ความคิดเห็นที่ 1 9 ตัวตนที่เพิ่งค้นพบ “นี่เธอ... ตกลงเธอจะว่าไง ทำแล้วไม่คิดจะรับผิดชอบฉันจริงๆ เหรอ?” จารุชาอยากจะบ้า ตั้งแต่จูบนั้นเป็นต้นมา เขาก็ตามตอแยเธอไม่เลิก เช้า สาย บ่าย เย็น เจอหน้ากันเป็นไม่ได้ จนเธอต้องพยายามหลบหน้า “นี่... แน่จริงอย่าหนีสิ จูบฉันแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้งี้ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอมด้วย” เธออยากขำแต่มันขำไม่ออกจริงๆ คนอะไรช่างมีความสามารถเป็นเลิศนัก พูดบิดเบือนความจริงไปได้ไม่รู้กี่แบบ บางครั้งฟังแล้วรู้สึกราวกับเธอขับรถชนเขาแล้วหนี แต่บางทีก็ฟังดูคล้ายๆ เธอเป็นชายโฉด ข่มขืนเขาแล้วไม่ยอมรับผิด “อย่างงี้เค้าเรียกฟันแล้วทิ้งหน้าด้านๆ เลยนะเธอ” “นี่คุณ... ฉันไปฟันอะไรคุณตรงไหนไม่ทราบ” เมื่ออดไม่ไหวก็ย้อนกลับไปบ้าง แต่... “ฟันสิ ไม่ใช่แค่ ‘ฟัน’ อย่างเดียวนะ ‘ลิ้น’ ด้วย! ทั้งช่องปากฉันโดนเธอลวนลวมจนไม่เหลือความบริสุทธิ์ไว้ให้ใครอีกแล้ว” “อร๊ายยย... ฉันต่างหากต้องเป็นฝ่ายพูดประโยคนี้!” ใครกันแน่ที่เข้ามา ‘พัวพัน’ ในปากเธอ “แต่ฉันเป็นผู้เสียหายนะ” ดูคุณพ่อกำมะลอของเธอสิ ทำท่าเหมือนสาวน้อยเพิ่งเสียตัว อยากวิ่งลงไปเชิญท่านอธิการบดีขึ้นมาดูท่านประธานมหา’ลัยจัง “ยังไงยะ ฉันไปทำเยื่อพรหมจารีที่ซอกเหงือกคุณขาดรึไง?” เธอชักโมโหเลยประชดเขาไปแบบนั้น แต่กลับเจอเขาย้อนถามยิ้มๆ ด้วยเสียงนุ่มเนิบ... “แล้วเธอจะชดใช้ฉันด้วยเยื่อพรหมจารีเธอหรือเปล่า?” กรี๊ดดดด!!!  พูดอะไรออกมาค้า คุณพ่อขา...ย๊าวยาว “หยุดบ้าเถอะน่า คุณตื้อจนฉันไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว จะให้ฉันทำอะไร รับผิดชอบยังไง จะเรียกค่าเสียหายเท่าไหร่ก็ว่ามาละกัน” ลูกสาวคุณชานนท์ยืดอกบอกเขาอย่างใจนักเลง ชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นก็แอบซ่อนยิ้ม “เรียกค่าเสียหายได้ด้วยเหรอ?... อืม... แพงน้า เพราะคนที่เธอปล้ำจูบเป็นถึงประธานกรรมการบริหารอีแบค แถมพ่วงตำแหน่งกวีเอกแห่งสยามในยุคปัจจุบันอีกต่างหาก” เขารีบอวดสรรพคุณเพิ่มมูลค่าให้กับตัวเอง “มีไม่มีก็ว่ามา เท่าไหร่ดี สักห้าบาทพอมั๊ย?” จารุชาควักเศษตังค์ออกจากกระเป๋ากระโปรงนักเรียนที่เหลือใช้จากการซื้อไอศกรีมหนึ่งแท่ง แล้วบ่นออกมาดังๆ “...ไม่พอด้วย เหลือแค่สี่บาทห้าสิบ เซ็งชะมัด...เสียจูบแรกแล้วยังต้องเสียตังค์อีก เอ้า... เอาไปๆ” ชายหนุ่มมองเหรียญในมือที่แบยื่นมาให้ด้วยสายตาอยากจับเธอมาตีก้นอีกรอบซะให้เข็ด “ฮืยยย... นี่เธอเห็นค่าริมฝีปากฉันแค่สี่บาทห้าสิบเนี่ยอ่ะนะ ให้ขอทานเขายังไม่เอาเลย” “ช่วยไม่ได้นิ คุณให้ค่าขนมมาแค่นิดเดียว เหนียวที่สุด จะซื้อไอติมโคนสักอันยังไม่พอ ฉันต้องลดระดับลงไปกินไอติมแท่ง” ขอบ่นหน่อยเถอะ “อ้อ จริงด้วย... เธอมันแค่เด็กกำพร้ารับค่าขนมจากฉัน แล้วจะเอาเงินฉันมาจ่ายฉันได้ไง จริงไหม? เข้ากับคำพังเพยไทยที่ว่า อัฐพ่อ ซื้อขนมพ่อ ไม่สิ... ซื้อจูบพ่อ!” โห... พ่อกวีไทย คิดได้ไงเนี่ย “ขอเปลี่ยนเป็น ‘อัดพ่อ’ ซื้อจูบพ่อแทนได้มั๊ย?” ลูกสาวกำมะลอชูกำปั้น แต่คนแอบอ้างเป็นพ่อ ไม่สะทกสะท้านกลัวถูกอัดแต่อย่างใด “ไม่มีเงินจ่ายค่าเสียหาย งั้นฉันควรเรียกร้องอะไรจากเธอแทนดีน้า” ร่างสูงใหญ่แกล้งเดินช้าๆ วนไปรอบๆ ตัวเธอพร้อมกับแววตาคมพราวระยับก็สอดส่ายไปทั่วจนจารุชารู้สึกหายใจไม่ออก “หยุดล้อเล่นได้แล้วน่า ฉันขอร้องล่ะ มีอะไรก็พูดมาเถอะ ให้มันรู้กันไปเลย คุณต้องการอะไรกันแน่ เอาแบบจริงๆ นะ” “เอาแบบจริงๆ เลยนะ...” เขาล้อเลียนประโยคสุดท้ายของเธอด้วยเสียงนุ่มเนิบไม่ต่างไปจากเดิม แต่อะไรบางอย่างในน้ำเสียงต่างออกไป  ทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น ร่างสูงใหญ่เดินวนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอพอดี เมื่อเขาโน้มตัวต่ำลงมา นัยน์ตาทั้งสองคู่ก็สานสบกันตรงๆ ลมหายใจของเธอก็ขาดห้วงลง “ที่เธอจูบฉัน มันหมายความว่ายังไง ...