ความคิดเห็นที่ 1 14/2 กว่าชั่วโมงที่รถยนต์แล่นด้วยความเร็วสม่ำเสมอเรื่อยไปอย่างไร้จุดหมาย ไร้บทสนทนาใดๆ ที่เขาบอกว่าต้องการพูดกับเธอ มีเพียงเสียงลมอื้ออึงซึ่งปะทะใบหน้าเมื่อกระจกทุกบานถูกไขลง รุ่งทิพย์ค่อยผ่อนคลายความเกร็ง ลมเย็นยามค่ำคืนพัดสบายเสียจนเธอเอนศีรษะเท้าแขนกับกรอบประตู พิรุณปรายตามองดวงหน้าผุดผาดท่ามกลางแสงไฟสลัวบนท้องถนน ช่างหวานละมุนราวกับ ‘จันทร์’ อีกดวง หาก ‘จันทร์’ ดวงนี้ต่างหากที่เขาเป็นเจ้าของ มีสิทธิ์ครอบครองเต็มที่ แล้วมันสมควรหรือหากเขาจะปล่อยจันทร์กลับคืนสู่ฟากฟ้าไกล เสียดาย... คำคำนี้แจ่มชัดในมโนสำนึกอีกครั้งหนึ่ง แต่มันก็แทนที่ด้วยคำปลอบใจตัวเองว่าเขาจำเป็นต้องปล่อยมือจาก ‘จันทร์’ เพื่อไขว่คว้า ‘ดวงตะวัน’ แทน ความหวานชื่นอิ่มอกอิ่มใจไม่สามารถรับประกันอนาคตของเขาได้ แสงสว่างต่างหากสามารถสาดส่องชีวิตเขาให้รุ่งเรือง ชายหนุ่มนึกโทษชะตาชีวิตที่บีบบังคับให้เขาต้องเลือกเช่นนี้ เขาจำต้องทำเพื่อปากท้องของทุกคนในครอบครัวมาแต่ไหนแต่ไรในฐานะบุตรชายคนโต กระทั่งตอนนี้แม่ยังหาเรื่องร้อนใจมาให้เขาอีกจนได้ ช่างไม่ยุติธรรมเสียเลย เหตุใดเขาจึงต้องสละความสุขอันน้อยนิดที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เพื่อคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของเขาด้วย แต่ถ้าจะให้ละทิ้งอนาคตทางการงานอันมั่นคง แล้วต้องไปกัดก้อนเกลือกินกับสาวเจ้าล่ะก็ พิรุณว่ามันช่างโง่เง่าสิ้นดี รุ่งทิพย์เป็นคนหัวอ่อน เขาจะต้องพูดกับเธอให้เข้าใจ เออนะ บางทีเขาอาจไม่ต้องเสียเธอไปอย่างที่วิตกกังวลก็เป็นได้ ในเมื่อเธอไม่เคยขัดเขาได้เลย คนขับชะลอความเร็วลงจอดชิดขอบถนนซึ่งเว้าเข้าไป สองข้างทางเรียงรายด้วยต้นไม้ประดับประดาด้วยหลอดไฟ เขาหันไปพิศดวงหน้าสวยหวานเต็มตา แล้วก็ได้รับรอยยิ้มเปิดเผยจริงใจอย่างเด็กที่ได้รับของขวัญถูกใจตอบกลับมา “สวยจังเลยนะคะ ใกล้วันเฉลิมฯ แล้ว ทิพย์ไม่เคยนั่งรถดูไฟมาก่อนเลย” “ถ้าชอบฉันจะพาเธอมาทุกปี ดีไหม” ดวงหน้าผุดผาดซึ่งประดับด้วยรอยยิ้มทั้งปากและตาช่างสวยงามลานตาลานใจ “ทิพย์ ทำไมเธอถึงยอมออกมากับฉันฮึ” “ก็คุณโต้งบอกว่ามีเรื่องด่วน ท่าทางไม่สบายใจ” “เธอห่วงฉันมากกว่าตัวเองงั้นหรือ” “ทิพย์คิดว่าคุณโต้งคงมีเรื่องสำคัญจริงๆ” “ถ้าจะบอกว่าฉันคิดถึงเธอ มันสำคัญพอไหม” พิรุณไม่เคยพูดจาเช่นนี้กับใคร เว้นแต่เด็กสาวที่เขานึกอยากเกี้ยว เกี่ยวเจ้าหล่อนไว้ไม่ให้หลงคารมไปกับหนุ่มเหน้ารุ่นราวคราวเดียวกัน “ทิพย์ เธอรักฉันมากพอจะเสียสละไหมฮึ” “เสียสละอะไรหรือคะ” “ฉันจำเป็นต้องแต่งงาน ทิพย์ มันเป็นแค่เรื่องงานเท่านั้น ฉันไม่ได้รักเขาเลย” ใบหน้าสวยหวานเผือดสีลง รุ่งทิพย์นิ่งงันอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก เธอพยายามค้นหาความหมายระหว่างคำ และราวกับเขาได้จับร่างที่ถูกรวบรัดมัดไว้โยนลงสู่ก้นสมุทรอันเย็นเยียบ เมื่อเอ่ยประโยคต่อมาอย่างไร้ความปรานี “ฉันอยากให้เธอเข้าใจฉัน ฉันจำเป็นต้องมีเส้นสายเพื่ออนาคตอันมั่นคง ฉันต้องรับผิดชอบแม่และน้องไม่ได้เรื่องพรรค์นั้น ทิพย์ ถึงเธอเองก็เถอะ เธอคงไม่อยากกัดก้อนเกลือกินกับฉันไปตลอดชีวิตหรอกนะ” หญิงสาวโคลงศีรษะเหม่อลอย นี่เขาไม่รู้จักเด็กหญิงที่เติบโตมาพร้อมกับความนับถือศรัทธาเขาหรืออย่างไร ต่อให้พันตรีพิรุณจะเป็นเพียงนายทหารชั้นประทวน เธอก็จะยังคงเคารพรักบุรุษที่คอยช่วยเหลือและปกป้องเธอไม่เสื่อมคลาย เธอโต้เถียงเขาในใจ “พาทิพย์กลับบ้านเถอะค่ะ” รุ่งทิพย์หาเสียงตนเจอในที่สุด กระนั้นมันก็ยังแหบโหยเต็มที “ทิพย์ เธอไม่ได้รักฉันมากพอจะเสียสละหรอกหรือ” เขาถามเสียงขื่น “ฉันสัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งเธอ แค่เก็บเรื่องของเราเป็นความลับต่อไปเท่านั้น ทิพย์ เธอรู้ใช่ไหมว่าฉันรักเธอกว่าใคร” ไม่มีน้ำตาจากดวงตาใสซื่อคู่นั้น นอกจากแววแห้งผากอย่างผู้ซึ่งหมดสิ้น ผิดหวังกับทุกสิ่งอย่างในชีวิต หากเธอร้องไห้คงดีกว่านี้หรอก พิรุณเชื่อว่าตนจะสามารถปลอบประโลมและกล่อมเจ้าหล่อนให้คล้อยตามได้ หาใช่ท่าทีอย่างคนมีบาดแผลภายในฉกรรจ์ ราวกับถ้าเขาเอื้อมมือออกไปสัมผัสเมื่อไร ร่างแบบบางนั้นจะแตกสลายทันที “เอาล่ะ ฉันจะไปส่งเธอ แต่เรื่องของเรามันยังไม่จบหรอกนะ ทิพย์” รุ่งทิพย์เมินมองออกไปยังข้างทาง ทิวทัศน์ที่เธอประทับใจเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนผ่านสายตาไปอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึกสุนทรีอีกต่อไป เธออยากคิดว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพียงความฝัน แล้วเธอก็จะตื่นมาบนเตียงนุ่มแสนสบายภายในห้องนอนของบ้านน้าดาว เออหนอ หรือถ้าเป็นไปได้เธอก็หวังว่าตนจะตื่นขึ้นมาด้วยเสียงปลุกจากเสียงไอโขลกของผู้เป็นตา ทว่าลมเย็นซึ่งปะทะใบหน้านั้นช่างบาดผิวเหลือเกิน ช่วยตอกย้ำว่าปัจจุบันต่างหากคือความจริง! จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 11:31:53

