ผมคือเพื่อนแท้...คนสุดท้าย : เรื่องคล้ายๆกัน

ผมยืนมองร่างๆหนึ่งมาซักพักหนึ่งละ เธอมองไม่เห็นผมหรอกเพราะผมอยู่ข้างหลังเธอ แต่อีกเดี๋ยวเธอก็เป็นคนมาหาผมเองแหละ เธอร้องไห้...ผมมองอย่างไม่รู้สึกอะไร ไม่ใช่ว่าผมไม่สงสารเธอนะแต่มันไม่ใช่หน้าที่ผม ผมมีหน้าที่แค่เป็นเพื่อนเดินทางไปกับเธอแค่นั้นเอง

เธอสวยมาก...ขนาดอยู่ไกลๆยังได้กลิ่นหอมๆของเธอเลย ผมสีดำขวับถูกลมพัดสยาย กลางลานอย่างนี้ลมพัดแรงมากแต่ก็ยังไม่กลบเสียงร้องไห้ของเธอ ในมือของเธอมีรูปถ่ายอยู่หลายใบ เหมือนจะเป็นครอบครัว อีกรูปนึงมีชายหญิงคู่กัน นั่นคงเป็นรูปพ่อกับแม่เธอแน่ๆ แล้วรูปยายแก่ๆอุ้มเด็กนั่นใครน่ะ เหมือนว่าผมจะยังไม่เคยเจอยายแก่ๆนี่เลย ผมความจำดีมากรู้มั้ย มากเท่าที่จะดีที่สุดในโลกนี้ เพราะงานผมต้องจำว่าเคยพาใครไปส่งไหนบ้าง เพราะถ้าเจอกันอีกหนแล้วผมจำไม่ได้ ผมก็โดนลงโทษน่ะสิ เจ้านายผมเป็นคนเที่ยงตรงยิ่งกว่าสายลูกดิ่งที่ปล่อยลงบนพื้นซะอีก อา...พร่ำเพ้อเสียนาน เธอคนนั้นเดินไปที่ขอบลานตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอปล่อยรูปถ่ายในมือทั้งหมดให้ปลิวไปตามลม รูปสองสามใบปลิวตกไปด้านล่าง แต่บางรูปปลิวมาหาผม รูปยายแก่อุ้มเด็กนั่นตกตรงหน้าผมพอดี กลิ่นความทุกข์ที่แผ่ออกจากรูปนั้นรุนแรงมาก แต่แปลกที่มีกลิ่นสะอาดๆ กลิ่นความดี...ในกระแสความทุกข์ ผมเป็นเด็กใหม่เสียด้วย คงไม่มีใครว่าหรอกถ้าจะละลาบละล้วงเสียหน่อย

เด็กนั่น...ต้องใช่เธอแน่ๆ เพราะเจ้าหล่อนมีตาแบบเดียวกัน ผมสีดำดกหนา หญิงสาวคนสวยนั่งร้องไห้ ขณะที่ยายแก่คนนั้นอุ้มเด็กด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว
"แม่...หนูจำเป็นจริงๆนะ"
"ไม่ ข้าไม่ให้เอ็งเอาเด็กไปไว้ให้พวกบ้านนั่นเลี้ยงเด็ดขาด เอ็งไสหัวไปไหนกะผัวใหม่เอ็งก็ไปเลย"
"ก็มันไม่รักหนูแล้ว แม่จะให้หนูเก็บเด็กคนนี้ไว้ทำไม คืนๆให้พ่อมันสิ"</div><div>"นังแพรวทำไมเอ็งพูดอย่างนี้ นี่ลูกเอ็งนะ!!"
"ไม่ ลูกหนูต้องเกิดกับผัวหนูเท่านั้น"

หญิงสาวคนสวยเดินทิ้งส้นฉับๆออกไปหาผู้ชายที่รอเธออยู่หน้าบ้าน แต่ไม่ใช่คนในรูปที่ถ่ายด้วยกัน
เด็กหญิงตัวน้อยร้องไห้จ้า ผู้เป็นยายจึงทำได้แต่เพียงกอดปลอบเด็กหญิง
ชีวิตเธอ...ก็เรื่อยๆไม่มีอะไรพิเศษ ไม่ใช่เด็กฉลาดมากมายถึงเธอสวยน่าารัก แต่ คนอื่นก็น่ารักเช่นกัน เธอจึงไม่ได้รับสนใจอะไรถึงขั้นพิเศษแต่นั้นก็ทำให้ชีวิตเด็กหญิงเป็นสุข เช้าไปเรียน เย็นกลับมาช่วยยายขายผักกับขายปลาส้ม เป็นกิจวัตรประจำวัน จนกระทั่งวันหนึ่ง ผู้เป็นแม่ก็กลับมาพร้อมสภาพบอบช้ำ ทั้งเนื้อตัวมีแต่รอยฟกช้ำ ถึงยังไงเด็กหญิงก็จำได้ว่านั่นคือแม่ของเธอ
แต่ไม่นานที่แม่ของเธอรักษาแผลหาย เธอก็ถูกแม่พาไปไกลจากผู้เป็นยาย หญิงชราร้องไห้ราวกับจะขาวใจ และยื่นรูปถ่ายใบเล็กใบเดียวกับที่อยู่ในมือผมแต่สีนั้นสดกว่า ให้กับเด็กหญิงโดยที่แม่เธอไม่รู้