หืม?” “ ” หมายความว่ายังไง? เจอคำถามของเขาเข้าไป เธอตอบไม่ถูกเลย “ทำไมเธอจูบฉันล่ะ?” เสียงนุ่มเนิบกระซิบถามในระยะประชิดทำเอาเธอไม่กล้าหายใจ เพราะกลัวว่าถ้าสูดเอาลมหายใจของเขาเข้าไปแล้ว ไม่รู้จะโดนทวงให้ชดใช้ค่าอากาศด้วยหรือเปล่า “ ” ทำไมเธอจูบเขางั้นเหรอ? นั่นสิ... ทำไมเธอทำอะไรสิ้นคิดแบบนั้นลงไปนะ? จากที่ไม่เคยสงสัย เธอเริ่มกลับมาถามใจตัวเอง “เธอจูบฉัน เพราะว่า... เธอรักฉัน ใช่หรือเปล่า?” อา... เธอจูบเขาเพราะเธอรักเขา ใช่หรือเปล่าหนอ? จารุชานอนก่ายหน้าผากคิดหาคำตอบของคำถามนี้มาหลายคืนแล้ว ที่น่าแค้นคือ... ‘แล้วที่คุณจูบฉันล่ะ เพราะว่า คุณรักฉันใช่ไหม?’ นึกถึงตอนนั้น กว่าเธอจะหาเสียงตัวเองเจอแล้วย้อนถามเขากลับไปก็กลั้นใจจนเกือบจะหมดลม แต่... ‘เธอตอบฉันก่อนสิ เพราะเธอจูบฉันก่อนนี่ ...แล้วฉันค่อยตอบเธอ ว่าที่ฉันจูบเธอนั้น มันหมายความว่ายังไง’ คนอะไรเนี่ย ร้ายจริงเลย เป็นผู้ชายจูบเค้าจนแทบจะสูบเอาวิญญาณไปด้วยแล้ว ยังมีหน้ามาบังคับให้ผู้หญิงบอกรักตัวเองก่อนอีกเหรอเนี่ย ไม่ค่อยเอาเปรียบกันเลยนะ ‘จารุชา... สารภาพมาซะดีๆ ที่แท้... เธอรักฉันใช่ไหม?’ หนอย... อย่าคิดว่าเธอไม่รู้ทันนะ ว่าเขาคิดอะไรอยู่... เธอแอบได้ยินเขาคุยกับพ่อ เลยรู้ว่า ความจริงเขาอาย ไม่กล้าบอกรักเธอ แต่ด้วยความสามารถส่วนตัว เขาสลับให้เรื่องกลับกลายเป็น... ‘โอเค ฉันรู้ว่าเธออาย ไม่กล้าสบตาหนุ่มหล่ออย่างฉันแล้วสารภาพรักตรงๆ ใช่ไหมล่ะ งั้นฉันจะให้โอกาสเธอ ในฐานะที่ฉันเป็นกวีเอกแห่งสยามประเทศ อนุญาตให้เธอเขียนเพลงยาวเป็นกลอนรักหวานๆ มาจีบฉันก็ได้’ เดี๋ยวนะ นั่นมันสมควรเป็นเขาทำให้เธอไม่ใช่เหรอ อะไรเนี่ย ถือโอกาส โบ้ยงานมาให้เธอเฉยเลย ‘เก็บเอาไปคิดเป็นการบ้านนะ จะเขียนลายมือเป็นจดหมายประทับรอยจูบมาซ่อนไว้ใต้หมอนฉัน หรือส่งอีเมลมาก็ไม่ว่ากัน ฉันไม่ถือ ขอแค่ให้ถูกหลักไวยกรณ์ไทย และ... แต่งจากหัวใจจริงๆ ก็พอ!’ ใครจะไปเพี๊ยน เขียนกลอนรักแต่งเพลงยาวให้เขางั้นเหรอ ฝันไปเหอะ! แถมคนหน้าด้านยังกล้ามาจู้จี้จุกจิกในรายละเอียดว่าต้องแต่งจากหัวใจด้วย... จากหัวใจใช่มั๊ย? งั้นลองดูนี่หน่อยเป็นไง... ก็แค่ท่านประธานมหา’ลัย                                                 ไม่เห็นใหญ่อะไรใครเค้าสน ก็แค่เป็นกวีหนุ่มจนๆ                                                 ไม่เห็นคนรู้จักชื่อหรือผลงาน ก็แค่ชายกำพร้าเมียอยากเป็นพ่อ                                                 ไม่เห็นหล่อตรงไหนน่าสงสาร ก็แค่ยาวแต่ชื่อฟังดูอลังการ                                                 ไม่เห็นยาวพิสดารเท่าไหร่เลย ก็แค่จูบคนแรกเหม็นขี้ฟัน                                                 ไม่เห็นมันส์สักแค่ไหน ฮึ!... เฉยๆ ก็แค่กลอนบอกรักโคตะระเชย                                                 ไม่เห็นต้องขอกันเลย... I LOVE U! กรี๊ดดด!!! นี่เธอเพี้ยนนั่งเขียนอะไรอยู่เนี่ย? ...จารุชาโมโหตัวเอง ตอนแรกว่าจะเขียนเล่นๆ กลับกลายเป็นด่าเขาจนสะใจ แต่ไหงหักมุม ‘จบเศร้า’ แบบนี้ได้ก็ไม่รู้ มิน่า ถึงได้มีคำว่า ‘กลอนพาไป (ลงเหว)’ ...หัวใจไม่รักดีพามือใจง่ายไร้สติเขียน ...นี่แน่ะๆ เธอรีบขยำกระดาษในมือจนยับยู่เป็นก้อนกลม เพราะทนเห็นตัวอักษรสามคำท้ายที่แตกต่างจากชาวบ้านเหมือนกระโดดออกมาจากกระดาษล้อเลียนเธอ ‘อะโด่ว... ด่าเค้าซะไม่มีชิ้นดี ที่แท้ก็แอบ... ‘I LOVE U’ รูชารักยาวค่า ...กิ้วๆ’ ...