ความคิดเห็นที่ 2 สายตาขุ่นเขียวของอาจารย์ประจำห้องพยาบาลตวัดมองนักศึกษาหนุ่มที่เปิดประตูผลัวะเข้ามาแทบชนเธอหงายหลัง เครื่องแต่งกายชื้นเหงื่อหลุดลุ่ยบ่งบอกว่าเจ้าตัวคงรีบวิ่งมาแต่ไกล “จะเอายาอะไรล่ะพ่อคุณ วิ่งหน้าตื่นมาแบบนี้” “เปล่าครับ ผมมาเยี่ยมเพื่อน” ตอบพร้อมกับเบนสายตาไปยังร่างคนป่วยเพียงคนเดียวภายในห้องนั้น “อ้อ ถ้าอย่างนั้นฝากเฝ้าเพื่อนเธอไปก่อนแล้วกัน ฉันจะไปห้องน้ำ” “ครับ” ศรัณย์ตรงไปยังเตียงริมสุดของห้องนั้นซึ่งรูดม่านบังตาไว้ครึ่งหนึ่ง ใบหน้าของรุ่งทิพย์ซีดเผือดไม่ต่างจากหมอนที่เธอหนุน แม้เพื่อนของเธอบอกเขาว่าเจ้าหล่อนเพียงแค่เป็นลม แต่ใจซึ่งคอยห่วงหาอาทรก็อดหวิวโหวงมิได้ ร่างบางบนเตียงขยับรู้สึกตัว ดวงตาแดงช้ำเหม่อมองคว้างรอบห้องขาวสะอาด ก่อนจะสะดุ้งแล้วกระถดตัวขึ้นนั่งรวดเร็วเมื่อสายตาเลื่อนมาบรรจบกับคนที่ตนไม่อยากพบเจอ “ทิพย์” เสียงทุ้มหวานร้องเรียกอย่างยินดี รุ่งทิพย์กะพริบตาปริบ ภาพใบหน้าคมเข้มของพันตรีพิรุณถูกแทนที่ด้วยใบหน้าคมสันของเพื่อนชาย ผู้ซึ่งเพิ่งฟื้นสติลอบผ่อนลมหายใจ “เป็นอย่างไรบ้าง เพื่อนทิพย์บอกนัทว่าทิพย์เป็นลมกลางโรงอาหาร” “ทิพย์คงท่องหนังสือหนักไป” เธอปด “จิบน้ำหน่อยนะ จะได้สดชื่นขึ้น” หญิงสาวรับน้ำมาจิบอย่างว่าง่าย อาการขมในลำคอค่อยบรรเทา “หิวไหม นัทจะไปซื้ออะไรมาให้รองท้อง ทิพย์อย่าฝืนตัวเองเลยนะ สีหน้ายังไม่ดีขึ้นเลย” คนป่วยโคลงศีรษะ หัวตาร้อนผะผ่าวขึ้นมาเมื่อได้รับความห่วงใย เหตุการณ์เมื่อคืนยังตามหลอกหลอนเธอทั้งยามหลับยามตื่น รุ่งทิพย์ไม่อาจข่มตานอนได้ตลอดคืน คอยแต่จะคิดทบทวนหาความหมายในแต่ละถ้อยคำของบุรุษที่ตนเคารพรัก แล้วก็ได้คำตอบว่าเขาไม่อาจทน ‘รอ’ เด็กสาวคนนี้ได้ดังคำสัญญา เขาจะแต่งงานกับใคร เธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกทั้งนั้น แม้เขาบอกว่าเป็นเพียงเรื่องงาน หากนั่นก็ทำให้ใจสาวซึ่งเพิ่งพานพบความรักครั้งแรกอันฝังรากลึกมายาวนานแหลกสลายอยู่ดี ความรู้สึกนึกคิดของรุ่งทิพย์หวนกลับมาจมจ่อมกับความผิดหวังอีกครา กระทั่งเสียงแผดร้องของโทรศัพท์มือถือภายในกระเป๋าถือเรียกสติเธอกลับมา ก่อนผลักใจทั้งดวงให้ร่วงหล่นไปยังตาตุ่มเมื่อเห็นชื่อผู้โทรเข้า มือบางถือเครื่องมือสื่อสารขนาดจิ๋วค้างไว้อยู่อย่างนั้น ศรัณย์ลอบสังเกตอากัปกิริยาของเพื่อนสาวอยู่ตลอดขมวดคิ้วสงสัย เห็นแววไม่ชอบมาพากลรำไร “ถ้าไม่อยากรับก็ปิดเครื่องเถอะ ทิพย์” เขาจำชื่อผู้โทรเข้าได้เป็นอย่างดี นายทหารมาดดีคนนั้นที่เคยฉวยโอกาสโอบเอวเธอ พลันความคิดแง่ร้ายก็ผุดพรายขึ้นมา หรือหมอนั่นทำร้ายเธอ... ชายหนุ่มฉวยโทรศัพท์มือถือจากผู้ซึ่งมีทีท่าลังเลมากดปิดเครื่องเสียเองด้วยความร้อนรุ่มใจ “ทิพย์ นัทมีเรื่องผู้ชายคนนั้นจะบอก เขาไม่ได้ซื่อสัตย์ต่อทิพย์หรอกนะ นัทเคยเห็นเขากับ...” “อย่า... ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ทิพย์ไม่อยากรู้ ไม่อยากฟัง” หญิงสาวยกมือปิดหูทั้งสองข้าง น้ำตาซึ่งสะกดกลั้นมานานหยาดหยดลงมาในที่สุด “เขาจะแต่งงานกับใครก็เรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกันอีกแล้ว” “เขาจะแต่งงานหรือ” ศรัณย์ถามอย่างตื่นตะลึง ไม่คิดว่าชายหญิงซึ่งมีพระคุณต่อเพื่อนตนจะกล้าทำถึงเพียงนี้ “อย่าพูดถึงเขาอีกเลยนะนัท” เธอขอร้องเสียงโหย ชายหนุ่มจำต้องยอมรับคำขอนั้นโดยดี ความสงสารเห็นใจมีมากกว่าความอยากรู้หลายเท่านัก ตุ๊กตาแก้วที่ทุกคนในครอบครัวเขาเฝ้าถนอม มาบัดนี้ปรากฏรอยร้าวด้วยน้ำมือของคนไม่รู้ค่าของเธอ ศรัณย์ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าความรู้สึกชอบพอที่ตนมีต่อสตรีสาวคนหนึ่งจะอ่อนโยน อ่อนหวานได้เพียงนี้ มันหยั่งรากลึกตั้งแต่วัยเยาว์จากคำสอนของยายและแม่ให้เห็นใจช่วยเหลือเด็กหญิงกำพร้าผู้น่าสงสาร ต่อเมื่อได้กลับมาพบเจอกันอีกครั้ง รากลึกนั้นก็ได้ยืนต้นและผลิดอกออกผลสวยงาม “พรุ่งนี้วันเสาร์ กลับบ้านเรากันเถอะนะ ทิพย์ กลับไปพักผ่อนให้สบายใจ ยังมีคนที่รักและรอทิพย์เสมอ แล้วทิพย์จะรู้ว่าทิพย์ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลกนี้หรอกนะ” จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 11:33:03

