาย่อมรู้ว่าพึงจักหนีไปหลบซ่อนที่ใดได้บ้าง ข้าคิดว่าพวกมันคงหนีเข้าไปในเขตแดนเวียงฝายแล้วด้วยซ้ำ หากเป็นเช่นนั้นการจักตามเข้าไปโดยพลการก็หาใช่เรื่องดี กลับถึงเวียงแล้วค่อยส่งสารขอความช่วยเหลือเข้าไปจักดีกว่า” “หมายความว่าจักทรงปล่อยเสือเข้าป่า” “แล้วติดตามเสือลำบากเข้าไปมันดีกว่าฤๅอย่างใดพี่แจ้งหล้า ทอดเพลารอให้มันฟื้นตัวออกมาเองมิง่ายกว่ารึ ถึงจักเสี่ยงไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าที่จักออกแกะรอยตามไปแล้วคว้าน้ำเหลว” “ออกจักอันตรายไปสักน้อยหนาเจ้า แลขืนเราปล่อยให้มันโผล่หางออกมาเอง ข้าเจ้าเกรงว่าอาจมิทันการณ์” “ข้าไม่ได้ให้ปล่อยมันไปเฉยๆ พี่แจ้งหล้า แค่ทำให้มัน 'รู้สึก' เยี่ยงนั้น” เจ้านางกาสะลองตรัสบอกยิ้มๆ เมื่อทรงคิดถึงไส้ศึกคนสำคัญที่องค์เองแลแสนหลวงส่งเข้าไปสืบข่าวในกลุ่มของคำแปงอย่างลับๆ หากมิได้ตรัสบอกความนี้แก่ผู้ใดทั้งสิ้นแม้แต่แจ้งหล้าเอง แจ้งหล้าเพิ่งแจ้งใจว่านายสาวทรงดำริการใดไว้ ทำทีประหนึ่งมิใส่ใจแลออกจักประมาทฝ่ายตรงข้าม แต่แท้แล้วคือการจับตามองอยู่ห่างๆ แลรู้ทุกความเคลื่อนไหว ยิ่งนานวันพระปรีชาด้านการทหารยิ่งฉายชัด แม้นทรงเป็นบุรุษแล้วไซร้ เขาเชื่อเหลือเกินว่าจักทรงเป็นกษัตริย์ที่ยิ่งใหญ่กว่ากษัตริย์พระองค์ใดในดินแดนแถบนี้ แต่เหตุการณ์ภายหน้าใช่จักมีสิ่งใดแน่นอน สักวันดินแดนแห่งลุ่มน้ำมธุรานี้อาจมีเอกกษัตรีอันทรงพระนามว่าเจ้าหลวงกาสะลองก็เป็นได้ “กลับเข้าเวียงเสียทีก็ดีเหมือนกันพี่ เพลาเล่นสนุกของข้าหมดแล้ว ข้ายังมีราชกิจอีกมากที่รอท่าอยู่  เหลือเพลาอีกไม่กี่ทิวาแล้วสินะที่ข้าจักต้องรับเอาภาระใหญ่วางไว้บนบ่าตราบจนวาระสุดท้าย” ท้ายพระสุรเสียงคล้ายเจือแววแห่งการทอดถอน แววซุกซนในเนตรสีนิลเลือนหายไปสิ้น ภาระยิ่งใหญ่ที่ไม่อาจปลดปลงลงได้ทั้งยามหลับแลยามตื่น จนราชองครักษ์หนุ่มมองเสี้ยวพักตร์งามที่เบือนทอดพระเนตรภาพทิวทัศน์เบื้องหน้าอย่างสงสารมิได้ *** มีต่อค่ะ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 17:02:33

ความคิดเห็นที่ 2 **** มาอ่านกันต่อค่ะ ล่วงเข้าเพลาสาย กระบวนเสด็จของเจ้านางกาสะลองก็พร้อมที่จักเคลื่อนนิวัตเวียงสบสอง วรกายโปร่งบางทรงเครื่องบุรุษเพศสีนิลกาฬล้วนประทับเหนืออาชาประจำพระองค์ เบื้องปฤษฎางค์คือสี่ขุนพลผู้คุมทัพมากำราบชุมโจรเชิงผาดงเหล็ก ถัดจากนั้นจึงเป็นกองทหารที่โอบล้อมเชลยโจรเอาไว้ตรงกลางอีกชั้นหนึ่ง ทั้งหมดนั้นถูกพันธนาการด้วยเชือกหนังล่ามข้อมือแลข้อเท้าติดกันไว้ ส่วนตัวนายโจรแสนหลวงนั้นถูกจำคาห้าประการนั่งอยู่บนระแทะที่สร้างขึ้นแบบหยาบๆ เจ้านางกาสะลองทรงเหลียวไปทอดพระเนตรนายโจรน้อยหนึ่งอย่างอดสงสารมิได้ หากแสนหลวงกลับส่งยิ้มอ่อนโยนถวายดุจเคย ดวงตาที่มองสบราวจักทูลว่า “ไม่เป็นอันใดเจ้า ขออย่าได้ทรงห่วงเลย” เจ้านางกาสะลองพยักพระพักตร์น้อยๆ อันที่จริงไม่ต้องพันธนาการเชลยโจรแลจำคานายโจรเสียด้วยซ้ำ เพราะทั้งหมดล้วนแล้วแต่สมัครใจยอมศิโรราบแต่โดยดี ทว่าแสนหลวงกลับไม่ยอมให้ทำดั่งนั้น “ระบิลเมืองเป็นเยี่ยงใดก็ต้องทรงทำเยี่ยงนั้นเจ้า จักมายกเว้นให้ผู้หนึ่งผู้ใดมิได้” “แม้นพวกพี่มีท่าทีคิดหนีข้าก็คงยอมทำ แต่นี่...” “เจ้านางน้อยเจ้า ทัณฑ์คือทัณฑ์ กำหนดมาเยี่ยงใดต้องทรงทำเยี่ยงนั้น จักทรงเว้นหรือละไปได้ก็ต่อเมื่อระบิลเมืองยอมให้ทำหนาเจ้า” มีแต่ผู้อ้างถึงระบิลเมืองทั้งนั้น เจ้านางน้อยทรงระบายปัสสาสะยาว แวบหนึ่งที่ทรงคิดไปถึงข่าวประเภท 'เขาเล่าว่า' ที่บรรดาพ่อค้าต่างแดนเก็บมาเล่าสู่กันฟัง จากย่านกาดหมั้วลามปากต่อปากมาจนถึงในกำแพงล้อม เรื่องของเจ้าชายแห่งธาตวากรพระองค์นั้น เสียงลือเสียงเล่าอ้างบอกขานตรงกันว่า ทรงเป็นเจ้าชายที่ดุร้ายแลป่าเถื่อนใช่ย่อย บางคาบบางคราก็ทรงใช้แผ่นอกของศัตรูหรือนักโทษที่ทรงสังหารด้วยพระองค์เองนั้นแหละต่างโต๊ะเสวย แม้มิทรงทราบว่าจักเป็นความจริงดั่งนั้นฤๅไม่ หากเพลานี้ทรงใคร่ได้หทัยโหดเหี้ยมของเจ้าชายพระองค์นั้นหนักหนา อย่างน้อยก็จักได้กลบฝังความอ่อนแอในพระทัยตามประสาแม่ญิงลงไปได้บ้าง เจ้านางกาสะลองทรงละสายพระเนตรจากนายโจรหนุ่มแล้วทรงกระตุ้นเตือนอาชาที่ทรงอยู่นั้นให้ออกเดิน  กระบวนเสด็จนิวัติเวียงสบสองจึงค่อยเคลื่อนตามกันไป ละทิ้งชุมโจรเชิงผาดงเหล็กอันเคยเลื่องชื่อไว้เบื้องหลัง เจ้าชายศิขรินทรงอาชาสีเศวตประจำพระองค์นำทัพออกจากด่านไกวัลด้วยท่วงทีองอาจสมกับทรงเป็นเจ้าชายนักรบ วรองค์สูงใหญ่ประทับตรงบนหลังอาชาทรงเกราะทองคำสะท้อนแสงแดดเป็นประกายระยับ เยื้องไปทางด้านปฤษฎางค์นั้นขนาบข้างซ้ายขวาด้วยสี่ขุนพลแห่งธาตุ ปาษาณ สันธิลา วายุ แลอัคนี ถัดลงไปจึงเป็นตำแหน่งของนายกองลดหลั่นไปตามลำดับยศ ธวัชสามชายสีแดงเพลิงขลิบชายทองปักดวงตราไกรสรราชสีห์ด้วยไหมทอง อันเป็นดวงตราประจำพระองค์โบกสะบัดตามแรงลม เมื่อเสด็จมาถึงกลางทางซึ่งเป็นป่าโปร่งก็ทอดพระเนตรม้าหนึ่งวิ่งตัดป่ามาตามทางอย่างรวดเร็วจนฝุ่นคลีฟุ้งตลบตามหลัง เจ้าชายศิขรินทรงสั่งพักพลแล้วทอดพระเนตรอยู่ชั่วอึดใจหนึ่ง