เด็กหญิงตัวน้อยได้เข้าเรียนในที่ดีๆ มีเสื้อผ้าสวยๆใส่ แต่ ชีวิตกลับไม่อาจสุขใจเพราะผู้ชายที่เรียกว่าพ่อใหม่...เด็กสาวโตพอที่จะรู้ว่าสายตาแบนั้นหมายถึงอะไร แล้ววันที่เธอพลาดก็มาถึง แม่เธอถูกที่ทำงานโทรตาม ทิ้งเธอไว้ที่บ้าน โดยที่พ่อเลี้ยงเพิ่งตื่นเมื่อเจอเด็กสาวอยู่คนเดียว กิเลศหยาบช้าก็ครอบงำโดยไม่คำนึงถึงศีลธรรม แต่โชคยังดีของเด็กสาวที่ถูกซ้อมจนเกือบสลบ เพื่อนบ้านเห็นเหตุการณืเข้าพอดีจึงเข้ามาช่วย และโทรแจ้งตำรวจ อนิจจา ความเขลาเพราะความหลงในสิ่งจอมปลอมเปลือกนอนกของสามีผู้หล่อเหลาทำให้แม่เธอเชื่อตามที่พ่อเลี้ยงบอกว่า เธอถูกแฟนฟนุ่มที่คบแบบลับๆซ้อมมาแล้วจะมายั่วพ่อเลี้ยงทำผัวอีกคน ร่างที่บอบช้ำอยู่แล้วเจ็บทั้งกายและใจเมื่อแม่ลงมือตบตีเธอต่อ เพื่อนบ้านผู้ใจดีพยายามมายื้อแย่งเพื่อช่วยเด็กหญิง แต่กลับถูกแม่เธอขู่เอาเรื่อง
"เรื่องของครอบครัว เป็นคนนอก อย่ามาสะเออะ"
ซ้ำร้ายพ่อเลี้ยงใส่ความต่อว่าเขาเองก็เป็นผัวอีกคนของเด็กสาว ชาายใจดีจึงจนใจที่จะช่วยเด็กสาวอีกต่อไปจึงได้แต่ประนามแม่และพ่อเลี้ยง ขณะที่พวกผู้หญิงสาวคำพูดรุนแรงใส่กัน เธอแอบหนีออกมาทางหลับบ้าน โดยไม่ลืม นำรูปถ่ายสองสามใบที่เธอมีติดตัวมาด้วย และมายืนที่นี่...บนลานกว้างของยอดตึกโรงพยาบาลที่ใช้จอดเฮลิคอปเตอร์
 และผมก็ได้รับคำสั่งให้มารอเธอ...

ไม่นานนัก เท้าเล็กๆนั่นก็ก้าวพ้นขอบยอดตก ปล่อยร่างบางๆลอยละลิ่วลงไปกระทบกับพื้นด้านล่าง ส่วนผมเองก็กระโดดตามลงไปเช่นกัน แต่ร่างผมไม่ได้แหละเหลวอย่างเธอ ก็ผมกระโดดสวยนี่ ใครจะทำไม...เงาสีขาวแต่ขุ่นยืนอยู่ข้างๆร่างเธอ สายบางๆที่เชื่อมต่อร่างแหลกเหลวนั้นขาดแล้ว หญิงสาวตายเรียบร้อยแล้ว ผมยิ้มให้เธอ ใบหน้าหวานที่ยังคงมีคราบน้ำตา อย่างน้อยผมก็จะมีเพื่อนทำงานแล้วล่ะ

แต่ก่อนอื่นต้องพาเธอสมัครงานก่อนนะ...

แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 54 17:33:27

แก้ไขเมื่อ 25 พ.ค. 54 17:31:56

จากคุณ	: isazza
เขียนเมื่อ	: 25 พ.ค. 54 17:25:35