ความคิดเห็นที่ 3 พันตรีพิรุณมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างหัวเสียหลังสัญญาณรอสายถูกตัดทิ้งกลางคัน ครั้นเขากดโทรออกอีกครั้งก็กลับกลายเป็นเสียงจากศูนย์บริการรับฝากข้อความ เออนะ นี่รุ่งทิพย์กล้าแข็งข้อกับเขาเพียงนี้เชียวหรือ เขาสู้อุตส่าห์คิดว่าเธอเป็นเด็กหัวอ่อนว่าง่าย อยู่ในโอวาทของผู้ใหญ่เสมอ แต่ยังไม่ทันพูดจากันให้เข้าใจเจ้าหล่อนกลับแข็งข้อขึ้นมาเสียนี่ ลืมบุญคุณที่เขาเคยช่วยเหลือเธอมาหมดสิ้นแล้วกระมัง ดวงตาคมดุวาวโรจน์ ชายหนุ่มกำเกร็งมือแน่น รู้สึกว่าตนกำลังสูญเสียบางสิ่งบางอย่างไป เขาอยากบึ่งรถไปหาเธอเดี๋ยวนี้ ไปคาดคั้นเอาคำตอบที่ตนพอใจ มันจะเลวร้ายอะไรนักหนากับการต้องรักษาความสัมพันธ์ให้เป็นความลับต่อไป ในเมื่อเธอคือคนที่เขาพึงใจมากที่สุดอยู่ดี พวกผู้หญิงช่างเข้าใจยากจริงๆ ทั้งรุ่งทิพย์...หรือแม้แต่มารดาของเขาเอง หากพิรุณไม่อาจทำตามความคิดได้ เขามีนัดกับพลโทกุญชรตอนบ่ายและตั้งใจตอบรับข้อเสนอของท่าน โง่เหลือเกินถ้าเขาจะเลือกความรักอันแปรปรวนของเด็กสาว มากกว่าอนาคตอันมั่นคงของตน รุ่งทิพย์แสดงให้เห็นแล้วว่าเจ้าหล่อนไม่ได้รักเขามากพอจะเสียสละ แล้วเหตุใดเขาต้องให้ความสำคัญเด็กสาวอ่อนต่อโลกผู้นั้นด้วย นายทหารหนุ่มนึกหงุดหงิดตัวเอง โธ่เอ๋ย รสรินไม่ได้มีอะไรด้อยกว่ารุ่งทิพย์เลย ทั้งความรู้ ความเหมาะสมกับเขาด้วยประการทั้งปวง และยังสามารถส่งเสริมหน้าที่การงานของเขาให้เจริญก้าวหน้าต่อไป พอกันทีกับการง้องอนให้เธอได้ใจ พันตรีพิรุณเชื่อเหลือเกินว่าหญิงสาวไม่มีทางตัดขาดสายใยความผูกพันซึ่งเขาใช้เวลานานปีค่อยๆ ร้อยรัดหัวใจเธอไว้ได้ เสมือนนกน้อยซึ่งเลี้ยงไว้ในกรง แล้วเธอจะกลับมาหาเขาเอง จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 11:33:50