ครั้นม้านั้นเข้ามาใกล้ปาษาณจึงทูลบอก “คนของปราณ กระหม่อม ชะรอยว่าปราณคงมีสิ่งใดกระมัง ข้าบาทจักไปรับตัวมันเอง” เจ้าชายศิขรินทรงพยักพระพักตร์เป็นเชิงอนุญาต ปาษาณจึงกระตุ้นม้าของตนเข้าไปหาเจ้าของม้าตัวนั้นทันที เมื่อแรกนั้นทหารนายนั้นออกจักตกใจไม่น้อย ครั้นเห็นชัดว่าเป็นขุนพลแห่งดินจึงค่อยคลายความตกใจลง เขาเจรจาอยู่ด้วยปาษาณพักหนึ่งก็กระตุ้นเตือนม้าของตนตามขุนพลธาตุมาเข้าเฝ้าผู้เป็นนาย ทหารหนุ่มลงจากหลังม้าแล้วยืนเท้าชิดค้อมศีรษะลงต่ำถวายความเคารพ ก่อนถวายกระบอกสารที่ปิดสนิทให้ผู้เป็นนายทรงรับไปทอดพระเนตร “ท่านปราณกำชับว่าให้ข้าบาทส่งให้ถึงพระหัตถ์ กระหม่อม” เนตรสีน้ำตาลไหม้เป็นประกายวาวจ้าอย่างยินดีนัก เมื่อทรงเปิดกระบอกสารเทแผ่นหนังที่ม้วนแน่นออกมาทอดพระเนตรจนจบเนื้อความ ทรงหันไปพยักพระพักตร์ให้สันธิลานำถุงผ้าดิบถุงเล็กๆ ส่งให้นายทหารผู้นั้น “เจ้าพักดื่มน้ำกินอาหารพอให้หายเหนื่อยแล้ว จงกลับไปบอกปราณว่า ข้ายินดีนัก ก่อนรุ่งสางข้าจักไปพบที่ทุ่งโกสุม” ตรัสแล้วก็ทรงชักม้าหันกลับไปทางปวงทหารที่ยืนม้ารอคอยอยู่ เนตรคมทอดกวาดไปทุกดวงหน้านั้นพลางตรัสด้วยสีพระพักตร์เคร่งขรึม “พวกเจ้าจงพักดื่มน้ำแลหุงหาอาหารเสียก่อน อาหารนั้นให้ทำเผื่อเอาไว้เป็นเสบียงในตอนค่ำด้วย เราจักไม่หยุดพักกันอีกจนกว่าจักถึงทุ่งโกสุม ผู้ใดหิวฤๅกระหายก็ขอให้ดื่มกินบนหลังม้านั้นเถิด ส่วนม้านั้นให้หาหญ้าแลน้ำให้พวกมันกินเสียให้อิ่ม” เสียงขานรับพระบัญชาดังลั่นพร้อมเพรียงเป็นหนึ่งเดียว จากนั้นจึงแยกย้ายไปทำภารกิจของตนอย่างเร่งด่วน เจ้าชาบศิขรินโปรดให้นายทหารม้าเร็วผู้นั้นไปสมทบด้วยทหารคนอื่นๆ ครั้นได้ทรงอยู่ลำพังด้วยขุนพลทั้งสี่แล้วจึงตรัสบอกความ “ปราณส่งข่าวมาบอกว่า ชิณณะให้มาตั้งทัพยันพวกเราที่ทุ่งโกสุม” “หมายความว่าชิณณะรู้ความเคลื่อนไหวของพวกเราหรือ กระหม่อม” อัคนีทูลถามอย่างร้อนใจ หากอีกสามสหายกลับยืนม้าสงบนิ่ง มิได้ทูลว่าอย่างใด เจ้าชายศิขรินปรายเนตรมาทางขุนพลธาตุไฟ สายพระเนตรนั้นจักว่าขันก็มิใช่ กริ้วก็ไม่เชิง ด้วยทรงทราบดีว่าเพลาที่ทรงวางแผนนั้น อัคนีมิได้ร่วมอยู่ด้วย “สุมไฟมิให้มีควันได้ฤๅเล่าอัคนี อย่างใดเสียก็เกิดควันแล้ว ข้าก็แค่พัดไปให้มันเห็นจะแจ้งเท่านั้น” “ทรงหมายความว่า...” ขุนพลแห่งธาตุไฟค่อยยิ้มออก “ชิณณะจักตามมาสมทบหลังจากที่จัดการความเรียบร้อยในวังหลวงได้แล้ว” เจ้าชายศิขรินทรงจงพระทัยเน้นความ 'จัดการความเรียบร้อยในวังหลวง' ปาษาณ อัคนี แลวายุแจ้งความแห่งนัยนั้นก็ยิ้มน้อยๆ หากสันธิลาราวกับจักลืม หรือไม่ก็คิดไปมิถึง จึงทูลถามผู้เป็นนายด้วยกระแสเสียงราวจักเย้ยผู้ที่ถูกขานนาม “ยังมีอันใดให้ต้องจัดการอีกฤๅ กระหม่อม มีแต่จักถูกท่านหัสดินทร์ 'จัดการ' เสียมากกว่า”           “นั่นเป็นเรื่องหนึ่ง สันธิลา แม้นเจ้าตรองดูสักนิดก็จักรู้ว่า เหตุใดชิณณะต้องทำเยี่ยงนั้น” เจ้าชายศิขรินตรัสสุรเสียงเรียบๆ หากมุมโอษฐ์กระตุกเป็นรอยแย้มพระโอษฐ์น้อยหนึ่ง ชิณณะก้าวพลาดเสียแล้วที่กระทำดั่งนี้ แม้นเขาวางเฉยไม่ทำสิ่งใดให้เอิกเกริกแลผิดวิสัยการศึกแล้ว ความลับที่เพียรเก็บงำก็ยังจักเป็นความลับอีกต่อไป ความร้อนรนแลกังวลใจทำให้เขาพลั้งพูดในสิ่งที่ไม่ควรจักพูดเสียแล้ว สันธิลาชะงักกับพระวาจาเตือนนั้น ในที่สุดก็เข้าใจ เขาค้อมศีรษะลงอย่างขอลุแก่โทษ “ขอประทานอภัย กระหม่อม ข้าบาทลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทใจ หากที่ปราณแจ้งมาเป็นความจริง ก็หมายความว่าเพลานี้เจ้าหลวงวายุกูลทรง...” “ประชวรหนักเต็มทีแล้ว ก็ดี ข้าไม่อยากลงมือนักหรอก อย่างใดเสียเจ้าหลวงก็มีศักดิ์เป็นเชษฐาของข้า” หากผู้ใดจักสังเกตสักน้อย ก็จักจับกระแสสุรเสียงหม่นเศร้าในพระสุรเสียงได้ ครั้นตรัสจบก็ทรงโบกพระหัตถ์ให้สี่ขุนพลแยกย้ายไปพักผ่อนเสีย ส่วนองค์เองทรงยืนอาชาอยู่ ณ  ตำแหน่งเดิม สายพระเนตรเหม่อมองไปไกลยังทิศอันเป็นที่ตั้งของวังหลวงธาตวากร เจ้าหลวงวายุกูลมิใช่เป็นแต่เพียงเชษฐา หากความอาทรแลมิตรภาพในวัยเยาว์ที่ทรงเคยมีให้นั้นต่างหากที่ทำให้เจ้าชายศิขรินออกจักทรงลำบากพระทัยอยู่ใช่น้อยที่จำต้องประหัตประหารตามธรรมเนียมของผู้ชนะก่อนการปราบดาภิเษก แม้นความคิดเห็นพ้องต้องกันในอันที่จักทวงเอาอิสรภาพกลับคืนมาเสียแล้ว ก็ทรงยินดีนักที่จักดำรงพระยศเพียงเจ้าชายเล็กๆ ในพระราชวงศ์สืบต่อไป มิรู้ว่าข้าจักกลับไปทันเข้าเฝ้าในวาระสุดท้ายฤๅไม่ มิรู้ว่าเจ้าพี่ยังจักเห็นข้าเป็นน้องอยู่อีกฤๅไม่ หากศิขรินขอกราบทูลฝากสายลมไปถึง ทุกสิ่งที่ข้าทำไปล้วนทำเพื่อธาตวากรทั้งสิ้น หาได้ทำเพื่อตนเองสักส่วนเสี้ยว เจ้าชายหนุ่มดำริแล้วก็ยอกรขึ้นประณตตั้งสัตยาธิษฐาน “ขอให้ฟ้าแลดินเป็นพยานเถิด หากทิวาใดข้าทำเพื่อตนเองแม้เพียงนิดเดียว ขอให้ข้านี้จงสูญเสียแลพลัดพรากจากทุกสิ่งอันเป็นที่รัก ขอให้ข้านี้จงสิ้นชีวิตด้วยคมศาสตราวุธทั้งปวง ไม่ว่าจักร่างหรือเถ้าอัฐิของข้าก็จงอย่าได้คืนสู่แผ่นดินธาตวากรนี้อีกเลย” สิ้นคำอธิษฐานนั้น