ขยำเสร็จก็เตะมันลงถังขยะซะเลย สมน้ำหน้า กลอนบ้าๆ ใครเขียนไม่รู้ เช้าวันใหม่ อากาศสดใส จารุชามาโรงเรียนแต่เช้าตรู่ สวัสดีคุณครู ทักทายเพื่อนเด็กมัธยมที่พากันยกมือพนมไหว้เธอเป็นแถว เอ๋?! ไหว้เหรอ? ไหว้เธอทำไม? จารุชารีบก้มลงมองตัวเอง ด้วยความระแวงว่าเธออาจจะหลงลืมตัว ดันใส่ชุดนักศึกษาเดินเข้ามาในโรงเรียนหรือเปล่า ทำให้ใครๆ รู้ว่าเธอแก่กว่าเลยยกมือไหว้เธอ แต่ไม่... เธอยังอยู่ในชุดนักเรียน ซึ่งบ่งบอกถึงสถานภาพการศึกษาในปัจจุบัน เอ... ก็เป็นนักเรียนเหมือนกัน งั้นเกิดอะไรขึ้น...? นักเรียนทุกคนไม่ว่าจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนหรือรุ่นน้องกว่าที่เดินผ่านไปมา ต่างก็พากันเดินเข้ามาก้มไหว้เธออย่างนอบน้อม หรือว่า... ความลับแตกเสียแล้ว?!! “นี่นี่... ฉันยังเรียนม.6 อยู่เลยนะ ไหว้ฉันทำไมเหรอ?” เธอทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว จึงถามนักเรียนหญิงคนหนึ่งซึ่งเดินผ่านมายกมือขึ้นพนม “ท่านเป็นนักเรียนม.6 ผู้อาวุโสนี่คะ” “นักเรียนม.6 ผู้อาวุโส?” หมายความว่ายังไง??? นักเรียนหญิงเฉลยคำตอบให้เธอด้วยการยื่นของสิ่งหนึ่งให้... กระจกเงา? จารุชาแทบล้มทั้งยืน เมื่อเห็นเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจก อะไรเนี่ย! ทำไมเธอถึงเหี่ยวอย่างงี้ แถมยังมีตกกระเต็มหน้า ผมขาวก็ขึ้นเต็มหัว! “ท่านอาวุโสได้ลงกินเนสบุ๊คเป็นเด็กม.6 ที่อายุมากที่สุดในโลกเลยนะคะ” ครูสองสามคนเดินมาก็ไหว้เธอเช่นกัน “อายุคุณรูชา 80 แล้ว ยังมากกว่าครูใหญ่และครูน้อยทั้งโรงเรียนด้วยซ้ำ ถึงจะเรียนอยู่ม.6 ก็ถือว่าเป็นปูชนียบุคคลที่ควรค่าแก่การเคารพบูชาของทุกๆ คนค่ะ” หา... อายุ 80 เธอยังอยู่ม.6 อีกเหรอ?!! ไม่จริงใช่มั๊ย? อ๊ากกกก !!! แล้วเธอก็ตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมา อกใจสั่นระรัว ฝันเหรอเนี่ย? ฝันร้ายสุดๆ ไปเลย! คงเป็นเพราะวันก่อน เธอไปงานรับปริญญาของเพื่อนๆ มา แล้วเกิดอาการจิตตกต่ำชอกช้ำระกำใจ ภาพของเพื่อนในชุดครุยและบรรยากาศครึกครื้นในวันแห่งความสำเร็จ ตอกย้ำความรู้สึกว่าเธอมันไม่เอาไหน เพื่อนที่เรียนจบมัธยมด้วยกัน สอบเข้ามหา’ลัยพร้อมกัน อายุเท่ากัน เขาเรียนจบรับปริญญาแล้ว จารุชาอยากจะร้องไห้โฮๆ กลางงาน แต่เธอก็ได้แค่ฝืนยิ้ม ตระเวณถ่ายรูปกับเพื่อนจนครบทุกคน แล้วกลับบ้านมาคลุมโปงนอนกาซิกๆ จนถึงเช้า ถึงจะบอกตัวเองมาตลอดว่า เธอไม่มีความจำเป็นต้องเร่งรีบเรียนจบมาทำงานเหมือนคนอื่นเขา แต่พอเห็นเพื่อนๆ เรียนจบรับปริญญาไปทีละคน... ทีละคน... ส่วนเธอได้แต่แต่งชุดสวยซื้อดอกไม้ไปฉีกยิ้มแสดงความยินดี ทั้งที่หัวใจห่อเหี่ยว หาความยินดีให้คั้นออกมาแทบไม่มี เธอก็อดเศร้าในชีวิตการศึกษาของตัวเองไม่ได้ นี่เป็นเพียงแค่เริ่มต้น... เพื่อนรุ่นเดียวกันเท่านั้นที่รับปริญญาปีนี้ เธอยังมีเพื่อนอีกเป็นขโยงอยู่ทุกชั้นปี แค่คิดว่า ทุกๆ ปี เธอจะต้องฉีกยิ้มสู้ฝ่าฤดูมรสุมงานรับปริญญาของเพื่อนๆ ไปเรื่อยๆ เธอก็ไร้เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นแต่งชุดมัธยมไปโรงเรียนอีกต่อไปแล้ว แถมยังเก็บมาฝันร้ายบ้าๆ บอๆ อีก เป็นเพราะอีตาพ่อย๊าวยาวบ้านั่นแท้ๆ เลย ไม่ช่วยกันแล้วยังกระทืบซ้ำกดเธอต่ำลงไปเรียนม.6 ...