ความคิดเห็นที่ 4 พี่มาลัย - นัทเริ่มจะมีบทบาทมากขึ้นแล้วค่ะ เพราะความเป็นเพื่อนเอง ตอนนี้ก็เกือบบอกทิพย์เรื่องดารินทร์กับพิรุณไปแล้ว แต่ทิพย์ดันเข้าใจเป็นเรื่องพิรุณกับคนอื่นไปอีก ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ พี่ไก่ - พามาทำมิดีมิร้ายกับจิตใจค่ะ อิอิ พูดได้เน่ามากเลยแพรว ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยนะคะ คุณ=FriEnDiY= - เรื่องนี้ดูกันไปยาวๆเลยค่ะ เพราะคนเขียนยังลังเลจนตอนจบแน่ะ แหะๆ คุณscottie - ฉากน่าเห็นใจพิรุณยังมาไม่ถึงค่ะ เมื่อถึงตอนนั้นแล้วหวังว่าแพรวจะทำให้คนอ่านอภัยให้เขาได้บ้างนะคะ พี่พิชช์ - แล้วมาอ่านอีกนะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟด้วยค่ะ คุณสามปอยหลวง - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ คุณจิ๊บ - ขอบคุณสำหรับกิฟค่ะ จากคุณ : ภาพิมล (thezircon) เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 11:44:32