พลันปรากฏพยับเมฆดำสนิทเคลื่อนเข้ามาบดบังแสงตะวันอย่างรวดเร็วจนทั่วทั้งบริเวณมืดมิดราวราตรีกาล ลมพายุพัดแรงราวจักขุดรากถอนโคนต้นไม้ใหญ่ให้หลุดออกจากเนื้อดินกระนั้น รหัสเหตุอันวิปริตที่เกิดขึ้นโดยปัจจุบันทันด่วนอสนีบาตทำให้กองทัพทั้งกองเกิดความระส่ำระสายหาน้อยไม่ เจ้าชายศิขรินเองก็ทรงตกพระทัยมิใช่น้อย ทรงยกหัตถ์ป้องพักตร์ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างพยายามดึงรั้งสายหนังบังเหียนอาชามิให้เตลิดไป ยังไม่ทันที่ผู้ใดจักเข้าแก้ไขเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จู่ๆ สายอสนีบาตก็ฟาดเปรี้ยงลงที่ต้นกร่างใหญ่ที่ยืนต้นอยู่ห่างจากที่เจ้าชายศิขรินประทับอยู่เพียงสองวา ก่อให้เกิดเปลวไฟแดงฉานลุกไหม้ขึ้นทันใด ก่อนที่ฟ้าจักกลับมาสว่างดุจเดิม ราวกับไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้เลย                                                                                   อริญชย์ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 17:03:16

ความคิดเห็นที่ 3 ภาคแรกกับภาคสองนะคะ สายรุ้ง...เวียงภูแก้ว  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=516875 ดารากลางหทัย  http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=550962 ตอนเก่าๆ ค่ะ บทที่ ๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10479165/W10479165.html บทที่ ๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10520961/W10520961.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10543368/W10543368.html คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ คุณ  GTW  : ง่ะ หลงรักดาวมิได้หรือเจ้าคะ พี่ชาย 555+ นานๆ ทีขอมีหนุ่มสวยมั่งจิคะ ^^ ********* คุณ  สายธารแห่งฟากฟ้า (s.paresu): กะว่าไม่เกินบทที่ ๑๕ ก็จะให้เจอกันแล้วล่ะ น้องแพร ส่วนเมืองแก้ว เก๊าะ กำลังคิดชื่อโรคอยู่ว่า ไอ้มะเร็งเนี่ย สมัยก่อนเรียกว่าอะไร ล้อเล่นจ้า ชื่อโรคน่ะมีแล้ว แต่คงไม่เอามะเร็งแน่ๆ จ้ะ  เพราะชื่อโรคเป็นคำเมืองสมัยเก่านี่ ฟังดูมันแปร่งๆ หูพิกล “ง้วน” ภาษาเหนือโบราณ แปลว่า เนื้อร้ายอ่ะ โรคที่เมืองแก้วเป็น ใบ้ให้นิดว่า เป็นโรคที่คนทำงานหนักๆ ในปัจจุบันเป็นเยอะเหมือนกัน มันรักษาไม่หายเอาจริงๆ ซะด้วยสิ   ********* คุณ แพรวดาว : อุ๊ คราวนี้ดอกเยอบีร่าหรือคะเนี่ย สีสันสดใสดีจัง ขอบคุณค่า ^^ ********* จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 17:13:10