ไม่ไปแล้วโรงรงโรงเรียนสาธิตบ้าบอของพ่อเฮงซวย แต่สุดท้าย เธอก็ต้องคว้าชุดนักเรียนมาใส่ไปโรงเรียนจนได้ เพราะถูก ‘ครูใหญ่’ เรียกพบ! ความจริง คนที่มีปัญหาอยากพบเธอไม่ใช่ครูใหญ่ แต่เป็นหนูดือต่างหาก “คุณลูกรูช่าขา ทำไมถึงทำกับคุณแม่หนูดืออย่างงี้ค้า?” หล่อนซับน้ำตาร้องไห้ท่าสวย “ฉัน... เอ้ย... หนูไปทำอะไรเหรอคะ?” จารุชางง เธอมั่นใจว่าไม่เคยคิดทำร้ายอะไรเจ้าหล่อนเลย (แค่อยากทุบไอ้เครื่องมือแนะแนวอัจฉริยะบ้าบออะไรนั่นให้มันป่นปี้เท่านั้น) แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่า หล่อนหมายตาคุณพ่อกำมะลอของเธอจนออกนอกหน้าก็ตาม อา... จริงด้วย หรือว่า... เจ้าหล่อนสืบรู้ว่าเขากับเธอ ‘จูบต้องจำ’ กันแล้ว เลยเรียกเธอมาต่อว่า เพราะความหึงหวง วัวน้อยสันหลังหวะเริ่มวิตกกังวลกลัวความลับสำคัญแตก รีบอธิบายลิ้นแทบพันกัน “หนูไม่ได้ตั้งใจจะจูบเขาเลย แต่มันจำเป็น... เอ่อ... คือว่า... มันก็แค่จูบพ่อในวันพ่อเท่านั้นจริงๆ นะคะ หนูเปล่าคิดอะไร... อ่า เราแค่เอาริมฝีปากมาประกบกันเฉยๆ ไม่ได้ใช้ลิ้นเลยค่ะ” ครูใหญ่ฟังแล้วลมจับแทบพลัดตกเก้าอี้ ส่วนหนูดือหยุดร้องไห้ทันที ทิ้งผ้าเช็ดหน้าแล้วเอานิ้วแคะหูเพราะไม่แน่ใจว่าฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า “หา? คุณลูกรูช่าขา ว่าอะไรนะคะ?” เรื่องที่หล่อนอยากเจรจากับคุณลูกรูช่าขา มาจากความคับแค้นใจ เด็กมัธยมปลายที่มาปรึกษาจารุชาเรื่องเรียนต่อมหา’ลัยล้วนไม่ส่งคะแนนไปสมัครคณะและมหา’ลัยตามที่เครื่องแนะแนวอัจฉริยะชี้ทางให้ ยิ่งเวลาผ่านไป นักเรียนกลุ่มนี้ก็มีมากขึ้นทุกที... ทุกที... ถ้าผลสอบของพวกเขาออกมา ไม่ติดก็แล้วไป ถือว่าไม่เชื่อเครื่องแนะแนวอัจฉริยะเอง ช่วยไม่ได้ สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ! แต่ถ้าสอบติดกันหมดล่ะก็ เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แล้วถ้าเรื่องนี้รั่วไหลออกไป ใครจะมาศรัทธาเธออีกเล่า เสียยี่ห้อหนูดือ หนังสือกับสื่อต่างๆ ที่เธอหากินอยู่พังพินาศหมดกันพอดีอีคราวนี้ ในขณะที่ชื่อเสียง ‘ลูกสาวท่านประธาน’ ก็ยิ่งขจรขยายไปไกล ปากต่อปาก... จากเพื่อนร่วมห้องไม่กี่คน กลายเป็น เพื่อนร่วมชั้น นักเรียนม.6 ห้องอื่นๆ ก็วิ่งโร่มาปรึกษาเธอมากมาย ตอนนี้เริ่มมีรุ่นน้องม.5 สนใจติดต่อเข้ามา ยังมีเพื่อนต่างโรงเรียนอีกด้วย อัจฉริยะภาพของหนูดือกำลังถูกสั่นคลอน! นี่ถ้าหนูรูช่าไม่ใช่ลูกสาวพี่ยาวขาที่เธอหมายปองล่ะก็ คงต้องเห็นดีกันแน่ งานนี้ “อ้าว ไม่ได้จะคุยเรื่องจูบเหรอคะ?” “จูบไรยะ?... เอ้ย... จูบอะไรเหรอค้า คุณลูกรูช่าขา?” “ช่างเถอะค่ะ” เฮ่อ!... โล่งอกไปที... ไม่ใช่เรื่องจูบก็ดีแล้วล่ะ โชคดี หนูดือกำลังปรี๊ด ที่โดนแย่งลูกค้า ไม่ทันติดใจจูบอะไรของหนูรูช่า “คุณแม่หนูดือขอเตือนไว้ก่อนนะคะ คุณลูกรูช่าขาอย่ามัวแต่ยุ่งกับอนาคตชาวบ้าน ตัวหนูเอง ทำไมไม่เตรียมตัวสอบคะ?” จารุชาอยากจะบอกว่า เธอไม่ต้องสอบเข้าอีกแล้ว เพราะกำลังจะขึ้นปีสอง ถ้าแผนการขับไล่หนูดือออกไปจากชีวิตคุณพ่อขา...ย๊าวยาวเป็นผลสำเร็จ “ครูใหญ่ได้ข่าวว่า หนูรูช่าเปิดห้องแนะแนวหลังเลิกเรียนทุกวัน จริงหรือเปล่าจ๊ะ?” “อ้อ... ก็มีเด็กๆ อยากปรึกษาหนูมากขึ้นทุกทีๆ หุหุ... ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าค่า หนูก็ต้องจัดตารางนัดให้เป็นระบบหน่อย ไม่อย่างงั้น ใครๆ โทรมาหาไม่เป็นเวลา หนูก็แย่น่ะสิคะ” “งั้นต่อไปนี้ ครูขอสั่งห้ามเด็ดขาด ไม่ให้หนูรูชาแนะแนวเพื่อนๆ โดยพลการ เพราะมันไม่ใช่งานของหนู หนูมีหน้าที่ตั้งใจเรียนหนังสือและสอบเข้ามหา’ลัยเท่านั้น ปล่อยเรื่องแนะแนวให้เป็นธุระของคุณครูและคุณแม่หนูดือเถอะค่ะ” วันนั้น ก็มีการประกาศกฎโรงเรียนข้อใหม่... ห้ามนักเรียนชุมนุมกันเกิน 5 คน (โดยสันติก็ไม่ได้) และให้รีบกลับบ้านก่อน 5 โมงเย็น มิเช่นนั้นจะถูกจับ! บ้าที่สุดเลย ประชาธิปไตยอะไรไม่มีในโรงเรียนนี้ ยัยหนูดือถืออำนาจอะไรมาผูกขาดสัมปทานแนะแนว? แต่ทีเธอจะให้คำปรึกษาช่วยเหลือเด็กๆ ด้วยความบริสุทธิ์ใจ ทำไมต้องมีใบอนุญาตด้วย? ที่ครูใหญ่เกรงใจหนูดืออยู่หลายส่วน คงเห็นว่า ยัยหนูดือพยายามตีสนิทท่านประธาน แถมยังได้คะแนนท่วมท้นจากอาจารย์แม่ ไม่แน่ว่า สักวันหนึ่ง เจ้าหล่อนอาจจะได้เป็นเถ้าแก่เนี้ย... สตรีหมายเลขหนึ่งแห่งอีแบค ดังนั้น เอาใจหล่อนไว้ก่อน เพื่อความไม่ประมาท ส่วนหนูรูช่า ถึงจะเป็นลูกสาว ทายาทคนเดียว แต่ท่านประธานยังหนุ่มแน่นปึ๋ง อีกไม่นานคงแต่งงานใหม่ ระหว่าง ว่าที่แม่เลี้ยงสาวสวยกับลูกสาวที่ได้จากธนาคารสเปิร์ม ไม่ต้องบอก ก็คงรู้แล้วว่าครูใหญ่จะเข้าข้างใคร ฮึ! อย่าให้ถึงทีเธอมั่งก็แล้วกัน ไม่อยากจะอวดเลยนะว่า ท่านประธานกับเธอน่ะ ไปถึงขั้นไหนกันแล้ว อะโด่ว เดี๋ยวจะหาว่าโม้ว! จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 21:59:42