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วทิพย์จะทำยังไงต่อไปล่ะนี่ รักเขาต่อไปหรือจะตัดใจ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 25 พ.ค. 54 12:29:36

ความคิดเห็นที่ 6 ในที่สุดพิรุณก็ออกไปจากชีวิตทิพย์สักทีๆ จากคุณ : =FriEnDiY= เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 01:18:53

ความคิดเห็นที่ 7 สงสัยตั้งใจจะขอให้รุ่งทิพย์ยอมเป็นเมียน้อยของตัวเองหลังจากแต่งงานกับรสรินแล้วแน่ๆ เลย กิฟต์หมดแล้วค่ะ ให้ดอกไม้แทนไปก่อนนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 05:05:41

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นแก่ตัวจัง พิรุณนี่  เลือกไปทางนั้นแล้ว ยังจะมาบอกให้ทิพย์รออีกนะ จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 10:05:04

ความคิดเห็นที่ 9 นัทเอ๊ย ออกโรงได้แล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 พ.ค. 54 16:28:13

ความคิดเห็นที่ 10 พิรุณควรได้รับผลตอบแทนการกระทำ ที่เห็นแก่ตัวของเขาอย่างสาสมค่ะ ไม่งั้นขัดใจคนอ่านแน่ๆ เชียว เหอๆ จากคุณ : makokchor เขียนเมื่อ : 29 พ.ค. 54 18:30:36