ความคิดเห็นที่ 4 โอ ท่านเจ้าชาย อยู่ดีๆก็หาเรื่องให้ฟ้าผ่าเล่นซะงั้น ดีนะไม่โดนตรงๆ ไม่งั้นเป็นไก่ย่างไปแล้ว:) จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 18:01:00

ความคิดเห็นที่ 5 คุณอินหายดีหรือยังคะ? พักผ่อนเยอะๆ น้า ... ไม่สบายแต่ละที ไม่หนุกเลยเนอะๆ มาส่งรอยยิ้ม ^__________^ กับดอกไม้เหมือนเคยค่ะ วันนี้เอาเป็นแจกันมาเยี่ยมไข้ด้วยเลยนะคะ . จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 19:35:31

ความคิดเห็นที่ 6 แหมบทนี้ นางเอกเราก็ใช่ย่อย บุพเพสันนิวาสแท้แล้ว เสียงลือเสียงเล่าอ้างว่าพระเอกดุแสนดุ จริงแล้วพออยู่ไปท่าทางนางเอกต้องติดนิสัยพระเอกแน่ๆ ให้แพรเดาคงไม่ถูกหรอกคะ พี่อิน เดาสองอย่างแล้วกัน เนื้องอกในสมอง แล้วก็หมอนรองกระดูกเสื่อม เอ้าสองโรคนี้ อินเทรนสุดๆ แพรว่าเจ้าลุงต้องรู้แน่ๆเลยคะ ว่าคู่บุญของเจ้านางน้อย คือดาวสีส้ม เมืองแก้วยังทักเลย ปล เม้นยาวนิดหน่อย พี่อินหายหวัดไวๆนะคะ กินยา ทานน้ำอุ่นเยอะๆ ช่วยได้ จากคุณ : สายธารแห่งฟากฟ้า (s.paresu) เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 22:50:29

ความคิดเห็นที่ 7 มาแล้วๆ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 04:11:21

ความคิดเห็นที่ 8 หายดีหรือยัง แวะมาเป็นกำลังใจจ๊ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 20:57:15

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านตอนท้ายเจ้าชายสาบานอย่างนี้ชักหวั่นว่าอาจจะผิดคำพูดโดยไม่ตั้งใจ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 00:50:32

ความคิดเห็นที่ 10 อ่า.... แวะมาตอบเม้นท์ทักทายก่อน ขอชี้แจงแถลงไขนิดว่า อินไม่ได้เป็นหวัดค่า แต่เป็นไข้ทับระดู งวดนี้เป็นหนักหนามาก ตอนนี้หายดีแล้วค่ะ ขอบคุณพี่ๆ น้องๆ ที่ห่วงใยนะคะ ^__^ พี่ชายง่ะ กะให้เจ้าชายกลายเป็นไก่ย่างซะงั้น T^T แพรจัง เกือบถูกแต่ผิด 55+ เมืองแก้วเป็นความดันโลหิตสูงนิ เครียดมากไม่ได้ เส้นเลือดในสมองจะแตกเอา คุณแพรวดาว ขอบคุณสำหรับดอกไม้เยี่ยมไข้ค่ะ ^^ ยัยปุ้ย มามะ รอรับอยู่นะตะเอง พี่ม้นนนนน ไปไหนมาตั้งนาน เค้าคิดถึงนะ  ตอนนี้หายดีแล้วค่ะ ไม่ไหวๆ ชาติหน้ามีจริงไม่ขอเกิดเป็นผู้หญิงเด็ดขาดเลย ฮือ คุณมิ้ม อ่า.... บทสาบานนี้คือคีย์เวิร์ดของเรื่องค่ะ ^^ จากคุณ : หนูอินค่ะ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 19:43:57