ความคิดเห็นที่ 2 ทว่า... แม้หนูดือจะจับมือกับครูใหญ่ ห้ามไม่ให้จารุชาตัดทางทำมาหากินของหล่อน แต่ก็ไม่สามารถห้ามนักเรียนทุกคนไม่ให้พูดคุยกับลูกสาวท่านประธานได้ ถึงยังไง ก็ยังมีนักเรียนกลุ้มใจอยากปรึกษาปัญหาเรียนต่อกับเธออยู่ดี ที่น่าภูมิใจที่สุด... มีหลายคนรู้ผลสอบตรงก่อน ผ่านข้อเขียนแล้วกลับมารายงานเธอ... “ขอบคุณมากนะ แอบแอ๊บ ที่ช่วยหาข้อมูลและเป็นกำลังใจให้พวกเรา” ถึงเธอจะไม่ได้หวังอะไรตอบแทน แต่พอเห็นความสำเร็จสมปรารถนาของเด็กๆ มัธยมที่เธอช่วยให้คำปรึกษา ได้มีโอกาสเรียนคณะที่ตัวเองฝันใฝ่ ก็อดปลื้มจนน้ำตาไหลไม่ได้ รู้สึกดีใจยิ่งกว่าตัวเธอเรียนจบเองเสียอีก “เป็นเพราะเธอ ทำให้พวกเรากล้า ลุกขึ้นมาทำความฝันให้เป็นจริง เราไม่รู้จะขอบคุณยังไง” ว่าแล้ว เด็กๆ ที่พากันมาแสดงความขอบคุณเธอก็ยกมือขึ้นพนมไหว้ กรี๊ดดด!!!... เหมือนในฝันเปี๊ยบเลย! “ไม่นะ... ไม่ไม่ไม่... ไม่ต้องไหว้ฉันก็ได้” จารุชารีบโบกมือห้ามเป็นพัลวันจนทุกคนสงสัย “อ่า... ไม่มีอะไร ไม่มี๊ไม่มี ฉันแค่ไม่อยากอายุสั้น เรารุ่นเดียวกันน่ะ สิบเจ็ด... แหะๆ ไม่ต้องไหว้ฉันหรอก” ลางร้ายชัดๆ เดี๋ยวไม่ได้ไปไหน อายุ 80 แล้วยังต้องติดอยู่ม.6 ก็แย่น่ะสิ “ได้ข่าวว่า ที่แอบแอ๊บตั้งโต๊ะแนะแนว โดนครูใหญ่กับครูหนูดือเรียกเข้าไปดุเหรอ?” เด็กในยุคไอทีได้ข่าวรวดเร็วเสมอ หัวข้อกระทู้ ‘ลูกสาวประธานฯ Vs เครื่องแนะแนวอัจฉริยะ’ เป็นประเด็นข่าวร้อนฉ่าในเวบโรงเรียน หลายคนมาให้กำลังใจเธอ... “อย่ายอมแพ้นะ พวกเราเอาใจช่วยเธอเสมอ” “ยัยอัจฉริยะสะดือจุ่นนั่นแนะแนวไม่ได้เรื่อง มีแต่กดดันก็เท่านั้น” “แอบแอ๊บเจ๋งกว่าตั้งเยอะ แนะนำแหล่งข้อมูลให้พวกเราจริงๆ ทำให้พวกเรามีความมุ่งมั่นตั้งใจ ถึงจะอยู่แค่ม.6 แต่ก็ถือว่าเป็นปูชนียบุคคลที่ควรค่าแก่การเคารพบูชาของพวกเราทุกๆ คน” เอ๊ะ คุ้นๆ นะ ประโยคสุดท้ายนี้... อ๊ากกกก! เหมือนในฝันอีกแล้ว! หรือว่าเธอต้องติดอยู่ม.6 ไปจนอายุ 80 จริงๆ? แค่คิดก็หนาวแล้ว ยังดีที่เธอไม่มีเวลาคิดนาน เจอคำถามที่เด็กม.6 รุมถามเธอก็ร้อนจนหายหนาวไปเลย “จารุชาช่วยพวกเราจนสำเร็จ แล้วตัวเธอเองล่ะ จะสอบเข้าคณะอะไรเหรอ?” มาอีกแล้ว คำถามสยองคำถามนี้ เป็นคำถามที่เธอตอบตัวเองไม่ได้มาตลอดห้าปี จนตอนนี้ ความจริงเธอไม่ควรจะต้องตอบใครอีกแล้ว แต่กลับถูกถามซ้ำๆ ไม่รู้กี่ครั้ง และเธอก็ยังไม่รู้จะตอบใครยังไงดีเช่นเคย “นั่นสิ ทายาทประธานมหา’ลัยอย่างเธอถูกพ่อบังคับให้เรียนต่อที่ไหนยังไงหรือเปล่า?” “ไม่เลย พ่อไม่เคยบังคับ” เธอตอบอ้อมแอ้ม แต่นี่คือเรื่องจริง โชคดีที่จารุชาไม่เคยถูกพ่อแท้ๆ บังคับ... จนมีพ่อกำมะลอ เขาก็ยังไม่เคยบังคับ... (แค่บังคับให้เขียนจดหมายรักถึงเขาเท่านั้นเอง ไม่เกี่ยวกับการศึกษาแต่อย่างใด หุหุ) “เอ... หรือว่า ว่าที่ผู้บริหารอีแบคในอนาคต ควรต้องเรียนอะไรที่มันเกี่ยวกับการศึกษา?” คราวนี้ เพื่อนๆ ที่เธอเคยช่วยแนะแนวเขาพากันกลับมาระดมสมองช่วยเธอคิด “จริงด้วย จารุชา เธอเหมาะเป็นครูนะ” ถ้าเพื่อนๆ ที่รู้ประวัติการศึกษาอันโชกโชนของเธอมาได้ยินล่ะก็ คงหัวเราะกันฟันร่วงเลยเชียวล่ะ “ฉันเนี่ยอ่ะนะ ครู?” เป็นอาชีพที่ไม่เข้ากับหน้าตาบ้องแบ๊วของเธอเลยสักนิด คิดดูสิว่า อายุยี่สิบสองหลอกว่าสิบเจ็ดยังไม่มีใครเอะใจเลย ภาพลักษณ์คุณครูในหัวเธอ ถ้าไม่เป็นอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิ เจ้าระเบียบ เป็นคนเรียบร้อย ก็ต้องใจดีรักเด็ก ซึ่งเธอไม่มีคุณสมบัติเลย อีกอย่าง เธอเป็นคนขี้เบื่อ ไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ ซากๆ จำเจ ไม่ชอบรู้วิชาใดวิชาหนึ่งลึกซึ้งจนสอนคนซ้ำๆ ตอบทุกคำถามได้ แต่เธอเป็นคนกระตือรือร้น รักที่จะเรียนรู้อะไรใหม่ๆ อยู่ตลอดเวลา เหมือนอย่างที่เครื่องแนะแนวอัจฉริยะของหนูดือว่า เธอเป็นเป็ดน้อยดีๆ นี่เอง ว่ายน้ำก็ได้ เดินก็ได้ บินก็ได้ แต่ไม่เก่งสักอย่าง แล้วจะให้เป็นครูสอนอะไร... นอกจาก... “ครูแนะแนวไง!” บัดนั้น เหมือนผงเล็กกระจิ๊ดริดที่อยู่ในตาเธอมาเนิ่นนานกระเด็นหลุดออกไป โลกทั้งโลกก็พลันสว่างสดใสทันใด! “นี่ขนาดเธอยังไม่ได้เรียนอะไร ยังช่วยพวกเราได้ตั้งเยอะ” “ใช่ๆ ถ้าเธอได้เรียนนะ รับรองว่าต้องช่วยนักเรียนได้อีกมากมายเลย” อีกคนสนับสนุน อา... จริงด้วย ถ้าเป็นครูแนะแนวล่ะก็ ต้องกระตือร้นที่จะรู้เรื่องชาวบ้าน... เอ้ยไม่ใช่ เรียนรู้ข้อมูลการงานอาชีพและการเรียนมากมาย อัพเดตข้อมูลใหม่ๆ ตลอดเวลา ไม่ต้องสอนนักเรียนซ้ำๆ แต่ต้องพูดคุยกับนักเรียนแต่ละคนด้วยวิธีที่ไม่ซ้ำ ช่วยให้คำปรึกษาคิดแก้ปัญหาเฉพาะของแต่ละคน นับว่าตรงเป๊ะเช๊ะกับความสามารถและความชอบส่วนตัวพอดิบพอดี แล้วยังประสบการณ์ที่เธอคร่ำหวอดอยู่ในแวดวงการศึกษา ทั้งสอบ ทั้งเรียน ทั้งเปลี่ยนมหา’ลัยมายาวนานอีกเล่า จะได้เอามาใช้ในการทำมาหากินจริงๆ จังๆ ก็คราวนี้ล่ะ เขาถึงว่าผงเข้าตาตัวเองเขี่ยไม่ออก และนั่นก็ทำให้ในโลกแห่งการศึกษานี้ ต้องมีครูแนะแนวคอยช่วยเหลือนักเรียนในช่วงจุดเปลี่ยนสำคัญของชีวิตไงล่ะ บัดนั้นเอง จารุชาเด็กกำพร้า ด้อยโอกาส ขาดแคลนฝันก็พลันรู้ตัวตนของเธอเองว่า ชีวิตนี้ เกิดมาเพื่อเป็นอะไร... ใช่แล้ว เธอจะเป็น ‘ครู’ ... ครูแนะแนว! ไม่แน่ว่า ความฝันที่ว่าเธอต้องติดอยู่ม.6 ไปจนแก่ตายจะกลายเป็นจริงก็ได้ เพียงแต่มันจะไม่ใช่ฝันร้ายคอยหลอกหลอนเธออีกต่อไป เพราะเธอจะไม่อยู่ในชุดนักเรียนมัธยม แต่จะขออยู่ในฐานะครูแนะแนว คอยดูแลนักเรียน ณ รอยต่อสำคัญที่สุดของชีวิตการศึกษา หากว่าอนาคตของเธอ อายุ 80 ยังอยู่ม.6 แบบในฝันก็นับว่าไม่เลว ถ้าทำงานที่ใจรักแล้วมีความสุขล่ะก็ ขอตายในหน้าที่นี้ ไม่ต้องเกษียณก็ยังได้ ยิ่งแก่ ยิ่งมากประสบการณ์ ครูแนะแนวไม่ต้องพึ่งสังขารเหมือนครูพละนี่นา ฮ่าๆ สงสัยเธอคงต้องขอให้คุณพ่อขา...ย๊าวยาวใช้ ‘พลังวิเศษ’ ช่วยย้ายเธอไปอยู่คณะครุศาสตร์เสียแล้ว “สู้ๆ นะแอบแอ๊บ ยิ่งเธอมีเก้าอี้ของพ่อรออยู่ ต่อไปวันหน้า ด้วยอำนาจที่เธอมี นอกจากจะช่วยนักเรียนได้มหาศาลแล้ว เธอยังอาจจะเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง พาระบบการศึกษาของไทยเราให้ก้าวหน้ากว่านี้ก็ได้” เด็กมัธยมที่เคยมีปัญหากับระบบแนะแนวพากันฝันไปไกล น่าเสียดายว่า เก้าอี้ประธานมหา’ลัยไม่ได้เป็นมรดกตกทอดมาใส่หัวจารุชาอย่างที่ใครๆ เข้าใจ แค่เจอยัยหนูดือ เธอยังโดนรังแกเลย ใครจะไปสู้หล่อนได้ เครื่องแนะแนวอัจฉริยะอะไรนั่นคงจะพาประเทศชาติไทยให้เจริญเป็นมหาอำนาจอัจฉริยะในเร็วๆ นี้แน่ “ว่าแต่ว่า เธอจะรับมือหนูดือยังไง ครูใหญ่ประกาศเคอร์ฟิว ห้ามพวกเราอยู่ในโรงเรียนตอนเย็นและห้ามเธอใช้ห้องเรียนด้วย แต่ยังมีพวกเราอีกเยอะเลย ที่อยากปรึกษาเธอนะ” ข้อนี้น่าจะแก้ไม่ยาก ถึงไม่มีห้องเรียน เธอก็หาที่อื่นที่มันใกล้ๆ ได้ อย่าลืมว่า บ้านเธอในตอนนี้ อยู่บนยอดตึกสำนักอธิการบดี ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้เอง นอกจากสะดวกแล้ว ยังเป็นสถานที่ที่น่าเชื่อถือที่สุดอีกด้วย โปรแกรมแนะแนวการศึกษาต่อมหาวิทยาลัยบนยอดตึกสำนักอธิการบดี มีใครบ้าง ไม่เชื่อถือ? ก็มันบ้านเธอนี่ เพื่อนๆ จะมาคุยกับเธอที่บ้าน มีใครกล้าหือรึไง? “คุณพ่อขา... ย๊าวยาว” จารุชาเข้าบ้านมาก็ตะโกนลั่น “...ขอยืมใช้ ‘ห้องทำงาน’ ตอนเย็นหลังเลิกงานได้มั๊ยค้า?” หญิงสาวในชุดนักเรียนมโนภาพว่า คุณพ่อกำมะลอของเธอต้องโวยวายไม่ยอมแน่ๆ แต่เธอเตรียมคำอธิบายไว้แล้ว ทว่า... ไร้เสียงตอบรับหรือปฏิเสธจากเจ้าของห้อง หายไปไหนของเขานะ? รถก็เห็นจอดอยู่ที่โรงรถ รองเท้าก็เห็นกลิ้งอยู่หน้าบ้าน สภาพแบบนี้ แปลว่าเขาอยู่บ้านนี่นา “พ่อย๊าวยาว... พ่อย๊าวยาวววว?” ลองหาดูทั่วบ้านก็ไม่พบ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องของเธอ กลับพบร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มกำลังมุดอยู่ใต้โต๊ะเธอ ก้มหน้าก้มตาอ่านอะไรบางอย่างในมืออยู่ข้างถังขยะ! น่าสงสารกวีหนุ่ม รออ่านกลอนบอกรักของ ‘หญิงสาวผู้ที่เขาเฝ้าฝัน’ วันแล้ววันเล่า หัวใจหงอยเหงาเศร้าสร้อยเมื่อควานมือไปใต้หมอนพบแต่ความว่างเปล่า เปิดเมลดูก็ไม่พบข้อความจากคนที่รอคอย... กาซิก ความจริงเขาแอบอิจฉาพี่นนท์ได้กลอนที่จารุชาแต่งให้จากใจ อยากได้บ้าง เลยถือโอกาสที่โดนเธอลวนลาม (เธอเริ่มก่อนจริงๆ นะ) เรียกค่าเสียหายเป็นกลอนบอกรักจากเธอ หลอกให้เธอสารภาพรักเขาก่อน จากนั้น เขาก็รับรัก ตามสูตร หุหุ... แล้วก็ค่อยเลื่อนขั้นให้ จากลูกสาวเก๊ๆ กลายเป็นเมียจริงๆ แต่มาจนถึงวันนี้ ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะส่งอะไรมาให้เลย เขารอจนแทบทนไม่ไหว กลัวว่าเมลเธอจะถูกระบบป้องกันจดหมายขยะทำลายไป จึงนั่งเช็คเมลขยะทีละเมลๆ ...ไปๆ มาๆ เมื่อนึกถึงว่า เขาเคยเห็นเวลาเธอแต่งกลอน มักจะเขียนมือร่างใส่กระดาษก่อน จึงแอบย่องเข้าห้องเธอไปคุ้ยถังขยะใต้โต๊ะ เผื่อว่า จะได้เจอจดหมายรักฉบับร่างที่เธอเขียนให้เขา แล้วก็เจอจริงๆ! ก็แค่ท่านประธานมหา’ลัย ไม่เห็นใหญ่อะไรใครเค้าสน ฮึ! ไม่ใหญ่ แต่เด็กที่ไหนไม่รู้ จะโดนรีไทร์ก็วิ่งโร่มาซบอกเขา ก็แค่เป็นกวีหนุ่มจนๆ ไม่เห็นคนรู้จักชื่อหรือผลงาน เหอะ! หนังสือสุภาษิตสอนหญิงของเขาขายดีไม่แพ้อัฉริยะสร้างรายได้ของหนูดือเชียวนะ (หลังจากพิมพ์ครั้งแรกขายไม่ออกสักกะเล่ม บก.หัวธุรกิจเลยลองพิมพ์ครั้งที่สอง เปลี่ยนปกมีรูปหน้าเขา แถมประวัติผู้แต่ง มีรูปถ่าย 4 สีพร้อมลายเซ็นเขาภายในเล่ม ขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่า) ก็แค่ชายกำพร้าเมียอยากเป็นพ่อ ไม่เห็นหล่อตรงไหนน่าสงสาร หนอย... ยัยบ้า มาหาว่าเขากำพร้าเมียรึ เธอก็กำพร้าสามีเหมือนกันล่ะน่า ก็แค่ยาวแต่ชื่อฟังดูอลังการ ไม่เห็นยาวพิสดารเท่าไหร่เลย เจ้ย! จะเอายาวพิสดารขนาดไหน??? แล้วขอโทษนะ แม่คุณยังไม่ได้พิสูจน์เลย รู้ได้ไงว่าเขายาวเท่าไหร่ ก็แค่จูบคนแรกเหม็นขี้ฟัน ไม่เห็นมันส์สักแค่ไหน ฮึ!... เฉยๆ มันน่านัก... จูบแค่นั้น ไม่มันส์พอใช่ไหม ได้เลย งั้นคราวหน้าเธอไม่เจอเขาจูบเฉยๆ แน่ จารุชา! ก็แค่กลอนบอกรักโคตะระเชย “กรี๊ดดดด!!!” กวีหนุ่มยังไม่ทันได้อ่านท่อนสุดท้ายของกลอนบทนั้น ผู้ประพันธ์ก็เปิดประตูผ่างเข้ามา รีบแย่งเอากระดาษยับยู่ยี่ที่อยู่ในมือเขาไปฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันที “คุณกล้าดียังไงเข้ามาคุ้ยขยะห้องคนอื่นเค้า?” “ขอโทษ! นี่มันบ้านฉัน... ห้องนี้ก็ห้องฉัน... ถังขยะนั่นก็ของฉัน... ไหนๆ มีอะไรตรงไหนเป็นของเธอบ้าง?” อยากจะตะโกนบอกคนตรงหน้าด้วยซ้ำว่า อะไรอยู่ในบ้านเขาล้วนเป็นของเขา แม้แต่ตัวเธอก็เป็นของเขาเหมือนกัน (ช่วยไม่ได้ ก็พ่อแท้ๆ เธอเป็นคนเสี้ยมสอนเขาไว้แบบนี้เองนี่นา) จารุชาขี้เกียจเถียงกับคุณพ่อกำมะลอ เพราะรู้ว่าเถียงไปก็ไม่มีวันชนะ เกรียนได้ใจซะขนาดนั้น ได้แต่ทำปากยื่นด้วยความขัดใจ “เมื่อไหร่เธอจะส่งจดหมายรักให้ฉัน” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ทวงซึ่งๆ หน้าเลยก็แล้วกัน ไม่ต้องมากพิธีรีตอง “จดหมายรักบ้าอะไร ใครเค้าจะเขียนให้คุณ?” “เบี้ยวหน้าด้านๆ ได้ไง สัญญากันแล้ว ห้ามขี้โกงด้วย” ท่านประธานทำหน้าเหมือนเด็กชายตื้อแม่ซื้อของเล่นอย่างไรอย่างนั้น “ใครกันแน่ขี้โกง? สัญญิงสัญญาอะไรฉันไม่เห็นรู้เรื่อง” ลูกสาวเก๊โวยใส่คุณพ่อจอมปลอม “...ตัวเองพูดเอง เออเอง แล้วยังมีหน้ามาทวงคนอื่นอีก “แล้วที่ฉีกทิ้งนั่นอะไร? หรือเธอพยายามแล้ว แต่เซลล์สมองตายด้าน เลยทำงานไม่สำเร็จ ทั้งๆ ที่รักฉันใจจะขาดถึงขนาดกระโดดจูบ” เสียงนุ่มเนิบยังพูดไม่ทันจบ หญิงสาวก็รีบห้าม “พอแล้วๆๆๆ... ไม่ต้องพูดต่อแล้ว” ...ได้โปรดอย่าตอกย้ำเรื่องน่าอายนั่นได้มั๊ย ขอร้องล่ะ “...โอเคๆ คุณอยากได้กลอน ฉันแต่งให้ก็ได้” “ไม่ใช่แค่กลอน แต่ต้องเป็นกลอนรัก... บทกวีสารภาพรักฉันน่ะ เข้าใจมั๊ย? เอาหวานๆ เลยนะ อ่านแล้วซึ้งไปถึงใจ” ชายหนุ่มสั่งเป็นชุด แถมกำชับอีกว่า “...ห้ามแอบด่าฉันแบบไอ้กลอนบ้าๆ ในถังขยะนั่นด้วย” จารุชานึกในใจ นั่นไม่ได้แอบด่าสักหน่อย ด่าตรงไปตรงมาต่างหาก “ได้ๆๆ ค่ะ” เธอจำต้องยอมรับปาก ไม่งั้นเขาคงทวงไม่เลิกแน่ “แต่...” “แต่อะไร?” เธอยังไม่ลืมว่า มีเรื่องสำคัญที่จะต้องขอร้องเขา จึงเอามาเป็นเงื่อนไขเสียเลย “ฉันขออะไรบางอย่างเป็นการแลกเปลี่ยนหน่อยได้มั๊ยคะ?” “แลกเปลี่ยนอะไรอีก เธอได้จูบของฉันไปแล้วนะ” เขาโวยวาย “แต่คุณก็จูบฉันกลับแล้วนี่” เธอเถียง ไม่อยากจะบอกว่าจูบของเขาทะลุทลวงกว่าของเธอตั้งเยอะ เสีบเปรียบจะแย่แล้ว “ อย่างกน่า ขอแถมอะไรนิดหน่อยไม่ได้เหรอค้า” ยังไงก็ต้องง้อเขา ยอมอ้อนเขาสักครั้งก็ได้ “มันก็ต้องแล้วแต่ว่าเธอจะขออะไร” จารุชาเล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านประธานฟัง แล้วสรุปว่า “ฉันก็เลยอยากจะขอยืมใช้ห้องทำงานคุณนอกเวลาราชการหน่อย นะคะๆ เพื่อเด็กน้อยและว่าที่คุณครูแนะแนวตาดำๆ” เพื่ออนาคตของเธอและความรักของสองเรา ในที่สุดเขาก็ยอมยกห้องทำงานท่านประธานให้เธอ ...ไหนๆ หัวใจสี่ห้องก็ของเธอหมดแล้ว ห้องทำงานน่ะเหรอ ของนอกกาย อยากได้ เอาไปเล้ย “ฉันดีใจมากนะ ในที่สุดเธอก็ได้พบกับความฝันของตัวเองเสียที ไม่เสียแรงที่ฉันอุตส่าห์รับเธอมาเป็นลูกสาว จับส่งกลับไปเรียนม.6 ใหม่อีกรอบจนเธอค้นหาตัวเองจนเจอ ดังนั้น... ฉันจะยืนข้างเธอ สนับสนุนเต็มที่ มีอะไรอยากให้ช่วยก็ว่ามา!” ไชโย้!... แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย เพิ่งจะมาตอนนี้แหละที่จารุชารู้สึกอยากกระโดดจ๊วบเขาจริงๆ แต่พอเห็นแววตาวิบวับมันระยับคู่นั้นแล้ว รีบบอกตัวเองว่า ‘อย่าดีกว่า’ เดี๋ยวได้เป็นเรื่อง ‘ยาว’ กว่าคราวก่อนแน่ๆ “นี่เธอ... แล้วอย่าลืมกลอนสารภาพรักฉันหวานๆ ล่ะ” จากคุณ : Acciacatura เขียนเมื่อ : 24 พ.ค. 54 22:05:00

ความคิดเห็นที่ 3 ก๊ากกกกกก...เยื่อพรหมจารีย์ที่ซอกเหงือก +!!!!! อ่านเอาเรื่องไม่ค่อยได้ ได้แต่อ่านเอาฮา....อิอิ           . แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 54 07:46:12 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 07:45:48

ความคิดเห็นที่ 4 “ยังไงยะ ฉันไปทำเยื่อพรหมจารีที่ซอกเหงือกคุณขาดรึไง?” “แล้วเธอจะชดใช้ฉันด้วยเยื่อพรหมจารีเธอหรือเปล่า?” 5555555! จากคุณ : mamahuhu เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 09:29:43

ความคิดเห็นที่ 5 ฮาอ่ะ ^^ 5555+ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 17:11:35

ความคิดเห็นที่ 6 อีตาแดดดี้ ประสาทเพี้ยนจริงๆ ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 13:58:15